พันแสงรัก
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: บ้านไร่ (ไม่) ไร้รัก 30%
บทที่ 1 บ้านไร่ (ไม่) ไร้รัก
ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ผิวเข้มคร้ามแดด เค้าโครงหน้าคมคายไม่คล้ายคนในพื้นที่ยืนหน้าตายับยุ่งอยู่ข้างรถแทรกเตอร์ขนาดใหญ่ที่จอดนิ่งอยู่กลางแปลงดาวเรืองเนื่องด้วยเครื่องยนต์เจ้ากรรมเกิดขัดข้องกลางคัน แล้วช่างเครื่องประจำไร่ก็ดันมาหายหัว ตามตัวไม่ได้
“เจอมั้ย” พันแสงเอ่ยถามเด็กหนุ่มคนหนึ่งซึ่งเพิ่งกลับจากตามหานายช่างอย่างฉุนเฉียวจนอีกฝ่ายไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาขณะตอบเสียงสั่น
“ไม่เจอเลยครับคุณพัน ผมลองไปหาถึงบ้านพี่แกก็แล้ว แต่ไม่มีใครอยู่”
“แล้วเรือนใหญ่ล่ะ”
เด็กหนุ่มส่ายหน้า คิ้วเข้มของคนฟังขมวดเข้าจนผูกชิดกันแทบจะทันที
“ตกลงวันนี้ไอ้ส้มมันมาทำงานหรือเปล่าวะเนี่ย”
คำตอบคือส่ายหน้าอีกครั้ง พร้อมเอ่ยเสียงอ่อย “ไม่ทราบครับ”
“โธ่โว้ย! นี่ก็ไม่ได้เรื่องอีกคน” ชายหนุ่มลืมตัวตวาดเสียงดัง ดึงทึ้งเส้นผมสีดำชื้นเหงื่อบ่อยครั้งจนพันยุ่งรุงรัง ตัดสินใจอย่างรวดเร็วว่าจะแก้ปัญหาอย่างไร ขณะกำลังจะอ้าปากสั่ง คนงานที่ถูกเขาใช้อีกคนก็วิ่งกระหืดกระหอบมา
“คุณพันครับ! คุณพัน!”
ชายหนุ่มหันไปทางเสียงเรียก จากสีหน้าท่าทางแล้วคงหวังอะไรได้ยาก หากก็ยังมีแก่ใจถามออกไป
“เจอหรือเปล่า”
“ไม่เลยครับ แต่มีคนเห็นมันขับรถพาคุณเดือนไปไหนก็ไม่รู้ตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่ แถมตอนนี้ก็ยังไม่กลับมาเลยครับ” เมื่อรายงานจบ ชายวัยกลางคนก็รีบวิ่งกลับไปทางเดิมทันที มิวายเหลียวหลังกลับมาส่งสัญญาณเตือนเด็กหนุ่มหน้าซื่อด้วยความหวังดี เอ็งจะอยู่ให้คุณพันแดกกะบาลก่อนหรือยังไงวะ
เหมือนระเบิดลูกย่อมๆ ถูกทิ้งลงกลางใจ พันแสงรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงเส้นอะไรบางอย่างในหัวขาดผึง ใบหน้าที่แดงก่ำเพราะสภาพอากาศอยู่แล้วยิ่งน่ากลัวมากขึ้น พอเขาหันไปจะสั่งงานเด็กหนุ่ม ก็ต้องเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจเมื่อร่างผอมแห้งนั้นยืนอยู่ห่างกว่าปกติ แถมยังมองเขาอย่างกับไม่เคยพบเคยเห็น ก่อนชายหนุ่มจะเอ่ยถามว่าเป็นอะไร เขาก็นึกขึ้นได้ว่า สภาพตัวเองตอนนี้เป็นอย่างไร ถ้าใครกล้าเข้าใกล้ก็นับว่าใจเด็ดเกินล่ะ
ไม่มีเรื่องอะไรจะทำเขาโกรธจนแทบคลั่งตายได้เท่าเรื่องคนงาน!
ทุกคนในไร่ต่างรู้และคุ้นชินสถานการณ์เช่นนี้ดี แม้จะไม่บ่อยครั้ง แต่อานุภาพของแรงระเบิดก็ทำให้ใครต่อใครกลัวหัวหดไปตามๆ กัน และพยายามรักษาสถานะลูกจ้างของตนด้วยการเลี่ยงการทำอะไรขัดใจชายหนุ่ม แม้ว่าคนที่มีอภิสิทธิ์ตัดสินให้อยู่หรือไปจะเป็นคุณนภ...บิดาเลี้ยงของเขาก็ตามที ทว่าหากเกิด ‘ระเบิดพันแสง’ ขึ้นเมื่อใด สิ่งเดียวที่ควรทำคือหลีกให้ห่างแล้วรอให้อารมณ์ของเขาสงบลงเอง ซึ่งคุณลุงคนเมื่อกี้เป็นตัวอย่างได้ดีเยี่ยม
อันที่จริงพันแสงก็ไม่ใช่นายจ้างที่ใช้แต่อารมณ์จนไร้เหตุผลขนาดว่าเอะอะอะไรก็ไล่ออก นอกเสียจากจะเหลืออดจริงๆ เพราะคนทำงานใช่หากันง่ายๆ แถวละแวกนี้หาได้มีแต่ ‘ไร่ดาวเรืองนภอรุณ’ เพียงแห่งเดียว แต่ยังมีเรือกสวนนาไร่ใหญ่น้อยให้ใช้แรงแลกเงิน เลี้ยงปากเลี้ยงท้องอยู่ได้ตลอดทั้งปี ดังนั้นทุกครั้งหลังพายุพัดผ่าน โทสะจางหาย เขาจะเข้าไปขอโทษลูกน้องคนนั้นด้วยตัวเอง... อย่างแมนๆ ส่วนจะ ‘ง้อ’ สำเร็จหรือไม่นั้นเป็นอีกเรื่อง
ยามปกติชายหนุ่มก็เป็นเจ้านายที่ใส่ใจความรู้สึกของผู้อยู่ใต้บังคับบัญชามากทีเดียว เขายังเคยให้คนงานคนหนึ่งยืมเงินไปใช้หนี้แทนพ่อ หรือกระทั่งจัดงานเลี้ยงเล็กๆ ให้หากมีโอกาสเหมาะและไม่ทำให้เสียงานการ เพียงแต่ว่าเจ้าตัวถูกภาพลักษณ์ยามกลายเป็นยักษ์มารบดบังจนคนรอบข้างพากันระแวงระวังไปหมด
“ตกลงฉันจ้างมันมาทำงานหรือเลี้ยงน้องกันวะเนี่ย” พันแสงสบถกับตัวเองอย่างหัวเสียให้กับความไม่ได้ดั่งใจของทั้งลูกน้องและน้องสาว
พันแสงตั้งใจว่าเช้านี้จะให้คนงานไถพรวนแปลงดาวเรืองรุ่นนี้ให้เรียบร้อยเพื่อเตรียมปลูกพืชอย่างอื่นตัดวงจรและเป็นการบำรุงดินอย่างที่ทำเป็นประจำ ทว่าพอลงฝานไถไปได้สักพัก เสียงเครื่องก็กระตุกแปลกๆ เขาได้ยินแล้วได้แต่นึกคำรามในใจ เพราะครั้งก่อนมันก็มีอาการแบบนี้ และยังไม่ลืมว่าได้ให้ไอ้ส้มเอาไปจัดการก่อนจะเสียหายหนักจนต้องเข้าอู่ใหญ่ ทว่าพอเจ้าก้อนเหล็กสีส้มกับคนที่มีหน้าที่ดูแลมันเป็นแบบนี้ เขาก็หงุดหงิดจนเผลอแจกใบเหลืองไอ้หนุ่มช่างเครื่องไปแล้วเรียบร้อย
ถ้ามีอีกครั้งแกตายแน่!
“ทีนี้จะเอายังไงครับคุณพัน” เด็กหนุ่มเอียงคอถามเสียงเบาอย่างหวาดๆ สองขาพร้อมโกยอ้าวทันทีหากเจ้านายคิดใช้ตนเป็นที่ระบายแทนคนอู้งาน
ชายหนุ่มสลับมองคนถามกับซากต้นดาวเรืองเต็มแปลงนั้นแล้วถอนหายใจพรืด
“ไปขอยืมรถจากไร่แตงโมมาก่อน แล้วเร่งให้เสร็จภายในเช้านี้ด้วย จบตรงนี้แล้วก็อย่าอู้ล่ะ”
สั่งจบก็ฮึดฮัดหมุนร่างเดินดุ่มๆ ไปทางเรือนใหญ่ พลางกดโทรศัพท์หาคนของไร่แตงโมที่อยู่ข้างๆ กรอกน้ำเสียงซึ่งเจ้าตัวพยายามปรับให้ปกติที่สุด
“คุณปู่เหรอครับ...”
ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ผิวเข้มคร้ามแดด เค้าโครงหน้าคมคายไม่คล้ายคนในพื้นที่ยืนหน้าตายับยุ่งอยู่ข้างรถแทรกเตอร์ขนาดใหญ่ที่จอดนิ่งอยู่กลางแปลงดาวเรืองเนื่องด้วยเครื่องยนต์เจ้ากรรมเกิดขัดข้องกลางคัน แล้วช่างเครื่องประจำไร่ก็ดันมาหายหัว ตามตัวไม่ได้
“เจอมั้ย” พันแสงเอ่ยถามเด็กหนุ่มคนหนึ่งซึ่งเพิ่งกลับจากตามหานายช่างอย่างฉุนเฉียวจนอีกฝ่ายไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาขณะตอบเสียงสั่น
“ไม่เจอเลยครับคุณพัน ผมลองไปหาถึงบ้านพี่แกก็แล้ว แต่ไม่มีใครอยู่”
“แล้วเรือนใหญ่ล่ะ”
เด็กหนุ่มส่ายหน้า คิ้วเข้มของคนฟังขมวดเข้าจนผูกชิดกันแทบจะทันที
“ตกลงวันนี้ไอ้ส้มมันมาทำงานหรือเปล่าวะเนี่ย”
คำตอบคือส่ายหน้าอีกครั้ง พร้อมเอ่ยเสียงอ่อย “ไม่ทราบครับ”
“โธ่โว้ย! นี่ก็ไม่ได้เรื่องอีกคน” ชายหนุ่มลืมตัวตวาดเสียงดัง ดึงทึ้งเส้นผมสีดำชื้นเหงื่อบ่อยครั้งจนพันยุ่งรุงรัง ตัดสินใจอย่างรวดเร็วว่าจะแก้ปัญหาอย่างไร ขณะกำลังจะอ้าปากสั่ง คนงานที่ถูกเขาใช้อีกคนก็วิ่งกระหืดกระหอบมา
“คุณพันครับ! คุณพัน!”
ชายหนุ่มหันไปทางเสียงเรียก จากสีหน้าท่าทางแล้วคงหวังอะไรได้ยาก หากก็ยังมีแก่ใจถามออกไป
“เจอหรือเปล่า”
“ไม่เลยครับ แต่มีคนเห็นมันขับรถพาคุณเดือนไปไหนก็ไม่รู้ตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่ แถมตอนนี้ก็ยังไม่กลับมาเลยครับ” เมื่อรายงานจบ ชายวัยกลางคนก็รีบวิ่งกลับไปทางเดิมทันที มิวายเหลียวหลังกลับมาส่งสัญญาณเตือนเด็กหนุ่มหน้าซื่อด้วยความหวังดี เอ็งจะอยู่ให้คุณพันแดกกะบาลก่อนหรือยังไงวะ
เหมือนระเบิดลูกย่อมๆ ถูกทิ้งลงกลางใจ พันแสงรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงเส้นอะไรบางอย่างในหัวขาดผึง ใบหน้าที่แดงก่ำเพราะสภาพอากาศอยู่แล้วยิ่งน่ากลัวมากขึ้น พอเขาหันไปจะสั่งงานเด็กหนุ่ม ก็ต้องเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจเมื่อร่างผอมแห้งนั้นยืนอยู่ห่างกว่าปกติ แถมยังมองเขาอย่างกับไม่เคยพบเคยเห็น ก่อนชายหนุ่มจะเอ่ยถามว่าเป็นอะไร เขาก็นึกขึ้นได้ว่า สภาพตัวเองตอนนี้เป็นอย่างไร ถ้าใครกล้าเข้าใกล้ก็นับว่าใจเด็ดเกินล่ะ
ไม่มีเรื่องอะไรจะทำเขาโกรธจนแทบคลั่งตายได้เท่าเรื่องคนงาน!
ทุกคนในไร่ต่างรู้และคุ้นชินสถานการณ์เช่นนี้ดี แม้จะไม่บ่อยครั้ง แต่อานุภาพของแรงระเบิดก็ทำให้ใครต่อใครกลัวหัวหดไปตามๆ กัน และพยายามรักษาสถานะลูกจ้างของตนด้วยการเลี่ยงการทำอะไรขัดใจชายหนุ่ม แม้ว่าคนที่มีอภิสิทธิ์ตัดสินให้อยู่หรือไปจะเป็นคุณนภ...บิดาเลี้ยงของเขาก็ตามที ทว่าหากเกิด ‘ระเบิดพันแสง’ ขึ้นเมื่อใด สิ่งเดียวที่ควรทำคือหลีกให้ห่างแล้วรอให้อารมณ์ของเขาสงบลงเอง ซึ่งคุณลุงคนเมื่อกี้เป็นตัวอย่างได้ดีเยี่ยม
อันที่จริงพันแสงก็ไม่ใช่นายจ้างที่ใช้แต่อารมณ์จนไร้เหตุผลขนาดว่าเอะอะอะไรก็ไล่ออก นอกเสียจากจะเหลืออดจริงๆ เพราะคนทำงานใช่หากันง่ายๆ แถวละแวกนี้หาได้มีแต่ ‘ไร่ดาวเรืองนภอรุณ’ เพียงแห่งเดียว แต่ยังมีเรือกสวนนาไร่ใหญ่น้อยให้ใช้แรงแลกเงิน เลี้ยงปากเลี้ยงท้องอยู่ได้ตลอดทั้งปี ดังนั้นทุกครั้งหลังพายุพัดผ่าน โทสะจางหาย เขาจะเข้าไปขอโทษลูกน้องคนนั้นด้วยตัวเอง... อย่างแมนๆ ส่วนจะ ‘ง้อ’ สำเร็จหรือไม่นั้นเป็นอีกเรื่อง
ยามปกติชายหนุ่มก็เป็นเจ้านายที่ใส่ใจความรู้สึกของผู้อยู่ใต้บังคับบัญชามากทีเดียว เขายังเคยให้คนงานคนหนึ่งยืมเงินไปใช้หนี้แทนพ่อ หรือกระทั่งจัดงานเลี้ยงเล็กๆ ให้หากมีโอกาสเหมาะและไม่ทำให้เสียงานการ เพียงแต่ว่าเจ้าตัวถูกภาพลักษณ์ยามกลายเป็นยักษ์มารบดบังจนคนรอบข้างพากันระแวงระวังไปหมด
“ตกลงฉันจ้างมันมาทำงานหรือเลี้ยงน้องกันวะเนี่ย” พันแสงสบถกับตัวเองอย่างหัวเสียให้กับความไม่ได้ดั่งใจของทั้งลูกน้องและน้องสาว
พันแสงตั้งใจว่าเช้านี้จะให้คนงานไถพรวนแปลงดาวเรืองรุ่นนี้ให้เรียบร้อยเพื่อเตรียมปลูกพืชอย่างอื่นตัดวงจรและเป็นการบำรุงดินอย่างที่ทำเป็นประจำ ทว่าพอลงฝานไถไปได้สักพัก เสียงเครื่องก็กระตุกแปลกๆ เขาได้ยินแล้วได้แต่นึกคำรามในใจ เพราะครั้งก่อนมันก็มีอาการแบบนี้ และยังไม่ลืมว่าได้ให้ไอ้ส้มเอาไปจัดการก่อนจะเสียหายหนักจนต้องเข้าอู่ใหญ่ ทว่าพอเจ้าก้อนเหล็กสีส้มกับคนที่มีหน้าที่ดูแลมันเป็นแบบนี้ เขาก็หงุดหงิดจนเผลอแจกใบเหลืองไอ้หนุ่มช่างเครื่องไปแล้วเรียบร้อย
ถ้ามีอีกครั้งแกตายแน่!
“ทีนี้จะเอายังไงครับคุณพัน” เด็กหนุ่มเอียงคอถามเสียงเบาอย่างหวาดๆ สองขาพร้อมโกยอ้าวทันทีหากเจ้านายคิดใช้ตนเป็นที่ระบายแทนคนอู้งาน
ชายหนุ่มสลับมองคนถามกับซากต้นดาวเรืองเต็มแปลงนั้นแล้วถอนหายใจพรืด
“ไปขอยืมรถจากไร่แตงโมมาก่อน แล้วเร่งให้เสร็จภายในเช้านี้ด้วย จบตรงนี้แล้วก็อย่าอู้ล่ะ”
สั่งจบก็ฮึดฮัดหมุนร่างเดินดุ่มๆ ไปทางเรือนใหญ่ พลางกดโทรศัพท์หาคนของไร่แตงโมที่อยู่ข้างๆ กรอกน้ำเสียงซึ่งเจ้าตัวพยายามปรับให้ปกติที่สุด
“คุณปู่เหรอครับ...”
เคียงเขม เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 ก.ย. 2556, 15:50:46 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 มี.ค. 2557, 01:35:13 น.
จำนวนการเข้าชม : 1048
| บ้านไร่ (ไม่) ไร้รัก 70% >> |