พิศวาสปรารถนา Sweet Trip in Sevilla
ความรักอันเร่าร้อนในสเปน...ดินแดนแห่งความสนุกสนาน
นตานรีหนีความเจ็บช้ำมาสเปน ก่อนจะได้มาพบสัตว์ร้ายผู้งามสง่า ชายหนุ่มที่จะทำให้โลกของเธอเปลี่ยนไปชั่วนิรันดร์
เขาคือ ลอเรนโซ ผู้ชายที่มาพร้อมกับเพลิงพิศวาสซึ่งจะแผดเผาเธอจนมอดไหม้!
Tags: เซบียา,ลอเรนโซ,นตานรี,สเปน

ตอน: ตอนพิเศษ:เจ้าสาวที่กลัวฝน

ก่อนอื่นขออภัยนะคะ เพิ่งเข้าเว็บห้องสมุดเพื่อมาแจ้งข่าวค่ะ

ขอบคุณทุกท่านที่สอบถามมานะคะ

ไรต์เตอร์สบายดีค่ะ คุณแม่ก็สบายดีค่ะ (ไม่เข้ารับการผ่าตัด แต่เปลี่ยนไปใช้แพทย์แผนโบราณ เน้นกินยาไทยแทน แล้วดูผล ก็สุขภาพดีขึ้นกว่าเดิม)

ส่วนเรื่องของลอเรนโซ+นัท ตอนนี้จะวางแผงแล้วค่ะ

ในชื่อ พิศวาส(ทาส)ปรารถนา สนพ. มายดรีม ในเครือสถาพรค่ะ รูปตามลิงค์ด้านล่างค่ะ

http://www.pimkham.com/Book/BookDetail.aspx?id=2373

เนื่องจากฟ้าไม่สามารถลงนิยายต่อจนจบได้

ทำให้ทุกคนต้องรอเก้อมานาน ต้องขออภัยจริงๆ ค่ะ

ฟ้าจึงจะแต่งนิยายตอนพิเศษหลังแต่งงานของลอเรนโซ+นัท ที่ไม่มีในหนังสือมาให้อ่านกัน

เพื่อชดเชยให้ทุกท่าน อาจจะชดเชยให้ได้ไม่ดีนัก

แต่ฟ้าก็ทำได้เพียงเท่านี้

ถ้าไม่รังเกียจก็รออ่านกันนะคะ


.......................................
ตอนพิเศษ:เจ้าสาวที่กลัวฝน


“เจ้าสาวคะ ขยับเข้าไปใกล้กว่านี้อีกหน่อยสิคะ” ตากล้องสาวเอ่ยขึ้นขณะทำไม้ทำมือบอกให้นตานรีที่อยู่ในชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์ฟูฟ่องขยับเข้าใกล้เจ้าบ่าวชาวสเปนมากกว่านี้


หญิงสาวมีท่าทางละล้าละลังอยู่บ้าง แต่ก็ขยับเข้าใกล้อย่างว่าง่าย ทำตามคำสั่งจนคล้ายหุ่นยนต์ เธอไม่รู้ว่าจะต้องทำท่าทางเช่นไรต่อหน้ากล้องถ่ายรูป ทั้งที่เธอคุ้นชินกับการสัมผัสของลอเรนโซไปแล้ว แต่พอต้องมาอยู่ในสายตาคนหมู่มากเพื่อถ่ายรูปพรีเวดดิ้งก็ทำให้เธออดจะเขินอายไม่ได้


ปลายนิ้วของลอเรนโซไล้แผ่วๆ อยู่ที่แผ่นหลังของหญิงสาว ขณะที่นตานรียกแขนขึ้นคล้องคอเขาเอาไว้ตามการกำกับของตากล้อง ดวงหน้านวลขึ้นสีระเรื่อก่อนจะถลึงตาดุใส่เจ้าบ่าวที่มือไม้ซุกซนเกินไปทำให้หัวใจของเธอหวิวแปลกๆ


“มืออย่าซน” ว่าที่เจ้าสาวเอ่ยสำทับเบาๆ ชายผู้ที่มืออยู่ไม่สุขตอบรับง่ายกว่าที่คิด หยุดมือแต่เปลี่ยนเป็นยื่นหน้าไปหาแล้วจูบหญิงสาวในอ้อมแขนแทน ยิ่งทำให้ใบหน้าของว่าที่เจ้าสาวแดงขึ้นไปอีก ทว่ากิริยาที่แสนจะสนิทสนมแบบนี้กลับทำให้ตากล้องพอใจมากกว่า


หลังจากที่เจ้าบ่าวผละริมฝีปากออก เจ้าสาวเหลียวหาคนในครอบครัวตัวเองก่อนเป็นอันดับแรก ก่อนจะโล่งอกที่พ่อกับแม่ของเธอไม่อยู่พอดี แม่อาจจะไม่เท่าไหร่ แต่ถ้าพ่อมาเห็นเข้าอาจจะเผลอตัวคว้ากระถางต้นไม้มาทุ่มใส่ลอเรนโซก็เป็นได้


“ไม่อยู่หรอก” ลอเรนโซเอ่ยขึ้นอย่างรู้ใจ ทำให้นตานรีหันขวับมา เขาเลยเอ่ยต่อ


“เพราะเห็นไม่อยู่ ผมเลยจูบคุณได้ไงล่ะ” อันที่จริงแล้วไม่เกี่ยวกับว่าพ่อของนตานรีจะอยู่หรือไม่อยู่หรอก แต่ก่อนหากว่าลอเรนโซอยากจูบ เขาก็จะจูบโดยไม่แคร์สายตาประชาชีที่ไหน แต่เป็นเพราะว่านตานรีเกรงใจสายตาบุพการี ตอนนี้ลอเรนโซจึงได้แต่ทำตัวเป็นเด็กดีอยู่ในกรอบคำสั่งไม่หลุดแถวเพราะอยากให้ว่าที่ภรรยาสบายใจที่สุด


“แต่ถ้าพ่อเห็นรูปนี้ตอนหลัง...” ได้ฟังนตานรีว่า ลอเรนโซก็อดคิดไม่ได้ว่า นตานรีช่างเป็นผู้หญิงขี้กังวลจริงๆ


“น่ะ รูปนี้เก็บเอาไว้เป็นอัลบั้มลับเฉพาะของเราแล้วกัน เดี๋ยวผมเขียนติดชื่อไว้เป็นแฟ้มลับเฉพาะหมายเลขหนึ่ง นอกจากเราสองคนแล้วไม่มีใครกล้าเปิดดูแน่”


“ไอ้หมายเลขหนึ่งหมายความว่ายังไง?” นตานรีกลับไปจับประเด็นได้ที่ประโยคหลัง เธอถามกลับอย่างระแวง


“มีหมายเลขก็แปลว่าต้องมีลำดับเลขที่ต่อไปไงล่ะครับ ปรินเซซา” ลอเรนโซขยิบตาให้ ว่าที่เจ้าสาวทำตาโตขึ้นทันใด


“อย่าบอกนะว่า คุณจะถ่ายรูปแนวนี้เก็บไว้” ท่าทางของเธอเหมือนผู้หญิงที่จู่ๆ เจอพวกโรคจิตไม่มีผิด จนลอเรนโซต้องบีบจมูกเล็กๆ นี่อย่างมันเขี้ยวปนหมั่นไส้


“ไอ้แนวนี้ของผมน่ะ ก็แค่รูปจูบกัน หรือคุณอยากได้ขั้นกว่า ผมจะได้ทำให้ถูกใจขึ้น” เจ้าบ่าวแอบอ่อนใจเล็กๆ ในวัฒนธรรมของเขารูปจูบกันเป็นการแสดงออกถึงความรัก ไม่เห็นมันจะลามกอนาจารตรงไหน แต่ในวัฒนธรรมไทย นตานรีบอกว่ามันเป็นการแสดงออกที่โจ่งแจ้งเกินไป หวือหวาเกินไป ผู้ใหญ่หัวเก่าอาจจะหัวใจวายได้


“อย่านะ” หญิงสาวคิดไปถึงไหนๆ แล้ว เธอไม่เห็นด้วยกับการถ่ายรูปแนววาบหวิวกับคนรัก เวลามาดูเองมันน่าอายจะตาย หรือถ้ารูปหลุดไป เธอคงไม่มีหน้ามองใครอีกแล้วในชาตินี้


แม้จะอยากแกล้งนตานรีต่ออีกหน่อย แต่ก็ไม่อยากให้หญิงสาวเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นไอ้โรคจิตชอบโชว์ ลอเรนโซเลยหัวเราะเบาๆ กับท่าทางของเธอก่อนจะรับปาก “ไม่ถ่ายเพิ่มก็ได้” ได้ยินเขารับปาก นตานรีค่อยโล่งอกขึ้นมาหน่อย


และหลังจากจูบเล็กๆ กระชับความสัมพันธ์ ก็ดูเหมือนว่ากิริยาทุกอย่างจะเป็นไปตามธรรมชาติ ไม่เกร็งเหมือนช่วงแรกๆ


นตานรีเลือกโลเกชั่นถ่ายพรีเวดดิ้งอยู่ที่ทะเล ซึ่งประจวบเหมาะที่ลอเรนโซใช้โรงแรมในสาขาของตนที่ภูเก็ตเป็นฉากถ่ายรูปได้พอดี หญิงสาวเลยถือโอกาสนี้ยกครอบครัวมาเที่ยวพักผ่อนไปในตัว


หลังจากพักเปลี่ยนเซ็ตเครื่องแต่งกายใหม่เป็นชุดกระโปรงเกาะอกสีขาวสั้นแค่เข่าแทน เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวก็ได้รับการชี้แจงให้จูงมือเดินคุยกันตามสบายไปบนริมหาดทรายสีขาวนวลในช่วงพระอาทิตย์ตกดิน โดยตากล้องจะตามเก็บภาพเอาไว้ทำเป็นพรีเซนต์เทชันในงานแต่งงาน เมื่อคุยกับตากล้องเสร็จ มาร์เซโล เลขาฯของลอเรนโซก็เข้ามาคุยธุระต่อ นตานรีเลยปลีกตัวออกมายืนรออยู่อีกที่ ในมือถือช่อดอกไม้สีสดสวยเอาไว้ ขณะที่สายตามองเหม่อไปที่ทะเลยามอาทิตย์อัสดง เสียงคลื่นที่ซัดสาดเข้าหาชายฝั่งน่าจะทำให้จิตใจเธอสงบได้ แต่เปล่าเลย ยิ่งอยู่คนเดียว นตานรีก็ยิ่งรู้สึกถึงช่องโหว่ในใจที่ขยายกว้างขึ้นเรื่อยๆ เธอจึงถอนหายใจอีกครั้ง


“ปรินเซซา...ปรินเซซา”


“ปรินเซซา!” ชายหนุ่มเพิ่มระดับเสียงให้ดังขึ้นอีกครั้ง


“คะ” หญิงสาวค่อยรู้สึกตัว


“พักนี้คุณเป็นอะไรไป ที่รัก เหนื่อยเหรอ?” ลอเรนโซเป็นฝ่ายเริ่มต้นเอ่ยถาม เพราะเขาสังเกตได้ว่านตานรีดูไม่มีความสุขเท่าที่ควร คนเป็นว่าที่เจ้าสาวไม่น่าจะเหม่อหรือถอนหายใจแบบนี้ จะว่าไปหมู่นี้นตานรีชอบถอนหายใจบ่อยๆ เหมือนคนมีเรื่องหนักอกหนักใจ
นตานรีใจหายวาบ ริมฝีปากเม้มสนิท ละล้าละลัง ตัดสินใจไม่ได้ว่า ตัวเองควรบอกความรู้สึกที่มีตอนนี้ให้ลอเรนโซรับรู้ไหม เธอจึงมีทีท่ากระสับกระส่าย ดูลุกลี้ลุกลนจนชายหนุ่มผู้เป็นว่าที่เจ้าบ่าวต้องเอ่ยปากถามด้วยความสงสัยอีกครั้ง


"ปรินเซซา เป็นอะไรไป?"


นตานรีเงียบไปอึดใจหนึ่ง อ้าปากแล้วหุบลงอยู่สองครั้ง ก่อนจะถอนหายใจออกมาแล้วว่า "เราอย่าเพิ่งแต่งงานกันดีไหม..."


หน้าเธอซีดขณะที่สังเกตสีหน้าของคนรัก นตานรีรู้ว่าพูดตอนนี้ก็ออกจะสายไปเสียแล้ว เตรียมงานแต่งไปมากกว่า 70 เปอร์เซ็นต์แล้ว จะมายกเลิกก็ดูไม่ดี ไม่ถูกต้อง เพียงแต่ในใจของเธอนั้นมันมีความกังวลซ่อนอยู่ และมันมากเสียจนเผลอพูดออกมา


ลอเรนโซขมวดคิ้วฉับพลัน มองว่าที่เจ้าสาวของเขานิ่งอย่างพินิจพิจารณาโดยละเอียดก่อนจะขยับปากบอกว่า


"ตามใจคุณแล้วกัน"


"หือ? ตามใจฉัน? คุณยอมเหรอ?" น้ำเสียงของนตานรีเต็มไปด้วยความงุนงง นัยน์ตาเบิกกว้าง ไม่อยากจะเชื่อว่าคำพูดนี้จะออกมาจากคำพูดของลอเรนโซ ราชาหนุ่มจอมเผด็จการ เธอแทบจะจินตนาการได้เลยว่า เมื่อบอกว่า เลื่อนงานแต่งไปก่อนได้ไหม ลอเรนโซน่าจะตีหน้ายักษ์ใส่เธอ ถึงเธอจะงอแงไม่อยากแต่ง ลอเรนโซคงจะมัดตัวเธอด้วยเชือกแล้วพาเข้าโบสถ์ไปทำพิธีแต่งงานเลย...มันน่าจะเป็นแบบนี้มากกว่า?


"ใช่ ผมยอม" ราชาปีศาจส่งยิ้มอ่อนมาให้ ก่อนจะตวัดเอวบางเข้ามากอดไว้ ขณะที่ออกเดินไปด้วยกัน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะลมทะเลหรือความรู้สึกในใจของหญิงสาวกันแน่ ทำให้ตัวเธอเย็นเฉียบจนชายหนุ่มกังวลว่าเธอจะไม่สบายเอาได้ เขาเลยผละออกมาถอดเสื้อนอกที่เป็นเชิ้ตสีฟ้าลงคลุมไหล่ให้ว่าที่เจ้าสาวของเขา...กิริยาอาการอันอ่อนโยนทำเหมือนเธอเป็นสิ่งมีค่าต้องทะนุถนอมของเขา ทำให้นตานรีหวนคิดถึงช่วงเวลาที่เซบียา เขาก็ดูแลเธอเช่นนี้เหมือนกัน ไม่เปลี่ยนไปเลย...แต่มันก็เร็วมากอยู่ดี ไม่นานเขาก็ขอแต่งงาน ไม่ว่าเธอจะหาข้ออ้างยังไงมาปฏิเสธ ลอเรนโซก็ยังหว่านล้อมจนทำให้เธอใจอ่อนตอบตกลงแต่งงานทั้งที่เพิ่งได้รู้จักกันไม่กี่วัน...


จนแม้กระทั่งเธอเองยังรู้สึกว่าเธอใจง่ายเกินไปจริงๆ เหมือนแพ้ทางลอเรนโซยังไงก็ไม่รู้ แต่ส่วนหนึ่งในหัวใจก็รู้ว่า หากว่าตัวเธอไม่มีใจเลยสักนิด เธอก็คงไม่มีทางตอบตกลงแต่งงานหรอก แต่เพราะว่าเธอเองก็รักเขาเช่นกัน จึงรู้สึกว่าถึงเวลาที่รู้จักกันจะเร็วมากเกินไป แต่เธอก็อยากอยู่กับเขา ถึงได้ตอบรับความรู้สึกที่เขามีให้ เพียงแต่...


ลอเรนโซสอดนิ้วไปเกาะกุมมือเย็นของเจ้าสาวไว้ก่อนจะยกขึ้นมาจูบเบาๆ นัยน์ตาสีเขียวเปล่งประกายวาววับก่อนที่ริมฝีปากจะโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วว่าต่อ


"คุณไม่แต่งกับผมก็ได้ เราจดทะเบียนแล้วไปอยู่ด้วยกันเลย ผมไม่ซีเรียสนะเรื่องพิธีเนี่ย ไว้คุณพร้อม มีลูกโตแล้วค่อยจัดพิธีกันก็ดีนะ ลูกเราจะได้เป็นสักขีพยานด้วย"


‘คำตอบของเขาช่าง...ทุกทีเลย’ สีหน้าที่วิตกกังวลเปลี่ยนเป็นสีหน้าของคนโดนขัดใจแทน


“ลอเรนโซ” เธอกำลังจะซึ้งอยู่ดีๆ แต่ก็โดนเจ้าบ่าวแหย่จนอารมณ์อ่อนหวานกระเจิงไปกันคนละทาง ว่าที่เจ้าสาวผู้กลัวฝนก็ทำแก้มป่อง ขณะกำหมัดจะแจกขนมตุ้บตั้บให้ชายหนุ่มมือไวใจเร็วไปสองสามที เจ้าบ่าวก็หลบซ้ายหลบขวาไม่ยอมกินขนมที่เจ้าสาวแจกให้กับมือ ก่อนจะรวบตัวเล็กๆ ของเธอเข้ามากอดไว้


“โอ้ ปรินเซซา ผมล้อเล่นน่ะ” บรรยากาศหม่นๆ ในทีแรกเมื่อมีเสียงหัวเราะแทรกเข้ามาก็แปรเปลี่ยนเป็นสดชื่นทันใด ส่วนทีมงานที่อยู่ห่างๆ นั้น ก็เห็นเป็นเพียงฉากสวีตที่แทบทำให้น้ำทะเลตรงหน้าเปลี่ยนเป็นรสหวานขึ้นมาทันใด


“ปล่อยฉันนะ” เจ้าหญิงที่โดนตามใจจนเคยตัวไปแล้วเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิดอยู่บ้างที่เสียท่าอย่างง่ายดาย


ชายหนุ่มคลายอ้อมกอดลงเล็กน้อย เปลี่ยนให้เธอหันหน้าเข้าหาเขา ก่อนจะเข้าเรื่อง เป็นงานเป็นการขึ้นมา


“เอาล่ะ เรามาแก้ปัญหากันดีกว่านะครับ ตกลงคุณกังวลใจเรื่องอะไรบ้าง”


นตานรีหน้าหมอง เธอก้มหน้าลง รู้สึกเหมือนอยากขุดหลุมแล้วซุกตัวอยู่ในนั้นไม่ออกมาอีกเลย ด้วยความปริวิตกจึงทำให้เผลอกัดริมฝีปากตามความเคยชิน


“อ๊ะ! ไม่เอา ที่รัก อย่ากัดปากสิ” ลอเรนโซเชยคางหญิงสาวขึ้นมา ปลายนิ้วโป้งยื่นไปแตะที่ริมฝีปากสาว สร้างสัมผัสใกล้ชิดที่ทำให้หัวใจสั่นสะท้าน นัยน์ตาของเธอสะท้อนความกังวลออกมาอย่างปิดไม่มิด


หญิงสาวไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกที่เกิดขึ้น ณ ขณะนี้ได้อย่างไร ใกล้วันแต่งงานแล้ว ลอเรนโซก็ไม่ได้มีอะไรไม่ดี เขาทำให้เธอมีความสุขมาก...มากจนกลัวว่า หากตื่นขึ้นมา เธอจะพบว่า ลอเรนโซเป็นแค่ความฝันที่เธอคิดไปเองเท่านั้น กลัวว่าฝันที่แสนดีนี้จะจบลงอย่างรวดเร็วเหมือนคราวของเจตนิพิฐที่ทำเธอร่วงดิ่งลงสู่หุบเหวแห่งความเสียใจ


“กลัวผมนอกใจเหรอ?”


นตานรีส่ายหน้าแรงๆ หลายเดือนที่ผ่านมา หากว่าลอเรนโซมาไทย เขาก็แทบจะเป็นเงาของเธอ ไม่สิ คงจะต้องบอกว่า เธอแทบจะเป็นเงาของเขา อยู่ด้วยกันตลอดแม้จะเป็นช่วงเวลาทำงาน เขาก็ทำงานไปอยู่ในห้อง ส่วนเธอจะอ่านหนังสือหรือทำอย่างอื่นก็ได้ ขอเพียงอยู่ในห้องเดียวกัน ดูเหมือนเขาจะไม่เครียดหากว่าจะมีแฟนทำตัวติดเป็นปาท่องโก๋ทุก 24 ชั่วโมง กลายเป็นเธอเองซะอีกที่สุดแสนจะเกรงใจและไม่อยากทำตัวให้เขารำคาญ ส่วนเรื่องนอกใจนั้น นตานรีพบว่าเวลาที่เธออยู่ด้วย ลอเรนโซไม่ชายตาแลผู้หญิงคนไหนจริงๆ เขาจะสนใจเธอเพียงคนเดียว


“แล้วคุณกลัวอะไร?”


“ฉันไม่รู้” หญิงสาวรู้...แต่จะบอกลอเรนโซได้อย่างไรว่าเธอกลัวว่าเรื่องในตอนนี้เป็นแค่ความฝันไป ต่อให้ลอเรนโซดีแค่ไหน น่ารักแค่ไหน ก็มีหวังต้องทำหน้าระอาใส่เธอแน่ๆ


“ผมอาจจะบังคับคุณมากเกินไป แต่บอกผมสิว่า ผมไม่ดีตรงไหน หรือผมทำอะไรผิดไป แล้วผมจะปรับปรุงตัวใหม่” ราชาหนุ่มเผด็จการกลายร่างเป็นเด็กดีขึ้นมากะทันหัน และน้ำเสียงอันอ่อนนุ่มระคนแอบเว้าวอนร้องขอนิดๆ ของลอเรนโซยิ่งทำให้นตานรีหัวใจอ่อนยวบยาบแถมรู้สึกผิดกับเขามากขึ้นอีก


“เปล่า คุณไม่ได้ไม่ดี ฉันแค่...ไม่มั่นใจเอง” ปลายเสียงค่อยลงจนลอเรนโซแทบไม่ได้ยิน


“นั่นก็แปลว่าผมไม่ดีนั่นแหละ ปรินเซซา”


“ก็บอกว่าคุณไม่ได้ไม่ดีไงล่ะ มันผิดที่ฉัน...” ลอเรนโซชิงเป็นฝ่ายพูดก่อน


“ผิดที่ผมนี่แหละ เพราะถ้าผมให้ความรักกับคุณมากพอ ทำให้คุณมั่นใจได้ว่าวันข้างหน้าของเราสองคนจะไม่มีเรื่องที่ทำให้คุณเสียใจ คุณก็คงไม่เครียดแบบนี้” ชายหนุ่มรับความผิดมาใส่ตัวทั้งหมด


“คุณไม่ผิดเสียหน่อย ตรงกันข้ามคุณดีเกินไปต่างหาก แล้วคนอย่างฉันที่เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดามีสิทธิ์อะไรจะได้สวมรองเท้าแก้วของเจ้าชายอย่างคุณกัน แล้วถ้าพรุ่งนี้ฉันตื่นมาแล้วคุณเป็นแค่ความฝันที่ฉันนึกไปเอง มีหวังฉันได้โดดน้ำตายแน่” อารมณ์ความรู้สึกของเธอพลุ่งพล่านไปหมด ไม่อยากให้ลอเรนโซคิดว่าตัวเองผิด คนขี้กลัวอย่างเธอต่างหากที่ผิด แต่มันก็ไม่มีอะไรมายืนยันนี่นาว่า พรุ่งนี้เธอจะไม่ตื่นจากฝัน


“มีสิทธิ์สิ สิทธิ์ที่ผมรักคุณไงล่ะ แค่สิทธิ์นี้คุณอยากจะได้อะไรจากผม ผมก็ให้ได้หมดทั้งนั้นแหละ” หนุ่มสเปนเอ่ยหนักแน่นให้คำพูดของเขาเข้าหูคนที่รักบ้าง ก่อนจะบอกความรู้สึกของตัวเองตามลงไปด้วยน้ำเสียงขื่นๆ จนใจอยู่บ้าง


“คุณพูดถึงความฝัน กลัวตัวเองตื่นจากฝัน ต่างจากผมนะ ปรินเซซา ผมน่ะกำลังพยายามทำความฝันของตัวเองให้เป็นจริงอยู่...” นัยน์ตาสีเขียวของลอเรนโซจ้องมองนตานรีด้วยแววตาอันอ่อนแสงลง ความรู้สึกอันอ่อนหวานตรงมาออกมาจากใจสู่นัยน์ตาคู่นี้


“ตั้งแต่ผมมั่นใจว่าผมรักคุณ อยากอยู่กับคุณ ผมก็ทำทุกอย่างให้ตัวเองได้เข้าใกล้คุณได้ คุณอาจไม่รู้แต่ความฝันของผมคือ การที่ได้ตื่นเช้าขึ้นมาพบคุณ เราสองคนใช้ชีวิตด้วยกัน ไม่ต้องไปๆมาๆ แบบนี้ ไม่ต้องทนคิดถึงใจจะขาด ไม่ต้องเป็นห่วงว่าตอนนี้คุณอยู่ไหน ทำอะไรอยู่...จะเกิดเรื่องอะไรร้ายแรงกับคุณหรือเปล่า”


ลอเรนโซหยุดพูด ในหัวใจเจ็บแปลบๆ เขาหลับตาลงครู่หนึ่งก่อนจะลืมตาขึ้นมาเพื่อบอกว่า


“ผมคงดึงดันเกินไป อยากแต่งงานกับคุณเร็วๆ จนลืมคิดไปว่าความรู้สึกของคุณต้องการเวลามากกว่านี้ ปรินเซซา เอาเป็นว่า ไว้ให้คุณรู้สึกอยากอยู่กับผมทุกวันก่อน แล้วเราค่อยแต่งงานกันก็ได้”


ช่อดอกไม้เจ้าสาวหล่นลงพื้น…


หญิงสาวยกมือปิดปาก น้ำตาไหลออกมา นตานรีถามตัวเองว่า เธอกังวลอะไรอยู่กันแน่ ทำไมเธอต้องทำให้ผู้ชายแสนดีคนหนึ่งที่รักเธอต้องเจ็บปวดด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องด้วย


ลอเรนโซเช็ดน้ำตาให้ว่าที่เจ้าสาวที่เริ่มมีอาการสะอึกสะอื้น ส่วนทีมงานสตูดิโอเวดดิ้งซึ่งอยู่ห่างออกไป เงียบกริบ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคู่บ่าวสาวเพราะไม่ได้ยินบทสนทนา


“อย่าร้องไห้เลยที่รัก เดี๋ยวถ้าพ่อคุณมาเห็นเข้า ผมจะถูกฆาตกรรมเอาได้นะ ข้อหาทำลูกสาวเขาร้องไห้ก่อนแต่ง” ลอเรนโซพยายามหามุกตลกมาทำให้หญิงสาวหยุดร้องไห้


“ลอเรนโซ ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ไม่ใช่ฉันไม่อยากอยู่กับคุณนะ”


“ผมรู้ ผมเข้าใจ เพราะฉะนั้นไม่ต้องขอโทษหรอกและไม่ต้องคิดมากด้วย ปรินเซซา อย่าร้องไห้เลย เดี๋ยวไม่สวยนะครับ เราแค่เลื่อนงานแต่งเฉยๆ ไม่ใช่ว่าเราจะไม่แต่งงานกันเสียหน่อย”


นตานรีพยายามหยุดอาการสะอื้นไห้ของตน เธอใช้หลังมือปาดน้ำตาตัวเองทิ้งไป รวบรวมความกล้าพูดประโยคนึงที่เธอไม่คิดเลยว่า ชาตินี้เธอจะอยากพูดประโยคนนี้ให้คนๆ นึงฟัง


“ลอเรนโซ...คุณจะแต่งงานกับฉันได้ไหมคะ”


“หือ?” ชายหนุ่มถึงคราวงง ตามไม่ทันบ้างแล้ว


“คำตอบล่ะ นี่ฉันขอคุณแต่งงานอยู่นะ” หญิงสาวเร่งเร้า รู้อยู่หรอกว่าเขาไม่มีทางปฏิเสธ แต่ก็อยากได้ยินคำตอบเร็วๆ


“เมื่อกี้ยังบอกผมว่าจะเลื่อนอยู่เลย” ลอเรนโซย้ำเตือนให้รู้ เผื่อว่านตานรีกำลังละเมออยู่ หญิงสาวถลึงตาดุใส่ ฟังรู้ว่าเขาแอบหาว่าเธอเปลี่ยนท่าทีปุบปับ


“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว คำตอบล่ะ ถ้าตอบไม่ดีฉันจะผลักคุณลงทะเล ให้คุณเป็นอาหารปลาไปซะเลย” เพราะโมโหหน่อยๆ หญิงสาวเลยออกอาการเอาแต่ใจผิดปกติ แต่ทั้งนี้ก็มาจากการตามใจจนเคยตัวของลอเรนโซนั่นแหละ


“เอาแต่ใจจริงๆ เลยนะ ปรินเซซา” ราชาหนุ่มบ่นอย่างเหนื่อยใจไม่น้อย


“จะตอบไม่ตอบ” หญิงสาวจ้องเขม็ง นึกเคือง ที่พ่อเจ้าประคุณเล่นตัวซะเหลือเกิน


“ก็ต้องตอบสิครับ....ยินดีที่สุด เจ้าหญิงของผม เราแต่งงานกันเถอะ” คนถูกขอแต่งงานคลี่ยิ้มกว้าง ก่อนจะดึงตัวเจ้าสาวเข้ามากอดแน่นๆ แล้วมอบจุมพิตดูดดื่มยิ่งกว่าหนไหนๆ ให้ โดยไม่สนว่าว่าที่พ่อตาจะอยู่ไหม


เมื่อริมฝีปากละห่างออกมาจากเรียวปากหวานของนตานรีแล้ว ลอเรนโซเอ่ยถามอีกครั้ง


“คราวนี้คงไม่เลื่อนอีกใช่ไหม?”


“อื้อ” คนที่ถูกจูบจนเหมือนโลกพลิกหงายพลิกคว่ำไปต่อหน้าจนหัวสมองว่างเปล่าไปหมด ได้แต่พยักหน้ากับส่งเสียงตอบรับมาคำหนึ่งเท่านั้น ลอเรนโซมองดวงหน้าว่าที่เจ้าสาวที่ขึ้นสีระเรื่อดูสวยงามแล้วว่า


“ถ้าคุณจะเลื่อนอีก อย่าลืมบอกผมนะ”


“...” นตานรีส่งสายตาเป็นคำถามโดยไม่ได้พูด


“ถ้าคุณจะเลื่อนอีก ผมจะพาคุณหนีแล้ว วิธีทำความฝันให้เป็นจริง ไม่ได้มีแค่หนึ่งจริงไหม? ลักพาตัวคุณไปก็เป็นอีกวิธีหนึ่ง แถมน่าจะสนุกกว่าด้วย”


“ตาบ้า!” และแล้วว่าที่เจ้าสาวที่งานแต่งไม่เลื่อนแล้วก็ทุบอกว่าที่เจ้าบ่าวจนได้


เสียงหัวเราะของบ่าวสาวทำความโล่งใจให้กับทีมงานที่คอยลุ้นอยู่ห่างๆ เกือบนึกไปว่า งานรักจะกลายเป็นงานร้างไปเสียแล้ว...

**********************************

ตอนพิเศษ ตอนสุดท้าย(หลังแต่งงานจะมาลงวันพุธค่ะ)
นิยายลบตอนทิ้งวันศุกร์ค่ะ



ท้องฟ้า
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 16 ก.ย. 2556, 03:54:30 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 16 ก.ย. 2556, 03:54:30 น.

จำนวนการเข้าชม : 2183





<< 24: แผลปริ! (ลบ)   ตอนพิเศษ: เซบียา >>
เรือใบ 16 ก.ย. 2556, 09:54:08 น.
กรี๊สสสสส ตอนพิเศษ ฮิ้ววววววววว อ่านเรื่องนี้แล้วอยากไปสเปนจริงๆจังๆขึ้นมาเลยนะเนี่ย เจ้าชายเรือใบไม่สนเท่าไหร่ แต่ชอบพ่ออัศวิน ยังโสดอยู่มั้ยอ่ะฟ้า


phugan 16 ก.ย. 2556, 10:27:49 น.
ลอเรนโซหวานไม่แคร์สื่อจริงๆ.....


นกขมิ้น 16 ก.ย. 2556, 19:56:43 น.
ขอบคุณคราบ


Siang 17 ก.ย. 2556, 08:36:43 น.
ผู้ชายแบบลอเรนโซ มีขายที่ 7-11 รึเปล่าเนี่ย อยากได้ กร๊ากกกกกกก


pkka 17 ก.ย. 2556, 22:35:41 น.
ขอบคุณนะ


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account