พิศวาสปรารถนา Sweet Trip in Sevilla
ความรักอันเร่าร้อนในสเปน...ดินแดนแห่งความสนุกสนาน
นตานรีหนีความเจ็บช้ำมาสเปน ก่อนจะได้มาพบสัตว์ร้ายผู้งามสง่า ชายหนุ่มที่จะทำให้โลกของเธอเปลี่ยนไปชั่วนิรันดร์
เขาคือ ลอเรนโซ ผู้ชายที่มาพร้อมกับเพลิงพิศวาสซึ่งจะแผดเผาเธอจนมอดไหม้!
นตานรีหนีความเจ็บช้ำมาสเปน ก่อนจะได้มาพบสัตว์ร้ายผู้งามสง่า ชายหนุ่มที่จะทำให้โลกของเธอเปลี่ยนไปชั่วนิรันดร์
เขาคือ ลอเรนโซ ผู้ชายที่มาพร้อมกับเพลิงพิศวาสซึ่งจะแผดเผาเธอจนมอดไหม้!
Tags: เซบียา,ลอเรนโซ,นตานรี,สเปน
ตอน: ตอนพิเศษ: เซบียา
ตอนพิเศษ: หลังแต่งงาน : เซบียา
เดือนเมษายน ณ ปาร์ตี้วันเกิดที่คฤหาสน์ของนักธุรกิจใหญ่ในเมืองเซบียา
“ขอตัวก่อนนะคะ” หญิงสาวชาวเอเชียในชุดเดรสยาวสีฟ้าน้ำทะเลทิ้งชายกรุยกรายจรดพื้นส่งยิ้มหวานให้กับกลุ่มสุภาพสตรีวัยกลางคนชาวสเปนในวงสนทนา ก่อนจะปลีกตัวจากมา
นตานรีมองหาสามีตัวเองเป็นอันดับแรกแต่แล้วต้องหยุดชะงักเมื่อรับรู้ได้ถึงสายตาจับจ้องมาที่เธอ หญิงสาวหมุนตัวกลับจึงได้พบว่ามีผู้หญิงผมบลอนด์ทองในชุดเดรสเกาะอกสีแดงเพลิงมองเธออยู่...
อเล็กซานดร้า เมนโดซ่า
นักแสดงสาวชาวอเมริกันเชื้อสายสแปนนิช...กำลังใช้ดวงตาสีฟ้าสวยแลดูโฉบเฉี่ยวนั้นจ้องมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มดูแคลน แม้ว่าจะไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียวแต่นตานรีรู้สึกคล้ายถูกตบหน้าเบาะๆ
ตั้งแต่แต่งงานกับลอเรนโซ สัญชาตญาณของเธอก็เหมือนจะไวขึ้นเป็นเท่าตัว นับประสาอะไรกับข้อมูลที่เคยได้รู้ก่อนหน้านี้
อเล็กซานดร้าเคยเป็นแฟนเก่าของลอเรนโซเมื่อสองปีก่อน...
นตานรีแน่นหน้าอกเล็กน้อยกับสายตาเหยียดหยามนั่น เธอรู้ดีว่าไม่สามารถกลับไปแก้ไขอดีตได้ และสามีของเธอก่อนแต่งงานก็เป็นผู้ชายเพลย์บอย พ่อพวงมาลัยคบกับใครไม่เกินสามเดือน ช่วงที่เริ่มคบเป็นแฟนกับลอเรนโซใหม่ๆ ความที่อยากจะรู้เรื่องของเขามากขึ้น ถึงได้เข้าไปเสิร์ชหาข้อมูลเกี่ยวกับลอเรนโซที่เธอไม่เคยรู้มาก่อน
พอเห็นว่า เขาควงนางแบบเอย นางเอกภาพยนตร์เอย สาวไฮโซที่แต่ละคนสวยติดอันดับท็อปของวงการทั้งนั้น นตานรีก็ทำตัวงี่เง่า ด้วยการเอ่ยปากขอเลิกกับลอเรนโซทันที อย่างรู้สึกรับไม่ไหว ทั้งนี้ก็เป็นเพราะคิดว่าตัวเธอธรรมดาเกินไปบวกกับความกลัวในใจลึกๆ ด้วยว่า คนเบื่อง่ายอย่างราชานักล่าจะเบื่อเธอไปในที่สุดแล้วก็เลิกกัน ซึ่งสุดท้ายแล้วนตานรีก็โดนเขากล่อมจนเลิกคิดเรื่องนี้ไป หญิงสาวอดรู้สึกไม่ได้ว่า ลอเรนโซนี่นอกจากจะหน้าตาดีแล้ว คารมเขาก็ช่างคมคายเสียเหลือเกิน พูดต้อนล้อมซ้ายล้อมขวา สุดท้ายตัวเธอก็ไปไหนไม่รอด ยอมเป็นแฟนเขาต่อไปจนได้ แล้วก็ยาวจนถึงกระทั่งมาเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขา…
เพราะกลับไปแก้ไขอดีตไม่ได้ หญิงสาวเลยต้องพยายามทำใจเวลาพบหน้าแฟนเก่าของสามี ซึ่งก็คิดว่าน่าจะโชคดีอยู่บ้างที่ยังเจอไม่ครบ แค่บางทีปะเหมาะเคราะห์ร้ายเจอกันบ้างเท่านั้น ซึ่งส่วนใหญ่ดูจะไม่ติดใจอะไร เห็นจะมีก็แค่รายนี้ที่ใช้สายตาได้...ชวนจี๊ดเป็นที่สุด
นตานรีบอกตัวเองว่า ปัจจุบันสำคัญที่สุด ในเมื่อเธอเป็นคนที่เขารัก เป็นคนที่เขาเลือก จะมานั่งกลัดกลุ้มกับผู้หญิงในอดีตของเขาทำไม?
คิดแล้วก็เชิดหน้าขึ้น จ้องอีกฝ่ายตอบอย่างสู้สายตาและแสดงเจตนาไม่ยอมถอยให้ในทุกๆ เรื่อง ขณะที่กำลังเปิดสงครามทางสายตาอยู่
จู่ๆ ร่างของเธอกลับถูกชนจนถลาไปข้างหน้า โชคดีที่ได้ผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาประคองไว้ ทำให้หญิงสาวไม่ต้องขายหน้าหนักขึ้นหากเธอล้มไปจับกบที่พื้นเข้า
“ไม่เป็นอะไรนะครับ” ชายหนุ่มวัยราวยี่สิบปลายๆ ที่ให้การช่วยเหลือเอ่ยถามอย่างสุภาพ ขณะที่สองมือเขาจับอยู่ที่ต้นแขนของนตานรี
“ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ” เมื่อเห็นว่าหญิงสาวทรงตัวดีแล้ว ชายหนุ่มก็ปล่อยมือออก
“ขอโทษด้วยค่ะ ซินญอริต้า ขออภัยจริงๆ ค่ะ” ต้นเหตุที่ทำให้เธอต้องอับอายเป็นบริกรสาวคนหนึ่ง นตานรีเห็นว่าอีกฝ่ายไม่เจตนาแถมหน้าซีดเผือดอีกด้วย เธอจึงได้กล่าวซ้ำว่าไม่เป็นอะไรและไม่ได้เอาความ ลืมแก้คำนำหน้าชื่อไปเสียสนิทว่า เธอไม่ใช่ซินญอริต้าแล้ว แต่เป็นซินญอราต่างหาก บริกรสาวรายนั้นพร่ำขอบคุณที่นตานรีไม่ถือสา ก่อนจะขอตัวจากไปโดยเร็ว
“คุณใจดีจังนะครับ” ชายหนุ่มชาวสเปนเอ่ยขึ้นอย่างชอบใจ อาจจะเป็นเพราะส่วนหนึ่งเขามักจะเห็นสาวไฮโซวีนเหวี่ยงใส่หากมีคนมาทำให้พวกเธอต้องเสียหน้า
“ไม่ได้ใจดีอะไรหรอกค่ะ ฉันไม่ได้เจ็บตรงไหน ไม่เห็นจำเป็นต้องเอาเรื่องเลยค่ะ” นตานรีเห็นว่าตนแค่ถูกชนเอง ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลยด้วยซ้ำ
“นั่นละครับ ถึงจะไม่ได้เอาเรื่องแต่ตามปกติต้องแจ้งหัวหน้าพนักงานให้กล่าวตักเตือนแล้ว”
“เธอไม่ได้ตั้งใจนี่คะ ฉันคิดว่าต่อไปเธอคงจะตั้งใจไม่ให้เกิดเรื่องผิดพลาดขึ้นอีกแน่ๆ” นตานรีตอบอย่างคนที่มองโลกในแง่ดี ชายหนุ่มยิ้มเฉยแล้วชวนคุยต่อ
“ผมเพิ่งกลับมาจากบาร์เซโลนา ไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลย ไม่ทราบว่าเพิ่งมาที่เซบียานี่เป็นครั้งแรกหรือเปล่าครับ”
“เปล่าค่ะ ฉันเคยมาที่เซบียาหลายครั้งแล้วค่ะ”
“งั้นเหรอครับ แล้วชอบสถานที่ไหนที่สุดครับ” เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายมีท่าทางกระตือรือร้นมากจริงๆ ดูจะสนใจที่คนเอเชียมาเที่ยวบ้านเกิดเมืองนอน นตานรีก็ตอบไป
“ฉันชอบขึ้นไปดูวิวที่หอระฆังฆีรัลดาที่สุดนะคะ มองลงมาแล้วเห็นทุกอย่างในเมือง สวยดีค่ะ”
“ผมก็ชอบที่นั่นเหมือนกันครับ เวลาอารมณ์ไม่ดีพอไปถึงที่นั่นก็จะหายพื้นเสียทุกที”
“พอมองวิวสวยๆ แล้วก็คงจะทำให้ลืมเรื่องไม่ดีสินะคะ”
“เปล่าครับ มันต้องเดินขึ้น พอเดินถึงชั้นบน ผมก็เหนื่อยจนลืมเรื่องแย่ๆ แล้วครับ”
นตานรีฟังแล้วหัวเราะขำ “คุณนี่...ตลกจัง”
“คนอื่นก็บอกผมแบบนี้เหมือนกันครับ..แล้วนี่มากับคุณพ่อใช่ไหมครับเนี่ย” ชายหนุ่มเดาไปเรื่อยเปื่อย เพราะในเซบียานี้ก็มีเศรษฐีชาวเอเชียมาลงทุนทำธุรกิจอยู่หลายคน บางคนก็ขนครอบครัวมาตั้งรกรากที่นี่เลย จึงไม่แปลกหากจะมีหญิงสาวชาวเอเชียอยู่ในงานเลี้ยงของชนชั้นสูงสักคน
“มากับสามีครับ” มือหนึ่งยื่นมาโอบไหล่ของหญิงสาวเอาไว้ ทำให้คนที่กำลังเปิดฉากจีบหญิงสาวอยู่ยิ้มเจื่อนไป แทบจะสำลักน้ำลายด้วยซ้ำ
“โอ๊ะ! ...ลอเรนโซ”
“สวัสดี ฟลาวิโอ ไม่เจอกันนานเลยนะ คุณพ่อกับคุณแม่สบายดีใช่ไหม วันนี้ไม่เห็นพวกท่านเลย” ลอเรนโซทักทายหนุ่มรุ่นน้องด้วยใบหน้ายิ้มที่ปากแต่นัยน์ตาไม่ยิ้มด้วย
“คุณพ่อกับคุณแม่ท่านอยากพักผ่อนน่ะ วันนี้เลยให้ผมมาลุยเดี่ยว” เจ้าตัวไม่เสียทีที่เคยออกงานสังคม สีหน้าตกใจแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มและกล่าวทักทายตามมารยาทได้อย่างว่องไวราวพลิกหน้ากระดาษ
“งั้นพรุ่งนี้ก็คงได้เจอที่งานเทศกาลจริงไหม”
“คุณพ่อคุณแม่ท่านไม่พลาดงานนี้อยู่แล้ว”
“ลืมแนะนำเลย นายไปอยู่บาร์เซโลนาเสียนาน ตอนงานแต่งฉัน นายก็ไม่มา นี่ภรรยาฉัน นตานรี” ลอเรนโซรีบเปิดตัวภรรยาอย่างเป็นทางการ ฟลาวิโอจึงได้กล่าวทักทายแต่รอยยิ้มที่ใช้ดูจะฝืดอยู่บ้าง
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“เช่นกันค่ะ”
“ลอเรนโซนี่น่าอิจฉาจริงๆ ที่ได้ภรรยาทั้งสวยและน่ารักแบบนี้” ฟลาวิโออิจฉาจริงตามที่เขาได้บอกไป
“ชมเกินไปแล้วค่ะ”
“อย่าถ่อมตัวสิที่รัก คุณน่ารักก็ยอมรับไปเลยตรงๆ ว่าน่ารัก ไม่งั้นผมไม่ทั้งรักทั้งหลงทั้งหวงขนาดนี้หรอก” ว่าแล้วก็เหมือนจะมันเขี้ยว ลอเรนโซเลยหอมแก้มภรรยาโชว์เสียเลย นตานรีกระทุ้งศอกใส่คนหน้าหนา ที่นึกคึกอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้ สองสามีภรรยาเลยเย้าหยอกกันทำให้อีกฝ่ายที่ยืนกลายเป็นหัวหลักหัวตอไปโดยปริยาย ฟลาวิโอเข้าใจภาษากายและคำพูดเน้นย้ำได้อย่างง่ายดายแทบไม่ต้องทำความเข้าใจเลยด้วยซ้ำว่า ลอเรนโซไล่เขาทางอ้อมอยู่ เขาได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ที่ดันไม่ดูตาม้าตาเรือไปจีบคนมีเจ้าของเข้า ชายหนุ่มหาทางปลีกตัวออกมาอย่างไม่อยากจะอยู่เก็บเศษใบหน้าที่ทำแตกไปเมื่อกี้
“ทีหลังห้ามคุยกับหมอนั่นอีกนะ” ลอเรนโซเอ่ยขึ้นหลังฟลาวิโอเดินห่างไปแล้ว
“หา…” นตานรีเงยหน้ามองสามีอย่างไม่เข้าใจว่าเขาพูดว่าอะไร
“ห้ามคุยกับเจ้านั่นอีก ได้ยินไหม?” ลอเรนโซขยับนิ้วชี้ไปทางแผ่นหลังของฟลาวิโอ
“ทำไมคะ เพราะอะไรเหรอ?” นตานรีเห็นว่าฟลาวิโอก็เป็นคู่สนทนาที่ไม่เลว หญิงสาวชอบคนที่มีอารมณ์ขัน การมีมุกตลกทำให้บทสนทนาไม่น่าเบื่อ
“เพราะผมไม่ชอบ”
“อ้าว แล้วทำไมไม่ชอบเขาล่ะ?”
“จะมีสามีคนไหน ชอบผู้ชายที่เข้ามาทำกะลิ้มกะเหลี่ยใส่ภรรยาตัวเองล่ะ?” ใบหน้าหล่อเหลาคมคายตึงขึ้นนิดๆ
“ใช้คำน่าเกลียดจริงคุณ เขาแค่คุยกับฉันธรรมดาเองนะ ที่สำคัญเมื่อกี้ตอนฉันจะล้ม เขาก็มาช่วยเอาไว้ด้วย” ลอเรนโซนึกถึงภาพที่เจ้าหนุ่มนั่นเข้ามาประคองภรรยาแล้วรู้สึกอยากจะเข้าไปถีบยอดอกคนที่บังอาจมาแตะเนื้อต้องตัวเจ้าหญิงของเขานัก
และเขาก็นึกอยากจับภรรยามาเขย่าจริงๆ ทำไมถึงได้ซื่อนักนะ อีกฝ่ายขายขนมจีบให้ชัดๆ ทำไมมองไม่ออก?
“ปรินเซซา คุณคิดว่าที่คุณถูกชนนั่นเป็นเรื่องบังเอิญเหรอ?”
“ถามประหลาด ก็บริกรหญิงคนนั้นเขาเข้ามาชนฉันนี่ มันไม่บังเอิญได้ยังไง?”
ลอเรนโซทำหน้าเป็นคำว่า ‘เชื่อเขาเลย’
ซึ่งเขาก็โทษนตานรีไม่ได้ คนที่อยู่ด้านนอกจะมองเห็นว่าบริกรสาวจงใจชน แต่ตัวนตานรีกำลังเล่นสงครามสายตากับอเล็กซานดร้า เธอไม่รู้ก็ไม่ใช่เรื่องผิดอะไร
“ที่รัก รู้เอาไว้ด้วยนะว่า ถ้ามีบริกรที่ซุ่มซ่ามอยู่ๆ เดินเข้ามาชนแขกในพื้นที่เปิดโล่ง ทั้งที่มีแขกยืนอยู่แค่คนสองคนนั่นน่ะ เขาไม่เรียกว่าบังเอิญ มันคือการจงใจชน”
“เขาจะมาชนฉันทำไม อยากทำให้ฉันขายหน้าเหรอ?”
ลอเรนโซทำเสียงในลำคออย่างไม่พอใจ ก่อนจะอธิบายเพิ่มว่า “เป็นการสร้างสถานการณ์ของเจ้าชายขี่ม้าขาวไงครับ ปรินเซซา”
“ฟลาวิโอ จะทำแบบนั้นไปทำไม? ลอเรนโซคุณคิดมากไปแล้ว”
“โอเค ผมคิดมากก็ได้ คุณไม่เชื่อผมไม่ว่า แต่คราวหลังห้ามคุยกับหมอนั่นอีก เข้าใจไหม?” เส้นเลือดบนขมับนูนขึ้นมานิดๆ นตานรีจับสัมผัสได้ว่าสามีหงุดหงิดจนเริ่มทนไม่ไหวแล้ว เธอยกมือขึ้นจับแขนเขา
“ลอเรนโซ อันที่จริงคุณไม่น่าจะหึงฉันเลยนะคะ”
“ทำไมล่ะ? คุณน่ารักมากขนาดนี้ ถ้าผมไม่หึงก็แปลกแล้ว”
“ฉันหึงคุณล่ะไม่แปลก แต่คุณไม่มีความจำเป็นตรงไหนเลยที่จะต้องหึงผู้หญิงธรรมดาๆ แบบฉัน” นตานรีรู้ดีว่าตัวเองไม่ใช่คนสวยอะไร และหลังจากแต่งงานกับเขา เธอก็โดนจับแต่งตัวจนกลายเป็นหงส์ขึ้นมา แต่อย่างไรเสียก็ยังห่างไกลจากคำว่า สวยเจิดจ้าเป็นที่จับตา หรือ เป็นที่เสน่หาของผู้ชายอื่นๆ อยู่ดี
เขาว่ากันว่าความรักทำให้คนตาบอด แต่นี่ความรักทำให้ผู้ชายของเธอกลายเป็นคนตาถั่วขึ้นมาเสียได้
“ธรรมดาอะไรกัน ในสายตาของผมคุณสวยที่สุด น่ารักที่สุดนะ” ลอเรนโซยืนยันความคิดตัวเอง
นตานรีก็ชอบอยู่หรอกที่สามีเอ่ยชม แต่เธอกลับเอ่ยว่า “สายตาคุณมีปัญหาแน่ๆ ไปตัดแว่นไหม?”
“อื้ม...ถึงใส่แว่นผมก็เห็นคุณสวยที่สุดอยู่ดี”
“ไว้พูดคำนี้ตอนฉันอายุหกสิบนะ ดูซิจะคิดแบบนี้อีกไหม?”
“ถึงตอนนั้นคุณก็ต้องบอกว่าผมหล่อที่สุดเหมือนกันนะ โอเคไหม?”
นตานรีนึกจินตนาการถึงภาพสามีตอนอายุหกสิบโดยเทียบเคียงกับฮิวโกผู้เป็นพ่อสามี แล้วตอบออกไปอย่างไม่โกหก “อื้ม คุณต้องเป็นผู้ชายอายุหกสิบปีที่หน้าตาดีที่สุดในโลกแน่นอน ฉันรับประกัน”
ลอเรนโซหายอารมณ์เสียขึ้นมาอีกนิด
“มันแน่นอนอยู่แล้ว อันที่จริงไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่ผมก็หน้าตาดีที่สุดในสายตาคุณอยู่แล้ว”
นตานรีย่นจมูกใส่ “ยิ่งแก่ ยิ่งหลงตัวเองนะคุณน่ะ”
“ผมไม่ได้หลงตัวเอง มันคือเรื่องจริงต่างหาก หรือในสายตาคุณ ผมไม่หล่อเหรอ?”
ถึงจะเป็นเรื่องจริงแต่หญิงสาวไม่อยากพูดให้สามีตัวเองเหลิงหนักกว่าเก่า เธอว่า “มีดาราหนุ่มๆ ที่หล่อกว่าคุณตั้งเยอะ”
“ใคร?” น้ำเสียงเข้มขึ้นของลอเรนโซ ทำให้นตานรีแลบลิ้นออกมาอย่างนึกสนุก
“ไม่บอก!”
เขายกนิ้วขึ้นมาชี้ใส่ “แน่ใจ? จะไม่บอกแน่นะ”
นตานรียักคิ้วให้อย่างเป็นต่อ ย้ำหนักแน่น “แน่ใจ ไม่บอก มีอะไรไหม?”
ลอเรนโซกระซิบข้างหูเบาๆ ว่า “งั้นคืนนี้อย่าหวังว่าจะได้นอนเลย” เขาส่งท้ายด้วยการยื่นหน้าไปกัดติ่งหูนุ่มนิ่มของภรรยาเป็นการยั่วเย้าเสริมคำพูดตัวเอง เล่นเอาภรรยาสาวหน้าแดงก่ำ ถลึงตาดุใส่ คนที่ชอบแอบลวนลามเธออยู่บ่อยๆ
“อย่าทำอะไรประเจิดประเจ้อได้ไหม นี่มันกลางงานเลี้ยงนะคุณ”
“ไม่มีใครมองหรอก ถึงมองแล้วจะยังไง นี่ภรรยาผมนะ” คนหน้าหนาเอ่ยอย่างไม่สะทกสะท้าน
“ก็ฉันเขินนี่นา...ลอเรนโซ” เจ้าหญิงขี้อายตบเบาๆ ลงบนอกของสามี แล้วชะงักไปก่อนจะพูดต่อ
“ฉันว่ามีคนมองคุณอยู่นะ” นตานรีสังเกตเห็นว่ามีคนมองดูอยู่จริงๆ
“หือ?” ชายหนุ่มหันหลังไปมองก็เลยเห็นสาวหุ่นนาฬิกาทรายผมบลอนด์ทองมองมาพอดี ลอเรนโซหันกลับมาถามภรรยา
“ปล่อยเขามองไปสิ มีอะไรหรือยังไง?”
“ไม่เข้าไปทักหน่อยหรือ?” ภรรยาแหย่ถาม
“ไม่จำเป็น ผมไม่ได้มีธุระอะไรถึงจะต้องไปทัก”
“ร้อนตัวหรือเปล่า?” หญิงสาวเหล่มอง
“ไม่มีอะไรให้ต้องร้อนตัว อีกอย่างนะ กลัวแต่ว่าถ้าเข้าไปทักจริง คนทางนี้จะร้องไห้แงๆ น่ะสิ” ลอเรนโซปรายตามองคนทางนี้บ้าง
“ใครจะร้องไห้กัน?” นตานรีเบ้ปากเบนหน้าหนี ไม่ยอมรับง่ายๆ
“คนขี้แยแถวนี้นี่แหละ”
“ไหน? ไม่เห็นมีใครร้องไห้เลย” เธอมองซ้ายขวา ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“ก็ผมยังไม่ขยับนี่นา ก็เลยยังมีไม่มีใครเริ่มร้อง”
“งั้นลองขยับดูสิ ฉันอยากรู้เหมือนกันว่าใครจะร้อง อยากเห็นหน้าจริงๆ” ภรรยาสาวเริ่มหน้าตูมนิดๆ แล้ว ชายหนุ่มไม่ต่อปากต่อคำต่อ กลับพูดขึ้นอีกเรื่อง
“ปรินเซซา หันมาทางนี้หน่อย” หญิงสาวหันตามคำบอกเล่า เบื้องหน้าเธอไกลออกไปเป็นผนังกระจก... ลอเรนโซดันตัวหญิงสาวมาอยู่ข้างหน้า โดยมีเขาซ้อนอยู่ข้างหลังก่อนจะชี้ไปที่กระจกแล้วว่า “คนสวยๆ ที่สวมชุดสีฟ้าน้ำทะเลนี่แหละที่จะร้องไห้ถ้าผมเดินไปหาสาวอื่น”
“เธอคนนี้นะ ทั้งขี้งอน ขี้แย ถ้าร้องไห้ทีกว่าจะปลอบให้หยุดได้นี่เป็นวัน ผมขอเตือนเลยนะ ปรินเซซา คุณจะทำให้ใครร้องไห้ก็ได้ แต่ห้ามทำให้คนในกระจกคนนี้ร้องไห้เด็ดขาด ไม่งั้นผมจะทรมานคุณให้ขาดใจตายคาอกผมเลย”
หญิงสาวเกือบจะซึ้งแล้วยกเว้นไอ้คำว่า ตายคาอกเขานี่แหละ “ตาบ้า! ลามก ทะลึ่ง”
“ผมไม่ไปหาผู้หญิงคนอื่นหรอก เพราะนอกจากคุณแล้ว ผมไม่ต้องการใครทั้งนั้น เพราะฉะนั้นอย่ากังวลเลยนะ คุณเอาหัวใจกับสายตาผมไปแล้ว ผมไม่มีตาไปมองใครอีกแล้วทั้งชีวิต” ชายหนุ่มสวมกอดภรรยาเอาไว้ด้วยกิริยาแสนรัก
หญิงสาวพยักหน้ารับ ไม่ได้พูดตอบ รู้สึกเหมือนถูกแช่อยู่ในโถน้ำผึ้ง หวานชื่นไปทั้งใจ แต่ก็คล้ายลอยละล่องอยู่ในความฝัน เพียงแต่ในใจก็เหมือนมีอะไรบางอย่างเกาะติดอยู่
เธอเชื่อเขาได้จริงใช่ไหม?
....................................
นตานรีขยับคอพลางบิดเอวไปมาเพราะความเมื่อยขบ หลังจากช่วยภรรยาเจ้าของคฤหาสน์ดูแลบุตรชายซึ่งเป็นแฝดสามวัยกำลังซน จนกระทั่งเด็กๆ เหนื่อยและพากันเข้านอนแล้ว หญิงสาวถึงได้เดินลงมาจากชั้นสาม ขณะที่ยืนอยู่บนชั้นลอยมองรูปวาดอันใหญ่โตของบรรพบุรุษตระกูลนี้ ก็มีเสียงจากชั้นหนึ่งดังขึ้นเสียก่อน
“ลอเรนโซ หยุดก่อนค่ะ” เพราะเป็นชื่อสามี เธอเลยชะโงกหน้าไปเล็กน้อย จึงได้เห็นว่าลอเรนโซอยู่ด้านล่าง ไม่ใกล้ไม่ไกล และมีผู้หญิงบางคนออกมาจากโถงที่จัดเลี้ยง...
ชายร่างสูงโปร่งหยุดลงตามเสียงเรียก เขาหันกลับมาจึงได้เห็นอเล็กซานดร้า เมนโดซ่าวิ่งตามมา ลอเรนโซขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วคลายออก
“มีอะไรหรือ? อเล็กซานดร้า”
“แหม เจอกันในงานเลี้ยงทั้งทีไม่ทักไม่ทายกันบ้างเลยนะคะ” หญิงสาวผู้มีดีกรีเป็นถึงนางเอกภาพยนตร์ตัดพ้อเล็กๆ
ลอเรนโซยกยิ้มน้อยๆ ให้ ก่อนจะตอบแบบรักษามารยาทอยู่ในที “ผมไม่ค่อยว่าง”
“ไม่ว่างหรือว่าคนของคุณหวงคะ?” อเล็กซานดร้าเปิดฉากถามตรงประเด็น
“ทั้งสองอย่างครับ” ลอเรนโซไม่ปฏิเสธ
“อยู่ในโอวาทแบบนี้ไม่สมกับเป็นคุณเลยนะ ถอดเขี้ยวเล็บหมดแล้วรึไงคะ” นางเอกคนสวยเอ่ยแซว
“ผมแต่งงานแล้ว จะทำอะไรก็ต้องคิดถึงภรรยาก่อนนี่ครับ” ชายหนุ่มตอบไปตามตรง อเล็กซานดร้าหน้ามุ่ยที่อดีตแฟนกลายเป็นคนน่าเบื่อไปแล้ว แต่หญิงสาวยังคงเชื่อมั่นในเสน่ห์ของตัวเอง ถ้าเธออยากได้ลอเรนโซตอนนี้ เขาไม่มีหลุดมือเธอไปแน่ๆ
“ช่างเถอะ เมื่อกี้ไม่ว่าง แล้วตอนนี้ว่างไหมคะ มีเวลาสักสิบนาทีไหมเอ่ย?” เธอชวนอย่างโจ่งแจ้งซึ่งลอเรนโซก็เข้าใจความหมายเธอดี เขาถึงได้บอกปัดไป
“ไม่มีครับ นี่ก็ได้เวลากลับบ้านแล้วด้วย ขอตัวนะครับ”
“ยังไม่เที่ยงคืนเลย จะรีบกลับไปไหนคะ อยู่ด้วยกันอีกสักแปบสิคะ...ว้าย!” อเล็กซานดร้าโผเข้ามาหาจะกอดแขนเขาไว้ แต่ลอเรนโซคงรู้ทันถึงได้เบี่ยงตัวหลบมาอีกด้าน ทำให้เธอพลาดไป ถลาไปด้านหน้า นางเอกฮอลลีวูดถึงกับหน้าเหวอไป ขณะคนที่แอบดูอยู่ยกมือปิดปากกลั้นขำ
“ขอโทษนะครับ” ลอเรนโซก็ไม่นึกว่าอเล็กซานดร้าจะโผเข้ามาเต็มรักจนสะดุดล้ม
“ฉันปวดเท้าจังเลย ช่วยพยุงฉันขึ้นหน่อยได้ไหมคะ ลอเรนโซ” เป็นโชคดีที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ที่หน้าห้องจัดเลี้ยง อเล็กซานดร้าเลยยังไม่ลุกขึ้น เธอพลิกเรื่องน่าขันให้กลายเป็นโอกาสสำคัญขึ้นมา คนที่แอบดูอยู่ในเงามืดเบิกตามองอย่างเหลือเชื่อ...
ลอเรนโซขมวดคิ้วซ้ำ เขาไม่อยากจะคิดอะไรมาก แต่ตั้งแต่คบกับนตานรีมา ชายหนุ่มก็แทบจะไม่แตะต้องตัวหญิงสาวคนอื่นอีกเลย ทั้งนี้เขากลัวว่านตานรีจะไม่ไว้ใจตัวเอง ปกติถึงไม่ได้ทำอะไร นตานรีก็กังวลอยู่แล้ว หากมีเรื่องเกิดขึ้นแม้จะเป็นเรื่องนิดหน่อยเช่นพยุงตัวแฟนเก่าก็เถอะ เจ้าตัวอาจจะเก็บไปคิดมากก็ได้ ลอเรนโซไม่อยากให้เป็นแบบนั้น แถมดูๆ แล้วภรรยาเขาก็ไม่ค่อยชอบอเล็กซานดร้าด้วย เดี๋ยวจะเป็นเรื่องยาวอีก
“ฉันปวดขาจริงๆ ค่ะ” เพราะกลัวจะไม่สมจริง หญิงสาวก็บีบน้ำตาพลางจับเข้าที่ข้อเท้าตน ซี๊ดปากครางออกมาเหมือนข้อเท้าของเธอพลิก...
ไม่ว่าอเล็กซานดร้าจะปวดจริงหรือไม่ ลอเรนโซก็ไม่อยากจะอยู่กับเธอนานเกินไป ชายหนุ่มถือว่าตัวเองบริสุทธิ์ใจ ยังไงก็ไม่ได้มีเจตนาจะจับต้องตัวอีกฝ่ายเสียหน่อย คิดแล้วก็เลยยื่นมือออกไปดึงแขนของอเล็กซานดร้าขึ้น แต่แล้วก็เจ้าหล่อนก็อ้าแขนโอบกอดร่างของเขาทันที ซุกใบหน้ากับแผ่นอกกว้าง บดเบียดร่างกายเข้าเสียดสีเพื่อปลุกเร้าสัญชาตญาณดิบในตัวของเขาอย่างรู้ใจ ทำเอาลอเรนโซถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งตัวเองที่ไม่น่าใจดีด้วยเลย
“ถ้ายืนได้แล้ว ก็เอามือออกไปได้แล้วครับ อเล็กซานดร้า” ลอเรนโซพูดอย่างเบื่อๆ
“ลอเรนโซคะ ฉันเดินไม่ไหว คุณช่วยไปส่งฉันที่ห้องข้างๆ นี่ทีได้ไหมคะ นะคะ แป๊บเดียว ไม่นานหรอก”
“อเล็กซานดร้า คุณยืนเองได้แล้วนะ ผมอึดอัด ผมไม่ใช่ต้นยูคาลิปตัส ไม่ต้องมาเกาะผม” ลอเรนโซขึ้นเสียงอย่างอารมณ์เสีย หากมีคนมาเห็นภาพนี้เข้า เขาตายแน่ เจ้าหญิงของเขาต้องขอหย่าแล้วหนีกลับประเทศไทยแน่นอน
“ลอเรนโซ!” ตอนคบกัน ลอเรนโซไม่ค่อยพูดแบบนี้กับเธอเลย อเล็กซานดร้าจึงตกใจ
“เอามือออกไป” เขาสั่งเสียงห้วน เด็ดขาด
อเล็กซานดร้าเอามือออกตามคำสั่งอย่างลืมตัว พลางผละถอยออกมาเมื่อเผชิญกับอารมณ์โกรธเกรี้ยวรุนแรงของชายผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นราชา
“แล้วจำไว้ ผมมีภรรยาแล้ว ไม่คิดจะหย่าตลอดชีวิต เพราะฉะนั้นหากคุณต้องการก็ไปหาคนอื่นเถอะ ผมไม่สามารถช่วยเหลือคุณได้ และจำไว้ด้วยว่า ถ้าผมมีปัญหากับภรรยาเพราะคุณเป็นต้นเหตุสักนิดเดียว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องในอดีตหรือเรื่องในปัจจุบัน อย่าหวังว่าจะใช้ชีวิตได้สงบสุขเลย...” ลอเรนโซสำทับซ้ำ
“ลาก่อน อเล็กซานดร้า หวังว่าเราจะไม่พบกันอีกนะ”
“ลอเรนโซ ทำไมคุณเปลี่ยนไปขนาดนี้” สำหรับอเล็กซานดร้าแล้ว เธอเห็นว่าการจะมีอะไรกันต่อให้ลอเรนโซมีภรรยาแล้วก็ไม่ใช่เรื่องผิดอะไร ก็แค่สนุกกัน
ชายหนุ่มที่ตั้งท่าจะกลับเข้าไปในงานเลี้ยง กลับตอบคำถามนี้ให้ “เพราะผมมีคนที่รักแล้ว อเล็กซานดร้า...หากคุณรักใครสักคน คุณจะเข้าใจถึงความรู้สึกที่จะไม่ทรยศอีกฝ่ายด้วยการไปนอนกับคนอื่นไม่ว่าจะแค่สนุกหรือว่าอะไรก็ตาม”
ลอเรนโซตอบขณะที่เดินเข้าไปในงานแต่แล้วก็เปลี่ยนใจไปเข้าห้องน้ำชายแทน
สิ้นเสียงของเขา คนที่แอบอยู่หลังเสาในชั้นลอยก็ร่ำไห้ออกมาช้าๆ ความกังวลทั้งหลายแหล่ถูกปัดเป่าไปหมด ไม่ใช่ด้วยคำพูดแต่เป็นการกระทำของเขาเอง...
สิบห้านาทีต่อมา
“ปรินเซซา คุณไปไหนมาเนี่ย” ลอเรนโซถามขึ้นเมื่อเห็นร่างของหญิงที่รักเดินเข้ามาในห้องจัดเลี้ยง
“ฉันพาเด็กๆ ลูกคุณอาโดเนียไปนอนที่ชั้นสามน่ะค่ะ”
“ไปนานเกินไปแล้ว มัวแต่เล่นลูกคนอื่น ละเลยสามีตัวเองนะเราน่ะ” ชายหนุ่มสังเกตเห็นว่า นตานรีไปแต่งหน้ามาใหม่ด้วย ลอเรนโซหรี่ตาลงเล็กน้อย รู้สึกในใจลางๆ ว่า นตานรีน่าจะมีเรื่องอะไรบางอย่าง แต่ก็มองไม่เห็นความเศร้าสร้อยในสีหน้าที่อิ่มเอิบนั่น เขาก็เลยปล่อยผ่านไป
“รู้ว่าละเลย เลยรีบกลับมาหาไงคะ คุณสามีเอาแต่ใจ เรากลับบ้านกันเถอะค่ะ” หญิงสาวคล้องแขนของเขาเอาไว้ แล้วเอนศีรษะซบอกสามี
“ตามบัญชาครับ ปรินเซซา”
....................................
“ไหนคุณว่าเพลียยังไงล่ะ?” ลอเรนโซเอ่ยถามขึ้นอย่างขำๆ
ปกติแล้วถ้าไปงานเลี้ยงมา หลังจากอาบน้ำเสร็จ นตานรีก็จะคลานขึ้นเตียงแล้วหลับทันที ต่อให้เขาทำท่าจะลักหลับ แม่คุณของเขาก็ยังหลับสนิทอยู่ดี ดังนั้นชายหนุ่มต้องลดการออกงานของตนลง เพื่อจะได้เก็บเรี่ยวแรงของศรีภรรยาไว้ทำกิจกรรมยามค่ำคืน ...แต่วันนี้หลังจากอาบน้ำมาแล้ว เขาก็ปิดไฟตระเตรียมเข้านอนตามหลังภรรยา จู่ๆ ก็โดนจู่โจมเข้ามา ทำให้ตกเป็นฝ่ายตั้งรับตั้งแต่ต้น ชายหนุ่มผู้ชอบตามใจภรรยา เลยยอมนอนเฉยๆ ให้สุดที่รักของเขาจัดการได้ตามใจชอบ...ส่วนหนึ่งเป็นเพราะว่าถ้าไม่เมา นตานรีไม่เคยเป็นฝ่ายเริ่มก่อนเลยสักครั้ง อาจจะด้วยนิสัยที่แสนจะขี้อาย ทำให้นตานรีไม่กล้าแสดงความรักทางภาษากายกับเขาเท่าไหร่
“วันนี้คุณน่ารักเกินไป ฉันอยากให้รางวัลคุณบ้าง” ภรรยาสาวกระซิบข้างหูเขาหลังจากจูบอันยาวนาน
“ไหนลองบอกมาหน่อยซิว่า ผมน่ารักยังไง หืม” ราชาที่ตกลงเป็นเชลยชั่วคราวหายใจแรงขึ้น เมื่อมือไม้นุ่มนิ่มของเจ้าหญิงคนงามขยับไล้เบาๆ บนแผงอกเขา แค่เธอแตะต้องเพียงเล็กน้อยกลับปลุกเร้าเขาได้มากกว่าเรือนกายอวบอัดที่เบียดสีเข้ามาเต็มที่ของอเล็กซานดร้าเสียอีก
“น่ารักไปทุกอย่างเลย...” คนตัวเล็กที่คร่อมทับคนตัวใหญ่กว่านั้นเอ่ยเสียงแผ่วพร่า มือบางเลื่อนขึ้นมาไล้รอบคางที่มีเคราขึ้นของเขาไปมา
“ถ้าน่ารักแล้วควรทำยังไงครับ มันต้องมีรางวัลให้คนน่ารักแบบผมไม่ใช่หรือไง?” สองแขนของลอเรนโซยกขึ้นโอบกอดภรรยาเอาไว้พลางชี้แนะว่าควรทำอย่างไรกับเขาดี นตานรียิ้มอายนิดๆ โชคดีที่ลอเรนโซยอมปิดไฟให้ ไม่งั้นเธอคงไม่กล้าทำแบบนี้ ถึงจะแต่งงานมานานกว่า 4 เดือนแล้วแต่นตานรียังรู้สึกอายกับการอวดเรือนร่างใต้แสงไฟอยู่ดี ต่างจากคนใต้ร่างเธอที่พอใจกับแสงสว่างที่ทำให้มองเห็นทุกสิ่งชัดเจน...
“นัยน์ตาคุณน่ารัก ฉันชอบนัยน์ตาของคุณมาก” และแล้วหญิงสาวก็เริ่มให้รางวัลกับสิ่งที่รัก เธอกดจูบลงบนเปลือกตาของเขาทั้งสองข้าง แล้วจูบไล่ลงมา
“จมูกคุณก็น่ารัก”
“ปากคุณก็...” ภรรยาสาวแสนจะมันเขี้ยว ที่เธอตกเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ให้กับเรียวปากของเขาเสียทุกครั้งไป นตานรีกัดแล้วดูดดึงเบาๆ ไปบนริมฝีปากของลอเรนโซ คนเป็นสามีหัวเราะอยู่ในลำคอเมื่อรู้ว่าเธอเอาคืนเล็กๆ
หญิงสาวขยับเลื่อนกลีบปากของตนลงแตะแต้มไปทุกตารางพื้นที่ของผู้เป็นสามี จากแนวคางไล่ไปขบกัดติ่งหูของเขา ก่อนจะย้ายกลับมายังซอกคอและหยุดลงที่หน้าอก
“หัวใจคุณน่ารักที่สุด” เธอกดปากลงจูบหนักๆ สร้างรอยคิสมาร์กเอาไว้ตรงบริเวณหัวใจเขา ขณะที่มือไม่ได้อยู่นิ่ง ลูบไล้หน้าอกของเขาช้าๆ ลอเรนโซเริ่มกำมือแน่น เม้มปาก พยายามจะนิ่งราวกับจะวัดความอดทนของตัวเอง
และจากกล้ามท้องเป็นลอนสวยมือเล็กๆ ก็ไล้ต่ำลงหายลับไปในขอบกางเกง...
นตานรีฟังเสียงหัวใจเต้นตึกตักของสามีก็รู้ว่าเขากำลังตื่นเต้น อยากรู้ว่าเธอจะทำอะไรต่อไป
ภรรยาสาวกลับชอบความรู้สึกนี้ไม่น้อย พอใจที่ได้เห็นปฏิกิริยาของสามีครวญครางออกมายามที่เธอสัมผัสตัวตนของเขา
ลอเรนโซแทบจะแตะสวรรค์เมื่อหญิงสาวใต้ร่างยกมือข้างที่เหลือขึ้นมาแปะที่หน้าอก เธอตั้งใจที่จะยกขึ้นมาโอบรอบลำคอของเขา ทว่ามือนุ่มของเธอกลับปัดโดนยอดอกของเขาโดยที่ไม่ตั้งใจอีกครั้ง เขาอยากจะระเบิดออกมาเสียเดี๋ยวนั้น ถ้าหากเธอเร่งจังหวะเร็วขึ้นอีกนิดเขาคงได้อายเป็นแน่แท้
ชายหนุ่มเปล่งเสียงคำรามต่ำรีบคว้ามือนุ่มข้างที่ให้รางวัลพอๆ กับมอบทัณฑ์ทรมานมาให้เขานั้นออกไป ก่อนจะพลิกตัวกลับ ทำให้ภรรยาสาวกลายเป็นฝ่ายตั้งรับ กดมือเธอวางไว้บนที่นอนข้างศีรษะ แทรกนิ้วยาวของเขาเข้าประสานกับนิ้วเรียวเล็กของเธอ แล้วลอเรนโซก็สอดแทรกกายเข้าไปหาความอบอุ่นในส่วนที่อ่อนนุ่มโดยไม่รั้งรอ
“ให้ผมให้รางวัลคุณบ้างดีกว่า ปรินเซซา” เขาพูดขณะที่ถอดถอนตัวเองและกดเข้าไปจนสุดปลายทาง นตานรีครางออกมาด้วยความซ่านเสียว ระหว่างที่สอดประสานกันอยู่นั้น นตานรีดันไหล่สามีข้างหนึ่งแล้วออกแรงผลักหน่อยๆ ลอเรนโซประหลาดใจอีกคำรบหนึ่ง ก่อนจะเข้าใจนตานรีพูดออกมาด้วยน้ำเสียงทั้งแผ่วและขาดห้วง ชายหนุ่มเปลี่ยนท่าให้นตานรีขึ้นมานั่งบนตัวเขา แล้วปล่อยให้หญิงสาวเป็นฝ่ายคุมเกมรักแทนไปจนกระทั่งทั้งคู่ไปสู่ดินแดนสวรรค์พร้อมกัน ภรรยาสาวถึงได้เอนลงซุกซบอยู่บนอกของเขาอย่างหมดเรี่ยวแรง
ปลายนิ้วของลอเรนโซสอดเข้าลูบไล้เรือนผมของภรรยาสาวเล่น พลางเอ่ยกระซิบว่า
“ที่รัก ผมเรียกคุณว่าปรินเซซาไม่ได้แล้วล่ะ”
“หือ ทำไมคะ?” คนที่อ่อนล้า ลืมตาไม่ขึ้น ถามขึ้นมาอย่างงงๆ
จอมบงการยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงท่วงท่ายันอกเขาไว้เมื่อครู่ “ก็เมื่อกี้คุณอยู่เหนือราชาแล้วนี่นา ผมต้องเลื่อนตำแหน่งให้คุณแล้วล่ะ”
“บ้า!” แม้แต่เรี่ยวแรงจะทุบอกกว้างนี่ นตานรียังไม่มีเลย ทำได้แค่ส่งเสียงแผ่วออกมา ไร้สิ้นกำลังจะต่อกรกับสามีซ้ำ ไม่รู้ทำไม อาจจะเป็นเพราะเห็นเด็กแฝดสามลูกเจ้าของงานก็ได้ ชายหนุ่มจูบที่ขมับของนตานรีแล้วว่า
“ผมอยากมีลูกสาวจัง เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ น่ารักเหมือนคุณ”
นตานรีเงยหน้าลืมตาขึ้นบอก “เด็กผู้หญิงต้องเหมือนพ่อ ไม่งั้นจะอาภัพ คนไทยเขาถือ”
ลอเรนโซดูจะไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่เขาก็ว่า “เอาเถอะ เหมือนผมก็ได้ ถ้าเหมือนผมก็แปลว่าหน้าตาดีที่สุดในโลก”
“หึ! เป็นเด็กที่หลงตัวเองที่สุดในโลกมากกว่า” เธอแย้งเบาๆ
“นี่ ปรินเซซา ถ้ามีลูกสาวคุณอยากได้ชื่ออะไร?”
“อืม...ลอเรนโซ ฉันคิดไม่ออก” วินาทีนี้นตานรีอยากหลับอย่างเดียวเท่านั้น เหนื่อยมาทั้งวัน ตอนดึกก็ไปเล่นกับเด็กแฝด หลังเที่ยงคืนก็ยังมาเล่นกับผู้ใหญ่อีกรอบ...เธอไม่เหลือสติอะไรให้คิดแล้ว
“ให้ชื่อเซบียาดีไหม?”
“ดี...ค่ะ” หญิงสาวตอบรับขณะอ้าแขนออกโอบกอดร่างของชายหนุ่มเอาไว้แล้วผล็อยหลับไปอย่างมีความสุขเป็นล้นพ้น
....................................
หกเดือนต่อมา โรงพยาบาลในกรุงมาดริด
ชายหนุ่มและหญิงสาวเดินควงคู่กันออกมาจากแผนกสูตินรีเวช
“เป็นลูกสาว...งั้นก็ตามที่เคยตกลงกันไว้ ชื่อจริงว่าเซบียา ชื่อเล่นว่า เซย์ โอเคไหม ปรินเซซา” ราชาจอมบงการเอ่ยชื่อลูกขึ้นมาอย่างคนขี้เห่อ
“อื้ม” ว่าที่คุณแม่คนใหม่พยักหน้าอย่างไม่มีอะไรจะโต้เถียง เธอชอบชื่อคำว่าเซบียาอยู่แล้ว จึงไม่รู้สึกขัดอะไร
เมื่อกลับมาถึงบ้าน ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง หลังจากที่นตานรีเล่นอินเทอร์เน็ตเสิร์ชหาข้อมูลเกี่ยวกับการเตรียมตัวเป็นคุณแม่ของลูกสาว เธอก็หันมาหาลอเรนโซที่นั่งอยู่ใกล้กันว่า
“ลอเรนโซ...ไม่ใช้ชื่อเซบียาแล้วได้ไหม”
“ทำไมล่ะ?” ชายหนุ่มออกอาการงง เมื่อชั่วโมงก่อน ไม่สิ ก่อนหน้านี้ยังเห็นดีเห็นงามอยู่เลย
หญิงสาวอ้ำอึ้งอย่างคนมีพิรุธ ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ
จนชายหนุ่มคาดคั้นอีกหน...เธอถึงได้ตอบเสียงเบาหวิวว่า
“เดี๋ยวคนรู้...”
“รู้อะไร?” ลอเรนโซยังคงไม่สามารถต่อประโยคจนจบได้
นตานรีถลึงตาใส่สามีตัวดีของเธอก่อนจะกล่าวว่า “เดี๋ยวมีคนคิดว่าลูกสาวเรา...เกิดที่เซบียา”
“เกิด? ก็ไม่เห็นมีปัญหาอะไรนี่?...อ๊ะ”
ลอเรนโซใช้เวลาทำความเข้าใจกับคำพูดที่อ้อมค้อมของภรรยาอยู่ถึงสามวินาทีก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมา
“เอ้า เรื่องจริงนี่นา”
“ไม่ได้นะ ตาบ้า” ว่าที่คุณแม่ของน้องเซบียานั้นน้ำตาคลอทำท่าจะร้องไห้ออกมา
“โอ๋ๆ อย่าร้องไห้นะ เดี๋ยวลูกสาวเราออกมาจะขี้แยแบบคุณ” สันมือเล็กๆ สับใส่คนขี้แกล้งที่ชอบกวนโมโหเธออยู่เรื่อย
“แน่ะ เจ้าอารมณ์จริง เจ้าหญิงของผม เรื่องชื่อผมไม่ให้ผ่านนะ ถ้าไม่อยากให้ชื่อเซบียาก็ไปหาเหตุผลที่ดีกว่านี้มาแย้งเสียก่อนนะครับ” ชายหนุ่มรวบตัวของภรรยามากอดเอาไว้พลางโยกไปมาอย่างจะกล่อม
นตานรีเสียเวลาค้นหาชื่อเด็กผู้หญิงสารพัด...แต่สุดท้ายเธอก็ไม่สามารถเปลี่ยนใจราชาปีศาจได้ ลูกสาวคนแรกของเธอจึงได้ชื่อว่า น้องเซบียา นั่นเอง
....................................
กราบขออภัยทุกท่านค่ะ (_/\_)
นัดวันพุธ ดันมาอีกทีวันจันทร์
หนูขอโทษค่ะ กราบอีกครั้ง
......................................
หวังว่าเรื่องของลอเรนโซจะทำให้ทุกคนมีความสุข อ่านไปยิ้มไปนะค้า
แล้วก็ ถ้าหากติดเรตมากเกินไป..ก็บอกนะคะ จะมาลบค่า เพื่อไม่ให้เว็บบล็อกฟ้า
.......................................
เรื่องต่อไปที่จะนำมาลงจนจบแน่ๆ คือ ลูเซียโน น้องชายคนสุดท้องของลอเรนโซค่ะ
ส่วน ลาซาโร จะเป็นรายต่อไป (หลังจบลูเซียโนค่ะ แต่งงานช้าสุดล่ะ พ่อัศวินของเรา)
สำหรับผู้ที่อยากเล่นเกม ง่ายๆ ไปที่เพจเฟซบุ๊กนี้ได้เลยค่ะ
แจก ลอเรนโซ 2 เล่ม กับ อัซคารี 1 เล่มจ้า
http://www.facebook.com/rinrana
.......................................
ตอนนี้กำลังเขียนเรื่อง ราคีกุหลาบ จ้า
เป็นหนังสือทำมือค่ะ
รายละเอียด หนังสือทำมือค่ะ
http://www.hongsamut.com/readniyai.php?niyaiid=4384
แต่ไม่รู้ว่าจะได้ลงไหม เป็นเรื่องติดเรต(อีกแล้ว)...
ความรักผิดคู่ผิดฝาของฝาแฝดหนุ่มอเล็กซ์-อเลน ที่โชคชะตาเล่นตลกให้หลงรักผู้หญิงคนเดียวกัน อิอิ
........................................
สุดท้ายนี้ ขอขอบพระคุณทุกท่านที่ให้การติดตามค่ะ
และขออภัยซ้ำที่ไม่อาจลงจนจบได้ คราวหน้าจะไม่ให้เป็นแบบนี้แล้วค่า
..........................................
เดือนเมษายน ณ ปาร์ตี้วันเกิดที่คฤหาสน์ของนักธุรกิจใหญ่ในเมืองเซบียา
“ขอตัวก่อนนะคะ” หญิงสาวชาวเอเชียในชุดเดรสยาวสีฟ้าน้ำทะเลทิ้งชายกรุยกรายจรดพื้นส่งยิ้มหวานให้กับกลุ่มสุภาพสตรีวัยกลางคนชาวสเปนในวงสนทนา ก่อนจะปลีกตัวจากมา
นตานรีมองหาสามีตัวเองเป็นอันดับแรกแต่แล้วต้องหยุดชะงักเมื่อรับรู้ได้ถึงสายตาจับจ้องมาที่เธอ หญิงสาวหมุนตัวกลับจึงได้พบว่ามีผู้หญิงผมบลอนด์ทองในชุดเดรสเกาะอกสีแดงเพลิงมองเธออยู่...
อเล็กซานดร้า เมนโดซ่า
นักแสดงสาวชาวอเมริกันเชื้อสายสแปนนิช...กำลังใช้ดวงตาสีฟ้าสวยแลดูโฉบเฉี่ยวนั้นจ้องมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มดูแคลน แม้ว่าจะไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียวแต่นตานรีรู้สึกคล้ายถูกตบหน้าเบาะๆ
ตั้งแต่แต่งงานกับลอเรนโซ สัญชาตญาณของเธอก็เหมือนจะไวขึ้นเป็นเท่าตัว นับประสาอะไรกับข้อมูลที่เคยได้รู้ก่อนหน้านี้
อเล็กซานดร้าเคยเป็นแฟนเก่าของลอเรนโซเมื่อสองปีก่อน...
นตานรีแน่นหน้าอกเล็กน้อยกับสายตาเหยียดหยามนั่น เธอรู้ดีว่าไม่สามารถกลับไปแก้ไขอดีตได้ และสามีของเธอก่อนแต่งงานก็เป็นผู้ชายเพลย์บอย พ่อพวงมาลัยคบกับใครไม่เกินสามเดือน ช่วงที่เริ่มคบเป็นแฟนกับลอเรนโซใหม่ๆ ความที่อยากจะรู้เรื่องของเขามากขึ้น ถึงได้เข้าไปเสิร์ชหาข้อมูลเกี่ยวกับลอเรนโซที่เธอไม่เคยรู้มาก่อน
พอเห็นว่า เขาควงนางแบบเอย นางเอกภาพยนตร์เอย สาวไฮโซที่แต่ละคนสวยติดอันดับท็อปของวงการทั้งนั้น นตานรีก็ทำตัวงี่เง่า ด้วยการเอ่ยปากขอเลิกกับลอเรนโซทันที อย่างรู้สึกรับไม่ไหว ทั้งนี้ก็เป็นเพราะคิดว่าตัวเธอธรรมดาเกินไปบวกกับความกลัวในใจลึกๆ ด้วยว่า คนเบื่อง่ายอย่างราชานักล่าจะเบื่อเธอไปในที่สุดแล้วก็เลิกกัน ซึ่งสุดท้ายแล้วนตานรีก็โดนเขากล่อมจนเลิกคิดเรื่องนี้ไป หญิงสาวอดรู้สึกไม่ได้ว่า ลอเรนโซนี่นอกจากจะหน้าตาดีแล้ว คารมเขาก็ช่างคมคายเสียเหลือเกิน พูดต้อนล้อมซ้ายล้อมขวา สุดท้ายตัวเธอก็ไปไหนไม่รอด ยอมเป็นแฟนเขาต่อไปจนได้ แล้วก็ยาวจนถึงกระทั่งมาเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขา…
เพราะกลับไปแก้ไขอดีตไม่ได้ หญิงสาวเลยต้องพยายามทำใจเวลาพบหน้าแฟนเก่าของสามี ซึ่งก็คิดว่าน่าจะโชคดีอยู่บ้างที่ยังเจอไม่ครบ แค่บางทีปะเหมาะเคราะห์ร้ายเจอกันบ้างเท่านั้น ซึ่งส่วนใหญ่ดูจะไม่ติดใจอะไร เห็นจะมีก็แค่รายนี้ที่ใช้สายตาได้...ชวนจี๊ดเป็นที่สุด
นตานรีบอกตัวเองว่า ปัจจุบันสำคัญที่สุด ในเมื่อเธอเป็นคนที่เขารัก เป็นคนที่เขาเลือก จะมานั่งกลัดกลุ้มกับผู้หญิงในอดีตของเขาทำไม?
คิดแล้วก็เชิดหน้าขึ้น จ้องอีกฝ่ายตอบอย่างสู้สายตาและแสดงเจตนาไม่ยอมถอยให้ในทุกๆ เรื่อง ขณะที่กำลังเปิดสงครามทางสายตาอยู่
จู่ๆ ร่างของเธอกลับถูกชนจนถลาไปข้างหน้า โชคดีที่ได้ผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาประคองไว้ ทำให้หญิงสาวไม่ต้องขายหน้าหนักขึ้นหากเธอล้มไปจับกบที่พื้นเข้า
“ไม่เป็นอะไรนะครับ” ชายหนุ่มวัยราวยี่สิบปลายๆ ที่ให้การช่วยเหลือเอ่ยถามอย่างสุภาพ ขณะที่สองมือเขาจับอยู่ที่ต้นแขนของนตานรี
“ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ” เมื่อเห็นว่าหญิงสาวทรงตัวดีแล้ว ชายหนุ่มก็ปล่อยมือออก
“ขอโทษด้วยค่ะ ซินญอริต้า ขออภัยจริงๆ ค่ะ” ต้นเหตุที่ทำให้เธอต้องอับอายเป็นบริกรสาวคนหนึ่ง นตานรีเห็นว่าอีกฝ่ายไม่เจตนาแถมหน้าซีดเผือดอีกด้วย เธอจึงได้กล่าวซ้ำว่าไม่เป็นอะไรและไม่ได้เอาความ ลืมแก้คำนำหน้าชื่อไปเสียสนิทว่า เธอไม่ใช่ซินญอริต้าแล้ว แต่เป็นซินญอราต่างหาก บริกรสาวรายนั้นพร่ำขอบคุณที่นตานรีไม่ถือสา ก่อนจะขอตัวจากไปโดยเร็ว
“คุณใจดีจังนะครับ” ชายหนุ่มชาวสเปนเอ่ยขึ้นอย่างชอบใจ อาจจะเป็นเพราะส่วนหนึ่งเขามักจะเห็นสาวไฮโซวีนเหวี่ยงใส่หากมีคนมาทำให้พวกเธอต้องเสียหน้า
“ไม่ได้ใจดีอะไรหรอกค่ะ ฉันไม่ได้เจ็บตรงไหน ไม่เห็นจำเป็นต้องเอาเรื่องเลยค่ะ” นตานรีเห็นว่าตนแค่ถูกชนเอง ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลยด้วยซ้ำ
“นั่นละครับ ถึงจะไม่ได้เอาเรื่องแต่ตามปกติต้องแจ้งหัวหน้าพนักงานให้กล่าวตักเตือนแล้ว”
“เธอไม่ได้ตั้งใจนี่คะ ฉันคิดว่าต่อไปเธอคงจะตั้งใจไม่ให้เกิดเรื่องผิดพลาดขึ้นอีกแน่ๆ” นตานรีตอบอย่างคนที่มองโลกในแง่ดี ชายหนุ่มยิ้มเฉยแล้วชวนคุยต่อ
“ผมเพิ่งกลับมาจากบาร์เซโลนา ไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลย ไม่ทราบว่าเพิ่งมาที่เซบียานี่เป็นครั้งแรกหรือเปล่าครับ”
“เปล่าค่ะ ฉันเคยมาที่เซบียาหลายครั้งแล้วค่ะ”
“งั้นเหรอครับ แล้วชอบสถานที่ไหนที่สุดครับ” เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายมีท่าทางกระตือรือร้นมากจริงๆ ดูจะสนใจที่คนเอเชียมาเที่ยวบ้านเกิดเมืองนอน นตานรีก็ตอบไป
“ฉันชอบขึ้นไปดูวิวที่หอระฆังฆีรัลดาที่สุดนะคะ มองลงมาแล้วเห็นทุกอย่างในเมือง สวยดีค่ะ”
“ผมก็ชอบที่นั่นเหมือนกันครับ เวลาอารมณ์ไม่ดีพอไปถึงที่นั่นก็จะหายพื้นเสียทุกที”
“พอมองวิวสวยๆ แล้วก็คงจะทำให้ลืมเรื่องไม่ดีสินะคะ”
“เปล่าครับ มันต้องเดินขึ้น พอเดินถึงชั้นบน ผมก็เหนื่อยจนลืมเรื่องแย่ๆ แล้วครับ”
นตานรีฟังแล้วหัวเราะขำ “คุณนี่...ตลกจัง”
“คนอื่นก็บอกผมแบบนี้เหมือนกันครับ..แล้วนี่มากับคุณพ่อใช่ไหมครับเนี่ย” ชายหนุ่มเดาไปเรื่อยเปื่อย เพราะในเซบียานี้ก็มีเศรษฐีชาวเอเชียมาลงทุนทำธุรกิจอยู่หลายคน บางคนก็ขนครอบครัวมาตั้งรกรากที่นี่เลย จึงไม่แปลกหากจะมีหญิงสาวชาวเอเชียอยู่ในงานเลี้ยงของชนชั้นสูงสักคน
“มากับสามีครับ” มือหนึ่งยื่นมาโอบไหล่ของหญิงสาวเอาไว้ ทำให้คนที่กำลังเปิดฉากจีบหญิงสาวอยู่ยิ้มเจื่อนไป แทบจะสำลักน้ำลายด้วยซ้ำ
“โอ๊ะ! ...ลอเรนโซ”
“สวัสดี ฟลาวิโอ ไม่เจอกันนานเลยนะ คุณพ่อกับคุณแม่สบายดีใช่ไหม วันนี้ไม่เห็นพวกท่านเลย” ลอเรนโซทักทายหนุ่มรุ่นน้องด้วยใบหน้ายิ้มที่ปากแต่นัยน์ตาไม่ยิ้มด้วย
“คุณพ่อกับคุณแม่ท่านอยากพักผ่อนน่ะ วันนี้เลยให้ผมมาลุยเดี่ยว” เจ้าตัวไม่เสียทีที่เคยออกงานสังคม สีหน้าตกใจแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มและกล่าวทักทายตามมารยาทได้อย่างว่องไวราวพลิกหน้ากระดาษ
“งั้นพรุ่งนี้ก็คงได้เจอที่งานเทศกาลจริงไหม”
“คุณพ่อคุณแม่ท่านไม่พลาดงานนี้อยู่แล้ว”
“ลืมแนะนำเลย นายไปอยู่บาร์เซโลนาเสียนาน ตอนงานแต่งฉัน นายก็ไม่มา นี่ภรรยาฉัน นตานรี” ลอเรนโซรีบเปิดตัวภรรยาอย่างเป็นทางการ ฟลาวิโอจึงได้กล่าวทักทายแต่รอยยิ้มที่ใช้ดูจะฝืดอยู่บ้าง
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“เช่นกันค่ะ”
“ลอเรนโซนี่น่าอิจฉาจริงๆ ที่ได้ภรรยาทั้งสวยและน่ารักแบบนี้” ฟลาวิโออิจฉาจริงตามที่เขาได้บอกไป
“ชมเกินไปแล้วค่ะ”
“อย่าถ่อมตัวสิที่รัก คุณน่ารักก็ยอมรับไปเลยตรงๆ ว่าน่ารัก ไม่งั้นผมไม่ทั้งรักทั้งหลงทั้งหวงขนาดนี้หรอก” ว่าแล้วก็เหมือนจะมันเขี้ยว ลอเรนโซเลยหอมแก้มภรรยาโชว์เสียเลย นตานรีกระทุ้งศอกใส่คนหน้าหนา ที่นึกคึกอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้ สองสามีภรรยาเลยเย้าหยอกกันทำให้อีกฝ่ายที่ยืนกลายเป็นหัวหลักหัวตอไปโดยปริยาย ฟลาวิโอเข้าใจภาษากายและคำพูดเน้นย้ำได้อย่างง่ายดายแทบไม่ต้องทำความเข้าใจเลยด้วยซ้ำว่า ลอเรนโซไล่เขาทางอ้อมอยู่ เขาได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ที่ดันไม่ดูตาม้าตาเรือไปจีบคนมีเจ้าของเข้า ชายหนุ่มหาทางปลีกตัวออกมาอย่างไม่อยากจะอยู่เก็บเศษใบหน้าที่ทำแตกไปเมื่อกี้
“ทีหลังห้ามคุยกับหมอนั่นอีกนะ” ลอเรนโซเอ่ยขึ้นหลังฟลาวิโอเดินห่างไปแล้ว
“หา…” นตานรีเงยหน้ามองสามีอย่างไม่เข้าใจว่าเขาพูดว่าอะไร
“ห้ามคุยกับเจ้านั่นอีก ได้ยินไหม?” ลอเรนโซขยับนิ้วชี้ไปทางแผ่นหลังของฟลาวิโอ
“ทำไมคะ เพราะอะไรเหรอ?” นตานรีเห็นว่าฟลาวิโอก็เป็นคู่สนทนาที่ไม่เลว หญิงสาวชอบคนที่มีอารมณ์ขัน การมีมุกตลกทำให้บทสนทนาไม่น่าเบื่อ
“เพราะผมไม่ชอบ”
“อ้าว แล้วทำไมไม่ชอบเขาล่ะ?”
“จะมีสามีคนไหน ชอบผู้ชายที่เข้ามาทำกะลิ้มกะเหลี่ยใส่ภรรยาตัวเองล่ะ?” ใบหน้าหล่อเหลาคมคายตึงขึ้นนิดๆ
“ใช้คำน่าเกลียดจริงคุณ เขาแค่คุยกับฉันธรรมดาเองนะ ที่สำคัญเมื่อกี้ตอนฉันจะล้ม เขาก็มาช่วยเอาไว้ด้วย” ลอเรนโซนึกถึงภาพที่เจ้าหนุ่มนั่นเข้ามาประคองภรรยาแล้วรู้สึกอยากจะเข้าไปถีบยอดอกคนที่บังอาจมาแตะเนื้อต้องตัวเจ้าหญิงของเขานัก
และเขาก็นึกอยากจับภรรยามาเขย่าจริงๆ ทำไมถึงได้ซื่อนักนะ อีกฝ่ายขายขนมจีบให้ชัดๆ ทำไมมองไม่ออก?
“ปรินเซซา คุณคิดว่าที่คุณถูกชนนั่นเป็นเรื่องบังเอิญเหรอ?”
“ถามประหลาด ก็บริกรหญิงคนนั้นเขาเข้ามาชนฉันนี่ มันไม่บังเอิญได้ยังไง?”
ลอเรนโซทำหน้าเป็นคำว่า ‘เชื่อเขาเลย’
ซึ่งเขาก็โทษนตานรีไม่ได้ คนที่อยู่ด้านนอกจะมองเห็นว่าบริกรสาวจงใจชน แต่ตัวนตานรีกำลังเล่นสงครามสายตากับอเล็กซานดร้า เธอไม่รู้ก็ไม่ใช่เรื่องผิดอะไร
“ที่รัก รู้เอาไว้ด้วยนะว่า ถ้ามีบริกรที่ซุ่มซ่ามอยู่ๆ เดินเข้ามาชนแขกในพื้นที่เปิดโล่ง ทั้งที่มีแขกยืนอยู่แค่คนสองคนนั่นน่ะ เขาไม่เรียกว่าบังเอิญ มันคือการจงใจชน”
“เขาจะมาชนฉันทำไม อยากทำให้ฉันขายหน้าเหรอ?”
ลอเรนโซทำเสียงในลำคออย่างไม่พอใจ ก่อนจะอธิบายเพิ่มว่า “เป็นการสร้างสถานการณ์ของเจ้าชายขี่ม้าขาวไงครับ ปรินเซซา”
“ฟลาวิโอ จะทำแบบนั้นไปทำไม? ลอเรนโซคุณคิดมากไปแล้ว”
“โอเค ผมคิดมากก็ได้ คุณไม่เชื่อผมไม่ว่า แต่คราวหลังห้ามคุยกับหมอนั่นอีก เข้าใจไหม?” เส้นเลือดบนขมับนูนขึ้นมานิดๆ นตานรีจับสัมผัสได้ว่าสามีหงุดหงิดจนเริ่มทนไม่ไหวแล้ว เธอยกมือขึ้นจับแขนเขา
“ลอเรนโซ อันที่จริงคุณไม่น่าจะหึงฉันเลยนะคะ”
“ทำไมล่ะ? คุณน่ารักมากขนาดนี้ ถ้าผมไม่หึงก็แปลกแล้ว”
“ฉันหึงคุณล่ะไม่แปลก แต่คุณไม่มีความจำเป็นตรงไหนเลยที่จะต้องหึงผู้หญิงธรรมดาๆ แบบฉัน” นตานรีรู้ดีว่าตัวเองไม่ใช่คนสวยอะไร และหลังจากแต่งงานกับเขา เธอก็โดนจับแต่งตัวจนกลายเป็นหงส์ขึ้นมา แต่อย่างไรเสียก็ยังห่างไกลจากคำว่า สวยเจิดจ้าเป็นที่จับตา หรือ เป็นที่เสน่หาของผู้ชายอื่นๆ อยู่ดี
เขาว่ากันว่าความรักทำให้คนตาบอด แต่นี่ความรักทำให้ผู้ชายของเธอกลายเป็นคนตาถั่วขึ้นมาเสียได้
“ธรรมดาอะไรกัน ในสายตาของผมคุณสวยที่สุด น่ารักที่สุดนะ” ลอเรนโซยืนยันความคิดตัวเอง
นตานรีก็ชอบอยู่หรอกที่สามีเอ่ยชม แต่เธอกลับเอ่ยว่า “สายตาคุณมีปัญหาแน่ๆ ไปตัดแว่นไหม?”
“อื้ม...ถึงใส่แว่นผมก็เห็นคุณสวยที่สุดอยู่ดี”
“ไว้พูดคำนี้ตอนฉันอายุหกสิบนะ ดูซิจะคิดแบบนี้อีกไหม?”
“ถึงตอนนั้นคุณก็ต้องบอกว่าผมหล่อที่สุดเหมือนกันนะ โอเคไหม?”
นตานรีนึกจินตนาการถึงภาพสามีตอนอายุหกสิบโดยเทียบเคียงกับฮิวโกผู้เป็นพ่อสามี แล้วตอบออกไปอย่างไม่โกหก “อื้ม คุณต้องเป็นผู้ชายอายุหกสิบปีที่หน้าตาดีที่สุดในโลกแน่นอน ฉันรับประกัน”
ลอเรนโซหายอารมณ์เสียขึ้นมาอีกนิด
“มันแน่นอนอยู่แล้ว อันที่จริงไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่ผมก็หน้าตาดีที่สุดในสายตาคุณอยู่แล้ว”
นตานรีย่นจมูกใส่ “ยิ่งแก่ ยิ่งหลงตัวเองนะคุณน่ะ”
“ผมไม่ได้หลงตัวเอง มันคือเรื่องจริงต่างหาก หรือในสายตาคุณ ผมไม่หล่อเหรอ?”
ถึงจะเป็นเรื่องจริงแต่หญิงสาวไม่อยากพูดให้สามีตัวเองเหลิงหนักกว่าเก่า เธอว่า “มีดาราหนุ่มๆ ที่หล่อกว่าคุณตั้งเยอะ”
“ใคร?” น้ำเสียงเข้มขึ้นของลอเรนโซ ทำให้นตานรีแลบลิ้นออกมาอย่างนึกสนุก
“ไม่บอก!”
เขายกนิ้วขึ้นมาชี้ใส่ “แน่ใจ? จะไม่บอกแน่นะ”
นตานรียักคิ้วให้อย่างเป็นต่อ ย้ำหนักแน่น “แน่ใจ ไม่บอก มีอะไรไหม?”
ลอเรนโซกระซิบข้างหูเบาๆ ว่า “งั้นคืนนี้อย่าหวังว่าจะได้นอนเลย” เขาส่งท้ายด้วยการยื่นหน้าไปกัดติ่งหูนุ่มนิ่มของภรรยาเป็นการยั่วเย้าเสริมคำพูดตัวเอง เล่นเอาภรรยาสาวหน้าแดงก่ำ ถลึงตาดุใส่ คนที่ชอบแอบลวนลามเธออยู่บ่อยๆ
“อย่าทำอะไรประเจิดประเจ้อได้ไหม นี่มันกลางงานเลี้ยงนะคุณ”
“ไม่มีใครมองหรอก ถึงมองแล้วจะยังไง นี่ภรรยาผมนะ” คนหน้าหนาเอ่ยอย่างไม่สะทกสะท้าน
“ก็ฉันเขินนี่นา...ลอเรนโซ” เจ้าหญิงขี้อายตบเบาๆ ลงบนอกของสามี แล้วชะงักไปก่อนจะพูดต่อ
“ฉันว่ามีคนมองคุณอยู่นะ” นตานรีสังเกตเห็นว่ามีคนมองดูอยู่จริงๆ
“หือ?” ชายหนุ่มหันหลังไปมองก็เลยเห็นสาวหุ่นนาฬิกาทรายผมบลอนด์ทองมองมาพอดี ลอเรนโซหันกลับมาถามภรรยา
“ปล่อยเขามองไปสิ มีอะไรหรือยังไง?”
“ไม่เข้าไปทักหน่อยหรือ?” ภรรยาแหย่ถาม
“ไม่จำเป็น ผมไม่ได้มีธุระอะไรถึงจะต้องไปทัก”
“ร้อนตัวหรือเปล่า?” หญิงสาวเหล่มอง
“ไม่มีอะไรให้ต้องร้อนตัว อีกอย่างนะ กลัวแต่ว่าถ้าเข้าไปทักจริง คนทางนี้จะร้องไห้แงๆ น่ะสิ” ลอเรนโซปรายตามองคนทางนี้บ้าง
“ใครจะร้องไห้กัน?” นตานรีเบ้ปากเบนหน้าหนี ไม่ยอมรับง่ายๆ
“คนขี้แยแถวนี้นี่แหละ”
“ไหน? ไม่เห็นมีใครร้องไห้เลย” เธอมองซ้ายขวา ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“ก็ผมยังไม่ขยับนี่นา ก็เลยยังมีไม่มีใครเริ่มร้อง”
“งั้นลองขยับดูสิ ฉันอยากรู้เหมือนกันว่าใครจะร้อง อยากเห็นหน้าจริงๆ” ภรรยาสาวเริ่มหน้าตูมนิดๆ แล้ว ชายหนุ่มไม่ต่อปากต่อคำต่อ กลับพูดขึ้นอีกเรื่อง
“ปรินเซซา หันมาทางนี้หน่อย” หญิงสาวหันตามคำบอกเล่า เบื้องหน้าเธอไกลออกไปเป็นผนังกระจก... ลอเรนโซดันตัวหญิงสาวมาอยู่ข้างหน้า โดยมีเขาซ้อนอยู่ข้างหลังก่อนจะชี้ไปที่กระจกแล้วว่า “คนสวยๆ ที่สวมชุดสีฟ้าน้ำทะเลนี่แหละที่จะร้องไห้ถ้าผมเดินไปหาสาวอื่น”
“เธอคนนี้นะ ทั้งขี้งอน ขี้แย ถ้าร้องไห้ทีกว่าจะปลอบให้หยุดได้นี่เป็นวัน ผมขอเตือนเลยนะ ปรินเซซา คุณจะทำให้ใครร้องไห้ก็ได้ แต่ห้ามทำให้คนในกระจกคนนี้ร้องไห้เด็ดขาด ไม่งั้นผมจะทรมานคุณให้ขาดใจตายคาอกผมเลย”
หญิงสาวเกือบจะซึ้งแล้วยกเว้นไอ้คำว่า ตายคาอกเขานี่แหละ “ตาบ้า! ลามก ทะลึ่ง”
“ผมไม่ไปหาผู้หญิงคนอื่นหรอก เพราะนอกจากคุณแล้ว ผมไม่ต้องการใครทั้งนั้น เพราะฉะนั้นอย่ากังวลเลยนะ คุณเอาหัวใจกับสายตาผมไปแล้ว ผมไม่มีตาไปมองใครอีกแล้วทั้งชีวิต” ชายหนุ่มสวมกอดภรรยาเอาไว้ด้วยกิริยาแสนรัก
หญิงสาวพยักหน้ารับ ไม่ได้พูดตอบ รู้สึกเหมือนถูกแช่อยู่ในโถน้ำผึ้ง หวานชื่นไปทั้งใจ แต่ก็คล้ายลอยละล่องอยู่ในความฝัน เพียงแต่ในใจก็เหมือนมีอะไรบางอย่างเกาะติดอยู่
เธอเชื่อเขาได้จริงใช่ไหม?
....................................
นตานรีขยับคอพลางบิดเอวไปมาเพราะความเมื่อยขบ หลังจากช่วยภรรยาเจ้าของคฤหาสน์ดูแลบุตรชายซึ่งเป็นแฝดสามวัยกำลังซน จนกระทั่งเด็กๆ เหนื่อยและพากันเข้านอนแล้ว หญิงสาวถึงได้เดินลงมาจากชั้นสาม ขณะที่ยืนอยู่บนชั้นลอยมองรูปวาดอันใหญ่โตของบรรพบุรุษตระกูลนี้ ก็มีเสียงจากชั้นหนึ่งดังขึ้นเสียก่อน
“ลอเรนโซ หยุดก่อนค่ะ” เพราะเป็นชื่อสามี เธอเลยชะโงกหน้าไปเล็กน้อย จึงได้เห็นว่าลอเรนโซอยู่ด้านล่าง ไม่ใกล้ไม่ไกล และมีผู้หญิงบางคนออกมาจากโถงที่จัดเลี้ยง...
ชายร่างสูงโปร่งหยุดลงตามเสียงเรียก เขาหันกลับมาจึงได้เห็นอเล็กซานดร้า เมนโดซ่าวิ่งตามมา ลอเรนโซขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วคลายออก
“มีอะไรหรือ? อเล็กซานดร้า”
“แหม เจอกันในงานเลี้ยงทั้งทีไม่ทักไม่ทายกันบ้างเลยนะคะ” หญิงสาวผู้มีดีกรีเป็นถึงนางเอกภาพยนตร์ตัดพ้อเล็กๆ
ลอเรนโซยกยิ้มน้อยๆ ให้ ก่อนจะตอบแบบรักษามารยาทอยู่ในที “ผมไม่ค่อยว่าง”
“ไม่ว่างหรือว่าคนของคุณหวงคะ?” อเล็กซานดร้าเปิดฉากถามตรงประเด็น
“ทั้งสองอย่างครับ” ลอเรนโซไม่ปฏิเสธ
“อยู่ในโอวาทแบบนี้ไม่สมกับเป็นคุณเลยนะ ถอดเขี้ยวเล็บหมดแล้วรึไงคะ” นางเอกคนสวยเอ่ยแซว
“ผมแต่งงานแล้ว จะทำอะไรก็ต้องคิดถึงภรรยาก่อนนี่ครับ” ชายหนุ่มตอบไปตามตรง อเล็กซานดร้าหน้ามุ่ยที่อดีตแฟนกลายเป็นคนน่าเบื่อไปแล้ว แต่หญิงสาวยังคงเชื่อมั่นในเสน่ห์ของตัวเอง ถ้าเธออยากได้ลอเรนโซตอนนี้ เขาไม่มีหลุดมือเธอไปแน่ๆ
“ช่างเถอะ เมื่อกี้ไม่ว่าง แล้วตอนนี้ว่างไหมคะ มีเวลาสักสิบนาทีไหมเอ่ย?” เธอชวนอย่างโจ่งแจ้งซึ่งลอเรนโซก็เข้าใจความหมายเธอดี เขาถึงได้บอกปัดไป
“ไม่มีครับ นี่ก็ได้เวลากลับบ้านแล้วด้วย ขอตัวนะครับ”
“ยังไม่เที่ยงคืนเลย จะรีบกลับไปไหนคะ อยู่ด้วยกันอีกสักแปบสิคะ...ว้าย!” อเล็กซานดร้าโผเข้ามาหาจะกอดแขนเขาไว้ แต่ลอเรนโซคงรู้ทันถึงได้เบี่ยงตัวหลบมาอีกด้าน ทำให้เธอพลาดไป ถลาไปด้านหน้า นางเอกฮอลลีวูดถึงกับหน้าเหวอไป ขณะคนที่แอบดูอยู่ยกมือปิดปากกลั้นขำ
“ขอโทษนะครับ” ลอเรนโซก็ไม่นึกว่าอเล็กซานดร้าจะโผเข้ามาเต็มรักจนสะดุดล้ม
“ฉันปวดเท้าจังเลย ช่วยพยุงฉันขึ้นหน่อยได้ไหมคะ ลอเรนโซ” เป็นโชคดีที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ที่หน้าห้องจัดเลี้ยง อเล็กซานดร้าเลยยังไม่ลุกขึ้น เธอพลิกเรื่องน่าขันให้กลายเป็นโอกาสสำคัญขึ้นมา คนที่แอบดูอยู่ในเงามืดเบิกตามองอย่างเหลือเชื่อ...
ลอเรนโซขมวดคิ้วซ้ำ เขาไม่อยากจะคิดอะไรมาก แต่ตั้งแต่คบกับนตานรีมา ชายหนุ่มก็แทบจะไม่แตะต้องตัวหญิงสาวคนอื่นอีกเลย ทั้งนี้เขากลัวว่านตานรีจะไม่ไว้ใจตัวเอง ปกติถึงไม่ได้ทำอะไร นตานรีก็กังวลอยู่แล้ว หากมีเรื่องเกิดขึ้นแม้จะเป็นเรื่องนิดหน่อยเช่นพยุงตัวแฟนเก่าก็เถอะ เจ้าตัวอาจจะเก็บไปคิดมากก็ได้ ลอเรนโซไม่อยากให้เป็นแบบนั้น แถมดูๆ แล้วภรรยาเขาก็ไม่ค่อยชอบอเล็กซานดร้าด้วย เดี๋ยวจะเป็นเรื่องยาวอีก
“ฉันปวดขาจริงๆ ค่ะ” เพราะกลัวจะไม่สมจริง หญิงสาวก็บีบน้ำตาพลางจับเข้าที่ข้อเท้าตน ซี๊ดปากครางออกมาเหมือนข้อเท้าของเธอพลิก...
ไม่ว่าอเล็กซานดร้าจะปวดจริงหรือไม่ ลอเรนโซก็ไม่อยากจะอยู่กับเธอนานเกินไป ชายหนุ่มถือว่าตัวเองบริสุทธิ์ใจ ยังไงก็ไม่ได้มีเจตนาจะจับต้องตัวอีกฝ่ายเสียหน่อย คิดแล้วก็เลยยื่นมือออกไปดึงแขนของอเล็กซานดร้าขึ้น แต่แล้วก็เจ้าหล่อนก็อ้าแขนโอบกอดร่างของเขาทันที ซุกใบหน้ากับแผ่นอกกว้าง บดเบียดร่างกายเข้าเสียดสีเพื่อปลุกเร้าสัญชาตญาณดิบในตัวของเขาอย่างรู้ใจ ทำเอาลอเรนโซถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งตัวเองที่ไม่น่าใจดีด้วยเลย
“ถ้ายืนได้แล้ว ก็เอามือออกไปได้แล้วครับ อเล็กซานดร้า” ลอเรนโซพูดอย่างเบื่อๆ
“ลอเรนโซคะ ฉันเดินไม่ไหว คุณช่วยไปส่งฉันที่ห้องข้างๆ นี่ทีได้ไหมคะ นะคะ แป๊บเดียว ไม่นานหรอก”
“อเล็กซานดร้า คุณยืนเองได้แล้วนะ ผมอึดอัด ผมไม่ใช่ต้นยูคาลิปตัส ไม่ต้องมาเกาะผม” ลอเรนโซขึ้นเสียงอย่างอารมณ์เสีย หากมีคนมาเห็นภาพนี้เข้า เขาตายแน่ เจ้าหญิงของเขาต้องขอหย่าแล้วหนีกลับประเทศไทยแน่นอน
“ลอเรนโซ!” ตอนคบกัน ลอเรนโซไม่ค่อยพูดแบบนี้กับเธอเลย อเล็กซานดร้าจึงตกใจ
“เอามือออกไป” เขาสั่งเสียงห้วน เด็ดขาด
อเล็กซานดร้าเอามือออกตามคำสั่งอย่างลืมตัว พลางผละถอยออกมาเมื่อเผชิญกับอารมณ์โกรธเกรี้ยวรุนแรงของชายผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นราชา
“แล้วจำไว้ ผมมีภรรยาแล้ว ไม่คิดจะหย่าตลอดชีวิต เพราะฉะนั้นหากคุณต้องการก็ไปหาคนอื่นเถอะ ผมไม่สามารถช่วยเหลือคุณได้ และจำไว้ด้วยว่า ถ้าผมมีปัญหากับภรรยาเพราะคุณเป็นต้นเหตุสักนิดเดียว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องในอดีตหรือเรื่องในปัจจุบัน อย่าหวังว่าจะใช้ชีวิตได้สงบสุขเลย...” ลอเรนโซสำทับซ้ำ
“ลาก่อน อเล็กซานดร้า หวังว่าเราจะไม่พบกันอีกนะ”
“ลอเรนโซ ทำไมคุณเปลี่ยนไปขนาดนี้” สำหรับอเล็กซานดร้าแล้ว เธอเห็นว่าการจะมีอะไรกันต่อให้ลอเรนโซมีภรรยาแล้วก็ไม่ใช่เรื่องผิดอะไร ก็แค่สนุกกัน
ชายหนุ่มที่ตั้งท่าจะกลับเข้าไปในงานเลี้ยง กลับตอบคำถามนี้ให้ “เพราะผมมีคนที่รักแล้ว อเล็กซานดร้า...หากคุณรักใครสักคน คุณจะเข้าใจถึงความรู้สึกที่จะไม่ทรยศอีกฝ่ายด้วยการไปนอนกับคนอื่นไม่ว่าจะแค่สนุกหรือว่าอะไรก็ตาม”
ลอเรนโซตอบขณะที่เดินเข้าไปในงานแต่แล้วก็เปลี่ยนใจไปเข้าห้องน้ำชายแทน
สิ้นเสียงของเขา คนที่แอบอยู่หลังเสาในชั้นลอยก็ร่ำไห้ออกมาช้าๆ ความกังวลทั้งหลายแหล่ถูกปัดเป่าไปหมด ไม่ใช่ด้วยคำพูดแต่เป็นการกระทำของเขาเอง...
สิบห้านาทีต่อมา
“ปรินเซซา คุณไปไหนมาเนี่ย” ลอเรนโซถามขึ้นเมื่อเห็นร่างของหญิงที่รักเดินเข้ามาในห้องจัดเลี้ยง
“ฉันพาเด็กๆ ลูกคุณอาโดเนียไปนอนที่ชั้นสามน่ะค่ะ”
“ไปนานเกินไปแล้ว มัวแต่เล่นลูกคนอื่น ละเลยสามีตัวเองนะเราน่ะ” ชายหนุ่มสังเกตเห็นว่า นตานรีไปแต่งหน้ามาใหม่ด้วย ลอเรนโซหรี่ตาลงเล็กน้อย รู้สึกในใจลางๆ ว่า นตานรีน่าจะมีเรื่องอะไรบางอย่าง แต่ก็มองไม่เห็นความเศร้าสร้อยในสีหน้าที่อิ่มเอิบนั่น เขาก็เลยปล่อยผ่านไป
“รู้ว่าละเลย เลยรีบกลับมาหาไงคะ คุณสามีเอาแต่ใจ เรากลับบ้านกันเถอะค่ะ” หญิงสาวคล้องแขนของเขาเอาไว้ แล้วเอนศีรษะซบอกสามี
“ตามบัญชาครับ ปรินเซซา”
....................................
“ไหนคุณว่าเพลียยังไงล่ะ?” ลอเรนโซเอ่ยถามขึ้นอย่างขำๆ
ปกติแล้วถ้าไปงานเลี้ยงมา หลังจากอาบน้ำเสร็จ นตานรีก็จะคลานขึ้นเตียงแล้วหลับทันที ต่อให้เขาทำท่าจะลักหลับ แม่คุณของเขาก็ยังหลับสนิทอยู่ดี ดังนั้นชายหนุ่มต้องลดการออกงานของตนลง เพื่อจะได้เก็บเรี่ยวแรงของศรีภรรยาไว้ทำกิจกรรมยามค่ำคืน ...แต่วันนี้หลังจากอาบน้ำมาแล้ว เขาก็ปิดไฟตระเตรียมเข้านอนตามหลังภรรยา จู่ๆ ก็โดนจู่โจมเข้ามา ทำให้ตกเป็นฝ่ายตั้งรับตั้งแต่ต้น ชายหนุ่มผู้ชอบตามใจภรรยา เลยยอมนอนเฉยๆ ให้สุดที่รักของเขาจัดการได้ตามใจชอบ...ส่วนหนึ่งเป็นเพราะว่าถ้าไม่เมา นตานรีไม่เคยเป็นฝ่ายเริ่มก่อนเลยสักครั้ง อาจจะด้วยนิสัยที่แสนจะขี้อาย ทำให้นตานรีไม่กล้าแสดงความรักทางภาษากายกับเขาเท่าไหร่
“วันนี้คุณน่ารักเกินไป ฉันอยากให้รางวัลคุณบ้าง” ภรรยาสาวกระซิบข้างหูเขาหลังจากจูบอันยาวนาน
“ไหนลองบอกมาหน่อยซิว่า ผมน่ารักยังไง หืม” ราชาที่ตกลงเป็นเชลยชั่วคราวหายใจแรงขึ้น เมื่อมือไม้นุ่มนิ่มของเจ้าหญิงคนงามขยับไล้เบาๆ บนแผงอกเขา แค่เธอแตะต้องเพียงเล็กน้อยกลับปลุกเร้าเขาได้มากกว่าเรือนกายอวบอัดที่เบียดสีเข้ามาเต็มที่ของอเล็กซานดร้าเสียอีก
“น่ารักไปทุกอย่างเลย...” คนตัวเล็กที่คร่อมทับคนตัวใหญ่กว่านั้นเอ่ยเสียงแผ่วพร่า มือบางเลื่อนขึ้นมาไล้รอบคางที่มีเคราขึ้นของเขาไปมา
“ถ้าน่ารักแล้วควรทำยังไงครับ มันต้องมีรางวัลให้คนน่ารักแบบผมไม่ใช่หรือไง?” สองแขนของลอเรนโซยกขึ้นโอบกอดภรรยาเอาไว้พลางชี้แนะว่าควรทำอย่างไรกับเขาดี นตานรียิ้มอายนิดๆ โชคดีที่ลอเรนโซยอมปิดไฟให้ ไม่งั้นเธอคงไม่กล้าทำแบบนี้ ถึงจะแต่งงานมานานกว่า 4 เดือนแล้วแต่นตานรียังรู้สึกอายกับการอวดเรือนร่างใต้แสงไฟอยู่ดี ต่างจากคนใต้ร่างเธอที่พอใจกับแสงสว่างที่ทำให้มองเห็นทุกสิ่งชัดเจน...
“นัยน์ตาคุณน่ารัก ฉันชอบนัยน์ตาของคุณมาก” และแล้วหญิงสาวก็เริ่มให้รางวัลกับสิ่งที่รัก เธอกดจูบลงบนเปลือกตาของเขาทั้งสองข้าง แล้วจูบไล่ลงมา
“จมูกคุณก็น่ารัก”
“ปากคุณก็...” ภรรยาสาวแสนจะมันเขี้ยว ที่เธอตกเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ให้กับเรียวปากของเขาเสียทุกครั้งไป นตานรีกัดแล้วดูดดึงเบาๆ ไปบนริมฝีปากของลอเรนโซ คนเป็นสามีหัวเราะอยู่ในลำคอเมื่อรู้ว่าเธอเอาคืนเล็กๆ
หญิงสาวขยับเลื่อนกลีบปากของตนลงแตะแต้มไปทุกตารางพื้นที่ของผู้เป็นสามี จากแนวคางไล่ไปขบกัดติ่งหูของเขา ก่อนจะย้ายกลับมายังซอกคอและหยุดลงที่หน้าอก
“หัวใจคุณน่ารักที่สุด” เธอกดปากลงจูบหนักๆ สร้างรอยคิสมาร์กเอาไว้ตรงบริเวณหัวใจเขา ขณะที่มือไม่ได้อยู่นิ่ง ลูบไล้หน้าอกของเขาช้าๆ ลอเรนโซเริ่มกำมือแน่น เม้มปาก พยายามจะนิ่งราวกับจะวัดความอดทนของตัวเอง
และจากกล้ามท้องเป็นลอนสวยมือเล็กๆ ก็ไล้ต่ำลงหายลับไปในขอบกางเกง...
นตานรีฟังเสียงหัวใจเต้นตึกตักของสามีก็รู้ว่าเขากำลังตื่นเต้น อยากรู้ว่าเธอจะทำอะไรต่อไป
ภรรยาสาวกลับชอบความรู้สึกนี้ไม่น้อย พอใจที่ได้เห็นปฏิกิริยาของสามีครวญครางออกมายามที่เธอสัมผัสตัวตนของเขา
ลอเรนโซแทบจะแตะสวรรค์เมื่อหญิงสาวใต้ร่างยกมือข้างที่เหลือขึ้นมาแปะที่หน้าอก เธอตั้งใจที่จะยกขึ้นมาโอบรอบลำคอของเขา ทว่ามือนุ่มของเธอกลับปัดโดนยอดอกของเขาโดยที่ไม่ตั้งใจอีกครั้ง เขาอยากจะระเบิดออกมาเสียเดี๋ยวนั้น ถ้าหากเธอเร่งจังหวะเร็วขึ้นอีกนิดเขาคงได้อายเป็นแน่แท้
ชายหนุ่มเปล่งเสียงคำรามต่ำรีบคว้ามือนุ่มข้างที่ให้รางวัลพอๆ กับมอบทัณฑ์ทรมานมาให้เขานั้นออกไป ก่อนจะพลิกตัวกลับ ทำให้ภรรยาสาวกลายเป็นฝ่ายตั้งรับ กดมือเธอวางไว้บนที่นอนข้างศีรษะ แทรกนิ้วยาวของเขาเข้าประสานกับนิ้วเรียวเล็กของเธอ แล้วลอเรนโซก็สอดแทรกกายเข้าไปหาความอบอุ่นในส่วนที่อ่อนนุ่มโดยไม่รั้งรอ
“ให้ผมให้รางวัลคุณบ้างดีกว่า ปรินเซซา” เขาพูดขณะที่ถอดถอนตัวเองและกดเข้าไปจนสุดปลายทาง นตานรีครางออกมาด้วยความซ่านเสียว ระหว่างที่สอดประสานกันอยู่นั้น นตานรีดันไหล่สามีข้างหนึ่งแล้วออกแรงผลักหน่อยๆ ลอเรนโซประหลาดใจอีกคำรบหนึ่ง ก่อนจะเข้าใจนตานรีพูดออกมาด้วยน้ำเสียงทั้งแผ่วและขาดห้วง ชายหนุ่มเปลี่ยนท่าให้นตานรีขึ้นมานั่งบนตัวเขา แล้วปล่อยให้หญิงสาวเป็นฝ่ายคุมเกมรักแทนไปจนกระทั่งทั้งคู่ไปสู่ดินแดนสวรรค์พร้อมกัน ภรรยาสาวถึงได้เอนลงซุกซบอยู่บนอกของเขาอย่างหมดเรี่ยวแรง
ปลายนิ้วของลอเรนโซสอดเข้าลูบไล้เรือนผมของภรรยาสาวเล่น พลางเอ่ยกระซิบว่า
“ที่รัก ผมเรียกคุณว่าปรินเซซาไม่ได้แล้วล่ะ”
“หือ ทำไมคะ?” คนที่อ่อนล้า ลืมตาไม่ขึ้น ถามขึ้นมาอย่างงงๆ
จอมบงการยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงท่วงท่ายันอกเขาไว้เมื่อครู่ “ก็เมื่อกี้คุณอยู่เหนือราชาแล้วนี่นา ผมต้องเลื่อนตำแหน่งให้คุณแล้วล่ะ”
“บ้า!” แม้แต่เรี่ยวแรงจะทุบอกกว้างนี่ นตานรียังไม่มีเลย ทำได้แค่ส่งเสียงแผ่วออกมา ไร้สิ้นกำลังจะต่อกรกับสามีซ้ำ ไม่รู้ทำไม อาจจะเป็นเพราะเห็นเด็กแฝดสามลูกเจ้าของงานก็ได้ ชายหนุ่มจูบที่ขมับของนตานรีแล้วว่า
“ผมอยากมีลูกสาวจัง เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ น่ารักเหมือนคุณ”
นตานรีเงยหน้าลืมตาขึ้นบอก “เด็กผู้หญิงต้องเหมือนพ่อ ไม่งั้นจะอาภัพ คนไทยเขาถือ”
ลอเรนโซดูจะไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่เขาก็ว่า “เอาเถอะ เหมือนผมก็ได้ ถ้าเหมือนผมก็แปลว่าหน้าตาดีที่สุดในโลก”
“หึ! เป็นเด็กที่หลงตัวเองที่สุดในโลกมากกว่า” เธอแย้งเบาๆ
“นี่ ปรินเซซา ถ้ามีลูกสาวคุณอยากได้ชื่ออะไร?”
“อืม...ลอเรนโซ ฉันคิดไม่ออก” วินาทีนี้นตานรีอยากหลับอย่างเดียวเท่านั้น เหนื่อยมาทั้งวัน ตอนดึกก็ไปเล่นกับเด็กแฝด หลังเที่ยงคืนก็ยังมาเล่นกับผู้ใหญ่อีกรอบ...เธอไม่เหลือสติอะไรให้คิดแล้ว
“ให้ชื่อเซบียาดีไหม?”
“ดี...ค่ะ” หญิงสาวตอบรับขณะอ้าแขนออกโอบกอดร่างของชายหนุ่มเอาไว้แล้วผล็อยหลับไปอย่างมีความสุขเป็นล้นพ้น
....................................
หกเดือนต่อมา โรงพยาบาลในกรุงมาดริด
ชายหนุ่มและหญิงสาวเดินควงคู่กันออกมาจากแผนกสูตินรีเวช
“เป็นลูกสาว...งั้นก็ตามที่เคยตกลงกันไว้ ชื่อจริงว่าเซบียา ชื่อเล่นว่า เซย์ โอเคไหม ปรินเซซา” ราชาจอมบงการเอ่ยชื่อลูกขึ้นมาอย่างคนขี้เห่อ
“อื้ม” ว่าที่คุณแม่คนใหม่พยักหน้าอย่างไม่มีอะไรจะโต้เถียง เธอชอบชื่อคำว่าเซบียาอยู่แล้ว จึงไม่รู้สึกขัดอะไร
เมื่อกลับมาถึงบ้าน ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง หลังจากที่นตานรีเล่นอินเทอร์เน็ตเสิร์ชหาข้อมูลเกี่ยวกับการเตรียมตัวเป็นคุณแม่ของลูกสาว เธอก็หันมาหาลอเรนโซที่นั่งอยู่ใกล้กันว่า
“ลอเรนโซ...ไม่ใช้ชื่อเซบียาแล้วได้ไหม”
“ทำไมล่ะ?” ชายหนุ่มออกอาการงง เมื่อชั่วโมงก่อน ไม่สิ ก่อนหน้านี้ยังเห็นดีเห็นงามอยู่เลย
หญิงสาวอ้ำอึ้งอย่างคนมีพิรุธ ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ
จนชายหนุ่มคาดคั้นอีกหน...เธอถึงได้ตอบเสียงเบาหวิวว่า
“เดี๋ยวคนรู้...”
“รู้อะไร?” ลอเรนโซยังคงไม่สามารถต่อประโยคจนจบได้
นตานรีถลึงตาใส่สามีตัวดีของเธอก่อนจะกล่าวว่า “เดี๋ยวมีคนคิดว่าลูกสาวเรา...เกิดที่เซบียา”
“เกิด? ก็ไม่เห็นมีปัญหาอะไรนี่?...อ๊ะ”
ลอเรนโซใช้เวลาทำความเข้าใจกับคำพูดที่อ้อมค้อมของภรรยาอยู่ถึงสามวินาทีก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมา
“เอ้า เรื่องจริงนี่นา”
“ไม่ได้นะ ตาบ้า” ว่าที่คุณแม่ของน้องเซบียานั้นน้ำตาคลอทำท่าจะร้องไห้ออกมา
“โอ๋ๆ อย่าร้องไห้นะ เดี๋ยวลูกสาวเราออกมาจะขี้แยแบบคุณ” สันมือเล็กๆ สับใส่คนขี้แกล้งที่ชอบกวนโมโหเธออยู่เรื่อย
“แน่ะ เจ้าอารมณ์จริง เจ้าหญิงของผม เรื่องชื่อผมไม่ให้ผ่านนะ ถ้าไม่อยากให้ชื่อเซบียาก็ไปหาเหตุผลที่ดีกว่านี้มาแย้งเสียก่อนนะครับ” ชายหนุ่มรวบตัวของภรรยามากอดเอาไว้พลางโยกไปมาอย่างจะกล่อม
นตานรีเสียเวลาค้นหาชื่อเด็กผู้หญิงสารพัด...แต่สุดท้ายเธอก็ไม่สามารถเปลี่ยนใจราชาปีศาจได้ ลูกสาวคนแรกของเธอจึงได้ชื่อว่า น้องเซบียา นั่นเอง
....................................
กราบขออภัยทุกท่านค่ะ (_/\_)
นัดวันพุธ ดันมาอีกทีวันจันทร์
หนูขอโทษค่ะ กราบอีกครั้ง
......................................
หวังว่าเรื่องของลอเรนโซจะทำให้ทุกคนมีความสุข อ่านไปยิ้มไปนะค้า
แล้วก็ ถ้าหากติดเรตมากเกินไป..ก็บอกนะคะ จะมาลบค่า เพื่อไม่ให้เว็บบล็อกฟ้า
.......................................
เรื่องต่อไปที่จะนำมาลงจนจบแน่ๆ คือ ลูเซียโน น้องชายคนสุดท้องของลอเรนโซค่ะ
ส่วน ลาซาโร จะเป็นรายต่อไป (หลังจบลูเซียโนค่ะ แต่งงานช้าสุดล่ะ พ่อัศวินของเรา)
สำหรับผู้ที่อยากเล่นเกม ง่ายๆ ไปที่เพจเฟซบุ๊กนี้ได้เลยค่ะ
แจก ลอเรนโซ 2 เล่ม กับ อัซคารี 1 เล่มจ้า
http://www.facebook.com/rinrana
.......................................
ตอนนี้กำลังเขียนเรื่อง ราคีกุหลาบ จ้า
เป็นหนังสือทำมือค่ะ
รายละเอียด หนังสือทำมือค่ะ
http://www.hongsamut.com/readniyai.php?niyaiid=4384
แต่ไม่รู้ว่าจะได้ลงไหม เป็นเรื่องติดเรต(อีกแล้ว)...
ความรักผิดคู่ผิดฝาของฝาแฝดหนุ่มอเล็กซ์-อเลน ที่โชคชะตาเล่นตลกให้หลงรักผู้หญิงคนเดียวกัน อิอิ
........................................
สุดท้ายนี้ ขอขอบพระคุณทุกท่านที่ให้การติดตามค่ะ
และขออภัยซ้ำที่ไม่อาจลงจนจบได้ คราวหน้าจะไม่ให้เป็นแบบนี้แล้วค่า
..........................................
ท้องฟ้า เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 ก.ย. 2556, 03:27:58 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 ก.ย. 2556, 03:27:58 น.
จำนวนการเข้าชม : 1867
| << ตอนพิเศษ:เจ้าสาวที่กลัวฝน |
phugan 23 ก.ย. 2556, 08:28:28 น.
น่ารักเชียว...
น่ารักเชียว...
Siang 23 ก.ย. 2556, 10:52:49 น.
ลอเรนโซจะน่ารักไปไหนเนี่ย ขอบคุณค่ะ สำหรับนิยายสนุกๆ ที่ลงให้อ่าน
ลอเรนโซจะน่ารักไปไหนเนี่ย ขอบคุณค่ะ สำหรับนิยายสนุกๆ ที่ลงให้อ่าน
pkka 23 ก.ย. 2556, 20:03:50 น.
ชอบๆ
ชอบๆ
ChaCoCo 9 เม.ย. 2557, 21:15:22 น.
ชอบอยากรู้หลังจากคลอดหน่อยอิอิ เด็กแสบปะ
ชอบอยากรู้หลังจากคลอดหน่อยอิอิ เด็กแสบปะ