เธอเท่านั้น
"ผมไม่ได้รักเธอเท่าฟ้า เท่ามหาสมุทร ไม่ได้รักเธอที่สุด"
แต่...
"รักเธอเท่านั้น"
แต่...
"รักเธอเท่านั้น"
Tags: กันตา,พันแสง,ป้อ ปริตต์,ปลากัด,เธอเท่านั้น,ดารา,คาสโนวา,ลูกนักการเมือง
ตอน: บทที่1
สวัสดีค่ะเพื่อนนักเขียนนักอ่านที่ยังน่ารักกันต่อเนื่องเสมอ อิอิ
กะจะลงเรื่องตั้งกะวันนี้ตอนเช้าก็ยุ่งๆ เลยมาลงดึกขนาดนี้ค่ะ ^^"
คิมหันต์ >> ยังมีน่ารักอีกเพียบ อย่าทิ้งกันไปซะก่อนนะคะ อิอิ
Sukhumvit66 >> เพราะอยากให้ติดตามกันต่อไปเรื่อยๆ จึงไม่เฉลย แต่คิดว่าคงเดาไม่ยากนะคะ ^^
วิรัตต์ยา >> วู้วว โม่ง โม่ง เท่ง โม่ง 5555+
จิรารัตน์ >> ดีใจจัง ไม่เคยทิ้งกันเลย ฮิ้ววววววววว
Pat >> ยินดีที่มาต้อนรับการกลับมานะคะ ดีใจสุดๆ >///<
ของขวัญ >> ว้ายยย มีหมอดู เอ๊ย คนดูมาคอนเฟิร์มแล้ว ดีใจเช่นกันที่ยังมาให้กำลังใจกันนะคะ ^^
กวิตา >> รับกำลังใจ แล้วรีบตามมาติดๆ เลยเน้อออ
ขอบคุณ นักอ่านที่น่ารักทุกคนนะคะ ห่างหายไปนานแต่ที่นี่ยังมีแต่ความน่ารักจริงๆ ^^
ฝากหนูกันตากับ..........ด้วยนะคะ ฮิฮิ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
บทที่1
งานสัมมนาวิชาการจบลงตั้งแต่ช่วงบ่ายแก่ๆ และช่วงค่ำจะเป็นการจัดเลี้ยงฉลองทั้งวาระการปิดสัมมนาที่ผ่านไปอย่างราบรื่น รวมถึงฉลองที่ปีนี้ทางโรงเรียนมัธยมที่กันตาสอนอยู่นักเรียนแต่ละระดับมีผลงานในการเข้าร่วมแข่งขันวิชาการดีเยี่ยม อีกทั้งผลการเรียนเฉลี่ยของนักเรียนแต่ละระดับชั้นเป็นที่น่าพอใจ ซึ่งนั่นก็เป็นทั้งจากตัวเด็กเองและคณะครู-อาจารย์ที่ตั้งใจถ่ายทอดวิชากันอย่างเต็มที่ จนทางโรงเรียนได้รับรางวัลโรงเรียนตัวอย่างจากทางกระทรวงฯ
ส่งผลให้โรงเรียนที่กันตาสอนอยู่ซึ่งปกครองในนิติบุคคล...โดยส่วนกลางและมีรายได้จากทางอื่นๆ อีกเช่น สหกรณ์ คอนเสิร์ตนักเรียน และมีผู้ใหญ่ใจดีบริจาคเพื่อการสัมมนาโดยตรงฯลฯ ในปีนี้จึงได้รับแรงสนับสนุนเพิ่มมากขึ้น การสัมมนาคราวนี้จึงบินมาไกลถึงกระบี่ และพักในรีสอร์ตหรูระดับห้าดาว
ช่วงระหว่างรองานเลี้ยงหลายคนจึงกลับไปพักผ่อนที่ห้องพัก บ้างก็ไปเดินเล่นชายหาด เรียกว่าใครใคร่กิจกรรมใดก็เป็นเวลาส่วนตัวก่อนมารวมตัวกันอีกครั้งริมสระน้ำขนาดใหญ่เป็นพื้นที่สำหรับจัดงานเลี้ยงแบบค็อกเทล
กันตาออกมาเดินเล่นเรื่อยเปื่อยคนเดียวริมหาดส่วนตัวของโรงแรม ความคิดของเธอไหลเอื่อยไปถึงข่าวคราวของป้อ ปริตต์ ลามเลยไปถึงความทรงจำวัยเยาว์มากมาย กระทั่งเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้นหญิงสาวจึงยกขึ้นรับสาย
“ว่าไงปุ๊กลุก”
“แกสัมมนาเสร็จรึยัง” เสียงปลายสายถามตื่นเต้นระคนร้อนรน
“เสร็จแล้ว” กันตาตอบงงๆ
“จริงเหรอ? แกรู้ไหมตอนนี้ป้อก็อยู่ที่กระบี่ด้วยแหละ ไม่แน่นะเขาอาจจะพักโรงแรมเดียวกับแกก็ได้ ฉันเห็นเขาโพสต์ในทวิตเตอร์แต่ไม่ยักบอกแฮะว่าพักโรงแรมไหน กรี๊ด! ถ้าแกได้เจอเขาก็ดีสินะ แล้วอย่าลืมถ่ายรูปมาฝากฉันล่ะ”
กันตาส่ายหน้ายิ้มๆ เรื่องคลั่งป้อ ปริตต์ไม่มีใครเกินเพื่อนเธอจริงๆ
“กระบี่ไม่ใช่เล็กๆ นะยัยปุ๊กลุก แถมโรงแรมหรูก็มีออกเยอะแยะ ถ้าเขาจะมาพักเขาคงพักโรงแรมหรูกว่าที่ฉันสัมมนา ที่สำคัญเขาคงไม่ให้ใครรู้ง่ายๆ หรอก มาพักส่วนตัวทั้งทีเรื่องอะไรจะให้คนอื่นรบกวน”
…ยิ่งเป็นนายป้อด้วยแล้ว นายนั่นยิ่งไม่ยอมให้ใครรบกวนเวลาส่วนตัวเด็ดขาด...กันตานึกต่อในใจ
“แหม...มันก็ไม่แน่หรอกนะ แกลองไปว่ายน้ำ เล่นเรือใบ บานาน่าโบ๊ท หรือกีฬาอะไรสักอย่างสิ ป้อเขาชอบเล่นกีฬา และเขาชอบผู้หญิงเล่นกีฬา อาจจะบังเอิญจ๊ะเอ๋กันก็ได้นะ กรี๊ด! แค่คิดฉันก็แทบอยากนั่งเครื่องบินไปกระบี่ตอนนี้เลยยัยเกี๊ยว”
แม้กันตาจะไม่ใช้โทรศัพท์แบบที่สามารถคุยผ่านโปรแกรมหรือแอพเห็นหน้ากันได้ แต่เธอแน่ใจว่าตอนนี้ปริดาคงกำลังเต้นเร่าๆ พร้อมกับทำหน้าเพ้ออย่างที่ชอบทำเป็นประจำเวลาพูดถึงขวัญใจของตัวเอง
“เอาเถอะย่ะ ถ้าฉันมีวาสนาได้เจอเขาริมสระน้ำ ฉันจะรีบกระโดดลงไปแหวกว่าย เผื่อเขาจะสนใจกระโจนลงไปให้ถ่ายรูปไปฝากแก” กันตาประชดเสียงกลั้วหัวเราะอย่างนึกสนุก ไม่เห็นเป็นจริงเป็นจัง ทว่าปริดากลับร้องกรี๊ดราวกับว่าคอหอยทำจากนกหวีดก็ไม่ปาน
“กรี๊ด! ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ฉันจะกรี๊ดให้ลั่นคอนโดฯ เลย แต่ไม่ได้กรี๊ดเพราะได้เห็นรูปถ่ายป้อนะ จะกรี๊ดที่แกได้ใกล้ชิดเขาต่างหาก” พูดจบปริดาก็หัวเราะลั่นมาตามสาย กันตาได้แต่ยกมืออีกข้างกุมขมับ เธอไม่เข้าใจเลยว่าการได้ใกล้ชิดป้อ ปริตต์ มันน่าอิจฉาตรงไหน หรือบางทีอาจเข้าทำนองที่ว่า ‘คนในอยากออก คนนอกอยากเข้า’ เสียก็เป็นได้
หลังจากวางสายปริดาแล้วกันตาอยากเดินเล่นชายหาดต่ออีกสักพัก ทว่าความคิดเธอกลับไม่นิ่งอย่างตั้งใจ มันสับสนชนิดควบคุมไม่ได้...ถ้าปริตต์เกิดมาพักโรงแรมนี้จริง ความเป็นส่วนตัวของเขาก็น่าห่วง เพราะงานสัมมนาของทางโรงเรียนครั้งนี้ค่อนข้างจัดใหญ่ จึงมีนักข่าวเข้าร่วมด้วย นั่นแสดงว่าถ้านักข่าวเจอปริตต์ ต่อให้ไม่ใช่นักข่าวสายบันเทิง ใครเล่าจะไม่เข้าไปสัมภาษณ์หรือถ่ายภาพ ในเมื่อขณะนี้ปริตต์กำลังเป็นพระเอกมาแรงอันดับต้นๆ แถมกระแสข่าวเลิกกับเกี๊ยว ณิชาวีร์ ก็ยังคาใจเหล่าคอบันเทิงอย่างไม่เคลียร์ทุกประเด็น
...ไม่หรอกน่า ป้อไม่น่าจะพักโรงแรมนี้หรอก...หญิงสาวตัดใจพร้อมกับเดินกลับขึ้นห้องพัก
“ว้าย! ซวยแล้ว!”
กันตาอุทานหลังจากเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อจะเอาชุดสำหรับใส่ไปงานเลี้ยงออกมาใส่แต่พอรูดซิปด้านหลังมันเกิดติดขึ้นมา หญิงสาวออกแรงดึงอยู่หลายรอบจนในที่สุดมันก็ขาดออกจากตัวชุด แถมราวซิปก็ขาดสะบั้นออกจากกันชนิดเย็บกลับไม่ได้อีก
“มีอะไรหรือจ๊ะเกี๊ยว” ลินดา ครูสอนภาษาอังกฤษซึ่งเป็นเพื่อนร่วมห้องพักกับกันตาในการสัมมนาครั้งนี้เอ่ยถาม หลังออกมาจากห้องน้ำแล้วได้ยินเพื่อนรุ่นน้องอุทาน พร้อมทำหน้าปานจะร้องไห้
“เกี๊ยวสิคะ แรงเยอะอะไรก็ไม่ทราบรูดซิปชุดซะแรงจนมันขาดยังงี้เลยค่ะพี่ลิน” บอกพลางชูชุดในมือข้างซ้ายและซิปในมือข้างขวาให้อีกฝ่ายดู
“เอ้า แล้วเกี๊ยวมีชุดอื่นมาด้วยไหมจ๊ะ”
กันตาทำปากยื่นส่ายหน้าช้าๆ ไหล่ตกจนอีกฝ่ายหัวเราะเอ็นดู
“ไม่เห็นต้องทำหน้าตาห่อเหี่ยวขนาดนั้นเลยจ้ะ พอดีพี่ติดกระเป๋ามาสองชุด คือพี่ตัดสินใจไม่ได้ว่าจะใส่ชุดไหนดี เลยเอามาทั้งคู่ งั้นดีเลย พี่ให้เกี๊ยวเลือกดีกว่าว่าเกี๊ยวชอบชุดไหน แล้วเหลืออีกชุดพี่จะได้ใส่ชุดนั้นโดยไม่ต้องเลือกให้ลำบากใจ” ลินดาจบคำพูดด้วยเสียงหัวเราะอายๆ ที่ผลักภาระการตัดสินใจไปให้เพื่อนรุ่นน้อง
“ไม่ดีมั้งคะ ชุดพี่ลินแท้ๆ เกี๊ยวจะฉวยโอกาสเลือกก่อนได้ยังไง พี่ลินสิคะเลือกก่อน”
“แหม...ก็พี่บอกแล้วนี่จ๊ะว่าพี่เลือกไม่ถูก งั้นเกี๊ยวมาดูกับพี่ก่อนไหม แล้วเราช่วยกันตัดสินใจ มาจ้ะ”
ลินดากวักมือให้เพื่อนรุ่นน้องมายืนใกล้ตน แล้วยกชุดทั้งสองชุดขึ้นให้ดู ชุดแรกเป็นเกาะอกสีโอลด์โรสจั้มรอบใต้อกปล่อยชายกระโปรงยาวกรอมเท้า อีกชุดเป็นสีควันบุหรี่พาดเฉียงไหล่ข้างหนึ่งอีกข้างเปิดหัวไหล่ จั้มใต้อกและปล่อยชายลงมาสั้นเหนือเข่าเล็กน้อย
“สวยทั้งคู่ เลือกไม่ถูกจริงๆ ค่ะ แต่เกี๊ยวว่าสีโอลด์โรสเหมาะกับพี่ลินมากกว่า ใส่แล้วคงขับผิวผุดผ่องของพี่ลินให้น่ามองยิ่งขึ้นแน่ๆ เลย”
ลินดายิ้มเพราะความจริง ใจเธอก็เอนเอียงไปทางชุดที่กันตาเลือกมากกว่าชุดสีควันบุหรี่นิดหน่อย แต่ที่ลังเลเพราะออกงานทีไรเธอยังไม่เคยใส่ชุดกระโปรงสั้นสักที อีกใจจึงอยากลองดูบ้าง
“พี่ก็ว่างั้นนะจ๊ะ แต่ เอ่อ พี่บอกเกี๊ยวก่อนนะว่าชุดสีควันบุหรี่เนี่ยมันเป็นชุดมือสอง พี่ซื้อต่อมาจากเพื่อนอีกทีน่ะจ้ะ เกี๊ยวจะรังเกียจหรือเปล่า”
กันตามองชุดสีควันบุหรี่อย่างสำรวจและเธอมองออกว่าถึงแม้จะเป็นมือสองแต่ชุดนี้มีราคาแพงแบบชุดมือสองแบรนด์เนม
“จะรังเกียจได้ไงคะ ถ้าให้เกี๊ยวเดาชุดมือสองชุดนี้พี่ลินซื้อมาแพงใช้ได้เลยใช่ไหมคะ”
ลินดายิ้มแก้เก้อ เธอไม่กล้าบอกใครว่าซื้อชุดนี้มาราคาสูงกว่าชุดมือหนึ่งบางชุดเสียอีก แต่เห็นแล้วถูกใจจดอดไม่ไหวต้องซื้อมาครอบครอง
“เกี๊ยวเนี่ยตาไวจริงๆ นะจ๊ะ”
“เพราะงั้นเกี๊ยวให้พี่ลินดาเลือกดีกว่าค่ะ แทนที่จะรังเกียจ เกี๊ยวกลัวว่าจะซุ่มซ่ามทำชุดพี่ลินเสียหายอีกสิคะ” ท่าทางกลัวนั้นจริงใจใช่เสแสร้ง ลินดามองเพื่อนรุ่นน้องด้วยความเอ็นดู ถึงพวกเธอจะอายุห่างกันถึงห้าปี แต่ลินดาก็ถูกชะตากับกันตามาก เพราะหญิงสาวเป็นคนสบายๆ ไม่เรื่องมาก เรียกว่าลินดายกให้กันตาเป็นเพื่อนครูที่สนิทมากคนหนึ่งเลยทีเดียว
“งั้นพี่เอาชุดสีโอลด์โรสนี่แหละจ้ะ ส่วนเกี๊ยวใส่ชุดควันบุหรี่ หุ่นเราพอๆ กันน่าจะใส่ด้วยกันได้เนาะ ไปสิ เกี๊ยวไปลองใส่มาให้พี่ดู” ลินดายื่นชุดสีควันบุหรี่ให้ กันตารับมาโดยไม่ลืมไหว้ขอบคุณแล้วหายเข้าไปในห้องน้ำ
งานเลี้ยงผ่านไปอย่างราบรื่นไม่ต่างจากงานสัมมนา แต่หลายคนก็เหนื่อยและเพลียจนพองานเลิกต่างพากันกลับขึ้นห้องรวดเร็ว เพราะพรุ่งนี้เช้าต้องเดินทางกลับกรุงเทพฯ ตั้งแต่แปดโมง ลินดาเองก็เลือกกลับห้องพักเหมือนคนอื่นๆ เห็นจะมีแต่กันตากระมังที่ยังไม่อยากเข้าห้องพัก หญิงสาวจึงเดินเล่นอยู่ริมสระน้ำของโรงแรมต่อ นานแล้วที่เธอไม่ได้ลงมาทางใต้ อาจด้วยหน้าที่การงาน หรือด้วยอะไรบางอย่างทำให้เธอใช้ชีวิตอยู่ทางเหนืออันเป็นบ้านเกิด ก่อนจะย้ายมาเป็นครูในเมืองหลวง หากถิ่นใต้ก็ไม่ใช่พื้นที่ห่างไกลหัวใจเธอ ทุกอย่างอยู่ในความคุ้นชินลึกๆ มันฝังแน่นมาแสนนาน...นานตั้งแต่วัยเยาว์
เมื่อนึกถึงวัยเยาว์ภาพต่างๆ ก็หวนกลับมาในห้วงคำนึง ร่างเล็กเดินไปยืนตรงขอบสระ ทอดสายตาฝ่าความมืดไปเบื้องหน้าแสนไกล กลิ่นไอทะเลกับเสียงคลื่นถูกสายลมพัดหอบมาเบาๆ กันตาหลับตาคล้ายจะสัมผัสมันให้ชัดเจน
เพล้ง!
เสียงหนึ่งดังขึ้นเบื้องหลัง กันตาลืมตาพร้อมกับหันขวับไปมอง แวบแรกที่เห็นหญิงสาวอุทานออกมาได้หนึ่งคำ
“ป้อ!”
แสงสีเหลืองนวลตาจากดวงไฟข้างสระไม่สว่างนัก แต่เงาร่างนั้นกันตารู้สึกคุ้นและคิดว่าใช่คนที่เธอครางชื่อออกไปจริงๆ เขายืนจ้องเธอนิ่งชั่วอึดใจ ก่อนจะขยับขาเซหน่อยๆ ก้าวเข้ามาใกล้อีกนิด นั่นทำให้กันตาเดาออกว่าเขากำลังเมา พอเหลือบมองไปบนพื้นถึงรู้ว่าเสียงเมื่อสักครู่เป็นเสียงแก้วแตก และไม่แคล้วว่ามันคงหลุดจากมือผู้ชายตรงหน้า
ทว่าพอเขาขยับมาใกล้ในระยะแสงไฟส่องหน้าและสายตาหญิงสาวเห็นได้ชัด เธอถึงแน่ใจว่าคนตรงหน้าไม่ใช่ ป้อ ปริตต์ แต่เป็นใครสักคนที่เธอไม่รู้จัก ดวงตาของเขาแดงรื้น รอยยิ้มบนมุมปากคล้ายยินดีปนเย้ยหยัน กันตารู้สึกไม่วางใจ สั่งตัวเองให้หนี แต่แค่พริบตาเดียวขายาวระดับความสูงร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรก็ก้าวพรวดมาดึงตัวเธอเข้าไปกอดรัดพร้อมกับระดมจูบทั่วใบหน้าชนิดไม่เหลือเวลาให้กันตาได้ตั้งตัว อึดใจต่อมาเขาหยุดนิ่ง ถอยใบหน้าห่างออกไปเล็กน้อย และเวลานั้นเหมือนกันตาจะได้สติกลับมาจากความตกใจ หญิงสาวอ้าปากจะพูดอะไรสักอย่างแต่กลับต้องกลืนทุกคำพูดลงไปพร้อมกับริมฝีปากที่ฉกวูบลงมาประกบแนบแน่น!
ในสถานการณ์ฉุกละหุก สติแตกกระเจิง ร่างทั้งร่างของกันตาแข็งทื่อขยับเขยื้อนไม่ได้ ทว่าแรงต่อต้านจากส่วนลึกทำให้หญิงสาวตั้งสติได้ในนาทีถัดมา เธอพยายามดิ้นเท่าที่จะมีแรง หากวงแขนรอบตัวดูจะเป็นพันธาการที่แน่นหนาเกินไป กันตาจึงพยายามก้าวถอยหลังเพื่อหวังหนีห่างจากผู้ชายแปลกหน้าและกำลังล่วงเกินเธอ ทว่าดูเหมือนเขาจะก้าวตามติดประชิดอย่างรุกราน และก้าวสุดท้ายที่กันตามีแรงฮึดก็คือก้าวที่ทำให้ทั้งเธอและเขาตกลงไปในสระน้ำพร้อมกัน
อาจเพราะแรงกระแทกผืนน้ำจึงทำให้ทั้งสองแยกห่างจากกัน รวมถึงความเย็นของน้ำยามดึก คนที่ตั้งหน้าตั้งตารุกรานกันตาจึงเหมือนได้สติขึ้นมาบ้าง เขายืนอยู่ในสระที่ระดับน้ำอยู่ระดับอก ส่วนกันตานั้นรีบว่ายไปเกาะขอบสระอย่างทุลักทุเลเพราะชุดไม่อำนวย ทั้งสองจ้องตากันราวกับจะเอ่ยถามว่าเกิดอะไรขึ้น ในดวงตาของชายหนุ่มมีแววตะลึงระคนแปลกใจ ผิดกับดวงตาของกันตาที่เต็มไปด้วยแววหวาดกลัวผสมรังเกียจและเกลียดสุดหัวใจ
“เกี๊ยว เกี๊ยวอยู่แถวนี้หรือเปล่าจ๊ะ” เสียงลินดาเรียกหากันตาแทรกเข้ามา นั่นทำให้หญิงสาวรีบร้องตอบ
“เกี๊ยวอยู่ทางนี้ค่ะพี่ลิน เกี๊ยวอยู่ที่สระน้ำ” ขณะขานรับหัวใจเธอเต้นแรงด้วยความหวาดหวั่น สายตาจับอยู่กับผู้ชายชุดดำที่ยังยืนนิ่งไม่ไหวติง กลัวว่าเขาจะบ้าเข้ามาทำอะไรเธออีก
“ตายแล้วเกี๊ยว เกิดอะไรขึ้น!” ลินดาถลามานั่งคุกเข่าขอบสระ ยังไม่ทันสังเกตเห็นว่ามีใครอีกคน
“เกี๊ยวตกน้ำน่ะค่ะ พี่ลินช่วยดึงเกี๊ยวขึ้นหน่อยสิคะ” กันตาบอกพลางยื่นมือไปหาเพื่อนรุ่นพี่ ลินดาไม่รอช้าคว้ามือคนในสระไว้แล้วออกแรงดึงจนเธอขึ้นมานั่งอยู่ริมสระ ผ้าเนื้อบางเมื่อเปียกน้ำก็แนบลำตัวและแทบจะเห็นสัดส่วนด้านใน กันตารีบห่อตัวและกอดตัวเองไว้ด้วยสองแขน ตวัดสายตากลับมามองคนในสระอีกครั้ง และนั่นทำให้ลินดาเห็นใครอีกคนด้วย หญิงสาวรีบโอบกอดเพื่อนรุ่นน้องไว้ ปกป้องร่างกายกันตาจากสายตาของใครก็ตามที่คาดว่าไม่น่าไว้ใจ
“เกิดอะไรขึ้นน่ะเกี๊ยว” ลินดาก้มลงถามคนในอ้อมแขน
“อุบัติเหตุน่ะค่ะ เดี๋ยวเกี๊ยวจะเล่าให้ฟัง เราไปจากตรงนี้กันก่อนเถอะนะคะ” ลินดาไม่ใส่ใจจะถามต่อ เธอรีบประคองกันตาให้ลุกและพากันเดินไปจากตรงนั้น ทิ้งให้คนในสระมองตามจนลับสายตา
และใครบางคนที่ยืนแอบอยู่ข้างต้นไม้ข้างสระพร้อมกล้องรุ่นโปรฯ ที่สามารถจับภาพได้ครบถ้วนทั้งภาพนิ่งและภาพเคลื่อนไหวนาทีสำคัญ แม้แสงจะน้อยและเป็นเวลากลางคืนแถมระยะก็ไกลไปสักหน่อย แต่รับรองใครมองก็ต้องเดาออกว่าผู้ชายในคลิปนี้เป็นใคร!
โปรดติดตามตอนต่อไป
น้อมรับทุกคำติ-ชมค่ะ
ปลากัด ^^
กะจะลงเรื่องตั้งกะวันนี้ตอนเช้าก็ยุ่งๆ เลยมาลงดึกขนาดนี้ค่ะ ^^"
คิมหันต์ >> ยังมีน่ารักอีกเพียบ อย่าทิ้งกันไปซะก่อนนะคะ อิอิ
Sukhumvit66 >> เพราะอยากให้ติดตามกันต่อไปเรื่อยๆ จึงไม่เฉลย แต่คิดว่าคงเดาไม่ยากนะคะ ^^
วิรัตต์ยา >> วู้วว โม่ง โม่ง เท่ง โม่ง 5555+
จิรารัตน์ >> ดีใจจัง ไม่เคยทิ้งกันเลย ฮิ้ววววววววว
Pat >> ยินดีที่มาต้อนรับการกลับมานะคะ ดีใจสุดๆ >///<
ของขวัญ >> ว้ายยย มีหมอดู เอ๊ย คนดูมาคอนเฟิร์มแล้ว ดีใจเช่นกันที่ยังมาให้กำลังใจกันนะคะ ^^
กวิตา >> รับกำลังใจ แล้วรีบตามมาติดๆ เลยเน้อออ
ขอบคุณ นักอ่านที่น่ารักทุกคนนะคะ ห่างหายไปนานแต่ที่นี่ยังมีแต่ความน่ารักจริงๆ ^^
ฝากหนูกันตากับ..........ด้วยนะคะ ฮิฮิ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
บทที่1
งานสัมมนาวิชาการจบลงตั้งแต่ช่วงบ่ายแก่ๆ และช่วงค่ำจะเป็นการจัดเลี้ยงฉลองทั้งวาระการปิดสัมมนาที่ผ่านไปอย่างราบรื่น รวมถึงฉลองที่ปีนี้ทางโรงเรียนมัธยมที่กันตาสอนอยู่นักเรียนแต่ละระดับมีผลงานในการเข้าร่วมแข่งขันวิชาการดีเยี่ยม อีกทั้งผลการเรียนเฉลี่ยของนักเรียนแต่ละระดับชั้นเป็นที่น่าพอใจ ซึ่งนั่นก็เป็นทั้งจากตัวเด็กเองและคณะครู-อาจารย์ที่ตั้งใจถ่ายทอดวิชากันอย่างเต็มที่ จนทางโรงเรียนได้รับรางวัลโรงเรียนตัวอย่างจากทางกระทรวงฯ
ส่งผลให้โรงเรียนที่กันตาสอนอยู่ซึ่งปกครองในนิติบุคคล...โดยส่วนกลางและมีรายได้จากทางอื่นๆ อีกเช่น สหกรณ์ คอนเสิร์ตนักเรียน และมีผู้ใหญ่ใจดีบริจาคเพื่อการสัมมนาโดยตรงฯลฯ ในปีนี้จึงได้รับแรงสนับสนุนเพิ่มมากขึ้น การสัมมนาคราวนี้จึงบินมาไกลถึงกระบี่ และพักในรีสอร์ตหรูระดับห้าดาว
ช่วงระหว่างรองานเลี้ยงหลายคนจึงกลับไปพักผ่อนที่ห้องพัก บ้างก็ไปเดินเล่นชายหาด เรียกว่าใครใคร่กิจกรรมใดก็เป็นเวลาส่วนตัวก่อนมารวมตัวกันอีกครั้งริมสระน้ำขนาดใหญ่เป็นพื้นที่สำหรับจัดงานเลี้ยงแบบค็อกเทล
กันตาออกมาเดินเล่นเรื่อยเปื่อยคนเดียวริมหาดส่วนตัวของโรงแรม ความคิดของเธอไหลเอื่อยไปถึงข่าวคราวของป้อ ปริตต์ ลามเลยไปถึงความทรงจำวัยเยาว์มากมาย กระทั่งเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้นหญิงสาวจึงยกขึ้นรับสาย
“ว่าไงปุ๊กลุก”
“แกสัมมนาเสร็จรึยัง” เสียงปลายสายถามตื่นเต้นระคนร้อนรน
“เสร็จแล้ว” กันตาตอบงงๆ
“จริงเหรอ? แกรู้ไหมตอนนี้ป้อก็อยู่ที่กระบี่ด้วยแหละ ไม่แน่นะเขาอาจจะพักโรงแรมเดียวกับแกก็ได้ ฉันเห็นเขาโพสต์ในทวิตเตอร์แต่ไม่ยักบอกแฮะว่าพักโรงแรมไหน กรี๊ด! ถ้าแกได้เจอเขาก็ดีสินะ แล้วอย่าลืมถ่ายรูปมาฝากฉันล่ะ”
กันตาส่ายหน้ายิ้มๆ เรื่องคลั่งป้อ ปริตต์ไม่มีใครเกินเพื่อนเธอจริงๆ
“กระบี่ไม่ใช่เล็กๆ นะยัยปุ๊กลุก แถมโรงแรมหรูก็มีออกเยอะแยะ ถ้าเขาจะมาพักเขาคงพักโรงแรมหรูกว่าที่ฉันสัมมนา ที่สำคัญเขาคงไม่ให้ใครรู้ง่ายๆ หรอก มาพักส่วนตัวทั้งทีเรื่องอะไรจะให้คนอื่นรบกวน”
…ยิ่งเป็นนายป้อด้วยแล้ว นายนั่นยิ่งไม่ยอมให้ใครรบกวนเวลาส่วนตัวเด็ดขาด...กันตานึกต่อในใจ
“แหม...มันก็ไม่แน่หรอกนะ แกลองไปว่ายน้ำ เล่นเรือใบ บานาน่าโบ๊ท หรือกีฬาอะไรสักอย่างสิ ป้อเขาชอบเล่นกีฬา และเขาชอบผู้หญิงเล่นกีฬา อาจจะบังเอิญจ๊ะเอ๋กันก็ได้นะ กรี๊ด! แค่คิดฉันก็แทบอยากนั่งเครื่องบินไปกระบี่ตอนนี้เลยยัยเกี๊ยว”
แม้กันตาจะไม่ใช้โทรศัพท์แบบที่สามารถคุยผ่านโปรแกรมหรือแอพเห็นหน้ากันได้ แต่เธอแน่ใจว่าตอนนี้ปริดาคงกำลังเต้นเร่าๆ พร้อมกับทำหน้าเพ้ออย่างที่ชอบทำเป็นประจำเวลาพูดถึงขวัญใจของตัวเอง
“เอาเถอะย่ะ ถ้าฉันมีวาสนาได้เจอเขาริมสระน้ำ ฉันจะรีบกระโดดลงไปแหวกว่าย เผื่อเขาจะสนใจกระโจนลงไปให้ถ่ายรูปไปฝากแก” กันตาประชดเสียงกลั้วหัวเราะอย่างนึกสนุก ไม่เห็นเป็นจริงเป็นจัง ทว่าปริดากลับร้องกรี๊ดราวกับว่าคอหอยทำจากนกหวีดก็ไม่ปาน
“กรี๊ด! ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ฉันจะกรี๊ดให้ลั่นคอนโดฯ เลย แต่ไม่ได้กรี๊ดเพราะได้เห็นรูปถ่ายป้อนะ จะกรี๊ดที่แกได้ใกล้ชิดเขาต่างหาก” พูดจบปริดาก็หัวเราะลั่นมาตามสาย กันตาได้แต่ยกมืออีกข้างกุมขมับ เธอไม่เข้าใจเลยว่าการได้ใกล้ชิดป้อ ปริตต์ มันน่าอิจฉาตรงไหน หรือบางทีอาจเข้าทำนองที่ว่า ‘คนในอยากออก คนนอกอยากเข้า’ เสียก็เป็นได้
หลังจากวางสายปริดาแล้วกันตาอยากเดินเล่นชายหาดต่ออีกสักพัก ทว่าความคิดเธอกลับไม่นิ่งอย่างตั้งใจ มันสับสนชนิดควบคุมไม่ได้...ถ้าปริตต์เกิดมาพักโรงแรมนี้จริง ความเป็นส่วนตัวของเขาก็น่าห่วง เพราะงานสัมมนาของทางโรงเรียนครั้งนี้ค่อนข้างจัดใหญ่ จึงมีนักข่าวเข้าร่วมด้วย นั่นแสดงว่าถ้านักข่าวเจอปริตต์ ต่อให้ไม่ใช่นักข่าวสายบันเทิง ใครเล่าจะไม่เข้าไปสัมภาษณ์หรือถ่ายภาพ ในเมื่อขณะนี้ปริตต์กำลังเป็นพระเอกมาแรงอันดับต้นๆ แถมกระแสข่าวเลิกกับเกี๊ยว ณิชาวีร์ ก็ยังคาใจเหล่าคอบันเทิงอย่างไม่เคลียร์ทุกประเด็น
...ไม่หรอกน่า ป้อไม่น่าจะพักโรงแรมนี้หรอก...หญิงสาวตัดใจพร้อมกับเดินกลับขึ้นห้องพัก
“ว้าย! ซวยแล้ว!”
กันตาอุทานหลังจากเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อจะเอาชุดสำหรับใส่ไปงานเลี้ยงออกมาใส่แต่พอรูดซิปด้านหลังมันเกิดติดขึ้นมา หญิงสาวออกแรงดึงอยู่หลายรอบจนในที่สุดมันก็ขาดออกจากตัวชุด แถมราวซิปก็ขาดสะบั้นออกจากกันชนิดเย็บกลับไม่ได้อีก
“มีอะไรหรือจ๊ะเกี๊ยว” ลินดา ครูสอนภาษาอังกฤษซึ่งเป็นเพื่อนร่วมห้องพักกับกันตาในการสัมมนาครั้งนี้เอ่ยถาม หลังออกมาจากห้องน้ำแล้วได้ยินเพื่อนรุ่นน้องอุทาน พร้อมทำหน้าปานจะร้องไห้
“เกี๊ยวสิคะ แรงเยอะอะไรก็ไม่ทราบรูดซิปชุดซะแรงจนมันขาดยังงี้เลยค่ะพี่ลิน” บอกพลางชูชุดในมือข้างซ้ายและซิปในมือข้างขวาให้อีกฝ่ายดู
“เอ้า แล้วเกี๊ยวมีชุดอื่นมาด้วยไหมจ๊ะ”
กันตาทำปากยื่นส่ายหน้าช้าๆ ไหล่ตกจนอีกฝ่ายหัวเราะเอ็นดู
“ไม่เห็นต้องทำหน้าตาห่อเหี่ยวขนาดนั้นเลยจ้ะ พอดีพี่ติดกระเป๋ามาสองชุด คือพี่ตัดสินใจไม่ได้ว่าจะใส่ชุดไหนดี เลยเอามาทั้งคู่ งั้นดีเลย พี่ให้เกี๊ยวเลือกดีกว่าว่าเกี๊ยวชอบชุดไหน แล้วเหลืออีกชุดพี่จะได้ใส่ชุดนั้นโดยไม่ต้องเลือกให้ลำบากใจ” ลินดาจบคำพูดด้วยเสียงหัวเราะอายๆ ที่ผลักภาระการตัดสินใจไปให้เพื่อนรุ่นน้อง
“ไม่ดีมั้งคะ ชุดพี่ลินแท้ๆ เกี๊ยวจะฉวยโอกาสเลือกก่อนได้ยังไง พี่ลินสิคะเลือกก่อน”
“แหม...ก็พี่บอกแล้วนี่จ๊ะว่าพี่เลือกไม่ถูก งั้นเกี๊ยวมาดูกับพี่ก่อนไหม แล้วเราช่วยกันตัดสินใจ มาจ้ะ”
ลินดากวักมือให้เพื่อนรุ่นน้องมายืนใกล้ตน แล้วยกชุดทั้งสองชุดขึ้นให้ดู ชุดแรกเป็นเกาะอกสีโอลด์โรสจั้มรอบใต้อกปล่อยชายกระโปรงยาวกรอมเท้า อีกชุดเป็นสีควันบุหรี่พาดเฉียงไหล่ข้างหนึ่งอีกข้างเปิดหัวไหล่ จั้มใต้อกและปล่อยชายลงมาสั้นเหนือเข่าเล็กน้อย
“สวยทั้งคู่ เลือกไม่ถูกจริงๆ ค่ะ แต่เกี๊ยวว่าสีโอลด์โรสเหมาะกับพี่ลินมากกว่า ใส่แล้วคงขับผิวผุดผ่องของพี่ลินให้น่ามองยิ่งขึ้นแน่ๆ เลย”
ลินดายิ้มเพราะความจริง ใจเธอก็เอนเอียงไปทางชุดที่กันตาเลือกมากกว่าชุดสีควันบุหรี่นิดหน่อย แต่ที่ลังเลเพราะออกงานทีไรเธอยังไม่เคยใส่ชุดกระโปรงสั้นสักที อีกใจจึงอยากลองดูบ้าง
“พี่ก็ว่างั้นนะจ๊ะ แต่ เอ่อ พี่บอกเกี๊ยวก่อนนะว่าชุดสีควันบุหรี่เนี่ยมันเป็นชุดมือสอง พี่ซื้อต่อมาจากเพื่อนอีกทีน่ะจ้ะ เกี๊ยวจะรังเกียจหรือเปล่า”
กันตามองชุดสีควันบุหรี่อย่างสำรวจและเธอมองออกว่าถึงแม้จะเป็นมือสองแต่ชุดนี้มีราคาแพงแบบชุดมือสองแบรนด์เนม
“จะรังเกียจได้ไงคะ ถ้าให้เกี๊ยวเดาชุดมือสองชุดนี้พี่ลินซื้อมาแพงใช้ได้เลยใช่ไหมคะ”
ลินดายิ้มแก้เก้อ เธอไม่กล้าบอกใครว่าซื้อชุดนี้มาราคาสูงกว่าชุดมือหนึ่งบางชุดเสียอีก แต่เห็นแล้วถูกใจจดอดไม่ไหวต้องซื้อมาครอบครอง
“เกี๊ยวเนี่ยตาไวจริงๆ นะจ๊ะ”
“เพราะงั้นเกี๊ยวให้พี่ลินดาเลือกดีกว่าค่ะ แทนที่จะรังเกียจ เกี๊ยวกลัวว่าจะซุ่มซ่ามทำชุดพี่ลินเสียหายอีกสิคะ” ท่าทางกลัวนั้นจริงใจใช่เสแสร้ง ลินดามองเพื่อนรุ่นน้องด้วยความเอ็นดู ถึงพวกเธอจะอายุห่างกันถึงห้าปี แต่ลินดาก็ถูกชะตากับกันตามาก เพราะหญิงสาวเป็นคนสบายๆ ไม่เรื่องมาก เรียกว่าลินดายกให้กันตาเป็นเพื่อนครูที่สนิทมากคนหนึ่งเลยทีเดียว
“งั้นพี่เอาชุดสีโอลด์โรสนี่แหละจ้ะ ส่วนเกี๊ยวใส่ชุดควันบุหรี่ หุ่นเราพอๆ กันน่าจะใส่ด้วยกันได้เนาะ ไปสิ เกี๊ยวไปลองใส่มาให้พี่ดู” ลินดายื่นชุดสีควันบุหรี่ให้ กันตารับมาโดยไม่ลืมไหว้ขอบคุณแล้วหายเข้าไปในห้องน้ำ
งานเลี้ยงผ่านไปอย่างราบรื่นไม่ต่างจากงานสัมมนา แต่หลายคนก็เหนื่อยและเพลียจนพองานเลิกต่างพากันกลับขึ้นห้องรวดเร็ว เพราะพรุ่งนี้เช้าต้องเดินทางกลับกรุงเทพฯ ตั้งแต่แปดโมง ลินดาเองก็เลือกกลับห้องพักเหมือนคนอื่นๆ เห็นจะมีแต่กันตากระมังที่ยังไม่อยากเข้าห้องพัก หญิงสาวจึงเดินเล่นอยู่ริมสระน้ำของโรงแรมต่อ นานแล้วที่เธอไม่ได้ลงมาทางใต้ อาจด้วยหน้าที่การงาน หรือด้วยอะไรบางอย่างทำให้เธอใช้ชีวิตอยู่ทางเหนืออันเป็นบ้านเกิด ก่อนจะย้ายมาเป็นครูในเมืองหลวง หากถิ่นใต้ก็ไม่ใช่พื้นที่ห่างไกลหัวใจเธอ ทุกอย่างอยู่ในความคุ้นชินลึกๆ มันฝังแน่นมาแสนนาน...นานตั้งแต่วัยเยาว์
เมื่อนึกถึงวัยเยาว์ภาพต่างๆ ก็หวนกลับมาในห้วงคำนึง ร่างเล็กเดินไปยืนตรงขอบสระ ทอดสายตาฝ่าความมืดไปเบื้องหน้าแสนไกล กลิ่นไอทะเลกับเสียงคลื่นถูกสายลมพัดหอบมาเบาๆ กันตาหลับตาคล้ายจะสัมผัสมันให้ชัดเจน
เพล้ง!
เสียงหนึ่งดังขึ้นเบื้องหลัง กันตาลืมตาพร้อมกับหันขวับไปมอง แวบแรกที่เห็นหญิงสาวอุทานออกมาได้หนึ่งคำ
“ป้อ!”
แสงสีเหลืองนวลตาจากดวงไฟข้างสระไม่สว่างนัก แต่เงาร่างนั้นกันตารู้สึกคุ้นและคิดว่าใช่คนที่เธอครางชื่อออกไปจริงๆ เขายืนจ้องเธอนิ่งชั่วอึดใจ ก่อนจะขยับขาเซหน่อยๆ ก้าวเข้ามาใกล้อีกนิด นั่นทำให้กันตาเดาออกว่าเขากำลังเมา พอเหลือบมองไปบนพื้นถึงรู้ว่าเสียงเมื่อสักครู่เป็นเสียงแก้วแตก และไม่แคล้วว่ามันคงหลุดจากมือผู้ชายตรงหน้า
ทว่าพอเขาขยับมาใกล้ในระยะแสงไฟส่องหน้าและสายตาหญิงสาวเห็นได้ชัด เธอถึงแน่ใจว่าคนตรงหน้าไม่ใช่ ป้อ ปริตต์ แต่เป็นใครสักคนที่เธอไม่รู้จัก ดวงตาของเขาแดงรื้น รอยยิ้มบนมุมปากคล้ายยินดีปนเย้ยหยัน กันตารู้สึกไม่วางใจ สั่งตัวเองให้หนี แต่แค่พริบตาเดียวขายาวระดับความสูงร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรก็ก้าวพรวดมาดึงตัวเธอเข้าไปกอดรัดพร้อมกับระดมจูบทั่วใบหน้าชนิดไม่เหลือเวลาให้กันตาได้ตั้งตัว อึดใจต่อมาเขาหยุดนิ่ง ถอยใบหน้าห่างออกไปเล็กน้อย และเวลานั้นเหมือนกันตาจะได้สติกลับมาจากความตกใจ หญิงสาวอ้าปากจะพูดอะไรสักอย่างแต่กลับต้องกลืนทุกคำพูดลงไปพร้อมกับริมฝีปากที่ฉกวูบลงมาประกบแนบแน่น!
ในสถานการณ์ฉุกละหุก สติแตกกระเจิง ร่างทั้งร่างของกันตาแข็งทื่อขยับเขยื้อนไม่ได้ ทว่าแรงต่อต้านจากส่วนลึกทำให้หญิงสาวตั้งสติได้ในนาทีถัดมา เธอพยายามดิ้นเท่าที่จะมีแรง หากวงแขนรอบตัวดูจะเป็นพันธาการที่แน่นหนาเกินไป กันตาจึงพยายามก้าวถอยหลังเพื่อหวังหนีห่างจากผู้ชายแปลกหน้าและกำลังล่วงเกินเธอ ทว่าดูเหมือนเขาจะก้าวตามติดประชิดอย่างรุกราน และก้าวสุดท้ายที่กันตามีแรงฮึดก็คือก้าวที่ทำให้ทั้งเธอและเขาตกลงไปในสระน้ำพร้อมกัน
อาจเพราะแรงกระแทกผืนน้ำจึงทำให้ทั้งสองแยกห่างจากกัน รวมถึงความเย็นของน้ำยามดึก คนที่ตั้งหน้าตั้งตารุกรานกันตาจึงเหมือนได้สติขึ้นมาบ้าง เขายืนอยู่ในสระที่ระดับน้ำอยู่ระดับอก ส่วนกันตานั้นรีบว่ายไปเกาะขอบสระอย่างทุลักทุเลเพราะชุดไม่อำนวย ทั้งสองจ้องตากันราวกับจะเอ่ยถามว่าเกิดอะไรขึ้น ในดวงตาของชายหนุ่มมีแววตะลึงระคนแปลกใจ ผิดกับดวงตาของกันตาที่เต็มไปด้วยแววหวาดกลัวผสมรังเกียจและเกลียดสุดหัวใจ
“เกี๊ยว เกี๊ยวอยู่แถวนี้หรือเปล่าจ๊ะ” เสียงลินดาเรียกหากันตาแทรกเข้ามา นั่นทำให้หญิงสาวรีบร้องตอบ
“เกี๊ยวอยู่ทางนี้ค่ะพี่ลิน เกี๊ยวอยู่ที่สระน้ำ” ขณะขานรับหัวใจเธอเต้นแรงด้วยความหวาดหวั่น สายตาจับอยู่กับผู้ชายชุดดำที่ยังยืนนิ่งไม่ไหวติง กลัวว่าเขาจะบ้าเข้ามาทำอะไรเธออีก
“ตายแล้วเกี๊ยว เกิดอะไรขึ้น!” ลินดาถลามานั่งคุกเข่าขอบสระ ยังไม่ทันสังเกตเห็นว่ามีใครอีกคน
“เกี๊ยวตกน้ำน่ะค่ะ พี่ลินช่วยดึงเกี๊ยวขึ้นหน่อยสิคะ” กันตาบอกพลางยื่นมือไปหาเพื่อนรุ่นพี่ ลินดาไม่รอช้าคว้ามือคนในสระไว้แล้วออกแรงดึงจนเธอขึ้นมานั่งอยู่ริมสระ ผ้าเนื้อบางเมื่อเปียกน้ำก็แนบลำตัวและแทบจะเห็นสัดส่วนด้านใน กันตารีบห่อตัวและกอดตัวเองไว้ด้วยสองแขน ตวัดสายตากลับมามองคนในสระอีกครั้ง และนั่นทำให้ลินดาเห็นใครอีกคนด้วย หญิงสาวรีบโอบกอดเพื่อนรุ่นน้องไว้ ปกป้องร่างกายกันตาจากสายตาของใครก็ตามที่คาดว่าไม่น่าไว้ใจ
“เกิดอะไรขึ้นน่ะเกี๊ยว” ลินดาก้มลงถามคนในอ้อมแขน
“อุบัติเหตุน่ะค่ะ เดี๋ยวเกี๊ยวจะเล่าให้ฟัง เราไปจากตรงนี้กันก่อนเถอะนะคะ” ลินดาไม่ใส่ใจจะถามต่อ เธอรีบประคองกันตาให้ลุกและพากันเดินไปจากตรงนั้น ทิ้งให้คนในสระมองตามจนลับสายตา
และใครบางคนที่ยืนแอบอยู่ข้างต้นไม้ข้างสระพร้อมกล้องรุ่นโปรฯ ที่สามารถจับภาพได้ครบถ้วนทั้งภาพนิ่งและภาพเคลื่อนไหวนาทีสำคัญ แม้แสงจะน้อยและเป็นเวลากลางคืนแถมระยะก็ไกลไปสักหน่อย แต่รับรองใครมองก็ต้องเดาออกว่าผู้ชายในคลิปนี้เป็นใคร!
โปรดติดตามตอนต่อไป
น้อมรับทุกคำติ-ชมค่ะ
ปลากัด ^^
ปลากัด เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 ก.ย. 2556, 22:59:26 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 17 ก.ย. 2556, 22:59:26 น.
จำนวนการเข้าชม : 1236
| << บทนำ | บทที่2 >> |
คิมหันตุ์ 18 ก.ย. 2556, 01:08:30 น.
เอ๊าาาาาาอยู่ๆไปจุ๊บเค้าทำไม...ไม่ใช่ป้อ ปริตต์นี่ก็ต้องเป็น พระเอ๊กกกกกพระเอกที่เค้ารออยู่แน่ๆเลย คิคิ ว่าแต่ ทำไมจูบ??
เอ๊าาาาาาอยู่ๆไปจุ๊บเค้าทำไม...ไม่ใช่ป้อ ปริตต์นี่ก็ต้องเป็น พระเอ๊กกกกกพระเอกที่เค้ารออยู่แน่ๆเลย คิคิ ว่าแต่ ทำไมจูบ??
Sukhumvit66 18 ก.ย. 2556, 18:37:31 น.
แล้วป้อรู้ตัวไหมว่าโดนแอบถ่าย หรือว่าเขาร่วมมือกันอ่ะ
แล้วป้อรู้ตัวไหมว่าโดนแอบถ่าย หรือว่าเขาร่วมมือกันอ่ะ
ของขวัญ 24 ก.ย. 2556, 12:11:00 น.
อ่าวๆๆ แล้วชายหนุ่มลึกลับเค้าเป็นใครกัน
อ่าวๆๆ แล้วชายหนุ่มลึกลับเค้าเป็นใครกัน