เหลี่ยมร้าย ลายเมฆ
เมื่อลายเมฆหนุ่มจอมกระล่อนถูกรถชนจนความจำเสื่อม ต้องกลายมาเป็นกระเทยเพราะความเข้าใจผิดของญาดาเจ้าของรถที่ชนเขา ในความรู้สึกบอกว่าไม่ใช่ แต่หลักฐานที่ติดตัวมาบ่งชัดว่าเขาเป็นชายใจหญิง ลายเมฆจะทำยังไงเมื่อหัวใจมันคอยแต่จะเต้นตึกตัก ยามเข้าใกล้สาวงาม
Tags: รวิญาดา นิยาย

ตอน: ตอนที่ 6. หวั่นไหวเมื่อใกล้เธอ 50%

ตอนที่ 6. หวั่นไหวเมื่อใกล้เธอ 50%

สายฝนโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย ในกระท่อมหลังน้อยมีเพียงแสงสว่างนวลตาจากตะเกียงดวงน้อยที่ลายเมฆไปค้นเจอในกระท่อมเท่านั้นเอง สองหนุ่มสาวนั่งมองหน้ากันบนฟูกนอน ยังมี่ใครล้มตัวลงนอนเนื่องจากยังไม่ง่วงนั่นเอง ใบหน้าแดงๆ ของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มยกมือขึ้นแตะหน้าผากเธอ

“พี่แยม ตัวรุมๆ สงสัยจะเป็นไข้”

ลายเมฆใช้หลังมือแตะหน้าผากตัวเองและกลับไปแตะหน้าผากของญาดาอีกครั้ง ให้แน่ใจว่าความร้อนที่เขาสัมผัสจากหน้าผากของเธอเกิดจากไอร้อนเพราะพิษไข้ ไม่ใช่มือของเขาที่เย็น

“น่าจะนะ พี่ปวดหัวหน่อยแล้วรู้สึกหนาวมากๆ” ญาดายิ้มเนือยๆ ห่อไหล่ด้วยความหนาว

ปกติเธอไม่ใช่คนขี้โรค แต่ตอนนี้ทำไมถึงได้มาป่วยไข้ง่ายนัก อาจจะเป็นเพราะเธอตกใจเจ้าหนี้หน้าโหดของลายเมฆ บวกกับถูกละอองฝนทำให้เกิดอาการป่วยขึ้นมา หญิงสาวกระชับผ้าห่มผืนบางที่ป้าคนเฝ้าบ้านใจดีเอามาให้ แต่ความหนาวเย็นจากอากาศและอาการไข้ก็ยังมีอยู่ ร่างบางจึงสั่นเล็กน้อย

ลายเมฆขยับเข้ามาใกล้ แตะหลังมือบนหน้าผากและซอกคอของญาดา แล้วทำหน้าหนักใจ เขามองออกไปนอกหน้าต่างกระท่อม สายฝนยังคงโปรยปรายไม่ยอมหยุดตก สถานการณ์แบบนี้น่าจะตกไปจนถึงตอนเช้า กระท่อมแห่งนี้นอกจากเสื่อกับมุ้งและหมอนแล้ว ไม่มียาหรืออะไรพอจะช่วยบรรเทาอาการไข้ได้ ครั้นจะเดินฝ่าฝนออกไปหาป้าคนเฝ้าบ้าน ก็ไม่แน่ใจว่าแกจะยังอยู่ที่บ้านหรือไม่ เพราะแกบอกว่าแค่แวะมาดูแลบ้านให้เจ้านายเท่านั้น หากออกไปไม่เจอใคร นอกจากจะเปียกฝนฟรีแล้ว เขาอาจจะเป็นไข้อีกคน คราวนี้จะลำบากมากกว่าเดิม ทางออกที่ดีที่สุดคือต้องรอให้ผ่านคืนนี้ไป พรุ่งนี้เช้าเขาจะพาญาดากลับบ้านสวน

“พี่แยมนอนพักดีไหม เผื่ออาการจะดีขึ้น”

ลายเมฆขยับไปจัดหมอนเพียงใบเดียวที่มีอยู่ให้ญาดาหนุนนอน เขาประคองร่างบางให้เอนตัวนอนบนเสื่อผืนบาง จัดการเอาผ้าห่มคลุมตัวหญิงสาวให้มิดชิดที่สุด ก่อนจะเก็บชายมุ้งให้เรียบร้อยแล้วล้มตัวนอนลงข้างๆ โดยใช้แขนข้างที่ไม่เจ็บหนุนต่างหมอน นอนตะแคงหันหน้ามาทางที่ญาดานอนอยู่

“เมฆขยับมาหนุนหมอนกับพี่ก็ได้ นอนแบบนั้นมันเมื่อยนะ” ญาดาขยับศีรษะแบ่งหมอนให้ลายเมฆครึ่งหนึ่ง แต่หมอนก็ใบเล็กเหลือเกิน หนุนได้ไม่เต็มศีรษะ

ลายเมฆยิ้มละมุน ญาดาไม่เคยเอาเปรียบเขาเลย เธอแสนดีและเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ต่อเขาเสมอ ยามนี้แม้จะลำบากยากแค้นเธอก็ยังนึกห่วงใยเขา ตั้งแต่เกิดมานอกจากน้องสาวฝาแฝดอย่างม่านไหมแล้วลายเมฆไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่อ่อนโยนน่ารักเหมือนญาดามาก่อน ถึงเธอจะอายุมากกว่าเขาถึงสี่ปี แต่อายุเป้นเพียงตัวเลขเท่านั้นเมื่อมันไม่มีความสำคัญมากกว่าคุณค่าทางจิตใจของเธอ

“พี่แยมนอนเถอะ น้องเมย์ไม่เมื่อยหรอกค่ะ” ลายเมฆปฏิเสธ พร้อมกับขยับลุกขึ้นประคองศีรษะคนไม่สบายให้นอนบนหมอนเต็มศีรษะ

“ไม่เอา ตอนนี้เมฆไม่เมื่อยแต่นอนไปนานๆ มันจะเมื่อย อากาศก็หนาวด้วยผ้าห่มก็ต้องแบ่งกันห่ม” ญาดาไม่ยอมให้ลายเมฆเสียสละให้เธอ

“โอเคค่ะพี่แยม ถ้าอย่างนั้นก็มาแบ่งกัน”

ลายเมฆยิ้มกว้าง มองพี่สาวใจดีด้วยแววตาอ่อนโยน ขืนเขายังดื้อกับเธออาจจะไม่ได้นอนกันง่ายๆ ชายหนุ่มเลยหาทางออกให้เรื่องนี้ด้วยการดึงหมอนมาหนุน แล้ววาดแขนโอบร่างนุ่มนิ่มของญาดาให้นอนแนบชิดเขาโดยให้เธอหนุนแขนเขาแทนหมอนเสียเลย ผ้าห่มผืนน้อยก็ดึงมาคลุมร่างของเขาและเธอก่อนจะกระชับอ้อมแขบกอดร่างบางไว้แนบอก

ญาดานอนตัวแข็งทื่อแก้มแดงปลั่ง เมื่อร่างของเธอถูกชายหนุ่มรุ่นน้องกอดไว้แนบแน่นแทบจะไม่มีอากาศไหลผ่าน แม้จะเคยนอนกอดกันมาทุกคืน แต่ไม่เคยนอนกอดแบบแนบแน่นเช่นนี้มาก่อน ใบหน้านวลแนบซบบนแผงอกหนาแสนอุ่น ใบหูข้างหนึ่งแนบอยู่บนอกข้างซ้ายได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นดังตึกตักๆ ดังพอๆกับหัวใจของเธอที่เต้นรัวแรง ความอบอุ่นจากอ้อมแขนและร่างกายของชายหนุ่มวัยฉกรรจ์ ทำให้สาววัยแตะคานแอบหวิวไหวในอก

‘เมฆจะได้ยินหัวใจเราเต้นแรงไหม เขาจะรู้ไหมว่าพี่สาวคนนี้กำลังจะหัวใจวายตายเพราะอ้อมกอดอุ่นๆ นี้’

ญาดาไม่กล้ากระดุกกระดิกตัว ได้แต่นอนนิ่งให้ลายเมฆโอบกอดอยู่แบบนั้น ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นสบตาเขาเธอกลัวว่าเขาจะเห็นแววตาของเธอ แววตาที่กำลังหวานเยิ้มของเธอ ญาดาหลับตาแน่นพยายามบังคับตัวเองให้เข้าสู่ห้วงนิทราอย่างเร็วที่สุด อาการไข้บวกกับความอ่นเพลียช่วยให้หญิงสาวไม่ตต้องฝืนตัวเองมากนักเพียงไม่กี่นาทีก้หลับสนิทไปในอ้อมกอดอันอบอุ่นนั้น

ลายเมฆเองเองก็รู้สึกวูบวาบไปทั้งตัวเมื่อได้กอดร่างนุ่มนิ่มบอบบางของญาดา ยามนี้อากาศภายนอกเย็นเยียบ แต่ร่างกายของเขากลับร้อนเหมือนมีไฟสุมอยู่ ทรวงอกนิ่มแนบชิดอยู่บนแผงอก กลิ่นหอมอ่อนๆ จากร่างที่โอบกอดอยู่ ชวนให้คนได้กลิ่นวาบหวามรัญจวนใจ จนแอบลอบกดจมูกดอมดมผมนิ่มสลวยของเธอเบาๆ มือหนาดอบรัดพร้อมกับลูบไล้ร่างในอ้อมแขนแผ่วๆ ผิวนุ่มชวนให้คนลูบไล้คิดเตลิดเปิดเปิงไปไกลลิบ หากไม่ข่มตาหลับลงไปในนาทีนี้ เขาคงจุกอกตายเพราะไม่ได้ทำอะไรที่ใจอยาก นานหลายนาทีกว่าชายหนุ่มจะข่มตาหลับลงไปได้

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

“เห้ย แกดูสิวะ นั่นใช่รถไอ้เมฆหรือเปล่า” ลูกสมุนของเฮียอู๋ ชี้มือให้เพื่อนดูรถที่จอดซุกอยู่ในพงหญ้า

เจ้าคนขับรถ ชะลอรถไปจอดเทียบรถกระบะของสวนกล้วยไม้ แล้วพยักหน้าหงึกๆ

“ใช่จริงๆ ด้วย ฉันจำเลขทะเบียนรถได้ แล้วไอ้เมฆมันหายหัวไปไหนวะ”

สองวายร้ายพยายามกวาดสายตามองผ่านม่านฝนไปรอบๆ แต่พบเพียงความมืดไร้เงาคนที่ตามหาอยู่

“รถมันคงจะเสียถึงได้จอดทิ้งไว้แบบนี้ เอาไงดีวะจะตามหามันหรือยังไงดี” เจ้าคนแรกเอ่ยหารือเพื่อนร่วมแก๊ง

“ฝนตกหนักหนาวจะตาย จะไปตามหามันเจอที่ไหน แถวนี้ก็มีบ้านคนอยู่เยอะขืนทำอะไรบุ่มบ่ามเราจะแย่นะ ปล่อยมันไปก่อน ฉันว่าเราคงเจอมันอีกแน่ รีบกลับไปรายงานเฮียอู๋ดีกว่าว่ะ” เจ้าคนขับรถบอกเพื่อน

“ฉันว่าปล่อยมันไปง่ายๆ แบบนี้มันจะได้ใจ ต้องสั่งสอนมันนิดๆ หน่อยๆ ให้รู้สำนึก เผื่อมันคิดได้จะได้หาเงินไปใช้เฮียอู๋”

เจ้าวายร้ายแสยะยิ้ม ก่อนจะคว้าร่มเปิดประตูเดินออกไปยังรถที่จอดทิ้งไว้ มันหยิบก้อนหินก้อนใหญ่ทุบกระจกรถทั้งด้านหน้า และด้านข้างจนแตกยับ แล้วเดินกลับขึ้นมาบนรถ โบกมือให้เพื่อนขับรถออกไป

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

ภายในกระท่อมหลังน้อย แสงไฟจากตะเกียงดวงน้อยสาดส่องให้ความสว่างนวลตา มองเห็นร่างของสองหนุ่มสาวนอนกอดกันหลับสนิทอยู่ในมุ้ง ใบหน้างามซบซุกบนแผงอกกว้างของชายหนุ่ม หน้าผากเนียนมีเหงื่อไหลซึมออกมาจากความร้อนในตัวอันเกิดจากพิษไข้ ริมฝีปากแดงก่ำแก้มนวลแดงปลั่งไม่แพ้กัน ร่างบางเบียดร่างหนากว่าสองมือกอดรัดรอบลำตัวหนาไว้แน่น สั่นสะท้านไปทั้งตัว

“อือ... หนาวจังเลย เมฆพี่หนาว...” เสียงแหบพร่าครางออกมาแผ่วๆ

ลายเมฆสะดุ้งตื่น ตามประสาคนหูไว เขาเงยหน้าขึ้นมองคนในอ้อมแขน ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นใบหน้าแดงจัดของเธอ รีบขยับลุกขึ้นเอาหลังมือตัวหน้าผาก แล้วทำตาโตเมื่อพบว่าหน้าผากของญาดาร้อนจัดราวกับเตารีด อาการแบบนี้เพราะไข้ขึ้นสูงแน่นอน

“พี่แยม พี่แยมเป็นยังไงบ้าง”

ลายเมฆร้องเรียกคนที่นอนกระสับกระส่าย ได้รับการตอบรับเพียงเสียงอืออาในคอ แสดงให้เห้นว่าคนเป้นไข้อาการหนักแทบไม่รู้สึกตัวแล้ว เขามองไปด้านนอกหน้าต่างก็เห็นสายฝนยังตกไม่หยุด ไม่มีทางใดจะออกไปขอความช่วยเหลือได้ ยกนาฬิกาข้อมมือขึ้นดูก็พบว่าเป็นเวลาตีหนึ่งเกือบตีสองแล้ว ดึกดื่นแบบนี้จะไปขอความช่วยเหลือจากใคร

ร่างหนาลุกขึ้นเปิดมุ้งออกไปข้างนอก มองหาตุ่มที่รองน้ำฝน เขาใช้ขันตักน้ำมาเกือบค่อนขัน แล้วถอดเสื้อของตัวเองออกมาชุบน้ำเช็ดตัวให้คนป่วยเพื่อให้ความเย็นช่วยทำให้ไข้ลดลง ตามที่เคยได้รับการดูแลจากมารดาสมัยเด็กๆ มือจับผ้าชุบน้ำเช็ดถูบนใบหน้า ลำคอ และเช็ดแขนทั้งสองข้างตามข้อพับให้ความร้อนถูกระบายออก ผ้าถูกชุบน้ำบิดหลายรอบเมื่อความร้อนยังไม่ลดลง จนคนเช็ดตัดสินใจจะเช็ดให้ทั้งตัว

“ขอโทษนะครับพี่แยม...”

ลายเมฆเอ่ยขอโทษคนป่วย ขณะค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของหญิงสาวออก ถอดเสื้อที่เธอสวมและถอดกางเกงของเออก แล้วใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดไปบนไหล่บางลูบผ่านเนินอกที่มีบราเซียร์ลูกไม้สีหวานห่อหุ้มอยู่ ดวงตากลมโตระริกไหวเมื่อเห็นความงดงามตรงหน้า จดจำได้ดีว่าภายใต้อาภรณ์ผืนน้อยนั้นซ่อนความงดงามอวบอิ่มของปทุมสวรรค์คู่งามไว้ มือที่จับผ้าสั่นเล็กน้อยเมื่อเจ้าของกำลังกลั้นความรู้สึกที่พุ่งพล่านไว้สุดฤทธิ์ มือหนาจับผ้าเช็ดไปทั่วร่างงามอย่างอ่อนโยน พยายามไม่มองร่างงดงามตรงหน้าให้มากนัก ผ้าถูกชุบน้ำบิดหลายหน เช็ดซ้ำไปบนข้อพับต่างๆ คนถูกเช็ดตัวบิดร่างไปมาเมื่อความเย็นทำให้เจ้าตัวสะดุ้งๆแต่ไม่ยอมลืมตาขึ้นมามอง ได้แต่ส่งเสียงอืออาในคอ ชวนให้คนฟังขนลุกเกรียวด้วยความเสียวซ่าน มือชะงักค้างเป็นบ้างครั้ง บางคราก็อ้อยอิ่งเช็ดผิวนุ่มตรงส่วนที่เจ้าตัวชื่นชอบ เช่นซอกอกอวบอิ่มที่โผล่ออกมาจากบราเซียร์ มือหนาหยุดลูบซ้ำตรงหน้าท้องแบนราบไร้ไขมันส่วนเกิน ก่อนจะเช็ดไล่ลงไปยังขาเรียวยาวขาวเนียนทั้งสองข้าง เน้นตรงข้อพับใต้เข่า ให้ความร้อนระบายออกมา แล้ววกกลับไปเช็ดซ้ำตรงช่วงขาใกล้สะโพกกลมกลึง

มือหนาจับผ้าเช็ดไปสายตาก็มองความงามของหญิงสาวไม่วางตา เกิดมาเขาเคยแต่เปลื้องผ้าผู้หญิงเพื่อสานต่อเกมเสน่หาอันร้อนแรง ไม่เคยจะปล่อยให้ผู้หญิงที่เปลือยร่างอยู่ตรงหน้าหลุดรอดเงื้อมมือสักหน แต่ครั้งนี้เขาต้องมาทำหน้าที่บุรุษพยาบาลเช็ดตัวให้คนไข้สาวแสนสวย ลายเมฆทรมานจนแทบจะจุกอกตายเมื่อความงามตรงหน้ากำลังยั่วเย้าสายตาอยู่ ทรวงอวบขาวตึงมือยามสัมผัสผ่าน ผิวกายขาวเนียนนุ่มราวกับผิวเด็ก กลิ่นหอมอ่อนๆ จากกายสาวโชยกรุ่น เรียกอารมณ์ดิบเถื่อนของชายหนุ่มให้ตื่นโพลง เนินสาวอวบอูมใต้แพนตี้ตัวน้อยชวนให้สายตาจ้องมอง มือเคลื่อนไปกอบกุมอย่างอดใจไม่ไหว ขาเรียวสวยราวกับเป็นใจแยกกว้างให้คนสัมผัสได้เข้าไปใกล้ชิดอย่างไม่รู้ตัว ผิวกายคนป่วยคลายความร้อนลงไปมาก แต่ดูเหมือนคนไม่ป่วยกำลังจะร้อนยิ่งกว่า

“สวย... พี่แยมสวยเหลือเกิน” ลายเมฆครางเสียพร่า ขณะโยนผ้าเปียกทิ้งแล้วเอนกายคร่อมร่างงามไว้ ซบซุกใบหน้าบนทรวงอวบอิ่ม มือข้างหนึ่งลูบไล้สอดผ่านแพนตี้ไปกอบกุมเนินสาวไว้เต็มฝ่ามือ

“เมฆ หนาว พี่หนาว อา...” เสียงพึมพำ ดังขึ้นเมื่อถูกสัมผัสตรงส่วนอ่อนไหว

ดวงตาคู่งามหรี่ปรือ มองคนที่กำลังลูบไล้เนื้อตัวด้วยแววตาอ่อนเชื่อม พิษไข้ทำให้สติรับรู้มัวพร่ากึ่งฝันกึ่งตื่น ส่วนลึกของจิตใจเปิดเผยออกมาอย่างไม่ทันยั้งคิด กายสาวร้อนวูบวาบไปทั้งตัวเมื่อถูกสัมผัสอย่างแนบชิดจากร่างหนา หญิงสาวจับใบหน้าที่กำลังซบซุกบนทรวงนิ่มไว้ เงยหน้าขึ้นมองสบตาเขา

“เมฆ... ทำอะไร..” เอ่ยถามเสียงสั่นพริ้ว

“พี่แยม ผมรักพี่แยม...”ลายเมฆประคองดวงหน้าหวานหยดไว้ในอุ้งมือข้างหนึ่ง มืออีกข้างยังคงลูบไล้ส่วนสงวนของเธอไม่ยอมหยุด แววตาของหญิงสาวหวานเชื่อมล่องลอยแบบคนไร้สติ ไม่มีอาการต่อต้านให้เห้น

“เมฆ พี่ก็รักเมฆ... แต่เมฆไม่ใช่ผู้ชายนี่ ไม่ใช่ผู้... อุ๊บ!”

หญิงสาวเหมือนจะประท้วงขึ้นมา แต่ถูกคนที่เข้าใจว่าไม่ใช่ชายแท้ก้มลงปิดปากไว้ด้วยริมฝีปากร้อนผ่าว ดูดกลืนคำพูดหายไปในคอ ปลายลิ้นนุ่มชื้นถูกเกี่ยวกระหวัดรัดรึงไว้ ญาดาพลิกลิ้นหนีก็ถูกไล่ต้อนตามติดสุดท้ายหนีไม่พ้นถูกเขาดูดกลืนความหวานจนต้องครางประท้วง ลมหายใจหอบถี่เมื่อขาดอากาศหายใจ จนเขาปล่อยให้เธอเป็นอิสระสาววัยแตะคานก็รีบงับอากาศเข้าปอดแทบไม่ทัน ก่อนจะร้องครางฮือ เมื่อริมฝีปากร้อนผ่าวของเขาฉกวูบมาหาอีกครั้งพร้อมกับดูดเม้มหยอกเย้าริมฝีปากล่างไว้ไม่ปล่อย จุมพิตเผ็ดร้อนชวนวาบหวิวเกิดขึ้นอีกหน คราวนี้เธอไม่ปล่อยให้เขาเป้นผู้นำแต่ตอบโต้กลับไปตามประสาคนหัดจูบ เรียกร้อยยิ้มชิดริมฝีปากจากชายหนุ่มได้

มือหนาลูบไล้ไปทั่วกายสาวฝ่ามืออ้อมไปด้านหลังสะกิดตะขอบราแล้วปลดมันออกอย่างง่ายดายแบบผู้ชำนาญการ ที่ทำแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วนกับสาวๆ หลายต่อหลายคน ลายเมฆตพร่ากับความขาวผุดผ่องของทรวงอวบงามที่ผลิพุ่งออกมายั่วยวนสายตา เจ้าของปทุมคู่งามหลับตานิ่งตกอยู่ในภวังค์เคลิบเคลิ้มกับรสจุมพิตปลิดวิญญาณเมื่อครู่ เธอมากวัยกว่าแต่อ่อนเดียงสาเรื่องเกมเสน่หา มีหรือจะเท่าทันคนอ่อนวัยแต่ประสบการณ์สูงอย่างเขาได้

“พี่แยมครับ ผมขอ...นะครับ” ลายเมฆก้มลงไปกระซิบข้างหู สาวรุ่นพี่เบาๆ









โปรดติดตามต่อครึ่งหลัง ว่าลายเมฆจะขออะไรพี่แยม หุหุหุ ^_^



ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ



รวิญาดา/ผการุ้ง

๐๐๐๐๐๐๐

ฝากนิยายทำมือของผู้เขียนด้วยนะคะ ยังเปิดให้จับจองเป็นเจ้าของอ่านแล้วชอบ อ่านแล้วอยากได้ไปอ่านต่อที่บ้าน สั่งจองเข้ามาได้ ที่อีเมล์ p_pakrung@hotmail.co.th จ้า

Rfir3Z.jpg [1023x627px] ฝากรูป

อ่านตัวอย่างได้ที่

http://www.hongsamut.com/readniyai.php?niyaiid=4210

หรือจะสั่งเฉพาะ นิยายทำมือ เรื่องมลทินสวาทมาเฟีย

หรือ บ่วงรักหงส์ฟ้า อาญามังกร ของผู้เขียน

ก็สามารถสั่งซื้อได้ด้วยราคาพิเศษดังนี้



มลทินสวาทมาเฟีย เล่มละ 320 บาท ส่งฟรีแบบลงทะเบียน

bu1YKa.png [702x1000px] ฝากรูป



บ่วงรักหงส์ฟ้า อาญามังกร เล่มละ 320 บาท

ส่งฟรีแบบลงทะเบียน

RXNAym.png [351x500px] ฝากรูป



แพกคู่ มลทินสวาทมาเฟีย + บ่วงรักหงส์ฟ้า 2เล่ม

เหลือเพียง 620 บาทเท่านั้น ส่งฟรีจ้า

FJAQV8.JPG [800x600px] ฝากรูป



รวิญาดา
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 ก.ย. 2556, 07:16:52 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 14 ธ.ค. 2556, 23:21:31 น.

จำนวนการเข้าชม : 2026





<< ตอนที่ 5.ผูกรักพันใจ 100%   
sonakshi 18 ก.ย. 2556, 19:27:09 น.
ค้างอย่างแรงงงงง


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account