อาญาซาตาน
ชาครีย์ หรือเสือ จากอดีตเคยเป็นคนจนๆ กลับกลายมาเป็นนักธุรกิจผู้ร่ำรวย เพราะได้เงินจากการขายที่ดินแถวหนองงูเห่าที่เมื่อก่อนราคาไร่ละไม่กี่แสน แต่พอสร้างสนามบินขึ้นมากลายเป็นราคาหลายสิบล้าน และเขาก็สร้างฐานะให้มั่นคงด้วยการจับธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ มีเพื่อนๆ ที่เป็นลูกคนรวยทั้งหมอ ทั้งนักการเมืองคอยช่วยเหลือด้วย ทำให้สร้างตัวได้ในเวลาแค่สิบกว่าปีเท่านั้น
เขาจึงตามมาแก้แค้นคอบครัวของยุพาพร ซึ่งเป็นแม่ของวิโรจน์เจ้านายเก่าของพ่อเขา และมีเคยมีคดีความกันมาตั้งแต่สมัยเขายังเรียนไม่จบ เพราะวีรดา (มิว) ในวัยแปดขวบซึ่งเป็นลูกสาวของวิโรจน์กับเสาวรส และเป็นเด็กสปอยมาก วันนั้นไปเล่นที่ท่าน้ำ น้องของเสือก็ไปเล่นด้วย เพราะพ่อแม่ของเขาอยู่ห้องแถวในโรงงานของวิโรจน์ เลยรู้จักมักคุ้นกับลูกเจ้านายดี
แต่เพราะความสปอยของมิว จึงผลักน้องสาวเสือตกน้ำต่อหน้าต่อตาเขา และเขากับพ่อแม่ก็แจ้งตำรวจเอาเรื่องพ่อแม่ของมิว ยุพาพรใช้เงินอุดให้เรื่องเงียบ เสือกับพ่อแม่เสียใจมากเลยออกจากงานย้ายกลับบ้านที่หนองงูเห่า ปีต่อมาพ่อของเสือมาหาเพื่อนที่โรงงานเลยถูกวิโรจน์ขับรถชน เสือเสียใจมากฟ้องตามเคย และแพ้คดีตามเคย เพราะยุพาพรใช้เงินอุด ทำให้เสือโกรธมาก
เลยกลับมาเล่นงานครอบครัวนี้ด้วยการช้อนซื้อบริษัทส่งออกอาหารกระป๋องของวิโรจน์ที่จะเจ้งแหล่ไม่เจ้งแหล่ รวมทั้งคฤหาสน์ราคาเป็นร้อยล้าน เสือก็ซื้อมาในราคาแค่เจ็ดสิบล้าน เพราะวิโรจน์ติดการพนัน ติดหญิง ไม่สนใจจะทำงานสานต่อกิจการครอบครัวเหมือนเมื่อก่อน ลูกชายก็ไม่ได้เรื่อง ลูกสาวคือมิวก็ถูกส่งไปเรียบต่อเมืองนอกตั้งแต่เกิดเรื่องครั้งก่อน
เสือยื่นข้อเสนอให้ยุพาพรกับวิโรจน์ว่าจะให้หุ้นในบริษัท 25% ถ้าวิโรจน์ยอมทำงานเป็นลูกจ้างในบริษัทต่อ และยกหนี้ให้ 25ล้านบาท ถ้าวิโรจน์ส่งมิวที่กำลังเรียนอยู่เมืองนอกให้มาเป็นนางบำเรอเขาสองปี วิโรจน์ยอมทำตาม แต่ยุพาพรกับเสาวรสไม่ยอม และให้วิโรจน์ไปหาลูกเมียน้อยที่วิโรจน์เคยมีอะไรด้วยมาแทนมิว
กัณหา(นิ่ม) ที่เป็นลูกของวิโรจน์ที่เกิดจากกันยาเด็กรับใช้ในบ้าน และถูกยุพาพรไล่ออกจากบ้านตั้งแต่รู้ว่าท้องแล้ว และวิโรจน์ก็ไม่เคยสนใจจะติดตาม แต่ยุพาพรกับเสาวรสคอยจับตามองเสมอๆ ว่ากันยาพาลูกไปอยู่ที่ไหนกับใคร และกันยาก็มีลูกชายกับผัวใหม่คือ ชาลี อีกคนแล้วทิ้งลูกทั้งสองให้แม่ (ยายจำปา) เลี้ยงดูตามลำพังจนโตเป็นสาว
และเป็นช่วงที่ยายจำปาเกิดป่วยหนัก หลานทั้งสองต้องหาเงินเป็นล้านไปจ่ายให้โรงพยาบาล กัณหาต้องยอมตามที่พ่อกับย่าขอร้องเพื่อแลกกับการรักษายายให้หาย และให้บ้านฟรีๆ อีกหนึ่งหลังจะได้ไม่ต้องเช่าห้องแถวในสลัมอยู่ และมีเงินเดือนให้สี่หมื่นตลอดสองปี กัณหาจึงได้เข้าไปอยู่กับเสือในคราบของมิว เด็กสปอยที่เสือเกลียดมาก และคิดจะเล่นงานกลับคืนให้สาสม
และเสือก็ทำอย่างนั้นจริงๆ แม้จะแปลกใจว่าทำไมเด็กนอกอย่างมิวถึงยังบริสุทธิ์อยู่ และทำไมถึงยอมอยู่บ้านหลังเล็กๆ ที่เขาเตรียมให้แทนตึกใหญ่ ทำไมถึงทำกับข้าวกินเองได้ งานบ้านก็ทำได้ เดินออกไปปากซอยไกลๆ ก็ทำได้ เขาสงสัยแต่ก็คิดว่าความยากจนทำให้คนเปลี่ยนไป เลยไม่คิดจะหาคำตอบจริงๆ จังๆ
เขาจึงตามมาแก้แค้นคอบครัวของยุพาพร ซึ่งเป็นแม่ของวิโรจน์เจ้านายเก่าของพ่อเขา และมีเคยมีคดีความกันมาตั้งแต่สมัยเขายังเรียนไม่จบ เพราะวีรดา (มิว) ในวัยแปดขวบซึ่งเป็นลูกสาวของวิโรจน์กับเสาวรส และเป็นเด็กสปอยมาก วันนั้นไปเล่นที่ท่าน้ำ น้องของเสือก็ไปเล่นด้วย เพราะพ่อแม่ของเขาอยู่ห้องแถวในโรงงานของวิโรจน์ เลยรู้จักมักคุ้นกับลูกเจ้านายดี
แต่เพราะความสปอยของมิว จึงผลักน้องสาวเสือตกน้ำต่อหน้าต่อตาเขา และเขากับพ่อแม่ก็แจ้งตำรวจเอาเรื่องพ่อแม่ของมิว ยุพาพรใช้เงินอุดให้เรื่องเงียบ เสือกับพ่อแม่เสียใจมากเลยออกจากงานย้ายกลับบ้านที่หนองงูเห่า ปีต่อมาพ่อของเสือมาหาเพื่อนที่โรงงานเลยถูกวิโรจน์ขับรถชน เสือเสียใจมากฟ้องตามเคย และแพ้คดีตามเคย เพราะยุพาพรใช้เงินอุด ทำให้เสือโกรธมาก
เลยกลับมาเล่นงานครอบครัวนี้ด้วยการช้อนซื้อบริษัทส่งออกอาหารกระป๋องของวิโรจน์ที่จะเจ้งแหล่ไม่เจ้งแหล่ รวมทั้งคฤหาสน์ราคาเป็นร้อยล้าน เสือก็ซื้อมาในราคาแค่เจ็ดสิบล้าน เพราะวิโรจน์ติดการพนัน ติดหญิง ไม่สนใจจะทำงานสานต่อกิจการครอบครัวเหมือนเมื่อก่อน ลูกชายก็ไม่ได้เรื่อง ลูกสาวคือมิวก็ถูกส่งไปเรียบต่อเมืองนอกตั้งแต่เกิดเรื่องครั้งก่อน
เสือยื่นข้อเสนอให้ยุพาพรกับวิโรจน์ว่าจะให้หุ้นในบริษัท 25% ถ้าวิโรจน์ยอมทำงานเป็นลูกจ้างในบริษัทต่อ และยกหนี้ให้ 25ล้านบาท ถ้าวิโรจน์ส่งมิวที่กำลังเรียนอยู่เมืองนอกให้มาเป็นนางบำเรอเขาสองปี วิโรจน์ยอมทำตาม แต่ยุพาพรกับเสาวรสไม่ยอม และให้วิโรจน์ไปหาลูกเมียน้อยที่วิโรจน์เคยมีอะไรด้วยมาแทนมิว
กัณหา(นิ่ม) ที่เป็นลูกของวิโรจน์ที่เกิดจากกันยาเด็กรับใช้ในบ้าน และถูกยุพาพรไล่ออกจากบ้านตั้งแต่รู้ว่าท้องแล้ว และวิโรจน์ก็ไม่เคยสนใจจะติดตาม แต่ยุพาพรกับเสาวรสคอยจับตามองเสมอๆ ว่ากันยาพาลูกไปอยู่ที่ไหนกับใคร และกันยาก็มีลูกชายกับผัวใหม่คือ ชาลี อีกคนแล้วทิ้งลูกทั้งสองให้แม่ (ยายจำปา) เลี้ยงดูตามลำพังจนโตเป็นสาว
และเป็นช่วงที่ยายจำปาเกิดป่วยหนัก หลานทั้งสองต้องหาเงินเป็นล้านไปจ่ายให้โรงพยาบาล กัณหาต้องยอมตามที่พ่อกับย่าขอร้องเพื่อแลกกับการรักษายายให้หาย และให้บ้านฟรีๆ อีกหนึ่งหลังจะได้ไม่ต้องเช่าห้องแถวในสลัมอยู่ และมีเงินเดือนให้สี่หมื่นตลอดสองปี กัณหาจึงได้เข้าไปอยู่กับเสือในคราบของมิว เด็กสปอยที่เสือเกลียดมาก และคิดจะเล่นงานกลับคืนให้สาสม
และเสือก็ทำอย่างนั้นจริงๆ แม้จะแปลกใจว่าทำไมเด็กนอกอย่างมิวถึงยังบริสุทธิ์อยู่ และทำไมถึงยอมอยู่บ้านหลังเล็กๆ ที่เขาเตรียมให้แทนตึกใหญ่ ทำไมถึงทำกับข้าวกินเองได้ งานบ้านก็ทำได้ เดินออกไปปากซอยไกลๆ ก็ทำได้ เขาสงสัยแต่ก็คิดว่าความยากจนทำให้คนเปลี่ยนไป เลยไม่คิดจะหาคำตอบจริงๆ จังๆ
Tags: พระเอกโหด เศร้า รัดทด
ตอน: น้ำผึ้งอาบยาพิษ
“เก็บตกลูกค้ายุโรปที่ไปพบเดือนก่อนให้หมดนะทัต รายไหนยากๆ ค่อยส่งมาให้ผม อ้อ! อย่าเผลอบอกเรื่องคนป่วยให้นายวิโรจน์รู้ล่ะ เดี๋ยวจะห่วงจนแห่กันมาเยี่ยมหมดบ้านพอดี เห็นแล้วรำคาญลูกกะตา ส่วนโปรเจคที่รังสิตถ้าผมไปช้าก็ประชุมก่อนเลยนะไม่ต้องรอ แต่จะพยายามไปให้ทัน”
เจ้านายกำชับอีกรอบ เมื่อลูกน้องหอบเอกสารมาให้เซ็นถึงบ้าน และส่งรายงานต่างๆ ตามปกติ
“ครับคุณเสือ”
“ดีมาก กินอะไรก่อนค่อยไป”
มื้อเช้าถูกจัดที่เดิมกับเมื่อคืน เจ้านายหนุ่มรีบลงมือเพราะอยากจะรีบไปดูคนป่วยที่ยังหลับอยู่ และไหนจะต้องปลีกตัวไปประชุมอีกที่ เย็นก็มีนัดกินข้าวกับลูกค้ารายใหญ่อีก แต่จู่ๆ เขาก็คิดอะไรขึ้นได้ จึงหันไปเรียกเจียงที่กำลังจะเดินลงไปชั้นล่างแล้วสั่งเป็นชุด
“เจียง! บอกในครัวให้เตรียมทำข้าวต้มสำหรับคนป่วยไว้ด้วยนะ แล้วเข้าไปเตรียมน้ำอุ่นไว้เช็ดตัว เตรียมเสื้อผ้าไว้เปลี่ยนด้วย แล้วอย่าไปไหนไกลเผื่อผมจะเรียกใช้ ตอนผมไม่อยู่จะให้อยู่ดูแลแทนหน่อยเผื่อหมอแวะมาด้วย”
แม้ทัตเทพจะแปลกใจตั้งแต่เรื่องคุณหนูมิวถูกพามานอนอยู่ห้องเจ้านายแล้ว คำสั่งสีหน้าท่าทางที่ดูเหมือนจะห่วงทายาทคู่อริที่เจ้านายแค้นนักแค้นหนาก็โผล่มาอีกเรื่อง แต่เขาก็เพียงแค่นั่งกินเงียบๆ ไม่เอ่ยอะไรออกมา พออิ่มก็ รีบลาไป เจ้าของร่างสูงใหญ่เองก็รีบเข้าห้องเช่นกัน จึงได้เห็นคนป่วยตื่นแล้ว และพอเห็นเขาก็ทำท่าจะลุก
“ถ้าลุกไม่ไหวคุณจะฝืนไปทำไมล่ะ” จึงส่งประโยคห้ามปรามระคนห่วงใยในแบบของเขาไปหา
“ฉันจะกลับบ้าน” คนป่วยตอบแทบจะไม่จบประโยคด้วยซ้ำ
“รักษาตัวให้หายก่อน แล้วผมจะให้คุณกลับ ตอนนี้ไหนๆ ก็ตื่นแล้ว งั้นก็ล้างหน้า เช็ดตัวเลยแล้วกัน จะได้กินข้าวกินยา หมอบอกว่าคุณเป็นไข้หวัดใหญ่ต้องนอนพักมากๆ”
เจียงประคองกะละมังน้ำกับผ้ามาวางข้างเตียงพอดี คนป่วยพยายามจะลุกขึ้นนั่งเองเรี่ยวแรงกลับแทบไม่มี กระนั้นก็ยังเหลือความอายอยู่มากจนไม่อาจจะยินยอมให้ใครมาเปลื้องผ้าเช็ดเนื้อตัวให้อยู่ดี
“ไม่เอา!! ไม่เช็ด!!!” จึงส่ายหน้าปฏิเสธท่าเดียวเมื่อเจียงนั่งลงใกล้ๆ หมายจะถอดเสื้อผ้าออกให้ เจียงไม่รู้จะทำยังไงจึงหันไปหาเจ้านาย
“ลงไปหาข้าวกับน้ำเถอะ เดี๋ยวผมจัดการเอง”
เจียงทำตามอย่างว่าง่าย แต่คนป่วยยังส่ายหน้าปฏิเสธท่าเดียวเมื่อเห็นเขาพับแขนเสื้อเชิ้ตขึ้นไปถึงข้อศอกแล้วนั่งลงกับเตียงมือก็ดึงผ้าห่มออก
“ไม่!!! ฉันทำเอง!!!”
“แรงจะพูดยังไม่มี ให้เจียงช่วยทำคุณก็อาย ก็มีผมคนเดียวที่เห็นคุณแก้ผ้าจนชินตาแล้ว นอนนิ่งๆ อย่าดื้อ!! จะได้เสร็จเร็วๆ ผมมีงานต้องไปทำ!!”
คนป่วยจำใจต้องหลับตาหนีอายเมื่อเขาไม่ยอมฟังและเริ่มถอดเสื้อผ้าออกจนเหลือแต่ร่างเปลือยที่หนาวจนขนลุกไปทั้งตัว ผ้าชุบน้ำอุ่นเช็ดลงไปจึงช่วยได้ แต่ก็ไม่นานอาการหนาวเริ่มมาอีกเมื่อเขาเลื่อนไปเช็ดส่วนอื่นต่อจนเสร็จ แล้วรีบห่มผ้าหนาๆ ให้ก่อน ถึงหันไปคว้าชุดนอนที่เจียงเตรียมมาพร้อม ใช้แขนเดียวช้อนคนป่วยให้ลุกนั่ง แล้วรีบสวมชุดไปอย่างรวดเร็ว
“ทีนี้ก็กินข้าวกินยาก่อนค่อยหลับ”
เจียงยกมาในเวลาไม่นาน คนป่วยขัดขืนไม่ให้เขาป้อนได้ไม่นานก็ต้องยอมอ้าปากฝืนกินข้าวต้มไปได้แค่สี่คำก็อยากจะอาเจียนจนเขาต้องหยุด ยาหลายเม็ดถูกกลืนลงคออย่างยากลำบากก่อนที่ร่างอ่อนแรงจะหลับไป ชาครีย์จึงรีบเรียกเจียงมาคอยดูแล ส่วนตัวเองรีบไปประชุม และไปประชุมอีกที่ ตั้งใจจะกลับเข้าบ้านดูคนป่วย แต่การจราจรไม่เป็นใจ จึงต้องเลยไปกินข้าวกับลูกค้ารายใหญ่ให้เสร็จๆ เรื่อง
“คุณหมอแวะมาฉีดยาให้ตอนเย็นค่ะ เจียงป้อนข้าวก็กินได้สองสามคำเท่านั้น แล้วก็อาเจียนออกหมด เจียงเลยให้กินยาก็หลับยาวเลยค่ะ”
เกือบห้าทุ่มเขาถึงได้เข้าบ้าน เจียงรีบรายงานตามความเป็นจริงและรีบออกจากห้องไปด้วยความรู้งาน ส่วนคนที่ยุ่งทั้งวันหลังอาบน้ำเสร็จก็หลับแทบจะทันทีเมื่อล้มตัวลงนอนอยู่ข้างๆ คนป่วยแล้วหลับในเวลาไม่นานนัก
“น้ำๆ ๆ ๆ”
สะดุ้งตื่นอีกทีกลางดึก เมื่อมีเสียงพรึมพรำจากคนข้างๆ จนเขาต้องรีบช้อนต้นคอขึ้นให้ดูดน้ำในแก้วอย่างหิวกระหาย แล้วก็หลับไป คนเฝ้าไข้เลยได้หลับบ้าง
“ร้อนๆ ๆ ๆ ๆ เอาผ้าห่มออก ร้อนๆ ๆ ๆ”
และต้องสะดุ้งตื่นอีกตอนตีห้ากับท่าทีร้อนรนของคนป่วยด้วยอาการส่ายหน้าไปมา เหงื่อเต็มตัว มือกับเท้าก็ดันผ้าห่มผืนหนาออก ชาครีย์รีบลุกไปหาผ้าชุปน้ำเช็ดตัวให้ ถึงได้สงบแล้วหลับไป แต่คนเฝ้าไข้หลับไม่ลงแล้ว เพราะใกล้จะได้เวลาตื่น เลยนั่งเตรียมงานสำหรับวันนี้แทน
“ไม่ต้องไปทำอะไรนะ อยู่เฝ้าไข้จนกว่าผมจะกลับมา” หันไปมองคนป่วยอีกทีตอนจะออกไปทำงาน ก็เห็นยังหลับอยู่ จึงสั่งเจียงไว้
“ผมฉีดยาให้แล้ว และให้ยาแก้อาเจียนไว้ด้วย นอนพักมากๆ นะครับเย็นๆ คงจะดีขึ้น” หมอปองศักดิ์ให้ความกระจ่างกับคนไข้ที่มองมาหาหลังจากฉีดยาให้เสร็จ
“ขอบคุณค่ะ คุณหมอ”
คนไข้ยกมือไหว้ด้วยความยากลำบาก นั่นยิ่งทำให้หมอหนุ่มแปลกใจในท่าที เพราะเพื่อนบอกเสมอๆ ว่าคุณหนูมิวเป็นคนแข็งกระด้าง เอาแต่ใจ ขี้วีน และไม่สนใจใครนอกจากตัวเอง สถานะการเปลี่ยนย่อมทำให้คนเปลี่ยน และนั่นคือข้อแก้ต่างที่เขามีให้ตัวเอง
“ไว้ค่ำๆ ผมจะมาดูอีกรอบนะครับ ว่าจะมากินมื้อเช้ากับไอ้เสือหน่อยดันหนีเข้าออฟฟิศแล้ว สงสัยจะยุ่งและกลับดึกตามเคย งั้นไว้เจอกันครับ”
หมอหนุ่มไปแล้ว คนไข้สาวอยากจะหลับด้วยความอ่อนเพลีย แต่ติดตรงที่ต้องกินข้าวกินยาที่เจียงเตรียมมาก่อน ไม่มีการอาเจียนเหมือนเมื่อวาน นั่นถึงทำให้ไม่เหนื่อยมากนัก จึงหลับไปหลังอาหารกับยาลงท้องไปได้ไม่นาน โดยมีเจียงนั่งเฝ้าไข้ไม่ห่างตามคำสั่งเจ้านาย
“ไปพักผ่อนเถอะ ถึงเวลาอาหารค่อยขึ้นมา”
ชาครีย์สั่งเมื่อกลับเข้าบ้านตอนบ่ายแก่ๆ ขณะคนไข้กำลังหลับ เขาทรุดตัวลงนั่งใกล้ๆ จ้องมองผิวหน้าที่เริ่มจะผ่องใสขึ้นกว่าเมื่อเช้าแล้ว แม้ปากจะบอกว่าเกลียด ใจจะบอกว่าไม่พิศสวาทสักแค่ไหน แต่ร่างนั้นกลับค่อยๆ ก้มลงไปสูดดมแก้มนุ่มอยู่ดี และเมื่อเห็นว่าอุณหภูมิในร่างกายคนป่วยลดลง
จึงถลกแขนเสื้อเชิ้ตขึ้น เบียดกายนอนไปข้างๆ แล้วยกแขนขึ้นไปกอดไว้ ก่อนจะผล็อยหลับด้วยความเหนื่อย เกือบครึ่งชั่วโมงคนป่วยถึงค่อยๆ ลืมตาขึ้น รู้สึกว่าตัวเบาขึ้นกว่าเมื่อเช้ามากแล้ว แต่ไม่นานก็รู้สึกหนักอึ้งที่ลำตัวขึ้นมาถึงได้รู้ว่ามีแขนเขาพาดอยู่ จึงพยายามจะยกออก ชาครีย์จึงสะดุ้งตื่น
“คุณเป็นยังไงบ้าง”
กัณหาให้แปลกใจกับสีหน้า แววตา และน้ำเสียงของเขาในครั้งนี้เหลือกำลัง มันเพราะพริ้งนุ่มนวลอย่างไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย แล้วใจก็พลันคิดไปถึง ห้วงเวลาที่เขาเช็ดเนื้อตัวให้ ป้อนข้าวป้อนยาให้ ไม่อยากจะเชื่อว่านายเสือจะทำอย่างนี้ให้กับใครได้
เจ้านายกำชับอีกรอบ เมื่อลูกน้องหอบเอกสารมาให้เซ็นถึงบ้าน และส่งรายงานต่างๆ ตามปกติ
“ครับคุณเสือ”
“ดีมาก กินอะไรก่อนค่อยไป”
มื้อเช้าถูกจัดที่เดิมกับเมื่อคืน เจ้านายหนุ่มรีบลงมือเพราะอยากจะรีบไปดูคนป่วยที่ยังหลับอยู่ และไหนจะต้องปลีกตัวไปประชุมอีกที่ เย็นก็มีนัดกินข้าวกับลูกค้ารายใหญ่อีก แต่จู่ๆ เขาก็คิดอะไรขึ้นได้ จึงหันไปเรียกเจียงที่กำลังจะเดินลงไปชั้นล่างแล้วสั่งเป็นชุด
“เจียง! บอกในครัวให้เตรียมทำข้าวต้มสำหรับคนป่วยไว้ด้วยนะ แล้วเข้าไปเตรียมน้ำอุ่นไว้เช็ดตัว เตรียมเสื้อผ้าไว้เปลี่ยนด้วย แล้วอย่าไปไหนไกลเผื่อผมจะเรียกใช้ ตอนผมไม่อยู่จะให้อยู่ดูแลแทนหน่อยเผื่อหมอแวะมาด้วย”
แม้ทัตเทพจะแปลกใจตั้งแต่เรื่องคุณหนูมิวถูกพามานอนอยู่ห้องเจ้านายแล้ว คำสั่งสีหน้าท่าทางที่ดูเหมือนจะห่วงทายาทคู่อริที่เจ้านายแค้นนักแค้นหนาก็โผล่มาอีกเรื่อง แต่เขาก็เพียงแค่นั่งกินเงียบๆ ไม่เอ่ยอะไรออกมา พออิ่มก็ รีบลาไป เจ้าของร่างสูงใหญ่เองก็รีบเข้าห้องเช่นกัน จึงได้เห็นคนป่วยตื่นแล้ว และพอเห็นเขาก็ทำท่าจะลุก
“ถ้าลุกไม่ไหวคุณจะฝืนไปทำไมล่ะ” จึงส่งประโยคห้ามปรามระคนห่วงใยในแบบของเขาไปหา
“ฉันจะกลับบ้าน” คนป่วยตอบแทบจะไม่จบประโยคด้วยซ้ำ
“รักษาตัวให้หายก่อน แล้วผมจะให้คุณกลับ ตอนนี้ไหนๆ ก็ตื่นแล้ว งั้นก็ล้างหน้า เช็ดตัวเลยแล้วกัน จะได้กินข้าวกินยา หมอบอกว่าคุณเป็นไข้หวัดใหญ่ต้องนอนพักมากๆ”
เจียงประคองกะละมังน้ำกับผ้ามาวางข้างเตียงพอดี คนป่วยพยายามจะลุกขึ้นนั่งเองเรี่ยวแรงกลับแทบไม่มี กระนั้นก็ยังเหลือความอายอยู่มากจนไม่อาจจะยินยอมให้ใครมาเปลื้องผ้าเช็ดเนื้อตัวให้อยู่ดี
“ไม่เอา!! ไม่เช็ด!!!” จึงส่ายหน้าปฏิเสธท่าเดียวเมื่อเจียงนั่งลงใกล้ๆ หมายจะถอดเสื้อผ้าออกให้ เจียงไม่รู้จะทำยังไงจึงหันไปหาเจ้านาย
“ลงไปหาข้าวกับน้ำเถอะ เดี๋ยวผมจัดการเอง”
เจียงทำตามอย่างว่าง่าย แต่คนป่วยยังส่ายหน้าปฏิเสธท่าเดียวเมื่อเห็นเขาพับแขนเสื้อเชิ้ตขึ้นไปถึงข้อศอกแล้วนั่งลงกับเตียงมือก็ดึงผ้าห่มออก
“ไม่!!! ฉันทำเอง!!!”
“แรงจะพูดยังไม่มี ให้เจียงช่วยทำคุณก็อาย ก็มีผมคนเดียวที่เห็นคุณแก้ผ้าจนชินตาแล้ว นอนนิ่งๆ อย่าดื้อ!! จะได้เสร็จเร็วๆ ผมมีงานต้องไปทำ!!”
คนป่วยจำใจต้องหลับตาหนีอายเมื่อเขาไม่ยอมฟังและเริ่มถอดเสื้อผ้าออกจนเหลือแต่ร่างเปลือยที่หนาวจนขนลุกไปทั้งตัว ผ้าชุบน้ำอุ่นเช็ดลงไปจึงช่วยได้ แต่ก็ไม่นานอาการหนาวเริ่มมาอีกเมื่อเขาเลื่อนไปเช็ดส่วนอื่นต่อจนเสร็จ แล้วรีบห่มผ้าหนาๆ ให้ก่อน ถึงหันไปคว้าชุดนอนที่เจียงเตรียมมาพร้อม ใช้แขนเดียวช้อนคนป่วยให้ลุกนั่ง แล้วรีบสวมชุดไปอย่างรวดเร็ว
“ทีนี้ก็กินข้าวกินยาก่อนค่อยหลับ”
เจียงยกมาในเวลาไม่นาน คนป่วยขัดขืนไม่ให้เขาป้อนได้ไม่นานก็ต้องยอมอ้าปากฝืนกินข้าวต้มไปได้แค่สี่คำก็อยากจะอาเจียนจนเขาต้องหยุด ยาหลายเม็ดถูกกลืนลงคออย่างยากลำบากก่อนที่ร่างอ่อนแรงจะหลับไป ชาครีย์จึงรีบเรียกเจียงมาคอยดูแล ส่วนตัวเองรีบไปประชุม และไปประชุมอีกที่ ตั้งใจจะกลับเข้าบ้านดูคนป่วย แต่การจราจรไม่เป็นใจ จึงต้องเลยไปกินข้าวกับลูกค้ารายใหญ่ให้เสร็จๆ เรื่อง
“คุณหมอแวะมาฉีดยาให้ตอนเย็นค่ะ เจียงป้อนข้าวก็กินได้สองสามคำเท่านั้น แล้วก็อาเจียนออกหมด เจียงเลยให้กินยาก็หลับยาวเลยค่ะ”
เกือบห้าทุ่มเขาถึงได้เข้าบ้าน เจียงรีบรายงานตามความเป็นจริงและรีบออกจากห้องไปด้วยความรู้งาน ส่วนคนที่ยุ่งทั้งวันหลังอาบน้ำเสร็จก็หลับแทบจะทันทีเมื่อล้มตัวลงนอนอยู่ข้างๆ คนป่วยแล้วหลับในเวลาไม่นานนัก
“น้ำๆ ๆ ๆ”
สะดุ้งตื่นอีกทีกลางดึก เมื่อมีเสียงพรึมพรำจากคนข้างๆ จนเขาต้องรีบช้อนต้นคอขึ้นให้ดูดน้ำในแก้วอย่างหิวกระหาย แล้วก็หลับไป คนเฝ้าไข้เลยได้หลับบ้าง
“ร้อนๆ ๆ ๆ ๆ เอาผ้าห่มออก ร้อนๆ ๆ ๆ”
และต้องสะดุ้งตื่นอีกตอนตีห้ากับท่าทีร้อนรนของคนป่วยด้วยอาการส่ายหน้าไปมา เหงื่อเต็มตัว มือกับเท้าก็ดันผ้าห่มผืนหนาออก ชาครีย์รีบลุกไปหาผ้าชุปน้ำเช็ดตัวให้ ถึงได้สงบแล้วหลับไป แต่คนเฝ้าไข้หลับไม่ลงแล้ว เพราะใกล้จะได้เวลาตื่น เลยนั่งเตรียมงานสำหรับวันนี้แทน
“ไม่ต้องไปทำอะไรนะ อยู่เฝ้าไข้จนกว่าผมจะกลับมา” หันไปมองคนป่วยอีกทีตอนจะออกไปทำงาน ก็เห็นยังหลับอยู่ จึงสั่งเจียงไว้
“ผมฉีดยาให้แล้ว และให้ยาแก้อาเจียนไว้ด้วย นอนพักมากๆ นะครับเย็นๆ คงจะดีขึ้น” หมอปองศักดิ์ให้ความกระจ่างกับคนไข้ที่มองมาหาหลังจากฉีดยาให้เสร็จ
“ขอบคุณค่ะ คุณหมอ”
คนไข้ยกมือไหว้ด้วยความยากลำบาก นั่นยิ่งทำให้หมอหนุ่มแปลกใจในท่าที เพราะเพื่อนบอกเสมอๆ ว่าคุณหนูมิวเป็นคนแข็งกระด้าง เอาแต่ใจ ขี้วีน และไม่สนใจใครนอกจากตัวเอง สถานะการเปลี่ยนย่อมทำให้คนเปลี่ยน และนั่นคือข้อแก้ต่างที่เขามีให้ตัวเอง
“ไว้ค่ำๆ ผมจะมาดูอีกรอบนะครับ ว่าจะมากินมื้อเช้ากับไอ้เสือหน่อยดันหนีเข้าออฟฟิศแล้ว สงสัยจะยุ่งและกลับดึกตามเคย งั้นไว้เจอกันครับ”
หมอหนุ่มไปแล้ว คนไข้สาวอยากจะหลับด้วยความอ่อนเพลีย แต่ติดตรงที่ต้องกินข้าวกินยาที่เจียงเตรียมมาก่อน ไม่มีการอาเจียนเหมือนเมื่อวาน นั่นถึงทำให้ไม่เหนื่อยมากนัก จึงหลับไปหลังอาหารกับยาลงท้องไปได้ไม่นาน โดยมีเจียงนั่งเฝ้าไข้ไม่ห่างตามคำสั่งเจ้านาย
“ไปพักผ่อนเถอะ ถึงเวลาอาหารค่อยขึ้นมา”
ชาครีย์สั่งเมื่อกลับเข้าบ้านตอนบ่ายแก่ๆ ขณะคนไข้กำลังหลับ เขาทรุดตัวลงนั่งใกล้ๆ จ้องมองผิวหน้าที่เริ่มจะผ่องใสขึ้นกว่าเมื่อเช้าแล้ว แม้ปากจะบอกว่าเกลียด ใจจะบอกว่าไม่พิศสวาทสักแค่ไหน แต่ร่างนั้นกลับค่อยๆ ก้มลงไปสูดดมแก้มนุ่มอยู่ดี และเมื่อเห็นว่าอุณหภูมิในร่างกายคนป่วยลดลง
จึงถลกแขนเสื้อเชิ้ตขึ้น เบียดกายนอนไปข้างๆ แล้วยกแขนขึ้นไปกอดไว้ ก่อนจะผล็อยหลับด้วยความเหนื่อย เกือบครึ่งชั่วโมงคนป่วยถึงค่อยๆ ลืมตาขึ้น รู้สึกว่าตัวเบาขึ้นกว่าเมื่อเช้ามากแล้ว แต่ไม่นานก็รู้สึกหนักอึ้งที่ลำตัวขึ้นมาถึงได้รู้ว่ามีแขนเขาพาดอยู่ จึงพยายามจะยกออก ชาครีย์จึงสะดุ้งตื่น
“คุณเป็นยังไงบ้าง”
กัณหาให้แปลกใจกับสีหน้า แววตา และน้ำเสียงของเขาในครั้งนี้เหลือกำลัง มันเพราะพริ้งนุ่มนวลอย่างไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย แล้วใจก็พลันคิดไปถึง ห้วงเวลาที่เขาเช็ดเนื้อตัวให้ ป้อนข้าวป้อนยาให้ ไม่อยากจะเชื่อว่านายเสือจะทำอย่างนี้ให้กับใครได้
กันเกราธัญญรัตน์วรนัน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 ก.ย. 2556, 07:36:42 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 ก.ย. 2556, 07:36:42 น.
จำนวนการเข้าชม : 1498
| << ผลพวงของความทารุณ | ซาตานในคราบเทพบุตร >> |