ลูกผู้ชายหัวใจสีน้ำเงิน
เมื่อชีวิตของผู้ชายเจ้าสำราญของบูรพาต้องจบลงด้วยการ มีภาระดูแลหลานกำพร้าผู้ชายสามคนต่างวัย เขาต้องเผชิญกับสิ่งที่อ่อนไหวอย่างที่ลูกผู้ชายต้องฝ่าคลื่นนาวาชีวิตไปให้ได้
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน:
ทางด้านลูกผู้ชายวัยรุ่น
อาคเนย์ในชุดพละสะพายเป้ผ้า กลับจากการแข่งกีฬาเขายังไม่กลับบ้าน แต่เลยไปห้างสรรพสินค้ากับเพื่อนๆ อีกชื่อพล เที่ยวเวียนดูของใช้ สุดท้ายไปนั่งกินโดนัท
สองสาวแต่ชุดพละโรงเรียนเดียวกันเข้ามาในร้านฝ่ายหญิงกระตู้วู้เมื่อพบอาคเนย์และเพื่อนพวกเธอรีบเข้าไปร่วมโต๊ะสาวผมสั้นตัวอวบกว่าใคร เพื่อนหัวตั้งผิวคล้ำ หน้าคมเหมือนแขกแกล้งโดยเลื่อนเก้าอี้หนี ทำท่านั่ง หล่อนจึงหยิกตี แต่มิให้เจ็บ...เด็กหนุ่มหน้าคมกุมมือไว้ไม่ปล่อยทำตาหวานเชื่อม เพื่อนหญิงหน้าแดงระเรื่อหากพอใจปล่อยให้เพาะกุมอย่างนั้น
อาคเนย์มิได้หยอกล้อกับเพื่อนหญิงอีกคนเขาทำเป็นมองไม่เห็น...เด็กสาวผิวขาวใบหน้าใสแง่งอนแต่ไม่ได้ตะบึงตอบอนเธอกลับเลื่อนตัวเองลงไปนั่งเก้าอี้ตัวใกล้เด็กหนุ่ม เค้นเสียงพูดกับอาคเนย์กึ่งประชดว่า
“นั่งด้วยคงไม่ไล่หรอกนะ”
“รู้...ว่าไล่คงไม่ไป” อาคเนย์โต้ทันที..เธอจึงใช้มือฟาดแขนเด็กหนุ่ม เขาหลบปราดคว้ากระเป๋าสะพายว่องไวผุดลุกจากโต๊ะนั่ง หนุ่มหน้าคมเอะอะถาม
“เฮ้ยเอ็งจะไปไหนไอ้อ้าค”
“กลับบ้าน...ลูกผู้ชายเที่ยวมากจะเสียคน” เขาว่า...เด็กสาวรู้ว่าอีกฝ่ายตีกระทบจึงสวนถ้อยด้วยวาจาเปรี้ยวตามสมัยผู้หญิงรักเสรีอย่างหล่อน เป็นการนิยมค่อนข้างต้องให้คิดใหม่ เพราะมีคติว่า ใครหาแฟนควงไม่ได้คนนั้นเชย
“หายาคุมมากินด้วยล่ะอ้าค เดี๋ยวจะท้องไม่มีแม่”
“นิดด่าเอ็งว่าหน้าตัวเมียว่ะอ้าค”
อาคเนย์ สะอึก ในคอ ลังเลจะกลับไปแสดงความเป็นลูกผู้ชายไวไฟอย่างเพื่อน...หรือยั้งอารมณ์รุ่นให้อยู่ในขอบเขตุอย่างบิดามารดา พร่ำสอนยังไม่ถึงวัย เขาเชื่อผ็ใหญ่อย่างใฝ่ดี
เอ่ยออกมาอย่างจงใจว่า
“หญิงดียังมีอีกเพียบว่ะป๊อก”
นิดโกรธจนระงับไว้ไม่อยู่ผลุนผันจะตามไปเอาเรื่องแต่พลรีบฉวยฉุดข้อมือห้ามปราม
“อย่าเลย เธอก็รู้ว่าอ้าคมันเป็นของมันอย่างนี้แหละ มันไม่ชอบคนแรด”
“อ้าวไอ้พล” นิดจิกกระหม่อมเรียก หันมาเอาเรื่องคนปากเปราะและมือไว พลรีบเผ่นแต่ก็คว้าแขนของเพื่อนหญิงร่างอวบให้ตามไป
“อิ๊ว..จะไปไหน”
“รู้แล้วยังจะถาม แกกลับบ้านไปก่อน..บอกแม่ฉันว่าทำกิจกรรม” อิ๊วสั่งเพื่อน พลโอบไหล่อีกฝ่ายวางท่าเป็นเจ้าของเต็มที่
เด็กชายเด็กผู้หญิงรักเสรีจนเกิดขอบเขตุกำลังเป็นโรคทางสังคมที่ต้องได้รับการเยียวยาโดยเร็วที่สุด
หรือว่านี่เป็นสัญญาณที่แสดงให้เห็นว่าระบบ วัฒนะธรรม ประเพณีอันดีงามของชาติได้ถึงกาลย่อยยับเสียแล้ว!
ทักษิณออกจากร้านเกมคอมพิวเตอร์หลังเลิกเรียน สนุกสนานอยู่กับเกมจนกระทั่งได้เวลาจึงออกจากร้านกันมาเป็นกลุ่ม
ทิพย์เพื่อนหญิงรุ่นแต่งชุดนักเรียนมัธยมต้นเข้าไปหาอีกฝ่ายที่ร้าน เกมคอมเมื่อพบจึงทำท่าเหนื่อยเหลือเกินกับการต้องวิ่งตามหาเด็กผู้ชาย
“โฮ้ย..เหนื่อยคิดว่าจะไม่เจอซะอีก” เธอคว้าแขนเด็กรุ่นลากไปคุยตามลำพัง
“มีอะไร”
เขาถามเสียงอ่อนตาหวานเชื่อมเป็นนิสัย จับมืออย่างถือโอกาสทิพย์ปล่อยให้จับส่งยิ้มหวานด้วยความพอใจ
“พรุ่งนี้วันเกิดทิพย์..ไปนะ”
“บ้านเธอหรือไม่เอาล่ะพ่อดุยังกับเสือ”
“พ่อกับแม่ไม่อยู่...ทิพย์ไม่ได้บอกว่าจะจัดเลี้ยง จะสั่งเดลิเวอรี่กัน..ทิพย์บอกพ่อกับแม่ว่ามีสอนพิเศษ”
“ไม่อยู่เหรอ..เอองั้นไป ไปกี่คน”
“มีทัก..แล้วก็ทิพย์สองคนเท่านั้น”
สองคน โอกาสเปิดสว่าง ทักษิณคิด ใจเต้นระทึก
ขณะนั้นอาคเนย์เดินผ่านมาเจอน้องชายกับเพื่อนหญิงที่เขารู้จักว่าเป็นเพื่อนสนิทเขาทักเมื่อเห็นเด็กชายหญิงทั้งคู่แทบจะเดินกอดกัน
“ทัก เล่นเกมหรือไง”
“อือ”
“กลับบ้านเหอะเดี๋ยวเย็น...”
ทักษิณขอตัวจากเพื่อนหญิงเดินกลับพร้อมพี่ชายไปที่คิวรถโดยสาร ทิพย์ทำหน้าบอกบุญไม่รับสะบัดหน้าหนีไปทางอื่นหากแล้วชายตามองตามร่างเด็กรุ่น เขามิได้เหลียวหลังมามอง เมื่อหันกลับจึงเผชิญเด็กหญิงสามคนยืนรายล้อม...คุ้นหน้าเพราะอยู่ร่วมห้องหากไม่กินเส้นเพราะการแก่งแย่งผู้ชายอย่างไม่ละอายใจใครๆ หนึ่งในสาม สวยใส หากดูจัดจ้านเพราะมีการแต่งหน้า แม้จะสวมเครื่องแบบนักเรียน..ก้าวประชิดทิพย์ผลักอกจนอีกฝ่ายเสียหลัก ถอยไปก้าวใหญ่
“อย่ายุ่งกับทัก ไม่งั้นมึงเจอดีแน่อีทิพย์”
“กูไม่กลัวมึงหรอกอีนาง”
ทิพย์ตั้งหลักได้ท้าทาย กุ้งนางโทสะเพราะความขาดสติยั้งคิด
ตบใบหน้าทิพย์เต็มฝ่ามือ ทิพย์ชาไปทั้งแถบก่อนกระโจนเข้าต่อสู้เพื่อนที่มากับกุ้งนางจึงรุมทำร้าย
ท่ามกลางความสมเพทของคนทีผ่านไปมาที่เดาได้ เด็กหญิงพวกนี้ตบตีกันด้วยเรื่องอะไร...เมื่อไหร่จะได้คิด หน้าที่ขณะนี้ควรทำอะไรกัน
อู๊ดจับมือมารดาเดินแกว่งเล่นไปมาขณะพากันเดินไปที่จอดรถ คุณระเบียบเปิดประตูให้ลูกชายตัวกลมหน้าคมชั้นนั่ง เรียบร้อยทั้งสองคนจึงขับเคลื่อนออกสู่ถนนใหญ่ ผ่านไปจนพบไทยมุงกลุ่มใหญ่ อู๊ดแตะกระจกแนบหน้าชิด เพ่งมองภาพเหตุการณ์ รายงานหน้าตื่น
“คุณแม่ คนตบกัน ตบกันใหญ่ทำไมมีแต่คนดูไม่เห็นมีใครช่วยล่ะ”
“คนเราสนุกที่ได้ดูมากกว่ามั้งอู๊ด อย่าเอาเป็นตัวอย่างล่ะอย่าทำไม่รู้ไม่ชี้กับเหตุร้ายนี้”
คุณระเบียบชะลอรถไปเมื่อเห็นตำรวจยืนโบกรถกลางถนน
นายตำรวจเดินมาที่รถชะโงกถามเมือคุณระเบียบไขกระจกลง
“มีอะไรครับ”
“เด็กตีก้นที่หน้าร้านเกมบอย ทางโน้นค่ะไปดูหน่อยนะคะ”
“ครับ...”
เขารับคำหยิบวิทยุที่พกติดเอววอเรียกสายตรวจเพื่อเข้าระงับเหตุชั้นแรกก่อน...
คุณพายัพกลับจากธุระบ่ายโมง ผ่านมาพบลูกชายสองคนจึงรีบกลับไปรอที่บ้าน อาคเนย์ ทักษิณไหว้บิดาอย่างนอบน้อมตามที่ได้รับการอบรมมาอย่างดี
“หวัดดีครับคุณพ่อ”
“กลับบ้านเย็นมากนะวันนี้ เดี๋ยวคุณแม่บ่นแย่ ไปไหนกันมา”
“ทักเล่นเกมครับ”
“เกมธรรมดาหรือเกมลามกล่ะ”
“โอยคุณพ่อ...” ทักษิณทำโอดโอยเสียงอ่อย
“ไม่หรอกครับคุณพ่อ...”
“เคยเข้าเว็บไซด์บ้างมั้ย สองหนุ่ม”
“เคยครับ”
อาคเนย์ตอบรับอย่างไม่ปิดบังบิดา...คุณพายัพพยักหน้าหงึกๆ ท่านคิดว่า คงปิดกั้นยากสมัยนี้ เพราะสื่ออยู่รอบกาย การปราบปรามโดยหน่วยงานใดหน่วยงานหนึ่งไม่ได้ผลมากเท่ากับทุกฝ่ายต้องร่วมมือกัน
“แล้วไงละอ๊าท”
“อยากรู้..แต่ไม่คิดลองหรอกครับ”
“ดีแล้วล่ะลูก...เมื่อถึงเวลาเหมาะสมเป็นผู้ใหญ่กว่านี้ พ่อยังห่วงนะลูก แต่มีอะไรก็ปรึกษาพ่อได้ทุกเรื่อง”
“แน่อยู่แล้วครับ”
สองลูกชายรับรองแข็งขัน เพราะบิดาว่างเสมอในการรับฟังเรื่องทุกเรื่องของลูกๆ ทุกคนท่านไม่เคยตำหนิเลยสักครั้งที่ลูกมาปรึกษา แต่แนะนำอย่างเข้าใจ
หากว่าส่วนลึกในใจของทักษิณ เขานึกถึงเพื่อนหญิง เกมที่เล่นในวันนี้ คือไล่จับหญิงสาว หากจับได้ จะมีข้อให้ผู้ชะนะได้ใส่จินตนาการไปได้ว่าจะทำอย่างไรกับเด็กผู้หญิง ตั้งแต่เริ่มต้น ด้วยการ ถอดผ้าออกทีล่ะส่วน และขั้นสุดท้ายได้ข่มขืนหญิงคนนั้น ซึ่งร้องซี๊ดซ้าด หากเป็นน้ำเสียงการกระตุ้นอารมณ์อย่างมาก ทักษฺนเล่นไปถึงขั้นข่มขืน และได้ทำในเกม เขาตื่นเต้น มีอารมณ์ตามประสาวัยรุ่น แต่ความยับยั้งชั่งใจของเขามีตามที่ใจแกร่งของลูกผู้ชายยับยั้ง...ไม่ลองของจริง เขาปลอดเปลื้องในห้องน้ำ เมื่อทนไม่ไหว...ไม่ใช่สิ่งผิด
อย่าหมกมุ่นเกินไป เสียงบูรพาเตือนยังก้องอยู่ในหู เขาช่วยตัวเองบ่อยครั้งในสัปดาห์นี้ หรือเขาหมกมุ่นจริงอย่างที่อาของเขาเคยบอก
อาคเนย์ในชุดพละสะพายเป้ผ้า กลับจากการแข่งกีฬาเขายังไม่กลับบ้าน แต่เลยไปห้างสรรพสินค้ากับเพื่อนๆ อีกชื่อพล เที่ยวเวียนดูของใช้ สุดท้ายไปนั่งกินโดนัท
สองสาวแต่ชุดพละโรงเรียนเดียวกันเข้ามาในร้านฝ่ายหญิงกระตู้วู้เมื่อพบอาคเนย์และเพื่อนพวกเธอรีบเข้าไปร่วมโต๊ะสาวผมสั้นตัวอวบกว่าใคร เพื่อนหัวตั้งผิวคล้ำ หน้าคมเหมือนแขกแกล้งโดยเลื่อนเก้าอี้หนี ทำท่านั่ง หล่อนจึงหยิกตี แต่มิให้เจ็บ...เด็กหนุ่มหน้าคมกุมมือไว้ไม่ปล่อยทำตาหวานเชื่อม เพื่อนหญิงหน้าแดงระเรื่อหากพอใจปล่อยให้เพาะกุมอย่างนั้น
อาคเนย์มิได้หยอกล้อกับเพื่อนหญิงอีกคนเขาทำเป็นมองไม่เห็น...เด็กสาวผิวขาวใบหน้าใสแง่งอนแต่ไม่ได้ตะบึงตอบอนเธอกลับเลื่อนตัวเองลงไปนั่งเก้าอี้ตัวใกล้เด็กหนุ่ม เค้นเสียงพูดกับอาคเนย์กึ่งประชดว่า
“นั่งด้วยคงไม่ไล่หรอกนะ”
“รู้...ว่าไล่คงไม่ไป” อาคเนย์โต้ทันที..เธอจึงใช้มือฟาดแขนเด็กหนุ่ม เขาหลบปราดคว้ากระเป๋าสะพายว่องไวผุดลุกจากโต๊ะนั่ง หนุ่มหน้าคมเอะอะถาม
“เฮ้ยเอ็งจะไปไหนไอ้อ้าค”
“กลับบ้าน...ลูกผู้ชายเที่ยวมากจะเสียคน” เขาว่า...เด็กสาวรู้ว่าอีกฝ่ายตีกระทบจึงสวนถ้อยด้วยวาจาเปรี้ยวตามสมัยผู้หญิงรักเสรีอย่างหล่อน เป็นการนิยมค่อนข้างต้องให้คิดใหม่ เพราะมีคติว่า ใครหาแฟนควงไม่ได้คนนั้นเชย
“หายาคุมมากินด้วยล่ะอ้าค เดี๋ยวจะท้องไม่มีแม่”
“นิดด่าเอ็งว่าหน้าตัวเมียว่ะอ้าค”
อาคเนย์ สะอึก ในคอ ลังเลจะกลับไปแสดงความเป็นลูกผู้ชายไวไฟอย่างเพื่อน...หรือยั้งอารมณ์รุ่นให้อยู่ในขอบเขตุอย่างบิดามารดา พร่ำสอนยังไม่ถึงวัย เขาเชื่อผ็ใหญ่อย่างใฝ่ดี
เอ่ยออกมาอย่างจงใจว่า
“หญิงดียังมีอีกเพียบว่ะป๊อก”
นิดโกรธจนระงับไว้ไม่อยู่ผลุนผันจะตามไปเอาเรื่องแต่พลรีบฉวยฉุดข้อมือห้ามปราม
“อย่าเลย เธอก็รู้ว่าอ้าคมันเป็นของมันอย่างนี้แหละ มันไม่ชอบคนแรด”
“อ้าวไอ้พล” นิดจิกกระหม่อมเรียก หันมาเอาเรื่องคนปากเปราะและมือไว พลรีบเผ่นแต่ก็คว้าแขนของเพื่อนหญิงร่างอวบให้ตามไป
“อิ๊ว..จะไปไหน”
“รู้แล้วยังจะถาม แกกลับบ้านไปก่อน..บอกแม่ฉันว่าทำกิจกรรม” อิ๊วสั่งเพื่อน พลโอบไหล่อีกฝ่ายวางท่าเป็นเจ้าของเต็มที่
เด็กชายเด็กผู้หญิงรักเสรีจนเกิดขอบเขตุกำลังเป็นโรคทางสังคมที่ต้องได้รับการเยียวยาโดยเร็วที่สุด
หรือว่านี่เป็นสัญญาณที่แสดงให้เห็นว่าระบบ วัฒนะธรรม ประเพณีอันดีงามของชาติได้ถึงกาลย่อยยับเสียแล้ว!
ทักษิณออกจากร้านเกมคอมพิวเตอร์หลังเลิกเรียน สนุกสนานอยู่กับเกมจนกระทั่งได้เวลาจึงออกจากร้านกันมาเป็นกลุ่ม
ทิพย์เพื่อนหญิงรุ่นแต่งชุดนักเรียนมัธยมต้นเข้าไปหาอีกฝ่ายที่ร้าน เกมคอมเมื่อพบจึงทำท่าเหนื่อยเหลือเกินกับการต้องวิ่งตามหาเด็กผู้ชาย
“โฮ้ย..เหนื่อยคิดว่าจะไม่เจอซะอีก” เธอคว้าแขนเด็กรุ่นลากไปคุยตามลำพัง
“มีอะไร”
เขาถามเสียงอ่อนตาหวานเชื่อมเป็นนิสัย จับมืออย่างถือโอกาสทิพย์ปล่อยให้จับส่งยิ้มหวานด้วยความพอใจ
“พรุ่งนี้วันเกิดทิพย์..ไปนะ”
“บ้านเธอหรือไม่เอาล่ะพ่อดุยังกับเสือ”
“พ่อกับแม่ไม่อยู่...ทิพย์ไม่ได้บอกว่าจะจัดเลี้ยง จะสั่งเดลิเวอรี่กัน..ทิพย์บอกพ่อกับแม่ว่ามีสอนพิเศษ”
“ไม่อยู่เหรอ..เอองั้นไป ไปกี่คน”
“มีทัก..แล้วก็ทิพย์สองคนเท่านั้น”
สองคน โอกาสเปิดสว่าง ทักษิณคิด ใจเต้นระทึก
ขณะนั้นอาคเนย์เดินผ่านมาเจอน้องชายกับเพื่อนหญิงที่เขารู้จักว่าเป็นเพื่อนสนิทเขาทักเมื่อเห็นเด็กชายหญิงทั้งคู่แทบจะเดินกอดกัน
“ทัก เล่นเกมหรือไง”
“อือ”
“กลับบ้านเหอะเดี๋ยวเย็น...”
ทักษิณขอตัวจากเพื่อนหญิงเดินกลับพร้อมพี่ชายไปที่คิวรถโดยสาร ทิพย์ทำหน้าบอกบุญไม่รับสะบัดหน้าหนีไปทางอื่นหากแล้วชายตามองตามร่างเด็กรุ่น เขามิได้เหลียวหลังมามอง เมื่อหันกลับจึงเผชิญเด็กหญิงสามคนยืนรายล้อม...คุ้นหน้าเพราะอยู่ร่วมห้องหากไม่กินเส้นเพราะการแก่งแย่งผู้ชายอย่างไม่ละอายใจใครๆ หนึ่งในสาม สวยใส หากดูจัดจ้านเพราะมีการแต่งหน้า แม้จะสวมเครื่องแบบนักเรียน..ก้าวประชิดทิพย์ผลักอกจนอีกฝ่ายเสียหลัก ถอยไปก้าวใหญ่
“อย่ายุ่งกับทัก ไม่งั้นมึงเจอดีแน่อีทิพย์”
“กูไม่กลัวมึงหรอกอีนาง”
ทิพย์ตั้งหลักได้ท้าทาย กุ้งนางโทสะเพราะความขาดสติยั้งคิด
ตบใบหน้าทิพย์เต็มฝ่ามือ ทิพย์ชาไปทั้งแถบก่อนกระโจนเข้าต่อสู้เพื่อนที่มากับกุ้งนางจึงรุมทำร้าย
ท่ามกลางความสมเพทของคนทีผ่านไปมาที่เดาได้ เด็กหญิงพวกนี้ตบตีกันด้วยเรื่องอะไร...เมื่อไหร่จะได้คิด หน้าที่ขณะนี้ควรทำอะไรกัน
อู๊ดจับมือมารดาเดินแกว่งเล่นไปมาขณะพากันเดินไปที่จอดรถ คุณระเบียบเปิดประตูให้ลูกชายตัวกลมหน้าคมชั้นนั่ง เรียบร้อยทั้งสองคนจึงขับเคลื่อนออกสู่ถนนใหญ่ ผ่านไปจนพบไทยมุงกลุ่มใหญ่ อู๊ดแตะกระจกแนบหน้าชิด เพ่งมองภาพเหตุการณ์ รายงานหน้าตื่น
“คุณแม่ คนตบกัน ตบกันใหญ่ทำไมมีแต่คนดูไม่เห็นมีใครช่วยล่ะ”
“คนเราสนุกที่ได้ดูมากกว่ามั้งอู๊ด อย่าเอาเป็นตัวอย่างล่ะอย่าทำไม่รู้ไม่ชี้กับเหตุร้ายนี้”
คุณระเบียบชะลอรถไปเมื่อเห็นตำรวจยืนโบกรถกลางถนน
นายตำรวจเดินมาที่รถชะโงกถามเมือคุณระเบียบไขกระจกลง
“มีอะไรครับ”
“เด็กตีก้นที่หน้าร้านเกมบอย ทางโน้นค่ะไปดูหน่อยนะคะ”
“ครับ...”
เขารับคำหยิบวิทยุที่พกติดเอววอเรียกสายตรวจเพื่อเข้าระงับเหตุชั้นแรกก่อน...
คุณพายัพกลับจากธุระบ่ายโมง ผ่านมาพบลูกชายสองคนจึงรีบกลับไปรอที่บ้าน อาคเนย์ ทักษิณไหว้บิดาอย่างนอบน้อมตามที่ได้รับการอบรมมาอย่างดี
“หวัดดีครับคุณพ่อ”
“กลับบ้านเย็นมากนะวันนี้ เดี๋ยวคุณแม่บ่นแย่ ไปไหนกันมา”
“ทักเล่นเกมครับ”
“เกมธรรมดาหรือเกมลามกล่ะ”
“โอยคุณพ่อ...” ทักษิณทำโอดโอยเสียงอ่อย
“ไม่หรอกครับคุณพ่อ...”
“เคยเข้าเว็บไซด์บ้างมั้ย สองหนุ่ม”
“เคยครับ”
อาคเนย์ตอบรับอย่างไม่ปิดบังบิดา...คุณพายัพพยักหน้าหงึกๆ ท่านคิดว่า คงปิดกั้นยากสมัยนี้ เพราะสื่ออยู่รอบกาย การปราบปรามโดยหน่วยงานใดหน่วยงานหนึ่งไม่ได้ผลมากเท่ากับทุกฝ่ายต้องร่วมมือกัน
“แล้วไงละอ๊าท”
“อยากรู้..แต่ไม่คิดลองหรอกครับ”
“ดีแล้วล่ะลูก...เมื่อถึงเวลาเหมาะสมเป็นผู้ใหญ่กว่านี้ พ่อยังห่วงนะลูก แต่มีอะไรก็ปรึกษาพ่อได้ทุกเรื่อง”
“แน่อยู่แล้วครับ”
สองลูกชายรับรองแข็งขัน เพราะบิดาว่างเสมอในการรับฟังเรื่องทุกเรื่องของลูกๆ ทุกคนท่านไม่เคยตำหนิเลยสักครั้งที่ลูกมาปรึกษา แต่แนะนำอย่างเข้าใจ
หากว่าส่วนลึกในใจของทักษิณ เขานึกถึงเพื่อนหญิง เกมที่เล่นในวันนี้ คือไล่จับหญิงสาว หากจับได้ จะมีข้อให้ผู้ชะนะได้ใส่จินตนาการไปได้ว่าจะทำอย่างไรกับเด็กผู้หญิง ตั้งแต่เริ่มต้น ด้วยการ ถอดผ้าออกทีล่ะส่วน และขั้นสุดท้ายได้ข่มขืนหญิงคนนั้น ซึ่งร้องซี๊ดซ้าด หากเป็นน้ำเสียงการกระตุ้นอารมณ์อย่างมาก ทักษฺนเล่นไปถึงขั้นข่มขืน และได้ทำในเกม เขาตื่นเต้น มีอารมณ์ตามประสาวัยรุ่น แต่ความยับยั้งชั่งใจของเขามีตามที่ใจแกร่งของลูกผู้ชายยับยั้ง...ไม่ลองของจริง เขาปลอดเปลื้องในห้องน้ำ เมื่อทนไม่ไหว...ไม่ใช่สิ่งผิด
อย่าหมกมุ่นเกินไป เสียงบูรพาเตือนยังก้องอยู่ในหู เขาช่วยตัวเองบ่อยครั้งในสัปดาห์นี้ หรือเขาหมกมุ่นจริงอย่างที่อาของเขาเคยบอก
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 มิ.ย. 2554, 11:19:46 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 9 มิ.ย. 2554, 11:19:46 น.
จำนวนการเข้าชม : 1773
| << สังคม หรือคน ที่วุ่นวาย |
แพม 9 มิ.ย. 2554, 14:24:23 น.
เหอะ ๆ เด็กสมัยนี้ ว่าแต่ชื่อเกมมันว่าอะไร จะลองไปเล่นมั่ง อะเจ้ย!
เหอะ ๆ เด็กสมัยนี้ ว่าแต่ชื่อเกมมันว่าอะไร จะลองไปเล่นมั่ง อะเจ้ย!
ปูสีน้ำเงิน 9 มิ.ย. 2554, 14:39:33 น.
นี่แหละสังคมสมัยใหม่ สิ่งยั่วตายั่วใจเด็กๆ มันเยอะ
นี่แหละสังคมสมัยใหม่ สิ่งยั่วตายั่วใจเด็กๆ มันเยอะ
นางแก้ว 9 มิ.ย. 2554, 15:40:19 น.
เป้นเกมข่มขืน ของญี่ปุ่นค่ะ เล่นไปทีล่ะขั้นในสวนสาธรณะ มีอาวุธให้เด็กผู้ชายคือมีดเล่มหนึ่ง พอเข้าไปหนึ่งขั้นเด็กผูชายจะเอามีดจี้เพื่อให้ถอดสิ่งที่เขาได้เลือก เป้นเกมที่โดนประณามว่ารุนแรงในสมัยหนึ่ง แต่เดี่ยวนี้มีแรงกว่านั้นแล้วล่ะค่ะ นั่นคือการโหลดคลิปดูกันจะๆเรื่องหญิงโดนรุมโทรม
เป้นเกมข่มขืน ของญี่ปุ่นค่ะ เล่นไปทีล่ะขั้นในสวนสาธรณะ มีอาวุธให้เด็กผู้ชายคือมีดเล่มหนึ่ง พอเข้าไปหนึ่งขั้นเด็กผูชายจะเอามีดจี้เพื่อให้ถอดสิ่งที่เขาได้เลือก เป้นเกมที่โดนประณามว่ารุนแรงในสมัยหนึ่ง แต่เดี่ยวนี้มีแรงกว่านั้นแล้วล่ะค่ะ นั่นคือการโหลดคลิปดูกันจะๆเรื่องหญิงโดนรุมโทรม
Zephyr 9 มิ.ย. 2554, 18:17:04 น.
เคยเห็นเกมทำนองนี้เหมือนกันค่ะ เพื่อนในกลุ่มเคยโหลดมาเล่นให้ดู เป็นเกมเริ่มจากจีบในบาร์แล้วไปเป็นขั้นๆจนสุดท้ายก็มีอะไรกัน สังคมเริ่มถอยลง เสื่อมลงทุกวันนะคะ สิ่งยั่งยุเยอะไปหมด
เคยเห็นเกมทำนองนี้เหมือนกันค่ะ เพื่อนในกลุ่มเคยโหลดมาเล่นให้ดู เป็นเกมเริ่มจากจีบในบาร์แล้วไปเป็นขั้นๆจนสุดท้ายก็มีอะไรกัน สังคมเริ่มถอยลง เสื่อมลงทุกวันนะคะ สิ่งยั่งยุเยอะไปหมด
nutcha 9 มิ.ย. 2554, 21:58:27 น.
นี่แหละสังคมในปัจจุบัน ถ้าเราไม่พยายามทำตัวให้กลืนกับเค้าเราจะไม่มีทางเข้าถึงโลกของเค้าเลย เลี้ยงเด็กสมัยนี้เหนื่อยค่ะ
นี่แหละสังคมในปัจจุบัน ถ้าเราไม่พยายามทำตัวให้กลืนกับเค้าเราจะไม่มีทางเข้าถึงโลกของเค้าเลย เลี้ยงเด็กสมัยนี้เหนื่อยค่ะ