ยัยแสบมหาประลัย กับ คุณชายรัตติกาล
อ๊ะ อ่าาา จำตอนที่คุณอยู่มัธยมปลายได้มั๊ย

เป็นยังไง วุ่นวายอลเวงเหมือนฉันมั๊ยนะ

มาดูกันว่าเหมือนของฉันมั๊ยนะ ^__^
Tags: ตำรา เด็กแสบ รักวุ่นวาย ความรัก แวมไพร์

ตอน: คืนหฤโหด!!! 70%

อ่าาาาาาาาส์ !!!
อากาศตอนเดินขากลับนี่มันช่างสบายเหลือเกินแฮะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ลองออกนอกเส้นทางดูบ้างดีกว่า เอ้.... เดินไปมินิมาร์ทตอนนี้จะเป็นอะไรมั๊ยน้าาาาา อยู่บ้านจนไม่เคยออกมาเดินแบบนี้นานแล้วนะ รู้นะว่าอันตราย แต่!.. ก็คนมันไม่มีไรทำนี่นา ระหว่างทางเดินนี่ก็มืดมากๆเลย แต่ที่นี่นะ บรรยากาศดีสุดๆเลยล่ะ อากาศหนาวเริ่มลอยตัวต่ำลงพอๆกับความมืดที่เข้าครอบคลุมทุกพื้นที่ของเมืองแล้ว
พอเดินมาถึงมินิมาร์ท สองฤทัย ก็หันหลังเดินกลับอย่างช้าๆ กระเป๋านักเรียนที่เป้ไว้ข้างหลังนั้นไม่หนักเลยสักนิด เพราะว่ามันไม่มีหนังสืออยู่เลยแม้สักเล่มเดียว เธอค่อยๆเดินทอดน่อง ในใจก็คงคิดว่าจะหาอะไรทำแก้เซง โดยไม่รู้ตัวเลยว่าถูกคนกลุ่มหนึ่งเดินตามมาสักระยะแล้ว
คนประมาณ 4-5 คนที่เป็นกลุ่มเดียวกับกลุ่มที่กระโดดรั้วโรงเรียนเมื่อครู่นี้
" นี่! น้องสาว ถ้าอยากตายศพสวย เดินไปกับพวกเราเดี๋ยวนี้ "
เสียงชายคนหนึ่งในกลุ่มนั้นพูดขึ้น เรียกเธอกลับมาจากโลกแห่งความคิดทันที สัณชาตญาณของเธอบอกให้วิ่งหนี แต่อีกใจหนึ่งเธอก็อยากรู้ว่าพวกเขาที่กระโดดข้ามรั้วบุกโรงเรียนเมื่อกี้นี้ต้องการอะไรกันแน่.. พวกเขากำลังไล่ล่าใครอยู่
" ใจเย็นสิ่พี่ชาย ค่อยๆพูดกันก็ได้นะ ฉันพูดรู้เรื่องนะ "
" ฮึ! ก็ดี..งั้นก็ตามมาสิ่ "
เธอเดินตามพวกเขาไปอย่างว่าง่ายเข้าไปในซอยมุมตึก ซอกตึกนั้น เงียบ มืด และน่ากลัว แต่ตอนนี้ความอยากรู้ของเธอมันมากกว่าจึงทำให้เธอเดินตามคนพวกนั้นไปอย่างว่าง่าย
แล้วเขาก็มาหยุดอยู่ตรงช่วงกลางของตึกซึ่งมืดมาก แล้วเขาคนหนึ่งก็เริ่มพูด
" ของล่ะ เอาของมาให้เราได้แล้ว เราตามหาตัวเธอมาทั้งวันแล้วนะ ถ้าไม่ได้ของ นายใหญ่ฆ่าเราแน่ "
ภายใต้ความมืดที่ปกคลุมนั้นเธอไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของใครสักคนได้เลย แต่เธอคิดว่าพวกเขาคงเข้าใจผิดอะไรสักอย่าง ประมาณว่ามีคนบางคนที่ควรจะเป็นคนที่ส่งของบางอย่างให้พวกเขา แต่หาพวกเขาไม่เจอหรืออาจจะหากันไม่เจอประการใดสักอย่าง ทำให้พวกเขาต้องไล่ล่าเอาเป็นเอาตายแบบนี้ งั้นของนั่นก็อาจจะสำคัญมาก
" ฉันไม่รู้เรื่อง อะไรกันเนี่ย ฉันไม่ใช่คนที่นายตามหานะ "
" อ้าว ลูกพี่ นังนี่ก็ไม่ใช่อีกแล้ว ทำไงดีมันจะรู้รึเปล่าว่าพวกเรานัดส่งยาเสพติดน่ะ "
พลั่ก! เหมือนจะเป็นเสียงคนบางคนโดนตบกบาลเลย ทีแรกเธอก็ไม่รู้อะไรหรอกนะ แต่พอหนึ่งในพวกนั้นพูดออกมาเท่านั้นแหละ เป็นอันว่าหญิงสาวก็ปะติดปะต่อเรื่องได้บ้าง ประมาณว่า เจ้าคนพวกนี้คือคนที่มารับยาเสพติดต่อจากใครสักคนหนึ่ง แต่ว่าคนนๆนั้นไม่มาส่งของตามกำหนด คนพวกนี้ก็เลยตามของที่ควรจะต้องไปหา นายใหญ่ อะไรนั่น
ซวยแล้ว สองเอ้ยสองงงงงงง...Y_Y
" ไม่รู้ๆๆๆๆๆๆๆ ฉันไม่รู้ว่าพวกนายมารับยาเสพติดหรอก ปล่อยฉันไปเถอะนะ "
พูดเสร็จฉันก็หันหลังเดินกลับเป็นข้อดีของฉันที่แอบหลับตาตอนเดินเข้าไปในที่มืด พอลืมตาก็เลยทำให้ชินกับความมืดเร็วหน่อย เป็นการเปิดโอกาสให้ฉันวิ่ง O[]O โกย ขณะนี้ต้องขอใช้วิชาหลวงพ่อโกยวัดหน้าตั้ง
" เก็บนังนั่นซะ !!! คนตายเท่านั้นที่จะไม่พูด "
TT^TT อร๊ายยยยยยยย แม่จ๋าช่วยด้วย นี่หนูกำลังจะโดนฆ่าใช่มั๊ย ฉันวิ่งแบบไม่ลืมหูลืมตา ความตกใจทำเอาฉันลืมทางกลับคอนโดซะสนิท ฉันวิ่งไปทางไหนก็ไม่รู้ ผ่านคอนโดมากมาย แฟลช และ สถานที่พักต่างๆ ฉันวิ่งขึ้นไปในแฟลชแห่งหนึ่ง แล้วรีบวิ่งขึ้นไปชั้นสองอย่างไม่คิดชีวิตเพราะเจ้าพวกนั้นวิ่งตามมาติดๆ ฉันวิ่งไปเจอชายคนหนึ่งกำลังไขประตูเข้าห้อง ฉันไม่รอช้า วิ่งเข้าไปและล็อกประตูนั้นอย่างรวดเร็ว เอาล่ะตอนนี้ฉันหนีพวกนั้นพ้นแล้ว แต่ต่อไปจะเอาไงดีเนี่ย วิ่งพรวดพราดเข้ามาในห้องใครก็ไม่รู้ TT^TT



โอ้ว แม่ จ้าววววววว!!
" เห้ย !! นี่เธอ!! เป็นใครกัน วิ่งเข้ามาในห้องชั้นทำไม?? OoO "
เสียงตกใจบวกใบหน้าโคตรตกใจของผมทำเอาเธอหน้าซีดไม่น้อย เธอวิ่งพรวด เข้ามาในห้องพักของผมแล้วล็อกกลอนอย่างรวดเร็ว หน้าของเธอนั้นมีเหงื่อผุดพรายเต็มใบหน้าสวยๆนั่น เธอหอบเหนื่อยและดูตกใจมากๆ และที่สำคัญเธอใส่ชุดนักเรียนของโรงเรียนที่ผมเรียนอยู่ด้วย เธอเป็นใครกันนะ
" เอ่อ ขอโทษนะ ขอหลบอยู่ที่นี่ซักพักนะ "
พูดจบเธอก็เดินไปที่โซฟาก่อนทรุดนั่งลงที่พื้นข้างๆโซฟา เธอดูเหมือนกลัวอะไรสักอย่าง ผมได้แต่ยืนอึ้ง
" เธอเป็นใคร? "
ผมถามไปงั้นแหละ ทั้งที่จริงผมไม่ต้องการคำตอบเลยสักนิด ผมรู้ว่าเธอคือ กาสะลอง หรือ สองฤทัย อะไรนั่นแหละ ผมจำไม่ค่อยได้ หลังจากที่ผมไปตามหาเจ้าแว่นจนเจอ แล้วผมก็ดันไปเห็นเธอนอนหลับอยู่ข้างๆตึกร้างในโรงเรียนเลยอุ้มเธอไปส่งห้องพยาบาล
" ฉัน....สอง.... ม.6 ห้อง 1 โรงเรียนเดียวกับนายแหละ "
ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง เสียงเคาะประตูดังลั่น พร้อมกับเสียงกระแทกประตู ดูเหมือนว่าพวกนั้นกำลังจะพังประตูเข้ามาแล้ว ทำไงดีนะ
" ช่วยด้วยนะ ช่วยฉันด้วย T_T "
เธอขอร้องผม เฮ้อ ยัยเซ่อนี่นะ หางานให้ผมซะแล้ว ผมไม่รอช้า รีบเปิดหน้าต่างแล้วมองหาทางไปทันที....





เคร้ง เสียงแก้วหลายใบกระทบกันอย่างครื้นเครง เหล่าบรรดาครูแห่งโรงเรียนวิกตอเรียทั้งหลายกำลังเลี้ยงฉลองกันอย่างสนุกสนาน
หนึ่งฤทัย หนึ่งในครูมาใหม่นั่งกินเหล้ากับครูทั้งโต๊ะและอดีตแฟนเก่า บุคคลที่เธอไม่อยากเจอมากที่สุดในโลก แต่เธอก็ทำเป็นเหมือนไม่รู้จักเขา แม้ว่าจะนั่งใกล้เขาขนาดเส้นผมขั้นก็ตาม งานเลียงของเหล่าบรรดาครูดำเนินไปอย่างราบรื่น มีทั้งเสียงคุย เสียงหัวเราะ เสียงช้อนส้อมกระทบจาน เสียงร้องเพลง และเสียงอื่นอีกมากมาย แต่เธอก็จิบพอดีพองาม เธอรู้ลิมิตของตัวเองดี อีกอย่างพรุ่งนี้เธอมีสอนถ้าเธอเมามากๆ พรุ่งนี้เธออาจจะทำหน้าที่ของครูได้ไม่ดีตามคาด เธอจึงปลีกตัวออกมาข้างนอกเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์
" รำคานผมรึไง เหม็นขี้หน้ากันมากนักหรอ "
เสียงหนึ่งดังขึ้นมันเป็นเสียงที่เธอค่อนข้างจะจำขึ้นใจ เสียงที่เธอก็รู้ว่าใคร เขาเป็นบุคคลที่เธอไม่อยากเจอมากที่สุดในโลก
" ออกไปจากชีวิตฉันสักที.....ท็อป อย่าได้เจอะเจอกันอีกเลย "
หญิงสาวพูดออกไปอย่างไม่หันไปมองหน้าคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง ลึกๆแล้วเขายังรู้สึกดีกับเธออยู่แต่ดูเหมือนว่า เธอจะไม่เหลือแม้ความรู้สึกดีๆให้เขาอีกต่อไป
" ผมบอกแล้วหนึ่ง... ว่าอย่าให้ผมเจอคุณอีกที "
" ..................... "
ชายร่างสูงเดินมากอดหญิงสาวจากทางด้านหลัง เขาดูอ่อนโยนและสงบนิ่งมากๆ
" ครั้งนี้ผมจะไม่ปล่อยคุณไปแล้วนะ ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้คุณกลับมา "
" ....บอกแล้วว่า ไม่มีประโยชน์ ออกไปจากชีวิตฉัน..... "
พูดเสร็จเธอก็แกะมือของเขาออก แล้วเดินผ่านเขาไปอย่างไม่ใยดี ลึกๆแล้วเธอก็ยังรักเขาอยู่เต็มหัวใจ แต่ครั้งก่อนเขาทำกับเธอไว้เจ็บแสบเหลือเกิน เธอไม่เคยคิดอยากจะออกห่างจากเขาสักวินาทีเดียว แต่เขากลับเป็นคนที่บอกให้เธอออกไปห่างๆจากเขา บอกให้ออกไปจากชีวิตของเขา ดีแล้วหรือ ที่เธอจะไว้ใจเขาอีกทีหนึ่ง





โครม!!!!! ผึ่ง...... เสียงประตูเปิดออกและกระแทกกลับจากผนังทันที ภายในห้องว่างเปล่า ไม่มีร่องรอยของเด็กนักเรียนคนที่คนพวกนั้นกำลังตามหาอยู่เลย เหล่าคนที่พังประตูเข้ามาค้นภายในห้องอย่างละเอียดจนแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ในห้องแล้วจึงออกไป
อีกฝากหนึ่งของตึก เด็กนักเรียนชายหญิงคู่หนึ่งกำลังประคองกันวิ่งหนีสุดชีวิต พอพวกเขาโผล่ไปอีกด้านหนึ่งของตึกซึ่งเป็นแหล่งที่คนพลุกพล่าน พวกเขาก็ทำตัวปกติ เหมือนว่าเป็นหนึ่งในคนที่เดินไปเดินมาในละแวกนั้น ไม่มีท่าทางพิรุธใดๆเลย พวกเขาเดินไปตามทางเรื่อยๆจนหายลับไปในกลุ่มคน ปล่อยพวกชายฉกรรจ์ที่วิ่งตามมาตาลาย ในที่สุดการหนีของเขาทั้งคู่ก็ประสบความสำเร็จ




เป็นเรื่องที่ดี ฉันหนีตายสำเร็จ โอ้ยยยยยย สองเอ้ยสอง ซวยอะไรกันนักกันหนาฟระวันนี้ T^T ฉันแทบไม่มีแรงเหลือให้เดินกลับที่พักเลย >O< แหงสิ่.... เพิ่งวิ่งสู้ฟัดมานี่นา โอยยยย... อยู่ดีๆฉันก็ดันไปรู้ความลับของพวกค้ายาซะงั้น เล่นเอาเกือบโดนเก็บ ซี้ม่องเท่งซะแล้ว >_< ดีนะ ได้นายนี่ช่วยเอาไว้ ว่าแต่ เขาเป็นใคร ทำไมถึงอุ้มฉันแล้วกระโดดลงมาจากชั้นสองของตึกอย่างง่ายดายราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาอย่างงั้นแหละ ขาไม่หักเลยหรอ
" ฉันเป็นเพื่อนห้องเดียวกับเธอนั่นแหละ แล้วฉันก็กระโดดจากชั้นสองมาบ่อยเลยรู้ดีว่าต้องกระโดดยังไงให้ไม่ขาหัก "
อ๋ออออ.....^^ ห๊ะ !!! OxO ฉันยังไม่ได้พูดเลย ฉันแค่คิดเท่านั้นเอง รู้ด้วยหรอว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่
" พอรู้อ่ะนะ ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ชะนั้นก็เลิกคิดสิ่ "
เห้ยยยย บ้าไปแล้ว ยัยสอง ตั้งสติ นี่เขา เขากำลังอ่านความคิดชั้นอยู่หรอเนี่ย หมอนี่น่ะ.... อันตรายเกินไปแล้ว
" นี่เธอ คนอุตส่าช่วย หยุดนินทากันในในใจแล้วขอบคุณกันสักคำสิ่ "
นี่ หมอนี่พูดว่าเป็นเพื่อนร่วมห้องกับฉันหรอ ทำไม ฉันไม่คุ้นหน้าเลยล่ะ เหมือนไม่ได้เจอในห้องเรียนเลย *_*
" ก็คนที่ชอบนอนหันหน้าออกไปทางหน้าต่างไงล่ะ นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเธอไม่คุ้นหน้าฉัน "
อ๋อออ.... เข้าใจแล้ว ^_^
" งั้นก็ขอบคุณนะ นาย..... เอ่อ นาย ชื่ออะไรนะ "
" ฮะ ฮา ฮ่า ยัยบื่อ เธอนี่มันบื้อจริงๆเลยนะ ฉันชื่อยูจิน "
" อ่ะฮะ ยูจิน ขอบใจนายมาก งั้นตอนนี้เราควรกลับบ้านได้แล้ว "
ฉันเดินนำหน้าหน้าไป แล้วก็ต้องชะงักด้วยเสียงรถดับเพลิงดังลั่น ต้นเสียงน่าจะเป็นละแวกตึกที่ไม่ห่างไปนี่เอง
" นาย ได้ยินเสียงมั๊ย "
ฉันหันไปมองหน้าเขา เพิ่งเคยเห็นหน้าเขาใกล้ขนาดนี้นะเนี่ย เขาสูงและดูดีมากๆเลยล่ะ แต่เสียอย่างเดียวชอบทำหน้านิ่ง -_-" ความหล่อหายหมด ทำหน้ายิ้มแย้มไม่เป็นหรอยะ
" ไฟไหม้.....^_____^..... "
เขาตอบฉันพร้อมรอยยิ้มที่ฉันคิดว่ามันเป็นรอยยิ้มที่สุดแสนจะอบอุ่น แม้มันจะถูกกลบด้วยความตกใจก็เถอะ... ไฟไหม้??




เยี่ยม เยี่ยมมาก ฉันมองใบหน้าของตาเพี้ยนสลับกับมองซากตึกที่โดนไฟเผาจนไม่เหลือซาก ตำแหน่งที่ควรจะเป็นห้องของเขาดำสนิท บ่งบอกว่า ข้าวของในห้องน่าจะละลายหายไปเป็นเถ้าถ่านหลังจากที่เราหนีออกไปจากห้องทางหน้าต่าง คงเป็นพวกนั้นแน่ๆ พวกแก๊งนั่นคงเผาห้องของหมอนี่แน่ๆ แล้วหมอนี่จะไปอยู่ที่ไหนล่ะเนี่ย
" ขอโทษ "
ฉันพูดพร้อมเดินจากไป จะให้ฉันพูดว่าอะไรเล่า ฉันเป็นต้นเหตุของเรื่องวุ่ยวายในชีวิตของนายนี่ ฉะนั้น ฉันก็ควรอยู่ห่างๆนายนี่เข้าไว้ ก่อนที่ฉันจะทำความเดือดร้อนให้หมอนี่อีก(_ _) ขอโทษนะ คงพูดได้เท่านี้แหละ
" อะไรกัน ทำห้องฉันพังแล้วจะหนีหรอ "
นั่นไง ฉันไม่มีเงินพอจะชดใช้ให้อ่ะนะ อย่าโกรธกันเลยนะ YoY
" งั้นก็ไถ่โทษด้วยการหาที่อยู่ให้ฉันสิ่ ^_^ .............. "
นั่นไง ดึกป่านนี้เนี่นะ จะไปหาที่ไหนล่ะเนี่ย โทรหาพี่หนึ่งดีมั๊ยนะ เออ ใช่ ห้องของพี่หนึ่งไง เอ๊ะ ไม่ได้ๆๆๆๆ พี่หนึ่งจะเอาไปฟ้องแม่ได้ว่าฉันเป็นเด็กใจแตก คบเพื่อนผู้ชาย โอ้ยยยยยย......ทำไงดีล่ะ เราจะปล่อยให้หมอนี่ไม่มีที่นอนไม่ได้นะ ข้าวของนายนี่ก็ไปกะไฟหมดแล้ว ถ้าไม่มีที่นอนก็คงจะโหดร้ายไปหน่อยสำหรับหมอนี่ แล้วหมอนี่จะไปพักที่ไหนดีละเนี่ย
" ดึกป่านนี้ฉันจะไปหาที่พักให้นายได้ที่ไหนล่ะ "
เขามองฉันอย่างหมดหวัง เป็นใบหน้าที่นิ่งแต่แฝงไปด้วยอารมณ์หมดหวังลึกๆ แค่มองตาฉันก็รู้ทันทีว่าหมอนี่กำลังต่อว่าฉันในใจ U_U
" เออๆๆๆๆ ฉันนอนข้างถนนก็ได้ "
แล้วเขาก็เดินจากไป ในใจฉันก็รู้สึกผิด แต่อีกใจก็สงสาร เพราะฉันแท้ๆที่เป็นต้นเหตุให้เขาเดือดร้อน จะทำไงดีหนอเรา ????




หลังงานเลี้ยงของเหล่าครูเลิกรา ชายหนุ่มเดินตามหญิงสาวออกมาจากงาน เขาคว้าข้อมือเธอไว้เพื่อรั้งให้เธอหันมามองหน้าเขา
" หนึ่ง...ผมขอโทษ "
" ถ้าคุณแตะตัวฉันอีกที คุณจะไม่ได้เจอหน้าฉันอีกเลย "
แล้วเธอก็บิดข้อมือของเธอออกไป แต่ชายหนุ่มยังยื่นมือไปรั้งเธอทั้งสองข้าง เธอสะบัดออกอย่างแรง คราวนี้เขาดึงเธอเข้ามากอด นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ได้กอดเธอแบบนี้ เพี๊ยะ.... เสียงฝ่ามือเรียวๆกระทบใบหน้าอันหล่อเหลาของชายหนุ่ม
หญิงสาวผละออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่มพร้อมการเตือนสติ
" ผมอยากให้คุณกลับมาอยู่เคียงข้างผมอีกครั้ง....หนึ่ง "
เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง หญิงสาวทำท่าจะเดินหนี เขาจึงรั้งไว้โดยการจับข้อมือข้างหนึ่งไว้ เธอหยุดเดินแต่ไม่คิดแม้แต่จะหันมามองหน้าเขาที่จับมือเธอไว้
" หยิบแก้วขึ้นมาแล้วโยนสิ "
เขาก้มลงหยิบแก้วที่นอนเค้งเต้งอยู่ที่พื้นขึ้นมา โดยไม่ยอมปล่อยมือจากเธอเลย
เพล้งง !! เขาโยนมันไปตามที่เธอบอก
" เรียบร้อยแล้ว "
" ขอโทษมันสิ... "
เธอพูดโดยไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าเขาที่จับมือเธอไว้เลย เธอยังคงยืนอยู่แบบนั้น โดยที่เขาจับมือเธอไว้
" ขอโทษ... "
ชายหนุ่มเอ่ยตามที่หญิงสาวบอก เธอยิ้มเล็กน้อย ก่อนพูดว่า
" แล้วมันกลับมาเป็นเหมือนเดิมมั้ย ? "
ได้ยินเพียงเท่านี้เธอก็สะบัดมือแล้วเดินจากไป โดยไม่หันหลังกลับมามองเขาอีกเลย เป็นบทเรียนที่สร้างความเจ็บปวดให้เขามากเหลือเกิน





แก๊ก เสียงเปิดประตูดังพร้อมๆกับหญิงสาวที่เข้ามาในห้องอย่างอ่อนเพลีย พอเปิดประตู ไฟในห้องก็จะสว่างขึ้นอัตโนมัติ ร่างชายคนหนึ่งก็ก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับเธอด้วย สภาพของเขาก็ไม่ต่างจากเธอเลย
" วันนี้ นายนอนที่นี่ไปก่อนนะ ไว้พรุ่งนี้ฉันจะไปหาที่พักให้นายใหม่ "
หญิงสาวพูดด้วยความหนักใจ เธอไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายมากขนาดพาเข้าห้องได้ ถึงแม้ว่าเพื่อนชายคนนั้นเธอจะสนิทเพียงใดก็ตาม แต่นี่ เขาเป็นเพียงเพื่อนร่วมห้องของเธอผู้ซึ่งเธอไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน แถมเธอยังไม่ไว้ใจเขาอีกด้วย แต่แล้วเธอก็ตัดสินใจให้เขามานอนกับเธอที่นี่ด้วย เธอคิดในใจว่า นี่ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไม แต่ผม อยากช่วยเธอ ผมรู้สึกได้ว่า เธอกำลังจะมีอันตรายเกือบถึงชีวิต และผมก็รู้สึกถูกชะตากับเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นเธอ แต่ผมน่ะ จะอดใจไหวไหมนะ อยู่กับเธอสองต่อสองเนี่ยนะ อาหารของผมอยู่ตรงหน้านี่เอง....ช่างน่ากินซะเหลือเกิน





กุหลาบสีน้ำเงิน
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 ต.ค. 2556, 02:29:44 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 ต.ค. 2556, 02:37:00 น.

จำนวนการเข้าชม : 920





<< แก๊งป่วน !!!!    
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account