หัวใจที่ปลายฟ้า
หญิงสาวคนหนึ่งข้ามฟ้ามาตามหารักนิรันดร์ด้วยหัวใจที่เปี่ยมด้วยศรัทธาแห่งรัก แต่ยิ่งนานวัน ความเชื่อมั่นและศรัทธาก็ยิ่งสั่นคลอนเพราะเขาคนนั้นช่างไม่ชัดเจนเอาเสียเลย
หรือบางทีอาจไม่ใช่เขาที่ไม่ชัดเจน อาจเป็นเธอเองก็ได้ ที่ไม่ยอมมองให้ชัดๆว่าในแววตาคู่นั้นซ่อนรักเอาไว้หรือเปล่า

Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้

ตอน: ตอนที่ 5 (ตอนจบ)

อชิระก้าวไปตามทางเดินของสวนสาธารณะใกล้คอนโดของเขา วันนี้ที่นี่ดูเงียบผิดปกติ แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ใส่ใจมากนักด้วยสมองยังคงครุ่นคิดถึงสิ่งที่ควรจะทำ เขารักเจนนิเฟอร์ นั่นไม่ใช่เรื่องที่ต้องสงสัยเลย เจนนิเฟอร์รักเขา นั่นเขาก็รู้มาตลอดเช่นกัน แต่มันก็ยังมีบางอย่างที่ทำให้เขาไม่มั่นใจที่จะออกวิ่ง เขาจะมั่นใจได้อย่างไรว่าเจนนิเฟอร์จะยังรักเขาอยู่ เขาจะมั่นใจได้อย่างไรว่าเขาจะไม่วิ่งเก้อ ตลอดชีวิตที่ผ่านมาของเขา เขามักจะทำอะไรด้วยสมองมาตลอด ทุกครั้งเขาต้องคิดถึงผลได้ผลเสียอย่างรอบคอบ ที่สำคัญ เขาต้องมั่นใจว่าทางข้างหน้ามีเส้นชัยที่ชัดเจน เขาจึงจะออกวิ่ง แต่กับเรื่องนี้ ทางข้างหน้ามันดูคลุมเครือจนไม่น่าเสี่ยง
มันอาจจะเป็นไปได้หรือไม่ที่เจนนิเฟอร์กับเขาไม่ได้เกิดมาคู่กัน เรื่องเลยมาลงเอยเช่นนี้ คนเราถ้าเป็นคู่กันจริงต่อให้ไม่ต้องใช้ความพยายามใดๆ สุดท้ายก็ต้องได้ลงเอยกันอยู่ดีเพราะพรหมลิขิตมาแบบนั้น...ไม่ใช่หรือ
การที่เรื่องทุกอย่างลงเอยแบบนี้ อุบัติเหตุที่เกิดขึ้น ความเข้าใจผิดที่เกิดขึ้น ก็อาจเป็นไปตามที่โชคชะตาขีดเส้นไว้ก็ได้ เขากับเจนนิเฟอร์อาจไม่ใช่คู่กัน จะมีประโยชน์อะไรกับการวิ่งไล่ขอบฟ้าที่เรารู้ว่ามันไม่เคยมีอยู่จริง
อชิระหยุดเดินแล้วทิ้งตัวลงนั่งที่ม้านั่งตัวหนึ่งที่หันหน้าเข้าหาสนามหญ้าของสวนสาธารณะ ชายหนุ่มพิงพนักแล้วหลับตาลงอย่างอ่อนแรง บางทีเขาควรปล่อยให้เรื่องราวดำเนินไปตามที่โชคชะตากำหนด ถ้าหากเขากับเจนนิเฟอร์เกิดมาเพื่อกันและกันจริง ก็คงจะมีสักวันที่เส้นทางของเขาและเธอจะมาบรรจบกันได้เอง
เมื่อตัดสินใจได้ดังนั้นอชิระจึงลืมตาขึ้น ภาพแรกที่ผ่านเข้ามาสู่การรับรู้ของเขาทำให้หน่วยตาขยายกว้างอย่างตื่นตกใจ เป็นไปไม่ได้ เขาได้แต่ครางคำนี้ซ้ำไปซ้ำมาในใจ ร่างกายทุกส่วนราวกับเป็นอัมพาต หัวใจราวกับมีใครยื่นมือเข้ามาบีบจนแหลกเหลว
ตรงสนามหญ้ากลางสวนสาธารณะ มีคนกลุ่มเล็กๆกลุ่มหนึ่งกำลังเตรียมงานอะไรบางอย่างที่เขาพอจะเดาได้ว่ามันคือการถ่ายภาพพรีเวดดิ้ง นั่นคงไม่ใช่ปัญหาและคงจะแทบหยุดลมหายใจของเขาไม่ได้ ถ้าเพียงแต่ร่างบางในชุดเจ้าสาวจะไม่ใช่ร่างที่แสนคุ้นตาคุ้นใจ...เจนนิเฟอร์
เธอดูมีความสุขดี รอยยิ้มแสนหวานของเธอยังคงแตะแต้มใบหน้าและถูกส่งให้ใครบางคนที่ไม่ใช่เขา มือเรียวบอบบางของเธอยกขึ้นซับเหงื่อให้ผู้ชายอีกคนที่อยู่ในชุดเจ้าบ่าว เขามั่นใจว่าสัมผัสนั้นของเธอต้องอ่อนโยนมากแน่เพราะเขาเองก็เคยได้รับสัมผัสเช่นนั้น
นี่มันอะไรกัน รอยยิ้มของเธอ สัมผัสของเธอ แววตาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก ความห่วงใย ทั้งหมดนี่จะไม่ใช่ของเขาอีกต่อไปอย่างนั้นหรือ ไม่ เขายอมไม่ได้
เจนนิเฟอร์เป็นของเขา เธอเกิดมาเพื่อเขาเท่านั้น ไม่ว่าพรหมจะลิขิตไว้เช่นไร โชคชะตาจะขีดทางไว้แบบไหน เขาไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว ต่อให้ทางข้างหน้าจะไม่ชัดเจนหรือเขาจะไม่มีวันวิ่งไปถึงเส้นชัย เขาก็ยอม เขายอมเสี่ยงด้วยทุกอย่างที่เขามี คนเรามีหัวใจเพียงดวงเดียว หากถูกบดขยี้ด้วยความไม่รักของใครอีกคน มันอาจแหลกสลายจนไม่สามารถทำงานได้ดังเดิม แต่เขายอม เขายอมเสี่ยงทุกอย่างที่มีเพื่อเธอ เพื่อความรักที่จะเป็นของเขาเพียงคนเดียว
อชิระออกวิ่งไปข้างหน้า เขาต้องคุยกันเธอให้รู้เรื่อง นั่นอย่างไร เธอหันมาเห็นเขาเลย หญิงสาวส่งยิ้มให้เขา ก่อนจะฉุดมือเจ้าบ่าวที่ยืนอยู่ข้างกายให้ออกวิ่งบ้าง เธอวิ่งหนีเขา ห่างจากเขาไปเรื่อยๆ จนดูเหมือนว่าจะไม่มีทางตามทัน...

อชิระสะดุ้งพรวดขึ้นจากเตียงนอน ชายหนุ่มมองไปรอบๆอย่างตกใจ ไม่มีสนามหญ้า ไม่มีม้านั่ง ไม่มีต้นไม้ ฝัน...เขาแค่ฝันไปเท่านั้น เมื่อรับรู้ดังนั้น อชิระจึงถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก แต่ความฝันที่เพิ่งประสบเมื่อสักครู่ก็น่ากลัวเกินกว่าจะหลับต่อแม้ตอนนี้จะเพิ่งตีสามกว่าๆเท่านั้นก็ตาม ขายาวของอชิระก้าวลงจากเตียงและเดินไปยังหน้าต่าง มือใหญ่รวบม่านออก ภายนอกฝนกำลังโปรยปราย ฝน...หนึ่งในเอกลักษณ์ของลอนดอน
เจนนิเฟอร์มีค่าเกินกว่าจะมัวมานั่งกลัวอะไร เขารู้ดี ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเจนนิเฟอร์เองก็วิ่งตามเขามาตลอดแม้เธอจะไม่แน่ใจว่าจะถึงเส้นชัยหรือไม่ แม้สุดท้ายแล้วเธอจะตัดสินใจหันหลังกลับไปทั้งน้ำตา แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอรักเขาไม่มากพอ เพราะถ้าไม่รักก็คงไม่มีน้ำตา ก็อย่างที่สุธากรบอกนั่นแหละ เจนนิเฟอร์วิ่งตามเขามามากเกินไปแล้ว คราวนี้เป็นตาของเขาบ้างแล้วล่ะที่จะออกวิ่ง สำหรับน้ำตาที่เกิดจากความรัก จะมีมือคู่ไหนที่จะเช็ดมันออกไปได้ดีเท่ามือของคนที่ทำให้มันเกิดขึ้นล่ะ และนั่นคือเหตุผลที่ทำให้เขามาอยู่ที่นี่ ลอนดอน...บ้านของหัวใจ
ต้องขอบคุณสุธากรที่ทำให้เรื่องทุกอย่างง่ายขึ้นสำหรับเขา อันที่จริงเขาก็พอจะรู้ ที่สุธากรยื่นมือเข้ามาช่วยขนาดนี้ไม่ใช่เพราะเห็นใจเขาขนาดนั้นหรอก แต่คงเพราะอยากให้เพื่อนมีความสุขมากกว่า คนที่เกิดมาในครอบครัวที่แตกแยกอย่างสุธากรรู้จักค่าความรักดีกว่าใครหลายๆคนนัก เรื่องนี้อชิระรู้ดี
สุธากรไม่ได้ช่วยเพียงให้ที่อยู่ของเจนนิเฟอร์มา แต่ยังช่วยติดต่อพ่อและพี่ชายของเจนนิเฟอร์ให้อีกด้วย เขาได้คุยกับทั้งสองคนแล้วตั้งแต่วันแรกที่มาถึงลอนดอน แน่นอนว่าผู้ชายต่างวัยทั้งสองไม่ได้ต้อนรับคนแปลกหน้าที่ทำให้ลูกสาวและน้องสาวที่เป็นดวงใจของครอบครัวต้องเสียใจอย่างอบอุ่นแน่ มันไม่ได้ร้อนระอุขนาดที่ว่ามีการแลกหมัดหรือใช้กำลังเกิดขึ้น ตรงข้าม มันกลับเย็นชาเสียจนเขาไม่แน่ใจว่าที่นี่ลอนดอนหรือขั้วโลกกันแน่
แต่สุดท้าย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะรู้ว่าเจนนิเฟอร์รักเขามากแค่ไหน หรือเพราะมองเห็นความรักและความจริงใจของเขา ทั้งสองคนจึงยอมให้ความช่วยเหลือ แต่แน่นอน ความช่วยเหลือมาพร้อมคำเตือนที่ไม่ว่าใครก็คงต้องเสียววาบกันทั้งนั้น
‘เราไม่คิดหรอกนะว่ามันจะเสียหายหากต้องเข้าไปเดินเล่นในสถานีตำรวจหรือประวัติจะด่างพร้อยไปบ้าง หากนั่นจะรับประกันได้ว่าแจนจะไม่เสียน้ำตาอีกเป็นครั้งที่สอง’

ผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาดูซีดเซียวและเปราะบางกว่าทุกๆครั้งที่เขาเคยเห็นจนเขารู้สึกว่าเธออาจแตกสลายได้เพียงแค่ปลายนิ้วสัมผัส
แม้พ่อและพี่ชายของเจนนิเฟอร์จะวางใจให้เขาปรับความเข้าใจกับหญิงสาวได้ แต่ความวางใจนั้นมันคงไม่มากพอ เขาจึงต้องมาคุยที่นี่ บ้านของเธอ อชิระค่อนข้างจะมั่นใจด้วยซ้ำไปว่า หากเธอเสียน้ำตาแม้เพียงหยาดเดียว เขาคงไม่ได้ออกจากบ้านนี้ด้วยสภาพครบสามสิบสองเป็นแน่
“แจน” ชายหนุ่มเรียกหญิงสาวที่นั่งตรงข้ามด้วยเสียงนุ่มทุ้มอย่างที่เคยใช้เสมอมา “พี่รักแจนนะ” เพียงประโยคนั้นของเขา หญิงสาวที่ก้มหน้าตลอดเวลาที่เขามาถึงที่นี่ก็เงยหน้าขึ้นสบตาเขาแทบจะทันทีที่เขาเอ่ยจบ
“แจน!” เสียงเรียกชื่อที่เอ่ยออกไปค่อนข้างจะดังจนเกินควรและมีความตกใจผสมอยู่มาก อชิระรู้ แต่ไม่ว่าเป็นใครก็คงห้ามความตกใจไว้ไม่อยู่ ดวงตาคู่สวยที่เคยสดใสและเปล่งประกายความรักที่มีต่อเขาเสมอมาตอนนี้แดงช้ำและโหลลึกราวกับผ่านการร้องไห้มาเป็นอาทิตย์โดยไม่หยุด ไวเท่าความคิด ไวเท่าความคิด ขายาวๆของชายหนุ่มพาตัวเองไปทรุดตัวคุกเข่าลงตรงหน้าหญิงสาวอันเป็นที่รักทันที มือใหญ่รวบมืองบอบบางที่แลดูบอบบางกว่าเคยไว้และกระชับแน่น
“พี่ขอโทษ พี่ผิดเอง ถ้าเพียงแต่พี่จะพูดออกไป ถ้าเพียงแต่พี่จะไม่เอาแต่มองในมุมของตัวเองว่าพี่ทำทุกอย่างชัดเจนแล้วโดยไม่ได้นึกถึงใจแจน พี่ผิดเองที่กับแค่คำพูดสั้นๆพี่ก็ไม่ยอมใช้มันเพื่อยืนยันให้แจนมมั่นใจ พี่ผิดเอง พี่ขอโทษนะ ต่อไปนี้ ถ้าแจนอยากฟัง ไม่ว่าที่ไหน เมื่อไหร่ พี่จะบอก พี่จะพูดให้ฟังตลอดไป ถ้าเพียงแต่แจนจะยังต้องการมัน”
อชิระสบตาที่แดงช้ำของหญิงสาว แต่เมื่อผ่านไปพักใหญ่ หญิงสาวตรงหน้าก็ยังไม่เอื้อนเอ่ยคำใดออกมา ไม่แม้แต่ขยับตัว ดูราวตุ๊กตาแก้วที่ถูกนำมาตั้งไว้ประดับบ้าน อ่อนแอ เปราะบาง พร้อมจะแตกหักได้ทุกเมื่อ แต่ก็เยียบเย็นและเฉยชาจับใจ ชายหนุ่มทำอะไรไม่ได้ เขาไม่กล้าปล่อยมือที่ตนเองรวบเอาไว้ด้วยกลัวว่าหากเขาปล่อยไป คราวนี้อาจต้องสูญเสียเธอไปตลอดกาล ท้ายที่สุด เขาจึงทำได้เพียงซบหน้าลงกับตักของหญิงสาวตรงหน้า
อชิระรู้สึกได้ถึงของเหลวอุ่นๆจากหน่วยตาของเขา และเจ้าของตักที่เขาซบอยู่ก็ดูเหมือนจะรู้สึกได้เหมือนกัน ร่างบางขยับตัวน้อยๆ ค่อยๆเลื่อนมือข้างหนึ่งออกจากการเกาะกุม อชิระอยากยื้อเอาไว้ หากก็รู้สึกราวกับเรี่ยวแรงที่เคยมีจะสิ้นไปหมดแล้ว
แต่แล้วอยู่ๆความอบอุ่นก็แผ่ซ่านไปทั่วร่าง เรี่ยวแรงที่เคยหายไปถูกกอบคืนมาอย่างรวดเร็ว เพียงแค่มือบางที่ขยับออกจากการเกาะกุมวางลงบนไหล่ของเขาอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน สัมผัสที่แสนคุ้นเคย สัมผัสที่เขาคิดถึง
อชิระเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของสัมผัสที่ตรึงใจเขาไว้ เธอยิ้มให้เขา ยิ้มทั้งน้ำตา รอยยิ้มนั่น รอยยิ้มอ่อนหวานเหมือนวันวาน ดวงตาที่แม้จะแดงและแห้งผากทอประกายความรักเหมือนเคย
“ไม่เป็นไรนะคะ ไม่มีอะไรแล้ว แจนก็อยู่ตรงนี้แหละค่ะ อยู่ข้างๆพี่อชิ ไม่ไปไหนหรอกค่ะ” เสียงหวานหยุดไปนิดหนึ่งก่อนจะเอ่ยต่อด้วยเสียงแผ่วๆที่ทำเอาคนฟังร้าวไปทั้งใจ “ถ้าพี่อชิไม่ไล่”
อชิระยันกายขึ้นไปนั่งข้างร่างบางบนโซฟา สองมือยังคงเกาะกุมมือของเธออยู่
“พี่จะไปไหนได้ล่ะ คนเราไม่สามารถอยู่ได้โดยไร้หัวใจ จริงไหม” เสียงทุ้มอ่อนโยนทอดต่ำลงตรงปลายประโยค ก่อนเอ่ยต่อพร้อมกระชับมือบางให้แน่นขึ้น “แล้วในเมื่อหัวใจพี่อยู่ตรงนี้ อยู่ในมือแจนทั้งหัวใจ แล้วพี่จะไปไหนได้ล่ะ นอกจากอยู่ข้างๆแจน...ตลอดไป”
“ถึงแม้ว่าแจนจะไม่กลับไปเมืองไทยอีกน่ะหรือคะ”
“ครอบครัวของแจนก็เหมือนครอบครัวของพี่ หัวใจของพี่ พี่ไม่ได้ฝากไว้ที่แจน ถ้าฝาก อาจมีวันขอคืน แต่พี่ให้แจนและเมื่อให้แล้ว พี่จะไม่มีวันขอคืน ไม่ว่าแจนจะอยู่ที่ไหน หัวใจของพี่และตัวพี่ก็จะอยู่ที่นั่น ไม่ว่าจะเป็นสุดปลายฟ้าหรือที่ไหน ขอเพียงมีแจนอยู่ พี่ก็พร้อมจะอยู่ที่นั่น” อชิระตอบคำด้วยน้ำเสียงมั่นคงและก็ได้รับรอยยิ้มแสนหวานที่แสนจะคุ้นใจตอบกลับมา
“แค่รู้ว่าพี่อชิตามแจนมา แจนก็หายโกรธแล้วล่ะค่ะ แจนขอโทษนะคะที่คิดไปเองในเรื่องนี้จนทำให้พี่อชิต้องทุกข์ใจ แต่แจนเองก็ทุกข์ใจไม่ต่างกัน พี่อชิรู้ไหมคะ ทุกวันก่อนแจนจะนอนหลับไป แจนได้แต่เฝ้าอธิษฐานในใจทั้งน้ำตาขอให้แจนตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าทุกอย่างเป็นเรื่องเข้าใจผิด ขอให้พี่อชิมาอยู่ตรงหน้าแจน มาอธิบายว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นแจนคิดไปเอง และก็ขอให้พี่อชิบอกออกมาให้ชัดเจนว่าพี่อชิรักแจน เหมือนที่แจนรักพี่ และตอนนี้พี่อชิก็มาอยู่ตรงนี้ มาทำให้คำอธิษฐานของแจนเป็นจริง แล้วแจนจะโกรธพี่อชิได้ยังไงคะ” อชิระตื้นตันใจ เขารู้มาตลอดว่าผู้หญิงตรงหน้าแสนดีและรักเขามากแค่ไหน การเจอใครสักคนที่รักเราจริงอาจไม่ง่าย แต่เชื่อเถอะว่าการเจอคนที่รักและพร้อมอภัยให้เราไม่ว่าเราทุกเมื่อไม่ว่าเราจะทำผิดต่อเขาร้ายแรงแค่ไหนยากกว่ามาก และเมื่อเจอแล้วอชิระก็ไม่คิดจะปล่อยไปไหนอีก
มือใหญ่รวบร่างบางมากอดไว้...แนบหัวใจ กระซิบถ้อยคำรักอีกครั้งและอีกครั้ง ไม่ว่าเมื่อใดก็ตามที่เธออยากได้ยิน เขาจะเอ่ยมันซ้ำๆให้เธอมั่นใจ
พรหมอาจลิขิตชีวิตเอาไว้ โชคชะตาอาจขีดหนทางให้เลือกเดิน แต่หัวใจรักจะบอกคุณเองว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือสิ่งที่ใช่จริงๆหรือไม่ อย่ายึดติดกับโชคชะตาและพรหมลิขิตเกินไปจนลืมฟังเสียงหัวใจ และหากเสียงที่สะท้อนออกมาเป็นเสียงแผ่วเบาหากแต่มั่นคงว่ารักแล้วล่ะก็... อย่าลังเลที่จะเสี่ยง
เพราะความรักเองก็กำลังตามหาคุณอยู่เช่นกัน =)



รวินทร์วรกาล
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 ต.ค. 2556, 00:13:17 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 ต.ค. 2556, 00:13:17 น.

จำนวนการเข้าชม : 1143





<< ตอนที่ 4   
รวินทร์วรกาล 8 ต.ค. 2556, 00:19:03 น.
ขอสารภาพจากใจเลยว่า ตอนแรกไม่ได้จะให้จบแบบนี้ แรกสุดเลยตั้งใจจะให้มีตอนจบสองแบบ ให้คนอ่านเลือกตอนจบเอง ถ้าคนอ่านตัดสินใจจะเชื่อพรหมลิขิตหรือโชคชะตาก็จะให้จบแบบไม่สมหวัง อารมณ์ประมาณความฝัน แต่เศร้ากว่าความฝันนิดนึง ถ้าคนอ่านตัดสินใจจะเชื่อหัวใจรัก ก็จะจบแบบมีความสุขแบบที่จบไปข้างบนนี่แหละค่ะ
แต่คนเขียนเกิดทำใจไม่ได้ขึ้นมาซะก่อน เขียนแบบไม่สมหวังไปครึ่งหนึ่งแล้วบ่อน้ำตาแตก เปลี่ยนแผนทันทีเลยค่ะ สุดท้ายเลยมาลงเอยแบบนี้
ขอบคุณทุกคนมากเลยนะคะที่ติดตามมาถึงตอนจบ อาจจะยังเขียนได้ไม่ดีเท่าไหร่ แต่ก็จะพยายามต่อไป ขอบคุณสำหรับทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ =)


Auuuu 8 ต.ค. 2556, 01:28:24 น.
เพิ่งเข้ามาไล่อ่านทีเดียวจนจบ ชอบค่ะ :)
เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ


รักเร่ 8 ต.ค. 2556, 03:23:38 น.
สู้ต่อไปค่ะ


รวินทร์วรกาล 8 ต.ค. 2556, 12:22:51 น.
ขอบคุณทั้งสองคนมากเลยค่ะ =)


beau1612 10 ต.ค. 2556, 01:14:22 น.
สนุกค่ะ ;)) ชอบ


รวินทร์วรกาล 27 พ.ย. 2556, 21:32:48 น.
ขอบคุณค่ะ =)


Zephyr 21 ม.ค. 2557, 20:05:34 น.
เฮ้อ โล่งค่ะ สารภาพ ตอนแรกอ่านคิดว่ามันต้องแฮปปี้แหงๆ
อ่านมากลางๆเริ่ม อ๊ายยย ชั้นกลัวความผิดหวัง แต่ก็อ่านต่อ
สุดท้ายมันก็แฮปปี้ปนน้ำตานิดๆ
เราชอบนะ ที่มันจบมีความสุข คงไม่มีใครอยากให้เรื่องจบเศร้า
แต่ถ้ามันเป็นอีกแบบก็รับได้ค่ะ เพราะมันเป็นชีวิตจริงๆคงไม่สมหวังทุกอย่าง


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account