จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"
Tags: จุ้นกะปอม
ตอน: ตอนที่ 50 : เจอกันในใจ....(จบบริบูรณ์)
"โอ๊ยยย! พี่ปอมอ่ะเขกมาได้..เจ็บนะ" โจ้ส่งเสียงโอดครวญ หันมาค้อนปอมประหลับ
ประเหลือก ปอมมองตาขวาง
"ก็ไปซะทีสิ! จอดนานแล้วนะโว๊ย!..จะดูอะไรกันนักหนา เล่นจอดเทียบฟุตบาทเลย..จะเป็นนัก
ข่าวหรือไงไอ้โจ้!" บ่นยาว
"ก็ดูอีกแป๊บไม่ได้เหรอ...จะลุ้นอ่ะ" มีเถียง หันกลับไปมองใหม่ ทำท่าจะเปิดประตูลงไปด้วย
ปอมส่งเสียงอย่างไว
"จะไปไหนไอ้โจ้!"
"จะไปดู..ว่าตายหรือเปล่า! " ปอมทำปากจึก จัก
"ไม่ต้องไปแล้ว..ตายชัวร์! ไม่เห็นเหรอน่ะ..เอาผ้าคลุมแล้ว" โจ้ถอนหายใจเฮือก!
"ผมสงสารจังเลยอ่ะ...ทำไม่ไอ้คนที่ตายถึงไม่เป็นไอ้สามตัวนั่นนะ..เสือ..รอดมาได้..ไม่รู้มัน
จะรีบไปไหนกัน..เหยียบผ่าไฟแดงมาซะมิดเชียว..สงสารคนไม่รู้อิโหน่อิเหน่ต้องมารับเคราะห์
เพราะความคึกคะนองของพวกมัน..อัดเต็มที่เลยนะน่ะ" โจ้ถอนฉิว ปอมยิ้มในหน้า เอนตัวเอา
ศรีษะพิงเบาะไว้พูดน้ำเสียงเนิบ เนิบ
"อย่างที่ฉันบอกไงไอ้โจ้..ดวงคนมันจะถึงคาดอยู่เฉยๆ มันก็ตายได้..คิดซะว่าเค้ามีบุญแล้ว
กัน..ชดใช้กรรมเสร็จแล้ว..ไอ้พวกที่ยังอยู่อย่างเราๆ เนี่ยยังต้องชดใช้กรรมกันต่อไป..ตาย
ยาก!" โจ้หัวเราะ
"พูดเหมือนบรรลุโสดาบรรณแล้วอย่างงั้นแหละ..จบขั้นไหนมาล่ะครับหลวงพี่..นิมนต์ไปเจิมที่
บ้านหน่อย" มีกวน มีกวน ปอมหันมายิ้มเพลียๆ ส่งให้ขี้เกียจโต้ตอบ แล้วโจ้ก็ทำตาโตเพิ่งนึก
ได้ มัวแต่ตื่นเต้น
"เออ!...ว่าแต่เมื่อกี้นี้ เสียวฉิบเป๋งเลยพี่ปอม..ดีนะเราอยู่คันแรกออกตัวก่อน..ถ้าช้าอีกนิดผม
ว่ามันต้องเป็นคันเราแน่ๆ..ผมไม่ได้มองขวาเลยนะน่ะ..พอพี่บอกว่าเขียวผมก็ออกตัวทันที..รู้
ตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงดังปัง! แล้ว..อุ้ย! ผมนะเสียวสันหลัง วูบ วูบเลยล่ะ...กรรมคุ้มหัวแท้ๆ "
กวนซะอย่างงั้น..ยกมือขึ้นไหว้ท่วมหัว ปอมหัวเราะ
"จะพร่ามอีกนานมั๊ยไอ้โจ้...ไอ้จุ้นคลอดแล้วมั๊งป่านนี้" นั่นแหละโจ้ถึงออกรถได้ ตามองถนน
ปากก็พร่ามไป
"จะว่าไปดวงพี่ กับดวงผมนี่ก็แข็งไม่ใช่เล่นนะ...จำได้ป่ะพี่..วันงานแต่งของพี่น่ะ..เกือบหล่น
เหวด้วยกันทั้งคู่แล้ว อีกนิดเดียวเอง..ผมนะ!..ใจตกไปถึงตาตุ่ม..วันนี้ก็มาเจออีกและ..แสดงว่า
ดวงพี่กับของผมเนี่ยมันสมพงษ์กัน เค้าเรียกว่าถูกโฉลก..ดวงเกื้อหนุนกัน แฮะๆ " หันมายิ้มยิง
ฟันขาวจั๊ว ปอมหัวเราะ หึ หึ
"ฉันว่าไม่ใช่หรอก...ยมบาลคงไม่อยากเอาไปคู่น่ะกลัวจะหนักพื้นผิวเค้า...คงจะรอแกฉาย
เดี๋ยวก่อน..ตอนนั้นก็คงมาเอาแกไปเองแหละ" โจ้ตาเหลือก
"อ้าวพี่ปอม!...ทำไมอวยซะมงคลขนาดนั้นล่ะ...ผมยังไม่อยากไป๊!..อยากอยู่ใช้กรรมก่อน..
ไม่ต้องรีบมารับผมหรอกเดี๋ยวผมหาทางไปเองได้!" มีหันมาค้อนควับ ควับ ส่งให้ปอมด้วย ปาก
ก็ถามออกมา "โรงพยาบาลอะไรพี่!" ปอมบอกชื่อโรงพยาบาล โจ้พยักหน้าหันไปจดจ่อ สมาธิ
อยู่บนท้องถนนต่อ.....
#####################################################
"เบ่งอีกทีค่ะ..อ๊ะ!..อึ๊บ..มาแล้ว เร้ว!ค่ะ..อีกนิดนึง..ทีนี้ยาวๆ เลยนะคะ.. เอ้า..อึ๊บ...มาแล้ว..มา
แล้ว คนเก่งงง...ร้องเสียงดังเชียว..น่ารักจังเลยหนุ่มน้อย" เสียงเด็กร้อง จ๊ากก! อย่างดังทำให้
จุ้นค่อยๆ เผยอเปลือกตาที่มันอ่อนล้าจะปิดแหล่มิปิดแหล่ขึ้นมอง เห็นคุณหมอส่งเจ้าตัวน้อย
ให้พยาบาลไปชำระร่างกาย ก็ยิ้มเพลียๆ มีเกร็ดน้ำตาไหลซึมออกมาที่ปลายหางตา ผสมไป
กับเม็ดเหงื่อที่พร้อมจะไหลออกมาไม่หยุดหย่อน พยาบาลต่างกุลีกุจอ เอาผ้ามาซับหน้าตาให้
จุ้น คุณหมอหันมายิ้มส่งให้
"พักก่อนนะคะ...เดี๋ยวค่อยต่อ" หันหน้าไปหาพยาบาล "อ่ะ! คุณพยาบาล เร่งมือหน่อย..คุณ
แม่อยากจะเห็นคุณลูกเต็มแก่แล้วค่ะ" พยาบาลส่งเสียงหัวเราะมาเบาๆ จุ้นนอนมองอมยิ้มหน้า
ตายังซีดเซียวอยู่ ซักครู่พยาบาลก็ประคองห่อผ้าเข้ามาหาจุ้น วางลงบนแขนข้างขวา จุ้นหันไป
มองแล้วก็ต้องหัวเราะทั้งน้ำตา ลูกแม่.. แม่เห็นแล้ว!..ผมหนาดำขลับ ปากนิด จมูกหน่อย ขน
ตางอน ตัวแด๊ง จุ้นเก็บทุกรายละเอียด เอื้อมมือไปเลิกผ้าที่ห่อเจ้าตัวน้อยไว้..บรรจงนับนิ้วมือ
กับนิ้วเท้าลูกในใจพอครบก็ยิ้มออกมา เลื่อนมือขึ้นมาสะกิดปลายจมูก เห็นเจ้าตัวน้อย ขยิบตา
ยิบ ยิบ ก็หัวเราะเบาๆ และมีอันต้องหน้าเบ้อีกครั้งนึง
"อุ้ยส์" คุณหมอได้ยินหันมามอง
"สงสัย..คุณน้องในท้องจะประท้วง..ไม่สนใจฉันเลย! อยากจะตามคุณพี่ออกมาแล้ว" จุ้นกัด
ฟันฝืนยิ้มส่งให้ หมอเดาอาการออกรีบเดินมาอุ้มเจ้าตัวน้อยออกจากแขนจุ้น
"แยกกันแป๊บนึงนะคะ" ส่งต่อให้พยาบาล
"อ่ะ! ทีนี้ได้เวลาแล้ว...มาลุ้นกันดีกว่าว่าเป็นผู้ชาย หรือผู้หญิงเอ่ย...สูดหายใจเข้าลึกๆค่ะ...ถ้า
พร้อมแล้วบอกหมอนะคะ" จุ้นพยักหน้าส่งให้..หน้าตาเหยเก..เริ่มปวดตุ๊บ! ตุ๊บ! ซักแป๊บก็เอ่ย
ปากเรียกหมอออกมา หมอหันมายิ้มให้
"ช้าๆ ค่ะ...ทำใจให้สบายนะคะ...อ่ะ อึ๊บ!..น่านแหละ..ค่อยๆมาแล้ว....อีกทีค่ะ...อึ๊บ..มาแล้ว..
มาแล้ว...อีกทีนึง..ทีนี้นานๆเลยนะคะ...อ่ะ อึ๊บบ...พ้นแล้วค่ะ...มาแล้วเสียงดีจังเลย...ไหนดู
ซิ...ไม่เหมือนแฮะ..เป็นสาวน้อย จุ๋มจิ๋มเชียว" จุ้นยิ้มทั้งน้ำตา คุณหมอส่งทารกน้อยให้กับ
พยาบาลเสร็จ ก็หันมาทำแผลให้..ปากก็ส่งเสียงคุยเจื้อยแจ้ว
"แข็งแรงทั้งคู่เลยค่ะคุณแม่...ปลอดภัยหายห่วง..เดี๋ยวจะเอามาวางไว้ให้ซ้ายขวาเลยนะคะ"
จุ้นยิ้มเพลียๆ ส่งให้ เสียงไม่รู้มันหายไปไหนหมด พยาบาลเอาผ้ามาซับหน้าตาให้จุ้นอีกครั้ง
นึง...ซักครู่ก็อุ้มเจ้าหนูน้อยทั้งสองคนมาส่งให้ วางไว้บนแขนจุ้นซ้ายขวา..แหงะหน้ามาดูลูก
สาว หน้าตาจิ้มลิ้ม ริมฝีปากสีชมพู หลับตาพริ้ม...จุ้นยิ้มเห็นลักยิ้มบุ่ม..แล้วสายตาก็เริ่มปิด
หลับผลอยไปด้วยความเพลีย.......
เสียงแกรกกรากข้างๆหู ทำให้จุ้นสะดุ้งตื่น ค่อยๆ เผยอเปลือกตาขึ้น กระพริบตาปริบๆ ปรับ
ม่านตาให้ชินกับแสงไฟ หันหน้าไปหาที่มาของเสียงแล้วก็ต้องอมยิ้มออกมาน้ำตาออกมาคลอ
อยู่ที่ปลายหางตานิดๆ..ปอมนั่งฟุบหลับอยู่ข้างๆ ผมเผ้าปรกคลุมละหน้าผากไปหมด..จุ้นค่อยๆ
เอื้อมมือมาเสยให้ ปอมสะดุ้งโหยงลืมตาขึ้นทันที และก็ยิ้มแฉ่งออกมา รีบลุกอย่างไวนั่งลงมา
บนเตียงข้างๆจุ้น...ก้มหน้าลงมาหา
"จุ้นนน!..ตื่นแล้วเหรอคนเก่ง!..เป็นยังไงบ้าง..เจ็บมั๊ย!" เท่านั้นแหละ น้ำตาคลอไหลออกมา
เป็นทาง พยักหน้าหงึก หงึก ปอมก้มลงจุ๊บหน้าผากจุ้นเบาๆ มือก็เกลี่ยน้ำตาออกจากข้างแก้ม
ให้
"ฉันขอโทษ...ฉันน่าจะมาเร็วกว่านี้มาอยู่เป็นเพื่อนแก"
"ไม่เป็นไร!..ฉันอยู่ได้" น้ำเสียงแหบพร่า..แล้วก็ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา พูดน้ำเสียงระล่ำระลัก
"ปอม! แกเห็นลูกยัง ผู้ชายกับผู้หญิง..น่ารักมากๆ เลย...นิ้วมือนิ้วเท้าเล็กกระจิดนึง..และผมก็
ดำขลับทั้งคู่เลยหยักศกนิดๆด้วย...แล้วเสียงก็ดีทั้งคู่เลยล่ะ ร้องจ๊ากก เสียงดังมากตอนออก
มาน่ะ..คุณหมอบอกว่าแข็งแรงทั้งสองคนเลยไม่ต้องเป็นห่วง" ปอมยิ้ม ลูบผมจุ้นเบาๆ
"แล้วแกล่ะจุ้นนน!" จุ้นอึ้ง! จ้องปอมนิ่งน้ำตาที่หยุดไปแล้วมันไหลย้อนกลับมาอีก เอ่อออกมา
เป็นทาง แล้วเสียงก็รอดออกมาเบาๆ
"ฉันกลัวปอม!...ก่อนคลอดฉันฝันไม่ดี..ฉันฝันว่าแกจะไม่กลับมาหาฉันอีกแล้ว" น้ำตาไหล
พลั๊ก ๆ ปอมยิ้มค่อยๆเอามือเกลี่ยน้ำตาออกให้ ก้มลงจุ๊บริมฝีปากจุ้นเบาๆ ตระกองกอดไว้
"ฉันมาแล้วจุ้น..ฉันไม่เป็นอะไร..ร่างกายครบสามสิบสองไม่มีอะไรบุบสลาย..เห็นมั๊ย!..ฉัน
กลับมาแล้ว" จุ้นพยักหน้ายิก ยิก สะอื้นเฮือกๆ "เจ็บมากมั๊ยจุ้น..ฮึมม์" ลูบแก้มจุ้นเบาๆ
"เจ็บบ!..ตอนก่อนคลอดน่ะมันปวดไปหมด...แต่พอเค้าคลอดออกมาแล้วมันโล่ง..ตอนนี้ไม่
ค่อยเท่าไหร่แล้ว" ปอมยิ้ม เช็ดน้ำตาที่ใบหน้าจุ้นให้จนหมดเกลี้ยง
"เก่งจังคนดี!...นอนซะนะจุ้นพักผ่อนก่อนจะได้หายเร็วๆ" จุ้นพยักหน้า แล้วสายตาก็มองไป
รอบห้อง
"พ่อกับแม่ไปไหนล่ะปอม"
"กลับไปได้ซักครู่แล้วล่ะกลับไปกับพี่ไทด์..ฉันให้พวกท่านกลับไปเองแหละไปพักผ่อนที่
บ้าน..พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่..พวกไอ้อ๊อดก็มานะยกกันมาเป็นขโยงเลยกลับไปพร้อมๆกันนั่น
แหละ" มือก็จัดแจงขยับผ้าห่ม จุ้นจับมือปอมไว้
"แกได้ไปดูลูกหรือยังปอม!" ปอมยิ้มส่งให้
"ไปดูมาแล้ว...ยืนแปะอยู่ตรงหน้ากระจกนั่นแหละเป็นตุ๊กแกเลย..ไม่รู้คนไหนเป็นคนไหน...มี
หลายคนจัง..หน้าเด็กมันเหมือนกันหมดเลยดูไม่ค่อยออก" จุ้นหัวเราะคิก คิก
"ไอ้ต๊อง!..แล้วทำไมไม่ถามพยาบาลเค้าล่ะ...ยืนเดาอยู่ได้" ปอมหัวเราะ ลูบมือจุ้นเบาๆ
"เกรงใจเค้าน่ะดึกแล้ว!..เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เห็น...ว่าแต่หล่อมั๊ย..หล่อเหมือนพ่อมั๊ย..แล้วลูกสาวล่ะ
สวยเหมือนแม่หรือเปล่า"
"หล่อ!..ขนตางอนเชียว" ปอมตาโต
"ขนตางอนเนี่ยนะหล่อ!" จุ้นหัวเราะ ตีแขนปอมดังเพี๊ย!
"ก็ได้แกมาทั้งกะบินั่นแหละ...บล๊อกตาแกมาทั้งดุ้นเลย" ปอมอมยิ้มพริ้ม
"เก่ง!..ปอมเก่งเห็นมั๊ยล่า..ไม่คลาดเคลื่อนเลย"
"ไอ้ทะลึ่งปอม!" หน้าที่ซีดของจุ้นเริ่มมีสีระเรื่อออกมา ปอมหัวเราะหึ หึ
"และลูกสาวล่ะจุ้น สวยมั๊ย!" จุ้นพยักหน้าหงึก หงึก ยิ้มเห็นลักยิ้มบุ่ม
"สวย!..แต่ฉันดูไม่ค่อยถนัด..รู้แต่ว่าปากนี้ชมพูแป๊ดเลย..จมูกนิดนึง..แล้วก็วูบไปซะก่อน..มัน
เพลียอ่ะ มันเลยไม่ค่อยชัดเท่าไหร่"
"ไม่เป็นไร!..เดี๋ยวพรุ่งนี้เราค่อยดูเค้าพร้อมๆกัน ตอนนี้แกนอนพักผ่อนซะนะ..จะได้สดชึ่น"
ก้มลงจุ๊บหน้าผากจุ้นเบาๆ จุ้นนอนหลับตาอย่างว่าง่าย..แล้วก็หลับผล็อยไป..ปอมนั่งมองอีก
ซักครู่ ก็ลุกขึ้นไปดับไฟกลับมาล้มตัวนอนบนโซฟาข้างๆ เตียงจุ้น..นอนอมยิ้มคิดไปเรื่อย
เปื่อยถึงอนาคตวันข้างหน้า..และก็หลับตามจุ้นไปอีกคน.....
#####################################################
"พี่จอมอยู่ไหน..ออกมาหาน้องซะดีๆ" เสียงเด็กหญิงข้าวปุ้นตะโกนเรียกเย้วๆ อยู่ใต้ต้นไม้..มือ
ทั้งสองข้างก็จูงเด็กหญิงตัวน้อยๆ อีกสองคนซ้ายขวา ยืนแหงนหน้าชะเง้อมองด้วย..จอมหัน
หน้าเซ็งๆ ไปมองหน้าคนตัวใหญ่ที่นั่งห้อยเป็นลิงอยู่ข้างๆ บ่นกระปอดกระแปดออกมา
"เด็กผู้หญิงน่าเบื่อ!..ตามติดเป็นแตงเมเลย" คนตัวใหญ่หัวเราะ เคาะหัวจอมมาหนึ่งที
"เป็นสุภาพบุรุษพูดออกมาอย่างงั้นได้ไง..ไม่ให้เกรียติ์ผู้หญิง" น้ำเสียงกำลังแตกหนุ่ม..จอม
ลูบหัวปร้อยๆ
"ก็มันจริงอ่ะพี่ติว..ไปไหนห่างๆ ก็ไม่ได้ตามติดหนึบเหมือนกาวตาช้าง" ติวหัวเราะ
"พี่จอม...ลงมาหาน้องเดี๋ยวนี้..น้องรออยู่ไม่เห็นเหรอ!" ตะโกนขึ้นมาอีก ทีนี้เริ่มสั่งแล้ว..เด็ก
หญิงตัวน้อยๆ ทั้งสองคนก็ช่วยตะโกนขึ้นมาด้วยอีกสองแรง
"ใช่! ใช่! พี่จอมลงมาเร็ว! เร้ว!..อ้ำกับอั่นรออยู่!" จอมทำหน้าเบ้ ตะโกนส่งลงไปเสียงดัง
"คร๊าบบ!..กำลังจะลงไปแล้วคร๊าบบ!" ข้าวปุ้นยิ้มแป้นคำสั่งได้ผล ไม่เคยมีครั้งไหนที่พี่ชายจะ
ปฏิเสธ ถึงจะมีอิดออดช้าบ้างบางคราวแต่ก็ยอมให้ทุกครั้ง ค่อยๆถอยลงจากต้นไม้ และก็
กระโดดลงไปยืนบนพื้น ติวกระโดดตามมาอีกคน
"พี่จอมมาแล้ว" อั๊มกับอั๋นตะโกนเย้วๆ ดีใจ...
"มีอะไร..ยายน้อง" หันมาหาน้องสาว ข้าวปุ้นยิ้มแป้น
"แม่ให้มาตามพี่จอม กับพี่ติวไปกินข้าว" สองสาวน้อยพยักหน้าส่งมาด้วย
"ใช่ๆ ป้าจุ้นให้มาตามพี่จอม กับพี่ติวไปกินข้าว" จอมหน้าม่อย จะหันหลังกลับ
"ยังไม่หิวอ่ะ!"
"ไม่ได้! ถึงไม่หิวก็ต้องกินเดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะ...และจะปล่อยให้น้องกินกันเองเหรอ..ไปกิน
พร้อมกัน" ยื่นมือมาจับมือพี่ชายไว้ อั๊มกับอั๋น กระโดดเหย็ง ๆ เขย่งตัวใหญ่
"พี่จอม..จะขี่หลังอ่ะย่อตัวลง" จอมเห็นอาการของอั๊มกับอั๋นก็หัวเราะออกมา
"จะขี่ยังไงไหวล่ะ..ตั้งสองคน..เอาคนเดียว" อั๊มหันไปมองน้องสาว
"อ่ะ! วันนี้อั๋นขี่ก็ได้..เดี๋ยวพรุ่งนี้ตาพี่อั๊มขี่นะ" อั๋นพยักหน้ายิก ยิก ยิ้มแก้มแทบปริรีบมาเกาะ
หลังจอม
"ไปเร็วม้า..องค์หญิงขี่หลังแล้ว" จอมค่อยๆ ยกตัวขึ้นหน้าเบ้ หนัก! มือข้างซ้ายน้องสาวก็จับ
ไว้ ข้างขวาอั๊มก็วิ่งมาจับไว้อีกคน ไหนจะคนบนหลังอีก เกาะคอไว้ซะแน่น ขาก็รัดเอวไว้อย่าง
ดีกลัวตก ส่งเสียงหัวเราะคิก ๆออกมาชอบใจใหญ่...ข้าวปุ้นหันไปเห็นติวยืนมองอมยิ้มอยู่ ก็
ขมวดคิ้ว
"ยิ้มอะไรพี่ติว..มานี่..ไปด้วยกันไปกินข้าว..เดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะ" เอื้อมมือซ้ายมาดึงมือติว
ให้เดินไปด้วยกัน เดินเป็นระนาบเดียวกันหมดส่งเสียงหัวเราะไปตลอดทาง...ตอนนี้ติวอายุสิบ
หกแล้ว..จอมกับข้าวปุ้นเก้าขวบ ส่วนอั๊มกับอั๋น ลูกของอ๊อดกับแนงห้ากับสี่ขวบตามลำดับ..ติว
ลงมาอยู่กรุงเทพตอนช่วงปิดเทอม ลงมาเรียนพิเศษอาศัยอยู่บ้านจุ้นเลย..ส่วนอั๊มกับอั๋นทุกวัน
หยุดจะต้องรบเร้าให้พ่อกับแม่พามาหาจอมกับข้าวปุ้น เพราะติดทั้งสองคนมาก...ยังจะมีลูก
ของวัฒน์กับตูนอีกสองคนอายุไล่เลี่ยกัน..ถ้าวันไหนวันหยุดอยู่กันพร้อมหน้าไม่ต้องห่วง..
เสียงเด็กจะดังไปสามบ้านแปดบ้าน...เหมือนโรงเรียนอนุบาลจับปูใส่กระด้ง...
"อั๋น!..ไปขี่หลังพี่จอมทำไมล่ะลูก..พี่จอมหนักนะน่ะตัวเราไม่ใช่จะเบาๆ" แนงส่งเสียงออกไป
หาลูกสาวที่กำลังหัวเราะคิก คิกอยู่บนหลังจอม จุ้นเงยหน้าขึ้นมองอมยิ้ม มือก็หยุดชะงักจาก
การปลอกผลไม้
"จอมระวังน้องหล่นลูก..เดินดี ๆ" แนงหันมาหาจุ้น ทำตาขวางใส่
"แกก็ชอบขัดฉันอยู่เรื่อยไอ้จุ้น!..เจ้าจอมมันหนักนะน่ะ ดูหน้ามันสิหน้าบูดหน้าเบี้ยวเลย เจ้าอั๋น
มันหลายกิโลเลยนะนั่นน่ะ" จุ้นหัวเราะ ก้มหน้าปลอกต่อ
"จะเป็นอะไรไปเด็กมันเล่นกัน..ไอ้คนให้ขี่มันยังไม่บ่นเลยแกจะไปบ่นทำไม" แนงหัวเราะออก
มาบ้าง สายตาก็มองไปยังพวกเด็กๆ ที่กำลังเดินเข้ามา
"พูดถึงเจ้าจอม..ฉันชอบดูเวลาที่เค้าอยู่กับน้องสาวเค้าจัง..ฉันอยากมีพี่ชายอย่างนี้บ้าง ตอน
แกกับพี่ไทด์ฉันก็อิจฉาไปทีแล้ว..ทีนี้มารุ่นลูกอีก มันน่ารักดีดูแข็งข้างนอกแต่อ่อนข้างในยอม
น้องสาวตลอด และไอ้เจ้าน้องสาวก็ติดพี่ชายแจเลยไม่เคยห่าง..อ่อนโยนแต่ไม่อ่อนแอ..แก
เลี้ยงได้ไงอ่ะจุ้นเด็กผู้ชายสมัยนี้เลี้ยงยากจะตาย แกเลี้ยงได้ขนาดนี้ฉันล่ะทึ่งจริงๆ" จุ้นเงย
หน้าขึ้นมาหัวเราะเบาๆ
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันแนง...สอนเหมือนที่พ่อกับแม่ฉันเคยสอนฉันกับพี่ไทด์มานั่นแหละ..ไม่ได้
เลี้ยงผิดแผกแตกต่างไปจากคนอื่นเลย...ไอ้เรื่องนิสัยฉันก็เห็นเค้าเป็นอย่างงี้มาตั้งแต่เล็ก
แล้ว เค้าจะติดพ่อเค้าตลอด เห็นพ่อทำอะไรก็ทำตามบ้างคงจะติดนิสัยพ่อมาด้วยล่ะมั้ง....และ
ที่สำคัญข้าวปุ้นมันขี้อ้อน เอาเจ้าจอมจนอยู่หมัด..คนนั้นเค้าฉลาดพูดอยากจะใช้อะไรพี่ชาย
เป็นได้เสียงอ่อนเสียงหวาน..น้องอย่างงั้นน้องอย่างงี้มีเหรอจอมมันจะไม่ทำให้" แนงหัวเราะ
"อันนี้ก็คงได้นิสัยไอ้ปอมมาอีกล่ะสิ ไอ้นิสัยขี้อ้อนเนี่ย!" จุ้นพยักหน้าส่งให้
"อือ!จะมีใครล่ะ..ฉันอ้อนเป็นซะที่ไหน" แล้วเด็กๆ ก็เดินมาถึง ข้าวปุ้นรีบเดินมากอดแม่ จุ้น
แหงะหน้าไปมอง
"ปุ้น! ไปตามพ่อ กับอาอ๊อดไปลูก อยู่ศาลาข้างหลังบ้าน...บอกแม่เรียกมากินข้าว ตั้งโต๊ะเสร็จ
แล้ว"
"ค่ะ" แล้วก็วิ่งปรู๊ดออกไป วิ่งไปถึงก็หอบแฮก! ปอมกับอ๊อดกำลังช่วยกันย่ำโคนต้นไม้อยู่
เพิ่งจะเอาต้นไม้มาลงใหม่ พอปอมหันมาเห็นอาการลูกสาวก็หัวเราะออกมา
"เป็นอะไรเจ้าปุ้นลิ้นห้อยเลย..จะรีบไปไหน" ปุ้นค่อยๆ ยืดตัวตรง
"แม่ให้มาตามพ่อ กับอาอ๊อดไปกินข้าวค่ะ..แม่ตั้งโต๊ะเสร็จแล้ว" ยังหอบอยู่ อ๊อดหัวเราะออก
มาบ้าง
"ค่อยๆ พูดก็ได้ข้าวปุ้น เดี๋ยวก็หมดลมกันพอดี" อ๊อดหันหน้าไปล้างมือ ข้าวปุ้นรีบเดินมาหา
พ่อ
"พ่อทำอะไรน่ะ...ให้ปุ้นช่วยมั๊ย!" ปอมอมยิ้ม เอื้อมมือข้างที่เปรอะนั้นแหละมาหยิกแก้มลูก
สาวเบาๆ
"ลูกสาวน่ารักจังเลย..จะช่วยพ่อด้วย" ปุ้นเห็นมือปอมก็ทำหน้าเบ้
"พ่ออ่ะ!...ชอบแกล้งปุ้นเรื่อยเลยแก้มปุ้นเปรอะหมดแล้วมั้ง!" บ่นงุ้ง งิ้ง งุ้ง งิ้ง ปอมหัวเราะ นั่ง
ไปบนเก้าอี้สนาม ดึงลูกสาวเข้ามากอดไว้
"ไหน! เปรอะตรงไหน" หอมแก้มลูกสาวฟอดๆ ตรงที่ตัวเองจับไปเมื่อกี้นี้แหละ ปุ้นหัวเราะคิก
คัก
"จักจี้อ่ะ" มือก็กอดคอพ่อแน่น ปอมอมยิ้มมองหน้าลูกสาว
"ไม่เห็นเปรอะเลย...พ่อยังหอมหนูได้เลยเนี่ยไม่เปรอะซักนิด" ปุ้นทำปากจึก จัก เหมือน
ผู้ใหญ่ เอื้อมมือเล็กๆ มาลูบดินออกจากใบหน้าปอมให้
"เปรอะ..ดินเปื้อนไปหมดแล้วเนี่ย" ลูบๆ ปัดๆ ให้พ่อใหญ่
"เหรอ!..เปรอะเหรอ!" ปอมแกล้งทำหน้าเหวอ ปุ้นพยักหน้า หงึก หงึก
"ไป! งั้นเข้าบ้าน..ไปล้างหน้ากัน" ค่อยๆ อุ้มลูกสาวไว้ในอ้อมแขน
"อือหือ!..ทำไมหนูตัวหนักจังข้าวปุ้น!..อุ้มจะไม่ไหวแล้วนะเนี่ย" ข้าวปุ้นหัวเราะคิก คิก ขำ เอา
มือกอดคอพ่อไว้กลัวหล่น....อ๊อดอมยิ้มเดินตามหลังปอมเข้าไปในบ้าน..ปอมปล่อยข้าวปุ้น
ลง เห็นหลังจุ้นไว ไว กำลังจะเดินขึ้นข้างบน รีบส่งเสียงออกไป
"จุ้นนน! ปอ.." ส่งมาได้พยางค์เดียว เพราะจอมกับข้าวปุ้น พูดดักคอไว้หมด ประสานเสียง
ออกมาพร้อมกัน
"ปอมมม..มาแล้ว..มีอะไรให้ปอมกินบ้างเอ่ย ปอมหิวแล้วคนดี..จุ้ง จิ้ง จุ้ง จิ้ง" มีส่ายหน้าไปมา
พร้อมกันทั้งคู่ เลียนแบบพ่อด้วย พูดเสร็จก็รีบวิ่งปรู๊ดออกไปข้างนอก หัวเราะกันเกรียว ปอม
ยืนมองอมยิ้มหัวเราะหึ หึ อ๊อดส่งเสียงมาอย่างไว สีหน้าระบายด้วยรอยยิ้ม
"ไง..พูดบ่อยหรือไงไอ้ปอม..ลูกมันถึงจำได้แม่นยำแบบนี้..เหมือนเปี๊ยบเลยว่ะ 555" หัวเราะ
ชอบใจใหญ่ ปอมเดินมาเขกหัวอ๊อดหนึ่งทีหมั่นไส้ อ๊อดลูบหัวปร้อยๆ แต่ยังหัวเราะไม่เลิก
ปอมรีบเดินตามจุ้นขึ้นข้างบน....
"จุ้นน! อยู่ไหนอ่ะ" เดินเข้ามาในห้องนอนสอดส่ายสายตาหาก็ไม่เห็น เดินแวบเข้าไปดูในห้อง
น้ำเห็นจุ้นกำลังเอื้อมมือไปหยิบกระดาษทิชชู่บนตู้ก็อมยิ้ม เดินเข้าไปกอดข้างหลัง
"ทำอะไรคนเก่ง!...ฮึมม์" หอมแก้มจุ้นฟอดนึง จุ้นแหงะหน้ามอง มือก็หยิบทิชชู่ลงมาด้วย แล้ว
ก็หันหน้ามาหาปอม
"มาเอาทิชชู่..ข้างล่างมันหมด" พอเห็นหน้าปอมก็หัวเราะออกมา
"หน้าเปรอะเต็มไปหมดเลยปอม ทำไมไม่รู้จักล้างเฮอะ..สกปรก!" ปอมยิ้มตาหยีส่งให้...
"ก็จะมาให้จุ้นล้างให้อ่ะ" จุ้นหัวเราะ
"มือแกไม่มีเหรอไง!..พิการเหรอ!"
"มือปอมก็เปรอะด้วยอ่ะ...เดี๋ยวล้างหน้ามันก็เปรอะไปใหญ่สิ" อ้อนน จุ้นอมยิ้มหมั่นไส้
"ก็ล้างมือก่อนสิ...แล้วค่อยไปล้างหน้า..แค่นี้ต้องให้สอน" ปอมแกล้งเลิกคิ้ว
"อ้าวเหรอ! ล้างมือก่อนเหรอ..มัวแต่นึกว่าจะล้างหน้าเลยไม่ได้นึกถึงเรื่องมือเลยอ่ะ" จุ้นเบ้หน้า
ส่งให้
"เชื่อตายล่ะ!" ปอมหัวเราะ จ้องหน้าจุ้นแล้วเสียงก็ส่งออกมาเบาๆ
"จุ้นน! ตกลงพ่อกับแม่จะอยู่กรุงเทพฯ ต่อใช่มั๊ย!" จุ้นพยักหน้าส่งให้ ปอมยิ้มแป้น
"ดี! งั้นก็ไม่ต้องกังวลอะไรแล้ว..ฝากลูกให้พ่อกับแม่เลี้ยงได้..เพราะเดี๋ยวอีกสองวันพ่อแม่ฉัน
ก็จะขึ้นมาเหมือนกัน..ดีเลยอยู่กันครบ ปู่ ย่า ตา ยาย ให้เลี้ยงหลานสองคนซักอาทิตย์นึง" จุ้น
ขมวดคิ้ว
"มันจะดีเหรอปอม..ไม่เอาลูกไปด้วยล่ะ" ปอมหัวเราะ
"อาทิตย์เดียวเองจุ้น...อยู่ด้วยกันมาตั้งเก้าปีไม่เคยห่างกันเลย..อาทิตย์เดียวมันจะเป็นอะไร
ไป..น้า จุ้นน้า" จุ้นพยักหน้าหงึก หงึก ปอมยิ้มแป้นแล้น จุ๊บไปบนหน้าผากจุ้นเบาๆ
"น่ารักจัง!".....
#####################################################
"นั่นแหละ! หมุน..จุ้นหมุน...เออ!เก่งแฮะ" หอมแก้มจุ้นฟอดนึง จุ้นหันมามอง
"ทำยังไงต่ออ่ะปอม" ปอมหัวเราะ ยืนกอดจุ้นอยู่อย่างงั้น
"เล่นกับมันไปก่อนจุ้น...อย่าไปฝืนมัน..เดี๋ยวมันก็หมดแรงเอง" จุ้นทำปากจึก จัก ขัดใจ
"เล่นยังไงล่ะ..บอกให้กระจ่างหน่อยซิ" เสียงเริ่มสูง ปอมเลิกคิ้วหัวเราะ
"เป็นอะไรคนเก่ง..หงุดหงิดจัง"
"ก็บอกแล้วว่าไม่ตก...ไม่ตก แกก็คะยั้นคะยออยู่นั่นแหละ..มันบาปกรรมนะปอม" หน้างอเป็น
ม้าหมากลุก ปอมหัวเราะ
"ก็ตัวสุดท้ายไง..ต่อไปนี้ไม่ตกแล้ว" หน้าจุ้นยังบึ้งอยู่
"ทำไมต้องมีตัวสุดท้าย..ไม่ต้องตกเลยไม่ได้เหรอ...แล้วดูซิเนี่ยทำบาปขึ้นด้วย หย่อนปุ๊บติด
ปั๊บเลยอ่ะ...เอาออกเถอะปอม...สงสารมันอ่ะ" โอดครวญ ปอมอมยิ้มส่ายหัวไปมา ยื่นมือมา
ดึงคันเบ็ดจากมือจุ้น
"มา! ส่งมา..เอาออกให้" จุ้นยื่นส่งให้แต่โดยดีนั่งลงไปบนพื้นหิน ปอมเย่อกับปลาอยู่ครู่นึง
ค่อยๆ หมุนค่อยๆ ผ่อนอยู่ชั่วขณะ...แล้วก็ลากมันขึ้นมา..นั่งยองๆ ลงบนพื้น ปลาที่ติดมาตัว
ใหญ่เชียว ปอมเอาวางไว้บนพื้นหินหันมายักคิ้วใส่จุ้น
"จำได้มั๊ย..ว่าชื่อปลาอะไรเอ่ย" จุ้นขมวดคิ้ว
"ชื่ออะไร" ปอมอมยิ้มพริ้ม
"ชื่อลูกเราไง" นั่นแหละ จุ้นถึงนึกออกมาได้ หัวเราะหึ หึ
"ไอ้บ้าปอม!...ฉันก็ยังนึกอยู่ว่าชื่อลูกเหมือนเคยได้ยินมาจากไหน ที่แท้ก็ไอ้ปลาเจ้าปัญหานี่
เอง..ช่างคิดนักนะ" ปอมหัวเราะ มือก็แกะตัวเบ็ดพร้อมเหยื่อออกจากปากปลา ค่อยๆหย่อน
ปลาลงน้ำไป ล้างมือเสร็จก็กระเถิบถอยหลังมานั่งข้างๆจุ้นเอาหลังพิงก้อนหินไว้ เช็ดมือไปบน
กางเกงแล้วก็เอื้อมมือดึงจุ้นมาไว้ในอ้อมกอด กระชับตัวจุ้นเข้ามาใกล้ๆ นั่งมองดูท้องฟ้ากับ
ท้องทะเลไปด้วยกัน แล้วเสียงปอมก็ค่อยๆเอื้อนเอ่ยออกมา
"มันไม่เปลี่ยนเลยนะจุ้น..ก้อนหินก้อนนี้ที่เราเคยนั่งพิงด้วยกัน..ทะเลตรงนี้ที่เราเคยนั่งตกปลา
ด้วยกัน..หรือแม้กระทั่งผืนฟ้าผืนนี้ ที่มันโอบล้อมทะเลแห่งนี้กับก้อนหินก้อนนี้ไว้ด้วยกัน..มันดู
ไม่เปลี่ยนไปเลย ไม่ว่าจะผ่านไปซักกี่ปีมันก็ยังคงอยู่อย่างงี้กาลเวลาไม่ทำให้มันเปลี่ยนไป...
ฉันชอบที่นี่จังจุ้น..มันเป็นจุดเริ่มต้นอะไรหลายๆอย่าง และก็เปลี่ยนอะไรหลายๆ อย่างให้มัน
เป็นอยู่มาถึงทุกวันนี้" จุ้นแหงะหน้ามามองส่งเสียงถามมาเบาๆ
"เริ่มต้นอะไร...เปลี่ยนอะไร" ปอมอมยิ้มหันหน้ามาหา
"ก็เริ่มต้นที่จะรักไงจุ้น..และก็เปลี่ยนเพื่อนให้มาเป็นคนรัก..เลยมาเป็นภรรยาจนถึงทุกวันนี้..
ฉันภูมิใจสุดๆ รู้มั๊ยจุ้น..จะมีผู้หญิงซักกี่คนบอกรักได้น่ารักน่าหยิกแก้มอย่างงั้น..เหมือนกับจะ
ชวนฉันหาเรื่องก็ไม่ปาน" จุ้นหัวเราะ เอนหน้าไปซบไหล่ปอม
"ก็แกมันหูตึง! พูดออกไปครั้งแรกไม่ได้ยินมันก็ต้องเล่นบทโหด น้ำเสียงเข้มข่มไว้ก่อน" ปอม
หัวเราะ มือก็ลูบผมจุ้นไปด้วย พึมพำออกมาเบาๆ
"แม่เสือ" จุ้นอมยิ้ม
"ลูกลิง" ยอกย้อน..ปอมหัวเราะ หันหน้ามาจุ้น
"ไหนมาให้ลูกลิง จุ๊บ!แม่เสือหน่อยเร้ว! ดูซิจะดุสมคำร่ำลือหรือเปล่า" จุ้นหัวเราะคิก คิก แล้วก็
เงียบกันไปพักใหญ่...ปอมค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา
"ฉันรักแกจุ้น..รักมากด้วย และก็จะเป็นอย่างงี้ตลอดไปไม่เปลี่ยนแน่นอน" จุ้นยิ้มพยักหน้าส่ง
ให้ กอดปอมแน่น
"เหมือนกันปอม...เหมือนกัน!" ปอมอมยิ้มกอดตอบจุ้น..ทั้งคู่หันไปมองพระอาทิตย์ที่กำลังจะ
ลับลงดิ่งหายไปตรงเวิ้งฟ้าไกลๆ..เสียงเกรียวคลื่นกระทบฝั่ง นกนางนวลค่อยๆทยอยบินกลับ
รังเป็นสัญญาณว่าเวลาของวันกำลังจะสิ้นสุดลง แต่ทั้งสองก็ยังคงนั่งนิ่งกันอยู่อย่างนั้นดื่มด่ำ
กับความเงียบสงบ และราตรีที่กำลังจะย่างกลายเข้ามาเยือน...............
วันเสาร์ที่ 26 กุมภาพันธ์.........เวลา 20:30 น. (ณ.บ้านกรุงเทพฯ)
วันนี้วันเกิดเจ้าแฝดอายุครบสิบสามปี..ไม่อยากจะเชื่อเหมือนเพิ่งคลอดพวกเค้ามาเมื่อเร็วๆ นี้
เอง แป๊บๆ จะเป็นหนุ่มเป็นสาวกันแล้ว วันนี้ตื่นกันแต่เช้าออกมาใส่บาตรกัน...ปู่ ย่า ตา ยาย
ลุง ป้า ของเจ้าแฝดก็อยู่กันพร้อมหน้า..เตรียมของกันให้วุ่นทำเหมือนกับจะขึ้นบ้านใหม่ก็ไม่
ปาน..ข้าวปลาอาหารเต็มไปหมด ถ้านิมนต์พระมาได้คงจะทำกันแล้ว...พี่พัฒน์ กับพี่ก้อยก็ลง
มากรุงเทพฯ ด้วยลงมาหาติว..ช่วงนี้ติวเรียนหนักไม่ค่อยได้ขึ้นไปหา ขยันใหญ่กะจะจบให้ได้
ภายในสามปีครึ่ง..เปรยๆ กับปอมอยากจะคว้าเกียรติ์นิยมสถาปัตย์จุฬาให้พ่อกับแม่ได้เชย
ชม...
สิบโมงเช้าก็ยกโขยงกันไปเลี้ยงอาหารกลางวันเด็กๆ ที่บ้านเมตตา...มากันครบหมดทุกครอบ
ครัวจะเว้นก็แต่ โจ้ กับ นาไม่อยู่กรุงเทพฯไปเยี่ยมญาติที่ต่างจังหวัด..ช่วยกันแจกขนม นม
เนย เด็กๆ กันเป็นการใหญ่..ปอม กับพี่ไทด์ขึ้นไปเล่นกีต้าร์ร้องเพลงให้เด็กๆฟัง มีอ๊อด กับ
แนงขึ้นไปแจมด้วย..เห็นใบหน้าของเด็กๆ ที่บ้านเมตตาแล้วมีความสุขอมยิ้มแก้มแทบปริกัน
ทุกคน..ซักครั้งนึงของช่วงชีวิตของพวกเค้า ถ้าเราทำได้เราก็ควรจะทำ ประโยคนี้จำได้แม่น
ปอมมันเคยพูดไว้..และก็ปฎิบัติอย่างงี้มาทุกปี...จอมกับปุ้นไม่ยอมห่างพ่อเลย ขึ้นไปยืนร้อง
เพลง อยู่ข้างๆ พ่อกับลุงตลอด ดูจะเป็นเด็กกล้าแสดงออกกันทั้งคู่....
กลับมาถึงบ้านก็เกือบบ่ายสามโมง..ช่วยกันเตรียมข้าวปลาอาหารกินกันตอนเย็น พี่แน๊ทหน้า
เป็นมันเลย แม่ครัวใหญ่...วันนี้พี่แน๊ทปิดร้านหนึ่งวัน และก็ขนของกินที่ร้านมาเพียบบอกว่าเอา
มาเลี้ยงหลาน..หลงหลานติดหลานซะแล้วคุณป้า..นึกแล้วก็สงสารพี่แน๊ทกับพี่ไทด์ อยากมีลูก
แต่มีไม่ได้ด้วยร่างกายไม่พร้อม..ก็ได้จอมกับข้าวปุ้นนี่แหละคอยคลอเคลียอยู่ข้างๆ กลายเป็น
คนติดหลานไปเลยทั้งคู่......
"แม่คะ!..อาโจ้..อานา..ป้ามณ ลุงเคนมาแล้วค่ะ" เสียงข้าวปุ้นแจ้วๆ อยู่หน้าห้อง..จุ้นวาง
ปากกา ส่งเสียงออกไป
"จ๊ะ! เดี๋ยวแม่ตามไป" ค่อยๆ ปิดสมุดบันทึก มือก็เตรียมจะล๊อคกุญเจ..แล้วก็ต้องยิ้มออกมา
ไม่ล็อคดีกว่าเดี๋ยวไอ้ตัวดีก็ต้องมาขอกุญแจอีก..ไอ้บ้าปอม!...ลุกขึ้นยืนหันหลังเดินออกจาก
ห้องไป ทิ้งความเงียบสงบไว้ในห้องอีกครั้งนึง....................
###################### จบบริบูรณ์ ^^#####################
ประเหลือก ปอมมองตาขวาง
"ก็ไปซะทีสิ! จอดนานแล้วนะโว๊ย!..จะดูอะไรกันนักหนา เล่นจอดเทียบฟุตบาทเลย..จะเป็นนัก
ข่าวหรือไงไอ้โจ้!" บ่นยาว
"ก็ดูอีกแป๊บไม่ได้เหรอ...จะลุ้นอ่ะ" มีเถียง หันกลับไปมองใหม่ ทำท่าจะเปิดประตูลงไปด้วย
ปอมส่งเสียงอย่างไว
"จะไปไหนไอ้โจ้!"
"จะไปดู..ว่าตายหรือเปล่า! " ปอมทำปากจึก จัก
"ไม่ต้องไปแล้ว..ตายชัวร์! ไม่เห็นเหรอน่ะ..เอาผ้าคลุมแล้ว" โจ้ถอนหายใจเฮือก!
"ผมสงสารจังเลยอ่ะ...ทำไม่ไอ้คนที่ตายถึงไม่เป็นไอ้สามตัวนั่นนะ..เสือ..รอดมาได้..ไม่รู้มัน
จะรีบไปไหนกัน..เหยียบผ่าไฟแดงมาซะมิดเชียว..สงสารคนไม่รู้อิโหน่อิเหน่ต้องมารับเคราะห์
เพราะความคึกคะนองของพวกมัน..อัดเต็มที่เลยนะน่ะ" โจ้ถอนฉิว ปอมยิ้มในหน้า เอนตัวเอา
ศรีษะพิงเบาะไว้พูดน้ำเสียงเนิบ เนิบ
"อย่างที่ฉันบอกไงไอ้โจ้..ดวงคนมันจะถึงคาดอยู่เฉยๆ มันก็ตายได้..คิดซะว่าเค้ามีบุญแล้ว
กัน..ชดใช้กรรมเสร็จแล้ว..ไอ้พวกที่ยังอยู่อย่างเราๆ เนี่ยยังต้องชดใช้กรรมกันต่อไป..ตาย
ยาก!" โจ้หัวเราะ
"พูดเหมือนบรรลุโสดาบรรณแล้วอย่างงั้นแหละ..จบขั้นไหนมาล่ะครับหลวงพี่..นิมนต์ไปเจิมที่
บ้านหน่อย" มีกวน มีกวน ปอมหันมายิ้มเพลียๆ ส่งให้ขี้เกียจโต้ตอบ แล้วโจ้ก็ทำตาโตเพิ่งนึก
ได้ มัวแต่ตื่นเต้น
"เออ!...ว่าแต่เมื่อกี้นี้ เสียวฉิบเป๋งเลยพี่ปอม..ดีนะเราอยู่คันแรกออกตัวก่อน..ถ้าช้าอีกนิดผม
ว่ามันต้องเป็นคันเราแน่ๆ..ผมไม่ได้มองขวาเลยนะน่ะ..พอพี่บอกว่าเขียวผมก็ออกตัวทันที..รู้
ตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงดังปัง! แล้ว..อุ้ย! ผมนะเสียวสันหลัง วูบ วูบเลยล่ะ...กรรมคุ้มหัวแท้ๆ "
กวนซะอย่างงั้น..ยกมือขึ้นไหว้ท่วมหัว ปอมหัวเราะ
"จะพร่ามอีกนานมั๊ยไอ้โจ้...ไอ้จุ้นคลอดแล้วมั๊งป่านนี้" นั่นแหละโจ้ถึงออกรถได้ ตามองถนน
ปากก็พร่ามไป
"จะว่าไปดวงพี่ กับดวงผมนี่ก็แข็งไม่ใช่เล่นนะ...จำได้ป่ะพี่..วันงานแต่งของพี่น่ะ..เกือบหล่น
เหวด้วยกันทั้งคู่แล้ว อีกนิดเดียวเอง..ผมนะ!..ใจตกไปถึงตาตุ่ม..วันนี้ก็มาเจออีกและ..แสดงว่า
ดวงพี่กับของผมเนี่ยมันสมพงษ์กัน เค้าเรียกว่าถูกโฉลก..ดวงเกื้อหนุนกัน แฮะๆ " หันมายิ้มยิง
ฟันขาวจั๊ว ปอมหัวเราะ หึ หึ
"ฉันว่าไม่ใช่หรอก...ยมบาลคงไม่อยากเอาไปคู่น่ะกลัวจะหนักพื้นผิวเค้า...คงจะรอแกฉาย
เดี๋ยวก่อน..ตอนนั้นก็คงมาเอาแกไปเองแหละ" โจ้ตาเหลือก
"อ้าวพี่ปอม!...ทำไมอวยซะมงคลขนาดนั้นล่ะ...ผมยังไม่อยากไป๊!..อยากอยู่ใช้กรรมก่อน..
ไม่ต้องรีบมารับผมหรอกเดี๋ยวผมหาทางไปเองได้!" มีหันมาค้อนควับ ควับ ส่งให้ปอมด้วย ปาก
ก็ถามออกมา "โรงพยาบาลอะไรพี่!" ปอมบอกชื่อโรงพยาบาล โจ้พยักหน้าหันไปจดจ่อ สมาธิ
อยู่บนท้องถนนต่อ.....
#####################################################
"เบ่งอีกทีค่ะ..อ๊ะ!..อึ๊บ..มาแล้ว เร้ว!ค่ะ..อีกนิดนึง..ทีนี้ยาวๆ เลยนะคะ.. เอ้า..อึ๊บ...มาแล้ว..มา
แล้ว คนเก่งงง...ร้องเสียงดังเชียว..น่ารักจังเลยหนุ่มน้อย" เสียงเด็กร้อง จ๊ากก! อย่างดังทำให้
จุ้นค่อยๆ เผยอเปลือกตาที่มันอ่อนล้าจะปิดแหล่มิปิดแหล่ขึ้นมอง เห็นคุณหมอส่งเจ้าตัวน้อย
ให้พยาบาลไปชำระร่างกาย ก็ยิ้มเพลียๆ มีเกร็ดน้ำตาไหลซึมออกมาที่ปลายหางตา ผสมไป
กับเม็ดเหงื่อที่พร้อมจะไหลออกมาไม่หยุดหย่อน พยาบาลต่างกุลีกุจอ เอาผ้ามาซับหน้าตาให้
จุ้น คุณหมอหันมายิ้มส่งให้
"พักก่อนนะคะ...เดี๋ยวค่อยต่อ" หันหน้าไปหาพยาบาล "อ่ะ! คุณพยาบาล เร่งมือหน่อย..คุณ
แม่อยากจะเห็นคุณลูกเต็มแก่แล้วค่ะ" พยาบาลส่งเสียงหัวเราะมาเบาๆ จุ้นนอนมองอมยิ้มหน้า
ตายังซีดเซียวอยู่ ซักครู่พยาบาลก็ประคองห่อผ้าเข้ามาหาจุ้น วางลงบนแขนข้างขวา จุ้นหันไป
มองแล้วก็ต้องหัวเราะทั้งน้ำตา ลูกแม่.. แม่เห็นแล้ว!..ผมหนาดำขลับ ปากนิด จมูกหน่อย ขน
ตางอน ตัวแด๊ง จุ้นเก็บทุกรายละเอียด เอื้อมมือไปเลิกผ้าที่ห่อเจ้าตัวน้อยไว้..บรรจงนับนิ้วมือ
กับนิ้วเท้าลูกในใจพอครบก็ยิ้มออกมา เลื่อนมือขึ้นมาสะกิดปลายจมูก เห็นเจ้าตัวน้อย ขยิบตา
ยิบ ยิบ ก็หัวเราะเบาๆ และมีอันต้องหน้าเบ้อีกครั้งนึง
"อุ้ยส์" คุณหมอได้ยินหันมามอง
"สงสัย..คุณน้องในท้องจะประท้วง..ไม่สนใจฉันเลย! อยากจะตามคุณพี่ออกมาแล้ว" จุ้นกัด
ฟันฝืนยิ้มส่งให้ หมอเดาอาการออกรีบเดินมาอุ้มเจ้าตัวน้อยออกจากแขนจุ้น
"แยกกันแป๊บนึงนะคะ" ส่งต่อให้พยาบาล
"อ่ะ! ทีนี้ได้เวลาแล้ว...มาลุ้นกันดีกว่าว่าเป็นผู้ชาย หรือผู้หญิงเอ่ย...สูดหายใจเข้าลึกๆค่ะ...ถ้า
พร้อมแล้วบอกหมอนะคะ" จุ้นพยักหน้าส่งให้..หน้าตาเหยเก..เริ่มปวดตุ๊บ! ตุ๊บ! ซักแป๊บก็เอ่ย
ปากเรียกหมอออกมา หมอหันมายิ้มให้
"ช้าๆ ค่ะ...ทำใจให้สบายนะคะ...อ่ะ อึ๊บ!..น่านแหละ..ค่อยๆมาแล้ว....อีกทีค่ะ...อึ๊บ..มาแล้ว..
มาแล้ว...อีกทีนึง..ทีนี้นานๆเลยนะคะ...อ่ะ อึ๊บบ...พ้นแล้วค่ะ...มาแล้วเสียงดีจังเลย...ไหนดู
ซิ...ไม่เหมือนแฮะ..เป็นสาวน้อย จุ๋มจิ๋มเชียว" จุ้นยิ้มทั้งน้ำตา คุณหมอส่งทารกน้อยให้กับ
พยาบาลเสร็จ ก็หันมาทำแผลให้..ปากก็ส่งเสียงคุยเจื้อยแจ้ว
"แข็งแรงทั้งคู่เลยค่ะคุณแม่...ปลอดภัยหายห่วง..เดี๋ยวจะเอามาวางไว้ให้ซ้ายขวาเลยนะคะ"
จุ้นยิ้มเพลียๆ ส่งให้ เสียงไม่รู้มันหายไปไหนหมด พยาบาลเอาผ้ามาซับหน้าตาให้จุ้นอีกครั้ง
นึง...ซักครู่ก็อุ้มเจ้าหนูน้อยทั้งสองคนมาส่งให้ วางไว้บนแขนจุ้นซ้ายขวา..แหงะหน้ามาดูลูก
สาว หน้าตาจิ้มลิ้ม ริมฝีปากสีชมพู หลับตาพริ้ม...จุ้นยิ้มเห็นลักยิ้มบุ่ม..แล้วสายตาก็เริ่มปิด
หลับผลอยไปด้วยความเพลีย.......
เสียงแกรกกรากข้างๆหู ทำให้จุ้นสะดุ้งตื่น ค่อยๆ เผยอเปลือกตาขึ้น กระพริบตาปริบๆ ปรับ
ม่านตาให้ชินกับแสงไฟ หันหน้าไปหาที่มาของเสียงแล้วก็ต้องอมยิ้มออกมาน้ำตาออกมาคลอ
อยู่ที่ปลายหางตานิดๆ..ปอมนั่งฟุบหลับอยู่ข้างๆ ผมเผ้าปรกคลุมละหน้าผากไปหมด..จุ้นค่อยๆ
เอื้อมมือมาเสยให้ ปอมสะดุ้งโหยงลืมตาขึ้นทันที และก็ยิ้มแฉ่งออกมา รีบลุกอย่างไวนั่งลงมา
บนเตียงข้างๆจุ้น...ก้มหน้าลงมาหา
"จุ้นนน!..ตื่นแล้วเหรอคนเก่ง!..เป็นยังไงบ้าง..เจ็บมั๊ย!" เท่านั้นแหละ น้ำตาคลอไหลออกมา
เป็นทาง พยักหน้าหงึก หงึก ปอมก้มลงจุ๊บหน้าผากจุ้นเบาๆ มือก็เกลี่ยน้ำตาออกจากข้างแก้ม
ให้
"ฉันขอโทษ...ฉันน่าจะมาเร็วกว่านี้มาอยู่เป็นเพื่อนแก"
"ไม่เป็นไร!..ฉันอยู่ได้" น้ำเสียงแหบพร่า..แล้วก็ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา พูดน้ำเสียงระล่ำระลัก
"ปอม! แกเห็นลูกยัง ผู้ชายกับผู้หญิง..น่ารักมากๆ เลย...นิ้วมือนิ้วเท้าเล็กกระจิดนึง..และผมก็
ดำขลับทั้งคู่เลยหยักศกนิดๆด้วย...แล้วเสียงก็ดีทั้งคู่เลยล่ะ ร้องจ๊ากก เสียงดังมากตอนออก
มาน่ะ..คุณหมอบอกว่าแข็งแรงทั้งสองคนเลยไม่ต้องเป็นห่วง" ปอมยิ้ม ลูบผมจุ้นเบาๆ
"แล้วแกล่ะจุ้นนน!" จุ้นอึ้ง! จ้องปอมนิ่งน้ำตาที่หยุดไปแล้วมันไหลย้อนกลับมาอีก เอ่อออกมา
เป็นทาง แล้วเสียงก็รอดออกมาเบาๆ
"ฉันกลัวปอม!...ก่อนคลอดฉันฝันไม่ดี..ฉันฝันว่าแกจะไม่กลับมาหาฉันอีกแล้ว" น้ำตาไหล
พลั๊ก ๆ ปอมยิ้มค่อยๆเอามือเกลี่ยน้ำตาออกให้ ก้มลงจุ๊บริมฝีปากจุ้นเบาๆ ตระกองกอดไว้
"ฉันมาแล้วจุ้น..ฉันไม่เป็นอะไร..ร่างกายครบสามสิบสองไม่มีอะไรบุบสลาย..เห็นมั๊ย!..ฉัน
กลับมาแล้ว" จุ้นพยักหน้ายิก ยิก สะอื้นเฮือกๆ "เจ็บมากมั๊ยจุ้น..ฮึมม์" ลูบแก้มจุ้นเบาๆ
"เจ็บบ!..ตอนก่อนคลอดน่ะมันปวดไปหมด...แต่พอเค้าคลอดออกมาแล้วมันโล่ง..ตอนนี้ไม่
ค่อยเท่าไหร่แล้ว" ปอมยิ้ม เช็ดน้ำตาที่ใบหน้าจุ้นให้จนหมดเกลี้ยง
"เก่งจังคนดี!...นอนซะนะจุ้นพักผ่อนก่อนจะได้หายเร็วๆ" จุ้นพยักหน้า แล้วสายตาก็มองไป
รอบห้อง
"พ่อกับแม่ไปไหนล่ะปอม"
"กลับไปได้ซักครู่แล้วล่ะกลับไปกับพี่ไทด์..ฉันให้พวกท่านกลับไปเองแหละไปพักผ่อนที่
บ้าน..พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่..พวกไอ้อ๊อดก็มานะยกกันมาเป็นขโยงเลยกลับไปพร้อมๆกันนั่น
แหละ" มือก็จัดแจงขยับผ้าห่ม จุ้นจับมือปอมไว้
"แกได้ไปดูลูกหรือยังปอม!" ปอมยิ้มส่งให้
"ไปดูมาแล้ว...ยืนแปะอยู่ตรงหน้ากระจกนั่นแหละเป็นตุ๊กแกเลย..ไม่รู้คนไหนเป็นคนไหน...มี
หลายคนจัง..หน้าเด็กมันเหมือนกันหมดเลยดูไม่ค่อยออก" จุ้นหัวเราะคิก คิก
"ไอ้ต๊อง!..แล้วทำไมไม่ถามพยาบาลเค้าล่ะ...ยืนเดาอยู่ได้" ปอมหัวเราะ ลูบมือจุ้นเบาๆ
"เกรงใจเค้าน่ะดึกแล้ว!..เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เห็น...ว่าแต่หล่อมั๊ย..หล่อเหมือนพ่อมั๊ย..แล้วลูกสาวล่ะ
สวยเหมือนแม่หรือเปล่า"
"หล่อ!..ขนตางอนเชียว" ปอมตาโต
"ขนตางอนเนี่ยนะหล่อ!" จุ้นหัวเราะ ตีแขนปอมดังเพี๊ย!
"ก็ได้แกมาทั้งกะบินั่นแหละ...บล๊อกตาแกมาทั้งดุ้นเลย" ปอมอมยิ้มพริ้ม
"เก่ง!..ปอมเก่งเห็นมั๊ยล่า..ไม่คลาดเคลื่อนเลย"
"ไอ้ทะลึ่งปอม!" หน้าที่ซีดของจุ้นเริ่มมีสีระเรื่อออกมา ปอมหัวเราะหึ หึ
"และลูกสาวล่ะจุ้น สวยมั๊ย!" จุ้นพยักหน้าหงึก หงึก ยิ้มเห็นลักยิ้มบุ่ม
"สวย!..แต่ฉันดูไม่ค่อยถนัด..รู้แต่ว่าปากนี้ชมพูแป๊ดเลย..จมูกนิดนึง..แล้วก็วูบไปซะก่อน..มัน
เพลียอ่ะ มันเลยไม่ค่อยชัดเท่าไหร่"
"ไม่เป็นไร!..เดี๋ยวพรุ่งนี้เราค่อยดูเค้าพร้อมๆกัน ตอนนี้แกนอนพักผ่อนซะนะ..จะได้สดชึ่น"
ก้มลงจุ๊บหน้าผากจุ้นเบาๆ จุ้นนอนหลับตาอย่างว่าง่าย..แล้วก็หลับผล็อยไป..ปอมนั่งมองอีก
ซักครู่ ก็ลุกขึ้นไปดับไฟกลับมาล้มตัวนอนบนโซฟาข้างๆ เตียงจุ้น..นอนอมยิ้มคิดไปเรื่อย
เปื่อยถึงอนาคตวันข้างหน้า..และก็หลับตามจุ้นไปอีกคน.....
#####################################################
"พี่จอมอยู่ไหน..ออกมาหาน้องซะดีๆ" เสียงเด็กหญิงข้าวปุ้นตะโกนเรียกเย้วๆ อยู่ใต้ต้นไม้..มือ
ทั้งสองข้างก็จูงเด็กหญิงตัวน้อยๆ อีกสองคนซ้ายขวา ยืนแหงนหน้าชะเง้อมองด้วย..จอมหัน
หน้าเซ็งๆ ไปมองหน้าคนตัวใหญ่ที่นั่งห้อยเป็นลิงอยู่ข้างๆ บ่นกระปอดกระแปดออกมา
"เด็กผู้หญิงน่าเบื่อ!..ตามติดเป็นแตงเมเลย" คนตัวใหญ่หัวเราะ เคาะหัวจอมมาหนึ่งที
"เป็นสุภาพบุรุษพูดออกมาอย่างงั้นได้ไง..ไม่ให้เกรียติ์ผู้หญิง" น้ำเสียงกำลังแตกหนุ่ม..จอม
ลูบหัวปร้อยๆ
"ก็มันจริงอ่ะพี่ติว..ไปไหนห่างๆ ก็ไม่ได้ตามติดหนึบเหมือนกาวตาช้าง" ติวหัวเราะ
"พี่จอม...ลงมาหาน้องเดี๋ยวนี้..น้องรออยู่ไม่เห็นเหรอ!" ตะโกนขึ้นมาอีก ทีนี้เริ่มสั่งแล้ว..เด็ก
หญิงตัวน้อยๆ ทั้งสองคนก็ช่วยตะโกนขึ้นมาด้วยอีกสองแรง
"ใช่! ใช่! พี่จอมลงมาเร็ว! เร้ว!..อ้ำกับอั่นรออยู่!" จอมทำหน้าเบ้ ตะโกนส่งลงไปเสียงดัง
"คร๊าบบ!..กำลังจะลงไปแล้วคร๊าบบ!" ข้าวปุ้นยิ้มแป้นคำสั่งได้ผล ไม่เคยมีครั้งไหนที่พี่ชายจะ
ปฏิเสธ ถึงจะมีอิดออดช้าบ้างบางคราวแต่ก็ยอมให้ทุกครั้ง ค่อยๆถอยลงจากต้นไม้ และก็
กระโดดลงไปยืนบนพื้น ติวกระโดดตามมาอีกคน
"พี่จอมมาแล้ว" อั๊มกับอั๋นตะโกนเย้วๆ ดีใจ...
"มีอะไร..ยายน้อง" หันมาหาน้องสาว ข้าวปุ้นยิ้มแป้น
"แม่ให้มาตามพี่จอม กับพี่ติวไปกินข้าว" สองสาวน้อยพยักหน้าส่งมาด้วย
"ใช่ๆ ป้าจุ้นให้มาตามพี่จอม กับพี่ติวไปกินข้าว" จอมหน้าม่อย จะหันหลังกลับ
"ยังไม่หิวอ่ะ!"
"ไม่ได้! ถึงไม่หิวก็ต้องกินเดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะ...และจะปล่อยให้น้องกินกันเองเหรอ..ไปกิน
พร้อมกัน" ยื่นมือมาจับมือพี่ชายไว้ อั๊มกับอั๋น กระโดดเหย็ง ๆ เขย่งตัวใหญ่
"พี่จอม..จะขี่หลังอ่ะย่อตัวลง" จอมเห็นอาการของอั๊มกับอั๋นก็หัวเราะออกมา
"จะขี่ยังไงไหวล่ะ..ตั้งสองคน..เอาคนเดียว" อั๊มหันไปมองน้องสาว
"อ่ะ! วันนี้อั๋นขี่ก็ได้..เดี๋ยวพรุ่งนี้ตาพี่อั๊มขี่นะ" อั๋นพยักหน้ายิก ยิก ยิ้มแก้มแทบปริรีบมาเกาะ
หลังจอม
"ไปเร็วม้า..องค์หญิงขี่หลังแล้ว" จอมค่อยๆ ยกตัวขึ้นหน้าเบ้ หนัก! มือข้างซ้ายน้องสาวก็จับ
ไว้ ข้างขวาอั๊มก็วิ่งมาจับไว้อีกคน ไหนจะคนบนหลังอีก เกาะคอไว้ซะแน่น ขาก็รัดเอวไว้อย่าง
ดีกลัวตก ส่งเสียงหัวเราะคิก ๆออกมาชอบใจใหญ่...ข้าวปุ้นหันไปเห็นติวยืนมองอมยิ้มอยู่ ก็
ขมวดคิ้ว
"ยิ้มอะไรพี่ติว..มานี่..ไปด้วยกันไปกินข้าว..เดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะ" เอื้อมมือซ้ายมาดึงมือติว
ให้เดินไปด้วยกัน เดินเป็นระนาบเดียวกันหมดส่งเสียงหัวเราะไปตลอดทาง...ตอนนี้ติวอายุสิบ
หกแล้ว..จอมกับข้าวปุ้นเก้าขวบ ส่วนอั๊มกับอั๋น ลูกของอ๊อดกับแนงห้ากับสี่ขวบตามลำดับ..ติว
ลงมาอยู่กรุงเทพตอนช่วงปิดเทอม ลงมาเรียนพิเศษอาศัยอยู่บ้านจุ้นเลย..ส่วนอั๊มกับอั๋นทุกวัน
หยุดจะต้องรบเร้าให้พ่อกับแม่พามาหาจอมกับข้าวปุ้น เพราะติดทั้งสองคนมาก...ยังจะมีลูก
ของวัฒน์กับตูนอีกสองคนอายุไล่เลี่ยกัน..ถ้าวันไหนวันหยุดอยู่กันพร้อมหน้าไม่ต้องห่วง..
เสียงเด็กจะดังไปสามบ้านแปดบ้าน...เหมือนโรงเรียนอนุบาลจับปูใส่กระด้ง...
"อั๋น!..ไปขี่หลังพี่จอมทำไมล่ะลูก..พี่จอมหนักนะน่ะตัวเราไม่ใช่จะเบาๆ" แนงส่งเสียงออกไป
หาลูกสาวที่กำลังหัวเราะคิก คิกอยู่บนหลังจอม จุ้นเงยหน้าขึ้นมองอมยิ้ม มือก็หยุดชะงักจาก
การปลอกผลไม้
"จอมระวังน้องหล่นลูก..เดินดี ๆ" แนงหันมาหาจุ้น ทำตาขวางใส่
"แกก็ชอบขัดฉันอยู่เรื่อยไอ้จุ้น!..เจ้าจอมมันหนักนะน่ะ ดูหน้ามันสิหน้าบูดหน้าเบี้ยวเลย เจ้าอั๋น
มันหลายกิโลเลยนะนั่นน่ะ" จุ้นหัวเราะ ก้มหน้าปลอกต่อ
"จะเป็นอะไรไปเด็กมันเล่นกัน..ไอ้คนให้ขี่มันยังไม่บ่นเลยแกจะไปบ่นทำไม" แนงหัวเราะออก
มาบ้าง สายตาก็มองไปยังพวกเด็กๆ ที่กำลังเดินเข้ามา
"พูดถึงเจ้าจอม..ฉันชอบดูเวลาที่เค้าอยู่กับน้องสาวเค้าจัง..ฉันอยากมีพี่ชายอย่างนี้บ้าง ตอน
แกกับพี่ไทด์ฉันก็อิจฉาไปทีแล้ว..ทีนี้มารุ่นลูกอีก มันน่ารักดีดูแข็งข้างนอกแต่อ่อนข้างในยอม
น้องสาวตลอด และไอ้เจ้าน้องสาวก็ติดพี่ชายแจเลยไม่เคยห่าง..อ่อนโยนแต่ไม่อ่อนแอ..แก
เลี้ยงได้ไงอ่ะจุ้นเด็กผู้ชายสมัยนี้เลี้ยงยากจะตาย แกเลี้ยงได้ขนาดนี้ฉันล่ะทึ่งจริงๆ" จุ้นเงย
หน้าขึ้นมาหัวเราะเบาๆ
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันแนง...สอนเหมือนที่พ่อกับแม่ฉันเคยสอนฉันกับพี่ไทด์มานั่นแหละ..ไม่ได้
เลี้ยงผิดแผกแตกต่างไปจากคนอื่นเลย...ไอ้เรื่องนิสัยฉันก็เห็นเค้าเป็นอย่างงี้มาตั้งแต่เล็ก
แล้ว เค้าจะติดพ่อเค้าตลอด เห็นพ่อทำอะไรก็ทำตามบ้างคงจะติดนิสัยพ่อมาด้วยล่ะมั้ง....และ
ที่สำคัญข้าวปุ้นมันขี้อ้อน เอาเจ้าจอมจนอยู่หมัด..คนนั้นเค้าฉลาดพูดอยากจะใช้อะไรพี่ชาย
เป็นได้เสียงอ่อนเสียงหวาน..น้องอย่างงั้นน้องอย่างงี้มีเหรอจอมมันจะไม่ทำให้" แนงหัวเราะ
"อันนี้ก็คงได้นิสัยไอ้ปอมมาอีกล่ะสิ ไอ้นิสัยขี้อ้อนเนี่ย!" จุ้นพยักหน้าส่งให้
"อือ!จะมีใครล่ะ..ฉันอ้อนเป็นซะที่ไหน" แล้วเด็กๆ ก็เดินมาถึง ข้าวปุ้นรีบเดินมากอดแม่ จุ้น
แหงะหน้าไปมอง
"ปุ้น! ไปตามพ่อ กับอาอ๊อดไปลูก อยู่ศาลาข้างหลังบ้าน...บอกแม่เรียกมากินข้าว ตั้งโต๊ะเสร็จ
แล้ว"
"ค่ะ" แล้วก็วิ่งปรู๊ดออกไป วิ่งไปถึงก็หอบแฮก! ปอมกับอ๊อดกำลังช่วยกันย่ำโคนต้นไม้อยู่
เพิ่งจะเอาต้นไม้มาลงใหม่ พอปอมหันมาเห็นอาการลูกสาวก็หัวเราะออกมา
"เป็นอะไรเจ้าปุ้นลิ้นห้อยเลย..จะรีบไปไหน" ปุ้นค่อยๆ ยืดตัวตรง
"แม่ให้มาตามพ่อ กับอาอ๊อดไปกินข้าวค่ะ..แม่ตั้งโต๊ะเสร็จแล้ว" ยังหอบอยู่ อ๊อดหัวเราะออก
มาบ้าง
"ค่อยๆ พูดก็ได้ข้าวปุ้น เดี๋ยวก็หมดลมกันพอดี" อ๊อดหันหน้าไปล้างมือ ข้าวปุ้นรีบเดินมาหา
พ่อ
"พ่อทำอะไรน่ะ...ให้ปุ้นช่วยมั๊ย!" ปอมอมยิ้ม เอื้อมมือข้างที่เปรอะนั้นแหละมาหยิกแก้มลูก
สาวเบาๆ
"ลูกสาวน่ารักจังเลย..จะช่วยพ่อด้วย" ปุ้นเห็นมือปอมก็ทำหน้าเบ้
"พ่ออ่ะ!...ชอบแกล้งปุ้นเรื่อยเลยแก้มปุ้นเปรอะหมดแล้วมั้ง!" บ่นงุ้ง งิ้ง งุ้ง งิ้ง ปอมหัวเราะ นั่ง
ไปบนเก้าอี้สนาม ดึงลูกสาวเข้ามากอดไว้
"ไหน! เปรอะตรงไหน" หอมแก้มลูกสาวฟอดๆ ตรงที่ตัวเองจับไปเมื่อกี้นี้แหละ ปุ้นหัวเราะคิก
คัก
"จักจี้อ่ะ" มือก็กอดคอพ่อแน่น ปอมอมยิ้มมองหน้าลูกสาว
"ไม่เห็นเปรอะเลย...พ่อยังหอมหนูได้เลยเนี่ยไม่เปรอะซักนิด" ปุ้นทำปากจึก จัก เหมือน
ผู้ใหญ่ เอื้อมมือเล็กๆ มาลูบดินออกจากใบหน้าปอมให้
"เปรอะ..ดินเปื้อนไปหมดแล้วเนี่ย" ลูบๆ ปัดๆ ให้พ่อใหญ่
"เหรอ!..เปรอะเหรอ!" ปอมแกล้งทำหน้าเหวอ ปุ้นพยักหน้า หงึก หงึก
"ไป! งั้นเข้าบ้าน..ไปล้างหน้ากัน" ค่อยๆ อุ้มลูกสาวไว้ในอ้อมแขน
"อือหือ!..ทำไมหนูตัวหนักจังข้าวปุ้น!..อุ้มจะไม่ไหวแล้วนะเนี่ย" ข้าวปุ้นหัวเราะคิก คิก ขำ เอา
มือกอดคอพ่อไว้กลัวหล่น....อ๊อดอมยิ้มเดินตามหลังปอมเข้าไปในบ้าน..ปอมปล่อยข้าวปุ้น
ลง เห็นหลังจุ้นไว ไว กำลังจะเดินขึ้นข้างบน รีบส่งเสียงออกไป
"จุ้นนน! ปอ.." ส่งมาได้พยางค์เดียว เพราะจอมกับข้าวปุ้น พูดดักคอไว้หมด ประสานเสียง
ออกมาพร้อมกัน
"ปอมมม..มาแล้ว..มีอะไรให้ปอมกินบ้างเอ่ย ปอมหิวแล้วคนดี..จุ้ง จิ้ง จุ้ง จิ้ง" มีส่ายหน้าไปมา
พร้อมกันทั้งคู่ เลียนแบบพ่อด้วย พูดเสร็จก็รีบวิ่งปรู๊ดออกไปข้างนอก หัวเราะกันเกรียว ปอม
ยืนมองอมยิ้มหัวเราะหึ หึ อ๊อดส่งเสียงมาอย่างไว สีหน้าระบายด้วยรอยยิ้ม
"ไง..พูดบ่อยหรือไงไอ้ปอม..ลูกมันถึงจำได้แม่นยำแบบนี้..เหมือนเปี๊ยบเลยว่ะ 555" หัวเราะ
ชอบใจใหญ่ ปอมเดินมาเขกหัวอ๊อดหนึ่งทีหมั่นไส้ อ๊อดลูบหัวปร้อยๆ แต่ยังหัวเราะไม่เลิก
ปอมรีบเดินตามจุ้นขึ้นข้างบน....
"จุ้นน! อยู่ไหนอ่ะ" เดินเข้ามาในห้องนอนสอดส่ายสายตาหาก็ไม่เห็น เดินแวบเข้าไปดูในห้อง
น้ำเห็นจุ้นกำลังเอื้อมมือไปหยิบกระดาษทิชชู่บนตู้ก็อมยิ้ม เดินเข้าไปกอดข้างหลัง
"ทำอะไรคนเก่ง!...ฮึมม์" หอมแก้มจุ้นฟอดนึง จุ้นแหงะหน้ามอง มือก็หยิบทิชชู่ลงมาด้วย แล้ว
ก็หันหน้ามาหาปอม
"มาเอาทิชชู่..ข้างล่างมันหมด" พอเห็นหน้าปอมก็หัวเราะออกมา
"หน้าเปรอะเต็มไปหมดเลยปอม ทำไมไม่รู้จักล้างเฮอะ..สกปรก!" ปอมยิ้มตาหยีส่งให้...
"ก็จะมาให้จุ้นล้างให้อ่ะ" จุ้นหัวเราะ
"มือแกไม่มีเหรอไง!..พิการเหรอ!"
"มือปอมก็เปรอะด้วยอ่ะ...เดี๋ยวล้างหน้ามันก็เปรอะไปใหญ่สิ" อ้อนน จุ้นอมยิ้มหมั่นไส้
"ก็ล้างมือก่อนสิ...แล้วค่อยไปล้างหน้า..แค่นี้ต้องให้สอน" ปอมแกล้งเลิกคิ้ว
"อ้าวเหรอ! ล้างมือก่อนเหรอ..มัวแต่นึกว่าจะล้างหน้าเลยไม่ได้นึกถึงเรื่องมือเลยอ่ะ" จุ้นเบ้หน้า
ส่งให้
"เชื่อตายล่ะ!" ปอมหัวเราะ จ้องหน้าจุ้นแล้วเสียงก็ส่งออกมาเบาๆ
"จุ้นน! ตกลงพ่อกับแม่จะอยู่กรุงเทพฯ ต่อใช่มั๊ย!" จุ้นพยักหน้าส่งให้ ปอมยิ้มแป้น
"ดี! งั้นก็ไม่ต้องกังวลอะไรแล้ว..ฝากลูกให้พ่อกับแม่เลี้ยงได้..เพราะเดี๋ยวอีกสองวันพ่อแม่ฉัน
ก็จะขึ้นมาเหมือนกัน..ดีเลยอยู่กันครบ ปู่ ย่า ตา ยาย ให้เลี้ยงหลานสองคนซักอาทิตย์นึง" จุ้น
ขมวดคิ้ว
"มันจะดีเหรอปอม..ไม่เอาลูกไปด้วยล่ะ" ปอมหัวเราะ
"อาทิตย์เดียวเองจุ้น...อยู่ด้วยกันมาตั้งเก้าปีไม่เคยห่างกันเลย..อาทิตย์เดียวมันจะเป็นอะไร
ไป..น้า จุ้นน้า" จุ้นพยักหน้าหงึก หงึก ปอมยิ้มแป้นแล้น จุ๊บไปบนหน้าผากจุ้นเบาๆ
"น่ารักจัง!".....
#####################################################
"นั่นแหละ! หมุน..จุ้นหมุน...เออ!เก่งแฮะ" หอมแก้มจุ้นฟอดนึง จุ้นหันมามอง
"ทำยังไงต่ออ่ะปอม" ปอมหัวเราะ ยืนกอดจุ้นอยู่อย่างงั้น
"เล่นกับมันไปก่อนจุ้น...อย่าไปฝืนมัน..เดี๋ยวมันก็หมดแรงเอง" จุ้นทำปากจึก จัก ขัดใจ
"เล่นยังไงล่ะ..บอกให้กระจ่างหน่อยซิ" เสียงเริ่มสูง ปอมเลิกคิ้วหัวเราะ
"เป็นอะไรคนเก่ง..หงุดหงิดจัง"
"ก็บอกแล้วว่าไม่ตก...ไม่ตก แกก็คะยั้นคะยออยู่นั่นแหละ..มันบาปกรรมนะปอม" หน้างอเป็น
ม้าหมากลุก ปอมหัวเราะ
"ก็ตัวสุดท้ายไง..ต่อไปนี้ไม่ตกแล้ว" หน้าจุ้นยังบึ้งอยู่
"ทำไมต้องมีตัวสุดท้าย..ไม่ต้องตกเลยไม่ได้เหรอ...แล้วดูซิเนี่ยทำบาปขึ้นด้วย หย่อนปุ๊บติด
ปั๊บเลยอ่ะ...เอาออกเถอะปอม...สงสารมันอ่ะ" โอดครวญ ปอมอมยิ้มส่ายหัวไปมา ยื่นมือมา
ดึงคันเบ็ดจากมือจุ้น
"มา! ส่งมา..เอาออกให้" จุ้นยื่นส่งให้แต่โดยดีนั่งลงไปบนพื้นหิน ปอมเย่อกับปลาอยู่ครู่นึง
ค่อยๆ หมุนค่อยๆ ผ่อนอยู่ชั่วขณะ...แล้วก็ลากมันขึ้นมา..นั่งยองๆ ลงบนพื้น ปลาที่ติดมาตัว
ใหญ่เชียว ปอมเอาวางไว้บนพื้นหินหันมายักคิ้วใส่จุ้น
"จำได้มั๊ย..ว่าชื่อปลาอะไรเอ่ย" จุ้นขมวดคิ้ว
"ชื่ออะไร" ปอมอมยิ้มพริ้ม
"ชื่อลูกเราไง" นั่นแหละ จุ้นถึงนึกออกมาได้ หัวเราะหึ หึ
"ไอ้บ้าปอม!...ฉันก็ยังนึกอยู่ว่าชื่อลูกเหมือนเคยได้ยินมาจากไหน ที่แท้ก็ไอ้ปลาเจ้าปัญหานี่
เอง..ช่างคิดนักนะ" ปอมหัวเราะ มือก็แกะตัวเบ็ดพร้อมเหยื่อออกจากปากปลา ค่อยๆหย่อน
ปลาลงน้ำไป ล้างมือเสร็จก็กระเถิบถอยหลังมานั่งข้างๆจุ้นเอาหลังพิงก้อนหินไว้ เช็ดมือไปบน
กางเกงแล้วก็เอื้อมมือดึงจุ้นมาไว้ในอ้อมกอด กระชับตัวจุ้นเข้ามาใกล้ๆ นั่งมองดูท้องฟ้ากับ
ท้องทะเลไปด้วยกัน แล้วเสียงปอมก็ค่อยๆเอื้อนเอ่ยออกมา
"มันไม่เปลี่ยนเลยนะจุ้น..ก้อนหินก้อนนี้ที่เราเคยนั่งพิงด้วยกัน..ทะเลตรงนี้ที่เราเคยนั่งตกปลา
ด้วยกัน..หรือแม้กระทั่งผืนฟ้าผืนนี้ ที่มันโอบล้อมทะเลแห่งนี้กับก้อนหินก้อนนี้ไว้ด้วยกัน..มันดู
ไม่เปลี่ยนไปเลย ไม่ว่าจะผ่านไปซักกี่ปีมันก็ยังคงอยู่อย่างงี้กาลเวลาไม่ทำให้มันเปลี่ยนไป...
ฉันชอบที่นี่จังจุ้น..มันเป็นจุดเริ่มต้นอะไรหลายๆอย่าง และก็เปลี่ยนอะไรหลายๆ อย่างให้มัน
เป็นอยู่มาถึงทุกวันนี้" จุ้นแหงะหน้ามามองส่งเสียงถามมาเบาๆ
"เริ่มต้นอะไร...เปลี่ยนอะไร" ปอมอมยิ้มหันหน้ามาหา
"ก็เริ่มต้นที่จะรักไงจุ้น..และก็เปลี่ยนเพื่อนให้มาเป็นคนรัก..เลยมาเป็นภรรยาจนถึงทุกวันนี้..
ฉันภูมิใจสุดๆ รู้มั๊ยจุ้น..จะมีผู้หญิงซักกี่คนบอกรักได้น่ารักน่าหยิกแก้มอย่างงั้น..เหมือนกับจะ
ชวนฉันหาเรื่องก็ไม่ปาน" จุ้นหัวเราะ เอนหน้าไปซบไหล่ปอม
"ก็แกมันหูตึง! พูดออกไปครั้งแรกไม่ได้ยินมันก็ต้องเล่นบทโหด น้ำเสียงเข้มข่มไว้ก่อน" ปอม
หัวเราะ มือก็ลูบผมจุ้นไปด้วย พึมพำออกมาเบาๆ
"แม่เสือ" จุ้นอมยิ้ม
"ลูกลิง" ยอกย้อน..ปอมหัวเราะ หันหน้ามาจุ้น
"ไหนมาให้ลูกลิง จุ๊บ!แม่เสือหน่อยเร้ว! ดูซิจะดุสมคำร่ำลือหรือเปล่า" จุ้นหัวเราะคิก คิก แล้วก็
เงียบกันไปพักใหญ่...ปอมค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา
"ฉันรักแกจุ้น..รักมากด้วย และก็จะเป็นอย่างงี้ตลอดไปไม่เปลี่ยนแน่นอน" จุ้นยิ้มพยักหน้าส่ง
ให้ กอดปอมแน่น
"เหมือนกันปอม...เหมือนกัน!" ปอมอมยิ้มกอดตอบจุ้น..ทั้งคู่หันไปมองพระอาทิตย์ที่กำลังจะ
ลับลงดิ่งหายไปตรงเวิ้งฟ้าไกลๆ..เสียงเกรียวคลื่นกระทบฝั่ง นกนางนวลค่อยๆทยอยบินกลับ
รังเป็นสัญญาณว่าเวลาของวันกำลังจะสิ้นสุดลง แต่ทั้งสองก็ยังคงนั่งนิ่งกันอยู่อย่างนั้นดื่มด่ำ
กับความเงียบสงบ และราตรีที่กำลังจะย่างกลายเข้ามาเยือน...............
วันเสาร์ที่ 26 กุมภาพันธ์.........เวลา 20:30 น. (ณ.บ้านกรุงเทพฯ)
วันนี้วันเกิดเจ้าแฝดอายุครบสิบสามปี..ไม่อยากจะเชื่อเหมือนเพิ่งคลอดพวกเค้ามาเมื่อเร็วๆ นี้
เอง แป๊บๆ จะเป็นหนุ่มเป็นสาวกันแล้ว วันนี้ตื่นกันแต่เช้าออกมาใส่บาตรกัน...ปู่ ย่า ตา ยาย
ลุง ป้า ของเจ้าแฝดก็อยู่กันพร้อมหน้า..เตรียมของกันให้วุ่นทำเหมือนกับจะขึ้นบ้านใหม่ก็ไม่
ปาน..ข้าวปลาอาหารเต็มไปหมด ถ้านิมนต์พระมาได้คงจะทำกันแล้ว...พี่พัฒน์ กับพี่ก้อยก็ลง
มากรุงเทพฯ ด้วยลงมาหาติว..ช่วงนี้ติวเรียนหนักไม่ค่อยได้ขึ้นไปหา ขยันใหญ่กะจะจบให้ได้
ภายในสามปีครึ่ง..เปรยๆ กับปอมอยากจะคว้าเกียรติ์นิยมสถาปัตย์จุฬาให้พ่อกับแม่ได้เชย
ชม...
สิบโมงเช้าก็ยกโขยงกันไปเลี้ยงอาหารกลางวันเด็กๆ ที่บ้านเมตตา...มากันครบหมดทุกครอบ
ครัวจะเว้นก็แต่ โจ้ กับ นาไม่อยู่กรุงเทพฯไปเยี่ยมญาติที่ต่างจังหวัด..ช่วยกันแจกขนม นม
เนย เด็กๆ กันเป็นการใหญ่..ปอม กับพี่ไทด์ขึ้นไปเล่นกีต้าร์ร้องเพลงให้เด็กๆฟัง มีอ๊อด กับ
แนงขึ้นไปแจมด้วย..เห็นใบหน้าของเด็กๆ ที่บ้านเมตตาแล้วมีความสุขอมยิ้มแก้มแทบปริกัน
ทุกคน..ซักครั้งนึงของช่วงชีวิตของพวกเค้า ถ้าเราทำได้เราก็ควรจะทำ ประโยคนี้จำได้แม่น
ปอมมันเคยพูดไว้..และก็ปฎิบัติอย่างงี้มาทุกปี...จอมกับปุ้นไม่ยอมห่างพ่อเลย ขึ้นไปยืนร้อง
เพลง อยู่ข้างๆ พ่อกับลุงตลอด ดูจะเป็นเด็กกล้าแสดงออกกันทั้งคู่....
กลับมาถึงบ้านก็เกือบบ่ายสามโมง..ช่วยกันเตรียมข้าวปลาอาหารกินกันตอนเย็น พี่แน๊ทหน้า
เป็นมันเลย แม่ครัวใหญ่...วันนี้พี่แน๊ทปิดร้านหนึ่งวัน และก็ขนของกินที่ร้านมาเพียบบอกว่าเอา
มาเลี้ยงหลาน..หลงหลานติดหลานซะแล้วคุณป้า..นึกแล้วก็สงสารพี่แน๊ทกับพี่ไทด์ อยากมีลูก
แต่มีไม่ได้ด้วยร่างกายไม่พร้อม..ก็ได้จอมกับข้าวปุ้นนี่แหละคอยคลอเคลียอยู่ข้างๆ กลายเป็น
คนติดหลานไปเลยทั้งคู่......
"แม่คะ!..อาโจ้..อานา..ป้ามณ ลุงเคนมาแล้วค่ะ" เสียงข้าวปุ้นแจ้วๆ อยู่หน้าห้อง..จุ้นวาง
ปากกา ส่งเสียงออกไป
"จ๊ะ! เดี๋ยวแม่ตามไป" ค่อยๆ ปิดสมุดบันทึก มือก็เตรียมจะล๊อคกุญเจ..แล้วก็ต้องยิ้มออกมา
ไม่ล็อคดีกว่าเดี๋ยวไอ้ตัวดีก็ต้องมาขอกุญแจอีก..ไอ้บ้าปอม!...ลุกขึ้นยืนหันหลังเดินออกจาก
ห้องไป ทิ้งความเงียบสงบไว้ในห้องอีกครั้งนึง....................
###################### จบบริบูรณ์ ^^#####################
กรกนก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 มิ.ย. 2554, 19:28:12 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 9 มิ.ย. 2554, 19:28:12 น.
จำนวนการเข้าชม : 2197
| << ตอนที่ 49 : Forever |
wane 10 มิ.ย. 2554, 03:30:10 น.
น่ารักมากมายค่ะ เป็นคู่แท้จริงๆ
น่ารักมากมายค่ะ เป็นคู่แท้จริงๆ
ChaussonAuxPomme 7 มี.ค. 2555, 19:03:06 น.
...สนุกมากค่ะประทับใจมาก บางช่วงอ่านแล้วน้ำตาคลอนะ ยังไงก้รู้สึกว่ามันเป็นชีวิตจริงอ่ะคะ ไม่คิดว่ามันเป็นนิยาย มันเหมือนชีวิตคนมากกว่า...ขอบคุณคะสนุกมาก... ^^
...สนุกมากค่ะประทับใจมาก บางช่วงอ่านแล้วน้ำตาคลอนะ ยังไงก้รู้สึกว่ามันเป็นชีวิตจริงอ่ะคะ ไม่คิดว่ามันเป็นนิยาย มันเหมือนชีวิตคนมากกว่า...ขอบคุณคะสนุกมาก... ^^