กรุ่นไอรักหลังลมร้อน
สบายๆ คลายเครียด..
Tags: สาวขอนแก่นเข้ากรุง

ตอน: ตอนที่1 : เจอตอ

เช้าวันที่1 ธันวาคม...เวลา 7:10นาที วันนี้อากาศเริ่มหนาวแล้ว มีหมอกลงประปราย สายลม
พัดเอื่อยๆ..การจราจรยังไม่คับคั่ง..หญิงสาวนางนึงสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีฟ้าเข้ารูปปลายเสื้อ
สอดไว้ในกระโปรงสีกรมท่าตัวโปรดยาวแค่เข่า โชว์เรียวขาที่งามระหง สวมรองเท้าส้นสูง..
ค่อยๆ ก้าวเดินมาบนถนนวิทยุ เงยหน้าขึ้นรับสายลมที่ระแผ่วๆ บนใบหน้า..สูดลมหายใจเข้า
ปอดดังเฮือก!..เฮ้อ!..มันช่างหอมหวลเหลือเกิน..กลิ่นของอากาศยามหน้าหนาวเนี่ย...

ฉันชื่อ คนางค์ นามสกุลนะเหรออย่าให้เซดเลยดีกว่า..อย่างใหญ่มาก ณ.ขอนแก่น..เห็นมั๊ยล่ะ
เฉพาะนามสกุลฉันก็ล่อไปทั้งจังหวัดแล้ว...ภูมิใจสุดๆเลยที่เกิดมาในจังหวัดนี้ ก็จะไม่ให้ฉัน
ภูมิใจได้ไงล่ะ...มีประชากรตั้งหนึ่งล้านเจ็ดแสนกว่าคนในจังหวัดที่ฉันเกิด เยอะมาก..ฉันไม่มี
ชื่อเล่นหรอกนะ..พ่อกับแม่จะเรียกฉันว่าคนางค์มาตั้งแต่เกิด..ยามพวกท่านอารมณ์ดีๆ ก็มักจะ
เรียกฉันว่า คนางค์เอ๊ย! มาหาพ่อกับแม่หน่อยซิลูก...น้ำเสียงประมาณแม่นก พ่อนกเอ็นดูลูก
นกอย่างงั้นแหละ แทบจะเคี้ยวอาหารป้อนส่งเข้าปากลูกเลยล่ะ..แต่ถ้าวันไหนอารมณ์หงุด
เงี้ยว..เขี้ยวงอก..ก็จะอีนาง..บั๊กห่านี่..มาผี่!มาผี่!...(มานี่ มานี่) จะเป็นอย่างงี้ประจำ หุ หุฉันชิน
ซะแล้ว..

วันนี้ทำไมฉันถึงมาเดินอยู่บนถนนเส้นนี้น่ะเหรอ...กรี๊ดดดดด! วันแรก..วันนี้เป็นวันที่ฉันเริ่มงาน
วันแรก..อ่ะ ฮ้า!..มันช่างมีความสุขซะจริง จริ๊ง...อะไรมันจะโชคดีขนาดนี้ อิอิ! เพิ่งจบมา
หมาดๆ ก็มีงานมาจอดรอฉันถึงที่ พับผ่าเถอะ! จะมีใครโชคดีเหมือนฉันบ้างมั๊ยเนี่ย...จนไอ้
เปี๊ยก!...ไอ้เปี๊ยกนี่มันเป็นเพื่อนสนิทฉัน..ผู้ชายน่ะ..คบกันมาตั้งแต่เด็กๆ บ้านเราอยู่ใกล้กัน
กิน นอน เรียน เที่ยว มาด้วยกันตลอดแทบจะไม่เคยห่างกันเลย..จะมาเริ่มห่างกันก็ตอนเรียน
มหาวิทยาลัยนี่แหละ..ตอนเข้าก็เข้าพร้อมกันแต่ตอนจบเนี่ย...ฉันจบก่อนเพราะฉันเรียนเก่ง หุ
หุ..ตอนนี้มันยังอยู่ปีสองอยู่เลย เรียนซ้ำไปซ้ำมา มันรักมหาวิทยาลัยน่ะ..ก๊ากกก!..สมน้ำหน้า
มัน..มันบ่นกระปอดกระแปด อิจฉาฉันใหญ่บอกว่าฉันได้งานดี..ได้เข้ามาทำงานในกรุงเทพฯ...
ธรรมดาอ่ะเนอะ! วาสนาไม่เหมือนกัน จ๊ากกก! แต่ฉันไม่ได้พูดออกไปหรอกนะ..เพราะฉันรัก
เพื่อนน่ะกลัวมันจะเสียใจ อิอิ!...

จะว่าไปการมากรุงเทพฯ ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองแล้วล่ะ หลังจากครั้งแรกเมื่อตอนฉันแปดขวบพ่อ
แม่พาเข้ามาเยี่ยมเพื่อนเค้าน่ะ..ตั้งแต่บัดนั้นมาก็ไม่เคยย่างกรายเข้ามาอีกเลย..ดูสถานที่มัน
เปลี่ยนไปจริงๆ ตึกสูงๆ ใหญ่ๆเต็มไปหมด...พ่อฝากฝังฉันกับเพื่อนพ่อน่ะ...ก็เพื่อนเค้าตอนที่
ฉันเข้ามาเยือนกรุงเทพฯ ครั้งแรกนั่นแหละ...เค้าก็ใจดีจริงๆไม่บอกปัดปฏิเสธพ่อซักคำสงสัย
พ่อฉันจะใหญ่ไม่ใช่เล่น...นั่นก็เลยทำให้ฉันมายืนอยู่ตรงนี้ หน้าตึกสูงใหญ่ข้างหน้านี่....TD
Group Co.,Ltd.

คนางค์หยุดยืนอยู่หน้าตึก..เงยหน้าขึ้นมองความสูงของมัน อมยิ้มแป้นแล้น..แล้วก็หลับตา
พริ้มม!..ฉันจะนั่งทำงานอยู่ชั้นไหนเนี่ย..มันจะต้องเป็นชั้นที่มองเห็นวิวของกรุงเทพฯ อย่างจะ
จะ แน่ๆ เลย อิอิ!

“เอ่อ!...คุณ...คุณครับ” สะกิดแขนคนางค์ยิก ยิก..คนางค์ยังคงหลับตายืนยิ้มพริ้มอยู่หน้าตึก

“คุณ...คุณครับ” ทีนี้เขย่าแขน คนางค์สะดุ้งโหยงหลุดออกจากพวัง ลืมตาขึ้นมาทันทีแล้วก็
ต้องมีอันตกใจ พูดออกมาเสียงดัง

“ตำรวจ”

“แหะ! แหะ!....ยามครับยามมิใช่ตำรวจ...ยังไม่ถึงขั้นน้านน!” ยิ้มเห็นฟันสามสิบสองซี่ คนางค์
ยิ้มแหยๆ ส่งให้

“ขอโทษค่ะ...พอดีตกใจเลยหลุดปาก”

“ไม่เป็นไรครับ..และนี่คุณผู้หญิงมายืนทำอะไรตรงนี้ล่ะครับ...ผมนั่งมองอยู่ตั้งนานแล้ว เห็น
ยืนนิ่งยิ้มพริ้มคนเดียวอยู่หน้าตึกก็เลยสงสัย เลยเดินออกมาดู ให้ผมช่วยอะไรมั๊ยครับ” อา
ษาอย่างขมักเขม่น

“คือนาง..เอ๊ย!ดิฉันมาเริ่มงานที่นี่วันแรกน่ะค่ะ..ก็เลยยืนมองตึกซักหน่อยดูความใหญ่ของมัน
แหะๆ”

“อ้อ! ดูความใหญ่ของตึก...ว่าแต่ที่นี่เค้าเริ่มงานกันเก้าโมงน่ะครับ..คุณผู้หญิงมาซะเช้าเชียวนี่
ยังไม่แปดโมงเลย..ยังไม่มีใครมาหรอกครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะนางรอได้...มาก่อนเวลาดีกว่ามาสายค่ะ เดี๋ยวรถติดจะยุ่ง” ยามพงกหัวรับ หงึก
หงึก

“จริงครับ..การจราจรกรุงเทพฯ เดี๋ยวนี้ไว้ใจไม่ได้...มันไม่อยู่กะล่องกะลอย..เดี๋ยวหยุดเดี๋ยว
ขยับผมล่ะปวดหัวแทน...นี่ก็จะปรับ ค.ร.ม.อีกแล้วไม่รู้มันจะอะไรนักหนาไอ้พวกกินบ้านกิน
เมือง...คอรัปชั่นเต็มบ้านเต็มเมืองไปหมด...แหม! ถ้าผมมีโอกาสได้เป็น สส. นะจะปราบให้สิ้น
ซากมิให้เหลือหรอทุกหย่อมหญ้า...มันเลวจริงๆ..คุณผู้หญิงว่าจริงมั๊ยครับ” ยาววว..คนางค์ตา
โต ไอ้หยา!เจอพวกรักชาติเข้ากระดูกอีกคนแล้ว น่าจะส่งไปอยู่กับพวกไอ้เปี๊ยกท่าจะเข้าขา
กันดี..พยักหน้า ยิก ยิกส่งให้

“จริงค่ะ จริง!” คุณยามยิ้มแป้น ถูกใจ

“งั้นเชิญไปนั่งรอข้างในตึกดีกว่าครับ..ไปนั่งจิบกาแฟกินปาท๋องโก๋กับผมก่อน..น้ำน่าจะร้อน
แล้วล่ะครับ..ผมเสียบไว้ก่อนออกมาเมื่อกี้นี้..เชิญคุณผู้หญิงครับ” วาดแขนโค้งซะ..ต้อนรับ
เต็มที่ คนางค์หัวเราะ

“ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้..นางเป็นพนักงานเหมือนกันเท่าเทียมกันค่ะ..และพี่ยามก็ไม่ต้อง
เรียกนางว่าคุณผู้หญิงแล้วนะคะ..ฟังแล้วจักกะเดียมที่ใบหูเรียกนางเฉยๆก็ได้..นางชื่อคนางค์
ค่ะ” คุณยามเลิกคิ้ว

“มันจะดีเหรอครับ!..ที่นี่ผมก็เรียกคุณผู้หญิงคุณผู้ชายทุกคน”

“ดีค่ะ..ดีแล้วไม่มีปัญหานางชอบ”

“เอ้า! เอาอย่างงั้นก็ได้ งั้นเชิญคุณนางเข้าไปนั่งรอในตึกดีกว่าครับ สบายกว่าเยอะ..เชิญครับ”
นั่นแหละถึงจะพากันเดินเข้ามาได้ พอเปิดประตูเข้ามาเท่านั้นแหละคนางค์ตาเบิกกว้าง...
ป๊าดดด! ทำไมมันใหญ่อย่างงี้วะสวยฉิบเป๋งเลย บริษัทฯ ท่าจะรวยไม่ใช่เล่นนะเนี่ย...ไอ้นาง
เอ๊ย! แกนี่มันโชคดีจริงๆ ชีวิตแกมันต้อง รุ่ง รุ่ง รุ่ง

“เอ่อ! คุณนางครับ นั่ง ครับ นั่ง” ตบเก้าอี้หน้าโต๊ะ รปภ..แปะๆ

“ค่ะ..ค่ะ..ค่ะ” รีบนั่งแปะไปบนเก้าอี้ แหงนหน้ามองฝ้าเพดานที่ตกแต่งไว้ซะสวยเริ่ด มีโคมไฟ
ห้อยระย้าอยู่สามสี่จุด บนโถงทางเดินก็ปูหินอ่อนสีดำสนิทเงาละเลื่อมกระจายทั่วไปหมด

“ทำไมมันใหญ่จังล่ะคะ..พี่ยาม” คุณยามหัวเราะหึ หึ เดินเข้าไปในห้องข้างหลังเคาร์เตอร์ ส่ง
เสียงออกมาปาวๆ

“เรียกผมว่า เบิ้มก็ได้ครับ..เรียกพี่ยามฟังแล้วมันทะแม่งๆ” แล้วก็เงียบเสียงไป ซักแป๊บก็เดิน
ถือถ้วยกาแฟออกมาสองถ้วย ยื่นส่งให้นางถ้วยนึงตัวเองก็นั่งลงหลังโต๊ะประจำตำแหน่ง

“จะไม่ให้มันใหญ่ได้ยังไงล่ะครับคุณนาง..เจ้าของเค้าออกจะรวยล้นขนาดนั้น...มีบริษัทฯใน
เครือตั้งหลายสาขาหลายจังหวัด...อันนี้มันเป็นสำนักงานใหญ่มันก็ต้องใหญ่เป็นธรรมดา”สรุป
ให้ง่ายๆ..คนางค์พยักหน้า เข้าใจ

“แล้วไอ้ตึกนี้มันมีกี่ชั้นน่ะ..พี่เบิ้ม”

“สี่สิบชั้นครับ..สามสิบเก้าชั้นเป็นออฟฟิตสำนักงานของบริษัทฯบ้าง..ให้เค้าเช่าบ้าง..ส่วนไอ้
ชั้นบนสุดน่ะของเจ้าของเค้า”

“โอ้โห! ทำไมมันเยอะอย่างงั้นล่ะ..แล้วมีบ้านอยู่ข้างบนด้วยเหรอ”เบิ้มหัวเราะเสียงดัง

“เค้าไม่ได้เรียกว่าบ้าน..เค้าเรียกว่าห้องสู๊ด อะไรเนี่ยแหละครับผมก็จำไม่ได้” คนางค์พยัก
หน้า อ๋อ! ห้อง Suite อือหือ!ถึงขนาดมีห้องชุดส่วนตัวไว้ที่ทำงาน รวยมิหยอกแหะ..ท่าทางจะ
เดินดินไม่ได้เลยล่ะมั้งท่านเจ้าของบริษัทเนี่ย!

“คุณนางนั่งกินกาแฟไปก่อนนะครับผมขอตัวแป็บนึง เดี๋ยวผมมา”

“ค่ะ! เชิญตามสบายเลยค่ะ...นางจะนั่งอยู่ตรงเนี้ยแหละไม่เดินจุ้นจ้านแน่นอน” เบิ้มอมยิ้ม ลุก
ขึ้นเดินออกจากโต๊ะไป คนางค์นั่งมองสำรวจไปทั่วทุกซอกทุกมุมดูความระโหฐานของตึกที่ตัว
เองจะต้องทำงาน..นั่งอมยิ้มพริ้มอยู่คนเดียว และมีอันต้องหุบยิ้มทันที..ประตูถูกผลักเข้ามา...
เฮ้ย!..นักกีฬาทีมชาติบุกหรือเปล่าวะน่ะ...แต่งตัวเหมือนกับจะไปเล่นกีฬาเหงื่อซกเลย..ทำไม
แต่งตัวไม่ให้เกียรติ์เจ้าของสถานที่เลยนะตาคนนี้..หรือว่าจะมาขอเข้าห้องน้ำ...แน่ๆเลย...มัน
ต้องเป็นอย่างงั้นแน่ๆเลย....ตายแล้ว!พี่เบิ้มไม่อยู่ด้วยทำไงดี..ไม่ได้ๆ ต้องทำหน้าที่พนักงานที่
ดี..นึกได้ดังนั้นก็ลุกขึ้นทันทีส่งเสียงออกไป

“นี่คุณ..ที่นี่สถานที่ส่วนบุคคลนะ..ไม่ใช่สวนสาธารณะจะมาเดินจ๊อกกิ๊ง..วิ่งเข้าวิ่งออกในนี้
เล่นๆไม่ได้นะคะ” ชายหนุ่มหยุดมอง เลิกคิ้วส่งให้

“ยามใหม่เหรอ!” ว๊าย!ไอ้บ้า..บั๊กห่านี่..เดี๋ยวเต๊อะ! เดี๋ยวเต๊อะ!..ฉันดูเหมาะกับตำแหน่งอันสูง
ค่าอย่างงั้นเลยเหรอ ตะหวาดแว๊ดกลับทันที

“ไม่ใช่” ชายหนุ่มอมยิ้ม

“หรือว่าเป็นกระเป๋ารถเมล์” มองสำรวจไปทั่วตัวคนางค์ตั้งแต่หัวจรดเท้า..คนางค์อึ้ง ก้มลงมอง
สภาพตัวเองบ้าง..ตายแล้ว!..เสื้อผ้าฉันมันต้องเหมือนกับเครื่องแบบของกระเป๋ารถเมล์แน่ๆ
เลย

“ไม่ใช่..ไอ้บ้า!...ฉันทำงานที่นี่ย่ะ” ชายหนุ่มเลิกคิ้วอีกครั้งนึง

“เหรอ! ไม่ยักเคยเห็น”

“คะ..คือ..คือ..ฉันประจำอยู่ต่างจังหวัดเพิ่งย้ายเข้ามาประจำสำนักงานใหญ่วันนี้” ทำหน้าภูมิใจ
สุดๆ ยิ้มพริ้ม เป็นไงล่ะอึ้งไปเลยล่ะสิ..เจอสมองอันฉับไวของฉันเข้า ฮะ! ฮะ! ฮะ! แล้วก็หุบยิ้ม
ฉับทันที ส่งสายตาไม่ไว้ใจไปให้ชายหนุ่ม

“ว่าแต่บอกฉันมาดีดี..คุณเข้ามาทำไมในบริษัทฯ นี้มีธุระอะไรหรือเปล่า..หรือว่าจะมาขอเข้า
ห้องน้ำ..ฮะ” น้ำเสียงคาดคั้น ชายหนุ่มเลิกสนใจเดินเลี่ยงอ้อมโค้งห้องโถงจะไปขี้นลิฟท์..
คนางค์ตาโตรีบถลาตามหลัง สปีดเต็มที่ เท่าที่ขาสองข้างจะทำได้ วิ่งไปขวางหน้าชายหนุ่มเอา
มือกางกั้นไว้ ทำสีหน้าหาเรื่อง

“นี่..นี่..นี่ ฉันถามไม่ได้ยินเหรอ...ทำมาเป็นหูทวนลมไม่ได้นะ..แล้วจะขึ้นไปไหนเค้าห้ามขึ้น
ไป เจ้าของยังไม่อนุญาตเลย...เดี๋ยวรอพี่เบิ้มก่อน” ตะโกนปาวๆ ชายหนุ่มเริ่มเซ็ง

“ถอยไป”

“ไม่ถอย!” ยังเอามือกางกั้นไว้อยู่ สำรวจชายหนุ่มตั้งแต่หัวจรดเท้าบ้าง

“หนอย!..มาเยือนบริษัทฯ คนอื่นเค้า..แต่งตัวก็ไม่สุภาพไม่ให้เกียรติ์เจ้าของสถานที่ เสื้อกล้าม
แดงแป๋น..กางเกงขาสั้นสีเหลืองแป๊ดเชียว..และก็ล่อถุงเท้าซะเขียวอื๋อใส่รองเท้าก็ไม่เข้าคู่...
นี่คุณออกจากบ้านมาได้ยังไงเนี่ยตื่นหรือยังตอนแต่งตัวน่ะเฮอะ..หรือว่ายังสะลึมสะลือเมาขี้ตา
อยู่...มันถึงได้ออกมาตลกอย่างงี้ 555+”หัวเราะไม่ได้ลืมหูลืมตา ทำเอาคนตรงหน้า...หน้าเสีย
ไปเหมือนกันส่งน้ำเสียงเย็นๆออกมา

“หัวเราะพอหรือยัง...ถ้าพอแล้วก็ถอย”

“เอ๊ะ! ก็บอกว่าไม่ถอย ฟังภาษาคนไม่เข้าใจหรือไง”ทำหน้าขึงขังมือยังกั้นไว้อยู่ ชายหนุ่มเริ่ม
ไม่สบอารมณ์ สีหน้าหงุดหงิดเต็มที่ จ้องหน้าคนางค์เขม็ง

“จะถอย..ไม่ถอย!”

“ไม่!” เท่านั้นแหละย่างสามขุมเข้ามาเลย คนางค์ตกใจถอยหลังกรูด

“คะ..คะ..คุณ..จะทำอะไร..ยะ ยะ..อย่าเข้ามานะ” เงียบ!...ว๊าย! ไอ้บ้ามันจะทำอะไร...อย่า
นะ..ไอ้ทุเรศ..อย่าเข้ามานะ ม่ายยยยย! หลับตาปี๋

“คุณธันครับ..จ๊อกกิ้งเสร็จแล้วเหรอครับ”เสียงสวรรค์..ชายหนุ่มค่อยๆ ถอยตัวออกจากหญิง
สาว..คนางค์ลืมตาพรึบทันที..เห็นชายหนุ่มอมยิ้มนิดๆที่มุมปาก..

“เสร็จแล้ว” แล้วเทวดาเบิ้มก็ปรากฏตัว

“กินกาแฟ กับปาท๋องโก๋กับผมก่อนไหมครับ...อ้าว!คุณนางอยู่ตรงนี้เองผมก็หาซะทั่ว” คนางค์
ยังใจเต้นตุ๊บ ตั๊บอยู่ ยังไม่หายตกใจ ชายหนุ่มส่งเสียงถามออกไป แต่สายตายังจ้องคนางนิ่ง

“รู้จักกันเหรอเบิ้ม!”

“อ๋อ! เพิ่งรู้จักกันเมื่อกี้นี้ครับ..คุณนางเพิ่งมาเริ่มงานที่นี่วันแรกน่ะครับ” ชายหนุ่มพยักหน้าเข้า
ใจ ทำสายตากลุ้มกลิ่ม

“อ้อ! เริ่มงานที่นี่วันแรก" คนางค์ขมวดคิ้ว ตายแล้วพี่เบิ้ม ไปบอกเค้าหมดทำไมล่ะ...

“พี่เบิ้ม..ตาคนเนี้ยจะดอดขึ้นไปข้างบนค่ะ..นางบอกเท่าไหร่ก็ไม่เชื่อจะขึ้นท่าเดียว..จัดการเลย
นะคะ”ฟ้อง มีฟ้อง...เบิ้มยิ้มแหยๆส่งให้

“คือ..ตาคนเนี้ยเนี่ย..คือคุณธันวา เดชาบดินทร์ เจ้าของ TD Goup Co.,Ltd. ตึกนี้ที่เรายืนอยู่
นี่แหละครับคุณนาง” คนางค์นิ่งอึ้งตลึงงัน..ชายหนุ่มหัวเราะมองหน้าคนางค์ด้วยความสะใจ
สุดๆ เอื้อมมือมากดลิฟท์ กระซิบส่งมาเบาๆ

“แล้วเจอกัน..แม่ตัวแสบ!” เดินเลี่ยงเข้าลิฟท์ไป คนางค์ยังยืนนิ่ง ช๊อค!

“คุณนาง...คุณนางครับ...เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”นั้นแหละถึงจะรู้สึกตัว ส่งยิ้มปูเลี่ยน ปูเลี่ยน
ไปให้เบิ้ม

“ไม่เป็นอะไรค่ะ...นางสบายดี”

“ถ้างั้น..ไปกินกาแฟต่อดีกว่าครับ..เย็นหมดแล้วมั้งป่านนี้”ออกเดินนำหน้าไป คนางค์เดินตาม
ต้อยๆ หน้าตาเหมือนคนจะตายซะให้ได้ตรงนั้น..ไอ้นางเอ๊ย!..ทำไมดวงแกมันซวยอย่างงี้..เริ่ม
งานวันแรกก็เจอตอซะแล้ว..และชีวิตการทำงานแกจะรุ่งมั๊ยเนี้ย..โอ้คุณพระ คุณเจ้า! ช่วยอี
นางด้วยเด้อ!สาธุ!



กรกนก
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 มิ.ย. 2554, 19:37:27 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 9 มิ.ย. 2554, 19:37:27 น.

จำนวนการเข้าชม : 2080





   ตอนที่2 : คำขอโทษ >>
oolong 9 มิ.ย. 2554, 19:53:09 น.
Are you going to finish this story? It has been couple years. I miss it. I am still waiting na ka.
Hope you are well.
take care,



IAmJin 9 มิ.ย. 2554, 22:23:43 น.
คิดถึงเรื่องนี้จัง หวังว่าคุณกรกรนกจะลงต่อจนจบนะคะ


teaw 9 มิ.ย. 2554, 23:50:11 น.
รอเรื่องนี้นานมากเลย


เจ้าหญิงสุเอะ 10 มิ.ย. 2554, 00:06:29 น.
เย้........ดีใจสุดๆๆๆที่ได้อ่านเรื่องนี้ต่อ


wane 10 มิ.ย. 2554, 05:12:10 น.
มาตามอ่านด้วยคนค๊า


nateetip 10 มิ.ย. 2554, 09:03:41 น.
ชอบเรื่องนี้มากนะคะ ยังไงเอาใจช่วย ขอให้จบนะคะ


kitty 12 มิ.ย. 2554, 19:54:46 น.
เย้ ๆ ดีใจจังเลยได้อ่านเรื่องนี้ต่อ


ปูนิ่ม 14 มิ.ย. 2554, 19:55:16 น.
หายไปนานมากกกกตามไปหาในเด็กดีก็ไม่อัพเลยเหมือนกัน
ต้องขยี้ตาตัวเองว่าคุณกรกนกกลับมาแ้ล้ว
คิดถึงมากๆ เลยเรื่องนี้อย่าหายไปไหนอีกนะ
ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆ


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account