Sweet Taste รสหวาน...บันดาลรัก
คนหนึ่งคนออกตามหาผู้หญิงที่มีแต่ความลับเพื่อที่ราคาแพง
คนหนึ่งคนถูกเรียกมาให้ปกป้อง ไม่ให้แผนการขายที่สำเร็จ
คนหนึ่งคนยังสนุกกับการเดินทาง แต่ไม่รู้ทำไมชีวิตถึงเริ่มวุ่นวายเมื่อมาถึงปักกิ่ง สถานที่สุดท้ายที่จะมาก่อนเธอกลับไทย
คนหนึ่งคนเติบโตมาในครอบครัวใหญ่ถูกเลี้ยงมาเป็นคนงานในบ้าน ทั้งที่เจ้าตัวรู้ว่าใครเป็นพ่อ แต่เพราะครอบครัวจะทำร้ายคนอื่น เธอจึงไม่อยากให้พ่อหย่อนขาไปในนรก
คนหนึ่งคนมีแต่ความแค้น ปลูกฝังในหัวไม่สิ้นสุด รู้แค่ว่าเกลียด และต้องทำลาย
คนห้าคนในวังวนใกล้กัน ผจญอันตราย และเรื่องราวสุดจะคาดเดา กลับมีความหวานก่อเกิดขึ้นทีละนิดในใจของแต่ละคน...มารู้ตัวอีกที ความรัก ก็เกิดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
คนหนึ่งคนถูกเรียกมาให้ปกป้อง ไม่ให้แผนการขายที่สำเร็จ
คนหนึ่งคนยังสนุกกับการเดินทาง แต่ไม่รู้ทำไมชีวิตถึงเริ่มวุ่นวายเมื่อมาถึงปักกิ่ง สถานที่สุดท้ายที่จะมาก่อนเธอกลับไทย
คนหนึ่งคนเติบโตมาในครอบครัวใหญ่ถูกเลี้ยงมาเป็นคนงานในบ้าน ทั้งที่เจ้าตัวรู้ว่าใครเป็นพ่อ แต่เพราะครอบครัวจะทำร้ายคนอื่น เธอจึงไม่อยากให้พ่อหย่อนขาไปในนรก
คนหนึ่งคนมีแต่ความแค้น ปลูกฝังในหัวไม่สิ้นสุด รู้แค่ว่าเกลียด และต้องทำลาย
คนห้าคนในวังวนใกล้กัน ผจญอันตราย และเรื่องราวสุดจะคาดเดา กลับมีความหวานก่อเกิดขึ้นทีละนิดในใจของแต่ละคน...มารู้ตัวอีกที ความรัก ก็เกิดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
Tags: Sweet รสหวาน ภีม พรพิรุณ ปุณณ์ แพรระพี
ตอน: คนโรคจิต (Rewrite)
ร่างสูงนั่งจิ้มขนมโมจิเคี้ยวเข้าปากตุ้ยๆ มองหนังสือในมือตัวเองที่เป็นหน้าปกสีหวานของขนมและลูกกวาดเพิ่งซื้อติดมือมาจากแผงหนังสือ โดยทุกๆ เดือนจะเปลี่ยนหน้าปก ตัวอักษรโตๆ ของนิตยาสารเล่มหนาที่มีคนอ่านทั่วทุกมุมโลกคือ Sweet Magic
เป็นนิตยสารที่ตีพิมพ์สองภาษาคือไทยและอังกฤษ เสน่ห์ของมันนอกจากเนื้อหาอัดแน่น คงเป็นคอลัมน์ใหญ่ที่กินหน้ากระดาษไปถึงสามหน้า ด้วยเจ้าของชื่อ วรรษ
หนุ่มร่างสูงมองคนแน่นขนัดในร้านโมจิที่ตนเพิ่งไปเหมาซื้อมากับเพื่อนเต็มอ้อมแขน ก่อนจะไม่ได้กิน เพียงแค่วรรษแนะนำ ไม่ว่าร้านไหน ส่วนหนึ่งจากทั่วทุกมุมโลกก็จะรีบมาตามรอยความอร่อยของขนมเหล่านั้น ภาษาที่วรรษใช้เขียนไม่ว่าจะปกไทยหรือเทศ มันหวานล้ำเพียงแค่อ่านก็เหมือนได้ลิ้มลองรสชาติอาหารชนิดนั้นๆ จริงๆ
จากหน้าตาบรรดาแฟนคลับวรรษตรงหน้าปุณณ์คงยืนยันความอร่อยจับใจได้เป็นอย่างดี บุคคลลึกลับภายใต้เงา ใครๆ ก็ล้วนสนใจว่าเขาคนนั้นเป็นใคร ชายหรือหญิง
บางคนบ้างก็บอกเป็นชาย แต่สำหรับคนที่อยู่ในวงการขนม ถึงจะแค่กิน ปุณณ์กลับคิดว่าความหวานที่สัมผัสผ่านตัวอักษรพวกนี้ ผู้หญิงเป็นคนเขียนแน่นอน
ความหวานที่ดูจะไม่เข้ากับใบหน้าของตัวจริง ปุณณ์นึกถึงดวงตานิ่ง ดุ มองทุกคนเหมือนไม่ใช่มิตรจากสายตาคู่นั้นเมื่อหลายปีก่อน คนที่อิศยาชอบเผลอมาเล่าความเป็นไปให้เขาฟังอยู่บ่อยๆ จนเผลอบอกความลับเรื่อง วรรษ ให้ฟัง
เขาเองก็คงเป็นคนน่าอิจฉาระดับโลกล่ะมั้งที่ได้รู้ตัวตนที่แท้จริงของวรรษ
“ปูนฉันอิจฉานาย” เสียงห้าวต่างกับรูปลักษณ์ที่นุ่งกระโปรง สวมเสื้อเชิ้ตคับติ้วของฮายาโตะ มนุษย์ผู้นิยมแต่งตัวเป็นหญิง คนที่ปุณณ์จับพลัดจับผลูมาคบเป็นเพื่อนได้ ว่าด้วยเรื่องวิจัยทะเล
“อิจฉาอะไร ทุกวันนี้ฉันโดนแม่กับพี่ตามให้กลับไปช่วยงานตลอด นี่ก็เดือนสุดท้ายที่ฉันจะได้อยู่ที่นี่แล้ว”
“นั่นยิ่งอิจฉา” ฮายาโตะ หนุ่มแมนแท้ แต่แค่รสนิยมการแต่งตัวแปลกมองตาขวางกับอาการไม่รู้ร้อนรู้หนาวของปุณณ์
“นายจะได้กลับไปไทย ประเทศกำเนิดวรรษ อิจฉาจริงๆ”
ปุณณ์เลิกคิ้วมองแฟนคลับวรรษตรงหน้าต้องกลั้นยิ้มสาแก่ใจไว้ในอก อาการแฟนคลับวรรษแต่ละคนนับวันยิ่งรุนแรง หลงคอลัมน์ Sweet Taste จนหัวปักหัวปำ อะไรที่วรรษกิน ที่ไหนที่วรรษไป แฟนคลับเหล่าจะเฮโลตามไปด้วย
แต่เขาอยากจะบอกฮายาโตะจริงๆ ว่าตัวเองมีเรื่องที่น่าอิจฉามากกว่านั้น...วรรษขวัญใจของทุกคน ไม่ใช่คนไกลจากเขาเลย
ชอกโกแลตร้อนหอมกรุ่นในถ้วยสีขาวถูกยกขึ้นจิบ และวางลงบนที่รองแก้ว สายตาพินิจความสะอาดของร้าน จวบจนรสชาติของอาหารทั้งหมด ร่างทะมัดทะแมงหลังตรงสวมหมวกทรงไอวี่สีดำ เสื้อยืดลายขวาง ทับด้วยเสื้อคลุมแขนยาวสีหม่น จดจำรสชาติในอาหารชานเมืองอังกฤษนี้ไว้ให้ขึ้นใจ
กลับไปต้องเขียนแนะนำอาหารร้านนี้เสียหน่อย...ใช้นิ้วชี้ดันหมวกขึ้นอีกนิด ปัดลูกผมที่ปรกหน้าผากให้พ้นทาง ดวงตากลมโตขมวดคิ้วมองใครบางคนในชุดสูทอย่างสงสัย
น่าแปลก ในรอบหนึ่งเดือน พบคนๆ นี้มาสามรอบ...
คนรักชีวิตส่วนตัว สงบๆ และซุกซ่อนตัวตนจริงจากโลกสังคมอย่าง วรรษ ชื่อที่ใครในวงการอาหารอยากพบเจอตัวที่สุดในระยะเวลาสองปีที่ผ่านมา แต่ไม่มีใครรู้จักตัวตนที่แท้จริงนี้สักคน
ร่างสูงลุกขึ้นควักเงินมาวางลงบนโต๊ะ ส่งสัญญาณให้เด็กในร้านมาเก็บ ทำทีเป็นเยื้องย่างเดิน แต่ในใจเริ่มมั่นใจ ว่าใครคนนั้นตามตนมาแน่ เล่นหันมองตามแบบไม่มีปิดบัง
อยากเล่นแมวจับหนูนัก ก็ดี เธอจะเล่นเป็นเพื่อนสักหน่อย
พรพิรุณเหลือบมองร่างนั้นลุกขึ้นยืน เดินตามเธอมาบ้าง หญิงสาวในร่างชายนึกเข่นเขี้ยว...เป็นพวกแฟนคลับโรคจิต หรือเจ้าของร้านอาหารร้านใดให้เธอไปโปรโมท อ้อ พวกนักข่าวก็ไม่ควรมองข้าม ถึงได้ลุกล้ำขอบเขตของเธอ
จากเดินในทีแรกเริ่มเปลี่ยนเป็นวิ่ง เดินเข้าออกซอยเล็กซอยน้อยให้คนตามได้เหนื่อยหอบ แต่เธอเองก็เริ่มเหนื่อย ทีนี้คนที่รู้แน่ว่าตามติดอย่างเดียวไม่ช่วยให้การตามสำเร็จผลถึงเริ่มส่งเสียง
“เดี๋ยวคุณ ผมมาดี”
คนไทย...หัวคิ้วเรียวผูกเป็นโบหนักขึ้น สงสัยหนักว่าคนทางนั้นรู้ข้อมูลเธอไปมากขนาดไหน ในเมื่อคนที่รู้เรื่องว่าเธอเป็นนักวิจารณ์อาหารชื่อดังระดับโลกมีแค่อิศยา คนที่เป็นทั้งนายจ้างและลูกพี่ลูกน้องของเธอเท่านั้น
หมอนี่เป็นใคร...คนเหนื่อยจะวิ่ง ขาเริ่มเมื่อยตัดสินใจเผชิญหน้า หัวสมองนึกหาคำออกปากไล่ เป็นไงเป็นกัน
จับแว่นกรอบโตเลนส์ดำบนหน้าให้เข้าที่ รอให้คนวิ่งตามมาวางมือบนไหล่ของเธอ ให้ตายสิ...อย่าให้กลายร่างเป็นหญิง แม่จะทุ่มให้
“มีอะไร” ทำเสียงให้ทุ้ม เบี่ยงไหล่ออกจากมือคนตรงหน้าอย่างนึกรังเกียจ สามปีที่ได้เดินทางไปรอบโลก พรพิรุณไม่ได้คิดผูกมิตรกับใคร ออกจะรู้สึกดีที่ใครต่อใครกลัวการมาของเธอ
“ผู้หญิง”
ไม่ใช่แค่ปาก แต่มือเริ่มไต่ไล่จากแขนลงมา และลามจวนจะถึงหน้าอกหน้าใจ พรพิรุณฟาดฝ่ามือลงไปบนเสี้ยวหน้านั้นด้วยแรงทั้งหมดที่มีจนหน้าหัน เลือดซิบมุมปาก แก้มทั้งซีกขึ้นรอยมือแดง
“ผู้หญิงจริงๆ ด้วยสินะ...คุณวรรษ”
ดวงตาลึกล้ำ แฝงประกายเสือไว้ขณะจ้องตากลับ ไม่แม้แต่จะเช็ดเลือด “แรงตบเมื่อกี๊ ทำให้ผมจำได้เลย”
“จำอะไร” หญิงสาวถอยหลังไปอีกสองก้าว ความรู้สึกหวาดระแวงมากขึ้น ผู้ชายคนนี้ถึงจะเค้าโครงหน้าเรียวดูดี ตาสองชั้น จมูกสูงโด่ง ผิวเนียน อย่างกับหลุดมาจากการประกวดหนุ่มโสดในประเทศไทย แต่มาทำให้หัวใจปิดตายของพรพิรุณรู้สึกอะไรไม่ได้
นอกจากรังเกียจ...พบกันครั้งแรกพิสูจน์ว่าเป็นหญิงหรือไม่ด้วยการคิดจะจับ...หน้าอก แค่นึกแก้มสองข้างก็ขึ้นสีจาง ความอายแล่นพล่าน คันไม้คันมืออยากตบหน้าคนให้หายแค้นอีกสักรอบ
รวมทั้งไอ้สายตารู้ทันนั่นอีก...ฮึ่ย เกลียดชะมัด
“นิสัยแบบนี้ ในชีวิตผม ผมรู้จักอยู่คนหนึ่ง” เงาทะมึนเริ่มคืบคลานเข้าใกล้พรพิรุณทีละก้าว ต้อนจนหลังของหญิงสาวติดกำแพง หมดทางหนี คนไล่ต้อนหัวเราะหึ ฉวยโอกาสถอดหมวกไอวี่ออก เผยผมยาวสลวยทิ้งตัวลงกลางหลังอย่างสวยงาม
ร่างที่เตี้ยกว่าพยายามยืดแขนกระโดดชิงหมวกประจำตัวคืน “เอาคืนมานะ นายนี่มันโรคจิต เป็นแฟนคลับฉันหรือไง” เชิดคางใส่ ปากเม้มแน่น
คนตัวสูงหัวเราะเหอะ รอยยิ้มแจ่มชัดจากการได้เห็นเจ้าของหมัดหมดฤทธิ์ “หลงตัวเองไปหรือเปล่า”
“นี่นาย”
“ก่อนจะคุยเรื่องงาน มารื้อฟื้นความหลังก่อนไหม” ใบหน้าหล่อ แสนเสน่ห์กระตุกยิ้มร้ายมุมปาก ยื่นหน้าพ่นลมใส่ผิวแก้มขาว เจ้าของแก้มจ้องหน้าเขาเขม็ง ไม่กลัว “จำกันไม่ได้จริงๆ เหรอ”
“จำได้สิ”
“จริง” แววตาปรากฏความดีใจขึ้นมาวูบหนึ่ง และหายไปอย่างรวดเร็วกับคำตอบต่อมา
“จำได้ว่านายจะจับหน้าอกฉัน ไอ้โรคจิต” เข่างามๆ เสยเข้าจุดเด็ดของไอ้โรคจิตจนลงไปนั่งกองกับพื้น ร้องโอดโอยหน้าเขียว พรพิรุณกระตุกยิ้มร้าย เดินย่ำบนลำตัวคนตัวโตข้ามไปอย่างนึกแค้น ชิงหมวกจากมือคนอาจหาญคืน
“คนอย่างนายต่อให้ฉันเคยเจอจริง ก็ไม่คิดจำใส่ให้รกสมองหรอก...มันเปลือง เจอกันครั้งหน้า ฉันอาจจะลืมนายไปแล้วก็ได้ ไอ้โรคจิต”
ลับหลังร่างเพรียวไป ภีมถึงเพิ่งพยุงตัวขึ้นนั่งได้ แม้จะยังรู้สึกจุกอยู่มาก รู้แน่ชัดตั้งแต่ตอนนี้ว่าคุณเชฟใหญ่ได้ลืมเขาไปหมด หรือคนๆ นั้นจะไม่ใช่พรพิรุณ ภีมนึกเสียดายที่ไม่ยอมถอดแว่นอันโตออกจากหน้านั้นแทนที่จะเป็นหมวก
ถ้ายัยน่ารำคาญคนหนึ่งไม่ตะแง้วๆ อยากได้วรรษไปเขียนแนะนำอาหารที่ร้านให้ คนอย่างภีมไม่ดั้นด้นตามหาเด็ดขาด วานให้อิศยาช่วย รายนั้นก็ให้ข้อมูลมาแค่ว่าอยู่ในอังกฤษ อยู่มาสามเดือน เพิ่งตามตัวเจอในเดือนนี้
การปลอมตัวเป็นวิธีการที่ไม่เลวเลย แต่ใช้หลอกคนที่ผ่านผู้หญิงมาแล้วอย่างเขายาก...เจอกันครั้งหน้า เขาจะใส่กระจับดีไหม แม่เจ้าประคุณจะได้เล่นงานไม่ได้
ภีมแยกเขี้ยว หน้าชาในตอนโดน ผ่านไปสักพักเริ่มรู้สึกแก้มจะตุ่ยขึ้น...ถ้าวรรษคือพรพิรุณจริง
ผู้หญิงคนนี้ก็กล้ามากที่ลืมเขา...ทั้งที่เขาไม่เคยลืมรสขนมหวานแสนเกลียดนั่นที่พรพิรุณยัดเข้าปากเขาได้เลย
ร้ายยังไงก็ยังร้ายอยู่อย่างนั้น...ไม่เปลี่ยน
.........................................................
รีไรท์บทที่หนึ่งเรื่องหนูย่าเสร็จ เลยคันไม้คันมืออยากเขียนเรื่องนี้ต่อ ไว้รีไรท์เสร็จหนึ่งตอน จะมาแตะเรื่องนี้หนึ่งครั้งนะคะ จะไมไ่ด้มาบ่อยเหมือนหนูย่า แต่น่าจะมาเรื่อยๆ ไม่หายไป ไม่อยากให้คิดถึงกันนาน อิอิ รสหวาน...บันดาลรัก เริ่ม ตอนนี้คนเขียนขอไปนอนก่อนนะคะ ลุยรีไรท์บทที่หนึ่งครึ่งคืน ปล. ใครตามมาจากเรื่องโน้น หรือเพิ่งเริ่มตาม อย่าลืมส่งข้อความบอกกันบ้างนะคะ ^_^ แฟนๆ จากหนูย่าอาจบ่น เธอหายไปแค่วันเดียว ฮ่าๆๆ //แก้คำผิดแล้วนะคะ ตรงไหนผิดบอกได้เลย ^^ // มาแก้บทนำใหม่ แล้ววิ่งจากไป ฮิ้ววว บทนำของบทนี้อันเดิม จะไปอยู่ในเรื่องใหม่ค่ะ
เป็นนิตยสารที่ตีพิมพ์สองภาษาคือไทยและอังกฤษ เสน่ห์ของมันนอกจากเนื้อหาอัดแน่น คงเป็นคอลัมน์ใหญ่ที่กินหน้ากระดาษไปถึงสามหน้า ด้วยเจ้าของชื่อ วรรษ
หนุ่มร่างสูงมองคนแน่นขนัดในร้านโมจิที่ตนเพิ่งไปเหมาซื้อมากับเพื่อนเต็มอ้อมแขน ก่อนจะไม่ได้กิน เพียงแค่วรรษแนะนำ ไม่ว่าร้านไหน ส่วนหนึ่งจากทั่วทุกมุมโลกก็จะรีบมาตามรอยความอร่อยของขนมเหล่านั้น ภาษาที่วรรษใช้เขียนไม่ว่าจะปกไทยหรือเทศ มันหวานล้ำเพียงแค่อ่านก็เหมือนได้ลิ้มลองรสชาติอาหารชนิดนั้นๆ จริงๆ
จากหน้าตาบรรดาแฟนคลับวรรษตรงหน้าปุณณ์คงยืนยันความอร่อยจับใจได้เป็นอย่างดี บุคคลลึกลับภายใต้เงา ใครๆ ก็ล้วนสนใจว่าเขาคนนั้นเป็นใคร ชายหรือหญิง
บางคนบ้างก็บอกเป็นชาย แต่สำหรับคนที่อยู่ในวงการขนม ถึงจะแค่กิน ปุณณ์กลับคิดว่าความหวานที่สัมผัสผ่านตัวอักษรพวกนี้ ผู้หญิงเป็นคนเขียนแน่นอน
ความหวานที่ดูจะไม่เข้ากับใบหน้าของตัวจริง ปุณณ์นึกถึงดวงตานิ่ง ดุ มองทุกคนเหมือนไม่ใช่มิตรจากสายตาคู่นั้นเมื่อหลายปีก่อน คนที่อิศยาชอบเผลอมาเล่าความเป็นไปให้เขาฟังอยู่บ่อยๆ จนเผลอบอกความลับเรื่อง วรรษ ให้ฟัง
เขาเองก็คงเป็นคนน่าอิจฉาระดับโลกล่ะมั้งที่ได้รู้ตัวตนที่แท้จริงของวรรษ
“ปูนฉันอิจฉานาย” เสียงห้าวต่างกับรูปลักษณ์ที่นุ่งกระโปรง สวมเสื้อเชิ้ตคับติ้วของฮายาโตะ มนุษย์ผู้นิยมแต่งตัวเป็นหญิง คนที่ปุณณ์จับพลัดจับผลูมาคบเป็นเพื่อนได้ ว่าด้วยเรื่องวิจัยทะเล
“อิจฉาอะไร ทุกวันนี้ฉันโดนแม่กับพี่ตามให้กลับไปช่วยงานตลอด นี่ก็เดือนสุดท้ายที่ฉันจะได้อยู่ที่นี่แล้ว”
“นั่นยิ่งอิจฉา” ฮายาโตะ หนุ่มแมนแท้ แต่แค่รสนิยมการแต่งตัวแปลกมองตาขวางกับอาการไม่รู้ร้อนรู้หนาวของปุณณ์
“นายจะได้กลับไปไทย ประเทศกำเนิดวรรษ อิจฉาจริงๆ”
ปุณณ์เลิกคิ้วมองแฟนคลับวรรษตรงหน้าต้องกลั้นยิ้มสาแก่ใจไว้ในอก อาการแฟนคลับวรรษแต่ละคนนับวันยิ่งรุนแรง หลงคอลัมน์ Sweet Taste จนหัวปักหัวปำ อะไรที่วรรษกิน ที่ไหนที่วรรษไป แฟนคลับเหล่าจะเฮโลตามไปด้วย
แต่เขาอยากจะบอกฮายาโตะจริงๆ ว่าตัวเองมีเรื่องที่น่าอิจฉามากกว่านั้น...วรรษขวัญใจของทุกคน ไม่ใช่คนไกลจากเขาเลย
ชอกโกแลตร้อนหอมกรุ่นในถ้วยสีขาวถูกยกขึ้นจิบ และวางลงบนที่รองแก้ว สายตาพินิจความสะอาดของร้าน จวบจนรสชาติของอาหารทั้งหมด ร่างทะมัดทะแมงหลังตรงสวมหมวกทรงไอวี่สีดำ เสื้อยืดลายขวาง ทับด้วยเสื้อคลุมแขนยาวสีหม่น จดจำรสชาติในอาหารชานเมืองอังกฤษนี้ไว้ให้ขึ้นใจ
กลับไปต้องเขียนแนะนำอาหารร้านนี้เสียหน่อย...ใช้นิ้วชี้ดันหมวกขึ้นอีกนิด ปัดลูกผมที่ปรกหน้าผากให้พ้นทาง ดวงตากลมโตขมวดคิ้วมองใครบางคนในชุดสูทอย่างสงสัย
น่าแปลก ในรอบหนึ่งเดือน พบคนๆ นี้มาสามรอบ...
คนรักชีวิตส่วนตัว สงบๆ และซุกซ่อนตัวตนจริงจากโลกสังคมอย่าง วรรษ ชื่อที่ใครในวงการอาหารอยากพบเจอตัวที่สุดในระยะเวลาสองปีที่ผ่านมา แต่ไม่มีใครรู้จักตัวตนที่แท้จริงนี้สักคน
ร่างสูงลุกขึ้นควักเงินมาวางลงบนโต๊ะ ส่งสัญญาณให้เด็กในร้านมาเก็บ ทำทีเป็นเยื้องย่างเดิน แต่ในใจเริ่มมั่นใจ ว่าใครคนนั้นตามตนมาแน่ เล่นหันมองตามแบบไม่มีปิดบัง
อยากเล่นแมวจับหนูนัก ก็ดี เธอจะเล่นเป็นเพื่อนสักหน่อย
พรพิรุณเหลือบมองร่างนั้นลุกขึ้นยืน เดินตามเธอมาบ้าง หญิงสาวในร่างชายนึกเข่นเขี้ยว...เป็นพวกแฟนคลับโรคจิต หรือเจ้าของร้านอาหารร้านใดให้เธอไปโปรโมท อ้อ พวกนักข่าวก็ไม่ควรมองข้าม ถึงได้ลุกล้ำขอบเขตของเธอ
จากเดินในทีแรกเริ่มเปลี่ยนเป็นวิ่ง เดินเข้าออกซอยเล็กซอยน้อยให้คนตามได้เหนื่อยหอบ แต่เธอเองก็เริ่มเหนื่อย ทีนี้คนที่รู้แน่ว่าตามติดอย่างเดียวไม่ช่วยให้การตามสำเร็จผลถึงเริ่มส่งเสียง
“เดี๋ยวคุณ ผมมาดี”
คนไทย...หัวคิ้วเรียวผูกเป็นโบหนักขึ้น สงสัยหนักว่าคนทางนั้นรู้ข้อมูลเธอไปมากขนาดไหน ในเมื่อคนที่รู้เรื่องว่าเธอเป็นนักวิจารณ์อาหารชื่อดังระดับโลกมีแค่อิศยา คนที่เป็นทั้งนายจ้างและลูกพี่ลูกน้องของเธอเท่านั้น
หมอนี่เป็นใคร...คนเหนื่อยจะวิ่ง ขาเริ่มเมื่อยตัดสินใจเผชิญหน้า หัวสมองนึกหาคำออกปากไล่ เป็นไงเป็นกัน
จับแว่นกรอบโตเลนส์ดำบนหน้าให้เข้าที่ รอให้คนวิ่งตามมาวางมือบนไหล่ของเธอ ให้ตายสิ...อย่าให้กลายร่างเป็นหญิง แม่จะทุ่มให้
“มีอะไร” ทำเสียงให้ทุ้ม เบี่ยงไหล่ออกจากมือคนตรงหน้าอย่างนึกรังเกียจ สามปีที่ได้เดินทางไปรอบโลก พรพิรุณไม่ได้คิดผูกมิตรกับใคร ออกจะรู้สึกดีที่ใครต่อใครกลัวการมาของเธอ
“ผู้หญิง”
ไม่ใช่แค่ปาก แต่มือเริ่มไต่ไล่จากแขนลงมา และลามจวนจะถึงหน้าอกหน้าใจ พรพิรุณฟาดฝ่ามือลงไปบนเสี้ยวหน้านั้นด้วยแรงทั้งหมดที่มีจนหน้าหัน เลือดซิบมุมปาก แก้มทั้งซีกขึ้นรอยมือแดง
“ผู้หญิงจริงๆ ด้วยสินะ...คุณวรรษ”
ดวงตาลึกล้ำ แฝงประกายเสือไว้ขณะจ้องตากลับ ไม่แม้แต่จะเช็ดเลือด “แรงตบเมื่อกี๊ ทำให้ผมจำได้เลย”
“จำอะไร” หญิงสาวถอยหลังไปอีกสองก้าว ความรู้สึกหวาดระแวงมากขึ้น ผู้ชายคนนี้ถึงจะเค้าโครงหน้าเรียวดูดี ตาสองชั้น จมูกสูงโด่ง ผิวเนียน อย่างกับหลุดมาจากการประกวดหนุ่มโสดในประเทศไทย แต่มาทำให้หัวใจปิดตายของพรพิรุณรู้สึกอะไรไม่ได้
นอกจากรังเกียจ...พบกันครั้งแรกพิสูจน์ว่าเป็นหญิงหรือไม่ด้วยการคิดจะจับ...หน้าอก แค่นึกแก้มสองข้างก็ขึ้นสีจาง ความอายแล่นพล่าน คันไม้คันมืออยากตบหน้าคนให้หายแค้นอีกสักรอบ
รวมทั้งไอ้สายตารู้ทันนั่นอีก...ฮึ่ย เกลียดชะมัด
“นิสัยแบบนี้ ในชีวิตผม ผมรู้จักอยู่คนหนึ่ง” เงาทะมึนเริ่มคืบคลานเข้าใกล้พรพิรุณทีละก้าว ต้อนจนหลังของหญิงสาวติดกำแพง หมดทางหนี คนไล่ต้อนหัวเราะหึ ฉวยโอกาสถอดหมวกไอวี่ออก เผยผมยาวสลวยทิ้งตัวลงกลางหลังอย่างสวยงาม
ร่างที่เตี้ยกว่าพยายามยืดแขนกระโดดชิงหมวกประจำตัวคืน “เอาคืนมานะ นายนี่มันโรคจิต เป็นแฟนคลับฉันหรือไง” เชิดคางใส่ ปากเม้มแน่น
คนตัวสูงหัวเราะเหอะ รอยยิ้มแจ่มชัดจากการได้เห็นเจ้าของหมัดหมดฤทธิ์ “หลงตัวเองไปหรือเปล่า”
“นี่นาย”
“ก่อนจะคุยเรื่องงาน มารื้อฟื้นความหลังก่อนไหม” ใบหน้าหล่อ แสนเสน่ห์กระตุกยิ้มร้ายมุมปาก ยื่นหน้าพ่นลมใส่ผิวแก้มขาว เจ้าของแก้มจ้องหน้าเขาเขม็ง ไม่กลัว “จำกันไม่ได้จริงๆ เหรอ”
“จำได้สิ”
“จริง” แววตาปรากฏความดีใจขึ้นมาวูบหนึ่ง และหายไปอย่างรวดเร็วกับคำตอบต่อมา
“จำได้ว่านายจะจับหน้าอกฉัน ไอ้โรคจิต” เข่างามๆ เสยเข้าจุดเด็ดของไอ้โรคจิตจนลงไปนั่งกองกับพื้น ร้องโอดโอยหน้าเขียว พรพิรุณกระตุกยิ้มร้าย เดินย่ำบนลำตัวคนตัวโตข้ามไปอย่างนึกแค้น ชิงหมวกจากมือคนอาจหาญคืน
“คนอย่างนายต่อให้ฉันเคยเจอจริง ก็ไม่คิดจำใส่ให้รกสมองหรอก...มันเปลือง เจอกันครั้งหน้า ฉันอาจจะลืมนายไปแล้วก็ได้ ไอ้โรคจิต”
ลับหลังร่างเพรียวไป ภีมถึงเพิ่งพยุงตัวขึ้นนั่งได้ แม้จะยังรู้สึกจุกอยู่มาก รู้แน่ชัดตั้งแต่ตอนนี้ว่าคุณเชฟใหญ่ได้ลืมเขาไปหมด หรือคนๆ นั้นจะไม่ใช่พรพิรุณ ภีมนึกเสียดายที่ไม่ยอมถอดแว่นอันโตออกจากหน้านั้นแทนที่จะเป็นหมวก
ถ้ายัยน่ารำคาญคนหนึ่งไม่ตะแง้วๆ อยากได้วรรษไปเขียนแนะนำอาหารที่ร้านให้ คนอย่างภีมไม่ดั้นด้นตามหาเด็ดขาด วานให้อิศยาช่วย รายนั้นก็ให้ข้อมูลมาแค่ว่าอยู่ในอังกฤษ อยู่มาสามเดือน เพิ่งตามตัวเจอในเดือนนี้
การปลอมตัวเป็นวิธีการที่ไม่เลวเลย แต่ใช้หลอกคนที่ผ่านผู้หญิงมาแล้วอย่างเขายาก...เจอกันครั้งหน้า เขาจะใส่กระจับดีไหม แม่เจ้าประคุณจะได้เล่นงานไม่ได้
ภีมแยกเขี้ยว หน้าชาในตอนโดน ผ่านไปสักพักเริ่มรู้สึกแก้มจะตุ่ยขึ้น...ถ้าวรรษคือพรพิรุณจริง
ผู้หญิงคนนี้ก็กล้ามากที่ลืมเขา...ทั้งที่เขาไม่เคยลืมรสขนมหวานแสนเกลียดนั่นที่พรพิรุณยัดเข้าปากเขาได้เลย
ร้ายยังไงก็ยังร้ายอยู่อย่างนั้น...ไม่เปลี่ยน
.........................................................
รีไรท์บทที่หนึ่งเรื่องหนูย่าเสร็จ เลยคันไม้คันมืออยากเขียนเรื่องนี้ต่อ ไว้รีไรท์เสร็จหนึ่งตอน จะมาแตะเรื่องนี้หนึ่งครั้งนะคะ จะไมไ่ด้มาบ่อยเหมือนหนูย่า แต่น่าจะมาเรื่อยๆ ไม่หายไป ไม่อยากให้คิดถึงกันนาน อิอิ รสหวาน...บันดาลรัก เริ่ม ตอนนี้คนเขียนขอไปนอนก่อนนะคะ ลุยรีไรท์บทที่หนึ่งครึ่งคืน ปล. ใครตามมาจากเรื่องโน้น หรือเพิ่งเริ่มตาม อย่าลืมส่งข้อความบอกกันบ้างนะคะ ^_^ แฟนๆ จากหนูย่าอาจบ่น เธอหายไปแค่วันเดียว ฮ่าๆๆ //แก้คำผิดแล้วนะคะ ตรงไหนผิดบอกได้เลย ^^ // มาแก้บทนำใหม่ แล้ววิ่งจากไป ฮิ้ววว บทนำของบทนี้อันเดิม จะไปอยู่ในเรื่องใหม่ค่ะ
ปวรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ต.ค. 2556, 06:51:55 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 26 ต.ค. 2556, 17:17:58 น.
จำนวนการเข้าชม : 2332
| คนน่าปราบ >> |
ปรางขวัญ 12 ต.ค. 2556, 07:33:53 น.
เย้ๆ ชอบพรพิรุณเหมือนกัน ในที่สุดก็มา @^_^@
เย้ๆ ชอบพรพิรุณเหมือนกัน ในที่สุดก็มา @^_^@
OhLaLa 12 ต.ค. 2556, 07:38:01 น.
อุ่นกับภีมเจอกันครั้งแรกก็ถึงเนื้อถึงตัวกันเลย คู่นี้น่าจะโหด มัน แต่ไม่รู้จะฮาหรือดราม่าดี น่าสงสารภีมคงรู้สึกแย่ที่เสียคุณตาไปต่อหน้าต่อตา จะรออ่านนะคะ
ปล. มีคำผิดอยู่ 3 ที่นะคะ
อุ่นกับภีมเจอกันครั้งแรกก็ถึงเนื้อถึงตัวกันเลย คู่นี้น่าจะโหด มัน แต่ไม่รู้จะฮาหรือดราม่าดี น่าสงสารภีมคงรู้สึกแย่ที่เสียคุณตาไปต่อหน้าต่อตา จะรออ่านนะคะ
ปล. มีคำผิดอยู่ 3 ที่นะคะ
wind 12 ต.ค. 2556, 09:48:32 น.
อุ่นดุจริง
อุ่นดุจริง
sai 12 ต.ค. 2556, 13:54:37 น.
เป็นแฟนคลับหนูย่าแบบแอบๆ มาอ่านเรื่องอุ่นเลยต้องขอมาทักทายไรเตอร์หน่อย ขอบคุณมากนะคะที่เขียนเรื่องสนุกๆให้ตามติดติดตาม
เป็นแฟนคลับหนูย่าแบบแอบๆ มาอ่านเรื่องอุ่นเลยต้องขอมาทักทายไรเตอร์หน่อย ขอบคุณมากนะคะที่เขียนเรื่องสนุกๆให้ตามติดติดตาม
ariesleo 12 ต.ค. 2556, 17:24:14 น.
เปิดเรื่องได้น่าติดตามค่ะ
เปิดเรื่องได้น่าติดตามค่ะ
ร้อยวจี 12 ต.ค. 2556, 23:07:20 น.
แค่เริ่มก็น่าติดตามแล้วค่ะ อยากอ่านมาก รีบมานะคะ
แค่เริ่มก็น่าติดตามแล้วค่ะ อยากอ่านมาก รีบมานะคะ
icewinter 12 ต.ค. 2556, 23:52:29 น.
รอต่อคู่อุ่นกะภีมค่ะ. รอลุ้นอิอิ
รอต่อคู่อุ่นกะภีมค่ะ. รอลุ้นอิอิ
นักอ่านเหนียวหนึบ 13 ต.ค. 2556, 00:49:49 น.
เห็นอะไร หวานๆ ไม่รู้ ยังไม่ทันจะอ่านรู้เรื่อง นิ้วก็คลอกเข้ามาอ่านเนื้อในซะแล้วว
และก็ ไม่ผิดหวัง
คู่นี้มาเร็วจังคะ ^^
เห็นอะไร หวานๆ ไม่รู้ ยังไม่ทันจะอ่านรู้เรื่อง นิ้วก็คลอกเข้ามาอ่านเนื้อในซะแล้วว
และก็ ไม่ผิดหวัง
คู่นี้มาเร็วจังคะ ^^