ดวงใจซาตาน
...เพียงเพราะคำสัญญาที่บุพการีของสองครอบครัวให้ไว้ตั้งแต่เมื่อครั้งอดีต ทำให้ เธอ ต้องมาเจอกับ เขา ซาตาน ผู้ไร้หัวหัวใจ....
Tags: ซาตาน,หนี้,หัวใจ,บุญคุณ,ตบจูบ
ตอน: ตอนที่ ๕
แต่งงาน
รถยนต์คันหรูแล่นเข้ามาจอดหน้าโรงแรมชื่อดังอันเป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงสมรสระหว่างเจ้าของบริษัทส่งออกอัญมณีรายใหญ่กับลูกสาวเจ้าของโรงพิมพ์ขนาดเล็ก ซึ่งแน่นอนแขกที่มาร่วมงานนั้นคับคั่ง บ้างก็มาแสดงความยินดีอย่างจริงใจ บ้างก็มาเพราะอยากจะเห็นหน้าผู้หญิงที่จะมาเป็นเจ้าสาวของ ติณห์ อธิพัฒน์เดชา
การุณเดินลงจากฝั่งคนขับอ้อมมาเปิดประตูให้เจ้าสาวของงาน พร้อมกันนั้นรถอีกคันที่ตามมาข้างหลังจึงหยุด พร้อมทั้งเจ้านายและลูกน้องคู่กัน เจ๊น้ำหวานกับอ้อนเดินลงมา เพื่อช่วยพาเจ้าสาวไปยังห้องจัดงาน
นายสมพงษ์ซึ่งออกมายืนรออยู่แล้วเมื่อคนของ “ลูกเขย” เข้ามาแจ้งว่าเจ้าสาวเดินทางมาถึง ลลิตายื่นแขนมาคล้องแขนบิดาเพื่อที่จะเข้าไปในงาน
“นายครับ เจ้าสาวมาแล้วครับ” สุชาติ บอดี้การ์ดของเขาอีกคนกล่าว
ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป สายตาหวานพลันสบเข้ากับสายคมที่รออยู่ก่อนแล้ว สาวสวยหน้าหวาน ในชุดสีทอง ขับผิวคนสวมใส่ให้เปล่งประกาย ไหนจะผมที่เกล้ามวยเป็นทรงไว้ด้านหลังประดับด้วยปิ่นเล็กๆแซมตามมวยนั้น ติณห์ถึงกับหยุดสายตาอยู่ที่เจ้าสาวของเขาชั่วขณะ ไม่คิดว่าหญิงสาวแสนหวานในเครื่องแต่งกายธรรมดาๆ จะสวยและหวานยิ่งขึ้นเมื่ออยู่ในชุดเจ้าสาวสีทอง และที่ทำให้ริมฝีปากหยักยกมุมขึ้นพร้อมกับดวงตาคมดุนั้นอ่อนโยนลงก็เพราะเจ้าสาวที่ว่านั้นคือเจ้าสาวของเขาเอง
มือใหญ่ของเจ้าบ่าวยื่นไปเพื่อรับเจ้าสาว ลลิตายอมวางมือของตนบนมือของเขาอย่างว่าง่าย ด้วยสายตาของแขกที่มาร่วมงานต่างจับจ้องมาที่ทั้งคู่ คงจะไม่ดีแน่ถ้าหล่อนจะมาดื้อรั้นเอาตอนนี้
พิธีทางศาสนาผ่านไปอย่างเรียบร้อย จนมาถึงพิธี
“ริต้า เป็นเด็กนะ หนูอย่าทำให้คุณติณห์คุณเขาลำบากใจนะลูก”
คุณสมพงษ์รดน้ำสังข์และอวยพรลูกสาวของท่านที่กำลังจะออกเรือนไป ดวงหน้ากลมโตมีน้ำตาเอ่อคลอ แก้มและจมูกที่แดงเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ พลันเสียงบิดาจึงเอ่ยขึ้น
“อย่าร้องนะลูก เดี๋ยวจะเป็นเจ้าสาวที่ไม่สวยนะ ลูกสาวพ่อต้องสวยที่สุดในวันนี้เข้าใจไหม” มืออุ่นของบิดาเอื้อมมาลูบศีรษะของบุตรสาวพร้อมเสียงปลอบโยน เมื่อเห็นว่าเจ้าหญิงน้อย
ของเขากำลังจะปล่อยโฮกลางงานแต่งของตัวเอง
“ผมฝากริต้าด้วยนะครับคุณติณห์” ท่านเอ่ยเพียงเท่านี้ เพราะสำหรับลูกเขยของท่านคนนี้แล้ว ท่านมั่นใจว่าต้องดูแลลูกสาวของท่านได้
“ครับ” ชายหนุ่มรับปากเสียงสั้นๆ
หลังเสร็จสิ้นพิธีในตอนเช้า คู่บ่าวสาวจึงต้องพักที่ห้องของโรงแรมเพื่อเตรียมตัวในงานกลางคืน ลลิตาเข้ามายังห้องสวีทชั้นบนสุดของโรงแรม ตั้งใจว่าจะนอนพักเอาแรงสักหน่อยหลังจากที่เมื่อเช้าต้องตื่นเช้ากว่าปกติ แล้วไหนจะต้องงานเลี้ยงคืนนี้อีก แต่ยังไม่ทันที่ลลิตาจะได้พักสมใจ เสียงเปิดประตูที่ดังมาจากหน้าห้องทำให้หญิงสาวต้องหันไปมองแขกผู้มาใหม่
“เอ่อ...คุณติณห์ คุณเข้ามาห้องนี้มีอะไรหรือเปล่าคะ” ใบหน้าสวยมีแววประหลาดใจที่เห็นชายหนุ่มเข้ามาในห้องที่หล่อนอยู่
“ไม่มี นี่เป็นห้องฉันเอง”พูดพลางเดินเข้ามาภายในห้อง
“ถ้าอย่างนั้น ฉันคงเข้าผิดห้องค่ะ” เท้าเรียวก้าวหมายจะออกจากห้องนี้ทันที แต่ยังไม่ทันที่ร่างเล็กจะก้าวได้ถึงสามก้าว พลันมือใหญ่ของชายหนุ่มคนเดียวในห้องก็เอื้อมมาคว้าแขนเธอไว้
“เธอจะไปไหน”เสียงเข้มของเจ้าบ่าวกล่าวถามพร้อมออกแรงดึงร่างบางเข้ามาในอ้อมกอด
“ปล่อยนะคะ ฉันจะไปที่ห้องพักฉัน นี่เป็นห้องคุณไม่ใช่หรอคะ ฉันขอโทษนะคะที่เข้ามาห้องนี้” ลลิตาละล่ำละลักบอกกับชายหนุ่ม แต่ไม่ว่าจะดิ้นยังไงก็ไม่มีทางหลุดจากอ้อมกอดนี้ไปได้ อ้อมกอดที่ทำให้หล่อนทั้งกลัว อบอุ่น และหวั่นไหว ไปพร้อมกัน
“ห้องของเธออยู่ในนี้ ฝั่งซ้ายมือ” หญิงสาวหันไปตามที่เขาบอก ก็เห็นว่าในห้องนี้มีห้องพักอยู่ถึง 3 ห้อง จึงถอนหายใจอย่างโล่งใจ
“เธอเข้าไปพักซะ คืนนี้ยังมีอะไรต้องทำอีกมาก” ชายหนุ่มคลายอ้อมกอดออก แล้วเดินไปยังอีกหนึ่งที่อยู่ติดกับห้องที่หล่อนจะพัก แต่เมือแอบมองเข้าไปในห้องหล่อนก็พบว่าข้างในเป็นห้องทำงาน และยังมีห้องนอนอยู่ข้างในห้องทำงานอีกที
รถยนต์คันหรูแล่นเข้ามาจอดหน้าโรงแรมชื่อดังอันเป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงสมรสระหว่างเจ้าของบริษัทส่งออกอัญมณีรายใหญ่กับลูกสาวเจ้าของโรงพิมพ์ขนาดเล็ก ซึ่งแน่นอนแขกที่มาร่วมงานนั้นคับคั่ง บ้างก็มาแสดงความยินดีอย่างจริงใจ บ้างก็มาเพราะอยากจะเห็นหน้าผู้หญิงที่จะมาเป็นเจ้าสาวของ ติณห์ อธิพัฒน์เดชา
การุณเดินลงจากฝั่งคนขับอ้อมมาเปิดประตูให้เจ้าสาวของงาน พร้อมกันนั้นรถอีกคันที่ตามมาข้างหลังจึงหยุด พร้อมทั้งเจ้านายและลูกน้องคู่กัน เจ๊น้ำหวานกับอ้อนเดินลงมา เพื่อช่วยพาเจ้าสาวไปยังห้องจัดงาน
นายสมพงษ์ซึ่งออกมายืนรออยู่แล้วเมื่อคนของ “ลูกเขย” เข้ามาแจ้งว่าเจ้าสาวเดินทางมาถึง ลลิตายื่นแขนมาคล้องแขนบิดาเพื่อที่จะเข้าไปในงาน
“นายครับ เจ้าสาวมาแล้วครับ” สุชาติ บอดี้การ์ดของเขาอีกคนกล่าว
ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป สายตาหวานพลันสบเข้ากับสายคมที่รออยู่ก่อนแล้ว สาวสวยหน้าหวาน ในชุดสีทอง ขับผิวคนสวมใส่ให้เปล่งประกาย ไหนจะผมที่เกล้ามวยเป็นทรงไว้ด้านหลังประดับด้วยปิ่นเล็กๆแซมตามมวยนั้น ติณห์ถึงกับหยุดสายตาอยู่ที่เจ้าสาวของเขาชั่วขณะ ไม่คิดว่าหญิงสาวแสนหวานในเครื่องแต่งกายธรรมดาๆ จะสวยและหวานยิ่งขึ้นเมื่ออยู่ในชุดเจ้าสาวสีทอง และที่ทำให้ริมฝีปากหยักยกมุมขึ้นพร้อมกับดวงตาคมดุนั้นอ่อนโยนลงก็เพราะเจ้าสาวที่ว่านั้นคือเจ้าสาวของเขาเอง
มือใหญ่ของเจ้าบ่าวยื่นไปเพื่อรับเจ้าสาว ลลิตายอมวางมือของตนบนมือของเขาอย่างว่าง่าย ด้วยสายตาของแขกที่มาร่วมงานต่างจับจ้องมาที่ทั้งคู่ คงจะไม่ดีแน่ถ้าหล่อนจะมาดื้อรั้นเอาตอนนี้
พิธีทางศาสนาผ่านไปอย่างเรียบร้อย จนมาถึงพิธี
“ริต้า เป็นเด็กนะ หนูอย่าทำให้คุณติณห์คุณเขาลำบากใจนะลูก”
คุณสมพงษ์รดน้ำสังข์และอวยพรลูกสาวของท่านที่กำลังจะออกเรือนไป ดวงหน้ากลมโตมีน้ำตาเอ่อคลอ แก้มและจมูกที่แดงเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ พลันเสียงบิดาจึงเอ่ยขึ้น
“อย่าร้องนะลูก เดี๋ยวจะเป็นเจ้าสาวที่ไม่สวยนะ ลูกสาวพ่อต้องสวยที่สุดในวันนี้เข้าใจไหม” มืออุ่นของบิดาเอื้อมมาลูบศีรษะของบุตรสาวพร้อมเสียงปลอบโยน เมื่อเห็นว่าเจ้าหญิงน้อย
ของเขากำลังจะปล่อยโฮกลางงานแต่งของตัวเอง
“ผมฝากริต้าด้วยนะครับคุณติณห์” ท่านเอ่ยเพียงเท่านี้ เพราะสำหรับลูกเขยของท่านคนนี้แล้ว ท่านมั่นใจว่าต้องดูแลลูกสาวของท่านได้
“ครับ” ชายหนุ่มรับปากเสียงสั้นๆ
หลังเสร็จสิ้นพิธีในตอนเช้า คู่บ่าวสาวจึงต้องพักที่ห้องของโรงแรมเพื่อเตรียมตัวในงานกลางคืน ลลิตาเข้ามายังห้องสวีทชั้นบนสุดของโรงแรม ตั้งใจว่าจะนอนพักเอาแรงสักหน่อยหลังจากที่เมื่อเช้าต้องตื่นเช้ากว่าปกติ แล้วไหนจะต้องงานเลี้ยงคืนนี้อีก แต่ยังไม่ทันที่ลลิตาจะได้พักสมใจ เสียงเปิดประตูที่ดังมาจากหน้าห้องทำให้หญิงสาวต้องหันไปมองแขกผู้มาใหม่
“เอ่อ...คุณติณห์ คุณเข้ามาห้องนี้มีอะไรหรือเปล่าคะ” ใบหน้าสวยมีแววประหลาดใจที่เห็นชายหนุ่มเข้ามาในห้องที่หล่อนอยู่
“ไม่มี นี่เป็นห้องฉันเอง”พูดพลางเดินเข้ามาภายในห้อง
“ถ้าอย่างนั้น ฉันคงเข้าผิดห้องค่ะ” เท้าเรียวก้าวหมายจะออกจากห้องนี้ทันที แต่ยังไม่ทันที่ร่างเล็กจะก้าวได้ถึงสามก้าว พลันมือใหญ่ของชายหนุ่มคนเดียวในห้องก็เอื้อมมาคว้าแขนเธอไว้
“เธอจะไปไหน”เสียงเข้มของเจ้าบ่าวกล่าวถามพร้อมออกแรงดึงร่างบางเข้ามาในอ้อมกอด
“ปล่อยนะคะ ฉันจะไปที่ห้องพักฉัน นี่เป็นห้องคุณไม่ใช่หรอคะ ฉันขอโทษนะคะที่เข้ามาห้องนี้” ลลิตาละล่ำละลักบอกกับชายหนุ่ม แต่ไม่ว่าจะดิ้นยังไงก็ไม่มีทางหลุดจากอ้อมกอดนี้ไปได้ อ้อมกอดที่ทำให้หล่อนทั้งกลัว อบอุ่น และหวั่นไหว ไปพร้อมกัน
“ห้องของเธออยู่ในนี้ ฝั่งซ้ายมือ” หญิงสาวหันไปตามที่เขาบอก ก็เห็นว่าในห้องนี้มีห้องพักอยู่ถึง 3 ห้อง จึงถอนหายใจอย่างโล่งใจ
“เธอเข้าไปพักซะ คืนนี้ยังมีอะไรต้องทำอีกมาก” ชายหนุ่มคลายอ้อมกอดออก แล้วเดินไปยังอีกหนึ่งที่อยู่ติดกับห้องที่หล่อนจะพัก แต่เมือแอบมองเข้าไปในห้องหล่อนก็พบว่าข้างในเป็นห้องทำงาน และยังมีห้องนอนอยู่ข้างในห้องทำงานอีกที
ฉัตรศรัญ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 16 ต.ค. 2556, 22:15:53 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 16 ต.ค. 2556, 22:15:53 น.
จำนวนการเข้าชม : 1062
| << ตอนที่ ๔ |