Diary Love Vampirism รักนี้ที่เวนิส
“ถ้าไพรเวทแล้วมันทำให้เอลเซ่อารมณ์ดีฉันก็ยินดีที่จะทำ เพราะอะไรที่ทำให้เอลเซ่มีความสุขฉันทำให้เธอได้หมดไม่ว่ามันจะเป็นอะไร ฉันสัญญาเอล อะไรที่คือความสุขของเธอฉันยินดีที่จะทำให้เธอทุกอย่าง”
โอ๊ยย อยู่ๆ ก็มาพูดบอกกันแบบนี้ก็เขินสิเจ้าคะ แต่ทำไงได้ล่ะ ก็รักเขาไปแล้วนิน่า...
(อัพช้าขออภัย อยู่ในช่วงสอบ)
โอ๊ยย อยู่ๆ ก็มาพูดบอกกันแบบนี้ก็เขินสิเจ้าคะ แต่ทำไงได้ล่ะ ก็รักเขาไปแล้วนิน่า...
(อัพช้าขออภัย อยู่ในช่วงสอบ)
Tags: Vampirism cosplay
ตอน: บทนำ
ให้รักนำทาง ดีกว่าให้ความอ้างว้างนำใจ
การที่เราจะรักใครสักคน ทำไมง่ายมาก แต่ว่าการที่เราจะบอกรักใครสักคนมันกลับยากยิ่งกว่า แต่ถ้าบอกไปแล้วเข้าไม่รักเราละ เราจะทำใจได้ไหม? หรือว่าเราจะล้มเลิกความคิดที่จะรักเขาคนนั้น แต่ว่าอีกอย่างหนึ่งเราถ้าเราพูดออกไปบอกเขาออกไปว่าเรารอเขามานานเหลือเกินรอมาเป็นร้อยๆ ปีแล้ว มันจะสามารถทำให้เขารักเราได้ หรือคุณคิดว่ายังไง…?
และนี้คือเรื่องราวความรักของฉันที่มันทำให้ฉันเข้าใจว่า ความรักบ้างที่มันไม่ได้สวยหรู หรือว่ามันจะรวยด้วยกลีบกุหลาบเสมอไป แต่ความรักของเขาและฉันมันกลับมีอุปสรรคมากมายที่กีดขวางเราอยู่ ถึงแม้ว่าชีวิตและการดำรงค์อยู่ของเราสองคนจะแตกต่างกันก็ต่างกัน แต่สุดท้ายมันก็ลงเอยด้วยดีโดยที่ฉันและเขา “เรารักกัน”
และเรื่องราวของฉันกับเขามันก็มีอยู่ว่า....
2 อาทิตย์หลังสอบปลายภาค เทอม 2
“ประกาศ ขอให้หัวหน้าห้องหรือตัวแทน นักเรียนชั้น ม.6 ทุกคน มาพบกันที่ ห้องคนไม่มีแฟน (โสด) ด่วน”
เสียงประกาศตามสายของโรงเรียน “โกทารัส เอพี” (โรงเรียนนี้ไม่มีจริงในโลกนะคะคุณผู้อ่าน
_*_ ) ดังขึ้นทำให้เหล่านักเรียนที่กำลังเรียน เล่น ตกใจกันเป็นอย่างมากโดยเฉพาะพวกที่กำลังวิงเล่นซ่อนแอบกันอยู่ (อยู่มัธยมแล้วยังมาเล่นเป็นซ่อนแอบกัน ปัญญาอ่อนจริงๆ --*) สะดุดยอดหญ้า ตายกันเป็นแถว-*- (เวอร์)
“เอ่อ...เซต้า” ฉันถามขึ้นมา
“อะไรเอลเซ่ เราทำงานอยู่ เดี๋ยวเราต้องไปที่ห้องโสดอยู่นะ”
“คือเราไปให้ก็ได้นะ เราทำงานเรียบร้อยแล้ว”
“เราขอโทษทีนะ ฝากด้วยแล้วกันนะ” คนที่ชื่อเซต้าตอบกลับมา
“จ๊ะ”
“ฝากทีนะ”
ฉันส่งยิ้มให้เขาแล้วเดินออกไป
เริ่มเรื่องมาได้นิดหน่อยก็ขอแนะนำตัวเองหน่อยแล้วกันนะ สวัสดีค่ะทุกคน ฉันมีชื่อว่า เอสเซ่ราเวลต้า เอ-โวนาร่ามีน่า เป็นลูกครึ่ง(คนครึ่งผี)ไทย-อิตาลี เรียนอยู่ชั้นม.6 ที่โรงเรียน โกทารัส เอพี เป็นรองหัวหน้าห้อง King ฉลาดเป็นกรดเรียนเก่งเป็นที่หนึ่ง (แล้วทำไม่แกได้เป็นแค่รองหัวหน้า) ผิวขาวอมชมพู ดวงตาสีฟ้าสดใส เส้มผมยาวสรวยดุดแพรไหมสีดำ ส่วนสูง 169 ซม. น้ำหนัก 45 Kg หน้าตาก็จัดอยู่ไนเกฑณ์ดีถึงดีมาก (ก็ลูกครึ่งนิไม่สวยให้มันรู้ไปถึงอินทร์ถึงยม) งานอดิเรกของฉันก็คือ...เป็นเลเยอร์คอสเพลย์ยังไงล่ะ แล้วอีกอย่างนะฉันไม่ใช่มนุษย์ และฉันมีอายุมากกว่าหนึ่งร้อยปี ^-^ นี้เป็นความลับระหว่างฉันกับคุณนะคะคุณผู้อ่าน ^-^
ณ ห้องคนไม่มีแฟน (ห้องโสด)
“มากันครบแล้วใช่ไมค่ะนักเรียน”
หนึ่ง...สอง...สาม...สี่...ห้า...ครบ (ไม่ต้องสงใสว่านับอะไร)
“ครบแล้วค่ะ/ครับ” ก็จะให้นับอะไรมากมายนักเรียนชั้น ม.6 ของโรงเรียนมีอยู่แค่ 5 ห้อง (เยอะจริงๆ)
“เรามาเริ่มกันเลยนะค่ะ นักเรียนค่ะ ปีนี้เราจะมีงานจบการศึกษาและงานเลี้ยงเต็นรำงานอำลาสถาบันของนักเรียนชั้น ม.6 กันนะคะ”
“ครับ/ค่า”
ทุกคนขานเสียงตอบรับของอาจารย์แก่ๆคราวป้าที่กำลังพูดถึงเรื่องงานเลี้ยงประจำปีที่กำลังจะจัดขึ้นในอีก 2-3 อาทิตย์ข้างหน้า และมันเป็นงานเลี้ยงจบการศึกษาของพวกเราด้วย
“แล้วงานจะมีวันไหนค่ะ” ฉันถามออกไป
“วันที่ 14 กุมภาพันธ์ จ๊ะ นักเรียน”
“อาจารย์ค่ะนั่นมันวันวาเลนไทร์นะคะ/ครับ”
พวกเราหัวหน้าและตัวแทนทั้ง 5 ห้องต่างประสานเสียงพร้อมกัน
“ใช่จ๊ะ” (สงสัยอาจารย์คงทำอะไรแปลกๆแน่นอน)
“แล้วสถานที่ละครับอาจารย์” หัวหน้าอีกห้องถามออกไป
“ปีนี้เราจะจัดที่สวนสนริมสระน้ำโรงเรียนจ๊ะ” อืมมม~ พูดถึงต้นสนล่ะชักอยากจะปลูกซักต้น เพื่อจะมีใครมา “สน” ใจ
“แล้วพวกเราแต่ละห้องต้องทำอะไรกันบ้างค่ะ” ฉันถามออกไป
แล้วอาจารย์ก็ดึงกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาแล้วจัดการร่ายรายการการทำงานของแต่ละห้อง
“อืม...ตอนเช้าจะป็นพิธีจบการศึกษาของพวกเธอนะ ส่วนตอนเย็นก็จะเป็นงานเลียงเต้นรำ และครูต้องการให้พวกเธอมีส่วนร่วมในงานนี้กันทุกคน...”
อาจารย์เงียบไปสักพักแล้วพูดขึ้นมา
“เอาล่ะ...ครูจะแบ่งงานให้เป็นแบบนี้นะ..”
“ ห้อง 1 เธอดูแลเรื่องจัดและตกแต่งสถานที่ (แน่ละพวกนี้เด็กศิลป์) ห้อง 2 พวกเธอดูแลเรื่องอาหารเครื่องดื่ม แล้วก็ขนมขบเคียวในงานนะ (พวกนี้ก็คหกรรมเก่งทำอาหารอยู่แล้ว) ห้อง 3 ดูแลเรื่องเกมและกิจกรรมการแสดงต่างๆภายในงาน (ส่วนนี้ก็เด็กการแสดงการละครทั้งนั้น) ห้อง 4 ดูแลเรื่องเพลงและวงดนตรีขอโรงเรียนที่จะใช้ในงาน (และนี้ก็เด็กโยทั้งเพแถมพวกนี้แต่ละคนเล่นดนตรีเก่งขั้นเทพกันทั้งห้อง) และห้อง 5 อืม...” อาจารย์เงียบไปซักพักเหมือนคิดอะไรไม่ออก แล้วทำหน้าประมาณว่าแล้วไอ่เด็กห้องห้านี้จะให้มันทำอะไรกันดีเพราะแต่ละคนนี้ลูกท่านหลานเธอทั้งนั้น จะให้มาทำงานหนักๆมันก็กะไรอยู่แต่ ถ้าไม่ให้ช่วยอะไรเลยก็ดูเหมือนเป็นการเอาเปรียบห้องอื่น หลังจากที่อาจารย์เงียบไปสักพักก็พูดขึ้นมาว่า “...ไปช่วยห้องอื่นๆแล้วกัน แล้วก็ตัวแทนห้อง 5 เดียวไปคุยกับครูเป็นกรณีพิเศษนะ ส่วนคนอื่นๆกลับห้องไปได้แล้ว”
เหอะๆ ที่อาจารย์ต้องคิดกันหนักหน่อยก็เพราะไอ่เด็กห้องห้าอย่างพวกฉันมันก็มีดีแค่สมอง แล้วก็เป็นลูกๆหลานผู้มีอิธพลที่สามารทำให้โรงเรียนนี้หายไปกับสายลมได้ง่ายๆ แล้วอีกอย่างเด็กห้องห้าอยางพวกเราติดหรูจะตายไปจนดูเหมือนทำอะไรไม่เป็น (นอกจากเรียน) จะทำอะไรไปไหนทีมีแต่คนคอยตามเป็นพรวน แต่ก็ใช่ว่าพวกเราจะทำอะไรกันไม่เป็นซักหน่อย
“ครับ/ค่ะ”
แต่อยู่ๆ อาจารย์หันมาเรียกทุกคนเหมือนพึ่งนึกได้ว่า
“อ๋อ...เดี๋ยวก่อนคอนเซ็ปงานนี้คือ 1000 Years Of Love (Sweet Heart Of Vampirism ) และที่สำคัญทุกๆคนต้องมีคู่เต้นรำและแต่งตัวให้เข้ากับคอนเซ็ปของงานนะ”
“ครับ/ค่ะ”
หลังจากที่หัวหน้าและตัวแทนห้องอื่นๆออกไปหมดแล้วอาจารย์ก็เดินนำฉันไปที่ห้องพักครูและที่นั่นก็คือ.......คือ.......คือ...(ทำเสียยังกะตายซากมันมีอะไรน่าตื่นเต้นนัก) หะ....ห้อง...ห้อง...ปก...ปก...ห้องปกครอง..นั้นเอง (กลัวอะไรก็แค่ห้องปกครอง)
“อาจารย์ค่ะ เรียกหนูมามีอะไรค่ะ” ฉันถามอาจารย์ออกไป
“ก็คือว่าครูจะให้หัวหน้าและรองหัวหน้าห้องเธอควงกันออกงานนี้ และสองคนนั่นจะต้องเป็นคนเปิดฟอลร์เต้นรำ”
เอ่อ...ขอทำความเข้าใจปะเดี๋ยวเดียวนะ แบบว่าหัวหน้าและรองหัวหน้าห้องต้องควงกันออกงานนี้ และหัวหน้าก็คือเซต้าสวนรองหัวหน้าก็คือฉัน พระเจ้าช่วยลูกด้วยยยยยยย งานนี้ตายอย่างเขียดเลยฉัน เพราะอะไรนะเหรอก็คือว่าฉันน่ะมีความรู้สึก......กับเซต้าน่ะสิ อาจารย์แกล้งฉันแง้มๆ
“แล้วเรื่องชุดละค่ะ”
“หัวหน้าและรองหัวหน้าห้องเธอทางโรงเรียนให้เป็นชุดสีขาวนะ ส่วนคนอื่นๆหาเอาเองจะสีอะไรก็ตามใจ”
“ค่ะ”
“เข้าใจนะ” อาจารย์ถามฉันเพื่อความมั่นใจ และฉัน(อยากจะ)ตอบไปว่า(ไม่เข้าใจ)
“เข้าใจค่ะ”
“งั้นไปได้แล้ว”
“ค่ะ”
การที่เราจะรักใครสักคน ทำไมง่ายมาก แต่ว่าการที่เราจะบอกรักใครสักคนมันกลับยากยิ่งกว่า แต่ถ้าบอกไปแล้วเข้าไม่รักเราละ เราจะทำใจได้ไหม? หรือว่าเราจะล้มเลิกความคิดที่จะรักเขาคนนั้น แต่ว่าอีกอย่างหนึ่งเราถ้าเราพูดออกไปบอกเขาออกไปว่าเรารอเขามานานเหลือเกินรอมาเป็นร้อยๆ ปีแล้ว มันจะสามารถทำให้เขารักเราได้ หรือคุณคิดว่ายังไง…?
และนี้คือเรื่องราวความรักของฉันที่มันทำให้ฉันเข้าใจว่า ความรักบ้างที่มันไม่ได้สวยหรู หรือว่ามันจะรวยด้วยกลีบกุหลาบเสมอไป แต่ความรักของเขาและฉันมันกลับมีอุปสรรคมากมายที่กีดขวางเราอยู่ ถึงแม้ว่าชีวิตและการดำรงค์อยู่ของเราสองคนจะแตกต่างกันก็ต่างกัน แต่สุดท้ายมันก็ลงเอยด้วยดีโดยที่ฉันและเขา “เรารักกัน”
และเรื่องราวของฉันกับเขามันก็มีอยู่ว่า....
2 อาทิตย์หลังสอบปลายภาค เทอม 2
“ประกาศ ขอให้หัวหน้าห้องหรือตัวแทน นักเรียนชั้น ม.6 ทุกคน มาพบกันที่ ห้องคนไม่มีแฟน (โสด) ด่วน”
เสียงประกาศตามสายของโรงเรียน “โกทารัส เอพี” (โรงเรียนนี้ไม่มีจริงในโลกนะคะคุณผู้อ่าน
_*_ ) ดังขึ้นทำให้เหล่านักเรียนที่กำลังเรียน เล่น ตกใจกันเป็นอย่างมากโดยเฉพาะพวกที่กำลังวิงเล่นซ่อนแอบกันอยู่ (อยู่มัธยมแล้วยังมาเล่นเป็นซ่อนแอบกัน ปัญญาอ่อนจริงๆ --*) สะดุดยอดหญ้า ตายกันเป็นแถว-*- (เวอร์)
“เอ่อ...เซต้า” ฉันถามขึ้นมา
“อะไรเอลเซ่ เราทำงานอยู่ เดี๋ยวเราต้องไปที่ห้องโสดอยู่นะ”
“คือเราไปให้ก็ได้นะ เราทำงานเรียบร้อยแล้ว”
“เราขอโทษทีนะ ฝากด้วยแล้วกันนะ” คนที่ชื่อเซต้าตอบกลับมา
“จ๊ะ”
“ฝากทีนะ”
ฉันส่งยิ้มให้เขาแล้วเดินออกไป
เริ่มเรื่องมาได้นิดหน่อยก็ขอแนะนำตัวเองหน่อยแล้วกันนะ สวัสดีค่ะทุกคน ฉันมีชื่อว่า เอสเซ่ราเวลต้า เอ-โวนาร่ามีน่า เป็นลูกครึ่ง(คนครึ่งผี)ไทย-อิตาลี เรียนอยู่ชั้นม.6 ที่โรงเรียน โกทารัส เอพี เป็นรองหัวหน้าห้อง King ฉลาดเป็นกรดเรียนเก่งเป็นที่หนึ่ง (แล้วทำไม่แกได้เป็นแค่รองหัวหน้า) ผิวขาวอมชมพู ดวงตาสีฟ้าสดใส เส้มผมยาวสรวยดุดแพรไหมสีดำ ส่วนสูง 169 ซม. น้ำหนัก 45 Kg หน้าตาก็จัดอยู่ไนเกฑณ์ดีถึงดีมาก (ก็ลูกครึ่งนิไม่สวยให้มันรู้ไปถึงอินทร์ถึงยม) งานอดิเรกของฉันก็คือ...เป็นเลเยอร์คอสเพลย์ยังไงล่ะ แล้วอีกอย่างนะฉันไม่ใช่มนุษย์ และฉันมีอายุมากกว่าหนึ่งร้อยปี ^-^ นี้เป็นความลับระหว่างฉันกับคุณนะคะคุณผู้อ่าน ^-^
ณ ห้องคนไม่มีแฟน (ห้องโสด)
“มากันครบแล้วใช่ไมค่ะนักเรียน”
หนึ่ง...สอง...สาม...สี่...ห้า...ครบ (ไม่ต้องสงใสว่านับอะไร)
“ครบแล้วค่ะ/ครับ” ก็จะให้นับอะไรมากมายนักเรียนชั้น ม.6 ของโรงเรียนมีอยู่แค่ 5 ห้อง (เยอะจริงๆ)
“เรามาเริ่มกันเลยนะค่ะ นักเรียนค่ะ ปีนี้เราจะมีงานจบการศึกษาและงานเลี้ยงเต็นรำงานอำลาสถาบันของนักเรียนชั้น ม.6 กันนะคะ”
“ครับ/ค่า”
ทุกคนขานเสียงตอบรับของอาจารย์แก่ๆคราวป้าที่กำลังพูดถึงเรื่องงานเลี้ยงประจำปีที่กำลังจะจัดขึ้นในอีก 2-3 อาทิตย์ข้างหน้า และมันเป็นงานเลี้ยงจบการศึกษาของพวกเราด้วย
“แล้วงานจะมีวันไหนค่ะ” ฉันถามออกไป
“วันที่ 14 กุมภาพันธ์ จ๊ะ นักเรียน”
“อาจารย์ค่ะนั่นมันวันวาเลนไทร์นะคะ/ครับ”
พวกเราหัวหน้าและตัวแทนทั้ง 5 ห้องต่างประสานเสียงพร้อมกัน
“ใช่จ๊ะ” (สงสัยอาจารย์คงทำอะไรแปลกๆแน่นอน)
“แล้วสถานที่ละครับอาจารย์” หัวหน้าอีกห้องถามออกไป
“ปีนี้เราจะจัดที่สวนสนริมสระน้ำโรงเรียนจ๊ะ” อืมมม~ พูดถึงต้นสนล่ะชักอยากจะปลูกซักต้น เพื่อจะมีใครมา “สน” ใจ
“แล้วพวกเราแต่ละห้องต้องทำอะไรกันบ้างค่ะ” ฉันถามออกไป
แล้วอาจารย์ก็ดึงกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาแล้วจัดการร่ายรายการการทำงานของแต่ละห้อง
“อืม...ตอนเช้าจะป็นพิธีจบการศึกษาของพวกเธอนะ ส่วนตอนเย็นก็จะเป็นงานเลียงเต้นรำ และครูต้องการให้พวกเธอมีส่วนร่วมในงานนี้กันทุกคน...”
อาจารย์เงียบไปสักพักแล้วพูดขึ้นมา
“เอาล่ะ...ครูจะแบ่งงานให้เป็นแบบนี้นะ..”
“ ห้อง 1 เธอดูแลเรื่องจัดและตกแต่งสถานที่ (แน่ละพวกนี้เด็กศิลป์) ห้อง 2 พวกเธอดูแลเรื่องอาหารเครื่องดื่ม แล้วก็ขนมขบเคียวในงานนะ (พวกนี้ก็คหกรรมเก่งทำอาหารอยู่แล้ว) ห้อง 3 ดูแลเรื่องเกมและกิจกรรมการแสดงต่างๆภายในงาน (ส่วนนี้ก็เด็กการแสดงการละครทั้งนั้น) ห้อง 4 ดูแลเรื่องเพลงและวงดนตรีขอโรงเรียนที่จะใช้ในงาน (และนี้ก็เด็กโยทั้งเพแถมพวกนี้แต่ละคนเล่นดนตรีเก่งขั้นเทพกันทั้งห้อง) และห้อง 5 อืม...” อาจารย์เงียบไปซักพักเหมือนคิดอะไรไม่ออก แล้วทำหน้าประมาณว่าแล้วไอ่เด็กห้องห้านี้จะให้มันทำอะไรกันดีเพราะแต่ละคนนี้ลูกท่านหลานเธอทั้งนั้น จะให้มาทำงานหนักๆมันก็กะไรอยู่แต่ ถ้าไม่ให้ช่วยอะไรเลยก็ดูเหมือนเป็นการเอาเปรียบห้องอื่น หลังจากที่อาจารย์เงียบไปสักพักก็พูดขึ้นมาว่า “...ไปช่วยห้องอื่นๆแล้วกัน แล้วก็ตัวแทนห้อง 5 เดียวไปคุยกับครูเป็นกรณีพิเศษนะ ส่วนคนอื่นๆกลับห้องไปได้แล้ว”
เหอะๆ ที่อาจารย์ต้องคิดกันหนักหน่อยก็เพราะไอ่เด็กห้องห้าอย่างพวกฉันมันก็มีดีแค่สมอง แล้วก็เป็นลูกๆหลานผู้มีอิธพลที่สามารทำให้โรงเรียนนี้หายไปกับสายลมได้ง่ายๆ แล้วอีกอย่างเด็กห้องห้าอยางพวกเราติดหรูจะตายไปจนดูเหมือนทำอะไรไม่เป็น (นอกจากเรียน) จะทำอะไรไปไหนทีมีแต่คนคอยตามเป็นพรวน แต่ก็ใช่ว่าพวกเราจะทำอะไรกันไม่เป็นซักหน่อย
“ครับ/ค่ะ”
แต่อยู่ๆ อาจารย์หันมาเรียกทุกคนเหมือนพึ่งนึกได้ว่า
“อ๋อ...เดี๋ยวก่อนคอนเซ็ปงานนี้คือ 1000 Years Of Love (Sweet Heart Of Vampirism ) และที่สำคัญทุกๆคนต้องมีคู่เต้นรำและแต่งตัวให้เข้ากับคอนเซ็ปของงานนะ”
“ครับ/ค่ะ”
หลังจากที่หัวหน้าและตัวแทนห้องอื่นๆออกไปหมดแล้วอาจารย์ก็เดินนำฉันไปที่ห้องพักครูและที่นั่นก็คือ.......คือ.......คือ...(ทำเสียยังกะตายซากมันมีอะไรน่าตื่นเต้นนัก) หะ....ห้อง...ห้อง...ปก...ปก...ห้องปกครอง..นั้นเอง (กลัวอะไรก็แค่ห้องปกครอง)
“อาจารย์ค่ะ เรียกหนูมามีอะไรค่ะ” ฉันถามอาจารย์ออกไป
“ก็คือว่าครูจะให้หัวหน้าและรองหัวหน้าห้องเธอควงกันออกงานนี้ และสองคนนั่นจะต้องเป็นคนเปิดฟอลร์เต้นรำ”
เอ่อ...ขอทำความเข้าใจปะเดี๋ยวเดียวนะ แบบว่าหัวหน้าและรองหัวหน้าห้องต้องควงกันออกงานนี้ และหัวหน้าก็คือเซต้าสวนรองหัวหน้าก็คือฉัน พระเจ้าช่วยลูกด้วยยยยยยย งานนี้ตายอย่างเขียดเลยฉัน เพราะอะไรนะเหรอก็คือว่าฉันน่ะมีความรู้สึก......กับเซต้าน่ะสิ อาจารย์แกล้งฉันแง้มๆ
“แล้วเรื่องชุดละค่ะ”
“หัวหน้าและรองหัวหน้าห้องเธอทางโรงเรียนให้เป็นชุดสีขาวนะ ส่วนคนอื่นๆหาเอาเองจะสีอะไรก็ตามใจ”
“ค่ะ”
“เข้าใจนะ” อาจารย์ถามฉันเพื่อความมั่นใจ และฉัน(อยากจะ)ตอบไปว่า(ไม่เข้าใจ)
“เข้าใจค่ะ”
“งั้นไปได้แล้ว”
“ค่ะ”
elice เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 ต.ค. 2556, 16:24:38 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 ต.ค. 2556, 16:24:48 น.
จำนวนการเข้าชม : 943
| 1 >> |