Diary Love Vampirism รักนี้ที่เวนิส
“ถ้าไพรเวทแล้วมันทำให้เอลเซ่อารมณ์ดีฉันก็ยินดีที่จะทำ เพราะอะไรที่ทำให้เอลเซ่มีความสุขฉันทำให้เธอได้หมดไม่ว่ามันจะเป็นอะไร ฉันสัญญาเอล อะไรที่คือความสุขของเธอฉันยินดีที่จะทำให้เธอทุกอย่าง”
โอ๊ยย อยู่ๆ ก็มาพูดบอกกันแบบนี้ก็เขินสิเจ้าคะ แต่ทำไงได้ล่ะ ก็รักเขาไปแล้วนิน่า...
(อัพช้าขออภัย อยู่ในช่วงสอบ)
โอ๊ยย อยู่ๆ ก็มาพูดบอกกันแบบนี้ก็เขินสิเจ้าคะ แต่ทำไงได้ล่ะ ก็รักเขาไปแล้วนิน่า...
(อัพช้าขออภัย อยู่ในช่วงสอบ)
Tags: Vampirism cosplay
ตอน: 1
จากนั้นฉันก็เดิน(เหมือนวิณญาณ)ออกจาก(ร่าง)ห้องปกครองมาจนถึงห้องเรียนพอฉันเดินเขาไปปุบไอ่พวกลูกช่างสอดทั้งหลายก็เดินมาตอมฉันอย่างกับว่าฉันไปโดนรถชน แล้วฟื้นขึ้นมาได้อย่างปาฎิหาญ (หาว่าพวกเราชอบสอดเรื่องชาวบ้านงั้นเหรอ-เพื่อนๆ) แล้วถามคำถามได้ตรงประเด็นมาก
“อาจารย์เรียกไปทำอะไรอ่ะ”
“หรือว่า...เรียกไปทำมิดีมิร้ายอะไร...” และก่อนที่ตัวกวนประจำห้องนามว่าขิงมันจะพูดจบก็โดนฉันสวนกลับไปว่า
“บ้านคุณป้าเธอสิจ๊ะ”
เป็นคำด่าที่สุภาพมาก (ตรงไหน) แต่เจ็บจี๊ดไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ
“คือว่า…@#^*(*&^%)(*&^%^&^% ”
ฉันก็เล่าเรื่องที่ได้ฟังทั้งหมดให้พวกเพื่อนๆฟัง
“จริงอ่ะที่เอลเซ่องออกงานกับเซต้า”
เพื่อนคนหนึ่งถามขึ้นมา
“โอ...พระเจ้าช่วยกล้วยทอด...” (มันจะร้องหาปะป๋ามันทำไม) อีตากวนประสาท (กวนส้น...)ขิงได้ส่งเสียงขึ้นมาอีกครั้ง (เพื่อ?)
“จริงดิ..” เพื่อนคนหนึ่งถามขึ้นมา
“อือ จริง” ฉันตอบกลับไป
“แล้วพวกเราต้องทำอะไรกันบ้างเอลเซ่” เพื่อคนหนึ่งถามขึ้นมา
“อืม...ก็คงจะมีแต่จับคู่เต้น กับซ้อมเต้นรำอ่ะนะ แล้วก็ครูบอกว่าให้พวกเราไปช่วยห้องอื่นเขาทำงาน”
“แล้วเรื่องชุดละเอลเซ่” แอนนาเพื่อนสุดที่รักฉันถามขึ้นมา
“เรื่องนี้ตัวใครตัวมัน”
“เรื่องชิวๆ จริงปะพวกเรา” เพื่อนซี้ศรีธัญญาอีกคนของฉันที่ชื่อขนุนพูดขึ้นมา และได้เสียงตอบรับกลับมาว่า
“ใช่แล้ว” คุคุ แน่ล่ะเด็กห้อง 5 อย่างพวกเราๆ ออกงานบ่อยจะตายไป อิอิ ^-^
“และอีกอย่างนะ เรื่องนี้ของถนัดของพวกเราสองคนเลยไม่ใช่เหรอเอลเซ่” ยัยขนุนพูดออกมาเป็นนัยที่มีแค่ฉันและขนุนเท่านั้นที่เข้าใจว่ามันหมายความว่ายังไง
“อ่า...ใช่ๆ เพราะของแบบนี้มันเป็นเรื่องง่ายๆ สำหรับเราสอง” ฉันตอบพร้องกับยิ้มออกมาให้เพื่อนๆ และคุณผู้อ่านงงเล่นๆ
ตืด ตืด ตืดดดดดดดดดดดดดด (เสียงอย่างกับจะออกหวย -*-)
เสียงออดบอกเวลา ว่าถึงเวลากลับบ้านแล้วดังขึ้น
“โอเค วันนี้ไม่มีอะไรแล้วก็กลับบ้านกันได้แล้วละ”
“บายทุกคน กลับบ้านดีๆนะ”
“บายเอลเซ่ เจอกันวันจันทร์นะ” เพื่อนๆบอกลาฉันและแยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน
หลังจากที่เพื่อนๆทุกคนพากันออกไปหมดแล้ว ฉันที่กำลังเตรียมจะปิดห้องนั้นเซต้าก็เดินเข้ามาหาฉัน
ตุบ ตุบ ตึก ตึก (เสียงหัวใจฉันเต้นเอง) อยู่กันสองคนทำเอาใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลย
“ยังไม่กลับบ้านเหรอ”
ฉันถามออกไปในขณะที่กำลังเสียบกุณแจล๊อกตู้ที่อยู่หลังห้องเรียนอยู่ โอ๊ย มือสั่นเป็นบ้า
“ยังอ่ะ” เขาตอบฉันมา
“แล้วมีเรื่องอะไรเหรอ” ฉันถามเขาไปโดยที่ไม่หันไปสบตาเขา
“คือเรื่องที่บอกว่าเราต้องออกไปเต้นรำด้วยกันน่ะ เรา...คงทำไม่ได้”
สตั๊น 3 วิ + แอบผิดหวังเล็กน้อยแต่ก็ถามหาเหตุผลไปว่า
“ทำไมล่ะ”
“เราเต้นรำไม่เป็น”
“ก็แค่นี้เองนึกว่าเรื่องอะไร” (เรื่องแค่เองนี้บ้านเธอเหรอ) โล่งอกนึกว่าจะเป็นเรื่องอื่นซะอีก ตกใจหมด
“เราสอนให้ก็ได้” ฉันพูดออกไปโดยที่ไม่ได้คิดอะไรเลย (นอกจากที่จะได้ใกล้ชิดเซต้า...อ๊ายเขิน -///-)
“จริงนะ”
“อือ พรุ่งนี้ที่บ้านเรา 8.00 น. ตรงเวลานะ” อ๊ายยย มีโอกาสแล้วเรา
“พรุ่งนี้เราจะไป บาย”
“จ๊ะบาย กลับบ้านดีๆนะ”
“อาจารย์เรียกไปทำอะไรอ่ะ”
“หรือว่า...เรียกไปทำมิดีมิร้ายอะไร...” และก่อนที่ตัวกวนประจำห้องนามว่าขิงมันจะพูดจบก็โดนฉันสวนกลับไปว่า
“บ้านคุณป้าเธอสิจ๊ะ”
เป็นคำด่าที่สุภาพมาก (ตรงไหน) แต่เจ็บจี๊ดไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ
“คือว่า…@#^*(*&^%)(*&^%^&^% ”
ฉันก็เล่าเรื่องที่ได้ฟังทั้งหมดให้พวกเพื่อนๆฟัง
“จริงอ่ะที่เอลเซ่องออกงานกับเซต้า”
เพื่อนคนหนึ่งถามขึ้นมา
“โอ...พระเจ้าช่วยกล้วยทอด...” (มันจะร้องหาปะป๋ามันทำไม) อีตากวนประสาท (กวนส้น...)ขิงได้ส่งเสียงขึ้นมาอีกครั้ง (เพื่อ?)
“จริงดิ..” เพื่อนคนหนึ่งถามขึ้นมา
“อือ จริง” ฉันตอบกลับไป
“แล้วพวกเราต้องทำอะไรกันบ้างเอลเซ่” เพื่อคนหนึ่งถามขึ้นมา
“อืม...ก็คงจะมีแต่จับคู่เต้น กับซ้อมเต้นรำอ่ะนะ แล้วก็ครูบอกว่าให้พวกเราไปช่วยห้องอื่นเขาทำงาน”
“แล้วเรื่องชุดละเอลเซ่” แอนนาเพื่อนสุดที่รักฉันถามขึ้นมา
“เรื่องนี้ตัวใครตัวมัน”
“เรื่องชิวๆ จริงปะพวกเรา” เพื่อนซี้ศรีธัญญาอีกคนของฉันที่ชื่อขนุนพูดขึ้นมา และได้เสียงตอบรับกลับมาว่า
“ใช่แล้ว” คุคุ แน่ล่ะเด็กห้อง 5 อย่างพวกเราๆ ออกงานบ่อยจะตายไป อิอิ ^-^
“และอีกอย่างนะ เรื่องนี้ของถนัดของพวกเราสองคนเลยไม่ใช่เหรอเอลเซ่” ยัยขนุนพูดออกมาเป็นนัยที่มีแค่ฉันและขนุนเท่านั้นที่เข้าใจว่ามันหมายความว่ายังไง
“อ่า...ใช่ๆ เพราะของแบบนี้มันเป็นเรื่องง่ายๆ สำหรับเราสอง” ฉันตอบพร้องกับยิ้มออกมาให้เพื่อนๆ และคุณผู้อ่านงงเล่นๆ
ตืด ตืด ตืดดดดดดดดดดดดดด (เสียงอย่างกับจะออกหวย -*-)
เสียงออดบอกเวลา ว่าถึงเวลากลับบ้านแล้วดังขึ้น
“โอเค วันนี้ไม่มีอะไรแล้วก็กลับบ้านกันได้แล้วละ”
“บายทุกคน กลับบ้านดีๆนะ”
“บายเอลเซ่ เจอกันวันจันทร์นะ” เพื่อนๆบอกลาฉันและแยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน
หลังจากที่เพื่อนๆทุกคนพากันออกไปหมดแล้ว ฉันที่กำลังเตรียมจะปิดห้องนั้นเซต้าก็เดินเข้ามาหาฉัน
ตุบ ตุบ ตึก ตึก (เสียงหัวใจฉันเต้นเอง) อยู่กันสองคนทำเอาใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลย
“ยังไม่กลับบ้านเหรอ”
ฉันถามออกไปในขณะที่กำลังเสียบกุณแจล๊อกตู้ที่อยู่หลังห้องเรียนอยู่ โอ๊ย มือสั่นเป็นบ้า
“ยังอ่ะ” เขาตอบฉันมา
“แล้วมีเรื่องอะไรเหรอ” ฉันถามเขาไปโดยที่ไม่หันไปสบตาเขา
“คือเรื่องที่บอกว่าเราต้องออกไปเต้นรำด้วยกันน่ะ เรา...คงทำไม่ได้”
สตั๊น 3 วิ + แอบผิดหวังเล็กน้อยแต่ก็ถามหาเหตุผลไปว่า
“ทำไมล่ะ”
“เราเต้นรำไม่เป็น”
“ก็แค่นี้เองนึกว่าเรื่องอะไร” (เรื่องแค่เองนี้บ้านเธอเหรอ) โล่งอกนึกว่าจะเป็นเรื่องอื่นซะอีก ตกใจหมด
“เราสอนให้ก็ได้” ฉันพูดออกไปโดยที่ไม่ได้คิดอะไรเลย (นอกจากที่จะได้ใกล้ชิดเซต้า...อ๊ายเขิน -///-)
“จริงนะ”
“อือ พรุ่งนี้ที่บ้านเรา 8.00 น. ตรงเวลานะ” อ๊ายยย มีโอกาสแล้วเรา
“พรุ่งนี้เราจะไป บาย”
“จ๊ะบาย กลับบ้านดีๆนะ”
elice เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 ต.ค. 2556, 16:27:41 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 ต.ค. 2556, 16:32:40 น.
จำนวนการเข้าชม : 917
| << บทนำ | 2 >> |