ปราบพยศนางร้ายจอมยั่ว
เมื่อหญิงสาวผู้จริงจังกับเรื่องทุกเรื่องในชีวิตต้องมาพลาดพลั้งเสียที และเสียความเปฌนตัวเองให้กับหนุ่มหล่อหน้าใสรุ่นน้องที่อายุน้อยกว่าเธอถึง 5 ปี! แถมเจ้านั่นยังมาบอกรักเธออีก .. เรื่องราวจะเป็นยังไง สนุกสนานบวกกับความแสบเข้าเส้นของพระเอกของเรามากแค่ไหน ลองติดตามกันดูนะคะ ^^
Tags: สนุก 20+
ตอน: ตอนที่4 งอนง้อ (NC เบาๆค่า)
ก็อกๆๆๆๆ..
"เก้า เก้าครับ อยู่รึเปล่า" วชิรหัตถุ์ส่งเสียงเรียกพร้อมเคาะประตูหน้าห้อง115 แต่เช้าตรู่ เหตุเพราะตั้งแต่เมื่อวานที่กินข้าวกันเสร็จ หญิงสาวก็รีบบอกว่าเธอปวดหัวขอพัก เขาจึงต้องเดินกลับห้องมาแบบเสียมิได้ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าเรื่องอายุเขาแค่นี้ทำไมเธอจะต้องแตกตื่นซะขนาดนั้นด้วยนะ
"....."
"ปัดโธ่เว้ย!" วชิรหัตถุ์ทุบประตูห้องหญิงสาวดังปังด้วยความหงุดหงิดใจ เมื่อเห็นหญิงสาวแคร์ไอ้ตัวเลขอายุบ้าๆ นั่นมากกว่าความสัมพันธ์อันดีที่เขาและเธอมีให้กันมาโดยตลอด
---------------------------------------------------
"เฮ้อ นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว คนบ้า มาเคาะเรียกอยู่ได้ตั้งนานสองนาน" วาติกาเดินออกมาจากห้องของตัวเองพร้อมกับถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ด้วยความโล่งใจที่รอดพ้นจากผู้ชายห้องตรงข้ามที่ทำเธอนอนไม่หลับทั้งคืน นี่ถ้าไม่ติดว่ามีนัดคุยงานแฟชั่นโชว์เซ็ตใหม่กับพี่พีท สาวประเภทสองที่เป็นผจก.ส่วนตัวของเธอแล้วล่ะก็ เธอจะกบดานอยู่แค่ในห้องไม่ออกไปไหนให้มันรู้แล้วรู้รอดกันไปเลย
"ไม่ทราบจะไปไหนหรอครับ 'พี่' เก้า" เสียงคุ้นหูดังขึ้นเมื่อเธอกำลังจะเดินหักมุมไปกดลิฟต์
"ไปทำธุระ ถอยไป"
"ผมไม่เข้าใจพี่เลยจริงๆ พี่จะแคร์อะไรกับแค่ผมเด็กกว่าพี่ หรือว่า.. พี่เผลอใจชอบผมเข้าแล้วหรือไง? "
"หยุดพูดนะ เด็กแบบเธอมันมีดีอะไรให้ฉันไปชอบ.."
ประโยคสุดท้ายยังไม่ทันจบหญิงสาวก็ต้องตัวแข็งเมื่อริมฝีปากบางร้อนแรงของคนตรงฉกวูบเข้ามาหาริมฝีปากเธออย่างรวดเร็วจนเธอตั้งตัวไม่ติด จากรสจูบดุดัน ข่มขู่ในตอนแรก ค่อยๆ บดเบียดเคล้าคลึงจนกลายเป็นรสจูบแสนอ่อนหวานจนพาให้หญิงสาวแทบจะระทวยคาอกชายหนุ่มตรงหน้า ดีที่เสียงโทรศัทพ์ของเธอดังขึ้นเตือนสติเสียก่อน..
'น้องเก้าขา ถึงไหนแล้วค้า เสี่ยกำธรรอน้องเก้านานแล้วนะค้า' เสียงพีทดังมาตามสายทำให้คนที่ยืนติดๆ กับหญิงสาวขมวดคิ้วเป็นปมแน่นเมื่อได้ยินชื่อเสี่ยกำธร
"ฝากขอโทษเสี่ยด้วยนะคะพี่พีท พอดีมีเรื่องนิดหน่อยน่ะค่ะ เดี๋ยวเก้าจะรีบไป"
"พี่จะไปไหน" เสียงเข้มตวัดถามทันทีเมื่อหญิงสาววางสายจากผจก.
"ทำงาน" วาติกาตอบเสียงเรียบ
"งานของพี่คือการวิ่งไปเสนอตัวให้ไอ้เสี่ยนั่นหรอ"
"ถ้าคิดได้แค่นั้น ฉันว่าการที่เราไม่ต้องรู้จักกันมันก็ดีอยู่แล้วนั่นแหละ" ทันทีที่พูดจบเธอก็รีบกดลิฟต์ลงไปทันที ทิ้งให้ชายหนุ่มรู้สึกผิดกับความปากพล่อยของตัวเอง ก่อนจะรีบลงบันไดหนีไฟตามหญิงสาวไปติดๆ
"อาหนูเก้ามาแล้ว สวยจริงๆ ด้วยนะอาพีท"
"สวัสดีค่ะเสี่ย"
เมื่อหญิงสาวเดินมาถึงโต๊ะที่นัดหมายกันเอาไว้ เสี่ยชีกอก็เริ่มพ่นคำพูดน่าขยะแขยงใส่เธอทันที นี่ถ้าไม่เห็นว่าเขาจะมาสปอนเซอร์ใหญ่ให้กับงานใหม่ของเธอ เธอคงไม่มีทางมาประสบพบเจอกับเขาอีกแน่นอน
"พีทบอกแล้วไงคะ ว่าน้องเก้าเนี่ยล่ะเหมาะที่สุด ออกแบบเองเดินเองก็ยังได้ รับรองว่าเสี่ยไม่ผิดหวังค่า..."
วาติกานั่งฟังพีทบรรยายสรรพคุณของเธอให้เสี่ยฟังแบบไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก เพราะรู้ดีว่าผจก.ของเธอทำงานได้ดีเยี่ยมเสมอ สรุปอีกทีได้ว่าเธอจะต้องเป็นคนออกแบบชุดทั้งหมดในคอลเล็คชั่นนี้ แถทจะต้องเป็นคนเดินฟินนาเล่เองด้วย
"พีทขอตัวเองละกันนะฮะ ต้องรีบกลับไปทำรายงานสรุปโปรเจ็คท์นี่น่ะฮ่ะ พี่ไปนะจ๊ะน้องเก้า บายจ้า" ทันทีที่สรุปงานกันจบ ผจก.ตัวดีก็รีบขอตัวกลับทันที
"หนูเก้าอยากทานอะไรสั่งเพิ่มได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ มื้อนี้เสี่ยเลี้ยงเอง ถือซะว่า.. เป็นการฉลองความสัมพันธ์แรกเริ่มของเรา"
เสี่ยใหญ่พูดด้วยสายตาหวานเชื่อม พลางเอื้อมมือใหญ่ไปกุมมือวาติกาทันที
"แหม ที่รักจะมาทานข้าวก็ไม่บอกกันก่อน แล้วนี่ใคร พ่อคุณหรอ" วาติกาใจชื้นขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงยียวนคุ้นหูดังแทรก
"เอ่อ เก้าขอตัวนะคะเสี่ย แฟนเก้ามารับแล้ว สวัสดีค่ะ" หญิงสาวรีบเอาตัวรอดทันที
"เดี๋ยวสิหนูเก้า ไอ้หนุ่มนี่อีกแล้วหรอวะ ลื้อจะลองดีกับอั๊วใช่มั้ย"
"ไม่หรอกครับ ผมแค่ไม่อยากให้เสี่ยมีปัญหากับซ้อลั้งน่ะครับ ขอตัวนะครับ" ชายหนุ่มตอกกลับด้วยหน้ายิ้มๆ
"เอ่อ.. เออ ฝากไว้ก่อนเถอะ งั้นไว้เจอกันนะจ๊ะหนูเก้า" ด้วยความกลัวภรรยา เสี่ยใหญ่จึงรีบหยุดทันที แต่ก็ยังไม่วายหยอดใส่วาติกาอีกรอบ
"ขอบใจมากนะซอส" เมื่อถึงชั้นห้องพัก เธอก็รีบกล่าวขอบคุณคนที่ช่วยเธอไว้อีกครั้งทันที
"ทำไมไม่รู้จักระวังตัว ผมเตือนแล้วใช่มั้ย ถ้าผมไปช่วยไม่ทันป่านนี้ไอ้เสี่ยนั่นมันงาบพี่ไปแล้ว" ชายหนุ่มตวาดด้วยความโมโห
"ขอโทษ อย่าโกรธสิ นะๆ เดี๋ยวฉันทำกับข้าวกินด้วยกันเป็นการขอบคุณ นะ" หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงงอนง้อ
"พี่เห็นผมเป็นคนยังไงเนี่ย ผมไม่ได้เห็นแก่กินขนาดนั้นนะ"
"แล้วจะกินมั้ยล่ะ"
"กินก็ได้"
"ดี แล้วก็เลิกเรียกฉันว่าพี่สักที ไม่งั้นไม่ต้องมาคุยกันเลย"
"โอเค งั้นเดี๋ยวผมอาบน้ำเสร็จแล้วจะรีบตามเข้าไปนะ" พูดพลางยิ้มแฉ่ง
## จบไปอีกตอนแล้ว เป็นยังไงบ้างคะ ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆ เลยนะคะที่เข้ามาอ่านกัน คอมเม้นติ-ชมกันบ้างนะคะ^^
"เก้า เก้าครับ อยู่รึเปล่า" วชิรหัตถุ์ส่งเสียงเรียกพร้อมเคาะประตูหน้าห้อง115 แต่เช้าตรู่ เหตุเพราะตั้งแต่เมื่อวานที่กินข้าวกันเสร็จ หญิงสาวก็รีบบอกว่าเธอปวดหัวขอพัก เขาจึงต้องเดินกลับห้องมาแบบเสียมิได้ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าเรื่องอายุเขาแค่นี้ทำไมเธอจะต้องแตกตื่นซะขนาดนั้นด้วยนะ
"....."
"ปัดโธ่เว้ย!" วชิรหัตถุ์ทุบประตูห้องหญิงสาวดังปังด้วยความหงุดหงิดใจ เมื่อเห็นหญิงสาวแคร์ไอ้ตัวเลขอายุบ้าๆ นั่นมากกว่าความสัมพันธ์อันดีที่เขาและเธอมีให้กันมาโดยตลอด
---------------------------------------------------
"เฮ้อ นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว คนบ้า มาเคาะเรียกอยู่ได้ตั้งนานสองนาน" วาติกาเดินออกมาจากห้องของตัวเองพร้อมกับถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ด้วยความโล่งใจที่รอดพ้นจากผู้ชายห้องตรงข้ามที่ทำเธอนอนไม่หลับทั้งคืน นี่ถ้าไม่ติดว่ามีนัดคุยงานแฟชั่นโชว์เซ็ตใหม่กับพี่พีท สาวประเภทสองที่เป็นผจก.ส่วนตัวของเธอแล้วล่ะก็ เธอจะกบดานอยู่แค่ในห้องไม่ออกไปไหนให้มันรู้แล้วรู้รอดกันไปเลย
"ไม่ทราบจะไปไหนหรอครับ 'พี่' เก้า" เสียงคุ้นหูดังขึ้นเมื่อเธอกำลังจะเดินหักมุมไปกดลิฟต์
"ไปทำธุระ ถอยไป"
"ผมไม่เข้าใจพี่เลยจริงๆ พี่จะแคร์อะไรกับแค่ผมเด็กกว่าพี่ หรือว่า.. พี่เผลอใจชอบผมเข้าแล้วหรือไง? "
"หยุดพูดนะ เด็กแบบเธอมันมีดีอะไรให้ฉันไปชอบ.."
ประโยคสุดท้ายยังไม่ทันจบหญิงสาวก็ต้องตัวแข็งเมื่อริมฝีปากบางร้อนแรงของคนตรงฉกวูบเข้ามาหาริมฝีปากเธออย่างรวดเร็วจนเธอตั้งตัวไม่ติด จากรสจูบดุดัน ข่มขู่ในตอนแรก ค่อยๆ บดเบียดเคล้าคลึงจนกลายเป็นรสจูบแสนอ่อนหวานจนพาให้หญิงสาวแทบจะระทวยคาอกชายหนุ่มตรงหน้า ดีที่เสียงโทรศัทพ์ของเธอดังขึ้นเตือนสติเสียก่อน..
'น้องเก้าขา ถึงไหนแล้วค้า เสี่ยกำธรรอน้องเก้านานแล้วนะค้า' เสียงพีทดังมาตามสายทำให้คนที่ยืนติดๆ กับหญิงสาวขมวดคิ้วเป็นปมแน่นเมื่อได้ยินชื่อเสี่ยกำธร
"ฝากขอโทษเสี่ยด้วยนะคะพี่พีท พอดีมีเรื่องนิดหน่อยน่ะค่ะ เดี๋ยวเก้าจะรีบไป"
"พี่จะไปไหน" เสียงเข้มตวัดถามทันทีเมื่อหญิงสาววางสายจากผจก.
"ทำงาน" วาติกาตอบเสียงเรียบ
"งานของพี่คือการวิ่งไปเสนอตัวให้ไอ้เสี่ยนั่นหรอ"
"ถ้าคิดได้แค่นั้น ฉันว่าการที่เราไม่ต้องรู้จักกันมันก็ดีอยู่แล้วนั่นแหละ" ทันทีที่พูดจบเธอก็รีบกดลิฟต์ลงไปทันที ทิ้งให้ชายหนุ่มรู้สึกผิดกับความปากพล่อยของตัวเอง ก่อนจะรีบลงบันไดหนีไฟตามหญิงสาวไปติดๆ
"อาหนูเก้ามาแล้ว สวยจริงๆ ด้วยนะอาพีท"
"สวัสดีค่ะเสี่ย"
เมื่อหญิงสาวเดินมาถึงโต๊ะที่นัดหมายกันเอาไว้ เสี่ยชีกอก็เริ่มพ่นคำพูดน่าขยะแขยงใส่เธอทันที นี่ถ้าไม่เห็นว่าเขาจะมาสปอนเซอร์ใหญ่ให้กับงานใหม่ของเธอ เธอคงไม่มีทางมาประสบพบเจอกับเขาอีกแน่นอน
"พีทบอกแล้วไงคะ ว่าน้องเก้าเนี่ยล่ะเหมาะที่สุด ออกแบบเองเดินเองก็ยังได้ รับรองว่าเสี่ยไม่ผิดหวังค่า..."
วาติกานั่งฟังพีทบรรยายสรรพคุณของเธอให้เสี่ยฟังแบบไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก เพราะรู้ดีว่าผจก.ของเธอทำงานได้ดีเยี่ยมเสมอ สรุปอีกทีได้ว่าเธอจะต้องเป็นคนออกแบบชุดทั้งหมดในคอลเล็คชั่นนี้ แถทจะต้องเป็นคนเดินฟินนาเล่เองด้วย
"พีทขอตัวเองละกันนะฮะ ต้องรีบกลับไปทำรายงานสรุปโปรเจ็คท์นี่น่ะฮ่ะ พี่ไปนะจ๊ะน้องเก้า บายจ้า" ทันทีที่สรุปงานกันจบ ผจก.ตัวดีก็รีบขอตัวกลับทันที
"หนูเก้าอยากทานอะไรสั่งเพิ่มได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ มื้อนี้เสี่ยเลี้ยงเอง ถือซะว่า.. เป็นการฉลองความสัมพันธ์แรกเริ่มของเรา"
เสี่ยใหญ่พูดด้วยสายตาหวานเชื่อม พลางเอื้อมมือใหญ่ไปกุมมือวาติกาทันที
"แหม ที่รักจะมาทานข้าวก็ไม่บอกกันก่อน แล้วนี่ใคร พ่อคุณหรอ" วาติกาใจชื้นขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงยียวนคุ้นหูดังแทรก
"เอ่อ เก้าขอตัวนะคะเสี่ย แฟนเก้ามารับแล้ว สวัสดีค่ะ" หญิงสาวรีบเอาตัวรอดทันที
"เดี๋ยวสิหนูเก้า ไอ้หนุ่มนี่อีกแล้วหรอวะ ลื้อจะลองดีกับอั๊วใช่มั้ย"
"ไม่หรอกครับ ผมแค่ไม่อยากให้เสี่ยมีปัญหากับซ้อลั้งน่ะครับ ขอตัวนะครับ" ชายหนุ่มตอกกลับด้วยหน้ายิ้มๆ
"เอ่อ.. เออ ฝากไว้ก่อนเถอะ งั้นไว้เจอกันนะจ๊ะหนูเก้า" ด้วยความกลัวภรรยา เสี่ยใหญ่จึงรีบหยุดทันที แต่ก็ยังไม่วายหยอดใส่วาติกาอีกรอบ
"ขอบใจมากนะซอส" เมื่อถึงชั้นห้องพัก เธอก็รีบกล่าวขอบคุณคนที่ช่วยเธอไว้อีกครั้งทันที
"ทำไมไม่รู้จักระวังตัว ผมเตือนแล้วใช่มั้ย ถ้าผมไปช่วยไม่ทันป่านนี้ไอ้เสี่ยนั่นมันงาบพี่ไปแล้ว" ชายหนุ่มตวาดด้วยความโมโห
"ขอโทษ อย่าโกรธสิ นะๆ เดี๋ยวฉันทำกับข้าวกินด้วยกันเป็นการขอบคุณ นะ" หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงงอนง้อ
"พี่เห็นผมเป็นคนยังไงเนี่ย ผมไม่ได้เห็นแก่กินขนาดนั้นนะ"
"แล้วจะกินมั้ยล่ะ"
"กินก็ได้"
"ดี แล้วก็เลิกเรียกฉันว่าพี่สักที ไม่งั้นไม่ต้องมาคุยกันเลย"
"โอเค งั้นเดี๋ยวผมอาบน้ำเสร็จแล้วจะรีบตามเข้าไปนะ" พูดพลางยิ้มแฉ่ง
## จบไปอีกตอนแล้ว เป็นยังไงบ้างคะ ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆ เลยนะคะที่เข้ามาอ่านกัน คอมเม้นติ-ชมกันบ้างนะคะ^^
earin เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 ต.ค. 2556, 10:24:47 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 ต.ค. 2556, 10:24:47 น.
จำนวนการเข้าชม : 2249
| << ตอนที่3 ตะลึงตึงตึง |