แสนโหล...แสนหลอน
ในฐานะที่เขาเป็นท่านประธานคนใหม่ของอาณาจักร 'อลังการ เขาใหญ่' สถานพักตากอากาศที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย เขาจึงต้องเพียบพร้อม ฉลาดหลักแหลม และสมบูรณ์แบบในทุกๆ ด้าน
จะให้ใครรู้ถึงจุดอ่อนของเขาไม่ได้
'สุดจักรวาล มหาศาลปฐพี' พยายามอย่างยิ่งที่จะรักษาภาพลักษณ์ และเอาชนะทุกคำสบประมาท แต่ทว่า...
ในค่ำคืนที่ฝนกระหน่ำ ฟ้าคลั่ง ลมกรรโชกแรง
เขาต้องคลุมโปงอยู่ใต้ผ้าห่มหนา กอดพระพุทธรูปแล้วบริกรรมคำสวดด้วยใจที่หวาดหวั่น
ใ่ช่... เขากลัวผี
ขณะที่เธอ
ผู้หญิงตัวเล็กๆ บอบบางเหมือนไม้เสียบผี มีบุคลิกลึกลับเข้าขั้นประหลาด ผู้มองเห็นวิญญาณ และติดต่อสื่อสารกันเหมือนเป็นเรื่องปกติ
'แสนโหล' หญิงสาวที่น่าจะเปลี่ยนไปชื่อ 'แสนหลอน'
เมื่อเหตุการณ์ชวนสยองพาเขาและเธอมาพบกัน จากหลอนจะเปลี่ยนเป็นรักได้หรือไม่... ต้องมาช่วยลุ้นกันนะคะ ^^
ปล. นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ลองแต่งแนวผี ถ้ามีข้อผิดพลาดประการใด ช่วยแนะนำกันด้วยนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ
จะให้ใครรู้ถึงจุดอ่อนของเขาไม่ได้
'สุดจักรวาล มหาศาลปฐพี' พยายามอย่างยิ่งที่จะรักษาภาพลักษณ์ และเอาชนะทุกคำสบประมาท แต่ทว่า...
ในค่ำคืนที่ฝนกระหน่ำ ฟ้าคลั่ง ลมกรรโชกแรง
เขาต้องคลุมโปงอยู่ใต้ผ้าห่มหนา กอดพระพุทธรูปแล้วบริกรรมคำสวดด้วยใจที่หวาดหวั่น
ใ่ช่... เขากลัวผี
ขณะที่เธอ
ผู้หญิงตัวเล็กๆ บอบบางเหมือนไม้เสียบผี มีบุคลิกลึกลับเข้าขั้นประหลาด ผู้มองเห็นวิญญาณ และติดต่อสื่อสารกันเหมือนเป็นเรื่องปกติ
'แสนโหล' หญิงสาวที่น่าจะเปลี่ยนไปชื่อ 'แสนหลอน'
เมื่อเหตุการณ์ชวนสยองพาเขาและเธอมาพบกัน จากหลอนจะเปลี่ยนเป็นรักได้หรือไม่... ต้องมาช่วยลุ้นกันนะคะ ^^
ปล. นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ลองแต่งแนวผี ถ้ามีข้อผิดพลาดประการใด ช่วยแนะนำกันด้วยนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ
Tags: ผี,วิญญาณ,ตลก,
ตอน: บทนำ : ใครว่าโลกนี้ไม่มีผี
“แม่!!! ผีหลอก”
เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจของเด็กน้อยที่กระโดดเกาะขามารดาไว้แน่น ทำเอาเหล่าคาวบอยคาวเกิร์ลที่กำลังสนุกสนานอยู่รอบกองไฟ ในสวนกลางแจ้งของรีสอร์ทแตกฮือออกเป็นวงกว้าง ก่อนจะเหลียวมองอย่างขลาดๆ เพื่อตามหาต้นตอของความหวาดผวา
“ไหนผี ไหน”
“นั่นไง ผี…” เด็กน้อยชี้นิ้วไปยังความมืดที่แสงสปอร์ตไลท์ข้างสนามไม่อาจส่งถึง ทุกคนต่างเห็นเงาดำทะมึนวูบไหวคล้ายพยายามหลบซ่อนการค้นหา ก่อนที่ใครคนหนึ่งจะคว้าไฟจากโทรศัพท์ขึ้นมา สาดแสงส่องไปเพื่อพิสูจน์
ร่างหนึ่ง... ท่ามกลางแสงสีขาว บอบบางและซีดจางเหมือนแผ่นกระดาษ ยืนนิ่งประหนึ่งไร้ชีวิต ในมือประคองลังกระดาษที่บรรจุกระถางต้นไฮเดรนเยียสีฟ้า ส่วนเสื้อผ้า... สไบเฉียงสีแดงฉานกับโจงกระเบนสีเขียวขี้ม้า ไม่ว่าใครที่เห็นต่างก็ต้องสะดุ้งด้วยความตกใจทั้งนั้น
“ผีนางตานี!!!”
“ผีแม่นาค!!!”
“ผี...”
“ไม่... ไม่ ใช่ ผี ค่ะ” เสียงเนิบช้าน่าขนลุกพยายามอธิบาย ดวงตากลมโตบนใบหน้ารูปไข่จ้องมองออกไปแต่ไม่ประสานกับสิ่งใด ขณะที่ใครบางคนรวบรวมความกล้าก้าวไปดูให้เห็นกับตาว่าผีหรือคนกันแน่
“คนจริงๆ ด้วย จับได้ ไม่ใช่ผี” ผู้กล้าร้องบอกมนุษย์คนอื่น ซึ่งหลังจากนั้นก็มีเสียงวิพากษ์วิจารณ์ตามมากันขรม... แต่งตัวอย่างนั้นทำไม คนอะไรน่ากลัวอย่างนั้น ไปยืนทำอะไรมืดๆ ประหลาดคนแท้ และอีกสารพัด แต่หญิงสาวในชุดไทยกลับไม่แสดงอาการใดๆ นอกจากขยับกายกลับไปสู่ความมืดของรัตติกาล
“โหล ก้อยบอกโหลแล้วนี่นาว่างานแต่งของก้อยเปลี่ยนธีมเป็นคาวบอยแล้ว ไม่ใช่ธีมไทยเดิม ก้อยเน้นกับโหลไปตั้งหลายรอบนะ แล้วทำไมโหลยังแต่งชุดนั้นมางานอีก”
เสียงกีรติ...เจ้าสาวในค่ำคืนนี้โวยวายมาตามสาย แต่หญิงสาวที่ปลีกตัวออกมานั่งเพียงลำพังยังสระว่ายน้ำที่ปลอดคนกลับตอบสั้นๆ ด้วยเสียงเรียบเป็นปกติ
“เราลืม”
ฟังเหตุผลแล้วปลายทางก็ไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่ถอนหายใจ แสนโหล...สาวร่างผอมในชุดไทยจึงเอ่ยต่อ
“ของขวัญวันแต่งก้อย ต้นไฮเดรนเยียสีฟ้าที่ชอบ ขอให้มีความสุข” เสียงนิ่งไร้น้ำหนักอ่อนหนักตอบกลับเหมือนท่องมา แต่กีรติก็รู้ว่านั่นคือการพูดแบบ ‘ธรรมดา’ ของเพื่อนรัก
“ขอบใจนะโหล แล้วนี่โหลอยู่ไหน ไม่เห็นในงานเลย”
“กลับแล้ว...” แสนโหลตอบแสนสั้นอีกครั้ง ก่อนล่ำลาอีกสองสามคำแล้วจึงวางสาย
ในเสื้อผ้าเช่นนี้ เธอจะยืนหยัดอยู่ในงานเลี้ยงได้อย่างไร... หญิงสาวคิดในใจ แต่ดวงหน้ารูปไข่ที่อิ่มด้วยแก้มปลั่งกลับไม่แสดงความอารมณ์ออกมา ร่างบางนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น สายตาเหม่อออกไปเบื้องหน้า แม้ในความมืดจะมองไม่เห็นทิวทัศน์จากเทือกเขาสลับซับซ้อนอย่างในภาพโฆษณา แต่ไฟระยิบระยับพร่างพราวตาที่เปิดประดับอยู่ทั่วรีสอร์ทก็สร้างความเพลิดเพลินได้เป็นอย่างดี
หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ยามสายลมฉ่ำฝนพัดพากลิ่นดินกลิ่นหญ้าชุ่มน้ำมาทักทาย แต่ขนแขนข้างที่ไม่มีสไบปกคลุมกลับลุกชันอย่างช่วยไม่ได้ สงสัยเพราะไอเย็นกระทบเนื้อผิว...
“หนาวไหมครับ”
เสียงหนึ่งดังขึ้นใกล้ๆ ทำให้แสนโหลหันไปมองอย่างช้าๆ สิ่งแรกที่เห็น...กล้ามท้องเป็นมัดที่อยู่ในระดับสายตา ก่อนเธอจะค่อยๆ เงยหน้า สำรวจอกกว้างผึงผายขาวเนียนเหมือนไฟนีออน ดวงตากลมโตยังคงไม่แสดงความรู้สึก แต่หัวใจกลับเต้นไม่เป็นส่ำ ยามเจ้าของหุ่นสุดล่ำโน้มใบหน้าหล่อเหลาลงมาโปรยยิ้มเป็นมิตร
“ผมนั่งด้วยคนนะครับ”
นิ่งอยู่อึดใจ ก่อนกระเถิบตัวเล็กน้อยเพื่อต้อนรับชายแปลกหน้าบนเก้าอี้ชายหาดตัวเดียวกัน ไม่มีอารมณ์ในสีหน้า ไร้การสื่อสารทางสายตา แต่ทว่าความรู้สึกก็ยังเกิดขึ้น หญิงสาวข่มความเขินอายไว้ด้วยการกัดฟันแน่น กุมมือทั้งสองเข้าหากัน
“มาคนเดียวเหรอครับ”
“ค่ะ”
“ว่ายน้ำด้วยกันไหมครับ”
“ไม่มีชุดค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้น...ก็ไม่ต้องใส่สิครับ”
เกิดความเงียบขึ้นชั่วอึดใจ หลังชายแปลกหน้าเอ่ยเย้าราวสนิทกันมานาน สาวหน้านิ่งชะงักเล็กน้อย ก่อนค่อยๆ หันซ้ายที ขวาที... ถ้าถอดตรงนี้คงไม่มีใครเห็น เธอคิดในใจแล้วก้มหน้าเตรียมดึงสไบออกจากไหล่ แต่ก็นึกได้ว่าควรอายเขาสักหน่อยจึงเงยหน้าหวังจะบอกให้เขาห้ามดู แต่แล้วเธอกลับพบชายหนุ่มแปลกหน้ากำลังโบกมือไหวๆ จากในสระ พร้อมตะโกนเรียกด้วยเสียงเริงร่า
“ลงมาสิครับ มาเลย”
ไม่เคยเลย ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนเชิญชวนเธอเช่นนี้มาก่อนเลย ยิ่งเป็นผู้ชายหน้าตาดีที่ไม่เห็นว่าหญิงสาวใส่ชุดไทยริมสระว่ายน้ำนั้นประหลาด.... เขาคือคนแรก แสนโหลซ่อนความยินดีเอาไว้ใต้ใบหน้านิ่งเฉย ก่อนจะผุดลุกขึ้น
ตั้งใจจะกระโดดไปหาร่วมสนุกกับเขา แต่คนในน้ำกลับเปลี่ยนเสียงเรียกเป็นเสียงร้อง
“ช่วยด้วย!! ขาผมเป็นตะคริว ช่วยด้วย!!!”
ไม่เสียเวลาลังเล เพื่อผู้ชายคนแรกที่คิดจะสานสัมพันธ์กับเธอ แสนโหลกระโจนลงน้ำโดยไม่คิดอะไรทั้งสิ้น เธอจ้ำว่ายอย่างรวดเร็วไปยังตำแหน่งที่เห็นเขาจมลงไป ดำผุดดำหาแต่ว่ากลับพบเพียงความว่างเปล่า
“คุณ!!! คุณอยู่ไหน!?!” เธอตะโกนสุดเสียงด้วยความร้อนใจ เป็นห่วงว่าเขาจะเป็นอย่างไร แต่แล้วเสียงหนึ่งกลับดังใกล้ กระซิบแหบพร่าที่ข้างหู
“ตามหาผมอยู่เหรอครับ”
ไรขนตรงซอกคอลุกชันอีกครั้ง รู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าเขาอยู่ใกล้แค่ไหน แต่เธอก็ยังหันไปมอง ชายหนุ่มที่อยู่ชิดเกือบชนปลายจมูกยังคงส่งยิ้มพรายมาให้ แต่สักพัก...พักเดียวเท่านั้น ใบหน้าหล่อเหลาก็ค่อยๆ บวมขึ้น... เหมือนมีคนสูบลมอยู่ข้างใน พองเป่งจนผิวหนังที่แก้มปริแตก น้ำสีเหลืองข้นไหลเยิ้ม ขณะที่ลูกตาทะลักหล่นจากเป้า เหลือเพียงรอยยิ้มที่แสยะกว้างชวนสยองเท่านั้น
ถ้าเป็นคนอื่น ไม่ว่าหญิงหรือชาย ได้เจออย่างนี้เข้าไปคงกรีดร้องด้วยความตกใจ ร่ำไห้ หรือไม่ก็หมดสติเพราะความหวาดกลัวไปแล้ว แต่สำหรับแสนโหลผู้เห็นเรื่องหลอนมาเกือบทั้งชีวิต เธอเพียงระบายลมหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย ก่อนเก็บลูกตาที่ลอยน้ำคืนอีกฝ่าย
“คุณรู้ตัวไหมว่าคุณตายแล้ว... ถ้าคุณจะขึ้นอืด ฉันขอตัวก่อนนะคะ”
เธอว่าด้วยเสียงปราศจากความรู้สึก แล้วแหวกว่ายกลับเข้าฝั่ง ทิ้งให้ ‘วิญญาณหนุ่ม’ ตนนั้น คร่ำครวญเรียกหาอยู่ในน้ำเพียงลำพัง
เธอจะพูดอะไรได้อีก ในเมื่อสุดท้าย ที่เข้ามาผูกไมตรีกับเธอก็ไม่ใช่คนอีกแล้ว
----------------------------
เอามาลงให้ลองอ่านกันก่อนนะคะ ตอนนี้แต่งไปได้ไม่ถึงสิบตอนเองค่ะ อยากรู้ฟีคแบคว่าเป็นยังไงบ้าง ปกติไม่เคยเขียนแนวนี้มาก่อนเลย คงเป็นผี แต่ไม่น่ากลัวมาก สนุกขำๆ ตามสไตล์ปลายสีนะคะ
ชอบไม่ชอบ หรือติดขัดอย่างไร อ่านแล้วช่วยคอมเม้นท์ให้ด้วยนะคะ จะได้รู้่ว่าควรเพิ่ม-ลดตรงไหนบ้าง
ขอบคุณล่วงหน้าเลยนะคะ ^^
แล้วยังไงเราคงได้พบกันในเร็วๆ นี้อีก จุ๊บๆ
ปลายสี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 ต.ค. 2556, 11:17:41 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 27 ต.ค. 2556, 11:17:41 น.
จำนวนการเข้าชม : 1758
| บทที่ 1 : ผีหลอก!!!! >> |
ดังปัณณ์ 27 ต.ค. 2556, 12:20:20 น.
มาขำตรงเก็บลูกตาคืนนี่ล่ะค้า โถๆๆๆ หนูโหลน่าสงสาร ฮ่าๆๆๆ มีแต่ผีเข้าหา ฮิ้วววววววววววววววววววววววว
มาขำตรงเก็บลูกตาคืนนี่ล่ะค้า โถๆๆๆ หนูโหลน่าสงสาร ฮ่าๆๆๆ มีแต่ผีเข้าหา ฮิ้วววววววววววววววววววววววว
Sukhumvit66 27 ต.ค. 2556, 12:57:32 น.
ชอบค่ะ แต่ชื่อนางเอกแหวกแนวมากเลย อิอิ
ชอบค่ะ แต่ชื่อนางเอกแหวกแนวมากเลย อิอิ
sai 27 ต.ค. 2556, 12:59:52 น.
เอออฮ่าค่ะ นางเอกเรานิ่งมากกกกกก ชินจริงจัง แต่เราชอบนะคะ
เอออฮ่าค่ะ นางเอกเรานิ่งมากกกกกก ชินจริงจัง แต่เราชอบนะคะ
นักอ่านเหนียวหนึบ 27 ต.ค. 2556, 18:30:12 น.
ถึงจะเป็นงานธีมชุดไทย ก็ไม่เคยมีความคิดจะใส่ชุดสไบเฉียงไปนะเคอะ บรึ๋ยยยย หลอนๆๆๆ
ถึงจะเป็นงานธีมชุดไทย ก็ไม่เคยมีความคิดจะใส่ชุดสไบเฉียงไปนะเคอะ บรึ๋ยยยย หลอนๆๆๆ
nateetip 28 ต.ค. 2556, 00:39:12 น.
น่ารักค่ะ
น่ารักค่ะ
พันธุ์แตงกวา 28 ต.ค. 2556, 03:08:57 น.
แค่ชื่อนางเอกเจ้ก็ไปไม่เป็นแล้ว ยังจะมีผีมาหลอกแต่ถูกสาวทำเมินอีก โถๆๆ นางเอกของฉัน
แค่ชื่อนางเอกเจ้ก็ไปไม่เป็นแล้ว ยังจะมีผีมาหลอกแต่ถูกสาวทำเมินอีก โถๆๆ นางเอกของฉัน