ในฐานะที่เขาเป็นท่านประธานคนใหม่ของอาณาจักร 'อลังการ เขาใหญ่' สถานพักตากอากาศที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย เขาจึงต้องเพียบพร้อม ฉลาดหลักแหลม และสมบูรณ์แบบในทุกๆ ด้าน

จะให้ใครรู้ถึงจุดอ่อนของเขาไม่ได้

'สุดจักรวาล มหาศาลปฐพี' พยายามอย่างยิ่งที่จะรักษาภาพลักษณ์ และเอาชนะทุกคำสบประมาท แต่ทว่า...

ในค่ำคืนที่ฝนกระหน่ำ ฟ้าคลั่ง ลมกรรโชกแรง

เขาต้องคลุมโปงอยู่ใต้ผ้าห่มหนา กอดพระพุทธรูปแล้วบริกรรมคำสวดด้วยใจที่หวาดหวั่น

ใ่ช่... เขากลัวผี


ขณะที่เธอ

ผู้หญิงตัวเล็กๆ บอบบางเหมือนไม้เสียบผี มีบุคลิกลึกลับเข้าขั้นประหลาด ผู้มองเห็นวิญญาณ และติดต่อสื่อสารกันเหมือนเป็นเรื่องปกติ

'แสนโหล' หญิงสาวที่น่าจะเปลี่ยนไปชื่อ 'แสนหลอน'

เมื่อเหตุการณ์ชวนสยองพาเขาและเธอมาพบกัน จากหลอนจะเปลี่ยนเป็นรักได้หรือไม่... ต้องมาช่วยลุ้นกันนะคะ ^^




ปล. นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ลองแต่งแนวผี ถ้ามีข้อผิดพลาดประการใด ช่วยแนะนำกันด้วยนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ

เพราะไม่ใช่แค่ที่พัก แต่ ‘อลังการ เขาใหญ่’ คือสถานตกอากาศที่ครบวงจรที่สุด

ทั้งบูติครีสอร์ท ส่วนจัดเลี้ยง สนามกอล์ฟ นานากิจกรรมเอ็กซ์ตรีม และอื่นๆ อีกมากมายบนเนื้อที่กว่า 2000 ไร่ ใกล้อุทยานแห่งชาติเขาใหญ่ ทั้งอากาศที่เย็นสบาย ทั้งสถานที่ที่ตอบโจทย์ลูกค้าได้หลากหลาย ทำให้ที่นี่กลายเป็นสวรรค์ของการพักผ่อน สวรรค์...ที่มีเงินเดินสะบัดไม่ต่ำกว่าหมื่นล้านบาทต่อปี ดังนั้นผู้จะเข้าบริหารที่แห่งนี้ จึงถูกจับตาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

และในค่ำคืนที่ดวงจันทร์ถูกบดบังด้วยเมฆฝน ทายาทคนต่อไปของอลังการกำลังจะเปิดเผยตัว

“แก ฉันได้ยินมาว่า คุณสุดจักรวาล ท่านประธานคนใหม่ของเรา เป็นคนไม่ค่อยเอาไหน แกรู้เรื่องนี้หรือเปล่า”

“รู้สิ ฉันก็เคยได้ยินเหมือนกัน เขาว่ากันว่า คุณสุดเรียนก็ไม่เก่ง ทำงานก็ไม่เก่ง เที่ยวเล่นไปวันๆ ทำอะไรก็สู้คุณเอกของเราไม่ได้ ฉันเป็นห่วงจริงๆ อลังการของเราจะรอดหรือเปล่า”

“ถ้าอย่างนั้นข่าวลือที่ว่าคุณสุดอิจฉาคุณเอกก็น่าจะเป็นจริงน่ะสิ แล้วอย่างนี้เรื่องที่คุณเอกตาย เกี่ยวกับคุณสุดหรือเปล่า”

“บ้า นั่นมันอุบัติเหตุ”

“ไม่แน่หรอกนะ พี่น้องฆ่ากันตายเพราะเรื่องเงินมีถมไป แล้วนี่เงินไม่รู้เท่าไร คุณสุดอาจจะวางแผนไว้ก็ได้ วันนั้นเขาบอกว่าคุณสุดอยู่ในรถคันเดียวกับคุณเอกด้วยนะ”

“จริงเหรอ ว้าย น่ากลัวจัง แล้วอย่างนี้ถ้าฉันทำงานพลาด เขาจะฆ่าฉันไหมเนี่ย”

เสียงลือเสียงเล่าอ้างคงยาวนานต่อไปเรื่อยๆ หากว่าแลนด์โรเวอร์อีโวคสีขาวจะไม่แล่นเข้ามาจอดหน้าศาลาไม้กลางน้ำ ซึ่งเป็นล็อบบี้ของรีสอร์ทเสียก่อน

นาทีนั้นเอง เสียงซุบซิบก็เงียบกริบราวปิดสวิตซ์ บรรดาพนักงานที่ตั้งแถวรับต่างชะเง้อคอมองหา ‘เจ้านายคนใหม่’ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น และเมื่อคนที่เฝ้ารอก้าวลงจากประตูหลัง เสียงฮือฮาก็ดังขึ้นด้วยความตื่นเต้น

ชายหนุ่มร่างสูงสง่า ไหล่กว้างเหมือนนักกีฬา สวมสูทสีกรมท่าสวมทับเชิ้ตขาวและเนคไทเส้นเล็กสีดำ งดงามและผึ่งผายไม่ต่างจากรูปสลักที่สมบูรณ์แบบ ยิ่งใบหน้ายาวเรียวแต่คมสันเข้ากันกับผิวสีแทนเข้ม มีรอยยิ้มน้อยๆ ประดับอยู่ริมฝีปากบางสวยที่รองรับสันจมูกโด่ง คำนินทาทั้งหลายต่างเลือนหายไปจากความคิด เนรมิตความรู้สึกยอมรับให้เกิดขึ้นในใจได้อย่างง่ายดาย

‘ท่านประธาน’ ผงกศีรษะเพียงเล็กน้อยเพื่อรับไหว้ ก่อนเดินตรงไปยังอาคารอีกหลังที่ใหญ่กว่า ท่ามกลางสายตาที่มองด้วยความชื่นชม



“งานเปิดตัวคืนนี้ คุณหนูทำได้ดีมากนะครับ”

อัครเดช... ชายวัย 58 เจ้าของใบหน้าขาวใต้กรอบแว่นทองเหลืองและรูปร่างอ้วนท้วมที่ทำให้ดูเป็นมิตรและใจดีอยู่เสมอเอ่ยขึ้นเบาๆ ด้วยสรรพนามที่ติดปาก ขณะเดินตามอีกฝ่ายออกมาจากงานเลี้ยง

“ผมรู้ๆ” สุดจักรวาลตอบแค่นั้น ก่อนหันไปวางท่าให้นักข่าวที่ยืนรออยู่หน้าประตูได้เก็บภาพ.... เอียงซ้าย 45 องศา ขมวดคิ้วน้อยๆ เพื่อให้เห็นความมุ่งมั่นในสายตา เชื่อขนมกินได้เลยว่า แผงหนังสือคงร้อนเป็นไฟ เพราะมหาชนหลั่งไหลแย่งยื้อซื้อหนังสือที่มีใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาไปครอบครอง

“คุณป้าของคุณหนูคงพอใจมากนะครับ เห็นยิ้มไม่หุบเลย” เลขาฯ สูงวัยเอ่ยขึ้นอีกครั้งเมื่อกลับมาอยู่ตามลำพัง ซึ่งสุดจักรวาลก็ยักไหล่เหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่

“นี่ใครล่ะ อังเดร นี่ใคร สายเลือดบริสุทธิ์ของผู้บุกเบิกอลังการเชียวนะ ถ้าผมทำได้ไม่ดี ก็คงไม่มีใครในจักรวาลนี้ทำได้แล้วล่ะ”

อัครเดชไม่รู้จะตอบอะไร โชคดีที่แถวนี้ไม่มีคนอื่น ไม่อย่างนั้น หากใครมาได้ยินถ้อยคำหลงตัวเองเหล่านี้เข้าไป ความนิยมและภาพลักษณ์ที่อุตส่าห์สร้างให้ท่านประธานคนใหม่ อาจพังทลายลงในพริบตา

“ผมจะไปเข้าห้องน้ำนะ อังเดรไม่ต้องตามไปหรอก”

สุดจักรวาลเอ่ยแล้วทำท่าจะหมุนตัวกลับไปอีกทาง อัครเดชจึงร้องทัก

“ห้องน้ำไปทางนี้นะครับ”

“ไม่ละ ห้องน้ำตรงนี้กรำศึกหนักมาทั้งวัน ทั้งคนมางาน ทั้งลูกค้า ผมขอไปเข้าที่สระว่ายน้ำดีกว่า คนน้อย สะอาดดี” เขาว่า ก่อนเดินหลังตรงไปยังทิศทางที่ต้องการ อัครเดชมองตามก่อนผ่อนหายใจออกมาเบาๆ



เขารู้อยู่แล้วว่างานคืนนี้ต้องออกมาดี

สุดจักรวาลยกนิ้วให้ผู้ชายในกระจกด้วยความชื่นชม ไม่อยากจะพูดเลยจริงๆ แต่ชายหนุ่มหน้าตาคมคายคนนี้ คือคนที่ไม่เคยรับผิดชอบหน้าที่ใดๆ มาตลอด 28 ปีของชีวิต แล้วนี่อะไร เขาสามารถเรียนรู้ที่จะก้าวเข้ามารับตำแหน่งอันหนักอึ้งได้ในเวลาเพียง 3 เดือน ถ้าไม่เรียกว่าเก่งกาจ ฉลาด และเพียบพร้อม ก็ไม่รู้ว่าจะเรียกอย่างไรแล้ว

นี่สินะ พลังที่ซ่อนอยู่ในตัวนาย นายสุดจักรวาล ที่ทำตัวไม่เป็นโล้เป็นพายมาตั้งนานก็คงเพราะไม่อยากแย่งซีนใครใช่ไหม ความจริงนายก็คงอยากใช้ชีวิตเหมือนผู้ชายธรรมดาๆ ทั่วไป แต่สวรรค์ดันต้องการให้นายได้แสดงศักยภาพที่แท้จริงออกมา... ก็ไม่มีทางเลือกแล้วสินะ นายต้องทำให้เต็มที่...

ทำให้พี่ชายนายรู้ว่านายก็ทำได้ ทำให้พ่อนายเห็นว่านายมีดีแค่ไหน

สุดจักรวาลบอกตัวเองด้วยความหมายมั่นในใจ สายตาจับจ้องที่เงาสะท้อนในกระจกเหนือเคาน์เตอร์วงกลมซึ่งตั้งอยู่กลางพื้นที่ที่ล้อมด้วยคูน้ำขนาดเล็กเหมือนกำลังสะกดจิตตัวเอง พักใหญ่... จนกระทั่งหางตามองเห็นบางอย่างวูบผ่านไปทางด้านหลัง สัญชาตญาณทำให้เขาหันขวับ แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า

สงสัยจะตาฝาด พักหลังมานี้... หลังอุบัติเหตุ จินตนาการของเขามักเป็นรูปเป็นร่างแจ่มชัดราวความจริง เขาพยายามบอกตัวเองไม่ให้คิดมาก แต่ก็ช่วยไม่ได้เลยที่เขาจะรู้สึกว่าบรรยากาศรอบกายวังเวงขึ้นอย่างกะทันหัน ให้ตายสิ มีใครเป่าไอเย็นเข้ามาในห้องน้ำหรือเปล่าเนี่ย ทำไมเขาถึงรู้สึกยะเยือกแปลกๆ แล้วแสงไฟใต้น้ำที่ลอดผ่านต้นกกขึ้นกระทบแผ่นหินกาบบนกำแพง ดันก่อให้เกิดเงาดำคล้ายใครบางคนกำลังจับจ้องอยู่ เดี๋ยวพรุ่งนี้เขาคงต้องสั่งให้รื้อให้หมด ทั้งต้นกกทั้งกำแพง

ชายหนุ่มนึก ขณะที่ในใจส่วนลึกสั่งว่าไม่ควรยืนอยู่ตรงนี้อีกต่อไป คิดเพื่อขยับ แต่ร่างกายกลับแข็งทื่อไม่ยอมไปไหน เมื่ออยู่ๆ ก็ยินเสียงตัก...ตัก... เหมือนฝีเท้าหนักๆ ย่ำวนอยู่รอบกาย ก่อนจะหยุดอยู่ใกล้... แนบชิดติดกับแผ่นหลังของเขา

ชายหนุ่มขนลุกซู่ทันที ขณะที่แสงไฟสลัวเริ่มติดๆ ดับๆ เหมือนมีคนแกล้งสับสวิตซ์ ทั้งที่อยากวิ่งหนีใจจะขาด แต่เจ้าของลมหายใจแผ่วเบาที่รินรดที่ต้นคอกลับยึดตรึงเขาไว้กับที่ด้วยสัมผัสเย็นเฉียบ

“ไอ้บ้า.... ไม่เอา นะเว้ย”

เขาพยายามส่งเสียงร้องแต่ก็ทำได้อย่างยากลำบากเหลือเกิน ความหวาดกลัวทำให้ลำคอของเขาแห้งผาก เขาหลับตาแน่น เมื่อสัมผัสบางอย่างกำลังลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลัง ก่อนที่สติสัมปชัญญะจะขาดสะบั้น เขารีบสะบัดตัวแล้ววิ่งตรงไปยังประตูห้องน้ำ พยายามจะเปิดออก แต่บานไม้ที่ไร้ตัวล็อคกลับแน่นหนาไม่ขยับเขยื้อน

“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย” เขาตะโกนสุดเสียง พร้อมทั้งเขย่าบานไม้สุดกำลัง ขณะเสียงผีเท้าหนักๆ...ตัก...ตัก... ย่ำช้าๆ เข้ามาหาอีก โดยไม่ต้องมีตัวตนให้มองเห็น เขาก็รู้ว่า ‘บางอย่าง’ มาหยุดอยู่ข้างหลังเขาอีกครั้ง

“ช่วยดะ…”

สุดจักรวาลเปล่งเสียงได้แค่นั้น เพราะหลังจากนั้น บานไม้ที่เขากำลังยึดไว้แน่นก็ถูกกระแทกเข้ามาด้วยแรงมหาศาล จนตัวเขาที่อยู่ข้างในถึงกับกระเด็นหงายหลังลงไปกระแทกกับพื้น เหมือนพระเอกในหนังกำลังภายใน ที่ลอยละลิ่วเมื่อโดนตัวร้ายปล่อยพลังลมปราณใส่ ท่ามกลางความมึนงง เขาเงยหน้า แล้วสิ่งที่ปรากฏแก่สายตาก็ทำให้เขาเกือบลืมหายใจ

หญิงสาวในชุดไทยสีแดงฉาน ผมยาวสยายเปียกลู่มองไม่เห็นใบหน้า ยืนตระหง่านอยู่ใต้กรอบประตูที่มีแสงไฟส่องจากด้านล่าง คำเดียวที่หลุดจากปาก คือคำเดียวที่ก้องอยู่ในประสาท

“ผี!!!”

เขาอุทานเสียงดังแต่สั่นเทา ขณะที่ผีสาวตนนั้นค่อยๆ ยกมือข้างหนึ่งขึ้นปัดปอยผมออกจากหน้า แล้วใช้ดวงตากลมโตข้างเดียวจ้องเขม็งมาที่เขา

“ฉัน ไม่ ใช่ ผี”

ผีบอก แต่คนที่ไหนจะเชื่อ สุดจักรวาลคลานถอยหลังร่นด้วยความหวาดผวา ก่อนที่ผีสาวในชุดไทยที่ยืนอยู่ข้างนอกจะผ่อนลมหายใจออกมา “ฉัน ไม่ ใช่ ผี...” เธอเอ่ยอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แล้วเดิน...เหมือนลอยจากไป ชายหนุ่มถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ครู่เดียวเท่านั้นก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อเธอค่อยๆ ก้าวกลับมาใหม่

ดวงตาบนใบหน้าขาวซีดยังคงเบิ่งกว้าง ก่อนที่ท่อนแขนเล็กบางที่เหมือนมีแต่หนังหุ้มกระดูกจะยกขึ้นช้าๆ คล้ายกำลังยืดออกมาหมายจะทำร้าย ชายหนุ่มรีบยกมือขึ้นป้องตัวเองพร้อมท่องทุกบทสวดมนต์เท่าที่จำได้อย่างผิดๆ ถูกๆ

“ฉัน ไม่ ใช่ ผี....” เธอเน้นอีกครั้งทุกถ้อยทุกคำ ก่อนจะชี้นิ้วไปที่ด้านหลังของเขา แล้วเอ่ยเสียงนิ่ง “ผู้ชายที่อยู่ตรงนั้นต่างหาก...ที่ไม่ใช่คน”

“หา!!!” สุดจักรวาลอุทาน แล้วเหลียวมองด้านหลังทันที “ผู้ชายที่ไหน”

“ที่เกาะหลังคุณอยู่ไง”

“เอ๊ย!!!” ชายหนุ่มอุทานแล้วกระดกตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว กำลังจะถามว่าเรื่องจริงหรือหลอก เสียงตึงตังจากด้านนอกก็ดังขึ้น

“คุณหนู!!! คุณเป็นอะไรหรือเปล่า” อัครเดชที่รีบร้อนเข้ามาเอ่ยถามอย่างร้อนรน เขาได้ยินเสียงแว่วๆ ขณะเดินมาตาม พอเห็นว่ามีผู้หญิงใส่ชุดไทยยืนจังก้าอยู่หน้าประตูเขาก็ชะงัก “คุณเป็นใคร”

“คน” แสนโหลตอบสั้นๆ ก่อนจะพาร่างอันเปียกปอนหลบหายไปอีกทาง เลขาฯ วัยกลางคนมองตามด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะตกใจเมื่อเจ้านายของเขาถลามาเกาะแขนเอาไว้

“คุณหนู เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”

สุดจักรวาลอ้าปากจะตอบ แต่เมื่อเห็นหน้าของอีกฝ่ายเขาก็เริ่มตั้งสติได้ เขานิ่งไปอึดใจ ก่อนตระหนักว่าตัวเองกำลังเกาะจนคล้ายกอดอีกฝ่ายอยู่ จึงรีบสลัดตัวอออกอย่างรวดเร็ว กระแอมสองสามทีแล้วปรับสีหน้า น้ำเสียง และท่าทางให้เป็นปกติ

“กลับบ้านกันเถอะ”



“กลับมาแล้วคร้าบ...”

เสียงตะโกนลากยาวของชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่เดินนำน้องสาวเข้ามาในบ้าน ทำให้บิดาที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้โยกริมหน้าต่างเงยหน้าขึ้นมา และมารดาที่กำลังปักผ้าอยู่ใกล้ๆ ละมือจากกิจกรรมที่ทำแล้วลุกมาหาทันที

“กลับมาแล้วเหรอโหล เป็นยังไงบ้าง” สมรศรี...หญิงวัยประมาณ 60 ที่สวมชุดนอนตัวยาวลายดอกร้องถามลูกสาวอย่างกระตือรือร้น ใบหน้ารูปไข่ดูอ่อนเยาว์กว่าอายุ คงเป็นเพราะนางมักยิ้มอย่างสดใสอยู่เสมอ

“สบายดีค่ะ” แสนโหลตอบสั้นๆ ด้วยเสียงเรียบนิ่ง ขณะที่สมชาย...บิดาซึ่งสวมเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงผ้าแพรสีฟ้าขมวดคิ้วเข้มเล็กน้อยเมื่อสังเกตเห็นความผิดปกติ

“แล้วทำไมเสื้อผ้าถึงได้ชื้นอย่างนั้น ตากฝนมาเหรอ หรือว่าเกิดอะไรขึ้น”

“ก็....” สมรัก พี่ชายตัวใหญ่ยักษ์ผิดกับร่างบอบบางของน้องสาวอ้าปากจะตอบแทน แต่แสนโหลก็ยกมือไปตะปบปากเอาไว้เสียก่อน พร้อมกดหน้าต่ำแล้วช้อนลูกตาดำขึ้นมองพี่ที่ตัวสูงกว่าอย่างตำหนิ ระหว่างทางกลับบ้าน เธอกำชับกับเขาที่ขับรถกระบะไปรับแล้วว่าจะให้เรื่องที่เธอลงไปว่ายน้ำเล่นกับวิญญาณหนุ่มถึงหูพ่อแม่ไม่ได้

แต่นั่นแหละ ท่าทางที่เธอแสดงออกมาก็ทำให้ผู้สูงวัยพอเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น สมชายมองลูกสาวอย่างเป็นห่วง แต่สมรศรีไม่ติดใจ เพราะมีเรื่องที่เธอสนใจมากกว่า

“แม่ว่าเปียกๆ อย่างนี้ลูกแม่ก็เซ็กซี่เหมือนกันนะ ไหน โหลลองทำท่านี้สิ” แม่เอ่ย แล้วออกท่าเหมือนนางเอกโฆษณาแชมพู แสนโหลทำตามอย่างว่าง่าย เธอสะบัดผมเกือบ 180 องศา แต่ด้วยใบหน้าที่นิ่งเหมือนหุ่น ทำให้ภาพที่ออกมาแลดูประหลาด

“สวยมากลูก ลูกสาวแม่ทำไมสวยอย่างนี้ จริงไหมพ่อ จริงไหมรัก” สมรศรีตบมือชื่นชมพร้อมหันไปถามสามีและลูกชายที่อยู่ใกล้ๆ และโดยไม่ใส่ใจเสียงถอนหายใจของสมาชิกฝ่ายชายของบ้าน นางก็เปลี่ยนเรื่องอย่างกระตือรือร้น “แล้วที่งานแต่งยายก้อยเป็นไงบ้าง สนุกไหม มีหนุ่มๆ เข้ามาคุยด้วยหรือเปล่า”

“มีค่ะ”

“จริงเหรอ!!! แล้วเขาพูดอะไรกับโหลบ้าง เขาพูดดีกับโหลใช่ไหม”

“ดีค่ะ”

“เหรอ!!! ถ้าดีแล้วทำไมไม่พาตัวมาแนะนำกับแม่ล่ะ แม่รออยู่นะเนี่ย”

“แม่อยากเจอเหรอคะ”

“ใช่สิ อยากเจอ โหลน่าจะชวนเขามาบ้านนะ ยังไม่ดึกเท่าไรเลย มาได้ แม่ไม่ถือ”

“เขามาด้วยนะคะ” แสนโหลว่า แล้วสายตาก็เหลือบมองไปข้างๆ มารดา แค่นั้นสมรศรีคนพูดเก่งก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออก ได้แต่เขยิบไปเกาะแขนสามีแน่น

“โหลไม่ได้เขาเข้ามา เขาตายในน้ำ เลยให้แช่อยู่ในบึงข้างนอก แต่ถ้าแม่อยากเจอ...”

“โอ๊ย ไม่อยากจ๊ะ ไม่อยากแล้ว ปล่อยให้เขาเล่นน้ำไปเถอะนะ แม่เกรงใจ” สมรศรีรีบบอกก่อนลูกสาวจะทำอะไรที่น่าขนลุกมากไปกว่านี้ นางเหลือบมองสามีอีกทีเป็นเชิงขอความช่วยเหลือ สมชายจึงตัดบท

“โหลไปอาบน้ำอาบท่าเถอะลูก ตัวเปียกอย่างนี้เดี๋ยวไม่สบาย”

แสนโหลพยักหน้า แล้วเดินช้าๆ จากไป พอร่างของหญิงสาวลับหาย คนเป็นพี่ก็เอ่ยแซว

“ลูกสาวบ้านนี้เสน่ห์แรงจริงๆ”

แม่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนเอ่ยด้วยความหนักใจ “เสน่ห์แรงกับคนได้ไหม แม่ไม่อยากได้ผีมาเป็นลูกเขยนี่นา”



กับคนก็มีนะ

แสนโหลที่กำลังก้าวขึ้นบันไดขั้นสุดท้ายได้ยินคำพูดของมารดาพอดี เธอจึงร้องตอบอยู่ในใจขณะเดินเข้าไปในห้องนอนส่วนตัว... ห้องที่เครื่องประดับทุกชิ้น โต๊ะ ตู้ เตียง โคมไฟ ผ้าม่าน กรอบรูป แจกัน ยันไปถึงถังขยะ... ทุกอย่างล้วนเป็นสีชมพู สีที่เหมาะกับผู้หญิงที่อ่อนหวานเช่นเธอ แต่ทั้งๆ ที่เธอก็อ่อนโยนขนาดนี้ ทำไม ‘เขา’ ยังเห็นว่าเธอเป็นผีอยู่อีก

หญิงสาวในชุดไทยถอนหายใจ แต่ใบหน้ารูปไข่ที่เริ่มซีดเซียว เพราะปล่อยให้ตัวเปียกอยู่ท่ามกลางอากาศที่เย็นลงเรื่อยๆ ยังคงนิ่งเฉย เธอคิดย้อนกลับไปตอนหัวค่ำ หลังขึ้นจากน้ำ ก็ตั้งใจจะไปเช็ดเนื้อเช็ดตัวสักหน่อย แต่ก็ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือดังมาจากห้องน้ำชายเสียก่อน ตอนแรกก็ไม่รู้หรอกว่าคนหรือเปล่า แต่ไม่ว่าจะเป็นสถานะใด ถ้าร้องเสียงหลงขนาดนั้น เธอจะทำเป็นไม่ได้ยินได้อย่างไรกันเล่า

ยิ่งเป็นเสียงของผู้ชายด้วยแล้ว

หลังแนบหูกับบานไม้ เธอถอยไปตั้งหลักสองก้าว ก่อนวิ่งมายันเท้ากระแทกเข้าที่ประตูพร้อมพูดอยู่ในใจ

‘ฉัน มา ช่วย แล้ว’

คิดว่าต้องเป็นฮีโร่หญิงแน่ๆ แต่ชายหนุ่มหน้าเข้มที่นอนแอ้งแม้งอยู่ที่พื้นกลับหาว่าเธอเป็นผี เธอโกรธ...ใช่ โกรธ จึงคิดจะเดินหนี แต่ผีที่เกาะอยู่บนหลังเขาก็ทำให้เธอต้องย้อนกลับมา

เขาจะรู้ไหมว่าวิญญาณกะเทยตนนั้นกำลังทำอะไรเขาอยู่ ถ้ารู้...เขาอาจจะร้องโหยหวนกว่าเดิมก็ได้

คิดแล้วก็ขำในใจ มุมปากบางกระดกขึ้นเล็กน้อย... นี่แหละเหตุการณ์ที่เธอคุยกับผู้ชายที่เป็นคน แต่ถ้าเธอบอกแม่ แม่จะดีใจไหมนะ





-------------------------------

มาลงให้อ่านกันอีกตอนแล้วนะค้าาา


ยังไงก็ฝากแสนโหลกับพ่อสุดจักรวาลไว้ให้ติดตามกันต่อไปด้วยนะคะ

พระเอกของเราอาจจะขี้ป๊อดไปนิดนึง หาจุดที่อยากให้ดูเท่แล้วก็ดูขี้กลัวได้ยากมาก 5555 ยังไงก็ฝากพ่อสุดจักรวาลไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ

ผีอาจจะไม่น่ากลัวเท่าไร เพราะคนแต่งก็คือกลัวผีมากๆๆๆๆ 5555

ขอให้สนุกกับการอ่านค้า


คุณดังปัณณ์ : 55555 พูดเลยว่าแต่งเองยังกลัวเองเลยค่ะ ขอบคุณคุณหนอนน้อยมากนะคะที่แวะมาให้กำลังใจกัน ^^

คุณ ปรางขวัญ : ขอบคุณค้าา เดี่ยวสักพักจะบอกที่มาที่ไปของชือนางเอกนะคะ ให้เดากันเล่นๆ ก่อน ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ

คุณsukhumvitt66 : ขอบคุณค้าาา ชื่อนี้มีสาเหตุนะคะ แต่ยังไ่ม่บอก อยากหลอกให้ติดตามไปเรื่อย 5555

คุณ sai : ขอบคุณค้าาาา ฝากแสนโหลและสุดจักรวาลไว้ในอ้อนใจด้วยนะคะ

คุณอัศวินนภา : ขอบคุณนะคะ เิพิ่งลองแต่งแนวนี้ ฝากติดตามด้วยนะคะ

คุณนักอ่านเหนียวหนึบ : นางเอกเราชอบจัดเต็มแบบแปลกๆ ค่ะ อ่านไปเรื่อยๆ เดี๋ยวมีอีก 55555

คุณ Pat : ขอบคุณค้าาา ฝากติดตามกันต่อด้วยนะค้า อยากรู้ว่าพระเอกแนวนี้จะโดนใจไหม กลัวว่าจะดูไม่เท่ แต่ว่าคนแต่งว่าตลกดีนะคะ

คุณnateetip : ขอบคุณมากค้าาา

คุณพี่แตงกวา : อยากจะมาแนวฮาบ้าง แต่ก็ขอหลอนนิดหน่อย 555 ไม่รู้จะรอดหรือเปล่าอ่ะค่ะ ขอบคุณที่แวะเข้ามาให้กำลังใจกันนะค้าา

ขอให้มีความสุขสนุกสนานในการอ่านค้า

ปลายสี

จำนวนการเข้าชม : 1595

---

---

---

---

---

---

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery