Sweet Taste รสหวาน...บันดาลรัก
คนหนึ่งคนออกตามหาผู้หญิงที่มีแต่ความลับเพื่อที่ราคาแพง
คนหนึ่งคนถูกเรียกมาให้ปกป้อง ไม่ให้แผนการขายที่สำเร็จ
คนหนึ่งคนยังสนุกกับการเดินทาง แต่ไม่รู้ทำไมชีวิตถึงเริ่มวุ่นวายเมื่อมาถึงปักกิ่ง สถานที่สุดท้ายที่จะมาก่อนเธอกลับไทย
คนหนึ่งคนเติบโตมาในครอบครัวใหญ่ถูกเลี้ยงมาเป็นคนงานในบ้าน ทั้งที่เจ้าตัวรู้ว่าใครเป็นพ่อ แต่เพราะครอบครัวจะทำร้ายคนอื่น เธอจึงไม่อยากให้พ่อหย่อนขาไปในนรก
คนหนึ่งคนมีแต่ความแค้น ปลูกฝังในหัวไม่สิ้นสุด รู้แค่ว่าเกลียด และต้องทำลาย
คนห้าคนในวังวนใกล้กัน ผจญอันตราย และเรื่องราวสุดจะคาดเดา กลับมีความหวานก่อเกิดขึ้นทีละนิดในใจของแต่ละคน...มารู้ตัวอีกที ความรัก ก็เกิดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
คนหนึ่งคนถูกเรียกมาให้ปกป้อง ไม่ให้แผนการขายที่สำเร็จ
คนหนึ่งคนยังสนุกกับการเดินทาง แต่ไม่รู้ทำไมชีวิตถึงเริ่มวุ่นวายเมื่อมาถึงปักกิ่ง สถานที่สุดท้ายที่จะมาก่อนเธอกลับไทย
คนหนึ่งคนเติบโตมาในครอบครัวใหญ่ถูกเลี้ยงมาเป็นคนงานในบ้าน ทั้งที่เจ้าตัวรู้ว่าใครเป็นพ่อ แต่เพราะครอบครัวจะทำร้ายคนอื่น เธอจึงไม่อยากให้พ่อหย่อนขาไปในนรก
คนหนึ่งคนมีแต่ความแค้น ปลูกฝังในหัวไม่สิ้นสุด รู้แค่ว่าเกลียด และต้องทำลาย
คนห้าคนในวังวนใกล้กัน ผจญอันตราย และเรื่องราวสุดจะคาดเดา กลับมีความหวานก่อเกิดขึ้นทีละนิดในใจของแต่ละคน...มารู้ตัวอีกที ความรัก ก็เกิดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
Tags: Sweet รสหวาน ภีม พรพิรุณ ปุณณ์ แพรระพี
ตอน: ตอนพิเศษ งัดข้อเรื่องแต่งงาน
ตอนพิเศษ
ฮัดชิ่ว...
เสียงจามหลายครั้งในหนึ่งชั่วโมงเรียกความสนใจจากคนที่กำลังฝึกทำขนมชนิดใหม่ในครัวส่วนที่พักของตัวเองต้องเยี่ยมหน้าออกมาดู ภาพผู้หญิงจมูกแดง ยกนิ้วชี้ถูไปมาตรงปลายรั้น ส่งเสียงฟึดฟัด บนหน้าผากมีเจลลดไข้สีฟ้าแปะอยู่ อิศยาอยากรู้นักว่าพรพิรุณไปเคลียร์กับปุณณ์อีท่าไหน คนแกล้งป่วยถึงทำให้คนปกติป่วยจริงได้
ระหว่างรอขนมอบอิศยากลับมานั่งพินิจญาติผู้พี่แบบจริงจัง ท่าทางหลบตาไม่พูดไม่จานับตั้งแต่ปุณณ์มาส่ง กระตุกต่อมอยากรู้คนนอกอย่างเธอสุดๆ
“ถามจริง ทำอะไรกันมาถึงป่วย”
“เปล่า” ยกแก้วกระเบื้องบรรจุน้ำอุ่นขึ้นจิบ หลบสายตาเขม็งของอิศยา “ไม่มีอะไรสำคัญ”
“อ๋อเหรอ...อมพระมาพูดเด็กสามขวบยังไม่เชื่อเลย”
พรพิรุณช้อนตามอง ก่อนทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ เป็นการตัดสนทนาบทนี้ให้เป็นหมันไปโดยปริยาย อิศยาแยกเขี้ยวทำอะไรคนเพิ่งจะปรับความเข้าใจกับน้องชายคนรักอารมณ์หมั่นไส้เต็มประดา ไอ้เรารึอุตส่าห์ช่วย จะเล่าอะไรหวานๆ ให้ฟังบ้างก็ไม่มี
สะบัดหน้ากลับเข้าครัวไปดูขนมของตัวเอง ใส่ถุงมือหยิบออกมาไม่ทันไร โทรศัพท์ที่วางอยู่บนตู้เย็นในครัวดังเป็นเพลงโหมโรงของเธอ อิศยากดรับเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของสุดที่รักโทรมา
“ว่าไงคะพี่ปั้น ไม่เจอหน้ากันไม่กี่ชั่วโมงเองนะ”
“ก็ไม่กี่ชั่วโมงนี้เกิดเรื่องสิหนูย่า เรื่องใหญ่มากสำหรับพี่ซะด้วย”
“เรื่อง...เรื่องอะไรคะ” อิศยาถามกลั้วหัวเราะ น้ำเสียงจริงจังติดจะกังวลของปัณณ์ไม่ได้ทำให้เธอกลัวตาม ยกเว้นครั้งนี้
“อะไรนะคะ!”
อิศยานึกเข่นเขี้ยว อยากงับหัวคนสองคนขึ้นมา “ไอ้ปูน” สรรพนามเคยชินเวลาปุณณ์ทำอะไรไมได้ดั่งใจถูกเรียก มองพรพิรุณทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ อิศยาถึงกับยอมไม่ได้
พอจะแต่งงาน ก็คิดมาแต่งตัดหน้า หน็อย ไม่เห็นหัวที่ช่วยบ้างเลย ไวไฟไปแล้วไอ้น้อง งานนี้ขวางลำเต็มสูบ
อิศยากดโทรหาเบอร์คนที่บังอาจอนุมัติงานนี้โดยไม่คิดไตร่ตรองใดๆ “คุณแม่คะ ที่พี่ปั้นโทรมาบอก คุณแม่ทำอย่างนั้นได้ยังไงคะ แต่งพร้อมกันไปสิ มาตัดหน้าแบบนี้ได้ยังไง พี่ปั้นเป็นพี่ด้วยซ้ำ แต่งหลังน้องชายเนี่ยนะคะ”
“ก็มันมีฤกษ์น่ะลูกย่า ฤกษ์มงคลอีกสามเดือน แต่ของลูกย่ากับปั้นมันปลายปี”
คนฟังแล้วแทบเต้น มองอะไรก็เขม่นไปหมด ไม่อยากใส่อารมณ์กับผู้ใหญ่ “ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจคุณแม่ค่ะ ย่าจะไม่ขัดขวาง”
“ดีมากเลยจ้ะลูก”
“พรุ่งนี้ย่าจะฝากของไปให้คุณแม่ด้วยนะคะ”
“ของอะไรเหรอลูก”
อิศยายิ้มเย็น ทำใจกับตำแหน่งไม่ใช่คนสำคัญอะไรนักหนาอยู่แล้ว อารมณ์น้อยใจประดังเข้ามา “ของต้อนรับงานแต่งงานของปูนกับอุ่นค่ะ...แค่นี้นะคะ”
โทรศัพท์ถูกปิดเครื่องวางไว้บนตู้เย็นเหมือนเดิม ขนมที่อุตส่าห์ทำเพื่อทดลองรสชาติ และถ้าผ่านจะนำไปขึ้นร้านถูกเก็บใส่กล่อง แพ็คอย่างดี หิ้วติดมือไปด้วย หยิบกุญแจรถเดินผ่านห้องนั่งเล่นที่พรพิรุณกำลังนั่งฟุดฟิดจมูกแดงไม่เลิก
เห็นแล้วคนถูกตัดหน้างานแต่งงานต้องเม้มปากไม่เม้งแตกใส่ “อยู่คนเดียวก็ปิดห้องดีๆ นะ ของในตู้เย็นมีของตุนให้อยู่ได้สบายๆ”
“จะไปไหน” เสียงอู้อี้ถามออกมา
อิศยาเห็นแล้วได้แต่ทำใจ “สักที่หนึ่งน่ะ ไปแล้วนะ”
พรพิรุณมองหน้าเรียบสงบของอิศยารู้สึกแปลกขึ้นมา โดยเฉพาะของในมือถูกถือพร้อมเจ้าตัวหายลับไป...ทำไมมันรู้สึกเหมือนสึนามิจะมาเยือน
ปัณณ์เดินหน้าเครียดเข้ามาในห้องทำงานของผู้เป็นแม่ที่กำลังมีลูกชายตัวแสบนั่งประจบคุมเชิงอยู่ไม่ห่าง กลัวเขาจะมาเหวี่ยงใส่เรื่องงานแต่งงานสิท่า
“พี่ปั้นมาทำไม”
“แม่ครับ ช่วยพิจารณางานแต่งอีกสักครั้งเถอะ งานนี้หนูย่าเองก็เต็มใจแต่ง เราหมั้นกันมาตั้งสามปีกว่า จะครบสี่ปีอยู่แล้ว แม่จะให้เจ้าปูนมาตัดหน้าดื้อๆ แบบนี้เหรอครับ แต่งพร้อมกันก็ได้”
คุณปุณนากระแอมเล็กน้อย มองปฏิทินที่หมอไกรดูมาให้ “ฤกษ์งามยามดีมันไม่ได้มีหนเดียว แต่ลูกกับหนูย่าไม่แต่งกันเองนะ ทีนี้ฤกษ์ของปูนมาเร็วได้ แม่ก็เลยจัดให้ ทำไม หนูย่ายังไม่ว่าอะไรบอกด้วยซ้ำว่าจะไม่ขัดขวาง”
ปัณณ์อยากเตะปุณณ์โทษฐานทำหน้าล้อเลียนได้กวนประสาท ตอนนี้สิ่งที่เขาเครียดอีกอย่างนอกจากเรื่องแต่งงานก็คือ “ผมติดต่อหนูย่าไม่ได้เลย มีใครรู้บ้างว่าหนูย่าไปไหน”
“ไม่นี่...ไมได้อยู่ที่คอนโดเหรอ”
เสียงวิ่งตึงตังเข้ามาในห้องทำงานโดยฝ่าด่านเลขาหน้าห้องมาไวอย่างกับพายุไต้ฝุ่น ร่างของสาววัยสามสิบกว่าหายใจหอบเล็กน้อย ในมือมีกล่องขนมยื่นส่งให้ปัณณ์ มือไม้สั่น ใบหน้าซีดเผือด
“เกิดอะไรครับพี่กลอน” ถามหนึ่งในสองคนสนิทของอิศยา ที่เป็นมือซ้ายและขวาของคนรักเขามาตลอดชีวิตของเจ้าตัว
“พี่ต้องถามคุณปั้นนะคะว่าเกิดอะไรขึ้น” จดหมายซองข่าวถูกยกขึ้นมาชูตรงหน้าปัณณ์ และสายตาของคนในห้องอีกสองคน “ทำไมบนโต๊ะน้องย่าถึงมีจดหมายลาออกของน้องย่า ตอนนี้ติดต่อเจ้าตัวไม่ได้ด้วย”
“ตาเถร!” คำอุทานติดปากของคุณปุณนาดังลั่น ลุกพรวดพราดขึ้นมาอ่านจดหมายที่ไม่ได้บอกอะไรนอกจากอยากพักผ่อน ขอลาออกจากทุกตำแหน่งในบริษัทดีเอส ไม่มีอะไรนอกเหนือจากนั้นถึงเหตุผลจริงๆ แต่ทำโลกสวยของคุณปุณนาพังครืน ถล่มต่อหน้าต่อตา
นี่ล่ะการตอบโต้ของคนที่บอกว่าไม่ขัดขวาง
ปุณณ์กลืนน้ำลายลงคออึกโต มองปัณณ์ที่พร้อมจะกระโดดมาขย้ำคอตนรอมร่อ “ใจเย็นๆ ก่อน ย่าคงมีเหตุผล”
ปัณณ์หายใจเข้าลึกหลายรอบพอปรับอารมณ์ได้ รอยยิ้มมุมปากฉายชัดเมื่อมองคนสองคนหน้าซีดเผือด เขาต้องร่วมมือปฏิวัติกับอิศยา ไม่ว่าจะติดต่อได้หรือไม่ เขารู้ว่าต้องทำอย่างไร
“ปูน พี่เองก็เริ่มเหนื่อยๆ ยังไงก็จัดการงานทั้งหมดแทนพี่ด้วยแล้วกัน จะกลับมาอีกทีตอนงานแต่งงานของนายเลย พี่กลอนกับพี่แจนผมก็ให้พักงานนะครับ ไม่ต้องห่วงอะไรในดีเอสแกรนด์เบเกอร์รี่เลย”
สั่งเสร็จคนตัวโตหมุนกลับ เดินล้วงกระเป๋าด้วยท่าทางไม่แคร์โลก ร้อยกรองมองค้อนผู้ใหญ่หนึ่ง กับคนเด็กกว่าตนอีกหนึ่งก่อนสะบัดหน้าหนีคอแทบเคล็ด ไม่พูดใดๆ กอดกล่องขนมของอิศยาแนบอกเดินจากไปอีกคน
คุณปุณนาทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ผู้บริหาร ขาสั่นแทบไม่มีแรง เพิ่งผ่านเรื่องร้ายๆ มาได้ นี่ยังโดนคนในบ้านรวมหัวกันคว่ำบาตร แข็งข้อใส่กันอีก
“แม่ครับ ไม่ต้องห่วง ผมทำได้แน่”
“เอาสิ ถ้าทำได้ สองคนนั้นคงยอมให้มีงานแต่งงานเกิดขึ้นก่อนโดยไร้ข้อแม้ เรื่องดีเอสแกรนด์ก็ให้หนูอุ่นมาดูแลด้วยนะ”
“อุ่นกำลังไม่สบาย”
“ไม่อยากแต่งงานใช่ไหม”
ปุณณ์หุบปากเงียบ รับคำ งานแต่งงานที่เคยคิดว่าหมู โดนอิศยาจัดการดัดหลังให้ยากเป็นที่เรียบร้อย
นี่เธอโดนปุณณ์หลอกให้มานั่งอ่านรายงาน แฟ้มการประสานงานวุ่นวาย หรือตัดสินใจอะไรแบบนี้ไปเพื่ออะไร อิศยาไปอยู่ที่ไหน
“ต้องรอผลวันนี้ค่ะ เราจะได้ตอบรับกลับไปค่ะ งานเทศกาลขนมหวานจะจัดอีกห้าเดือนข้างหน้าค่ะ ดีเอสแกรนด์เบเกอร์รี่จะเข้าร่วมงานเวิร์ลสวีทเมจิกไหม”
“ฉันไม่มีอำนาจหรอกค่ะ คุณอิศยาไปอยู่ที่ไหน”
พนักงานหลบตาพัลวัน พรพิรุณตบโต๊ะดังปัง จนเลขาหน้าห้องห่อไหล่ “ทำไมฉันต้องมานั่งทำงานพวกนี้ด้วยคะ ฉันไม่รู้อะไรเลย”
“ก็คุณปุณณ์บอกว่าคุณมีอำนาจตัดสินใจนี่คะ”
พรพิรุณไม่พูดพร่ำรอให้เลขาตรงหน้ายืนสั่นได้อีก สองขาเดินเร็วพุ่งออกมาจากห้องที่โดนปุณณ์หลอกให้มานั่งรอ เธอไม่เจออิศยามาสามวัน ไม่รู้ว่ารายนั้นหายไปไหน โทรศัพท์ก็ปิดเครื่องไม่เอาไป อย่างกับหนีอะไร
ชายหนุ่มที่เพิ่งเดินกลับเข้ามาในบริษัทเพราะถึงเวลาพักเที่ยงมองหน้าพิโรธของพรพิรุณก็พอรู้ว่าหนีต่อไปไม่ได้
“เกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมถึงได้ยัดเยียดให้ฉันทำงาน”
“เพื่องานแต่งงานของเรา”
พรพิรุณหัวเราะหึ ทำหน้าหน่ายใจอย่างเห็นได้ชัด “ทำอะไรทำไมไม่ปรึกษาฉัน ฉันนึกว่าปูนพูดเล่น”
ปุณณ์รู้สึกตัวเองเป็นเด็กน้อยโดนผู้ใหญ่ดุก็คราวนี้ พรพิรุณมองมาจ้องเขม็ง สั่งคำสั้นๆ ได้ใจความ “อยากแต่งนักก็พยายามไปคนเดียว”
ปล่อยให้คนฟังอ้าปากค้าง ใจห่อเหี่ยวไปทันตา
เพราะว่าส่งวายุไปที่ร้านคุณตาในปักกิ่ง อิศยาจึงมีโอกาสได้กลับมาดูแลร้านคุณตาคุณยายของเธอเองในรอบมากกว่าสองปี เพราะงานหนักจากทั้งทางสวีทเมจิกและดีเอสแกรนด์เบเกอร์รี่ทำให้เธอปลีกตัวมาทำงานที่นี่ไม่ได้เลย
ร้อยกรองและเจนจิราวิ่งวุ่นรับออเดอร์ลูกค้าในร้านมือเป็นระวิง เพียงแค่ทุกคนรับรู้ว่าผู้สร้างร้านมาแสดงฝีมือเองลูกค้าก็แน่นขนัด หนาตาอีกเท่าตัว มีดีกรีเป็นถึงผู้ได้รับสมญานามในวงการว่าผู้หญิงมีเวทมนตร์
การได้อยู่กับความฝัน ได้อยู่กับสิ่งที่รัก และสิ่งที่เธอสร้างมาเอง มันทำให้อิศยาคิดถึงวันวานที่ผ่านมาเสมอ เชฟกิตติมศักดิ์อีกคนพานให้ร้านนี้ถึงขั้นต้องต่อคิวยาว...ต้องมาทานขนมฝีมือวรรษให้เป็นบุญปาก
“ทำไมไม่อยู่ช่วยปูนล่ะ ทางนั้นไม่รู้เป็นไงบ้าง”
คนถูกถามหัวเราะอารมณ์ดี หยิบขนมพายมิกซ์เบอร์รี่ของอิศยาที่วางบนถาดมากัดทาน สีหน้าไม่เครียดกังวลใดๆ “ปล่อยให้คนคิดอะไรเป็นเด็กๆ โดนซะบ้างก็ดี นอกจากไม่ช่วยงานที่บ้าน ยังทำตัวเอาแต่ใจตัวเองได้ยังไง โน่น แต่งหลังคู่ย่าโน่นแหละ ต้องดูนิสัยไปอีกพักหนึ่ง”
อิศยาตัดเค้กชอกโกแลตขิ้นโตของพรพิรุณมาชิมบ้าง ฝีมือไม่มีตก “น่าจะกลับมาทำงานด้วยกันนะ ปลายปีก็แต่งพร้อมกันนั่นแหละ ไม่งั้นปูนได้มีหวังลากอุ่นหนีไปกบดานที่ต่างประเทศ กลับมาอีกทีลูกโตทำยังไง” ละเลียดเค้กเนื้อนุ่มต่อไปเรื่อยๆ
“แล้วนี่พี่ปั้นไปไหน”
“ไปทำคะแนนกับว่าที่พ่อตาน่ะสิ” อิศยาตอบยิ้มๆ ได้ยินเสียงพ่อบ่นโอดครวญมาว่าปัณณ์ไปทำคะแนน ทำตัวเป็นพนักงานร้าน รองมือรองเท้าของท่านจนท่านชักเริ่มรำคาญ หลายปีมานี้เวลาที่ปัณณ์ว่างก็ไม่เหนื่อยจะทำคะแนนแบบนี้เสมอ คอยถามไถ่สุขภาพ ซื้อของไปบำรุงพ่อแม่ไม่ให้ขาด พาคุณยายกัลยามาเที่ยวเล่นในร้านคุณตาบ่อยๆ พักหลังๆ คนต่างวัยอย่างคุณขจรกับคุณกัลยาดูจะเป็นมิตรกันมากขึ้น ถึงแม้ว่าต่อหน้าคุณขจรจะยังชอบวางท่าข่มขู่ให้ปัณณ์ต้องงอเป็นประจำก็ตาม
“น่ารักจริงๆ”
“ชมคนอื่นแบบนี้ผมน้อยใจแย่” เสียงนุ่มดังขึ้นน้อยใจ พรพิรุณมองค้อนผู้ชายตัวโตที่นับวันสภาพใกล้เหมือนคนอดหลับอดนอนมากขึ้นทุกที “พี่ปั้นกลับมาวันไหนเหรอย่า”
“ทำไมล่ะ” อิศยาลอยหน้าลอยตาถาม
“ยอมแพ้แล้ว ไม่ไหว งานกองพะเนิน ไม่รู้เรื่องเลย ดีเอสแกรนด์เบเกอร์รี่ก็ไปต่อไม่ได้ แม่เราก็บอกว่ายอมแล้ว คุณลูกย่าสะใภ้คนโปรดอย่าทิ้งงานไปนานเลย”
“ใช้งานเราหนักยิ่งกว่ากรรมกรอีก”
“โอเค อยากได้อะไรรีบขอตอนนี้ นาทีทอง ย่าอยากได้อะไรเอาไปเลย ตามพี่ปั้นกลับมาด้วยนะ ไม่ไหวแล้วเพลีย” เดินมาโอบร่างเพรียวของพรพิรุณให้คนมองหมั่นไส้ อิศยาหัวเราะเหอะ ในน้ำเสียงมีแววผู้ชนะเต็มเปี่ยม
ลับหลังร่างของผู้ชนะปุณณ์รีบย่นหน้าใส่ หมั่นไส้เต็มที่ “ดูสิ ผมโดนย่ากับพี่ปั้นรังแก กำลังใจหด แรงกายร่อยหรอ ความรัก ต้องการเติมด่วน”
หอมแก้มนุ่มจนพรพิรุณหลบไม่ทัน ต้องเอี้ยวตัวมาตีแขนคนขี้อ้อนอย่างหมั่นเขี้ยว “วันหลังอย่าไปท้าทายอำนาจสองคนนั้น หัดเจียมตัวเข้าไว้ ถ้าไม่มีย่า ป่านนี้ฉันกับปูนคงไม่เจอกัน”
“ก็จริง” ปุณณ์ตอบเสียงอ่อน พิงศีรษะกับพรพิรุณ ยิ้มออกมาอีกครั้ง “แต่หลังแต่งงาน ลูกเราต้องเกิดก่อนนะ ลูกเราจะหงอไม่ได้ ต้องเป็นพี่”
พรพิรุณส่ายศีรษะให้ปุณณ์ ให้ตายท่าทางจะต้องเอาชนะอิศยากับปัณณ์ให้ได้ข้างหนึ่ง “เด็กจริงๆ น้องปูน”
“ใจร้าย เด็กกว่าแล้วไง” ในห้องครัวเล็กเสียงกระเง้ากระงอด และหวานอบอวลคนสองคนให้หวานมากขึ้นท่ามกลางบรรยากาศของขนมหวาน โดยเฉพาะคำหวานเป็นพิเศษจากปากพรพิรุณ
“ถึงเด็กกว่าแต่ก็รักนะ”
“อย่างนี้ต้องมีรางวัล” และปุณณ์ก็จัดรางวัลหวานๆ ชุดใหญ่ให้คนรักกระบุงโต
ร้านหนังสือตรงหน้าอิศยา ถูกส่งไปอยู่ในความดูแลของร้านคุณตาคุณยายด้วย ปกติวายุจะส่งเด็กในร้านมาคุมให้ วันนี้ไม่รู้ว่าที่ลึกลับของปัณณ์จะยังอยู่ไหม รอยยิ้มแสนซนเกิดขึ้นบนริมีปากอิศยา ร่างเล็กรีบกวาดตามองรอบบริเวณที่เริ่มมืด อยากเข้าไปสำรวจสถานที่ที่ทำให้เธอพบปัณณ์ครั้งแรก
ว่าแต่มีอะไรที่พอจะปีนขึ้นไปในร้านที่ปิดไปแล้วนี้บ้างไหม...ไม่ได้เตรียมตัวจะมาปีนหลังคาเสียด้วย
แต่คนอยากปีนก็ใช้ความต้องการภายใน วิ่งไปด้านหลังของร้านที่มีกรอบหน้าต่างพอให้เหยียบขึ้นไป การปีนที่เป็นไปได้ง่ายขึ้น ในเวลาไม่นานอิศยาก็กลับมานั่งบนหลังคานี้อีกครั้งในรอบเกือบสี่ปี พื้นที่เล็กกับสวนเล็กๆ ที่เคยมีปัณณ์นั่งออกแบบร้านยังเหมือนเดิม...อยากรู้นักว่าคนขี้หวง ได้สั่งกำชับให้คนดูแลร้านดูแลพื้นที่ตรงนี้ให้ดี ห้ามเปลี่ยนแปลงด้วยหรือเปล่า
เสียงกุกกักจากในร้านทำให้คนแอบลักลอบปีนหลังคาร้านหน้าถอดสี ไม่รู้ว่าคนดูแลร้านจะรับรู้ไหมว่าเธอเป็นใคร เพียงแค่เขยื้อนตัว เท้าก็เสียจังหวะ เลื่อนเหยียบกระเบื้องหลังคาพลาด จนไถลลงจากหลังคา จนสภาพดูหมิ่นเหม่
ประตูเล็กเปิดออก ภาพผู้ชายที่เธอคุ้นตาและคุ้นใจมานานกว่าสี่ปีเดินเท้าสะเอว เงยหน้าขึ้นมองสายตามีแววตำหนิชัดเจน
อิศยาใจเสียกว่าครึ่ง ค่อยๆ หย่อนตัวลงมายืนเอนเอียงบนโต๊ะเหมือนที่ครั้งหนึ่งเคยทำ สีหน้าสำนึกผิดเต็มที่ “ขอโทษค่ะ”
“มาทางไหนก็กลับไปทางนั้น”
คนฟังเผลอถลึงตาใส่อย่างหมั่นไส้ “ผู้ชายบ้านไหนสั่งให้ผู้หญิงปีนขึ้นหลังคา แมนหรือเปล่า”
“คุณผู้รุกราน ยานแม่มาลงจอดอีกครั้งแล้วเหรอครับ” ปัณณ์กล่าวเสียงกลั้วหัวเราะ ดวงตาสะท้อนความรักออกมาไม่ปิดบัง มือเอื้อมมารอคว้าผู้รุกรานหัวใจมาครอบครอง
อิศยาไม่รีรอที่จะวางมือลงไปในมือของจอมมาร ที่เธอเคยนึกก่นว่าเมื่อนานมาแล้ว ก่อนสิ้นท่าภายใต้มือผู้รุกรานอย่างเธอ ร่างเล็กโถมตัวกอดคนตัวสูงไว้แน่น ลงจากโต๊ะโดยที่เท้าไม่แตะพื้น ในพื้นที่ส่วนตัวของคนสองคน
“คิดถึงพื้นที่ของจอมมารเลยต้องมาสำรวจมายังมีจอมมารหลงเหลืออยู่ไหม”
“แล้วเหลืออยู่ไหม”
อิศยาวางมือประกบแก้มของคนรัก ดวงตาเป็นประกายหวาน ขณะพยักหน้าขึ้นลง “อยู่ตรงนี้ทั้งคน จอมมารของย่า”
“แน่นอนอยู่แล้วคุณผู้รุกรานของพี่ปั้น...วันหลังอย่าซนปีนขึ้นหลังคาอีกนะ เคยสั่งห้ามแล้ว” ไม่วายดุให้คนตัวเล็กต้องมาส่งเสียงฮึ่มใส่
ปัณณ์หัวเราะแห้งๆ “ก็เป็นห่วง”
คนแกล้งดุหัวเราะคิกกอดปัณณ์ไว้แน่น ให้สมกับที่รักมานาน บอกข่าวดีที่ปัณณ์รอคอย “ปูนกับคุณแม่แพ้พวกเราแล้วนะพี่ปั้น”
“ดีใจจัง”
“แค่นั้นเองเหรอ” อิศยาถามสีหน้าฉงน
ปัณณ์ส่ายหน้ายิ้มแก้มปริ “ไม่ใช่เรื่องที่แม่กับปูนแพ้ แต่เป็นเรื่องที่ย่าอยากแต่งงานกับพี่ จนสู้ชนะสองคนนั้น พี่เคยคิดว่าย่าไม่อยากแต่งงานกับพี่แล้ว”
น้ำเสียงน้อยใจของคนตัวโตเผยออกมา อิศยาฟังแล้วรู้สึกผิดวูบใหญ่ ลงยืนบนพื้น จับมือของปัณณ์มากุมไว้แน่น “ชีวิตของย่าเป็นของพี่ปั้น จะให้ย่าหนีไปไหนคะ ขอโทษนะคะที่ทำให้พี่ปั้นรู้สึกแบบนั้น...ย่าคิดไว้อยู่แล้วว่ายังไงก็ต้องแต่งกับพี่ปั้นในปลายปีนี้แน่นอน”
เห็นท่าทางปัณณ์จะยังหาเรื่องมาแย้งได้ อิศยารีบเอาใจอธิบายต่ออย่างใจเย็น “เวลาพี่ปั้นขอย่าแต่งงาน รู้ไหมว่าย่าดีใจแค่ไหน แต่ในช่วงสามปีแรกย่ายังตอบรับไม่ได้ แต่หลังสามปีผ่านมา มันคงเคยชิน ที่ย่าอยากหัวใจเต้นแรงทุกครั้งกับคำขอ มองความพยายามของพี่ปั้นเพื่องานแต่งงานของเรา ถึงสุดท้ายแผนพี่ปั้นจะโดนย่ารู้ทันหมด”
มือใหญ่ยกทาบแก้มนุ่มของคนที่เพิ่มความเจ้าเล่ห์ ฉลาดมากขึ้นนับตั้งแต่มาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเขาแม้จะยังไม่ได้แต่งงาน
“ย่าเป็นคนเดียวเท่านั้นที่พี่จะยอมแพ้”
“มันแน่อยู่แล้วค่ะ” อิศยายิ้มรับหน้าชื่นตาบาน รีบเกี่ยวแขนปัณณ์กระชับข้างตัว “รีบไปสวีทแข่งกับคู่นั้นเถอะ เห็นแล้วตาร้อนจนต้องมาหลบหามุมสงบคิดถึงพี่ปั้น”
ดูท่าอิศยากับปุณณ์จะต้องเชือดเฉือนแข่งกันหวานกับคู่ของตนแบบไม่ให้ใครน้อยหน้าใคร ปัณณ์ยิ้มกระหยิ่ม งานนี้เขายินดี...ในเมื่อตนมีแต่ได้กับได้
ผู้หญิงมีเวทมนตร์ของเขามีความหวานมากที่สุดจนหาคำบรรยายไม่ได้อยู่แล้ว...
......................................................
ฮัดชิ่ว...
เสียงจามหลายครั้งในหนึ่งชั่วโมงเรียกความสนใจจากคนที่กำลังฝึกทำขนมชนิดใหม่ในครัวส่วนที่พักของตัวเองต้องเยี่ยมหน้าออกมาดู ภาพผู้หญิงจมูกแดง ยกนิ้วชี้ถูไปมาตรงปลายรั้น ส่งเสียงฟึดฟัด บนหน้าผากมีเจลลดไข้สีฟ้าแปะอยู่ อิศยาอยากรู้นักว่าพรพิรุณไปเคลียร์กับปุณณ์อีท่าไหน คนแกล้งป่วยถึงทำให้คนปกติป่วยจริงได้
ระหว่างรอขนมอบอิศยากลับมานั่งพินิจญาติผู้พี่แบบจริงจัง ท่าทางหลบตาไม่พูดไม่จานับตั้งแต่ปุณณ์มาส่ง กระตุกต่อมอยากรู้คนนอกอย่างเธอสุดๆ
“ถามจริง ทำอะไรกันมาถึงป่วย”
“เปล่า” ยกแก้วกระเบื้องบรรจุน้ำอุ่นขึ้นจิบ หลบสายตาเขม็งของอิศยา “ไม่มีอะไรสำคัญ”
“อ๋อเหรอ...อมพระมาพูดเด็กสามขวบยังไม่เชื่อเลย”
พรพิรุณช้อนตามอง ก่อนทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ เป็นการตัดสนทนาบทนี้ให้เป็นหมันไปโดยปริยาย อิศยาแยกเขี้ยวทำอะไรคนเพิ่งจะปรับความเข้าใจกับน้องชายคนรักอารมณ์หมั่นไส้เต็มประดา ไอ้เรารึอุตส่าห์ช่วย จะเล่าอะไรหวานๆ ให้ฟังบ้างก็ไม่มี
สะบัดหน้ากลับเข้าครัวไปดูขนมของตัวเอง ใส่ถุงมือหยิบออกมาไม่ทันไร โทรศัพท์ที่วางอยู่บนตู้เย็นในครัวดังเป็นเพลงโหมโรงของเธอ อิศยากดรับเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของสุดที่รักโทรมา
“ว่าไงคะพี่ปั้น ไม่เจอหน้ากันไม่กี่ชั่วโมงเองนะ”
“ก็ไม่กี่ชั่วโมงนี้เกิดเรื่องสิหนูย่า เรื่องใหญ่มากสำหรับพี่ซะด้วย”
“เรื่อง...เรื่องอะไรคะ” อิศยาถามกลั้วหัวเราะ น้ำเสียงจริงจังติดจะกังวลของปัณณ์ไม่ได้ทำให้เธอกลัวตาม ยกเว้นครั้งนี้
“อะไรนะคะ!”
อิศยานึกเข่นเขี้ยว อยากงับหัวคนสองคนขึ้นมา “ไอ้ปูน” สรรพนามเคยชินเวลาปุณณ์ทำอะไรไมได้ดั่งใจถูกเรียก มองพรพิรุณทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ อิศยาถึงกับยอมไม่ได้
พอจะแต่งงาน ก็คิดมาแต่งตัดหน้า หน็อย ไม่เห็นหัวที่ช่วยบ้างเลย ไวไฟไปแล้วไอ้น้อง งานนี้ขวางลำเต็มสูบ
อิศยากดโทรหาเบอร์คนที่บังอาจอนุมัติงานนี้โดยไม่คิดไตร่ตรองใดๆ “คุณแม่คะ ที่พี่ปั้นโทรมาบอก คุณแม่ทำอย่างนั้นได้ยังไงคะ แต่งพร้อมกันไปสิ มาตัดหน้าแบบนี้ได้ยังไง พี่ปั้นเป็นพี่ด้วยซ้ำ แต่งหลังน้องชายเนี่ยนะคะ”
“ก็มันมีฤกษ์น่ะลูกย่า ฤกษ์มงคลอีกสามเดือน แต่ของลูกย่ากับปั้นมันปลายปี”
คนฟังแล้วแทบเต้น มองอะไรก็เขม่นไปหมด ไม่อยากใส่อารมณ์กับผู้ใหญ่ “ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจคุณแม่ค่ะ ย่าจะไม่ขัดขวาง”
“ดีมากเลยจ้ะลูก”
“พรุ่งนี้ย่าจะฝากของไปให้คุณแม่ด้วยนะคะ”
“ของอะไรเหรอลูก”
อิศยายิ้มเย็น ทำใจกับตำแหน่งไม่ใช่คนสำคัญอะไรนักหนาอยู่แล้ว อารมณ์น้อยใจประดังเข้ามา “ของต้อนรับงานแต่งงานของปูนกับอุ่นค่ะ...แค่นี้นะคะ”
โทรศัพท์ถูกปิดเครื่องวางไว้บนตู้เย็นเหมือนเดิม ขนมที่อุตส่าห์ทำเพื่อทดลองรสชาติ และถ้าผ่านจะนำไปขึ้นร้านถูกเก็บใส่กล่อง แพ็คอย่างดี หิ้วติดมือไปด้วย หยิบกุญแจรถเดินผ่านห้องนั่งเล่นที่พรพิรุณกำลังนั่งฟุดฟิดจมูกแดงไม่เลิก
เห็นแล้วคนถูกตัดหน้างานแต่งงานต้องเม้มปากไม่เม้งแตกใส่ “อยู่คนเดียวก็ปิดห้องดีๆ นะ ของในตู้เย็นมีของตุนให้อยู่ได้สบายๆ”
“จะไปไหน” เสียงอู้อี้ถามออกมา
อิศยาเห็นแล้วได้แต่ทำใจ “สักที่หนึ่งน่ะ ไปแล้วนะ”
พรพิรุณมองหน้าเรียบสงบของอิศยารู้สึกแปลกขึ้นมา โดยเฉพาะของในมือถูกถือพร้อมเจ้าตัวหายลับไป...ทำไมมันรู้สึกเหมือนสึนามิจะมาเยือน
ปัณณ์เดินหน้าเครียดเข้ามาในห้องทำงานของผู้เป็นแม่ที่กำลังมีลูกชายตัวแสบนั่งประจบคุมเชิงอยู่ไม่ห่าง กลัวเขาจะมาเหวี่ยงใส่เรื่องงานแต่งงานสิท่า
“พี่ปั้นมาทำไม”
“แม่ครับ ช่วยพิจารณางานแต่งอีกสักครั้งเถอะ งานนี้หนูย่าเองก็เต็มใจแต่ง เราหมั้นกันมาตั้งสามปีกว่า จะครบสี่ปีอยู่แล้ว แม่จะให้เจ้าปูนมาตัดหน้าดื้อๆ แบบนี้เหรอครับ แต่งพร้อมกันก็ได้”
คุณปุณนากระแอมเล็กน้อย มองปฏิทินที่หมอไกรดูมาให้ “ฤกษ์งามยามดีมันไม่ได้มีหนเดียว แต่ลูกกับหนูย่าไม่แต่งกันเองนะ ทีนี้ฤกษ์ของปูนมาเร็วได้ แม่ก็เลยจัดให้ ทำไม หนูย่ายังไม่ว่าอะไรบอกด้วยซ้ำว่าจะไม่ขัดขวาง”
ปัณณ์อยากเตะปุณณ์โทษฐานทำหน้าล้อเลียนได้กวนประสาท ตอนนี้สิ่งที่เขาเครียดอีกอย่างนอกจากเรื่องแต่งงานก็คือ “ผมติดต่อหนูย่าไม่ได้เลย มีใครรู้บ้างว่าหนูย่าไปไหน”
“ไม่นี่...ไมได้อยู่ที่คอนโดเหรอ”
เสียงวิ่งตึงตังเข้ามาในห้องทำงานโดยฝ่าด่านเลขาหน้าห้องมาไวอย่างกับพายุไต้ฝุ่น ร่างของสาววัยสามสิบกว่าหายใจหอบเล็กน้อย ในมือมีกล่องขนมยื่นส่งให้ปัณณ์ มือไม้สั่น ใบหน้าซีดเผือด
“เกิดอะไรครับพี่กลอน” ถามหนึ่งในสองคนสนิทของอิศยา ที่เป็นมือซ้ายและขวาของคนรักเขามาตลอดชีวิตของเจ้าตัว
“พี่ต้องถามคุณปั้นนะคะว่าเกิดอะไรขึ้น” จดหมายซองข่าวถูกยกขึ้นมาชูตรงหน้าปัณณ์ และสายตาของคนในห้องอีกสองคน “ทำไมบนโต๊ะน้องย่าถึงมีจดหมายลาออกของน้องย่า ตอนนี้ติดต่อเจ้าตัวไม่ได้ด้วย”
“ตาเถร!” คำอุทานติดปากของคุณปุณนาดังลั่น ลุกพรวดพราดขึ้นมาอ่านจดหมายที่ไม่ได้บอกอะไรนอกจากอยากพักผ่อน ขอลาออกจากทุกตำแหน่งในบริษัทดีเอส ไม่มีอะไรนอกเหนือจากนั้นถึงเหตุผลจริงๆ แต่ทำโลกสวยของคุณปุณนาพังครืน ถล่มต่อหน้าต่อตา
นี่ล่ะการตอบโต้ของคนที่บอกว่าไม่ขัดขวาง
ปุณณ์กลืนน้ำลายลงคออึกโต มองปัณณ์ที่พร้อมจะกระโดดมาขย้ำคอตนรอมร่อ “ใจเย็นๆ ก่อน ย่าคงมีเหตุผล”
ปัณณ์หายใจเข้าลึกหลายรอบพอปรับอารมณ์ได้ รอยยิ้มมุมปากฉายชัดเมื่อมองคนสองคนหน้าซีดเผือด เขาต้องร่วมมือปฏิวัติกับอิศยา ไม่ว่าจะติดต่อได้หรือไม่ เขารู้ว่าต้องทำอย่างไร
“ปูน พี่เองก็เริ่มเหนื่อยๆ ยังไงก็จัดการงานทั้งหมดแทนพี่ด้วยแล้วกัน จะกลับมาอีกทีตอนงานแต่งงานของนายเลย พี่กลอนกับพี่แจนผมก็ให้พักงานนะครับ ไม่ต้องห่วงอะไรในดีเอสแกรนด์เบเกอร์รี่เลย”
สั่งเสร็จคนตัวโตหมุนกลับ เดินล้วงกระเป๋าด้วยท่าทางไม่แคร์โลก ร้อยกรองมองค้อนผู้ใหญ่หนึ่ง กับคนเด็กกว่าตนอีกหนึ่งก่อนสะบัดหน้าหนีคอแทบเคล็ด ไม่พูดใดๆ กอดกล่องขนมของอิศยาแนบอกเดินจากไปอีกคน
คุณปุณนาทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ผู้บริหาร ขาสั่นแทบไม่มีแรง เพิ่งผ่านเรื่องร้ายๆ มาได้ นี่ยังโดนคนในบ้านรวมหัวกันคว่ำบาตร แข็งข้อใส่กันอีก
“แม่ครับ ไม่ต้องห่วง ผมทำได้แน่”
“เอาสิ ถ้าทำได้ สองคนนั้นคงยอมให้มีงานแต่งงานเกิดขึ้นก่อนโดยไร้ข้อแม้ เรื่องดีเอสแกรนด์ก็ให้หนูอุ่นมาดูแลด้วยนะ”
“อุ่นกำลังไม่สบาย”
“ไม่อยากแต่งงานใช่ไหม”
ปุณณ์หุบปากเงียบ รับคำ งานแต่งงานที่เคยคิดว่าหมู โดนอิศยาจัดการดัดหลังให้ยากเป็นที่เรียบร้อย
นี่เธอโดนปุณณ์หลอกให้มานั่งอ่านรายงาน แฟ้มการประสานงานวุ่นวาย หรือตัดสินใจอะไรแบบนี้ไปเพื่ออะไร อิศยาไปอยู่ที่ไหน
“ต้องรอผลวันนี้ค่ะ เราจะได้ตอบรับกลับไปค่ะ งานเทศกาลขนมหวานจะจัดอีกห้าเดือนข้างหน้าค่ะ ดีเอสแกรนด์เบเกอร์รี่จะเข้าร่วมงานเวิร์ลสวีทเมจิกไหม”
“ฉันไม่มีอำนาจหรอกค่ะ คุณอิศยาไปอยู่ที่ไหน”
พนักงานหลบตาพัลวัน พรพิรุณตบโต๊ะดังปัง จนเลขาหน้าห้องห่อไหล่ “ทำไมฉันต้องมานั่งทำงานพวกนี้ด้วยคะ ฉันไม่รู้อะไรเลย”
“ก็คุณปุณณ์บอกว่าคุณมีอำนาจตัดสินใจนี่คะ”
พรพิรุณไม่พูดพร่ำรอให้เลขาตรงหน้ายืนสั่นได้อีก สองขาเดินเร็วพุ่งออกมาจากห้องที่โดนปุณณ์หลอกให้มานั่งรอ เธอไม่เจออิศยามาสามวัน ไม่รู้ว่ารายนั้นหายไปไหน โทรศัพท์ก็ปิดเครื่องไม่เอาไป อย่างกับหนีอะไร
ชายหนุ่มที่เพิ่งเดินกลับเข้ามาในบริษัทเพราะถึงเวลาพักเที่ยงมองหน้าพิโรธของพรพิรุณก็พอรู้ว่าหนีต่อไปไม่ได้
“เกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมถึงได้ยัดเยียดให้ฉันทำงาน”
“เพื่องานแต่งงานของเรา”
พรพิรุณหัวเราะหึ ทำหน้าหน่ายใจอย่างเห็นได้ชัด “ทำอะไรทำไมไม่ปรึกษาฉัน ฉันนึกว่าปูนพูดเล่น”
ปุณณ์รู้สึกตัวเองเป็นเด็กน้อยโดนผู้ใหญ่ดุก็คราวนี้ พรพิรุณมองมาจ้องเขม็ง สั่งคำสั้นๆ ได้ใจความ “อยากแต่งนักก็พยายามไปคนเดียว”
ปล่อยให้คนฟังอ้าปากค้าง ใจห่อเหี่ยวไปทันตา
เพราะว่าส่งวายุไปที่ร้านคุณตาในปักกิ่ง อิศยาจึงมีโอกาสได้กลับมาดูแลร้านคุณตาคุณยายของเธอเองในรอบมากกว่าสองปี เพราะงานหนักจากทั้งทางสวีทเมจิกและดีเอสแกรนด์เบเกอร์รี่ทำให้เธอปลีกตัวมาทำงานที่นี่ไม่ได้เลย
ร้อยกรองและเจนจิราวิ่งวุ่นรับออเดอร์ลูกค้าในร้านมือเป็นระวิง เพียงแค่ทุกคนรับรู้ว่าผู้สร้างร้านมาแสดงฝีมือเองลูกค้าก็แน่นขนัด หนาตาอีกเท่าตัว มีดีกรีเป็นถึงผู้ได้รับสมญานามในวงการว่าผู้หญิงมีเวทมนตร์
การได้อยู่กับความฝัน ได้อยู่กับสิ่งที่รัก และสิ่งที่เธอสร้างมาเอง มันทำให้อิศยาคิดถึงวันวานที่ผ่านมาเสมอ เชฟกิตติมศักดิ์อีกคนพานให้ร้านนี้ถึงขั้นต้องต่อคิวยาว...ต้องมาทานขนมฝีมือวรรษให้เป็นบุญปาก
“ทำไมไม่อยู่ช่วยปูนล่ะ ทางนั้นไม่รู้เป็นไงบ้าง”
คนถูกถามหัวเราะอารมณ์ดี หยิบขนมพายมิกซ์เบอร์รี่ของอิศยาที่วางบนถาดมากัดทาน สีหน้าไม่เครียดกังวลใดๆ “ปล่อยให้คนคิดอะไรเป็นเด็กๆ โดนซะบ้างก็ดี นอกจากไม่ช่วยงานที่บ้าน ยังทำตัวเอาแต่ใจตัวเองได้ยังไง โน่น แต่งหลังคู่ย่าโน่นแหละ ต้องดูนิสัยไปอีกพักหนึ่ง”
อิศยาตัดเค้กชอกโกแลตขิ้นโตของพรพิรุณมาชิมบ้าง ฝีมือไม่มีตก “น่าจะกลับมาทำงานด้วยกันนะ ปลายปีก็แต่งพร้อมกันนั่นแหละ ไม่งั้นปูนได้มีหวังลากอุ่นหนีไปกบดานที่ต่างประเทศ กลับมาอีกทีลูกโตทำยังไง” ละเลียดเค้กเนื้อนุ่มต่อไปเรื่อยๆ
“แล้วนี่พี่ปั้นไปไหน”
“ไปทำคะแนนกับว่าที่พ่อตาน่ะสิ” อิศยาตอบยิ้มๆ ได้ยินเสียงพ่อบ่นโอดครวญมาว่าปัณณ์ไปทำคะแนน ทำตัวเป็นพนักงานร้าน รองมือรองเท้าของท่านจนท่านชักเริ่มรำคาญ หลายปีมานี้เวลาที่ปัณณ์ว่างก็ไม่เหนื่อยจะทำคะแนนแบบนี้เสมอ คอยถามไถ่สุขภาพ ซื้อของไปบำรุงพ่อแม่ไม่ให้ขาด พาคุณยายกัลยามาเที่ยวเล่นในร้านคุณตาบ่อยๆ พักหลังๆ คนต่างวัยอย่างคุณขจรกับคุณกัลยาดูจะเป็นมิตรกันมากขึ้น ถึงแม้ว่าต่อหน้าคุณขจรจะยังชอบวางท่าข่มขู่ให้ปัณณ์ต้องงอเป็นประจำก็ตาม
“น่ารักจริงๆ”
“ชมคนอื่นแบบนี้ผมน้อยใจแย่” เสียงนุ่มดังขึ้นน้อยใจ พรพิรุณมองค้อนผู้ชายตัวโตที่นับวันสภาพใกล้เหมือนคนอดหลับอดนอนมากขึ้นทุกที “พี่ปั้นกลับมาวันไหนเหรอย่า”
“ทำไมล่ะ” อิศยาลอยหน้าลอยตาถาม
“ยอมแพ้แล้ว ไม่ไหว งานกองพะเนิน ไม่รู้เรื่องเลย ดีเอสแกรนด์เบเกอร์รี่ก็ไปต่อไม่ได้ แม่เราก็บอกว่ายอมแล้ว คุณลูกย่าสะใภ้คนโปรดอย่าทิ้งงานไปนานเลย”
“ใช้งานเราหนักยิ่งกว่ากรรมกรอีก”
“โอเค อยากได้อะไรรีบขอตอนนี้ นาทีทอง ย่าอยากได้อะไรเอาไปเลย ตามพี่ปั้นกลับมาด้วยนะ ไม่ไหวแล้วเพลีย” เดินมาโอบร่างเพรียวของพรพิรุณให้คนมองหมั่นไส้ อิศยาหัวเราะเหอะ ในน้ำเสียงมีแววผู้ชนะเต็มเปี่ยม
ลับหลังร่างของผู้ชนะปุณณ์รีบย่นหน้าใส่ หมั่นไส้เต็มที่ “ดูสิ ผมโดนย่ากับพี่ปั้นรังแก กำลังใจหด แรงกายร่อยหรอ ความรัก ต้องการเติมด่วน”
หอมแก้มนุ่มจนพรพิรุณหลบไม่ทัน ต้องเอี้ยวตัวมาตีแขนคนขี้อ้อนอย่างหมั่นเขี้ยว “วันหลังอย่าไปท้าทายอำนาจสองคนนั้น หัดเจียมตัวเข้าไว้ ถ้าไม่มีย่า ป่านนี้ฉันกับปูนคงไม่เจอกัน”
“ก็จริง” ปุณณ์ตอบเสียงอ่อน พิงศีรษะกับพรพิรุณ ยิ้มออกมาอีกครั้ง “แต่หลังแต่งงาน ลูกเราต้องเกิดก่อนนะ ลูกเราจะหงอไม่ได้ ต้องเป็นพี่”
พรพิรุณส่ายศีรษะให้ปุณณ์ ให้ตายท่าทางจะต้องเอาชนะอิศยากับปัณณ์ให้ได้ข้างหนึ่ง “เด็กจริงๆ น้องปูน”
“ใจร้าย เด็กกว่าแล้วไง” ในห้องครัวเล็กเสียงกระเง้ากระงอด และหวานอบอวลคนสองคนให้หวานมากขึ้นท่ามกลางบรรยากาศของขนมหวาน โดยเฉพาะคำหวานเป็นพิเศษจากปากพรพิรุณ
“ถึงเด็กกว่าแต่ก็รักนะ”
“อย่างนี้ต้องมีรางวัล” และปุณณ์ก็จัดรางวัลหวานๆ ชุดใหญ่ให้คนรักกระบุงโต
ร้านหนังสือตรงหน้าอิศยา ถูกส่งไปอยู่ในความดูแลของร้านคุณตาคุณยายด้วย ปกติวายุจะส่งเด็กในร้านมาคุมให้ วันนี้ไม่รู้ว่าที่ลึกลับของปัณณ์จะยังอยู่ไหม รอยยิ้มแสนซนเกิดขึ้นบนริมีปากอิศยา ร่างเล็กรีบกวาดตามองรอบบริเวณที่เริ่มมืด อยากเข้าไปสำรวจสถานที่ที่ทำให้เธอพบปัณณ์ครั้งแรก
ว่าแต่มีอะไรที่พอจะปีนขึ้นไปในร้านที่ปิดไปแล้วนี้บ้างไหม...ไม่ได้เตรียมตัวจะมาปีนหลังคาเสียด้วย
แต่คนอยากปีนก็ใช้ความต้องการภายใน วิ่งไปด้านหลังของร้านที่มีกรอบหน้าต่างพอให้เหยียบขึ้นไป การปีนที่เป็นไปได้ง่ายขึ้น ในเวลาไม่นานอิศยาก็กลับมานั่งบนหลังคานี้อีกครั้งในรอบเกือบสี่ปี พื้นที่เล็กกับสวนเล็กๆ ที่เคยมีปัณณ์นั่งออกแบบร้านยังเหมือนเดิม...อยากรู้นักว่าคนขี้หวง ได้สั่งกำชับให้คนดูแลร้านดูแลพื้นที่ตรงนี้ให้ดี ห้ามเปลี่ยนแปลงด้วยหรือเปล่า
เสียงกุกกักจากในร้านทำให้คนแอบลักลอบปีนหลังคาร้านหน้าถอดสี ไม่รู้ว่าคนดูแลร้านจะรับรู้ไหมว่าเธอเป็นใคร เพียงแค่เขยื้อนตัว เท้าก็เสียจังหวะ เลื่อนเหยียบกระเบื้องหลังคาพลาด จนไถลลงจากหลังคา จนสภาพดูหมิ่นเหม่
ประตูเล็กเปิดออก ภาพผู้ชายที่เธอคุ้นตาและคุ้นใจมานานกว่าสี่ปีเดินเท้าสะเอว เงยหน้าขึ้นมองสายตามีแววตำหนิชัดเจน
อิศยาใจเสียกว่าครึ่ง ค่อยๆ หย่อนตัวลงมายืนเอนเอียงบนโต๊ะเหมือนที่ครั้งหนึ่งเคยทำ สีหน้าสำนึกผิดเต็มที่ “ขอโทษค่ะ”
“มาทางไหนก็กลับไปทางนั้น”
คนฟังเผลอถลึงตาใส่อย่างหมั่นไส้ “ผู้ชายบ้านไหนสั่งให้ผู้หญิงปีนขึ้นหลังคา แมนหรือเปล่า”
“คุณผู้รุกราน ยานแม่มาลงจอดอีกครั้งแล้วเหรอครับ” ปัณณ์กล่าวเสียงกลั้วหัวเราะ ดวงตาสะท้อนความรักออกมาไม่ปิดบัง มือเอื้อมมารอคว้าผู้รุกรานหัวใจมาครอบครอง
อิศยาไม่รีรอที่จะวางมือลงไปในมือของจอมมาร ที่เธอเคยนึกก่นว่าเมื่อนานมาแล้ว ก่อนสิ้นท่าภายใต้มือผู้รุกรานอย่างเธอ ร่างเล็กโถมตัวกอดคนตัวสูงไว้แน่น ลงจากโต๊ะโดยที่เท้าไม่แตะพื้น ในพื้นที่ส่วนตัวของคนสองคน
“คิดถึงพื้นที่ของจอมมารเลยต้องมาสำรวจมายังมีจอมมารหลงเหลืออยู่ไหม”
“แล้วเหลืออยู่ไหม”
อิศยาวางมือประกบแก้มของคนรัก ดวงตาเป็นประกายหวาน ขณะพยักหน้าขึ้นลง “อยู่ตรงนี้ทั้งคน จอมมารของย่า”
“แน่นอนอยู่แล้วคุณผู้รุกรานของพี่ปั้น...วันหลังอย่าซนปีนขึ้นหลังคาอีกนะ เคยสั่งห้ามแล้ว” ไม่วายดุให้คนตัวเล็กต้องมาส่งเสียงฮึ่มใส่
ปัณณ์หัวเราะแห้งๆ “ก็เป็นห่วง”
คนแกล้งดุหัวเราะคิกกอดปัณณ์ไว้แน่น ให้สมกับที่รักมานาน บอกข่าวดีที่ปัณณ์รอคอย “ปูนกับคุณแม่แพ้พวกเราแล้วนะพี่ปั้น”
“ดีใจจัง”
“แค่นั้นเองเหรอ” อิศยาถามสีหน้าฉงน
ปัณณ์ส่ายหน้ายิ้มแก้มปริ “ไม่ใช่เรื่องที่แม่กับปูนแพ้ แต่เป็นเรื่องที่ย่าอยากแต่งงานกับพี่ จนสู้ชนะสองคนนั้น พี่เคยคิดว่าย่าไม่อยากแต่งงานกับพี่แล้ว”
น้ำเสียงน้อยใจของคนตัวโตเผยออกมา อิศยาฟังแล้วรู้สึกผิดวูบใหญ่ ลงยืนบนพื้น จับมือของปัณณ์มากุมไว้แน่น “ชีวิตของย่าเป็นของพี่ปั้น จะให้ย่าหนีไปไหนคะ ขอโทษนะคะที่ทำให้พี่ปั้นรู้สึกแบบนั้น...ย่าคิดไว้อยู่แล้วว่ายังไงก็ต้องแต่งกับพี่ปั้นในปลายปีนี้แน่นอน”
เห็นท่าทางปัณณ์จะยังหาเรื่องมาแย้งได้ อิศยารีบเอาใจอธิบายต่ออย่างใจเย็น “เวลาพี่ปั้นขอย่าแต่งงาน รู้ไหมว่าย่าดีใจแค่ไหน แต่ในช่วงสามปีแรกย่ายังตอบรับไม่ได้ แต่หลังสามปีผ่านมา มันคงเคยชิน ที่ย่าอยากหัวใจเต้นแรงทุกครั้งกับคำขอ มองความพยายามของพี่ปั้นเพื่องานแต่งงานของเรา ถึงสุดท้ายแผนพี่ปั้นจะโดนย่ารู้ทันหมด”
มือใหญ่ยกทาบแก้มนุ่มของคนที่เพิ่มความเจ้าเล่ห์ ฉลาดมากขึ้นนับตั้งแต่มาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเขาแม้จะยังไม่ได้แต่งงาน
“ย่าเป็นคนเดียวเท่านั้นที่พี่จะยอมแพ้”
“มันแน่อยู่แล้วค่ะ” อิศยายิ้มรับหน้าชื่นตาบาน รีบเกี่ยวแขนปัณณ์กระชับข้างตัว “รีบไปสวีทแข่งกับคู่นั้นเถอะ เห็นแล้วตาร้อนจนต้องมาหลบหามุมสงบคิดถึงพี่ปั้น”
ดูท่าอิศยากับปุณณ์จะต้องเชือดเฉือนแข่งกันหวานกับคู่ของตนแบบไม่ให้ใครน้อยหน้าใคร ปัณณ์ยิ้มกระหยิ่ม งานนี้เขายินดี...ในเมื่อตนมีแต่ได้กับได้
ผู้หญิงมีเวทมนตร์ของเขามีความหวานมากที่สุดจนหาคำบรรยายไม่ได้อยู่แล้ว...
......................................................
ปวรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 29 ต.ค. 2556, 01:42:22 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 3 ก.พ. 2558, 22:15:51 น.
จำนวนการเข้าชม : 2190
| << แกล้งป่วย (ตอนจบ) |
ปวรา 29 ต.ค. 2556, 01:43:31 น.
พาบทหวานๆ มาปิดให้ค่ะ น่าจะสมบูรณ์แล้วของสองเรื่องนี้ ถ้าอยากดูลูกๆ ของสองคู่นี้ รอเรื่องของพี่ภีมนะคะ จะพาลูกๆ มาป่วน ฮา ค่ะ แต่ขอพักยาวชั่วคราว (จะกี่วันยังบอกไม่ได้) ไปรีไรท์ทั้งสองเรื่องให้เสร็จก่อนค่ะ ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอด และรักพระเอกนางเอกกันทั้งสองเรื่องเลยนะคะ สวีทเรื่องสุดท้ายจะเครียดที่สุด และดราม่าสุด ชื่อเรื่องเหมือนจะหวานแต่ไม่ Sweet Diseases รสหวาน...สะกดใจ รอกันที่เรื่องนั้นนะคะ ขอเวลาพักใหญ่ ^_^
คุณ ร้อยวจี เรื่องหนังสือยังไม่รู้วี่แววแต่อย่างใดเลยค่ะ แต่ถ้ามีก็ดี คงต้องรีไรท์อีกมากมายบานตะไท สองเรื่องนี้ในเล่มเดียวกันน่าสนใจมากๆ ^^ ขอบคุณมากนะคะที่ติดตามกันมาตั้งแต่แรกๆ จนมาถึงตอนสุดท้ายเลย ซึ้งมากๆ รอพบกันใหม่ในเรื่องของภีมมิลันนะคะ
คุณ ใบบัวน่ารัก ไม่ลืมค่า เอามาแปะใส่ในตอนท้ายนี้เลย พาคู่พี่ปั้นหนูย่ามาปิดเรื่องค่ะ นี่มันเรื่องของใคร ฮา ตอนนี้ปูนดูเด็กลง ให้ความรู้สึกเหมือนรำลึกกลับไปเรื่องแรกค่ะ ขอบคุณที่อ่านกันมาตลอดนะคะ
คุณ OhLaLa พาความหวานเว่อร์มาเสิร์ฟส่งท้ายค่ะ ไม่รู้จะถูกใจไหม ปูนมาเด็กส่งท้ายให้ด้วย ฮา ดีใจที่อ่านตามจนทันเลยค่า ไว้เจอกันเรื่องหน้าต่อนะคะ
คุณ wind แนะนำแค่ว่ามิลันอาจจะเครียดนิดหน่อย ตอนนี้ยังไม่ได้เริ่ม แต่มีพล็อตอยู่แค่ในหัว ขอรีไรท์สองเรื่องนี้ให้เสร็จก่อน สัญญาว่าจะมาต่อค่ะ ขอบคุณที่อ่านกันมานะคะ
คุณ นักอ่านเหนียวหนึบ ไม่เคยคิดว่าจะสร้างตัวบทได้แบดบอยแบบนั้นค่ะ ฮา ยิ่งเขียนยิ่งไปเอง ส่วนบทผู้ชายน่ารักอย่างพี่ปั้นกับปูน จะไม่พบในตัวพี่ภีมแน่นอน มิลันอาจไม่ใช่ผู้หญิงที่น่าอิจฉา แอบสงสารมิลันล่วงหน้า ขอบคุณที่อ่านกันมานะคะ มีพาพี่ภีมสู่ผู้ชายดำมืดซะงั้น เรื่องหน้าของเขาจริงๆ ค่ะ
คุณ alittledog สองคู่น่ารักคนละสไตล์ ตอนนี้ออกแนวไม่มีใครยอมใคร ฮา ไปเจอกันเรื่องหน้าต่อนะคะ ขอบคุณที่อ่านกันมาค่า
คุณ ameerah พาความหวานมาอัดแน่นตอนท้ายค่ะ รู้สึกจะผิดคู่ไหม ฮา เผื่อคิดถึงพี่ปั้นหนูย่ากัน อันนี้คิดถึงเป็นการส่วนตัวเลย ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ เจอกันเรื่องหน้าค่า
Sweet Magic & Sweet Taste Complete<<< Next>>> Sweet Disease See You Soon
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาตลอดมากๆ ค่า ไม่ว่าจะรู้ไม่รู้ ขอบคุณจริงๆ ค่า เจอกันสวีทสุดท้าย ^^
พาบทหวานๆ มาปิดให้ค่ะ น่าจะสมบูรณ์แล้วของสองเรื่องนี้ ถ้าอยากดูลูกๆ ของสองคู่นี้ รอเรื่องของพี่ภีมนะคะ จะพาลูกๆ มาป่วน ฮา ค่ะ แต่ขอพักยาวชั่วคราว (จะกี่วันยังบอกไม่ได้) ไปรีไรท์ทั้งสองเรื่องให้เสร็จก่อนค่ะ ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอด และรักพระเอกนางเอกกันทั้งสองเรื่องเลยนะคะ สวีทเรื่องสุดท้ายจะเครียดที่สุด และดราม่าสุด ชื่อเรื่องเหมือนจะหวานแต่ไม่ Sweet Diseases รสหวาน...สะกดใจ รอกันที่เรื่องนั้นนะคะ ขอเวลาพักใหญ่ ^_^
คุณ ร้อยวจี เรื่องหนังสือยังไม่รู้วี่แววแต่อย่างใดเลยค่ะ แต่ถ้ามีก็ดี คงต้องรีไรท์อีกมากมายบานตะไท สองเรื่องนี้ในเล่มเดียวกันน่าสนใจมากๆ ^^ ขอบคุณมากนะคะที่ติดตามกันมาตั้งแต่แรกๆ จนมาถึงตอนสุดท้ายเลย ซึ้งมากๆ รอพบกันใหม่ในเรื่องของภีมมิลันนะคะ
คุณ ใบบัวน่ารัก ไม่ลืมค่า เอามาแปะใส่ในตอนท้ายนี้เลย พาคู่พี่ปั้นหนูย่ามาปิดเรื่องค่ะ นี่มันเรื่องของใคร ฮา ตอนนี้ปูนดูเด็กลง ให้ความรู้สึกเหมือนรำลึกกลับไปเรื่องแรกค่ะ ขอบคุณที่อ่านกันมาตลอดนะคะ
คุณ OhLaLa พาความหวานเว่อร์มาเสิร์ฟส่งท้ายค่ะ ไม่รู้จะถูกใจไหม ปูนมาเด็กส่งท้ายให้ด้วย ฮา ดีใจที่อ่านตามจนทันเลยค่า ไว้เจอกันเรื่องหน้าต่อนะคะ
คุณ wind แนะนำแค่ว่ามิลันอาจจะเครียดนิดหน่อย ตอนนี้ยังไม่ได้เริ่ม แต่มีพล็อตอยู่แค่ในหัว ขอรีไรท์สองเรื่องนี้ให้เสร็จก่อน สัญญาว่าจะมาต่อค่ะ ขอบคุณที่อ่านกันมานะคะ
คุณ นักอ่านเหนียวหนึบ ไม่เคยคิดว่าจะสร้างตัวบทได้แบดบอยแบบนั้นค่ะ ฮา ยิ่งเขียนยิ่งไปเอง ส่วนบทผู้ชายน่ารักอย่างพี่ปั้นกับปูน จะไม่พบในตัวพี่ภีมแน่นอน มิลันอาจไม่ใช่ผู้หญิงที่น่าอิจฉา แอบสงสารมิลันล่วงหน้า ขอบคุณที่อ่านกันมานะคะ มีพาพี่ภีมสู่ผู้ชายดำมืดซะงั้น เรื่องหน้าของเขาจริงๆ ค่ะ
คุณ alittledog สองคู่น่ารักคนละสไตล์ ตอนนี้ออกแนวไม่มีใครยอมใคร ฮา ไปเจอกันเรื่องหน้าต่อนะคะ ขอบคุณที่อ่านกันมาค่า
คุณ ameerah พาความหวานมาอัดแน่นตอนท้ายค่ะ รู้สึกจะผิดคู่ไหม ฮา เผื่อคิดถึงพี่ปั้นหนูย่ากัน อันนี้คิดถึงเป็นการส่วนตัวเลย ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ เจอกันเรื่องหน้าค่า
Sweet Magic & Sweet Taste Complete<<< Next>>> Sweet Disease See You Soon
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาตลอดมากๆ ค่า ไม่ว่าจะรู้ไม่รู้ ขอบคุณจริงๆ ค่า เจอกันสวีทสุดท้าย ^^
atua 29 ต.ค. 2556, 04:26:29 น.
รออ่านเรื่องต่อไปนะค่ะ สนุกมากๆ อิอิ
รออ่านเรื่องต่อไปนะค่ะ สนุกมากๆ อิอิ
ร้อยวจี 29 ต.ค. 2556, 06:30:11 น.
หวานมากๆ มีกาีดัดหลังแม่สามีจอมวางแผนด้วย สนุกมากค่ะ รอเรื่องต่อไปนะคะ อยากอ่านเรื่องต่อไปแล้วค่ะ มีลูกๆ ของหนูย่า กับหนูอุ่น อยากรู้จังจะป่วนขนาดไหน รอค่ะ
หวานมากๆ มีกาีดัดหลังแม่สามีจอมวางแผนด้วย สนุกมากค่ะ รอเรื่องต่อไปนะคะ อยากอ่านเรื่องต่อไปแล้วค่ะ มีลูกๆ ของหนูย่า กับหนูอุ่น อยากรู้จังจะป่วนขนาดไหน รอค่ะ
ใบบัวน่ารัก 29 ต.ค. 2556, 07:09:59 น.
แต่งปลายปี มีลูกเลย ต้นปี อีกทีคลอดปลายปีของปีนั้น
ไวจัง เสกเด็กเข้าท้อง ไงปูนสู้ๆๆๆนะคะ
แต่งปลายปี มีลูกเลย ต้นปี อีกทีคลอดปลายปีของปีนั้น
ไวจัง เสกเด็กเข้าท้อง ไงปูนสู้ๆๆๆนะคะ
แว่นใส 29 ต.ค. 2556, 08:18:02 น.
หวานกันจริงนะ
หวานกันจริงนะ
นักอ่านเหนียวหนึบ 29 ต.ค. 2556, 11:16:37 น.
สองพี่น้องตระกูล ป ได้กำลังใจหวานๆ ไปครองแล้วววว
หวานซะจนน้ำตาลจืดเลยยย น่ารักคะๆๆๆ
เค้าเห็นด้วย ถ้าไรเตอร์จะเอาพี่ภีม แยกไปไว้อีกเหล่าหนึ่ง เพราะฮีดูหวานไม่ได้เลย
เฮียภีมน่าจะเจอบทประมาณ มาเฟีย ลุยไฟ ต้องเจ็บโอดโอยมาให้คุณหมอรักษา สุดท้าย หนีตายไม่มีอะไรจะกิน ต้องกินหนมหวานประทังชีวิต 555
สองพี่น้องตระกูล ป ได้กำลังใจหวานๆ ไปครองแล้วววว
หวานซะจนน้ำตาลจืดเลยยย น่ารักคะๆๆๆ
เค้าเห็นด้วย ถ้าไรเตอร์จะเอาพี่ภีม แยกไปไว้อีกเหล่าหนึ่ง เพราะฮีดูหวานไม่ได้เลย
เฮียภีมน่าจะเจอบทประมาณ มาเฟีย ลุยไฟ ต้องเจ็บโอดโอยมาให้คุณหมอรักษา สุดท้าย หนีตายไม่มีอะไรจะกิน ต้องกินหนมหวานประทังชีวิต 555
ภัทรภิญญ์ 29 ต.ค. 2556, 19:29:12 น.
หวานเว่อร์มากกกกกกก อ่านไปอมยิ้มไป นึกถึงคำพี่อิง
น้องออมเล่นหวานแบบไม่เหลือให้หวานจริงๆนะ แหมม แค่ขนมหวานยังไม่พอ นี่หวานแบบมหาศาลเลยทีเดียว
บอกไงดีอะ แบบว่าปิดตาไม่อ่านเรื่องก่อนหน้าอาจจะอ่านตอนพิเศษงงนิดๆ
แล้วก็อย่าลืมรีไรท์เรื่องของย่านะ เพราะตอนที่อุ่นเจอภีมมันโคตรบอกว่านี่พระนางคู่ต่อไป ฮาาาา
เราก็นึกว่าปูนจะมีทีหลัง ปรากฎว่าโดนน้องออมแกล้ง ให้พี่ภีมโสดอยู่คนเดียว(แต่ไม่นาน) ซะงั้น
บอกไงดี เรื่องนี้น้องออมจับปูนไปเฉียดตายบ่อยมาก สงสาร
แต่จะบอกว่าคาแรคเตอร์นางเอกสองเรื่องเหมือนกันเลย พระเอกก็เกือบเหมือน ก่อนหน้าที่ยังไม่รักไม่เท่าไหร่ พอรักกับนางเอกแล้วนี่น้ำตาถล่มทลายมากๆ แต่คือพอบอกได้ว่าก็เลี้ยงดูมาเหมือนๆกันอะ แต่มันจะติดคาแรคเตอร์นี้หรือเปล่า ว่างๆลองเปลี่ยนแนวบ้าง แต่เอ...พี่ภีมก็จะมาแล้วนี่เนอะ อิอิ
อย่าติดลมกับหนุ่มๆสาวๆสวีททั้งหลายเพลินจนลืมรีไรท์น้องย่านะจ๊ะ ^^
หวานเว่อร์มากกกกกกก อ่านไปอมยิ้มไป นึกถึงคำพี่อิง
น้องออมเล่นหวานแบบไม่เหลือให้หวานจริงๆนะ แหมม แค่ขนมหวานยังไม่พอ นี่หวานแบบมหาศาลเลยทีเดียว
บอกไงดีอะ แบบว่าปิดตาไม่อ่านเรื่องก่อนหน้าอาจจะอ่านตอนพิเศษงงนิดๆ
แล้วก็อย่าลืมรีไรท์เรื่องของย่านะ เพราะตอนที่อุ่นเจอภีมมันโคตรบอกว่านี่พระนางคู่ต่อไป ฮาาาา
เราก็นึกว่าปูนจะมีทีหลัง ปรากฎว่าโดนน้องออมแกล้ง ให้พี่ภีมโสดอยู่คนเดียว(แต่ไม่นาน) ซะงั้น
บอกไงดี เรื่องนี้น้องออมจับปูนไปเฉียดตายบ่อยมาก สงสาร
แต่จะบอกว่าคาแรคเตอร์นางเอกสองเรื่องเหมือนกันเลย พระเอกก็เกือบเหมือน ก่อนหน้าที่ยังไม่รักไม่เท่าไหร่ พอรักกับนางเอกแล้วนี่น้ำตาถล่มทลายมากๆ แต่คือพอบอกได้ว่าก็เลี้ยงดูมาเหมือนๆกันอะ แต่มันจะติดคาแรคเตอร์นี้หรือเปล่า ว่างๆลองเปลี่ยนแนวบ้าง แต่เอ...พี่ภีมก็จะมาแล้วนี่เนอะ อิอิ
อย่าติดลมกับหนุ่มๆสาวๆสวีททั้งหลายเพลินจนลืมรีไรท์น้องย่านะจ๊ะ ^^
ปวรา 30 ต.ค. 2556, 00:54:24 น.
คุณ atua ขอบคุณมากๆ ค่ะ ดีใจที่ชอบ ไว้เจอกันเรื่องหน้าค่ะ ขอรีไรท์สองเรื่องนี้อย่างจริงจังก่อนค่ะ
คุณ ร้อยวจี รอนานหน่อยนะคะ จนกว่าจะรีไรท์สองเรื่องนี้เสร็จ ตั้งมั่นค่ะ ค่อยต่อพี่ภีม จะพาลูกๆ ของสองคู่นี้ คู่องศาด้วยไปป่วนเรื่องโน้นค่ะ
คุณ ใบบัวน่ารัก เสกเด็กเข้าท้อง อิอิ ท่าทางอุ่นคงไม่ยอม ไปลุ้นกันนะคะว่าลูกใครจะเกิดก่อน ไว้กลับมาจะพาพี่ภีมมาดราม่าค่า
คุณ sai พามาส่งท้ายความหวานค่ะ จบสองสวีทแรกสมบูรณ์ ขอไปรีไรท์ก่อนนะคะ
คุณ แว่นใส เค้นน้ำตาลจนหมดตัวค่ะงานนี้ ฮา เรื่องหน้าอาจซดน้ำใบบัวบกจิบไปอ่านไป
คุณ Liez สองคู่ชู้ชื่น หวานไม่บันยะบันยัง น้ำตาลในเลือดยังปกติดีใช่ไหมคะ ฮา
คุณ นักอ่านเหนียวหนึบ เจอกันเรื่องหน้านะคะ ขอเวลาอีกพักใหญ่ๆ ตอนนี้รีไรท์งานก็เกิดอาการคันไม้คันมืออยากลดความหวานลง ฮา หวานเกิ๊น
คุณ ภัทรภิญญ์ พี่ลูกฟูกออมก็รู้สึกว่าออมมีปัญหากับฉากรักเหมือนกัน ต้องไปแก้ไม่ให้มันกลายเป็นหนังม้วนเดิม ว่าแต่คู่ไหนจะโดนแก้เยอะ หันมองหนูย่าพี่ปั้น แอบยิ้มร้าย ฮาาา ตบบทพี่ปั้นง่ายกว่า ณ จุดๆ นี้ นางเอกออมให้อุ่นดุมาแต่เริ่มเรื่อง เลยไม่ค่อยกลัว
คุณ wind ให้ได้ชนะสักครั้งหนึ่งค่ะ หลังจากแพ้มาตลอด ฮา
ขอบคุณมากๆ ค่า ไม่ว่าจะเพื่อนพี่น้องนักอ่านขาประจำ หรือนักอ่านเงา ดีใจที่ชอบกันนะคะ ขู่ไว้เลย เรื่องหน้าเครียด จะพาดราม่าบ้างแล้ว ขอบคุณค่า ^^ ตั้งหน้าตั้งตารีไรท์ต่อไป
คุณ atua ขอบคุณมากๆ ค่ะ ดีใจที่ชอบ ไว้เจอกันเรื่องหน้าค่ะ ขอรีไรท์สองเรื่องนี้อย่างจริงจังก่อนค่ะ
คุณ ร้อยวจี รอนานหน่อยนะคะ จนกว่าจะรีไรท์สองเรื่องนี้เสร็จ ตั้งมั่นค่ะ ค่อยต่อพี่ภีม จะพาลูกๆ ของสองคู่นี้ คู่องศาด้วยไปป่วนเรื่องโน้นค่ะ
คุณ ใบบัวน่ารัก เสกเด็กเข้าท้อง อิอิ ท่าทางอุ่นคงไม่ยอม ไปลุ้นกันนะคะว่าลูกใครจะเกิดก่อน ไว้กลับมาจะพาพี่ภีมมาดราม่าค่า
คุณ sai พามาส่งท้ายความหวานค่ะ จบสองสวีทแรกสมบูรณ์ ขอไปรีไรท์ก่อนนะคะ
คุณ แว่นใส เค้นน้ำตาลจนหมดตัวค่ะงานนี้ ฮา เรื่องหน้าอาจซดน้ำใบบัวบกจิบไปอ่านไป
คุณ Liez สองคู่ชู้ชื่น หวานไม่บันยะบันยัง น้ำตาลในเลือดยังปกติดีใช่ไหมคะ ฮา
คุณ นักอ่านเหนียวหนึบ เจอกันเรื่องหน้านะคะ ขอเวลาอีกพักใหญ่ๆ ตอนนี้รีไรท์งานก็เกิดอาการคันไม้คันมืออยากลดความหวานลง ฮา หวานเกิ๊น
คุณ ภัทรภิญญ์ พี่ลูกฟูกออมก็รู้สึกว่าออมมีปัญหากับฉากรักเหมือนกัน ต้องไปแก้ไม่ให้มันกลายเป็นหนังม้วนเดิม ว่าแต่คู่ไหนจะโดนแก้เยอะ หันมองหนูย่าพี่ปั้น แอบยิ้มร้าย ฮาาา ตบบทพี่ปั้นง่ายกว่า ณ จุดๆ นี้ นางเอกออมให้อุ่นดุมาแต่เริ่มเรื่อง เลยไม่ค่อยกลัว
คุณ wind ให้ได้ชนะสักครั้งหนึ่งค่ะ หลังจากแพ้มาตลอด ฮา
ขอบคุณมากๆ ค่า ไม่ว่าจะเพื่อนพี่น้องนักอ่านขาประจำ หรือนักอ่านเงา ดีใจที่ชอบกันนะคะ ขู่ไว้เลย เรื่องหน้าเครียด จะพาดราม่าบ้างแล้ว ขอบคุณค่า ^^ ตั้งหน้าตั้งตารีไรท์ต่อไป
alittledog 30 ต.ค. 2556, 18:35:41 น.
นั้นสิค่ะน่ารักมาก จนอยากกรี๊ดแล้วค่ะ
นั้นสิค่ะน่ารักมาก จนอยากกรี๊ดแล้วค่ะ
ปวรา 1 พ.ย. 2556, 21:57:58 น.
คุณ alittledog ไว้รอกรี๊ดต่อเรื่องพี่ภีมเนอะ หรือจะไปกรี๊ดสยองขวัญกับเพื่อนของมิลันก่อนก็ได้ ขอบบคุณที่ติดตามนะคะ ^^
คุณ alittledog ไว้รอกรี๊ดต่อเรื่องพี่ภีมเนอะ หรือจะไปกรี๊ดสยองขวัญกับเพื่อนของมิลันก่อนก็ได้ ขอบบคุณที่ติดตามนะคะ ^^
ผักหวาน 7 ธ.ค. 2556, 15:21:44 น.
ปิดท้ายด้วยคู่จอมมาร และยานแม่ 555
ปิดท้ายด้วยคู่จอมมาร และยานแม่ 555