เจ้าสาวไร้อันดับ (ตันตรา)
เฮนริค...เจ้าชายนักรักผู้สูงศักดิ์แห่งประเทศนาดาล กำลังตกที่นั่งลำบาก เมื่อชีวิตอิสระกำลังถูกพรากไปกับการคลุมถุงชน แต่มีหรือที่คนอย่างเขาหรือจะยอมแพ้ง่ายๆ และเมื่อฟ้าเป็นใจส่งลูกแมวเชื่องๆ มาให้ถึงที่ ปฏิบัติการย้อมแมวบ้านๆ ให้กลายเป็นแมวสาวแสนสวยทรงเสน่ห์จึงเกิดขึ้น
ญาสุมินทร์...สาวไทยไร้ศักดินา เพราะความยากจนและแสนซื่อ ทำให้ถูกหลอกมาขายตัวไกลถึงนาดาล และไม่รู้โชคชะตาหรือฟ้ากลั่นแกล้ง เมื่อจับพลัดจับผลูกลายมาเป็นคนรัก (จอมปลอม) ของเจ้าชายรัชทายาท ผู้ร้ายกาจ เอาแต่ใจ ประกาศตัวเป็นเจ้าชีวิตและเห็นเธอเป็นแค่ลูกแมวเชื่องๆ ที่จะจัดการเมื่อไหร่ก็ย่อมได้ ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาร้ายกาจ ไร้หัวใจ แต่เธอกลับหวั่นไหวใจสั่นทุกคราที่เขาเข้าใกล้ อันตรายต่อหัวใจจนยากรักษา
ทว่า...เมื่อเส้นทางความรักของเธอกลับเขาที่เปรียบดังเส้นขนาน โคจรมาพบกันราวกับพรหมลิขิตเล่นกล ปมร้ายถูกเปิดเผยพร้อมกับความผิดถูกโยนมาให้สาวน้อยเป็นผู้รับผิด
จากโสเภณีข้ามแดนมาสู่ผู้ร้ายข้ามชาติ บทลงทัณฑ์หนักที่ยากเกินกว่าจะทนรับไหว หัวใจของสาวน้อยคั่งแค้น น้อยเนื้อต่ำใจ ตั้งมั่นจะไม่มีวันให้อภัยผู้ชายเลือดเย็นอย่างเขา
แต่เธอจะทำอย่างไร...เมื่อสิ่งที่ทำลงไป...ไม่ต่างกับการทำร้ายหัวใจตัวเอง
ญาสุมินทร์...สาวไทยไร้ศักดินา เพราะความยากจนและแสนซื่อ ทำให้ถูกหลอกมาขายตัวไกลถึงนาดาล และไม่รู้โชคชะตาหรือฟ้ากลั่นแกล้ง เมื่อจับพลัดจับผลูกลายมาเป็นคนรัก (จอมปลอม) ของเจ้าชายรัชทายาท ผู้ร้ายกาจ เอาแต่ใจ ประกาศตัวเป็นเจ้าชีวิตและเห็นเธอเป็นแค่ลูกแมวเชื่องๆ ที่จะจัดการเมื่อไหร่ก็ย่อมได้ ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาร้ายกาจ ไร้หัวใจ แต่เธอกลับหวั่นไหวใจสั่นทุกคราที่เขาเข้าใกล้ อันตรายต่อหัวใจจนยากรักษา
ทว่า...เมื่อเส้นทางความรักของเธอกลับเขาที่เปรียบดังเส้นขนาน โคจรมาพบกันราวกับพรหมลิขิตเล่นกล ปมร้ายถูกเปิดเผยพร้อมกับความผิดถูกโยนมาให้สาวน้อยเป็นผู้รับผิด
จากโสเภณีข้ามแดนมาสู่ผู้ร้ายข้ามชาติ บทลงทัณฑ์หนักที่ยากเกินกว่าจะทนรับไหว หัวใจของสาวน้อยคั่งแค้น น้อยเนื้อต่ำใจ ตั้งมั่นจะไม่มีวันให้อภัยผู้ชายเลือดเย็นอย่างเขา
แต่เธอจะทำอย่างไร...เมื่อสิ่งที่ทำลงไป...ไม่ต่างกับการทำร้ายหัวใจตัวเอง
Tags: แสนรัก ตันตรา
ตอน: ตอนที่ 2 100%
“หลี พี่บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าทำแบบนี้” คราวนี้ชนะชัยส่งสายตาปรามมาด้วย บาหลีจึงสะบัดหน้ามานั่งตรงข้าม สีหน้าบูดบึ้ง ไม่มีอารมณ์สั่งอาหาร เขาจึงจัดการแทนให้ อาหารยังไม่ทันมา เขาก็ถามถึงแม่เพื่อนรัก ทั้งที่เธอเป็นแฟนเขาแท้ๆ
“ยาหยีสบายดีไหม”
“สบายดี ห่วงเขาหรือ” เจ้าของคำตอบเสียงห้วน อารมณ์คุกรุ่น
“ก็เขาเป็นเพื่อนหลีไม่ใช่หรือ” เขาเห็นบาหลีหน้าเปลี่ยนสีจึงตอบเอาใจ ตอนแรกที่เขาไปประจำที่ลพบุรี พยายามโทรหาญาสุมินทร์หลายครั้ง แต่พอรู้ว่าเป็นเขา เธอกลับไม่ยอมรับสายเอาเสียดื้อๆ เธอคงไม่รู้หรอกว่าเขาทรมานแค่ไหนกับการแอบชอบ แต่เธอไม่เคยสนใจ เขาถึงต้องเข้าทางบาหลี ฝืนใจคบกันเรื่อยมา เพื่อหวังว่าซักวันจะมีโอกาสสารภาพรัก แต่พอรู้แกว ญาสุมินทร์ก็พยายามห่าง
“แล้วไป อย่าให้รู้นะว่าแอบตีท้ายครัวหลี” หญิงสาวดักคอ แต่ไม่เคยระแวงว่าเขากับเพื่อนรักจะคิดอะไรเกินเลยต่อกัน เบี่ยงตัวออกเล็กน้อยเมื่อพนักงานเอาอาหารเข้ามาเสิร์ฟ
“พูดอะไรอย่างนั้นเล่า”
“ล้อเล่นน่า แค่นี้ทำไมต้องหน้าเสียด้วย มีพิรุธนะ” หญิงสาวหัวเราะขึ้น ลงมือกินอาหารที่อยู่ตรงหน้าก่อนเงยขึ้นมาบอก “เมื่อเช้าเขามาหาหลี”
“หืม?”
“มายืมเงิน ท่าทางเขาแย่มากเลย”บาหลียักไหล่ แต่ชนะชัยหน้าเปลี่ยนสี เธอลำบากขนาดนี้ แต่ทำไมถึงพยายามหลบหน้าเขา
“ทำไมไม่ชวนยาหยีมาด้วย”
“เอ๊ะ…นี่พี่เป็นแฟนหลีนะ ใจคอจะไม่ถามบ้างหรือไงว่า ฉันเป็นอย่างไร สบายดีไหม เอาแต่ถามหาคนอื่น” บาหลีทำหน้างอน ชนะชัยจึงรู้ตัว แต่เพราะกลัวจะเผลอปล่อยพิรุธออกมาทางสายตาจึงได้เอ่ยขึ้น
“เอ่อ…พี่ขอไปห้องน้ำก่อนนะ”
“กลับมาหวังว่าคงเลิกถามถึงยาหยีนะ”หญิงสาวดักคอ
ชนะชัยวางหน้าไม่ถูก เมื่อถูกจี้ใจดำ เขาจึงได้รีบลุกออกไปห้องน้ำ แต่อารามรีบร้อนทำให้กระเป๋าสตางค์ที่ใส่ไว้หมิ่นเหม่ในกระเป๋ากางเกงสแล็กด้านหลังหล่นลงมา
หญิงสาวขยับปากจะเรียก แต่ทว่าเปลี่ยนใจในวินาทีสุดท้าย เธอหยิบมันขึ้นมาแล้วถือวิสาสะเปิดออกดู แล้วดวงตาเขียนสีเข้มก็เบิกกว้าง มือบีบกระเป๋าหนังแท้แน่นจนเส้นเลือดปูดโปน
ในกระเป๋าสตางค์ของชายที่ขึ้นชื่อว่าคนรักไม่มีรูปเธอ แต่กลับมีรูปถ่ายของญาสุมินทร์ และที่เจ็บใจมากไปกว่านั้น เพราะมันเป็นภาพถ่ายที่มีกันสามคนตอนไปเที่ยววัดพระแก้วด้วยกัน แต่เขาตัดรูปเธอออกเหลือเพียงรูปเขากับเพื่อนรักของเธอ
มันหมายความว่าอย่างไร?
ไอ้คนทรยศ! ไม่สิมันทั้งคู่ทรยศเธอ
หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึกจนสุด พยายามระงับอารมณ์ที่เดือดปุดๆ ด้วยองศาร้อนๆ ก่อนกลับไปนั่งบนเก้าอี้ตามเดิม วางกระเป๋าสตางค์เอาไว้ตรงหน้าเขาแล้วนั่งรออย่างสงบ อดทนรอจนกระทั่งชนะชัยกลับมานั่งที่ตัวเอง ดูเหมือนเขาจะทำหน้าตกใจที่เห็นกระเป๋าสตางค์ตัวเองวางอยู่
“มันตกค่ะ หลีก็เลยเอามาวางไว้ให้”
“ขอบใจจ้ะ แล้วหลี เอ่อ…” ชนะชัยสีหน้าไม่ดี รีบคว้ากระเป๋ามาใส่ในกระเป๋ากางเกงตามเดิม ลอบระบายลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอกที่เห็นหญิงสาวยังคงเฉยอยู่ ตามนิสัยของบาหลีแล้ว หากเธอเปิดกระเป๋าเขาแล้วเจอรูปญาสุมินทร์ คงไม่ยอมอยู่นิ่งเฉยแบบนี้
“หลีอิ่มแล้วค่ะ กลับกันดีกว่านะคะ” บาหลีฝืนตัวเองอย่างที่สุดที่จะไม่อาละวาดเอากับชายคนรัก ที่อีกไม่นานมันอาจจะกลายเป็นแค่อดีต คนอย่างเธอไม่ยอมรับของเหลือเดนจากญาสุมินทร์เป็นอันขาด
ในเมื่อแกกล้าทรยศฉัน แกก็ไม่ใช่เพื่อนฉันอีกต่อไป!
“ห ลี พี่จอยเรียกแน่ะ ” เสียงเพื่อนร่วมอาชีพดังขึ้นทำให้บาหลีชะงักมือที่กำลังถอดต่างหู หลังเสร็จงานเป็นพริตตี้ให้กับโชว์รูมรถยี่ห้อดัง จอยหรือจิตรลัดดา คือเจ้าของโมเดลลิ่งที่เธอสังกัดอยู่ และคอยดูแลป้อนงานพริตตี้และถ่ายแบบให้กับเด็กในสังกัด
“มีอะไร รู้ไหม” บาหลีถามขึ้น หวั่นใจว่าจะถูกตำหนิเรื่องที่เธอมาสาย เพราะนอนไม่หลับทั้งคืน มัวแต่คิดเรื่องแก้แค้นชนะชัยกับญาสุมินทร์
มันสองคนหลอกให้เธอตายใจแท้ๆ ทำให้คนฉลาดอย่างเธอมองไม่ออกว่า มันสองคนแอบตีท้ายครัวตั้งแต่เมื่อไร จะโทษชนะชัยฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ ของแบบนี้ตบมือข้างเดียวมันคงไม่ดัง
หญิงสาวคิดวนเวียนอยู่ในสมอง จนกระทั่งสองขาพาเดินมาจนถึงหน้าห้องทำงาน จิตรลัดดาเป็นสาวใหญ่ร่างอวบ อายุราวๆ สามสิบปลาย แต่งหน้าจัดจ้าน เวลาพูดจีบปากจีบคอเหมือนคนติดจริตจะก้านตลอดเวลา แววตาหลุกหลิกดูไม่จริงใจ
“พี่จอยเรียกหลีหรือคะ” หญิงสาวหย่อนกายลงนั่งเก้าอี้ใกล้ๆ กัน พริตตี้และเหล่านางแบบคนอื่นๆ กลับกันหมดแล้วจึงเหลือแค่เธอกับจิตรลัดดาและพนักงานทำความสะอาดหนึ่งคนที่ยังทำงานไม่เสร็จ เมื่อเห็นหน้าบาหลี จิตรลัดดาจึงโบกมือเป็นเชิงไล่บุคคลที่สามให้ออกไป
“ป้าพวง ออกไปก่อน”
“แต่ป้ายังทำ...”
“ฉันบอกให้ออกไปไงล่ะ” จิตรลัดดามองดุ ฝ่ายนั้นจึงตัวลีบออกไป แต่ก็ทำให้คนมาใหม่อย่างบาหลีรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ เพราะไม่รู้ว่าคนเรียกพบต้องการอะไรกันแน่
“พี่มีเรื่องจะคุยกับหลีหน่อย แต่เป็นแค่ข้อเสนอนะ ไม่ได้บังคับ ถ้าไม่สนก็อย่าโกรธกัน” จิตรลัดดาพูดเป็นการเป็นงานพลอยทำให้บาหลีตื่นเต้น
“มีอะไรคะ”
“อยากได้เงินใช้ไหม” จิตรลัดดาเริ่มเข้าเรื่อง
“อยากสิคะ มีงานหรือ” คราวนี้บาหลีโล่งอก แต่แล้วสีหน้าคนพูดก็ทำให้เธอเอะใจ
“ใช่ มีงาน ดีเสียด้วยนะ แต่ขึ้นอยู่กับว่าเธออยากสบายหรือเปล่า แต่เท่าที่พี่ส่งคนไปทำงานที่นั่น ไม่เคยมีใครไม่รวยกลับมา”
“งานอะไรคะ” หญิงสาวขยับตัวอย่างสนใจ ทำให้จิตรลัดดายิ้มในหน้า ผุดลุกขึ้นยืนอ้อมมายังด้านหลังบาหลี สองมือบีบเคล้นไปบนไหล่กลมกลึงของคนตรงหน้าแล้วเอื้อมหน้ามาใกล้ กระซิบเสียงแผ่ว
“เป็นผู้หญิงของเจ้าชายมาติน”
“อ…อะไรนะคะ”
“เจ้าชายมาติน รัชทายาทอันดับสองของนาดาล” จิตรลัดดาบอกขึ้น หญิงสาวลอบกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ ดวงตาเบิกกว้าง
“เป็นผู้หญิงของเจ้าชาย หมายความว่า…”
“จ้ะ ง่ายๆ ไม่ต้องแปลความหมายให้ยุ่งยาก พี่เป็นคนจัดหาผู้หญิงไทยให้กับเจ้าชาย ท่านชอบผู้หญิงไทย เพราะอ่อนหวาน ว่าง่าย เอาใจเก่ง งานง่ายๆ แค่อาทิตย์เดียวเท่านั้นได้เงินกลับมาเป็นล้าน หรือถ้าทำให้เจ้าชายถูกพระทัยได้อาจได้มากว่านั้น รายล่าสุดที่ไปได้มาตั้งหลายล้าน จะบอกอะไรให้นะ ประเทศนาดาล ถึงจะเป็นประเทศเล็กๆ แต่ก็ร่ำรวยมาก เศรษฐกิจดีเยี่ยม” จิตรลัดดาพยายามหว่านล้อม
“แต่หลี…”
“หรือว่าหลีมีแฟนแล้ว อย่างนั้นพี่ก็ต้องขอโทษ” จิตรลัดดาทำหน้าผิดหวัง บาหลีสวย เปรี้ยวอมหวาน เจ้าชายเห็นรูปเธอก็ถูกพระทัยทันที งานนี้ฟันธงเลยว่าบาหลีต้องหอบเงินกลับมาประเทศไทย สบายไปอีกนาน นอกจากบาหลีแล้ว นายหน้าอย่างเธอก็จะพลอยสบายไปด้วย
คำว่าแฟนจากปากของจิตรลัดดาทำให้หญิงสาวชะงัก ความแค้นที่ยังไม่จางหายแล่นขึ้นมาเป็นริ้วๆ ชนะชัยทรยศต่อเธอ แล้วทำไมเธอจะต้องจงรักภักดีให้เสียเวลา
หึ…สู้เอาเวลาไปเสียให้กับเจ้าชายดีกว่า ดีไม่ดีอาจจะทำให้เจ้าชายติดพระทัยถึงขนาดรับเธอเป็นนางสนมบ้างก็ได้ แล้วเมื่อนั้นเธอกับครอบครัวก็จะสุขสบาย
สบายไปทั้งชาติเลยทีเดียว
“อย่างนั้นหลีก็กลับเถอะ พี่ไม่มีอะไรจะคุยแล้ว แต่ขอไว้อย่างว่าอย่าบอกเรื่องนี้กับใคร พี่ไม่อยากให้น้องๆ ตื่นกลัวกันไปซะก่อน ถึงเบื้องหลังพี่จะทำงานแบบนี้แต่พี่ก็ไม่เคยบังคับใครนะ”
“ไม่ต้องห่วงค่ะพี่จอย หลีไม่ใช่คนปากโป้ง”
“ขอบใจจ้ะ ไปเถอะ” จิตรลัดดาโบกมือเป็นเชิงบอกให้ออกไปแล้วหันไปให้ความสนใจกับแฟ้มที่มีรูปสาวๆ สวยๆ ตรงหน้า เผื่อว่าจะมีใครที่ถูกตาต้องใจเจ้าชายมาตินบ้าง
จิตรลัดดากวาดสายตามองรูปถ่ายแล้วต้องเงยหน้าขึ้นเมื่อบาหลียังไม่ยอมเขยื้อนกายไปไหน คิ้วหนาเลิกขึ้นสูง ในขณะที่บาหลียิ้มหวานหยดย้อย
“หลียังไม่มีแฟนค่ะ”
“แล้ว…”
“หลีสนใจ” บาหลีบอกอย่างไม่ต้องคิดนาน เงินมากมายขนาดนั้น แลกกับการทำงานแค่อาทิตย์เดียว ไหนๆ ก็เสียตัวให้กับผู้ชายเลวๆ อย่างชนะชัยแล้วก็เสียแลกเงินไปเลยดีกว่า
“จริงหรือหลี” จิตรลัดดาขยับลุกขึ้นจากเก้าอี้ ตรงเข้าสวมกอดเด็กในสังกัดด้วยความดีใจ เงินมากมายลอยอยู่ในหัว
“ค่ะ เมื่อไรคะ”
“อาทิตย์หน้า”
“ค่ะ ไม่มีปัญหาอะไร แต่หลี…” บาหลีนึกอะไรขึ้นมาได้ ใบหน้าของญาสุมินทร์เด่นชัดขึ้นมาในห้วงความคิด โอกาสในการแก้แค้นของเธอมาถึงแล้ว
“แต่อะไร”
“มีใครอื่นนอกจากเจ้าชายต้องการผู้หญิงอีกไหมคะ”
“อะไรนะ นี่เธอกะจะควบสองงานเลยหรือ จะไหวหรือจ๊ะ” จิตรลัดดามองอย่างไม่อยากเชื่อว่า สาวสวยหน้าใสอย่างบาหลีจะถามเธอแบบนี้ สายตาที่มองเด็กในสังกัดจึงดูแปลกๆ บาหลีเห็นอย่างนั้นจึงรีบปฏิเสธความเข้าใจของอีกฝ่ายทันที
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะพี่”
“แล้วอย่างไร”
“หลีมีเพื่อนอยูคนหนึ่ง สวยมาก ยังซิง ไม่เคยต้องมือชายมาก่อน ติดแต่ว่าคราวนี้เขาลำบากมาก ยายก็ป่วยใกล้ตาย น้องชายก็กำลังโต เธอก็เลยอยากหาเงินที่ได้มาแบบรวดเร็ว ไม่ต้องหนักมาก” บาหลีสาธยายความสวยของเพื่อนรักให้ฟังจนจิตรลัดดาอยากเห็น
“มีรูปไหม”
“มีสิคะ นี่ค่ะ…” หญิงสาวล้วงเข้าไปในกระเป๋าสตางค์ที่นึกได้ว่ามีรูปคู่ของเธอกับญาสุมินทร์อยู่ในนั้น โชคดีที่เธอไม่โมโหจนฉีกรูปนั้นทิ้งไปเสียก่อน
จิตรลัดดารับรูปมาถือไว้ในมือ ใบหน้ารูปไข่ ดวงตาหวานดุจกวางน้อยไร้เดียงสา ผมยาวสวยเหยียดตรงส่งผลให้ใบหน้านั้นยิ่งดูอ่อนเยาว์ จมูกโด่งพองาม แม้ไม่โด่งมากเหมือนสาวๆ ที่นิยมการทำศัลยกรรม แต่ก็สมตัวเมื่อวางอยู่เหนือริมฝีปากจิ้มลิ้ม ทำให้ดูสวยหวานราวภาพวาดของหญิงไทยโบราณ
เหมือน…เจ้าหญิง
“เป็นอย่างไรคะพี่จอย ถูกใจไหม”
“โอ…แม่เจ้า สวยมาก สวยยิ่งกว่า…” จิตรลัดดาเกือบจะเผลอพลั้งปากบอกว่า สวยยิ่งกว่าคนถาม แต่ก็ยับยั้งเอาไว้ได้ แต่บาหลีก็รู้ทัน ใบหน้าสวยตึงขึ้นมาครู่หนึ่ง แต่แล้วก็ยิ้มหวานดังเดิม โลกมายาสอนให้เธอรู้จักการวางตัว ภายในจะรู้สึกอะไรก็ช่าง แต่ภายนอกที่แสดงให้คนเห็นจะต้องยิ้มอย่างเดียว
“ว่าอย่างไรคะ นอกจากเจ้าชายแล้วมีใครต้องการเธอไหม”
“หน้าตาแบบนี้อย่าว่าแต่คนอื่นเลย แม้แต่เจ้าชายถ้าเห็นก็คงพอพระทัย” จิตรลัดดาบอกขึ้นอย่างยินดี หากเปลี่ยนตัวบาหลีมาเป็นญาสุมินทร์ได้ก็คงจะดีไม่น้อยเลย
“ไม่ได้ค่ะ พี่ยกเจ้าชายให้หลีแล้ว” คราวนี้บาหลีเผลอเสียงห้วน จิตรลัดดากลัวจะเสียรายได้จึงรีบปฏิเสธพลางบอกเสียงหวาน
“โถ…ใครจะทำอย่างนั้นละจ๊ะ เจ้าชายทรงชอบหลีมาก ถึงขนาดเลือกมาด้วยพระองค์เอง พี่จะให้คนอื่นไปแทนได้อย่างไร สำหรับเพื่อนหลี ถ้าเขายอมตกลง เดี๋ยวพี่จะหาผู้ชายดีๆ ให้สักคนก็แล้วกันนะ”
“ค่ะ แล้วหลีจะพามาแนะนำให้พี่รู้จัก” บาหลียิ้มพอใจ แสยะยิ้มเย้ยหยันให้กับรูปถ่ายของเพื่อนรัก คราวนี้ได้ปากเก่งไม่ออกแน่ญาสุมินทร์ แล้วผู้หญิงเย่อหยิ่งอย่างเธอก็จะกลายเป็นโสเภณีข้ามชาติ แล้วในที่สุดเธอก็จะกลายเป็นโสเภณีอย่างถาวร
ดูซิว่าคราวนี้ชนะชัยจะว่าอย่างไร
“ยาหยีสบายดีไหม”
“สบายดี ห่วงเขาหรือ” เจ้าของคำตอบเสียงห้วน อารมณ์คุกรุ่น
“ก็เขาเป็นเพื่อนหลีไม่ใช่หรือ” เขาเห็นบาหลีหน้าเปลี่ยนสีจึงตอบเอาใจ ตอนแรกที่เขาไปประจำที่ลพบุรี พยายามโทรหาญาสุมินทร์หลายครั้ง แต่พอรู้ว่าเป็นเขา เธอกลับไม่ยอมรับสายเอาเสียดื้อๆ เธอคงไม่รู้หรอกว่าเขาทรมานแค่ไหนกับการแอบชอบ แต่เธอไม่เคยสนใจ เขาถึงต้องเข้าทางบาหลี ฝืนใจคบกันเรื่อยมา เพื่อหวังว่าซักวันจะมีโอกาสสารภาพรัก แต่พอรู้แกว ญาสุมินทร์ก็พยายามห่าง
“แล้วไป อย่าให้รู้นะว่าแอบตีท้ายครัวหลี” หญิงสาวดักคอ แต่ไม่เคยระแวงว่าเขากับเพื่อนรักจะคิดอะไรเกินเลยต่อกัน เบี่ยงตัวออกเล็กน้อยเมื่อพนักงานเอาอาหารเข้ามาเสิร์ฟ
“พูดอะไรอย่างนั้นเล่า”
“ล้อเล่นน่า แค่นี้ทำไมต้องหน้าเสียด้วย มีพิรุธนะ” หญิงสาวหัวเราะขึ้น ลงมือกินอาหารที่อยู่ตรงหน้าก่อนเงยขึ้นมาบอก “เมื่อเช้าเขามาหาหลี”
“หืม?”
“มายืมเงิน ท่าทางเขาแย่มากเลย”บาหลียักไหล่ แต่ชนะชัยหน้าเปลี่ยนสี เธอลำบากขนาดนี้ แต่ทำไมถึงพยายามหลบหน้าเขา
“ทำไมไม่ชวนยาหยีมาด้วย”
“เอ๊ะ…นี่พี่เป็นแฟนหลีนะ ใจคอจะไม่ถามบ้างหรือไงว่า ฉันเป็นอย่างไร สบายดีไหม เอาแต่ถามหาคนอื่น” บาหลีทำหน้างอน ชนะชัยจึงรู้ตัว แต่เพราะกลัวจะเผลอปล่อยพิรุธออกมาทางสายตาจึงได้เอ่ยขึ้น
“เอ่อ…พี่ขอไปห้องน้ำก่อนนะ”
“กลับมาหวังว่าคงเลิกถามถึงยาหยีนะ”หญิงสาวดักคอ
ชนะชัยวางหน้าไม่ถูก เมื่อถูกจี้ใจดำ เขาจึงได้รีบลุกออกไปห้องน้ำ แต่อารามรีบร้อนทำให้กระเป๋าสตางค์ที่ใส่ไว้หมิ่นเหม่ในกระเป๋ากางเกงสแล็กด้านหลังหล่นลงมา
หญิงสาวขยับปากจะเรียก แต่ทว่าเปลี่ยนใจในวินาทีสุดท้าย เธอหยิบมันขึ้นมาแล้วถือวิสาสะเปิดออกดู แล้วดวงตาเขียนสีเข้มก็เบิกกว้าง มือบีบกระเป๋าหนังแท้แน่นจนเส้นเลือดปูดโปน
ในกระเป๋าสตางค์ของชายที่ขึ้นชื่อว่าคนรักไม่มีรูปเธอ แต่กลับมีรูปถ่ายของญาสุมินทร์ และที่เจ็บใจมากไปกว่านั้น เพราะมันเป็นภาพถ่ายที่มีกันสามคนตอนไปเที่ยววัดพระแก้วด้วยกัน แต่เขาตัดรูปเธอออกเหลือเพียงรูปเขากับเพื่อนรักของเธอ
มันหมายความว่าอย่างไร?
ไอ้คนทรยศ! ไม่สิมันทั้งคู่ทรยศเธอ
หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึกจนสุด พยายามระงับอารมณ์ที่เดือดปุดๆ ด้วยองศาร้อนๆ ก่อนกลับไปนั่งบนเก้าอี้ตามเดิม วางกระเป๋าสตางค์เอาไว้ตรงหน้าเขาแล้วนั่งรออย่างสงบ อดทนรอจนกระทั่งชนะชัยกลับมานั่งที่ตัวเอง ดูเหมือนเขาจะทำหน้าตกใจที่เห็นกระเป๋าสตางค์ตัวเองวางอยู่
“มันตกค่ะ หลีก็เลยเอามาวางไว้ให้”
“ขอบใจจ้ะ แล้วหลี เอ่อ…” ชนะชัยสีหน้าไม่ดี รีบคว้ากระเป๋ามาใส่ในกระเป๋ากางเกงตามเดิม ลอบระบายลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอกที่เห็นหญิงสาวยังคงเฉยอยู่ ตามนิสัยของบาหลีแล้ว หากเธอเปิดกระเป๋าเขาแล้วเจอรูปญาสุมินทร์ คงไม่ยอมอยู่นิ่งเฉยแบบนี้
“หลีอิ่มแล้วค่ะ กลับกันดีกว่านะคะ” บาหลีฝืนตัวเองอย่างที่สุดที่จะไม่อาละวาดเอากับชายคนรัก ที่อีกไม่นานมันอาจจะกลายเป็นแค่อดีต คนอย่างเธอไม่ยอมรับของเหลือเดนจากญาสุมินทร์เป็นอันขาด
ในเมื่อแกกล้าทรยศฉัน แกก็ไม่ใช่เพื่อนฉันอีกต่อไป!
“ห ลี พี่จอยเรียกแน่ะ ” เสียงเพื่อนร่วมอาชีพดังขึ้นทำให้บาหลีชะงักมือที่กำลังถอดต่างหู หลังเสร็จงานเป็นพริตตี้ให้กับโชว์รูมรถยี่ห้อดัง จอยหรือจิตรลัดดา คือเจ้าของโมเดลลิ่งที่เธอสังกัดอยู่ และคอยดูแลป้อนงานพริตตี้และถ่ายแบบให้กับเด็กในสังกัด
“มีอะไร รู้ไหม” บาหลีถามขึ้น หวั่นใจว่าจะถูกตำหนิเรื่องที่เธอมาสาย เพราะนอนไม่หลับทั้งคืน มัวแต่คิดเรื่องแก้แค้นชนะชัยกับญาสุมินทร์
มันสองคนหลอกให้เธอตายใจแท้ๆ ทำให้คนฉลาดอย่างเธอมองไม่ออกว่า มันสองคนแอบตีท้ายครัวตั้งแต่เมื่อไร จะโทษชนะชัยฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ ของแบบนี้ตบมือข้างเดียวมันคงไม่ดัง
หญิงสาวคิดวนเวียนอยู่ในสมอง จนกระทั่งสองขาพาเดินมาจนถึงหน้าห้องทำงาน จิตรลัดดาเป็นสาวใหญ่ร่างอวบ อายุราวๆ สามสิบปลาย แต่งหน้าจัดจ้าน เวลาพูดจีบปากจีบคอเหมือนคนติดจริตจะก้านตลอดเวลา แววตาหลุกหลิกดูไม่จริงใจ
“พี่จอยเรียกหลีหรือคะ” หญิงสาวหย่อนกายลงนั่งเก้าอี้ใกล้ๆ กัน พริตตี้และเหล่านางแบบคนอื่นๆ กลับกันหมดแล้วจึงเหลือแค่เธอกับจิตรลัดดาและพนักงานทำความสะอาดหนึ่งคนที่ยังทำงานไม่เสร็จ เมื่อเห็นหน้าบาหลี จิตรลัดดาจึงโบกมือเป็นเชิงไล่บุคคลที่สามให้ออกไป
“ป้าพวง ออกไปก่อน”
“แต่ป้ายังทำ...”
“ฉันบอกให้ออกไปไงล่ะ” จิตรลัดดามองดุ ฝ่ายนั้นจึงตัวลีบออกไป แต่ก็ทำให้คนมาใหม่อย่างบาหลีรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ เพราะไม่รู้ว่าคนเรียกพบต้องการอะไรกันแน่
“พี่มีเรื่องจะคุยกับหลีหน่อย แต่เป็นแค่ข้อเสนอนะ ไม่ได้บังคับ ถ้าไม่สนก็อย่าโกรธกัน” จิตรลัดดาพูดเป็นการเป็นงานพลอยทำให้บาหลีตื่นเต้น
“มีอะไรคะ”
“อยากได้เงินใช้ไหม” จิตรลัดดาเริ่มเข้าเรื่อง
“อยากสิคะ มีงานหรือ” คราวนี้บาหลีโล่งอก แต่แล้วสีหน้าคนพูดก็ทำให้เธอเอะใจ
“ใช่ มีงาน ดีเสียด้วยนะ แต่ขึ้นอยู่กับว่าเธออยากสบายหรือเปล่า แต่เท่าที่พี่ส่งคนไปทำงานที่นั่น ไม่เคยมีใครไม่รวยกลับมา”
“งานอะไรคะ” หญิงสาวขยับตัวอย่างสนใจ ทำให้จิตรลัดดายิ้มในหน้า ผุดลุกขึ้นยืนอ้อมมายังด้านหลังบาหลี สองมือบีบเคล้นไปบนไหล่กลมกลึงของคนตรงหน้าแล้วเอื้อมหน้ามาใกล้ กระซิบเสียงแผ่ว
“เป็นผู้หญิงของเจ้าชายมาติน”
“อ…อะไรนะคะ”
“เจ้าชายมาติน รัชทายาทอันดับสองของนาดาล” จิตรลัดดาบอกขึ้น หญิงสาวลอบกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ ดวงตาเบิกกว้าง
“เป็นผู้หญิงของเจ้าชาย หมายความว่า…”
“จ้ะ ง่ายๆ ไม่ต้องแปลความหมายให้ยุ่งยาก พี่เป็นคนจัดหาผู้หญิงไทยให้กับเจ้าชาย ท่านชอบผู้หญิงไทย เพราะอ่อนหวาน ว่าง่าย เอาใจเก่ง งานง่ายๆ แค่อาทิตย์เดียวเท่านั้นได้เงินกลับมาเป็นล้าน หรือถ้าทำให้เจ้าชายถูกพระทัยได้อาจได้มากว่านั้น รายล่าสุดที่ไปได้มาตั้งหลายล้าน จะบอกอะไรให้นะ ประเทศนาดาล ถึงจะเป็นประเทศเล็กๆ แต่ก็ร่ำรวยมาก เศรษฐกิจดีเยี่ยม” จิตรลัดดาพยายามหว่านล้อม
“แต่หลี…”
“หรือว่าหลีมีแฟนแล้ว อย่างนั้นพี่ก็ต้องขอโทษ” จิตรลัดดาทำหน้าผิดหวัง บาหลีสวย เปรี้ยวอมหวาน เจ้าชายเห็นรูปเธอก็ถูกพระทัยทันที งานนี้ฟันธงเลยว่าบาหลีต้องหอบเงินกลับมาประเทศไทย สบายไปอีกนาน นอกจากบาหลีแล้ว นายหน้าอย่างเธอก็จะพลอยสบายไปด้วย
คำว่าแฟนจากปากของจิตรลัดดาทำให้หญิงสาวชะงัก ความแค้นที่ยังไม่จางหายแล่นขึ้นมาเป็นริ้วๆ ชนะชัยทรยศต่อเธอ แล้วทำไมเธอจะต้องจงรักภักดีให้เสียเวลา
หึ…สู้เอาเวลาไปเสียให้กับเจ้าชายดีกว่า ดีไม่ดีอาจจะทำให้เจ้าชายติดพระทัยถึงขนาดรับเธอเป็นนางสนมบ้างก็ได้ แล้วเมื่อนั้นเธอกับครอบครัวก็จะสุขสบาย
สบายไปทั้งชาติเลยทีเดียว
“อย่างนั้นหลีก็กลับเถอะ พี่ไม่มีอะไรจะคุยแล้ว แต่ขอไว้อย่างว่าอย่าบอกเรื่องนี้กับใคร พี่ไม่อยากให้น้องๆ ตื่นกลัวกันไปซะก่อน ถึงเบื้องหลังพี่จะทำงานแบบนี้แต่พี่ก็ไม่เคยบังคับใครนะ”
“ไม่ต้องห่วงค่ะพี่จอย หลีไม่ใช่คนปากโป้ง”
“ขอบใจจ้ะ ไปเถอะ” จิตรลัดดาโบกมือเป็นเชิงบอกให้ออกไปแล้วหันไปให้ความสนใจกับแฟ้มที่มีรูปสาวๆ สวยๆ ตรงหน้า เผื่อว่าจะมีใครที่ถูกตาต้องใจเจ้าชายมาตินบ้าง
จิตรลัดดากวาดสายตามองรูปถ่ายแล้วต้องเงยหน้าขึ้นเมื่อบาหลียังไม่ยอมเขยื้อนกายไปไหน คิ้วหนาเลิกขึ้นสูง ในขณะที่บาหลียิ้มหวานหยดย้อย
“หลียังไม่มีแฟนค่ะ”
“แล้ว…”
“หลีสนใจ” บาหลีบอกอย่างไม่ต้องคิดนาน เงินมากมายขนาดนั้น แลกกับการทำงานแค่อาทิตย์เดียว ไหนๆ ก็เสียตัวให้กับผู้ชายเลวๆ อย่างชนะชัยแล้วก็เสียแลกเงินไปเลยดีกว่า
“จริงหรือหลี” จิตรลัดดาขยับลุกขึ้นจากเก้าอี้ ตรงเข้าสวมกอดเด็กในสังกัดด้วยความดีใจ เงินมากมายลอยอยู่ในหัว
“ค่ะ เมื่อไรคะ”
“อาทิตย์หน้า”
“ค่ะ ไม่มีปัญหาอะไร แต่หลี…” บาหลีนึกอะไรขึ้นมาได้ ใบหน้าของญาสุมินทร์เด่นชัดขึ้นมาในห้วงความคิด โอกาสในการแก้แค้นของเธอมาถึงแล้ว
“แต่อะไร”
“มีใครอื่นนอกจากเจ้าชายต้องการผู้หญิงอีกไหมคะ”
“อะไรนะ นี่เธอกะจะควบสองงานเลยหรือ จะไหวหรือจ๊ะ” จิตรลัดดามองอย่างไม่อยากเชื่อว่า สาวสวยหน้าใสอย่างบาหลีจะถามเธอแบบนี้ สายตาที่มองเด็กในสังกัดจึงดูแปลกๆ บาหลีเห็นอย่างนั้นจึงรีบปฏิเสธความเข้าใจของอีกฝ่ายทันที
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะพี่”
“แล้วอย่างไร”
“หลีมีเพื่อนอยูคนหนึ่ง สวยมาก ยังซิง ไม่เคยต้องมือชายมาก่อน ติดแต่ว่าคราวนี้เขาลำบากมาก ยายก็ป่วยใกล้ตาย น้องชายก็กำลังโต เธอก็เลยอยากหาเงินที่ได้มาแบบรวดเร็ว ไม่ต้องหนักมาก” บาหลีสาธยายความสวยของเพื่อนรักให้ฟังจนจิตรลัดดาอยากเห็น
“มีรูปไหม”
“มีสิคะ นี่ค่ะ…” หญิงสาวล้วงเข้าไปในกระเป๋าสตางค์ที่นึกได้ว่ามีรูปคู่ของเธอกับญาสุมินทร์อยู่ในนั้น โชคดีที่เธอไม่โมโหจนฉีกรูปนั้นทิ้งไปเสียก่อน
จิตรลัดดารับรูปมาถือไว้ในมือ ใบหน้ารูปไข่ ดวงตาหวานดุจกวางน้อยไร้เดียงสา ผมยาวสวยเหยียดตรงส่งผลให้ใบหน้านั้นยิ่งดูอ่อนเยาว์ จมูกโด่งพองาม แม้ไม่โด่งมากเหมือนสาวๆ ที่นิยมการทำศัลยกรรม แต่ก็สมตัวเมื่อวางอยู่เหนือริมฝีปากจิ้มลิ้ม ทำให้ดูสวยหวานราวภาพวาดของหญิงไทยโบราณ
เหมือน…เจ้าหญิง
“เป็นอย่างไรคะพี่จอย ถูกใจไหม”
“โอ…แม่เจ้า สวยมาก สวยยิ่งกว่า…” จิตรลัดดาเกือบจะเผลอพลั้งปากบอกว่า สวยยิ่งกว่าคนถาม แต่ก็ยับยั้งเอาไว้ได้ แต่บาหลีก็รู้ทัน ใบหน้าสวยตึงขึ้นมาครู่หนึ่ง แต่แล้วก็ยิ้มหวานดังเดิม โลกมายาสอนให้เธอรู้จักการวางตัว ภายในจะรู้สึกอะไรก็ช่าง แต่ภายนอกที่แสดงให้คนเห็นจะต้องยิ้มอย่างเดียว
“ว่าอย่างไรคะ นอกจากเจ้าชายแล้วมีใครต้องการเธอไหม”
“หน้าตาแบบนี้อย่าว่าแต่คนอื่นเลย แม้แต่เจ้าชายถ้าเห็นก็คงพอพระทัย” จิตรลัดดาบอกขึ้นอย่างยินดี หากเปลี่ยนตัวบาหลีมาเป็นญาสุมินทร์ได้ก็คงจะดีไม่น้อยเลย
“ไม่ได้ค่ะ พี่ยกเจ้าชายให้หลีแล้ว” คราวนี้บาหลีเผลอเสียงห้วน จิตรลัดดากลัวจะเสียรายได้จึงรีบปฏิเสธพลางบอกเสียงหวาน
“โถ…ใครจะทำอย่างนั้นละจ๊ะ เจ้าชายทรงชอบหลีมาก ถึงขนาดเลือกมาด้วยพระองค์เอง พี่จะให้คนอื่นไปแทนได้อย่างไร สำหรับเพื่อนหลี ถ้าเขายอมตกลง เดี๋ยวพี่จะหาผู้ชายดีๆ ให้สักคนก็แล้วกันนะ”
“ค่ะ แล้วหลีจะพามาแนะนำให้พี่รู้จัก” บาหลียิ้มพอใจ แสยะยิ้มเย้ยหยันให้กับรูปถ่ายของเพื่อนรัก คราวนี้ได้ปากเก่งไม่ออกแน่ญาสุมินทร์ แล้วผู้หญิงเย่อหยิ่งอย่างเธอก็จะกลายเป็นโสเภณีข้ามชาติ แล้วในที่สุดเธอก็จะกลายเป็นโสเภณีอย่างถาวร
ดูซิว่าคราวนี้ชนะชัยจะว่าอย่างไร
สาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 29 ต.ค. 2556, 23:14:48 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 29 ต.ค. 2556, 23:14:48 น.
จำนวนการเข้าชม : 1310
| << ตอนที่ 2 40% | ตอนที่ 3 40% >> |
ปิศาจสัญจร 30 ต.ค. 2556, 11:31:33 น.
ว้า นึกว่าจะดีตลอด
ว้า นึกว่าจะดีตลอด