Sweet Diseases รสหวาน...ตราตรึงใจ
ภีมกำลังป่วยหนัก ไม่ใช่จากทางกาย แต่เป็นทางใจ
คนป่วยใจ รักษาด้วยจิตแพทย์ก็อาจจะหายได้ ยกเว้นว่าสาเหตุของการป่วยครั้งนี้
จะไม่ได้เริ่มมาจาก...คุณหมอ
คนป่วยใจ รักษาด้วยจิตแพทย์ก็อาจจะหายได้ ยกเว้นว่าสาเหตุของการป่วยครั้งนี้
จะไม่ได้เริ่มมาจาก...คุณหมอ
Tags: ดราม่าโรแมนติก ภีม มิลัน รสหวาน
ตอน: บทนำ + บทที่ 1 30%
บทนำ
วงดนตรีคลาสสิกบรรเลงเพลงทำนองหวานอย่าง Canon in D ของ Johann Pachelbel ขับขานคลอบรรยากาศแสนชื่นมื่นในสวนดอกไม้ แนวไม้ตัดสูงเท่าเอวล้อมรอบอาณาเขตพื้นที่ขนาดกลางไวสำหรับจัดงานอาฟเตอร์ปาร์ตี้ สำหรับคนสนิทในงานมงคล
ปาริตามองความรักของคนสองคู่ด้วยรอยยิ้มปริ เธอพอจะรับรู้ความยากลำบากของทั้งปัณณ์กับอิศยาที่ต้องร่วมกันก่อร่างสร้างความฝันอันยิ่งใหญ่อย่างสวีทเมจิก ทั้งจากการเอาชนะใจพ่อตา ไหนจะปุณณ์กับพรพิรุณ ซึ่งเธอมีโอกาสได้เห็นว่าพวกเขาทั้งคู่ต้องผจญกับการจองล้างจองผลาญจากครอบครัวฝั่งพ่อของเธอขนาดไหน ดีจริงๆ ที่ความรักของพวกเขาได้พัฒนากลายเป็นคู่ชีวิตกันจริงๆ เสียที
“ความรัก...ถ้ารู้จักดูแล ใส่ใจ เหมือนต้นไม้สักต้นที่ต้องคอยรดน้ำพรวนดินอย่างสม่ำเสมอ อาจมีบางครั้งที่มีแมลงมาก่อกวน หรือกิ่งก้านแตกขยายออกไปได้ไม่เต็มที่ ก็ต้องประคับประคองกันไป เข้าใจชีวิตของกันและกัน สุดท้ายก็จะไม่มีวันตาย เพราะต้นไม้ต้นนั้นจะออกดอกออกผล มีชีวิตได้ไม่จบไม่สิ้น”
เสียงปรบมือดังตอบรับคำเปรียบเปรยของพ่อเจ้าบ่าวทั้งสอง หญิงสาวรับฟัง ในมุมมองคนนอกเธอเองก็เห็นดีเห็นงามด้วย ความรักก็เป็นแบบนั้น แต่สำหรับเธอแล้วมันคือความละเอียดอ่อน เปรียบเหมือนแก้วบาง หากวันใดได้รับการกระแทกจนมีรอยร้าวขึ้น...แก้วใบนั้นจะใช้การไม่ได้อีกต่อไป
เธอพยายามใส่ใจกับหัวใจของงาน มากกว่าใครบางคนข้างๆ ที่เอาแต่จ้องมองมา...จนเธออยากจะถามเขาดังๆ ว่าไม่เคยเห็นคนหรือไง แต่การเสวนากับภีม ก็เท่ากับว่าเธอให้ความสำคัญกับเขา
ครึ่งชั่วโมงต่อมาคนในงานยืนโบกมือส่งเจ้าบ่าวเจ้าสาวขึ้นรถสปอร์ตเปิดประทุนสีแดงให้ไปยังเรือนหอของพวกเขา ปาริตายิ้มส่งญาติผู้พี่กับคนรักทั้งสองของเขาที่ต่างเอ็นดูเธอเหมือนน้องสาวอีกคน แต่ทันทีที่ร่างผอมในชุดแซกเดรสสีฟ้าอ่อนหันตัวกลับมา ผู้ชายตัวสูง หุ่นดีเยี่ยมด้วยกล้ามแขนเป็นมัดชัดเจนแม้จะถูกปกปิดด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวพอดีตัว กลิ่นน้ำหอมของผู้ชายฉุนกึกติดปลายจมูกจนปาริตาเผลอเบ้หน้า ในระยะที่ห่างกันไม่เกินครึ่งก้าว
“เก่งดีนะ ที่มองไม่เห็นกันเลย”
ท่ายืนล้วงกระเป๋า สายตาที่มองมาไม่ปิดบังร่องรอยความเสียใจของเขา ภีมคงไม่รู้ว่าเธอเองก็รู้สึกเหมือนคนหายใจไม่ออกทุกครั้งที่อยู่ใกล้เขา...มันรู้สึกกลัวว่าเขาจะมาหลอก หรือดูถูกอะไรเธออีก ที่ผ่านมาเธอก็โง่เกินพอ
ตอนต้นปี เธอกับเขาพบกันครั้งแรกที่สนามบินปักกิ่ง ภีมทำให้เธออ่อนไหว และรู้สึกว่าเขาเป็นผู้ชายที่ใช้ได้ ถึงจะชอบทำตัวเป็นผู้ชายมือไวไปบ้าง ตอนที่ช่วยเหลือเธอหลบหนีจากการตามล่าของแพรระพีพี่สาวต่างมารดาของเธอ ชีวิตลูกสาวนักธุรกิจใหญ่อย่างเธอกลับถูกซุกซ่อนไว้อยู่ในครัว เป็นคนงานในบ้าน โชคดีกว่าใครเขาที่ได้เรียนหนังสือตามที่ตั้งใจ และจบหมอออกมาได้
ชีวิตที่ไม่เคยคิดว่าจะได้รักใคร...จนกระทั่งมาพบเขา ก่อนที่เธอจะถลำหัวใจจนถอนตัวไม่ขึ้น มันเป็นโชคดีของเธอที่ได้รู้ว่าที่จริง ภีมก็แค่อยู่ใกล้เธอ เพราะคิดว่าเธอเป็นพวกเดียวกับพี่สาวตัวเองหวังมุ่งร้ายพวกเขา
เรื่องของสองตระกูล เธอเองผิดเหรอที่เลือกปิดบังสายเลือดของตัวเอง ช่วยคนอื่นโดยไม่หวังผลใดๆ เขาเป็นใครถึงมาคิดว่าเธอจะทำร้ายกันได้...จนวันนี้เธอยังไม่ลืมสายตา น้ำเสียงที่เขาดูถูกเธอเลยสักครั้ง
“ขอโทษค่ะที่ทำให้รู้สึกอย่างนั้น...พอดีไม่ทันมอง”
ประโยคเย็นชา และใบหน้าไร้ความรู้สึกยามเงยหน้ามองตอบกลับมีแต่ความว่างเปล่ามอบให้กับชายหนุ่มตรงหน้า คนฟังขบกรามแน่น ไม่เคยอดทนต่ออะไรได้นานมาแต่ไหนแต่ไร ปาริตาเป็นบุคคลแรกที่เขาไม่กล้าใช้อารมณ์ใส่
เธอเป็นต่อเขาไปซะทุกเรื่อง...มันไม่ใช่เขาเลย
“อย่าคิดว่าผมมีความอดทนสูงนักสิมิลัน”
“ไม่ได้ขอให้ทนค่ะ ต่างคนต่างอยู่ อย่าเกี่ยวกันเลย ดีที่สุดนะคะ”
รอยยิ้มหวานใสซื่อ แต่วาจาเชือดเฉือนคนฟัง ในที่สุดภีมก็ทนไม่ไหว หลายเดือนมานี้คนที่ไม่เคยง้อใครเฝ้าพยายามมาตลอด แต่ในเมื่อเธอไม่เห็นค่า ก็ช่างปะไร ผู้หญิงไม่ได้มีคนเดียวในโลก
“ก็ดี ผมเห็นด้วย” พูดจบภีมก็หันหลังใส่ เดินจากไปยังรถของตัวเอง ปล่อยให้คนฟังรู้สึกใจหาย ปาริตาเบือนหน้าหนี กัดฟันไว้แน่น เผื่อจะช่วยบรรเทาอาการวูบโหวงในอก เหมือนว่ามันไม่มีก้อนเนื้อเต้นอยู่ที่อกด้านซ้ายอีกต่อไป พร่ำเตือนตัวเองว่าเธอไม่ผิด...และเขาไม่ควรค่าแก่การใส่ใจ
ไม่เลยจริงๆ...
บทที่ 1
เสียงเพลงดังกระหึ่มในสถานที่ทึบกังวานด้วยเบสจังหวะบีบๆ สะท้อนก้องอยู่ในหูหนุ่มเจ้าสำราญกระดกแอลกอฮอล์ดีกรีสูงรสขมเข้าคอ ลดแก้วลงครึ่งแก้ว แต่ยังจิบค้างบริเวณปาก ส่งสายตาอันร้อนแรง และดึงดูดให้หญิงสาวหุ่นเซ็กซี่ หน้าอกหน้าใจชัดเจน ห่มร่างกายด้วยเสื้อสายเดี่ยวสีแดง กางเกงหนังสีดำพอปิดบังต้นขาได้เพียงเล็กน้อย อวดนวลขาเรียวงาม ทุกอย่างบนตัวเด็กสาวดูถูกใจเสืออย่างเขาจริงๆ
“เด็ก แกยังจะไม่เว้นเหรอไอ้ภีม” คุณพ่อลูกสองที่นั่งร่วมโต๊ะด้วยกันมองตาม ส่ายหน้าน้อยๆ ไม่ค่อยพอใจในพฤติกรรมเหลวแหลกของเพื่อนรักเท่าไหร่ สี่ปีนับจากที่เขาแต่งงาน ภีมกลับไม่เคยเปลี่ยนแปลงตัวเองเลย ถึงจะมีช่วงเวลาสั้นๆ ที่เหมือนไอ้เสือร้ายในตัวจะตายไปจากภีม แต่มันก็เป็นระยะสั้นๆ ไม่ถึงปีจริงๆ
คุณชายทายาทหอพักที่ริจับธุรกิจอโคจรอย่างสถานบันเทิงเป็นจ็อบพิเศษ ถึงผับที่ว่าจะจำกัดวงแคบให้กับคนมีเงินมา ก็ใช่ว่าจะดี ไม่รู้ว่าภีมทำตัวเป็นผู้ชายวันไนท์สแตนด์มากี่ราย ลูกท่านหลานเธอที่เป็นแบบภีม รักกันบนเตียง ไร้พันธะสัญญาใจ
พฤติกรรมของภีมนับวันยิ่งคุมยากขึ้นทุกที ปัณณ์ส่ายหน้า อายุของภีมก็ไม่ใช่น้อยๆ สามสิบกว่าเข้าไป คบกับใครจริงจังก็ยังไม่เคย ผู้หญิงคนไหนที่คิดวิ่งจับ เสือภีมก็พลิ้วหนีได้ทันท่วงที มองเกมออกตั้งแต่เริ่ม
เก่งจริงๆ เรื่องแบบนี้...ปัณณ์นึกประชด
“ก็แค่อาหารตาน่า คืนนี้สิ ฉันนัดน้องเดียร์ไว้แล้ว” ชื่อคู่ควงคนล่าสุดถูกเอ่ยออกมาจากปากของภีม ชายหนุ่มมองอาหารตาต่อไปอย่างชื่นมื่น
“แกมันไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาจริงๆ”
เจ้าของผับหัวเราะเหอะ ดวงตาเคร่งขึ้น ลดแก้ววางบนโต๊ะ มองน้ำสีอำพันนิ่งงัน “คนอย่างฉันไม่มีใครอยากมารักหรอก” นึกหยันตัวเอง
“พูดอย่างกับว่ารอใครให้มารักเลยนะครับพี่ภีม” น้องชายของปัณณ์เดินมาร่วมวงสนทนาทันได้ยินประโยครำพันของภีม กว่าจะปลีกตัวจากการกล่อมลูกให้หลับด้วยนิทานก่อนนอนได้ปุณณ์ก็เหนื่อยแทบหมดแรง เพราะทั้งวันก็วุ่นกับการดูแลธุรกิจใหญ่ของครอบครัว นี่ยังโดนผู้เป็นพี่โทรตามให้มาดูคนอาการหนักคนหนึ่ง
“รอให้รัก เหอะ ฉันมันไม่พ้นช่วงทดลองใช้ก็ทิ้งก่อนหน้าแล้ว”
“เลวมากครับพี่ภีม” ปุณณ์อดกระแนะกระแหนใส่ไม่ไหว ตนพอรู้ดีว่าภีมอาการหนักขึ้นเพราะใคร “ถ้าไม่ได้รักใครจริง ก็เลิกทำตัวต่ำเตี้ยยิ่งกว่าเศษดินเลยครับ พี่น่ะนอกจากเกลียดรสหวาน ยังเข้าข่ายเกลียดความรักด้วยรู้ตัวไหม ไม่ต้องมองตาขวางหรอกครับ เพราะผมพูดจริง”
วาจาเราะร้ายของคนปากร้ายกับคนอื่นไปทั่วยกเว้นกับภรรยายกคำมาสาธยายความเป็นภีม คล้ายจะนุ่มนวล แต่กระแทกใจคนฟังอย่างแรง
ภีมหงุดหงิดสุดจะกล่าว ในหนึ่งอาทิตย์จะมีสักวันที่สองพี่น้องจะผนึกกำลังมายกทัพปราบเขากันเต็มอัตราศึก บางทีก็จะใช้ลูกๆ ตัวแสบมาล่อให้เขาไปค้างกับสาวที่ไหนไม่ได้ หรือพอรู้ว่าเขามาผับ สองคนนี้ก็จะรู้ทันที
“มิลันเรียนจบแล้วนะ”
ปัณณ์มองปฏิกิริยาของเพื่อนหลังจากฟังประโยคเรียบเรื่อยที่มาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย และก็เป็นดังคาด ถึงจะเป็นแค่ช่วงวินาทีเดียว เขาก็เห็นแววตาวูบไหวของภีม ก่อนเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว ไม่สนใจ
“มาบอกทำไม ไม่เห็นจะน่าสนใจ” คนไม่สนใจกระดกน้ำรสขมลงคอจนหมดแก้ว กระแทกลงแรงๆ บังคับลมหายใจไม่ให้กลายเป็นทอดถอน แต่รู้สึกว่าการมีลูกพี่ลูกน้องของหญิงสาวที่เขานึกถึงทีไรก็รู้สึกอารมณ์เสียทุกครั้งนั่งทำหน้ายิ้ม ดวงตาจ้องจับผิดมา ภีมก็รู้สึกว่างานนี้ตนกำลังแพ้เผยไต๋ให้คู่พี่น้องรู้บางอย่างในใจที่เขาเองเก็บซ่อนไว้
“ไปห้องน้ำก่อน อากาศแถวนี้มีแต่มลพิษ”
ปัณณ์ทำเสียงในลำคอบอกชัดว่าไม่เชื่อ แต่ยังไม่อยากไล่ต้อนเพื่อนที่กำลังป่วยทางใจให้มากไปกว่านี้ ได้แต่มองแผ่นหลังที่ทำเป็นตั้งตรง เย่อหยิ่ง ไม่สนใคร ผู้หญิงไม่สำคัญ แต่ใจจริง เจ้าตัวเองก็คงรู้ว่าในใจกำลังเหงาแค่ไหน
“นี่ถ้าพี่ภีมรู้ว่ามิลันกำลังดูๆ กับใครอยู่ พี่ภีมจะกู่กลับไหมพี่ปั้น”
“ฉันก็จนปัญญากับมันแล้วจริงๆ”
สองพี่น้องมองหน้ากันก่อนถอนหายใจเฮือกโต นึกห่วงอนาคตของภีมมาตลอด
.........................................................
มาตามสัญญาค่ะ พาพี่ภีมกลับมาแล้ว หลังจากที่รักดังฝันอีกไม่ถึงสิบตอนน่าจะจบ (คนอ่านบอกเรื่องนั้นยังไม่คลี่คลายเลย) เพราะว่าเขียนมิลันไปโผล่ในรักดังฝัน แล้วคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา เอามาแปะๆ ไว้ก่อน ฮา เพราะมิลันยังต้องไปโผล่ในรักดังฝันต่อ ไม่รู้มีใครรอสวีทสุดท้ายนี้ไหม แต่ว่าจะเริ่มแต่งแล้ว ส่วนรักดังฝันเดี๋ยวขอเลื่อนไปอัพในรอบถัดไปค่ะ ไม่เกินสองวัน ^^ มาเปิดเรื่องนี้ไว้ก่อนเฉยๆ รักดังฝันต้องจบก่อนแน่นอน
วงดนตรีคลาสสิกบรรเลงเพลงทำนองหวานอย่าง Canon in D ของ Johann Pachelbel ขับขานคลอบรรยากาศแสนชื่นมื่นในสวนดอกไม้ แนวไม้ตัดสูงเท่าเอวล้อมรอบอาณาเขตพื้นที่ขนาดกลางไวสำหรับจัดงานอาฟเตอร์ปาร์ตี้ สำหรับคนสนิทในงานมงคล
ปาริตามองความรักของคนสองคู่ด้วยรอยยิ้มปริ เธอพอจะรับรู้ความยากลำบากของทั้งปัณณ์กับอิศยาที่ต้องร่วมกันก่อร่างสร้างความฝันอันยิ่งใหญ่อย่างสวีทเมจิก ทั้งจากการเอาชนะใจพ่อตา ไหนจะปุณณ์กับพรพิรุณ ซึ่งเธอมีโอกาสได้เห็นว่าพวกเขาทั้งคู่ต้องผจญกับการจองล้างจองผลาญจากครอบครัวฝั่งพ่อของเธอขนาดไหน ดีจริงๆ ที่ความรักของพวกเขาได้พัฒนากลายเป็นคู่ชีวิตกันจริงๆ เสียที
“ความรัก...ถ้ารู้จักดูแล ใส่ใจ เหมือนต้นไม้สักต้นที่ต้องคอยรดน้ำพรวนดินอย่างสม่ำเสมอ อาจมีบางครั้งที่มีแมลงมาก่อกวน หรือกิ่งก้านแตกขยายออกไปได้ไม่เต็มที่ ก็ต้องประคับประคองกันไป เข้าใจชีวิตของกันและกัน สุดท้ายก็จะไม่มีวันตาย เพราะต้นไม้ต้นนั้นจะออกดอกออกผล มีชีวิตได้ไม่จบไม่สิ้น”
เสียงปรบมือดังตอบรับคำเปรียบเปรยของพ่อเจ้าบ่าวทั้งสอง หญิงสาวรับฟัง ในมุมมองคนนอกเธอเองก็เห็นดีเห็นงามด้วย ความรักก็เป็นแบบนั้น แต่สำหรับเธอแล้วมันคือความละเอียดอ่อน เปรียบเหมือนแก้วบาง หากวันใดได้รับการกระแทกจนมีรอยร้าวขึ้น...แก้วใบนั้นจะใช้การไม่ได้อีกต่อไป
เธอพยายามใส่ใจกับหัวใจของงาน มากกว่าใครบางคนข้างๆ ที่เอาแต่จ้องมองมา...จนเธออยากจะถามเขาดังๆ ว่าไม่เคยเห็นคนหรือไง แต่การเสวนากับภีม ก็เท่ากับว่าเธอให้ความสำคัญกับเขา
ครึ่งชั่วโมงต่อมาคนในงานยืนโบกมือส่งเจ้าบ่าวเจ้าสาวขึ้นรถสปอร์ตเปิดประทุนสีแดงให้ไปยังเรือนหอของพวกเขา ปาริตายิ้มส่งญาติผู้พี่กับคนรักทั้งสองของเขาที่ต่างเอ็นดูเธอเหมือนน้องสาวอีกคน แต่ทันทีที่ร่างผอมในชุดแซกเดรสสีฟ้าอ่อนหันตัวกลับมา ผู้ชายตัวสูง หุ่นดีเยี่ยมด้วยกล้ามแขนเป็นมัดชัดเจนแม้จะถูกปกปิดด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวพอดีตัว กลิ่นน้ำหอมของผู้ชายฉุนกึกติดปลายจมูกจนปาริตาเผลอเบ้หน้า ในระยะที่ห่างกันไม่เกินครึ่งก้าว
“เก่งดีนะ ที่มองไม่เห็นกันเลย”
ท่ายืนล้วงกระเป๋า สายตาที่มองมาไม่ปิดบังร่องรอยความเสียใจของเขา ภีมคงไม่รู้ว่าเธอเองก็รู้สึกเหมือนคนหายใจไม่ออกทุกครั้งที่อยู่ใกล้เขา...มันรู้สึกกลัวว่าเขาจะมาหลอก หรือดูถูกอะไรเธออีก ที่ผ่านมาเธอก็โง่เกินพอ
ตอนต้นปี เธอกับเขาพบกันครั้งแรกที่สนามบินปักกิ่ง ภีมทำให้เธออ่อนไหว และรู้สึกว่าเขาเป็นผู้ชายที่ใช้ได้ ถึงจะชอบทำตัวเป็นผู้ชายมือไวไปบ้าง ตอนที่ช่วยเหลือเธอหลบหนีจากการตามล่าของแพรระพีพี่สาวต่างมารดาของเธอ ชีวิตลูกสาวนักธุรกิจใหญ่อย่างเธอกลับถูกซุกซ่อนไว้อยู่ในครัว เป็นคนงานในบ้าน โชคดีกว่าใครเขาที่ได้เรียนหนังสือตามที่ตั้งใจ และจบหมอออกมาได้
ชีวิตที่ไม่เคยคิดว่าจะได้รักใคร...จนกระทั่งมาพบเขา ก่อนที่เธอจะถลำหัวใจจนถอนตัวไม่ขึ้น มันเป็นโชคดีของเธอที่ได้รู้ว่าที่จริง ภีมก็แค่อยู่ใกล้เธอ เพราะคิดว่าเธอเป็นพวกเดียวกับพี่สาวตัวเองหวังมุ่งร้ายพวกเขา
เรื่องของสองตระกูล เธอเองผิดเหรอที่เลือกปิดบังสายเลือดของตัวเอง ช่วยคนอื่นโดยไม่หวังผลใดๆ เขาเป็นใครถึงมาคิดว่าเธอจะทำร้ายกันได้...จนวันนี้เธอยังไม่ลืมสายตา น้ำเสียงที่เขาดูถูกเธอเลยสักครั้ง
“ขอโทษค่ะที่ทำให้รู้สึกอย่างนั้น...พอดีไม่ทันมอง”
ประโยคเย็นชา และใบหน้าไร้ความรู้สึกยามเงยหน้ามองตอบกลับมีแต่ความว่างเปล่ามอบให้กับชายหนุ่มตรงหน้า คนฟังขบกรามแน่น ไม่เคยอดทนต่ออะไรได้นานมาแต่ไหนแต่ไร ปาริตาเป็นบุคคลแรกที่เขาไม่กล้าใช้อารมณ์ใส่
เธอเป็นต่อเขาไปซะทุกเรื่อง...มันไม่ใช่เขาเลย
“อย่าคิดว่าผมมีความอดทนสูงนักสิมิลัน”
“ไม่ได้ขอให้ทนค่ะ ต่างคนต่างอยู่ อย่าเกี่ยวกันเลย ดีที่สุดนะคะ”
รอยยิ้มหวานใสซื่อ แต่วาจาเชือดเฉือนคนฟัง ในที่สุดภีมก็ทนไม่ไหว หลายเดือนมานี้คนที่ไม่เคยง้อใครเฝ้าพยายามมาตลอด แต่ในเมื่อเธอไม่เห็นค่า ก็ช่างปะไร ผู้หญิงไม่ได้มีคนเดียวในโลก
“ก็ดี ผมเห็นด้วย” พูดจบภีมก็หันหลังใส่ เดินจากไปยังรถของตัวเอง ปล่อยให้คนฟังรู้สึกใจหาย ปาริตาเบือนหน้าหนี กัดฟันไว้แน่น เผื่อจะช่วยบรรเทาอาการวูบโหวงในอก เหมือนว่ามันไม่มีก้อนเนื้อเต้นอยู่ที่อกด้านซ้ายอีกต่อไป พร่ำเตือนตัวเองว่าเธอไม่ผิด...และเขาไม่ควรค่าแก่การใส่ใจ
ไม่เลยจริงๆ...
บทที่ 1
เสียงเพลงดังกระหึ่มในสถานที่ทึบกังวานด้วยเบสจังหวะบีบๆ สะท้อนก้องอยู่ในหูหนุ่มเจ้าสำราญกระดกแอลกอฮอล์ดีกรีสูงรสขมเข้าคอ ลดแก้วลงครึ่งแก้ว แต่ยังจิบค้างบริเวณปาก ส่งสายตาอันร้อนแรง และดึงดูดให้หญิงสาวหุ่นเซ็กซี่ หน้าอกหน้าใจชัดเจน ห่มร่างกายด้วยเสื้อสายเดี่ยวสีแดง กางเกงหนังสีดำพอปิดบังต้นขาได้เพียงเล็กน้อย อวดนวลขาเรียวงาม ทุกอย่างบนตัวเด็กสาวดูถูกใจเสืออย่างเขาจริงๆ
“เด็ก แกยังจะไม่เว้นเหรอไอ้ภีม” คุณพ่อลูกสองที่นั่งร่วมโต๊ะด้วยกันมองตาม ส่ายหน้าน้อยๆ ไม่ค่อยพอใจในพฤติกรรมเหลวแหลกของเพื่อนรักเท่าไหร่ สี่ปีนับจากที่เขาแต่งงาน ภีมกลับไม่เคยเปลี่ยนแปลงตัวเองเลย ถึงจะมีช่วงเวลาสั้นๆ ที่เหมือนไอ้เสือร้ายในตัวจะตายไปจากภีม แต่มันก็เป็นระยะสั้นๆ ไม่ถึงปีจริงๆ
คุณชายทายาทหอพักที่ริจับธุรกิจอโคจรอย่างสถานบันเทิงเป็นจ็อบพิเศษ ถึงผับที่ว่าจะจำกัดวงแคบให้กับคนมีเงินมา ก็ใช่ว่าจะดี ไม่รู้ว่าภีมทำตัวเป็นผู้ชายวันไนท์สแตนด์มากี่ราย ลูกท่านหลานเธอที่เป็นแบบภีม รักกันบนเตียง ไร้พันธะสัญญาใจ
พฤติกรรมของภีมนับวันยิ่งคุมยากขึ้นทุกที ปัณณ์ส่ายหน้า อายุของภีมก็ไม่ใช่น้อยๆ สามสิบกว่าเข้าไป คบกับใครจริงจังก็ยังไม่เคย ผู้หญิงคนไหนที่คิดวิ่งจับ เสือภีมก็พลิ้วหนีได้ทันท่วงที มองเกมออกตั้งแต่เริ่ม
เก่งจริงๆ เรื่องแบบนี้...ปัณณ์นึกประชด
“ก็แค่อาหารตาน่า คืนนี้สิ ฉันนัดน้องเดียร์ไว้แล้ว” ชื่อคู่ควงคนล่าสุดถูกเอ่ยออกมาจากปากของภีม ชายหนุ่มมองอาหารตาต่อไปอย่างชื่นมื่น
“แกมันไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาจริงๆ”
เจ้าของผับหัวเราะเหอะ ดวงตาเคร่งขึ้น ลดแก้ววางบนโต๊ะ มองน้ำสีอำพันนิ่งงัน “คนอย่างฉันไม่มีใครอยากมารักหรอก” นึกหยันตัวเอง
“พูดอย่างกับว่ารอใครให้มารักเลยนะครับพี่ภีม” น้องชายของปัณณ์เดินมาร่วมวงสนทนาทันได้ยินประโยครำพันของภีม กว่าจะปลีกตัวจากการกล่อมลูกให้หลับด้วยนิทานก่อนนอนได้ปุณณ์ก็เหนื่อยแทบหมดแรง เพราะทั้งวันก็วุ่นกับการดูแลธุรกิจใหญ่ของครอบครัว นี่ยังโดนผู้เป็นพี่โทรตามให้มาดูคนอาการหนักคนหนึ่ง
“รอให้รัก เหอะ ฉันมันไม่พ้นช่วงทดลองใช้ก็ทิ้งก่อนหน้าแล้ว”
“เลวมากครับพี่ภีม” ปุณณ์อดกระแนะกระแหนใส่ไม่ไหว ตนพอรู้ดีว่าภีมอาการหนักขึ้นเพราะใคร “ถ้าไม่ได้รักใครจริง ก็เลิกทำตัวต่ำเตี้ยยิ่งกว่าเศษดินเลยครับ พี่น่ะนอกจากเกลียดรสหวาน ยังเข้าข่ายเกลียดความรักด้วยรู้ตัวไหม ไม่ต้องมองตาขวางหรอกครับ เพราะผมพูดจริง”
วาจาเราะร้ายของคนปากร้ายกับคนอื่นไปทั่วยกเว้นกับภรรยายกคำมาสาธยายความเป็นภีม คล้ายจะนุ่มนวล แต่กระแทกใจคนฟังอย่างแรง
ภีมหงุดหงิดสุดจะกล่าว ในหนึ่งอาทิตย์จะมีสักวันที่สองพี่น้องจะผนึกกำลังมายกทัพปราบเขากันเต็มอัตราศึก บางทีก็จะใช้ลูกๆ ตัวแสบมาล่อให้เขาไปค้างกับสาวที่ไหนไม่ได้ หรือพอรู้ว่าเขามาผับ สองคนนี้ก็จะรู้ทันที
“มิลันเรียนจบแล้วนะ”
ปัณณ์มองปฏิกิริยาของเพื่อนหลังจากฟังประโยคเรียบเรื่อยที่มาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย และก็เป็นดังคาด ถึงจะเป็นแค่ช่วงวินาทีเดียว เขาก็เห็นแววตาวูบไหวของภีม ก่อนเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว ไม่สนใจ
“มาบอกทำไม ไม่เห็นจะน่าสนใจ” คนไม่สนใจกระดกน้ำรสขมลงคอจนหมดแก้ว กระแทกลงแรงๆ บังคับลมหายใจไม่ให้กลายเป็นทอดถอน แต่รู้สึกว่าการมีลูกพี่ลูกน้องของหญิงสาวที่เขานึกถึงทีไรก็รู้สึกอารมณ์เสียทุกครั้งนั่งทำหน้ายิ้ม ดวงตาจ้องจับผิดมา ภีมก็รู้สึกว่างานนี้ตนกำลังแพ้เผยไต๋ให้คู่พี่น้องรู้บางอย่างในใจที่เขาเองเก็บซ่อนไว้
“ไปห้องน้ำก่อน อากาศแถวนี้มีแต่มลพิษ”
ปัณณ์ทำเสียงในลำคอบอกชัดว่าไม่เชื่อ แต่ยังไม่อยากไล่ต้อนเพื่อนที่กำลังป่วยทางใจให้มากไปกว่านี้ ได้แต่มองแผ่นหลังที่ทำเป็นตั้งตรง เย่อหยิ่ง ไม่สนใคร ผู้หญิงไม่สำคัญ แต่ใจจริง เจ้าตัวเองก็คงรู้ว่าในใจกำลังเหงาแค่ไหน
“นี่ถ้าพี่ภีมรู้ว่ามิลันกำลังดูๆ กับใครอยู่ พี่ภีมจะกู่กลับไหมพี่ปั้น”
“ฉันก็จนปัญญากับมันแล้วจริงๆ”
สองพี่น้องมองหน้ากันก่อนถอนหายใจเฮือกโต นึกห่วงอนาคตของภีมมาตลอด
.........................................................
มาตามสัญญาค่ะ พาพี่ภีมกลับมาแล้ว หลังจากที่รักดังฝันอีกไม่ถึงสิบตอนน่าจะจบ (คนอ่านบอกเรื่องนั้นยังไม่คลี่คลายเลย) เพราะว่าเขียนมิลันไปโผล่ในรักดังฝัน แล้วคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา เอามาแปะๆ ไว้ก่อน ฮา เพราะมิลันยังต้องไปโผล่ในรักดังฝันต่อ ไม่รู้มีใครรอสวีทสุดท้ายนี้ไหม แต่ว่าจะเริ่มแต่งแล้ว ส่วนรักดังฝันเดี๋ยวขอเลื่อนไปอัพในรอบถัดไปค่ะ ไม่เกินสองวัน ^^ มาเปิดเรื่องนี้ไว้ก่อนเฉยๆ รักดังฝันต้องจบก่อนแน่นอน
ปวรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 พ.ย. 2556, 00:48:15 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 พ.ย. 2556, 00:48:15 น.
จำนวนการเข้าชม : 1524
| บทที่ 1（100%）: การเปลี่ยนแปลง >> |
ใบบัวน่ารัก 19 พ.ย. 2556, 05:51:38 น.
4ปีมีลูกกันคู่ละ2คน ไวจัง
4ปีมีลูกกันคู่ละ2คน ไวจัง
ร้อยวจี 19 พ.ย. 2556, 06:37:35 น.
ดีใจมากที่ได้อ่านอีก รีบมานะคะ รอค่ะ
ดีใจมากที่ได้อ่านอีก รีบมานะคะ รอค่ะ
ปรางขวัญ 19 พ.ย. 2556, 07:30:53 น.
รออ่านค่ะ มาถึงคู่มิลันแล้ว
รออ่านค่ะ มาถึงคู่มิลันแล้ว
นักอ่านเหนียวหนึบ 19 พ.ย. 2556, 22:19:34 น.
โว๊ะ เปิดฉากด้วยภาพ พ่อแง่แม่งอน กันเลยทีเดียว
พี่ภีมก็ยังคงไม่สิ้นฤทธิ์ ไม่ทิ้งลายเลยจิงๆ
แตาก็แอบรู้สึกลุ้นๆ กะพี่ภีมนะฮ้าาา ฮีเริ่มดูน่าสงสาร (ใช่สิ หล่อนเป็น FC ฮีนิ!!!)
โว๊ะ เปิดฉากด้วยภาพ พ่อแง่แม่งอน กันเลยทีเดียว
พี่ภีมก็ยังคงไม่สิ้นฤทธิ์ ไม่ทิ้งลายเลยจิงๆ
แตาก็แอบรู้สึกลุ้นๆ กะพี่ภีมนะฮ้าาา ฮีเริ่มดูน่าสงสาร (ใช่สิ หล่อนเป็น FC ฮีนิ!!!)
ผักหวาน 26 พ.ย. 2556, 15:42:50 น.
คู่นี้ก็น่าลุ้นว่าจะไปรอดมั้ย คุณหมอสาวสวยกับหนุ่มเกลียดขนมหวาน อิอิ
คู่นี้ก็น่าลุ้นว่าจะไปรอดมั้ย คุณหมอสาวสวยกับหนุ่มเกลียดขนมหวาน อิอิ