ขาอาฆาตแค้น ชิงชัง และมุ่งหวังที่จะทำลายชีวิตเธอ
ตั้งแต่วันที่บิดาของเขารับตัวนางบำเรอรุ่นลูกเข้ามาอาศัยอยู่ภายใต้ชายคาบ้าน
ความวุ่นวายที่ตามมาอย่างไม่รู้จักจบสิ้นก็ทำให้ชายหนุ่มนึกเกลียดชังน้ำหน้าเธอมากพอแล้ว
หาก ‘เพชรกล้า ฉัตรมงคลกุล’ นักธุรกิจหนุ่มเสือผู้หญิงต้องเจ็บปวดจนแทบขาดใจ
เมื่อเห็นมารดาต้องกลายมาเป็นคนพิการเพราะอุบัติเหตุที่สืบเนื่องมาจากความแพศยาของผู้หญิงคนนั้น
แม้ว่าเขาจะไม่นิยม ‘กิน’ สวะโสโครกที่เหลือเดนมาจากผู้เป็นพ่อ
แต่ในเมื่อรักที่จะเป็นโสเภณีนัก... เขาก็จะ ‘สนอง’ ให้เธอได้เป็นผู้หญิง ‘หลายผัว’ สมความอยาก
“เธอจะคร่ำครวญทำไม! อีกไม่นานเธอก็จะได้รู้ว่ารสรักของฉันมันล้ำเลิศกว่าของคุณพ่อแค่ไหน
ไม่แน่นะ เธออาจจะเปลี่ยนใจมาจับฉันแทนก็ได้ แต่ยากหน่อยนะ เพราะฉันรู้ไส้นางบำเรออย่างเธอดี”
“ปล่อยฉันนะ!” พิรุณญาดิ้นรนหาอิสระทุกวิถีทาง ทั้งจิกทั้งข่วน ปากก็ร้องขออิสระจากเขา
“เล่นตัวอย่างนี้นี่เอง ค่าตัวถึงได้แพง แต่สำหรับฉันนะ จะจ่ายให้งามๆก็ต่อเมื่อพิสูจน์ได้ว่า
ของของเธอน่ะ มันดีจริงหรือเปล่าเท่านั้น แต่ไม่บอกก็รู้ว่าแหลกเหลวแค่ไหน กี่ปีแล้วล่ะ
ที่นอนประเคนให้พ่อฉันเอาน่ะ นี่เห็นว่าคุณพ่อไม่อยู่หรอกนะ ฉันเลยจะสงเคราะห์ให้
จะได้ไม่อดอยากปากแห้งจนเที่ยวเร่ไปให้ใครต่อใครเอาไง”
เขาพูดเยาะเย้ย พลางระดมจูบเธออย่างรุนแรงเป็นการลงโทษที่ทำให้เขาต้องเหนื่อย
“ปล่อยฉันนะ! ปล่อย! คุณท่านจะต้องเสียใจแน่ๆ ถ้ารู้ว่าคุณทำยังงี้”
เธอร้องบอกเพื่อเตือนสติเขา แต่ไม่เป็นผล เพราะมือนั้นกำลังลูบไล้เรือนร่างเธออย่างมีความสุข
“คุณพ่ออาจจะใช่ แต่คุณแม่จะต้องดีใจที่ฉันช่วยท่านกำจัดเธอได้เสียที
แล้วอย่าคิดแรดไปเกาะพี่พีทอีกล่ะ เพราะเมียเขาไม่ใจดีใจเย็นเหมือนคุณแม่แน่”
ทุกสิ่งที่เขาทำ เธอได้แต่ยอมอดทน กล้ำกลืนความรวดร้าวโดยไม่ปริปาก
แม้เด็กสาวกำพร้าอย่าง ‘พิรุณญา’ จะสำนึกในบุญคุณของครอบครัวฉัตรมงคลกุลมากเพียงใด
แต่เธอก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องตอบแทนบุญคุณด้วยวิธีที่แสนจะทุกข์ทรมานเช่นนี้
ไม่เพียงร่างกายที่ยับเยินจะกลายเป็นเครื่องเล่นบำบัดอารมณ์ใคร่ของเพชรกล้าทุกเวลาที่เขาปรารถนา
แต่หัวใจที่บอบช้ำก็ยังถูกเขาเหยียบย่ำไม่ต่างไปจากเศษผ้าขี้ริ้วสำหรับเช็ดเท้าด้วย
และเธอก็คงจะทนและทนต่อไป หากไม่บังเอิญรู้ว่าภายในท้องกำลังมีชีวิตน้อยๆก่อกำเนิดขึ้นมา
พิรุณญาอาจจะทนความเจ็บช้ำได้ทุกอย่าง
แต่จะไม่ยอมให้ลูกของเธอต้องเกิดมาเผชิญกับเรื่องเลวร้าย
ทางสุดท้ายที่จะทำได้ก็คือหนี... หนีไปจากซาตานใจอำมหิตคนนั้น
และไม่มีวันยอมให้ลูกในท้องเรียกคนใจชั่วว่าพ่อเป็นอันขาด!

พร้อมพงษ์ยืนมองภรรยานอนไม่ได้สติ อยู่ในห้องไอซียูด้วยหัวใจล่องลอย และสับสนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นนักหนา ทำไมเรื่องร้ายๆ ถึงได้ประดังเข้ามาหานัก ลูกสาวกับน้องสาวก็อยู่อีกห้องยังไม่ฟื้นขึ้นมาบอกอะไรเลย พิรุณญาหันไปมองหน้าพี่ชายต่างสายเลือดกับพี่สะใภ้ที่ยืนอยู่ไม่ห่างด้วยสายตาเศร้าสร้อย เพราะไม่คาดคิดว่าจะเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นกับคนที่ตัวเองรู้จัก หลังจากที่แม่อันเป็นที่รักจากไปเมื่อแปดปีก่อน
แม้จะไม่ชอบพลอยไพรินหรือพริ้มพราวสักแค่ไหน หรือแม้กระทั่งไม่พอใจในตัวจันทภาบ้างในบางเรื่อง แต่เธอก็ไม่ปรารถนาให้ทั้งหมดต้องจากไป โดยเฉพาะจากไปอย่างกระทันหันและไม่ทันได้สั่งลาด้วยแล้ว นั่นยิ่งไม่ใช่สิ่งที่เธออยากให้เกิดขึ้นเลยสักนิด เพราะรู้หัวอกคนอยู่ข้างหลังดีว่าเป็นยังไง
“คุณน้าครับนี่ก็ดึกมากแล้ว ผมว่ากลับไปพักก่อนดีกว่านะครับ มีอะไรโรงพยาบาลจะติดต่อเราไปทันทีเลยครับ”
พชรเดินเข้ามาหาน้าแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา พร้อมพงษ์รู้ดีว่าตอนนี้ทำอะไรไม่ได้นอกจากรอ เขาถึงยอมกลับไปนอนพักเอาแรงตามคำหลาน วันรุ่งขึ้นพลอยไพรินกับพริ้มพราวฟื้นขึ้นมา ก็พบว่าตัวเองขาแขนหักอย่างละข้างจนต้องเข้าเฝือก นอกนั้นไม่มีอะไรเสียหาย จันทภาฟื้นขึ้นในเที่ยงของวันถัดมา พร้อมกับการเป็นอัมพาตตั้งแต่ระดับเอวลงไป ก็เสียอกเสียใจจนช็อกไปอีกครั้ง เพชรกล้าบินด่วนกลับมาดูอาการแม่ในอีกไม่กี่วัน ทุกคนในบ้านไม่มีใครรู้สาเหตุที่แท้จริง ว่าทำไมทั้งสามคนถึงประสบอุบัติเหตุนอกจากเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น
“สงสารก็แต่พี่ภาเท่านั้น เพราะนังฝนคนเดียวที่เป็นต้นเหตุของเรื่อง ถ้าไม่ต้องไปคอยตามจับมันกับพี่พงษ์ อากับทุกคนก็คงไม่ต้องมารับเคราะห์อย่างนี้ ทำไมคนที่ประสบอุบัติเหตุถึงไม่ใช่มันนะ ทำไมต้องมาเป็นพวกเราด้วย”
พริ้มพราวโอดครวญทั้งน้ำตาต่อหน้าหลานชายพร้อมกับลูกผัว เมื่อเล่าทุกอย่างให้หลานฟังจนหมดสิ้นแล้ว เพชรกล้าไม่รู้จะพูดอะไรออกมาได้ นอกจากเก็บความโกรธและเกลียดชังที่มีต่อตัวต้นเหตุเอาไว้ภายใน เพราะไม่อยากให้ทุกคนไม่สบายใจ โดยเฉพาะผู้เป็นแม่ที่ตอนนี้กำลังเสียใจ กับการสูญเสียครั้งใหญ่ในชีวิต จนแทบไม่อยากจะมีลมหายใจอีกต่อไปแล้ว


หนึ่งอาทิตย์เต็มๆ ที่จันทภารักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล ก่อนหมอจะอนุญาตให้กลับบ้านได้ พิรุณญาย้ายมานอนบ้านเพื่อช่วยเพ็ญดูแลทุกคนชั่วคราว ครอบครัวของหม่อมเจ้าเนื่อง ดิษยพร ซึ่งประกอบไปด้วย หม่อมเพียงพร ผู้เป็นภรรยา หม่อมราชวงศ์ ตรัยคุณ หรือคุณชายเอื้อง ผู้เป็นลูกชาย และหม่อมราชวงศ์ดุรีย์พร หรือคุณหญิงอี๊ดผู้เป็นลูกสาว ที่สนิทสนมกับครอบครัวฉัตรมงคลกุลร่วมสิบปี ต่างก็มารอรับจันทภาที่บ้านเพื่อเป็นกำลังใจ และแม้จะมีบุคคลพิเศษมาคอยต้อนรับสักแค่ไหน คนที่หัวใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอย่างจันทภาก็ไม่อาจจะฝืนยิ้มให้ได้ พร้อมพงษ์กับเพชรกล้าจึงต้องคอยต้อนรับแขกแทน
“ไม่ต้องคิดมากนะครับคุณภา ทำใจให้สบายคิดเสียว่าเป็นคราวเคราะห์ของเรา วันหลังผมจะส่งชายเอื้องกับหญิงอี๊ดมาคอยดูแลนะครับ เพราะอีกหน่อยเพชรก็ต้องกลับแล้วใช่มั้ยครับ”
หม่อมเจ้าเนื่องเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ก่อนจะเตรียมตัวลากลับเมื่อเห็นว่ามาได้สักระยะแล้ว จึงไม่อยากอยู่รบกวนเจ้าของบ้านให้นานไปกว่านี้ เพชรกล้าเห็นแม่ยิ้มน้อยๆ เพียงเท่านั้น แต่ไม่ได้ตอบอะไรออกมา เขาจึงเป็นคนหันไปหาแขกเอง
“ผมคงจะอยู่อีกสักสิบกว่าวันครับท่านชาย แล้วต้องรีบกลับไปเรียนต่อ”
“ชายเอื้องก็มาพักอีกสักเดือน คงจะต้องกลับไปเรียนต่อเหมือนกัน แต่ระหว่างนี้ถ้าไม่มีธุระสำคัญที่ไหน ก็จะให้สองพี่น้องมาช่วยเพชรดูแลคุณภากับหนูพลอยดีกว่า เจ็บพร้อมๆ กันแบบนี้คนดูแลจะแย่เอา งั้นผมขอตัวก่อนก็แล้วกันนะครับ”
พร้อมพงษ์กับเพชรกล้าเดินออกมาส่งแขกจนถึงรถ ตามมารยาทที่ดีของเจ้าบ้าน และในวันต่อมาเพชรกล้าก็ต้องเดินมาต้อนรับแขกพิเศษของครอบครัวด้วยตัวเองอีกครั้ง เมื่อสองพี่น้องมีน้ำใจมาเยี่ยมไข้ พร้อมกับหอบหิ้วของฝากไม่ว่าจะเป็นอาหารหวานคาว หรือแม้แต่ของบำรุงจนแทบจะหอบเข้าบ้านไม่ไหว รถของพร้อมพงษ์ก็แล่นเข้ามาจอดในเวลาไล่เลี่ยกัน เพชรกล้าอดดีใจไม่หาย ที่ในยามแม่เจ็บป่วยผู้พ่อก็รีบสะสางงานแล้วกลับเข้าบ้านเร็วกว่าปกติมาก ทว่าความดีใจของเขาต้องหดหายลงทันตา เมื่อมีอีกคนที่ยังคงอยู่ในชุดนักศึกษาก้าวออกมาจากรถพ่อ
“สวัสดีครับคุณหญิงคุณชาย พากันมาแต่หัววันเชียวแล้วหอบอะไรมาเยอะแยะครับ”
พร้อมพงษ์รับไหว้สองพี่น้องด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม แต่ก็เหมือนแขกจะส่งสีหน้ามีคำถามมาหา เกี่ยวกับหญิงสาวในชุดนักศึกษา เขาจึงร้องเรียกพิรุณญาที่กำลังจะเดินอ้อมไปหลังบ้าน ให้กลับมาทำความรู้จักกับแขกก่อน
“ฝนเป็นลูกพี่พัณที่เสียไปเมื่อแปดปีก่อนที่ผมเคยเล่าให้ฟังไงครับ ผมก็เลยรับมาดูแลต่อตั้งแต่สิบกว่าขวบแล้ว ฝนเป็นเด็กเรียนดี สอบแอดมิชชั่นก็ติดท็อปเท็น แต่ไม่รู้ทำไมจู่ๆ ถึงมาบอกว่าอยากเรียนคหกรรม อาจะทักท้วงก็ไม่อยากก้าวก่ายเรื่องของเด็กก็เลยต้องปล่อย ตอนนี้ก็กำลังจะขึ้นปีสามแล้วครับ”
พร้อมพงษ์บอกกล่าวไปเท่าที่คนยุ่งกับงานอย่างเขาจะรู้เรื่องในครอบครัว พิรุณญายกมือไหว้สองพี่น้องที่มีบรรดาศักดิ์สูงส่งด้วยควานมนอบน้อม แล้วก็ผละไปทิศทางเดิมเพื่อเข้าครัว หม่อมราชวงศ์ดุรีย์พรไม่ใคร่จะได้ใส่ใจกับหญิงสาวนัก จึงเดินตามเพชรกล้าเข้าบ้านแล้วตรงขึ้นด้านบนไปเยี่ยมพลอยไพรินก่อน ส่วนหม่อมราชวงศ์ตรัยคุณสนใจใคร่อยากรู้จักหญิงสาวไม่น้อย แต่ไม่มีโอกาส เขาจึงเดินไปคุยกันไปกับพร้อมพงษ์ตามประสาผู้ชายด้วยกัน
เขามีโอกาสได้มองหญิงสาวในชุดนักศึกษาอีกครั้ง เมื่อเจ้าตัวยกเครื่องดื่มเย็นๆ มาให้เขากับเจ้าของบ้าน แล้วก็รีบผละออกไปอย่างคนรู้งานรู้กาละเทศะตามเดิม เขาอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมเด็กที่เรียนดีได้คะแนนสูงๆ ถึงได้หันเหชีวิตตัวเองเข้าครัวด้วยการเรียนคหกรรม ในเมื่อคณะอื่นที่จะส่งให้มีอาชีพการงานที่ดีกว่านี้มีอีกถมเถ หรือว่าเจ้าตัวจะชอบด้านนี้ ถึงได้เมินหนทางที่โรยไว้ด้วยกลีบกุหลาบ แล้วคว้ากระทะกับตะหลิวแทน แต่เขาก็คิดเรื่องสาวสวยได้ไม่นานก็ต้องละทิ้งความคิดนี้ไว้ แล้วเดินตามเจ้าของบ้านขึ้นไปเยี่ยมจันทภา
“ลงไปนั่งกินอะไรข้างล่างดีกว่านะคุณ แขกมาเยี่ยมอย่านั่งหมกอยู่แต่ในห้องเลย จะได้สดชื่น”
พร้อมพงษ์คะยั้นคะยอผู้เป็นภรรยา แถมมีสายตาของแขกยืนมองอยู่อีกสองคู่ บวกกับลูกชายอีกหนึ่ง ทำให้จันทภาไม่อยากทำตัวเป็นปัญหาให้ทุกคนไม่สบายใจ จึงพยักหน้ารับคำสามี และไม่กี่นาทีก็ถูกลูกชายอุ้มลงมานั่งรถเข็นข้างล่างแล้ว ส่วนพลอยไพรินที่ขากับแขนข้างขวาหักและต้องเข้าเฝือกไว้ ก็ได้น้ำใจจากหม่อมราชวงศ์ตรัยคุณช่วยแบ่งเบาภาระเพชรกล้าอุ้มลงมาเช่นกัน พิรุณญากับเพ็ญต่างก็วุ่นอยู่ในครัวเพื่อเตรียมตั้งโต๊ะ มิตรที่ว่างจากการขับรถและทำสวนก็เข้ามาช่วยเพ็ญผู้เป็นภรรยา ที่เพิ่งจะตกร่องป่องชิ้นแต่งงานกันมาได้ไม่กี่เดือน โดยมีพร้อมพงษ์เป็นเถ้าแก่จัดการให้เกือบทั้งหมด
“พี่เพ็ญไปจัดโต๊ะเถอะค่ะเหลือแค่ผัดจานเดียว เดี๋ยวฝนทำต่อเองค่ะ”
พิรุณญาหันไปบอกแล้วหันกลับไปหากระทะที่กำลังหอมกลิ่นกระเทียมโชยไปทั่วครัว เมื่อเสร็จก็รีบจัดใส่จานแล้วยกออกไปวางบนโต๊ะที่มีแขกนั่งรอกันพร้อมหน้า แรกทีเดียวตั้งใจว่าจัดโต๊ะเสร็จแล้วจะกลับเข้าครัว แต่พร้อมพงษ์ก็ออกคำสั่งให้เด็กสาวมานั่งร่วมโต๊ะด้วย แม้จะไม่อยากทำตามนักแต่ก็เห็นว่าไม่สมที่จะให้ผู้ใหญ่เอ่ยซ้ำ พิรุณญาจึงทำตามอย่างว่าง่าย แต่ก็ไม่วายเป็นกังวลกับสายตาของพลอยไพรินที่มองมาหาอย่างไม่ชอบใจนัก จันทภาอีกคนที่คอยชำเลืองมาด้วยสายตาหมางเมินกว่าหลายๆ ครั้งที่เธอเคยเห็น แม้พยัยามจะคิดทบทวนว่าเผลอไปทำอะไรให้สองแม่ลูกไม่พอใจสักแค่ไหน แต่ก็คิดไม่ออก
“ได้พีเอชดีกลับมาแล้ว คุณชายจะทำอะไรต่อครับ”
พร้อมพงษ์หันไปหาแขกแล้วเริ่มบทสนทนา เพื่อไม่ให้บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเงียบเหงา ทุกคนจึงได้เริ่มกินไปคุยไป เพชรกล้าเองก็เทคแคร์หม่อมราชวงศ์ดุรีย์พรที่นั่งติดกับ เขาด้วยการตักอาหารให้อย่างสุภาพบุรุษและเขาก็มักจะได้รอยยิ้มอย่างเอียงอาย เป็นของแลกเปลี่ยนกลับมาด้วยแทบทุกครั้ง จันทภาถึงกับยิ้มน้อยๆ ออกมาเมื่อเห็นภาพนั้น เพราะตัวเองและครอบครัวของหม่อมเจ้าเนื่องเคยเปรยๆ กันไว้เรื่องอยากเกี่ยวดองเป็นทองแผ่นเดียวกัน ไม่คู่ใดก็คู่หนึ่งเพราะทั้งสองครอบครัวต่างมีลูกสาวและลูกชายกันคนละคน
และอาการเจ็บไข้ได้ป่วยของตัวเองในครั้งนี้ ก็ทำให้เพชรกล้ากลับมาเยี่ยมหลังจากที่ไปเรียนอเมริกาถึงแปดปีแล้ว โดยไม่คิดจะกลับบ้านเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่พอกลับมาแล้วก็ทำให้ความหวังของผู้ใหญ่ เริ่มจะก่อร่างสร้างตัวขึ้นมาบ้างแล้ว ส่วนหม่อมราชวงศ์ตรัยคุณก็ทำให้จันทภามีสุขใจเพิ่มขึ้นอีกนิดิที่มีน้ำใจตักอาหารไปใส่จานให้พลอยไพรินิอย่างไม่ขาดตกบกพร่องเพราะนั่งติดกัน แต่ที่จันทภาไม่ชอบใจเอาเสียเลยก็เห็นจะเป็นตรงที่ ชายหนุ่มหันมาทำแบบเดียวกันกับพิรุณญา ซึ่งเป็นคนที่จันทภาปักใจคิดว่าเป็นต้นเหตุให้ตัวเองต้องกลายสภาพมานั่งบนวิลแชร์อย่างนี้เต็มร้อย
“แล้วจะกลับไปเรียนต่อกันอีกเมื่อไหร่ครับคุณชาย”
พร้อมพงษ์เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นอีก เมื่อภรรยาที่ปกติมักจะทำหน้าที่เอ็นเตอร์เทนแขกทุกครั้ง ไม่ประสงค์จะอ้าปากพูดคุยกับใครในตอนนี้ เขาจึงต้องทำหน้าที่แทนไปพลางๆ ก่อน และเชื่อว่าอีกไม่นานจิตใจของภรรยาคงจะกลับมาเป็นปกติในที่สุด
“อีกสามอาทิตย์ครับ เพราะต้องรอหอบน้องหญิงไปต่อโทด้วย พอผมได้พีเอชดีแล้วสงสัยคงจะต้องยกหน้าที่ดูแลยัยตัวยุ่ง ให้เพชรช่วยรับช่วงแต่แน่ๆ เลยครับ เบื่อเมืองนอกเต็มทีอยากกลับมาอยู่บ้านเราจะแย่”
เพราะหม่อมราชวงศ์ตรัยคุณกับเพชรกล้า เรียนอยู่ที่เดียวกันและคุ้นเคยกันตั้งแต่เขาไปอเมริกาใหม่ๆ แต่เขาเป็นรุ่นพี่อายุมากกว่าเพชรกล้าสองปี เลยจะจบก่อนและจะกลับมาก่อนโดยไม่คิดจะทำงานที่นั่น ไม่เหมือนเพชรกล้าที่เบื่อเมืองไทย เบื่อบ้านหรือและเบื่อคนบางคนในบ้าน จนตั้งมั่นเอาไว้ว่าจะทำงานต่อหลังจากเรียนจบ แรกทีเดียวเขาคิดจะไม่กลับด้วยซ้ำ เพราะไม่อยากมาเห็นมารับรู้เรื่องราวของพ่อกับเด็กเหลือขอ ที่รวมหัวกันทำร้ายจิตใจแม่เขา แต่พอเห็นแม่เป็นแบบนี้ก็คงจะต้องเปลี่ยนความคิดใหม่แล้ว
“ไม่มีปัญหาครับคุณชาย ดีซะอีกผมจะได้มีเพื่อนเพิ่มมาอีกคน เจอแต่หน้าเดิมๆ มาหลายปีเบื่อจะแย่แล้วครับ”
เพชรกล้ารับคำอย่างไม่เกี่ยงงอน เพราะนั่นไม่ใช่ปัญหาอะไรของเขาเลยสักนิด หากจะต้องดูแลใครสักคนเพิ่มขึ้นมา โดยเฉพาะคนที่คุ้นเคยกับครอบครัวเขาดีอย่างหม่อมราชวงศ์ดุรีย์พรด้วยแล้ว เขายิ่งถือเป็นเรื่องน่ายินดียิ่งด้วยซ้ำ สองสามีภรรยาหันไปมองสบตากันอย่างรู้ความหมายโดยนัยเพียงครู่เดียว ก่อนจะทำตัวให้เป็นปกติตามเดิม

กันเกราธัญญรัตน์วรนัน

จำนวนการเข้าชม : 1520

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery