เมียทาสสวาท
ขาอาฆาตแค้น ชิงชัง และมุ่งหวังที่จะทำลายชีวิตเธอ
ตั้งแต่วันที่บิดาของเขารับตัวนางบำเรอรุ่นลูกเข้ามาอาศัยอยู่ภายใต้ชายคาบ้าน
ความวุ่นวายที่ตามมาอย่างไม่รู้จักจบสิ้นก็ทำให้ชายหนุ่มนึกเกลียดชังน้ำหน้าเธอมากพอแล้ว
หาก ‘เพชรกล้า ฉัตรมงคลกุล’ นักธุรกิจหนุ่มเสือผู้หญิงต้องเจ็บปวดจนแทบขาดใจ
เมื่อเห็นมารดาต้องกลายมาเป็นคนพิการเพราะอุบัติเหตุที่สืบเนื่องมาจากความแพศยาของผู้หญิงคนนั้น
แม้ว่าเขาจะไม่นิยม ‘กิน’ สวะโสโครกที่เหลือเดนมาจากผู้เป็นพ่อ
แต่ในเมื่อรักที่จะเป็นโสเภณีนัก... เขาก็จะ ‘สนอง’ ให้เธอได้เป็นผู้หญิง ‘หลายผัว’ สมความอยาก
“เธอจะคร่ำครวญทำไม! อีกไม่นานเธอก็จะได้รู้ว่ารสรักของฉันมันล้ำเลิศกว่าของคุณพ่อแค่ไหน
ไม่แน่นะ เธออาจจะเปลี่ยนใจมาจับฉันแทนก็ได้ แต่ยากหน่อยนะ เพราะฉันรู้ไส้นางบำเรออย่างเธอดี”
“ปล่อยฉันนะ!” พิรุณญาดิ้นรนหาอิสระทุกวิถีทาง ทั้งจิกทั้งข่วน ปากก็ร้องขออิสระจากเขา
“เล่นตัวอย่างนี้นี่เอง ค่าตัวถึงได้แพง แต่สำหรับฉันนะ จะจ่ายให้งามๆก็ต่อเมื่อพิสูจน์ได้ว่า
ของของเธอน่ะ มันดีจริงหรือเปล่าเท่านั้น แต่ไม่บอกก็รู้ว่าแหลกเหลวแค่ไหน กี่ปีแล้วล่ะ
ที่นอนประเคนให้พ่อฉันเอาน่ะ นี่เห็นว่าคุณพ่อไม่อยู่หรอกนะ ฉันเลยจะสงเคราะห์ให้
จะได้ไม่อดอยากปากแห้งจนเที่ยวเร่ไปให้ใครต่อใครเอาไง”
เขาพูดเยาะเย้ย พลางระดมจูบเธออย่างรุนแรงเป็นการลงโทษที่ทำให้เขาต้องเหนื่อย
“ปล่อยฉันนะ! ปล่อย! คุณท่านจะต้องเสียใจแน่ๆ ถ้ารู้ว่าคุณทำยังงี้”
เธอร้องบอกเพื่อเตือนสติเขา แต่ไม่เป็นผล เพราะมือนั้นกำลังลูบไล้เรือนร่างเธออย่างมีความสุข
“คุณพ่ออาจจะใช่ แต่คุณแม่จะต้องดีใจที่ฉันช่วยท่านกำจัดเธอได้เสียที
แล้วอย่าคิดแรดไปเกาะพี่พีทอีกล่ะ เพราะเมียเขาไม่ใจดีใจเย็นเหมือนคุณแม่แน่”
ทุกสิ่งที่เขาทำ เธอได้แต่ยอมอดทน กล้ำกลืนความรวดร้าวโดยไม่ปริปาก
แม้เด็กสาวกำพร้าอย่าง ‘พิรุณญา’ จะสำนึกในบุญคุณของครอบครัวฉัตรมงคลกุลมากเพียงใด
แต่เธอก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องตอบแทนบุญคุณด้วยวิธีที่แสนจะทุกข์ทรมานเช่นนี้
ไม่เพียงร่างกายที่ยับเยินจะกลายเป็นเครื่องเล่นบำบัดอารมณ์ใคร่ของเพชรกล้าทุกเวลาที่เขาปรารถนา
แต่หัวใจที่บอบช้ำก็ยังถูกเขาเหยียบย่ำไม่ต่างไปจากเศษผ้าขี้ริ้วสำหรับเช็ดเท้าด้วย
และเธอก็คงจะทนและทนต่อไป หากไม่บังเอิญรู้ว่าภายในท้องกำลังมีชีวิตน้อยๆก่อกำเนิดขึ้นมา
พิรุณญาอาจจะทนความเจ็บช้ำได้ทุกอย่าง
แต่จะไม่ยอมให้ลูกของเธอต้องเกิดมาเผชิญกับเรื่องเลวร้าย
ทางสุดท้ายที่จะทำได้ก็คือหนี... หนีไปจากซาตานใจอำมหิตคนนั้น
และไม่มีวันยอมให้ลูกในท้องเรียกคนใจชั่วว่าพ่อเป็นอันขาด!
ตั้งแต่วันที่บิดาของเขารับตัวนางบำเรอรุ่นลูกเข้ามาอาศัยอยู่ภายใต้ชายคาบ้าน
ความวุ่นวายที่ตามมาอย่างไม่รู้จักจบสิ้นก็ทำให้ชายหนุ่มนึกเกลียดชังน้ำหน้าเธอมากพอแล้ว
หาก ‘เพชรกล้า ฉัตรมงคลกุล’ นักธุรกิจหนุ่มเสือผู้หญิงต้องเจ็บปวดจนแทบขาดใจ
เมื่อเห็นมารดาต้องกลายมาเป็นคนพิการเพราะอุบัติเหตุที่สืบเนื่องมาจากความแพศยาของผู้หญิงคนนั้น
แม้ว่าเขาจะไม่นิยม ‘กิน’ สวะโสโครกที่เหลือเดนมาจากผู้เป็นพ่อ
แต่ในเมื่อรักที่จะเป็นโสเภณีนัก... เขาก็จะ ‘สนอง’ ให้เธอได้เป็นผู้หญิง ‘หลายผัว’ สมความอยาก
“เธอจะคร่ำครวญทำไม! อีกไม่นานเธอก็จะได้รู้ว่ารสรักของฉันมันล้ำเลิศกว่าของคุณพ่อแค่ไหน
ไม่แน่นะ เธออาจจะเปลี่ยนใจมาจับฉันแทนก็ได้ แต่ยากหน่อยนะ เพราะฉันรู้ไส้นางบำเรออย่างเธอดี”
“ปล่อยฉันนะ!” พิรุณญาดิ้นรนหาอิสระทุกวิถีทาง ทั้งจิกทั้งข่วน ปากก็ร้องขออิสระจากเขา
“เล่นตัวอย่างนี้นี่เอง ค่าตัวถึงได้แพง แต่สำหรับฉันนะ จะจ่ายให้งามๆก็ต่อเมื่อพิสูจน์ได้ว่า
ของของเธอน่ะ มันดีจริงหรือเปล่าเท่านั้น แต่ไม่บอกก็รู้ว่าแหลกเหลวแค่ไหน กี่ปีแล้วล่ะ
ที่นอนประเคนให้พ่อฉันเอาน่ะ นี่เห็นว่าคุณพ่อไม่อยู่หรอกนะ ฉันเลยจะสงเคราะห์ให้
จะได้ไม่อดอยากปากแห้งจนเที่ยวเร่ไปให้ใครต่อใครเอาไง”
เขาพูดเยาะเย้ย พลางระดมจูบเธออย่างรุนแรงเป็นการลงโทษที่ทำให้เขาต้องเหนื่อย
“ปล่อยฉันนะ! ปล่อย! คุณท่านจะต้องเสียใจแน่ๆ ถ้ารู้ว่าคุณทำยังงี้”
เธอร้องบอกเพื่อเตือนสติเขา แต่ไม่เป็นผล เพราะมือนั้นกำลังลูบไล้เรือนร่างเธออย่างมีความสุข
“คุณพ่ออาจจะใช่ แต่คุณแม่จะต้องดีใจที่ฉันช่วยท่านกำจัดเธอได้เสียที
แล้วอย่าคิดแรดไปเกาะพี่พีทอีกล่ะ เพราะเมียเขาไม่ใจดีใจเย็นเหมือนคุณแม่แน่”
ทุกสิ่งที่เขาทำ เธอได้แต่ยอมอดทน กล้ำกลืนความรวดร้าวโดยไม่ปริปาก
แม้เด็กสาวกำพร้าอย่าง ‘พิรุณญา’ จะสำนึกในบุญคุณของครอบครัวฉัตรมงคลกุลมากเพียงใด
แต่เธอก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องตอบแทนบุญคุณด้วยวิธีที่แสนจะทุกข์ทรมานเช่นนี้
ไม่เพียงร่างกายที่ยับเยินจะกลายเป็นเครื่องเล่นบำบัดอารมณ์ใคร่ของเพชรกล้าทุกเวลาที่เขาปรารถนา
แต่หัวใจที่บอบช้ำก็ยังถูกเขาเหยียบย่ำไม่ต่างไปจากเศษผ้าขี้ริ้วสำหรับเช็ดเท้าด้วย
และเธอก็คงจะทนและทนต่อไป หากไม่บังเอิญรู้ว่าภายในท้องกำลังมีชีวิตน้อยๆก่อกำเนิดขึ้นมา
พิรุณญาอาจจะทนความเจ็บช้ำได้ทุกอย่าง
แต่จะไม่ยอมให้ลูกของเธอต้องเกิดมาเผชิญกับเรื่องเลวร้าย
ทางสุดท้ายที่จะทำได้ก็คือหนี... หนีไปจากซาตานใจอำมหิตคนนั้น
และไม่มีวันยอมให้ลูกในท้องเรียกคนใจชั่วว่าพ่อเป็นอันขาด!
Tags: เศร้า รันทด พระเอกโหด
ตอน: หนามหัวใจ
“พี่ภาก็มัวแต่นั่งๆ นอนๆ อยู่บ้านจะไปรู้อะไร เด็กสมัยนี้มันไวไฟจะตาย ใครให้มันหน่อยขี้คร้านจะรีบแก้ผ้ารอ ทำใจเย็นๆ ไว้เถอะนะ อีกหน่อยจะได้นังเด็กนั่นมาเป็นน้อยหรอก พี่พัณนี่ฉลาดนะ ตายไปแล้วยังอุตส่าห์มองการณ์ไกล รีบสั่งให้พี่พงษ์เอานังเด็กนี่หนีจากตาพีทมา ไม่งั้นป่านนี้คงจะได้เป็นพี่น้องหน้าท้องชนกันเข้าให้แล้วกระมัง แต่ขึ้นชื่อว่าตัวซวย อยู่ที่ไหนมันก็ซวยวันยังค่ำ ไม่ได้คนมันก็เอาอีกคน พริ้มน่ะบอกแล้วว่าอย่าปล่อยให้มันไปอยู่หอ มันห่างหูห่างตา พี่พงษ์จะดอดไปเอามันเมื่อไหร่ท่าไหนยังไงก็ได้”
พริ้มพราวไม่รั้งรอที่จะพูดในสิ่งที่ตัวเองเห็น และแม้จะเป็นการเห็นเพียงน้อยนิด แต่ก็สามารถนำมาเสริมเติมแต่งได้เป็นวรรคเป็นเวร แล้วมีหรือที่จันทภาจะไม่หวั่นไหวหรือไขว้เขวบ้าง เพราะพิรุณญาที่เติบโตเป็นสาวมาแล้วนั้นมีหน้าตาสะสวย ผิวพรรณขาวผ่อง น่าจับน่ามองในสายตาผู้ชายไม่น้อย
“ก็ยัยพลอยไม่ชอบให้ฝนมาอยู่ที่นี่ พี่ก็เลยให้ไปอยู่หอ ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ใครจะให้ไปล่ะพริ้มก็”
“ก็พลอยไม่ชอบหน้ามันนี่คะคุณแม่ เอางี้ดีมั้ยคะ พลอยจะให้คนคอยจับตาดูมันไว้ ถ้าเห็นไม่ชอบมาพากล เราไปจัดการมันขั้นเด็ดขาดไปเลยค่ะ” พลอยไพรินก็รู้สึกผิดไม่น้อยที่เอาแต่ใจตัว ยอมให้คู่ปรับไปอยู่ไกลหูไกลตา จนต้องมานั่งกลุ้มเป็นเพื่อนแม่แบบนี้
“ดีๆ ยัยพลอย จะจับนังนี่เราต้องเอาให้ได้คาหนังคาเขา จากนั้นเราจะได้เฉดหัวมันออกไปจากชีวิตพวกเราซักที วุ่นวายกับมันมานานแล้ว ไม่รู้พ่อแม่มันเป็นคนยังไงมันถึงได้เนรคุณอย่างหน้าตาเฉยขนาดนี้ หนอย! ทำเป็นรักนวลสงวนตัวไปพักหอหญิง ที่แท้มันก็อยากเป็นเมียน้อยพี่พงษ์จนตัวสั่นนี่เอง พี่เรารึก็อ่อนหัดจริงๆ ไม่ทันมารยามันซักที”
จันทภาได้แต่ชะเง้อคอคอยผู้เป็นสามี ที่พักนี้กลับบ้านดึกแทบทุกคืน จะเอ่ยปากถามก็ดูเหมือนจะเป็นการคาดคั้นจนเกินเหตุ จะดุหรือด่าก็ยิ่งทำไม่ได้ใหญ่ ด้วยตัวเองต้องคอยพึ่งพาเงินทุกบาททุกสตางค์จากสามีที่เป็นคนหยิบยื่นให้ เมื่อไม่รู้จะจัดการกับคนของตัวเองยังไง สิ่งที่ทำได้ก็คือจัดการกับคนต้นเหตุต้นปัญหา ที่นับตั้งแต่มาอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน จันทภายิ่งรู้สึกว่า พิรุณญาจะนำแต่เรื่องร้อนอกร้อนใจมาให้ไม่เคยว่างเว้น ตอนเด็กก็ร้อนใจเพราะมีปัญหากับลูกสาวไม่ว่างเว้น พอเป็นสาวก็ใกล้ชิดกับผู้เป็นสามีอย่างไม่หวงเนื้อหวงตัว
ยิ่งในวันรุ่งขึ้นเมื่อสามีเรียกพิรุณญาเข้าไปช่วยในห้องทำงานด้วยแล้ว จันทภายิ่งร้อนรนจิตใจอย่างบอกไม่ถูก จะเปิดประตูเข้าไปดูก็เกรงว่าจะไม่เหมาะสม เพราะรู้ดีว่าสามีไม่ชอบให้ใครไปกวนเวลาทำงาน จะหันหน้าไปหาลูกสาวก็ออกไปเที่ยวกับอาพริ้มแล้ว มีเพียงคนเดียวที่จันทภาพอจะระบายความอัดอั้นตันใจได้ นั่นก็คือลูกชายที่อยู่อีกซีกโลก และเมื่อได้ระบายออกมาบ้าง ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะโล่งขึ้นมาหน่อยนั่นเอง
“อีกกี่ปีจะจบนะฝน แล้วคิดไว้หรือยังว่าจะทำงานที่ไหน”
จันทภาเอ่ยถามเมื่อนั่งกินมื้อเที่ยงด้วยกันพร้อมกับสามี คนถูกถามเงยขึ้นไปมองแล้วยิ้มด้วยความอ่อนโยนก่อนจะเอ่ยออกไป แต่ก็ยังช้ากว่าพร้อมพงษ์อยู่มากที่ชิงตอบไปก่อน
“ผมคงจะให้ฝนไปช่วยงานออฟฟิศ ไม่ให้ไปทำงานที่ไหนหรอก จะได้คอยแบ่งเบางานบ้าง เห็นมั้ยล่ะบอกให้เรียนบริหารก็ไม่เอา สุดท้ายก็ต้องมาช่วยงานฉันอยู่ดี แต่ไม่เป็นไรหรอก ตอนต่อโทก็ลงบริหารแล้วกันนะฝน อ้อ! แล้วคืนนี้ก็นอนที่นี่เลยนะ พรุ่งนี้จะได้ทำงานที่ค้างอยู่เลย ฉันนัดลูกค้าไว้ที่โรงแรมกว่าจะกลับก็คงจะเย็นๆ”
“ค่ะคุณท่าน”
พิรุณญามักจะมีโอกาสได้เอ่ยคำนี้ออกมาเท่านั้น นับตั้งแต่เข้ามาอยู่ใต้ชายคาบ้านฉัตรมงคลกุล รอยยิ้มหรือคำพูดอื่นๆ นั้นมีน้อยครั้งเต็มทีที่จะเล็ดลอดออกมาจากปาก ยกเว้นเวลาที่ได้เข้าครัวทำอาหารกับเพ็ญ ที่จะยิ้มบ้างแต่ก็ไม่บ่อยนัก ก่อนเที่ยงของวันถัดมาพร้อมพงษ์โผล่เข้ามานั่งทำงานในห้องแล้วก็รีบออกไป เพราะใกล้จะถึงเวลานัดกับลูกค้าแล้ว พิรุณญาจึงทำงานอยู่เงียบๆ คนเดียว
บ่ายโมงนิดๆ เพ็ญจึงเดินมาเคาะประตูห้องให้ออกไปกินข้าว ยังไม่ทันจะได้ตักอาหารเข้าปาก พร้อมพงษ์ก็โทรมาบอกให้เอาเอกสารที่ลืมไว้ไปให้ที่โรงแรมด่วน มิตรขับรถพาจันทภาไปข้างนอก ส่วนพลอยไพรินยังไม่ตื่น พิรุณญาจึงตัดสินใจเดินออกไปหน้าปากซอยเพื่อนั่งแท็กซี่ จันทภากลับเข้ามาในบ้านรู้เรื่องจากเพ็ญเพียงแค่
“คุณท่านโทรมาบอกให้คุณฝนไปหาที่โรงแรมค่ะ”
จันทภาแทบจะลมจับด้วยไม่รู้จะทำยังไง จึงรีบโทรไปหาพริ้มพราวและไปเคาะประตูห้องลูกสาวเสียงดังลั่นบ้าน
“อะไรนะคะคุณแม่! มันจะมากไปแล้วนะนังนี่ เดี๋ยวพลอยจะพาไปจัดการมันเองค่ะ ขออาบน้ำแป๊บเดียว ระหว่างนี้คุณแม่ก็พยัยามหาข้อมูลไว้ว่าคุณพ่อไปโรงแรมไหนเราจะได้ตามไปจัดการมันถูก”
สิ้นคำพลอยไพรินก็กลับเข้าห้อง จันทภาไม่รู้จะทำยังไงเพราะใจมันสั่นไปหมด พริ้มพราวคือคนที่จัดการเรื่องโรงแรมให้ด้วยการแกล้งโทรไปถามพี่ชายว่าอยู่แถวไหน และเมื่อได้พิกัดที่แน่นอนแล้วทั้งสามจึงรีบรุดไปจุดหมายทันที
“พริ้มรู้แค่โรงแรมนะคะพี่ภา ไม่กล้าถามเบอร์ห้องกับพี่พงษ์หรอกค่ะ แต่ไม่เป็นไรเราไปถามฟร้อนท์เองก็ได้ ถ้าพี่พงษ์เช็คอินชื่อตัวเองนะคะ”
พริ้มพราวรีบออกตัวเมื่อรถจอดกึกลง ทั้งสามรีบตรงไปสอบถามเจ้าหน้าที่ฟร้อนท์ทันที แต่ตรวจดูหลายรอบก็ไม่ปรากฏชื่อของพร้อมพงษ์เช็คอิน ชื่อพิรุณญาก็ไม่มี ทั้งสามยืนหน้าซีดอยู่ตรงนั้นเพราะไม่รู้จะทำยังไงดี พริ้มพราวไม่รอช้ารีบกดมือถือไปหาพี่ชายในทันที ไม่นานพร้อมพงษ์ก็เดินออกมาจากห้องอาหาร พร้อมแขกชาวต่างชาติอีกสี่คน ขณะคุยโทรศัพท์กับน้องอยู่ ก็เห็นลูกเมียและน้องยืนอยู่แถวนั้นพอดี
“เออ! พริ้มพาพี่ภากับยัยพลอยมากินอาหารจีนค่ะที่นี่ค่ะ เพื่อนไปโม้ว่าอร่อยมาก” พริ้มพราวตั้งสติได้ก่อนใครเพื่อน เมื่อพี่ชายเอ่ยถามจึงรีบตอบออกไปโดยไม่ได้คิดหน้าคิดหลัง
“แล้วนึกยังไงถึงได้พากันมากินถึงนี่ล่ะ จะบ่ายสามแล้วนะ หรือว่ายัยพลอยเพิ่งจะตื่นกันล่ะเรา ดูแลกันเองนะพี่ไปล่ะลูกค้ารอ” สิ้นคำพร้อมพงษ์ก็ผละจากไป ทิ้งให้ทั้งสามคนหันไปมองหน้ากันด้วยความงวยงง จันทภาโทรกลับไปที่บ้านถามเพ็ญ ก็รู้ว่าพิรุณญานั่งทำงานอยู่ในห้องได้สักพักแล้ว จึงโล่งใจขึ้นมาในทันที
“อะไรกันคะคุณแม่ ทีหลังก็ถามพี่เพ็ญให้ดีๆ ก่อนสิคะ ดีนะที่คุณพ่อไม่สงสัยเรา กลับกันเถอะค่ะพลอยจะไปส่ง แล้วจะออกไปหาเพื่อน” แล้วทั้งหมดก็เดินหน้าจ๋อยกลับไปหารถ จากนั้นก็หัวเราะออกมาด้วยความขำกับเหตุการณ์เมื่อครู่
“เฮ้อ! คิดว่าจะได้ตบนังฝนฉาดสองฉาดซักหน่อยเกลียดขี้หน้ามันมานานแล้ว” พริ้มพราวบ่นด้วยความเสียดาย ทำเอาพี่สะใภ้หันไปทำตาเขียวใส่
“ไม่ได้ตบก็ไม่ดีหรือไงจ้ะน้องพริ้ม เพราะถ้าได้ตบก็แปลว่าคุณพงษ์กับยัยฝนมีอะไรกันน่ะสิ คนที่แย่ล่ะจะเป็นพี่นะจ้ะ เอ๊ะ! หรือว่าเรื่องระหว่างสองคนนี้จะไม่มีอะไรแต่พวกเราเข้าใจผิดกันไปเอง หรือว่าไงล่ะยัยพลอย”
คนถูกถามหันมาหาแม่ด้วยอาการครุ่นคิด เพราะไม่แน่ใจนัก ครั้นจะไม่ปักใจเชื่อตัวเองก็เคยเห็นพ่อกับคู่ปรับนัดเจอกันหน้ามหาวิทยาลัยอยู่หลายครั้ง และจากคำบอกเล่าของเพื่อนสองสามคนที่บังเอิญไปเจอตามร้านอาหารอีก ไหนจะเรื่องที่ปันนิตาที่มักจะโทรมาฟ้องผู้แม่ว่าพชรมักจะนัดเจอน้องสาวต่างสายเลือดบ่อยๆ ในเวลาค่ำๆ มืด ทั้งหมดทั้งมวลล้วนแล้วแต่ชวนให้คิดทั้งนั้น
‘โคร้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม’
พริ้มพราวไม่รั้งรอที่จะพูดในสิ่งที่ตัวเองเห็น และแม้จะเป็นการเห็นเพียงน้อยนิด แต่ก็สามารถนำมาเสริมเติมแต่งได้เป็นวรรคเป็นเวร แล้วมีหรือที่จันทภาจะไม่หวั่นไหวหรือไขว้เขวบ้าง เพราะพิรุณญาที่เติบโตเป็นสาวมาแล้วนั้นมีหน้าตาสะสวย ผิวพรรณขาวผ่อง น่าจับน่ามองในสายตาผู้ชายไม่น้อย
“ก็ยัยพลอยไม่ชอบให้ฝนมาอยู่ที่นี่ พี่ก็เลยให้ไปอยู่หอ ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ใครจะให้ไปล่ะพริ้มก็”
“ก็พลอยไม่ชอบหน้ามันนี่คะคุณแม่ เอางี้ดีมั้ยคะ พลอยจะให้คนคอยจับตาดูมันไว้ ถ้าเห็นไม่ชอบมาพากล เราไปจัดการมันขั้นเด็ดขาดไปเลยค่ะ” พลอยไพรินก็รู้สึกผิดไม่น้อยที่เอาแต่ใจตัว ยอมให้คู่ปรับไปอยู่ไกลหูไกลตา จนต้องมานั่งกลุ้มเป็นเพื่อนแม่แบบนี้
“ดีๆ ยัยพลอย จะจับนังนี่เราต้องเอาให้ได้คาหนังคาเขา จากนั้นเราจะได้เฉดหัวมันออกไปจากชีวิตพวกเราซักที วุ่นวายกับมันมานานแล้ว ไม่รู้พ่อแม่มันเป็นคนยังไงมันถึงได้เนรคุณอย่างหน้าตาเฉยขนาดนี้ หนอย! ทำเป็นรักนวลสงวนตัวไปพักหอหญิง ที่แท้มันก็อยากเป็นเมียน้อยพี่พงษ์จนตัวสั่นนี่เอง พี่เรารึก็อ่อนหัดจริงๆ ไม่ทันมารยามันซักที”
จันทภาได้แต่ชะเง้อคอคอยผู้เป็นสามี ที่พักนี้กลับบ้านดึกแทบทุกคืน จะเอ่ยปากถามก็ดูเหมือนจะเป็นการคาดคั้นจนเกินเหตุ จะดุหรือด่าก็ยิ่งทำไม่ได้ใหญ่ ด้วยตัวเองต้องคอยพึ่งพาเงินทุกบาททุกสตางค์จากสามีที่เป็นคนหยิบยื่นให้ เมื่อไม่รู้จะจัดการกับคนของตัวเองยังไง สิ่งที่ทำได้ก็คือจัดการกับคนต้นเหตุต้นปัญหา ที่นับตั้งแต่มาอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน จันทภายิ่งรู้สึกว่า พิรุณญาจะนำแต่เรื่องร้อนอกร้อนใจมาให้ไม่เคยว่างเว้น ตอนเด็กก็ร้อนใจเพราะมีปัญหากับลูกสาวไม่ว่างเว้น พอเป็นสาวก็ใกล้ชิดกับผู้เป็นสามีอย่างไม่หวงเนื้อหวงตัว
ยิ่งในวันรุ่งขึ้นเมื่อสามีเรียกพิรุณญาเข้าไปช่วยในห้องทำงานด้วยแล้ว จันทภายิ่งร้อนรนจิตใจอย่างบอกไม่ถูก จะเปิดประตูเข้าไปดูก็เกรงว่าจะไม่เหมาะสม เพราะรู้ดีว่าสามีไม่ชอบให้ใครไปกวนเวลาทำงาน จะหันหน้าไปหาลูกสาวก็ออกไปเที่ยวกับอาพริ้มแล้ว มีเพียงคนเดียวที่จันทภาพอจะระบายความอัดอั้นตันใจได้ นั่นก็คือลูกชายที่อยู่อีกซีกโลก และเมื่อได้ระบายออกมาบ้าง ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะโล่งขึ้นมาหน่อยนั่นเอง
“อีกกี่ปีจะจบนะฝน แล้วคิดไว้หรือยังว่าจะทำงานที่ไหน”
จันทภาเอ่ยถามเมื่อนั่งกินมื้อเที่ยงด้วยกันพร้อมกับสามี คนถูกถามเงยขึ้นไปมองแล้วยิ้มด้วยความอ่อนโยนก่อนจะเอ่ยออกไป แต่ก็ยังช้ากว่าพร้อมพงษ์อยู่มากที่ชิงตอบไปก่อน
“ผมคงจะให้ฝนไปช่วยงานออฟฟิศ ไม่ให้ไปทำงานที่ไหนหรอก จะได้คอยแบ่งเบางานบ้าง เห็นมั้ยล่ะบอกให้เรียนบริหารก็ไม่เอา สุดท้ายก็ต้องมาช่วยงานฉันอยู่ดี แต่ไม่เป็นไรหรอก ตอนต่อโทก็ลงบริหารแล้วกันนะฝน อ้อ! แล้วคืนนี้ก็นอนที่นี่เลยนะ พรุ่งนี้จะได้ทำงานที่ค้างอยู่เลย ฉันนัดลูกค้าไว้ที่โรงแรมกว่าจะกลับก็คงจะเย็นๆ”
“ค่ะคุณท่าน”
พิรุณญามักจะมีโอกาสได้เอ่ยคำนี้ออกมาเท่านั้น นับตั้งแต่เข้ามาอยู่ใต้ชายคาบ้านฉัตรมงคลกุล รอยยิ้มหรือคำพูดอื่นๆ นั้นมีน้อยครั้งเต็มทีที่จะเล็ดลอดออกมาจากปาก ยกเว้นเวลาที่ได้เข้าครัวทำอาหารกับเพ็ญ ที่จะยิ้มบ้างแต่ก็ไม่บ่อยนัก ก่อนเที่ยงของวันถัดมาพร้อมพงษ์โผล่เข้ามานั่งทำงานในห้องแล้วก็รีบออกไป เพราะใกล้จะถึงเวลานัดกับลูกค้าแล้ว พิรุณญาจึงทำงานอยู่เงียบๆ คนเดียว
บ่ายโมงนิดๆ เพ็ญจึงเดินมาเคาะประตูห้องให้ออกไปกินข้าว ยังไม่ทันจะได้ตักอาหารเข้าปาก พร้อมพงษ์ก็โทรมาบอกให้เอาเอกสารที่ลืมไว้ไปให้ที่โรงแรมด่วน มิตรขับรถพาจันทภาไปข้างนอก ส่วนพลอยไพรินยังไม่ตื่น พิรุณญาจึงตัดสินใจเดินออกไปหน้าปากซอยเพื่อนั่งแท็กซี่ จันทภากลับเข้ามาในบ้านรู้เรื่องจากเพ็ญเพียงแค่
“คุณท่านโทรมาบอกให้คุณฝนไปหาที่โรงแรมค่ะ”
จันทภาแทบจะลมจับด้วยไม่รู้จะทำยังไง จึงรีบโทรไปหาพริ้มพราวและไปเคาะประตูห้องลูกสาวเสียงดังลั่นบ้าน
“อะไรนะคะคุณแม่! มันจะมากไปแล้วนะนังนี่ เดี๋ยวพลอยจะพาไปจัดการมันเองค่ะ ขออาบน้ำแป๊บเดียว ระหว่างนี้คุณแม่ก็พยัยามหาข้อมูลไว้ว่าคุณพ่อไปโรงแรมไหนเราจะได้ตามไปจัดการมันถูก”
สิ้นคำพลอยไพรินก็กลับเข้าห้อง จันทภาไม่รู้จะทำยังไงเพราะใจมันสั่นไปหมด พริ้มพราวคือคนที่จัดการเรื่องโรงแรมให้ด้วยการแกล้งโทรไปถามพี่ชายว่าอยู่แถวไหน และเมื่อได้พิกัดที่แน่นอนแล้วทั้งสามจึงรีบรุดไปจุดหมายทันที
“พริ้มรู้แค่โรงแรมนะคะพี่ภา ไม่กล้าถามเบอร์ห้องกับพี่พงษ์หรอกค่ะ แต่ไม่เป็นไรเราไปถามฟร้อนท์เองก็ได้ ถ้าพี่พงษ์เช็คอินชื่อตัวเองนะคะ”
พริ้มพราวรีบออกตัวเมื่อรถจอดกึกลง ทั้งสามรีบตรงไปสอบถามเจ้าหน้าที่ฟร้อนท์ทันที แต่ตรวจดูหลายรอบก็ไม่ปรากฏชื่อของพร้อมพงษ์เช็คอิน ชื่อพิรุณญาก็ไม่มี ทั้งสามยืนหน้าซีดอยู่ตรงนั้นเพราะไม่รู้จะทำยังไงดี พริ้มพราวไม่รอช้ารีบกดมือถือไปหาพี่ชายในทันที ไม่นานพร้อมพงษ์ก็เดินออกมาจากห้องอาหาร พร้อมแขกชาวต่างชาติอีกสี่คน ขณะคุยโทรศัพท์กับน้องอยู่ ก็เห็นลูกเมียและน้องยืนอยู่แถวนั้นพอดี
“เออ! พริ้มพาพี่ภากับยัยพลอยมากินอาหารจีนค่ะที่นี่ค่ะ เพื่อนไปโม้ว่าอร่อยมาก” พริ้มพราวตั้งสติได้ก่อนใครเพื่อน เมื่อพี่ชายเอ่ยถามจึงรีบตอบออกไปโดยไม่ได้คิดหน้าคิดหลัง
“แล้วนึกยังไงถึงได้พากันมากินถึงนี่ล่ะ จะบ่ายสามแล้วนะ หรือว่ายัยพลอยเพิ่งจะตื่นกันล่ะเรา ดูแลกันเองนะพี่ไปล่ะลูกค้ารอ” สิ้นคำพร้อมพงษ์ก็ผละจากไป ทิ้งให้ทั้งสามคนหันไปมองหน้ากันด้วยความงวยงง จันทภาโทรกลับไปที่บ้านถามเพ็ญ ก็รู้ว่าพิรุณญานั่งทำงานอยู่ในห้องได้สักพักแล้ว จึงโล่งใจขึ้นมาในทันที
“อะไรกันคะคุณแม่ ทีหลังก็ถามพี่เพ็ญให้ดีๆ ก่อนสิคะ ดีนะที่คุณพ่อไม่สงสัยเรา กลับกันเถอะค่ะพลอยจะไปส่ง แล้วจะออกไปหาเพื่อน” แล้วทั้งหมดก็เดินหน้าจ๋อยกลับไปหารถ จากนั้นก็หัวเราะออกมาด้วยความขำกับเหตุการณ์เมื่อครู่
“เฮ้อ! คิดว่าจะได้ตบนังฝนฉาดสองฉาดซักหน่อยเกลียดขี้หน้ามันมานานแล้ว” พริ้มพราวบ่นด้วยความเสียดาย ทำเอาพี่สะใภ้หันไปทำตาเขียวใส่
“ไม่ได้ตบก็ไม่ดีหรือไงจ้ะน้องพริ้ม เพราะถ้าได้ตบก็แปลว่าคุณพงษ์กับยัยฝนมีอะไรกันน่ะสิ คนที่แย่ล่ะจะเป็นพี่นะจ้ะ เอ๊ะ! หรือว่าเรื่องระหว่างสองคนนี้จะไม่มีอะไรแต่พวกเราเข้าใจผิดกันไปเอง หรือว่าไงล่ะยัยพลอย”
คนถูกถามหันมาหาแม่ด้วยอาการครุ่นคิด เพราะไม่แน่ใจนัก ครั้นจะไม่ปักใจเชื่อตัวเองก็เคยเห็นพ่อกับคู่ปรับนัดเจอกันหน้ามหาวิทยาลัยอยู่หลายครั้ง และจากคำบอกเล่าของเพื่อนสองสามคนที่บังเอิญไปเจอตามร้านอาหารอีก ไหนจะเรื่องที่ปันนิตาที่มักจะโทรมาฟ้องผู้แม่ว่าพชรมักจะนัดเจอน้องสาวต่างสายเลือดบ่อยๆ ในเวลาค่ำๆ มืด ทั้งหมดทั้งมวลล้วนแล้วแต่ชวนให้คิดทั้งนั้น
‘โคร้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม’
กันเกราธัญญรัตน์วรนัน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 พ.ย. 2556, 19:13:43 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 พ.ย. 2556, 19:13:43 น.
จำนวนการเข้าชม : 1474
| << สาวน้อยพิรุณญา | ต้นเหตุแห่งความสูญเสีย >> |