เด็ดปีกนางฟ้า (ลินิน)
“เป็นผู้หญิงต้องรอให้ผู้ชายมาจีบ” ในยุคที่เกย์ เก้งกวางเกลื่อนเมืองบรรดาชะนีทั้งหลายคงมัวนิ่งนอนใจถือคติแบบนี้ไม่ได้เสียแล้ว โดยเฉพาะเหล่านางฟ้าจากสายการบินนางฟ้าแอร์ไลน์ที่ได้พบกับโคไพลอตหนุ่มรูปงามรวยทรัพย์ งานนี้เหล่านางฟ้าแสนสวยต้องงัดสารพัดวิธีเพื่อให้ได้เทวดาหนุ่มหล่ออย่างเขามาครอบครอง ไม่ว่าจะตบตี แย่งชิงวางแผน ชิงไหวชิงพริบกันสุดฤทธิ์อย่างไรก็ขอสู้ตายกันสักตั้ง แต่เทวดาอย่างเขาก็ใช่จะยอมถูกผู้หญิงจับง่ายๆ แต่ใครล่ะที่จะถูกเขาจับเด็ดปีกจนบินไม่ขึ้นยอมซบอกกว้างๆ ของเขาคนเดียว
Tags: นิยายรัก สาริน ลินิน
ตอน: ตอนที่ 8 40%
ปฐพีพาคะนึงนางนั่งรถไฟฟ้ามาเกือบยี่สิบนาทีจึงมาหยุดอยู่หน้าศูนย์รวมอาหารมากมายหลากหลายชนิดที่ทำให้คนทานน้อยเพราะรักษาหุ่นตบะแตก เพราะบินสิงคโปร์มาเป็นร้อยๆ เที่ยวในรอบหลายปี เขาจึงคิดว่าตัวเองรู้จักเกือบทุกซอกทุกมุมชนิดหลับตาเดินยังแทบไม่หลง แต่คะนึงนางเองเพิ่งบินไฟล์ทสิงคโปร์เป็นครั้งที่สามและยังไม่เคยออกมาไกลจากโรงแรมที่พัก
“คุณเคยทานมันบดกับขนมปังการ์ดีเนียร์ไหม ขึ้นชื่อเลยนะ” เขาถาม หญิงสาวส่ายหน้าแทนคำตอบ อาหารที่คาร์โบไอเดรตเยอะแบบนั้น เธอแทบไม่แตะ ปกติอาหารเย็นเธอก็ทานแค่สลัดผักกับผลไม้ หรือบางทีก็แค่น้ำเปล่าแก้วเดียว ที่ทำเป็นหิวก็เพราะอยากให้เขาพาเธอมา
ชายหนุ่มไม่รอถามความเห็นก็เดินไปซื้อมาให้ เธอเกือบปฏิเสธแต่เพราะบอกเขาแต่แรกว่าหิวใจแทบขาดจึงได้รับมา และเมื่อขนมเข้าปากความอร่อยก็ทำให้เผลอกินไปจนเกือบหมด เดินไปกินไปโดยมีเขาเป็นไกด์นำทาง น่าแปลกที่เธอรู้สึกคุ้นเคยเหมือนตอนไปเที่ยวสวนสนุกกับนายดิน
“เอาอะไรอีกไหมคุณ ร้านนั้นน่ะหมี่หยกอร่อยมากเลยแค่ 5 เหรียญเองนะ”
“โคไพนี่เก่งจังนะคะ รู้จักทุกอย่างที่เป็นของกิน” เธอหัวเราะขึ้นเมื่อเขายื่นน้ำแอปเปิ้ลให้เธอขวดหนึ่ง ส่วนของตัวเองเป็นน้ำเปล่า
“ผมชอบกิน เรื่องกินสำหรับผมเรื่องใหญ่” เขาบอก หญิงสาวพยักหน้า สมองจดจำความชอบของเขาเอาไว้ในใจก่อนบอกขึ้นบ้าง
“นางก็ชอบค่ะ กินได้ทุกอย่าง” หญิงสาวโกหกคำโต เขาจึงตอบแทนด้วยการพาเธอเข้าไปในร้านบะหมี่ สั่งบะหมี่หยกใส่ไข่มาสองชามแล้วกินเอาๆ เธอจึงต้องกินบ้าง นานๆ ทีปล่อยตามใจปากก็ดีเหมือนกัน เธอทานน้อยจนรู้สึกว่าตัวเองจะปลิวไปกับลมอยู่แล้ว
“กินเยอะๆ นะคุณ ตัวบางอย่างกับเด็ก คุณหนักเท่าไหร่” เขามองไปบนลำตัวเธอตรงๆ หญิงสาวจึงต้องยกมือขึ้นมาปัดป้อง ใบหน้างามแดงซ่าน
“45”
“หนักแค่นั้นมันจะพออะไร เดี๋ยวผมพาไปกินอีกที่” เขาบอกแล้วก็จัดการอาหารตรงหน้าตัวเองจนเสร็จ แล้วจึงพาเธอเดินไปช็อปปิ้งในห้างสรรพสินค้าที่เรียงรายตลอดสองข้างทาง สินค้ามากมายหลากหลาย ทว่าเธอไม่ได้อะไรเลยซักอย่างเพราะเกิดเสียดายเงิน
“อยากได้เหรอคุณ ทำไมไม่ซื้อละ” เขาถามเมื่อเห็นเธอจับผ้าพันคอยี่ห้อดังอยู่หลายทีแล้วไม่ยอมซื้อ ทำท่าลังเลทั้งที่เงินเดือนเพิ่งออก เขาไปส่งเธอที่บ้านก็เห็นว่าบ้านใหญ่โตโอ่อ่า
“ไม่อยากได้หรอกค่ะ แค่เห็นว่ามันสวยดี” หญิงสาวบอกแค่นั้นแล้วชวนเขาออกไปชมวิวทิวทัศน์ข้างนอก ขอถ่ายรูปคู่กับเขาเพื่อหวังเอาไปเย้ยวรินยุพา
หลังเที่ยวและกินกันอย่างหนำใจแล้วเขาจึงพาเธอกลับที่พัก สวนทางเข้ากับวรินยุพาที่จำต้องออกไปหาอะไรกินกับนักรบทำให้วรินยุพาแทบเต้น คะนึงนางเห็นอีกฝ่ายกำลังเดินตรงมาจึงแกล้งทำซวนเซจะเป็นลม นักบินหนุ่มจึงต้องประคองเอาไว้
“คุณ”
“เวียนหัวจังค่ะ ฉัน….” น้ำเสียงของเธอขาดหายแล้วก็หลับตาทิ้งตัวลงเสียดื้อๆ กล้าทำเพราะรู้อยู่แล้วว่าอย่างไรเสียปฐพีก็ไม่ใจร้ายปล่อยให้เธอล้มไปต่อหน้า
“คุณ” ชายหนุ่มตกใจรีบช้อนตัวเธอขึ้นมาอุ้มแล้วเดินลิ่วไปก่อนที่นักรบกับวรินยุพาจะมาถึง
“โคไพคะ โคไพ” วรินยุพาร้องตามเมื่อไม่ทันจึงหันขวับมามองศัตรูที่ญาติดีออกไปกินข้าวด้วยกันชั่วคราวก่อนชี้หน้า
“แผนการของแกใช่ไหม นังริสซี่”
“ต๊าย…แผนเผินอะไรจ๊ะ อย่ามากล่าวหากันนะ” นักรบโวยวาย แอบลอบยิ้มกับฝีมือมารยาสามแสนเล่มเกวียนของเพื่อนรัก
“แกถ่วงเวลาฉันไว้เพื่อให้นังนางออกไปกับโคไพ”
“อ้าว…นึกว่าจะโง่ข้ามวันข้ามคืน”
“แก…” วรินยุพาเงื้อมือ นักรบจึงหลบฉากวิ่งปรู๊ดออกไปปล่อยให้แอร์สาวกรีดร้องลั่นด้วยความเจ็บใจ สายตายามนี้ร้อนไปด้วยไฟแค้น
นักรบเข้ามาในห้องของเพื่อนสาวพร้อมด้วยเครื่องดื่มหลายอย่าง มาถึงสองสาวก็ร้องกรี๊ดเข้าหากันโดยไม่ได้นัดหมาย
“เลิศๆๆๆ เลิศที่สุด ฉันอยากกดไลต์แกสักร้อยรอบ แกทำได้ยังไงนังนาง มารยาสาไถยได้โล่จริงๆ” นักรบวางเครื่องดื่มลงบนโต๊ะแล้วสวมกอดแนบแน่น ฝ่ายเพื่อนสาวหัวเราะคิกคัก เมื่อนักรบจุดสายรุ้งพุ่งขึ้นไปบนเพดาน “คะนึงนางจงเจริญ”
“ขอบใจจ้ะ”
“บอกฉันมาซิว่าแกใช้มารยาไปกี่เล่มเกวียน โคไพถึงได้พาแกไปดินเนอร์แถมยังอุ้มมาส่งถึงเตียง ที่ฉันมาช้าก็เพราะมัวไปซื้อของพวกนี้แล้วก็อยากเปิดโอกาสให้แกโจ๊ะพึมๆ” นักรบทำสีหน้ามีเลศนัย ฝ่ามือเรียวจึงฟาดไปแรงๆ บนต้นแขนไร้มัดกล้าม
“เขามาส่งแล้วก็ออกไปย่ะ”
“แน่ใจ?”
“แน่สิยะ” คะนึงนางมองค้อนจากนั้นจึงเล่าเรื่องตั้งแต่ต้นจนจบให้ผู้เป็นเพื่อนสนิทฟัง เสียดายที่เกดแก้วติดไฟล์ทฮ่องกง ไม่อย่างนั้นคงได้เมาท์มันกว่านี้
สองสาวดื่มไวน์ด้วยกัน พรุ่งนี้มีแพลนเต็มหัวว่าจะไปเที่ยวไหนกันบ้าง เพราะเครื่องขัดข้องเล็กน้อยจึงเลื่อนไฟล์ทขากลับไปอีกหนึ่งวัน
ก็อกๆ
เสียงเคาะห้องดังขึ้นเมื่อสองสาวกำลังมึนได้ที่ นักรบอาสาออกไปเปิดประตู แต่เพราะกลัววรินยุพาตามมาอาละวาดจึงมองผ่านตาแมวออกไปก่อน ดวงตาเล็กหยีตามเชื้อสายจีนเหลือกถลนก่อนละล่ำละลักบอกเพื่อนรักที่กำลังตาปรือกับไวน์แก้วเดิม
“นังนาง ว่าที่ผัวแกมา”
“ใครวะ” หญิงสาวเกาหัวหากแล้วก็ทะลึ่งพรวด จำได้ว่าก่อนออกไปปฐพีบอกว่าเขาจะแวะมาดูเธออีกครั้งว่าอาการดีขึ้นหรือยัง “เอาไงดีวะ”
เสียงเคาะห้องยังดังถี่กระชั้น นักรบเองก็ละล้าละลัง เดินมาถึงก็รวบหลักฐานทุกอย่างซ่อนเอาไว้ใต้เตียง ดึงตัวคะนึงนางให้มานอนลง ป้องปากสำรวจลมหายใจตัวเองเมื่อกลิ่นแอลกอฮอล์ยังคลุ้งจึงหยิบหมากฝรั่งที่ใช้สำหรับแจกลูกค้าเข้าปากเคี้ยวก่อนลุกไปเปิดประตู
“อุ้ย…สวัสดีคะโคไพ” นักรบสวัสดีนอบน้อมพร้อมถอนสายบัว ชายหนุ่มยิ้มให้แล้วกวาดสายตาเข้าไปในห้อง พบว่าคะนึงนางยังนอนหลับตาพริ้มบนเตียง
“ยังไม่ดีขึ้นเหรอ”
“ใช่ค่ะ แย่จังเลย สงสัยคงจะเพลียหนักเพราะขึ้นไฟล์ทลงไฟล์ทตลอด” นักรบถอนหายใจก่อนปรายตามองเพื่อนอย่างแสนสงสารในขณะที่คนฟังเผลอพลั้งปาก
“ก็เพิ่งหยุดไปสองวันไม่ใช่เหรอ”
“เอ๋?”
“เอ่อ…เขาเล่าให้ฟังตอนไปกินข้าว คะนึงนางมีเพื่อนแล้ว อย่างนั้นผมขอตัวก่อน” เขาหมุนตัวออกไปนักรบจึงรีบมาขวางหน้า
“อย่าเพิ่งไปนะคะโคไพ”
“ทำไมเหรอครับ จะให้ผมช่วยอะไร”
“พอดีริสซี่นัดเอ่อ…กิ๊กเอาไว้อะค่ะ จะออกไปหาอะไรกินด้วยกัน นานๆ จะได้บินมาไฟล์ทสิงคโปร์ อยู่เป็นเพื่อนยัยนางซักชั่วโมงได้ไหมคะ นะคะ” นักรบเติมน้ำเสียงและแววตาเว้าวอนลงไปด้วย ชายหนุ่มอึกอัก เพราะเขาเป็นผู้ชายกลัวว่าเธอจะเสียหายเอาได้
“จะดีหรือ”
“ดีสิคะ นะคะ ยัยนางไม่สบายแบบนี้ปล่อยเอาไว้คนเดียวก็ห่วงแต่ริสซี่ดันตกปากรับคำแฟนเอาไว้แล้ว ยัยนี่ยิ่งกลัวผีอยู่ด้วย ริสซี่ไปไม่นานหรอกค่ะ”
“อย่างนั้นก็ได้ครับ” นักบินหนุ่มรับปาก เพราะเขาเองก็เป็นห่วงคะนึงนางอยู่เหมือนกัน นักรบขอบอกขอบใจเขาเป็นการใหญ่ก่อนรีบออกไปจากห้อง ปล่อยปลาย่างเอาไว้กับแมว เมื่อออกมาก็เจอวรินยุพาในชุดนอนบางเบากำลังตั้งอกตั้งใจเคาะห้องของปฐพีอยู่จึงเดินเข้าไปหา
“มาทำอะไรยะ”
“เรื่องของฉัน” เมื่อเห็นว่าเป็นนักรบคอเสื้อที่ตั้งใจทำให้ตกไหล่ไปข้างหนึ่งจึงถูกดึงขึ้น
“คิดจะอ่อยโคไพหรือไงจ๊ะ เสียใจด้วยนะเขาไม่ได้อยู่ในห้องนี้” นักรบบอกทำให้หญิงสาวตาวาว ไม่อยากเชื่อว่าคะนึงนางจะมาแรงขนาดนี้
“โกหก”
“ฉันจะบอกให้เอาบุญนะว่าตอนนี้โคไพอยู่ในห้องของยัยนาง แล้วตอนนี้สองคนนั้นก็กำลัง…”
“ไม่จริง ฉันไม่เชื่อแกหรอกนังริดสีดวง”
“ไม่เชื่อก็ตามใจ เตรียมตัวเตรียมใจก้มลงกราบเท้ายัยนางงามๆ ก็แล้วกันนะจ๊ะ ก็อย่างว่าแหละแข่งบุญแข่งพายมันแข่งได้แต่จะให้แข่งวาสนาน่ะ ยาก….”
“พวกแกมันใช้แผนสกปรก” วรินยุพากระทืบเท้าขัดใจ สมองขบคิดหาหนทางเธอจะไม่มีวันยอมแพ้คะนึงนางโดยเด็ดขาดพิมานเธอยังแย่งมาได้ นับประสาอะไรกับโคไพปฐพี
“ไม่ได้มีกติกาบอกไว้ว่าห้ามใช้ ไปก่อนนะจ๊ะเพื่อนสาว คืนนี้หลับฝันดีนะจ๊ะ อ้อ…ถ้ามันเปลี่ยวมากนักห้องนั้นก็เป็นผู้ชายนะจ๊ะ” นักรบหัวเราะร่วนก่อนสะบัดสะโพกงอนๆ ออกไป
“ฝากไว้ก่อนเถอะ ฉันเอาคืนแน่ คอยดู”
ปฐพีมองเสี้ยวหน้าสวยที่นอนหลับตาพริ้มบนเตียง รอยยิ้มจางๆ วาบผ่านในหน้า คะนึงนางเจ้ามารยาจนเขาดูไม่ออกแล้วว่าอันไหนจริงอันไหนเล่น ทว่าตอนนี้เขามั่นใจว่าเจ้าหล่อนป่วยการเมือง หากเธอหลับจริงเปลือกตายามหลับก็จะนิ่งสนิทแต่นี่ลอกแลกไปมา แกล้งคนอื่นดีนัก เดี๋ยวเขาจะแกล้งคืนบ้าง
หญิงสาวเริ่มขยับตัว เมื่อชายหนุ่มหันมองไปทางอื่นก็เผยอเปลือกตาขึ้นมอง ตอนนี้เธอปวดฉี่จนแทบจะราดแต่คนตัวโตยังนั่งจ้องเอาๆ
ตาบ้าเอ้ย ไปซะที….
เธอร่ำร้องในใจ ปรารถนาให้เขาออกไปซะทีเพราะอีกแค่นิดเดียวปัสสาวะที่กลั้นเอาไว้คงราดออกมาแน่ๆ ทว่าคำร้องขอของเธอไม่เป็นผล เพราะร่างหนาขยับเข้ามาใกล้ ชายหนุ่มก้มมองใบหน้าหวาน คะนึงนางสวยหวานจับใจจนอดไม่ไหวที่จะขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ จมูกคมสัมผัสผะแผ่วไปบนหน้าผากมนอย่างอดไม่ไหวส่งผลให้ร่างที่นอนเหยียดยาวบนเตียงตกใจ หัวใจกระหน่ำเต้นราวถูกใครทุบตี
ตาบ้า…คิดจะแตะอั๋งฉันเหรอ
ริมฝีปากได้รูปอมยิ้มเมื่อคนแกล้งหลับเริ่มขยับเปลือกตา ยามเมื่อใบหน้าสวยแดงซ่านด้วยอาการเขินอายดูน่ารักมากกว่าเวลาเธอแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดปัดบลัชออนเฉดสีเข้มเสียอีก
ปฐพียังไม่ยอมถอยห่างออกไปไหน มิหนำซ้ำยังหย่อนสะโพกลงข้างเตียง มือหนาวางทาบมาวนเวียนแถวหน้าอก เพราะกระดุมเสื้อเชิ้ตของเธอหลุดทว่าสาวเจ้าสะดุ้งเฮือกปัดมือเขาออกแล้วถนันลุกขึ้น
“โคไพคิดจะทำอะไร”
ชายหนุ่มอมยิ้มเมื่อสาวเจ้ากระเถิบตัวจนหลังชิดหัวเตียง มือเรียวรวบเสื้อมาปิดป้องสายตาวาววามจากหน้าอกขาวนวลเนียน
“กระดุมคุณหลุด ผมแค่จะติดให้” เขาเอ่ยแก้ตัว หากไม่เพราะคิดจะหว่านเสน่ห์ให้เขาติดกับ คะนึงนางคงตวาดแว๊ดไปแล้วโทษฐานที่ขโมยจูบหน้าผากเธอไปโดยไม่ยอมขออนุญาต
“ขอบคุณค่ะ ฉันหายดีแล้วโคไพกลับไปเถอะ” หญิงสาวออกปากไล่ ร้อนๆ หนาวๆ เมื่อต้องอยู่กับเขาตามลำพังในยามวิกาลแบบนี้ ในห้องนอนเสียด้วย ถึงเธอคิดจะยั่วเขาแต่ก็ใช่ว่าจะถึงขั้นเอาตัวเข้าแลก
“แน่ใจนะว่าคุณดีขึ้นแล้ว รอนักรบกลับมาก่อนไม่ดีหรือ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันดีขึ้นแล้วจริงๆ” หญิงสาวลุกจากเตียงแล้วรุนหลังเขาให้ออกไป อารามรีบร้อนเพราะอยากเข้าห้องน้ำทำให้สะดุดขวดเครื่องดื่มที่กลิ้งออกมาจากใต้เตียง มือหนาคว้าตัวเอาไว้จนล้มลงไปพร้อมกัน หัวใจของเธอเต้นโครมครามเมื่อริมฝีปากของเธอกับคนใต้ร่างห่างกันแค่ไม่กี่เซนติเมตร
หญิงสาวขยับจะลุกทว่ามือหนากดเอาไว้เพราะอยากแกล้ง แต่ทรวงอกอวบที่กดลงมากับร่างกายกำยำก็ทำให้อารมณ์บางอย่างที่ไม่ได้เกิดขึ้นนานแล้วของปฐพีคุกรุ่น
“ปล่อยก่อนนะคะ” ร่างบางดินขลุกขลัก แต่ยิ่งดิ้นร่างกายก็ยิ่งเสียดสี ความร้อนซู่แล่นผ่านตามเนื้อตัวของคนใต้ร่าง แต่สำหรับคะนึงนางเวลานี้ไม่มีอารมณ์นึกถึงอะไรทั้งนั้นนอกจาก
ห้องน้ำ!
“โคไพ…ฉ…ฉันไม่ไหวแล้ว” หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึกจนสุดกว่าจะเปล่งประโยคนี้ออกมาได้ ทว่าชายหนุ่มเข้าใจไปอีกทาง
“ผมเองก็…” ปฐพีกดศีรษะได้รูปสวยให้เคลื่อนลงมาอีก คะนึงนางจึงกรี๊ดขึ้นสุดเสียง ผลักตัวเขาให้ออกห่างแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปปากก็บ่นพึมพำ
“คนปวดฉี่จะแย่นั่งเฝ้าอยู่ได้”
เสียงกดน้ำลงชักโครกดังขึ้นทำให้ร่างหนาหลุดเสียงหัวเราะออกมาก่อนหมุนตัวออกไป
“คุณเคยทานมันบดกับขนมปังการ์ดีเนียร์ไหม ขึ้นชื่อเลยนะ” เขาถาม หญิงสาวส่ายหน้าแทนคำตอบ อาหารที่คาร์โบไอเดรตเยอะแบบนั้น เธอแทบไม่แตะ ปกติอาหารเย็นเธอก็ทานแค่สลัดผักกับผลไม้ หรือบางทีก็แค่น้ำเปล่าแก้วเดียว ที่ทำเป็นหิวก็เพราะอยากให้เขาพาเธอมา
ชายหนุ่มไม่รอถามความเห็นก็เดินไปซื้อมาให้ เธอเกือบปฏิเสธแต่เพราะบอกเขาแต่แรกว่าหิวใจแทบขาดจึงได้รับมา และเมื่อขนมเข้าปากความอร่อยก็ทำให้เผลอกินไปจนเกือบหมด เดินไปกินไปโดยมีเขาเป็นไกด์นำทาง น่าแปลกที่เธอรู้สึกคุ้นเคยเหมือนตอนไปเที่ยวสวนสนุกกับนายดิน
“เอาอะไรอีกไหมคุณ ร้านนั้นน่ะหมี่หยกอร่อยมากเลยแค่ 5 เหรียญเองนะ”
“โคไพนี่เก่งจังนะคะ รู้จักทุกอย่างที่เป็นของกิน” เธอหัวเราะขึ้นเมื่อเขายื่นน้ำแอปเปิ้ลให้เธอขวดหนึ่ง ส่วนของตัวเองเป็นน้ำเปล่า
“ผมชอบกิน เรื่องกินสำหรับผมเรื่องใหญ่” เขาบอก หญิงสาวพยักหน้า สมองจดจำความชอบของเขาเอาไว้ในใจก่อนบอกขึ้นบ้าง
“นางก็ชอบค่ะ กินได้ทุกอย่าง” หญิงสาวโกหกคำโต เขาจึงตอบแทนด้วยการพาเธอเข้าไปในร้านบะหมี่ สั่งบะหมี่หยกใส่ไข่มาสองชามแล้วกินเอาๆ เธอจึงต้องกินบ้าง นานๆ ทีปล่อยตามใจปากก็ดีเหมือนกัน เธอทานน้อยจนรู้สึกว่าตัวเองจะปลิวไปกับลมอยู่แล้ว
“กินเยอะๆ นะคุณ ตัวบางอย่างกับเด็ก คุณหนักเท่าไหร่” เขามองไปบนลำตัวเธอตรงๆ หญิงสาวจึงต้องยกมือขึ้นมาปัดป้อง ใบหน้างามแดงซ่าน
“45”
“หนักแค่นั้นมันจะพออะไร เดี๋ยวผมพาไปกินอีกที่” เขาบอกแล้วก็จัดการอาหารตรงหน้าตัวเองจนเสร็จ แล้วจึงพาเธอเดินไปช็อปปิ้งในห้างสรรพสินค้าที่เรียงรายตลอดสองข้างทาง สินค้ามากมายหลากหลาย ทว่าเธอไม่ได้อะไรเลยซักอย่างเพราะเกิดเสียดายเงิน
“อยากได้เหรอคุณ ทำไมไม่ซื้อละ” เขาถามเมื่อเห็นเธอจับผ้าพันคอยี่ห้อดังอยู่หลายทีแล้วไม่ยอมซื้อ ทำท่าลังเลทั้งที่เงินเดือนเพิ่งออก เขาไปส่งเธอที่บ้านก็เห็นว่าบ้านใหญ่โตโอ่อ่า
“ไม่อยากได้หรอกค่ะ แค่เห็นว่ามันสวยดี” หญิงสาวบอกแค่นั้นแล้วชวนเขาออกไปชมวิวทิวทัศน์ข้างนอก ขอถ่ายรูปคู่กับเขาเพื่อหวังเอาไปเย้ยวรินยุพา
หลังเที่ยวและกินกันอย่างหนำใจแล้วเขาจึงพาเธอกลับที่พัก สวนทางเข้ากับวรินยุพาที่จำต้องออกไปหาอะไรกินกับนักรบทำให้วรินยุพาแทบเต้น คะนึงนางเห็นอีกฝ่ายกำลังเดินตรงมาจึงแกล้งทำซวนเซจะเป็นลม นักบินหนุ่มจึงต้องประคองเอาไว้
“คุณ”
“เวียนหัวจังค่ะ ฉัน….” น้ำเสียงของเธอขาดหายแล้วก็หลับตาทิ้งตัวลงเสียดื้อๆ กล้าทำเพราะรู้อยู่แล้วว่าอย่างไรเสียปฐพีก็ไม่ใจร้ายปล่อยให้เธอล้มไปต่อหน้า
“คุณ” ชายหนุ่มตกใจรีบช้อนตัวเธอขึ้นมาอุ้มแล้วเดินลิ่วไปก่อนที่นักรบกับวรินยุพาจะมาถึง
“โคไพคะ โคไพ” วรินยุพาร้องตามเมื่อไม่ทันจึงหันขวับมามองศัตรูที่ญาติดีออกไปกินข้าวด้วยกันชั่วคราวก่อนชี้หน้า
“แผนการของแกใช่ไหม นังริสซี่”
“ต๊าย…แผนเผินอะไรจ๊ะ อย่ามากล่าวหากันนะ” นักรบโวยวาย แอบลอบยิ้มกับฝีมือมารยาสามแสนเล่มเกวียนของเพื่อนรัก
“แกถ่วงเวลาฉันไว้เพื่อให้นังนางออกไปกับโคไพ”
“อ้าว…นึกว่าจะโง่ข้ามวันข้ามคืน”
“แก…” วรินยุพาเงื้อมือ นักรบจึงหลบฉากวิ่งปรู๊ดออกไปปล่อยให้แอร์สาวกรีดร้องลั่นด้วยความเจ็บใจ สายตายามนี้ร้อนไปด้วยไฟแค้น
นักรบเข้ามาในห้องของเพื่อนสาวพร้อมด้วยเครื่องดื่มหลายอย่าง มาถึงสองสาวก็ร้องกรี๊ดเข้าหากันโดยไม่ได้นัดหมาย
“เลิศๆๆๆ เลิศที่สุด ฉันอยากกดไลต์แกสักร้อยรอบ แกทำได้ยังไงนังนาง มารยาสาไถยได้โล่จริงๆ” นักรบวางเครื่องดื่มลงบนโต๊ะแล้วสวมกอดแนบแน่น ฝ่ายเพื่อนสาวหัวเราะคิกคัก เมื่อนักรบจุดสายรุ้งพุ่งขึ้นไปบนเพดาน “คะนึงนางจงเจริญ”
“ขอบใจจ้ะ”
“บอกฉันมาซิว่าแกใช้มารยาไปกี่เล่มเกวียน โคไพถึงได้พาแกไปดินเนอร์แถมยังอุ้มมาส่งถึงเตียง ที่ฉันมาช้าก็เพราะมัวไปซื้อของพวกนี้แล้วก็อยากเปิดโอกาสให้แกโจ๊ะพึมๆ” นักรบทำสีหน้ามีเลศนัย ฝ่ามือเรียวจึงฟาดไปแรงๆ บนต้นแขนไร้มัดกล้าม
“เขามาส่งแล้วก็ออกไปย่ะ”
“แน่ใจ?”
“แน่สิยะ” คะนึงนางมองค้อนจากนั้นจึงเล่าเรื่องตั้งแต่ต้นจนจบให้ผู้เป็นเพื่อนสนิทฟัง เสียดายที่เกดแก้วติดไฟล์ทฮ่องกง ไม่อย่างนั้นคงได้เมาท์มันกว่านี้
สองสาวดื่มไวน์ด้วยกัน พรุ่งนี้มีแพลนเต็มหัวว่าจะไปเที่ยวไหนกันบ้าง เพราะเครื่องขัดข้องเล็กน้อยจึงเลื่อนไฟล์ทขากลับไปอีกหนึ่งวัน
ก็อกๆ
เสียงเคาะห้องดังขึ้นเมื่อสองสาวกำลังมึนได้ที่ นักรบอาสาออกไปเปิดประตู แต่เพราะกลัววรินยุพาตามมาอาละวาดจึงมองผ่านตาแมวออกไปก่อน ดวงตาเล็กหยีตามเชื้อสายจีนเหลือกถลนก่อนละล่ำละลักบอกเพื่อนรักที่กำลังตาปรือกับไวน์แก้วเดิม
“นังนาง ว่าที่ผัวแกมา”
“ใครวะ” หญิงสาวเกาหัวหากแล้วก็ทะลึ่งพรวด จำได้ว่าก่อนออกไปปฐพีบอกว่าเขาจะแวะมาดูเธออีกครั้งว่าอาการดีขึ้นหรือยัง “เอาไงดีวะ”
เสียงเคาะห้องยังดังถี่กระชั้น นักรบเองก็ละล้าละลัง เดินมาถึงก็รวบหลักฐานทุกอย่างซ่อนเอาไว้ใต้เตียง ดึงตัวคะนึงนางให้มานอนลง ป้องปากสำรวจลมหายใจตัวเองเมื่อกลิ่นแอลกอฮอล์ยังคลุ้งจึงหยิบหมากฝรั่งที่ใช้สำหรับแจกลูกค้าเข้าปากเคี้ยวก่อนลุกไปเปิดประตู
“อุ้ย…สวัสดีคะโคไพ” นักรบสวัสดีนอบน้อมพร้อมถอนสายบัว ชายหนุ่มยิ้มให้แล้วกวาดสายตาเข้าไปในห้อง พบว่าคะนึงนางยังนอนหลับตาพริ้มบนเตียง
“ยังไม่ดีขึ้นเหรอ”
“ใช่ค่ะ แย่จังเลย สงสัยคงจะเพลียหนักเพราะขึ้นไฟล์ทลงไฟล์ทตลอด” นักรบถอนหายใจก่อนปรายตามองเพื่อนอย่างแสนสงสารในขณะที่คนฟังเผลอพลั้งปาก
“ก็เพิ่งหยุดไปสองวันไม่ใช่เหรอ”
“เอ๋?”
“เอ่อ…เขาเล่าให้ฟังตอนไปกินข้าว คะนึงนางมีเพื่อนแล้ว อย่างนั้นผมขอตัวก่อน” เขาหมุนตัวออกไปนักรบจึงรีบมาขวางหน้า
“อย่าเพิ่งไปนะคะโคไพ”
“ทำไมเหรอครับ จะให้ผมช่วยอะไร”
“พอดีริสซี่นัดเอ่อ…กิ๊กเอาไว้อะค่ะ จะออกไปหาอะไรกินด้วยกัน นานๆ จะได้บินมาไฟล์ทสิงคโปร์ อยู่เป็นเพื่อนยัยนางซักชั่วโมงได้ไหมคะ นะคะ” นักรบเติมน้ำเสียงและแววตาเว้าวอนลงไปด้วย ชายหนุ่มอึกอัก เพราะเขาเป็นผู้ชายกลัวว่าเธอจะเสียหายเอาได้
“จะดีหรือ”
“ดีสิคะ นะคะ ยัยนางไม่สบายแบบนี้ปล่อยเอาไว้คนเดียวก็ห่วงแต่ริสซี่ดันตกปากรับคำแฟนเอาไว้แล้ว ยัยนี่ยิ่งกลัวผีอยู่ด้วย ริสซี่ไปไม่นานหรอกค่ะ”
“อย่างนั้นก็ได้ครับ” นักบินหนุ่มรับปาก เพราะเขาเองก็เป็นห่วงคะนึงนางอยู่เหมือนกัน นักรบขอบอกขอบใจเขาเป็นการใหญ่ก่อนรีบออกไปจากห้อง ปล่อยปลาย่างเอาไว้กับแมว เมื่อออกมาก็เจอวรินยุพาในชุดนอนบางเบากำลังตั้งอกตั้งใจเคาะห้องของปฐพีอยู่จึงเดินเข้าไปหา
“มาทำอะไรยะ”
“เรื่องของฉัน” เมื่อเห็นว่าเป็นนักรบคอเสื้อที่ตั้งใจทำให้ตกไหล่ไปข้างหนึ่งจึงถูกดึงขึ้น
“คิดจะอ่อยโคไพหรือไงจ๊ะ เสียใจด้วยนะเขาไม่ได้อยู่ในห้องนี้” นักรบบอกทำให้หญิงสาวตาวาว ไม่อยากเชื่อว่าคะนึงนางจะมาแรงขนาดนี้
“โกหก”
“ฉันจะบอกให้เอาบุญนะว่าตอนนี้โคไพอยู่ในห้องของยัยนาง แล้วตอนนี้สองคนนั้นก็กำลัง…”
“ไม่จริง ฉันไม่เชื่อแกหรอกนังริดสีดวง”
“ไม่เชื่อก็ตามใจ เตรียมตัวเตรียมใจก้มลงกราบเท้ายัยนางงามๆ ก็แล้วกันนะจ๊ะ ก็อย่างว่าแหละแข่งบุญแข่งพายมันแข่งได้แต่จะให้แข่งวาสนาน่ะ ยาก….”
“พวกแกมันใช้แผนสกปรก” วรินยุพากระทืบเท้าขัดใจ สมองขบคิดหาหนทางเธอจะไม่มีวันยอมแพ้คะนึงนางโดยเด็ดขาดพิมานเธอยังแย่งมาได้ นับประสาอะไรกับโคไพปฐพี
“ไม่ได้มีกติกาบอกไว้ว่าห้ามใช้ ไปก่อนนะจ๊ะเพื่อนสาว คืนนี้หลับฝันดีนะจ๊ะ อ้อ…ถ้ามันเปลี่ยวมากนักห้องนั้นก็เป็นผู้ชายนะจ๊ะ” นักรบหัวเราะร่วนก่อนสะบัดสะโพกงอนๆ ออกไป
“ฝากไว้ก่อนเถอะ ฉันเอาคืนแน่ คอยดู”
ปฐพีมองเสี้ยวหน้าสวยที่นอนหลับตาพริ้มบนเตียง รอยยิ้มจางๆ วาบผ่านในหน้า คะนึงนางเจ้ามารยาจนเขาดูไม่ออกแล้วว่าอันไหนจริงอันไหนเล่น ทว่าตอนนี้เขามั่นใจว่าเจ้าหล่อนป่วยการเมือง หากเธอหลับจริงเปลือกตายามหลับก็จะนิ่งสนิทแต่นี่ลอกแลกไปมา แกล้งคนอื่นดีนัก เดี๋ยวเขาจะแกล้งคืนบ้าง
หญิงสาวเริ่มขยับตัว เมื่อชายหนุ่มหันมองไปทางอื่นก็เผยอเปลือกตาขึ้นมอง ตอนนี้เธอปวดฉี่จนแทบจะราดแต่คนตัวโตยังนั่งจ้องเอาๆ
ตาบ้าเอ้ย ไปซะที….
เธอร่ำร้องในใจ ปรารถนาให้เขาออกไปซะทีเพราะอีกแค่นิดเดียวปัสสาวะที่กลั้นเอาไว้คงราดออกมาแน่ๆ ทว่าคำร้องขอของเธอไม่เป็นผล เพราะร่างหนาขยับเข้ามาใกล้ ชายหนุ่มก้มมองใบหน้าหวาน คะนึงนางสวยหวานจับใจจนอดไม่ไหวที่จะขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ จมูกคมสัมผัสผะแผ่วไปบนหน้าผากมนอย่างอดไม่ไหวส่งผลให้ร่างที่นอนเหยียดยาวบนเตียงตกใจ หัวใจกระหน่ำเต้นราวถูกใครทุบตี
ตาบ้า…คิดจะแตะอั๋งฉันเหรอ
ริมฝีปากได้รูปอมยิ้มเมื่อคนแกล้งหลับเริ่มขยับเปลือกตา ยามเมื่อใบหน้าสวยแดงซ่านด้วยอาการเขินอายดูน่ารักมากกว่าเวลาเธอแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดปัดบลัชออนเฉดสีเข้มเสียอีก
ปฐพียังไม่ยอมถอยห่างออกไปไหน มิหนำซ้ำยังหย่อนสะโพกลงข้างเตียง มือหนาวางทาบมาวนเวียนแถวหน้าอก เพราะกระดุมเสื้อเชิ้ตของเธอหลุดทว่าสาวเจ้าสะดุ้งเฮือกปัดมือเขาออกแล้วถนันลุกขึ้น
“โคไพคิดจะทำอะไร”
ชายหนุ่มอมยิ้มเมื่อสาวเจ้ากระเถิบตัวจนหลังชิดหัวเตียง มือเรียวรวบเสื้อมาปิดป้องสายตาวาววามจากหน้าอกขาวนวลเนียน
“กระดุมคุณหลุด ผมแค่จะติดให้” เขาเอ่ยแก้ตัว หากไม่เพราะคิดจะหว่านเสน่ห์ให้เขาติดกับ คะนึงนางคงตวาดแว๊ดไปแล้วโทษฐานที่ขโมยจูบหน้าผากเธอไปโดยไม่ยอมขออนุญาต
“ขอบคุณค่ะ ฉันหายดีแล้วโคไพกลับไปเถอะ” หญิงสาวออกปากไล่ ร้อนๆ หนาวๆ เมื่อต้องอยู่กับเขาตามลำพังในยามวิกาลแบบนี้ ในห้องนอนเสียด้วย ถึงเธอคิดจะยั่วเขาแต่ก็ใช่ว่าจะถึงขั้นเอาตัวเข้าแลก
“แน่ใจนะว่าคุณดีขึ้นแล้ว รอนักรบกลับมาก่อนไม่ดีหรือ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันดีขึ้นแล้วจริงๆ” หญิงสาวลุกจากเตียงแล้วรุนหลังเขาให้ออกไป อารามรีบร้อนเพราะอยากเข้าห้องน้ำทำให้สะดุดขวดเครื่องดื่มที่กลิ้งออกมาจากใต้เตียง มือหนาคว้าตัวเอาไว้จนล้มลงไปพร้อมกัน หัวใจของเธอเต้นโครมครามเมื่อริมฝีปากของเธอกับคนใต้ร่างห่างกันแค่ไม่กี่เซนติเมตร
หญิงสาวขยับจะลุกทว่ามือหนากดเอาไว้เพราะอยากแกล้ง แต่ทรวงอกอวบที่กดลงมากับร่างกายกำยำก็ทำให้อารมณ์บางอย่างที่ไม่ได้เกิดขึ้นนานแล้วของปฐพีคุกรุ่น
“ปล่อยก่อนนะคะ” ร่างบางดินขลุกขลัก แต่ยิ่งดิ้นร่างกายก็ยิ่งเสียดสี ความร้อนซู่แล่นผ่านตามเนื้อตัวของคนใต้ร่าง แต่สำหรับคะนึงนางเวลานี้ไม่มีอารมณ์นึกถึงอะไรทั้งนั้นนอกจาก
ห้องน้ำ!
“โคไพ…ฉ…ฉันไม่ไหวแล้ว” หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึกจนสุดกว่าจะเปล่งประโยคนี้ออกมาได้ ทว่าชายหนุ่มเข้าใจไปอีกทาง
“ผมเองก็…” ปฐพีกดศีรษะได้รูปสวยให้เคลื่อนลงมาอีก คะนึงนางจึงกรี๊ดขึ้นสุดเสียง ผลักตัวเขาให้ออกห่างแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปปากก็บ่นพึมพำ
“คนปวดฉี่จะแย่นั่งเฝ้าอยู่ได้”
เสียงกดน้ำลงชักโครกดังขึ้นทำให้ร่างหนาหลุดเสียงหัวเราะออกมาก่อนหมุนตัวออกไป
สาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 พ.ย. 2556, 23:41:27 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 27 พ.ย. 2556, 23:41:27 น.
จำนวนการเข้าชม : 2132
| << ตอนที่ 7 อัพใหม่ค่ะ เนื่องจากอัพขาดไป 100% |
konhin 28 พ.ย. 2556, 03:53:55 น.
ฮ่าๆๆ เข้าใจผิดไปคนละทางเลยตอนท้ายๆ ขำดี
ฮ่าๆๆ เข้าใจผิดไปคนละทางเลยตอนท้ายๆ ขำดี
สาริน 4 ธ.ค. 2556, 00:12:08 น.
ขอบคุณที่เข้ามาติดตามจ้า
ขอบคุณที่เข้ามาติดตามจ้า