คำสารภาพของมือที่สาม
เมื่อความรักไม่ใช่เรื่องของคน 2 คนอีกต่อไป เธอจะเลือกใครระหว่าง เขาคนมาก่อนที่ผูกพัน กับอีกคนที่รักเธอหมดใจ....

เกศรินทร์ สาวสวยที่มีดวงตาคมขลับเป็นประกาย แต่งแต้มบนใบหน้าที่ดูเฉยชาเรียบนิ่ง น้อยคนนักที่จะรู้จักและได้เข้าใกล้ เพราะบุคลิกที่หยิ่งยโสนี้ ทำให้รุ่งโรจน์ชายหนุ่มขี้เล่น ชอบจีบสาวเพื่อทำแต้มคะแนนให้กับตัวเองเกิดความสนใจอยากจะพิชิตดอกไม้แสนงามดอกนี้ให้จงได้
หากแต่ปัญหาใหญ่คือเธอมิใช่คนโสดอย่างที่เขาคิดและหล่อนก็ไม่เคยแยแสเขาเลยแม้แต่น้อย เขาจะทำอย่างไร.....เพื่อพิชิตใจเธอ
Tags: รักสามเศร้า

ตอน: ตอนที่ 1

ผมชื่อ รุ่งโรจน์ เป็นชายหนุ่มที่ใครๆก็พากันว่ามีเสน่ห์และมักจะมีสาวๆในบริษัทต่างส่งยิ้มให้เสมอ
ด้วยอารมณ์ขันที่ผมมีบวกกับคารมที่ใครได้ยินก็ต้องหลงไปกับความปากหวาน ทำให้ผมมีสาวๆมาพัวพันอยู่ไม่ขาดสาย
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ผมทำงานในบริษัทที่มีอัตราของพนักงานหญิงมากกว่าชายหลายเท่าตัว คู่แข่งผมจึงมีน้อยตามไปด้วย
แต่ถึงอย่างไรก็ยังไม่มีใครทำให้ผมหยุดได้ อาจจะเพราะหัวใจที่ยังเจ็บ เข็ดกับความรักครั้งที่ผ่านมานั่นเอง รักที่ทำให้ผมขยาดในการมีแฟนเป็นตัวเปนตนอีกครั้ง

" เฮ้ย โรจน์ ไปกินกาแฟที่โรงอาหารเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ วันนี้อากาศหนาวว่ะ " เสียงสาวรุ่นพี่ที่เขาคุ้นเคยปลุกให้ผมตื่นจากอากาศงัวเงียเพราะทำงานมาทั้งคืนในช่วงเวลาที่บริษัทใกล้ปิดยอดประจำปีแบบนี้ ทุกคนทำงานหนัก เพื่อให้ทุกอย่างเสร็จตามเป้าหมาย

" ครับพี่แหม่ม!! แต่ว่าพี่ต้องเลี้ยงนะ " ผมตอบรับอย่างกวนๆ

พี่แหม่มเป็นหัวหน้าสายงานของผมโดยตรง เป็นสาวใหญ่ใจดีแต่ไม่รู้ทำไมชอบคบแต่เพื่อนร่วมงานผู้ชาย อาจจะเพราะแกไม่ค่อยชอบสุงสิง นินทา ตามประสาผู้หญิงปกติทั่วๆไป นิสัยลุยๆแต่จริงใจและใจดี ผมจึงสนิทกับแกเป็นพิเศษ สนิทซะจนบางคนเข้าใจผิดคิดว่าเราเป็นแฟนกันไปแล้วก็มี

ผมกับพี่แหม่มเดินเรื่อยเฉื่อยไปตามทางเดินจากตึกที่เราทำงานอยู่เพื่อไปหาอะไรร้อนๆแก้หนาวดื่มที่โรงอาหารที่อยู่ไม่ไกลออกไปนัก อากาศหนาว ลมแรงปะทะหน้าผมชาไปหมด ผมต้องก้มหน้าเดินหลบลม เอามือซุกกางเกงไว้เพื่อให้มันอุ่นขึ้นบ้าง

รู้สึกตัวอีกทีก็มีเท้าขาวสะอาดคู่หนึ่งทาเล็บสีส้มสะท้อนแสงมาขวางสายตาที่กำลังก้มมองพื้นกระเบื้องทางเดินเพลินๆ ผมหยุดกึก..
เงยหน้ามองเจ้าของเล็บสีส้มแสบตา นึกในใจจะมาขวางทางทำไมเนี่ย??

เมื่อสบตา....ผู้หญิงคนนั้นกำลังจ้องมองผมด้วยสายตาที่เล่นเอาผมสะดุ้ง ตาโต ดำ คม คู่นั้น...
หล่อนมองผมแค่แวบเดียว แวบเดียวจริงๆแล้วเมินหน้าทักทายพี่แหม่มอย่างออกรสชาติ ปล่อยให้ผมยืนมองตาค้างอยู่อย่างนั้น
ค้างเพราะอะไรน่ะเหรอ ??....ความสวยไงเล่า...สวย คม ผิวขาวออกแดงแบบคนผิวดี ทำให้รู้สึกเพลินตาเวลามองไปที่หุ่นขาวบางที่อยู่ในชุดดำเดรสสั้นเข้ารูปแบบนั้น...หล่อนสวยจริงๆ

ผู้หญิงสองคนคุยกันเหมือนไม่มีผมยืนอยู่ตรงนั้น ผมจึงบอกพี่แหม่มว่าจะเดินนำหน้าไปรอก่อน คุยกันตามสบาย
ก่อนผมเดินจากมา สายตาดุๆคู่นั้นยังอุตส่าห์เหลือบมามองผมนิดนึงก่อนละสายตาแบบไร้ความรู้สึกเหมือนเมื่อกี้เป๊ะเลย...

สองสาวคุยกันอยู่ครู่หนึ่ง โดยที่สาวชุดดำไม่รู้เลยว่า ผมกำลังจ้องมองแบบไม่เก็บอาการ เรียกว่ามองทุกส่วนเลยก็ได้ พลางคิดในใจ ทำไมนะ ทำไมผมไม่เคยเจอเธอเดินในบริษัทเลย คนสวยขนาดนี้หลุดรอดสายตาผมไปได้ยังไง

" พี่ๆ คนนั้นน่ะ ชื่ออะไรเหรอ เด็กใหม่เหรอ? " ผมรีบถามทันทีที่พี่แหม่มเดินเข้ามาหา
" ทำไมว่ะ สนใจเหรอ? ใหม่ที่ไหนกันร่ะทำงานมา 5-6 ปีแล้ว รู้จักกันมานานแล้ว แต่เค้าไม่ค่อยคบใคร สันโดษ" พี่แหม่มตอบผมอย่างจับพิรุธ
" สวยร่ะซี้...แหม ตาค้างเลยนะ มันดุนะโว้ย ไม่มีใครกล้ายุ่งหรอก" ผมกะจะถามต่อสักหน่อย เป็นอันต้องหุบปากไปด้วยคำบอกเล่าเหล่านี้

เดินมาถึงร้านกาแฟ ผมสั่งกาแฟคนละแก้ว พี่แหม่มควักเงินจะจ่าย ผมกำแบ้งค์ใส่มือแก แล้วล้วงเอาเงินในกระเป๋ายื่นให้แม่ค้าแทน
" อ้าว.. ก็ไหนว่าให้เลี้ยงไงว่ะ "
" ไม่เอาร่ะพี่....ผมเลี้ยงเอง แต่มีข้อแม้อย่างนึงนะ "
" อะไรว่ะ ??? " แกชักรำคาญผมแล้ว
" ผู้หญิงคนนั้นชื่ออะไร ขอเบอร์ได้ไหมอ่ะ " ผมตอบแล้วหัวเราะแบบเจ้าเล่ห์สุดๆ
" ไม่ได้เว้ย... ให้เบอร์ไปเดี๋ยวมันมาด่าพี่ทำไง คนอื่นมีเยอะแยะจีบไปสิ คนนี้ของสูงนะ อย่าเล้ยยย....เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน "
เป็นอันว่าผมเสียกาแฟฟรี แม้แต่ชื่อก็ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ....


แต่แล้วโชคก็ยังช่วยผมอยู่บ้าง เมื่อพี่แหม่มแกคงสงสารไอ้ใบหน้าหมาเหงาของผมเข้า
แกเลยตะโกนประโยคหนึ่งก่อนแยกย้ายกันไปทำงานหลังจากดื่มกาแฟเสร็จให้ผมได้ยิน... ประโยคนี้มันทำหูผมผึ่งทีเดียว

..." เขาชื่อ เกศรินทร์ ทำงานอยู่แผนกติดกับเราเนี่ยะ... บอกได้แค่นี้ว่ะ".....
เกศรินทร์....เกศรินทร์ เอ.. ผมได้ยินชื่อนี้ที่ไหนนะ เหมือนจะบ่อยมากด้วย นึกยังไงก็นึกไม่ออก...แต่ผมจะต้องนึกออกให้ได้

ผมเดินจนจะถึงโต๊ะทำงานอยู่แล้วเชียว
"มานะ" หนุ่มรุ่นพี่มีเงินแผนกที่กำลังโม้ตามนิสัยคนรวยให้เพื่อนร่วมงานชายที่กำลังจับกลุ่มคุยกันตามประสาหนุ่มๆยามว่างงานฟัง
บังเอิญเอ่ยชื่อที่ผมกำลังจดจ่ออยู่ตอนนี้ลอยลมมาเข้าหูว่า

" เป้าหมายต่อไปนะเว้ย ต้องน้องเกศ เกศรินทร์สาวข้างแผนกเรานี่แหละ จะสอยมาควงให้ได้ สวย ดุ คมแบบนี้เระ กุชอบว่ะ"

ผมไม่รู้ทำไมต้องโกรธทั้งๆที่ปกติ ผมก็เคยเป็นหนึ่งในสมาชิกของวงสนทนานั้นอยู่บ้างเป็นบางครั้ง
หรือที่ผมโกรธเพราะผมได้ยินชื่อเธอ.... ชื่อที่ผมไม่อยากจะให้ใครเอ่ยถึงแบบเสียๆหายๆ หน้ามันชาเมื่อได้ยินคำว่า "สอยมาควง" แต่ผมไม่รู้ว่าอะไรคือเหตุผลที่ผมไม่ชอบคำคำนี้ .........
...หรือว่าผมกำลังมีใจให้ผู้หญิงที่ผมรู้จักแต่ชื่อคนนี้ซะแล้ว เกศรินทร์...



แว่นซ่าส์
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 ธ.ค. 2556, 01:17:10 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ธ.ค. 2556, 17:47:51 น.

จำนวนการเข้าชม : 1191





   ตอนที่ 2 >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account