คำสารภาพของมือที่สาม
เมื่อความรักไม่ใช่เรื่องของคน 2 คนอีกต่อไป เธอจะเลือกใครระหว่าง เขาคนมาก่อนที่ผูกพัน กับอีกคนที่รักเธอหมดใจ....
เกศรินทร์ สาวสวยที่มีดวงตาคมขลับเป็นประกาย แต่งแต้มบนใบหน้าที่ดูเฉยชาเรียบนิ่ง น้อยคนนักที่จะรู้จักและได้เข้าใกล้ เพราะบุคลิกที่หยิ่งยโสนี้ ทำให้รุ่งโรจน์ชายหนุ่มขี้เล่น ชอบจีบสาวเพื่อทำแต้มคะแนนให้กับตัวเองเกิดความสนใจอยากจะพิชิตดอกไม้แสนงามดอกนี้ให้จงได้
หากแต่ปัญหาใหญ่คือเธอมิใช่คนโสดอย่างที่เขาคิดและหล่อนก็ไม่เคยแยแสเขาเลยแม้แต่น้อย เขาจะทำอย่างไร.....เพื่อพิชิตใจเธอ
เกศรินทร์ สาวสวยที่มีดวงตาคมขลับเป็นประกาย แต่งแต้มบนใบหน้าที่ดูเฉยชาเรียบนิ่ง น้อยคนนักที่จะรู้จักและได้เข้าใกล้ เพราะบุคลิกที่หยิ่งยโสนี้ ทำให้รุ่งโรจน์ชายหนุ่มขี้เล่น ชอบจีบสาวเพื่อทำแต้มคะแนนให้กับตัวเองเกิดความสนใจอยากจะพิชิตดอกไม้แสนงามดอกนี้ให้จงได้
หากแต่ปัญหาใหญ่คือเธอมิใช่คนโสดอย่างที่เขาคิดและหล่อนก็ไม่เคยแยแสเขาเลยแม้แต่น้อย เขาจะทำอย่างไร.....เพื่อพิชิตใจเธอ
Tags: รักสามเศร้า
ตอน: ตอนที่ 2
หลังจากวันนั้น ผมพยายามจะไปยืนหน้าโรงอาหารทุกวันเพื่อหวังจะเจอเธอบ้าง... หากแต่ผมก็ไม่เคยเจอเลยสักครั้งเดียว
..................................
ปลายเดือนธันวาคม เทศกาลปีใหม่ใกล้มาถึงสาวๆต่างพากันปรึกษาหารือเรื่องการหาของขวัญปีใหม่เตรียมไว้ให้คนพิเศษกันเป็นแถว..
ส่วนหนุ่มๆก็คงไม่พ้นเรื่องสถานที่สังสรรค์เมาเหล้าในคืนนับถอยหลังแน่นอน
ผมเองได้ของขวัญทุกปี จากสาวๆที่คบๆคุยกันอยู่บ้าง มันทำให้รู้สึกดีนะเวลามีคนมาชอบ มาปลื้ม ผมคิดอย่างนั้นมาเสมอ
ปีนี้ก็เช่นกัน...
"มนทิยา" เป็นชื่อของสาวน้อยที่สดใสร่าเริง ผมเพิ่งคบหากับเธอมาได้ 3-4 เดือนล่ะมั่ง...
เหตุผลที่จีบมน ก็เพราะเห็นว่ามนมีคนจีบเยอะ ผมอยากเป็นผู้ชนะ แล้วผมก็ชนะซะจริงๆ จากการขอเบอร์แล้วโทรไปหยอดคำหวานไม่กี่ครั้ง เธอก็ยอมมาเดินเคียงข้างผมให้หลายๆคนอิจฉาเล่นแล้ว เธอบอกว่าผมเอาใจเก่งและอารมณ์ดีเธอถึงมาคบกับผม
" ปีนี้เราไปเค้าท์ดาวน์ที่ไหนดีค่ะ แล้วอยากได้อะไรเป็นของขวัญ " มนถามผมอย่างอารมณ์ดี
"ที่ไหนก็ได้ ไม่ต้องให้อะไรเราหรอก ปีนี้เรารู้สึกเฉยๆ ไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไหร่" ผมตอบแบบขอไปที อาจจะเป็นเพราะในใจผม ผมกำลังเฝ้ารอใครบางคน คนที่ผมอยากเจอ อยากชวนไปเที่ยวในคืนข้ามปีมากกว่าผู้หยิงที่อยู่เคียงข้างเป็นแน่
มนดูหน้าจืดลงไปถนัดตา มันทำให้ผมรู้สึกตัวได้ว่า..ผมแสดงออกอาการมากเกินไป..
....................................
วันสิ้นปีจะมาถึงในอีก 2 วัน ทุกคนในแผนกต่างก็มีแผนไปเที่ยวกับแฟนกันแทบทุกคน แต่สำหรับผม .. ผมยังรอเจอคนคนนึงเหมือนเดิม
พี่สาวคนสวยผมก็มีแผนจะไปเที่ยวต่างจังหวัดเหมือนกันแฮ่ะ..แต่ไม่ยักกะชวนเรา
" เฮ้ย..โรจน์ วานไรหน่อยดิ่ " พี่แหม่มบอกผมก่อนกลับบ้านในวันทำงานวันสุดท้ายก่อนจะหยุดยาวปีใหม่อีกหลายวัน
" พี่จะฝากขนมไปให้เพื่อนหน่อย อยู่แผนกใกล้ๆนี่แหละ นัดเค้าไว้แล้วว่าจะเดินเอาไปให้แต่ดันติดธุระต้องออกโอก่อนว่ะ วานหน่อย "
" อ้าว.. แล้วผมจะรู้จักเขามั้ยเนี่ยะ น่าตาเป็นไงก็ไม่รู้ แล้วอีกอย่างผมก็ไม่เคยเดินไปททางแผนกนั้นด้วนะพี่" ผมพูดแบบงงๆ
" เออน่า.. เดินไปรอตรงตู้แอร์สุดแผนกเราตอนทุ่มนึง เดี๋ยวเพื่อนพี่มาเอา พี่จะโทรบอกเค้าไว้.. ข้างในเป็นขนมนะเว้ย แกต้องให้วันนี้ ไม่งั้นขนมเสียแน่ นะ..ช่วยหน่อย พี่จะไปแล้ววว..."
ผมรับปากแกแบบปฏิเสธไม่ได้....หนึ่งทุ่มผมเดินไปตามทางเดินของแผนก เมื่อสุดทางผมก็หยุดรอตรงตู้แอร์ตามที่พี่แหม่มบอกไว้
รออยู่พักหนึ่งไม่เห็นมีใครมา นึกในใจเสียเวลาชะมัดเลย.....
พอหันหลังจะเลี้ยวกลับ ร่างบางเดินก้าวฉับๆตรงมาหาผมแบบแทบจะไม่ทันตั้งตัว ยิ่งใกล้ ยิ่งชัด.....
เธอ..เธอนั่นเอง เธอคนที่ผมอยากเจอมากที่สุดมาหยุดตรงหน้าผมแล้ว
" ไหนร่ะขนม? รอนานไหม?" เธอถามจ้องหน้าผมชนิดที่เรียกว่า มองจิ้งจกร่วงตายเลยทีเดียว..
" นี่ครับ...พี่แหม่มฝากให้ พี่......."
" เกศ ...." เธอสวนมาทันควัน
" คะ ครับ.....พี่เกศ...พี่แหม่มบอกว่าให้รีบกินมันจะเสียนะครับ" ไม่รู้ว่าผมจะเสียงสั่นทำไมนะ อายเป็นบ้าเลย...
พอพี่เกศรับขนมจากผมปุ๊ป เธอก็หมุนตัวเตรียมจะเดินออกปั๊ป ... แต่ว่า.....
" ่อ่่อ ขอเบอร์หน่อยสิจะไว้โทรให้เดินไปเอาขนมฝากมาให้พี่แหม่มบ้าง พอดีเดินมาไม่ค่อยได้งานยุ่งช่วงนี้" .....พระเจ้า!!!!!!! พี่เค้าขอเบอร์ผมด้วย..ผมงี้จดเบอร์ไปกำปากกาแน่นเหงื่อแตกเลย...นางฟ้าเค้าขอเบอร์ผม ผมฝันป่าวเนี่ย
พอได้เบอร์เสร็จ เธอก็ทำท่าจะไปจริงๆ......ผมรู้สึกว่าเวลามันทำไมไวแบบนี้นะ อยากจะร้องเพลงว่า..อยู่ต่อเลยได้ไหม
หลังจากได้รู้ชื่อ ได้เจอตัวเป็นๆออีกครั้งผมก็คลายความกลัวที่มีต่อสายตาคมคู่นั้นลงไปบ้าง ถึงได้อ้าปากพูดออกไปได้สักทีว่า
" ผมเดินไปส่งที่แผนกนะครับ จะได้เดินไปถูกตอนไปเอาขนมไงร่ะ " น้านน...มาแล้ววิชาหัวหมอผม
เธอตอบรับยอมให้ผมไปส่ง ผมแทบจะกระโดดร้องเย้ด้วยความดีใจเลยแต่ต้องข่มไว้ เค้าคงไม่ชอบไอ้อาการเกินหน้าเกินตาของผมหรอก..
ระหว่างทางเราพูดคุยกันบ้างนิดหน่อยตามมารยาท แต่ใครจะสน.. ผมสนแต่หน้าขาวๆที่อยู่ตรงหน้า ไหนจะน้ำหอมที่ชวนให้ผมอยากจะเอาจมูกไปสูดกลิ่นหอมใกล้ๆนั่นด้วย ใจละลาย
ค่ำวันนั้น มันทำให้ผมเพ้อถึงแต่พี่เกศ.... ผมชักจะชอบเธอจริงๆแล้วสิ...หน้ามันผ่าวๆทุกทีที่เธอจ้องตาผมเลย
เสียงสายเรียกเข้าของโทรศัพท์ดังขึ้น ทำให้ผมตื่นจากอาการเพ้อ เบอร์โทรเข้าที่คุ้นเคยมาแล้ว...มนทิยา... เฮ้อ!!! ทำไมนะ ไม่เป็นเบอร์แปลกที่เพิ่งขอเบอร์ผมไปเมื่อหัวค่ำบ้าง ผมได้แต่ถอนหายใจ พลางกดรับสาย
มนโทรมาบอกผมว่า คืนนี้จะให้ผมพาเธอไปส่งที่ร้านอาหารซึ่งแผนกเธอเหมาร้านจัดเลี้ยงปีใหม่ให้ลูกน้องและให้ผมมารับเธอกลับ
คืนนี้เธอจะนอนค้างบ้านผม ไม่กลับบ้านเพราะอาจจะดื่ม....
สารภาพจากใจจริง คืนนี้ผมไม่อยยากนอนกับครทั้งนั้น เพราะผมหวังว่าพี่เกศจะโทมา จึงไม่อยากให้ใครอยู่ขัดจังหวะเวลาคุย.....
.....................................................
ตีสองกว่าแล้ว... ผมขับรถไปรับมนมาที่บ้าน เธอเมาพอสมควร ผมอุ้มเธอนอนบนเตียง เช็ดตัวให้ ในใจก็จดจ่อกับโทรศัพท์ที่วางอยู่บนหัวเตียงนั่น.....แต่จนเช้า ไม่มีสักแอะที่มันจะดังหรือข้อความอะไรเลย ผมผิดหวังลึกๆ เธอไม่โทรมา..และ..เธอคงไม่รู้ว่าผมรอ
..................................
ปลายเดือนธันวาคม เทศกาลปีใหม่ใกล้มาถึงสาวๆต่างพากันปรึกษาหารือเรื่องการหาของขวัญปีใหม่เตรียมไว้ให้คนพิเศษกันเป็นแถว..
ส่วนหนุ่มๆก็คงไม่พ้นเรื่องสถานที่สังสรรค์เมาเหล้าในคืนนับถอยหลังแน่นอน
ผมเองได้ของขวัญทุกปี จากสาวๆที่คบๆคุยกันอยู่บ้าง มันทำให้รู้สึกดีนะเวลามีคนมาชอบ มาปลื้ม ผมคิดอย่างนั้นมาเสมอ
ปีนี้ก็เช่นกัน...
"มนทิยา" เป็นชื่อของสาวน้อยที่สดใสร่าเริง ผมเพิ่งคบหากับเธอมาได้ 3-4 เดือนล่ะมั่ง...
เหตุผลที่จีบมน ก็เพราะเห็นว่ามนมีคนจีบเยอะ ผมอยากเป็นผู้ชนะ แล้วผมก็ชนะซะจริงๆ จากการขอเบอร์แล้วโทรไปหยอดคำหวานไม่กี่ครั้ง เธอก็ยอมมาเดินเคียงข้างผมให้หลายๆคนอิจฉาเล่นแล้ว เธอบอกว่าผมเอาใจเก่งและอารมณ์ดีเธอถึงมาคบกับผม
" ปีนี้เราไปเค้าท์ดาวน์ที่ไหนดีค่ะ แล้วอยากได้อะไรเป็นของขวัญ " มนถามผมอย่างอารมณ์ดี
"ที่ไหนก็ได้ ไม่ต้องให้อะไรเราหรอก ปีนี้เรารู้สึกเฉยๆ ไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไหร่" ผมตอบแบบขอไปที อาจจะเป็นเพราะในใจผม ผมกำลังเฝ้ารอใครบางคน คนที่ผมอยากเจอ อยากชวนไปเที่ยวในคืนข้ามปีมากกว่าผู้หยิงที่อยู่เคียงข้างเป็นแน่
มนดูหน้าจืดลงไปถนัดตา มันทำให้ผมรู้สึกตัวได้ว่า..ผมแสดงออกอาการมากเกินไป..
....................................
วันสิ้นปีจะมาถึงในอีก 2 วัน ทุกคนในแผนกต่างก็มีแผนไปเที่ยวกับแฟนกันแทบทุกคน แต่สำหรับผม .. ผมยังรอเจอคนคนนึงเหมือนเดิม
พี่สาวคนสวยผมก็มีแผนจะไปเที่ยวต่างจังหวัดเหมือนกันแฮ่ะ..แต่ไม่ยักกะชวนเรา
" เฮ้ย..โรจน์ วานไรหน่อยดิ่ " พี่แหม่มบอกผมก่อนกลับบ้านในวันทำงานวันสุดท้ายก่อนจะหยุดยาวปีใหม่อีกหลายวัน
" พี่จะฝากขนมไปให้เพื่อนหน่อย อยู่แผนกใกล้ๆนี่แหละ นัดเค้าไว้แล้วว่าจะเดินเอาไปให้แต่ดันติดธุระต้องออกโอก่อนว่ะ วานหน่อย "
" อ้าว.. แล้วผมจะรู้จักเขามั้ยเนี่ยะ น่าตาเป็นไงก็ไม่รู้ แล้วอีกอย่างผมก็ไม่เคยเดินไปททางแผนกนั้นด้วนะพี่" ผมพูดแบบงงๆ
" เออน่า.. เดินไปรอตรงตู้แอร์สุดแผนกเราตอนทุ่มนึง เดี๋ยวเพื่อนพี่มาเอา พี่จะโทรบอกเค้าไว้.. ข้างในเป็นขนมนะเว้ย แกต้องให้วันนี้ ไม่งั้นขนมเสียแน่ นะ..ช่วยหน่อย พี่จะไปแล้ววว..."
ผมรับปากแกแบบปฏิเสธไม่ได้....หนึ่งทุ่มผมเดินไปตามทางเดินของแผนก เมื่อสุดทางผมก็หยุดรอตรงตู้แอร์ตามที่พี่แหม่มบอกไว้
รออยู่พักหนึ่งไม่เห็นมีใครมา นึกในใจเสียเวลาชะมัดเลย.....
พอหันหลังจะเลี้ยวกลับ ร่างบางเดินก้าวฉับๆตรงมาหาผมแบบแทบจะไม่ทันตั้งตัว ยิ่งใกล้ ยิ่งชัด.....
เธอ..เธอนั่นเอง เธอคนที่ผมอยากเจอมากที่สุดมาหยุดตรงหน้าผมแล้ว
" ไหนร่ะขนม? รอนานไหม?" เธอถามจ้องหน้าผมชนิดที่เรียกว่า มองจิ้งจกร่วงตายเลยทีเดียว..
" นี่ครับ...พี่แหม่มฝากให้ พี่......."
" เกศ ...." เธอสวนมาทันควัน
" คะ ครับ.....พี่เกศ...พี่แหม่มบอกว่าให้รีบกินมันจะเสียนะครับ" ไม่รู้ว่าผมจะเสียงสั่นทำไมนะ อายเป็นบ้าเลย...
พอพี่เกศรับขนมจากผมปุ๊ป เธอก็หมุนตัวเตรียมจะเดินออกปั๊ป ... แต่ว่า.....
" ่อ่่อ ขอเบอร์หน่อยสิจะไว้โทรให้เดินไปเอาขนมฝากมาให้พี่แหม่มบ้าง พอดีเดินมาไม่ค่อยได้งานยุ่งช่วงนี้" .....พระเจ้า!!!!!!! พี่เค้าขอเบอร์ผมด้วย..ผมงี้จดเบอร์ไปกำปากกาแน่นเหงื่อแตกเลย...นางฟ้าเค้าขอเบอร์ผม ผมฝันป่าวเนี่ย
พอได้เบอร์เสร็จ เธอก็ทำท่าจะไปจริงๆ......ผมรู้สึกว่าเวลามันทำไมไวแบบนี้นะ อยากจะร้องเพลงว่า..อยู่ต่อเลยได้ไหม
หลังจากได้รู้ชื่อ ได้เจอตัวเป็นๆออีกครั้งผมก็คลายความกลัวที่มีต่อสายตาคมคู่นั้นลงไปบ้าง ถึงได้อ้าปากพูดออกไปได้สักทีว่า
" ผมเดินไปส่งที่แผนกนะครับ จะได้เดินไปถูกตอนไปเอาขนมไงร่ะ " น้านน...มาแล้ววิชาหัวหมอผม
เธอตอบรับยอมให้ผมไปส่ง ผมแทบจะกระโดดร้องเย้ด้วยความดีใจเลยแต่ต้องข่มไว้ เค้าคงไม่ชอบไอ้อาการเกินหน้าเกินตาของผมหรอก..
ระหว่างทางเราพูดคุยกันบ้างนิดหน่อยตามมารยาท แต่ใครจะสน.. ผมสนแต่หน้าขาวๆที่อยู่ตรงหน้า ไหนจะน้ำหอมที่ชวนให้ผมอยากจะเอาจมูกไปสูดกลิ่นหอมใกล้ๆนั่นด้วย ใจละลาย
ค่ำวันนั้น มันทำให้ผมเพ้อถึงแต่พี่เกศ.... ผมชักจะชอบเธอจริงๆแล้วสิ...หน้ามันผ่าวๆทุกทีที่เธอจ้องตาผมเลย
เสียงสายเรียกเข้าของโทรศัพท์ดังขึ้น ทำให้ผมตื่นจากอาการเพ้อ เบอร์โทรเข้าที่คุ้นเคยมาแล้ว...มนทิยา... เฮ้อ!!! ทำไมนะ ไม่เป็นเบอร์แปลกที่เพิ่งขอเบอร์ผมไปเมื่อหัวค่ำบ้าง ผมได้แต่ถอนหายใจ พลางกดรับสาย
มนโทรมาบอกผมว่า คืนนี้จะให้ผมพาเธอไปส่งที่ร้านอาหารซึ่งแผนกเธอเหมาร้านจัดเลี้ยงปีใหม่ให้ลูกน้องและให้ผมมารับเธอกลับ
คืนนี้เธอจะนอนค้างบ้านผม ไม่กลับบ้านเพราะอาจจะดื่ม....
สารภาพจากใจจริง คืนนี้ผมไม่อยยากนอนกับครทั้งนั้น เพราะผมหวังว่าพี่เกศจะโทมา จึงไม่อยากให้ใครอยู่ขัดจังหวะเวลาคุย.....
.....................................................
ตีสองกว่าแล้ว... ผมขับรถไปรับมนมาที่บ้าน เธอเมาพอสมควร ผมอุ้มเธอนอนบนเตียง เช็ดตัวให้ ในใจก็จดจ่อกับโทรศัพท์ที่วางอยู่บนหัวเตียงนั่น.....แต่จนเช้า ไม่มีสักแอะที่มันจะดังหรือข้อความอะไรเลย ผมผิดหวังลึกๆ เธอไม่โทรมา..และ..เธอคงไม่รู้ว่าผมรอ
แว่นซ่าส์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 ธ.ค. 2556, 02:12:19 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ธ.ค. 2556, 17:48:38 น.
จำนวนการเข้าชม : 736
| << ตอนที่ 1 | ตอนที่ 3 >> |