คำสารภาพของมือที่สาม
เมื่อความรักไม่ใช่เรื่องของคน 2 คนอีกต่อไป เธอจะเลือกใครระหว่าง เขาคนมาก่อนที่ผูกพัน กับอีกคนที่รักเธอหมดใจ....
เกศรินทร์ สาวสวยที่มีดวงตาคมขลับเป็นประกาย แต่งแต้มบนใบหน้าที่ดูเฉยชาเรียบนิ่ง น้อยคนนักที่จะรู้จักและได้เข้าใกล้ เพราะบุคลิกที่หยิ่งยโสนี้ ทำให้รุ่งโรจน์ชายหนุ่มขี้เล่น ชอบจีบสาวเพื่อทำแต้มคะแนนให้กับตัวเองเกิดความสนใจอยากจะพิชิตดอกไม้แสนงามดอกนี้ให้จงได้
หากแต่ปัญหาใหญ่คือเธอมิใช่คนโสดอย่างที่เขาคิดและหล่อนก็ไม่เคยแยแสเขาเลยแม้แต่น้อย เขาจะทำอย่างไร.....เพื่อพิชิตใจเธอ
เกศรินทร์ สาวสวยที่มีดวงตาคมขลับเป็นประกาย แต่งแต้มบนใบหน้าที่ดูเฉยชาเรียบนิ่ง น้อยคนนักที่จะรู้จักและได้เข้าใกล้ เพราะบุคลิกที่หยิ่งยโสนี้ ทำให้รุ่งโรจน์ชายหนุ่มขี้เล่น ชอบจีบสาวเพื่อทำแต้มคะแนนให้กับตัวเองเกิดความสนใจอยากจะพิชิตดอกไม้แสนงามดอกนี้ให้จงได้
หากแต่ปัญหาใหญ่คือเธอมิใช่คนโสดอย่างที่เขาคิดและหล่อนก็ไม่เคยแยแสเขาเลยแม้แต่น้อย เขาจะทำอย่างไร.....เพื่อพิชิตใจเธอ
Tags: รักสามเศร้า
ตอน: ตอนที่ 5
หลังจากเหตุการณ์ที่โรงอาหารวันนั้น..ผมกับมนทิยาก็เริ่มระหองระแหงกันเรื่อยมา
นับวันยิ่งทวีความรุนแรงเพราะพิษรักแรงหึงของอีกฝ่ายมากขึ้น..
ยิ่งไปกว่านั้น..มนแทบจะบอกให้เพื่อนเธอทุกคนจับตามองผมไว้ไม่ให้คลาดสายตาและพี่เกศก็เป็นคนดังในหมู่เพื่อนฝูงมนไปโดยปริยายด้วยข้อหาที่ว่า...หล่อนพยายามแย่งผมไปจากเธอ
ผมแทบไม่มีโอกาสที่จะได้เจอหรือได้คุยกับพี่เกศอีกเลยตั้งแต่วันนั้น ในใจผมมันร้อนรุ่ม ผมยอมรับว่า..ผมคิดถึงเธอมาก..
ผมเบื่อหน่ายเวลาที่เจอกันกับมนแล้วต้องได้ยินเธอกล่าวถึงพี่เกศในทางไม่ดีตามด้วยการหาเรื่องทะเลาะกับผม
" อายุก็ไม่ใช่น้อยๆแล้วแม่คนนั้น ยังจะมาหาเศษ หาเลยกับแฟนมนอีก "
หาเศษ หาเลย....... คำนี้สะดุดหูผม แต่ผมก็ยังไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืดกับเธอ
" โรจน์...มนจะถามครั้งสุดท้าย ระหว่างโรจน์กับพี่เกศอะไรนั่นมีอะไรมากกว่าเพื่อนรุ่นพี่หรือเปล่า? ต้องตอบความจริงมาด้วย ห้ามโกหก!! "
" ไม่มีหรอกน่า..ถามครั้งที่เท่าไหร่แล้วเนี่ยะ " ผมตอบด้วยความรำคาญ แต่ก็รู้ดีแก่ใจว่าผมโกหกเธอ
"อย่าให้จับได้ก็แล้วกัน...คอยดู!! " มนคาดโทษผมไว้ด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเอาจริง
...........................................................................................................................................
ความคิดถึงเนี่ยะ..มันขึ้นชื่อว่าทรมานที่สุด..น้อยคนนักที่จะทนมันได้ สุดท้าย..ผมก็พ่ายแพ้แก่มันอย่างสิ้นเชิง
ผมตัดสินใจกดเบอร์โทรศัพท์ไปหาพี่เกศในเย็นวันหนึ่ง ซึ่งใกล้เวลาเลิกงานแล้ว.. อย่างน้อย ขอแค่ได้ยินเสียงเธอผมก็ดีใจ
ตื้ดดด.......ตื้ดดด......... ผมภาวนาให้เธอรับทีเถอะ..
" มีอะไรไม่ทราบ? " น้ำเสียงดูไม่ยินดีเลยสักนิดที่เป็นผมที่โทรไปหาเธอ
"ผมมีเรื่องอยากคุยด้วยครับ"
"แต่พี่ไม่มี ถ้าไม่มีธุระอะไรสำคัญแล้วพี่จะวางนะ.."
ผมน้อยใจจริงๆ เมื่อคราวก่อนผมยังไม่ลืมว่าเธอลงท้ายบทสนาว่า....แล้วพบกันใหม่....
แล้วทำไมคราวนี้ เธอถึงพูดกับผมแบบไม่มีเยื่อใยสักนิดแบบนี้.....หรือว่า.....
" ครับ... พี่จะวางก็ได้ แต่ผมถามอะไรสักคำได้หรือเปล่า... ที่พี่มาหาผมที่โรงอาหารวันนั้น ที่ลงทุนจับมือผมต่อหน้าแฟนผม ก็เพียงเพราะพี่อยากจะเอาชนะหรือแค่แกล้งให้ความหวังผมกันแน่...พี่ก็รู้ใช่ไหมว่าผมชอบพี่!!! ... ผมอยากรู้ว่าที่ทำมาทั้งหมดนี่..พี่ไม่รู้สึกอะไรเลยใช่หรือเปล่า ทำไมใจดำแบบนี้..."
ผมพูดออกไปด้วยความอัดอั้น....และน้อยใจ ที่เธอมองมันเป็นแค่เกม..เหยียบย่ำความรู้สึกดีดีที่ผมมีต่อเธออย่างหมดสิ้น
" ถ้าพี่บอกว่าเปล่า..เธอจะเชื่อไหมร่ะ? มันยังมีอะไรที่เธอไม่รู้อีกเยอะเกี่ยวกับตัวพี่ และถ้าเธอรู้ เธอคงจะเลิกชอบพี่ไปเลยโรจน์.... ดูไปเธอก็มีแฟนที่น่ารักดีอยู่แล้ว ทำไมถึงไม่คบเค้าต่อไปร่ะ พี่กับเรานะอายุห่างกันหลายปีไม่เหมาะกันหรอก อีกอย่างพี่คงดีไม่พอสำหรับเธอ... "
"ทำไมพี่จะดีไม่พอ... พี่ยังไม่เคยเปิดโอกาสให้ผมเลยสักนิด พี่รู้ได้ยังไง? "
"นี่เธอชอบพี่จริงๆเหรอเนี่ย.... รู้ไหมว่าถ้าเดินหน้าแล้วถอยหลังไม่ได้..พี่ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ ล้มเลิกความตั้งใจซะเถอะ ในบริษัทเรามีสาวๆ สวยๆที่พร้อมจะเป็นแฟนเธออีกเยอะแยะมากมาย....."
" ไม่ครับ ผมไม่เปลี่ยนใจ " ผมบอกเธอด้วยความมุ่งมั่น ตอนนี้ความชอบที่มีต่อเธอนั้นมันมากมายจริงๆ ผมพร้อมที่จะยอมไม่มีใครเลยเพื่อแลกกับผู้หญิงคนนี้ คนที่ผมแอบรัก ยิ่งนาน ยิ่งมาก
เราต่างก็เงียบกันไปครู่ใหญ่ สุดท้าย....พี่เกศก็เป็นฝ่ายเอ่ยก่อนว่า...
"ได้...ถ้าอยากได้โอกาส พี่จะให้ แต่พี่ได้เตือนเธอแล้วนะว่าเราไม่เหมาะกัน อีกอย่าง....อะไรที่เป็นของพี่ มันจะไม่มีวันเป็นของใคร!!!... เธอเข้าใจที่พี่พูดหรือเปล่า? แล้วแฟนเธอล่ะ..เธอจะทำยังไง... คงจะไม่มาแหกอกชั้นหรอกนะ.."
"ครับ ผมจะจัดการเอง....."
ใจผมชื้นขึ้นมาเป็นกอง....ผมดีใจที่พี่เกศให้โอกาสผมแล้ว..แต่ผมจะทำอย่างไรกับเรื่องของผมเอง มนทิยาไม่ได้ทำอะไรผิด นึกถึงวันแรกที่ผมตามจีบเธอแล้วก็รู้สึกผิดในใจ.. ในวันนี้ผมกำลังคิดหาทางบอกเลิกเธอเพื่อไปคบกับผู้หญิงที่ผมปฎิเสธเสมอว่า..ผมไม่คิดอะไรด้วย...
"เย็นนี้ไปทานข้าวกับผมหลังเลิกงานนะครับ ผมจะรอที่โรงรถ ผมจะรอจนกว่าพี่จะมา .." พูดจบผมวางสายทันที ไม่ให้โอกาสพี่เกศได้เลือกว่าเธอจะไปกับผมหรือไม่...
..........................................................................................................................................................................................
หนึ่งทุ่มตรง..ผมยืนรอพี่เกศที่ลานจอดรถ เธอยังไม่มา...
ตื้ดดดด ..ตื้ดดดดด.... เสียงโทรศัพท์ผมสั่นเตือนว่ามีสายเข้า...มนโทรหาผม !!
ณ. เวลานั้นผมยังคิดไม่ออกว่าจะพูดอะไร หากเธอถามว่าผมอยู่ไหน ผมจึงปล่อยให้มันสั่นไปอย่างนั้นจนเธอวางสายไปเอง
นางฟ้าของผมเดินมาแล้ว......เธอสวยจริงๆ ผมอยากรู้ว่าที่ผมชอบเธอเพราะอะไรกันแน่ ความสวยหรือนิสัย? แต่ผมเองก็ยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลย...
" จะพาไปไหนอ่ะ? " เธอถามขณะที่ก้าวขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว
"เดี๋ยวพาไปร้านประจำในเมืองนี่แหละ..พี่ดื่มมั้ยครับ?"
"ขอเป็นร้านนั่งฟังเพลงสบายๆนะ ผับ บาร์ อะไรแบบนี้คงไม่เหมาะกับวัยชั้นแล้ว " เธอพูดไปอย่างขำขำ
"ได้เลยครับ..." ผมตั้งใจจะว่าจะพาเธอไปร้านประจำที่ผมกับไอ้เบิร์ดชอบพากันไปนั่ง เป็นร้านเล็กๆแต่ตกแต่งได้สวยงาม เพลงก็เพราะ อาหารถูกปากและคนไม่พลุกพล่าน
ก่อนออกรถผมเอื้อมมือผ่านตัวเธอไปด้านข้างฝั่งข้างคนขับเพื่อดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้...พี่เกศนั่งตัวแข็งทื่อ หน้าแดง เพราะมันคล้ายว่าผมตั้งใจจะโน้มตัวไปจูบเธอยังไงยังงั้นเลย....
" จะทำอะไรน่ะ !!!! " เธอถามผมเสียงสั่น
" ตกใจเหรอครับ ผมแค่จะคาดเข็มขัดให้เฉยๆ ไม่คิดล่วงเกินพี่หรอกน่า แต่ถ้าผมจะทำผมจะรอให้พี่เต็มใจ "
ผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างผมตรงนี้มีอะไรหลายอย่างที่บอกไม่ถูก ที่ทำให้เสือผู้หญิงตัวยยงแบบผมอยากจะเก็บเธอไว้ อยากดูแล ทนุถนอม ไม่อยากจะทำร้ายเลยแม้แต่ปลายเล็บ.....
"ฮืมมม ไปกันได้แล้ว" คนพูดยังหน้าแดงอยู่ ยิ่งมองก็ยิ่งน่ารัก....
พอมาถึงร้านอาหาร เราเลือกโต๊ะที่ค่อนข้างหลบมุมและไกลจากโต๊ะอื่นพอสมควร ผมสั่งอาหาร สามสี่อย่างและเลือกเหล้ามาเป็นเครื่องดื่ม
" ดื่มอะไรดีครับ? ตื่มเหล้าไหม ไม่ต้องกลัวว่าผมจะมอมเหล้าพี่หรอกนะ "
"น้ำเปล่าแล้วกัน" เธอระวังตัวแจเลย...
ผมนึกขำสาวอายุสามสิบตอนนี้ กำลังกลัวหนุ่มอายุยี่สิบสามปีจะมอมเหล้า.......
เรานั่งทานข้าวไปก็คุยกันเรื่องสัพเพเหระเรื่อยเฉื่อยแต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกว่าสนิทกับพี่เกศมากขึ้น จากการคุยกันทำให้ผมรู้ว่าพี่เกศนั้นทำงานแผนกเดียวกับเบิร์ดเพื่อนผมหากแต่ไม่เคยคุยกัน และเธอก็ยังเป็นลูกน้องของพี่หนิงแฟนซุปเปอร์ไวเซอร์ของไอ้เบิร์ดด้วย..
เป็นแบบนี้ก็ดี..ผมจะได้หาเรื่องอ้างเดินไปหาเธอว่าผมไปหาเพื่อน....เข้าทางเลย
มันเป็นช่วงเวลาที่ผมรู้สึกว่าสิ่งรอบข้างไม่สำคัญกับผมเลยสักนิด ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าทำให้โลกผมหยุดหมุนไปเลย...
..." เมื่อความรักที่เคยหวานกลายเป็นความขม..เมื่อฉันกลายเป็นแค่ลมในสายตาเธอวันนี้...." เสียงเรียกเข้าเพลงทนพิษบาดแผลไม่ไหวของวงร็อคโปเตโต้ดังขึ้นขัดจังหวะการสนทนาของเรา....
พี่เกศรับโทรศัพท์สายนั้นด้วยใบหน้าเคร่งเครียด..เธอไม่พูดอะไรตอบปลายสายเลยนอกจากคำว่า อืมมม.... สักพักก็วาง
"ชงเหล้าให้พี่หน่อยสิ เอาแบบไม่เข้มมากนะ ไม่ได้กินมานานแล้ว" เธอบอกผม
"อ้าว..ไหนว่าไม่กินไงพี่...เอาจริงเหรอ?"
"ตกลงจะชงให้มั้ย? พอไม่กินก็ชวน พอจะกินก็ห้าม เด็กคนนี้นี่ยังไง"
"ก็ได้ๆ เดี๋ยวจัดให้เลยครับ"
ผมไม่กล้าขัดใจเธอ ในใจนึกสงสัยกับพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปโดยทันทีของเธอหลังจากที่รับโทรศัพท์สายนั้น เธอดูเครียดและเป็นกังวล แต่ก็พยายามจะปิดบังผม เธอคงไม่อยากให้ผมรู้ .. ในยามที่เธอนั่งนิ่งอีกมือนั้นเอานิ้วชี้เรียวสวยวนไปรอบๆขอบปากแก้วเหล้าที่ผมเพิ่งชงให้ไปมาคล้ายว่ากำลังใช้ความคิดแบบนี้ เธอดูเศร้า....
แต่ผมก็ไม่กล้าถามอะไรมากนักหรอก ถ้าเธอจะเล่า เธอคงเล่าให้ผมฟังเอง.....
ดื่มไปสองสามแก้ว...สีหน้าของสาวรุ่นพี่ผมเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม ที่จริงเธอเป็นคนขาวอยู่แล้วบวกกับการที่คงไม่ค่อยได้ดื่มเลือดเลยสูบฉีดบนใบหน้าจนเห็นได้ชัด.... เหมือนเธอจะเริ่มตึงๆเพราะน้ำเสียงเริ่มเปลี่ยนแล้ว
"พี่เมาหรือเปล่าครับเนี่ย เรากลับกันไหม? จะให้ผมไปส่งที่ไหนดี?" ผมถาม
"มึนๆเหมือนกัน กลับก็ได้....ส่งที่บริษัทนั่นแหละ เดี๋ยวพี่กลับเองได้" ผมนึกในใจเธอคงทิ้งรถไว้ที่บริษัท
"ครับ แน่ใจว่าจะขับรถไหว ผมไปส่งบ้านก็ได้นะ บ้านพี่อยู่ไหนครับ"
"ไม่ต้องหรอก ส่งที่บริษัทก็พอ ขอบใจนะ" เธอตอบผมทันที
ผมต้องประคองเธอเดินมาที่รถเพราะว่าเธอเมา จริงๆเหล้าเพียงไม่กี่แก้วคงไม่ทำให้ใครเมาได้ ยกเว้นแต่ว่าสำหรับคนไม่เคยดื่มเลย
ผมเอื้อมมือเปิดประตูให้เธอขึ้นไปนั่งบนรถ แขนก็ยังประคองตัวเธออยู่อย่างนั้น.. กลิ่นน้ำหอมโชยมา ผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นคนที่ดูแลรักษาตัวเองได้ดีทีเดียว เท่าที่ผมดูมาอายุขึ้นเลขสามแล้วแบบนี้ผิวพรรณยังสดใสเหมือนสาวๆ ไม่มีรอยเหี่ยว ย่นหรือแห้งกร้านแม้แต่นิดเดียวถือว่าหายาก เธอเงยหน้ามองผม
" พี่ไม่เป็นไรแล้ว ยังไหวอยู่น่า"
"ครับ ดีแล้ว" ผมแซวกลับ
ผมขับรถมาถึงหน้าบริษัทเพื่อส่งเธอตามที่เธอขอ จอดรถตรงทางเข้าโรงจอดรถ ยกหน้าฬิกาที่ข้อมือขึ้นดูสี่ทุ่มจะครึ่งแล้ว ท้องถนนไม่ค่อยมีรถ ส่วนผู้คนแทบไม่มีเลย
"ขอบใจมากนะที่พาไปเลี่้ยงข้าว อาหารอร่อยดี"
"ไม่เป็นไรครับ แลกกับการได้อยู่ใกล้ๆพี่ ผมก็มีความสุขแล้ว "
" นี่เราอยากจะคบกับพี่จริงๆเหรอ? " เธอยังถามผมอีกครั้งให้แน่ใจ
" ครับ ผมจะพยายามทำให้ดีที่สุด แต่ถ้าพี่คิดว่าผมไม่ใช่ บอกผมได้นะ ผมไม่บังคับใจใครหรอก แค่ให้โอกาสผมก็ดีเกินพอแล้ว"
"ไม่หรอก เธอหน่ะดีพอ...แต่คนที่จะดีไม่พอคงเป็นพี่ต่างหาก" เธอพูดเสียงเศร้า น้ำตาคลอในดวงตาสวยคู่นั้น ...
ผมเองก็ไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เธอพูดหรอก แต่หัวใจผมมันอ่อนยวบเมื่อเห็นน้ำใสใสไหลรินอาบแก้มนั้น
ผมขยับตัวเข้าใกล้เธอ เอื้อมมือไปเช็ดนำตาให้ พี่เกศจ้องหน้าผมนิ่งเหมือนกำลังพยายามจะบอกอะไรผม หากแต่ผมไม่ปล่อยให้เธอได้บอกอะไรไปมากกว่านี้ นอกจากกดริมฝีปากลงไปบนปากเรียวสวยอย่างทนุถนอม ผมจูบเธอเนิ่นนาน ดูดดื่ม พยายามค้นหาสิ่งที่เธอจะบอกผมด้วยรสจูบหวานนี้ เธอเองก็มีปฏิกิริยาตอบโต้ผม ไม่ผลักไสผมดั่งเช่นเหมือนๆที่ผ่านมา พี่เกศยกมือขึ้นโอบคอผมไว้เหมือนคนที่กำลังหาที่ยึดเหนี่ยว แต่เธอยังร้องไห้ ผมไม่รู้ว่าเธอมีอะไรในใจแต่ผมสัญญาจากวันนี้เป็นต้นไป...ผมจะไม่ปล่อยให้เธอร้องไห้อีก
แสงไฟรถที่วิ่งสวนเลนมาทำให้เราทั้งคู่มีสติคืนจากภวังค์.... เธอรีบผละออกจากผม ก้มหน้าหลบตาด้วยความอาย
"พี่ต้องไปแล้ว ขับรถกลับบ้านดีดีแล้วกันนะ" เธอตัดบทแล้วเตรียมจะก้าวลงจากรถไป
"พี่เกศครับ....ผมเป็นห่วงนะ ไม่ว่าอะไรที่ทำให้พี่ร้องไห้ แต่ต่อไปผมจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีก ผมสัญญา!! " ผมพูดกับเธออย่างตั้งใจ
ผมรู้แล้วว่าเธอคนนี้นี่เอง ที่ทำให้ผมอยากมีความรักและคนรักที่เป็นตัวเป็นตนอีกครั้ง หลังจากที่ผมใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยไม่จริงจังมาหลายปี ผมตกหลุมรักเธอแบบถอนตัวไม่ได้ ถอยหลังไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
" ขอบใจอีกครั้งนะ สำหรับทุกอย่าง " เธอก้าวลงจากรถและส่งยิ้มบางๆให้ผมก่อนปิดประตู..
ผมเคลื่อนรถออกด้วยหัวใจพองโต....
ยังคงนึกถึงรสจูบนั้นอย่างมีความสุข ไม่ทันเห็นว่ามีรถเก๋งสีดำอีกคันเพิ่งเข้ามาจอดเทียบแทนที่รถผมตรงนั้นในเวลาห่างกันไม่กี่นาที..... ร่างบางก้าวขึ้นรถคันนั้นไป......... ผมไม่เห็น!!!!!
นับวันยิ่งทวีความรุนแรงเพราะพิษรักแรงหึงของอีกฝ่ายมากขึ้น..
ยิ่งไปกว่านั้น..มนแทบจะบอกให้เพื่อนเธอทุกคนจับตามองผมไว้ไม่ให้คลาดสายตาและพี่เกศก็เป็นคนดังในหมู่เพื่อนฝูงมนไปโดยปริยายด้วยข้อหาที่ว่า...หล่อนพยายามแย่งผมไปจากเธอ
ผมแทบไม่มีโอกาสที่จะได้เจอหรือได้คุยกับพี่เกศอีกเลยตั้งแต่วันนั้น ในใจผมมันร้อนรุ่ม ผมยอมรับว่า..ผมคิดถึงเธอมาก..
ผมเบื่อหน่ายเวลาที่เจอกันกับมนแล้วต้องได้ยินเธอกล่าวถึงพี่เกศในทางไม่ดีตามด้วยการหาเรื่องทะเลาะกับผม
" อายุก็ไม่ใช่น้อยๆแล้วแม่คนนั้น ยังจะมาหาเศษ หาเลยกับแฟนมนอีก "
หาเศษ หาเลย....... คำนี้สะดุดหูผม แต่ผมก็ยังไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืดกับเธอ
" โรจน์...มนจะถามครั้งสุดท้าย ระหว่างโรจน์กับพี่เกศอะไรนั่นมีอะไรมากกว่าเพื่อนรุ่นพี่หรือเปล่า? ต้องตอบความจริงมาด้วย ห้ามโกหก!! "
" ไม่มีหรอกน่า..ถามครั้งที่เท่าไหร่แล้วเนี่ยะ " ผมตอบด้วยความรำคาญ แต่ก็รู้ดีแก่ใจว่าผมโกหกเธอ
"อย่าให้จับได้ก็แล้วกัน...คอยดู!! " มนคาดโทษผมไว้ด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเอาจริง
...........................................................................................................................................
ความคิดถึงเนี่ยะ..มันขึ้นชื่อว่าทรมานที่สุด..น้อยคนนักที่จะทนมันได้ สุดท้าย..ผมก็พ่ายแพ้แก่มันอย่างสิ้นเชิง
ผมตัดสินใจกดเบอร์โทรศัพท์ไปหาพี่เกศในเย็นวันหนึ่ง ซึ่งใกล้เวลาเลิกงานแล้ว.. อย่างน้อย ขอแค่ได้ยินเสียงเธอผมก็ดีใจ
ตื้ดดด.......ตื้ดดด......... ผมภาวนาให้เธอรับทีเถอะ..
" มีอะไรไม่ทราบ? " น้ำเสียงดูไม่ยินดีเลยสักนิดที่เป็นผมที่โทรไปหาเธอ
"ผมมีเรื่องอยากคุยด้วยครับ"
"แต่พี่ไม่มี ถ้าไม่มีธุระอะไรสำคัญแล้วพี่จะวางนะ.."
ผมน้อยใจจริงๆ เมื่อคราวก่อนผมยังไม่ลืมว่าเธอลงท้ายบทสนาว่า....แล้วพบกันใหม่....
แล้วทำไมคราวนี้ เธอถึงพูดกับผมแบบไม่มีเยื่อใยสักนิดแบบนี้.....หรือว่า.....
" ครับ... พี่จะวางก็ได้ แต่ผมถามอะไรสักคำได้หรือเปล่า... ที่พี่มาหาผมที่โรงอาหารวันนั้น ที่ลงทุนจับมือผมต่อหน้าแฟนผม ก็เพียงเพราะพี่อยากจะเอาชนะหรือแค่แกล้งให้ความหวังผมกันแน่...พี่ก็รู้ใช่ไหมว่าผมชอบพี่!!! ... ผมอยากรู้ว่าที่ทำมาทั้งหมดนี่..พี่ไม่รู้สึกอะไรเลยใช่หรือเปล่า ทำไมใจดำแบบนี้..."
ผมพูดออกไปด้วยความอัดอั้น....และน้อยใจ ที่เธอมองมันเป็นแค่เกม..เหยียบย่ำความรู้สึกดีดีที่ผมมีต่อเธออย่างหมดสิ้น
" ถ้าพี่บอกว่าเปล่า..เธอจะเชื่อไหมร่ะ? มันยังมีอะไรที่เธอไม่รู้อีกเยอะเกี่ยวกับตัวพี่ และถ้าเธอรู้ เธอคงจะเลิกชอบพี่ไปเลยโรจน์.... ดูไปเธอก็มีแฟนที่น่ารักดีอยู่แล้ว ทำไมถึงไม่คบเค้าต่อไปร่ะ พี่กับเรานะอายุห่างกันหลายปีไม่เหมาะกันหรอก อีกอย่างพี่คงดีไม่พอสำหรับเธอ... "
"ทำไมพี่จะดีไม่พอ... พี่ยังไม่เคยเปิดโอกาสให้ผมเลยสักนิด พี่รู้ได้ยังไง? "
"นี่เธอชอบพี่จริงๆเหรอเนี่ย.... รู้ไหมว่าถ้าเดินหน้าแล้วถอยหลังไม่ได้..พี่ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ ล้มเลิกความตั้งใจซะเถอะ ในบริษัทเรามีสาวๆ สวยๆที่พร้อมจะเป็นแฟนเธออีกเยอะแยะมากมาย....."
" ไม่ครับ ผมไม่เปลี่ยนใจ " ผมบอกเธอด้วยความมุ่งมั่น ตอนนี้ความชอบที่มีต่อเธอนั้นมันมากมายจริงๆ ผมพร้อมที่จะยอมไม่มีใครเลยเพื่อแลกกับผู้หญิงคนนี้ คนที่ผมแอบรัก ยิ่งนาน ยิ่งมาก
เราต่างก็เงียบกันไปครู่ใหญ่ สุดท้าย....พี่เกศก็เป็นฝ่ายเอ่ยก่อนว่า...
"ได้...ถ้าอยากได้โอกาส พี่จะให้ แต่พี่ได้เตือนเธอแล้วนะว่าเราไม่เหมาะกัน อีกอย่าง....อะไรที่เป็นของพี่ มันจะไม่มีวันเป็นของใคร!!!... เธอเข้าใจที่พี่พูดหรือเปล่า? แล้วแฟนเธอล่ะ..เธอจะทำยังไง... คงจะไม่มาแหกอกชั้นหรอกนะ.."
"ครับ ผมจะจัดการเอง....."
ใจผมชื้นขึ้นมาเป็นกอง....ผมดีใจที่พี่เกศให้โอกาสผมแล้ว..แต่ผมจะทำอย่างไรกับเรื่องของผมเอง มนทิยาไม่ได้ทำอะไรผิด นึกถึงวันแรกที่ผมตามจีบเธอแล้วก็รู้สึกผิดในใจ.. ในวันนี้ผมกำลังคิดหาทางบอกเลิกเธอเพื่อไปคบกับผู้หญิงที่ผมปฎิเสธเสมอว่า..ผมไม่คิดอะไรด้วย...
"เย็นนี้ไปทานข้าวกับผมหลังเลิกงานนะครับ ผมจะรอที่โรงรถ ผมจะรอจนกว่าพี่จะมา .." พูดจบผมวางสายทันที ไม่ให้โอกาสพี่เกศได้เลือกว่าเธอจะไปกับผมหรือไม่...
..........................................................................................................................................................................................
หนึ่งทุ่มตรง..ผมยืนรอพี่เกศที่ลานจอดรถ เธอยังไม่มา...
ตื้ดดดด ..ตื้ดดดดด.... เสียงโทรศัพท์ผมสั่นเตือนว่ามีสายเข้า...มนโทรหาผม !!
ณ. เวลานั้นผมยังคิดไม่ออกว่าจะพูดอะไร หากเธอถามว่าผมอยู่ไหน ผมจึงปล่อยให้มันสั่นไปอย่างนั้นจนเธอวางสายไปเอง
นางฟ้าของผมเดินมาแล้ว......เธอสวยจริงๆ ผมอยากรู้ว่าที่ผมชอบเธอเพราะอะไรกันแน่ ความสวยหรือนิสัย? แต่ผมเองก็ยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลย...
" จะพาไปไหนอ่ะ? " เธอถามขณะที่ก้าวขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว
"เดี๋ยวพาไปร้านประจำในเมืองนี่แหละ..พี่ดื่มมั้ยครับ?"
"ขอเป็นร้านนั่งฟังเพลงสบายๆนะ ผับ บาร์ อะไรแบบนี้คงไม่เหมาะกับวัยชั้นแล้ว " เธอพูดไปอย่างขำขำ
"ได้เลยครับ..." ผมตั้งใจจะว่าจะพาเธอไปร้านประจำที่ผมกับไอ้เบิร์ดชอบพากันไปนั่ง เป็นร้านเล็กๆแต่ตกแต่งได้สวยงาม เพลงก็เพราะ อาหารถูกปากและคนไม่พลุกพล่าน
ก่อนออกรถผมเอื้อมมือผ่านตัวเธอไปด้านข้างฝั่งข้างคนขับเพื่อดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้...พี่เกศนั่งตัวแข็งทื่อ หน้าแดง เพราะมันคล้ายว่าผมตั้งใจจะโน้มตัวไปจูบเธอยังไงยังงั้นเลย....
" จะทำอะไรน่ะ !!!! " เธอถามผมเสียงสั่น
" ตกใจเหรอครับ ผมแค่จะคาดเข็มขัดให้เฉยๆ ไม่คิดล่วงเกินพี่หรอกน่า แต่ถ้าผมจะทำผมจะรอให้พี่เต็มใจ "
ผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างผมตรงนี้มีอะไรหลายอย่างที่บอกไม่ถูก ที่ทำให้เสือผู้หญิงตัวยยงแบบผมอยากจะเก็บเธอไว้ อยากดูแล ทนุถนอม ไม่อยากจะทำร้ายเลยแม้แต่ปลายเล็บ.....
"ฮืมมม ไปกันได้แล้ว" คนพูดยังหน้าแดงอยู่ ยิ่งมองก็ยิ่งน่ารัก....
พอมาถึงร้านอาหาร เราเลือกโต๊ะที่ค่อนข้างหลบมุมและไกลจากโต๊ะอื่นพอสมควร ผมสั่งอาหาร สามสี่อย่างและเลือกเหล้ามาเป็นเครื่องดื่ม
" ดื่มอะไรดีครับ? ตื่มเหล้าไหม ไม่ต้องกลัวว่าผมจะมอมเหล้าพี่หรอกนะ "
"น้ำเปล่าแล้วกัน" เธอระวังตัวแจเลย...
ผมนึกขำสาวอายุสามสิบตอนนี้ กำลังกลัวหนุ่มอายุยี่สิบสามปีจะมอมเหล้า.......
เรานั่งทานข้าวไปก็คุยกันเรื่องสัพเพเหระเรื่อยเฉื่อยแต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกว่าสนิทกับพี่เกศมากขึ้น จากการคุยกันทำให้ผมรู้ว่าพี่เกศนั้นทำงานแผนกเดียวกับเบิร์ดเพื่อนผมหากแต่ไม่เคยคุยกัน และเธอก็ยังเป็นลูกน้องของพี่หนิงแฟนซุปเปอร์ไวเซอร์ของไอ้เบิร์ดด้วย..
เป็นแบบนี้ก็ดี..ผมจะได้หาเรื่องอ้างเดินไปหาเธอว่าผมไปหาเพื่อน....เข้าทางเลย
มันเป็นช่วงเวลาที่ผมรู้สึกว่าสิ่งรอบข้างไม่สำคัญกับผมเลยสักนิด ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าทำให้โลกผมหยุดหมุนไปเลย...
..." เมื่อความรักที่เคยหวานกลายเป็นความขม..เมื่อฉันกลายเป็นแค่ลมในสายตาเธอวันนี้...." เสียงเรียกเข้าเพลงทนพิษบาดแผลไม่ไหวของวงร็อคโปเตโต้ดังขึ้นขัดจังหวะการสนทนาของเรา....
พี่เกศรับโทรศัพท์สายนั้นด้วยใบหน้าเคร่งเครียด..เธอไม่พูดอะไรตอบปลายสายเลยนอกจากคำว่า อืมมม.... สักพักก็วาง
"ชงเหล้าให้พี่หน่อยสิ เอาแบบไม่เข้มมากนะ ไม่ได้กินมานานแล้ว" เธอบอกผม
"อ้าว..ไหนว่าไม่กินไงพี่...เอาจริงเหรอ?"
"ตกลงจะชงให้มั้ย? พอไม่กินก็ชวน พอจะกินก็ห้าม เด็กคนนี้นี่ยังไง"
"ก็ได้ๆ เดี๋ยวจัดให้เลยครับ"
ผมไม่กล้าขัดใจเธอ ในใจนึกสงสัยกับพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปโดยทันทีของเธอหลังจากที่รับโทรศัพท์สายนั้น เธอดูเครียดและเป็นกังวล แต่ก็พยายามจะปิดบังผม เธอคงไม่อยากให้ผมรู้ .. ในยามที่เธอนั่งนิ่งอีกมือนั้นเอานิ้วชี้เรียวสวยวนไปรอบๆขอบปากแก้วเหล้าที่ผมเพิ่งชงให้ไปมาคล้ายว่ากำลังใช้ความคิดแบบนี้ เธอดูเศร้า....
แต่ผมก็ไม่กล้าถามอะไรมากนักหรอก ถ้าเธอจะเล่า เธอคงเล่าให้ผมฟังเอง.....
ดื่มไปสองสามแก้ว...สีหน้าของสาวรุ่นพี่ผมเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม ที่จริงเธอเป็นคนขาวอยู่แล้วบวกกับการที่คงไม่ค่อยได้ดื่มเลือดเลยสูบฉีดบนใบหน้าจนเห็นได้ชัด.... เหมือนเธอจะเริ่มตึงๆเพราะน้ำเสียงเริ่มเปลี่ยนแล้ว
"พี่เมาหรือเปล่าครับเนี่ย เรากลับกันไหม? จะให้ผมไปส่งที่ไหนดี?" ผมถาม
"มึนๆเหมือนกัน กลับก็ได้....ส่งที่บริษัทนั่นแหละ เดี๋ยวพี่กลับเองได้" ผมนึกในใจเธอคงทิ้งรถไว้ที่บริษัท
"ครับ แน่ใจว่าจะขับรถไหว ผมไปส่งบ้านก็ได้นะ บ้านพี่อยู่ไหนครับ"
"ไม่ต้องหรอก ส่งที่บริษัทก็พอ ขอบใจนะ" เธอตอบผมทันที
ผมต้องประคองเธอเดินมาที่รถเพราะว่าเธอเมา จริงๆเหล้าเพียงไม่กี่แก้วคงไม่ทำให้ใครเมาได้ ยกเว้นแต่ว่าสำหรับคนไม่เคยดื่มเลย
ผมเอื้อมมือเปิดประตูให้เธอขึ้นไปนั่งบนรถ แขนก็ยังประคองตัวเธออยู่อย่างนั้น.. กลิ่นน้ำหอมโชยมา ผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นคนที่ดูแลรักษาตัวเองได้ดีทีเดียว เท่าที่ผมดูมาอายุขึ้นเลขสามแล้วแบบนี้ผิวพรรณยังสดใสเหมือนสาวๆ ไม่มีรอยเหี่ยว ย่นหรือแห้งกร้านแม้แต่นิดเดียวถือว่าหายาก เธอเงยหน้ามองผม
" พี่ไม่เป็นไรแล้ว ยังไหวอยู่น่า"
"ครับ ดีแล้ว" ผมแซวกลับ
ผมขับรถมาถึงหน้าบริษัทเพื่อส่งเธอตามที่เธอขอ จอดรถตรงทางเข้าโรงจอดรถ ยกหน้าฬิกาที่ข้อมือขึ้นดูสี่ทุ่มจะครึ่งแล้ว ท้องถนนไม่ค่อยมีรถ ส่วนผู้คนแทบไม่มีเลย
"ขอบใจมากนะที่พาไปเลี่้ยงข้าว อาหารอร่อยดี"
"ไม่เป็นไรครับ แลกกับการได้อยู่ใกล้ๆพี่ ผมก็มีความสุขแล้ว "
" นี่เราอยากจะคบกับพี่จริงๆเหรอ? " เธอยังถามผมอีกครั้งให้แน่ใจ
" ครับ ผมจะพยายามทำให้ดีที่สุด แต่ถ้าพี่คิดว่าผมไม่ใช่ บอกผมได้นะ ผมไม่บังคับใจใครหรอก แค่ให้โอกาสผมก็ดีเกินพอแล้ว"
"ไม่หรอก เธอหน่ะดีพอ...แต่คนที่จะดีไม่พอคงเป็นพี่ต่างหาก" เธอพูดเสียงเศร้า น้ำตาคลอในดวงตาสวยคู่นั้น ...
ผมเองก็ไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เธอพูดหรอก แต่หัวใจผมมันอ่อนยวบเมื่อเห็นน้ำใสใสไหลรินอาบแก้มนั้น
ผมขยับตัวเข้าใกล้เธอ เอื้อมมือไปเช็ดนำตาให้ พี่เกศจ้องหน้าผมนิ่งเหมือนกำลังพยายามจะบอกอะไรผม หากแต่ผมไม่ปล่อยให้เธอได้บอกอะไรไปมากกว่านี้ นอกจากกดริมฝีปากลงไปบนปากเรียวสวยอย่างทนุถนอม ผมจูบเธอเนิ่นนาน ดูดดื่ม พยายามค้นหาสิ่งที่เธอจะบอกผมด้วยรสจูบหวานนี้ เธอเองก็มีปฏิกิริยาตอบโต้ผม ไม่ผลักไสผมดั่งเช่นเหมือนๆที่ผ่านมา พี่เกศยกมือขึ้นโอบคอผมไว้เหมือนคนที่กำลังหาที่ยึดเหนี่ยว แต่เธอยังร้องไห้ ผมไม่รู้ว่าเธอมีอะไรในใจแต่ผมสัญญาจากวันนี้เป็นต้นไป...ผมจะไม่ปล่อยให้เธอร้องไห้อีก
แสงไฟรถที่วิ่งสวนเลนมาทำให้เราทั้งคู่มีสติคืนจากภวังค์.... เธอรีบผละออกจากผม ก้มหน้าหลบตาด้วยความอาย
"พี่ต้องไปแล้ว ขับรถกลับบ้านดีดีแล้วกันนะ" เธอตัดบทแล้วเตรียมจะก้าวลงจากรถไป
"พี่เกศครับ....ผมเป็นห่วงนะ ไม่ว่าอะไรที่ทำให้พี่ร้องไห้ แต่ต่อไปผมจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีก ผมสัญญา!! " ผมพูดกับเธออย่างตั้งใจ
ผมรู้แล้วว่าเธอคนนี้นี่เอง ที่ทำให้ผมอยากมีความรักและคนรักที่เป็นตัวเป็นตนอีกครั้ง หลังจากที่ผมใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยไม่จริงจังมาหลายปี ผมตกหลุมรักเธอแบบถอนตัวไม่ได้ ถอยหลังไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
" ขอบใจอีกครั้งนะ สำหรับทุกอย่าง " เธอก้าวลงจากรถและส่งยิ้มบางๆให้ผมก่อนปิดประตู..
ผมเคลื่อนรถออกด้วยหัวใจพองโต....
ยังคงนึกถึงรสจูบนั้นอย่างมีความสุข ไม่ทันเห็นว่ามีรถเก๋งสีดำอีกคันเพิ่งเข้ามาจอดเทียบแทนที่รถผมตรงนั้นในเวลาห่างกันไม่กี่นาที..... ร่างบางก้าวขึ้นรถคันนั้นไป......... ผมไม่เห็น!!!!!
แว่นซ่าส์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 ธ.ค. 2556, 11:36:26 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 ธ.ค. 2556, 11:45:41 น.
จำนวนการเข้าชม : 1302
| << ตอนที่ 4 |