คำสารภาพของมือที่สาม
เมื่อความรักไม่ใช่เรื่องของคน 2 คนอีกต่อไป เธอจะเลือกใครระหว่าง เขาคนมาก่อนที่ผูกพัน กับอีกคนที่รักเธอหมดใจ....
เกศรินทร์ สาวสวยที่มีดวงตาคมขลับเป็นประกาย แต่งแต้มบนใบหน้าที่ดูเฉยชาเรียบนิ่ง น้อยคนนักที่จะรู้จักและได้เข้าใกล้ เพราะบุคลิกที่หยิ่งยโสนี้ ทำให้รุ่งโรจน์ชายหนุ่มขี้เล่น ชอบจีบสาวเพื่อทำแต้มคะแนนให้กับตัวเองเกิดความสนใจอยากจะพิชิตดอกไม้แสนงามดอกนี้ให้จงได้
หากแต่ปัญหาใหญ่คือเธอมิใช่คนโสดอย่างที่เขาคิดและหล่อนก็ไม่เคยแยแสเขาเลยแม้แต่น้อย เขาจะทำอย่างไร.....เพื่อพิชิตใจเธอ
เกศรินทร์ สาวสวยที่มีดวงตาคมขลับเป็นประกาย แต่งแต้มบนใบหน้าที่ดูเฉยชาเรียบนิ่ง น้อยคนนักที่จะรู้จักและได้เข้าใกล้ เพราะบุคลิกที่หยิ่งยโสนี้ ทำให้รุ่งโรจน์ชายหนุ่มขี้เล่น ชอบจีบสาวเพื่อทำแต้มคะแนนให้กับตัวเองเกิดความสนใจอยากจะพิชิตดอกไม้แสนงามดอกนี้ให้จงได้
หากแต่ปัญหาใหญ่คือเธอมิใช่คนโสดอย่างที่เขาคิดและหล่อนก็ไม่เคยแยแสเขาเลยแม้แต่น้อย เขาจะทำอย่างไร.....เพื่อพิชิตใจเธอ
Tags: รักสามเศร้า
ตอน: ตอนที่ 4
หลังจากเสร็จภารกิจพิชิตเบอร์โทรสาวในฝันของผมแล้ว ผมมุ่งมั่นตั้งใจไว้ว่าต้องเดินหน้าจีบเธอให้ได้..
แต่ผมลืมไปสนิทว่า..ผมมีผู้หญิงอีกคนที่เริ่มทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของผมขึ้นมากทุกวัน..มนทิยานั่นเอง...
..........
วันนี้วันที่ 20 มกรา อากาศเย็นสบาย สิ้นเดือนหน้าจะเป็นวันส่งออกของบริษัท เป็นวันที่แทบจะเรียกว่า วันที่รอคอยของพนักงานทุกคนเลยทีเดียว แต่ละแผนกจะจัดทัวร์ไปเที่ยวต่างจังหวัดบ้าง ทะเลบ้าง แตกต่างกันไปทุกปี ใครชอบใครจีบใครก็งานนี้แหละ..โอกาสทองเลยที่จะพิชิตให้ได้
ผมจะต้องชวนพี่เกศไปเที่ยวกับผมให้ได้ ... แล้ววันนี้ผมจะโทรหาเธอ!!!!.... ผมคิดในใจ
ผมกดเบอร์โทรออกไป หน้าจอโทรศัพท์ขึ้นว่า...คนพิเศษ.... ผมบันทึกไว้ตามความรู้สึกที่มีเพราะเธอพิเศษกว่าใครจริงๆ
เสียงสัญญาณดังขึ้นว่าผมเป็นสายเรียกซ้อน .. เธอไม่รับสายคงกำลังคุยกับใครอยู่ มันผิดหวังในใจไม่น้อยเลยทีเดียว สำหรับการเริ่มต้นแบบนี้
ความมั่นใจที่มีลดลงถนัด....
สามครั้งที่ผมโทร..แต่ก็ยังเป็ยสายซ้อนเสมอ..คุยกับใครนะ? คำถามมันผุดขึ้นมาในสมองผมทันที
ผมล้มเลิกความตั้งใจ..แต่แล้วปลายสายก็โทรกลับ !!
" ฮัลโล เบอร์ใครเนี่ยะ? " หล่อนกรอกเสียงเรียบมาตามสาย
ผมยังเงียบคิดว่าจะพูดอะไรดี
" ว่าไง ใครค่ะ ไม่พูดจะวางแล้วนะ!"
"ผะ ผมเองครับ โรจน์เอง"
"อ่อ แล้วถามทำไมไม่พูดล่ะ ว่าไงรึ? เอ๊ะ!! นี่เดาเบอร์ถูกเร็วนะเรา เก่งใช้ได้เลย"
"ครับ มันคงไม่ยากเกินความพยายามหรอก จริงมั้ย? ถ้าเราอยากคุยกับใครสักคน"
" ปากดีเสียด้วย ค่าาา...คนเก่ง แล้วโทรมามีอะไรค่ะ? จะบอกได้หรือยัง"
ผมแอบยิ้มที่เธอเรียกผมว่า...คนเก่ง.... ช่างเหน็บเสียจริงๆเลยนางฟ้าของผมเนี่ยะ
"คือผมจะไม่อ้อมค้อมแล้วนะครับ ผมอยากจะชวนพี่ไปกินข้าวด้วยกันสักมื้อจะได้ไหมครับ? รังเกียจหรือเปล่า?"
พี่เกศเงียบไปอึดใจ คงไม่คิดว่าผมจะกล้าชวนตรงๆแบบนี้
" หืออ...กินข้าวเหรอ นี่เธอกำลังจะจีบพี่หรือเปล่าเด็กน้อย? " เธอรู้ทัน
" ได้!!! แต่ว่าการกินข้าวมันคงจะเร็วไปหน่อย เปลี่ยนเป็นดื่มกาแฟสดที่โรงอาหารบริษัทตอนเช้าก่อนเข้างานได้ไหมอ่ะ? ค่อยเป็นค่อยไป "
พี่เกศยื่นข้อเสนอที่ตอบยากมาให้ผมซะแล้ว ทำไมนะหรือ...
เพราะว่าถ้าเกิดว่าผมไปดื่มกาแฟที่โรงอาหารในตอนเช้าที่พนักงานส่วนใหญ่รวมตัวอยู่ที่นั่นแล้ว มันแทบไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่มนทิยาจะไม่รู้ แล้วผมจะทำไง.. ผมใช้ความคิดอย่างหนักเลยในตอนนี้
" ทำไมเหรอ กลัวว่าแฟนสาวเธอจะรู้เหรอ ว่าเธอไปกับพี่ ไม่กล้าแบบนี้ ไม่ไปก็ได้นะ " เธอพูดแบบเป็นต่อ
"ไปสิครับ ผมจะไป..ผมไม่ได้ปอดแหกอย่างที่พี่คิดไว้สักหน่อย "
ผมตอบแบบไม่มีทางเลือก อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ในเมื่อหัวใจมันเรียกร้องอะไรจะตามมาผมก็ต้องยอมรับแล้วคราวนี้...
" ดี..งั้นพรุ่งนี้ เจ็ดโมงเช้า พี่รอหน้าโรงอาหารนะ แล้วอย่าเบี้ยวนัดเพราะใจไม่ถึงนะค่ะ "
คำทิ้งท้ายที่ท้าทายก่อนวางสาย มันทำให้ผมมีแรงกระตุ้น..ยังไงซะผมต้องจีบเธอให้ติดแล้วลบคำสบประมาทนั้นซะ ให้สาวรุ่นพี่จอมหยิ่งคนนี้ได้รู้ฤทธิ์ผมบ้างแล้ว........ว่าผมก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน!!!
.......................................................................
เจ็ดโมงเช้าวันรุ่งขึ้น..ผมแต่งตัวหล่อกว่าปกติเพราะว่านัดกับสาวสวยที่ใครๆก็หมายปองเอาไว้
ผมมาก่อนเวลานัดประมาณ 10 นาที เพราะไม่อยากให้เธอรอ...แต่ในใจผมมันกระสับกระส่ายแทบจะควบคุมตัวเองให้ยืนนิ่งๆไม่ได้เพราะกลัวอยู่สองอย่าง..
อย่างแรก กลัวว่าพี่เกศจะไม่มา
อย่างหลัง กลัวว่ามนทิยาจะเห็น
และแล้วข่าวดีกับข่าวร้ายผมก็มาพร้อมกัน....
โน่น...สาวที่ผมรอเดินมาแล้ว เธอแต่งตัวด้วยกางเกงขาสั้นสีขาวและเสื้อขาวที่บางมองทะลุเห็นบราสีดำข้างใน ปล่อยผมยาวดำเป็นมันสยายบนบ่าเดินมองตรงมาที่ผมอย่างไม่แยแสต่อสายตาอีกหลายคู่ที่มองเธอเพราะเสื้อตัวบางตัวนั้นเลยสักนิด
ในขณะเดียวกัน สาวผอม โปร่ง สวมชุดเดรสสีฟ้าสดก็เดินตรงมาทางผมเช่นกัน....มนส่งยิ้ม
มนกับพี่เกศมาพร้อมกันผมควรทำยังไงดีล่ะทีนี้?
เรื่องไม่คาดฝันมักเกิดขึ้นกับเราเสมอ...จริงมั้ย..
พี่เกศเหลือบมองสาวน้อยที่เดินข้างๆเธอแล้วเร่งฝีเท้าให้ไวขึ้นเพื่อเดินนำหน้า....
เธอมาหยุดตรงหน้าผมก่อนมน..คว้ามือผมจับแล้วเดินออกไปทางร้านกาแฟอีกทาง ทิ้งให้อีกคนยืนอ้าปากหวออยู่อย่างนั้น
ตายแน่ผม.. แบบนี้มันจงใจชัดๆ ผมประเมินรุ่นพี่คนนี้น้อยไปจริงๆ ชักจะกลัวๆแล้วสิ
"กาแฟร้อนสองแก้วค่ะลุง" พี่เกศสั่งกาแฟ ขยับนั่งบนเก้าอี้และส่งสายตาที่เป็นเหมือนคำสั่งให้ผมนั่งข้างๆเธอเดี๋ยวนั้น...
มนเดินมาทางนี้แล้ว หน้าตาบึ้งตึงสุดๆ หากเธอโวยวายผมจะทำยังไงดี เหงื่อผมผุดมาเม็ดเท่านิ้วโป้งได้
พี่เกศหันมองตามสายตาผมที่มองไปหาผู้หญิงที่เพิ่งจะถูกชิงตัวคนรักมาต่อหน้าต่อตาแบบสะใจเล็กๆ
" ฮึ!!! มาแล้วสาวน้อย...ไงเรา? จะลุกไปหาแฟนเธอก็ได้นะ..พี่ไม่ว่าอะไรหรอก ก็แค่ได้รู้อะไรบางอย่างก็เท่านั้น"
เธอกำลังยั่วให้ผมประสาท...
" โรจน์ !!! มาทำอะไรที่นี่? " ถึงแม้มนจะไม่ได้ตวาดผมแต่เสียงนั่นก็ดังพอที่จะทำให้ทุกคนหันมามองเราเป็นตาเดียวได้
"คือ...ว่า.. " ผมพูดไม่ออก
" มาดื่มกาแฟกะรุ่นพี่ มีอะไรหรือเปล่าค่ะ? แล้วกรุณาใช้น้ำเสียงดีดีด้วย! " มีคนตอบแทนผมแล้ว...
" อ่อ รุ่นพี่.. ไม่ทราบว่ารุ่นพี่แบบไหนค่ะ ถึงต้องเดินจับมือกันด้วย? " มนย้อนทันควัน
เกศรินทร์หันหน้ามองผมยิ้มหวาน มันเป็นยิ้มที่หวานที่สุดเท่าที่ผมเคยได้เห็นบนใบหน้าของเธอเลย..
" อยากรู้..ถามโรจน์เองจะดีกว่า .. แต่ถ้าจะมาทะเลาะกันตรงนี้ก็เชิญตามสบาย... โรจน์พี่เข้างานก่อนแล้วเจอกันใหม่นะค่ะ "
พี่เกศลุกยืนแบบไม่ละสายตาจากผมเลยสักนิด ยิ้มมุมปากให้มนทิยาแล้วเดินออกไป ทิ้งไว้ให้ผมมึนงงกับช่วงเวลานั้น.....
มนโกรธผมสุดๆ ร้องไห้โวยวายว่าผมนอกใจ แต่เรื่องนี้ใช่เรื่องที่ผมแคร์ที่ไหน.. ผมใส่ใจว่าพี่เกศจะโกรธผมหรือเปล่าต่างหากล่ะ...
..................................................
ถ้างานนี้ผมต้องสูญเสียสาวควงข้างอย่างมนทิยาไปเพราะความเจ้าเล่ห์และแผนที่พี่เกศทดสอบผมร่ะก็...พี่เกศจะต้องชดใช้ผมด้วยการมาเป็นแฟนผมแทน มันถึงจะคุ้มกัน..... ถ้าให้เลือกตอนนี้ผมว่าผมมีคำตอบในใจชัดเจนแล้ว...
ว่าผมจะเลือกใคร....
แต่ผมลืมไปสนิทว่า..ผมมีผู้หญิงอีกคนที่เริ่มทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของผมขึ้นมากทุกวัน..มนทิยานั่นเอง...
..........
วันนี้วันที่ 20 มกรา อากาศเย็นสบาย สิ้นเดือนหน้าจะเป็นวันส่งออกของบริษัท เป็นวันที่แทบจะเรียกว่า วันที่รอคอยของพนักงานทุกคนเลยทีเดียว แต่ละแผนกจะจัดทัวร์ไปเที่ยวต่างจังหวัดบ้าง ทะเลบ้าง แตกต่างกันไปทุกปี ใครชอบใครจีบใครก็งานนี้แหละ..โอกาสทองเลยที่จะพิชิตให้ได้
ผมจะต้องชวนพี่เกศไปเที่ยวกับผมให้ได้ ... แล้ววันนี้ผมจะโทรหาเธอ!!!!.... ผมคิดในใจ
ผมกดเบอร์โทรออกไป หน้าจอโทรศัพท์ขึ้นว่า...คนพิเศษ.... ผมบันทึกไว้ตามความรู้สึกที่มีเพราะเธอพิเศษกว่าใครจริงๆ
เสียงสัญญาณดังขึ้นว่าผมเป็นสายเรียกซ้อน .. เธอไม่รับสายคงกำลังคุยกับใครอยู่ มันผิดหวังในใจไม่น้อยเลยทีเดียว สำหรับการเริ่มต้นแบบนี้
ความมั่นใจที่มีลดลงถนัด....
สามครั้งที่ผมโทร..แต่ก็ยังเป็ยสายซ้อนเสมอ..คุยกับใครนะ? คำถามมันผุดขึ้นมาในสมองผมทันที
ผมล้มเลิกความตั้งใจ..แต่แล้วปลายสายก็โทรกลับ !!
" ฮัลโล เบอร์ใครเนี่ยะ? " หล่อนกรอกเสียงเรียบมาตามสาย
ผมยังเงียบคิดว่าจะพูดอะไรดี
" ว่าไง ใครค่ะ ไม่พูดจะวางแล้วนะ!"
"ผะ ผมเองครับ โรจน์เอง"
"อ่อ แล้วถามทำไมไม่พูดล่ะ ว่าไงรึ? เอ๊ะ!! นี่เดาเบอร์ถูกเร็วนะเรา เก่งใช้ได้เลย"
"ครับ มันคงไม่ยากเกินความพยายามหรอก จริงมั้ย? ถ้าเราอยากคุยกับใครสักคน"
" ปากดีเสียด้วย ค่าาา...คนเก่ง แล้วโทรมามีอะไรค่ะ? จะบอกได้หรือยัง"
ผมแอบยิ้มที่เธอเรียกผมว่า...คนเก่ง.... ช่างเหน็บเสียจริงๆเลยนางฟ้าของผมเนี่ยะ
"คือผมจะไม่อ้อมค้อมแล้วนะครับ ผมอยากจะชวนพี่ไปกินข้าวด้วยกันสักมื้อจะได้ไหมครับ? รังเกียจหรือเปล่า?"
พี่เกศเงียบไปอึดใจ คงไม่คิดว่าผมจะกล้าชวนตรงๆแบบนี้
" หืออ...กินข้าวเหรอ นี่เธอกำลังจะจีบพี่หรือเปล่าเด็กน้อย? " เธอรู้ทัน
" ได้!!! แต่ว่าการกินข้าวมันคงจะเร็วไปหน่อย เปลี่ยนเป็นดื่มกาแฟสดที่โรงอาหารบริษัทตอนเช้าก่อนเข้างานได้ไหมอ่ะ? ค่อยเป็นค่อยไป "
พี่เกศยื่นข้อเสนอที่ตอบยากมาให้ผมซะแล้ว ทำไมนะหรือ...
เพราะว่าถ้าเกิดว่าผมไปดื่มกาแฟที่โรงอาหารในตอนเช้าที่พนักงานส่วนใหญ่รวมตัวอยู่ที่นั่นแล้ว มันแทบไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่มนทิยาจะไม่รู้ แล้วผมจะทำไง.. ผมใช้ความคิดอย่างหนักเลยในตอนนี้
" ทำไมเหรอ กลัวว่าแฟนสาวเธอจะรู้เหรอ ว่าเธอไปกับพี่ ไม่กล้าแบบนี้ ไม่ไปก็ได้นะ " เธอพูดแบบเป็นต่อ
"ไปสิครับ ผมจะไป..ผมไม่ได้ปอดแหกอย่างที่พี่คิดไว้สักหน่อย "
ผมตอบแบบไม่มีทางเลือก อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ในเมื่อหัวใจมันเรียกร้องอะไรจะตามมาผมก็ต้องยอมรับแล้วคราวนี้...
" ดี..งั้นพรุ่งนี้ เจ็ดโมงเช้า พี่รอหน้าโรงอาหารนะ แล้วอย่าเบี้ยวนัดเพราะใจไม่ถึงนะค่ะ "
คำทิ้งท้ายที่ท้าทายก่อนวางสาย มันทำให้ผมมีแรงกระตุ้น..ยังไงซะผมต้องจีบเธอให้ติดแล้วลบคำสบประมาทนั้นซะ ให้สาวรุ่นพี่จอมหยิ่งคนนี้ได้รู้ฤทธิ์ผมบ้างแล้ว........ว่าผมก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน!!!
.......................................................................
เจ็ดโมงเช้าวันรุ่งขึ้น..ผมแต่งตัวหล่อกว่าปกติเพราะว่านัดกับสาวสวยที่ใครๆก็หมายปองเอาไว้
ผมมาก่อนเวลานัดประมาณ 10 นาที เพราะไม่อยากให้เธอรอ...แต่ในใจผมมันกระสับกระส่ายแทบจะควบคุมตัวเองให้ยืนนิ่งๆไม่ได้เพราะกลัวอยู่สองอย่าง..
อย่างแรก กลัวว่าพี่เกศจะไม่มา
อย่างหลัง กลัวว่ามนทิยาจะเห็น
และแล้วข่าวดีกับข่าวร้ายผมก็มาพร้อมกัน....
โน่น...สาวที่ผมรอเดินมาแล้ว เธอแต่งตัวด้วยกางเกงขาสั้นสีขาวและเสื้อขาวที่บางมองทะลุเห็นบราสีดำข้างใน ปล่อยผมยาวดำเป็นมันสยายบนบ่าเดินมองตรงมาที่ผมอย่างไม่แยแสต่อสายตาอีกหลายคู่ที่มองเธอเพราะเสื้อตัวบางตัวนั้นเลยสักนิด
ในขณะเดียวกัน สาวผอม โปร่ง สวมชุดเดรสสีฟ้าสดก็เดินตรงมาทางผมเช่นกัน....มนส่งยิ้ม
มนกับพี่เกศมาพร้อมกันผมควรทำยังไงดีล่ะทีนี้?
เรื่องไม่คาดฝันมักเกิดขึ้นกับเราเสมอ...จริงมั้ย..
พี่เกศเหลือบมองสาวน้อยที่เดินข้างๆเธอแล้วเร่งฝีเท้าให้ไวขึ้นเพื่อเดินนำหน้า....
เธอมาหยุดตรงหน้าผมก่อนมน..คว้ามือผมจับแล้วเดินออกไปทางร้านกาแฟอีกทาง ทิ้งให้อีกคนยืนอ้าปากหวออยู่อย่างนั้น
ตายแน่ผม.. แบบนี้มันจงใจชัดๆ ผมประเมินรุ่นพี่คนนี้น้อยไปจริงๆ ชักจะกลัวๆแล้วสิ
"กาแฟร้อนสองแก้วค่ะลุง" พี่เกศสั่งกาแฟ ขยับนั่งบนเก้าอี้และส่งสายตาที่เป็นเหมือนคำสั่งให้ผมนั่งข้างๆเธอเดี๋ยวนั้น...
มนเดินมาทางนี้แล้ว หน้าตาบึ้งตึงสุดๆ หากเธอโวยวายผมจะทำยังไงดี เหงื่อผมผุดมาเม็ดเท่านิ้วโป้งได้
พี่เกศหันมองตามสายตาผมที่มองไปหาผู้หญิงที่เพิ่งจะถูกชิงตัวคนรักมาต่อหน้าต่อตาแบบสะใจเล็กๆ
" ฮึ!!! มาแล้วสาวน้อย...ไงเรา? จะลุกไปหาแฟนเธอก็ได้นะ..พี่ไม่ว่าอะไรหรอก ก็แค่ได้รู้อะไรบางอย่างก็เท่านั้น"
เธอกำลังยั่วให้ผมประสาท...
" โรจน์ !!! มาทำอะไรที่นี่? " ถึงแม้มนจะไม่ได้ตวาดผมแต่เสียงนั่นก็ดังพอที่จะทำให้ทุกคนหันมามองเราเป็นตาเดียวได้
"คือ...ว่า.. " ผมพูดไม่ออก
" มาดื่มกาแฟกะรุ่นพี่ มีอะไรหรือเปล่าค่ะ? แล้วกรุณาใช้น้ำเสียงดีดีด้วย! " มีคนตอบแทนผมแล้ว...
" อ่อ รุ่นพี่.. ไม่ทราบว่ารุ่นพี่แบบไหนค่ะ ถึงต้องเดินจับมือกันด้วย? " มนย้อนทันควัน
เกศรินทร์หันหน้ามองผมยิ้มหวาน มันเป็นยิ้มที่หวานที่สุดเท่าที่ผมเคยได้เห็นบนใบหน้าของเธอเลย..
" อยากรู้..ถามโรจน์เองจะดีกว่า .. แต่ถ้าจะมาทะเลาะกันตรงนี้ก็เชิญตามสบาย... โรจน์พี่เข้างานก่อนแล้วเจอกันใหม่นะค่ะ "
พี่เกศลุกยืนแบบไม่ละสายตาจากผมเลยสักนิด ยิ้มมุมปากให้มนทิยาแล้วเดินออกไป ทิ้งไว้ให้ผมมึนงงกับช่วงเวลานั้น.....
มนโกรธผมสุดๆ ร้องไห้โวยวายว่าผมนอกใจ แต่เรื่องนี้ใช่เรื่องที่ผมแคร์ที่ไหน.. ผมใส่ใจว่าพี่เกศจะโกรธผมหรือเปล่าต่างหากล่ะ...
..................................................
ถ้างานนี้ผมต้องสูญเสียสาวควงข้างอย่างมนทิยาไปเพราะความเจ้าเล่ห์และแผนที่พี่เกศทดสอบผมร่ะก็...พี่เกศจะต้องชดใช้ผมด้วยการมาเป็นแฟนผมแทน มันถึงจะคุ้มกัน..... ถ้าให้เลือกตอนนี้ผมว่าผมมีคำตอบในใจชัดเจนแล้ว...
ว่าผมจะเลือกใคร....
แว่นซ่าส์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 ธ.ค. 2556, 20:37:27 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ธ.ค. 2556, 20:37:27 น.
จำนวนการเข้าชม : 786
| << ตอนที่ 3 | ตอนที่ 5 >> |