เกมรักกับดักพิศวาส (สนพ.มายเลิฟ)
Tags: นิยายรัก,นายแบบ
ตอน: ตอนที่ 3
ตอนที่ 3
บอลด์วินที่ตอนนี้ยืนนิ่งเป็นหุ่นให้เดรสเซอร์ได้จัดการเสื้อผ้าที่สวมอยู่บนร่างกำยำให้เรียบร้อย พร้อมกับอมยิ้มเผลอมีเสียงหัวเราะเล็ดลดออกมาอย่างขำๆ บ้างเมื่อเดรสเซอร์สาวสวยที่กำลังทำหน้าที่สวมเสื้อผ้าให้เขามีอาการมือสั่น หน้าแดง จับผิดจับถูกอยู่บ่อยครั้ง
“ใจเย็นๆ ครับยังพอมีเวลา”
ชายหนุ่มปลอบพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยนทำให้หญิงสาวในชุดสีดำรวบผมหางม้าสูงเงยหน้าขึ้นมายิ้มแห้งๆ
“ค่ะ ขอโทษจริงๆ คือฉัน…”
“ผมเข้าใจครับ คนที่เพิ่งมาทำงานนี้ใหม่ๆ อาจจะมีอาการแบบคุณเสมออยู่ๆ เดี๋ยวก็ชินครับ”
คนที่ยังไม่ทันจะพูดจบประโยคยืดตัวขึ้นมองหน้านายแบบหนุ่มหล่อ และหล่อแบบร้ายกาจต่อหัวใจสาวๆ รวมถึงหัวใจเธอด้วย โคลงศีรษะไปมาแล้วพยักหน้ารับเสียไม่ได้
“ค่ะ คงงั้นมั้งคะ เรียบร้อยแล้วค่ะ”
บุษบันที่สวมเสื้อผ้าให้นายแบบคนสุดท้ายเสร็จก็เดินเลี่ยงออกมาเตรียมชุดต่อไปด้วยท่าทางเครียดเล็กน้อย
เธอไม่ได้เครียดที่โดนนายแบบสุดหล่อคนนั้นว่าเป็นมือใหม่ ทั้งที่ทำงานนี้มาหลายปีแล้ว แต่เครียดที่ชายหนุ่มสร้างความปั่นป่วนให้เธอจนไม่เป็นตัวของตัวเอง แค่เห็นหุ่นล่ำๆ อย่างคนสุขภาพดี อกกว้างดูแน่นหนั่นมีไรขนบางๆ ปกคลุม หน้าท้องที่ปราศจากไขมันมีเพียงกล้ามท้องสวยๆ หน้าเธอก็แดง มือไม้ก็พานสั่นเมื่อเผลอไปโดน ทำตัวเหมือนเด็กใหม่อย่างที่ชายหนุ่มว่า ทั้งที่รูปร่างหน้าตาแบบนี้ใช่จะไม่เคยเห็นไม่เคยสัมผัส เมื่อคืนเธอต้องนอนไม่พอหรือเมื่อเช้าทานข้าวไม่อิ่มแน่ๆ ถึงได้มาออกอาการกับนายแบบคนนี้ นายแบบคนที่…บุษบันคิดพลางแอบเอี้ยวตัวหันกลับไปมอง
ที่กำลังมองมาที่เธอยิ้มๆ ใจสั่นมือสั่นอีกแล้ว บุษบันรีบหันกลับพร้อมสบถบ่นคนเดียว ต้องใจเย็นๆ…ใจเย็นๆ บอกตัวเองในใจพร้อมกับยกมือลูบอกที่สัมผัสได้ถึงการเต้นแรงของหัวใจเบาๆ โดยไม่รู้ตัวว่าตัวต้นเหตุกำลังเดินมาหา
“เป็นอะไรหรือเปล่า ผมทำให้คุณเครียดหรือเปล่าครับ”
เพียงปลายนิ้วสัมผัสที่ต้นแขนแม้จะแผ่วเบาแต่ก็ทำให้บุษบันถึงกับสะดุ้ง หมุนตัวพลางปัดมือชายหนุ่มออกราวกับมันคือของร้อน และเมื่อเห็นสีหน้าคล้ายกับเขารู้สึกเสียใจที่มายุ่งกับเธอ ทำให้บุษบันต้องรีบโค้งและเอ่ยปากขอโทษ
“ขอโทษจริงๆ ค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ พอดีกำลังคิดอะไรเพลิน คุณมาทักเลยตกใจมากไปหน่อย”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ ผมแค่เป็นห่วงว่าคุณจะเครียดเรื่องงานที่มีผมเป็นต้นเหตุหรือเปล่า”
“มะ…ไม่ค่ะฉันสบายมาก แต่อาจจะตื่นเต้นมากเกินไปนิดหนึ่ง เดี๋ยวรอบหน้าฉันให้พี่ซีหัวหน้าทีมเป็นคนเปลี่ยนชุดให้คุณดีกว่านะคะ”
บุษบันเสนอและคิดว่ามันเป็นทางออกที่ดีสำหรับตัวเองและนายแบบหนุ่มหล่อคนนี้ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ใช่แค่หน้าตาดีแต่ใจดีด้วย
“ไม่เป็นไรครับ ผมกลัวนายแบบคนอื่นจะไม่เข้าใจ คุณมาช่วยผมเปลี่ยนชุดน่ะดีแล้ว ตงไหนคุณติดขัดเดี่ยวผมทำเอง…โอเคนะ ได้เวลาแล้วไปล่ะ”
ชายหนุ่มยกมือเป็นการบอกลาเล็กน้อยก่อนจะเดินตามหลังนายแบบคนอื่นที่เริ่มทยอยเดินออกไปสู่แคทวอร์คด้านหน้า
และเวลานี้เองที่อโรชาเพิ่งจะสอนงาน แนะนำและอธิบายการทำงานเพิ่มเติมให้กับเด็กใหม่ตัวจริงเสร็จก็รีบปลีกตัวมาหาบุษบันทันที
“พี่เห็นคุณวินซ์เดินมาคุยกับเธอ มีปัญหาอะไรหรือเปล่าบุษ” อโรชาถามอย่างเป็นห่วง เพราะบางทีนายแบบนางแบบบางคนก็เอาเรื่องเหมือนกัน
“เปล่าค่ะพี่ เราคุยเรื่องงานกันนิดหน่อยไม่ได้มีปัญหาอะไร”
“งั้นก็แล้วไป งั้นทำงานต่อเถอะ หนุ่มๆ กลับเข้ามาแล้ว”
ว่าแล้วอโรชาก็ผละไปทำงานประกบเด็กใหม่ ส่วนคนอื่นๆ ต่างก็ลงมือทำงานของตัวเองไป รวมถึงบุษบันที่สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เมื่อเห็นนายแบบลูกครึ่งสุดหล่อที่เธอเพิ่งรู้จากอโรชาเมื่อครู่ว่าเขาชื่อ ‘วินซ์’ กำลังกลับเดินเข้ามา หน้าที่เปลี่ยนชุดของเธอก็ต้องเริ่มขึ้น
แม้อาการหน้าแดงใจสั่นมือสั่นจะยังไม่หายขาดแต่ก็ดีขึ้นกว่าตอนแรกนิดหน่อย อีกทั้งได้ความร่วมมือจากนายแบบหนุ่มเป็นอย่างดี ทำให้การเปลี่ยนชุดที่ต้องแข่งกับเวลาผ่านไปอย่างไม่ติดขัดหรือมีปัญหา ทุกชุดทุกรอบผ่านฉลุยจนกระทั่งจบงาน
หลังจากเปลี่ยนชุดกลับมาเป็นชุดของตัวเอง บอลด์วินก็เดินมาชะเง้อคอมองหน้าเดรสเซอร์สาวสวยที่ยังไม่รู้จักแม้แต่ชื่อ แต่มองไปจนรอบห้องแล้วกลับไม่เจอ ชายหนุ่มจึงตัดสินใจเดินไปถามหญิงสาวอีกคนที่เป็นเพื่อนร่วมงานของเธอ
“ขอโทษนะครับ คุณเห็นผู้หญิงที่ช่วยผมเปลี่ยนชุดระหว่างเดินแบบไหมครับ”
อโรชาหันมาเลิกคิ้วมองนายแบบหนุ่มหล่อแล้วแสร้งขมวดคิ้วเหมือนกับกำลังคิดว่าลูกทีมคนไหนเป็นคนช่ยนายแบบหนุ่มคนดังเปลี่ยนชุด ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ
“คนที่สูงๆ ผมยาวๆ หน้าตาสวยๆ หน่อยครับ”
ชายหนุ่มพยายามอธิบายลักษณะเด่นของหญิงสาวและเท่าที่ดูลักษณะแบบนี้เขามั่นใจว่าในทีมน่าจะมีคนเดียว
“มีธุระอะไรกับน้องเขาหรือเปล่าคะ”
“อ๋อ เปล่าหรอกครับผมอยากคุยกับเธอนิดหน่อย”
บอกพลางยิ้มเขิน นั่นยิ่งทำให้ชายหนุ่มตรงหน้ายิ่งน่ามองและมีเสน่ห์มากขึ้นไปอีก จนอโรชากังวลว่าถ้าบุษบันได้ทำความรู้จักหนุ่มหล่อคนนี้ไม่แน่ในอนาคตอาจจะมาเป็นศัตรูหัวใจตัวฉกาจของน้องชายเธอก็เป็นได้
“พอดีน้องเขามีธุระด่วนน่ะคะ จบงานแล้วจึงขอตัวกลับบ้านเลย”
“อย่างนั้นเหรอครับ ไม่เป็นไรขอบคุณครับ”
“ค่ะ”
อโรชาที่แอบเห็นสีหน้าผิดหวังของชายหนุ่มมองตามร่างสูงที่เพิ่งผละออกไป แล้วถอนหายใจแล้วเอ่ยขอโทษขอโพยชายหนุ่มและบุษบันในใจ ที่ห็นแก่ตัวและรักน้องชายมากไปหน่อย
“ขอโทษทีคะพี่ซี ที่เข้าห้องน้ำนานไปหน่อย”
เสียงของหญิงสาวเพิ่งเดินเข้าห้องมาหลังจากที่บอลด์วินเดินออกไปไม่นาน ทำให้อโรชาที่กำลังเก็บของสะดุ้ง มองไปที่ประตูห้องนิดหนึ่งแล้วหันมายิ้มแหยๆ ให้กับลูกทีมคนสวย
“ไม่เป็นไรจ๊ะ นี้ก็ใกล้จะเก็บของเสร็จแล้วล่ะ”
บุษบันพยักหน้าช่วยหัวหน้าทีมเก็บของไปพักหนึ่งก่อนจะทำท่ามองหาใครสักคน และนั่นทำใหอโรชาแอบมองปฏิกิริยาของหญิงสาวอดที่จะเอ่ยถามได้
“มองหาใครหรือเปล่าบุษ”
“ปะ…เปล่าค่ะ แค่ดูว่านายแบบกลับไปหมดทุกคนหรือยังเท่านั้นเองค่ะ”
บุษบันตอบแล้วก้มหน้าก้มตาเก็บของ เลิกสนใจที่จะมองหานายแบบหนุ่มที่กระซิบบอกก่อนจะออกไปเดินบนแคทวอร์ครอบสุดท้ายว่า ‘หลังเสร็จงานไว้เรามาคุยกันนะ’ แม้ลึกๆ จะผิดหวังเล็กน้อย แต่จะเอาอะไรกับพวกหล่อเลือกได้ เขาคงทำเป็นหมาหยอกไก่เล่นๆ เท่านั้น
เรื่องนายแบบหนุ่มหลุดออกไปจากวงโคจรความสนใจของบุษบันทันที เมื่อเธอต้องทำงานเดินทางขึ้นเหนือล่องใต้ ไปอีสานกลับมาที่กรุงเทพตลอดตามแต่จะมีการว่าจ้าง และยิ่งช่วงนี้เปลี่ยนฤดูงานยิ่งชุกแทบจะไม่มีวันหยุด ดังนั้นตลอดสามอาทิตย์ที่ผ่านมาในหัวของบุษบันจึงไม่มีเรื่องอื่นนอกจากงานๆๆ และงาน แม้อริญชย์จะโทร.หาเกือบทุกวันหวังจะให้เธอรู้จักเขามากขึ้นและเร่งความสัมพันธ์ให้ก้าวหน้า แต่สำหรับบุษบันแล้วความรู้สึกทุกอย่างมันก็เหมือนเดิม
อย่างพรุ่งนี้อริญชย์รู้ว่าเธอหยุดก็โทร.มาชวนไปทานข้าวเที่ยง แต่เธออยากตื่นสายๆ ใกล้เที่ยงค่อยขยับก้นไ ปหาข้าวทานที่ห้าง จากนั้นก็เดินช็อปปิ้งคนเดียวแบบสบายๆ ต่อมากกว่าจึงตอบปฏิเสธไปพร้อมกับให้เหตุผลสั้นๆ ว่ามีนัดกับเพื่อนแล้วจากนั้นก็ขอตัววางสายเป็นการตัดบทสนทนาที่คงจะยืดยาวจนเธออาจจะเผลอพิรุธให้อีกฝ่ายจับได้แน่ว่าโกหก
ดังนั้นวันหยุดวันนี้บุษบันจึงตื่นเกือบสิบเอ็ดโมงครึ่ง อาบน้ำแต่งตัวแบบใจเย็นๆ ก่อนจะออกไปโบกแท๊กซี่ตรงไปที่ห้าง หาข้าวทานแล้วเดินช็อปปิ้งตากแอร์เล่นๆ จนมาหยุดที่ร้านเสื้อร้านหนึ่งที่บุษบันบังเอิญสะดุดตาสะดุดใจเสื้อในร้านเลยแวะเข้าไปดูเสียหน่อย และนานๆ จะเจอเสื้อถูกใจเสียทีบุษบันก็ไม่พลาดที่จะสอยมันซะเลย โดยที่ลืมไปว่าเงินสดในกระเป๋านั้นมีไม่มาก
“อุ๊ย! ตายแล้วเงินไม่พอ” มือบางพยายามค้นหาทุกซอกหลืบของกระเป๋าเงิน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มแห้งๆ ให้กับพนักงานขาย
“ขอโทษนะคะเงินไม่พอ ฝากเสื้อและเงินนี้ไว้ก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันขอวิ่งไปกดเงินแป๊บหนึ่ง”
บุษบันวางเงินเท่าที่มีลงบนเคาร์เตอร์แล้วเลื่อนไปให้พนักงานเก็บเอาไว้ก่อน ซึ่งพนักงานก็ยิ้มและรับเอาไว้พรอมกับแนะนำว่า
“ทางร้านยินดีรับบัตรเครดิตนะคะ”
“แฮะๆๆ ไม่มีค่ะ พอดีชอบใช้เงินสดมากกว่านะคะ รอแป๊บนะคะ” เอ่ยจบบุษบันก็หมุนตัวเดินออกจากร้านอย่างไว
แต่แค่เดินเลี้ยวออกจากร้านมาไม่กี่ก้าวบุษบันที่รีบจนไม่คิดจะสนคนที่เดินผ่านไปมาก็ถูกใครบางคนดึงรั้งเอาไว้
“เดี๋ยวสิครับคุณ”
บอลด์วินที่ไม่คาดคิดว่าจะเจอหญิงสาวที่นี้รั้งแขนเล็กเอาไว้พร้อมกับเอ่ยปากเรียก จากที่ก่อนหน้านี้เขาทักหญิงสาวไปแล้วครั้งหนึ่ง แต่อีกฝ่ายเหมือนไม่ได้ยินและมองไม่เห็น ด้วยความดีใจกลัวจะพลาดอีกเขาจึงตัดสินใจรั้งเธอเอาไว้ก่อน
“อ้าว คุณนั่นเอง”
บุษบันหันมามองแล้วอุทานออกมาอย่างตกใจเล็กน้อย ก่อนจะทักทายแล้วพูดต่อไปว่า “สวัสดีค่ะ มาซื้อของเหรอคะ”
“มาเดินเล่นน่ะครับ แล้วคุณล่ะผมมาขัดจังหวะอะไรหรือเปล่าเห็นท่าทางรีบร้อน ทักก็ไม่ได้ยิน”
“ขอโทษทีค่ะ พอดีจะรีบไปกดเงินมาจ่ายค่าเสื้อนะคะ” พูดพลางยิ้มแหยๆ และพยักพเยิดไปที่ร้านเสื้อข้างๆ
“เท่าไหร่ครับเดี๋ยวเอาที่ผมก่อนก็ได้”
“ไม่เป็นไรคะ ธนาคารอยู่ใกล้ๆ นี้เอง”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอก”
และไม่รอให้หญิงสาวได้ปฏิเสธเป็นรอบที่สอง บอลด์วินก็เดินเข้าไปในร้าน แล้วสอบถามจำนวนเงินที่ยังขาดกับพนักงาน
“นี้ครับ”
“ขอบคุณค่ะ ขอโทษจริงๆ ที่ต้องรบกวน เดี๋ยวฉันไปกดเงินมาคืนคุณดีกว่านะคะ ไปคะ”
บุษบันพยักหน้าน้อยพร้อมรอยยิ้ม่อนจะเดินนำเจ้าของร่างสูงไปยังธนาคารภายในห้างที่อยู่ห่างออกไปไม่มากนะ
“เงินแค่ห้าร้อยผมไม่อยากได้คืน ขอเปลี่ยนจากคืนเงินเป็นอย่างอื่นได้ไหมครับ”
บุษบันหยุดเดินแล้วหันมามองนายแบบหนุ่มลูกครึ่งสุดหล่อที่หยุดเดินแล้วกำลังมองเธอยิ้มๆ อยู่อย่างรอคำตอบ แล้วเดินต่อพร้อมกับบอกว่า
“อย่างอื่นที่ว่าคืออะไรล่ะคะ”
“ชื่อของคุณไง ผมยังไม่รู้จักชื่อของคุณเลย…ผมวินซ์ครับ” เขาถามพร้อมกับแนะนำตัวเองเสร็จสรรพ ซึ่งมันก็ทำให้บุษบันหันมามองเขาแล้วหัวเราะน้อยๆ
“ฉันชื่อบุษค่ะ ห้าร้อยแลกกับคำตอบแค่นี้ดูเหมือนจะแพงไปไหมคะ”
“ผมก็ว่าอย่างนั้น ถ้าขอให้คุณเลี้ยงหนังสักเรื่องจะว่ายังไงครับ”
บุษบันยังไม่ตอบแต่เธอเดินเข้ากดเงินที่ตู้เอทีเอ็ม โดยที่บอลด์วินก้รู้มารยาทจึงยืนรอหญิงสาวห่างออกจากตู้เอทีเอ็มที่หญิงสาวกดพอสมควร
แล้วบอลด์วินก็ทำหน้างงๆ เมื่อบุษบันเดินกลับออกมาพร้อมกับยื่นเงินห้าร้อยบาทนั้นให้เขา หรือนี่คือคำตอบ
“ไม่เอา หนังผมเลี้ยงคุณเองก็ได้นะ”
ชายหนุ่มเสนออย่างกลัวว่าคราวนี้จะชวดจากการทำความรู้จักกับหญิงสาวเหมือนเมื่อครั้งที่เจอกันครั้งแรก
“ฉันไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใครค่ะ คุณรับไว้แล้วเราไปหาหนังสักเรื่องดูกัน ฉันเลี้ยงเอง ตอบแทนที่คุณอุตส่าห์มีน้ำใจ ว่าไงคะ” ถามพลางเลิกคิ้วขณะที่มือก็คีบแบงค์สีม่วงแกว่งไปมา
บอลด์วินยิ้มขำๆ รีบรวบเงินของตัวเองมาไว้ทั้งที่ไม่ได้จะอยากได้คืน แต่ถ้าไม่รับคืนรู้เลยว่าเขาต้องสูญเสียโอกาสที่จะได้ใกล้ชิดและทำความรู้จักกับสาวสวยตรงหน้า
“ตกลงครับ”
รถสปอร์ตสีขาวของบอลด์วินวิ่งมาจอดหน้าคอนโดหรูในเวลาเกือบจะสองทุ่ม เพราะหลังจากออกจากโรงหนัง ซึ่งก็เย็นแล้วชายหนุ่มได้โอกาสก็ไม่พลาดที่จะชวนบุษบันไปทานข้าวเย็น และพอทานเสร็จเขาก็ชวนหญิงสาวไปฟังเพลงต่อ แต่เธอก็ปฏิเสธแบบนุ่มนวลว่า
“ฉันอยากกลับแล้วล่ะคะ วันนี้ตะลอนทั้งวัน ขอเป็นโอกาสหน้าแล้วกันนะคะ”
นั่นหมายความว่าจะโอกาสได้เจอกับหญิงสาวอีกครั้งแน่นอนบอลด์วินจึงไม่เซ้าซี้ตื้อแบบไม่ดูสถานการณ์ ยินดีไปส่งตามที่อีกฝ่ายร้องขอ แต่ก่อนจะปล่อยตัวเธอลงจากรถเขาก็ต้องได้อะไรที่สามารถจะติดต่อกับหญิงสาวได้
“เดี๋ยวสิครับคุณบุษ ถ้าจะกรุณาผมขอ…” บอลด์วินหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาโชว์ยิ้มๆ แทนคำพูด
“ได้ไหมครับ”
บุษบันที่ขยับจะเปิดประตูทำท่าคิดยิ้มๆ เหมือนแกล้งเล่นตัวอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าสะพาย
“บอกเบอร์คุณมาสิคะ”
บุษบันพูดแทบจะไม่จบประโยคคนอยากแจกเอบณ์โทร.ก็รีบบอกอย่างไว ทำเอาคนกดแทบกดไม่ทันต้องทวนใหม่อีกรอบก่อนจะกดโทร.ออก พอโทรศัพท์ในมือของชายหนุ่มดังเธอก็กดวางสาย
“ฉันลงจากรถได้แล้วใช่ไหมคะ”
“ครับ ขอบคุณมากนะครับ แล้วผมจะโทร.หา” หญิงสาวที่ก้าวเท้าลงจากรถแล้วเอี้ยวตัวกลับมาแล้วตอบยิ้มๆ ว่า
“ถ้าว่างจะรับสายนะคะ ขับรถดีๆ ราตรีสวัสดิ์นะคะ” บุษบันบอกทิ้งท้ายก่อนจะปิดประตูรถ แต่ยังไม่ทันได้เดินไปไหน กระจกด้านข้างคนขับก็เลื่อนลง
“ฝันดีราตรีสวัสดิ์ คิดว่าเราคงได้เจอกันอีกเร็วๆ นี้นะครับ”
บอลด์วินเงียบเหมือนรอคำตอบ แต่สิ่งที่ได้มาคือรอยยิ้มหวานและการโบกมือลาจากหญิงสาว เขาจึงได้แต่ถอนหายใจ โบกมือตอบนิดหนึ่งแล้วโมเมไปเองซะเลยว่า
“แล้วเจอกันครับ”
เขาปิดกระจกแล้วค่อยๆ เคลื่อนรถออก ขณะสายตาที่มองถนนด้านหน้าก็คอยชำเลืองมองกระจกข้างดูหญิงสาวที่หมุนตัวเดินเข้าไปในคอนโดทันทีที่เขาขยับรถ ไม่มีการเอ่ยปากชวนขึ้นห้องหรือยืนอาลัยอาวรณ์อย่างที่คนในรถหวังอยู่ลึก แต่แบบนี้มันก็สนุกไปอีกแบบเหมือนกัน!!!
*********************************************************************************
ไม่รู้แจ้งไปหรือยังนะคะ แต่เรื่องนี้จะตีพิมพ์กับ สนพ.มายเลิฟ (เล่มเล็ก) นะคะ แต่คนเขียนจะอัพให้อ่านเรื่อยๆ จนกว่าจะครบ 70% และถ้าปกมาเมื่อไหร่จะเอามาอวดค่า ^^
ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ
เกศมณี
12/12/56
บอลด์วินที่ตอนนี้ยืนนิ่งเป็นหุ่นให้เดรสเซอร์ได้จัดการเสื้อผ้าที่สวมอยู่บนร่างกำยำให้เรียบร้อย พร้อมกับอมยิ้มเผลอมีเสียงหัวเราะเล็ดลดออกมาอย่างขำๆ บ้างเมื่อเดรสเซอร์สาวสวยที่กำลังทำหน้าที่สวมเสื้อผ้าให้เขามีอาการมือสั่น หน้าแดง จับผิดจับถูกอยู่บ่อยครั้ง
“ใจเย็นๆ ครับยังพอมีเวลา”
ชายหนุ่มปลอบพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยนทำให้หญิงสาวในชุดสีดำรวบผมหางม้าสูงเงยหน้าขึ้นมายิ้มแห้งๆ
“ค่ะ ขอโทษจริงๆ คือฉัน…”
“ผมเข้าใจครับ คนที่เพิ่งมาทำงานนี้ใหม่ๆ อาจจะมีอาการแบบคุณเสมออยู่ๆ เดี๋ยวก็ชินครับ”
คนที่ยังไม่ทันจะพูดจบประโยคยืดตัวขึ้นมองหน้านายแบบหนุ่มหล่อ และหล่อแบบร้ายกาจต่อหัวใจสาวๆ รวมถึงหัวใจเธอด้วย โคลงศีรษะไปมาแล้วพยักหน้ารับเสียไม่ได้
“ค่ะ คงงั้นมั้งคะ เรียบร้อยแล้วค่ะ”
บุษบันที่สวมเสื้อผ้าให้นายแบบคนสุดท้ายเสร็จก็เดินเลี่ยงออกมาเตรียมชุดต่อไปด้วยท่าทางเครียดเล็กน้อย
เธอไม่ได้เครียดที่โดนนายแบบสุดหล่อคนนั้นว่าเป็นมือใหม่ ทั้งที่ทำงานนี้มาหลายปีแล้ว แต่เครียดที่ชายหนุ่มสร้างความปั่นป่วนให้เธอจนไม่เป็นตัวของตัวเอง แค่เห็นหุ่นล่ำๆ อย่างคนสุขภาพดี อกกว้างดูแน่นหนั่นมีไรขนบางๆ ปกคลุม หน้าท้องที่ปราศจากไขมันมีเพียงกล้ามท้องสวยๆ หน้าเธอก็แดง มือไม้ก็พานสั่นเมื่อเผลอไปโดน ทำตัวเหมือนเด็กใหม่อย่างที่ชายหนุ่มว่า ทั้งที่รูปร่างหน้าตาแบบนี้ใช่จะไม่เคยเห็นไม่เคยสัมผัส เมื่อคืนเธอต้องนอนไม่พอหรือเมื่อเช้าทานข้าวไม่อิ่มแน่ๆ ถึงได้มาออกอาการกับนายแบบคนนี้ นายแบบคนที่…บุษบันคิดพลางแอบเอี้ยวตัวหันกลับไปมอง
ที่กำลังมองมาที่เธอยิ้มๆ ใจสั่นมือสั่นอีกแล้ว บุษบันรีบหันกลับพร้อมสบถบ่นคนเดียว ต้องใจเย็นๆ…ใจเย็นๆ บอกตัวเองในใจพร้อมกับยกมือลูบอกที่สัมผัสได้ถึงการเต้นแรงของหัวใจเบาๆ โดยไม่รู้ตัวว่าตัวต้นเหตุกำลังเดินมาหา
“เป็นอะไรหรือเปล่า ผมทำให้คุณเครียดหรือเปล่าครับ”
เพียงปลายนิ้วสัมผัสที่ต้นแขนแม้จะแผ่วเบาแต่ก็ทำให้บุษบันถึงกับสะดุ้ง หมุนตัวพลางปัดมือชายหนุ่มออกราวกับมันคือของร้อน และเมื่อเห็นสีหน้าคล้ายกับเขารู้สึกเสียใจที่มายุ่งกับเธอ ทำให้บุษบันต้องรีบโค้งและเอ่ยปากขอโทษ
“ขอโทษจริงๆ ค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ พอดีกำลังคิดอะไรเพลิน คุณมาทักเลยตกใจมากไปหน่อย”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ ผมแค่เป็นห่วงว่าคุณจะเครียดเรื่องงานที่มีผมเป็นต้นเหตุหรือเปล่า”
“มะ…ไม่ค่ะฉันสบายมาก แต่อาจจะตื่นเต้นมากเกินไปนิดหนึ่ง เดี๋ยวรอบหน้าฉันให้พี่ซีหัวหน้าทีมเป็นคนเปลี่ยนชุดให้คุณดีกว่านะคะ”
บุษบันเสนอและคิดว่ามันเป็นทางออกที่ดีสำหรับตัวเองและนายแบบหนุ่มหล่อคนนี้ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ใช่แค่หน้าตาดีแต่ใจดีด้วย
“ไม่เป็นไรครับ ผมกลัวนายแบบคนอื่นจะไม่เข้าใจ คุณมาช่วยผมเปลี่ยนชุดน่ะดีแล้ว ตงไหนคุณติดขัดเดี่ยวผมทำเอง…โอเคนะ ได้เวลาแล้วไปล่ะ”
ชายหนุ่มยกมือเป็นการบอกลาเล็กน้อยก่อนจะเดินตามหลังนายแบบคนอื่นที่เริ่มทยอยเดินออกไปสู่แคทวอร์คด้านหน้า
และเวลานี้เองที่อโรชาเพิ่งจะสอนงาน แนะนำและอธิบายการทำงานเพิ่มเติมให้กับเด็กใหม่ตัวจริงเสร็จก็รีบปลีกตัวมาหาบุษบันทันที
“พี่เห็นคุณวินซ์เดินมาคุยกับเธอ มีปัญหาอะไรหรือเปล่าบุษ” อโรชาถามอย่างเป็นห่วง เพราะบางทีนายแบบนางแบบบางคนก็เอาเรื่องเหมือนกัน
“เปล่าค่ะพี่ เราคุยเรื่องงานกันนิดหน่อยไม่ได้มีปัญหาอะไร”
“งั้นก็แล้วไป งั้นทำงานต่อเถอะ หนุ่มๆ กลับเข้ามาแล้ว”
ว่าแล้วอโรชาก็ผละไปทำงานประกบเด็กใหม่ ส่วนคนอื่นๆ ต่างก็ลงมือทำงานของตัวเองไป รวมถึงบุษบันที่สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เมื่อเห็นนายแบบลูกครึ่งสุดหล่อที่เธอเพิ่งรู้จากอโรชาเมื่อครู่ว่าเขาชื่อ ‘วินซ์’ กำลังกลับเดินเข้ามา หน้าที่เปลี่ยนชุดของเธอก็ต้องเริ่มขึ้น
แม้อาการหน้าแดงใจสั่นมือสั่นจะยังไม่หายขาดแต่ก็ดีขึ้นกว่าตอนแรกนิดหน่อย อีกทั้งได้ความร่วมมือจากนายแบบหนุ่มเป็นอย่างดี ทำให้การเปลี่ยนชุดที่ต้องแข่งกับเวลาผ่านไปอย่างไม่ติดขัดหรือมีปัญหา ทุกชุดทุกรอบผ่านฉลุยจนกระทั่งจบงาน
หลังจากเปลี่ยนชุดกลับมาเป็นชุดของตัวเอง บอลด์วินก็เดินมาชะเง้อคอมองหน้าเดรสเซอร์สาวสวยที่ยังไม่รู้จักแม้แต่ชื่อ แต่มองไปจนรอบห้องแล้วกลับไม่เจอ ชายหนุ่มจึงตัดสินใจเดินไปถามหญิงสาวอีกคนที่เป็นเพื่อนร่วมงานของเธอ
“ขอโทษนะครับ คุณเห็นผู้หญิงที่ช่วยผมเปลี่ยนชุดระหว่างเดินแบบไหมครับ”
อโรชาหันมาเลิกคิ้วมองนายแบบหนุ่มหล่อแล้วแสร้งขมวดคิ้วเหมือนกับกำลังคิดว่าลูกทีมคนไหนเป็นคนช่ยนายแบบหนุ่มคนดังเปลี่ยนชุด ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ
“คนที่สูงๆ ผมยาวๆ หน้าตาสวยๆ หน่อยครับ”
ชายหนุ่มพยายามอธิบายลักษณะเด่นของหญิงสาวและเท่าที่ดูลักษณะแบบนี้เขามั่นใจว่าในทีมน่าจะมีคนเดียว
“มีธุระอะไรกับน้องเขาหรือเปล่าคะ”
“อ๋อ เปล่าหรอกครับผมอยากคุยกับเธอนิดหน่อย”
บอกพลางยิ้มเขิน นั่นยิ่งทำให้ชายหนุ่มตรงหน้ายิ่งน่ามองและมีเสน่ห์มากขึ้นไปอีก จนอโรชากังวลว่าถ้าบุษบันได้ทำความรู้จักหนุ่มหล่อคนนี้ไม่แน่ในอนาคตอาจจะมาเป็นศัตรูหัวใจตัวฉกาจของน้องชายเธอก็เป็นได้
“พอดีน้องเขามีธุระด่วนน่ะคะ จบงานแล้วจึงขอตัวกลับบ้านเลย”
“อย่างนั้นเหรอครับ ไม่เป็นไรขอบคุณครับ”
“ค่ะ”
อโรชาที่แอบเห็นสีหน้าผิดหวังของชายหนุ่มมองตามร่างสูงที่เพิ่งผละออกไป แล้วถอนหายใจแล้วเอ่ยขอโทษขอโพยชายหนุ่มและบุษบันในใจ ที่ห็นแก่ตัวและรักน้องชายมากไปหน่อย
“ขอโทษทีคะพี่ซี ที่เข้าห้องน้ำนานไปหน่อย”
เสียงของหญิงสาวเพิ่งเดินเข้าห้องมาหลังจากที่บอลด์วินเดินออกไปไม่นาน ทำให้อโรชาที่กำลังเก็บของสะดุ้ง มองไปที่ประตูห้องนิดหนึ่งแล้วหันมายิ้มแหยๆ ให้กับลูกทีมคนสวย
“ไม่เป็นไรจ๊ะ นี้ก็ใกล้จะเก็บของเสร็จแล้วล่ะ”
บุษบันพยักหน้าช่วยหัวหน้าทีมเก็บของไปพักหนึ่งก่อนจะทำท่ามองหาใครสักคน และนั่นทำใหอโรชาแอบมองปฏิกิริยาของหญิงสาวอดที่จะเอ่ยถามได้
“มองหาใครหรือเปล่าบุษ”
“ปะ…เปล่าค่ะ แค่ดูว่านายแบบกลับไปหมดทุกคนหรือยังเท่านั้นเองค่ะ”
บุษบันตอบแล้วก้มหน้าก้มตาเก็บของ เลิกสนใจที่จะมองหานายแบบหนุ่มที่กระซิบบอกก่อนจะออกไปเดินบนแคทวอร์ครอบสุดท้ายว่า ‘หลังเสร็จงานไว้เรามาคุยกันนะ’ แม้ลึกๆ จะผิดหวังเล็กน้อย แต่จะเอาอะไรกับพวกหล่อเลือกได้ เขาคงทำเป็นหมาหยอกไก่เล่นๆ เท่านั้น
เรื่องนายแบบหนุ่มหลุดออกไปจากวงโคจรความสนใจของบุษบันทันที เมื่อเธอต้องทำงานเดินทางขึ้นเหนือล่องใต้ ไปอีสานกลับมาที่กรุงเทพตลอดตามแต่จะมีการว่าจ้าง และยิ่งช่วงนี้เปลี่ยนฤดูงานยิ่งชุกแทบจะไม่มีวันหยุด ดังนั้นตลอดสามอาทิตย์ที่ผ่านมาในหัวของบุษบันจึงไม่มีเรื่องอื่นนอกจากงานๆๆ และงาน แม้อริญชย์จะโทร.หาเกือบทุกวันหวังจะให้เธอรู้จักเขามากขึ้นและเร่งความสัมพันธ์ให้ก้าวหน้า แต่สำหรับบุษบันแล้วความรู้สึกทุกอย่างมันก็เหมือนเดิม
อย่างพรุ่งนี้อริญชย์รู้ว่าเธอหยุดก็โทร.มาชวนไปทานข้าวเที่ยง แต่เธออยากตื่นสายๆ ใกล้เที่ยงค่อยขยับก้นไ ปหาข้าวทานที่ห้าง จากนั้นก็เดินช็อปปิ้งคนเดียวแบบสบายๆ ต่อมากกว่าจึงตอบปฏิเสธไปพร้อมกับให้เหตุผลสั้นๆ ว่ามีนัดกับเพื่อนแล้วจากนั้นก็ขอตัววางสายเป็นการตัดบทสนทนาที่คงจะยืดยาวจนเธออาจจะเผลอพิรุธให้อีกฝ่ายจับได้แน่ว่าโกหก
ดังนั้นวันหยุดวันนี้บุษบันจึงตื่นเกือบสิบเอ็ดโมงครึ่ง อาบน้ำแต่งตัวแบบใจเย็นๆ ก่อนจะออกไปโบกแท๊กซี่ตรงไปที่ห้าง หาข้าวทานแล้วเดินช็อปปิ้งตากแอร์เล่นๆ จนมาหยุดที่ร้านเสื้อร้านหนึ่งที่บุษบันบังเอิญสะดุดตาสะดุดใจเสื้อในร้านเลยแวะเข้าไปดูเสียหน่อย และนานๆ จะเจอเสื้อถูกใจเสียทีบุษบันก็ไม่พลาดที่จะสอยมันซะเลย โดยที่ลืมไปว่าเงินสดในกระเป๋านั้นมีไม่มาก
“อุ๊ย! ตายแล้วเงินไม่พอ” มือบางพยายามค้นหาทุกซอกหลืบของกระเป๋าเงิน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มแห้งๆ ให้กับพนักงานขาย
“ขอโทษนะคะเงินไม่พอ ฝากเสื้อและเงินนี้ไว้ก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันขอวิ่งไปกดเงินแป๊บหนึ่ง”
บุษบันวางเงินเท่าที่มีลงบนเคาร์เตอร์แล้วเลื่อนไปให้พนักงานเก็บเอาไว้ก่อน ซึ่งพนักงานก็ยิ้มและรับเอาไว้พรอมกับแนะนำว่า
“ทางร้านยินดีรับบัตรเครดิตนะคะ”
“แฮะๆๆ ไม่มีค่ะ พอดีชอบใช้เงินสดมากกว่านะคะ รอแป๊บนะคะ” เอ่ยจบบุษบันก็หมุนตัวเดินออกจากร้านอย่างไว
แต่แค่เดินเลี้ยวออกจากร้านมาไม่กี่ก้าวบุษบันที่รีบจนไม่คิดจะสนคนที่เดินผ่านไปมาก็ถูกใครบางคนดึงรั้งเอาไว้
“เดี๋ยวสิครับคุณ”
บอลด์วินที่ไม่คาดคิดว่าจะเจอหญิงสาวที่นี้รั้งแขนเล็กเอาไว้พร้อมกับเอ่ยปากเรียก จากที่ก่อนหน้านี้เขาทักหญิงสาวไปแล้วครั้งหนึ่ง แต่อีกฝ่ายเหมือนไม่ได้ยินและมองไม่เห็น ด้วยความดีใจกลัวจะพลาดอีกเขาจึงตัดสินใจรั้งเธอเอาไว้ก่อน
“อ้าว คุณนั่นเอง”
บุษบันหันมามองแล้วอุทานออกมาอย่างตกใจเล็กน้อย ก่อนจะทักทายแล้วพูดต่อไปว่า “สวัสดีค่ะ มาซื้อของเหรอคะ”
“มาเดินเล่นน่ะครับ แล้วคุณล่ะผมมาขัดจังหวะอะไรหรือเปล่าเห็นท่าทางรีบร้อน ทักก็ไม่ได้ยิน”
“ขอโทษทีค่ะ พอดีจะรีบไปกดเงินมาจ่ายค่าเสื้อนะคะ” พูดพลางยิ้มแหยๆ และพยักพเยิดไปที่ร้านเสื้อข้างๆ
“เท่าไหร่ครับเดี๋ยวเอาที่ผมก่อนก็ได้”
“ไม่เป็นไรคะ ธนาคารอยู่ใกล้ๆ นี้เอง”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอก”
และไม่รอให้หญิงสาวได้ปฏิเสธเป็นรอบที่สอง บอลด์วินก็เดินเข้าไปในร้าน แล้วสอบถามจำนวนเงินที่ยังขาดกับพนักงาน
“นี้ครับ”
“ขอบคุณค่ะ ขอโทษจริงๆ ที่ต้องรบกวน เดี๋ยวฉันไปกดเงินมาคืนคุณดีกว่านะคะ ไปคะ”
บุษบันพยักหน้าน้อยพร้อมรอยยิ้ม่อนจะเดินนำเจ้าของร่างสูงไปยังธนาคารภายในห้างที่อยู่ห่างออกไปไม่มากนะ
“เงินแค่ห้าร้อยผมไม่อยากได้คืน ขอเปลี่ยนจากคืนเงินเป็นอย่างอื่นได้ไหมครับ”
บุษบันหยุดเดินแล้วหันมามองนายแบบหนุ่มลูกครึ่งสุดหล่อที่หยุดเดินแล้วกำลังมองเธอยิ้มๆ อยู่อย่างรอคำตอบ แล้วเดินต่อพร้อมกับบอกว่า
“อย่างอื่นที่ว่าคืออะไรล่ะคะ”
“ชื่อของคุณไง ผมยังไม่รู้จักชื่อของคุณเลย…ผมวินซ์ครับ” เขาถามพร้อมกับแนะนำตัวเองเสร็จสรรพ ซึ่งมันก็ทำให้บุษบันหันมามองเขาแล้วหัวเราะน้อยๆ
“ฉันชื่อบุษค่ะ ห้าร้อยแลกกับคำตอบแค่นี้ดูเหมือนจะแพงไปไหมคะ”
“ผมก็ว่าอย่างนั้น ถ้าขอให้คุณเลี้ยงหนังสักเรื่องจะว่ายังไงครับ”
บุษบันยังไม่ตอบแต่เธอเดินเข้ากดเงินที่ตู้เอทีเอ็ม โดยที่บอลด์วินก้รู้มารยาทจึงยืนรอหญิงสาวห่างออกจากตู้เอทีเอ็มที่หญิงสาวกดพอสมควร
แล้วบอลด์วินก็ทำหน้างงๆ เมื่อบุษบันเดินกลับออกมาพร้อมกับยื่นเงินห้าร้อยบาทนั้นให้เขา หรือนี่คือคำตอบ
“ไม่เอา หนังผมเลี้ยงคุณเองก็ได้นะ”
ชายหนุ่มเสนออย่างกลัวว่าคราวนี้จะชวดจากการทำความรู้จักกับหญิงสาวเหมือนเมื่อครั้งที่เจอกันครั้งแรก
“ฉันไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใครค่ะ คุณรับไว้แล้วเราไปหาหนังสักเรื่องดูกัน ฉันเลี้ยงเอง ตอบแทนที่คุณอุตส่าห์มีน้ำใจ ว่าไงคะ” ถามพลางเลิกคิ้วขณะที่มือก็คีบแบงค์สีม่วงแกว่งไปมา
บอลด์วินยิ้มขำๆ รีบรวบเงินของตัวเองมาไว้ทั้งที่ไม่ได้จะอยากได้คืน แต่ถ้าไม่รับคืนรู้เลยว่าเขาต้องสูญเสียโอกาสที่จะได้ใกล้ชิดและทำความรู้จักกับสาวสวยตรงหน้า
“ตกลงครับ”
รถสปอร์ตสีขาวของบอลด์วินวิ่งมาจอดหน้าคอนโดหรูในเวลาเกือบจะสองทุ่ม เพราะหลังจากออกจากโรงหนัง ซึ่งก็เย็นแล้วชายหนุ่มได้โอกาสก็ไม่พลาดที่จะชวนบุษบันไปทานข้าวเย็น และพอทานเสร็จเขาก็ชวนหญิงสาวไปฟังเพลงต่อ แต่เธอก็ปฏิเสธแบบนุ่มนวลว่า
“ฉันอยากกลับแล้วล่ะคะ วันนี้ตะลอนทั้งวัน ขอเป็นโอกาสหน้าแล้วกันนะคะ”
นั่นหมายความว่าจะโอกาสได้เจอกับหญิงสาวอีกครั้งแน่นอนบอลด์วินจึงไม่เซ้าซี้ตื้อแบบไม่ดูสถานการณ์ ยินดีไปส่งตามที่อีกฝ่ายร้องขอ แต่ก่อนจะปล่อยตัวเธอลงจากรถเขาก็ต้องได้อะไรที่สามารถจะติดต่อกับหญิงสาวได้
“เดี๋ยวสิครับคุณบุษ ถ้าจะกรุณาผมขอ…” บอลด์วินหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาโชว์ยิ้มๆ แทนคำพูด
“ได้ไหมครับ”
บุษบันที่ขยับจะเปิดประตูทำท่าคิดยิ้มๆ เหมือนแกล้งเล่นตัวอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าสะพาย
“บอกเบอร์คุณมาสิคะ”
บุษบันพูดแทบจะไม่จบประโยคคนอยากแจกเอบณ์โทร.ก็รีบบอกอย่างไว ทำเอาคนกดแทบกดไม่ทันต้องทวนใหม่อีกรอบก่อนจะกดโทร.ออก พอโทรศัพท์ในมือของชายหนุ่มดังเธอก็กดวางสาย
“ฉันลงจากรถได้แล้วใช่ไหมคะ”
“ครับ ขอบคุณมากนะครับ แล้วผมจะโทร.หา” หญิงสาวที่ก้าวเท้าลงจากรถแล้วเอี้ยวตัวกลับมาแล้วตอบยิ้มๆ ว่า
“ถ้าว่างจะรับสายนะคะ ขับรถดีๆ ราตรีสวัสดิ์นะคะ” บุษบันบอกทิ้งท้ายก่อนจะปิดประตูรถ แต่ยังไม่ทันได้เดินไปไหน กระจกด้านข้างคนขับก็เลื่อนลง
“ฝันดีราตรีสวัสดิ์ คิดว่าเราคงได้เจอกันอีกเร็วๆ นี้นะครับ”
บอลด์วินเงียบเหมือนรอคำตอบ แต่สิ่งที่ได้มาคือรอยยิ้มหวานและการโบกมือลาจากหญิงสาว เขาจึงได้แต่ถอนหายใจ โบกมือตอบนิดหนึ่งแล้วโมเมไปเองซะเลยว่า
“แล้วเจอกันครับ”
เขาปิดกระจกแล้วค่อยๆ เคลื่อนรถออก ขณะสายตาที่มองถนนด้านหน้าก็คอยชำเลืองมองกระจกข้างดูหญิงสาวที่หมุนตัวเดินเข้าไปในคอนโดทันทีที่เขาขยับรถ ไม่มีการเอ่ยปากชวนขึ้นห้องหรือยืนอาลัยอาวรณ์อย่างที่คนในรถหวังอยู่ลึก แต่แบบนี้มันก็สนุกไปอีกแบบเหมือนกัน!!!
*********************************************************************************
ไม่รู้แจ้งไปหรือยังนะคะ แต่เรื่องนี้จะตีพิมพ์กับ สนพ.มายเลิฟ (เล่มเล็ก) นะคะ แต่คนเขียนจะอัพให้อ่านเรื่อยๆ จนกว่าจะครบ 70% และถ้าปกมาเมื่อไหร่จะเอามาอวดค่า ^^
ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ
เกศมณี
12/12/56
เกศมณี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ธ.ค. 2556, 15:53:39 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ธ.ค. 2556, 15:53:39 น.
จำนวนการเข้าชม : 1954
| << ตอนที่ 2 | ตอนที่ 4 >> |
