เมียทาสสวาท
ขาอาฆาตแค้น ชิงชัง และมุ่งหวังที่จะทำลายชีวิตเธอ
ตั้งแต่วันที่บิดาของเขารับตัวนางบำเรอรุ่นลูกเข้ามาอาศัยอยู่ภายใต้ชายคาบ้าน
ความวุ่นวายที่ตามมาอย่างไม่รู้จักจบสิ้นก็ทำให้ชายหนุ่มนึกเกลียดชังน้ำหน้าเธอมากพอแล้ว
หาก ‘เพชรกล้า ฉัตรมงคลกุล’ นักธุรกิจหนุ่มเสือผู้หญิงต้องเจ็บปวดจนแทบขาดใจ
เมื่อเห็นมารดาต้องกลายมาเป็นคนพิการเพราะอุบัติเหตุที่สืบเนื่องมาจากความแพศยาของผู้หญิงคนนั้น
แม้ว่าเขาจะไม่นิยม ‘กิน’ สวะโสโครกที่เหลือเดนมาจากผู้เป็นพ่อ
แต่ในเมื่อรักที่จะเป็นโสเภณีนัก... เขาก็จะ ‘สนอง’ ให้เธอได้เป็นผู้หญิง ‘หลายผัว’ สมความอยาก
“เธอจะคร่ำครวญทำไม! อีกไม่นานเธอก็จะได้รู้ว่ารสรักของฉันมันล้ำเลิศกว่าของคุณพ่อแค่ไหน
ไม่แน่นะ เธออาจจะเปลี่ยนใจมาจับฉันแทนก็ได้ แต่ยากหน่อยนะ เพราะฉันรู้ไส้นางบำเรออย่างเธอดี”
“ปล่อยฉันนะ!” พิรุณญาดิ้นรนหาอิสระทุกวิถีทาง ทั้งจิกทั้งข่วน ปากก็ร้องขออิสระจากเขา
“เล่นตัวอย่างนี้นี่เอง ค่าตัวถึงได้แพง แต่สำหรับฉันนะ จะจ่ายให้งามๆก็ต่อเมื่อพิสูจน์ได้ว่า
ของของเธอน่ะ มันดีจริงหรือเปล่าเท่านั้น แต่ไม่บอกก็รู้ว่าแหลกเหลวแค่ไหน กี่ปีแล้วล่ะ
ที่นอนประเคนให้พ่อฉันเอาน่ะ นี่เห็นว่าคุณพ่อไม่อยู่หรอกนะ ฉันเลยจะสงเคราะห์ให้
จะได้ไม่อดอยากปากแห้งจนเที่ยวเร่ไปให้ใครต่อใครเอาไง”
เขาพูดเยาะเย้ย พลางระดมจูบเธออย่างรุนแรงเป็นการลงโทษที่ทำให้เขาต้องเหนื่อย
“ปล่อยฉันนะ! ปล่อย! คุณท่านจะต้องเสียใจแน่ๆ ถ้ารู้ว่าคุณทำยังงี้”
เธอร้องบอกเพื่อเตือนสติเขา แต่ไม่เป็นผล เพราะมือนั้นกำลังลูบไล้เรือนร่างเธออย่างมีความสุข
“คุณพ่ออาจจะใช่ แต่คุณแม่จะต้องดีใจที่ฉันช่วยท่านกำจัดเธอได้เสียที
แล้วอย่าคิดแรดไปเกาะพี่พีทอีกล่ะ เพราะเมียเขาไม่ใจดีใจเย็นเหมือนคุณแม่แน่”
ทุกสิ่งที่เขาทำ เธอได้แต่ยอมอดทน กล้ำกลืนความรวดร้าวโดยไม่ปริปาก
แม้เด็กสาวกำพร้าอย่าง ‘พิรุณญา’ จะสำนึกในบุญคุณของครอบครัวฉัตรมงคลกุลมากเพียงใด
แต่เธอก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องตอบแทนบุญคุณด้วยวิธีที่แสนจะทุกข์ทรมานเช่นนี้
ไม่เพียงร่างกายที่ยับเยินจะกลายเป็นเครื่องเล่นบำบัดอารมณ์ใคร่ของเพชรกล้าทุกเวลาที่เขาปรารถนา
แต่หัวใจที่บอบช้ำก็ยังถูกเขาเหยียบย่ำไม่ต่างไปจากเศษผ้าขี้ริ้วสำหรับเช็ดเท้าด้วย
และเธอก็คงจะทนและทนต่อไป หากไม่บังเอิญรู้ว่าภายในท้องกำลังมีชีวิตน้อยๆก่อกำเนิดขึ้นมา
พิรุณญาอาจจะทนความเจ็บช้ำได้ทุกอย่าง
แต่จะไม่ยอมให้ลูกของเธอต้องเกิดมาเผชิญกับเรื่องเลวร้าย
ทางสุดท้ายที่จะทำได้ก็คือหนี... หนีไปจากซาตานใจอำมหิตคนนั้น
และไม่มีวันยอมให้ลูกในท้องเรียกคนใจชั่วว่าพ่อเป็นอันขาด!
ตั้งแต่วันที่บิดาของเขารับตัวนางบำเรอรุ่นลูกเข้ามาอาศัยอยู่ภายใต้ชายคาบ้าน
ความวุ่นวายที่ตามมาอย่างไม่รู้จักจบสิ้นก็ทำให้ชายหนุ่มนึกเกลียดชังน้ำหน้าเธอมากพอแล้ว
หาก ‘เพชรกล้า ฉัตรมงคลกุล’ นักธุรกิจหนุ่มเสือผู้หญิงต้องเจ็บปวดจนแทบขาดใจ
เมื่อเห็นมารดาต้องกลายมาเป็นคนพิการเพราะอุบัติเหตุที่สืบเนื่องมาจากความแพศยาของผู้หญิงคนนั้น
แม้ว่าเขาจะไม่นิยม ‘กิน’ สวะโสโครกที่เหลือเดนมาจากผู้เป็นพ่อ
แต่ในเมื่อรักที่จะเป็นโสเภณีนัก... เขาก็จะ ‘สนอง’ ให้เธอได้เป็นผู้หญิง ‘หลายผัว’ สมความอยาก
“เธอจะคร่ำครวญทำไม! อีกไม่นานเธอก็จะได้รู้ว่ารสรักของฉันมันล้ำเลิศกว่าของคุณพ่อแค่ไหน
ไม่แน่นะ เธออาจจะเปลี่ยนใจมาจับฉันแทนก็ได้ แต่ยากหน่อยนะ เพราะฉันรู้ไส้นางบำเรออย่างเธอดี”
“ปล่อยฉันนะ!” พิรุณญาดิ้นรนหาอิสระทุกวิถีทาง ทั้งจิกทั้งข่วน ปากก็ร้องขออิสระจากเขา
“เล่นตัวอย่างนี้นี่เอง ค่าตัวถึงได้แพง แต่สำหรับฉันนะ จะจ่ายให้งามๆก็ต่อเมื่อพิสูจน์ได้ว่า
ของของเธอน่ะ มันดีจริงหรือเปล่าเท่านั้น แต่ไม่บอกก็รู้ว่าแหลกเหลวแค่ไหน กี่ปีแล้วล่ะ
ที่นอนประเคนให้พ่อฉันเอาน่ะ นี่เห็นว่าคุณพ่อไม่อยู่หรอกนะ ฉันเลยจะสงเคราะห์ให้
จะได้ไม่อดอยากปากแห้งจนเที่ยวเร่ไปให้ใครต่อใครเอาไง”
เขาพูดเยาะเย้ย พลางระดมจูบเธออย่างรุนแรงเป็นการลงโทษที่ทำให้เขาต้องเหนื่อย
“ปล่อยฉันนะ! ปล่อย! คุณท่านจะต้องเสียใจแน่ๆ ถ้ารู้ว่าคุณทำยังงี้”
เธอร้องบอกเพื่อเตือนสติเขา แต่ไม่เป็นผล เพราะมือนั้นกำลังลูบไล้เรือนร่างเธออย่างมีความสุข
“คุณพ่ออาจจะใช่ แต่คุณแม่จะต้องดีใจที่ฉันช่วยท่านกำจัดเธอได้เสียที
แล้วอย่าคิดแรดไปเกาะพี่พีทอีกล่ะ เพราะเมียเขาไม่ใจดีใจเย็นเหมือนคุณแม่แน่”
ทุกสิ่งที่เขาทำ เธอได้แต่ยอมอดทน กล้ำกลืนความรวดร้าวโดยไม่ปริปาก
แม้เด็กสาวกำพร้าอย่าง ‘พิรุณญา’ จะสำนึกในบุญคุณของครอบครัวฉัตรมงคลกุลมากเพียงใด
แต่เธอก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องตอบแทนบุญคุณด้วยวิธีที่แสนจะทุกข์ทรมานเช่นนี้
ไม่เพียงร่างกายที่ยับเยินจะกลายเป็นเครื่องเล่นบำบัดอารมณ์ใคร่ของเพชรกล้าทุกเวลาที่เขาปรารถนา
แต่หัวใจที่บอบช้ำก็ยังถูกเขาเหยียบย่ำไม่ต่างไปจากเศษผ้าขี้ริ้วสำหรับเช็ดเท้าด้วย
และเธอก็คงจะทนและทนต่อไป หากไม่บังเอิญรู้ว่าภายในท้องกำลังมีชีวิตน้อยๆก่อกำเนิดขึ้นมา
พิรุณญาอาจจะทนความเจ็บช้ำได้ทุกอย่าง
แต่จะไม่ยอมให้ลูกของเธอต้องเกิดมาเผชิญกับเรื่องเลวร้าย
ทางสุดท้ายที่จะทำได้ก็คือหนี... หนีไปจากซาตานใจอำมหิตคนนั้น
และไม่มีวันยอมให้ลูกในท้องเรียกคนใจชั่วว่าพ่อเป็นอันขาด!
Tags: เศร้า รันทด พระเอกโหด
ตอน: บ่วงเริ่มจะคล้องคอ
“อะไรนะครับพ่อ! คิดยังไงครับจู่ๆ จะให้ผมหมั้นกับคุณหญิง”
เพชรกล้าอดสงสัยไม่ได้เมื่อในบ่ายวันถัดมา หลังจากประชุมเสร็จพ่อก็เรียกไปคุยในออฟฟิศ พร้อมพงษ์จ้องมองหน้าลูกชายเขม็ง เพื่อเป็นการยืนยันคำพูดของตัวเองอีกครั้งว่าลูกฟังไม่ผิดแน่ เพชรกล้าถึงกับอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมจู่ๆ พ่อถึงเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมา โดยไม่ถามความต้องการกับเขาก่อน
“ฉันไม่เห็นจะต้องคิดอะไรเลยนี่ แกกับคุณหญิงก็คบกันมาตั้งแต่เรียนอยู่เมืองนอกแล้วไม่ใช่เหรอ พอกลับมาแล้วก็ควรจะทำอะไรให้ถูกต้องตามประเพณีสิ หรือว่าแกจะไม่รับผิดชอบในการกระทำของตัวเอง เพราะถือว่าไปอยู่เมืองนอกเป็นสิบปีเลยยึดเอาธรรมเนียมยุโรปมาใช้ อย่าลืมนะว่าคุณหญิงเป็นลูกใคร พ่อแม่เขาสนิทกับบ้านเรายังไง เอ๊ะ! หรือว่าแกมีที่หมายใหม่แล้ว”
พร้อมพงษ์อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมลูกถึงจะต้องทำท่าทางตกใจขนาดนั้น จึงรีบดักทางเอาไว้ก่อน เพื่อไม่ให้ลูกบิดพริ้ว แม้ฝ่ายหญิงจะไม่ได้เรียกร้อง แต่เขาก็รู้ดีว่าควรจะทำยังไงเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเสื่อมเสียเกียรติ
“ไม่มีอะไรหรอกครับพ่อ ผมก็แค่งงว่าทำไมจู่ๆ พ่อถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมา เพราะผมกับคุณหญิงยังไม่ได้คุยกันไกลถึงขั้นนี้เลย เราตกลงกันไว้แล้วว่าจะให้อิสระซึ่งกันและกัน ที่จะค้นหาคนที่ใช่ตรงกับใจที่สุด โดยไม่มีข้อผูกมัดใดๆ กับความสัมพันของเราก็เท่านั้นครับ”
“งั้นแกก็ไปถามคุณหญิงอีกทีสิ ว่าตอนพบผู้ชายคนนั้นหรือยัง ถ้าพบแล้วก็ถามด้วยว่าคนคนนั้นเป็นแกหรือเปล่า ถ้าใช่ฉันกับแม่แกก็จะได้จัดการหาผู้ใหญ่ไปสู่ขอให้ซักที หมั้นไว้ก่อนซักสามสี่เดือนหรือเมื่อแกพร้อมค่อยแต่ง ตกลงมั้ย! ถ้าแกยังขืนชักช้าหรือมัวแต่หอบเพื่อนไปกินเหล้าที่บ้านจนดึกดื่นโดยไม่คิดจะทำอะไร ฉันนี่ล่ะจะจัดการให้แกเอง”
ในที่สุดเขาก็ได้คำตอบจากข้อสงสัยว่าทำไมพ่อถึงต้องรีบร้อนในเรื่องนี้นัก เพราะไม่อยากให้เขาไปใช้งานเด็กในปกครองของพ่อหนักๆ หรือค่ำๆ มืดๆ นั่นเอง และเรื่องนี้ก็ทำให้เขาเดินกลับออฟฟิศด้วยอาการของคนหัวเสีย จนหมดสมาธิที่จะทำงานได้อีกต่อไป เขาจึงหุนหันเดินออกไปหารถแล้วขับไปโดยเร็ว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะไปไหน แต่สุดท้ายบ้านก็คือเป้าหมายที่เขาขับมาถึง เขาเดินตรงเข้าบ้านเพื่อหาคนที่ทำให้อารมณ์เสียในทันที
“ไปไหนกันหมด! บ้านช่องไม่รู้จักจะอยู่ สบายจังเลยนะ เจ้าของบ้านออกไปทำงานหน้าดำคร่ำเคร่ง แต่คนอาศัยกลับได้อยู่อย่างสบายอกสบายใจ ไม่รู้แม่คุณทำบุญด้วยอะไรนัก ถึงได้เกิดมาโชคดีขนาดนี้”
แล้วร้องเอะอะโวยวายทันทีเมื่อมองกวาดไปรอบๆ บ้านแล้วไม่พบใคร แม้กระทั่งผู้เป็นแม่ พิรุณญาที่กำลังเตรียมอุปกรณ์สำหรับไปทำกายภาพบำบัดอยู่ในครัวต้องเดินออกมาดูเอง เพราะเพ็ญกับมิตรออกไปจ่ายตลาดยังไม่กลับ และเมื่อเห็นว่าใครเป็นเจ้าของเสียง หญิงสาวถึงกับหันหลังจะเดินกลับไปทางเดิมในทันที
“โผล่หัวออกมาแล้วเหรอ! ไม่เห็นรึไงว่าฉันกลับมาแล้ว ทำไมไม่หาเบียร์เย็นๆ มาให้ ฉันเพิ่งจะกลับจากไปทำงานหาเงินมาให้เธอใช้นะ อย่าลืมสิว่าไอ้ที่ได้กินได้ใช้อย่างสบายๆ น่ะมันเป็นเงินของใคร”
พิรุณญาหยุดอยู่กับที่แล้วหันกลับมามองเขาด้วยความไม่เข้าใจ ว่าทำไมเขาจะต้องคอยว่ากระทบกระเทียบไม่รู้จักจับสิ้นอยู่อย่างนี้ อยากได้อะไรทำไมไม่บอกออกมาตรงๆ ไม่เห็นจะต้องใช้คำพูดพวกนี้เลยสักนิด แต่เธอก็เก็บความไม่เข้าใจเอาไว้ภายใน เพราะรู้ดีว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ไม่มีเสียงจะไปต่อปากต่อคำกับลูกของผู้มีพระคุณได้ จึงเลือกที่จะบอกเท่าที่จำเป็นเท่านั้น
“เบียร์หมดค่ะ พี่เพ็ญกำลังไปซื้อ รบกวนคุณเพชรรอสักครู่นะคะ”
“ฉันไม่รอ! ฉันจะเอาเดี๋ยวนี้ไปหามาให้ฉัน ไม่งั้นได้เห็นดีกันแน่”
เพชรกล้าตะคอกใส่หน้าหญิงสาวทันที ขณะเดินเข้าไปหาใกล้ๆ แล้วจ้องมองคนตรงหน้าด้วยสายตาเอาเรื่อง จนพิรุณญาต้องถอยออกห่างไปสองสามก้าว แล้วก็ทำใจดีสู้เสืออธิบายให้เขาฟังอีกครั้ง
“อีกหน่อยพี่เพ็ญคงจะมาค่ะ ในตู้เย็นไม่มีเหลือแล้วจริงๆ”
“ไม่มีเธอก็ออกไปหาซื้อมาสิ! ฉันบอกแล้วไงว่าไม่รอ น้ำยาคนเป็นแม่บ้านใหญ่อย่างเธอทำได้แค่นี้เองเหรอ หรือจะเก็บแรงเอาไว้ทำอย่างอื่น หรือถ้าคนที่ยืนตรงหน้าเธอไม่ใช่คุณพ่อ เธอก็จะไม่สนใจดูแลอย่างนั้นใช่มั้ย” เพชรกล้าตะคอกดังขึ้นกว่าเดิมจนเสียงเล็ดลอดไปถึงห้องของจันทภา จนต้องพยัยามย้ายตัวเองจากเตียงนอนไปหาวิลแชร์ เพื่อจะออกมาดูเพราะความสงสัย
“คุณพูดอะไรของคุณฉันไม่เข้าใจ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอไปทำงานต่อนะคะ”
พิรุณญาเริ่มไม่พอใจในน้ำคำของเขามากขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็พยัยามจะหลีกเลี่ยง เพื่อไม่ให้มีปัญหาเหมือนครั้งก่อนอีก เธอจึงหันหลังเดินกลับไปเข้าครัว แต่ก็ยังไม่ทันได้ก้าวไปไหน ก็ถูกเพชรกล้าคว้าแขนเอาไว้ก่อน
“ปล่อยนะคุณเพชร!” พิรุณญาพยัยามสบัดแขนออกจากมือเขา แต่ไม่อาจสู้แรงได้
“เธอจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ถ้าฉันยังคุยธุระไม่เสร็จ เธอนี่มันเป็นผู้หญิงประเภทไหนกันนะ ถึงได้ทำตัวไร้เดียงสาซะเหลือเกิน ไม่รู้จริงๆ เหรอว่าที่ฉันพูดหมายความว่ายังไง อย่ามาเสแสร้งให้ฉันสมเพชเธอมากไปกว่านี้นักเลย เมื่อคืนไปออดอ้อนอะไรพ่อฉันล่ะ วันนี้แจ็คพ็อตถึงได้มาลงที่ฉันได้ ฉันล่ะเกลียดผู้หญิงขี้ฟ้องอย่างเธอจริงๆ เมื่อไหร่คนหน้าด้านหน้าทนอย่างเธอ จะไปจากชีวิตพวกฉันซักที เพราะในบ้านนี้มีแต่คนที่เกลียดเธอทั้งนั้น รวมทั้งฉันด้วย ได้ยินมั้ยว่าฉันเกลียดเธอ เกลียด! เกลียด! เลียด!” สิ้นคำแขนที่มีแรงมหาศาลก็สบัดจนร่างผอมบาง จนถลาล้มหน้าผากฟาดกับเหลี่ยมตู้โชว์อย่างแรง
“โอ๊ย!” พิรุณญาทันได้ร้องออกมาแค่นั้น ก็เกิดอาการมึนขึ้นมาจนต้องนั่งอยู่กับพื้นนิ่งๆ
เพชรกล้าอดสงสัยไม่ได้เมื่อในบ่ายวันถัดมา หลังจากประชุมเสร็จพ่อก็เรียกไปคุยในออฟฟิศ พร้อมพงษ์จ้องมองหน้าลูกชายเขม็ง เพื่อเป็นการยืนยันคำพูดของตัวเองอีกครั้งว่าลูกฟังไม่ผิดแน่ เพชรกล้าถึงกับอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมจู่ๆ พ่อถึงเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมา โดยไม่ถามความต้องการกับเขาก่อน
“ฉันไม่เห็นจะต้องคิดอะไรเลยนี่ แกกับคุณหญิงก็คบกันมาตั้งแต่เรียนอยู่เมืองนอกแล้วไม่ใช่เหรอ พอกลับมาแล้วก็ควรจะทำอะไรให้ถูกต้องตามประเพณีสิ หรือว่าแกจะไม่รับผิดชอบในการกระทำของตัวเอง เพราะถือว่าไปอยู่เมืองนอกเป็นสิบปีเลยยึดเอาธรรมเนียมยุโรปมาใช้ อย่าลืมนะว่าคุณหญิงเป็นลูกใคร พ่อแม่เขาสนิทกับบ้านเรายังไง เอ๊ะ! หรือว่าแกมีที่หมายใหม่แล้ว”
พร้อมพงษ์อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมลูกถึงจะต้องทำท่าทางตกใจขนาดนั้น จึงรีบดักทางเอาไว้ก่อน เพื่อไม่ให้ลูกบิดพริ้ว แม้ฝ่ายหญิงจะไม่ได้เรียกร้อง แต่เขาก็รู้ดีว่าควรจะทำยังไงเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเสื่อมเสียเกียรติ
“ไม่มีอะไรหรอกครับพ่อ ผมก็แค่งงว่าทำไมจู่ๆ พ่อถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมา เพราะผมกับคุณหญิงยังไม่ได้คุยกันไกลถึงขั้นนี้เลย เราตกลงกันไว้แล้วว่าจะให้อิสระซึ่งกันและกัน ที่จะค้นหาคนที่ใช่ตรงกับใจที่สุด โดยไม่มีข้อผูกมัดใดๆ กับความสัมพันของเราก็เท่านั้นครับ”
“งั้นแกก็ไปถามคุณหญิงอีกทีสิ ว่าตอนพบผู้ชายคนนั้นหรือยัง ถ้าพบแล้วก็ถามด้วยว่าคนคนนั้นเป็นแกหรือเปล่า ถ้าใช่ฉันกับแม่แกก็จะได้จัดการหาผู้ใหญ่ไปสู่ขอให้ซักที หมั้นไว้ก่อนซักสามสี่เดือนหรือเมื่อแกพร้อมค่อยแต่ง ตกลงมั้ย! ถ้าแกยังขืนชักช้าหรือมัวแต่หอบเพื่อนไปกินเหล้าที่บ้านจนดึกดื่นโดยไม่คิดจะทำอะไร ฉันนี่ล่ะจะจัดการให้แกเอง”
ในที่สุดเขาก็ได้คำตอบจากข้อสงสัยว่าทำไมพ่อถึงต้องรีบร้อนในเรื่องนี้นัก เพราะไม่อยากให้เขาไปใช้งานเด็กในปกครองของพ่อหนักๆ หรือค่ำๆ มืดๆ นั่นเอง และเรื่องนี้ก็ทำให้เขาเดินกลับออฟฟิศด้วยอาการของคนหัวเสีย จนหมดสมาธิที่จะทำงานได้อีกต่อไป เขาจึงหุนหันเดินออกไปหารถแล้วขับไปโดยเร็ว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะไปไหน แต่สุดท้ายบ้านก็คือเป้าหมายที่เขาขับมาถึง เขาเดินตรงเข้าบ้านเพื่อหาคนที่ทำให้อารมณ์เสียในทันที
“ไปไหนกันหมด! บ้านช่องไม่รู้จักจะอยู่ สบายจังเลยนะ เจ้าของบ้านออกไปทำงานหน้าดำคร่ำเคร่ง แต่คนอาศัยกลับได้อยู่อย่างสบายอกสบายใจ ไม่รู้แม่คุณทำบุญด้วยอะไรนัก ถึงได้เกิดมาโชคดีขนาดนี้”
แล้วร้องเอะอะโวยวายทันทีเมื่อมองกวาดไปรอบๆ บ้านแล้วไม่พบใคร แม้กระทั่งผู้เป็นแม่ พิรุณญาที่กำลังเตรียมอุปกรณ์สำหรับไปทำกายภาพบำบัดอยู่ในครัวต้องเดินออกมาดูเอง เพราะเพ็ญกับมิตรออกไปจ่ายตลาดยังไม่กลับ และเมื่อเห็นว่าใครเป็นเจ้าของเสียง หญิงสาวถึงกับหันหลังจะเดินกลับไปทางเดิมในทันที
“โผล่หัวออกมาแล้วเหรอ! ไม่เห็นรึไงว่าฉันกลับมาแล้ว ทำไมไม่หาเบียร์เย็นๆ มาให้ ฉันเพิ่งจะกลับจากไปทำงานหาเงินมาให้เธอใช้นะ อย่าลืมสิว่าไอ้ที่ได้กินได้ใช้อย่างสบายๆ น่ะมันเป็นเงินของใคร”
พิรุณญาหยุดอยู่กับที่แล้วหันกลับมามองเขาด้วยความไม่เข้าใจ ว่าทำไมเขาจะต้องคอยว่ากระทบกระเทียบไม่รู้จักจับสิ้นอยู่อย่างนี้ อยากได้อะไรทำไมไม่บอกออกมาตรงๆ ไม่เห็นจะต้องใช้คำพูดพวกนี้เลยสักนิด แต่เธอก็เก็บความไม่เข้าใจเอาไว้ภายใน เพราะรู้ดีว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ไม่มีเสียงจะไปต่อปากต่อคำกับลูกของผู้มีพระคุณได้ จึงเลือกที่จะบอกเท่าที่จำเป็นเท่านั้น
“เบียร์หมดค่ะ พี่เพ็ญกำลังไปซื้อ รบกวนคุณเพชรรอสักครู่นะคะ”
“ฉันไม่รอ! ฉันจะเอาเดี๋ยวนี้ไปหามาให้ฉัน ไม่งั้นได้เห็นดีกันแน่”
เพชรกล้าตะคอกใส่หน้าหญิงสาวทันที ขณะเดินเข้าไปหาใกล้ๆ แล้วจ้องมองคนตรงหน้าด้วยสายตาเอาเรื่อง จนพิรุณญาต้องถอยออกห่างไปสองสามก้าว แล้วก็ทำใจดีสู้เสืออธิบายให้เขาฟังอีกครั้ง
“อีกหน่อยพี่เพ็ญคงจะมาค่ะ ในตู้เย็นไม่มีเหลือแล้วจริงๆ”
“ไม่มีเธอก็ออกไปหาซื้อมาสิ! ฉันบอกแล้วไงว่าไม่รอ น้ำยาคนเป็นแม่บ้านใหญ่อย่างเธอทำได้แค่นี้เองเหรอ หรือจะเก็บแรงเอาไว้ทำอย่างอื่น หรือถ้าคนที่ยืนตรงหน้าเธอไม่ใช่คุณพ่อ เธอก็จะไม่สนใจดูแลอย่างนั้นใช่มั้ย” เพชรกล้าตะคอกดังขึ้นกว่าเดิมจนเสียงเล็ดลอดไปถึงห้องของจันทภา จนต้องพยัยามย้ายตัวเองจากเตียงนอนไปหาวิลแชร์ เพื่อจะออกมาดูเพราะความสงสัย
“คุณพูดอะไรของคุณฉันไม่เข้าใจ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอไปทำงานต่อนะคะ”
พิรุณญาเริ่มไม่พอใจในน้ำคำของเขามากขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็พยัยามจะหลีกเลี่ยง เพื่อไม่ให้มีปัญหาเหมือนครั้งก่อนอีก เธอจึงหันหลังเดินกลับไปเข้าครัว แต่ก็ยังไม่ทันได้ก้าวไปไหน ก็ถูกเพชรกล้าคว้าแขนเอาไว้ก่อน
“ปล่อยนะคุณเพชร!” พิรุณญาพยัยามสบัดแขนออกจากมือเขา แต่ไม่อาจสู้แรงได้
“เธอจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ถ้าฉันยังคุยธุระไม่เสร็จ เธอนี่มันเป็นผู้หญิงประเภทไหนกันนะ ถึงได้ทำตัวไร้เดียงสาซะเหลือเกิน ไม่รู้จริงๆ เหรอว่าที่ฉันพูดหมายความว่ายังไง อย่ามาเสแสร้งให้ฉันสมเพชเธอมากไปกว่านี้นักเลย เมื่อคืนไปออดอ้อนอะไรพ่อฉันล่ะ วันนี้แจ็คพ็อตถึงได้มาลงที่ฉันได้ ฉันล่ะเกลียดผู้หญิงขี้ฟ้องอย่างเธอจริงๆ เมื่อไหร่คนหน้าด้านหน้าทนอย่างเธอ จะไปจากชีวิตพวกฉันซักที เพราะในบ้านนี้มีแต่คนที่เกลียดเธอทั้งนั้น รวมทั้งฉันด้วย ได้ยินมั้ยว่าฉันเกลียดเธอ เกลียด! เกลียด! เลียด!” สิ้นคำแขนที่มีแรงมหาศาลก็สบัดจนร่างผอมบาง จนถลาล้มหน้าผากฟาดกับเหลี่ยมตู้โชว์อย่างแรง
“โอ๊ย!” พิรุณญาทันได้ร้องออกมาแค่นั้น ก็เกิดอาการมึนขึ้นมาจนต้องนั่งอยู่กับพื้นนิ่งๆ
กันเกราธัญญรัตน์วรนัน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ธ.ค. 2556, 21:18:52 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ธ.ค. 2556, 21:18:52 น.
จำนวนการเข้าชม : 1636
| << ทาสที่ถูกกลั่นแกล้ง | หวงก้าง >> |