Playboyสุดคูล ปะทะ สาวซ่าสุดเฉิ่ม
เมื่อนายเพลย์บอยกลายเป็นพระเอก มาช่วยเหลือสาวเฉิ่มจนเธอตกหลุมรัก แต่เธอกลับโดนเขาปฏิเสธมาแบบไม่ไยดี แถมเขายังไม่เคยจำชื่อเธอได้ ทำให้เปลวไฟแห่งความแค้นลุกโชน เมื่อเขาและเธอได้พบกันอีกครั้งยัยแฟนสาวน้อยสุดเฉิ่ม คนนี้จะทำยังไงต่อไปกันนะ
Tags: ยัยเฉิ่ม
ตอน: บทที่1 พบกัน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ๆๆๆๆๆ
"แฟน แฟน แฟนลูกแฟน ตื่นได้แล้วสายแล้วนะ"
ฉันสะดุ้งตื่นเพราะเสียงแม่ของฉัน ทุกๆเช้าแม่จะเป็นคนมาปลุกฉัน จริงๆ ฉันก็ตั้งนาฬิกาปลุกนะ แต่ว่ามันเอาไม่อยู่ ฮะฮ่าๆๆๆๆๆๆ ฉันนอนบิดขี้เกียจอีกประมาณ 10 นาที ก็ลุกขึ้นเดินไปอาบน้ำ
30 นาทีผ่านไป
"แม่ค่ะ เช้านี้มีอะไรทานบ้างค่ะ"
"โจ๊กกุ้งใส่ไข่ ของโปรดของลูกไงจ้ะ" ฉันและแม่หันมายิ้มให้กัน
"ขอบคุนค่ะแม่" ฉันวิ่งไปกอดแม่และหอมแก้มแม่ฟอดใหญ่ จากนั้นก็วิ่งมายัดโจ๊กลงท้อง
"แม่หนูไปก่อนนะค่ะ"
"อ้าวว ยังทานไม่หมดเลย ไม่ใช่หรอจ้ะแฟน"
"ไม่ทันแล้วค่ะ สายแล้วๆ"
"ตั้งใจ เรียนนะจ้ะลูก"
"ค่ะแม่"
ณ โรงเรียนมัธยมซังโม
ฉันวิ่งกระหืดกระหอบมาจนถึงหน้าโรงเรียน อ๊ายยยยย ประตู ๆ อย่าพึ่งปิดค่า อย่าค่าาา ฉันเร่งฝีเท้าให้เร็วยิ่งขึ้น พวกพี่ๆคณะกรรมการขาอย่าปิดค่ะ อีกนิดเดียว แล้วฉันก้รอดมาอย่างหวุดหวิด ด้วยสายที่แสดงอาการตกใจ
"o[]O O[]O O..o" <<< สายตาพวกพี่ๆคณะกรรมการ
"*v*" <<< สีหน้าฉัน ก็ฉันรอดนี่หน่า ฮะฮ่าๆๆๆๆ
เสร็จภารกิจหน้าเสาธงฉันกับจีก้เดินขึ้นห้องเรียน พร้อมกับคุยเรื่องไร้สาระไปด้วย
"แฟน ทำไมวันนี้มาสาย"
"ก็ ฉันตื่นสายนิดหน่อย แล้วเผลออาบน้ำเพลินไปนิดแค่นั้นเองค่ะ"
"แฟน ๆ แกเคยเห็นพี่ม.5 ที่ชื่อ พี่ พี่ พี่...."
"แกกลับบ้านไปคิดให้ออก แล้วค่อยมาบอกฉันก้ได้นะจี"
"ฮะฮ่าๆๆๆๆ ฉันล้อเล่น"
"แล้ว ตกลงพี่อะไรเล่า ฉันรอฟังนานแล้วนะ"
โครม
"ว๊าย"
"เฮ๊ย"
"พี่ซิว!!"
เอิ่ม เสียง โครมเนี่ย เป็นเพราะฉันมัวแต่เดินเมาส์กับจีจนลืมมองข้างหน้าเลยเดินชนไคคนหนึ่ง เสียงว๊ายก็ไม่ต้องสงสัยค่ะ เสียงฉันเสียหลักตกบันไดเองค่ะ โชคดีนะเนี่ยที่พึ่งก้าวจะขึ้นขั้นแรกเลยไม่เป็นไรมาก ส่วนเสียงที่กล่าวอะไร ชิวๆ สิวๆเนี่ย
เสียงเพื่อนจีสุดที่รักของฉันเองค่ะ ส่วนเสียงเฮ๊ยก็น่าจะเป็นเสียงบุคคลที่สาม ว่าแต่ฉันตกบันได แต่ยังจะมีหน้ามาบรรยายอะไรไร้สาระอีกล่ะเนี่ย (พึ่งรู้สึกตัว= =!)
"นี่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือรึไง โอ๊ย เจ็บ ๆ ก้นฉัน ๆ แว่นฉันล่ะ แว่นฉัน จีๆ แว่นฉันอยู่ไหน หยิบให้หน่อยสิฉันมองอะไรไม่เห็นเลย จีได้ยินฉันไหม"
ฉันไม่รู้ว่ายัยจี หลับหรือสลบแทนฉันไปซะแล้ว ฉันเรียกยังไง ยัยเพื่อนของฉันก้ไม่ตอบสนอง ฉันเลยตัดสินใจ คลำๆ หาๆ ตามพื้น ด้วยสายตาเบลอ ๆ ของตัวเอง แต่พยายามเพ้งแค่ไหน ก็หาไม่เจอ
"เธอ นี่แว่นเธอใช่รึป่าว คนอะไรใส่แว่นหนา เป็นป้าแก่เชียว"
"ใช่! นี่!!" ฉันรับแว่นมาและกำลังจะเอ่ยขอบคุน ฉันเหมือนจะได้ยินเขาพึมพำ หรือจงใจให้ฉันได้ยินกันแน่นะบางอย่าง
"ซิว ซิวขา"
"ชิบละ ฉันไปก่อนนะ" เมื่อคนคนนั้นที่น่าจะชื่อซิวๆอะไรสักอย่างพูดจบ เขาก็รีบวิ่งทันที
"อ่าว เฮ๊ย ไม่คิดจะขอโทษกันสักคำเลยรึไง" ฉันตะโกนตามหลังเขาไป
"นี่ ยัยแว่น เธอเห็นซิวของฉันรึเปล่า"
"ซิว ? ใครคือซิวหรอค่ะ"
"ก็คนที่เธอคุยด้วยไง"
"อ๋อ ผู้ชายคนเมื่อกี๊ใช่ไหมค่ะ"
"นี่ เธออย่ามาเล่นลิ้นกับฉัน บอกมาซิวอยู่ไหน"
"อืมมมมม ตะกี๊ ก็ยืนอยู่ตรงนี้ค่ะ แต่เห็นผู้ชายคนนั้นดูรีบๆ เหมือนหนีตัวอะไรสักอย่างน่ะค่ะ"
"นี่!! แล้วตกลงเขาไปไหนย่ะ ยัยเด็กแว่น ยัยขี้เหร่"
"อืมมมม หนูจะไปรู้ได้ไงล่ะ"ป้า" อยากรู้ก็ไปถามเขาเองสิค่ะ แบร่ ;P"
ฉันพูดโดยเน้นคำว่าป้าชัดๆ จากนั้นฉันก็ลากจีให้วิ่งมากับฉัน ฉันหันไปมองข้างหลังก็เห็นยัยป้านั่น ร้อง กรี๊ดๆ ๆ ไม่อายรุ่นน้องสักนิด เห็นอย่างนั้นก็อดขำไม่ได้ คนอะไรโบ๊ะหน้าอย่างกับเอาปูนมาทา หนาเกิ๊น เอ๊ะ ฉันว่ายัยจีของฉันเงียบไปนะ
"จี จี จี จี!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" ฉันเขย่า ๆ ตะโกนๆ
"ห้ะ! o[]O"
"ฟื้นจากอาการสลบแล้วหรอแก"
"ฉันสลบไปหรอ"
"ยัยจี แกจะสลบได้ยังไง แกไม่ได้มาตกบันไดแบบฉัน"
"จริงสิ ว่าแต่แกเป็นไงบ้าง แล้วเราเดินมาถึงห้องตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"
"แกเป็นอะไร จิตแกล่องลอยไปไหนย่ะ ฉันเจ็บก้นจะตายยุ่แล้ว แถมยังต้องลากแกมาถึงห้องอีก แกเอาแต่เหม่อ แล้วก็ยิ้ม เพ้อถึงใครอยู่เอ่ยย"
"กะ ก็ ก็พี่ซิวไง พี่เขาหล่อมากเลยนะแก แถมยังเป็นนักดนตรีอีก แกก็เห็นใช่ป่ะ"
"ไม่เห็น"
"เฮ๊ย ไม่เห็นได้ไงว่ะ"
"เอ้า ก็พอดีฉันกำลังก้มเช็ดแว่น กำลังจะใส่แว่นพี่เขาก้วิ่งปรู๊ด หายไปแระ แต่ฉันเห็นผู้หญิงสวยๆที่วิ่งตามพี่เขานะ เพราะผู้หญิงคนนั้นมาแว๊ดๆๆๆๆ ใส่หูฉัน หูแทบแตก"
"ผู้หญิง ? ไว้ฉันจะพาไปส่องพี่ซิวนะ"
ยัยจีพูดประโยคนั้นจบก้ออดเข้าเรียนคาบแรกพอดี
จีฉันรู้สึกว่าภาพลักษณ์ของแกจะเป็นคุนหนูใสๆแบ๊วๆไม่ใช่หรอย่ะ มีที่ไหนพาฉันไปส่อง ผู้ชายเนี่ยยัยเพื่อนคนนี้ ฮะฮ่าฮ่าฮ่า เป็นแบบนี้ทุกทีเพ้อได้สักแปปก้เปลี่ยนไปเรื่อยๆ แต่ถึงยัยนี่จะทำตัวไร้สาระยังไง ผลการเรียนก็ไม่เคยตก เราสองคนเป็นเพื่อนเรียนมาด้วยกัน และเล่นมาด้วยกัน
มาตั้งแต่เด็ก เราจึงซี้กันช่วยเหลือกันมาตลอดแต่เรามีหลายๆอย่างที่แตกต่าง จีเป็นยัยคุนหนูน่ารัก สวยๆ โดนสารภาพรักไม่เว้นแต่ละวัน คุนลองนึกภาพยัยคุนหนูที่เอาแต่ใจ รูปร่างเล็ก ๆ หน้าทะนุถนอม ผิวขาวเนียนผ่อง รอยยิ้มเป็นประกาย กล้าแสดงออก มั่นใจในตัวเอง
ส่วนฉันเป็นแค่ยัยเฉิ่มแว่นหนาเตอะ หน้าหมองคล้ำ บุคลิก ลักษณะนิสัยของเราก้แตกต่างกัน ฉันทั้งไม่กล้าแสดงออก ไม่มั่นใจ มืดมน ส่วนจีก้เจิดจ้า เฮ้ออ ฉันคงมีดีแค่การเรียน เพียงอย่างเดียวที่ดีล่ะนะ
ติ๊งต๊อง ติ๊งต๊อง ติ๊งต๊อง
"แฟน ไปทานข้าวกัน"
ฉันนั่งคิดอะไร เพลินๆ รู้ตัวอีกทีก็พักเที่ยงซะแระ ดีจัง หิวจุงตอนเช้าก้ทานมานิดเดียวเอง
"ป้าค่ะ เอาราดหน้าทะเลค่ะ"
ฉันเดินมานั่งที่โต๊ะที่จีกำลังนั่งอยู่
"แฟน ฉันจะไปซื้อน้ำ แกเอาน้ำไรป่ะ"
"เอาน้ำส้มคั่นละกัน"
"อืม ๆ" แล้วจีก็เดินไปซื้อน้ำ ราว 5 นาที แล้วก้เดินกลับมา
"ทำไม ไปนานจัง"
"แถวยาวอ่ะแก คนก้เยอะ กว่าฉันจะแทรกตงแทรกตัวออกมาได้ เกือบตาย"
"รีบกินเถอะ"
เมื่อทานข้าวเสร็จเรียบร้อย พวกเราก็เดินคุยกันไปเรื่อยๆ
"ไปที่สวนกันดีกว่า"
"ไปทำไมอ่ะจี แกไม่เคยคิดจะไปที่สวนหนิ"
"ก็ที่บอกจะพาแกไปส่องไง ไปเร็ว" แล้วยัยจีก้ลากฉันไป
ณ สวนดอกไม้ (ภายในโรงเรียน)
ฉันขอบรรยายสภาพสวนคร่าว ๆ ในสวนมีดอกกุหลาบบานสะพรั่งเต็มหมด หลากหลายสี กับทุ่งหญ้าเขียวขจีเห็นแล้วสดชื่น ลมพัดอ่อน ๆ ทำให้รู้สึกสบาย แล้วฉันก็หันไปเห็นศาลาที่พักผ่อน ตั้งอยู่กลางน้ำหนึ่งหลัง ถ้ามานั่งอ่านหนังสือที่นี้คงสบายไม่ใช่น้อย
ทำไมฉันพึ่งค้นพบเนี่ย ทำไม ฉันเรียนที่นี้จนจะจบ ม.4 แต่ทำไมฉันพึ่งพบมัน แล้วยัยจีก็สะกิดฉันทำให้หันไปเห็นศาลาอีกที่ ที่ตั้งอยู่กลางสวนดอกไม้ มีผีเสื้อบินไปบินมาเต็มไปหมด (โรแมนติกน่าดู) แต่ทำไมสวนนี้มีแค่ 2 ศาลาล่ะ
แล้วอีกอย่างทั้ง 2 ศาลาไม่สามมารถมองเห็นซึ่งกันได้ด้วย อ๋อจะบอกอีกอย่างสวนนี่อยู่หลังโรงเรียนลับตาคนสุด ๆ แต่บรรยากาศนี่สบายอย่าบอกใคร ฉันภูมิใจจริงๆที่สอบได้โรงเรียนใหญ่ สบายและคุณภาพค้ำคอขนาดนี้ ฮะฮ่าๆๆๆ
"แฟน นั่นไง ๆ พี่ซิวอ่ะ อยู่ที่ศาลากลางสวนดอกไม้น่ะ"
"ไหน ๆ " ฉันชะโงก ยังไงก้ไม่เห็น
"นั่นไง"
"ไหนฟระ" พอดีกับการหันไปเห็นต้นไม้ ปีนแ_ร่งเลย
"เฮ๊ย ไอแฟนลงมา เดี๊ยวก้ตกลงมาหรอก ตอนเช้าก้ตกบันไดแล้วเจ็บไม่พอรึไง ลงมา"
"แกอยากให้ฉันเห็นไม่ใช่หรอ อีกนิดก็จะเห็นแระ"
"ลงมาเถอะ เดี๊ยวกิ่่่ง เฮ๊ย!!"
โครม
นั่นไงยัยจีพูดไม่ทันจบ
"อ๊ายยยย (กรี๊ดดังเต็มที่) โอ๊ย"
"นั่นใคร"
"ซวยแล้ว"
"แว่นฉัน"
"นี่ไง วิ่งเร็ว"
เราวิ่งกระหืดหระหอบ หนีตายกลับมาถึงห้องโดยปลอดภัยจนได้ แต่ก้นฉันสิระบมเลย โอ๊ย เจ็บๆๆๆ ดีนะที่ตานั่นตามไม่ทัน
"โอ๊ย จีนานแค่ไหนกว่าจะเลิกเนี่ย"
"อีกคาบเดียว เออ ว่าแต่ทำไมแกล่วงลงมา"
"ก็" - -!
"ก็อะไร ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ"
"ก็อีตาพี่ซิวของแกน่ะสิ กำลังจูบกับสาวอย่างดูดดื่มเลยแถมเหมือนกับจะกินกันเข้าไปอีก ฉันเห็นก็เลยตกใจ แล้วก็เสียหลักล่วงลงมา"
"จริงดิ"
"ก็จริงดิ นักดนตรีของโรงเรียนเป็นที่ชื่นชอบของเด็กสาว ที่แท้ก็playboyดี ๆ นี่เอง"
ตฺิ๊งต๊อง ติ๊งต๊อง ติ๊งต๊อง
เย้ เลิกเรียนสักที ทรมานก้นจริง ๆ ฉันกับจีเดินไปหน้าโรงเรียน
"แฟน แกจะไปไหนต่อรึป่าว"
"ฉันว่าจะไปร้านหนังสือตรงข้ามโรงเรียนหน่อยน่ะ แกล่ะ"
"ฉันไปร้านหนังสือกะแกก่อนแล้วค่อยกลับ"
"จริงหรอ งั้นไปกัน"
ณ ร้านหนังสือ
"แฟน แกดูนี่สิ พระเอกเกาหลีคนนี้หล่อเวอร์อ่ะ"
"ไหน ๆ หล่อเวอร์จริงๆด้วย งั้นเดี๊ยวฉันขอไปดูหนังเรียนก่อนนะ"
"อื้ม ๆ ฉันรอที่โซนนิตรยาสารนะ"
"อื้ม"
แต่พอฉันกำลังกลับหลังหันเท่านั้นล่ะ
โครม (อีกแล้วค่ะท่านผู้อ่าน)
ฉันหันไปชนกับไคสักคนเข้าอย่างจัง
"ยัยแฟน!! O[]O"
"ขะ ขอ" ฉันกำลังจะพูดขอโทษแต่
"นี่นายโรคจิต/นี่เทอยัยแว่นหนา เมื่อเช้านี่" เราสองคนพูดพร้อมกัน
โอ๊ยวันนี้ฉันเป็นอะไรทั้งวันเนี่ย ชนนั่น ชนนี่ ตกนู้นตกนั่น เจอแต่หมอนี่ทั้งวัน แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกหนัก ๆ แฮะ พอมองดี ๆ ตานี่นอนทับฉันอยู่นี่นา อร๊ายยยยยยตายแล้ว เกือบจูบกัน อะจึ๊ย ขนลุก หน้าใกล้กันเกินไปแล้ว ออกปาย เป็นลมดีกว่า
(_ _)(O O)(_ _)(O O) ฉันกระพริบตาอยู่ 2-3 ที
"แฟนเป็นไงบ้าง"
"อ่าว จีฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย คุ้นๆนะ"
"ก็บ้านแกไง"
"แล้วทำไม ยังไง ฉันกลับบ้านมาอย่างไร แล้วทำไมแกมานั่งอยู่ตรงนี้ไม่กลับบ้านรึไง"
"เดี๊ยวฉันกลับรอแม่แกกลับมาจากตลาดก่อน แม่แกบอกให้ฉันคอยดูแกก่อนน่ะ"
"อ่อ แล้วฉันกลับมายังไงเนี่ย แกให้คนขับรถแกพามาหรอ"
"เปล่า"
"แกแบกฉันมา?"
"เปล่า"
"แล้วฉันกลับมายังไง แกลากฉันมารึไง"
"ฉันไม่ได้ลากแกมา แต่พี่ซิวแบกแกมา"
"o[]O ห้ะ" ฉันเอง
">\\<" ยัยจี
"แล้วแกก็ให้เขาแบกฉันมาเนี่ยนะ"
"อื้ม ก็ฉันไม่รู็จะทำไงนี่ อีกอย่างคนในร้านก็มองกันเต็มไปหมด"
"เอ้า แฟนตื่นแล้วหรอลูก"
"ค่ะ"
"เป็นไงบ้างลูก เห็นรุ่นพี่ลูกบอกว่าเจอลูกนอนหลับอยู่ที่ข้างๆสนามกีฬา เลยอุ้มมาส่ง พี่เขาเป็นคนดีเชียวนะ"
"ห้ะ!! O[]o" ฉันหันไปหายัยจี
">_o" ยัยจี ขยิบตา
"เดี๊ยวนี้ลูกแม่เล่นกีฬาแล้วหรอจ้ะ หรือว่าพี่คนนั้นเป็นแฟนลูกจ้ะ"
"ไม่ใช่ ๆๆๆๆ ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ"
ส่วนยัยจี นั่งขำอย่างเดียว ฉันเลยหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือบวกอาฆาตรอีกนิดหน่อย ยัยนั่นเลยยอมช่วยฉัน
"เอ่อ คุณน้าค่ะ จีหิวแล้วค่ะ วันนี้จีขอรบกวนหน่อยนะค่ะ"
"อ๋อ ตามสบายจ้ะหนูจี งั้นเดี๊ยวน้าไปทำอาหารก่อนนะ นั่งเล่นกับแฟนไปก่อนนะจ้ะ"
"นี่ ยัยจีเครียมา ทำไมแกทั้งยอมให้ตานั่นแบกฉัน และยังให้ตานั่นมาพูดยังกะฉันเป็นแมวนอนได้ทุกที่อย่างนั้น"
"เออน่า ไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อยแกก็ไม่บุบสลาย อีกอย่าเค้าชื่อซิว ไม่ใช่ตานั่นย่ะ"
ฉันคุยกับยัยจีจนแม่ทำอาหารเสร็จ แต่ตลอดที่คุยยัยจีก็เข้าข้างอีตาโรคจิตตลอด
"มาทานได้แล้วลูก"
ทานอาหารเสร็จ ฉันกับแม่ก็เดินมาส่งยัยจีหน้าบ้าน
"ขอบคุนมากๆนะค่ะคุนน้า สำหรับมื้อนี้ อร่อยไม่เปลี่ยน งั้นหนูกลับก่อนนะค่ะ สวัสดีค่ะคุนน้า บ๊ายบายยัยแฟน"
"อื้ม บ๊ายบาย"
เมื่อส่งยัยจีเสร็จ จากนั้นฉันก้เดินเข้าบ้านแล้วหันไปคุยกับคุนแม่
"แม่ค่ะ หนูไปอาบน้ำ ทำการบ้าน อ่านหนังสือก่อนนะค่ะ" แล้วฉันก็รีบชิ่ง ก่อนที่แม่จะเอ่ยปากตอบรับซะอีก
"แฟนระวัง ๆ ลูก เฮ้อลูกคนนี้จิงๆเลย"
ฉันอาบน้ำ ทำการบ้านเสร็จ รู้สึกเหนื่อยเลยไม่ได้อ่านหนังสือ ฉันล้มลงนอนบนเตียง คิดถึงเรื่องวันนี้ที่เจอกับตานั่น แล้วก็เรื่องเจ็บตัว ระบมไปหมด ทำไมวันนี้ถึงได้ซวยอย่างนี้นะ หวังว่าพรุ่งนี้ฉันคงไม่พบกับอีตานั่นอีกนะ พี่ซิวววว zZzZ
"แฟน แฟน แฟนลูกแฟน ตื่นได้แล้วสายแล้วนะ"
ฉันสะดุ้งตื่นเพราะเสียงแม่ของฉัน ทุกๆเช้าแม่จะเป็นคนมาปลุกฉัน จริงๆ ฉันก็ตั้งนาฬิกาปลุกนะ แต่ว่ามันเอาไม่อยู่ ฮะฮ่าๆๆๆๆๆๆ ฉันนอนบิดขี้เกียจอีกประมาณ 10 นาที ก็ลุกขึ้นเดินไปอาบน้ำ
30 นาทีผ่านไป
"แม่ค่ะ เช้านี้มีอะไรทานบ้างค่ะ"
"โจ๊กกุ้งใส่ไข่ ของโปรดของลูกไงจ้ะ" ฉันและแม่หันมายิ้มให้กัน
"ขอบคุนค่ะแม่" ฉันวิ่งไปกอดแม่และหอมแก้มแม่ฟอดใหญ่ จากนั้นก็วิ่งมายัดโจ๊กลงท้อง
"แม่หนูไปก่อนนะค่ะ"
"อ้าวว ยังทานไม่หมดเลย ไม่ใช่หรอจ้ะแฟน"
"ไม่ทันแล้วค่ะ สายแล้วๆ"
"ตั้งใจ เรียนนะจ้ะลูก"
"ค่ะแม่"
ณ โรงเรียนมัธยมซังโม
ฉันวิ่งกระหืดกระหอบมาจนถึงหน้าโรงเรียน อ๊ายยยยย ประตู ๆ อย่าพึ่งปิดค่า อย่าค่าาา ฉันเร่งฝีเท้าให้เร็วยิ่งขึ้น พวกพี่ๆคณะกรรมการขาอย่าปิดค่ะ อีกนิดเดียว แล้วฉันก้รอดมาอย่างหวุดหวิด ด้วยสายที่แสดงอาการตกใจ
"o[]O O[]O O..o" <<< สายตาพวกพี่ๆคณะกรรมการ
"*v*" <<< สีหน้าฉัน ก็ฉันรอดนี่หน่า ฮะฮ่าๆๆๆๆ
เสร็จภารกิจหน้าเสาธงฉันกับจีก้เดินขึ้นห้องเรียน พร้อมกับคุยเรื่องไร้สาระไปด้วย
"แฟน ทำไมวันนี้มาสาย"
"ก็ ฉันตื่นสายนิดหน่อย แล้วเผลออาบน้ำเพลินไปนิดแค่นั้นเองค่ะ"
"แฟน ๆ แกเคยเห็นพี่ม.5 ที่ชื่อ พี่ พี่ พี่...."
"แกกลับบ้านไปคิดให้ออก แล้วค่อยมาบอกฉันก้ได้นะจี"
"ฮะฮ่าๆๆๆๆ ฉันล้อเล่น"
"แล้ว ตกลงพี่อะไรเล่า ฉันรอฟังนานแล้วนะ"
โครม
"ว๊าย"
"เฮ๊ย"
"พี่ซิว!!"
เอิ่ม เสียง โครมเนี่ย เป็นเพราะฉันมัวแต่เดินเมาส์กับจีจนลืมมองข้างหน้าเลยเดินชนไคคนหนึ่ง เสียงว๊ายก็ไม่ต้องสงสัยค่ะ เสียงฉันเสียหลักตกบันไดเองค่ะ โชคดีนะเนี่ยที่พึ่งก้าวจะขึ้นขั้นแรกเลยไม่เป็นไรมาก ส่วนเสียงที่กล่าวอะไร ชิวๆ สิวๆเนี่ย
เสียงเพื่อนจีสุดที่รักของฉันเองค่ะ ส่วนเสียงเฮ๊ยก็น่าจะเป็นเสียงบุคคลที่สาม ว่าแต่ฉันตกบันได แต่ยังจะมีหน้ามาบรรยายอะไรไร้สาระอีกล่ะเนี่ย (พึ่งรู้สึกตัว= =!)
"นี่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือรึไง โอ๊ย เจ็บ ๆ ก้นฉัน ๆ แว่นฉันล่ะ แว่นฉัน จีๆ แว่นฉันอยู่ไหน หยิบให้หน่อยสิฉันมองอะไรไม่เห็นเลย จีได้ยินฉันไหม"
ฉันไม่รู้ว่ายัยจี หลับหรือสลบแทนฉันไปซะแล้ว ฉันเรียกยังไง ยัยเพื่อนของฉันก้ไม่ตอบสนอง ฉันเลยตัดสินใจ คลำๆ หาๆ ตามพื้น ด้วยสายตาเบลอ ๆ ของตัวเอง แต่พยายามเพ้งแค่ไหน ก็หาไม่เจอ
"เธอ นี่แว่นเธอใช่รึป่าว คนอะไรใส่แว่นหนา เป็นป้าแก่เชียว"
"ใช่! นี่!!" ฉันรับแว่นมาและกำลังจะเอ่ยขอบคุน ฉันเหมือนจะได้ยินเขาพึมพำ หรือจงใจให้ฉันได้ยินกันแน่นะบางอย่าง
"ซิว ซิวขา"
"ชิบละ ฉันไปก่อนนะ" เมื่อคนคนนั้นที่น่าจะชื่อซิวๆอะไรสักอย่างพูดจบ เขาก็รีบวิ่งทันที
"อ่าว เฮ๊ย ไม่คิดจะขอโทษกันสักคำเลยรึไง" ฉันตะโกนตามหลังเขาไป
"นี่ ยัยแว่น เธอเห็นซิวของฉันรึเปล่า"
"ซิว ? ใครคือซิวหรอค่ะ"
"ก็คนที่เธอคุยด้วยไง"
"อ๋อ ผู้ชายคนเมื่อกี๊ใช่ไหมค่ะ"
"นี่ เธออย่ามาเล่นลิ้นกับฉัน บอกมาซิวอยู่ไหน"
"อืมมมมม ตะกี๊ ก็ยืนอยู่ตรงนี้ค่ะ แต่เห็นผู้ชายคนนั้นดูรีบๆ เหมือนหนีตัวอะไรสักอย่างน่ะค่ะ"
"นี่!! แล้วตกลงเขาไปไหนย่ะ ยัยเด็กแว่น ยัยขี้เหร่"
"อืมมมม หนูจะไปรู้ได้ไงล่ะ"ป้า" อยากรู้ก็ไปถามเขาเองสิค่ะ แบร่ ;P"
ฉันพูดโดยเน้นคำว่าป้าชัดๆ จากนั้นฉันก็ลากจีให้วิ่งมากับฉัน ฉันหันไปมองข้างหลังก็เห็นยัยป้านั่น ร้อง กรี๊ดๆ ๆ ไม่อายรุ่นน้องสักนิด เห็นอย่างนั้นก็อดขำไม่ได้ คนอะไรโบ๊ะหน้าอย่างกับเอาปูนมาทา หนาเกิ๊น เอ๊ะ ฉันว่ายัยจีของฉันเงียบไปนะ
"จี จี จี จี!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" ฉันเขย่า ๆ ตะโกนๆ
"ห้ะ! o[]O"
"ฟื้นจากอาการสลบแล้วหรอแก"
"ฉันสลบไปหรอ"
"ยัยจี แกจะสลบได้ยังไง แกไม่ได้มาตกบันไดแบบฉัน"
"จริงสิ ว่าแต่แกเป็นไงบ้าง แล้วเราเดินมาถึงห้องตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"
"แกเป็นอะไร จิตแกล่องลอยไปไหนย่ะ ฉันเจ็บก้นจะตายยุ่แล้ว แถมยังต้องลากแกมาถึงห้องอีก แกเอาแต่เหม่อ แล้วก็ยิ้ม เพ้อถึงใครอยู่เอ่ยย"
"กะ ก็ ก็พี่ซิวไง พี่เขาหล่อมากเลยนะแก แถมยังเป็นนักดนตรีอีก แกก็เห็นใช่ป่ะ"
"ไม่เห็น"
"เฮ๊ย ไม่เห็นได้ไงว่ะ"
"เอ้า ก็พอดีฉันกำลังก้มเช็ดแว่น กำลังจะใส่แว่นพี่เขาก้วิ่งปรู๊ด หายไปแระ แต่ฉันเห็นผู้หญิงสวยๆที่วิ่งตามพี่เขานะ เพราะผู้หญิงคนนั้นมาแว๊ดๆๆๆๆ ใส่หูฉัน หูแทบแตก"
"ผู้หญิง ? ไว้ฉันจะพาไปส่องพี่ซิวนะ"
ยัยจีพูดประโยคนั้นจบก้ออดเข้าเรียนคาบแรกพอดี
จีฉันรู้สึกว่าภาพลักษณ์ของแกจะเป็นคุนหนูใสๆแบ๊วๆไม่ใช่หรอย่ะ มีที่ไหนพาฉันไปส่อง ผู้ชายเนี่ยยัยเพื่อนคนนี้ ฮะฮ่าฮ่าฮ่า เป็นแบบนี้ทุกทีเพ้อได้สักแปปก้เปลี่ยนไปเรื่อยๆ แต่ถึงยัยนี่จะทำตัวไร้สาระยังไง ผลการเรียนก็ไม่เคยตก เราสองคนเป็นเพื่อนเรียนมาด้วยกัน และเล่นมาด้วยกัน
มาตั้งแต่เด็ก เราจึงซี้กันช่วยเหลือกันมาตลอดแต่เรามีหลายๆอย่างที่แตกต่าง จีเป็นยัยคุนหนูน่ารัก สวยๆ โดนสารภาพรักไม่เว้นแต่ละวัน คุนลองนึกภาพยัยคุนหนูที่เอาแต่ใจ รูปร่างเล็ก ๆ หน้าทะนุถนอม ผิวขาวเนียนผ่อง รอยยิ้มเป็นประกาย กล้าแสดงออก มั่นใจในตัวเอง
ส่วนฉันเป็นแค่ยัยเฉิ่มแว่นหนาเตอะ หน้าหมองคล้ำ บุคลิก ลักษณะนิสัยของเราก้แตกต่างกัน ฉันทั้งไม่กล้าแสดงออก ไม่มั่นใจ มืดมน ส่วนจีก้เจิดจ้า เฮ้ออ ฉันคงมีดีแค่การเรียน เพียงอย่างเดียวที่ดีล่ะนะ
ติ๊งต๊อง ติ๊งต๊อง ติ๊งต๊อง
"แฟน ไปทานข้าวกัน"
ฉันนั่งคิดอะไร เพลินๆ รู้ตัวอีกทีก็พักเที่ยงซะแระ ดีจัง หิวจุงตอนเช้าก้ทานมานิดเดียวเอง
"ป้าค่ะ เอาราดหน้าทะเลค่ะ"
ฉันเดินมานั่งที่โต๊ะที่จีกำลังนั่งอยู่
"แฟน ฉันจะไปซื้อน้ำ แกเอาน้ำไรป่ะ"
"เอาน้ำส้มคั่นละกัน"
"อืม ๆ" แล้วจีก็เดินไปซื้อน้ำ ราว 5 นาที แล้วก้เดินกลับมา
"ทำไม ไปนานจัง"
"แถวยาวอ่ะแก คนก้เยอะ กว่าฉันจะแทรกตงแทรกตัวออกมาได้ เกือบตาย"
"รีบกินเถอะ"
เมื่อทานข้าวเสร็จเรียบร้อย พวกเราก็เดินคุยกันไปเรื่อยๆ
"ไปที่สวนกันดีกว่า"
"ไปทำไมอ่ะจี แกไม่เคยคิดจะไปที่สวนหนิ"
"ก็ที่บอกจะพาแกไปส่องไง ไปเร็ว" แล้วยัยจีก้ลากฉันไป
ณ สวนดอกไม้ (ภายในโรงเรียน)
ฉันขอบรรยายสภาพสวนคร่าว ๆ ในสวนมีดอกกุหลาบบานสะพรั่งเต็มหมด หลากหลายสี กับทุ่งหญ้าเขียวขจีเห็นแล้วสดชื่น ลมพัดอ่อน ๆ ทำให้รู้สึกสบาย แล้วฉันก็หันไปเห็นศาลาที่พักผ่อน ตั้งอยู่กลางน้ำหนึ่งหลัง ถ้ามานั่งอ่านหนังสือที่นี้คงสบายไม่ใช่น้อย
ทำไมฉันพึ่งค้นพบเนี่ย ทำไม ฉันเรียนที่นี้จนจะจบ ม.4 แต่ทำไมฉันพึ่งพบมัน แล้วยัยจีก็สะกิดฉันทำให้หันไปเห็นศาลาอีกที่ ที่ตั้งอยู่กลางสวนดอกไม้ มีผีเสื้อบินไปบินมาเต็มไปหมด (โรแมนติกน่าดู) แต่ทำไมสวนนี้มีแค่ 2 ศาลาล่ะ
แล้วอีกอย่างทั้ง 2 ศาลาไม่สามมารถมองเห็นซึ่งกันได้ด้วย อ๋อจะบอกอีกอย่างสวนนี่อยู่หลังโรงเรียนลับตาคนสุด ๆ แต่บรรยากาศนี่สบายอย่าบอกใคร ฉันภูมิใจจริงๆที่สอบได้โรงเรียนใหญ่ สบายและคุณภาพค้ำคอขนาดนี้ ฮะฮ่าๆๆๆ
"แฟน นั่นไง ๆ พี่ซิวอ่ะ อยู่ที่ศาลากลางสวนดอกไม้น่ะ"
"ไหน ๆ " ฉันชะโงก ยังไงก้ไม่เห็น
"นั่นไง"
"ไหนฟระ" พอดีกับการหันไปเห็นต้นไม้ ปีนแ_ร่งเลย
"เฮ๊ย ไอแฟนลงมา เดี๊ยวก้ตกลงมาหรอก ตอนเช้าก้ตกบันไดแล้วเจ็บไม่พอรึไง ลงมา"
"แกอยากให้ฉันเห็นไม่ใช่หรอ อีกนิดก็จะเห็นแระ"
"ลงมาเถอะ เดี๊ยวกิ่่่ง เฮ๊ย!!"
โครม
นั่นไงยัยจีพูดไม่ทันจบ
"อ๊ายยยย (กรี๊ดดังเต็มที่) โอ๊ย"
"นั่นใคร"
"ซวยแล้ว"
"แว่นฉัน"
"นี่ไง วิ่งเร็ว"
เราวิ่งกระหืดหระหอบ หนีตายกลับมาถึงห้องโดยปลอดภัยจนได้ แต่ก้นฉันสิระบมเลย โอ๊ย เจ็บๆๆๆ ดีนะที่ตานั่นตามไม่ทัน
"โอ๊ย จีนานแค่ไหนกว่าจะเลิกเนี่ย"
"อีกคาบเดียว เออ ว่าแต่ทำไมแกล่วงลงมา"
"ก็" - -!
"ก็อะไร ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ"
"ก็อีตาพี่ซิวของแกน่ะสิ กำลังจูบกับสาวอย่างดูดดื่มเลยแถมเหมือนกับจะกินกันเข้าไปอีก ฉันเห็นก็เลยตกใจ แล้วก็เสียหลักล่วงลงมา"
"จริงดิ"
"ก็จริงดิ นักดนตรีของโรงเรียนเป็นที่ชื่นชอบของเด็กสาว ที่แท้ก็playboyดี ๆ นี่เอง"
ตฺิ๊งต๊อง ติ๊งต๊อง ติ๊งต๊อง
เย้ เลิกเรียนสักที ทรมานก้นจริง ๆ ฉันกับจีเดินไปหน้าโรงเรียน
"แฟน แกจะไปไหนต่อรึป่าว"
"ฉันว่าจะไปร้านหนังสือตรงข้ามโรงเรียนหน่อยน่ะ แกล่ะ"
"ฉันไปร้านหนังสือกะแกก่อนแล้วค่อยกลับ"
"จริงหรอ งั้นไปกัน"
ณ ร้านหนังสือ
"แฟน แกดูนี่สิ พระเอกเกาหลีคนนี้หล่อเวอร์อ่ะ"
"ไหน ๆ หล่อเวอร์จริงๆด้วย งั้นเดี๊ยวฉันขอไปดูหนังเรียนก่อนนะ"
"อื้ม ๆ ฉันรอที่โซนนิตรยาสารนะ"
"อื้ม"
แต่พอฉันกำลังกลับหลังหันเท่านั้นล่ะ
โครม (อีกแล้วค่ะท่านผู้อ่าน)
ฉันหันไปชนกับไคสักคนเข้าอย่างจัง
"ยัยแฟน!! O[]O"
"ขะ ขอ" ฉันกำลังจะพูดขอโทษแต่
"นี่นายโรคจิต/นี่เทอยัยแว่นหนา เมื่อเช้านี่" เราสองคนพูดพร้อมกัน
โอ๊ยวันนี้ฉันเป็นอะไรทั้งวันเนี่ย ชนนั่น ชนนี่ ตกนู้นตกนั่น เจอแต่หมอนี่ทั้งวัน แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกหนัก ๆ แฮะ พอมองดี ๆ ตานี่นอนทับฉันอยู่นี่นา อร๊ายยยยยยตายแล้ว เกือบจูบกัน อะจึ๊ย ขนลุก หน้าใกล้กันเกินไปแล้ว ออกปาย เป็นลมดีกว่า
(_ _)(O O)(_ _)(O O) ฉันกระพริบตาอยู่ 2-3 ที
"แฟนเป็นไงบ้าง"
"อ่าว จีฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย คุ้นๆนะ"
"ก็บ้านแกไง"
"แล้วทำไม ยังไง ฉันกลับบ้านมาอย่างไร แล้วทำไมแกมานั่งอยู่ตรงนี้ไม่กลับบ้านรึไง"
"เดี๊ยวฉันกลับรอแม่แกกลับมาจากตลาดก่อน แม่แกบอกให้ฉันคอยดูแกก่อนน่ะ"
"อ่อ แล้วฉันกลับมายังไงเนี่ย แกให้คนขับรถแกพามาหรอ"
"เปล่า"
"แกแบกฉันมา?"
"เปล่า"
"แล้วฉันกลับมายังไง แกลากฉันมารึไง"
"ฉันไม่ได้ลากแกมา แต่พี่ซิวแบกแกมา"
"o[]O ห้ะ" ฉันเอง
">\\<" ยัยจี
"แล้วแกก็ให้เขาแบกฉันมาเนี่ยนะ"
"อื้ม ก็ฉันไม่รู็จะทำไงนี่ อีกอย่างคนในร้านก็มองกันเต็มไปหมด"
"เอ้า แฟนตื่นแล้วหรอลูก"
"ค่ะ"
"เป็นไงบ้างลูก เห็นรุ่นพี่ลูกบอกว่าเจอลูกนอนหลับอยู่ที่ข้างๆสนามกีฬา เลยอุ้มมาส่ง พี่เขาเป็นคนดีเชียวนะ"
"ห้ะ!! O[]o" ฉันหันไปหายัยจี
">_o" ยัยจี ขยิบตา
"เดี๊ยวนี้ลูกแม่เล่นกีฬาแล้วหรอจ้ะ หรือว่าพี่คนนั้นเป็นแฟนลูกจ้ะ"
"ไม่ใช่ ๆๆๆๆ ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ"
ส่วนยัยจี นั่งขำอย่างเดียว ฉันเลยหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือบวกอาฆาตรอีกนิดหน่อย ยัยนั่นเลยยอมช่วยฉัน
"เอ่อ คุณน้าค่ะ จีหิวแล้วค่ะ วันนี้จีขอรบกวนหน่อยนะค่ะ"
"อ๋อ ตามสบายจ้ะหนูจี งั้นเดี๊ยวน้าไปทำอาหารก่อนนะ นั่งเล่นกับแฟนไปก่อนนะจ้ะ"
"นี่ ยัยจีเครียมา ทำไมแกทั้งยอมให้ตานั่นแบกฉัน และยังให้ตานั่นมาพูดยังกะฉันเป็นแมวนอนได้ทุกที่อย่างนั้น"
"เออน่า ไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อยแกก็ไม่บุบสลาย อีกอย่าเค้าชื่อซิว ไม่ใช่ตานั่นย่ะ"
ฉันคุยกับยัยจีจนแม่ทำอาหารเสร็จ แต่ตลอดที่คุยยัยจีก็เข้าข้างอีตาโรคจิตตลอด
"มาทานได้แล้วลูก"
ทานอาหารเสร็จ ฉันกับแม่ก็เดินมาส่งยัยจีหน้าบ้าน
"ขอบคุนมากๆนะค่ะคุนน้า สำหรับมื้อนี้ อร่อยไม่เปลี่ยน งั้นหนูกลับก่อนนะค่ะ สวัสดีค่ะคุนน้า บ๊ายบายยัยแฟน"
"อื้ม บ๊ายบาย"
เมื่อส่งยัยจีเสร็จ จากนั้นฉันก้เดินเข้าบ้านแล้วหันไปคุยกับคุนแม่
"แม่ค่ะ หนูไปอาบน้ำ ทำการบ้าน อ่านหนังสือก่อนนะค่ะ" แล้วฉันก็รีบชิ่ง ก่อนที่แม่จะเอ่ยปากตอบรับซะอีก
"แฟนระวัง ๆ ลูก เฮ้อลูกคนนี้จิงๆเลย"
ฉันอาบน้ำ ทำการบ้านเสร็จ รู้สึกเหนื่อยเลยไม่ได้อ่านหนังสือ ฉันล้มลงนอนบนเตียง คิดถึงเรื่องวันนี้ที่เจอกับตานั่น แล้วก็เรื่องเจ็บตัว ระบมไปหมด ทำไมวันนี้ถึงได้ซวยอย่างนี้นะ หวังว่าพรุ่งนี้ฉันคงไม่พบกับอีตานั่นอีกนะ พี่ซิวววว zZzZ
Joker เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 ธ.ค. 2556, 16:08:20 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 ธ.ค. 2556, 16:08:20 น.
จำนวนการเข้าชม : 923
| << บทนำ |