ร้อยดาวตะวันเดียว
“ออกไปเดี๋ยวนี้! ไม่งั้นฉันจะเรียกตำรวจมาลากคอคุณไปเอง และถ้าคุณอยากรู้ว่าฉันทำอะไรมาล่ะก็ กรุณาไปถามน้องคุณเอาเอง ถ้ารู้ไม่จริงอย่าเที่ยวมาดูถูกฉัน อย่าให้ฉันหมดศัทธาคนอย่างพวกคุณให้เร็วกว่านี้เลย มันจะทำให้ฉันไม่อยากเดินเฉียดเข้าไปใกล้อีก ขอบคุณเผยธาตุแท้ผู้ดีจอมปลอมมาให้ฉันเห็นก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป ออกไปซะ!!! ออกไปให้พ้นๆ หน้าฉัน”
จิณณวัตรคิดไม่ถึงว่าจะได้ยินประโยคนี้หลุดออกจากปากนุ่มที่เขาเคยหลงใหลได้ปลื้มจนเผลอจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่า จึงก้าวเข้าไปมองคนตรงหน้าใกล้ๆ มองให้แน่ใจว่านี่เป็นผู้หญิงคนเดียวกับคนที่หัวใจเขาพร่ำหาแทบจะทุกวินาที
“ผมไปแน่! แต่ก่อนไปคุณต้องชดใช้ความรู้สึกดีๆ ที่ผมมีให้คุณก่อน ถึงมันจะไม่คู่ควรกับความเจ็บที่ผมกำลังได้รับ แต่อย่างน้อยผมก็จะได้ไม่เป็นไอ้งั่งในสายตาใคร ที่เป็นมดแดงเฝ้าพวงมะม่วง รอให้ไอ้ทีมาโฉบเอาไปกินก่อน”
อาทิตยาก้าวถอยหลังไปจนชนกับผนังห้อง เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางโกรธจัดของเขา แล้วสองไหล่ก็ถูกสองอุ้งมือเขาจับไว้แล้วบีบแรงๆ จนเจ็บ แต่ก็ยังจ้องมองดวงตาคู่ดุดันของเขาอย่างไม่ยอมแพ้
“และผมก็หวังว่ามันคงจะหลงเหลืออะไรดีๆ ให้ผมกินบ้างนะ หรือจะมีแค่ซากเท่านั้น ไม่เป็นไรหรอก ผมไม่ถือ เละกว่านี้โทรมกว่านี้ผมก็เคยลองมาแล้ว และไม่เคยออมมือด้วยจนพวกนั้นติดอกติดใจเรียกหาผมอีกหลายต่อหลายรอบ แล้วคุณล่ะจะเป็นอย่างนั้นมั้ย จะลืมไอ้ทีแล้วหันมาเรียกใช้ผมแทนมั้ย เดี๋ยวเราจะได้รู้กัน”
เผียะ
“หยาบคาย!!! ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้!!!”
อาทิตยาปัดมือเขาออกจากไหล่แล้วฟาดซ้ำรอยเดิมอีก แล้วใช้สองมือผลักอกเขาจนเซออกไปหลายก้าว และนั่นเป็นโอกาสให้รีบวิ่งไปหาประตู เพราะรู้ดีว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้ายังไม่หาทางเอาตัวรอด
จิณณวัตรคิดไม่ถึงว่าจะได้ยินประโยคนี้หลุดออกจากปากนุ่มที่เขาเคยหลงใหลได้ปลื้มจนเผลอจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่า จึงก้าวเข้าไปมองคนตรงหน้าใกล้ๆ มองให้แน่ใจว่านี่เป็นผู้หญิงคนเดียวกับคนที่หัวใจเขาพร่ำหาแทบจะทุกวินาที
“ผมไปแน่! แต่ก่อนไปคุณต้องชดใช้ความรู้สึกดีๆ ที่ผมมีให้คุณก่อน ถึงมันจะไม่คู่ควรกับความเจ็บที่ผมกำลังได้รับ แต่อย่างน้อยผมก็จะได้ไม่เป็นไอ้งั่งในสายตาใคร ที่เป็นมดแดงเฝ้าพวงมะม่วง รอให้ไอ้ทีมาโฉบเอาไปกินก่อน”
อาทิตยาก้าวถอยหลังไปจนชนกับผนังห้อง เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางโกรธจัดของเขา แล้วสองไหล่ก็ถูกสองอุ้งมือเขาจับไว้แล้วบีบแรงๆ จนเจ็บ แต่ก็ยังจ้องมองดวงตาคู่ดุดันของเขาอย่างไม่ยอมแพ้
“และผมก็หวังว่ามันคงจะหลงเหลืออะไรดีๆ ให้ผมกินบ้างนะ หรือจะมีแค่ซากเท่านั้น ไม่เป็นไรหรอก ผมไม่ถือ เละกว่านี้โทรมกว่านี้ผมก็เคยลองมาแล้ว และไม่เคยออมมือด้วยจนพวกนั้นติดอกติดใจเรียกหาผมอีกหลายต่อหลายรอบ แล้วคุณล่ะจะเป็นอย่างนั้นมั้ย จะลืมไอ้ทีแล้วหันมาเรียกใช้ผมแทนมั้ย เดี๋ยวเราจะได้รู้กัน”
เผียะ
“หยาบคาย!!! ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้!!!”
อาทิตยาปัดมือเขาออกจากไหล่แล้วฟาดซ้ำรอยเดิมอีก แล้วใช้สองมือผลักอกเขาจนเซออกไปหลายก้าว และนั่นเป็นโอกาสให้รีบวิ่งไปหาประตู เพราะรู้ดีว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้ายังไม่หาทางเอาตัวรอด
Tags: รักหวานๆ เศร้า นางเอกเก่ง ฉลาด
ตอน: สากกะเบือยันเรือรบจริงๆ
“คุณผู้หญิงน่าจะใกล้ถึงบ้านแล้ว เรารีบไปกันเถอะค่ะ”
หญิงสาวไม่มัวโอ้เอ้รีบเดินนำเขาไปทันที นั่นเรียกความคิดอันล่องลอยให้กลับมาหาปัจจุบัน เขาไม่เอ่ยอะไรนอกจากแอบยิ้มด้วยความขำ แล้วตามเจ้าหล่อนไป ไม่นานนักก็ถึงคฤหาสน์หลังงามแล้ว ชุดในรถถูกมือบางหิ้วเดินเข้าบ้าน ส่วนอีกคนก็ได้ถุงของใช้หลายใบ ที่เหลือแหม่มกับแก้มวิ่งมาช่วยกันขนให้ จิณณวัตรเพิ่งคิดขึ้นได้ จึงรีบร้องถามแม่ถั่วงอกที่กำลังจะเลี้ยวเข้าของนอนแม่
“แล้วชุดไปงานคืนนี้ กับกางเกงใส่ไปทำงานผมล่ะ ไม่เห็นคุณซื้อเลยนะ” อาทิตยาไม่ได้ตอบ แต่เอนตัวมองผ่านเขาไปหาสาวใช้ทั้งสองที่กำลังเดินตามมาไม่ห่าง
“พี่จิ๋มให้เด็กเอาของคุณจิณมาหรือยังจ้ะสองสาว”
“เรียบร้อยค่ะ แหม่มเอาไปแขวนไว้ในตู้ให้แล้วค่ะ”
“แต่วันนี้มีมาให้แค่ห้าชุดนะคะ ใส่ไปก่อนอาทิตย์หน้าพี่จิ๋มคงจะตัดชุดของคุณที่เลือกไว้วันนี้มาให้อีกค่ะ”
สิ้นคำร่างเล็กที่เริ่มหนักกับชุดในมือก็หันกลับไปทางเดิม เพราะกลัวคุณผู้หญิงจะมาถึงก่อน แต่ก็เหมือนคิดขึ้นได้จึงหันกลับมาหาคุณชายเนี๊ยบอีกครั้ง
“อ้อ!!! คืนนี้ไม่ต้องใส่สูทนะคะ เป็นงานโอเพ่นแอร์ค่ะ น่าจะมีพัดลมไอน้ำตั้งไว้อย่างเคย แต่ยังไงๆ ก็คงจะร้อนอยู่ดี โดยเฉพาะสำหรับคนที่อยู่ในอากาศเย็นๆ มาเป็นสิบปีอย่างคุณ แล้วเจอกันข้างล่างหกโมงตรงนะคะ”
แล้วคนพูดก็หายวับเข้าประตูห้องนอนของเจ้านาย จัดการวางชุดไว้เรียงรายไว้บนเตียงเพื่อให้เลือกได้ง่ายขึ้น ถึงแม้จะเก่งกาจหรือรอบรู้แค่ไหน ก็ไม่มีทางคาดได้ว่าคุณผู้หญิงจะใส่ชุดไหน แต่ถ้าจะให้เดาและวิเคราะห์กับสภาพแวดล้อมของงานแล้ว น่าจะเป็นชุดสีน้ำตาลอมทองตัดจากผ้าลูกไม้ฝรั่งเศส ตัวเสื้อปักดิ้นคลุมผ้าไหมซาตินเนื้อละเอียด พร้อมเข็มขัดผ้าและสีเดียวกับชุดคาดเอวเพื่อเพิ่มความเรียบหรูดูดีแถมไม่เกินหน้าเกินตาเจ้าของงานอีกต่างหาก
จึงแยกชุดนั้นออกไปวางอยู่อีกฟากของเตียงเพื่อให้คุณผู้หญิงได้มองเห็นชัดเจน แล้วรีบหิ้วชุดของตัวเองไปไว้ห้องรับรองไม่ไกลกันนัก ก่อนจะลงไปครัวเพื่อเคลียร์เงินกับผ่อนซึ่งน่าจะกลับมาแล้ว เป็นจริงอย่างที่คิดไว้ เสร็จแล้วหอบบิลต่างๆ ตรงเข้าห้องทำงาน เพราะมีเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงก่อนขึ้นไปแต่งตัว แต่ก็คิดถึงของสำคัญขึ้นได้จึงวอไปทันที
“แหม่มจ้ะ พี่จิ๋มให้คนเอากล่องของขวัญมาด้วยหรือเปล่า”
“เอามาแล้วค่ะพี่ตะวัน แหม่มเอาไปวางไว้ในห้องนั่งเล่น” ค่อยหายใจโล่งขึ้นมาหน่อย นึกว่าจะต้องขับรถไปร้านอีกรอบซะแล้ว มือบางรีบเก็บข้าวของบนโต๊ะให้เรียบร้อยเมื่อใกล้จะได้เวลา เพราะไม่ชอบเห็นอะไรรกๆ ตื่นเช้าเวลามาจะได้ไม่หงุดหงิด
“ทุกอย่างเรียบร้อยดีมั้ยตะวัน คุณจิณล่ะอยู่ไหน” ชมจันทร์หน้าเข้ามาถาม แต่ไม่มีแวววิตกกังวลใดๆ ด้วยรู้ดีว่าคนเก่งมาอยู่ใกล้มือ ตัวเองย่อมไม่ต้องคิดเรื่องอะไรอีก
“ของขวัญอยู่ในห้องนั่งเล่นเผื่อคุณผู้หญิงอยากจะดูก่อนค่ะ ชุดอยู่บนห้อง สีน้ำตาลอมทองเหมาะกับงานนี้ที่สุดตะวันแยกออกไว้ให้แล้ว คุณจิณคงจะกำลังอาบน้ำแต่งตัวมั้งคะ ตะวันบอกแล้วว่าไม่ต้องใส่สูท ส่วนชุดคุณผู้ชายคงจะเลือกจากในตู้เองค่ะ”
ดวงหน้าสวยส่งยิ้มน้อยๆ เวลารายงานผล นั่นทำให้เจ้านายพอใจอย่างมาก แต่ไม่คิดจะเอ่ยชมออกมาด้วยกลัวเลขาจะเหลิงจนมีความคิดที่จะขอขึ้นเงินเดือนรอบสองอีก จึงพยักหน้ารับแค่นั้นก่อนจะผละจากประตูตรงขึ้นชั้นบน อาทิตยาไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเจ้านายจะพอใจหรือไม่กับงานของตัวเอง เพราะไม่มีเวลา คว้าเอาแท็ปเล็ตในมือได้ก็รีบขึ้นชั้นบนเพื่ออาบน้ำแต่งตัวไม่แพ้กัน
อีกทั้งจะต้องรีบวิ่งลงไปคุยกับผ่อนเรื่องรายการอาหารสำหรับเย็นนี้และพรุ่งนี้เช้าด้วย ห้านาทีสำหรับการอาบน้ำอีกห้าสำหรับใส่เสื้อผ้า และอีกสิบสำหรับแต่งหน้าพร้อมสำรวจความเรียบร้อย จากนั้นก็ก้าวฉับๆ เข้าครัวไปอย่างคล่องงาน ผ่อนกำลังชะเง้อคอมองมาทางประตูถึงกับยิ้มออกมาเมื่อเห็น
“ป้าคิดแล้วว่าคุณตะวันจะต้องแวะมาก่อน ตกลงเย็นนี้จะให้ทำเมนูไหนคะ แล้วใครจะอยู่กินบ้าง”
“อืมห์” ดวงหน้าสวยกับชุดพริ้วไหวครุ่นคิดอยู่นิดหนึ่ง
“ป้าเตรียมผัดผักรวม ต้มจืดอะไรสักอย่างกับไข่เจียวปู ไว้แค่นี้ก็น่าจะพอค่ะ แต่ยังไม่ต้องทำนะคะ รอให้คุณเจคุณแอ๊ฟกับคุณแอ๊นเข้าบ้านก่อน ส่วนเด็กๆ ของป้าอยากจะกินอะไรก็ทำไปเลยค่ะ เมนูพรุ่งนี้ตะวันว่าทำข้าวต้มปลาให้คุณจิณคนเดียวพอ คุณผู้หญิงกับคุณแอ๊ฟเตรียมโยเกิร์ตรสธรรมชาติให้คนละถ้วย ส่วนคุณผู้ชายกับคุณเจ คุณแอ๊นทำอเมริกันเบรคฟาสท์ก็แล้วกันค่ะ มื้ออื่นๆ ตะวันจะรีบมาทำตารางให้แต่เช้า ไปละ! คุณผู้หญิงใกล้จะลงมาแล้ว” ร่างเล็กรีบเผ่นออกจากครัวทันใด แต่ก็คิดขึ้นได้จึงหมุนตัวกลับมาหาผ่อนอีก
“อ้อ!!! ป้าซื้อรังนกกับแปะก๊วยมาแล้วใช่ไหมคะ ทำไว้เลยค่ะรับรองมีคนกินแน่ ไปนะคะ” สั่งเสร็จก็หายแว๊ปออกไปห้องนั่งเล่น หอบกล่องของขวัญไปหารถที่เล็กขับมาจอดเทียบหน้าประตูเรียบร้อยแล้วช่วยรับไปเก็บในกระโปรงหลังให้อย่างเต็มอกเต็มใจ
“ไปบ้านคุณหญิงเพลินพิศนะคะพี่เล็ก” ปากบอกส่วนมือก็ควานหากุญแจรถของตัวเองในกระเป๋าสะพายเพื่อล่วงหน้าไปก่อน
“ไปคันเดียวกันนี่ล่ะตะวัน ให้ตาจิณนั่งหน้ากับนายเล็ก ฉันจะได้สั่งงานต่ออีกหน่อย ตอนไปนอนสปาคิดออกหลายอย่างเหมือนกัน”
กว่าจะได้กลับคืนนี้คงไม่หนีสี่หรือห้าทุ่มแน่ๆ ถ้านั่งไปด้วยกัน โอกาสจะชิ่งก่อนเป็นอันจบสิ้นลง เลขาสาวยัดกุญแจเข้ากระเป๋าแล้วเดินหงอยๆ ไปนั่งข้างคุณผู้หญิงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“อาทิตย์หน้าฉันอยากจะจัดงานต้อนรับตาจิณหน่อย เชิญแขกฉันทั้งหมด ส่วนแขกคุณผู้ชายให้ไปประสานงานกับแม่เลขาเอาเอง แขกคุณจิณก็ถามเอาเอง จัดตรงสนามเหมือนงานวันเกิดฉันปีที่แล้วก็ได้ อาหารไทย จีน ฝรั่ง เบียร์ เหล้า ไวน์มีได้ การแสดงบนเวทีก็เลือกที่สนุกๆ แล้วกัน”
“ค่ะ” มือบางจดลงสมุดยิกๆ
“อ้อ!!! คืนนี้อย่าลืมเตือนให้บอกคุณหญิงเรื่องฉันจะบริจาคเงินในงานเดินแฟชั่นโชว์เดือนหน้าด้วยนะ จะได้เน้นให้ดีไซเนอร์ตัดชุดสวยๆ สำหรับยัยแอ๊ฟใส่เดินในวันงาน เตือนให้คุยกับคุณโจ้เจ้าของนิติยสารไฮโซด้วย ว่าฉันจะร่วมเป็นเจ้าภาพผ้าป่าสามัคคีไปโรงเรียนที่สุพรรณ เผื่ออยากจะได้เอายัยแอ๊ฟไปขึ้นปกบ้างแล้วก็...”
มือบางจดตามคำสั่งจากปากเจ้านายเป็นระวิง ทั้งหมดทั้งมวลล้วนแต่ต้องจ่ายเงินเรือนแสน เพื่อให้ได้มาซึ่งความเป็นหนึ่งหรือโดดเด่นสำหรับลูกสาวคนสวยที่ปรารถนาอยากจะก้าวเข้าไปอยู่บนแคทวอล์คแทบทั้งสิ้น เหมือนสาวสวยหุ่นดีทั้งเมืองที่ฝันถึงอาชีพนี้ ถ้าใครมีพ่อแม่ร่ำรวยก็มักจะใช้วิธีเฉกเช่นชมจันทร์ ส่วนคนหน้าตาดีแต่ฐานะไม่อำนวย
ก็ต้องฝ่าฟันไปประกวดประชันบนเวทีต่างๆ บางคนก็ใช่เรือนร่างอันหมดจดงดงามเป็นบันไดก้าวขึ้นไป ผิดหวังบ้างสมหวังบ้าง แล้วแต่โอกาส ฝีปาก และความกล้าบ้าบิ่นของแต่ละคน สิบสี่ปีที่เป็นมือเป็นเท้าให้เจ้านายสังคมจัดคนนี้ ทำให้ได้รู้เห็นและสัมผัสมาเกือบหมดแล้ว และมันก็เป็นเครื่องสอนใจตัวเองได้เป็นอย่างดีว่า สังคมจอมปลอมนี้ไม่น่าอยู่ ไม่น่าถีบตัวเองให้สูงทัดเทียมเพื่อเชิดหน้าชูตาสักนิด
หญิงสาวไม่มัวโอ้เอ้รีบเดินนำเขาไปทันที นั่นเรียกความคิดอันล่องลอยให้กลับมาหาปัจจุบัน เขาไม่เอ่ยอะไรนอกจากแอบยิ้มด้วยความขำ แล้วตามเจ้าหล่อนไป ไม่นานนักก็ถึงคฤหาสน์หลังงามแล้ว ชุดในรถถูกมือบางหิ้วเดินเข้าบ้าน ส่วนอีกคนก็ได้ถุงของใช้หลายใบ ที่เหลือแหม่มกับแก้มวิ่งมาช่วยกันขนให้ จิณณวัตรเพิ่งคิดขึ้นได้ จึงรีบร้องถามแม่ถั่วงอกที่กำลังจะเลี้ยวเข้าของนอนแม่
“แล้วชุดไปงานคืนนี้ กับกางเกงใส่ไปทำงานผมล่ะ ไม่เห็นคุณซื้อเลยนะ” อาทิตยาไม่ได้ตอบ แต่เอนตัวมองผ่านเขาไปหาสาวใช้ทั้งสองที่กำลังเดินตามมาไม่ห่าง
“พี่จิ๋มให้เด็กเอาของคุณจิณมาหรือยังจ้ะสองสาว”
“เรียบร้อยค่ะ แหม่มเอาไปแขวนไว้ในตู้ให้แล้วค่ะ”
“แต่วันนี้มีมาให้แค่ห้าชุดนะคะ ใส่ไปก่อนอาทิตย์หน้าพี่จิ๋มคงจะตัดชุดของคุณที่เลือกไว้วันนี้มาให้อีกค่ะ”
สิ้นคำร่างเล็กที่เริ่มหนักกับชุดในมือก็หันกลับไปทางเดิม เพราะกลัวคุณผู้หญิงจะมาถึงก่อน แต่ก็เหมือนคิดขึ้นได้จึงหันกลับมาหาคุณชายเนี๊ยบอีกครั้ง
“อ้อ!!! คืนนี้ไม่ต้องใส่สูทนะคะ เป็นงานโอเพ่นแอร์ค่ะ น่าจะมีพัดลมไอน้ำตั้งไว้อย่างเคย แต่ยังไงๆ ก็คงจะร้อนอยู่ดี โดยเฉพาะสำหรับคนที่อยู่ในอากาศเย็นๆ มาเป็นสิบปีอย่างคุณ แล้วเจอกันข้างล่างหกโมงตรงนะคะ”
แล้วคนพูดก็หายวับเข้าประตูห้องนอนของเจ้านาย จัดการวางชุดไว้เรียงรายไว้บนเตียงเพื่อให้เลือกได้ง่ายขึ้น ถึงแม้จะเก่งกาจหรือรอบรู้แค่ไหน ก็ไม่มีทางคาดได้ว่าคุณผู้หญิงจะใส่ชุดไหน แต่ถ้าจะให้เดาและวิเคราะห์กับสภาพแวดล้อมของงานแล้ว น่าจะเป็นชุดสีน้ำตาลอมทองตัดจากผ้าลูกไม้ฝรั่งเศส ตัวเสื้อปักดิ้นคลุมผ้าไหมซาตินเนื้อละเอียด พร้อมเข็มขัดผ้าและสีเดียวกับชุดคาดเอวเพื่อเพิ่มความเรียบหรูดูดีแถมไม่เกินหน้าเกินตาเจ้าของงานอีกต่างหาก
จึงแยกชุดนั้นออกไปวางอยู่อีกฟากของเตียงเพื่อให้คุณผู้หญิงได้มองเห็นชัดเจน แล้วรีบหิ้วชุดของตัวเองไปไว้ห้องรับรองไม่ไกลกันนัก ก่อนจะลงไปครัวเพื่อเคลียร์เงินกับผ่อนซึ่งน่าจะกลับมาแล้ว เป็นจริงอย่างที่คิดไว้ เสร็จแล้วหอบบิลต่างๆ ตรงเข้าห้องทำงาน เพราะมีเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงก่อนขึ้นไปแต่งตัว แต่ก็คิดถึงของสำคัญขึ้นได้จึงวอไปทันที
“แหม่มจ้ะ พี่จิ๋มให้คนเอากล่องของขวัญมาด้วยหรือเปล่า”
“เอามาแล้วค่ะพี่ตะวัน แหม่มเอาไปวางไว้ในห้องนั่งเล่น” ค่อยหายใจโล่งขึ้นมาหน่อย นึกว่าจะต้องขับรถไปร้านอีกรอบซะแล้ว มือบางรีบเก็บข้าวของบนโต๊ะให้เรียบร้อยเมื่อใกล้จะได้เวลา เพราะไม่ชอบเห็นอะไรรกๆ ตื่นเช้าเวลามาจะได้ไม่หงุดหงิด
“ทุกอย่างเรียบร้อยดีมั้ยตะวัน คุณจิณล่ะอยู่ไหน” ชมจันทร์หน้าเข้ามาถาม แต่ไม่มีแวววิตกกังวลใดๆ ด้วยรู้ดีว่าคนเก่งมาอยู่ใกล้มือ ตัวเองย่อมไม่ต้องคิดเรื่องอะไรอีก
“ของขวัญอยู่ในห้องนั่งเล่นเผื่อคุณผู้หญิงอยากจะดูก่อนค่ะ ชุดอยู่บนห้อง สีน้ำตาลอมทองเหมาะกับงานนี้ที่สุดตะวันแยกออกไว้ให้แล้ว คุณจิณคงจะกำลังอาบน้ำแต่งตัวมั้งคะ ตะวันบอกแล้วว่าไม่ต้องใส่สูท ส่วนชุดคุณผู้ชายคงจะเลือกจากในตู้เองค่ะ”
ดวงหน้าสวยส่งยิ้มน้อยๆ เวลารายงานผล นั่นทำให้เจ้านายพอใจอย่างมาก แต่ไม่คิดจะเอ่ยชมออกมาด้วยกลัวเลขาจะเหลิงจนมีความคิดที่จะขอขึ้นเงินเดือนรอบสองอีก จึงพยักหน้ารับแค่นั้นก่อนจะผละจากประตูตรงขึ้นชั้นบน อาทิตยาไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเจ้านายจะพอใจหรือไม่กับงานของตัวเอง เพราะไม่มีเวลา คว้าเอาแท็ปเล็ตในมือได้ก็รีบขึ้นชั้นบนเพื่ออาบน้ำแต่งตัวไม่แพ้กัน
อีกทั้งจะต้องรีบวิ่งลงไปคุยกับผ่อนเรื่องรายการอาหารสำหรับเย็นนี้และพรุ่งนี้เช้าด้วย ห้านาทีสำหรับการอาบน้ำอีกห้าสำหรับใส่เสื้อผ้า และอีกสิบสำหรับแต่งหน้าพร้อมสำรวจความเรียบร้อย จากนั้นก็ก้าวฉับๆ เข้าครัวไปอย่างคล่องงาน ผ่อนกำลังชะเง้อคอมองมาทางประตูถึงกับยิ้มออกมาเมื่อเห็น
“ป้าคิดแล้วว่าคุณตะวันจะต้องแวะมาก่อน ตกลงเย็นนี้จะให้ทำเมนูไหนคะ แล้วใครจะอยู่กินบ้าง”
“อืมห์” ดวงหน้าสวยกับชุดพริ้วไหวครุ่นคิดอยู่นิดหนึ่ง
“ป้าเตรียมผัดผักรวม ต้มจืดอะไรสักอย่างกับไข่เจียวปู ไว้แค่นี้ก็น่าจะพอค่ะ แต่ยังไม่ต้องทำนะคะ รอให้คุณเจคุณแอ๊ฟกับคุณแอ๊นเข้าบ้านก่อน ส่วนเด็กๆ ของป้าอยากจะกินอะไรก็ทำไปเลยค่ะ เมนูพรุ่งนี้ตะวันว่าทำข้าวต้มปลาให้คุณจิณคนเดียวพอ คุณผู้หญิงกับคุณแอ๊ฟเตรียมโยเกิร์ตรสธรรมชาติให้คนละถ้วย ส่วนคุณผู้ชายกับคุณเจ คุณแอ๊นทำอเมริกันเบรคฟาสท์ก็แล้วกันค่ะ มื้ออื่นๆ ตะวันจะรีบมาทำตารางให้แต่เช้า ไปละ! คุณผู้หญิงใกล้จะลงมาแล้ว” ร่างเล็กรีบเผ่นออกจากครัวทันใด แต่ก็คิดขึ้นได้จึงหมุนตัวกลับมาหาผ่อนอีก
“อ้อ!!! ป้าซื้อรังนกกับแปะก๊วยมาแล้วใช่ไหมคะ ทำไว้เลยค่ะรับรองมีคนกินแน่ ไปนะคะ” สั่งเสร็จก็หายแว๊ปออกไปห้องนั่งเล่น หอบกล่องของขวัญไปหารถที่เล็กขับมาจอดเทียบหน้าประตูเรียบร้อยแล้วช่วยรับไปเก็บในกระโปรงหลังให้อย่างเต็มอกเต็มใจ
“ไปบ้านคุณหญิงเพลินพิศนะคะพี่เล็ก” ปากบอกส่วนมือก็ควานหากุญแจรถของตัวเองในกระเป๋าสะพายเพื่อล่วงหน้าไปก่อน
“ไปคันเดียวกันนี่ล่ะตะวัน ให้ตาจิณนั่งหน้ากับนายเล็ก ฉันจะได้สั่งงานต่ออีกหน่อย ตอนไปนอนสปาคิดออกหลายอย่างเหมือนกัน”
กว่าจะได้กลับคืนนี้คงไม่หนีสี่หรือห้าทุ่มแน่ๆ ถ้านั่งไปด้วยกัน โอกาสจะชิ่งก่อนเป็นอันจบสิ้นลง เลขาสาวยัดกุญแจเข้ากระเป๋าแล้วเดินหงอยๆ ไปนั่งข้างคุณผู้หญิงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“อาทิตย์หน้าฉันอยากจะจัดงานต้อนรับตาจิณหน่อย เชิญแขกฉันทั้งหมด ส่วนแขกคุณผู้ชายให้ไปประสานงานกับแม่เลขาเอาเอง แขกคุณจิณก็ถามเอาเอง จัดตรงสนามเหมือนงานวันเกิดฉันปีที่แล้วก็ได้ อาหารไทย จีน ฝรั่ง เบียร์ เหล้า ไวน์มีได้ การแสดงบนเวทีก็เลือกที่สนุกๆ แล้วกัน”
“ค่ะ” มือบางจดลงสมุดยิกๆ
“อ้อ!!! คืนนี้อย่าลืมเตือนให้บอกคุณหญิงเรื่องฉันจะบริจาคเงินในงานเดินแฟชั่นโชว์เดือนหน้าด้วยนะ จะได้เน้นให้ดีไซเนอร์ตัดชุดสวยๆ สำหรับยัยแอ๊ฟใส่เดินในวันงาน เตือนให้คุยกับคุณโจ้เจ้าของนิติยสารไฮโซด้วย ว่าฉันจะร่วมเป็นเจ้าภาพผ้าป่าสามัคคีไปโรงเรียนที่สุพรรณ เผื่ออยากจะได้เอายัยแอ๊ฟไปขึ้นปกบ้างแล้วก็...”
มือบางจดตามคำสั่งจากปากเจ้านายเป็นระวิง ทั้งหมดทั้งมวลล้วนแต่ต้องจ่ายเงินเรือนแสน เพื่อให้ได้มาซึ่งความเป็นหนึ่งหรือโดดเด่นสำหรับลูกสาวคนสวยที่ปรารถนาอยากจะก้าวเข้าไปอยู่บนแคทวอล์คแทบทั้งสิ้น เหมือนสาวสวยหุ่นดีทั้งเมืองที่ฝันถึงอาชีพนี้ ถ้าใครมีพ่อแม่ร่ำรวยก็มักจะใช้วิธีเฉกเช่นชมจันทร์ ส่วนคนหน้าตาดีแต่ฐานะไม่อำนวย
ก็ต้องฝ่าฟันไปประกวดประชันบนเวทีต่างๆ บางคนก็ใช่เรือนร่างอันหมดจดงดงามเป็นบันไดก้าวขึ้นไป ผิดหวังบ้างสมหวังบ้าง แล้วแต่โอกาส ฝีปาก และความกล้าบ้าบิ่นของแต่ละคน สิบสี่ปีที่เป็นมือเป็นเท้าให้เจ้านายสังคมจัดคนนี้ ทำให้ได้รู้เห็นและสัมผัสมาเกือบหมดแล้ว และมันก็เป็นเครื่องสอนใจตัวเองได้เป็นอย่างดีว่า สังคมจอมปลอมนี้ไม่น่าอยู่ ไม่น่าถีบตัวเองให้สูงทัดเทียมเพื่อเชิดหน้าชูตาสักนิด
กันเกราธัญญรัตน์วรนัน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 3 ม.ค. 2557, 22:44:34 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 3 ม.ค. 2557, 22:44:34 น.
จำนวนการเข้าชม : 1023
| << วีระกรรมที่ไม่มีวันลืม | ความดีที่คนอื่นมักจะมองเห็น >> |