พายุรักซาตานร้าย

Tags: ซาตาน

ตอน: ตอนที่ 24

ตอนที่ 24

วาโยเรียกอุ่นให้ขึ้นมาจัดห้องให้มาเรีย เขาคอยเอาอกเอาใจหญิงสาวไม่ห่างจนพลอยเริ่มจะหมั่นไสร้ พลอยก็รู้สึกว่ามาเรียดูเป็นมิตรดีแต่สามีของเธอนี่ล่ะสิมันชักจะยังไงๆอยู่

“อุ่นผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน” พลอยลอบเข้ามาถามอุ่นในครัว แต่อุ่นถูกวาโยกำชับเอาไว้ไม่ให้บอกความจริงเขาจะบอกพลอยเอง

“เอ่อ...คุณพลอยอย่ามาถามอุ่นเลยค่ะอุ่นลำบากใจ” อุ่นทำสีหน้าอึดอัดและหันไปหั่นแครอทต่อ
“ทำไมนายของเธอสั่งห้ามไม่ให้บอกฉันเหรอ”
“ค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นตอบมาสั้นๆ ก็พอผู้หญิงคนนั้นเคยมาที่นี่ไหม”
“เคยค่ะ”
“เขาสนิทกับนายของเธอมากเลยเหรออุ่น”
“ค่ะเขาสนิทกันมาก”
วันทั้งวันวาโยเอาใจมาเรียทั้งวันแถมทิ้งพลอยให้อยู่บ้านชวนมาเรียเข้าไปในไร่จนพลอยแอบน้อยใจอยู่ลึกๆแต่ก็ไม่แสดงท่าทีใดๆออกมา
+++++++++++

“มาเรียตอบพี่มาสิ เธอว่าเมียพี่เขาหึงพี่บ้างรึยัง” มาเรียสั่นศีรษะส่วนมือของเธอตัดขั้วแคนตาลูปลูกใหญ่มาถือเอาไว้ในมือ


“ไม่หึงเหรอ”
“ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆเจ้าลูกนี้ลูกใหญ่น่ากิน”

“ลูกนี้ส่งขายห้างใหญ่ราคาหลายตังค์เชียวแหละ” วาโยดึงแคนตาลูปลูกโตมาถือเอาไว้ “ถ้าอยากกินคืนนี้เธอต้องช่วยพี่”

“ช่วยอะไรอีกล่ะ เดี๋ยวคุณพลอยเขาเกิดเข้าใจผิดขึ้นมาจริงๆ คราวนี้เรื่องใหญ่อย่าหาว่ามาเรียไม่เตือน”

“ก็อยากให้เมียหึงบ้างไม่ได้เหรอ ถ้าเขาแสดงออกมาบ้างว่ารักพี่ห่วงพี่ พี่ชายของเธอคงจะมีความสุข”

“โรคจิต!” มาเรียแย่งแคนตาลูปมาจากมือของวาโย “พี่ชายเราหาเรื่องใส่ตัวไม่หยุด เขาทิ้งไปแล้วจะรู้สึก” ++++++++++++++++++++++++


หลังจากอาหารค่ำมื้อเลี่ยนผ่านไปเพราะวาโยแกล้งเอาอกเอาใจแต่มาเรียส่วนมาเรียก็ต้องเล่นตามบทหยอกล้อกับวาโยราวคู่รัก พลอยขอตัวเข้าไปนอนก่อนส่วนวาโยคุยกับมาเรียจนดึก เมื่อมาเรียบ่นว่าง่วงวาโยจึงขอแยกเข้าไปนอนเช่นกันเพราะตอนนี้ก็อยากจะเข้าไปดูอาการของเมียรักเต็มที่แล้วว่าจะเป็นอย่างไรบ้าง จะหึงหรือเปล่า

“เฮ้ย!”

“อะไรกัน” เครื่องนอนของวาโยถูกกองเอาไว้ที่หน้าประตู เขาพยายามเปิดประตูแต่คนข้างในล็อคเอาไว้

พอพลอยมีท่าทีว่าคงจะหึงจริงๆ วาโยไม่รู้ว่าเขาควรจะดีใจหรือเสียใจเพราะว่าเคาะห้องเท่าไหร่พลอยก็ไม่ยอมเปิดให้
“พลอยเปิดประตูให้ผมหน่อยสิครับ”

เงียบ
“พลอยครับ” เขาเรียกเธอเกือบสิบนาทียังไงๆคนข้างในก็ไม่ยอมเปิดให้

“แล้วคืนนี้จะนอนที่ไหนเนี่ย” เพราะคนข้างในล็อคเอาไว้สองชั้นทั้งลูกบิดทั้งกลอน

วาโยหอบเครื่องนอนต่อจากนั้นก็เดินไปทางห้องของมาเรีย ด้วยท่าทีสลดหดหู่

พลอยที่รำคาญเสียงเรียกจนทนไม่ไหวจึงลุกขึ้นมาเปิดประตูแต่เห็นเพียงหลังไวๆที่กำลังเดินเข้าไปในห้องมาเรีย “

ทุเรศที่สุด มีเราอยู่ในบ้านทั้งคนยังกล้าทำแบบนี้อีกผู้ชายนะผู้ชาย”
+++++++++++++++++++++++++

“อะไรกันนี่พี่ชาย ทำไมไม่นอนห้องตัวเอง”

“ก็บ้านหลังนี้มีแค่สามห้อง ห้องของแม่พี่ที่เธอกำลังนอนอยู่ ห้องของพี่กับพลอยแต่เขาล็อคห้องไม่ยอมเปิด

แล้วก็ห้องพี่มีมี่ที่พี่ไม่อยากให้ใครไปยุ่ง”



“แปลว่าคุณพลอยไม่ให้เข้าห้อง สั้นๆ ง่ายๆ ”

“ใช่”

วาโยตอบสั้นๆ ต่อจากนั้นก็โยนเครื่องนอนลงข้างเตียงของมาเรียจากนั้นจัดแจงปูที่นอนเองเพราะไม่มีใครทำให้

“ขอนอนด้วยสักคืนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะรีบไปปรับความเข้าใจกับเมียรักปล่อยให้งอนนานไม่ดีเดี๋ยวจะยุ่ง”

มาเรียหัวเราะ “สมน้ำหน้าบอกแล้วไม่เชื่อเป็นยังไงอยากลองใจเขา คืนนี้เลยต้องถูกไล่ออกจากห้อง”

“ช่างเถอะแค่นี้ก็ทำให้รู้แล้วว่าคุณพลอยเขารักพี่”

วาโยนอนไม่หลับกระสับกระส่ายเพราะไม่มีร่างนุ่มๆให้กอดอย่างเช่นเคยแม้เวลาจะล่วงเลยไปเกือบตีสองแล้วก็ตามทำให้เขาตื่นสายกว่าทุกวัน ส่วนมาเรียตื่นสายเป็นประจำอยู่แล้วจึงไม่มีใครปลุกใครในเช้าวันใหม่
+++++++++++++++++++



“จริงเหรอคะแม่ แล้วยัยกระท้อนยักษ์เป็นยังบ้าง”
“ก็ยังร้องปวดท้องอยู่ มีไข้ด้วยหมอบอกว่าลำไส้น้องอาจจะอักเสบ”

“ก็หนูบอกคุณแม่แล้วว่ายัยกระท้อนกินเยอะเกินเด็ก เราต้องปรามแกบ้าง”

“แหม...ก็จะให้แม่ไปห้ามปากยัยกระท้อนได้ยังไง แม่เผลอขานั้นก็กิน” คุณยุวดีรีบแก้ตัวกลัวถูกลูกสาวคนโตต่อว่า

“เดี๋ยวหนูจะรีบกลับไปวันนี้เลยค่ะคุณแม่ บอกยัยกระท้อนด้วยค่ะว่าพลอยกำลังจะไปหา”

“ดีมากเลยลูก”

พลอยเดินออกมาจากห้องตั้งใจจะไปบอกวาโยว่าเธอจะต้องกลับไปที่บ้านด่วนแต่ทว่าเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืนบวกกับอาการน้อยใจทำให้พลอยตัดสินใจเก็บกระเป๋าและรีบออกไปจากไร่ตั้งแต่เช้ามืด

“ป่านนี้คงนอนกอดสาวผมบลอนซคนนั้นไม่ยอมตื่น เชอะผู้ชาย” ++++++++++++++++++++

“อะไรนะ ไม่รู้เลยเหรอว่าคุณพลอยหายไปไหน”

“อุ่นขึ้นมาก็ไม่พบคุณนายแล้วค่ะ ตอนแรกคิดว่ายังไม่ตื่นเสียอีก”
วาโยเมื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่าเป็นเวลาเกือบจะเก้าโมงเช้าแต่ที่ทำให้เขาหงุดหงิดและอารมณ์เสียที่สุดจนใครต่อใครเข้าหน้าไม่ติดก็เพราะเมียรักหายตัวไปแถมเมื่อเขาเข้าไปดูภายในห้องนอนก็พบว่าเสื้อผ้าหายไปหลายชุดกระเป๋าเดินทางก็ด้วย
“อย่าบอกนะว่าคุณหนีผมกลับไปบ้าน”

“สมน้ำหน้า” มาเรียทำสีหน้าล้อเลียน “บอกแล้วไม่เชื่อหาเรื่องทำให้เขาโกรธ”
วาโยทำหน้าดุใส่ “ใครจะไปรู้ล่ะว่าจะโกรธมากโกรธมายขนาดนี้กลับบ้านไปไม่บอกกันสักคำ”

“แล้วจะทำยังไงล่ะ”

“ก็ไปตามตัวกลับนะซิ เรื่องอะไรจะให้หนีไปง่ายๆเมียของใครๆ ก็รัก”

มาเรียทำหน้าเลี่ยนเกินจะบรรยาย “ถ้ามาเรียเป็นคุณพลอยจะทำมากกว่าหนีไปเฉยๆ อีก”

“จะทำอะไร” วาโยแสดงสีหน้าสงสัย

“ก็หนีไปมีแฟนใหม่ยังไง เผื่อจะเจอคนนิสัยดีๆไม่ขี้เก๊ก ชอบหาเรื่องเหมือนพี่วาโย”

“บ้า! คุณพลอยเขาไม่ใช่ผู้หญิงมากรักแบบนั้นสักหน่อย”

“แต่เขาเป็นผู้หญิงน่ารัก ที่ผู้ชายจะมาตกหลุมรักเอาง่ายๆ”

วาโยนิ่งคิด หัวคิ้วขมวดเข้าหากัน “จริงด้วยอย่างนี้รอช้าไม่ได้แล้ว”

“ว่าแต่ทำไมพี่ไม่โทรไปหาเขาก่อนล่ะ”
“ทีแรกจะโทรไปเคลียร์ตั้งแต่รู้เรื่องว่าเขาหายไปแล้ว แต่ว่า” วาโยหยิบโทรศัพท์ของพลอยที่ตกอยู่ข้างเตียง

“เขาทำโทรศัพท์ล่วงเอาไว้”

“แล้วรู้จักบ้านเขาแล้วเหรอ” มาเรียถามเพราะที่พี่ชายเล่าให้ฟัง ทางบ้านของพลอยยังไม่มีใครรู้เรื่องของคนทั้งคู่

“รู้สิเคยแอบตามไปดูเขาที่บ้านสองสามครั้ง เมื่อตอนที่สืบเรื่องนายรัน”

“ถ้าอย่างนั้นพ่อนักสืบก็รีบไปตามคุณพลอยเข้าเถอะ แต่ระวังลูกกระสุนของพ่อตาก็แล้วกันฝั่งนั้นเขายังไม่รู้เรื่องนี่”

“อันนี้แหละงานช้าง” วาโยถอนใจแรงๆ กำลังใช้ความคิดว่าจะไปเอาตัวพลอยกลับมายังไง จู่ๆจะไปบอกว่าตัวเองเป็นสามีของลูกเขามีหวังโดนไล่ยิงแน่ๆ
+++++++++++++++++++++

ณ.โรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง

พลอยเปิดประตูเข้ามาและรีบเข้าไปดูอาการของคนบนเตียงที่อยู่ในชุดของโรงพยาบาล ข้างๆเตียงมีกระเช้าดอกไม้สดอยู่หลายกระเช้า “เป็นยังไงบ้างยัยกระท้อนพี่พลอยเป็นห่วงแทบแย่” พลอยมองภาพลูกหมูบนเตียงที่มีสายน้ำเกลือห้อยอยู่ดูๆไปก็น่าสงสารเพราะเห็นกระท้อนดูหน้าซีดๆ “ไม่ปล่อยให้หนูตายก่อนแล้วค่อยมาเยี่ยม” น้ำเสียงคนป่วยบนเตียงออกแนวประชด

กระท้อนแอบงอนเพราะคิดว่าพี่สาวคงมาถึงแต่เช้าแต่นี่ก็เกือบบ่ายเข้าไปแล้ว

“ถ้าพูดได้ขนาดนี้แสดงว่าไม่เป็นอะไรมาก” พลอยยิ้ม

กระท้อนเหล่ในมือพี่สาวไม่มีของฝาก ของเยี่ยม ขนมสักถุงก็ไม่มี รู้สึกผิดหวังอย่างแรง
“ไม่เต็มใจมาเยี่ยมไม่ต้องมาก็ได้” กระท้อนงอนจนแก้มป่อง
พลอยยิ้มรู้ทันทีว่ากระท้อนคงจะงอนที่เธอไม่มีของฝาก
“แม่โทรไปบอกว่าคุณหมอห้ามทานอาหารอย่างอื่นในช่วงนี้ นอกจากข้าวต้มอ่อนๆ กับน้ำสะอาดต้มสุก”

“จริงๆ แม่โทรไปบอกพี่พลอยเขาเอง” คุณยุวดีช่วยพูดสมทบอีกแรง

“น้ำใจ” กระท้อนพูดสั้นๆ รู้สึกเบื่อและเอียนกับข้าวต้มของโรงพยาบาลเต็มที่
“ถ้ามัวห่วงกินแบบนี้แล้วเมื่อไหร่จะหาย เอาไว้หายดีก่อนจะพาไปกินทุกอย่างเลย”

“ทุกอย่างเลยนะ” กระท้อนทวนคำ

“ทุกอย่างที่กระท้อนอยากกิน แต่ห้ามกินเยอะแบบนี้อีกกินแค่พออิ่มจะได้ไม่ต้องมานอนโรงพยาบาลอีกเข้าใจไหม”

กระท้อนเริ่มอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย “ก็ได้ค่ะ”

พลอยเฝ้ากระท้อนจนน้องสาวตัวแสบหลับไปจึงหันมาคุยกับแม่รู้สึกผิดอยู่ในใจที่เธอมีเรื่องใหญ่หลวงปิดบังครอบครัวหากท่านรู้อาจจะเสียใจมาก
“งานของพลอยเป็นยังไงบ้างลูกเหนื่อยไหม ถ้าเหนื่อยก็ขอย้ายกลับกรุงเทพฯสิ” “

ถ้าพลอยคิดจะลาออกจากงานแม่จะว่าอะไรไหมคะ” พลอยกำลังคิดว่าบางทีเธออาจจะไม่กลับไปที่นั่นอีกวาโยบอกว่ารักเธอนักหนาแต่เขากับย่ำยีหัวใจด้วยการพาสาวน้อยลูกครึ่งคนสวยมากกกอดกันในบ้าน

คุณยุวดียิ้ม “เหนื่อยมากก็ลาออกมาอยู่บ้านก่อน หายเหนื่อยค่อยหางานใหม่ก็ได้นี่ลูก พ่อกับแม่เลี้ยงพลอยไหวอยู่แล้ว” พลอยโผเข้ากอดมารดา
“ถ้าแม่รู้ว่าพลอยเป็นลูกที่ไม่ดีอีกต่อไปแม่จะเกลียดพลอยไหมคะ”
“เป็นอะไรไปพลอย” คุณยุวดีลูบปลอยผมบุตรสาวคนโตเบาๆ
“เกิดอะไรขึ้นกับลูก”
พลอยน้ำตาซึมแต่พยายามกั้นมันเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมา “เปล่าค่ะแม่ ไม่มีอะไรพลอยก็พูดไปเรื่อยเปื่อยๆช่วงนี้งานมันกดดันพลอยเลยคิดอยากจะเปลี่ยนงานใหม่”
“แบบนี้นี่เอง ก็แม่บอกแล้วไงลูกใว่าแม่เลี้ยงพลอยได้ไม่ต้องกลับไปทำงานแล้วอยู่บ้านเราพักให้หายเหนื่อย แล้วค่อยเริ่มใหม่”
++++++++++++++++++++++++++++++
พลอยกลับมาอยู่บ้านได้สองสามวันแล้วกระท้อนก็หายดีออกจากโรงพยาบาลมาพักฟื้นต่อที่บ้านแต่ทว่าคุณหมอยังสั่งกำชับเรื่องการรับประทานอาหารให้คนทางบ้านดูแลอย่างใกล้ชิด เพราะมิฉะนั้นเด็กหญิงกระท้อนอาจจะเป็นโรคอ้วนไปจนโตเนื่องจากมีน้ำหนักเกินมาตรฐานอยู่มาก

“พี่พลอยทำไมนั่งซึมๆ คิดถึงใครอยู่เหรอ” กระท้อนเดินมาพร้อมจานใส่แอปเปิ้ลที่ปอกเปลือกแล้วมีเพียงสามชิ้นเท่านั้น

“เปล่า ไม่ได้คิดถึงใครกำลังคิดเมนูลดน้ำหนักให้กระท้อนอยู่”

แอปเปิ้ลที่เหลืออยู่หนึ่งชิ้นจากที่เมื่อสักครู่มีสามชิ้น “กินแอปเปิ้ลนไหมหนูแบ่งให้”

“เหลือชิ้นเดียวกินเถอะเดี๋ยวไม่อิ่ม” พลอยลูบผมน้องสาวด้วยสายตาเอ็นดู

เสียงกริ่งที่หน้าบ้านดังขึ้น กระท้อนรีบฝากจานผลไม้ให้พี่สาวถือ “เดี๋ยวหนูไปดูเอง” กระท้อนรีบวิ่งออกไปดูเพราะคิดว่าอาจจะเป็นเพื่อนบ้านมาเยี่ยมเธอ
ชายหนุ่มรูปร่างสูงแต่งกายสะอาดสะอ้านแต่ที่เด่นที่สุดคงเป็นใบหน้าหล่อของเขานั่นเอง

“พี่พลอยมีผู้ชายมาหา” กระท้อนเสียงมาก่อนตัวในมือหิ้วถุงขนมถุงใหญ่มีทั้งช็อคโกแลต และขนมบเคี้ยวมากมาย พลอยสะดุ้ง และรีบหันกลับมามองในใจคิดว่าคงเป็นเขาอย่างแน่นอน

“อุศเรน!”

พลอยแปลกใจที่ไม่ใช่คนคนนั้น และประหลาดใจที่ผู้มาใหม่กับเป็นอุศเรนเธอกับเขาไม่ได้พบกันเสียหลายปีเพราะเขาไปทำงานที่เมืองนอก
“สบายดีไหมครับพลอย ดูคุณซูบไปนะ” รอยยิ้มของเขายังคงอบอุ่นเช่นเคย
“เชิญนั่งก่อนสิคะ มาได้ยังไง”

“ผมเพิ่งขอย้ายกลับมาอยู่ที่สำนักงานในเมื่องไทย เสียใจด้วยนะเรื่องของรัน” อุศเรนได้ข่าวเรื่องของรันทำให้เขามีความหวังขึ้นมาอีกครั้งและไม่นานเขาก็ขอย้ายกลับมาทำงานที่ประเทศเกิด
“ค่ะ” พลอยยังตื่นเต้นอยู่กับการได้พบเขาอีกครั้ง
“คุณพ่อกับคุณแม่ล่ะ”
“ไปทำบุญที่วัด แต่พลอยอยู่เฝ้ากระท้อนเพราะยังไม่หายดี”
“กระท้อนจ้ำม่ำขึ้นเยอะนะ ก่อนผมไปเพิ่งหัดพูดเอง” แต่ตอนนี้กระท้อนไม่อยู่กำลังเอาขนมไปเก็บในสต๊อกของตัวเอง
“ค่ะ ตอนนี้พูดเก่งและ กินเก่งมากนี่เพิ่งออกจากโรงพยาบาลก็เพราะเรื่องกิน

พลอยกับอุศเรนสบตากันแล้วยิ่งทำให้ชายหนุ่มคิดถึงวันวานในอดีต ที่อุศเรนไปทำงานที่อเมริกาก็เพราะพลอยเขาเป็นคู่แข่งกับรันมาตลอดโดยพลอยไม่รู้มันเป็นความลับระหว่างเขาและรัน แต่ในที่สุดเมื่อพลอยตัดสินใจคบหากับรัน อุศเรนก็ยอมรับในการตัดสินใจของเธอ และจากไปอย่างเงียบๆเขาส่งข่าวให้พลอยรับรู้บ้างๆนานๆครั้ง แต่เขาไม่เคยลืมเธอเมื่อไม่มีรันเพื่อนรักของเขา ความในใจที่ถูกเก็บซ่อนมาอย่างยาวนานควรจะได้รับการเปิดเผยเสียที อุศเรนเป็นผู้ชายหน้าตาดีแน่ล่ะเขาต้องมีผู้หญิงบ้างเพื่อปลดปล่อยอารมณ์ความต้องการของผู้ชาย แต่ความรักเขาไม่เคยมอบให้กับใครอีกเลยนอกจากคนตรงหน้าคนนี้คนเดียว
+++++++++++++++++++++++++++



อัปสรา
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 มิ.ย. 2554, 11:42:06 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 มิ.ย. 2554, 08:01:53 น.

จำนวนการเข้าชม : 8535





<< ตอนที่ 23   
อัปสรา 17 มิ.ย. 2554, 11:43:33 น.
ทำไงดีล่ะ นายอุศเรนเขามาแล้วนายวาโยมัวทำไรอยู่....


อัปสรา 17 มิ.ย. 2554, 11:45:51 น.
สวัสดีค่ะนักอ่านที่น่ารักทุกท่าน อัปสราได้อ่านทุกเม้นนะคะถึงบางทีตอบบ้างไม่ตอบบ้างเพราะไม่ค่อยมีเวลาแต่อ่านทั้งหมดค่ะ ดูท่าทางกระท้อนจะเป็นที่เอ็นดูกว่าใครๆในเรื่องเลยค่ะ


แพรพริมา 17 มิ.ย. 2554, 11:46:54 น.
ชะรอยเราจะเป็นเนื้อคู่ (แบบโพสใกล้ๆ กัน อิอิ)


saralun 17 มิ.ย. 2554, 12:05:35 น.
สมน้ำหน้า พี่โย ดีมั๊ยเนี่ย


nunoi 17 มิ.ย. 2554, 12:16:47 น.
งานเข้าแล้วนายวาโย ทำไมยังไม่มาอีกน่ะ


silverraindrop 17 มิ.ย. 2554, 12:28:10 น.
สมน้ำหน้าวาโยค่ะ


XaWarZd 17 มิ.ย. 2554, 12:49:45 น.
แอบสมน้ำหน้าวาโยด้วยอีกคน


กาซะลองพลัดถิ่น 17 มิ.ย. 2554, 13:50:59 น.
เล่นอะไรไม่เข้าเรื่อง.. เล่นแบบนี้เตียงหักมาหลายรายแล้วน่ะวาโย ....เอ๊ะ..มีคู่แข่งที่น่ากลัวเพิ่มมาอีกคนแล้วเหรอ หุ หุ นายหัวปั่นแน่ ๆ วาโยเอ๋ย


นู๋ปูจ้า 17 มิ.ย. 2554, 14:22:12 น.
เมื่อไหร่จาตามมาซักทีละคะ รอแย่แล้วนะ


แพม 17 มิ.ย. 2554, 14:32:03 น.
ไงล่ะ สมน้ำหน้า


ปูสีน้ำเงิน 17 มิ.ย. 2554, 14:52:42 น.
แอปเปิ้ลน่าจะเขียนแบบนี้นะคะ ไม่น่าจะใช่ "แอปเปลิ้น" นี้นะ
ลองเช็คดูนะคะเพราะปูก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน


lovemuay 17 มิ.ย. 2554, 15:06:36 น.
ตายแระ พี่วาโย คู่แข่งเพิ่มแล้วนะคะ ฮ่าๆๆ
น้องกระท้อนหวานต้องน่าเอ็นดูอยู่แล้วค่ะ ก็น่ารักขนาดเนี้ย..^
^


pattisa 17 มิ.ย. 2554, 16:25:50 น.
สงสัยต้องส่งมาเรียมาให้ขัดขวางอุศเรน 55


อัปสรา 17 มิ.ย. 2554, 16:26:18 น.
อ่านตอนที่ 24 แล้วไปต่อ 25 ได้เลยค่ะ วันนี้เขียนได้สองตอนชดเชยเสาร์อาทิตย์ที่อาจจะไม่ได้อัพ


kaero 17 มิ.ย. 2554, 17:11:10 น.
ซวย สม นายวาโย


SaiParn 17 มิ.ย. 2554, 18:36:45 น.
แว๊กกกกกกกกกก วาโยเอ๋ย งานเข้าแว้ววววว


หมู้หมู 17 มิ.ย. 2554, 19:17:08 น.
สม อีตาโย


ปลาวาฬสีน้ำเงิน 17 มิ.ย. 2554, 21:01:42 น.
ผลไม้ มีชื่อว่า "แอปเปิ้ล" นะคะ ไม่ใช่ แอปเปลื้น ค่ะ อ่านแล้วสนุกแต่ทำให้เสียอารมณ์ ด้วยตัวสะกดผิด ต่างๆ


kaze 18 มิ.ย. 2554, 00:47:25 น.
ย่อหน้าสุดท้ายค่ะ ความหมายกำกวม...
รอบแรกอ่านไป...เอ๊ะ...หรือว่าอุศเรนกับรันจะ...สีม่วงกันน้า...
อ่านรอบที่สอง อ้าว....เข้าใจผิดใช่ปะเนี่ย 5555

"พลอยไม่รู้มันเป็นความรักระหว่างเขาและรัน"
น่าจะเป็น"ความลับ" มากกว่า "ความรักนะคะ
อ่านแล้วขนลุกอ่า....


โคลเวอร์ 22 ต.ค. 2554, 03:37:58 น.
หวา เรามาช้าไป T+T


ChaCha 27 ธ.ค. 2554, 16:51:24 น.
สนุกทุกเรื่องเลยค่ะ ไม่ได้เม้นท์ทุกเรื่อง แต่ก็อยากบอกว่า เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะค่า :)


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account