พายุรักซาตานร้าย
Tags: ซาตาน
ตอน: ตอนที่ 23
ตอนที่ 23 บรรยากาศยามเช้า ลมเย็นๆพัดมาจากเชิงเขาทางทิศเหนือของไร่ หนุ่มสาวชาวไร่หลายคนเดินผ่านประตูทางเข้าไร่ล้วนแต่เหลียวหลังกลับไปมองเจ้าของไร่หนุ่มสาวที่ดูเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยกทั้งคู่กำลังตักบาตรพระสงฆ์สามรูปด้วยท่าทีสงบ
“เธอว่าไหมถ้านายของเรากับคุณนายคนสวยมีลูก ลูกคงจะน่ารักน่าเอ็นดูนะ”
“จริงด้วยผู้ชายก็หล่อ ผู้หญิงก็สวย”
เสียงซุบซิบของคนงานสาวแม้จะพยายามพูดกันเบาๆแต่วาโยก็ได้ยินเขาลอบยิ้มแล้วคิดอยู่ในใจเหมื่อนกันว่าคงจะจริงตามนั้นหากเขามีลูกกับพลอยคงเป็นเด็กที่น่ารักคนหนึ่ง คิดๆไปแล้ววาโยก็อยากจะมีทายาท
หลังจากพระสงฆ์ออกเดินไปอย่างช้าๆ ด้วยท่าทีสงบ “เป็นอะไรไปคะคุณยิ้มอะไร”
“คุณว่าถ้าเรามีลูกด้วยกันลูกของเราจะน่ารักไหมครับ”
ถาดใส่อาหารสำหรับใส่บาตรแทบจะล่วงจากมือของพลอยใบหน้าขาวเริ่มแดงตั้งแต่โหนกแก้มเรื่อยไปจนกระทั่งถึงใบหู
“ถามอะไรแบบนี้คะ”
“ไม่ถามแบบนี้ตรงนี้ก็ได้คุณคงจะอาย เอาไว้ถามตอนอยู่ในห้องนอนกันสองคนดีกว่า”
“บ้าจริง” พลอยรีบเดินนำหน้า
“ว่าแต่ตอนใส่บาตรคุณอธิฐานอะไรบ้าง เกี่ยวกับผมหรือเปล่าอย่างเช่นขอให้เราอยู่กันไปจนแก่เฒ่า หรือไม่ก็ชาติหน้าให้เราได้เกิดมาเป็นคู่กันอีก”
“เปล่าค่ะ” พลอยตอบน้ำเสียงเรียบๆ
“ถ้าอย่างนั้นคุณอธิฐานอะไร ผมถามได้ไหมครับ”
“ได้ค่ะ ก็ขอหลายอย่างพลอยขอให้ดวงวิญญาณของพี่รันเขาไปสู่สุคติ แล้วก็....”
ร่างสูงโปร่งก้าวท้าวไวๆ ทั้งที่พลอยยังพูดไม่ทันจะจบ “ผมขอตัวเข้าไปในไร่ก่อน คุณเข้าบ้านไปพักผ่อนนะ”
“อะไรของเขายังพูดไม่ทันจบเลย” พลอยแค่ขอให้เธอและรันหมดสิ้นเวรกรรมต่อกันในชาตินี้
“ทำงอนไปได้” พลอยสั่นศีรษะ
++++++++++++++++++++++
วาโยเข้าไปที่ไร่แตงโมต่อจากนั้นก็เกิดอาการไม่พอใจแตงโมลูกหนึ่งเพราะเห็นมันเป็นหน้าของนายรัน
“ตายไปแล้วนายยังไม่หยุดก่อปัญหาให้ฉันอีกเหรอ” ลูกแตงโมขนาดย่อมถูกเตะจนลอยลิ่วและไปถูกใครคนๆหนึ่งอย่างจัง
“โอ๊ย!”
เมื่อวาโยเงยหน้าขึ้นมามองก็พบว่า “มาเรีย มาได้ยังไง” วาโยยิ้มแล้วรีบวิ่งไปหาหญิงสาวทันที
“มาถึงก็ถูกต้อนรับด้วยลูกแตงโมจนจุกไปหมด โหดร้ายจริงๆ”
สาวลูกครึ่งไทย-สวิทซ หุ่นนางแบบมองค้อนแล้วทักทายวาโยแบบฝรั่งทำกัน เธอเป็นลูกของน้าพรน้องสาวแท้ๆของแม่วาโยมาเรียมีหน้าตากระเดียดไปทางฝรั่งแต่พูดไทยชัดแจ๋วเพราะน้าพรบังคับให้เรียนภาษาไทยมาตั้งแต่เด็ก
“ทำแบบนี้อีกแล้วบอกแล้วไงว่าคนไทยเขาถือ แล้วจะมาที่ไร่ทำไมไม่บอกจะได้ไปรับ”
มาเรียยิ้มหวานใส่“ไม่เห็นจะต้องให้ยุ่งยาก ก็มาเกือบทุกปีอยู่แล้วให้รถของสนามบินมาส่งง่ายจะตายไป”
วาโยรีบช่วยมาเรียถือสัมภาระ “ไปบ้านก่อนมาเหนื่อยๆ”
“แล้วคุณป้าล่ะท่านอยู่ไหม”
“ไม่อยู่ไปวิปัสนาอีกสองเดือนถึงจะกลับ แถมยังขู่อีกว่าหากพี่ไปรับกลับหรือไปตามเฝ้าอย่างครั้งที่แล้ว จะบวชชีพารหมณ์ตลอดชีวิตไปเลย”
“น่าสงสารจังอย่างนี้เรียกว่าถูกตัดหางปล่อยวัดใช่ไหม ก็เหงาแย่สิต้องอยู่คนเดียว”
“จริงๆ ช่วงนี้ก็ไม่ค่อยเหงาเท่าไหร่มีเรื่องยุ่งๆอยู่หลายเรื่อง ที่สำคัญมีผู้หญิงที่ทำให้พี่หัวยุ่งอยู่ด้วยอีกหนึ่งคน”
“หัวยุ่งเพราะเรื่องในมุ้งหรือว่ายุ่งเพราะเรื่องอื่นคะ”
“ยัยมาเรียชักจะแก่นแก้วมากไปแล้วนะ”
มาเรียทำสีหน้าอยากรู้อยากเห็น “ใครกันนะที่สอยพี่วาโยลงจากคานได้แล้ว” มาเรียหัวเราะเสียงดัง
“พี่ไม่ได้แก่เกินแกงขนาดนั้นนะแค่ย่างสามสิบเอง ผู้ชายวัยนี้กำลังเป็นหนุ่มเต็มตัวต่างหาก”
มาเรียไหวไหล่ “ไม่เห็นได้การ์ดเชิญเลย” เธอเริ่มต่อว่าและเมื่อเดินผ่านแปลงปลูกองุ่นมาเรียก็เอื้อมมือไปเด็ดองุ่นพวงโตส่งเข้าปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย
“ยังไม่ได้แต่งงาน แต่จดทะเบียนกันแล้ว”
“ทำไมมันดูยุ่งๆนะ” มาเรียสั่นศีรษะเหมือนกับว่าปวดหัวจากนั้นเด็ดองุ่นสีดำเม็ดโตเข้าปาก“หวาน กรอบ”
“กินเข้าไปได้ยังไงยังไม่ได้ล้างเลย”
“ก็มันปลอดสารพิษไม่ใช่เหรอ” มาเรียรีบเถียงแล้วกินต่ออย่างเอร็ดอร่อย
“ปลอดสารพิษ แต่ไม่ได้ปลอดฝุ่นเดี๋ยวให้คนงานมาเก็บไปให้ที่บ้านก็ได้”
“ไม่อร่อย ต้องเด็ดกินจากต้นแบบนี้”
“ตามใจ”
“เล่าให้ฟังหน่อยผู้หญิงที่เอาชนะใจพี่วาโยเขาเป็นใคร นิสัยยังไง”
ระหว่างทางกว่าจะถึงบ้านสองพี่น้องก็คุยกันในเรื่องของพลอยจนองุ่นเริ่มจะหมดพวก มาเรียหัวเราะออกมาเสียงดัง
“เอาไปเขียนนิยายดีกว่าพล็อตเรื่องสนุกดีพระเอกบ้า นางเอกจี้” มาเรียมีอาชีพเสริมเป็นนักเขียนนิยายอิสระ
“นี่มันเรื่องจริงไม่ใช่นิยายนะมันชีวิตของพี่”
“ทำไมชีวิตรักของพี่มันถึงได้อลเวงแบบนี้”
“ไม่รู้เหมือนกัน”
วาโยมองน้องสาวอีกครั้งพึ่งสักเกตว่ามาเรียสวยขึ้นมากและเป็นสาวเต็มตัว แต่ในสายตาเขายังชอบผู้หญิงไทยแท้ใบหน้าคมๆหวานๆอย่างพลอยมากกว่า
“ช่วยอะไรหน่อยสิ” วาโยมองหน้ามาเรียอย่างมีความหมาย
“เรื่องอะไร” มาเรียไหวไหล่
“เอาหูมาสิ” สิ่งที่วาโยขอความช่วยเหลือจากมาเรียทำให้เธอหัวเราะเสียงดัง
“อย่าหัวเราะสิ ตกลงจะช่วยรึเปล่า” วาโยทำหน้าครึม
“ช่วยก็ได้ แต่ว่าถ้ายิ่งช่วยยิ่งยุ่งไม่รู้ด้วยนะแก้เอาเอง”
“แค่ตกลงช่วยพี่ก็พอใจแล้ว” วาโยลอบยิ้มอยากรู้นักว่าพลอยจะทำหน้าอย่างไร
วาโยพามาเรียมาถึงบ้านแล้วพบว่าในบ้านมีแขกไม่ได้รับเชิญอยู่หนึ่งคน แถมเป็นคนที่เขาไม่ชอบหน้าเอามากๆ “มันจะมาฟ้องพลอยหรือไงวะว่าเราบุกไปเอาเรื่องมันมาเมื่อวันก่อน” วาโยกำหมัดแต่ตีสีหน้าเรียบเฉย
“เป็นอะไรไปพี่วาโย แล้วผู้หญิงกับผู้ชายคู่นั้นใคร” มาเรียมองอย่างสนใน
“ผู้หญิงคนนั้นนะพลอยญาวี เมียพี่เอง ส่วนไอ้หน้าตี่ที่หล่อน้อยกว่าพี่คนนั้นชื่อนายนรินเป็นเจ้าของไร่สัปปะรดข้างๆ ที่รู้จักกับพลอยมาก่อน สงสัยจะเข้ามาตีท้ายครัว”
“ขนาดนั้นเชียว” มาเรียมองตาม “ว่าแต่เขามาตีท้ายครัวบ้านพี่ทำไมล่ะ” มาเรียรู้ภาษไทยมากแต่สำนวนกระเทียบเปรียบเปรย หรือพวกคำสุภาษิต คำพังเพย เธอยังไม่ค่อยเข้าใจนัก
“ไม่ใช่อย่างนั้น หมายถึงว่ามันจ้องจะมาจีบเมียพี่”
“ขนาดนั้นเชียว” มาเรียทำตาโต
“เข้าใจแล้วใช่ไหมครับคุณพลอยเรื่องทั้งหมดที่ผมเล่าให้ฟัง”
นรินลงทุนข้ามรั้วมาหาพลอยเพราะไม่อยากให้พลอยเข้าใจเขาผิดทั้งเรื่องที่เธอใส่ยาปลุกเซ็กส์ในน้ำสับปะรดซึ่งตอนนี้เขารู้แล้วว่าเป็นฝีมือของทองขาว รวมถึงผลผลิตที่หายไปจำนวนมากเพราะทองขาวกับพวกลูกน้องในไร่อีกหลายคนร่วมกันวางแผนไม่ได้เป็นฝีมือของวาโยหรือลูกน้อง
“ค่ะ การเลี้ยงคนผิดไว้ใจคนผิดทำให้มีผลเสียมากมายเลยนะคะ”
“ใช่ครับ ผมดีใจมากที่คุณพลอยเข้าใจ”
พลอยยิ้มหวานให้เป็นการตอบรับ จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงกะแอมกะไอเหมือนอะไรติดคอ
“คุณนรินวันนี้ข้ามฝั่งมาเลยนะครับ” เขาพูดยิ้มๆในใจอยากจะเหวี่ยงนรินกลับไปที่ไร่เสียเดี๋ยวนี้
“ต้องขอโทษนะครับคุณวาโย ที่ผมเข้ามาไม่ได้ขออนุญาตคุณก่อนพอดีมีเรื่องสำคัญต้องมาพบคุณพลอย” นรินรู้เรื่องราวที่ทองขาวก่อขึ้นจากทางตำรวจเขาเข้าใจวาโยมากขึ้นจึงไม่คิดอคติเหมือนแต่ก่อน
“ไม่เป็นไรครั้งนี้ผมไม่ว่า แต่อย่าแอบย่องเข้ามาแบบนี้บ่อยๆ ก็แล้วกันเพราะผมไม่ชอบตีแมว”
“แล้วทำไมต้องตีแมวคะพี่วาโย” มาเรียถาม
“เอาไว้เดี๋ยวค่อยอธิบาย”
พลอยเริ่มหันมาสนใจมาเรีย สาวสวยคนนี้เป็นใครในขณะที่นรินก็เริ่มสนใจหญิงสาวที่มาใหม่เช่นกัน
“แขกมาบ้านไปเอาน้ำมาเสริฟท์หน่อยสิคุณ” ได้ทีใช้เสียเลยวาโยเห็นว่าอุ่นไม่อยู่
“ค่ะ” พลอยเดินเข้าไปในครัว
วาโยมองแก้วน้ำของนริน “น้ำเกือบจะหมดแก้วแล้วไม่ใช่เหรอครับยังไม่กลับอีกเหรอ”
“เอ่อ..ผมก็กำลังจะกลับแล้วครับ”นรินกลืนน้ำลายลงคอ
“ก็ดีครับ...ภรรยาผมๆ เธอควรมีเวลาพักผ่อนมากๆร่างกายจะได้แข็งแรงช่วงนี้หมอสั่งให้พักมากๆ”
“คุณพลอยท้องเหรอครับ” นรินมีสีหน้าประหลาดใจ
วาโยไม่ตอบเขายิ้มแทน ในใจก็คิดว่าเขาไม่ได้โกหกนรินอยากเข้าใจผิดเองช่วยไม่ได้
“ดีใจด้วยนะครับ คุณช่างโชคดีจริงๆ” นรินรู้สึกหมดหวังแต่ฝืนยิ้ม
“ครับ ผมก็ดีใจเช่นกัน”
มาเรียมองพี่ชายแปลกๆ นึกในใจว่าท่าทางวาโยจะเป็นเอามาก หึงเมียจนตาลาย
พลอยนำน้ำมาเสริฟให้มาเรียแล้วยิ้มให้อย่างเป็นมิตร แต่ในใจก็ยังสงสัยว่าสาวน้อยผมบลอนซแสนสวยเป็นใครจากนั้นก็เดินอ้อมไปหานรินกำลังจะเติมน้ำให้เขา
“ไม่เป็นไรครับคุณพลอยผมกำลังจะกลับพอดี”
“ทำไมจะรีบกลับนักล่ะคะ อยู่ทานข้าวกลางวันด้วยกันก่อนสิคะ”
“ไม่ดีกว่าครับผมมีงานต้องไปทำอีก”
“ดีครับพอดีผมไม่ได้บอกอุ่นเอาไว้ว่ามีแขก อุ่นคงไม่ได้เตรียมอาหารเอาไว้ต้อนรับ”
“คุณวาโย!” น้ำเสียงพลอยดูดุชนิดที่ว่าวาโยหน้าสลดไปนิดหนึ่งแล้วเงียบไม่กล้าพูดอะไรต่อ
“แต่พลอยสั่งให้อุ่นเตรียมกับข้าวเพิ่มได้ค่ะ ทานข้าวกันก่อนนะคะ” พลอยพยายามทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดี
“ไม่เป็นไรดีกว่าครับ” นรินออกจะอึดอัดเมื่อรู้ว่าเจ้าของเขาหวงขนาดไหน แค่พลอยเดินไปในครัวไอ้หมอนี่มันก็แยกเขี้ยวใส่เขาเตรียมตัวจะกัดเต็มที่ หากไม่มีบุคคลที่สามนั่งอยู่เขาคงต้องถูกกัดแล้วรีบไปฉีดยาแก้พิษสุนัขบ้า
“ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจค่ะ”
“กลับเลยละกันครับคุณพลอย คุณวาโย” นรินมองเลยวาโยไปอีกนิด “คุณเอ่อ...”
“มาเรียค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก” มาเรียยื่นแขนมา
นรินจึงยื่นมือมาสัมผัสทำความรู้จักในแบบของมาเรีย
วาโยมองหน้านรินหึงเมียหวงน้องดูท่าทางเตรียมพร้อมจะลุกขึ้นจับนรินเหวี่ยงได้ทุกเวลา
“จะกลับก็รีบกลับสิครับ” วาโยมองหน้า
“ผมไปดีกว่าครับรู้สึกอากาศแถวนี้ดูจะร้อนไปสักหน่อย” จากนั้นเขาก็รีบกลับไป
คราวนี้จึงเหลือหนึ่งหนุ่มกับอีกสองสาว
“พลอยนี่คุณมาเรียเขาจะมาพักอยู่กับเราสักสองอาทิตย์” วาโยไม่ยอมพูดว่าเป็นน้องสาว
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”พลอยพูดก่อนทั้งสองสาวก็ยิ้มให้กันอย่างเป็นมิตร
“มาเรียไปกันเถอะครับว่าแต่จะพักที่ห้องไหนดีห้องคุณแม่หรือว่าห้องพี่ดี” เขาจูงมาเรียพร้อมยกกระเป๋าของเธอไปพลอยมองตามด้วยความสงสัย
“เชอะ นึกว่าจะหึงเหรอ” พลอยเก็บแก้วเข้าไปไว้ในครัวไม่วายชำเรืองว่าทั้งสองเดินไปทางไหน
+++++++++++++++++++++++++++
เด็กหญิงร่างกลมกำลังนอนร้องโอดโอยอยู่ภายในห้อง เธอมีอาการปวดท้องอย่างรุนแรงคาดว่าอาจจะเกิดจากรับประทานอาหารมากเกินขนาด เมื่อวานนี้กระท้อนไปงานวันเกิดของเพื่อนข้างบ้าน ก็แค่กินเค๊กวันเกิดไปสองชิ้น เพราะเพื่อนอีกคนไม่ยอมกินกระท้อนเสียดายจึงช่วยกินแทน ไอศกรีมรสช็อกโกแลตสามลูก บาร์บีคิวหมูสามไม้คิดจะต่อสี่แต่เห็นว่าคิวยาว ครัวซองกินไปหนึ่งชิ้นไม่ถูกปากเพราะไม่มีใส้ แล้วก็ข้าวผัดปูในงานเลี้ยงตบท้ายด้วยอย่างอื่นอีกอย่างละนิดอย่างละหน่อยแต่ที่กินไปเยอะคือน้ำอัดลม “แม่ขาหนูปวดท้องไม่ไหวแล้วค่ะ หนูจะตายไหมคะ” คุณยุวดีมองบุตรสาวด้วยความรู้สึกสงสาร
“ไม่ตายหรอกลูก แต่แม่ว่าต้องพาเราไปหาหมอแล้วล่ะคงจะกินมากเกินไป หรือไม่ก็อาหารเป็นพิษ”
“หนูจะได้เห็นหน้าพี่พลอยเป็นครั้งสุดท้ายไหมคะ” กระท้อนเริ่มอ้อน ม้วนตัวเข้าหากันแล้วร้องโอดโอย
“ก็แม่บอกแล้วว่ายังไงก็ไม่ตาย แต่คงได้กินน้ำเกลือแทนข้าวไปหลายวันเดี๋ยวแม่พาไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย” คุณยุวดีรีบประคองบุตรสาวให้ลุกขึ้น
“หนูคิดถึงพี่ อยากให้พี่พลอยมาอยู่กับหนูตอนไม่สบาย”
“แม่จะโทรบอกพี่พลอยให้ พรุ่งนี้เสาร์-อาทิตย์พี่เขาคงกลับมากรุงเทพฯได้”
“เร็วๆนะแม่เดี๋ยวหนูตายก่อนไม่ได้เจอหน้าพี่”
“บอกแล้วไงว่าแค่นี้ไม่ตายหรอก แต่ถ้ายังพูดไม่หยุดไม่แน่นะ”
กระท้อนจึงหยุดพูด “ร้องก็ไม่ได้เหรอคะ หนูปวดท้องนี่”
คนเป็นแม่ไม่รู้ว่าจะสมน้ำหน้าหรือว่าสงสารที่กินเข้าไปเยอะจนเป็นแบบนี้ “ร้องได้แต่ห้ามพูด”
เป็นอันว่ากระท้อนเกิดกรดในกระเพาะอาหารจริงๆ อีกทั้งยังเกิดอาหารเป็นพิษคงเป็นเพราะเธอทานเยอะเกินขนาดและทานหลายอย่างพร้อมๆกันนั่นเอง คุณหมอจึงสั่งให้นอนโรงพยาบาลเพื่อรอดูอาการก่อนซึ่งกระท้อนร้องไห้เป็นการใหญ่เพราะไม่เคยนอนโรงพยาบาลอีกทั้งทำใจไม่ค่อยได้ที่ทางโรงพยาบาลให้กินแต่ข้าวต้มที่มีแต่น้ำเยอะๆหมูสับนิดหน่อยบดเกือบละเอียดรสชาติก็จืดยังกับน้ำเปล่า
+++++++++++++++++++++++
“เธอว่าไหมถ้านายของเรากับคุณนายคนสวยมีลูก ลูกคงจะน่ารักน่าเอ็นดูนะ”
“จริงด้วยผู้ชายก็หล่อ ผู้หญิงก็สวย”
เสียงซุบซิบของคนงานสาวแม้จะพยายามพูดกันเบาๆแต่วาโยก็ได้ยินเขาลอบยิ้มแล้วคิดอยู่ในใจเหมื่อนกันว่าคงจะจริงตามนั้นหากเขามีลูกกับพลอยคงเป็นเด็กที่น่ารักคนหนึ่ง คิดๆไปแล้ววาโยก็อยากจะมีทายาท
หลังจากพระสงฆ์ออกเดินไปอย่างช้าๆ ด้วยท่าทีสงบ “เป็นอะไรไปคะคุณยิ้มอะไร”
“คุณว่าถ้าเรามีลูกด้วยกันลูกของเราจะน่ารักไหมครับ”
ถาดใส่อาหารสำหรับใส่บาตรแทบจะล่วงจากมือของพลอยใบหน้าขาวเริ่มแดงตั้งแต่โหนกแก้มเรื่อยไปจนกระทั่งถึงใบหู
“ถามอะไรแบบนี้คะ”
“ไม่ถามแบบนี้ตรงนี้ก็ได้คุณคงจะอาย เอาไว้ถามตอนอยู่ในห้องนอนกันสองคนดีกว่า”
“บ้าจริง” พลอยรีบเดินนำหน้า
“ว่าแต่ตอนใส่บาตรคุณอธิฐานอะไรบ้าง เกี่ยวกับผมหรือเปล่าอย่างเช่นขอให้เราอยู่กันไปจนแก่เฒ่า หรือไม่ก็ชาติหน้าให้เราได้เกิดมาเป็นคู่กันอีก”
“เปล่าค่ะ” พลอยตอบน้ำเสียงเรียบๆ
“ถ้าอย่างนั้นคุณอธิฐานอะไร ผมถามได้ไหมครับ”
“ได้ค่ะ ก็ขอหลายอย่างพลอยขอให้ดวงวิญญาณของพี่รันเขาไปสู่สุคติ แล้วก็....”
ร่างสูงโปร่งก้าวท้าวไวๆ ทั้งที่พลอยยังพูดไม่ทันจะจบ “ผมขอตัวเข้าไปในไร่ก่อน คุณเข้าบ้านไปพักผ่อนนะ”
“อะไรของเขายังพูดไม่ทันจบเลย” พลอยแค่ขอให้เธอและรันหมดสิ้นเวรกรรมต่อกันในชาตินี้
“ทำงอนไปได้” พลอยสั่นศีรษะ
++++++++++++++++++++++
วาโยเข้าไปที่ไร่แตงโมต่อจากนั้นก็เกิดอาการไม่พอใจแตงโมลูกหนึ่งเพราะเห็นมันเป็นหน้าของนายรัน
“ตายไปแล้วนายยังไม่หยุดก่อปัญหาให้ฉันอีกเหรอ” ลูกแตงโมขนาดย่อมถูกเตะจนลอยลิ่วและไปถูกใครคนๆหนึ่งอย่างจัง
“โอ๊ย!”
เมื่อวาโยเงยหน้าขึ้นมามองก็พบว่า “มาเรีย มาได้ยังไง” วาโยยิ้มแล้วรีบวิ่งไปหาหญิงสาวทันที
“มาถึงก็ถูกต้อนรับด้วยลูกแตงโมจนจุกไปหมด โหดร้ายจริงๆ”
สาวลูกครึ่งไทย-สวิทซ หุ่นนางแบบมองค้อนแล้วทักทายวาโยแบบฝรั่งทำกัน เธอเป็นลูกของน้าพรน้องสาวแท้ๆของแม่วาโยมาเรียมีหน้าตากระเดียดไปทางฝรั่งแต่พูดไทยชัดแจ๋วเพราะน้าพรบังคับให้เรียนภาษาไทยมาตั้งแต่เด็ก
“ทำแบบนี้อีกแล้วบอกแล้วไงว่าคนไทยเขาถือ แล้วจะมาที่ไร่ทำไมไม่บอกจะได้ไปรับ”
มาเรียยิ้มหวานใส่“ไม่เห็นจะต้องให้ยุ่งยาก ก็มาเกือบทุกปีอยู่แล้วให้รถของสนามบินมาส่งง่ายจะตายไป”
วาโยรีบช่วยมาเรียถือสัมภาระ “ไปบ้านก่อนมาเหนื่อยๆ”
“แล้วคุณป้าล่ะท่านอยู่ไหม”
“ไม่อยู่ไปวิปัสนาอีกสองเดือนถึงจะกลับ แถมยังขู่อีกว่าหากพี่ไปรับกลับหรือไปตามเฝ้าอย่างครั้งที่แล้ว จะบวชชีพารหมณ์ตลอดชีวิตไปเลย”
“น่าสงสารจังอย่างนี้เรียกว่าถูกตัดหางปล่อยวัดใช่ไหม ก็เหงาแย่สิต้องอยู่คนเดียว”
“จริงๆ ช่วงนี้ก็ไม่ค่อยเหงาเท่าไหร่มีเรื่องยุ่งๆอยู่หลายเรื่อง ที่สำคัญมีผู้หญิงที่ทำให้พี่หัวยุ่งอยู่ด้วยอีกหนึ่งคน”
“หัวยุ่งเพราะเรื่องในมุ้งหรือว่ายุ่งเพราะเรื่องอื่นคะ”
“ยัยมาเรียชักจะแก่นแก้วมากไปแล้วนะ”
มาเรียทำสีหน้าอยากรู้อยากเห็น “ใครกันนะที่สอยพี่วาโยลงจากคานได้แล้ว” มาเรียหัวเราะเสียงดัง
“พี่ไม่ได้แก่เกินแกงขนาดนั้นนะแค่ย่างสามสิบเอง ผู้ชายวัยนี้กำลังเป็นหนุ่มเต็มตัวต่างหาก”
มาเรียไหวไหล่ “ไม่เห็นได้การ์ดเชิญเลย” เธอเริ่มต่อว่าและเมื่อเดินผ่านแปลงปลูกองุ่นมาเรียก็เอื้อมมือไปเด็ดองุ่นพวงโตส่งเข้าปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย
“ยังไม่ได้แต่งงาน แต่จดทะเบียนกันแล้ว”
“ทำไมมันดูยุ่งๆนะ” มาเรียสั่นศีรษะเหมือนกับว่าปวดหัวจากนั้นเด็ดองุ่นสีดำเม็ดโตเข้าปาก“หวาน กรอบ”
“กินเข้าไปได้ยังไงยังไม่ได้ล้างเลย”
“ก็มันปลอดสารพิษไม่ใช่เหรอ” มาเรียรีบเถียงแล้วกินต่ออย่างเอร็ดอร่อย
“ปลอดสารพิษ แต่ไม่ได้ปลอดฝุ่นเดี๋ยวให้คนงานมาเก็บไปให้ที่บ้านก็ได้”
“ไม่อร่อย ต้องเด็ดกินจากต้นแบบนี้”
“ตามใจ”
“เล่าให้ฟังหน่อยผู้หญิงที่เอาชนะใจพี่วาโยเขาเป็นใคร นิสัยยังไง”
ระหว่างทางกว่าจะถึงบ้านสองพี่น้องก็คุยกันในเรื่องของพลอยจนองุ่นเริ่มจะหมดพวก มาเรียหัวเราะออกมาเสียงดัง
“เอาไปเขียนนิยายดีกว่าพล็อตเรื่องสนุกดีพระเอกบ้า นางเอกจี้” มาเรียมีอาชีพเสริมเป็นนักเขียนนิยายอิสระ
“นี่มันเรื่องจริงไม่ใช่นิยายนะมันชีวิตของพี่”
“ทำไมชีวิตรักของพี่มันถึงได้อลเวงแบบนี้”
“ไม่รู้เหมือนกัน”
วาโยมองน้องสาวอีกครั้งพึ่งสักเกตว่ามาเรียสวยขึ้นมากและเป็นสาวเต็มตัว แต่ในสายตาเขายังชอบผู้หญิงไทยแท้ใบหน้าคมๆหวานๆอย่างพลอยมากกว่า
“ช่วยอะไรหน่อยสิ” วาโยมองหน้ามาเรียอย่างมีความหมาย
“เรื่องอะไร” มาเรียไหวไหล่
“เอาหูมาสิ” สิ่งที่วาโยขอความช่วยเหลือจากมาเรียทำให้เธอหัวเราะเสียงดัง
“อย่าหัวเราะสิ ตกลงจะช่วยรึเปล่า” วาโยทำหน้าครึม
“ช่วยก็ได้ แต่ว่าถ้ายิ่งช่วยยิ่งยุ่งไม่รู้ด้วยนะแก้เอาเอง”
“แค่ตกลงช่วยพี่ก็พอใจแล้ว” วาโยลอบยิ้มอยากรู้นักว่าพลอยจะทำหน้าอย่างไร
วาโยพามาเรียมาถึงบ้านแล้วพบว่าในบ้านมีแขกไม่ได้รับเชิญอยู่หนึ่งคน แถมเป็นคนที่เขาไม่ชอบหน้าเอามากๆ “มันจะมาฟ้องพลอยหรือไงวะว่าเราบุกไปเอาเรื่องมันมาเมื่อวันก่อน” วาโยกำหมัดแต่ตีสีหน้าเรียบเฉย
“เป็นอะไรไปพี่วาโย แล้วผู้หญิงกับผู้ชายคู่นั้นใคร” มาเรียมองอย่างสนใน
“ผู้หญิงคนนั้นนะพลอยญาวี เมียพี่เอง ส่วนไอ้หน้าตี่ที่หล่อน้อยกว่าพี่คนนั้นชื่อนายนรินเป็นเจ้าของไร่สัปปะรดข้างๆ ที่รู้จักกับพลอยมาก่อน สงสัยจะเข้ามาตีท้ายครัว”
“ขนาดนั้นเชียว” มาเรียมองตาม “ว่าแต่เขามาตีท้ายครัวบ้านพี่ทำไมล่ะ” มาเรียรู้ภาษไทยมากแต่สำนวนกระเทียบเปรียบเปรย หรือพวกคำสุภาษิต คำพังเพย เธอยังไม่ค่อยเข้าใจนัก
“ไม่ใช่อย่างนั้น หมายถึงว่ามันจ้องจะมาจีบเมียพี่”
“ขนาดนั้นเชียว” มาเรียทำตาโต
“เข้าใจแล้วใช่ไหมครับคุณพลอยเรื่องทั้งหมดที่ผมเล่าให้ฟัง”
นรินลงทุนข้ามรั้วมาหาพลอยเพราะไม่อยากให้พลอยเข้าใจเขาผิดทั้งเรื่องที่เธอใส่ยาปลุกเซ็กส์ในน้ำสับปะรดซึ่งตอนนี้เขารู้แล้วว่าเป็นฝีมือของทองขาว รวมถึงผลผลิตที่หายไปจำนวนมากเพราะทองขาวกับพวกลูกน้องในไร่อีกหลายคนร่วมกันวางแผนไม่ได้เป็นฝีมือของวาโยหรือลูกน้อง
“ค่ะ การเลี้ยงคนผิดไว้ใจคนผิดทำให้มีผลเสียมากมายเลยนะคะ”
“ใช่ครับ ผมดีใจมากที่คุณพลอยเข้าใจ”
พลอยยิ้มหวานให้เป็นการตอบรับ จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงกะแอมกะไอเหมือนอะไรติดคอ
“คุณนรินวันนี้ข้ามฝั่งมาเลยนะครับ” เขาพูดยิ้มๆในใจอยากจะเหวี่ยงนรินกลับไปที่ไร่เสียเดี๋ยวนี้
“ต้องขอโทษนะครับคุณวาโย ที่ผมเข้ามาไม่ได้ขออนุญาตคุณก่อนพอดีมีเรื่องสำคัญต้องมาพบคุณพลอย” นรินรู้เรื่องราวที่ทองขาวก่อขึ้นจากทางตำรวจเขาเข้าใจวาโยมากขึ้นจึงไม่คิดอคติเหมือนแต่ก่อน
“ไม่เป็นไรครั้งนี้ผมไม่ว่า แต่อย่าแอบย่องเข้ามาแบบนี้บ่อยๆ ก็แล้วกันเพราะผมไม่ชอบตีแมว”
“แล้วทำไมต้องตีแมวคะพี่วาโย” มาเรียถาม
“เอาไว้เดี๋ยวค่อยอธิบาย”
พลอยเริ่มหันมาสนใจมาเรีย สาวสวยคนนี้เป็นใครในขณะที่นรินก็เริ่มสนใจหญิงสาวที่มาใหม่เช่นกัน
“แขกมาบ้านไปเอาน้ำมาเสริฟท์หน่อยสิคุณ” ได้ทีใช้เสียเลยวาโยเห็นว่าอุ่นไม่อยู่
“ค่ะ” พลอยเดินเข้าไปในครัว
วาโยมองแก้วน้ำของนริน “น้ำเกือบจะหมดแก้วแล้วไม่ใช่เหรอครับยังไม่กลับอีกเหรอ”
“เอ่อ..ผมก็กำลังจะกลับแล้วครับ”นรินกลืนน้ำลายลงคอ
“ก็ดีครับ...ภรรยาผมๆ เธอควรมีเวลาพักผ่อนมากๆร่างกายจะได้แข็งแรงช่วงนี้หมอสั่งให้พักมากๆ”
“คุณพลอยท้องเหรอครับ” นรินมีสีหน้าประหลาดใจ
วาโยไม่ตอบเขายิ้มแทน ในใจก็คิดว่าเขาไม่ได้โกหกนรินอยากเข้าใจผิดเองช่วยไม่ได้
“ดีใจด้วยนะครับ คุณช่างโชคดีจริงๆ” นรินรู้สึกหมดหวังแต่ฝืนยิ้ม
“ครับ ผมก็ดีใจเช่นกัน”
มาเรียมองพี่ชายแปลกๆ นึกในใจว่าท่าทางวาโยจะเป็นเอามาก หึงเมียจนตาลาย
พลอยนำน้ำมาเสริฟให้มาเรียแล้วยิ้มให้อย่างเป็นมิตร แต่ในใจก็ยังสงสัยว่าสาวน้อยผมบลอนซแสนสวยเป็นใครจากนั้นก็เดินอ้อมไปหานรินกำลังจะเติมน้ำให้เขา
“ไม่เป็นไรครับคุณพลอยผมกำลังจะกลับพอดี”
“ทำไมจะรีบกลับนักล่ะคะ อยู่ทานข้าวกลางวันด้วยกันก่อนสิคะ”
“ไม่ดีกว่าครับผมมีงานต้องไปทำอีก”
“ดีครับพอดีผมไม่ได้บอกอุ่นเอาไว้ว่ามีแขก อุ่นคงไม่ได้เตรียมอาหารเอาไว้ต้อนรับ”
“คุณวาโย!” น้ำเสียงพลอยดูดุชนิดที่ว่าวาโยหน้าสลดไปนิดหนึ่งแล้วเงียบไม่กล้าพูดอะไรต่อ
“แต่พลอยสั่งให้อุ่นเตรียมกับข้าวเพิ่มได้ค่ะ ทานข้าวกันก่อนนะคะ” พลอยพยายามทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดี
“ไม่เป็นไรดีกว่าครับ” นรินออกจะอึดอัดเมื่อรู้ว่าเจ้าของเขาหวงขนาดไหน แค่พลอยเดินไปในครัวไอ้หมอนี่มันก็แยกเขี้ยวใส่เขาเตรียมตัวจะกัดเต็มที่ หากไม่มีบุคคลที่สามนั่งอยู่เขาคงต้องถูกกัดแล้วรีบไปฉีดยาแก้พิษสุนัขบ้า
“ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจค่ะ”
“กลับเลยละกันครับคุณพลอย คุณวาโย” นรินมองเลยวาโยไปอีกนิด “คุณเอ่อ...”
“มาเรียค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก” มาเรียยื่นแขนมา
นรินจึงยื่นมือมาสัมผัสทำความรู้จักในแบบของมาเรีย
วาโยมองหน้านรินหึงเมียหวงน้องดูท่าทางเตรียมพร้อมจะลุกขึ้นจับนรินเหวี่ยงได้ทุกเวลา
“จะกลับก็รีบกลับสิครับ” วาโยมองหน้า
“ผมไปดีกว่าครับรู้สึกอากาศแถวนี้ดูจะร้อนไปสักหน่อย” จากนั้นเขาก็รีบกลับไป
คราวนี้จึงเหลือหนึ่งหนุ่มกับอีกสองสาว
“พลอยนี่คุณมาเรียเขาจะมาพักอยู่กับเราสักสองอาทิตย์” วาโยไม่ยอมพูดว่าเป็นน้องสาว
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”พลอยพูดก่อนทั้งสองสาวก็ยิ้มให้กันอย่างเป็นมิตร
“มาเรียไปกันเถอะครับว่าแต่จะพักที่ห้องไหนดีห้องคุณแม่หรือว่าห้องพี่ดี” เขาจูงมาเรียพร้อมยกกระเป๋าของเธอไปพลอยมองตามด้วยความสงสัย
“เชอะ นึกว่าจะหึงเหรอ” พลอยเก็บแก้วเข้าไปไว้ในครัวไม่วายชำเรืองว่าทั้งสองเดินไปทางไหน
+++++++++++++++++++++++++++
เด็กหญิงร่างกลมกำลังนอนร้องโอดโอยอยู่ภายในห้อง เธอมีอาการปวดท้องอย่างรุนแรงคาดว่าอาจจะเกิดจากรับประทานอาหารมากเกินขนาด เมื่อวานนี้กระท้อนไปงานวันเกิดของเพื่อนข้างบ้าน ก็แค่กินเค๊กวันเกิดไปสองชิ้น เพราะเพื่อนอีกคนไม่ยอมกินกระท้อนเสียดายจึงช่วยกินแทน ไอศกรีมรสช็อกโกแลตสามลูก บาร์บีคิวหมูสามไม้คิดจะต่อสี่แต่เห็นว่าคิวยาว ครัวซองกินไปหนึ่งชิ้นไม่ถูกปากเพราะไม่มีใส้ แล้วก็ข้าวผัดปูในงานเลี้ยงตบท้ายด้วยอย่างอื่นอีกอย่างละนิดอย่างละหน่อยแต่ที่กินไปเยอะคือน้ำอัดลม “แม่ขาหนูปวดท้องไม่ไหวแล้วค่ะ หนูจะตายไหมคะ” คุณยุวดีมองบุตรสาวด้วยความรู้สึกสงสาร
“ไม่ตายหรอกลูก แต่แม่ว่าต้องพาเราไปหาหมอแล้วล่ะคงจะกินมากเกินไป หรือไม่ก็อาหารเป็นพิษ”
“หนูจะได้เห็นหน้าพี่พลอยเป็นครั้งสุดท้ายไหมคะ” กระท้อนเริ่มอ้อน ม้วนตัวเข้าหากันแล้วร้องโอดโอย
“ก็แม่บอกแล้วว่ายังไงก็ไม่ตาย แต่คงได้กินน้ำเกลือแทนข้าวไปหลายวันเดี๋ยวแม่พาไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย” คุณยุวดีรีบประคองบุตรสาวให้ลุกขึ้น
“หนูคิดถึงพี่ อยากให้พี่พลอยมาอยู่กับหนูตอนไม่สบาย”
“แม่จะโทรบอกพี่พลอยให้ พรุ่งนี้เสาร์-อาทิตย์พี่เขาคงกลับมากรุงเทพฯได้”
“เร็วๆนะแม่เดี๋ยวหนูตายก่อนไม่ได้เจอหน้าพี่”
“บอกแล้วไงว่าแค่นี้ไม่ตายหรอก แต่ถ้ายังพูดไม่หยุดไม่แน่นะ”
กระท้อนจึงหยุดพูด “ร้องก็ไม่ได้เหรอคะ หนูปวดท้องนี่”
คนเป็นแม่ไม่รู้ว่าจะสมน้ำหน้าหรือว่าสงสารที่กินเข้าไปเยอะจนเป็นแบบนี้ “ร้องได้แต่ห้ามพูด”
เป็นอันว่ากระท้อนเกิดกรดในกระเพาะอาหารจริงๆ อีกทั้งยังเกิดอาหารเป็นพิษคงเป็นเพราะเธอทานเยอะเกินขนาดและทานหลายอย่างพร้อมๆกันนั่นเอง คุณหมอจึงสั่งให้นอนโรงพยาบาลเพื่อรอดูอาการก่อนซึ่งกระท้อนร้องไห้เป็นการใหญ่เพราะไม่เคยนอนโรงพยาบาลอีกทั้งทำใจไม่ค่อยได้ที่ทางโรงพยาบาลให้กินแต่ข้าวต้มที่มีแต่น้ำเยอะๆหมูสับนิดหน่อยบดเกือบละเอียดรสชาติก็จืดยังกับน้ำเปล่า
+++++++++++++++++++++++
อัปสรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 16 มิ.ย. 2554, 13:40:35 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 16 มิ.ย. 2554, 13:40:35 น.
จำนวนการเข้าชม : 8110
| << ตอนที่ 21 | ตอนที่ 24 >> |
XaWarZd 16 มิ.ย. 2554, 13:59:01 น.
ผอมแน่ยัยกระท้อน
ผอมแน่ยัยกระท้อน
อัปสรา 16 มิ.ย. 2554, 14:06:50 น.
ค่ะ ท่าทางกระท้อนจะผอมก็ตอนนี้
ค่ะ ท่าทางกระท้อนจะผอมก็ตอนนี้
ปูสีน้ำเงิน 16 มิ.ย. 2554, 14:57:35 น.
จะสงสารยัยกระท้อนดีไหม๊เนี่ย
จะสงสารยัยกระท้อนดีไหม๊เนี่ย
anOO 16 มิ.ย. 2554, 15:06:30 น.
อ้าวถ้าพลอยกลับบ้าน แผนที่วาโยจะทำก็ไม่สำเร็จสิค่ะ
อ้าวถ้าพลอยกลับบ้าน แผนที่วาโยจะทำก็ไม่สำเร็จสิค่ะ
kaero 16 มิ.ย. 2554, 15:48:14 น.
งัยหล่ะยัยกระท้อนยักษ์ เพรียวลมแน่งานนี้
งัยหล่ะยัยกระท้อนยักษ์ เพรียวลมแน่งานนี้
nunoi 16 มิ.ย. 2554, 16:25:57 น.
โห!ยัยกระท้อน เค้าเรียกว่ากินเหรอนั่นน่ะ
โห!ยัยกระท้อน เค้าเรียกว่ากินเหรอนั่นน่ะ
ann 16 มิ.ย. 2554, 18:47:03 น.
ยัยกระท้อนห่อนี่มีแววเป็นนางเอกก๋ากั่นนะเนี่ย กร๊ากกกกก
ยัยกระท้อนห่อนี่มีแววเป็นนางเอกก๋ากั่นนะเนี่ย กร๊ากกกกก
lovemuay 16 มิ.ย. 2554, 19:53:11 น.
พระเอกมัวแต่วงาแผนมาก มีแววจะแห้วนะคะ อิอิ
พระเอกมัวแต่วงาแผนมาก มีแววจะแห้วนะคะ อิอิ
หมู้หมู 16 มิ.ย. 2554, 22:16:04 น.
เอิ้กๆ อีกแล้ว ยัยกระท้อน เยอะจริงๆ เลยเรานิ
เอิ้กๆ อีกแล้ว ยัยกระท้อน เยอะจริงๆ เลยเรานิ
นู๋ปูจ้า 17 มิ.ย. 2554, 11:37:04 น.
ท้องกลมเป็นลูกแตงโมแล้วมั้งคะ กินเข้าไปขนาดนั้น
ท้องกลมเป็นลูกแตงโมแล้วมั้งคะ กินเข้าไปขนาดนั้น