ตราบสิ้นอสงไขย นวนิยายเรื่องที่๑ ชุด ร้อยรักข้ามเวลา
การถ่ายทำละครเรื่องใหม่ ทำให้เธอต้องเดินทางไปยังจังหวัดเชียงใหม่และถูกทำร้ายจนไม่ได้สติ ทว่ายามนั้นนั่นเองที่ดวงจิตของเอื้องลดาเกิดย้อนรำลึกไปยังปีพ.ศ.๒๐๑๕ อันเป็นรัชสมัยของพญาติโลกราชมหาราชแห่งล้านนาและได้พบกับเขา ...
ผู้ที่เฝ้ารอเธอมาเนิ่นนาน...ร่วมพันปี
เขาที่คอยปกป้อง สองหัตถ์นั้นที่คอยซับน้ำตา
เอื้องลดาเพิ่งรู้ในวันนี้ว่าเพราะเหตุใดเธอจึงฝันถึงการสงครามอยู่เป็นนิจ
และเหตุใดเธอจึงไม่มีใครในหัวใจสักที
หัวใจเธออยู่ตรงนี้...อยู่ที่เขา
รักแรกและรักเดียว...ตลอดกาล
ผู้ที่เฝ้ารอเธอมาเนิ่นนาน...ร่วมพันปี
เขาที่คอยปกป้อง สองหัตถ์นั้นที่คอยซับน้ำตา
เอื้องลดาเพิ่งรู้ในวันนี้ว่าเพราะเหตุใดเธอจึงฝันถึงการสงครามอยู่เป็นนิจ
และเหตุใดเธอจึงไม่มีใครในหัวใจสักที
หัวใจเธออยู่ตรงนี้...อยู่ที่เขา
รักแรกและรักเดียว...ตลอดกาล
Tags: พีเรียด, ย้อนยุค,น้ำฟ้า ,ล้านนา
ตอน: แหวนนาค
เพิ่งลงนิยายในเว็บนี้ครั้งแรก ติดสอยห้อยตามพี่แก้ว วิรัตต์ยา มาค่ะ
ตราบสิ้นอสงไขยเป็นนิยายเรื่องที่ 3 ในชุดร้อยรักข้ามเวลา ซึ่งเราเขียนกัน 4 คนค่ะ
นิยายเรื่องนี้มีเรื่องราวที่เกิดในล้านนา ฉากเป็นจังหวัดเชียงใหม่ค่ะ ฝากด้วยนะคะ
----------------------------------------------------------------------------------------------
บทที่๑
แสงสว่างวาบมาจาก ณ ที่แห่งใดแห่งหนึ่ง ลำแสงนั้นแจ่มจ้าเสียจนทำให้ดวงตาของเธอพร่ามัว อากาศบริเวณนั้นอบอ้าว ร้อนจนแน่นหน้าอก หายใจติดขัด ร่างบางเซถลาเข้าไปยังบริเวณที่หมอกสีขาวลอยคละคลุ้ง บรรยากาศจึงค่อยผ่อนคลายมากขึ้น ทั้งยังมีกลิ่นหอมฉุนๆลอยมาแต่ไกล
แล้วจู่ๆละอองไอเหล่านั้นก็กลายเป็นสีทองระเรื่อ เมื่อชายชราในชุดสีขาวปรากฏกายขึ้น พร้อมกับนำแหวนนาคไร้ลวดลายมาสวมลงบนนิ้วเรียวเสลาของเธอ หญิงสาวพยายามดึงมือออกจากการเกาะกุมนั้น ทว่ากลับไร้ผล ไม่ช้าแหวนเกลี้ยงทำจากนาคก็ค่อยๆถูกกลืนหายเข้าไปในโคนนิ้วก้อยของเธออย่างช้าๆ ไม่เจ็บ ไม่รู้สึกรู้สา แต่ในใจของหญิงสาวกลับกระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก เอื้องลดารวบรวมสติและเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีกระชากข้อมือออกจากมือของผู้เฒ่า แล้ววิ่งหนีอย่างสุดชีวิต แต่สองหูกลับได้ยินเสียงแหบแห้งนั้นดังไล่หลังมา
“จงฮักษามันเอาไว้ให้ดีเอื้องฟ้า”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ร่างระหงที่ผุดลุกขึ้นนั่งท่ามกลางความมืดมีอาการเหนื่อยหอบคล้ายคนวิ่งมาจากระยะทางไกลหลายกิโลเมตร ดวงตาคู่สวยกะพริบถี่ คิ้วโก่งขยับเข้าหากันจนเกือบชิด ริมฝีปากบางเม้มแน่นจนเป็นสันตรง ทว่าหัวใจนี่สิที่มันเต้นตึกตักอย่างไม่หยุดหย่อน แต่กระนั้นก็ไม่อาจทำให้รู้สึกดีขึ้นกว่าเดิมสักเท่าใด
เสียงเครื่องปรับอากาศดังอยู่เหนือศีรษะทำให้เอื้องลดารู้ว่าเวลานี้เธออยู่ในโลกแห่งความจริง มิใช่ความฝันดังเช่นเมื่อครู่
เป็นนานหญิงสาวจึงยกมือซ้ายขึ้นทาบหน้าอกตนเอง พรูลมหายใจออกมาด้วยความอัดอั้น เหตุการณ์ในฝันมิได้บีบคั้นจิตใจสักเท่าใดนัก แต่บรรยากาศอันมัวสลัว ชายชุดขาวและแหวนวงนั้นที่ทำให้เธอรู้สึกหวาดหวั่นอย่างบอกไม่ถูก แปลกนักที่คืนนี้เอื้องลดาไม่ฝันถึงการศึกสงครามเหมือนที่เคยฝันอยู่เป็นประจำ หญิงสาวได้แต่หวังว่าสาเหตุที่ทำให้เกิดมโนภาพในฝันจะเป็นเพราะอ่านนิยายแปลมากเกินไปเท่านั้นเอง มันคงมิได้เป็นลางบอกเหตุใดๆหรอก
คิดได้ดังนั้นเอื้องลดาจึงขยับตัวเอนกายลงไปในท่านอน ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายแค่เอว หลับตาลง พยายามนับแกะ นับเลข อยู่หลายรอบ ก็ยังไม่มีอาการง่วงงุน ใจพานจะคิดถึงแต่เรื่องราวในความฝันอยู่ร่ำไป จนล่วงเลยมาถึงช่วงเวลาใกล้ๆฟ้าสางหญิงสาวจึงหลับสนิทได้ในที่สุด
บางสิ่งหยั่งรากลึกลงไปในหัวใจ แม้เนิ่นนานเท่าใดก็ไม่มีวันลืมลง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
รถสปอร์ตสีแดงเลี้ยวเข้าไปในอาคารขนาดกลางซึ่งเป็นอาคารจอดรถแล้วจึงเคลื่อนเข้าไปจอดบนชั้นสองด้านในสุดตามที่พนักงานได้จัดสรรพื้นที่เอาไว้ให้
หลังรถจอดสนิท มือเรียวจึงถอดแว่นตาสีดำออกจากใบหน้าแล้วหย่อนมันลงในกระเป๋าถือสีเดียวกัน ก่อนจะเอี้ยวตัวไปหาหญิงสาวที่โดยสารมาในรถอีกสองคน “ไปกันได้แล้วน้องมาส คุณมุกเชิญค่ะ”
ทั้งสองคนตอบเพียงว่า ‘ค่ะ’เบาๆพร้อมทั้งเปิดประตูก้าวลงจากรถไปยืนคุยกันรอเจ้าของรถอยู่ห่างๆ
เมื่อสามชั่วโมงที่แล้ว เอื้องลดาได้รับโทรศัพท์จากพิมลมาสหรือมาสซึ่งเป็นรุ่นน้องที่สนิทกันมาตั้งแต่เธอยังเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยเดียวกันว่าคุณปู่สุนทรผู้เคยไปเป็นวิทยากรบรรยายพิเศษเกี่ยวกับเรื่องโบราณวัตถุนั้นต้องการพบตัวโดยด่วน ด้วยความที่เอื้องลดาสนิทสนมกับคุณปู่สุนทรเป็นการพิเศษ เธอจึงรีบแจ้งผู้จัดการส่วนตัวให้โทรศัพท์ไปเลื่อนคิวถ่ายละครซึ่งตนเองรับบทนางเอกอยู่เป็นวันรุ่งขึ้นแทน แต่เพราะละครพีเรียดที่หญิงสาวรับงานเอาไว้นั้นต้องถ่ายทำไกลถึงจังหวัดเชียงใหม่ เอื้องลดาจึงมีเวลาเถลไถลไม่มากนัก เนื่องจากนาถนรีผู้จัดการส่วนตัวของเธอได้จองตัวเครื่องบินเอาไว้ให้ในช่วงบ่ายวันนี้โดยให้เหตุผลว่า “พี่อยากให้เอื้องพักผ่อนสักคืนก่อนถ่ายทำ หน้าตาจะได้ผ่องใส ไม่ใช่ตาลีตาเหลือกมาเข้าฉากหลังลงจากเครื่องไม่กี่ชั่วโมงกลายเป็นนางเอกซอมบี้ไป”
ล็อกรถเสร็จแล้ว ดาราสาวจึงก้าวลงจากฝั่งคนขับไปสมทบกับหญิงสาวอีกสองคนและเอ่ยถามพิมลมาสด้วยความสงสัย“คุณปู่บอกหรือเปล่าน้องมาส ว่าอยากพบพี่เรื่องอะไร ทำไมถึงย้ำว่าให้มาพบก่อนที่จะเดินทางไกลให้ได้”
สาวน้อยสั่นหน้า ตอบโดยไม่ต้องคิด “ไม่ได้บอกอะไรเลยค่ะ มาสเองก็เพิ่งทราบเรื่องจากคุณพ่อตอนเช้านี้เหมือนกัน เห็นว่าคุณลุงอานนท์ฝากท่านมาบอกมาสอีกทีน่ะค่ะ”
คิ้วคู่สวยของเอื้องลดาขยับเข้าหากันชั่วครู่จึงคลายออก เธอไม่เข้าใจเหตุผลของอีกฝ่ายเท่าใดนัก แต่ก็พยายามปัดความข้องใจออกด้วยการหันไปชวนมุกตาภาคุยแทน เพราะแม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นนักข่าวสายบันเทิงที่พบกันบ่อยอยู่แล้ว แต่ในเวลาทำงานก็ไม่ค่อยมีเวลาเมาท์มอยกันนัก ด้วยต่างคนต่างก็มีหน้าที่รับผิดชอบ"คุณปู่ให้น้องมาสตามคุณมุกมาเหมือนกันหรือคะ”
“เปล่าหรอกค่ะ พอดีวันนี้มุกว่างก็เลยไปเยี่ยมยายมาสที่บ้าน พอถูกชวนมาที่นี่ต่อก็ตกลงทันทีเลย”เหยี่ยวข่าวสาวตอบอย่างคล่องแคล่วตามบุคลิก ดวงหน้าสวยเก๋มีรอยยิ้มระบายอยู่จางๆ
สามสาวเดินลัดเลาะถนนสายเล็กๆอันเต็มไปด้วยร้านรวงสองข้างทางเข้าไปจนเกือบสุดซอยจึงมองเห็นเรือนไม้สองชั้นทาสีเขียวโดดเด่นอยู่ท่ามกลางอาคารลักษณะคล้ายๆกัน ด้านหน้าอาคารแต่ละหลังมีต้นไม้ใหญ่ขึ้นอยู่เป็นแนวทำให้ดูร่มรื่นไม่แห้งแล้ง โดยเฉพาะหน้าร้านขายของเก่าที่สามสาวกำลังเดินทางไปนั้น แม้จะมีพื้นที่ว่างน้อยนิด แต่เจ้าของร้านก็สู้อุตส่าห์นำไม้อัดมาประกอบกันเป็นชั้นๆ สำหรับวางกระถางดอกไม้ซึ่งปลูกไม้ดอกต้นเล็กๆเอาไว้อย่างสวยงาม
“ถึงแล้ว เฮ้อ!วันนี้พี่รู้สึกตื่นเต้นแปลกๆ ปกติก็มาหาคุณปู่อยู่บ่อยๆ แต่ไม่เคยเป็นแบบนี้เลย”เอื้องลดาพึมพำ
“สงสัยพี่เอื้องไม่ได้มาพบคุณปู่นานแล้วมั้งคะ”พิมลมาสพยายามเดา
คนตื่นเต้นพยักหน้าคล้อยตามเมื่อมองไม่เห็นเหตุผลอื่นที่ดีกว่านี้ ดวงตาคู่สวยทอดมองไปยังไม้ดอกสีสันสวยงามในกระถางเล็กๆพลางเปรย“คุณปู่เคยพูดอยู่บ่อยๆว่าการพบกันมันเป็นเรื่องของวาสนา”เอื้องลดาเสริมทั้งที่สายตาจับจ้องดอกไม้สีบานเย็นดอกจ้อยในกระถางนิ่ง
“คงจะอย่างนั้นแหละค่ะ”มุกตาภาเห็นด้วย
การสนทนาของสามสาวยุติลงเพียงเท่านั้นเมื่อเอื้องลดาผลักบานประตูเข้าไปในร้านขายของเก่า กระดิ่งที่แขวนอยู่ด้านนอกประตูแกว่งไกวส่งเสียงดังกรุ๋งกริ๋งเป็นเหตุให้ชายกลางคนร่างสันทัดซึ่งนั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์หันขวับมามอง “อ้าว เด็กๆมากันแล้วรึ คุณปู่นั่งรออยู่ที่ระเบียงหลังร้านโน่นแนะ”
“คุณลุงสวัสดีค่ะ”สาวสวยทั้งสามยกมือขึ้นทำความเคารพและเอ่ยขึ้นเกือบพร้อมๆกัน
คุณอานนท์รับไหว้และทักทายผู้อ่อนวัยกว่าอย่างใจดี จวบจนมีลูกค้าเดินเข้ามาสอบถามราคาสินค้า เขาจึงชี้บอกทางไประเบียงก่อนหันกลับมาคุยกับลูกค้าของตนอย่างสุภาพ
เสียงไอลอยมาตามลมเป็นระยะๆระหว่างที่สามสาวกำลังเดินตามทางเดินแคบๆไปยังประตูหลังร้านซึ่งผู้ชรานั่งรออยู่ก่อนแล้ว
เอื้องลดาได้ยินก็หันมาสบตาพิมลมาส “คุณปู่ไม่สบายนี่ มิน่าล่ะ”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“คุณปู่สวัสดีค่ะ”เสียงทักทายของสามสาวเป็นเหตุชายสูงวัยในชุดเสื้อผ้าฝ้ายสีขาว กางเกงแพรสีน้ำเงินซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้โยกและหญิงสาวร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนที่นั่งอยู่บนตั่งไม้เตี้ยๆเงยหน้าขึ้นมองพลางยิ้ม
“มากันแล้ว ดีๆมานั่งนี่ก่อนหลานๆ”ปู่สุนทรเอ่ยชวนด้วยน้ำเสียงที่ปกปิดความยินดีเอาไว้ไม่มิด
ชายชราถือว่าเด็กสาวทั้งสี่เป็นเสมือนลูกหลาน เนื่องจากได้รู้จักและเกื้อกูลกันมานานจนรู้สึกผูกพัน
“คิดถึงคุณปู่จังค่ะ ไม่ได้คุยกันนานเลย”พิมลมาสประจบด้วยเสียงออดอ้อน
ปู่สุนทรหัวเราะเบาๆแล้วแกล้งพูดดักคอเสียงดุ “จะมาคิดถึงอะไรคนแก่ ตั้งแต่ปู่แก่ตัวลงจนไปมหาวิทยาลัยไม่ไหวก็ไม่มีใครสนใจปู่หรอก แม่นางเอกนั่นก็เหมือนกัน เห็นแต่ในทีวี”
“โธ่ คุณปู่คะ พวกเราก็คิดถึงคุณปู่ตลอดแหละค่ะ เพียงแต่ไม่ค่อยว่างเหมือนตอนเรียนเท่านั้นเอง”เอื้องลดาออกตัวยิ้มๆ หลังจากนั่งลงเรียบร้อยแล้ว “คุณปู่ไม่สบายหรือคะ ตอนเดินเข้ามาเอื้องได้ยินเสียงคุณปู่ไอเป็นวรรคเป็นเวร”
“โรคคนแก่นั่นแหละลูก มันเป็นธรรมดาของสัตว์โลก เมื่อความเกิดมีแล้ว ความแก่ ความตายมันก็ต้องมีอยู่ ไม่มีใครพ้นตายได้หรอก เกิดก็เกิดเต็มแผ่นดิน ตายก็ตายเต็มแผ่นดิน อยู่ เกิด แล้วก็ตาย ตายแล้วก็เกิดอยู่นี่แหละ ความเกิด ความแก่ ความเจ็บ ความตาย มันครอบงำเราอยู่ทุกเมื่อหลีกเลี่ยงไม่ได้ ดังนั้นจงใช้ชีวิตด้วยความประมาทและอย่าวิตกกังวลให้มากจนเกิดความทุกข์”ปู่สุนทรตอบกลั้วหัวเราะราวกับพูดถึงเรื่องอันน่าขบขัน ทำให้ไหล่อันลู่ค้อมตามวัยนั้นสั่นน้อยๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะเอนหลังลงไปแนบเก้าอี้
สำหรับผู้ชราที่ฝักใฝ่อยู่ในธรรมะนั้นย่อมปลดปลงไม่ยึดติดอยู่กับอำนาจของสังขารอีกต่อไป การกล่าวถึงความเจ็บ ความตายจึงเป็นเรื่องสามัญของโลก
เอื้องลดามองร่างอันซูบเซียวของผู้สูงวัยพลางระบายลมหายใจออกมาเบาๆเมื่อเห็นว่ารูปร่างของปู่สุนทรนั้นดูผ่ายผอมลงอย่างน่าใจหาย แต่ก็คงเหมือนดังที่พระท่านได้สอนเอาไว้กระมัง ว่าทุกสิ่งในโลกนี้มีเกิดก็ย่อมมีดับ ทุกคนใช้ชีวิตอยู่บนโลกเพื่อรอเวลาของตน หากเธอเข้าสู่ปัจฉิมวัยดุจเดียวกันก็คงจะปลงต่อชีวิตได้มากกว่านี้
“แล้วหนูมุกล่ะเป็นยังไงบ้าง”ปู่สุนทรหันไปถามผู้ที่นั่งเงียบอยู่ด้านหลังพิมลมาสบ้าง
“มุกสบายดีค่ะคุณปู่ ไม่ได้มากราบคุณปู่นานแล้ว คิดถึงจังเลยค่ะ”มุกตาภาออดบ้าง
พิมลมาสขยับถอยหลังให้พี่สาวเขยิบเข้ามาหาผู้ชราใกล้ๆ แล้วเล่าว่า “ตอนแรกพี่มุกเขาจะไปธุระที่อื่นค่ะคุณปู่ แต่สุดท้ายก็ตามมาสมาต้อยๆ”
“แหมก็ไม่ได้รวมตัวกันนานแล้วนี่คะ” มุกตาภาตอบก่อนจะหันไปยิ้มให้ชลิยา “ตอนแรกนึกว่าวันนี้จะไม่เจอคุณเชอร์รี่เสียแล้ว ยังนึกเสียดายอยู่เลยค่ะ ”
“สงสัยดวงพวกเราจะสมพงษ์กัน” เอื้องลดาช่วยสรุป
สิ้นคำของดาราสาว ชลิยาจึงหันมาตอบอย่างอารมณ์ดีว่า “เหมือนมีอะไรดลใจให้อยากมาที่นี่น่ะค่ะ ว่าแต่คราวนี้คุณเอื้องท่าทางจะสบายใจดี ดูสิสวยเช้งเลย”
เอื้องลดาหัวเราะ มองเห็นรอยบุ๋มปรากฏชัดอยู่บนสองข้างแก้มแล้ววางมือทาบลงเหนือมือนักเขียนบทสาวเบาๆ “แหม นักเขียนบทนี่เขาปากหวานกันจังนะคะ แล้วคุณเชอร์รี่ล่ะ เป็นไงบ้าง งานเขียนบทหนักไหม เห็นผู้กำกับบอกว่าคุณเชอร์รี่เป็นคนเขียนบทละครตราบสิ้นอสงไขยที่กำลังจะถ่ายทำใช่ไหม”
ชลิยาย่นจมูก “ใช่ค่ะ งานหินและละเอียดมาก หนักหนาสาหัสเสียจนแทบไม่ได้นอนเลยล่ะค่ะคุณเอื้อง บางวันหัวไม่แล่นก็ต้องพยายามคิดเสียจนหัวแทบแตก”
“เอาน่า เก่งอยู่แล้วนักเขียนบทมือทอง”เอื้องลดาบีบมือชลิยาเบาๆอย่างให้กำลังใจ
เอื้องลดาได้ยินชื่อเสียงของชลิยามาตั้งแต่เริ่มเข้าวงการใหม่ๆ หลายครั้งหลายคราที่เธอต้องเป็นผู้แสดงตามบทบาทที่ชลิยาเป็นผู้กำหนด และเมื่อนักเขียนบทคนดังไปเยี่ยมกองถ่าย ทั้งสองจึงเริ่มทำความรู้จักกัน ทว่าผู้ที่ทำให้สนิทสนมมากยิ่งขึ้นก็คือคุณปู่สุนทรนั่นเอง
เมื่อทักทายกันพอหอมปากหอมคอแล้ว เอื้องลดาจึงขยับนั่งตัวตรง จ้องเจ้าของบ้านตาแป๋วพลางถาม “คุณปู่มีอะไรจะใช้เอื้องหรือเปล่าคะ”
ปู่สุนทรมองหน้าหญิงสาวทีละคนแล้วจึงตรึงสายตาเอาไว้ที่เอื้องลดาซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามกับตน กล่าวเบาๆ“ปู่จะบอกกับทั้งสี่คนว่า ทุกคนมีดวงชะตาที่คล้ายๆกัน จึงได้มาพบและช่วยเหลือเกื้อกูลกัน มีอะไรก็จงพูดกันตรงๆอย่าปิดบัง เผื่อมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นจะได้ช่วยเหลือกันได้ทันท่วงที”
“จะมีเรื่องที่ไม่ดีเกิดขึ้นหรือคะคุณปู่”มุกตาภาเป็นผู้ถาม
“ชีวิตมนุษย์มีทั้งเรื่องดีและเรื่องร้ายผ่านเข้ามา บางครั้งก็ร้ายก่อนดี บางทีก็ดีก่อนร้าย อย่าไปคิดมากกับเรื่องที่มันยังไม่เกิด เออ ลืมเรื่องสำคัญไปเลย ที่ปู่เรียกเอื้องมาวันนี้เพราะมีของสิ่งหนึ่งจะมอบให้เจ้า”
“ให้เอื้องหรือคะ”เอื้องลดาถามซ้ำงงๆ
“ใช่ ให้เจ้านั่นแหละ แบมือออกสิ”ผู้ชราย้ำเสียงหนัก
สามสาวต่างหันมองเอื้องลดาเป็นตาเดียว ขณะที่ผู้เป็นจุดสนใจยื่นมือออกไปเบื้องหน้าช้าๆ
ปู่สุนทรยิ้มน้อยๆที่มุมปากก่อนวางของบางสิ่งลงบนอุ้งมือขาวผ่องนั้น “จงสวมมันติดตัวเอาไว้ อย่าได้ถอด”
มือเรียวสั่นน้อยๆเมื่อมองเห็นแหวนนาคอันคุ้นตา “เอ่อ คุณปู่จะให้เอื้องสวมแหวนนี่หรือคะ”
“ก็ใช่น่ะสิ สงสัยอะไรล่ะ แหวนนี้เป็นแหวนที่จะช่วยคุ้มครองเจ้าจากเภทภัยต่างๆ”
“แต่ว่า เอื้อง...”คำปฏิเสธจ่ออยู่ที่ปากของดาราสาวเมื่อนึกถึงภาพเหตุการณ์ในฝันเมื่อคืนที่ผ่านมา
“สวมนิ้วเจ้าไว้สิ”ปู่สุนทรเอ่ยสำทับ
“แล้วมัน เอ่อ มันจะจมเข้าไปในเนื้อของเอื้องหรือเปล่าคะคุณปู่”หญิงสาวถามเสียงอ่อย
“บ๊ะ ไอ้เจ้านี่มันเรื่องมากเสียจริง พูดเป็นตลกคาเฟ่ไปได้ มันจะเข้าในนิ้วหรือเปล่า อยากรู้เจ้าก็ลองใส่เข้าไปในนิ้วสักทีสิ”
เอื้องลดามองแหวนในอุ้งมือนิ่ง ชลิยาจึงสะกิด “สวมเถอะค่ะคุณเอื้อง ดูท่าทางจะเป็นแหวนมงคลนะคะ”
“แต่ว่า...”
“มาสใส่ให้ไหมคะพี่เอื้อง”พิมลมาสอาสาช่วยเมื่อเห็นท่าทางเก้ๆกังๆของสาวรุ่นพี่
เอื้องลดาสูดลมหายใจเข้าปอดยาวๆ จากนั้นจึงหันไปตอบสาวน้อยคนเล็ก “ไม่เป็นไรจ้ะพี่ใส่เองได้”
กระนั้นมือขวาของเธอก็ยังสั่นๆขณะจ่อแหวนไว้ที่ปลายนิ้วก้อยข้างซ้ายของตน
ค่อยๆดันมันเข้าไปอย่างช้าๆประวิงเวลาให้เนิ่นนานที่สุด ใจคอพลอยกังวลไปสารพัด
แหวนเลื่อนเข้าไปจนสุด เจ้าของมือจ้องมองนิ้วตนเองนิ่ง หวั่นเกรงว่าจะเกิดปาฏิหารย์ขึ้นดุจเดียวกับในความฝัน
แต่ก็ไม่…
“ดีแล้ว อย่าถอดมันออกนะเอื้องลดา”ผู้ชราเน้นย้ำน้ำเสียงจริงจัง
“ขอบคุณค่ะคุณปู่”เอื้องลดายกมือขึ้นไหว้ก่อนจะขยับถอยหลังออกมานั่งเคียงพิมลมาส จากนั้นจึงนั่งนิ่งเงียบฟังมุกตาภาที่กำลังเอ่ยชมผลงานของนักเขียนบทมือทอง“มุกดูละครที่คุณเชอร์รี่เขียนบทมาหลายเรื่องแล้ว อยากจะบอกว่าสนุกมากกกกก”เธอลากเสียงคำว่ามากยาวเหยียด
สาวน้อยคนเล็กจึงหันไปถามพี่สาวบ้าง “พี่มุกพูดเหมือนไม่ค่อยได้เจอพี่เชอร์รี่ ทำงานวงการบันเทิงเหมือนกันแท้ๆ เวลาเจอกันตามงานทำไมไม่ชมล่ะ พี่เขาจะได้ดีใจ”
ชลิยาหันไปขอบคุณนักข่าวสาวแล้วจึงเอียงหน้ามองผู้อ่อนวัยกว่า “พี่ไม่ใช่ดารานะคะน้องมาส พี่อยู่เบื้องหลังจ้ะ ไม่ค่อยได้ไปงานประกาศผลรางวัลกับเขาหรอก ชอบอยู่เงียบๆมากกว่า”
“ตอนที่ยังไม่รู้จักกัน มุกเคยเจอคุณเชอร์รี่อยู่บ่อยๆเวลาไปงานของช่องน่ะค่ะ คุ้นๆตาอยู่ แต่พอรู้จักกันแล้วไม่ค่อยเห็นหน้าเลย”มุกตาภาบอกเจือยิ้ม
“ก็ไม่เป็นไรนี่คะ ไม่เจอกันตามงานก็มาเจอกันที่บ้านคุณปู่ได้”ชลิยาพูดแล้วยิ้มพราย
“จริงแฮะ” มุกตาภาเออออ
เอื้องลดาก้มลงมองนาฬิกาข้อมือของตนเองก่อนเงยหน้าขึ้นมองปู่สุนทรด้วยแววตาละห้อย “คุณปู่คะเอื้องคงต้องขอตัวก่อนล่ะค่ะ ต้องเดินทางวันนี้ตอนบ่ายๆ”
ปู่สุนทรพยักหน้า “อืม ขอให้เจ้ารักษาเนื้อรักษาตัวให้ดีเถิดหลาน”
หญิงสาวยกมือขึ้นพนม ก้มศีรษะลงจรดปลายนิ้วช้าๆ
พลันนั้นแสงสว่างก็ทอประกายเจิดจ้าขึ้นบริเวณโคนนิ้วก้อยซ้ายของเธอ หญิงสาวตกใจจนแทบผงะแต่ก็กลบเกลื่อนอาการด้วยการขอตัวกลับในทันที อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด เอื้องลดามั่นใจว่า คนแก่วัยเจ็ดสิบปีอย่างปู่สุนทรจะต้องมีความจริงบางอย่างซุกซ่อนอยู่ในใจเป็นแน่ แต่กระนั้นคงต้องรอให้ถึงเวลาเสียก่อนทุกอย่างจึงจะเปิดเผยตนเอง ดังที่คุณปู่เคยพูดเป็นปริศนาให้ฉงนอยู่บ่อยๆ
ตราบสิ้นอสงไขยเป็นนิยายเรื่องที่ 3 ในชุดร้อยรักข้ามเวลา ซึ่งเราเขียนกัน 4 คนค่ะ
นิยายเรื่องนี้มีเรื่องราวที่เกิดในล้านนา ฉากเป็นจังหวัดเชียงใหม่ค่ะ ฝากด้วยนะคะ
----------------------------------------------------------------------------------------------
บทที่๑
แสงสว่างวาบมาจาก ณ ที่แห่งใดแห่งหนึ่ง ลำแสงนั้นแจ่มจ้าเสียจนทำให้ดวงตาของเธอพร่ามัว อากาศบริเวณนั้นอบอ้าว ร้อนจนแน่นหน้าอก หายใจติดขัด ร่างบางเซถลาเข้าไปยังบริเวณที่หมอกสีขาวลอยคละคลุ้ง บรรยากาศจึงค่อยผ่อนคลายมากขึ้น ทั้งยังมีกลิ่นหอมฉุนๆลอยมาแต่ไกล
แล้วจู่ๆละอองไอเหล่านั้นก็กลายเป็นสีทองระเรื่อ เมื่อชายชราในชุดสีขาวปรากฏกายขึ้น พร้อมกับนำแหวนนาคไร้ลวดลายมาสวมลงบนนิ้วเรียวเสลาของเธอ หญิงสาวพยายามดึงมือออกจากการเกาะกุมนั้น ทว่ากลับไร้ผล ไม่ช้าแหวนเกลี้ยงทำจากนาคก็ค่อยๆถูกกลืนหายเข้าไปในโคนนิ้วก้อยของเธออย่างช้าๆ ไม่เจ็บ ไม่รู้สึกรู้สา แต่ในใจของหญิงสาวกลับกระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก เอื้องลดารวบรวมสติและเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีกระชากข้อมือออกจากมือของผู้เฒ่า แล้ววิ่งหนีอย่างสุดชีวิต แต่สองหูกลับได้ยินเสียงแหบแห้งนั้นดังไล่หลังมา
“จงฮักษามันเอาไว้ให้ดีเอื้องฟ้า”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ร่างระหงที่ผุดลุกขึ้นนั่งท่ามกลางความมืดมีอาการเหนื่อยหอบคล้ายคนวิ่งมาจากระยะทางไกลหลายกิโลเมตร ดวงตาคู่สวยกะพริบถี่ คิ้วโก่งขยับเข้าหากันจนเกือบชิด ริมฝีปากบางเม้มแน่นจนเป็นสันตรง ทว่าหัวใจนี่สิที่มันเต้นตึกตักอย่างไม่หยุดหย่อน แต่กระนั้นก็ไม่อาจทำให้รู้สึกดีขึ้นกว่าเดิมสักเท่าใด
เสียงเครื่องปรับอากาศดังอยู่เหนือศีรษะทำให้เอื้องลดารู้ว่าเวลานี้เธออยู่ในโลกแห่งความจริง มิใช่ความฝันดังเช่นเมื่อครู่
เป็นนานหญิงสาวจึงยกมือซ้ายขึ้นทาบหน้าอกตนเอง พรูลมหายใจออกมาด้วยความอัดอั้น เหตุการณ์ในฝันมิได้บีบคั้นจิตใจสักเท่าใดนัก แต่บรรยากาศอันมัวสลัว ชายชุดขาวและแหวนวงนั้นที่ทำให้เธอรู้สึกหวาดหวั่นอย่างบอกไม่ถูก แปลกนักที่คืนนี้เอื้องลดาไม่ฝันถึงการศึกสงครามเหมือนที่เคยฝันอยู่เป็นประจำ หญิงสาวได้แต่หวังว่าสาเหตุที่ทำให้เกิดมโนภาพในฝันจะเป็นเพราะอ่านนิยายแปลมากเกินไปเท่านั้นเอง มันคงมิได้เป็นลางบอกเหตุใดๆหรอก
คิดได้ดังนั้นเอื้องลดาจึงขยับตัวเอนกายลงไปในท่านอน ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายแค่เอว หลับตาลง พยายามนับแกะ นับเลข อยู่หลายรอบ ก็ยังไม่มีอาการง่วงงุน ใจพานจะคิดถึงแต่เรื่องราวในความฝันอยู่ร่ำไป จนล่วงเลยมาถึงช่วงเวลาใกล้ๆฟ้าสางหญิงสาวจึงหลับสนิทได้ในที่สุด
บางสิ่งหยั่งรากลึกลงไปในหัวใจ แม้เนิ่นนานเท่าใดก็ไม่มีวันลืมลง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
รถสปอร์ตสีแดงเลี้ยวเข้าไปในอาคารขนาดกลางซึ่งเป็นอาคารจอดรถแล้วจึงเคลื่อนเข้าไปจอดบนชั้นสองด้านในสุดตามที่พนักงานได้จัดสรรพื้นที่เอาไว้ให้
หลังรถจอดสนิท มือเรียวจึงถอดแว่นตาสีดำออกจากใบหน้าแล้วหย่อนมันลงในกระเป๋าถือสีเดียวกัน ก่อนจะเอี้ยวตัวไปหาหญิงสาวที่โดยสารมาในรถอีกสองคน “ไปกันได้แล้วน้องมาส คุณมุกเชิญค่ะ”
ทั้งสองคนตอบเพียงว่า ‘ค่ะ’เบาๆพร้อมทั้งเปิดประตูก้าวลงจากรถไปยืนคุยกันรอเจ้าของรถอยู่ห่างๆ
เมื่อสามชั่วโมงที่แล้ว เอื้องลดาได้รับโทรศัพท์จากพิมลมาสหรือมาสซึ่งเป็นรุ่นน้องที่สนิทกันมาตั้งแต่เธอยังเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยเดียวกันว่าคุณปู่สุนทรผู้เคยไปเป็นวิทยากรบรรยายพิเศษเกี่ยวกับเรื่องโบราณวัตถุนั้นต้องการพบตัวโดยด่วน ด้วยความที่เอื้องลดาสนิทสนมกับคุณปู่สุนทรเป็นการพิเศษ เธอจึงรีบแจ้งผู้จัดการส่วนตัวให้โทรศัพท์ไปเลื่อนคิวถ่ายละครซึ่งตนเองรับบทนางเอกอยู่เป็นวันรุ่งขึ้นแทน แต่เพราะละครพีเรียดที่หญิงสาวรับงานเอาไว้นั้นต้องถ่ายทำไกลถึงจังหวัดเชียงใหม่ เอื้องลดาจึงมีเวลาเถลไถลไม่มากนัก เนื่องจากนาถนรีผู้จัดการส่วนตัวของเธอได้จองตัวเครื่องบินเอาไว้ให้ในช่วงบ่ายวันนี้โดยให้เหตุผลว่า “พี่อยากให้เอื้องพักผ่อนสักคืนก่อนถ่ายทำ หน้าตาจะได้ผ่องใส ไม่ใช่ตาลีตาเหลือกมาเข้าฉากหลังลงจากเครื่องไม่กี่ชั่วโมงกลายเป็นนางเอกซอมบี้ไป”
ล็อกรถเสร็จแล้ว ดาราสาวจึงก้าวลงจากฝั่งคนขับไปสมทบกับหญิงสาวอีกสองคนและเอ่ยถามพิมลมาสด้วยความสงสัย“คุณปู่บอกหรือเปล่าน้องมาส ว่าอยากพบพี่เรื่องอะไร ทำไมถึงย้ำว่าให้มาพบก่อนที่จะเดินทางไกลให้ได้”
สาวน้อยสั่นหน้า ตอบโดยไม่ต้องคิด “ไม่ได้บอกอะไรเลยค่ะ มาสเองก็เพิ่งทราบเรื่องจากคุณพ่อตอนเช้านี้เหมือนกัน เห็นว่าคุณลุงอานนท์ฝากท่านมาบอกมาสอีกทีน่ะค่ะ”
คิ้วคู่สวยของเอื้องลดาขยับเข้าหากันชั่วครู่จึงคลายออก เธอไม่เข้าใจเหตุผลของอีกฝ่ายเท่าใดนัก แต่ก็พยายามปัดความข้องใจออกด้วยการหันไปชวนมุกตาภาคุยแทน เพราะแม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นนักข่าวสายบันเทิงที่พบกันบ่อยอยู่แล้ว แต่ในเวลาทำงานก็ไม่ค่อยมีเวลาเมาท์มอยกันนัก ด้วยต่างคนต่างก็มีหน้าที่รับผิดชอบ"คุณปู่ให้น้องมาสตามคุณมุกมาเหมือนกันหรือคะ”
“เปล่าหรอกค่ะ พอดีวันนี้มุกว่างก็เลยไปเยี่ยมยายมาสที่บ้าน พอถูกชวนมาที่นี่ต่อก็ตกลงทันทีเลย”เหยี่ยวข่าวสาวตอบอย่างคล่องแคล่วตามบุคลิก ดวงหน้าสวยเก๋มีรอยยิ้มระบายอยู่จางๆ
สามสาวเดินลัดเลาะถนนสายเล็กๆอันเต็มไปด้วยร้านรวงสองข้างทางเข้าไปจนเกือบสุดซอยจึงมองเห็นเรือนไม้สองชั้นทาสีเขียวโดดเด่นอยู่ท่ามกลางอาคารลักษณะคล้ายๆกัน ด้านหน้าอาคารแต่ละหลังมีต้นไม้ใหญ่ขึ้นอยู่เป็นแนวทำให้ดูร่มรื่นไม่แห้งแล้ง โดยเฉพาะหน้าร้านขายของเก่าที่สามสาวกำลังเดินทางไปนั้น แม้จะมีพื้นที่ว่างน้อยนิด แต่เจ้าของร้านก็สู้อุตส่าห์นำไม้อัดมาประกอบกันเป็นชั้นๆ สำหรับวางกระถางดอกไม้ซึ่งปลูกไม้ดอกต้นเล็กๆเอาไว้อย่างสวยงาม
“ถึงแล้ว เฮ้อ!วันนี้พี่รู้สึกตื่นเต้นแปลกๆ ปกติก็มาหาคุณปู่อยู่บ่อยๆ แต่ไม่เคยเป็นแบบนี้เลย”เอื้องลดาพึมพำ
“สงสัยพี่เอื้องไม่ได้มาพบคุณปู่นานแล้วมั้งคะ”พิมลมาสพยายามเดา
คนตื่นเต้นพยักหน้าคล้อยตามเมื่อมองไม่เห็นเหตุผลอื่นที่ดีกว่านี้ ดวงตาคู่สวยทอดมองไปยังไม้ดอกสีสันสวยงามในกระถางเล็กๆพลางเปรย“คุณปู่เคยพูดอยู่บ่อยๆว่าการพบกันมันเป็นเรื่องของวาสนา”เอื้องลดาเสริมทั้งที่สายตาจับจ้องดอกไม้สีบานเย็นดอกจ้อยในกระถางนิ่ง
“คงจะอย่างนั้นแหละค่ะ”มุกตาภาเห็นด้วย
การสนทนาของสามสาวยุติลงเพียงเท่านั้นเมื่อเอื้องลดาผลักบานประตูเข้าไปในร้านขายของเก่า กระดิ่งที่แขวนอยู่ด้านนอกประตูแกว่งไกวส่งเสียงดังกรุ๋งกริ๋งเป็นเหตุให้ชายกลางคนร่างสันทัดซึ่งนั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์หันขวับมามอง “อ้าว เด็กๆมากันแล้วรึ คุณปู่นั่งรออยู่ที่ระเบียงหลังร้านโน่นแนะ”
“คุณลุงสวัสดีค่ะ”สาวสวยทั้งสามยกมือขึ้นทำความเคารพและเอ่ยขึ้นเกือบพร้อมๆกัน
คุณอานนท์รับไหว้และทักทายผู้อ่อนวัยกว่าอย่างใจดี จวบจนมีลูกค้าเดินเข้ามาสอบถามราคาสินค้า เขาจึงชี้บอกทางไประเบียงก่อนหันกลับมาคุยกับลูกค้าของตนอย่างสุภาพ
เสียงไอลอยมาตามลมเป็นระยะๆระหว่างที่สามสาวกำลังเดินตามทางเดินแคบๆไปยังประตูหลังร้านซึ่งผู้ชรานั่งรออยู่ก่อนแล้ว
เอื้องลดาได้ยินก็หันมาสบตาพิมลมาส “คุณปู่ไม่สบายนี่ มิน่าล่ะ”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“คุณปู่สวัสดีค่ะ”เสียงทักทายของสามสาวเป็นเหตุชายสูงวัยในชุดเสื้อผ้าฝ้ายสีขาว กางเกงแพรสีน้ำเงินซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้โยกและหญิงสาวร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนที่นั่งอยู่บนตั่งไม้เตี้ยๆเงยหน้าขึ้นมองพลางยิ้ม
“มากันแล้ว ดีๆมานั่งนี่ก่อนหลานๆ”ปู่สุนทรเอ่ยชวนด้วยน้ำเสียงที่ปกปิดความยินดีเอาไว้ไม่มิด
ชายชราถือว่าเด็กสาวทั้งสี่เป็นเสมือนลูกหลาน เนื่องจากได้รู้จักและเกื้อกูลกันมานานจนรู้สึกผูกพัน
“คิดถึงคุณปู่จังค่ะ ไม่ได้คุยกันนานเลย”พิมลมาสประจบด้วยเสียงออดอ้อน
ปู่สุนทรหัวเราะเบาๆแล้วแกล้งพูดดักคอเสียงดุ “จะมาคิดถึงอะไรคนแก่ ตั้งแต่ปู่แก่ตัวลงจนไปมหาวิทยาลัยไม่ไหวก็ไม่มีใครสนใจปู่หรอก แม่นางเอกนั่นก็เหมือนกัน เห็นแต่ในทีวี”
“โธ่ คุณปู่คะ พวกเราก็คิดถึงคุณปู่ตลอดแหละค่ะ เพียงแต่ไม่ค่อยว่างเหมือนตอนเรียนเท่านั้นเอง”เอื้องลดาออกตัวยิ้มๆ หลังจากนั่งลงเรียบร้อยแล้ว “คุณปู่ไม่สบายหรือคะ ตอนเดินเข้ามาเอื้องได้ยินเสียงคุณปู่ไอเป็นวรรคเป็นเวร”
“โรคคนแก่นั่นแหละลูก มันเป็นธรรมดาของสัตว์โลก เมื่อความเกิดมีแล้ว ความแก่ ความตายมันก็ต้องมีอยู่ ไม่มีใครพ้นตายได้หรอก เกิดก็เกิดเต็มแผ่นดิน ตายก็ตายเต็มแผ่นดิน อยู่ เกิด แล้วก็ตาย ตายแล้วก็เกิดอยู่นี่แหละ ความเกิด ความแก่ ความเจ็บ ความตาย มันครอบงำเราอยู่ทุกเมื่อหลีกเลี่ยงไม่ได้ ดังนั้นจงใช้ชีวิตด้วยความประมาทและอย่าวิตกกังวลให้มากจนเกิดความทุกข์”ปู่สุนทรตอบกลั้วหัวเราะราวกับพูดถึงเรื่องอันน่าขบขัน ทำให้ไหล่อันลู่ค้อมตามวัยนั้นสั่นน้อยๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะเอนหลังลงไปแนบเก้าอี้
สำหรับผู้ชราที่ฝักใฝ่อยู่ในธรรมะนั้นย่อมปลดปลงไม่ยึดติดอยู่กับอำนาจของสังขารอีกต่อไป การกล่าวถึงความเจ็บ ความตายจึงเป็นเรื่องสามัญของโลก
เอื้องลดามองร่างอันซูบเซียวของผู้สูงวัยพลางระบายลมหายใจออกมาเบาๆเมื่อเห็นว่ารูปร่างของปู่สุนทรนั้นดูผ่ายผอมลงอย่างน่าใจหาย แต่ก็คงเหมือนดังที่พระท่านได้สอนเอาไว้กระมัง ว่าทุกสิ่งในโลกนี้มีเกิดก็ย่อมมีดับ ทุกคนใช้ชีวิตอยู่บนโลกเพื่อรอเวลาของตน หากเธอเข้าสู่ปัจฉิมวัยดุจเดียวกันก็คงจะปลงต่อชีวิตได้มากกว่านี้
“แล้วหนูมุกล่ะเป็นยังไงบ้าง”ปู่สุนทรหันไปถามผู้ที่นั่งเงียบอยู่ด้านหลังพิมลมาสบ้าง
“มุกสบายดีค่ะคุณปู่ ไม่ได้มากราบคุณปู่นานแล้ว คิดถึงจังเลยค่ะ”มุกตาภาออดบ้าง
พิมลมาสขยับถอยหลังให้พี่สาวเขยิบเข้ามาหาผู้ชราใกล้ๆ แล้วเล่าว่า “ตอนแรกพี่มุกเขาจะไปธุระที่อื่นค่ะคุณปู่ แต่สุดท้ายก็ตามมาสมาต้อยๆ”
“แหมก็ไม่ได้รวมตัวกันนานแล้วนี่คะ” มุกตาภาตอบก่อนจะหันไปยิ้มให้ชลิยา “ตอนแรกนึกว่าวันนี้จะไม่เจอคุณเชอร์รี่เสียแล้ว ยังนึกเสียดายอยู่เลยค่ะ ”
“สงสัยดวงพวกเราจะสมพงษ์กัน” เอื้องลดาช่วยสรุป
สิ้นคำของดาราสาว ชลิยาจึงหันมาตอบอย่างอารมณ์ดีว่า “เหมือนมีอะไรดลใจให้อยากมาที่นี่น่ะค่ะ ว่าแต่คราวนี้คุณเอื้องท่าทางจะสบายใจดี ดูสิสวยเช้งเลย”
เอื้องลดาหัวเราะ มองเห็นรอยบุ๋มปรากฏชัดอยู่บนสองข้างแก้มแล้ววางมือทาบลงเหนือมือนักเขียนบทสาวเบาๆ “แหม นักเขียนบทนี่เขาปากหวานกันจังนะคะ แล้วคุณเชอร์รี่ล่ะ เป็นไงบ้าง งานเขียนบทหนักไหม เห็นผู้กำกับบอกว่าคุณเชอร์รี่เป็นคนเขียนบทละครตราบสิ้นอสงไขยที่กำลังจะถ่ายทำใช่ไหม”
ชลิยาย่นจมูก “ใช่ค่ะ งานหินและละเอียดมาก หนักหนาสาหัสเสียจนแทบไม่ได้นอนเลยล่ะค่ะคุณเอื้อง บางวันหัวไม่แล่นก็ต้องพยายามคิดเสียจนหัวแทบแตก”
“เอาน่า เก่งอยู่แล้วนักเขียนบทมือทอง”เอื้องลดาบีบมือชลิยาเบาๆอย่างให้กำลังใจ
เอื้องลดาได้ยินชื่อเสียงของชลิยามาตั้งแต่เริ่มเข้าวงการใหม่ๆ หลายครั้งหลายคราที่เธอต้องเป็นผู้แสดงตามบทบาทที่ชลิยาเป็นผู้กำหนด และเมื่อนักเขียนบทคนดังไปเยี่ยมกองถ่าย ทั้งสองจึงเริ่มทำความรู้จักกัน ทว่าผู้ที่ทำให้สนิทสนมมากยิ่งขึ้นก็คือคุณปู่สุนทรนั่นเอง
เมื่อทักทายกันพอหอมปากหอมคอแล้ว เอื้องลดาจึงขยับนั่งตัวตรง จ้องเจ้าของบ้านตาแป๋วพลางถาม “คุณปู่มีอะไรจะใช้เอื้องหรือเปล่าคะ”
ปู่สุนทรมองหน้าหญิงสาวทีละคนแล้วจึงตรึงสายตาเอาไว้ที่เอื้องลดาซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามกับตน กล่าวเบาๆ“ปู่จะบอกกับทั้งสี่คนว่า ทุกคนมีดวงชะตาที่คล้ายๆกัน จึงได้มาพบและช่วยเหลือเกื้อกูลกัน มีอะไรก็จงพูดกันตรงๆอย่าปิดบัง เผื่อมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นจะได้ช่วยเหลือกันได้ทันท่วงที”
“จะมีเรื่องที่ไม่ดีเกิดขึ้นหรือคะคุณปู่”มุกตาภาเป็นผู้ถาม
“ชีวิตมนุษย์มีทั้งเรื่องดีและเรื่องร้ายผ่านเข้ามา บางครั้งก็ร้ายก่อนดี บางทีก็ดีก่อนร้าย อย่าไปคิดมากกับเรื่องที่มันยังไม่เกิด เออ ลืมเรื่องสำคัญไปเลย ที่ปู่เรียกเอื้องมาวันนี้เพราะมีของสิ่งหนึ่งจะมอบให้เจ้า”
“ให้เอื้องหรือคะ”เอื้องลดาถามซ้ำงงๆ
“ใช่ ให้เจ้านั่นแหละ แบมือออกสิ”ผู้ชราย้ำเสียงหนัก
สามสาวต่างหันมองเอื้องลดาเป็นตาเดียว ขณะที่ผู้เป็นจุดสนใจยื่นมือออกไปเบื้องหน้าช้าๆ
ปู่สุนทรยิ้มน้อยๆที่มุมปากก่อนวางของบางสิ่งลงบนอุ้งมือขาวผ่องนั้น “จงสวมมันติดตัวเอาไว้ อย่าได้ถอด”
มือเรียวสั่นน้อยๆเมื่อมองเห็นแหวนนาคอันคุ้นตา “เอ่อ คุณปู่จะให้เอื้องสวมแหวนนี่หรือคะ”
“ก็ใช่น่ะสิ สงสัยอะไรล่ะ แหวนนี้เป็นแหวนที่จะช่วยคุ้มครองเจ้าจากเภทภัยต่างๆ”
“แต่ว่า เอื้อง...”คำปฏิเสธจ่ออยู่ที่ปากของดาราสาวเมื่อนึกถึงภาพเหตุการณ์ในฝันเมื่อคืนที่ผ่านมา
“สวมนิ้วเจ้าไว้สิ”ปู่สุนทรเอ่ยสำทับ
“แล้วมัน เอ่อ มันจะจมเข้าไปในเนื้อของเอื้องหรือเปล่าคะคุณปู่”หญิงสาวถามเสียงอ่อย
“บ๊ะ ไอ้เจ้านี่มันเรื่องมากเสียจริง พูดเป็นตลกคาเฟ่ไปได้ มันจะเข้าในนิ้วหรือเปล่า อยากรู้เจ้าก็ลองใส่เข้าไปในนิ้วสักทีสิ”
เอื้องลดามองแหวนในอุ้งมือนิ่ง ชลิยาจึงสะกิด “สวมเถอะค่ะคุณเอื้อง ดูท่าทางจะเป็นแหวนมงคลนะคะ”
“แต่ว่า...”
“มาสใส่ให้ไหมคะพี่เอื้อง”พิมลมาสอาสาช่วยเมื่อเห็นท่าทางเก้ๆกังๆของสาวรุ่นพี่
เอื้องลดาสูดลมหายใจเข้าปอดยาวๆ จากนั้นจึงหันไปตอบสาวน้อยคนเล็ก “ไม่เป็นไรจ้ะพี่ใส่เองได้”
กระนั้นมือขวาของเธอก็ยังสั่นๆขณะจ่อแหวนไว้ที่ปลายนิ้วก้อยข้างซ้ายของตน
ค่อยๆดันมันเข้าไปอย่างช้าๆประวิงเวลาให้เนิ่นนานที่สุด ใจคอพลอยกังวลไปสารพัด
แหวนเลื่อนเข้าไปจนสุด เจ้าของมือจ้องมองนิ้วตนเองนิ่ง หวั่นเกรงว่าจะเกิดปาฏิหารย์ขึ้นดุจเดียวกับในความฝัน
แต่ก็ไม่…
“ดีแล้ว อย่าถอดมันออกนะเอื้องลดา”ผู้ชราเน้นย้ำน้ำเสียงจริงจัง
“ขอบคุณค่ะคุณปู่”เอื้องลดายกมือขึ้นไหว้ก่อนจะขยับถอยหลังออกมานั่งเคียงพิมลมาส จากนั้นจึงนั่งนิ่งเงียบฟังมุกตาภาที่กำลังเอ่ยชมผลงานของนักเขียนบทมือทอง“มุกดูละครที่คุณเชอร์รี่เขียนบทมาหลายเรื่องแล้ว อยากจะบอกว่าสนุกมากกกกก”เธอลากเสียงคำว่ามากยาวเหยียด
สาวน้อยคนเล็กจึงหันไปถามพี่สาวบ้าง “พี่มุกพูดเหมือนไม่ค่อยได้เจอพี่เชอร์รี่ ทำงานวงการบันเทิงเหมือนกันแท้ๆ เวลาเจอกันตามงานทำไมไม่ชมล่ะ พี่เขาจะได้ดีใจ”
ชลิยาหันไปขอบคุณนักข่าวสาวแล้วจึงเอียงหน้ามองผู้อ่อนวัยกว่า “พี่ไม่ใช่ดารานะคะน้องมาส พี่อยู่เบื้องหลังจ้ะ ไม่ค่อยได้ไปงานประกาศผลรางวัลกับเขาหรอก ชอบอยู่เงียบๆมากกว่า”
“ตอนที่ยังไม่รู้จักกัน มุกเคยเจอคุณเชอร์รี่อยู่บ่อยๆเวลาไปงานของช่องน่ะค่ะ คุ้นๆตาอยู่ แต่พอรู้จักกันแล้วไม่ค่อยเห็นหน้าเลย”มุกตาภาบอกเจือยิ้ม
“ก็ไม่เป็นไรนี่คะ ไม่เจอกันตามงานก็มาเจอกันที่บ้านคุณปู่ได้”ชลิยาพูดแล้วยิ้มพราย
“จริงแฮะ” มุกตาภาเออออ
เอื้องลดาก้มลงมองนาฬิกาข้อมือของตนเองก่อนเงยหน้าขึ้นมองปู่สุนทรด้วยแววตาละห้อย “คุณปู่คะเอื้องคงต้องขอตัวก่อนล่ะค่ะ ต้องเดินทางวันนี้ตอนบ่ายๆ”
ปู่สุนทรพยักหน้า “อืม ขอให้เจ้ารักษาเนื้อรักษาตัวให้ดีเถิดหลาน”
หญิงสาวยกมือขึ้นพนม ก้มศีรษะลงจรดปลายนิ้วช้าๆ
พลันนั้นแสงสว่างก็ทอประกายเจิดจ้าขึ้นบริเวณโคนนิ้วก้อยซ้ายของเธอ หญิงสาวตกใจจนแทบผงะแต่ก็กลบเกลื่อนอาการด้วยการขอตัวกลับในทันที อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด เอื้องลดามั่นใจว่า คนแก่วัยเจ็ดสิบปีอย่างปู่สุนทรจะต้องมีความจริงบางอย่างซุกซ่อนอยู่ในใจเป็นแน่ แต่กระนั้นคงต้องรอให้ถึงเวลาเสียก่อนทุกอย่างจึงจะเปิดเผยตนเอง ดังที่คุณปู่เคยพูดเป็นปริศนาให้ฉงนอยู่บ่อยๆ
ผู้หญิงเลือดเย็น เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 ม.ค. 2557, 18:35:07 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 มี.ค. 2557, 12:38:17 น.
จำนวนการเข้าชม : 2300
| ไออดีต >> |
วิรัตต์ยา 8 ม.ค. 2557, 19:23:40 น.
อ๊ะ มาไล่เลี่ยกันโดยไม่ได้นัดหมาย กรี๊สส มาเจิมๆๆ
อ๊ะ มาไล่เลี่ยกันโดยไม่ได้นัดหมาย กรี๊สส มาเจิมๆๆ
รรวโรจน์ 8 ม.ค. 2557, 19:53:56 น.
ภาษาสละสลวยดีค่ะ คุณเอื้องไปล้านนา อีกสองคนไปไหนนะ
ภาษาสละสลวยดีค่ะ คุณเอื้องไปล้านนา อีกสองคนไปไหนนะ
ผู้หญิงเลือดเย็น 8 ม.ค. 2557, 21:51:57 น.
#วิรัตต์ยา ยังโพสต์นิยายและตอบคอมเมนท์ไม่ค่อยเป็นนะคะคุณพี่ มาด้วยใจแต๊ๆเจ้า
#วิรัตต์ยา ยังโพสต์นิยายและตอบคอมเมนท์ไม่ค่อยเป็นนะคะคุณพี่ มาด้วยใจแต๊ๆเจ้า
ผู้หญิงเลือดเย็น 8 ม.ค. 2557, 21:52:26 น.
#รรวโรจน์ อีกสองคน ไปสุโขทัยกับอยุธยาค่ะ
#รรวโรจน์ อีกสองคน ไปสุโขทัยกับอยุธยาค่ะ
รรวโรจน์ 8 ม.ค. 2557, 22:34:54 น.
อยากแต่งกลอนแนวพญานาคจะมีใครอ่านไหมเนี่ย ดูดูแต่งยากๆ สิ่งล่อใจ วางเนื้อเรื่อง ถอดมาเป็นกลอนอีกใจรักพอไหมหว่า post เว็บนี้ไม่เป็นแนวนี้คงมีคนอ่านเยอะ นะ
อยากแต่งกลอนแนวพญานาคจะมีใครอ่านไหมเนี่ย ดูดูแต่งยากๆ สิ่งล่อใจ วางเนื้อเรื่อง ถอดมาเป็นกลอนอีกใจรักพอไหมหว่า post เว็บนี้ไม่เป็นแนวนี้คงมีคนอ่านเยอะ นะ
ผู้หญิงเลือดเย็น 8 ม.ค. 2557, 22:41:50 น.
พี่เดล เบญจามินทร์ก็เขียนแนวนี้อยู่นะคะ มีคนชอบเยอะ ขายดีทีเดียว
พี่เดล เบญจามินทร์ก็เขียนแนวนี้อยู่นะคะ มีคนชอบเยอะ ขายดีทีเดียว
ผู้หญิงเลือดเย็น 9 ม.ค. 2557, 07:02:47 น.
กรรม ยายอักษรเขาลากมาน่ะจ้ะ น้องโอ๋
กรรม ยายอักษรเขาลากมาน่ะจ้ะ น้องโอ๋