เล่ห์รัก ลวงใจ
" ฉันจะไม่มีวันแต่งงานกับคนไม่รู้จักพออย่างนายเด็ดขาด นายคิดว่าตัวเองดีพอจะเป็นพ่อหรือสามีใครได้อย่างนั้นเหรอ ผู้ชายที่วันๆ คิดแต่เรื่องอย่างว่า มั่วไม่เลือก นายคิดว่าฉันจะรักนายลงหรือไง " ธารธาราตะโกนใส่หน้าชายหนุ่มอย่างเหลืออด
" มันจะมากไปแล้วนะธารา " คามินทร์ มองหน้าหญิงสาวอย่างเอาเรื่อง พร้อมทั้งบีบข้อมือบางอย่างโกรธจัด
" อีกอย่างที่นายต้องรู้ไว้นะคามินทร์ ฉันไม่ใช่ตัวแทนของใคร นายอย่าเอาฉันไปเปรียบเทียบกับคนอื่น ฉันก็คือฉัน ไม่มีวันเป็นผู้หญิงที่อยู่ในใจนายได้ ถ้านายรักเขามากขนาดนั้นทำไมไม่ไปตามเขากลับมาล่ะ แค่แย่งเมียชาวบ้านคนอย่างนายคามินทร์คงจะทำสำเร็จได้ไม่ยากหรอก" หญิงสาวเอ่ยกับชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
" ธารา !!!!"
" ทำไม ฉันแนะนำให้ไม่ดีหรือไง จะให้ฉันช่วยหรือเปล่าล่ะ เอาวิธีไหนดี เอาเงินไปล่อดีไหม เงินนายมีเป็นพันล้านเอาไปกองไว้ตรงหน้าเดี๋ยวทิชาก็วิ่งกลับมาหานายเอง ง่ายจะตาย นายก็รู้แล้วนิที่เขาทิ้งนายไปเพราะครอบครัวเขาเป็นหนี้ ถ้านายเสนอเงินให้ขี้คร้านจะกลับมาหานายแทบไม่ทัน "
" ธารา ฉันขอเตือนอย่าดูถูกทิชา " คามินทร์พูดเสียงรอดไรฟันอย่างโกรธจัด ที่หญิงสาวพูดจากระทบถึงทิชากร
" พี่คามน์ พอแล้วค่ะพี่ธาราเจ็บ " คริมา พยายามเข้ามาดึงมือพี่ชายที่บีบข้อมือเล็กทั้งสองข้าง จนแทบจะแหลกคามือ
" อย่ามายุ่งครีม จำเอาไว้นะธาราอย่าดูถูกทิชาอีก และไม่ว่าจะยังไงเธอก็ต้องแต่งงานกับฉัน"ชายหนุ่มพูดพร้อมกับดึงร่างบางเข้ามาหาตัว
" ไม่ ฉันจะไม่มีวันแต่งงานกับนายเด็ดขาด ฉันขยะแขยง "ธารธารา ตะโกนใส่หน้าชายหนุ่มอย่างไม่เกรงกลัว
" ขยะแขยงเลยเหรอธารา น่าสมเพชจริงๆ ที่เธอต้องอยู่กับผู้ชายที่น่าขยะแขยงอย่างฉันไม่จนตาย " คามินทร์ พูดเสียงเย็นระคนเจ็บปวดที่ได้ฟังคำพูดจากปากของหญิงสาว
" ฉันเกลียดนาย เกลียด!!! "
สวัสดีค่ะ เล่ห์รัก ลวงใจ เป็นนิยายเรื่องแรกของไรเตอร์ค่ะ เนื้อเรื่องทั้งหมดนี้ล้วนแต่เป็นจินตนาการทั้งสิ้น หากบังเอิญมีข้อผิดพลาด หรือ พาดพิงบุคคล หรือ พาดพิงเหตุการณ์ใดๆ ก็ต้องกราบขออภัย และสามารถแจ้งเตือนให้แก้ไขได้ค่ะ
ยังไงก็ขอฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ ฝากนักอ่านทุกท่านช่วยคอมเม้นท์ ติ ชม หรือข้อแนะนำ ด้วยนะคะ เพื่อที่ไรเตอร์จะได้นำไปแก้ไขและปรับปรุงในเรื่องต่อ ๆ ไป ขอบคุณค่ะ
Nachan
" มันจะมากไปแล้วนะธารา " คามินทร์ มองหน้าหญิงสาวอย่างเอาเรื่อง พร้อมทั้งบีบข้อมือบางอย่างโกรธจัด
" อีกอย่างที่นายต้องรู้ไว้นะคามินทร์ ฉันไม่ใช่ตัวแทนของใคร นายอย่าเอาฉันไปเปรียบเทียบกับคนอื่น ฉันก็คือฉัน ไม่มีวันเป็นผู้หญิงที่อยู่ในใจนายได้ ถ้านายรักเขามากขนาดนั้นทำไมไม่ไปตามเขากลับมาล่ะ แค่แย่งเมียชาวบ้านคนอย่างนายคามินทร์คงจะทำสำเร็จได้ไม่ยากหรอก" หญิงสาวเอ่ยกับชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
" ธารา !!!!"
" ทำไม ฉันแนะนำให้ไม่ดีหรือไง จะให้ฉันช่วยหรือเปล่าล่ะ เอาวิธีไหนดี เอาเงินไปล่อดีไหม เงินนายมีเป็นพันล้านเอาไปกองไว้ตรงหน้าเดี๋ยวทิชาก็วิ่งกลับมาหานายเอง ง่ายจะตาย นายก็รู้แล้วนิที่เขาทิ้งนายไปเพราะครอบครัวเขาเป็นหนี้ ถ้านายเสนอเงินให้ขี้คร้านจะกลับมาหานายแทบไม่ทัน "
" ธารา ฉันขอเตือนอย่าดูถูกทิชา " คามินทร์พูดเสียงรอดไรฟันอย่างโกรธจัด ที่หญิงสาวพูดจากระทบถึงทิชากร
" พี่คามน์ พอแล้วค่ะพี่ธาราเจ็บ " คริมา พยายามเข้ามาดึงมือพี่ชายที่บีบข้อมือเล็กทั้งสองข้าง จนแทบจะแหลกคามือ
" อย่ามายุ่งครีม จำเอาไว้นะธาราอย่าดูถูกทิชาอีก และไม่ว่าจะยังไงเธอก็ต้องแต่งงานกับฉัน"ชายหนุ่มพูดพร้อมกับดึงร่างบางเข้ามาหาตัว
" ไม่ ฉันจะไม่มีวันแต่งงานกับนายเด็ดขาด ฉันขยะแขยง "ธารธารา ตะโกนใส่หน้าชายหนุ่มอย่างไม่เกรงกลัว
" ขยะแขยงเลยเหรอธารา น่าสมเพชจริงๆ ที่เธอต้องอยู่กับผู้ชายที่น่าขยะแขยงอย่างฉันไม่จนตาย " คามินทร์ พูดเสียงเย็นระคนเจ็บปวดที่ได้ฟังคำพูดจากปากของหญิงสาว
" ฉันเกลียดนาย เกลียด!!! "
สวัสดีค่ะ เล่ห์รัก ลวงใจ เป็นนิยายเรื่องแรกของไรเตอร์ค่ะ เนื้อเรื่องทั้งหมดนี้ล้วนแต่เป็นจินตนาการทั้งสิ้น หากบังเอิญมีข้อผิดพลาด หรือ พาดพิงบุคคล หรือ พาดพิงเหตุการณ์ใดๆ ก็ต้องกราบขออภัย และสามารถแจ้งเตือนให้แก้ไขได้ค่ะ
ยังไงก็ขอฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ ฝากนักอ่านทุกท่านช่วยคอมเม้นท์ ติ ชม หรือข้อแนะนำ ด้วยนะคะ เพื่อที่ไรเตอร์จะได้นำไปแก้ไขและปรับปรุงในเรื่องต่อ ๆ ไป ขอบคุณค่ะ
Nachan
Tags: Nachan
ตอน: ไม่ได้รัก...แต่ฉันหึงนะ 70%
ภายในรถยนต์คันหรู เย็นเชียบด้วยอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศ แต่ไม่อาจช่วยดับความรู้สึกคุกรุ่นของสองร่างที่ยังคงเงียบงัน ไม่มีใครยอมเอ่ยอะไรออกมา จนคนที่ทำหน้าที่สารถีต้องเหลือบมามองเจ้าร่างบางที่ยังคงนั่งนิ่ง ไม่สนใจสิ่งรอบข้าง
วูบหนึ่งคามินทร์นั้นอยากจะเอ่ยปากขอโทษต่อสิ่งที่เขาได้กระทำต่อหญิงสาวไม่ว่าจะด้วยวาจาหรือการกระทำ แต่เมื่อนึกถึงคำพูดร้ายกาจ สายตาเย้ยหยัน กับท่าทางเย็นชาที่เจ้าตัวแสดงออกมา ทำให้เขากลืนคำพูดเหล่านั้นลงคอไปได้อย่างง่ายได้ ฮึ! ก็ให้มันรู้ไปสิว่าคนอย่างนายคามินทร์ จะทำให้เธอยอมพูดด้วยไม่ได้
สายตาเจ้าเล่ห์พราวระยับคล้ายเห็นแววแห่งชัยชนะ ชายหนุ่มเร่งความเร็วของเครื่องยนต์ จนหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านข้างเริ่มที่จะสนใจรับรู้กับสิ่งผิดปรกติ หากไม่ทันที่หญิงสาวจะได้กล่าวอะไร ชายหนุ่มกลับแตะเบรกกระทันหัน จนล้อรถที่เคลื่อนมาด้วยความเร็วบดเบียดกับพื้นถนนจนเกิดเสียงดังสนั่น
‘เอี๊ยดดดดดด’
“โอ้ยยย ” ร่างบาง ร่วงลงไปนั่งกองอยู่กับพื้นรถ เงยหน้ามองชายหนุ่มตัวต้นเหตุตาเขียวปัด ริมฝีปากบางเม้มแน่น เมื่อสบเข้ากับแววตาเต้นระริกราวกับถูกใจเสียหนักหนา ‘เขาแกล้งเธอ’
“ง่วงนอนมากขนาดนั้นเลยหรือธารา ” เสียงทุ้ม เอ่ยยั่วเย้าเจ้าร่างบางที่พยายามยันตัวเองขึ้นมานั่งที่เดิม มือหนาเข้าช่วยประคอง แต่ต้องชะงักเมื่อมือเรียวเล็กปัดมือเขาออกอย่างแรง ก่อนที่มันจะได้ทันแตะต้องตัวเธอซะอีก
“ไม่ต้องมายุ่ง! ”เสียงตวาดแว้ดดังขึ้น
“พูดกับฉันได้แล้วเหรอ ไหน...มีดอกพิกุลร่วงมาไหม ดูซิ”คนตัวโตกว่าแกล้งก้มลงมามองหา สิ่งที่เขาว่าจากร่างบาง พร้อมกับฉวยโอกาสอุ้มร่างเล็ก ๆ นั่นมานั่งบนเบาะพิเศษเสียเลย หมันไส้นัก
“ว้าย ปล่อยนะคามินทร์” ร่างบางดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดแข็งแรง ที่โอบรัดเธอเอาไว้แน่นราวกับคีมเหล็ก ดวงหน้าหวานหันไปมองชายหนุ่มอย่างเอาเรื่อง แต่ต้องผงะเมื่อปลายจมูกเชิดรั้นนั้นอยู่ห่างจากจมูกโด่งสวยได้รูปของชายหนุ่มเพียงไม่ถึงคืบ ดวงตาสีดำสนิทราวกับผืนรัตติกาล จ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลกลมโตราวกับต้องการค้นหาความลับที่ถูกผู้เป็นเจ้าของนั้นซุกซ่อนเอาไว้
ธารธารารู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง ยามต้องสบกับดวงตาคมที่จ้องมองเธอเหมือนกับต้องการมองให้ทะลุไปถึงความคิด อ้อมแขนที่โอบกอดราวกับหวงแหน สายตาคมที่ส่งผ่านมาส่องประกายประหลาด ลมหายใจอุ่นรดรินอยู่ไม่ห่างหาย เธออยากหยุดเวลานี้ให้นานแสนนานเพียงเพราะ ‘รัก’ แม้ต้องเจ็บช้ำ คามินทร์ ผู้ชายร้ายกาจ ปากร้าย เอาแต่ใจ รักใครไม่เป็น คือผู้ชายที่เธอรัก ‘ รอคามน์นะ ห้ามเป็นแฟนกับใคร ธาราต้องเป็นเจ้าสาวของคามน์คนเดียวเข้าใจรึเปล่า ‘
เธอเข้าใจและทำตามคำสั่งนั้นตลอดมา ทำแม้กระทั่งปิดหู ปิดตา ทำเป็นมองไม่เห็นในยามที่ผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่เคียงข้างคนที่เธอรัก ทิชากรยืนอยู่ในที่ ๆ ควรเป็นของเธอ แววตาของคามินทร์บอกได้เป็นอย่างดีว่า ‘ใจแปรเปลี่ยน’ และถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น เธอก็ยังเลือกที่จะมองข้าม จนกระทั่งวันที่คามินทร์ขอร้อง ให้เธอพาเขาไปเลือกแหวนแต่งงาน
‘ธารา อย่าเพิ่งไปไหนนะ คามน์มีเรื่องจะบอก’ ชายหนุ่มเดินตามหญิงสาวออกมาจากห้องครัว ธารธารามักจะมาเป็นลูกมือให้มารดาเขาเสมอ
‘คามน์ มีอะไร’ เสียงหวาน เอ่ยกับชายหนุ่มแกมประหลาดใจ วันนี้สีหน้าของเขาดูมีความสุขจนปิดเอาไว้ไม่มิด
‘ไปเลือกแหวนแต่งงาน เป็นเพื่อนหน่อยสิ คามน์เชื่อสายตาธารา นะนะ ไปด้วยกันนะ’ ชายหนุ่มออดอ้อนราวกับลูกแมวตัวน้อยต้องการเพื่อนเล่น ยามที่เห็นหญิงสาวนิ่งอึ้ง
‘แหวนแต่งงาน เลือก…เลือกให้ใคร ’ธารธารา ถามเสียงสั่น
‘ทิชากร’
เธอไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นอะไร จนกระทั่งเสียงเรียกระคนร้อนใจ กับมือหนาที่เขย่าร่างเธอไปมาอย่างห่วงใยเรียกสติเธอให้คืนมา
‘เป็นอะไรธารา ดีใจขนาดช็อคไปเลยเหรอ’คามินทร์ พูดหยอกเย้าด้วยใบหน้าระรื่น พร้อมกับบีบจมูกเล็ก ๆ ของเธออย่างหมันเขี้ยว
‘อีกสองชั่วโมงเจอกันนะ’
คามินทร์เดินออกไปแล้ว แต่เธอไม่สามารถขยับร่างกายไปไหนได้เลย ราวกับถูกสาปให้ไร้เรี่ยวแรง ร่างบอบบางทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างทรงตัวไม่อยู่ เธอ ‘แพ้’ แล้ว เจ้าสาวของคามินทร์ ชื่อ ทิชากร ไม่ใช่ ธารธารา
คามินทร์มองใบหน้าสวยหวานของคนตรงหน้าอย่างหลงใหล แววตานิ่งงันที่มองเขานิ่งราวกับตกภวังค์จนไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ‘เธอ… คิดอะไร’ ดวงตาคมสังเกตเห็นแววทุกข์ในดวงตาคู่นั้น มือหนายกขึ้นเกลี่ยไล้แก้มสีชมพูระเรื่อ ราวกับอยากจะปลอบโยน แก้ม…ธารธารา ยังจะหอมเหมือนวันนั้นไหม ริมฝีปากบางที่มักชอบพูดเจื้อยแจ้วจะ…หวานละมุนอย่างเจ้าของหรือเปล่า
ธารธารามองใบหน้าของชายหนุ่มที่ค่อย ๆ ขยับ เข้ามาแนบชิดด้วยใจสั่นระรัว ลมหายใจที่รดรินกันและกันทำให้เธอหายใจติดขัด ดวงตากลมโตหลับลงทันทีที่ ริมฝีปากหนาเคลื่อนเข้ามาใกล้ เธอได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอราวกลับขบขันของชายหนุ่ม
ก๊อก ก๊อก ก๊อก !
ธารธาราผละออกจากร่างหนาของชายหนุ่มทันที แต่ก็ยังไม่สามารถลงไปจากที่นั่งพิเศษนี้ได้ คามินทร์หันไปมองต้นตอของเสียงด้วยสายตากรุ่นโกรธ เหมือนพร้อมที่จะแผดเผ่า ‘ตัวมาร’ ให้มอดไหม้เสียเดี๋ยวนั้น ร่างเล็กดิ้นรนออกจากอ้อมแขนนั่นอย่างเอาเป็นเอาตาย จนเบาะรองนั่งต้องหันมาดุเสียงเข้ม
“อยู่เฉย ๆ ธารา ไม่อย่างนั้นฉันจะปล้ำเธอมันบนรถนี่แหละ”
หญิงสาวตวัดค้อนชายหนุ่มที่ยังแกล้งเธอไม่เลิก ก่อนที่จะพยักเพยิดไปยังต้นตอของเสียง ที่ยืนรออยู่นอกรถ ชายสูงวัยในชุดสีกากี ยืนอยู่ข้าง ๆ พร้อมกับมองเข้ามาอย่างสงสัย จนชายหนุ่มต้องลดกระจกลงมาเจรจาด้วย
“สวัสดีครับ รถเป็นอะไรรึเปล่าครับ เห็นจอดอยู่นอนนานแล้ว” นายตำรวจสอบถาม พร้อมหยุดสายตาอยู่ที่ร่างบอบบางของหญิงสาวบนตักของชายหนุ่ม
“ไม่มีอะไรหรอกครับ ต้องขอโทษด้วยนะครับ ที่ทำให้คุณตำรวจต้องเสียเวลา พอดีภรรยาผมเขาแพ้ท้องน่ะครับ เลยอารมณ์ไม่ค่อยดี ต้องปลอบกันอยู่นาน ” ชายหนุ่มเอ่ยบอกเจ้าหน้าที่ตำรวจหน้าตาเฉย แต่ต้องเบ้หน้าด้วยสีหน้าเจ็บปวด เมื่อภรรยาจานด่วนจิกเล็บลงบนหลังมือเข้าให้จนได้เลือด
“โอ้ย เจ็บนะธารา” ธารธารทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ไม่สนใจกับสายตาวาว ๆ ที่คนตัวโตขยันส่งมาให้
นายตำรวจเห็นอย่างนั้นเข้าก็หัวเราะให้อย่างเห็นใจ ก่อนจะเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะจนหญิงสาวหน้าแดงเถือก หลบสายตาวิบวับของชายหนุ่มแทบไม่ทัน
“แหมม ก็เอาใจเมียให้มันมาก ๆ หน่อยสิพ่อหนุ่ม นังแก่ที่บ้านลุงน่ะ แค่พาเข้าห้องกล่อมหน่อยก็หายงอนเป็นปลิดทิ้งแล้ว”
“ขอบคุณที่แนะนำครับ แล้วผม…จะเก็บไปใช้”คามินทร์ ว่าพลางหลิ่วตาให้นายตำรวจสูงวัย อย่างรู้กัน
ร่างบางที่ดิ้นจนหลุดออกมาจากอ้อมกอดนั้นได้ ก็เอาแต่นั่งก้มหน้างุดไม่ยอมสบตาใคร คามินทร์มองหญิงสาวที่นั่งด้านข้างอย่างขัน ๆ พร้อมกับก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูเบา ๆ
“คราวนี้พลาด ฉันฝากไว้ก่อน ครั้งหน้าดอกเบี้ยคงขึ้นแยะ จากจูบอาจจะ….” ชายหนุ่ม หยุดพูดเท่านั้นแล้วฉวยโอกาสที่หญิงสาวมองเขาอย่างตะลึงลาน หอมแก้มนุ่มนิ่มนั้นฟอดใหญ่ และชายหนุ่มก็ได้คำตอบให้ตัวเองแล้วว่าแก้มนั้น ‘ยังหอม’ และมีเข้าคนเดียวที่เป็นเจ้าของ
วูบหนึ่งคามินทร์นั้นอยากจะเอ่ยปากขอโทษต่อสิ่งที่เขาได้กระทำต่อหญิงสาวไม่ว่าจะด้วยวาจาหรือการกระทำ แต่เมื่อนึกถึงคำพูดร้ายกาจ สายตาเย้ยหยัน กับท่าทางเย็นชาที่เจ้าตัวแสดงออกมา ทำให้เขากลืนคำพูดเหล่านั้นลงคอไปได้อย่างง่ายได้ ฮึ! ก็ให้มันรู้ไปสิว่าคนอย่างนายคามินทร์ จะทำให้เธอยอมพูดด้วยไม่ได้
สายตาเจ้าเล่ห์พราวระยับคล้ายเห็นแววแห่งชัยชนะ ชายหนุ่มเร่งความเร็วของเครื่องยนต์ จนหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านข้างเริ่มที่จะสนใจรับรู้กับสิ่งผิดปรกติ หากไม่ทันที่หญิงสาวจะได้กล่าวอะไร ชายหนุ่มกลับแตะเบรกกระทันหัน จนล้อรถที่เคลื่อนมาด้วยความเร็วบดเบียดกับพื้นถนนจนเกิดเสียงดังสนั่น
‘เอี๊ยดดดดดด’
“โอ้ยยย ” ร่างบาง ร่วงลงไปนั่งกองอยู่กับพื้นรถ เงยหน้ามองชายหนุ่มตัวต้นเหตุตาเขียวปัด ริมฝีปากบางเม้มแน่น เมื่อสบเข้ากับแววตาเต้นระริกราวกับถูกใจเสียหนักหนา ‘เขาแกล้งเธอ’
“ง่วงนอนมากขนาดนั้นเลยหรือธารา ” เสียงทุ้ม เอ่ยยั่วเย้าเจ้าร่างบางที่พยายามยันตัวเองขึ้นมานั่งที่เดิม มือหนาเข้าช่วยประคอง แต่ต้องชะงักเมื่อมือเรียวเล็กปัดมือเขาออกอย่างแรง ก่อนที่มันจะได้ทันแตะต้องตัวเธอซะอีก
“ไม่ต้องมายุ่ง! ”เสียงตวาดแว้ดดังขึ้น
“พูดกับฉันได้แล้วเหรอ ไหน...มีดอกพิกุลร่วงมาไหม ดูซิ”คนตัวโตกว่าแกล้งก้มลงมามองหา สิ่งที่เขาว่าจากร่างบาง พร้อมกับฉวยโอกาสอุ้มร่างเล็ก ๆ นั่นมานั่งบนเบาะพิเศษเสียเลย หมันไส้นัก
“ว้าย ปล่อยนะคามินทร์” ร่างบางดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดแข็งแรง ที่โอบรัดเธอเอาไว้แน่นราวกับคีมเหล็ก ดวงหน้าหวานหันไปมองชายหนุ่มอย่างเอาเรื่อง แต่ต้องผงะเมื่อปลายจมูกเชิดรั้นนั้นอยู่ห่างจากจมูกโด่งสวยได้รูปของชายหนุ่มเพียงไม่ถึงคืบ ดวงตาสีดำสนิทราวกับผืนรัตติกาล จ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลกลมโตราวกับต้องการค้นหาความลับที่ถูกผู้เป็นเจ้าของนั้นซุกซ่อนเอาไว้
ธารธารารู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง ยามต้องสบกับดวงตาคมที่จ้องมองเธอเหมือนกับต้องการมองให้ทะลุไปถึงความคิด อ้อมแขนที่โอบกอดราวกับหวงแหน สายตาคมที่ส่งผ่านมาส่องประกายประหลาด ลมหายใจอุ่นรดรินอยู่ไม่ห่างหาย เธออยากหยุดเวลานี้ให้นานแสนนานเพียงเพราะ ‘รัก’ แม้ต้องเจ็บช้ำ คามินทร์ ผู้ชายร้ายกาจ ปากร้าย เอาแต่ใจ รักใครไม่เป็น คือผู้ชายที่เธอรัก ‘ รอคามน์นะ ห้ามเป็นแฟนกับใคร ธาราต้องเป็นเจ้าสาวของคามน์คนเดียวเข้าใจรึเปล่า ‘
เธอเข้าใจและทำตามคำสั่งนั้นตลอดมา ทำแม้กระทั่งปิดหู ปิดตา ทำเป็นมองไม่เห็นในยามที่ผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่เคียงข้างคนที่เธอรัก ทิชากรยืนอยู่ในที่ ๆ ควรเป็นของเธอ แววตาของคามินทร์บอกได้เป็นอย่างดีว่า ‘ใจแปรเปลี่ยน’ และถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น เธอก็ยังเลือกที่จะมองข้าม จนกระทั่งวันที่คามินทร์ขอร้อง ให้เธอพาเขาไปเลือกแหวนแต่งงาน
‘ธารา อย่าเพิ่งไปไหนนะ คามน์มีเรื่องจะบอก’ ชายหนุ่มเดินตามหญิงสาวออกมาจากห้องครัว ธารธารามักจะมาเป็นลูกมือให้มารดาเขาเสมอ
‘คามน์ มีอะไร’ เสียงหวาน เอ่ยกับชายหนุ่มแกมประหลาดใจ วันนี้สีหน้าของเขาดูมีความสุขจนปิดเอาไว้ไม่มิด
‘ไปเลือกแหวนแต่งงาน เป็นเพื่อนหน่อยสิ คามน์เชื่อสายตาธารา นะนะ ไปด้วยกันนะ’ ชายหนุ่มออดอ้อนราวกับลูกแมวตัวน้อยต้องการเพื่อนเล่น ยามที่เห็นหญิงสาวนิ่งอึ้ง
‘แหวนแต่งงาน เลือก…เลือกให้ใคร ’ธารธารา ถามเสียงสั่น
‘ทิชากร’
เธอไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นอะไร จนกระทั่งเสียงเรียกระคนร้อนใจ กับมือหนาที่เขย่าร่างเธอไปมาอย่างห่วงใยเรียกสติเธอให้คืนมา
‘เป็นอะไรธารา ดีใจขนาดช็อคไปเลยเหรอ’คามินทร์ พูดหยอกเย้าด้วยใบหน้าระรื่น พร้อมกับบีบจมูกเล็ก ๆ ของเธออย่างหมันเขี้ยว
‘อีกสองชั่วโมงเจอกันนะ’
คามินทร์เดินออกไปแล้ว แต่เธอไม่สามารถขยับร่างกายไปไหนได้เลย ราวกับถูกสาปให้ไร้เรี่ยวแรง ร่างบอบบางทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างทรงตัวไม่อยู่ เธอ ‘แพ้’ แล้ว เจ้าสาวของคามินทร์ ชื่อ ทิชากร ไม่ใช่ ธารธารา
คามินทร์มองใบหน้าสวยหวานของคนตรงหน้าอย่างหลงใหล แววตานิ่งงันที่มองเขานิ่งราวกับตกภวังค์จนไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ‘เธอ… คิดอะไร’ ดวงตาคมสังเกตเห็นแววทุกข์ในดวงตาคู่นั้น มือหนายกขึ้นเกลี่ยไล้แก้มสีชมพูระเรื่อ ราวกับอยากจะปลอบโยน แก้ม…ธารธารา ยังจะหอมเหมือนวันนั้นไหม ริมฝีปากบางที่มักชอบพูดเจื้อยแจ้วจะ…หวานละมุนอย่างเจ้าของหรือเปล่า
ธารธารามองใบหน้าของชายหนุ่มที่ค่อย ๆ ขยับ เข้ามาแนบชิดด้วยใจสั่นระรัว ลมหายใจที่รดรินกันและกันทำให้เธอหายใจติดขัด ดวงตากลมโตหลับลงทันทีที่ ริมฝีปากหนาเคลื่อนเข้ามาใกล้ เธอได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอราวกลับขบขันของชายหนุ่ม
ก๊อก ก๊อก ก๊อก !
ธารธาราผละออกจากร่างหนาของชายหนุ่มทันที แต่ก็ยังไม่สามารถลงไปจากที่นั่งพิเศษนี้ได้ คามินทร์หันไปมองต้นตอของเสียงด้วยสายตากรุ่นโกรธ เหมือนพร้อมที่จะแผดเผ่า ‘ตัวมาร’ ให้มอดไหม้เสียเดี๋ยวนั้น ร่างเล็กดิ้นรนออกจากอ้อมแขนนั่นอย่างเอาเป็นเอาตาย จนเบาะรองนั่งต้องหันมาดุเสียงเข้ม
“อยู่เฉย ๆ ธารา ไม่อย่างนั้นฉันจะปล้ำเธอมันบนรถนี่แหละ”
หญิงสาวตวัดค้อนชายหนุ่มที่ยังแกล้งเธอไม่เลิก ก่อนที่จะพยักเพยิดไปยังต้นตอของเสียง ที่ยืนรออยู่นอกรถ ชายสูงวัยในชุดสีกากี ยืนอยู่ข้าง ๆ พร้อมกับมองเข้ามาอย่างสงสัย จนชายหนุ่มต้องลดกระจกลงมาเจรจาด้วย
“สวัสดีครับ รถเป็นอะไรรึเปล่าครับ เห็นจอดอยู่นอนนานแล้ว” นายตำรวจสอบถาม พร้อมหยุดสายตาอยู่ที่ร่างบอบบางของหญิงสาวบนตักของชายหนุ่ม
“ไม่มีอะไรหรอกครับ ต้องขอโทษด้วยนะครับ ที่ทำให้คุณตำรวจต้องเสียเวลา พอดีภรรยาผมเขาแพ้ท้องน่ะครับ เลยอารมณ์ไม่ค่อยดี ต้องปลอบกันอยู่นาน ” ชายหนุ่มเอ่ยบอกเจ้าหน้าที่ตำรวจหน้าตาเฉย แต่ต้องเบ้หน้าด้วยสีหน้าเจ็บปวด เมื่อภรรยาจานด่วนจิกเล็บลงบนหลังมือเข้าให้จนได้เลือด
“โอ้ย เจ็บนะธารา” ธารธารทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ไม่สนใจกับสายตาวาว ๆ ที่คนตัวโตขยันส่งมาให้
นายตำรวจเห็นอย่างนั้นเข้าก็หัวเราะให้อย่างเห็นใจ ก่อนจะเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะจนหญิงสาวหน้าแดงเถือก หลบสายตาวิบวับของชายหนุ่มแทบไม่ทัน
“แหมม ก็เอาใจเมียให้มันมาก ๆ หน่อยสิพ่อหนุ่ม นังแก่ที่บ้านลุงน่ะ แค่พาเข้าห้องกล่อมหน่อยก็หายงอนเป็นปลิดทิ้งแล้ว”
“ขอบคุณที่แนะนำครับ แล้วผม…จะเก็บไปใช้”คามินทร์ ว่าพลางหลิ่วตาให้นายตำรวจสูงวัย อย่างรู้กัน
ร่างบางที่ดิ้นจนหลุดออกมาจากอ้อมกอดนั้นได้ ก็เอาแต่นั่งก้มหน้างุดไม่ยอมสบตาใคร คามินทร์มองหญิงสาวที่นั่งด้านข้างอย่างขัน ๆ พร้อมกับก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูเบา ๆ
“คราวนี้พลาด ฉันฝากไว้ก่อน ครั้งหน้าดอกเบี้ยคงขึ้นแยะ จากจูบอาจจะ….” ชายหนุ่ม หยุดพูดเท่านั้นแล้วฉวยโอกาสที่หญิงสาวมองเขาอย่างตะลึงลาน หอมแก้มนุ่มนิ่มนั้นฟอดใหญ่ และชายหนุ่มก็ได้คำตอบให้ตัวเองแล้วว่าแก้มนั้น ‘ยังหอม’ และมีเข้าคนเดียวที่เป็นเจ้าของ
Nachan เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 ม.ค. 2557, 22:38:27 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 ม.ค. 2557, 22:38:27 น.
จำนวนการเข้าชม : 1757
| << ไม่ได้รัก...แต่ฉันหึงนะ 40% | ไม่ได้รัก...แต่ฉันหึงนะ 100% >> |
รรวโรจน์ 9 ม.ค. 2557, 00:59:30 น.
ขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ใจตัวเองอีกนายแมงคามเอ๋ย
ขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ใจตัวเองอีกนายแมงคามเอ๋ย