เล่ห์รัก ลวงใจ
" ฉันจะไม่มีวันแต่งงานกับคนไม่รู้จักพออย่างนายเด็ดขาด นายคิดว่าตัวเองดีพอจะเป็นพ่อหรือสามีใครได้อย่างนั้นเหรอ ผู้ชายที่วันๆ คิดแต่เรื่องอย่างว่า มั่วไม่เลือก นายคิดว่าฉันจะรักนายลงหรือไง " ธารธาราตะโกนใส่หน้าชายหนุ่มอย่างเหลืออด
" มันจะมากไปแล้วนะธารา " คามินทร์ มองหน้าหญิงสาวอย่างเอาเรื่อง พร้อมทั้งบีบข้อมือบางอย่างโกรธจัด
" อีกอย่างที่นายต้องรู้ไว้นะคามินทร์ ฉันไม่ใช่ตัวแทนของใคร นายอย่าเอาฉันไปเปรียบเทียบกับคนอื่น ฉันก็คือฉัน ไม่มีวันเป็นผู้หญิงที่อยู่ในใจนายได้ ถ้านายรักเขามากขนาดนั้นทำไมไม่ไปตามเขากลับมาล่ะ แค่แย่งเมียชาวบ้านคนอย่างนายคามินทร์คงจะทำสำเร็จได้ไม่ยากหรอก" หญิงสาวเอ่ยกับชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
" ธารา !!!!"
" ทำไม ฉันแนะนำให้ไม่ดีหรือไง จะให้ฉันช่วยหรือเปล่าล่ะ เอาวิธีไหนดี เอาเงินไปล่อดีไหม เงินนายมีเป็นพันล้านเอาไปกองไว้ตรงหน้าเดี๋ยวทิชาก็วิ่งกลับมาหานายเอง ง่ายจะตาย นายก็รู้แล้วนิที่เขาทิ้งนายไปเพราะครอบครัวเขาเป็นหนี้ ถ้านายเสนอเงินให้ขี้คร้านจะกลับมาหานายแทบไม่ทัน "
" ธารา ฉันขอเตือนอย่าดูถูกทิชา " คามินทร์พูดเสียงรอดไรฟันอย่างโกรธจัด ที่หญิงสาวพูดจากระทบถึงทิชากร
" พี่คามน์ พอแล้วค่ะพี่ธาราเจ็บ " คริมา พยายามเข้ามาดึงมือพี่ชายที่บีบข้อมือเล็กทั้งสองข้าง จนแทบจะแหลกคามือ
" อย่ามายุ่งครีม จำเอาไว้นะธาราอย่าดูถูกทิชาอีก และไม่ว่าจะยังไงเธอก็ต้องแต่งงานกับฉัน"ชายหนุ่มพูดพร้อมกับดึงร่างบางเข้ามาหาตัว
" ไม่ ฉันจะไม่มีวันแต่งงานกับนายเด็ดขาด ฉันขยะแขยง "ธารธารา ตะโกนใส่หน้าชายหนุ่มอย่างไม่เกรงกลัว
" ขยะแขยงเลยเหรอธารา น่าสมเพชจริงๆ ที่เธอต้องอยู่กับผู้ชายที่น่าขยะแขยงอย่างฉันไม่จนตาย " คามินทร์ พูดเสียงเย็นระคนเจ็บปวดที่ได้ฟังคำพูดจากปากของหญิงสาว
" ฉันเกลียดนาย เกลียด!!! "
สวัสดีค่ะ เล่ห์รัก ลวงใจ เป็นนิยายเรื่องแรกของไรเตอร์ค่ะ เนื้อเรื่องทั้งหมดนี้ล้วนแต่เป็นจินตนาการทั้งสิ้น หากบังเอิญมีข้อผิดพลาด หรือ พาดพิงบุคคล หรือ พาดพิงเหตุการณ์ใดๆ ก็ต้องกราบขออภัย และสามารถแจ้งเตือนให้แก้ไขได้ค่ะ
ยังไงก็ขอฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ ฝากนักอ่านทุกท่านช่วยคอมเม้นท์ ติ ชม หรือข้อแนะนำ ด้วยนะคะ เพื่อที่ไรเตอร์จะได้นำไปแก้ไขและปรับปรุงในเรื่องต่อ ๆ ไป ขอบคุณค่ะ
Nachan
" มันจะมากไปแล้วนะธารา " คามินทร์ มองหน้าหญิงสาวอย่างเอาเรื่อง พร้อมทั้งบีบข้อมือบางอย่างโกรธจัด
" อีกอย่างที่นายต้องรู้ไว้นะคามินทร์ ฉันไม่ใช่ตัวแทนของใคร นายอย่าเอาฉันไปเปรียบเทียบกับคนอื่น ฉันก็คือฉัน ไม่มีวันเป็นผู้หญิงที่อยู่ในใจนายได้ ถ้านายรักเขามากขนาดนั้นทำไมไม่ไปตามเขากลับมาล่ะ แค่แย่งเมียชาวบ้านคนอย่างนายคามินทร์คงจะทำสำเร็จได้ไม่ยากหรอก" หญิงสาวเอ่ยกับชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
" ธารา !!!!"
" ทำไม ฉันแนะนำให้ไม่ดีหรือไง จะให้ฉันช่วยหรือเปล่าล่ะ เอาวิธีไหนดี เอาเงินไปล่อดีไหม เงินนายมีเป็นพันล้านเอาไปกองไว้ตรงหน้าเดี๋ยวทิชาก็วิ่งกลับมาหานายเอง ง่ายจะตาย นายก็รู้แล้วนิที่เขาทิ้งนายไปเพราะครอบครัวเขาเป็นหนี้ ถ้านายเสนอเงินให้ขี้คร้านจะกลับมาหานายแทบไม่ทัน "
" ธารา ฉันขอเตือนอย่าดูถูกทิชา " คามินทร์พูดเสียงรอดไรฟันอย่างโกรธจัด ที่หญิงสาวพูดจากระทบถึงทิชากร
" พี่คามน์ พอแล้วค่ะพี่ธาราเจ็บ " คริมา พยายามเข้ามาดึงมือพี่ชายที่บีบข้อมือเล็กทั้งสองข้าง จนแทบจะแหลกคามือ
" อย่ามายุ่งครีม จำเอาไว้นะธาราอย่าดูถูกทิชาอีก และไม่ว่าจะยังไงเธอก็ต้องแต่งงานกับฉัน"ชายหนุ่มพูดพร้อมกับดึงร่างบางเข้ามาหาตัว
" ไม่ ฉันจะไม่มีวันแต่งงานกับนายเด็ดขาด ฉันขยะแขยง "ธารธารา ตะโกนใส่หน้าชายหนุ่มอย่างไม่เกรงกลัว
" ขยะแขยงเลยเหรอธารา น่าสมเพชจริงๆ ที่เธอต้องอยู่กับผู้ชายที่น่าขยะแขยงอย่างฉันไม่จนตาย " คามินทร์ พูดเสียงเย็นระคนเจ็บปวดที่ได้ฟังคำพูดจากปากของหญิงสาว
" ฉันเกลียดนาย เกลียด!!! "
สวัสดีค่ะ เล่ห์รัก ลวงใจ เป็นนิยายเรื่องแรกของไรเตอร์ค่ะ เนื้อเรื่องทั้งหมดนี้ล้วนแต่เป็นจินตนาการทั้งสิ้น หากบังเอิญมีข้อผิดพลาด หรือ พาดพิงบุคคล หรือ พาดพิงเหตุการณ์ใดๆ ก็ต้องกราบขออภัย และสามารถแจ้งเตือนให้แก้ไขได้ค่ะ
ยังไงก็ขอฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ ฝากนักอ่านทุกท่านช่วยคอมเม้นท์ ติ ชม หรือข้อแนะนำ ด้วยนะคะ เพื่อที่ไรเตอร์จะได้นำไปแก้ไขและปรับปรุงในเรื่องต่อ ๆ ไป ขอบคุณค่ะ
Nachan
Tags: Nachan
ตอน: ไม่ได้รัก...แต่ฉันหึงนะ 100%
รถยนต์คันหรูแล่นเข้ามาจอดเทียบบริเวณหน้าร้านอาหารขึ้นชื่อริมหาดบางแสน ซึ่งเป็นสถานที่นัดเจรจาธุรกิจของคนทั้งคู่ บรรยากาศโดยรอบอบอวลไปด้วยกลิ่นอายแห่งท้องทะเล ตัวร้านทั้งหมดทำด้วยไม้ทาสีฟ้าน้ำทะเลตกแต่งด้วยเปลือกหอยและปะการัง ที่ถ้าไม่สังเกตดี ๆ ก็คงต้องนึกว่าเป็นของจริงอย่างแน่นอน คามินทร์มองร่างเล็กที่เอาแต่สนใจดูนั่นนี่ไปเรื่อย ราวกับเด็ก ๆ ที่เจอของเล่นถูกใจ แล้วอดที่จะอมยิ้มกับท่าทางเหล่านั้นไม่ได้ มือหนายืนมากุมมือบางแล้วบีบกระชับจนคนที่เพิ่งได้สติหันมามอง พร้อมกับพยายามบิดมือให้หลุดออกจากอุ้งมือใหญ่นั้นให้ได้
“ปล่อย!!” เสียงเขียว ๆ กับอาการขัดขืนของหญิงสาว เป็นตัวกระตุ้นต่อมช่างแกล้งของชายหนุ่มได้เป็นอย่างดี คามินทร์จ้องมองหญิงสาวที่ทำตัวเหมือนลูกแมวขี้โมโห อย่างเอ็นดูโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าสายตายามที่เขามองหญิงสาว มันช่างต่างกันเหลือเกิน ต่างกันยามเมื่อมองทิชากร
“ได้ ถ้าไม่อยากให้คามน์จับมือ งั้น…เอาเป็นอย่างนี้แล้วกัน” ธารธาราได้แต่อึ้ง กับคำว่า ‘อย่างนี้แล้วกัน’ ของชายหนุ่ม เพราะคามินทร์ไม่ได้จับมือเธอเหมือนครั้งแรก แต่กลับโอบเอวเธอเข้าไปกอด แล้วพาเดินเข้าไปในร้านราวกับคู่รักที่พากันมาทานอาหาร
“คามินทร์!”
“เดี๋ยวหลงทาง” คำพูดของชายหนุ่มทำให้เธออยากจะหาอะไรมาตีหัวเขานัก หนอย!มาหาว่าเธอเป็นเด็ก คอยดูเถอะ อย่าให้ถึงทีเธอเอาคืนบ้างก็ให้มันรู้ไป
คามินทร์ยังคงมองลูกแมวขี้โมโหของเขาไปตลอดทาง ท่าทางแม่ตัวดีคงอยากหาอะไรมาตีหัวเขากระมัง แล้วไอ้ริมฝีปากบางที่ขมุบขมิบเขามาตลอดทางมันก็น่าจะจับมาลงโทษนัก แต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะได้ทันหาวิธีลงโทษหญิงสาว พนักงานต้องรับก็เข้ามาสอบถามและพาทั้งคู่ไปยังโต๊ะที่จองเอาไว้ และทันทีที่เห็นหน้าลูกค้า ธารธาราก็รีบสะบัดตัวจนหลุดจากอ้อมกอดของคามินทร์ และวิ่งเข้าไปกระโดดกอดชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความตื่นเต้น ดีใจ จนคนโดนกอดแทบจะตั้งหลักรับร่างเล็กนั่นไม่ทัน
“พี่ก้อง พี่ก้องมาได้ยังไงคะ มาเมื่อไหร่ ทำไมไม่เห็นบอกธารา แล้วพักที่ไหนคะ พี่ก้องสบายดีหรือเปล่า”คำถามรัวเร็วของหญิงสาวทำเอาก้องภพถึงกับต้องรีบเบรกตัวโก่ง
“หยุดก่อน ๆ ครับคนสวย ตกลงจะให้พี่ตอบคำถามไหนก่อนดี หึ!”ก้องภพมองหญิงสาวตรงหน้าที่ยังคงสวยไม่เคยเปลี่ยน โดยไม่ได้สนใจสายตาอีกคู่ที่มองมาอย่างเอาเรื่อง และก่อนที่พายุลูกใหญ่จะเริ่มปะทุ ธารธาราที่หันมาเห็นคนตัวโต ที่เริ่มจะกลายร่างเป็นหมีขี้โมโห ก็ต้องรีบหันมาแนะนำให้คนทั้งคู่รู้จักกัน
“พี่ก้องคะ นี่คามินทร์ค่ะ เป็น…”ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้ทันแนะนำ คามินทร์ที่ยืนหน้าตึงอยู่ข้าง ๆ ก็รีบแทรกขึ้นมาทันที จนคนข้าง ๆ ถึงกับทำหน้าเหวอ
“สวัสดีครับ ผมคามินทร์เป็น…คู่หมั้นของธารธารา ยังไงถ้าไม่รังเกียจ ผมขอเชิญมางานแต่งของเราล่วงหน้าเลยแล้วกันนะครับ ” คามินทร์ ว่าพลางดึงร่างบางเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดพร้อมกับก้มลงหอมแก้มหญิงสาว เพื่อประกาศกับชายหนุ่มตรงหน้าว่าผู้หญิงคนนี้มีเจ้าของแล้ว ห้ามยุ่ง
“ยินดีครับคุณคามินทร์ ผมก้องภพ ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการครับ”ก้องภพแทบจะหลุดหัวเราะเมื่อได้ยินคำแนะนำตัวของชายหนุ่ม แล้วยิ่งท่าทางแม่น้องสาวที่ส่งยิ้มแหย ๆ มาให้ทำให้เขาอยากนึกเอาคืนแทนนัก ใช่ว่าเขาเองจะไม่รู้ความเป็นไปของคนทั้งคู่ เพียงแต่คามินทร์นั้นไม่ได้รู้จักเขาเท่านั้นเอง “ แต่แหม…จะไม่ใจร้ายไปหน่อยหรือครับคุณคามินทร์ ที่บอกว่าน้องธาราเป็นคู่หมั้น ผมยังไม่ยักกะเห็นแหวนสักวง อย่างนี้ผมจะเชื่อได้ยังไง จริงไหมคะคนสวยของพี่ก้อง ” ก้องภพมองชายหนุ่มที่นั่งกัดฟันกรอดมองเขาอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ
“เอ่อ…พี่ก้องคะ ธาราว่าเรามาคุยเรื่องงานกันดีกว่าไหมคะ เสร็จแล้วเราจะได้สั่งอาหารมาทานกัน ธาราหิวแล้ว” ธารธารารีบหาทางแก้สถานการณ์ตรงหน้าอย่างเร่งด่วน เพราะท่าทางอีกไม่นานคามินทร์คงได้ลุกขึ้นมาขย้ำพี่ชายของเธอแน่ๆ หญิงสาวส่งสายตาออดอ้อนไปยังก้องภพ ให้หยุดหาเรื่องชายหนุ่มก่อน
“ธาราหิวแล้วเหรอคะ งั้นสั่งอาหารก่อนไหม เดี๋ยวคนสวยของพี่ก้องจะเป็นลมเอาเสียก่อน ดูสิหน้าซีดไปหมดแล้ว” ก้องภพว่าพลางลูบใบหน้าสวยที่ตอนนี้ซีดลงอย่างที่เขาว่า แต่หญิงสาวไม่ได้ซีดเพราะหิวข้าว แต่กลับซีดเพราะกลัวว่าจะต้องพาใครคนใดคนหนึ่งไปส่งโรงพยาบาลมากกว่า
“ขอบคุณที่หวังดีนะครับคุณก้องภพ แต่คู่หมั้นผม ผมดูแลเองดีกว่า ไม่อยากรบกวนคนอื่น เกรงใจครับ” คามินทร์เน้นคำว่า ‘คนอื่น’ ตอกกลับก้องภพที่ดูเหมือนจะเป็นห่วงเป็นใย ยัยตัวเล็กของเขาจนออกนอกหน้า ‘ฮึ! น้องธาราของพี่ก้อง ฝันไปเถอะไอ้ตี๋’ คามินทร์คิดอย่างเข่นเขี้ยว ก่อนที่จะหันมาแยกเขี้ยวใส่หญิงสาว พร้อมกับพูดจาหวานจนหญิงสาวขนลุก
“ธาราคะ ไปที่รถเป็นเพื่อนคามน์หน่อยได้ไหมครับ คามน์ว่าคามน์ลืมของไว้ ” ธารธารามองหน้าชายหนุ่ม ที่เอ่ยปากขอร้องแต่สายตาบังคับเธอ พร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอได้อย่างยากลำบาก โธ่!จะกัดกันทำไมต้องลากเธอเข้าไปร่วมด้วยก็ไม่รู้
“งั้นเดี๋ยวธารามานะคะ พี่ก้อง”ธารธารามองก้องภพ ที่พยายามกั้นหัวเราะอย่างสุดความสามารถ
“อย่าไปนานนะคะธารา พี่คิดถึง”ก้องภพยังไม่วายแหย่หนวดเสือ ที่ยืนแยกเขี้ยวใส่เขาอย่างไม่รักษามาดอยู่ด้านหลังหญิงสาว ‘เห้อ เห็นทีมาเมืองไทยคราวนี้เขาคงมีเรื่องสนุก ๆ ให้ทำเยอะแยะ โดยเฉพาะเรื่องของยัยน้องสาวตัวแสบ เห็นที่เขาคงต้องหาแนวร่วมซะแล้ว’ ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูแล้วกดหมายเลขปลายทางที่คุ้นเคยอย่างรวดเร็ว
คามินทร์ลากแขนหญิงสาว ออกจากบริเวณร้านอาหารมายังซุ้มไม้เลื้อยข้างๆ ลานจอดรถและพอจะหลบจากสายตาคนอื่น ๆ ได้ กลิ่นดอกโมกหอมฟุ้งไปทั่วบริเวณ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ร่างสูงที่พร้อมจะกลายร่างได้ทุกเมื่อสงบลงได้เลย ธารธารามองชายหนุ่มที่เดินไปเดินมาอย่างพยายามจะระงับอารมณ์อย่างหวาด ๆ เพราะไม่รู้ว่าชายหนุ่มจะเอายังไง
หญิงสาวหันซ้ายแลขวาหาทางหนีที่ไล่ แต่คงจะไม่ทันการ เมื่อชายหนุ่มหยุดและเดินเข้ามาหาเธออย่างเอาเรื่อง ธารธาราหลับตาปี๋เพราะคิดว่าชายหนุ่มคงต้องหักคอเธอจิ้มน้ำพริกแน่ ๆ ก็ท่าทางโมโหซะขนาดนั้น ‘ทำไงดีคิดสิ ยัยธารา’
“เป็นอะไร ธารธารา หลับตาทำไม” คามินทร์มองหญิงสาวที่ยืนหลับตานิ่ง ตัวสั่นเทาอย่างโกรธจัด นี่เธอรังเกียจเขาขนาดไม่อยากเห็นหน้าเลยเหรอ คามินทร์กระชากร่างบางเข้ามาในอ้อมแขน จนร่างเล็กต้องร่างวี้ดออกมาอย่างตกใจ
“อย่านะ นายจะทำอะไร นี่แน่ะ ๆ ๆ” ธารธาราหยิกไปตามเนื้อตัวคามินทร์อย่างเอาเป็นเอาตาย จนคนที่คิดว่าจะจัดการกับร่างเล็ก ต้องเป็นฝ่ายรวบมือเธอเอาไว้
“ทำบ้าอะไรเนี่ยธารา ฉันเจ็บนะ ”ชายหนุ่มตวาดร่างเล็กที่จ้องเขาตาวาว อย่างพร้อมที่จะสู้หากเขาขยับตัว
“ก็นายจะตีฉัน”ธารธารางุบงิบ ราวกับกลัวว่าใครจะมาได้ยินในสิ่งที่เธอกล่าวหาชายหนุ่ม
“ฉันเนี่ยนะจะตีเธอ ธารธารา” ชายหนุ่มอยากจะบ้าตาย กับคำกล่าวหาของยัยตัวแสบที่ก้มหน้างุดอยู่ในอ้อมแขนเขา นี่เขาควรจะโกรธหรือหัวเราะกับความคิดนี่ดี
ธารธาราเห็นชายหนุ่มเงียบไป จึงเงยหน้ามองว่าเกิดอะไรขึ้น จนสบกับดวงตาคมที่จ้องเธออย่างค้นหา พร้อมกับคำถามที่เธอแทบอยากจะตบปากนั่นแทนพี่ชายเธอนัก
“ไอ้ตี๋แต๋วแตกนั่นใคร?”
“อะไรนะ ใคร?”
“อย่ามาสมองเสื่อมตอนนี้ธารา ตอบมาว่าไอ้ตี๋แต๋วแตกนั่นเป็นใคร แล้วเธอกล้าดียังไงถึงวิ่งไปกอดมันต่อหน้าฉัน” คามินทร์จ้องหญิงสาว ที่ยังไม่ยอมตอบคำถามเขาแถมยังเชิดหน้าหนีไปอีกทางอย่างอวดดี จนเขานึกโมโหขึ้นมาอีกรอบ
“จะตอบไม่ตอบ ธารธารา”
ร่างบางยังคงเงียบ ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ชายหนุ่มที่เอาแต่ตะคอกเธอป่าวๆ ‘ตะโกนให้คอแตกตายไปเลย คนนิสัยเสีย’ หญิงสาวคิดอย่างหมันไส้กับพฤติกรรมของชายหนุ่ม โดยไม่ทันได้เห็นแววตาที่เปลี่ยนไปของชายหนุ่ม
“ไม่ตอบใช่ไหม ได้ งั้นฉันจะตอบคำถามเธอเอง”คามินทร์มองหญิงสาวอย่างเจ้าเล่ห์ ‘ในเมื่อให้โอกาสตอบแล้วเธอไม่ยอมพูด ก็อย่ามาหาว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน’
“รู้ไหมว่าคนที่ทำผิด ต้องโดนลงโทษ”ชายหนุ่มกระซิบลงใกล้ ๆ ใบหูขาวเนียน แล้วแกล้งกัดจนธารธาราต้องหันมาถลึงตาใส่ แต่ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะทันได้ต่อว่า ริมฝีปากหนาได้รูปก็ฉวยฉกครอบครองริมฝีปากบางที่พร้อมจะเอ่ย บริพาทเขา
“อย่าเม้มปากนะธารา ไม่งั้นฉันจะจูบได้ยังไง” ชายหนุ่ม ถอนจูบออกมากระซิบชิดริมฝีปากร่างบาง
คามินทร์มองหญิงสาวที่ยังหลับตาเม้มริมฝีปากแน่นอย่างครุ่นคิด ก่อนจะยกยิ้มอย่างร้ายกาจ มือหนาร้อนผ่าวค่อยๆ ลูบไล้ลงไปยังท่อนขาขาวเนียน ที่โผล่พ้นขอบกระโปรงอย่างยั่วเย้า ธารธาราลืมตาโพลงมองชายหนุ่ม มือเล็ก ๆ ที่พยายามไขว่คว้ามือซุกซนที่หลบหลีกได้อย่างว่องไวอย่างเอาเป็นเอาตาย จนหญิงสาวอดจะตวาดชายหนุ่มไม่ไหว และมันก็เข้าทางหมาป่าจอมเจ้าเล่ห์ทันที
“อื้อ”
ริมฝีปากหนาที่รอจังหวะ รีบฉวยโอกาสครอบครองลงควานหาความหอมหวาน จากร่างเล็กอีกครั้งอย่างไม่รู้เบื่อ ปลายลิ้นอุ่นร้อนรุกเร้าซุกซอนโพรงปากหวานจนร่างบางที่ไม่ประสาอ่อนระทวย พิษร้ายจากจุมพิตร้อนของชายหนุ่มทำเอาร่างเล็กสั่นสะท้านจนแทบทรงตัวไม่อยู่ หากไม่ได้อ้อมกอดของชายหนุ่ม ป่านนี้หญิงสาวคงจะร่วงลงไปกองกับพื้นแล้วแน่ๆ คามินทร์ถอนริมฝีปากออกมาช้า ๆ อย่างแสนเสียดาย พรางซุกซบซอกคอขาวอย่างลงทัณฑ์และตีตรา
“เอ๊ะ! นั่นคามน์หรือเปล่า อ้าวยัยธารา”เสียงทักที่ดังขึ้นด้านหลัง เรียกสติหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดชายหนุ่มได้อย่างดี จนร่างบางมีแรงผลักชายหนุ่มให้อออกห่าง
“กะ….กันต์ มาได้ไงน่ะ นัดกับพี่ก้องไว้เหรอ” ธารธาราไม่ตอบคำถาม หากเป็นฝ่ายถามเพื่อนพร้อมกับหลบสายตาวิบวับรู้ทัน ที่เพื่อนรักส่งมาให้อย่างหยอกล้อ
“ก็…เกือบนัดแหละย่ะ แล้วนี่ออกมาทำอะไรกันล่ะ”กันต์หรือกันตพล เอ่ยถามเพื่อนรัก ทั้งๆ ที่ตัวเองเห็นเหตุการณ์มาตั้งแต่แรก
“มา…”คามินทร์ทำท่าจะตอบ แต่ก็โดนหญิงสาวที่ดึงเพื่อนรักเข้าไปในร้าน เดินมาชนเข้าอย่างจังเพื่อขัดจังหวะ เพราะกลัวชายหนุ่มจะพูดอะไรให้เธออายไปมากกว่านี้
“ว่าไงยัยธารา ตกลงแกกับนายคามน์ออกมาทำอะไรกันยะ ถึงได้ปล่อยให้สุดที่รักของฉันนั่งหง่าวอยู่คนเดียว ” กันตพลยังไม่วายแกล้งถามหญิงสาว จนโดนแม่เพื่อนรักแจกขนมตุ้บตั้บให้เสียหลายที
“อ่ะ! ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าแกยังไม่อยากได้ชาวบ้านเขารู้ว่าแก ไปเล่นจ้ำจี้มะเขือเปาะกันล่ะก็ ปิดคอหน่อยก็ดีนะยะ” กันตพลว่าพลางส่งกระจกในมือให้หญิงสาวก่อนจะเดินลิ่ว ๆ เข้าไปหาชายหนุ่มที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะ
ธารธารา อยากจะกรี๊ดให้ลั่นร้าน นายคามบ้า ทำแบบนี้ได้ยังไง หญิงสาวจ้องรอยจ้ำสีแดง ๆ สองสามจุดบนลำคอระหงขาวผ่องอย่างคลั่งแค้น พร้อมทั้งปากบวมเจ่อที่ทำอย่างไรก็ไม่ยอมยุบซักที ทีนี้เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนได้ แต่นั่นก็ยังไม่ทำให้หญิงสาวแค้นเท่ากับคำพูดที่ชายหนุ่มเดินมากระซิบข้างๆ หูของเธอ ก่อนที่เขาจะขโมยหอมแก้มเธอต่อหน้าเพื่อน ๆ ที่พร้อมใจกันทำไม่รู้ไม่ชี้
“ผู้หญิงอะไรจูบไม่เป็นสับปะรดเล๊ย เอาไว้…วันหลังฉันจะสอนให้ใหม่ รับรองไม่เกินเดือน สับปะรดคงน่ากินไปทั้งลูก”
คามินทร์เดินมานั่งที่โต๊ะอย่างอารมณ์ดี แต่ก็ดีได้ไม่นานนัก เมื่อ ‘ไอ้ตี๋แต๋วแตก’ ของเขาเดินไปจูงมือธารธาราให้มานั่งลงข้าง ๆ ตัวเอง แถมกันตพลก็เหมือนจะเป็นใจรีบย้ายมานั่งฝั่งเขาอย่างรู้งาน ‘หนอย จะเล่นอย่างนี้ใช่ไหม ได้ ๆ เดี๋ยวจะได้รู้ฤทธิ์ นายคามินทร์บ้างล่ะ ’
“หาของเจอไหมคะ ธารา ทำไมไปนานจัง” ก้องภพ ถามหญิงสาวหน้าตาใสซื่อ ทั้ง ๆ ที่เขาก็พอจะเดาออกว่า อะไรหาย ไอ้หมอนี่มันก็ใช่ย่อย ดูสิ น้องสาวของเขาช้ำไปทั้งตัว ปากบ่วมเจ่อ แถมคิสมาร์คทิ้งไว้เป็นหลักฐานคาตาเขาอีก
“พี่ก้องคะ ธาราว่าเราคุยเรื่องงานกันเถอะนะคะ” หญิงสาวอ้อนชายหนุ่มอย่างขอความช่วยเหลือ
“ก็ได้ค่ะ นี่เป็นเอกสารทั้งหมดนะธารา พี่จะเป็นตัวแทนคุณราฟน์ประสานงานกับทางนี้ทุกอย่าง ถ้ามีปัญหาอะไร ก็ติดต่อพี่ได้ทันทีนะ” ก้องภพอธิบายรายละเอียดข้อมูลต่าง ๆ เกี่ยวกับบริษัทของเจ้านายที่เพิ่งหันมาลงทุนจับธุรกิจอัญมณีและอสังหาริมทรัพย์ และวางแผนที่จะเข้าร่วมลงทุนเพื่อขยายตลาดที่ไทยร่วมทั้งบริษัทของธารธาราและคามินทร์เองก็จะได้มีโอกาสขยายฐานธุรกิจในต่างประเทศไปด้วย
“แล้วทำไมคุณราฟน์ของพี่ก้อง ถึงได้สนใจหันมาจับธุรกิจนี้ล่ะคะ แล้วเมื่อก่อนเขาทำอะไร”ธารธาราหันมาซักถามเมื่อเห็นว่ารายละเอียดของเจ้านายพี่ชายดูคลุมเครือ
“ธารา อย่าเสียมายาท”คามินทร์ดุหญิงสาว เพื่อช่วยเหลือชายหนุ่มที่เขาไม่ชอบหน้า เพราะเขาเองก็พอจะได้รู้เบื้องหลังของผู้ร่วมลงทุนรายใหม่นี้มาบ้าง
“เอ่อ ธาราขอโทษค่ะ พี่ก้อง”ธารธารา เห็นสายตาที่คามินทร์ ส่งมาให้ก็พอจะรู้ว่าเธอควรหยุดถาม
“คุยงานกันเสร็จแล้วใช่ไหมจ๊ะ กันต์จะได้สั่งอาหารสักที ” กันตพลหันมาเรียกร้องความสนใจ เพื่อขับไล่บรรยากาศอึมครึมบนโต๊ะ
“เออ…ธาราคุณลุงกับคุณป้าเป็นยังไงบ้าง พี่ไม่ได้เจอท่านนานมากแล้ว วันไหนต้องหาโอกาสไปกราบท่านสักหน่อย” ก้องภพ หันมาถามน้องสาวที่เอาแต่ก้มหาหลบสายตาคนฝั่งตรงข้าม
“คุณพ่อคุณแม่ก็สบายดีค่ะ วันนี้เย็น ๆ ก็กลับมาจากฮันนีมูนแล้วล่ะค่ะ”
“งั้น เดี๋ยวทานข้าวเสร็จแล้วธาราไปเป็นเพื่อนพี่ซื้อของหน่อยสิคะ พี่ไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรไปฝากท่านดี”ก้องภพทำทีเป็นชวนหญิงสาว เพื่อหาเรื่องแกล้งชายหนุ่มที่นั่งส่งตาเขียว ๆ นั่นมาให้เขาไม่ยอมหยุด ก็แหม…พี่ชายน้องสาวจะโอบบ้างกอดบ้างจะเป็นไร ที่ตัวเองล่ะก็ หลักฐานคาตาเขาซะขนาดนี้ ไม่เห็นเขาจะว่าสักคำ
“คงจะไม่สะดวกหรอกครับเพราะเดี๋ยวเราต้องไปธุระกันต่อ”คามินทร์ มองหญิงสาวอย่างบังคับด้วยสายตาว่าให้เออออไปกับเขา
“ธุระอะไร นายไม่เห็นบอก”ธารธาราแกล้งมองไม่เห็นสายตาขมขู่นั่น เพราะยังเคืองกับเรื่องที่ชายหนุ่มทำกับเธอไม่หาย
“ฉันก็บอกเธออยู่นี่ไง”รังสีอำมหิตของชายหนุ่มแผ่กระจาย จนกันตพลต้องรีบเอ่ยชวนกันชิ่ง เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่คนข้างๆ จะอาละวาด เขารู้ฤทธิ์เจ้าหมีขี้หึงคนนี้ดี ไม่ว่าอะไรที่เกี่ยวข้องกับธารธารา หมอนี่ไม่เคยฟังอะไรขอกระทืบไว้ก่อน จบเรื่องแล้วค่อยมาว่ากัน
กันตพลยังจำเหตุการณ์เมื่อตอนปีสองได้ดี วันนั้นเขา ธารธารา และทิชากร กำลังนั่งรอชายหนุ่มที่กำลังสอบอยู่ ก็มีรุ่นน้องปีหนึ่งมาขอให้ธารธาราและทิชากรมาร่วมแสดงละคร โดยให้เทสน์บทกันตรงนั้น ธารธาราที่กำลังแสดงได้อย่างถึงอารมณ์ของหญิงสาวที่ถูกข่มขืน คามินทร์ที่เพิ่งเดินลงมาจากตึกเห็นเข้าก็รีบวิ่งเข้ามาตะลุมบอนกับน้องนักแสดงจนถึงเลือดตกยางออก ต้องรีบส่งน้องคนนั้นไปโรงพยาบาลโดยด่วนเพราะอาการหนักเอาการ
คามินทร์ที่เพิ่งจะรู้เรื่อง หลังจากธารธาราและทิชากรพยายามช่วยกันอธิบายให้ฟัง กลับโมโหใส่พวกเขาอย่างไม่ยอมฟังอะไร ธารธาราชดใช้ค่าเสียหายให้รุ่นน้องคนนั้นพร้อมทั้งขอโทษขอโพย และรับปากว่าจะแสดงละครให้ ก็เหมือนเรื่องจะจบ แต่พอวันที่ต้องถ่ายละครแค่คามินทร์เห็นชุดเสื้อสายเดี่ยว กางเกงขาสั้น ที่หญิงสาวใส่ออกมา ชายหนุ่มก็อาละวาดเสียจนทุกคนถ่ายงานไม่ได้ ทิชากรเลยต้องเป็นคนแสดงแทน แต่คราวนี้ชายหนุ่มกลับไม่ว่าอะไรเลยสักแอะ ทั้งๆ ที่ตลอดเวลาคามินทร์แสดงออกเสมอว่าชอบทิชากร
“นั่นสิ กันลืมไปเลยคุณแม่ฝากบอกให้ธาราแวะไปที่ร้านแน่ะ เห็นว่าจะฝากของให้คุณป้าน่ะ งั้นธาราไม่เอาของกับกันก่อน แล้วค่อยไปกับพี่ก้องแล้วกัน” กันตพลขยิบตาให้ก้องภพเป็นสัณญาณให้รับบทต่อ
“งั้นเอาตามนี้นะคะ ธารา เอ…พี่จำได้ว่าธาราชอบน้ำหอมนี่ใช่ไหมคะ”ก้องภพพูดเหมือนชวนคุย แต่หญิงสาวต้องอ้าปากค้าง เมื่อชายหนุ่มก้มลงมาหอมแก้มเธอต่อหน้าทุกคน
“อืมม กลิ่นเดิมเลย พี่จะได้ซื้อถูก”
“ไอ้….”คามินทร์ที่ลุกขึ้น แทบจะกระโดดข้ามโต๊ะมาหาก้องภพ จนกันตพลและธารธาราต้องรีบวิ่งมาดึงร่างสูงเอาไว้ก่อนที่ชายหนุ่มจะทันได้ถึงตัวก้องภพ
“ก้อง ออกไปก่อนเร็ว ฉันจะจับคามินทร์ไว้ไม่ไหวแล้วนะ”กันตพลรีบไล่ก้องภพให้ออกไปเร็วๆ ก่อนจะได้กลายเป็นผีเฝ้าหาด
“เอาไว้ตอนเย็นพี่ไปทานข้าวด้วยนะคะ ธารา”ก้องภพยังไม่วายยั่วชายหนุ่ม ที่เหมือนจะสะบัดหลุดจากตุ๊กแกที่พยายามเกาะเอาไว้อย่างสุดความสามารถ
“ปล่อย ปล่อยสิโว้ย”คามินทร์ สะบัดธารธารากับกันตพลจนหลุด และเดินตามหาร่างของชายหนุ่มที่เขาหมายหัวเอาไว้ไปทั่วบริเวณ
“คามน์ คามน์ กลับบ้านกันเถอะนะ ธาราไม่ไปก็ได้”ธารธาราวิ่งตามชายหนุ่มออกมาอย่างห่วงๆ เพราะเธอรู้นิสัยชายหนุ่มดี และพี่ชายเธอเองก็เหมือนกันเห็นท่าทางแบบนั้น ใช่จะยอมใครที่ไหน
“ไม่กลับ กันต์ ไอ้ตี๋นั่นอยู่ไหน”คามินทร์หันไปเล่นงานกันตพลที่วิ่งตามออกมาเป็นคนสุดท้าย
“ไม่เอานะคามน์ กลับกันเถอะ ”ธารธาราลากชายหนุ่มกลับมาที่รถ ท่ามกลางไทยมุ่งที่ชะเง้อชะแง้ดูเหตุการณ์
คามินทร์ขับรถออกมาจากร้านอาหารด้วยความเร็ว พอๆ กับอารมณ์ที่ยังคุกรุ่นของชายหนุ่มที่ยังไม่จางหาย จนร่างบางที่นั่งข้าง ๆ หวั่นใจ ท้ายรถยนต์คันหรูที่เพิ่งแล่นออกไปราวกับพายุ ปรากฏร่างชายหนุ่มที่ยืนหลบมุมอยู่ด้านหลังซุ้ม คนหนึ่งหัวเราะอย่างชอบใจกับอีกคนที่ยืนจับหัวใจตัวเองที่เกือบจะวาย
“ไม่ตลกเลยนะก้อง ยัยธาราจะโดนอะไรบ้างก็ไม่รู้”กันตพลหันมาดุชายหนุ่มหน้าตี๋ที่ยังหัวเราะไม่หยุด
“เอาน่ากัน ไอ้หมอนั่นไม่ทำอะไรยัยธาราหรอก อย่างมากก็แค่ …รอเลี้ยงหลาน”ก้องภพยังคงพูดหยอกล้อโดยไม่รู้เลยว่า อีกไม่นาน เขาอาจจะได้เลี้ยงอย่างสมใจ แต่ไม่รู้ว่าลูกหรือหลานของตัวเองกันแน่
“ปล่อย!!” เสียงเขียว ๆ กับอาการขัดขืนของหญิงสาว เป็นตัวกระตุ้นต่อมช่างแกล้งของชายหนุ่มได้เป็นอย่างดี คามินทร์จ้องมองหญิงสาวที่ทำตัวเหมือนลูกแมวขี้โมโห อย่างเอ็นดูโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าสายตายามที่เขามองหญิงสาว มันช่างต่างกันเหลือเกิน ต่างกันยามเมื่อมองทิชากร
“ได้ ถ้าไม่อยากให้คามน์จับมือ งั้น…เอาเป็นอย่างนี้แล้วกัน” ธารธาราได้แต่อึ้ง กับคำว่า ‘อย่างนี้แล้วกัน’ ของชายหนุ่ม เพราะคามินทร์ไม่ได้จับมือเธอเหมือนครั้งแรก แต่กลับโอบเอวเธอเข้าไปกอด แล้วพาเดินเข้าไปในร้านราวกับคู่รักที่พากันมาทานอาหาร
“คามินทร์!”
“เดี๋ยวหลงทาง” คำพูดของชายหนุ่มทำให้เธออยากจะหาอะไรมาตีหัวเขานัก หนอย!มาหาว่าเธอเป็นเด็ก คอยดูเถอะ อย่าให้ถึงทีเธอเอาคืนบ้างก็ให้มันรู้ไป
คามินทร์ยังคงมองลูกแมวขี้โมโหของเขาไปตลอดทาง ท่าทางแม่ตัวดีคงอยากหาอะไรมาตีหัวเขากระมัง แล้วไอ้ริมฝีปากบางที่ขมุบขมิบเขามาตลอดทางมันก็น่าจะจับมาลงโทษนัก แต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะได้ทันหาวิธีลงโทษหญิงสาว พนักงานต้องรับก็เข้ามาสอบถามและพาทั้งคู่ไปยังโต๊ะที่จองเอาไว้ และทันทีที่เห็นหน้าลูกค้า ธารธาราก็รีบสะบัดตัวจนหลุดจากอ้อมกอดของคามินทร์ และวิ่งเข้าไปกระโดดกอดชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความตื่นเต้น ดีใจ จนคนโดนกอดแทบจะตั้งหลักรับร่างเล็กนั่นไม่ทัน
“พี่ก้อง พี่ก้องมาได้ยังไงคะ มาเมื่อไหร่ ทำไมไม่เห็นบอกธารา แล้วพักที่ไหนคะ พี่ก้องสบายดีหรือเปล่า”คำถามรัวเร็วของหญิงสาวทำเอาก้องภพถึงกับต้องรีบเบรกตัวโก่ง
“หยุดก่อน ๆ ครับคนสวย ตกลงจะให้พี่ตอบคำถามไหนก่อนดี หึ!”ก้องภพมองหญิงสาวตรงหน้าที่ยังคงสวยไม่เคยเปลี่ยน โดยไม่ได้สนใจสายตาอีกคู่ที่มองมาอย่างเอาเรื่อง และก่อนที่พายุลูกใหญ่จะเริ่มปะทุ ธารธาราที่หันมาเห็นคนตัวโต ที่เริ่มจะกลายร่างเป็นหมีขี้โมโห ก็ต้องรีบหันมาแนะนำให้คนทั้งคู่รู้จักกัน
“พี่ก้องคะ นี่คามินทร์ค่ะ เป็น…”ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้ทันแนะนำ คามินทร์ที่ยืนหน้าตึงอยู่ข้าง ๆ ก็รีบแทรกขึ้นมาทันที จนคนข้าง ๆ ถึงกับทำหน้าเหวอ
“สวัสดีครับ ผมคามินทร์เป็น…คู่หมั้นของธารธารา ยังไงถ้าไม่รังเกียจ ผมขอเชิญมางานแต่งของเราล่วงหน้าเลยแล้วกันนะครับ ” คามินทร์ ว่าพลางดึงร่างบางเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดพร้อมกับก้มลงหอมแก้มหญิงสาว เพื่อประกาศกับชายหนุ่มตรงหน้าว่าผู้หญิงคนนี้มีเจ้าของแล้ว ห้ามยุ่ง
“ยินดีครับคุณคามินทร์ ผมก้องภพ ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการครับ”ก้องภพแทบจะหลุดหัวเราะเมื่อได้ยินคำแนะนำตัวของชายหนุ่ม แล้วยิ่งท่าทางแม่น้องสาวที่ส่งยิ้มแหย ๆ มาให้ทำให้เขาอยากนึกเอาคืนแทนนัก ใช่ว่าเขาเองจะไม่รู้ความเป็นไปของคนทั้งคู่ เพียงแต่คามินทร์นั้นไม่ได้รู้จักเขาเท่านั้นเอง “ แต่แหม…จะไม่ใจร้ายไปหน่อยหรือครับคุณคามินทร์ ที่บอกว่าน้องธาราเป็นคู่หมั้น ผมยังไม่ยักกะเห็นแหวนสักวง อย่างนี้ผมจะเชื่อได้ยังไง จริงไหมคะคนสวยของพี่ก้อง ” ก้องภพมองชายหนุ่มที่นั่งกัดฟันกรอดมองเขาอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ
“เอ่อ…พี่ก้องคะ ธาราว่าเรามาคุยเรื่องงานกันดีกว่าไหมคะ เสร็จแล้วเราจะได้สั่งอาหารมาทานกัน ธาราหิวแล้ว” ธารธารารีบหาทางแก้สถานการณ์ตรงหน้าอย่างเร่งด่วน เพราะท่าทางอีกไม่นานคามินทร์คงได้ลุกขึ้นมาขย้ำพี่ชายของเธอแน่ๆ หญิงสาวส่งสายตาออดอ้อนไปยังก้องภพ ให้หยุดหาเรื่องชายหนุ่มก่อน
“ธาราหิวแล้วเหรอคะ งั้นสั่งอาหารก่อนไหม เดี๋ยวคนสวยของพี่ก้องจะเป็นลมเอาเสียก่อน ดูสิหน้าซีดไปหมดแล้ว” ก้องภพว่าพลางลูบใบหน้าสวยที่ตอนนี้ซีดลงอย่างที่เขาว่า แต่หญิงสาวไม่ได้ซีดเพราะหิวข้าว แต่กลับซีดเพราะกลัวว่าจะต้องพาใครคนใดคนหนึ่งไปส่งโรงพยาบาลมากกว่า
“ขอบคุณที่หวังดีนะครับคุณก้องภพ แต่คู่หมั้นผม ผมดูแลเองดีกว่า ไม่อยากรบกวนคนอื่น เกรงใจครับ” คามินทร์เน้นคำว่า ‘คนอื่น’ ตอกกลับก้องภพที่ดูเหมือนจะเป็นห่วงเป็นใย ยัยตัวเล็กของเขาจนออกนอกหน้า ‘ฮึ! น้องธาราของพี่ก้อง ฝันไปเถอะไอ้ตี๋’ คามินทร์คิดอย่างเข่นเขี้ยว ก่อนที่จะหันมาแยกเขี้ยวใส่หญิงสาว พร้อมกับพูดจาหวานจนหญิงสาวขนลุก
“ธาราคะ ไปที่รถเป็นเพื่อนคามน์หน่อยได้ไหมครับ คามน์ว่าคามน์ลืมของไว้ ” ธารธารามองหน้าชายหนุ่ม ที่เอ่ยปากขอร้องแต่สายตาบังคับเธอ พร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอได้อย่างยากลำบาก โธ่!จะกัดกันทำไมต้องลากเธอเข้าไปร่วมด้วยก็ไม่รู้
“งั้นเดี๋ยวธารามานะคะ พี่ก้อง”ธารธารามองก้องภพ ที่พยายามกั้นหัวเราะอย่างสุดความสามารถ
“อย่าไปนานนะคะธารา พี่คิดถึง”ก้องภพยังไม่วายแหย่หนวดเสือ ที่ยืนแยกเขี้ยวใส่เขาอย่างไม่รักษามาดอยู่ด้านหลังหญิงสาว ‘เห้อ เห็นทีมาเมืองไทยคราวนี้เขาคงมีเรื่องสนุก ๆ ให้ทำเยอะแยะ โดยเฉพาะเรื่องของยัยน้องสาวตัวแสบ เห็นที่เขาคงต้องหาแนวร่วมซะแล้ว’ ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูแล้วกดหมายเลขปลายทางที่คุ้นเคยอย่างรวดเร็ว
คามินทร์ลากแขนหญิงสาว ออกจากบริเวณร้านอาหารมายังซุ้มไม้เลื้อยข้างๆ ลานจอดรถและพอจะหลบจากสายตาคนอื่น ๆ ได้ กลิ่นดอกโมกหอมฟุ้งไปทั่วบริเวณ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ร่างสูงที่พร้อมจะกลายร่างได้ทุกเมื่อสงบลงได้เลย ธารธารามองชายหนุ่มที่เดินไปเดินมาอย่างพยายามจะระงับอารมณ์อย่างหวาด ๆ เพราะไม่รู้ว่าชายหนุ่มจะเอายังไง
หญิงสาวหันซ้ายแลขวาหาทางหนีที่ไล่ แต่คงจะไม่ทันการ เมื่อชายหนุ่มหยุดและเดินเข้ามาหาเธออย่างเอาเรื่อง ธารธาราหลับตาปี๋เพราะคิดว่าชายหนุ่มคงต้องหักคอเธอจิ้มน้ำพริกแน่ ๆ ก็ท่าทางโมโหซะขนาดนั้น ‘ทำไงดีคิดสิ ยัยธารา’
“เป็นอะไร ธารธารา หลับตาทำไม” คามินทร์มองหญิงสาวที่ยืนหลับตานิ่ง ตัวสั่นเทาอย่างโกรธจัด นี่เธอรังเกียจเขาขนาดไม่อยากเห็นหน้าเลยเหรอ คามินทร์กระชากร่างบางเข้ามาในอ้อมแขน จนร่างเล็กต้องร่างวี้ดออกมาอย่างตกใจ
“อย่านะ นายจะทำอะไร นี่แน่ะ ๆ ๆ” ธารธาราหยิกไปตามเนื้อตัวคามินทร์อย่างเอาเป็นเอาตาย จนคนที่คิดว่าจะจัดการกับร่างเล็ก ต้องเป็นฝ่ายรวบมือเธอเอาไว้
“ทำบ้าอะไรเนี่ยธารา ฉันเจ็บนะ ”ชายหนุ่มตวาดร่างเล็กที่จ้องเขาตาวาว อย่างพร้อมที่จะสู้หากเขาขยับตัว
“ก็นายจะตีฉัน”ธารธารางุบงิบ ราวกับกลัวว่าใครจะมาได้ยินในสิ่งที่เธอกล่าวหาชายหนุ่ม
“ฉันเนี่ยนะจะตีเธอ ธารธารา” ชายหนุ่มอยากจะบ้าตาย กับคำกล่าวหาของยัยตัวแสบที่ก้มหน้างุดอยู่ในอ้อมแขนเขา นี่เขาควรจะโกรธหรือหัวเราะกับความคิดนี่ดี
ธารธาราเห็นชายหนุ่มเงียบไป จึงเงยหน้ามองว่าเกิดอะไรขึ้น จนสบกับดวงตาคมที่จ้องเธออย่างค้นหา พร้อมกับคำถามที่เธอแทบอยากจะตบปากนั่นแทนพี่ชายเธอนัก
“ไอ้ตี๋แต๋วแตกนั่นใคร?”
“อะไรนะ ใคร?”
“อย่ามาสมองเสื่อมตอนนี้ธารา ตอบมาว่าไอ้ตี๋แต๋วแตกนั่นเป็นใคร แล้วเธอกล้าดียังไงถึงวิ่งไปกอดมันต่อหน้าฉัน” คามินทร์จ้องหญิงสาว ที่ยังไม่ยอมตอบคำถามเขาแถมยังเชิดหน้าหนีไปอีกทางอย่างอวดดี จนเขานึกโมโหขึ้นมาอีกรอบ
“จะตอบไม่ตอบ ธารธารา”
ร่างบางยังคงเงียบ ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ชายหนุ่มที่เอาแต่ตะคอกเธอป่าวๆ ‘ตะโกนให้คอแตกตายไปเลย คนนิสัยเสีย’ หญิงสาวคิดอย่างหมันไส้กับพฤติกรรมของชายหนุ่ม โดยไม่ทันได้เห็นแววตาที่เปลี่ยนไปของชายหนุ่ม
“ไม่ตอบใช่ไหม ได้ งั้นฉันจะตอบคำถามเธอเอง”คามินทร์มองหญิงสาวอย่างเจ้าเล่ห์ ‘ในเมื่อให้โอกาสตอบแล้วเธอไม่ยอมพูด ก็อย่ามาหาว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน’
“รู้ไหมว่าคนที่ทำผิด ต้องโดนลงโทษ”ชายหนุ่มกระซิบลงใกล้ ๆ ใบหูขาวเนียน แล้วแกล้งกัดจนธารธาราต้องหันมาถลึงตาใส่ แต่ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะทันได้ต่อว่า ริมฝีปากหนาได้รูปก็ฉวยฉกครอบครองริมฝีปากบางที่พร้อมจะเอ่ย บริพาทเขา
“อย่าเม้มปากนะธารา ไม่งั้นฉันจะจูบได้ยังไง” ชายหนุ่ม ถอนจูบออกมากระซิบชิดริมฝีปากร่างบาง
คามินทร์มองหญิงสาวที่ยังหลับตาเม้มริมฝีปากแน่นอย่างครุ่นคิด ก่อนจะยกยิ้มอย่างร้ายกาจ มือหนาร้อนผ่าวค่อยๆ ลูบไล้ลงไปยังท่อนขาขาวเนียน ที่โผล่พ้นขอบกระโปรงอย่างยั่วเย้า ธารธาราลืมตาโพลงมองชายหนุ่ม มือเล็ก ๆ ที่พยายามไขว่คว้ามือซุกซนที่หลบหลีกได้อย่างว่องไวอย่างเอาเป็นเอาตาย จนหญิงสาวอดจะตวาดชายหนุ่มไม่ไหว และมันก็เข้าทางหมาป่าจอมเจ้าเล่ห์ทันที
“อื้อ”
ริมฝีปากหนาที่รอจังหวะ รีบฉวยโอกาสครอบครองลงควานหาความหอมหวาน จากร่างเล็กอีกครั้งอย่างไม่รู้เบื่อ ปลายลิ้นอุ่นร้อนรุกเร้าซุกซอนโพรงปากหวานจนร่างบางที่ไม่ประสาอ่อนระทวย พิษร้ายจากจุมพิตร้อนของชายหนุ่มทำเอาร่างเล็กสั่นสะท้านจนแทบทรงตัวไม่อยู่ หากไม่ได้อ้อมกอดของชายหนุ่ม ป่านนี้หญิงสาวคงจะร่วงลงไปกองกับพื้นแล้วแน่ๆ คามินทร์ถอนริมฝีปากออกมาช้า ๆ อย่างแสนเสียดาย พรางซุกซบซอกคอขาวอย่างลงทัณฑ์และตีตรา
“เอ๊ะ! นั่นคามน์หรือเปล่า อ้าวยัยธารา”เสียงทักที่ดังขึ้นด้านหลัง เรียกสติหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดชายหนุ่มได้อย่างดี จนร่างบางมีแรงผลักชายหนุ่มให้อออกห่าง
“กะ….กันต์ มาได้ไงน่ะ นัดกับพี่ก้องไว้เหรอ” ธารธาราไม่ตอบคำถาม หากเป็นฝ่ายถามเพื่อนพร้อมกับหลบสายตาวิบวับรู้ทัน ที่เพื่อนรักส่งมาให้อย่างหยอกล้อ
“ก็…เกือบนัดแหละย่ะ แล้วนี่ออกมาทำอะไรกันล่ะ”กันต์หรือกันตพล เอ่ยถามเพื่อนรัก ทั้งๆ ที่ตัวเองเห็นเหตุการณ์มาตั้งแต่แรก
“มา…”คามินทร์ทำท่าจะตอบ แต่ก็โดนหญิงสาวที่ดึงเพื่อนรักเข้าไปในร้าน เดินมาชนเข้าอย่างจังเพื่อขัดจังหวะ เพราะกลัวชายหนุ่มจะพูดอะไรให้เธออายไปมากกว่านี้
“ว่าไงยัยธารา ตกลงแกกับนายคามน์ออกมาทำอะไรกันยะ ถึงได้ปล่อยให้สุดที่รักของฉันนั่งหง่าวอยู่คนเดียว ” กันตพลยังไม่วายแกล้งถามหญิงสาว จนโดนแม่เพื่อนรักแจกขนมตุ้บตั้บให้เสียหลายที
“อ่ะ! ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าแกยังไม่อยากได้ชาวบ้านเขารู้ว่าแก ไปเล่นจ้ำจี้มะเขือเปาะกันล่ะก็ ปิดคอหน่อยก็ดีนะยะ” กันตพลว่าพลางส่งกระจกในมือให้หญิงสาวก่อนจะเดินลิ่ว ๆ เข้าไปหาชายหนุ่มที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะ
ธารธารา อยากจะกรี๊ดให้ลั่นร้าน นายคามบ้า ทำแบบนี้ได้ยังไง หญิงสาวจ้องรอยจ้ำสีแดง ๆ สองสามจุดบนลำคอระหงขาวผ่องอย่างคลั่งแค้น พร้อมทั้งปากบวมเจ่อที่ทำอย่างไรก็ไม่ยอมยุบซักที ทีนี้เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนได้ แต่นั่นก็ยังไม่ทำให้หญิงสาวแค้นเท่ากับคำพูดที่ชายหนุ่มเดินมากระซิบข้างๆ หูของเธอ ก่อนที่เขาจะขโมยหอมแก้มเธอต่อหน้าเพื่อน ๆ ที่พร้อมใจกันทำไม่รู้ไม่ชี้
“ผู้หญิงอะไรจูบไม่เป็นสับปะรดเล๊ย เอาไว้…วันหลังฉันจะสอนให้ใหม่ รับรองไม่เกินเดือน สับปะรดคงน่ากินไปทั้งลูก”
คามินทร์เดินมานั่งที่โต๊ะอย่างอารมณ์ดี แต่ก็ดีได้ไม่นานนัก เมื่อ ‘ไอ้ตี๋แต๋วแตก’ ของเขาเดินไปจูงมือธารธาราให้มานั่งลงข้าง ๆ ตัวเอง แถมกันตพลก็เหมือนจะเป็นใจรีบย้ายมานั่งฝั่งเขาอย่างรู้งาน ‘หนอย จะเล่นอย่างนี้ใช่ไหม ได้ ๆ เดี๋ยวจะได้รู้ฤทธิ์ นายคามินทร์บ้างล่ะ ’
“หาของเจอไหมคะ ธารา ทำไมไปนานจัง” ก้องภพ ถามหญิงสาวหน้าตาใสซื่อ ทั้ง ๆ ที่เขาก็พอจะเดาออกว่า อะไรหาย ไอ้หมอนี่มันก็ใช่ย่อย ดูสิ น้องสาวของเขาช้ำไปทั้งตัว ปากบ่วมเจ่อ แถมคิสมาร์คทิ้งไว้เป็นหลักฐานคาตาเขาอีก
“พี่ก้องคะ ธาราว่าเราคุยเรื่องงานกันเถอะนะคะ” หญิงสาวอ้อนชายหนุ่มอย่างขอความช่วยเหลือ
“ก็ได้ค่ะ นี่เป็นเอกสารทั้งหมดนะธารา พี่จะเป็นตัวแทนคุณราฟน์ประสานงานกับทางนี้ทุกอย่าง ถ้ามีปัญหาอะไร ก็ติดต่อพี่ได้ทันทีนะ” ก้องภพอธิบายรายละเอียดข้อมูลต่าง ๆ เกี่ยวกับบริษัทของเจ้านายที่เพิ่งหันมาลงทุนจับธุรกิจอัญมณีและอสังหาริมทรัพย์ และวางแผนที่จะเข้าร่วมลงทุนเพื่อขยายตลาดที่ไทยร่วมทั้งบริษัทของธารธาราและคามินทร์เองก็จะได้มีโอกาสขยายฐานธุรกิจในต่างประเทศไปด้วย
“แล้วทำไมคุณราฟน์ของพี่ก้อง ถึงได้สนใจหันมาจับธุรกิจนี้ล่ะคะ แล้วเมื่อก่อนเขาทำอะไร”ธารธาราหันมาซักถามเมื่อเห็นว่ารายละเอียดของเจ้านายพี่ชายดูคลุมเครือ
“ธารา อย่าเสียมายาท”คามินทร์ดุหญิงสาว เพื่อช่วยเหลือชายหนุ่มที่เขาไม่ชอบหน้า เพราะเขาเองก็พอจะได้รู้เบื้องหลังของผู้ร่วมลงทุนรายใหม่นี้มาบ้าง
“เอ่อ ธาราขอโทษค่ะ พี่ก้อง”ธารธารา เห็นสายตาที่คามินทร์ ส่งมาให้ก็พอจะรู้ว่าเธอควรหยุดถาม
“คุยงานกันเสร็จแล้วใช่ไหมจ๊ะ กันต์จะได้สั่งอาหารสักที ” กันตพลหันมาเรียกร้องความสนใจ เพื่อขับไล่บรรยากาศอึมครึมบนโต๊ะ
“เออ…ธาราคุณลุงกับคุณป้าเป็นยังไงบ้าง พี่ไม่ได้เจอท่านนานมากแล้ว วันไหนต้องหาโอกาสไปกราบท่านสักหน่อย” ก้องภพ หันมาถามน้องสาวที่เอาแต่ก้มหาหลบสายตาคนฝั่งตรงข้าม
“คุณพ่อคุณแม่ก็สบายดีค่ะ วันนี้เย็น ๆ ก็กลับมาจากฮันนีมูนแล้วล่ะค่ะ”
“งั้น เดี๋ยวทานข้าวเสร็จแล้วธาราไปเป็นเพื่อนพี่ซื้อของหน่อยสิคะ พี่ไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรไปฝากท่านดี”ก้องภพทำทีเป็นชวนหญิงสาว เพื่อหาเรื่องแกล้งชายหนุ่มที่นั่งส่งตาเขียว ๆ นั่นมาให้เขาไม่ยอมหยุด ก็แหม…พี่ชายน้องสาวจะโอบบ้างกอดบ้างจะเป็นไร ที่ตัวเองล่ะก็ หลักฐานคาตาเขาซะขนาดนี้ ไม่เห็นเขาจะว่าสักคำ
“คงจะไม่สะดวกหรอกครับเพราะเดี๋ยวเราต้องไปธุระกันต่อ”คามินทร์ มองหญิงสาวอย่างบังคับด้วยสายตาว่าให้เออออไปกับเขา
“ธุระอะไร นายไม่เห็นบอก”ธารธาราแกล้งมองไม่เห็นสายตาขมขู่นั่น เพราะยังเคืองกับเรื่องที่ชายหนุ่มทำกับเธอไม่หาย
“ฉันก็บอกเธออยู่นี่ไง”รังสีอำมหิตของชายหนุ่มแผ่กระจาย จนกันตพลต้องรีบเอ่ยชวนกันชิ่ง เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่คนข้างๆ จะอาละวาด เขารู้ฤทธิ์เจ้าหมีขี้หึงคนนี้ดี ไม่ว่าอะไรที่เกี่ยวข้องกับธารธารา หมอนี่ไม่เคยฟังอะไรขอกระทืบไว้ก่อน จบเรื่องแล้วค่อยมาว่ากัน
กันตพลยังจำเหตุการณ์เมื่อตอนปีสองได้ดี วันนั้นเขา ธารธารา และทิชากร กำลังนั่งรอชายหนุ่มที่กำลังสอบอยู่ ก็มีรุ่นน้องปีหนึ่งมาขอให้ธารธาราและทิชากรมาร่วมแสดงละคร โดยให้เทสน์บทกันตรงนั้น ธารธาราที่กำลังแสดงได้อย่างถึงอารมณ์ของหญิงสาวที่ถูกข่มขืน คามินทร์ที่เพิ่งเดินลงมาจากตึกเห็นเข้าก็รีบวิ่งเข้ามาตะลุมบอนกับน้องนักแสดงจนถึงเลือดตกยางออก ต้องรีบส่งน้องคนนั้นไปโรงพยาบาลโดยด่วนเพราะอาการหนักเอาการ
คามินทร์ที่เพิ่งจะรู้เรื่อง หลังจากธารธาราและทิชากรพยายามช่วยกันอธิบายให้ฟัง กลับโมโหใส่พวกเขาอย่างไม่ยอมฟังอะไร ธารธาราชดใช้ค่าเสียหายให้รุ่นน้องคนนั้นพร้อมทั้งขอโทษขอโพย และรับปากว่าจะแสดงละครให้ ก็เหมือนเรื่องจะจบ แต่พอวันที่ต้องถ่ายละครแค่คามินทร์เห็นชุดเสื้อสายเดี่ยว กางเกงขาสั้น ที่หญิงสาวใส่ออกมา ชายหนุ่มก็อาละวาดเสียจนทุกคนถ่ายงานไม่ได้ ทิชากรเลยต้องเป็นคนแสดงแทน แต่คราวนี้ชายหนุ่มกลับไม่ว่าอะไรเลยสักแอะ ทั้งๆ ที่ตลอดเวลาคามินทร์แสดงออกเสมอว่าชอบทิชากร
“นั่นสิ กันลืมไปเลยคุณแม่ฝากบอกให้ธาราแวะไปที่ร้านแน่ะ เห็นว่าจะฝากของให้คุณป้าน่ะ งั้นธาราไม่เอาของกับกันก่อน แล้วค่อยไปกับพี่ก้องแล้วกัน” กันตพลขยิบตาให้ก้องภพเป็นสัณญาณให้รับบทต่อ
“งั้นเอาตามนี้นะคะ ธารา เอ…พี่จำได้ว่าธาราชอบน้ำหอมนี่ใช่ไหมคะ”ก้องภพพูดเหมือนชวนคุย แต่หญิงสาวต้องอ้าปากค้าง เมื่อชายหนุ่มก้มลงมาหอมแก้มเธอต่อหน้าทุกคน
“อืมม กลิ่นเดิมเลย พี่จะได้ซื้อถูก”
“ไอ้….”คามินทร์ที่ลุกขึ้น แทบจะกระโดดข้ามโต๊ะมาหาก้องภพ จนกันตพลและธารธาราต้องรีบวิ่งมาดึงร่างสูงเอาไว้ก่อนที่ชายหนุ่มจะทันได้ถึงตัวก้องภพ
“ก้อง ออกไปก่อนเร็ว ฉันจะจับคามินทร์ไว้ไม่ไหวแล้วนะ”กันตพลรีบไล่ก้องภพให้ออกไปเร็วๆ ก่อนจะได้กลายเป็นผีเฝ้าหาด
“เอาไว้ตอนเย็นพี่ไปทานข้าวด้วยนะคะ ธารา”ก้องภพยังไม่วายยั่วชายหนุ่ม ที่เหมือนจะสะบัดหลุดจากตุ๊กแกที่พยายามเกาะเอาไว้อย่างสุดความสามารถ
“ปล่อย ปล่อยสิโว้ย”คามินทร์ สะบัดธารธารากับกันตพลจนหลุด และเดินตามหาร่างของชายหนุ่มที่เขาหมายหัวเอาไว้ไปทั่วบริเวณ
“คามน์ คามน์ กลับบ้านกันเถอะนะ ธาราไม่ไปก็ได้”ธารธาราวิ่งตามชายหนุ่มออกมาอย่างห่วงๆ เพราะเธอรู้นิสัยชายหนุ่มดี และพี่ชายเธอเองก็เหมือนกันเห็นท่าทางแบบนั้น ใช่จะยอมใครที่ไหน
“ไม่กลับ กันต์ ไอ้ตี๋นั่นอยู่ไหน”คามินทร์หันไปเล่นงานกันตพลที่วิ่งตามออกมาเป็นคนสุดท้าย
“ไม่เอานะคามน์ กลับกันเถอะ ”ธารธาราลากชายหนุ่มกลับมาที่รถ ท่ามกลางไทยมุ่งที่ชะเง้อชะแง้ดูเหตุการณ์
คามินทร์ขับรถออกมาจากร้านอาหารด้วยความเร็ว พอๆ กับอารมณ์ที่ยังคุกรุ่นของชายหนุ่มที่ยังไม่จางหาย จนร่างบางที่นั่งข้าง ๆ หวั่นใจ ท้ายรถยนต์คันหรูที่เพิ่งแล่นออกไปราวกับพายุ ปรากฏร่างชายหนุ่มที่ยืนหลบมุมอยู่ด้านหลังซุ้ม คนหนึ่งหัวเราะอย่างชอบใจกับอีกคนที่ยืนจับหัวใจตัวเองที่เกือบจะวาย
“ไม่ตลกเลยนะก้อง ยัยธาราจะโดนอะไรบ้างก็ไม่รู้”กันตพลหันมาดุชายหนุ่มหน้าตี๋ที่ยังหัวเราะไม่หยุด
“เอาน่ากัน ไอ้หมอนั่นไม่ทำอะไรยัยธาราหรอก อย่างมากก็แค่ …รอเลี้ยงหลาน”ก้องภพยังคงพูดหยอกล้อโดยไม่รู้เลยว่า อีกไม่นาน เขาอาจจะได้เลี้ยงอย่างสมใจ แต่ไม่รู้ว่าลูกหรือหลานของตัวเองกันแน่
Nachan เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 ม.ค. 2557, 22:43:20 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 ม.ค. 2557, 22:43:20 น.
จำนวนการเข้าชม : 1540
| << ไม่ได้รัก...แต่ฉันหึงนะ 70% |
รรวโรจน์ 9 ม.ค. 2557, 01:02:34 น.
หึงขนาดเนี้ยนะ นายแมงคามรู้จักแต่หึงไม่รู้ใจตนเองเลย กี่ปีแล้วนายไม่เสียดายเวลาเหรอว่ะ นั่นน่ะ
หึงขนาดเนี้ยนะ นายแมงคามรู้จักแต่หึงไม่รู้ใจตนเองเลย กี่ปีแล้วนายไม่เสียดายเวลาเหรอว่ะ นั่นน่ะ