หวานรักจอมบงการ
พ่อและแม่ของเธอไว้ใจฝากลูกสาวไว้กับลูกชายของเพื่อนสนิทในขณะที่พวกเขาไม่อยู่ หารู้ไม่ว่า คนที่(คิดว่า)ปลอดภัยที่สุด อาจเป็นคนที่อันตรายที่สุดก็เป็นได้!
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: กินในที่ลับ[2](50%)
หวานรักจอมบงการ
ตอนที่ 5 : กินในที่ลับ[2]
....................................
เสียงแจกันราคาแพงที่ถูกขว้างโดนกำแพงห้องทำงานหรูดังทั่วห้อง เศษแจกันแตกละเอียด กระจายอยู่ทั่วบริเวณที่ถูกขว้างไป และในบริเวณเดียวกันนั้นก็มีดอกไม้จำนวนหนึ่งปะปนอยู่กับเศษแจกันวาววับนั่นด้วย
ลูกน้องคนสนิทที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องรีบเปิดประตูเข้ามาในห้องทันทีเมื่อได้ยินเสียงดังเหมือนมีอะไรแตกอยู่ภายในห้อง
“เกิดอะไรขึ้นครับ คุณอัลลาร์ด!” บอร์ดี้การ์ดมือขวาวิ่งเข้าไปใกล้โต๊ะทำงานผู้เป็นนายด้วยใบหน้าตื่นตระหนก เหลือบไปเห็นเศษซากแจกันก็พอจะรู้ได้ทันทีว่าเป็นฝีมือใคร แฮรี่หันกลับไปมองหน้าแฟรงค์ ผู้เป็นนายที่ทำสีหน้าเดือดดาล บอกให้รู้ว่าตอนนี้อารมณ์เสียมากถึงมากที่สุด ทำเอาการ์ดหนุ่มไม่กล้าจะพูดอะไรออกไปมาก “เดี๋ยวผมจะให้คนเข้ามาเก็บกวาดให้นะครับ”
“ไม่ต้อง!” แฟรงค์ตวัดสายตาดุใส่แฮรี่ พร้อมๆกับตะโกนใส่อย่างโมโห “แฮรี่ นายไปสืบมาเดี๋ยวนี้ว่าทำไมไอ้ไมเคิลถึงยกเลิกสัญญา ฉันให้เวลานายไม่เกินชั่วโมง!”
“ครับ คุณอัลลาร์ด” คนรับคำสั่งโค้งให้เจ้านาย ก่อนจะรีบสาวเท้าเดินออกจากห้องเพื่อไปทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายทันที
เวลาล่วงเลยไปเกือบสองชั่วโมง แฮรี่ก็เดินกลับมาเคาะประตูห้องผู้เป็นนาย ก่อนที่เสียงตอบรับภายในห้องจะดังออกมา
“มีคนจะร่วมหุ้นกับคุณไมเคิลครับ” ทันทีที่แฮรี่มายืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเจ้านาย เขาก็รีบรายงานทันที
“ใคร” แฟรงค์ที่ตอนแรกพิงพนักหลับตาเพื่อพักสายตา พลันขมวดคิ้ว และลืมตาขึ้นมาแทบจะทันที ไอ้บริษัทที่ใกล้จะเจ๊งยังมีใครมาร่วมหุ้นอีก ใครกันที่กล้ามาตัดหน้าเขา เพราะมันทำให้ไมเคิลไม่จำเป็นต้องพึ่งบารมีของเขาอีกต่อไป
ถ้าเขาได้เกี่ยวดองกับตระกูลคาร์ลอส พื้นที่แถบๆชานเมืองที่อีกไม่กี่ปีราคาก็แทบจะกลายเป็นทองนั่นต้องตกมาเป็นของเขาด้วย แถมผลพลอยได้ยังเป็นลูกสาวคนเล็กสุดสวยนั่นอีก เพียงเสียเงินแค่ก้อนหนึ่ง เรียกได้ว่ายิงปืนนัดเดียว ได้นกถึงสองตัว แต่นี่กลับมีคนตัดหน้าไปช่วยพวกคาร์ลอสก่อนอีก ใครกันที่กล้ามาขัดขาเขาแบบนี้!
“เอ่อ ฟาเบียน เลย์มอนด์ ครับ”
“โธ่เว้ย!!” เพียงแค่ได้ยินชื่อก็แทบไม่ต้องคิดอะไร ข้าวของบนโต๊ะทำงานก็ถูกกวาดลงไปกองกับพื้นจนหมดด้วยฝีมือของแฟรงค์
‘ฟาเบียน เลย์มอน’ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาไม่มีสิทธิ์จะไปแข่งอะไรได้เลย ธุรกิจเลย์มอนโตกว่าเขาหลายเท่ายังไม่พอ อิทธิพลที่เขามีอยู่ก็ยังไม่สามารถต่อกรอะไรกับคนคนนี้ได้เลย คิดแล้วก็เจ็บใจที่ตัวเองไม่ได้สิ่งที่ต้องการ!
“แฮรี่ ไปเตรียมรถเดี๋ยวนี้!!”
....................................................................................................................................
ชายหนุ่มที่นั่งหน้าเคร่งเครียดอยู่ในผับหรูใจกลางเมืองอยู่คนเดียวที่เคาว์เตอร์บาร์ กระดกวอดก้าดื่มอย่างหงุดหงิดที่ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง คิดแล้วมันก็หน้าโมโห!
แฟรงค์ตวัดสายตาคมไปมองหญิงสาวในชุดรัดรูปที่กำลังเดินเข้ามาหาเขาอย่างยั่วยวนด้วยสายตาเดือดดาล จนเจ้าของร่างเย้ายวนชะงัก แล้วรีบล่าถอยไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์คลั่งรักหรอกนะ!
ร่างสูงหันหน้าหนีไปอีกทางอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนสายตาจะไปสะดุดอยู่กับหญิงสาวคนหนึ่งเข้า ‘เมแกน คาร์ลอส’ หึ! มาเจอได้จังหวะจริงๆเลยนะ แฟรงค์กระตุกยิ้มมุมปาก ไม่ได้น้อง ได้พี่ก็ยังดี จะเอาให้มันสาสมกับที่ฉันต้องเสียผลประโยชน์ไปเลย ไอ้ฟาเบียน ไอ้ไมเคิล…
………………………………………………………………………………………
ร่างเพรียวระหงที่กำลังเต้นอยู่ในวงล้อมของหนุ่มเล็กหนุ่มใหญ่อย่างเมามันในอารมณ์ต้องสะดุ้งโหยงเพราะมีคนมาบีบที่ต้นแขนอย่างแรงทั้งสองข้าง
“อะไรน่ะ ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้า!” เมแกนโวยวาย พร้อมปัดป้องตัวเอง แต่ทำยังไงก็หลุดพ้นจากผู้ชายตัวโตทั้งสองคนที่ล็อกตัวเธอไว้ไม่พอ ยังจะพยายามลากเธอไปยังลิฟต์ที่จะพาขึ้นไปยังห้องพักฉันบน “ปล่อยฉันนะ ไม่งั้นฉันจะตะโกนให้คนช่วย!” คนแรงน้อยกว่าอ้าปากจะตะโกน แต่ก็ถูกมือหนาของคนที่ลากแขนซ้ายของเธอปิดเอาไว้ คนที่อยู่รอบข้างก็เอาแต่มองอย่างตกใจ แต่ไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยเธอเลยสักคน จนหญิงสาวเริ่มใจไม่ดี
ขึ้นชื่อว่าผู้หญิง ยังไงก็แรงน้อยกว่าผู้ชายอยู่วันยังค่ำ ยิ่งผู้หญิงเพียงคนเดียวกับผู้ชายถึงสองคนแล้วด้วย ในที่สุดเธอก็เข้ามาอยู่ภายในลิฟต์จนได้ แรงที่ขัดขืนเริ่มจะหมด บวกกับการที่เธอดื่มของมึนเมาทำให้เสียการควบคุมตัวเองไปด้วย พวกที่ลากเธอมาจึงพาเธอมาอยู่กลางห้องนั่งเล่นของห้องพักห้องหนึ่งโดยไม่ต้องออกแรงอะไรมาก
“ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งนะ เมแกน” เจ้าของชื่อรีบหันไปหาต้นเสียง ก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจที่หันไปเจอแฟรงค์เดินเข้ามาหาเธอพลางยกยิ้มมุมปากราวกับตัวโกงในหนัง
“มิสเตอร์แฟรงค์! คุณให้คนลากฉันมาที่นี่ทำไม!” ร่างบางผลักอกคนที่เดินเข้ามายืนชิดกับเธอให้ออกห่างอย่างรังเกียจ เธอเคยเจอกับชายหนุ่มสามสี่ครั้ง เพราะเขาเข้ามาคุยธุระกับพ่อของเธอที่บ้าน และแฟรงค์ก็มักจะทำสายตาลวนลามเธอทุกครั้งในยามที่พ่อเธอเผลอ ทำให้เธอไม่ชอบขี้หน้าเขาเอามากๆ
“ไม่เห็นต้องถามโง่ๆเลย ลากมาถึงห้องพักขนาดนี้ ฉันชวนเธอมาตีกอล์ฟมั้ง” ร่างแกร่งกอดอกทำสีหน้ายียวนตอบกลับไป เมแกนกำมือเข้าหากันแน่น โกรธจนหน้าแดงก่ำที่เขาบังอาจใช้คำพูดไม่ให้เกียรติเธอขนาดนี้ กว่าจะมีใครไหวตัวทัน เธอก็จับไหล่ชายหนุ่มให้โน้มตัวลงมา ก่อนจะตีเข่าเข้าท้องร่างสูงอย่างแรงจนเขาตัวงอ ยังไม่ทันจะวิ่งหนี การ์ดของเขาที่เธอคิดว่าไม่อยู่แล้ววิ่งมาจากไหนไม่รู้ ต่อยเข้าที่หน้าท้องหญิงสาวจนเธอล้มลงไปกองกับพื้น
“ไอ้เวร อย่าทำเธอ!” เสียงของแฟรงค์ดังเข้ามาในประสาทหูของเธอ จับใจความได้แค่เขาไล่การ์ดออกนอกห้องไป ก่อนที่แขนแกร่งจะช้อนตัวร่างบางที่กุมหน้าท้องเพราะจุกจนพูดไม่ออกอุ้มขึ้นเดินตรงไปยังห้องนอน ก่อนจะวางเธอลงกับเตียง
“ยะ อย่ามาแตะตัวฉันนะ” ร่างบางพูดออกมาด้วยความยากลำบาก ความจุกทำเอาเธอไม่มีแรงเหลือที่จะปัดป้องมือหนาที่จับแขนบางของเธอได้เลย
“อย่ามาทำเป็นหวงตัวหน่อยเลย โดนไปขนาดนั้นยังจะพูดมากอีกนะ” แฟรงค์จับข้อมือบางที่กุมหน้าท้องออก ก่อนจะเลื่อนขึ้นไปสัมผัสมันแผ่วเบาอย่างปลอบประโลม
“คุณทำอย่างนี้ทำไม” เมแกนน้ำตาคลอเบ้า มองชายหนุ่มด้วยแววตาแข็งขืน ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ขอบเตียงยืดตัวขึ้น ก่อนจะยกแขนทั้งสองขึ้นกอดอก มองร่างบางอย่างเป็นต่อ
“กลับไปถามพ่อเธอดูสิ พ่อเธอยกเลิกสัญญาที่จะให้ฉันแต่งงานกับมาลีนแล้ว” ใบหน้าของร่างแกร่งบึ้งตึงขึ้นมาทันที น้ำเสียงแข็งจนเมแกนผวาว่าเธอได้ปล่อยคำถามจี้จุดให้ชายหนุ่มอารมณืไม่ดีเข้าให้แล้ว
“คุณกับมาลีนไม่ได้รักกัน ไม่ได้แต่งงานกันก็ไม่เห็นจะแปลก” คนที่เริ่มจะหายจุกพูดขึ้น เมื่อไม่เข้าใจว่าทำไมแฟรงค์ถึงต้องอารมณ์เสียขนาดนั้น
“นี่เธอคิดว่าฉันจะยอมยกเงินก้อนใหญ่ให้เพียงเพราะน้องสาวเธออย่างเดียวงั้นเหรอ หึ! อย่างฉันต้องหวังผลประโยชน์มากกว่านั้นอยู่แล้ว”
“สารเลว!”
“กล้ามากนักนะ ก็มาดูแล้วกันว่าฉันจะเลวได้แค่ไหน!” จบคำ มือหนาก็กระชากร่างของหญิงสาวขึ้นมาบดจูบอย่างไร้ความปราณี จนคนที่ยังไม่หายเจ็บกายดีถึงกับน้ำตาไหลพรากทันที มือเล็กพยายามผลักไส แต่ก็เป็นไปได้อยากเหลือเกินเมื่อคนที่ทาบทับอยู่เหนือร่างไม่ยอมที่จะเปิดทางให้หญิงสาวได้ขัดขืนใดๆแม้แต่น้อย
“กรี๊ด!!” เสียงหวีดร้องดังออกมาจากริมฝีปากบาง เมื่อชายหนุ่มผละจุมพิตออกเพียงเสี้ยววินาที มือหนาที่สัมผัสได้ถึงหยดน้ำตาก็ชะงัก ลังเลว่าจะทำต่อหรือจะหยุดดี แต่ขณะที่กำลังสับสนมือบางก็ตวัดขึ้นตบใบหน้าเขาสุดแรงจนเป็นรอยมือเห็นได้ชัด นั่นทำให้สติของเขาขาดผึ่งลงทันที กระชากชุดเดรสรัดรูปของร่างเพรียวบางจนขาดวิ่น เรียกเสียงร้องไห้ให้ดังยิ่งขึ้น ไปอีกเท่าตัวที่มาพร้อมๆกับเสียงร้องไห้โฮ
แฟรงค์ประกบปากของตนเข้ากับปากเรียวบางอีกครั้งเพื่อหยุดเสียงร้องน่ารำคาญนั่น ก่อนที่จะจับข้อมือบางที่กำลังผลักไสและทุบตีเข้ารวบไว้อยู่เหนือศีรษะ ทิ้งน้ำหนักทับขาเรียวสวยไม่ให้เธอถีบเขาได้อีก
ร่างหนาไม่สนใจน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของเมแกน คนที่เริ่มหมดแรงก็ไร้อาการต่อต้านขัดขืน นอนนิ่งอย่างรู้สึกหมดคุณค่าในตัวเอง ปล่อยให้ชายหนุ่มได้เชยชมเรือนร่างอย่างสมใจ นึกเจ็บใจตัวเองที่บางครั้งเผลอไผลไปกับสัมผัสของเขา แต่ก็เรียกสติของตัวเองกลับมาได้ทันที พร้อมย้ำกับตัวเองอยู่ในใจว่าเขาเป็นคนทำลายชีวิตของเธอ และเธอเกลียดเขามากขนาดไหน
ตอนที่ 5 : กินในที่ลับ[2]
....................................
เสียงแจกันราคาแพงที่ถูกขว้างโดนกำแพงห้องทำงานหรูดังทั่วห้อง เศษแจกันแตกละเอียด กระจายอยู่ทั่วบริเวณที่ถูกขว้างไป และในบริเวณเดียวกันนั้นก็มีดอกไม้จำนวนหนึ่งปะปนอยู่กับเศษแจกันวาววับนั่นด้วย
ลูกน้องคนสนิทที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องรีบเปิดประตูเข้ามาในห้องทันทีเมื่อได้ยินเสียงดังเหมือนมีอะไรแตกอยู่ภายในห้อง
“เกิดอะไรขึ้นครับ คุณอัลลาร์ด!” บอร์ดี้การ์ดมือขวาวิ่งเข้าไปใกล้โต๊ะทำงานผู้เป็นนายด้วยใบหน้าตื่นตระหนก เหลือบไปเห็นเศษซากแจกันก็พอจะรู้ได้ทันทีว่าเป็นฝีมือใคร แฮรี่หันกลับไปมองหน้าแฟรงค์ ผู้เป็นนายที่ทำสีหน้าเดือดดาล บอกให้รู้ว่าตอนนี้อารมณ์เสียมากถึงมากที่สุด ทำเอาการ์ดหนุ่มไม่กล้าจะพูดอะไรออกไปมาก “เดี๋ยวผมจะให้คนเข้ามาเก็บกวาดให้นะครับ”
“ไม่ต้อง!” แฟรงค์ตวัดสายตาดุใส่แฮรี่ พร้อมๆกับตะโกนใส่อย่างโมโห “แฮรี่ นายไปสืบมาเดี๋ยวนี้ว่าทำไมไอ้ไมเคิลถึงยกเลิกสัญญา ฉันให้เวลานายไม่เกินชั่วโมง!”
“ครับ คุณอัลลาร์ด” คนรับคำสั่งโค้งให้เจ้านาย ก่อนจะรีบสาวเท้าเดินออกจากห้องเพื่อไปทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายทันที
เวลาล่วงเลยไปเกือบสองชั่วโมง แฮรี่ก็เดินกลับมาเคาะประตูห้องผู้เป็นนาย ก่อนที่เสียงตอบรับภายในห้องจะดังออกมา
“มีคนจะร่วมหุ้นกับคุณไมเคิลครับ” ทันทีที่แฮรี่มายืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเจ้านาย เขาก็รีบรายงานทันที
“ใคร” แฟรงค์ที่ตอนแรกพิงพนักหลับตาเพื่อพักสายตา พลันขมวดคิ้ว และลืมตาขึ้นมาแทบจะทันที ไอ้บริษัทที่ใกล้จะเจ๊งยังมีใครมาร่วมหุ้นอีก ใครกันที่กล้ามาตัดหน้าเขา เพราะมันทำให้ไมเคิลไม่จำเป็นต้องพึ่งบารมีของเขาอีกต่อไป
ถ้าเขาได้เกี่ยวดองกับตระกูลคาร์ลอส พื้นที่แถบๆชานเมืองที่อีกไม่กี่ปีราคาก็แทบจะกลายเป็นทองนั่นต้องตกมาเป็นของเขาด้วย แถมผลพลอยได้ยังเป็นลูกสาวคนเล็กสุดสวยนั่นอีก เพียงเสียเงินแค่ก้อนหนึ่ง เรียกได้ว่ายิงปืนนัดเดียว ได้นกถึงสองตัว แต่นี่กลับมีคนตัดหน้าไปช่วยพวกคาร์ลอสก่อนอีก ใครกันที่กล้ามาขัดขาเขาแบบนี้!
“เอ่อ ฟาเบียน เลย์มอนด์ ครับ”
“โธ่เว้ย!!” เพียงแค่ได้ยินชื่อก็แทบไม่ต้องคิดอะไร ข้าวของบนโต๊ะทำงานก็ถูกกวาดลงไปกองกับพื้นจนหมดด้วยฝีมือของแฟรงค์
‘ฟาเบียน เลย์มอน’ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาไม่มีสิทธิ์จะไปแข่งอะไรได้เลย ธุรกิจเลย์มอนโตกว่าเขาหลายเท่ายังไม่พอ อิทธิพลที่เขามีอยู่ก็ยังไม่สามารถต่อกรอะไรกับคนคนนี้ได้เลย คิดแล้วก็เจ็บใจที่ตัวเองไม่ได้สิ่งที่ต้องการ!
“แฮรี่ ไปเตรียมรถเดี๋ยวนี้!!”
....................................................................................................................................
ชายหนุ่มที่นั่งหน้าเคร่งเครียดอยู่ในผับหรูใจกลางเมืองอยู่คนเดียวที่เคาว์เตอร์บาร์ กระดกวอดก้าดื่มอย่างหงุดหงิดที่ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง คิดแล้วมันก็หน้าโมโห!
แฟรงค์ตวัดสายตาคมไปมองหญิงสาวในชุดรัดรูปที่กำลังเดินเข้ามาหาเขาอย่างยั่วยวนด้วยสายตาเดือดดาล จนเจ้าของร่างเย้ายวนชะงัก แล้วรีบล่าถอยไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์คลั่งรักหรอกนะ!
ร่างสูงหันหน้าหนีไปอีกทางอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนสายตาจะไปสะดุดอยู่กับหญิงสาวคนหนึ่งเข้า ‘เมแกน คาร์ลอส’ หึ! มาเจอได้จังหวะจริงๆเลยนะ แฟรงค์กระตุกยิ้มมุมปาก ไม่ได้น้อง ได้พี่ก็ยังดี จะเอาให้มันสาสมกับที่ฉันต้องเสียผลประโยชน์ไปเลย ไอ้ฟาเบียน ไอ้ไมเคิล…
………………………………………………………………………………………
ร่างเพรียวระหงที่กำลังเต้นอยู่ในวงล้อมของหนุ่มเล็กหนุ่มใหญ่อย่างเมามันในอารมณ์ต้องสะดุ้งโหยงเพราะมีคนมาบีบที่ต้นแขนอย่างแรงทั้งสองข้าง
“อะไรน่ะ ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้า!” เมแกนโวยวาย พร้อมปัดป้องตัวเอง แต่ทำยังไงก็หลุดพ้นจากผู้ชายตัวโตทั้งสองคนที่ล็อกตัวเธอไว้ไม่พอ ยังจะพยายามลากเธอไปยังลิฟต์ที่จะพาขึ้นไปยังห้องพักฉันบน “ปล่อยฉันนะ ไม่งั้นฉันจะตะโกนให้คนช่วย!” คนแรงน้อยกว่าอ้าปากจะตะโกน แต่ก็ถูกมือหนาของคนที่ลากแขนซ้ายของเธอปิดเอาไว้ คนที่อยู่รอบข้างก็เอาแต่มองอย่างตกใจ แต่ไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยเธอเลยสักคน จนหญิงสาวเริ่มใจไม่ดี
ขึ้นชื่อว่าผู้หญิง ยังไงก็แรงน้อยกว่าผู้ชายอยู่วันยังค่ำ ยิ่งผู้หญิงเพียงคนเดียวกับผู้ชายถึงสองคนแล้วด้วย ในที่สุดเธอก็เข้ามาอยู่ภายในลิฟต์จนได้ แรงที่ขัดขืนเริ่มจะหมด บวกกับการที่เธอดื่มของมึนเมาทำให้เสียการควบคุมตัวเองไปด้วย พวกที่ลากเธอมาจึงพาเธอมาอยู่กลางห้องนั่งเล่นของห้องพักห้องหนึ่งโดยไม่ต้องออกแรงอะไรมาก
“ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งนะ เมแกน” เจ้าของชื่อรีบหันไปหาต้นเสียง ก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจที่หันไปเจอแฟรงค์เดินเข้ามาหาเธอพลางยกยิ้มมุมปากราวกับตัวโกงในหนัง
“มิสเตอร์แฟรงค์! คุณให้คนลากฉันมาที่นี่ทำไม!” ร่างบางผลักอกคนที่เดินเข้ามายืนชิดกับเธอให้ออกห่างอย่างรังเกียจ เธอเคยเจอกับชายหนุ่มสามสี่ครั้ง เพราะเขาเข้ามาคุยธุระกับพ่อของเธอที่บ้าน และแฟรงค์ก็มักจะทำสายตาลวนลามเธอทุกครั้งในยามที่พ่อเธอเผลอ ทำให้เธอไม่ชอบขี้หน้าเขาเอามากๆ
“ไม่เห็นต้องถามโง่ๆเลย ลากมาถึงห้องพักขนาดนี้ ฉันชวนเธอมาตีกอล์ฟมั้ง” ร่างแกร่งกอดอกทำสีหน้ายียวนตอบกลับไป เมแกนกำมือเข้าหากันแน่น โกรธจนหน้าแดงก่ำที่เขาบังอาจใช้คำพูดไม่ให้เกียรติเธอขนาดนี้ กว่าจะมีใครไหวตัวทัน เธอก็จับไหล่ชายหนุ่มให้โน้มตัวลงมา ก่อนจะตีเข่าเข้าท้องร่างสูงอย่างแรงจนเขาตัวงอ ยังไม่ทันจะวิ่งหนี การ์ดของเขาที่เธอคิดว่าไม่อยู่แล้ววิ่งมาจากไหนไม่รู้ ต่อยเข้าที่หน้าท้องหญิงสาวจนเธอล้มลงไปกองกับพื้น
“ไอ้เวร อย่าทำเธอ!” เสียงของแฟรงค์ดังเข้ามาในประสาทหูของเธอ จับใจความได้แค่เขาไล่การ์ดออกนอกห้องไป ก่อนที่แขนแกร่งจะช้อนตัวร่างบางที่กุมหน้าท้องเพราะจุกจนพูดไม่ออกอุ้มขึ้นเดินตรงไปยังห้องนอน ก่อนจะวางเธอลงกับเตียง
“ยะ อย่ามาแตะตัวฉันนะ” ร่างบางพูดออกมาด้วยความยากลำบาก ความจุกทำเอาเธอไม่มีแรงเหลือที่จะปัดป้องมือหนาที่จับแขนบางของเธอได้เลย
“อย่ามาทำเป็นหวงตัวหน่อยเลย โดนไปขนาดนั้นยังจะพูดมากอีกนะ” แฟรงค์จับข้อมือบางที่กุมหน้าท้องออก ก่อนจะเลื่อนขึ้นไปสัมผัสมันแผ่วเบาอย่างปลอบประโลม
“คุณทำอย่างนี้ทำไม” เมแกนน้ำตาคลอเบ้า มองชายหนุ่มด้วยแววตาแข็งขืน ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ขอบเตียงยืดตัวขึ้น ก่อนจะยกแขนทั้งสองขึ้นกอดอก มองร่างบางอย่างเป็นต่อ
“กลับไปถามพ่อเธอดูสิ พ่อเธอยกเลิกสัญญาที่จะให้ฉันแต่งงานกับมาลีนแล้ว” ใบหน้าของร่างแกร่งบึ้งตึงขึ้นมาทันที น้ำเสียงแข็งจนเมแกนผวาว่าเธอได้ปล่อยคำถามจี้จุดให้ชายหนุ่มอารมณืไม่ดีเข้าให้แล้ว
“คุณกับมาลีนไม่ได้รักกัน ไม่ได้แต่งงานกันก็ไม่เห็นจะแปลก” คนที่เริ่มจะหายจุกพูดขึ้น เมื่อไม่เข้าใจว่าทำไมแฟรงค์ถึงต้องอารมณ์เสียขนาดนั้น
“นี่เธอคิดว่าฉันจะยอมยกเงินก้อนใหญ่ให้เพียงเพราะน้องสาวเธออย่างเดียวงั้นเหรอ หึ! อย่างฉันต้องหวังผลประโยชน์มากกว่านั้นอยู่แล้ว”
“สารเลว!”
“กล้ามากนักนะ ก็มาดูแล้วกันว่าฉันจะเลวได้แค่ไหน!” จบคำ มือหนาก็กระชากร่างของหญิงสาวขึ้นมาบดจูบอย่างไร้ความปราณี จนคนที่ยังไม่หายเจ็บกายดีถึงกับน้ำตาไหลพรากทันที มือเล็กพยายามผลักไส แต่ก็เป็นไปได้อยากเหลือเกินเมื่อคนที่ทาบทับอยู่เหนือร่างไม่ยอมที่จะเปิดทางให้หญิงสาวได้ขัดขืนใดๆแม้แต่น้อย
“กรี๊ด!!” เสียงหวีดร้องดังออกมาจากริมฝีปากบาง เมื่อชายหนุ่มผละจุมพิตออกเพียงเสี้ยววินาที มือหนาที่สัมผัสได้ถึงหยดน้ำตาก็ชะงัก ลังเลว่าจะทำต่อหรือจะหยุดดี แต่ขณะที่กำลังสับสนมือบางก็ตวัดขึ้นตบใบหน้าเขาสุดแรงจนเป็นรอยมือเห็นได้ชัด นั่นทำให้สติของเขาขาดผึ่งลงทันที กระชากชุดเดรสรัดรูปของร่างเพรียวบางจนขาดวิ่น เรียกเสียงร้องไห้ให้ดังยิ่งขึ้น ไปอีกเท่าตัวที่มาพร้อมๆกับเสียงร้องไห้โฮ
แฟรงค์ประกบปากของตนเข้ากับปากเรียวบางอีกครั้งเพื่อหยุดเสียงร้องน่ารำคาญนั่น ก่อนที่จะจับข้อมือบางที่กำลังผลักไสและทุบตีเข้ารวบไว้อยู่เหนือศีรษะ ทิ้งน้ำหนักทับขาเรียวสวยไม่ให้เธอถีบเขาได้อีก
ร่างหนาไม่สนใจน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของเมแกน คนที่เริ่มหมดแรงก็ไร้อาการต่อต้านขัดขืน นอนนิ่งอย่างรู้สึกหมดคุณค่าในตัวเอง ปล่อยให้ชายหนุ่มได้เชยชมเรือนร่างอย่างสมใจ นึกเจ็บใจตัวเองที่บางครั้งเผลอไผลไปกับสัมผัสของเขา แต่ก็เรียกสติของตัวเองกลับมาได้ทันที พร้อมย้ำกับตัวเองอยู่ในใจว่าเขาเป็นคนทำลายชีวิตของเธอ และเธอเกลียดเขามากขนาดไหน
เพชรอันดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 ม.ค. 2557, 19:54:51 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 ก.พ. 2557, 21:39:03 น.
จำนวนการเข้าชม : 1396
| << กินในที่ลับ[1] | กินในที่ลับ[2](100%) >> |
รรวโรจน์ 23 ม.ค. 2557, 20:14:17 น.
แฟรงค์นี่เลวจริงๆ
แฟรงค์นี่เลวจริงๆ