ฤทัยลักษมณ์
โอบฤทัย...หญิงสาวนักศึกษาปีสี่ ลูกสาวครูสอนภาษาและดนตรีไทย และที่บ้านก็ทำวงดนตรีไทย
เธอไม่ได้อยากมีพ่อใหม่ แต่ตาลุงเจ้าของคณะลิเกข้างบ้านก็ขยันมาจีบแม่เธอเหลือเกิน ถึงแม้ตาลุงนั่นจะนิสัยดีแค่ไหนก็เถอะ แม่ของเธอเจ็บช้ำจากความรักมามากพอแล้ว
เขาบอกว่าผู้ชายดีๆ มีแต่ในนิยายน่ะหรือ...ไม่จริงหรอก!!!
แม้แต่ในวรรณคดีมันมีมีเมียทีละสามคนสี่คนเลย
แต่แล้วคืนหนึ่งที่เธอเผลอหลับคาหนังสือวรรณคดีเรื่องโปรด ก็เกิดสิ่งผิดปกติขึ้น มีผู้ชายมานอนอยู่ในห้องของเธอ!

ลักษมณ์...ผู้ชายเจ้าบทเจ้ากลอน แต่งตัวประหลาด เขาต้องเป็นบ้าแน่ที่บอกว่าตัวเองเป็นคนเดียวกับพระลักษมณ์ในเรื่องรามเกียรติ์ แต่จะไล่นายคนบ้านี่ไปไกลๆ ก็ไม่ได้ เพราะตาลุงเจ้าของคณะลิเกก็เกิดชอบใจความหล่อ ล่ำ หน้าไทย เสียงหวานของนายลักษณ์ ตาลุงนั่นจีบแม่ยังไม่พอ
นายลักษมณ์นี่ยังตามจีบเธออีกเหรอ!!! ตายล่ะ
เธอต้องรีบหาทางส่งตานี่กลับโลกหนังสือไปเสียแล้ว!!!
Tags: โรแมนติก,คอมมิดี้,น่ารัก

ตอน: บทนำ

บทนำ

“ชีวิตนี้ผมจะรักคุณแค่คนเดียว แต่งงานกับผมนะ”
สิ้นเสียงนุ่มทุ้มประโยคนั้น ฝ่ายชายที่อยู่ในชุดสูหรูหราก็ก้มลงคุกเข่าต่อหน้าหญิงสาวท่าทางมอมแมมคนหนึ่ง ซึ่งผู้หญิงก็ถึงกับน้ำตาพรั่งพรู เธอคนนั้นพยักหน้าแรงๆ แล้วก้มลงไปกอดกับผู้ชายหน้าหล่อแต่งตัวดูดีทันที เสียงเพลงบรรยายความรักหวานซึ้งตรึงจิตลอยมาตามสายลม จนผู้ที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างก็พากันอมยิ้มมีความสุขไปกับทั้งสองคน ชายหนุ่มจึงก้มลงมาจูบหญิงสาว และแล้ว...
อวสาน!
ละคร!
มันคือละคร!
หญิงสาวโอดครวญอยู่ในใจ ในละครอะไรๆ มันก็ดี มีความสุขทุกเรื่อง แต่ชีวิตคนนั้นเหมือนอย่างในละครเสียที่ไหน การแต่งงานมันไม่ใช่จุดจบ แต่เป็นจุดเริ่มต้นของหลายๆ สิ่ง ทำไมไม่มีคนเอามาทำบ้างล่ะว่าตอนจบพระเอกแก่ลงพุง นางเอกโทรมจนพระเอกหนีไปมีเมียน้อย และเกิดเป็นปัญหาสังคมอย่างทุกวันนี้ล่ะ
หญิงสาวคิดเย้ยหยันอยู่ในใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพราะ...
“ฮือๆๆ” เสียงร้องไห้เหมือนคนญาติเสียดังขึ้นข้างกาย จนคนที่กำลังคิดอะไรไปเรื่อยอดไม่ได้ที่จะเหลียวไปดูเพื่อนสาวผู้มีอารมณ์อ่อนไหวกำลังอินกับละครเกาหลีจนไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้!
ละคร!
เมื่อไหร่ไอ้ละครประโลมโลกที่ไม่ได้เป็นความจริงนี่มันจะหายไปจากสังคมโลกเสียทีนะ...เจ้าของความคิดส่ายหน้าไปมาอย่างระอากับความอ่อนโยนสนิมสร้อยของเพื่อน เธอรีบปิดดีวีดีละครชุดของเกาหลีทันที
“จะร้องไห้ทำไมแก้ว ก็แค่ละคร”
“เธอไม่เห็นหรืออบ พระเอกรักนางเอกมากเลยนะ”
หญิงสาวที่ถูกเรียกว่า ‘อบ’ ส่ายหน้าพลางแบะปากไม่เชื่อนัก ความรักจีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปีหมื่นๆ ปีเหมือนอย่างในละครน้ำเน่าน่ะหรือ...ไร้สาระ!
“แล้วนั่นจะไปไหนล่ะอบ”
“กลับบ้านน่ะสิ ไอ้โอ่งโทร.มาบอกว่าแม่ให้กลับเร็ว มีเด็กจะมาขอเรียนขิมกับฉันน่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นเอาขนมไปฝากน้าบัวด้วย” แก้วกัลยากุลีกุจอไปเอาขนมทองเอกที่อยู่ในครัวมาส่งให้เพื่อนสนิท
“เยอะไปนะแก้ว แม่เธอไม่เก็บไว้ทำอะไรหรือ”
“ไม่หรอก ฉันอยากกินขนมไทยน่ะ แม่ครัวเขาเป็นชาววังเก่าเลยทำเสียเยอะแยะเชียว กินไม่ไหวหรอก ฝากให้น้าบัว นายโอ่งแล้วก็พวกคณะลิเกกินด้วยก็ได้”
“ขอบใจมากแก้ว ไปก่อนนะ เจอกันวันจันทร์”
“โชคดีอวบ”
“ฉันชื่ออบ ไม่ใช่อวบ!” คนอวบระยะเริ่มต้นแหวกลับ แล้วเดินเทิ่งๆ ออกนอกบ้านไปทันที ท่าทางห้าวเกินหญิง แก่นเซี้ยวเข็ดฟันของอบ หรืออีกนัยคือ โอบฤทัย คีตดำรง คนนี้ทำให้ผู้เป็นเพื่อนอดหัวเราะไม่ได้ เธอโบกมือไล่หลังไปจนเพื่อนลับสายตา
โอบฤทัยเดินทางกลับมาถึงบ้านที่อยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยาในเวลาถัดมา เรือนไทยหมู่หลังใหญ่นี้เป็นของตกทอดมาจากพี่สาวของแม่ที่ยกครัวไปอยู่ต่างประเทศ ในช่วงเวลาที่แม่ย่ำแย่ที่สุดในชีวิต แม่ของเธอก็มีเพียงพี่สาวและลูกๆ เท่านั้นที่ให้กำลังใจ ไร้เงาของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของเธอ แล้วอย่างนี้จะให้เธอเชื่อหรือว่าความรักอย่างในละครมันมีจริง

โกหกทั้งเพ!
หญิงสาวฮึดฮัดเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมาทันที นึกถึงพ่อผู้ให้กำเนิดคราวใด ก็ต้องอารมณ์เสียทุกครั้ง สาวตัวเล็กจ้ำพรวดๆ เข้ามาในบ้านสวนของตัวเอง จนกระทั่งเห็นระเด่น ลุงเจ้าของคณะลิเกข้างบ้านมาทำลับๆ ล่อๆ อยู่ที่ริมรั้ว ไม่บอกก็รู้ว่ากำลังจะเอากับข้าวฝีมือเรไรลูกสาวมาอ้างเพื่อเจอหน้าแม่อย่างแน่นอน
‘อย่างกับระเด่นจรกาหลงรักนางบุษบาแน่ะ’ โอบฤทัยค่อนขอดในใจ จากนั้นแสร้งกระแอมเสียงดังจนระเด่นยิ้มแหย แล้วหันมาฝากกับข้าวผ่านเธอแทน เพราะรู้ฤทธิ์เดชของ ‘อบเชยลูกแม่บัว’ ที่เขาลือกันไปทั้งบาง
“ลุงฝากไปด้วยแล้วกัน พอดีเจ้าเรไรมันทำแกงเลียงกุ้งสดมาร้อนๆ อร่อยนะ กุ้งตัวโตเชียว เจ้าสิงห์มันงมมาได้”
“ขอบคุณจ้ะลุงเด่น เดี๋ยวอบเอาไปให้แม่เอง...แล้วนี่ไอ้โอ่งอยู่บ้านลุงหรือเปล่าจ๊ะ” เธอถามถึงน้องชายตัวแสบ ที่เป็นมือระนาดตัวสำรองให้คณะลิเกของระเด่น
“เดี๋ยวลุงไปตามมาให้”
“ไม่เป็นไรลุง แม่ยังไม่กินข้าวหรอก ทุ่มนึงโน่นแหละ เดี๋ยวฉันมาตามไอ้โอ่งเองนะ”
“ให้แม่บัวมาตามก็ได้”
โอบฤทัยค้อนขวับ จนระเด่นต้องล่าถอยออกไปพลางยิ้มแหย แม้ตลอดเวลานับสิบปีที่ผ่านมาจะยืนยันได้ว่าระเด่นจะจริงใจกับแม่ของเธอเพียงไร แต่เรื่องอะไรเธอจะยอมให้แม่เสี่ยงกับรักครั้งใหม่ได้ล่ะ ขนาดพ่อของเธอหน้าตาดีชาติตระกูลดียังหลอกแม่เธอเป็นเมียน้อยได้เลย แล้วประสาอะไรกับคนหน้าตาบ้านๆ รูปไม่หล่ออย่างระเด่นจรกานี่
ใครจะบอกว่าผู้ชายดีๆ มีแต่ในละครแล้วล่ะก็ โอบฤทัยจะขอค้านให้หัวชนฝาตายไปเลย เพราะขนาดพระเอกในวรรณคดียังมีเมียทีละสามสี่คน แล้วจะให้เธอปล่อยให้แม่ไปผจญพวกเสือสิงห์กระทิงแรดอีกครั้งน่ะหรือ ไม่มีทางเสียหรอกเพราะผู้ชายดีๆ มันตายหมดโลกไปแล้ว!



.......................................................................................................................




มาลองลงตอนแรกให้อ่านค่ะ

ติชมด้วยนะคะ


กรรัมภา-กนิษวิญา



กนิษวิญากรรัมภา
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 13 ก.พ. 2557, 11:02:19 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 13 ก.พ. 2557, 21:44:44 น.

จำนวนการเข้าชม : 1021





   ตอนที่ 1 ความหลังของโอบฤทัย 50% >>
เบลินญา 13 ก.พ. 2557, 18:46:13 น.
ท่าทางนางเอกจะเกลียดผู้ชายนะนี่ สนุกดีค่ะ ^ ^


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account