My herat อดีตปัจจุบันหัวใจของฉันก็คือเธอ
วันคริสต์มาสปีนี้ฉันโดดเดี่ยวเดียวดายเหลือเกิน~ ToT แต่ก็ยังดีที่มียัยนาวเพื่อนซี้ของฉันไปเดินเล่นงานวันคริสต์มาสด้วย แต่เมื่อวันคริสต์มาสผ่านไป ห้องเรียนของฉันก็มีเพื่อนใหม่เข้ามาตั้ง 2 คน แต่ฉันก็ต้องช็อคเมื่อหนึ่งในนั้นมี 'รัฟเฟิล' คนที่ฉันเฝ้ารอเขามานานแสนนาน แต่การกลับมาของเขาครั้งนี้มันเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือมาก! เขาไม่ใช่รัฟเฟิลที่แสนดีอีกต่อไป แล้ว'ปีใหม่' คนนี้ต้องทำยังไงเขาถึงจะกลับมาเป็นคนที่อ่อนหวานเหมือนเดิม....
Tags: My herat อดีตปัจจุบันหัวใจของฉันก็คือเธอ
ตอน: บทนำ
25 ธันวาคม 2536
…ภายใต้ท้องฟ้าสีครามสวยงามมีเด็กชายและเด็กหญิงคู่หนึ่ง กำลังนั่งเล่นบนชิงช้าภายใต้ต้นไม้อย่างมีความสุข เด็กชายที่มีดวงตาสีฟ้าคราม ใบหน้าหล่อเหลาสไตล์ลูกครึ่ง วิ่งออกไปจากชิงช้าอย่างรวดเร็ว ซึ่งทำให้เด็กหญิงที่นั่งอยู่ตกใจและกำลังจะวิ่งตามออกไป แต่เด็กชายหันกลับมาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นพร้อมยิ้มให้เธอด้วยความอ่อนโยนไว้เช่นเดิม…
“ รออยู่ตรงนั้นน่ะ เดี๋ยวฉันมา ^o^”
… เขาวิ่งหายไปสักพักนึง ก่อนจะกลับมาพร้อมกับมงกุฎดอกไม้ ที่ทำจากดอกทิวลิปสีขาวสะพรั่งสวยงามที่เขาได้ลงมือทำเองในช่วงที่แยกย้ายกับเธอกลับบ้าน เขาแอบไปเด็ดดอกทิวลิปที่รั้วข้างบ้านน้าสาวที่อยู่ในหมู่บ้านเดียวกันทุกเย็น จนเกือบจะโดนน้าสาวคนนั้นไล่ตีด้วยไม้กวาดแล้ว -_-^
“ ฉันกลับมาแล้วว ^^”
…เขาวิ่งมาหยุดตรงหน้าเธอที่มีใบหน้าสะสวยราวกับหลุดออกมาจากเทพนิยาย ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อน ใบหน้าเรียวสวยลับกับเส้นผมสีดำขลับที่กำลังคลอเคลียอยู่บนใบหน้าของเธอ เพราะแรงลม…
“ หายไปไหนมาน่ะ ”
…เธอถามเขาที่ยังคงหายใจหอบ เพราะความเหนื่อย และเธอก็ถามเขาต่อด้วยความสงสัยว่าเขาได้เอาอะไรแอบไว้ด้านหลัง เพราะเขาเอาไว้ทั้งสองข้างไว้ข้างหลังเหมือนซ้อนอะไรไว้อยู่…
“ นายซ้อนอะไรไว้ข้างหลังอ่ะ ? *o* ” เธอถามเขาและมองหน้าเขาอย่างตื่นเต้น
“ หลับตาก่อนสิ ^_^ ”
…เขาบอกเธออย่างอ่อนโยน และเธอก็หลับตาลงพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนน่ารักของเธอ เขายิ้มก่อนที่จะค่อยๆเอามงกุฎดอกไม้ออกมาจากด้านหลัง และค่อยๆบรรจงสวมมันลงไปบนศรีษะของเธอ ก่อนที่จะบอกให้เธอค่อยๆลืมตา และเขาก็เตรียมกระจกมาด้วยเพราะเขารู้ว่าเธอมองไม่เห็น เขายื่นกระจกให้เธอ เธอรับมันไปแล้วก็ค่อยๆคลี่ยิ้มออกกว้างจนโชว์ฟันขาว ใบหน้าของเธอตอนนี้เต็มไปด้วยความสุขอย่างเห็นได้ชัด และก็ไม่ต่างจากอะไรกับเขาที่ยืนยิ้มกว้างอยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว…
“ โห สวยจังเลยอ่ะ นายทำเองหรอ *o* ” เธอถามเขาด้วยความสงสัย
“ อื้ม ชอบมันหรือเปล่า ” เขาถาม
“ ชอบสิ ชอบมากด้วย ^o^ ”
…เธอตอบด้วยใบหน้าที่มีความสุข พร้อมกับกระโดดลงจากชิงช้าและลงไปยืนกลางทุ่งหญ้าพลางกลางแขนออกทั้งสองข้าง สายลมโบกพัดมาเป็นระยะและท้องฟ้าที่สีทอง พร้อมกับพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า ซึ่งเป็นการเตือนว่า พวกเขาควรจะกลับบ้านได้แล้ว และที่สำคัญคือ วันแห่งความสุขนี้กำลังจะหมดลงเมื่อพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า แต่สำหรับเธอที่กำลังยืนสูดอากาศให้เต็มปอดอยุ่นั้น เธอไม่เคยคิดว่า ความสุขนั้นจะหมดลงได้ง่ายๆ เธอเพียงคิดแค่ว่าถ้าวันนี้หมดไป เธอก็เริ่มหาความสุขในวันต่อไปได้ เธอหันกลับไปจูงมือเด็กชายแล้วพวกเขาก็พากันวิ่งแข่งกันกลับบ้าน…
“ เอะ ! วันนี้วันคริสต์มาสนิ ! ^o^ ”
…ระหว่างที่วิ่งเธอหันมาพูดกับเขาด้วยท่าทางดีใจ เพราะทุกปีที่บ้านของเธอจะจัดงานวันคริสต์มาสและจะชวนเพื่อนบ้านมาร่วมงานด้วย ครอบครัวของเธอเป็นครอบครัวที่รักสนุกใช้ได้เลยหล่ะ^^
“ โอ๊ะ ! จริงด้วยคืนนี้อย่าลืมเอาถุงเท้าแขวนไว้ท้ายเตียงน่ะ ฮ่ะๆ ^o^ ” เขาหันไปบอกเธอและหัวเราะนิดๆ
“ นี่นาย คืนนี้ไปดูพลุกันไหม ? ” เธอถามเขาแบบนี้ทุกปี แต่มีเหรอที่เขาจะกล้าปฎิเสธเธอ เพราะถ้าขืนปฎิเสธล่ะก็ มีหวังเธอกับเขาได้เลิกเป็นเพื่อนกันเลยก็ได้ ฮ่าๆ เขาก็เลยพยักหน้าหงึกๆ (-_-)(_ _) เป็นเชิงตอบว่าไปแน่นอน
23.00 น.
“ แม่ค่ะ ใหม่ขออนุญาตไปดูพลุกับรัฟเฟิลได้ไหมค่ะ”
…เธอทั้งกล้าๆกลัวๆ ที่จะขออนุญาตแม่ไปดูพลุ ใบหน้าของเธอตอนนี้เกร็งมาก ที่จะได้ยินคำตอบว่า ‘ไม่’ จากแม่ของเธอก็ได้ แต่…มันผิดคลาด !
“ ก็เอาสิ ดูแลตัวเองดีๆหล่ะ ^^ ” แม่ของเธออนุญาตให้เธอไปดูพลุกับรัฟเฟิลได้ เธอกระโดดกอดแม่ของเธออย่างดีใจ และก็รับขอบคุณแม่ ก่อนที่จะวิ่งออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว…
…และเธอก็มาถึงเนินเขาที่เธอชอบมานั่งเล่นกับเขาเป็นประจำ เธอเห็นเขายืนรอเธออยู่ก่อนแล้วเธอจึงรีบวิ่งไปหาเขา บางทีเธอก็ไม่รู้ใจตัวเองเหมือนกันว่ารู้สึกยังไงกับเขา แต่เวลาที่มีเขาอยู่ข้างๆมันทำให้เธอมีความสุขและปลอดภัยได้เสมอ และมันทำให้เธอไม่กลัวเวลาที่เธอมักโดนเพื่อนแถวบ้านแกล้ง เพราะเขาจะคอยเข้ามาช่วยเธอทุกครั้ง จนกลายเป็นว่าตอนนี้เธอและเขาโดนเพื่อนล้อว่าเป็นแฟนกันตั้งแต่เด็ก - -“…
“ เฮ้ รัฟเฟิล นายมานานแล้วหรอ ? ”
“ อืม เรารีบไปนั่งดูพลุกันเถอะ ”
“ อื้ม ^^ ”
…เธอและเขารีบนั่งดูพลุอย่างเช่นทุกปี แต่ปีนี้พวกเขาโตขึ้นเยอะเลย แต่ถ้าในสายตาของคนอื่นหรือผู้ปกครองพวกเขาก็ยังดูเด็กอยู่ดี เสียงเพลงจิงกะเบลลอยมาตามลม ทำให้คืนนี้พวกเขามีความสุขกันมาก พวกเขานั่งอยู่บนเนินเขาสูง ทำให้มองเห็นบ้านผู้คนเยอะแยะมากมาย และคืนนี้ผู้คนต่างตกแต่งไฟระโยงระย้าเต็มท้องถนนและบ้านไปหมด บางบ้านก็แต่งตัวเป็นซานตาคลอสไปแจกขนมเด็กๆตามบ้าน และในตอนนี้ก็เป็นเวลา 23.45 น. แล้วใกล้เวลาที่ผู้คนจะจุดพลุฉลองรับปีใหม่แล้วแหละ แต่ระหว่างรอ เธอและเขาก็นอนราบกับพื้นหญ้า และมองดูดาวในวันคริสต์มาส เธอไม่เคยมีความสุขเท่านี้มาก่อนเลยจริงๆ เธอมองท้องฟ้าและลดตาลงต่ำพร้องกับหันหน้ามามองเด็กชายคนข้างๆ เธอเผลออมยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว เธอจ้องมองเขาราวกับว่าอยากจะเก็บภาพความทรงจำตรงนี้ไว้ทุกนาที แต่เธอก็ต้องตื่นจากภวังค์ เมื่อเด็กชายคนข้างๆ หันมามองเธอ ซึ่งมองเขาอยู่ก่อนหน้านี้อยู่แล้ว…
“ นี่ มีอะไรติดหน้าฉันเหรอ O_O ! ” เขาหันมาถามเธอหน้าตาตื่น อย่างกะเจอไดโนเสาร์ - -
“ ปะ…เปล่า เปล่า >///< ” เธอพูดตะกุกตะกัก พร้อมกับหันหน้ากับมาท่าตรงเหมือนเดิม ตอนนี้หน้าเธอแดงมากเลย แต่มันมืด…เขาคงมองไม่เห็นหรอก…มั้ง เด็กชายข้างๆแอบลอบยิ้มเมื่อเห็นท่าทีเขินอายของเธอ เขามองนาฬิกาในข้อมือ ตอนนี้ 23.50 น. แล้ว เขาจึงหันไปบอกเธอและพวกเขาก็เตรียมนับถอยหลังกัน…
“ ใหม่ เรามานับถอยหลังกันน่ะ เตรียมน่ะ ^^ ”
“ อื้ม โอเค ><”
“ 10 9 8 7 6 5 4 3 2 1 !”
วี้ดดด บึ้ม !
โป้งๆ!
ปุ๊ๆ !
ซ่าส์ !
“ เฮ้!!! ~ ” เขาและเธอตะโกนให้กับวันใหม่ด้วยความสุขที่ล้นปี่ และนั่งดูพลุที่สวยงาม ที่ดังขึ้นมาเป็นระยะๆ พวกเขาจะไม่มีวันลืมวันนี้ได้เลย…
“ Merry Christmas ^^” เขาหันมาบอกเธอพร้อมรอยยิ้มที่น่ารัก
“ Merry Christmas ^^” เธอตอบเขากลับด้วยรอยยิ้มเช่นกัน
…เธอและเขามักจะมาเล่นกันทุกวันจนตอนนี้พวกเขาอายุ 9 ขวบกันแล้ว บ้านของเธอเลี้ยงสุนัขตัวหนึ่งชื่อว่า ‘ตะเกียบ’ เธอและเขาเป็นคนช่วยกันตั้งชื่อนี้ขึ้นมา มันอาจจะฟังดูแปลก แต่ที่พวกเขาตั้งชื่อนี้ก็เพราะว่า พวกเขาชอบเอาตะเกียบไปปาใส่บ้านของไอ้พวกที่มารังแกพวกเขา ฮ่าๆ และเวลาที่เขามาบ้านของเธอ เจ้าตะเกียบมันจะหงิงๆ เป็นเชิงบอกว่า เขามาหาเธอ และเจ้าตะเกียบก็รักเขามาก มันมักจะหอนเวลาเจอเขาเท่านั้น แต่ถ้าเป็นคนอื่นมันจะเห่าเสียงดัง จนต้องเอามือปิดหูเลยแหละ ทุกวันพวกเขาจะพากันไปเก็บดอกไม้ พร้อมกับกดกริ่ง และก็ตบท้ายด้วยการวิ่งหนีเจ้าของบ้าน ซึ้งนั้นก็ทำให้พวกเขายิ้มและได้ความสุขมาเต็มๆ ถึงจะเป็นการก่อกวนชาวบ้านก็เถอะ แหะๆ…
“ แฮ่กๆ เหนื่อยมากเลยอ่ะ -_-“ ” เธอบ่นปนอมยิ้ม
“ ฮ่าๆ สนุกใช่ไหมหล่ะ ^o^ ” เขาหันมาหัวเราะเพราะหน้าของเธอตอนนี้เหมือนหมาหอบแดดเลยแหละ -0-
“ สนุกบ้าไรหล่ะ นายอ่ะวิ่งเร็วจะตายเดี๋ยวนายก็ทิ้งฉันอ่ะ -v-”
หมับ !
…เขาเดินเข้าไปจับมือของเธอไว้แน่น และยืดอกขึ้นอย่างมาดเท่ เป็นเชิงบอกว่า ‘เขาสามารถปกป้องเธอได้’…
“ เห้ย ! นายมาจับมือฉันทำไม o_0” เธอถามเขาอย่างตกใจ
“ อ่าว ก็ฉันจะได้ปกป้องเธอไง เธอไม่ต้องกลัวหรอกหน่า มีฉันอยู่ข้างๆ ^_~” เขาว่าพลางขยิบตาให้เธออย่างน่ารัก…
…ตอนนี้เธอหน้าแดงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัดแต่ก็ต้องเก็บอาการโดยการก้มหน้า หงุดๆ เพราะกลัวว่าถ้าเขาเห็นแล้วเขาจะล้อเธอน่ะสิ >///<…
…และจู่ๆเขาก็ถามเธอขึ้นมา ซึ้งทำให้เธอเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ เพราะไม่คิดว่าเขาจะถามเธอ…
“ นี่ใหม่ เธออยากไปเที่ยวที่เกาหลีไหม ?”
“ ห่ะ ! อยากสิ อยากไปมากด้วย นายจะพาฉันไปหรอ *o*” เธอถามอย่างมีหวังและตื่นเต้น
“ อืม แต่คงต้องโตก่อนน่ะ เธอรอฉันได้ไหม ?”
“ จิงหรอ ! ได้ ฉันจะรอนายน่ะ :D” เธอยิ้มแฉ่ง
…เธอเผลอฉุกคิดขึ้นว่าทำไมเค้าพูดแปลกๆ เขาบอกว่าให้เธอ ‘รอ’ เขา แล้วเขาจะไปไหน ? เขาจะไม่อยู่กับเธอจนโตเหรอ ? แต่แล้วเธอก็หยุดคิด เพราะเธอคิดแค่ว่าเขาจะต้องอยู่กับเธอตลอดไป…หรือเปล่า…?
…วันเวลาผ่านไปเร็วมากและความผุกพันธ์ของพวกเขาก็มีเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ พวกเขามาพากันไปเล่นเช่นเดิม และที่สำคัญวันนี้เป็นวันเกิดของเธอ ซึ้งเธอและเขา ก็ได้สัญญากันไว้ว่า ‘จะอยู่ด้วยกันตลอดไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น’ และพวกเขาก็มอบแหวนดอกไม้ ซึ้งพวกเขาทำขึ้นเองจากดอกทิวลิปเช่นเคย เพราะเป็นดอกไม้ที่เธอชอบจึงเลือกเอาดอกไม้ชนิดนี้มาทำ เด็กผู้ชายคนนั้นก็ไม่ได้คัดค้านอะไรเพราะเขาเคยบอกว่า ‘ถ้าเธอชอบอะไร ฉันก็ชอบด้วยทั้งนั้นแหละ’ แหวนที่พวกเขามอบให้กันเป็นเชิงบอกว่า ‘มันคือตัวแทนของเขาและเธอ’…
“ เอาไว้ดูต่างหน้า เผื่อวันที่เราต้องจากกันน่ะ…” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเศร้าจนบอกไม่ถูก แต่เขาก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา
“ เฮ้ ! ทำไมพูดอย่างนั้นหล่ะ นายสัญญากับฉันแล้วน่ะ ” เธอพูดพลางทำหน้าบึ้งตึงราวกับว่าเธอถูกพ่อแม่ขัดใจ อะไรทำนองนั้น
“ฉันแค่พูดเล่นเฉยๆหน่า ฮ่าๆ เลิกทำหน้าบึ้งได้แล้ว” เขาไม่พูดเปล่า แถมยังเอามือไปยีหัวของเธออย่างเบามือ และเขาก็ยิ้มออกมา…แต่จะมีใครรู้…ว่ารอยยิ้มนั้นปนไปด้วยความเศร้าและเสียใจ…
“นี่ เย็นนี้นายอย่าลืมไปงานวันเกิดที่บ้านฉันน่ะ ^o^”
“ อื้ม โอเค ^^” เขายิ้มและจ้องหน้าของเด็กหญิงตรงหน้าที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุขเขาอยากจะมองหน้าเธอให้นานเท่านานที่สุด…เพราะต่อจากนี้ไป…เขาอาจจะไม่ได้เห็นใบหน้าน่ารักๆอย่างนี้อีกแล้ว… เขาและเธอเกี่ยวก้อยสัญญากันอย่างดี เธอคิดแค่ว่าชีวิตของเธอนั้นมีแต่ความสุข…แต่เธอนั้นไม่ได้คิดถึงความทุกข์ที่กำลังรอเธออยู่ข้างหน้าเลย…
ตกเย็น…
…ที่บ้านของเธอจัดงานวันเกิดให้เธออย่างอลังการ แต่ในใจของเธอตอนนี้ไม่ได้อยู่ในงานเลย เธอออกมายืนหน้าบ้านและเฝ้ารอแค่เขา…เขา…คนเดียวเท่านั้น
…จนเวลาผ่านไป กระทั่งตอนนี้ก็เป็นเวลา 22.30 น. แล้ว แต่เขาก็ยังไม่มา ตอนนี้งานวันเกิดของเธอก็เลิกหมดแล้ว สาวน้อยกระวนกระวายใจไปหมด ตอนนี้เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนหน้าบ้าน เธอกุมมือทั้งสองข้างของตัวเองแน่น และคิดว่าทำไมเขาถึงไม่มา ในเมื่อเขาสัญญากับเธอแล้วหรือว่า เขาจะประสบอุบัติเหตุ ! เธอคิดได้แค่นั้น เธอก็รีบลุกพรวดขึ้นจากโต๊ะหินอ่อน แล้วรีบวิ่งออกจากบ้านอย่างรวดเร็วเพื่อมาที่บ้านของเขา เด็กชายคนนั้น… โดยไม่ฟังเสียงแม่ของเธอที่กำลังตะโกนถามตามหลัง ตอนนี้เธอไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ในหัวของเธอตอนนี้คิดอยู่แค่เรื่องเดียวคือเรื่องของ…เขา สองเท้าของเธอยังคงวิ่งไม่หยุด จนกระทั่งเธอวิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าบ้านของเขา ตอนนี้ความเหนื่อยของเธอมันเหือดหายไปหมด เธอมองบ้านตรงหน้าด้วยหัวใจที่เต้นถี่ ตอนนี้ในสมองของเธอมันเหมือนกำลังจะระเบิด เธอพยายามที่จะไม่คิดในสิ่งที่เธอกำลังกลัว… เธอพลักประตูบ้านเข้าไป แต่มันมืดมากจนเธอมองอะไรไม่เห็น เธอจึงต้องเดินคลำทางไปเปิดไฟ เพราะเธอเคยมาบ้านหลังนี้อยู่เธอจึงจำได้ว่าสวิตช์ไฟอยู่ไหน…
…พอเปิดไฟขึ้น ขาของเธอก็แทบจะหมดแรง เพราะภาพที่เธอเห็นตรงหน้าคือ…บ้านที่ว่างเปล่า…ไม่มีของสักชิ้น ! เหลือแค่ของที่ทางบ้านจัดสรรเขาเตรียมไว้ให้อยู่แล้วเท่านั้น แต่…ของของเขาไม่มีเลย…สักชิ้น ! ตอนนี้ หัวใจของเธอเหมือนจะหยุดเต้นแล้ว และเกิดคำถามขึ้นในใจของเธอมากมาย…
‘ ทำไมเขาต้องไปในวันเกิดของฉัน ?’
‘ ทำไมเขาไม่มาบอกลาฉัน ?’
และที่สำคัญ…
‘ เขาสัญญากับฉันทำไม ?’
…ตอนนี้เหมือนสมองของเธอไม่สั่งการแล้ว ขอบตาของเธอร้อนผ่าว และน้ำใสๆ ก็ค่อยๆไหลออกจากตา และมันไหลลงมาไม่ขาดสาย เธอก้าวขาขึ้นบันได้ไปยังห้องของเขาซึ้งมันมีแต่ความ…ว่างเปล่า แต่…เธอเหลือบไปเห็นกล่องสีขาวและซองจดหมายวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง เธอรีบเดินเข้าไปหยิบมันมาดูทันที เธอเลือกที่จะเปิดซองจดหมายอ่านก่อน ในซองจดหมายนั้นเขาเขียนถึงเธอ เพราะเขาหวังว่า…สักวันเธอคงจะเห็นมัน…
‘ ฉันขอโทษน่ะใหม่ ที่ฉันไปโดยที่ไม่บอกลาเธอก่อน วันนี้ฉันก็เลยไม่ได้ไปงานวันเกิดของเธอเลย ฉันขอโทษเธอจริงๆน่ะ ที่ฉันสัญญาว่าจะไปงานวันเกิดของเธอ เพราะฉันคิดว่าฉันจะเอาของขวัญไปให้เธอก่อนแล้วค่อยไป แต่มันก็ไปไม่ได้ และอีกอย่าง ฉันขอโทษที่เคยสัญญากับเธอไว้เยอะแยะ แต่ฉันก็ทำไม่ได้ เมื่อเช้าคุณน้าของฉันที่อยู่เกาหลีโทรมาบอกพ่อของฉันว่าคุณปู่เสีย และให้ฉันและครอบครัวย้ายไปอยู่ที่นู้นเลย เพราะท่านอยากจะให้ พ่อของฉันไปสืบทอดธุรกิจต่อ ฉันอยากอยู่กับเธอน่ะใหม่ อยากเล่นกับเธอ อยากปกป้องเธอ แต่ฉันคงไม่มีโอกาสนั้นแล้ว ฉันไม่รู้ว่าจะได้เจอเธออีกหรือเปล่า เธอรักษาตัวเองดีๆน่ะ อย่าให้ไอ้พวกนั้นมาแกล้งเธอได้หล่ะ ^^ ฉันขอโทษเรื่องวันเกิดของเธอด้วยน่ะ ยังไงฉันก็ Happy Birthday น่ะ ขอให้เธอมีความสุขมากๆ และฉันขอให้เธอเจอเพื่อนที่ดีกว่าฉัน และรักษาสัญญามากกว่าฉันน่ะ ของขวัญที่ฉันจะให้เธออยู่ในกล่องน่ะ ฉันขอให้เธอใส่มันด้วยหล่ะ ฉันตั้งใจที่จะให้เธอจริงๆ และสุดท้ายฉันอยากจะบอกว่า…ฉันเสียใจ ที่ไม่ได้ไปให้ของขวัญด้วยตัวของฉันเอง และ…เสียใจ…ที่ไม่ได้อยู่กับเธอ…
รัฟเฟิล’
…พอเธออ่านจดหมายจบ เธอก็ทรุดตัวลงกับพื้นและร้องไห้โห เป็นเขื่อนแตก เธอหยิบกล่องใบสีขาวสะอาดมาวางบนตักแล้วเปิดดู ก็พบว่ามันคือ…ตุ๊กตาหมีสีขาวที่ถือดอกทิวลิปและที่คอของมันมีสร้อยที่สลักเป็นพยัญชนะภาษาอังกฤษว่า ‘RP’ เธอหยิบมันขึ้นมาแล้วกำไว้ในมือแน่น เธอเอามือข้างขวาที่กำสร้อยไว้มาทาบไว้ที่หน้าอกแล้วหลังจากนั้นเธอก็ร้องไห้ราวกับจะขาดใจ ตอนแรกเธอโกรธเขามากที่ไปไม่ลา แต่ตอนนี้เธอเสียใจมากกว่าโกรธ เธอไม่เคยคิดว่าเธอจะมีวันนี้…วันที่เธอเสียใจและทุกข์ใจมากที่สุด…เธอไม่เคยคิดถึงวันนี้เลย…วันที่เธอต้องมานั่งร้องไห้เหมือนใจจะสลายในวันเกิดของเธอ…
…ถึงตอนนี้เวลาจะผ่านมานานมากแล้ว แต่เธอก็ยังคงเศร้าอยู่ดี บางทีเธอก็คิดขึ้นมาว่า ในวันเกิดเธอวันนั้นที่เธอร้องไห้หนักจนไม่สบาย เป็นเพราะความผูกพันของเขาและเธอที่อยู่เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก หรือว่า…เป็นเพราะเธอรักเขากันแน่…
…และตอนนี้บ้านของเด็กชายคนนั้นก็มีคนย้ายเข้ามาอยู่แล้วด้วย บางวันเธอก็เดินไปที่บ้านของเขาโดยที่เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอเดินมาทำไมกัน ในเมื่อเขาไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว หรือเป็นเพราะเธออยากเห็นบ้านของเขา บ้านที่พวกเขาเคยมาเล่นด้วยกัน เคยมีความสุขด้วยกัน และเธออยากจะจำบ้านหลังนี้ไว้ใจเธอตลอดไป…แต่ระหว่างที่เธอกำลังมองมันอยู่นั้น ก็มีเด็กผู้ชายผิวขาวผมออกสีน้ำตาลลับกับใบหน้าหล่อเหมือนลูกครึ่งและที่สำคัญเขามีใบหน้าคล้ายกับรัฟเฟิล! และน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับเธอเดินออกมาและเข้ามาทักเธออย่างงงๆแต่เป็นมิตร…
“ เฮ้! สวัสดีเธอมาหาใครหรือเปล่า o_o” เด็กผู้ชายถามเธอที่สะดุ้งตื่นจากภวังค์และละสายตาจากบ้านมามองคนข้างหน้าที่ยืนทำหน้างงๆอยู่
“ เฮือก ! O_O ” เธอสะดุ้งตื่นจากภวังค์และก็ต้องตกใจสุดขีด เพราะเด็กผู้ชายคนข้างหน้าเธอหน้าคล้ายกับรัฟเฟิลเด็กชายที่เธอกำลังคิดถึงอยู่มาก ! แต่ที่ไม่มีเหมือนก็คือสีผมของเขาที่มีสีน้ำตาลอ่อน และดวงตาของเขาที่เป็นสีดำ เพราะรัฟเฟิลมีผมสีดำสนิท และดวงตาของเขาสีฟ้าคราม…
“ อ๋อ ปะ…เปล่าหรอก ฉัน…ฉันแค่เดินผ่านมาแล้วเห็นว่าบ้านทรงสวยดีและก็จัดสวนได้น่ารักดีหน่ะ =_=”” เธอรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติและรีบตอบเขากลับ แววตาของเธอตอนนี้อ่อนลงเช่นเดิม เธอกำลังจะหันหลังเดินกลับบ้านแต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินประโยชน์ถัดมา…
“ อ๋ออ บ้านของฉันเองแหละ ฉันชื่อมิคกี้น่ะ ^o^” เด็กชายตรงหน้าเธอแนะนำตัวก่อนจะฉีกยิ้มกว้างดีใจ เหมือนว่าเขาเป็นคนสร้างบ้านนี้ขึ้นมาเองยังไงยังงั้น แต่ทว่าเธอแค่พยักหน้ารับเท่านั้น ‘บ้านของฉันเอง’ หรอ หึ เธอคิดอย่างหงุดหงิดเมื่อได้ยินประโยคนั้น
“ อืม ฉันปีใหม่” ตอนนี้สติของเธอล่องลอย วกกลับไปในอดีต…อดีตที่เธอกับเขาคนนั้นนั่งเล่นกันที่บ้านหลังนี้…แต่ตอนนี้มันไม่มีวันนั้นอีกแล้ว…มันไม่มีเขาอีกแล้ว…
…ภายใต้ท้องฟ้าสีครามสวยงามมีเด็กชายและเด็กหญิงคู่หนึ่ง กำลังนั่งเล่นบนชิงช้าภายใต้ต้นไม้อย่างมีความสุข เด็กชายที่มีดวงตาสีฟ้าคราม ใบหน้าหล่อเหลาสไตล์ลูกครึ่ง วิ่งออกไปจากชิงช้าอย่างรวดเร็ว ซึ่งทำให้เด็กหญิงที่นั่งอยู่ตกใจและกำลังจะวิ่งตามออกไป แต่เด็กชายหันกลับมาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นพร้อมยิ้มให้เธอด้วยความอ่อนโยนไว้เช่นเดิม…
“ รออยู่ตรงนั้นน่ะ เดี๋ยวฉันมา ^o^”
… เขาวิ่งหายไปสักพักนึง ก่อนจะกลับมาพร้อมกับมงกุฎดอกไม้ ที่ทำจากดอกทิวลิปสีขาวสะพรั่งสวยงามที่เขาได้ลงมือทำเองในช่วงที่แยกย้ายกับเธอกลับบ้าน เขาแอบไปเด็ดดอกทิวลิปที่รั้วข้างบ้านน้าสาวที่อยู่ในหมู่บ้านเดียวกันทุกเย็น จนเกือบจะโดนน้าสาวคนนั้นไล่ตีด้วยไม้กวาดแล้ว -_-^
“ ฉันกลับมาแล้วว ^^”
…เขาวิ่งมาหยุดตรงหน้าเธอที่มีใบหน้าสะสวยราวกับหลุดออกมาจากเทพนิยาย ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อน ใบหน้าเรียวสวยลับกับเส้นผมสีดำขลับที่กำลังคลอเคลียอยู่บนใบหน้าของเธอ เพราะแรงลม…
“ หายไปไหนมาน่ะ ”
…เธอถามเขาที่ยังคงหายใจหอบ เพราะความเหนื่อย และเธอก็ถามเขาต่อด้วยความสงสัยว่าเขาได้เอาอะไรแอบไว้ด้านหลัง เพราะเขาเอาไว้ทั้งสองข้างไว้ข้างหลังเหมือนซ้อนอะไรไว้อยู่…
“ นายซ้อนอะไรไว้ข้างหลังอ่ะ ? *o* ” เธอถามเขาและมองหน้าเขาอย่างตื่นเต้น
“ หลับตาก่อนสิ ^_^ ”
…เขาบอกเธออย่างอ่อนโยน และเธอก็หลับตาลงพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนน่ารักของเธอ เขายิ้มก่อนที่จะค่อยๆเอามงกุฎดอกไม้ออกมาจากด้านหลัง และค่อยๆบรรจงสวมมันลงไปบนศรีษะของเธอ ก่อนที่จะบอกให้เธอค่อยๆลืมตา และเขาก็เตรียมกระจกมาด้วยเพราะเขารู้ว่าเธอมองไม่เห็น เขายื่นกระจกให้เธอ เธอรับมันไปแล้วก็ค่อยๆคลี่ยิ้มออกกว้างจนโชว์ฟันขาว ใบหน้าของเธอตอนนี้เต็มไปด้วยความสุขอย่างเห็นได้ชัด และก็ไม่ต่างจากอะไรกับเขาที่ยืนยิ้มกว้างอยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว…
“ โห สวยจังเลยอ่ะ นายทำเองหรอ *o* ” เธอถามเขาด้วยความสงสัย
“ อื้ม ชอบมันหรือเปล่า ” เขาถาม
“ ชอบสิ ชอบมากด้วย ^o^ ”
…เธอตอบด้วยใบหน้าที่มีความสุข พร้อมกับกระโดดลงจากชิงช้าและลงไปยืนกลางทุ่งหญ้าพลางกลางแขนออกทั้งสองข้าง สายลมโบกพัดมาเป็นระยะและท้องฟ้าที่สีทอง พร้อมกับพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า ซึ่งเป็นการเตือนว่า พวกเขาควรจะกลับบ้านได้แล้ว และที่สำคัญคือ วันแห่งความสุขนี้กำลังจะหมดลงเมื่อพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า แต่สำหรับเธอที่กำลังยืนสูดอากาศให้เต็มปอดอยุ่นั้น เธอไม่เคยคิดว่า ความสุขนั้นจะหมดลงได้ง่ายๆ เธอเพียงคิดแค่ว่าถ้าวันนี้หมดไป เธอก็เริ่มหาความสุขในวันต่อไปได้ เธอหันกลับไปจูงมือเด็กชายแล้วพวกเขาก็พากันวิ่งแข่งกันกลับบ้าน…
“ เอะ ! วันนี้วันคริสต์มาสนิ ! ^o^ ”
…ระหว่างที่วิ่งเธอหันมาพูดกับเขาด้วยท่าทางดีใจ เพราะทุกปีที่บ้านของเธอจะจัดงานวันคริสต์มาสและจะชวนเพื่อนบ้านมาร่วมงานด้วย ครอบครัวของเธอเป็นครอบครัวที่รักสนุกใช้ได้เลยหล่ะ^^
“ โอ๊ะ ! จริงด้วยคืนนี้อย่าลืมเอาถุงเท้าแขวนไว้ท้ายเตียงน่ะ ฮ่ะๆ ^o^ ” เขาหันไปบอกเธอและหัวเราะนิดๆ
“ นี่นาย คืนนี้ไปดูพลุกันไหม ? ” เธอถามเขาแบบนี้ทุกปี แต่มีเหรอที่เขาจะกล้าปฎิเสธเธอ เพราะถ้าขืนปฎิเสธล่ะก็ มีหวังเธอกับเขาได้เลิกเป็นเพื่อนกันเลยก็ได้ ฮ่าๆ เขาก็เลยพยักหน้าหงึกๆ (-_-)(_ _) เป็นเชิงตอบว่าไปแน่นอน
23.00 น.
“ แม่ค่ะ ใหม่ขออนุญาตไปดูพลุกับรัฟเฟิลได้ไหมค่ะ”
…เธอทั้งกล้าๆกลัวๆ ที่จะขออนุญาตแม่ไปดูพลุ ใบหน้าของเธอตอนนี้เกร็งมาก ที่จะได้ยินคำตอบว่า ‘ไม่’ จากแม่ของเธอก็ได้ แต่…มันผิดคลาด !
“ ก็เอาสิ ดูแลตัวเองดีๆหล่ะ ^^ ” แม่ของเธออนุญาตให้เธอไปดูพลุกับรัฟเฟิลได้ เธอกระโดดกอดแม่ของเธออย่างดีใจ และก็รับขอบคุณแม่ ก่อนที่จะวิ่งออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว…
…และเธอก็มาถึงเนินเขาที่เธอชอบมานั่งเล่นกับเขาเป็นประจำ เธอเห็นเขายืนรอเธออยู่ก่อนแล้วเธอจึงรีบวิ่งไปหาเขา บางทีเธอก็ไม่รู้ใจตัวเองเหมือนกันว่ารู้สึกยังไงกับเขา แต่เวลาที่มีเขาอยู่ข้างๆมันทำให้เธอมีความสุขและปลอดภัยได้เสมอ และมันทำให้เธอไม่กลัวเวลาที่เธอมักโดนเพื่อนแถวบ้านแกล้ง เพราะเขาจะคอยเข้ามาช่วยเธอทุกครั้ง จนกลายเป็นว่าตอนนี้เธอและเขาโดนเพื่อนล้อว่าเป็นแฟนกันตั้งแต่เด็ก - -“…
“ เฮ้ รัฟเฟิล นายมานานแล้วหรอ ? ”
“ อืม เรารีบไปนั่งดูพลุกันเถอะ ”
“ อื้ม ^^ ”
…เธอและเขารีบนั่งดูพลุอย่างเช่นทุกปี แต่ปีนี้พวกเขาโตขึ้นเยอะเลย แต่ถ้าในสายตาของคนอื่นหรือผู้ปกครองพวกเขาก็ยังดูเด็กอยู่ดี เสียงเพลงจิงกะเบลลอยมาตามลม ทำให้คืนนี้พวกเขามีความสุขกันมาก พวกเขานั่งอยู่บนเนินเขาสูง ทำให้มองเห็นบ้านผู้คนเยอะแยะมากมาย และคืนนี้ผู้คนต่างตกแต่งไฟระโยงระย้าเต็มท้องถนนและบ้านไปหมด บางบ้านก็แต่งตัวเป็นซานตาคลอสไปแจกขนมเด็กๆตามบ้าน และในตอนนี้ก็เป็นเวลา 23.45 น. แล้วใกล้เวลาที่ผู้คนจะจุดพลุฉลองรับปีใหม่แล้วแหละ แต่ระหว่างรอ เธอและเขาก็นอนราบกับพื้นหญ้า และมองดูดาวในวันคริสต์มาส เธอไม่เคยมีความสุขเท่านี้มาก่อนเลยจริงๆ เธอมองท้องฟ้าและลดตาลงต่ำพร้องกับหันหน้ามามองเด็กชายคนข้างๆ เธอเผลออมยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว เธอจ้องมองเขาราวกับว่าอยากจะเก็บภาพความทรงจำตรงนี้ไว้ทุกนาที แต่เธอก็ต้องตื่นจากภวังค์ เมื่อเด็กชายคนข้างๆ หันมามองเธอ ซึ่งมองเขาอยู่ก่อนหน้านี้อยู่แล้ว…
“ นี่ มีอะไรติดหน้าฉันเหรอ O_O ! ” เขาหันมาถามเธอหน้าตาตื่น อย่างกะเจอไดโนเสาร์ - -
“ ปะ…เปล่า เปล่า >///< ” เธอพูดตะกุกตะกัก พร้อมกับหันหน้ากับมาท่าตรงเหมือนเดิม ตอนนี้หน้าเธอแดงมากเลย แต่มันมืด…เขาคงมองไม่เห็นหรอก…มั้ง เด็กชายข้างๆแอบลอบยิ้มเมื่อเห็นท่าทีเขินอายของเธอ เขามองนาฬิกาในข้อมือ ตอนนี้ 23.50 น. แล้ว เขาจึงหันไปบอกเธอและพวกเขาก็เตรียมนับถอยหลังกัน…
“ ใหม่ เรามานับถอยหลังกันน่ะ เตรียมน่ะ ^^ ”
“ อื้ม โอเค ><”
“ 10 9 8 7 6 5 4 3 2 1 !”
วี้ดดด บึ้ม !
โป้งๆ!
ปุ๊ๆ !
ซ่าส์ !
“ เฮ้!!! ~ ” เขาและเธอตะโกนให้กับวันใหม่ด้วยความสุขที่ล้นปี่ และนั่งดูพลุที่สวยงาม ที่ดังขึ้นมาเป็นระยะๆ พวกเขาจะไม่มีวันลืมวันนี้ได้เลย…
“ Merry Christmas ^^” เขาหันมาบอกเธอพร้อมรอยยิ้มที่น่ารัก
“ Merry Christmas ^^” เธอตอบเขากลับด้วยรอยยิ้มเช่นกัน
…เธอและเขามักจะมาเล่นกันทุกวันจนตอนนี้พวกเขาอายุ 9 ขวบกันแล้ว บ้านของเธอเลี้ยงสุนัขตัวหนึ่งชื่อว่า ‘ตะเกียบ’ เธอและเขาเป็นคนช่วยกันตั้งชื่อนี้ขึ้นมา มันอาจจะฟังดูแปลก แต่ที่พวกเขาตั้งชื่อนี้ก็เพราะว่า พวกเขาชอบเอาตะเกียบไปปาใส่บ้านของไอ้พวกที่มารังแกพวกเขา ฮ่าๆ และเวลาที่เขามาบ้านของเธอ เจ้าตะเกียบมันจะหงิงๆ เป็นเชิงบอกว่า เขามาหาเธอ และเจ้าตะเกียบก็รักเขามาก มันมักจะหอนเวลาเจอเขาเท่านั้น แต่ถ้าเป็นคนอื่นมันจะเห่าเสียงดัง จนต้องเอามือปิดหูเลยแหละ ทุกวันพวกเขาจะพากันไปเก็บดอกไม้ พร้อมกับกดกริ่ง และก็ตบท้ายด้วยการวิ่งหนีเจ้าของบ้าน ซึ้งนั้นก็ทำให้พวกเขายิ้มและได้ความสุขมาเต็มๆ ถึงจะเป็นการก่อกวนชาวบ้านก็เถอะ แหะๆ…
“ แฮ่กๆ เหนื่อยมากเลยอ่ะ -_-“ ” เธอบ่นปนอมยิ้ม
“ ฮ่าๆ สนุกใช่ไหมหล่ะ ^o^ ” เขาหันมาหัวเราะเพราะหน้าของเธอตอนนี้เหมือนหมาหอบแดดเลยแหละ -0-
“ สนุกบ้าไรหล่ะ นายอ่ะวิ่งเร็วจะตายเดี๋ยวนายก็ทิ้งฉันอ่ะ -v-”
หมับ !
…เขาเดินเข้าไปจับมือของเธอไว้แน่น และยืดอกขึ้นอย่างมาดเท่ เป็นเชิงบอกว่า ‘เขาสามารถปกป้องเธอได้’…
“ เห้ย ! นายมาจับมือฉันทำไม o_0” เธอถามเขาอย่างตกใจ
“ อ่าว ก็ฉันจะได้ปกป้องเธอไง เธอไม่ต้องกลัวหรอกหน่า มีฉันอยู่ข้างๆ ^_~” เขาว่าพลางขยิบตาให้เธออย่างน่ารัก…
…ตอนนี้เธอหน้าแดงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัดแต่ก็ต้องเก็บอาการโดยการก้มหน้า หงุดๆ เพราะกลัวว่าถ้าเขาเห็นแล้วเขาจะล้อเธอน่ะสิ >///<…
…และจู่ๆเขาก็ถามเธอขึ้นมา ซึ้งทำให้เธอเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ เพราะไม่คิดว่าเขาจะถามเธอ…
“ นี่ใหม่ เธออยากไปเที่ยวที่เกาหลีไหม ?”
“ ห่ะ ! อยากสิ อยากไปมากด้วย นายจะพาฉันไปหรอ *o*” เธอถามอย่างมีหวังและตื่นเต้น
“ อืม แต่คงต้องโตก่อนน่ะ เธอรอฉันได้ไหม ?”
“ จิงหรอ ! ได้ ฉันจะรอนายน่ะ :D” เธอยิ้มแฉ่ง
…เธอเผลอฉุกคิดขึ้นว่าทำไมเค้าพูดแปลกๆ เขาบอกว่าให้เธอ ‘รอ’ เขา แล้วเขาจะไปไหน ? เขาจะไม่อยู่กับเธอจนโตเหรอ ? แต่แล้วเธอก็หยุดคิด เพราะเธอคิดแค่ว่าเขาจะต้องอยู่กับเธอตลอดไป…หรือเปล่า…?
…วันเวลาผ่านไปเร็วมากและความผุกพันธ์ของพวกเขาก็มีเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ พวกเขามาพากันไปเล่นเช่นเดิม และที่สำคัญวันนี้เป็นวันเกิดของเธอ ซึ้งเธอและเขา ก็ได้สัญญากันไว้ว่า ‘จะอยู่ด้วยกันตลอดไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น’ และพวกเขาก็มอบแหวนดอกไม้ ซึ้งพวกเขาทำขึ้นเองจากดอกทิวลิปเช่นเคย เพราะเป็นดอกไม้ที่เธอชอบจึงเลือกเอาดอกไม้ชนิดนี้มาทำ เด็กผู้ชายคนนั้นก็ไม่ได้คัดค้านอะไรเพราะเขาเคยบอกว่า ‘ถ้าเธอชอบอะไร ฉันก็ชอบด้วยทั้งนั้นแหละ’ แหวนที่พวกเขามอบให้กันเป็นเชิงบอกว่า ‘มันคือตัวแทนของเขาและเธอ’…
“ เอาไว้ดูต่างหน้า เผื่อวันที่เราต้องจากกันน่ะ…” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเศร้าจนบอกไม่ถูก แต่เขาก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา
“ เฮ้ ! ทำไมพูดอย่างนั้นหล่ะ นายสัญญากับฉันแล้วน่ะ ” เธอพูดพลางทำหน้าบึ้งตึงราวกับว่าเธอถูกพ่อแม่ขัดใจ อะไรทำนองนั้น
“ฉันแค่พูดเล่นเฉยๆหน่า ฮ่าๆ เลิกทำหน้าบึ้งได้แล้ว” เขาไม่พูดเปล่า แถมยังเอามือไปยีหัวของเธออย่างเบามือ และเขาก็ยิ้มออกมา…แต่จะมีใครรู้…ว่ารอยยิ้มนั้นปนไปด้วยความเศร้าและเสียใจ…
“นี่ เย็นนี้นายอย่าลืมไปงานวันเกิดที่บ้านฉันน่ะ ^o^”
“ อื้ม โอเค ^^” เขายิ้มและจ้องหน้าของเด็กหญิงตรงหน้าที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุขเขาอยากจะมองหน้าเธอให้นานเท่านานที่สุด…เพราะต่อจากนี้ไป…เขาอาจจะไม่ได้เห็นใบหน้าน่ารักๆอย่างนี้อีกแล้ว… เขาและเธอเกี่ยวก้อยสัญญากันอย่างดี เธอคิดแค่ว่าชีวิตของเธอนั้นมีแต่ความสุข…แต่เธอนั้นไม่ได้คิดถึงความทุกข์ที่กำลังรอเธออยู่ข้างหน้าเลย…
ตกเย็น…
…ที่บ้านของเธอจัดงานวันเกิดให้เธออย่างอลังการ แต่ในใจของเธอตอนนี้ไม่ได้อยู่ในงานเลย เธอออกมายืนหน้าบ้านและเฝ้ารอแค่เขา…เขา…คนเดียวเท่านั้น
…จนเวลาผ่านไป กระทั่งตอนนี้ก็เป็นเวลา 22.30 น. แล้ว แต่เขาก็ยังไม่มา ตอนนี้งานวันเกิดของเธอก็เลิกหมดแล้ว สาวน้อยกระวนกระวายใจไปหมด ตอนนี้เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนหน้าบ้าน เธอกุมมือทั้งสองข้างของตัวเองแน่น และคิดว่าทำไมเขาถึงไม่มา ในเมื่อเขาสัญญากับเธอแล้วหรือว่า เขาจะประสบอุบัติเหตุ ! เธอคิดได้แค่นั้น เธอก็รีบลุกพรวดขึ้นจากโต๊ะหินอ่อน แล้วรีบวิ่งออกจากบ้านอย่างรวดเร็วเพื่อมาที่บ้านของเขา เด็กชายคนนั้น… โดยไม่ฟังเสียงแม่ของเธอที่กำลังตะโกนถามตามหลัง ตอนนี้เธอไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ในหัวของเธอตอนนี้คิดอยู่แค่เรื่องเดียวคือเรื่องของ…เขา สองเท้าของเธอยังคงวิ่งไม่หยุด จนกระทั่งเธอวิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าบ้านของเขา ตอนนี้ความเหนื่อยของเธอมันเหือดหายไปหมด เธอมองบ้านตรงหน้าด้วยหัวใจที่เต้นถี่ ตอนนี้ในสมองของเธอมันเหมือนกำลังจะระเบิด เธอพยายามที่จะไม่คิดในสิ่งที่เธอกำลังกลัว… เธอพลักประตูบ้านเข้าไป แต่มันมืดมากจนเธอมองอะไรไม่เห็น เธอจึงต้องเดินคลำทางไปเปิดไฟ เพราะเธอเคยมาบ้านหลังนี้อยู่เธอจึงจำได้ว่าสวิตช์ไฟอยู่ไหน…
…พอเปิดไฟขึ้น ขาของเธอก็แทบจะหมดแรง เพราะภาพที่เธอเห็นตรงหน้าคือ…บ้านที่ว่างเปล่า…ไม่มีของสักชิ้น ! เหลือแค่ของที่ทางบ้านจัดสรรเขาเตรียมไว้ให้อยู่แล้วเท่านั้น แต่…ของของเขาไม่มีเลย…สักชิ้น ! ตอนนี้ หัวใจของเธอเหมือนจะหยุดเต้นแล้ว และเกิดคำถามขึ้นในใจของเธอมากมาย…
‘ ทำไมเขาต้องไปในวันเกิดของฉัน ?’
‘ ทำไมเขาไม่มาบอกลาฉัน ?’
และที่สำคัญ…
‘ เขาสัญญากับฉันทำไม ?’
…ตอนนี้เหมือนสมองของเธอไม่สั่งการแล้ว ขอบตาของเธอร้อนผ่าว และน้ำใสๆ ก็ค่อยๆไหลออกจากตา และมันไหลลงมาไม่ขาดสาย เธอก้าวขาขึ้นบันได้ไปยังห้องของเขาซึ้งมันมีแต่ความ…ว่างเปล่า แต่…เธอเหลือบไปเห็นกล่องสีขาวและซองจดหมายวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง เธอรีบเดินเข้าไปหยิบมันมาดูทันที เธอเลือกที่จะเปิดซองจดหมายอ่านก่อน ในซองจดหมายนั้นเขาเขียนถึงเธอ เพราะเขาหวังว่า…สักวันเธอคงจะเห็นมัน…
‘ ฉันขอโทษน่ะใหม่ ที่ฉันไปโดยที่ไม่บอกลาเธอก่อน วันนี้ฉันก็เลยไม่ได้ไปงานวันเกิดของเธอเลย ฉันขอโทษเธอจริงๆน่ะ ที่ฉันสัญญาว่าจะไปงานวันเกิดของเธอ เพราะฉันคิดว่าฉันจะเอาของขวัญไปให้เธอก่อนแล้วค่อยไป แต่มันก็ไปไม่ได้ และอีกอย่าง ฉันขอโทษที่เคยสัญญากับเธอไว้เยอะแยะ แต่ฉันก็ทำไม่ได้ เมื่อเช้าคุณน้าของฉันที่อยู่เกาหลีโทรมาบอกพ่อของฉันว่าคุณปู่เสีย และให้ฉันและครอบครัวย้ายไปอยู่ที่นู้นเลย เพราะท่านอยากจะให้ พ่อของฉันไปสืบทอดธุรกิจต่อ ฉันอยากอยู่กับเธอน่ะใหม่ อยากเล่นกับเธอ อยากปกป้องเธอ แต่ฉันคงไม่มีโอกาสนั้นแล้ว ฉันไม่รู้ว่าจะได้เจอเธออีกหรือเปล่า เธอรักษาตัวเองดีๆน่ะ อย่าให้ไอ้พวกนั้นมาแกล้งเธอได้หล่ะ ^^ ฉันขอโทษเรื่องวันเกิดของเธอด้วยน่ะ ยังไงฉันก็ Happy Birthday น่ะ ขอให้เธอมีความสุขมากๆ และฉันขอให้เธอเจอเพื่อนที่ดีกว่าฉัน และรักษาสัญญามากกว่าฉันน่ะ ของขวัญที่ฉันจะให้เธออยู่ในกล่องน่ะ ฉันขอให้เธอใส่มันด้วยหล่ะ ฉันตั้งใจที่จะให้เธอจริงๆ และสุดท้ายฉันอยากจะบอกว่า…ฉันเสียใจ ที่ไม่ได้ไปให้ของขวัญด้วยตัวของฉันเอง และ…เสียใจ…ที่ไม่ได้อยู่กับเธอ…
รัฟเฟิล’
…พอเธออ่านจดหมายจบ เธอก็ทรุดตัวลงกับพื้นและร้องไห้โห เป็นเขื่อนแตก เธอหยิบกล่องใบสีขาวสะอาดมาวางบนตักแล้วเปิดดู ก็พบว่ามันคือ…ตุ๊กตาหมีสีขาวที่ถือดอกทิวลิปและที่คอของมันมีสร้อยที่สลักเป็นพยัญชนะภาษาอังกฤษว่า ‘RP’ เธอหยิบมันขึ้นมาแล้วกำไว้ในมือแน่น เธอเอามือข้างขวาที่กำสร้อยไว้มาทาบไว้ที่หน้าอกแล้วหลังจากนั้นเธอก็ร้องไห้ราวกับจะขาดใจ ตอนแรกเธอโกรธเขามากที่ไปไม่ลา แต่ตอนนี้เธอเสียใจมากกว่าโกรธ เธอไม่เคยคิดว่าเธอจะมีวันนี้…วันที่เธอเสียใจและทุกข์ใจมากที่สุด…เธอไม่เคยคิดถึงวันนี้เลย…วันที่เธอต้องมานั่งร้องไห้เหมือนใจจะสลายในวันเกิดของเธอ…
…ถึงตอนนี้เวลาจะผ่านมานานมากแล้ว แต่เธอก็ยังคงเศร้าอยู่ดี บางทีเธอก็คิดขึ้นมาว่า ในวันเกิดเธอวันนั้นที่เธอร้องไห้หนักจนไม่สบาย เป็นเพราะความผูกพันของเขาและเธอที่อยู่เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก หรือว่า…เป็นเพราะเธอรักเขากันแน่…
…และตอนนี้บ้านของเด็กชายคนนั้นก็มีคนย้ายเข้ามาอยู่แล้วด้วย บางวันเธอก็เดินไปที่บ้านของเขาโดยที่เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอเดินมาทำไมกัน ในเมื่อเขาไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว หรือเป็นเพราะเธออยากเห็นบ้านของเขา บ้านที่พวกเขาเคยมาเล่นด้วยกัน เคยมีความสุขด้วยกัน และเธออยากจะจำบ้านหลังนี้ไว้ใจเธอตลอดไป…แต่ระหว่างที่เธอกำลังมองมันอยู่นั้น ก็มีเด็กผู้ชายผิวขาวผมออกสีน้ำตาลลับกับใบหน้าหล่อเหมือนลูกครึ่งและที่สำคัญเขามีใบหน้าคล้ายกับรัฟเฟิล! และน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับเธอเดินออกมาและเข้ามาทักเธออย่างงงๆแต่เป็นมิตร…
“ เฮ้! สวัสดีเธอมาหาใครหรือเปล่า o_o” เด็กผู้ชายถามเธอที่สะดุ้งตื่นจากภวังค์และละสายตาจากบ้านมามองคนข้างหน้าที่ยืนทำหน้างงๆอยู่
“ เฮือก ! O_O ” เธอสะดุ้งตื่นจากภวังค์และก็ต้องตกใจสุดขีด เพราะเด็กผู้ชายคนข้างหน้าเธอหน้าคล้ายกับรัฟเฟิลเด็กชายที่เธอกำลังคิดถึงอยู่มาก ! แต่ที่ไม่มีเหมือนก็คือสีผมของเขาที่มีสีน้ำตาลอ่อน และดวงตาของเขาที่เป็นสีดำ เพราะรัฟเฟิลมีผมสีดำสนิท และดวงตาของเขาสีฟ้าคราม…
“ อ๋อ ปะ…เปล่าหรอก ฉัน…ฉันแค่เดินผ่านมาแล้วเห็นว่าบ้านทรงสวยดีและก็จัดสวนได้น่ารักดีหน่ะ =_=”” เธอรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติและรีบตอบเขากลับ แววตาของเธอตอนนี้อ่อนลงเช่นเดิม เธอกำลังจะหันหลังเดินกลับบ้านแต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินประโยชน์ถัดมา…
“ อ๋ออ บ้านของฉันเองแหละ ฉันชื่อมิคกี้น่ะ ^o^” เด็กชายตรงหน้าเธอแนะนำตัวก่อนจะฉีกยิ้มกว้างดีใจ เหมือนว่าเขาเป็นคนสร้างบ้านนี้ขึ้นมาเองยังไงยังงั้น แต่ทว่าเธอแค่พยักหน้ารับเท่านั้น ‘บ้านของฉันเอง’ หรอ หึ เธอคิดอย่างหงุดหงิดเมื่อได้ยินประโยคนั้น
“ อืม ฉันปีใหม่” ตอนนี้สติของเธอล่องลอย วกกลับไปในอดีต…อดีตที่เธอกับเขาคนนั้นนั่งเล่นกันที่บ้านหลังนี้…แต่ตอนนี้มันไม่มีวันนั้นอีกแล้ว…มันไม่มีเขาอีกแล้ว…
Font เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 ก.พ. 2557, 21:45:41 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 ก.พ. 2557, 21:45:41 น.
จำนวนการเข้าชม : 1169
| บทที่ 1 >> |