Playboy Hunting ภารกิจ(ไม่)ลับ กำจัดนายตัวแสบ 99%
กฏของภารกิจนี้คือการห้ามตกหลุมรักเขาผู้เป็นเหยื่อ!!! และจะทำยังไงเมื่อเหยื่อของฉันมันร้อนแรงเสียจนฉันแทบจะอดใจเอาไว้ไม่ไหว... เอาล่ะ! ฉันต้องรีบกำจัดผู้ชายคนนี้ซะ ก่อนที่ฉันจะกลายเป็นเหยื่อของเขาซะเอง
Tags: วัยรุ่น
ตอน: Chapter 1
"ภารกิจลุล่วง รับเงินค่าจ้างไป 4,500 บาท อะฮ้า เดือนนี้ฉันรอดแล้ว ลั่นล้า~"
ฉันตะโกนดังลั่นด้วยหัวใจเบิกบานสุดๆ เพราะภารกิจล่าสุดเพิ่งจะลุล่วงไป ฮริ้ว! แต่ในใจลึกๆ แล้ว ไม่ว่าหลังภารกิจครั้งไหนฉันก็ไม่เคยรู้สึกสบายหัวใจเหมือนที่พูดซักที มันรู้สึกเหมือนตัวเองมีตราบาปเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งกระทง เฮ้อ... จะต้องชกใช้มันเมื่อไรไม่อยากจะรับรู้เลย >_<
"น่าอิจฉาอะไรอย่างนี้ ภารกิจของเธอลุล่วงไปได้ แต่ของพวกฉันสองคนนี่สิ ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว มารับช่วงต่อมั้ยยายจุ๋ม"
อา...ลืมบอกไปสินะ จุ๋มนี่คือชื่ออันแท้จริงที่พ่อและแม่ฉันตั้งให้เอง แต่จะให้ใช้ชื่อจุ๋มไปปฏิบัติภารกิจก็ไม่ค่อยจะเหมาะเท่าไร เวลารับจ๊อบทีไรฉันเลยต้องผันตัวเองไปเป็นเจนสุดสวยเพื่อหลอกล่อหนุ่มๆ ให้ตกหลุมพราง
"ไม่ล่ะเปีย เธอจัดการให้เรียบเถอะ แค่นี้ฉันก็สบายไปอีกเดือนแล้ว โฮ่ๆ"
"โอ๊ย ปวดหัวจะแย่ ฉันกับยัยแป้งรับอยู่คนละสองจ๊อบแทบจะต้องถอดจิตกันไปปฎิบัติการอยู่แล้วเนี่ย -_- เซ็งชะมัด"
เปียบ่นอย่าเคยตามสไตล์ของเธอ ส่วนแป้งก็นั่งจัดตารางเวลาในออแกไนเซอร์
"จะบ้าตาย ดูตารางเวลาของฉัยสิ ถ้ามดหลงไต่เข้ามานี่หาทางออกไม่เจอแน่ๆ"
"ยังไม่เช็คบิลอีกเหรอ อีตาบีมอะไรเนี่ย"
"ยังเช็คไม่ได้น่ะสิ รายนั้นยังไม่รักฉันเท่าไรเลย เครียดๆ อยู่เนี่ย หรือว่าฉันจะสวยน้อยลง"
แป้งบ่นพลางหันไปส่องกระจกสำรวจความสวยของตัวเอง ส่วนฉันก็นั่งนับเงินอย่างสบายอุรา
"ยัยแป้ง ระดับเธอนะอั้ม พัชราภายังชิดซ้ายเลยนะ"
"จิงหรอ +O+"
"ฉันจะโกหกทำไม"
"แหม...เปีย เธอสวยจนเป้ย ปานวาดชิดขวาเหมือนกันแหละ อุ๊ย..ตาย มานั่งชื่นชมกันเอง ตารางยังเคลียร์ไม่ลงเลย เฮ้อ"
พอแป้งหันไปจัดตารางรักของตัวเองต่อ เปียก็หันมาเมาท์กับฉันแทน
"แล้วเธอจะรับจ๊อบใหม่รึเปล่าจุ๋ม"
"คงเว้นไว้ซักระยะก่อนละ ตอนนี้ให้พวกเธอโกยกัยให้เต็มก่อนละกัน"
"จะรอให้เงินขาดมือรึไง"
"อะไรประมาณนั้น ^O^"
"เธอก็แบบนี้แหละน้า..."
ใช่...ฉันก็แบบนี้แหละ ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ คงไม่รับจ๊อบเด็ดขาด ถ้าคุณรู้ว่างานของฉันคืออะไร คุณเองก็ไม่อยากทำเหมือนกันนั่นแหละงานของฉันคือ...
กำจัดนายตัวแสบ
งานนี้เกิดขึ้นในเดือนที่ฉันถังแตกสุดๆ บากหน้าไปขอกู้ตังใครก็มีแต่ส่ายหน้า -_- จนในที่สุดพวกยัยเปียกับยัยแป้งก็แนะนำให้ฉันได้รู้จักกับบริษัทของพวกเธอสองคน
WWW.กำจัดนายตัวแสบ.COM
งานหลักของเราก็คือการกำจัดนายตัวแสบ พูดง่ายๆ ก็คือหักอกผู้ชายนั่นแหละ อาจจะพูดง่ายแต่ทำไม่ง่ายเลยT_T
"เฮ้ยจุ๋ม จะกลับแล้วหรอ"
"ใช่ ฉันต้องไปเรียนพิเศษต่อ"
ฉันขณะที่กำลังลบเครื่องสำอางค์ออกจากหน้า และลังเลกับผมที่เป็นลอนสวยแบบที่นางแบบชอบทำกันก่อนจะหยิบหวีขึ้นมาสางมันออกด้วยความช้ำหัวใจ
"เฮ้ย สางผมอย่างงั้นพังกันพอดี"
"=_="
ยัยแป้งตะโกนมาเตือน แต่ฉันยังสางต่อไป ฟึ่ดๆ -_-
"จุ๋ม..."
เฮ้อ...ในที่สุดก็กลับมาเป็นอีจุ๋มคนเดิม ฉันมองจุ๋มในกระจกตอนนี้แล้ว แทบจะไม่เหลือคราบเจนที่เมื่อชั่วโมงก่อนเพิ่งจะหักอกเพลย์บอยหล่อลากไส้เอาไว้เลย ฉันคือจุ๋ม..เด็กหญิงท่าทางคงแก่เรียน ใส่แว่นหนาเตอะ แบกกระเป๋าใบโตไปเรียน ฉันคือนักเรียนที่มีผลการเรียนเป็นอันดับหนึ่งของชั้น และจะรักษาแชมป์ไปจนจบม.6 อย่างแน่นอน ฮึ่ม >_<
พอไปถึงที่เรียนพิเศษ ฉันก็แบกกระเป๋าใบโตขึ้นไปชั้นสี่ด้วยความทรหด ลิฟท์ก็ไม่มี บ้าชะมัด แถามวันนี้เปิดคอร์สวันแรกฉันจะหาหางเจอไหมเนี่ย =_=
"โอ้ว นั่นไง F5 แถว F เก้าอี้ตัวที่ 5 ^O^"
แล้วฉันก็ลากกระเป๋าใบเขื่องเข้าไปในชั้นเรียนพิเศษ คนเยอะจริงๆ แหม สมัยนี้ใครก็ฮิตเรียนพอเศษกันเนอะ
"ขอโทษนะคะขอทางหน่อยค่า~"
ฉันขอทางกลุ่มเด็กผู้ชายที่นั่งคุยกันคิกคัก พวกนั้นมองมาที่ฉันแล้วยิ้มแบบแปลกๆ เฮ้อ..ฉันชินซะแล้วล่ะ
ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทำไมคนสมัยนี้ถึงมองคนที่ท่าทางแก่เรียนว่าเป็นพวกน่ารังเกียจก็ไม่รุ้ ฉันล่ะไม่เข้าใจจริงๆทั้งที่เวลาสอบก็มาขอซีร๊อกซ์เลคเซอร์ของฉันไปอ่านแท้ๆ >_<
ทำไมป่านนี้อาจารย์ยังไม่เข้าสอนอีกนะ ระหว่างที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ ข้างหลังห้องก็มีเสียงเอะอะโวยวาย
"อย่ามายุ่งกับกู กูเศร้า กูอกหัก อยากอยู่คนเดียว"
"อยากอยู่คนเดียวแล้วมึงมาเรียนทำบ้าอะไร กลับบ้านไปเหอะถ้าจะมาร้องไห้ฟูมฟายเป็นตุ๊ดแบบนี้"
"มึงพูดแรงไปแล้วปอนด์ไอ้เคนมันกำลังเศร้านะเว้ย"
"คนอย่างไอ้เคนเนี่ยนะเศร้า อมวัดมาพูดกูยังไม่เชื่อเลย มันน่ะสุดยอดเพลย์บอยแห่งเซนต์พอลแล้ว"
อดหันไปมองไม่ได้แฮะ ชื่อคุ้นเหลือเกิน -_-
ชะแว่บ~ แอบมองซะหน่อย พอหันไปก็แทบผงะ นั่นมันกลุ่มหนุ่มหล่อของโรงเรียนนี่นา แว้ก...นายเคน โอ้ว...ไม่น้านายเคนที่ฉันเพิ่งหักอกไปเมื่อบ่ายวันนี้น่ะเหรอ ทำไมท่าทางซักกะตายอย่างนั้นล่ะไม่น่าดูเลย
"มึงอย่าบอกนะว่าเลิกกับยัยเจนอะไรนั่นแล้ว"
"เค้าทิ้งกู ฮืออออออออออ"
-O- โออาเมน
"อย่ามาตลก คนอย่างมึงถูกทิ้ง เหลือเชื่อว่ะเคน ฮ่าๆๆ"
"แต่มันเป็นไปแล้ว เจนทิ้งกู"
"อ้าก...ยัยบ้านั่นมันอยู่ที่ไหน"
"ฉันก็ไม่รุ้เหมือนกัน"
"ยัยนั่น แสบมาก..."
นายคนที่ชื่อปอนด์พูดอย่างเดือดดาลก่อนจะหันมาเจอหน้าฉัน ชะเอ้ย! ตกใจฉันเลยรีบหันกลับมา แต่มันไม่จบแค่นั้นน่ะสิ เมื่อทั้งห้องเงียบกริบ และมีเสียงฝีเท้าเดินใกล้เข้ามายัง F5 ที่ฉันนั่งอยู่
ไม่นะ...>_<
"เงยหน้าขึ้นมาซิ"
ตอนนี้มีใครคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว แต่ฉันไม่เงยหน้าเด็ดขาด เพราะปอนด์เคยเจอเจน ฉันคุยอะไรกับเขามากมายและรู้ว่าเขาเป็นคนที่เท่และมีเสน่ห์มากทีเดียว โอ๊ย นี่ฉันคิดบ้าอะไร
(โปรดติดตาม Chapter 2)
ฉันตะโกนดังลั่นด้วยหัวใจเบิกบานสุดๆ เพราะภารกิจล่าสุดเพิ่งจะลุล่วงไป ฮริ้ว! แต่ในใจลึกๆ แล้ว ไม่ว่าหลังภารกิจครั้งไหนฉันก็ไม่เคยรู้สึกสบายหัวใจเหมือนที่พูดซักที มันรู้สึกเหมือนตัวเองมีตราบาปเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งกระทง เฮ้อ... จะต้องชกใช้มันเมื่อไรไม่อยากจะรับรู้เลย >_<
"น่าอิจฉาอะไรอย่างนี้ ภารกิจของเธอลุล่วงไปได้ แต่ของพวกฉันสองคนนี่สิ ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว มารับช่วงต่อมั้ยยายจุ๋ม"
อา...ลืมบอกไปสินะ จุ๋มนี่คือชื่ออันแท้จริงที่พ่อและแม่ฉันตั้งให้เอง แต่จะให้ใช้ชื่อจุ๋มไปปฏิบัติภารกิจก็ไม่ค่อยจะเหมาะเท่าไร เวลารับจ๊อบทีไรฉันเลยต้องผันตัวเองไปเป็นเจนสุดสวยเพื่อหลอกล่อหนุ่มๆ ให้ตกหลุมพราง
"ไม่ล่ะเปีย เธอจัดการให้เรียบเถอะ แค่นี้ฉันก็สบายไปอีกเดือนแล้ว โฮ่ๆ"
"โอ๊ย ปวดหัวจะแย่ ฉันกับยัยแป้งรับอยู่คนละสองจ๊อบแทบจะต้องถอดจิตกันไปปฎิบัติการอยู่แล้วเนี่ย -_- เซ็งชะมัด"
เปียบ่นอย่าเคยตามสไตล์ของเธอ ส่วนแป้งก็นั่งจัดตารางเวลาในออแกไนเซอร์
"จะบ้าตาย ดูตารางเวลาของฉัยสิ ถ้ามดหลงไต่เข้ามานี่หาทางออกไม่เจอแน่ๆ"
"ยังไม่เช็คบิลอีกเหรอ อีตาบีมอะไรเนี่ย"
"ยังเช็คไม่ได้น่ะสิ รายนั้นยังไม่รักฉันเท่าไรเลย เครียดๆ อยู่เนี่ย หรือว่าฉันจะสวยน้อยลง"
แป้งบ่นพลางหันไปส่องกระจกสำรวจความสวยของตัวเอง ส่วนฉันก็นั่งนับเงินอย่างสบายอุรา
"ยัยแป้ง ระดับเธอนะอั้ม พัชราภายังชิดซ้ายเลยนะ"
"จิงหรอ +O+"
"ฉันจะโกหกทำไม"
"แหม...เปีย เธอสวยจนเป้ย ปานวาดชิดขวาเหมือนกันแหละ อุ๊ย..ตาย มานั่งชื่นชมกันเอง ตารางยังเคลียร์ไม่ลงเลย เฮ้อ"
พอแป้งหันไปจัดตารางรักของตัวเองต่อ เปียก็หันมาเมาท์กับฉันแทน
"แล้วเธอจะรับจ๊อบใหม่รึเปล่าจุ๋ม"
"คงเว้นไว้ซักระยะก่อนละ ตอนนี้ให้พวกเธอโกยกัยให้เต็มก่อนละกัน"
"จะรอให้เงินขาดมือรึไง"
"อะไรประมาณนั้น ^O^"
"เธอก็แบบนี้แหละน้า..."
ใช่...ฉันก็แบบนี้แหละ ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ คงไม่รับจ๊อบเด็ดขาด ถ้าคุณรู้ว่างานของฉันคืออะไร คุณเองก็ไม่อยากทำเหมือนกันนั่นแหละงานของฉันคือ...
กำจัดนายตัวแสบ
งานนี้เกิดขึ้นในเดือนที่ฉันถังแตกสุดๆ บากหน้าไปขอกู้ตังใครก็มีแต่ส่ายหน้า -_- จนในที่สุดพวกยัยเปียกับยัยแป้งก็แนะนำให้ฉันได้รู้จักกับบริษัทของพวกเธอสองคน
WWW.กำจัดนายตัวแสบ.COM
งานหลักของเราก็คือการกำจัดนายตัวแสบ พูดง่ายๆ ก็คือหักอกผู้ชายนั่นแหละ อาจจะพูดง่ายแต่ทำไม่ง่ายเลยT_T
"เฮ้ยจุ๋ม จะกลับแล้วหรอ"
"ใช่ ฉันต้องไปเรียนพิเศษต่อ"
ฉันขณะที่กำลังลบเครื่องสำอางค์ออกจากหน้า และลังเลกับผมที่เป็นลอนสวยแบบที่นางแบบชอบทำกันก่อนจะหยิบหวีขึ้นมาสางมันออกด้วยความช้ำหัวใจ
"เฮ้ย สางผมอย่างงั้นพังกันพอดี"
"=_="
ยัยแป้งตะโกนมาเตือน แต่ฉันยังสางต่อไป ฟึ่ดๆ -_-
"จุ๋ม..."
เฮ้อ...ในที่สุดก็กลับมาเป็นอีจุ๋มคนเดิม ฉันมองจุ๋มในกระจกตอนนี้แล้ว แทบจะไม่เหลือคราบเจนที่เมื่อชั่วโมงก่อนเพิ่งจะหักอกเพลย์บอยหล่อลากไส้เอาไว้เลย ฉันคือจุ๋ม..เด็กหญิงท่าทางคงแก่เรียน ใส่แว่นหนาเตอะ แบกกระเป๋าใบโตไปเรียน ฉันคือนักเรียนที่มีผลการเรียนเป็นอันดับหนึ่งของชั้น และจะรักษาแชมป์ไปจนจบม.6 อย่างแน่นอน ฮึ่ม >_<
พอไปถึงที่เรียนพิเศษ ฉันก็แบกกระเป๋าใบโตขึ้นไปชั้นสี่ด้วยความทรหด ลิฟท์ก็ไม่มี บ้าชะมัด แถามวันนี้เปิดคอร์สวันแรกฉันจะหาหางเจอไหมเนี่ย =_=
"โอ้ว นั่นไง F5 แถว F เก้าอี้ตัวที่ 5 ^O^"
แล้วฉันก็ลากกระเป๋าใบเขื่องเข้าไปในชั้นเรียนพิเศษ คนเยอะจริงๆ แหม สมัยนี้ใครก็ฮิตเรียนพอเศษกันเนอะ
"ขอโทษนะคะขอทางหน่อยค่า~"
ฉันขอทางกลุ่มเด็กผู้ชายที่นั่งคุยกันคิกคัก พวกนั้นมองมาที่ฉันแล้วยิ้มแบบแปลกๆ เฮ้อ..ฉันชินซะแล้วล่ะ
ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทำไมคนสมัยนี้ถึงมองคนที่ท่าทางแก่เรียนว่าเป็นพวกน่ารังเกียจก็ไม่รุ้ ฉันล่ะไม่เข้าใจจริงๆทั้งที่เวลาสอบก็มาขอซีร๊อกซ์เลคเซอร์ของฉันไปอ่านแท้ๆ >_<
ทำไมป่านนี้อาจารย์ยังไม่เข้าสอนอีกนะ ระหว่างที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ ข้างหลังห้องก็มีเสียงเอะอะโวยวาย
"อย่ามายุ่งกับกู กูเศร้า กูอกหัก อยากอยู่คนเดียว"
"อยากอยู่คนเดียวแล้วมึงมาเรียนทำบ้าอะไร กลับบ้านไปเหอะถ้าจะมาร้องไห้ฟูมฟายเป็นตุ๊ดแบบนี้"
"มึงพูดแรงไปแล้วปอนด์ไอ้เคนมันกำลังเศร้านะเว้ย"
"คนอย่างไอ้เคนเนี่ยนะเศร้า อมวัดมาพูดกูยังไม่เชื่อเลย มันน่ะสุดยอดเพลย์บอยแห่งเซนต์พอลแล้ว"
อดหันไปมองไม่ได้แฮะ ชื่อคุ้นเหลือเกิน -_-
ชะแว่บ~ แอบมองซะหน่อย พอหันไปก็แทบผงะ นั่นมันกลุ่มหนุ่มหล่อของโรงเรียนนี่นา แว้ก...นายเคน โอ้ว...ไม่น้านายเคนที่ฉันเพิ่งหักอกไปเมื่อบ่ายวันนี้น่ะเหรอ ทำไมท่าทางซักกะตายอย่างนั้นล่ะไม่น่าดูเลย
"มึงอย่าบอกนะว่าเลิกกับยัยเจนอะไรนั่นแล้ว"
"เค้าทิ้งกู ฮืออออออออออ"
-O- โออาเมน
"อย่ามาตลก คนอย่างมึงถูกทิ้ง เหลือเชื่อว่ะเคน ฮ่าๆๆ"
"แต่มันเป็นไปแล้ว เจนทิ้งกู"
"อ้าก...ยัยบ้านั่นมันอยู่ที่ไหน"
"ฉันก็ไม่รุ้เหมือนกัน"
"ยัยนั่น แสบมาก..."
นายคนที่ชื่อปอนด์พูดอย่างเดือดดาลก่อนจะหันมาเจอหน้าฉัน ชะเอ้ย! ตกใจฉันเลยรีบหันกลับมา แต่มันไม่จบแค่นั้นน่ะสิ เมื่อทั้งห้องเงียบกริบ และมีเสียงฝีเท้าเดินใกล้เข้ามายัง F5 ที่ฉันนั่งอยู่
ไม่นะ...>_<
"เงยหน้าขึ้นมาซิ"
ตอนนี้มีใครคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว แต่ฉันไม่เงยหน้าเด็ดขาด เพราะปอนด์เคยเจอเจน ฉันคุยอะไรกับเขามากมายและรู้ว่าเขาเป็นคนที่เท่และมีเสน่ห์มากทีเดียว โอ๊ย นี่ฉันคิดบ้าอะไร
(โปรดติดตาม Chapter 2)
Aloneนักเพ้อ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 มี.ค. 2557, 20:57:16 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 มี.ค. 2557, 23:40:08 น.
จำนวนการเข้าชม : 845
| << บทนำ |