love secret ไม่ใช่ความลับแต่เป็นความรัก
จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อมิวนิคตามหาเจ้าของ Short note ที่ส่งมาให้ทุกวันโดยที่ไม่เคยรุ้ตัวตนที่แท้จริงของเขามาก่อนเลย แต่ในใจเธอก็แอบหวังว่าเจ้าของShort noteนั้นจะเป็นคนเดียวกับชายที่เขาแอบชอบเรื่องราววุ่นๆเริ่มเกิดขึ้นเมื่อ มิวนิควานให้สายลับสืบว่าใครเป็นเจ้าของกันแน่
Tags: love secret ไม่ใช่ความลับแต่เป็นความรัก
ตอน: ตอนที่4-5
ตอนที่4....
ห้างสรรพสินค้า...
เดินมาตั้งนานเพิ่งได้ของแค่5อย่างเอง รายการที่แม่เขียนให้ฉันมีตั้ง12รายการ ฉันเดินหยิบของใส่ตระกร้าพร้อมกับเดินดูนู้นนี่นั่นไปพรางๆ ใช้เวลาเกือบชั่วโมงของที่แม่สั่งก็วางอยู่บนรถเข็นเรียบร้อยแล้ว
“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าคุณพอจะรู้เรื่องครีมพวกนี้ไหม”ชายคนหนึ่งทักขึ้นขณะที่ฉันกำลังจะเดินไปที่เคาน์เตอร์จ่ายเงิน
“เอ่อ...”ฉันอึ้งมากเมื่อเงยหน้าขึ้นไปเจอเอพริล ใช่คนตรงหน้าฉันคือเอพริล
“ว่าไงครับ...ไม่สะดวกไม่เป็นไร^^”
“อ๋อ...แล้วคุณต้องการแบบไหนล่ะคะ”
“ครีมกันแดดน่ะ”
“ถ้างั้นต้องลองอันนี้ค่ะ เพราะป้องกันยูวีได้ถึง3เท่า ไม่ระคายเคืองผิวเหมาะสำหรับทุกสภาพผิวค่ะ”ฉันหยิบครีมกันแดดยี่ห้อหนึ่งขึ้นมานำเสนอรายละเอียดให้เขาฟังประหนึ่งว่าเป็นพรีเซ็นเตอร์อย่างไงอย่างงั้น
“ขอบคุณมากนะ^^”เอพริลรับครีมกันแดดที่ฉันยื่นให้ ก่อนที่จะเอ่ยคำขอบคุณพร้อมรอยยิ้มมาให้ฉัน
“ไม่เป็นไรค่ะ...ฉันขอตัวนะ”ฉันรีบเดินออกมาจากแถบเครื่องสำอางค์และของใช้ส่วนตัวผู้หญิงมาที่เคาน์เตอร์แทน
หลังจากที่คิดเงินเสร็จฉันก็เดินออกมารอแท็กซี่ที่หน้าห้างสรรพสินค้า จนแล้วจนรอดก็ไม่เห็นเงาของแท็กซี่สักคันเดียว แถมเวลาตอนนี้ก็เกือบจะสี่ทุ่มแล้วด้วย อากาศก็เย็นยะเยือก รถที่ผ่านไปมาก็เริ่มน้อยลงเข้าไปทุกทีแล้ว คราวนี้ฉันจะกลับบ้านยังไงล่ะเนี้ย
พรึบ!!
แสงไฟจากรถคันหนึ่งสาดเข้ามาที่ใบหน้าของฉันทำให้ฉันต้องหรี่ตามองด้วยความสงสัย รถมินิคูเปอร์สีดำเงาจอดเทียบข้างทาง ดูเหมือนว่าคนในรถกำลังจะดับเครื่องยนต์ซะด้วย ไม่นานร่างสูงเจ้าของรถมินิคูเปอร์ก็เปิดประตูออกมา
“เธอมาทำอะไรที่นี้มืดๆ”ซันถามด้วยใบหน้านิ่งไม่มีความรู้สึกใดๆ อยากจะรู้นักว่าคนอย่างเขาเคยยิ้มแย้มบ้างหรือเปล่า
“มาซื้อของให้แม่น่ะ”
“แล้วกลับยังไง”
“รอแท็กซี่”เขาจะถามฉันทำไมเนี้ย
“ขึ้นรถฉันสิ เดี๋ยวฉันไปส่ง”นี่ฉันหูฝาดไปหรือเปล่าเนี้ย
“O.O”
“ฉันบอกให้ขึ้นรถ กลับแท็กซี่ตอนนี้มันอันตราย”
“อื้ม”และฉันก็ต้องเดินไปขึ้นรถเขาตามที่เขาสั่ง
ภายในรถมีแต่ความเงียบ ไม่มีใครเปิดปากพูดอะไรออกมาเลยจนฉันเริ่มอึดอัด จะมีก็แต่เสียงลมหายใจของฉันและเขาเท่านั้น จนเขาเป็นคนทำลายความเงียบเองด้วยคำถามว่า
“บ้านเธออยู่ไหน”ถามทางอ่ะนะ
“ตรงไปเรื่อยๆถึงแยกเลี้ยวซ้าย ตรงไปแล้วก็เลี้ยวซ้ายอีกทีแล้วจะเห็นหมู่บ้านนายก็เลี้ยวเข้าไปเลย”
“”อยู่หมู่บ้านใกล้ๆกับพอร์ชเลย”
“อื้ม”ตลอดทางฉันก็เอาแต่ตั้งคำถามว่าควรจะบอกเขายังไงเรื่องแฟนของซัน
“เธอ...มีอะไรจะพูดกับฉันหรือเปล่า”อยู่ๆซันก็ทักขึ้นจนฉันที่นั่งอยู่สะดุ้งโหยง
“พูด...พูดอะไร...ไม่มีO_O”ฉันปฏิเสธ
“แต่ฉันรู้ว่ามี เพราะสายตาเธอมันฟ้อง”เดาเก่งแบบนี้ ไม่เดาเอาเองเลยล่ะว่าฉันคิดอะไร
“เอ่อ...ไม่มีจริงๆ...ขอบคุณนะที่มาส่ง”พอซันขับรถมาที่หน้าบ้านฉัน ฉันก็รีบบอกลาเขาเลย ฉันยังไม่พร้อมที่จะบอกเขาตอนนี้นี่นา ซันเหมือนจะเรียกฉันไว้แต่ฉันไม่ฟังเขาหรอกรีบลงจากรถให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
เช้าวันต่อมา.....
วันนี้ฉันไม่ต้องไปโรงเรียนเอง ฮูเล่เย้ๆ เพราะว่าวันนี้ฉันตื่นแต่เช้าฉันก็เลยได้นั่งรถเบนซ์มาโรงเรียนโดยคนขับรถคือพ่อฉันเองค่ะ วันนี้ช่างเป็นเช้าที่สดใสมีความสุขเหลือเกินอีกอย่างฉันไม่อยากมาสายเพราะรู้ว่าต้องเจอกับนายซันซึ่งฉันยังไม่พร้อมที่จะบอกอะไรเขาตอนนี้ ฉันรู้ว่าซันต้องกำลังสงสัยว่าฉันปิดบังอะไรเขายังไงเขาก็ต้องมาซักถามฉันแน่ๆ ด้วยเหตนี้ฉันจึงตื่นแต่เช้าเพื่อหลบหน้าเขาไงล่ะคะ
“อีกสองอาทิตย์มาร์ชจะกลับมาจากฝรั่งเศสแล้วนะ”พ่อบอกกับฉันก่อนที่ฉันจะลงจากรถ
“จริงหรอคะพี่มาร์ชจะมาหรอ”สงสัยกันใช่ไหมล่ะคะว่ามาร์ชคือใคร พี่ชายฉันเองค่ะเขาไปเรียนที่ฝรั่งเศสเพราะพ่อให้ไปช่วยลุงบริหารงานที่นั่นฉันล่ะอิจฉาที่พี่มาร์ชได้ไปต่างประเทศซึ่งฉันก็ฝันอยากจะไปเหมือนกันแต่พ่อบอกว่าให้ฉันเรียนให้จบก่อนแล้วพ่อจะพาไปที่นั่นและหาทำเลขยายธุรกิจอีกสาขาหนึ่ง
“ใช่ลูก...ลงไปได้แล้วเดี๋ยวพ่อไปทำงานสาย”พ่อไล่ฉันลงจากรถ
มาเช้านอกจากอากาศจะดีแล้วเนี้ยที่ลานน้ำพุหลังโรงเรียนยังสงบเงียบน่าอ่านหนังสือนิยายเสียจริง ระหว่างที่รอเพื่อนฉันก็ใช้เวลานี้หยิบหนังสือนิยายสุดโปรดปรานขึ้นมาอ่านหนังสือรงหนังสือเรียนหรอฉันไม่เคยคิดแม้แต่จะอ่านมันเลยแค่คิดก็เวียนหัวจะแย่แล้ว นอกจากใกล้สอบฉันถึงจะรีบอ่านเท่านั้นตอนนี้ขอพักสมองด้วยการอ่านหนังสือบันเทิงก่อนนะ
“มิวๆ...มีคนส่งมาให้”หัวหน้าห้องเรียนของฉันยื่นการ์ดพร้อมกับกุหลาบขาวหนึ่งดอกมาให้ เอ๊ะคราวนี้ทำไมมีดอกไม้ด้วยล่ะ
“บอกแล้วไงว่าไม่ต้องรู้ว่าฉันเป็นใคร จำไว้ว่าเจ้าของจดหมายนี้คือคนที่ไม่คาดคิดและนี่ดอกไม้สำหรับเธอ”ฉันอ่านกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆนั่น คนที่ไม่คาดคิดงั้นหรอใครกันล่ะเนี้ย
“แหม...นั่งอ่านหนังสือนิยายน้ำเน่าอยู่นี่เอง”>น้ำขิง
“ว่าแต่ฉันแกก็อ่านเหมือนกันแหละ เล่มที่แล้วยังไม่คืนฉันเลยนะ-_-”
“โอ๊ย...รู้หรอกน่าฉันไม่เอาของเธอไปขายหรอก-_-!”
“แต่เรื่องนี้พระเอกเด็ดมากเลยแก เป็นมาเฟียด้วยแถมหล่อกระชากใจฉันสุดๆเลยอ่ะ^^”
“จริงดิ งั้นฉันขอยืมไปอ่านต่อนะ”>น้ำขิง
“อะไรกันเนี้ยพวกเธอ อย่าบอกนะว่าพูดถึงนิยายน้ำเน่าของพวกเธออีกเนี้ย”>พิกเล็ทที่ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่เอ่ยขึ้น
“เหลือแต่ปาร์ตี้สินะ”>ฉัน
“ทำไมวันนี้มาเช้าได้ล่ะ”>พิกเล็ทถามฉัน
“ตื่นเช้าไง-_-”
“ปกติคาบแรกถึงจะมาโรงเรียน”>น้ำขิงเสริม
“ก็ฉันไม่อยากเจอนายซัน...อุ๊บ!O.O”ไม่ทันแล้วมิว เธอหลุดปากออกไปแล้ว
“มีอะไรปิดบังพวกฉัน เล่ามาให้หมด”>พิกเล็ทจับพิรุธฉันได้
“ไม่มีนี่O0O”
“อย่าโกหกเลย แกโกหกไม่เนียนเลยรู้ม้ะ”>น้ำขิง
“แต่ฉันไม่ได้โกหกนี่นาพวกแกอย่าถามฉันเลยนะ-_-!!”
“นี่แกเห็นฉันเป็นเพื่อนอยู่หรือเปล่าเนี้ย-_-”>พิกเล็ท
“โอเคๆเล่าก็เล่า-_-”
และสุดท้ายฉันก็ต้องยอมจำนนเล่าทุกสิ่งทุกอย่างให้เพื่อนของฉันฟังว่าทำไมฉันถึงต้องหลบหน้าซัน และฉันก็ยังเล่าให้ยัยเพื่อนสองคนนี้ฟังด้วยว่านาเดียวางแผนที่จะทำให้วงซีเคร็ตของพอร์ชล่มอีกด้วย
“ฉันว่าแกไปบอกเขาเถอะ เชื่อฉันอย่าหลบหน้าซันเลย”>นี่คือคำแนะนำของพิกเล็ท
“เธอคิดว่าคนอย่างนายนั่นจะเชื่อฉันหรอ-_-”
“ก็ถ้าแกไม่บอก แกจะรู้ไหมว่าเขาจะเชื่อแกหรือเปล่า”>น้ำขิงเอ่ยขึ้นบ้าง
เอ๊ะหรือว่าฉันจะไปบอกความจริงกับเขาดีล่ะ แล้วเขาจะหาว่าฉันใส่ร้ายแฟนเขาหรือเปล่านะ โอ๊ยยิ่งคิดฉันก็ยิ่งปวดหัวมันใช่เรื่องฉันซะเมื่อไหร่ ถ้าไม่ติดตรงที่ว่าทำเพื่อพอร์ชล่ะก็ฉันไม่บอกนายหรอก เอาล่ะเอาเป็นว่าวันนี้ฉันจะบอกเขาก็แล้วกัน ส่วนจะเชื่อหรือไม่นั้นค่อยว่ากันอีกทีก็แล้วกัน
“พอร์ช...เห็นซันไหม”หลังเลิกเรียนฉันก็เดินมาที่ห้องซ้อมดนตรีของซีเคร็ตโค้ดเพื่อที่จะมาบอกความจริงที่ฉันเก็บงำเอาไว้มาบอกซันให้เขาตาสว่างสักที คนอื่นที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวจะได้ไม่เดือดร้อนเพียงเพราะเขาคนเดียว
“ไม่เห็นอ่ะสงสัยกลับบ้านไปกับนาเดียแล้วมั้ง มิวมีอะไรกับมันหรอเดี๋ยวฉันบอกให้^^”
“อ๋อ...ไม่มีอะไรหรอกงั้นฉันกลับบ้านก่อน^_^;;”
“เดี๋ยวสิ”พอร์ชเรียกให้ฉันหยุดก่อนที่ฉันจะคว้าลูกบิดประตูให้เปิดออก
“ห๊ะ^_^;;”ฉันหันกลับไปมองพอร์ชด้วยรอยยิ้ม
“กลับด้วยกันนะ^^”จริงหรอเนี้ย นี่ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม พอร์ชชวนฉันกลับบ้านด้วยอ่ะเขินเป็นบ้าเลย^///^ แล้วใครเขาจะกล้าปฏิเสธได้ล่ะเนี้ย
“อ่ะ...อื้ม^///^”ฉันยิ้มอย่างเขินๆแต่เขาคงไม่สังเกตเห็นมันหรอกใช่ไหม
นี่เป็นวันแรกที่พอร์ชเอ่ยปากชวนฉันกลับบ้าน ฉันดีใจเป็นที่สุดจนลืมเรื่องสำคัญที่จะบอกนายซันนั่นเลยด้วยซ้ำ ไม่เห็นจะเป็นไรเลยเดี๋ยวค่อยบอกก็ได้อีกตั้งสองอาทิตย์นี่นาบอกพรุ่งนี้ก็ยังไม่สายหรอก เขาไม่อยู่เองทำไมล่ะคนอุตส่าห์ตั้งใจจะมาบอกวันนี้นายก็ดันกลับบ้านไปกับนาเดียซะก่อน
“มิว...”พอร์ชเรียกชื่อฉันหลังจากที่เราสองคนขึ้นมาอยู่บนรถเมล์แล้ว
“ห๊ะ^^?”
“เธอกลับบ้านเวลานี้ทุกวันเลยหรือเปล่า”
“ประมาณนี้แหละ^^”
“งั้นต่อไปเรากลับด้วยกันนะ^^”ห๊ะ!! มิวนี่แกฝันไปหรือเปล่าเนี้ย อ๊ายพอร์ชชวนฉันกลับบ้านด้วยถ้านี่เป็นฝันจริงๆขอไม่ตื่นดีกว่านะ โอกาสทองแบบนี้มีหรอที่ฉันจะปฏิเสธ^///^
“ได้สิ^///^”
“เอ๊ะ...ฉันว่าแอร์ก็ออกจะเย็นฉ่ำนะทำไมเธอหน้าแดงล่ะ”ว๊าย!! ตายแล้วนี่ฉันเขินจนออกนอกหน้าขนาดนั้นเลยหรอเนี้ยไม่ได้นะยัยมิว แกจะให้เขารู้ว่าแกชอบไม่ได้เด็ดขาดไม่อย่างงั้นแกจะไม่ได้รับโอกาศดีๆที่ได้ใกล้ชิดกับพอร์ชแน่
“เอ่อ...อ๋อสงสัยว่าฉันจะไม่สบายน่ะโดนแอร์มากเลยหน้าแดง^_^;;”ฉันแก้ตัว ถึงแม้ว่านี่จะเป็นความคิดที่โง่แต่ฉันก็ไม่รู้นี่นาว่าจะแก้ตัวยังไงนอกจากจะพูดแบบนี้ (คนบ้าอะไรไม่สบายแล้วหน้าแดง)
“งั้นเดี๋ยวฉันปรับแอร์ให้นะ โดนเธอมากไม่ได้เพราะเธอไม่สบาย”พูดจบพอร์ชก็ปรับแอร์ให้หันไปทางเขา นี่เขาเป็นห่วงฉันหรอ^///^เขินจะตายอยู่แล้วพอร์ชนอกจากจะหล่อแล้วยังมีจิตใจงามอีกด้วย พอร์ชฉันเกิดมาเพื่อได้รักนายมันคุ้มจริงๆถึงแม้ว่านายจะไม่ได้รักฉันแต่มันก็คุ้มที่ฉันได้รักนายนะ^_^;
“ขอบใจนะพอร์ช^^”
“ไม่เป็นไรแค่เนี้ยเล็กน้อยมาก^^”ละลายเลย รอยยิ้มนายมันเผาผลาญร่างฉันให้เป็นผุยผงหมดแล้วรู้ไว้ซะด้วย
ฉันและพอร์ชนั่งไปซักพักแต่แล้วอยู่ๆก็มีคุณยายคนหนึ่งเดินมามองหาที่นั่งแต่บังเอิญว่าที่นั่งเต็มพอร์ชเห็นดังนั้นก็ลุกขึ้นยืนแล้วให้คุณยายคนนั้นนั่งแทนที่เขาแทน สุภาพบุรุษมากพอร์ช
“ขอบใจนะพ่อหนุ่ม^^”คุณยายกล่าวขอบคุณก่อนจะส่งยิ้มให้กับพอร์ชที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างปลื้มใจ คุณยายแย่งซีนหนูรู้ไหมว่าหนูรอโอกาสที่จะได้นั่งข้างๆพอร์ชมานานแค่ไหน แต่ไม่เป็นไรวันอื่นก็ยังมี
“ครับคุณยาย^^”พอร์ชยิ้มตาหยีไปให้คุณยายอย่างจริงใจ
“เอ่อ...ขอโทษค่ะคุณยายขอทางหน่อยค่ะ^_^”ฉันขอทางคุณยายเพื่อเตรียมตัวลง คุณยายหลีกทางให้ฉัน
“จะลงแล้วหรอ”>พอร์ช
“ใช่จะถึงแล้ว”ตอนนี้ฉันมายืนอยู่ข้างๆพอร์ชแทน
ติ๊ด!!
พอร์ชกดกริ่งให้ฉันเพื่อเป็นสัญญาณให้คนขับจดป้ายต่อไป
“บ๊ายบายมิว^^”
“บ๊ายบาย”ฉันลาพอร์ช
ตอนที่5.....
“เฮ้ย พูดเล่นพูดจริงเนี้ย”น้ำขิงทำเสียงตกใจเมื่อฉันเล่าให้ยัยนั่นฟังว่าเมื่อวานพอร์ชชวนฉันกลับบ้าน
“จริงๆ แล้วพอร์ชยังบอกอีกนะว่าจะกลับบ้านกับฉันทุกวันเลย^^”
“ดีใจด้วยนะ ความหวังใกล้เข้ามาแล้วล่ะสิ^^”
“อื้ม แล้วถ้าฉันไปบอกรักพอร์ชอ่ะเธอจะว่าไง”
“พูดแบบนี้มากี่ครั้งแล้วมิว ฉันก็ไม่เห็นว่าแกจะทำได้สักครั้งเลย”>พิกเล็ท-_-
“ฉันเห็นด้วยกับคำพูดของพิกเล็ทนะมิว เอาเป็นว่าถ้าแกมั่นใจเมื่อไหร่และทำได้จริงเมื่อไหร่แกค่อยมาพูดนะ=_=”
“ก็นั่นน่ะสิ ฉันล่ะอยากรู้จริงๆเลยว่าผู้หญิงที่ชอบไปบอกรักผู้ชายก่อนเนี้ยไปเอาความกล้ามาจากไหนกัน”
“ก็นะ”>น้ำขิง
“อยากรู้ไหมว่าพวกนั้นเอาความกล้ามาจากไหน...”พิกเล็ทหยุดพูดเพื่อถามฉัน ฉันจึงพยักหน้าอยากรู้ “เพราะความรักไง ความรักสามารถทำได้ทุกอย่างที่ทำให้เรามีความสุขไม่ว่าจะบอกออกไปแล้วผลมันจะออกมาเป็นยังไงแต่พวกนั้นก็ไม่เสียใจในสิ่งที่พวกเขาทำไป ยังดีกว่าที่ไม่ทำอะไรเพื่อความรักเลย”พิกเล็ทกล่าวอย่างจริงจัง
“โห o_O ”
“แสดงว่าเธอยังไม่ได้ชอบพอร์ชถึงขั้นนั้น เธอก็เลยไม่กล้าที่จะพูดความในใจออกมาหรือไม่ก็คงเป็นเพราะเธอกลัว...กลัวว่าจะไม่ได้เป็นแม้กระทั่งเพื่อนเหมือนฉันในตอนนี้ไง”ประโยคสุดท้ายมันช่างแผ่วเบานักแต่ก็พอที่พวกฉัน2คนจะได้ยินและสัมผัสมันได้ว่าพิกเล็ทก็ไม่ได้ต่างไปจากฉันเลย
“พิกเล็ท แสดงว่าคนอย่างเธอรู้จักความรักที่แท้จริง เธอถึงได้อินกับมันได้ขนาดนี้^^”เอิ่ม...น้ำขิง
“-___-!!”>ฉันและพิกเล็ท
ฉันอยากบอกแกว่ะน้ำขิง ว่าพิกเล็ทมันไม่ได้อินเว้ย...แต่มันพูดออกมาจากจิตใต้สำนึกและความรู้สึกที่อัดอั้นมานานแสนนานจนเป็นเวลานาน3ปีแค่นี้แกก็ยังดูไม่ออกอีกหรอเนี้ย เห้อ!! สมองเท่าเม็ดถั่ว
“นี่ๆพวกเธอ>o<”ปาร์ตี้วิ่งหอบมาอีกแล้ว ทุกครั้งปาร์ตี้จะเป็นคนบอกข่าวที่ไม่ว่าจะเป็นข่าวเกี่ยวกับใครเธอก็สามารถรู้ได้อย่างรวดเร็วและคราวนี้ก็เป็นอีกครั้งที่เธอคาบข่าวมาบอก
“มีอะไรอ่ะปาร์ตี้”>ฉัน
“คือว่าฉันเห็นพวกเดวิลกับซีเคร็ตโค้ดท้าต่อยกันที่หลังโรงเรียน”ห๊ะเดวิลกับซีเคร็ตโค้ดงั้นหรอ ไม่ได้การล่ะแล้วพอร์ชของฉันล่ะ (กล้ามากย่ะ)
ฉันไม่ฟังรายละเอียดต่อแต่ฉันเอาแต่วิ่งมุ่งหน้าไปยังหลังโรงเรียนเพื่อไปดูว่าพอร์ชได้อยู่ในเหตการณ์นั้นหรือเปล่า เอ๊ะ!! แล้วพวกนั้นจะต่อยกันเรื่องอะไรกันล่ะไม่ได้ๆเรื่องนี้จะเกิดขึ้นมาไม่ได้ พอร์ชฉันจะไปช่วยนายเอง
เพียงไม่กี่นาทีฉันก็วิ่งมาถึงหลังโรงเรียน แต่แล้วฉันก็ไม่เห็นว่าจะมีใครอยู่แถวนี้เลยแม้แต่คนเดียว จนกระทั่งปาร์ตี้ พิกเล็ทและน้ำขิงที่วิ่งตามฉันมาติดๆนั้นตะโกนขึ้นว่า
“นี่ฟังฉันก่อน...แฮ่กๆ...คือฉัน...”ปาร์ตี้บอกทั้งที่หอบแฮ่กๆอยู่
“ไหนล่ะไม่เห็นจะมีใครเลย(- - )( - -)(- - )( - -)”>ฉันถามพร้อมกับมองหา
“ฉันกำลังจะบอกเธอว่า พวกเขาไปที่ห้องปกครองแล้ว...แต่เธอก็ไม่ยอมฟังฉันให้จบแถมยังวิ่งออกมาอย่างกระทันหันแบบนี้อีก”
“อ้าว-0-”สรุปคือฉันใจร้อนว่างั้น (ใช่ที่สุด)
“ก็เธอไม่ยอมฟังปาร์ตี้ให้จบก่อนนี่- -^”>พิกเล็ท
ตกเย็นฉันมาหาพอร์ชที่ห้องซ้อมดนตรีของเขา ก็ฉันเป็นห่วงพอร์ชนี่นากลัวว่าเขาจะเจ็บตรงไหน นี่เขาจะสงสัยฉันหรือเปล่าเนี้ยที่ดูเป็นห่วงจนออกนอกหน้าแบบนี้ ฉันตัดสินใจเดินกลับหลังเพื่อที่จะเดินกลับแต่แล้วประตูห้องซ้อมก็ดันเปิดออกมาซะก่อน
“อ้าวมิว...มารอกลับบ้านพร้อมฉันหรอ^^”ฉันไม่สนใจคำพูดของเขาแต่ฉันพุ่งเข้าไปหาพอร์ชเพื่อมองหาจุดช้ำหรือร่องรอยแผลที่เกิดจากการต่อยตีกัน
“นายเจ็บตรงไหนหรือเปล่าo.o”
“เจ็บ...เจ็บอะไรมิว-__-?” นี่อย่าบอกนะว่าเขาปิดบังฉันไม่ให้ฉันรู้น่ะ แต่เอ๊ะ...ฉันพยายามมองหาแผลแล้วแต่ก็ไม่มีร่องรอยที่เกิดแผลแม้แต่แผลเดียวเลย
“ก็ฉันเห็นเขาพูดกันว่าวงซีเคร็ตโค้ดกับเดวิลต่อยกันที่หลังโรงเรียน เอ่อ...นายเป็นอะไรมากหรือเปล่า”
“ฮ่าๆๆ ไม่ได้ต่อยกันหรอกแค่ไปตกลงอะไรกันเฉยๆ^__^”งั้นก็แสดงว่าปาร์ตี้ได้ข่าวมาผิดน่ะสิ
“แล้วที่ว่าพวกนายไปที่ห้องปกครองล่ะ”
“อ๋อ...พวกฉันไปลงชื่อเข้าประกวดเวทีที่จะถึงน่ะ^^”
“ค่อยโล่งหน่อย”
“นี่...อย่าบอกนะว่าเธอเป็นห่วงฉันน่ะ^-^”
“ก็ใช่น่ะสิ...อุ๊บส์! O#O”อ๊ายนี่ฉันพูดอะไรออกไปเนี้ย
“ดีใจจังเธอเป็นห่วงฉันด้วย^///^”ห๊า นี่ฉันไม่ได้ตาฝาดใช่ไหมที่เขาเขินฉันน่ะ
“เอ่อ...กลับบ้านกันเถอะ^_^;”
“อื้ม...”
ระหว่างการเดินทางกลับบ้านนี้ฉันกับพอร์ชก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลยซึ่งมันผิดจากทุกวันที่เขาและฉันจะคุยกัยระหว่างการเดินทางกลับบ้าน วันนี้ไม่รู้ว่าฟ้าจงใจแกล้งฉันหรือเปล่าที่รถเมล์ไม่มีที่ให้นั่งเลยแถมคนเยอะจนทำให้ฉันกับพอร์ชต้องใกล้ชิดกันมากขึ้นอีก-///-เขินวุ้ย
เอี๊ยด!!! พลั๊ก!!! ตุ๊บ!!!
“อ๊าย...ขอโทษนะ^___^”ฉันกล่าวขอโทษพอร์ชเมื่ออยู่รถเมล์นี่ก็ดันเบรกเอี๊ยดจนหน้าฉันไปกระแทกเข้ากับอกที่กว้างน่าซบของพอร์ชอย่างจัง โอ้แม่เจ้าอกนายช่างกว้างน่าซบเสียจริง
“ไม่เป็นไร^___^”พอร์ชนายจะเอาแต่ยืนยิ้มแบบนี้ใช่ไหม นายไม่คิดที่จะชวนฉันคุยบ้างหรอรู้ไหมว่าฉันทำตัวไม่ถูกแล้วนะ
ติ๊ด!!!
ฉันกดกริ่งเมื่อป้ายข้างหน้าคือป้ายที่ฉันจะต้องลงแล้ว พอฉันลงมาจากรถปุ๊บฉันก็ถึงกับตกใจทันทีที่เห็นพอร์ชตามลงมาด้วย เอิ่ม-///-นายจะตามลงมาทำไมในเมื่ออีกป้ายถึงจะเป็นบ้านนาย
“เอ่อ...นายลงป้ายหน้าไม่ใช่หรอ^///^”พอร์ชเกาหัวแก้เขินก่อนจะตอบฉัน
“เอ่อ...คือ...ฉันลงผิดป้ายน่ะ”เขาลงผิดป้าย เขาลงผิดป้ายเขาไม่ได้ตามเธอลงมายัยมิว เลิกคิดมากสักทีได้ไหม-___-^^
“อ๋อ...แล้ว...แล้วนายจะไปยังไงล่ะ”
“ก็รอรถเมล์น่ะ”อีกป้ายเดียวเนี้ยนะ=_=
“งั้นเอาอย่างงี้ก็ได้นายไปบ้านฉันก่อน แล้วเดี๋ยวฉันเอาจักรยานไปส่งที่หมู่บ้านนายมันไม่ได้ไกลเท่าไหร่”
“อื้ม ขอบใจนะ^^”
“ขอฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บนึงนะเพราะว่าชุดนักเรียนขับไม่ถนัด...เอ่อ...นายนั่งรอที่โซฟาก่อนนะ^^”
“อ้าวมิว กลับบ้านเร็วจัง แล้วนั่นใครกันน่ะ”แม่ถามขึ้นเมื่อฉันกำลังจะเดินขึ้นบันไดบ้าน
“สวัสดีค่ะแม่ อ๋อพอร์ชเพื่อนมิวเองค่ะ^^”อิอิแอบเขินอ่ะ^///^อยู่ๆพอร์ชก็มาที่บ้านฉันนี่เขาเป็นผู้ชายคนแรกเลยนะที่มาที่บ้านฉันน่ะ
“สวัสดีครับคุณน้า^^”พอร์ชทักทายแม่ฉันอย่างสุภาพ
“จ่ะ ตามสบายเลยนะ”
ฉันใช้เวลาไม่นานก็แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแต่ก่อนลงไปข้างล่างฉันเดินไปส่องกระจกเพื่อตรวจว่ามีตรงไหนที่หน้าเกลียดหรือเปล่า ฉันสวมเสื้อยืดสีส้มรูปหมีพูห์กับกางเกงยีนส์ขาสามส่วนมาใส่หวังว่าคงไม่ดูหน้าเกลียดหรอกนะ พร้อมหรือยังมิว แน่นอนว่ามิวคนนี้พร้อมแล้วค่ะ
“ไปกันเถอะพอร์ช แม่เดี๋ยวมิวมานะมิวขอไปส่งเพื่อนก่อน^o^”ฉันตะโกนบอกแม่ที่อยู่ในครัว
“รีบกลับมานะลูก อย่าไปเถลไถลที่ไหนล่ะ”
“ค่ะแม่”
“มิว เดี๋ยวฉันปั่นเองก็ได้เธอนั่งซ้อนเถอะ”พอร์ชเอ่ยขึ้นขณะที่ฉันกำลังก้าวขาขึ้นบนจักรยาน
“เอางั้นก็ได้^^”
สุดท้ายพอร์ชก็เป็นคนปั่นจักรยานให้ฉันนั่ง แต่ระหว่างทางนั้นเราแทบจะไม่ได้พูดอะไรกันเลย นี่ก็คงเป็นครั้งแรกของฉันที่ควรเก็บไว้ในความทรงจำซินะ ว่าครั้งหนึ่งเคยนั่งซ้อนท้ายจักรยานโดนคนปั่นคือพอร์ชจะว่าไปแล้วฉันเริ่มรู้สึกได้เลยทีเดียวว่าพอร์ชอาจจะมีใจให้ฉันบ้างไม่มากก็น้อย
“เอ่อ...มิวเธอเคยรู้สึกใจเต้นแรงกับใครไหม”เอ๊ะ...ทำไมอยู่ๆพอร์ชถามเรื่องนี้ขึ้นมาล่ะ
“ก็...เคยมีนะ”แล้วตอนนี้ก็เป็นอยู่ด้วย เต้นแรงเพราะใครน่ะหรอ...เพราะนายไงพอร์ชนายมีผลต่ออัตราการเต้นของชีพจรหัวใจฉัน
“ฉันรู้สึกว่าฉันใจเต้นให้กับผู้หญิงคนหนึ่งนะ”ว่าไงนะ พอร์ชมีคนที่ชอบแล้วหรอT^T
“อ๋อ ใครหรอบอกฉันได้หรือเปล่าแต่ถ้าเกิดนายไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะ^^”ฉันฝืนยิ้ม แต่นายรู้ไหมว่าในใจของฉันมันกำลังร้องไห้ฉั นเจ็บ พอร์ชถ้านายไม่ได้ชอบฉันนายจะมาทำแบบนี้กับฉันทำไมรู้ไหมว่ายิ่งทำแบบนี้ยิ่งเหมือนกับให้ความหวังฉันเพิ่มขึ้นทุกวันๆ
“ฉันคิดว่าไม่นานหรอกเธอก็จะรู้เอง”
“วงซีเคร็ตนี่เก็บความลับเรื่องผู้หญิงกันเก่งจริงๆเลยเนอะ^_^”อยากรู้จังใครจะเป็นผู้หญิงที่โชคดีคนนั้น
“แน่นอน ถ้าเกิดเธอรักใครมากๆเธอก็ต้องอยากปกป้องและดูแลเขาเป็นธรรมดา”ฉันดีใจแทนผู้หญิงคนนั้นจังเลย
“ผู้หญิงคนนั้นโชคดีจังเลยเนอะ^___^”
หลังจากที่พอร์ชขับไปถึงบ้านเขาก็เอาแต่บอกให้ฉันเข้าไปทานอะไรก่อนแต่ฉันก็ไม่เข้าไป เพราะอะไรน่ะหรอ เพราะตอนนี้ฉันยังไม่อยากเจอหน้าเขาเลยในเมื่อคนที่เขาใจเต้นแรงไม่ใช่ฉันแล้วฉันจะอยู่ให้เขาให้ความหวังฉันอีกทำไมฉันไม่อยากทำร้ายตัวเอง ฉันขอตัวกลับบ้านก่อนโดยที่ใช้ข้ออ้างกับพอร์ชว่าปวดหัว แต่พอฉันพูดแบบนั้นเขาก็ยังแสดงความเป็นห่วงมาให้ฉันอีก ถ้านายยังเป็นอยู่แบบนี้ฉันจะตัดใจจากนายได้ยังไงล่ะ
วันนี้เป็นวันเสาร์ ฉันจึงใช้เวลาหมกตัวอยู่แต่ในห้องนอนเกือบทั้งวัน นั่งดูซีรีย์เกาหลีจนตาแฉะเพื่อจะได้ลืมๆเรื่องทั้งหมดเกี่ยวกันพอร์ช แล้วเรื่องนี้ก็ไม่พ้นเพื่อนฉันเพราะว่าเมื่อคืนฉันได้โทรไปร้องห่มร้องไห้กับยัยพิกเล็ทและยัยน้ำขิงว่าพอร์ชมีคนที่ชอบแล้วส่วนเพื่อนฉันทั้งสองคนก็ให้คำปรึกษาฉันแค่ว่า ‘ทำใจเหอะแก ฉันรู้ว่ามันยากแต่ก็ยังดีกว่าถลำลึกมากไปกว่านี้’ ใช่ฉันควรตัดใจจากพอร์ช เพราะรู้ตัวเองดีไงว่าคนที่เขาเลือกไม่ใช่ฉัน
~ ♫~ ~ ♪~
“ฮัลโหล”ฉันรับโทรศัพท์โดยที่ไม่ได้ดูว่าเป็นเบอร์ใคร
(นี่แกยังไม่หายเฮิร์ทอีกหรอ) เสียงแบบนี้มีแค่ยัยพิกเล็ทคนเดียวแหละ
“ก็ฉันทำใจไม่ได้นี่หว่า ขนาดแกยังตัดใจจากปอร์เช่ไม่ได้เลย-_-”
(เอาเหอะแก...ออกไปเดินเล่นบ้างนะไม่ใช่หมกอยู่แต่ในห้องแล้วดูซีรีย์เกาหลีเพื่อให้ลืม...เพราะว่าไม่มีทางที่ไอ้ซีรีย์แกจะทำให้ลืมได้)
“รู้ได้ไงอ่ะ-___-”พิกเล็ทแกติดเครื่องบันทึกความเคลื่อนไหวฉันหรือเปล่าเนี้ย
(นี่ฉันเป็นเพื่อนแกนะ ฉันรู้ว่าแกคิดจะทำอะไรเพราะฉะนั้นถ้ามีอะไรห้ามปิดบังฉันเด็ดขาดเข้าใจไหม)
“รู้แล้วน่ะ”
ติ๊ด!!
ฉันกดตัดสายทันทีจากนั้นก็โยนโทรศัพท์ไว้ข้างๆตัวอย่างเพลียๆ ฉันเข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมพวกที่อกหักมันถึงได้ร้องไห้ฟูมฟายกันนักตอนแรกฉันก็ไม่เข้าใจคนพวกนั้นหรอกนะแถมยังไปตำหนิเขาอีกว่าเพ้อเจ้อ เสียใจจนเกินเหตุ แต่พอเจอกับตัวเองฉันก็เข้าใจทุกอย่างเลยทีเดียว
“มิว นั่นลูกจะหมกตัวอยู่ในห้องอีกนานไหม”
“แม่มิวกำลังเฮิร์ท แม่ไม่เข้าใจมิว-__-*”
“เฮ้อ วัยรุ่นสมัยนี้เฮิร์ททีก็เอาแต่อยู่คนเดียว”แม่ถอนหายใจอย่างเอือมระอาในพฤติกรรมของฉัน
“ปล่อยลูกเถอะคุณ เดี๋ยวเจอคนใหม่ก็ลั้ลลาเหมือนเดิม”พ่อบอกกับแม่
“เฮิร์ทเสร็จแล้วก็ไปส่องกระจกดูหน้าตัวเองด้วยนะมิว แม่เห็นแล้วจิตหลุดหมด”
“แม่อ่ะ...T^T”นี่ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ ไม่ได้การล่ะ ฉันรีบลุกขึ้นไปส่องกระจก โอ๊ยอยากจะกรีดร้องให้โลกได้รู้ นี่ฉันจริงๆหรอเนี้ยทำไมถึงได้โทรมขนาดนี้ห๊ะ
“มิว...เพื่อนมาหา”เสียงพ่อตะโกนบอกฉันจากด้านล่าง ใครมาเนี้ยเอ๊ะหรือว่าจะเป็นพิกเล็ท
“ใครมาหามิวคะพ่อ^^”
“ก็ดูเอาเองสิเขารออยู่ที่สวนหลังบ้านน่ะ”ก็ดีเหมือนกันฉันจะได้ไม่ต้องนั่งเหงาอยู่แต่ในบ้านแบบนี้
“มิว^^”
“พอร์ช...”รอยยิ้มที่เปื้อนอยู่บนใบหน้าของฉันเจือลงไปทันทีเมื่อเห็นพอร์ช ไม่ใช่พิกเล็ทอย่างที่ฉันคิดไว้ตั้งแต่ตอนแรก
“รบกวนอะไรเธอหรือเปล่า^___^”
“ไม่หรอก”แต่นายจะมาทำไมเนี้ย ฉันกำลังจะเดินจากนายเพื่อให้นายได้มีความสุขกับผู้หญิงที่นายชอบแต่นี่อะไรนายกลับเป็นฝ่ายเข้ามาหาฉันเพื่ออะไรพอร์ช -_-?
“จะเป็นไรไหมถ้าเกิดฉันจะชวนเธอไปซื้อของเป็นเพื่อนฉันหน่อย^^”
“เอ่อ...”ฉันอยากจะปฏิเสธเขาแต่เมื่อเห็นเขายิ้มรอคำตอบฉันก็ปฏิเสธเขาไม่ได้เลย “...ได้สิ”
ร้านกิ๊ฟช็อป...
“ผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบอะไรหรอ”พอร์ชหันมาถามฉันระหว่างที่มองแหวนคู่รัก ฉันพอจะรู้แล้วว่าของสำคัญของพอร์ชน่ะคืออะไร จะลากฉันมาให้ต้องเจ็บทำไมเนี้ยพอร์ช
“ฉันคิดว่าน่าจะเป็นตุ๊กตานะ ถ้านายจะซื้อของสำคัญให้ใครสักคนความจริงไม่จำเป็นต้องเป็นสิ่งของหรอกแค่ความรู้สึกที่นายมีให้ใครคนนั้นฉันว่าก็พอแล้วนะ^__^”นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่ฉันฝืนยิ้มให้เขา
“ความรู้สึกเป็นประเด็นแรกแต่ของกำนัลเป็นประเด็นรองนะ^^”เอาเป็นว่านายให้อะไรใครมันก็ไม่ได้เกี่ยวกับฉันก็แล้วกัน
“แล้วนายจะมาบอกฉันทำไมเนี้ย-_-”ฉันพูดทิ้งไว้แค่นั้นก่อนที่จะเดินออกมาจากร้านกิ๊ฟช็อปนั่น ซึ่งพอร์ชก็งงเหมือนกันว่าฉันเป็นอะไร
ห้างสรรพสินค้า...
เดินมาตั้งนานเพิ่งได้ของแค่5อย่างเอง รายการที่แม่เขียนให้ฉันมีตั้ง12รายการ ฉันเดินหยิบของใส่ตระกร้าพร้อมกับเดินดูนู้นนี่นั่นไปพรางๆ ใช้เวลาเกือบชั่วโมงของที่แม่สั่งก็วางอยู่บนรถเข็นเรียบร้อยแล้ว
“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าคุณพอจะรู้เรื่องครีมพวกนี้ไหม”ชายคนหนึ่งทักขึ้นขณะที่ฉันกำลังจะเดินไปที่เคาน์เตอร์จ่ายเงิน
“เอ่อ...”ฉันอึ้งมากเมื่อเงยหน้าขึ้นไปเจอเอพริล ใช่คนตรงหน้าฉันคือเอพริล
“ว่าไงครับ...ไม่สะดวกไม่เป็นไร^^”
“อ๋อ...แล้วคุณต้องการแบบไหนล่ะคะ”
“ครีมกันแดดน่ะ”
“ถ้างั้นต้องลองอันนี้ค่ะ เพราะป้องกันยูวีได้ถึง3เท่า ไม่ระคายเคืองผิวเหมาะสำหรับทุกสภาพผิวค่ะ”ฉันหยิบครีมกันแดดยี่ห้อหนึ่งขึ้นมานำเสนอรายละเอียดให้เขาฟังประหนึ่งว่าเป็นพรีเซ็นเตอร์อย่างไงอย่างงั้น
“ขอบคุณมากนะ^^”เอพริลรับครีมกันแดดที่ฉันยื่นให้ ก่อนที่จะเอ่ยคำขอบคุณพร้อมรอยยิ้มมาให้ฉัน
“ไม่เป็นไรค่ะ...ฉันขอตัวนะ”ฉันรีบเดินออกมาจากแถบเครื่องสำอางค์และของใช้ส่วนตัวผู้หญิงมาที่เคาน์เตอร์แทน
หลังจากที่คิดเงินเสร็จฉันก็เดินออกมารอแท็กซี่ที่หน้าห้างสรรพสินค้า จนแล้วจนรอดก็ไม่เห็นเงาของแท็กซี่สักคันเดียว แถมเวลาตอนนี้ก็เกือบจะสี่ทุ่มแล้วด้วย อากาศก็เย็นยะเยือก รถที่ผ่านไปมาก็เริ่มน้อยลงเข้าไปทุกทีแล้ว คราวนี้ฉันจะกลับบ้านยังไงล่ะเนี้ย
พรึบ!!
แสงไฟจากรถคันหนึ่งสาดเข้ามาที่ใบหน้าของฉันทำให้ฉันต้องหรี่ตามองด้วยความสงสัย รถมินิคูเปอร์สีดำเงาจอดเทียบข้างทาง ดูเหมือนว่าคนในรถกำลังจะดับเครื่องยนต์ซะด้วย ไม่นานร่างสูงเจ้าของรถมินิคูเปอร์ก็เปิดประตูออกมา
“เธอมาทำอะไรที่นี้มืดๆ”ซันถามด้วยใบหน้านิ่งไม่มีความรู้สึกใดๆ อยากจะรู้นักว่าคนอย่างเขาเคยยิ้มแย้มบ้างหรือเปล่า
“มาซื้อของให้แม่น่ะ”
“แล้วกลับยังไง”
“รอแท็กซี่”เขาจะถามฉันทำไมเนี้ย
“ขึ้นรถฉันสิ เดี๋ยวฉันไปส่ง”นี่ฉันหูฝาดไปหรือเปล่าเนี้ย
“O.O”
“ฉันบอกให้ขึ้นรถ กลับแท็กซี่ตอนนี้มันอันตราย”
“อื้ม”และฉันก็ต้องเดินไปขึ้นรถเขาตามที่เขาสั่ง
ภายในรถมีแต่ความเงียบ ไม่มีใครเปิดปากพูดอะไรออกมาเลยจนฉันเริ่มอึดอัด จะมีก็แต่เสียงลมหายใจของฉันและเขาเท่านั้น จนเขาเป็นคนทำลายความเงียบเองด้วยคำถามว่า
“บ้านเธออยู่ไหน”ถามทางอ่ะนะ
“ตรงไปเรื่อยๆถึงแยกเลี้ยวซ้าย ตรงไปแล้วก็เลี้ยวซ้ายอีกทีแล้วจะเห็นหมู่บ้านนายก็เลี้ยวเข้าไปเลย”
“”อยู่หมู่บ้านใกล้ๆกับพอร์ชเลย”
“อื้ม”ตลอดทางฉันก็เอาแต่ตั้งคำถามว่าควรจะบอกเขายังไงเรื่องแฟนของซัน
“เธอ...มีอะไรจะพูดกับฉันหรือเปล่า”อยู่ๆซันก็ทักขึ้นจนฉันที่นั่งอยู่สะดุ้งโหยง
“พูด...พูดอะไร...ไม่มีO_O”ฉันปฏิเสธ
“แต่ฉันรู้ว่ามี เพราะสายตาเธอมันฟ้อง”เดาเก่งแบบนี้ ไม่เดาเอาเองเลยล่ะว่าฉันคิดอะไร
“เอ่อ...ไม่มีจริงๆ...ขอบคุณนะที่มาส่ง”พอซันขับรถมาที่หน้าบ้านฉัน ฉันก็รีบบอกลาเขาเลย ฉันยังไม่พร้อมที่จะบอกเขาตอนนี้นี่นา ซันเหมือนจะเรียกฉันไว้แต่ฉันไม่ฟังเขาหรอกรีบลงจากรถให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
เช้าวันต่อมา.....
วันนี้ฉันไม่ต้องไปโรงเรียนเอง ฮูเล่เย้ๆ เพราะว่าวันนี้ฉันตื่นแต่เช้าฉันก็เลยได้นั่งรถเบนซ์มาโรงเรียนโดยคนขับรถคือพ่อฉันเองค่ะ วันนี้ช่างเป็นเช้าที่สดใสมีความสุขเหลือเกินอีกอย่างฉันไม่อยากมาสายเพราะรู้ว่าต้องเจอกับนายซันซึ่งฉันยังไม่พร้อมที่จะบอกอะไรเขาตอนนี้ ฉันรู้ว่าซันต้องกำลังสงสัยว่าฉันปิดบังอะไรเขายังไงเขาก็ต้องมาซักถามฉันแน่ๆ ด้วยเหตนี้ฉันจึงตื่นแต่เช้าเพื่อหลบหน้าเขาไงล่ะคะ
“อีกสองอาทิตย์มาร์ชจะกลับมาจากฝรั่งเศสแล้วนะ”พ่อบอกกับฉันก่อนที่ฉันจะลงจากรถ
“จริงหรอคะพี่มาร์ชจะมาหรอ”สงสัยกันใช่ไหมล่ะคะว่ามาร์ชคือใคร พี่ชายฉันเองค่ะเขาไปเรียนที่ฝรั่งเศสเพราะพ่อให้ไปช่วยลุงบริหารงานที่นั่นฉันล่ะอิจฉาที่พี่มาร์ชได้ไปต่างประเทศซึ่งฉันก็ฝันอยากจะไปเหมือนกันแต่พ่อบอกว่าให้ฉันเรียนให้จบก่อนแล้วพ่อจะพาไปที่นั่นและหาทำเลขยายธุรกิจอีกสาขาหนึ่ง
“ใช่ลูก...ลงไปได้แล้วเดี๋ยวพ่อไปทำงานสาย”พ่อไล่ฉันลงจากรถ
มาเช้านอกจากอากาศจะดีแล้วเนี้ยที่ลานน้ำพุหลังโรงเรียนยังสงบเงียบน่าอ่านหนังสือนิยายเสียจริง ระหว่างที่รอเพื่อนฉันก็ใช้เวลานี้หยิบหนังสือนิยายสุดโปรดปรานขึ้นมาอ่านหนังสือรงหนังสือเรียนหรอฉันไม่เคยคิดแม้แต่จะอ่านมันเลยแค่คิดก็เวียนหัวจะแย่แล้ว นอกจากใกล้สอบฉันถึงจะรีบอ่านเท่านั้นตอนนี้ขอพักสมองด้วยการอ่านหนังสือบันเทิงก่อนนะ
“มิวๆ...มีคนส่งมาให้”หัวหน้าห้องเรียนของฉันยื่นการ์ดพร้อมกับกุหลาบขาวหนึ่งดอกมาให้ เอ๊ะคราวนี้ทำไมมีดอกไม้ด้วยล่ะ
“บอกแล้วไงว่าไม่ต้องรู้ว่าฉันเป็นใคร จำไว้ว่าเจ้าของจดหมายนี้คือคนที่ไม่คาดคิดและนี่ดอกไม้สำหรับเธอ”ฉันอ่านกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆนั่น คนที่ไม่คาดคิดงั้นหรอใครกันล่ะเนี้ย
“แหม...นั่งอ่านหนังสือนิยายน้ำเน่าอยู่นี่เอง”>น้ำขิง
“ว่าแต่ฉันแกก็อ่านเหมือนกันแหละ เล่มที่แล้วยังไม่คืนฉันเลยนะ-_-”
“โอ๊ย...รู้หรอกน่าฉันไม่เอาของเธอไปขายหรอก-_-!”
“แต่เรื่องนี้พระเอกเด็ดมากเลยแก เป็นมาเฟียด้วยแถมหล่อกระชากใจฉันสุดๆเลยอ่ะ^^”
“จริงดิ งั้นฉันขอยืมไปอ่านต่อนะ”>น้ำขิง
“อะไรกันเนี้ยพวกเธอ อย่าบอกนะว่าพูดถึงนิยายน้ำเน่าของพวกเธออีกเนี้ย”>พิกเล็ทที่ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่เอ่ยขึ้น
“เหลือแต่ปาร์ตี้สินะ”>ฉัน
“ทำไมวันนี้มาเช้าได้ล่ะ”>พิกเล็ทถามฉัน
“ตื่นเช้าไง-_-”
“ปกติคาบแรกถึงจะมาโรงเรียน”>น้ำขิงเสริม
“ก็ฉันไม่อยากเจอนายซัน...อุ๊บ!O.O”ไม่ทันแล้วมิว เธอหลุดปากออกไปแล้ว
“มีอะไรปิดบังพวกฉัน เล่ามาให้หมด”>พิกเล็ทจับพิรุธฉันได้
“ไม่มีนี่O0O”
“อย่าโกหกเลย แกโกหกไม่เนียนเลยรู้ม้ะ”>น้ำขิง
“แต่ฉันไม่ได้โกหกนี่นาพวกแกอย่าถามฉันเลยนะ-_-!!”
“นี่แกเห็นฉันเป็นเพื่อนอยู่หรือเปล่าเนี้ย-_-”>พิกเล็ท
“โอเคๆเล่าก็เล่า-_-”
และสุดท้ายฉันก็ต้องยอมจำนนเล่าทุกสิ่งทุกอย่างให้เพื่อนของฉันฟังว่าทำไมฉันถึงต้องหลบหน้าซัน และฉันก็ยังเล่าให้ยัยเพื่อนสองคนนี้ฟังด้วยว่านาเดียวางแผนที่จะทำให้วงซีเคร็ตของพอร์ชล่มอีกด้วย
“ฉันว่าแกไปบอกเขาเถอะ เชื่อฉันอย่าหลบหน้าซันเลย”>นี่คือคำแนะนำของพิกเล็ท
“เธอคิดว่าคนอย่างนายนั่นจะเชื่อฉันหรอ-_-”
“ก็ถ้าแกไม่บอก แกจะรู้ไหมว่าเขาจะเชื่อแกหรือเปล่า”>น้ำขิงเอ่ยขึ้นบ้าง
เอ๊ะหรือว่าฉันจะไปบอกความจริงกับเขาดีล่ะ แล้วเขาจะหาว่าฉันใส่ร้ายแฟนเขาหรือเปล่านะ โอ๊ยยิ่งคิดฉันก็ยิ่งปวดหัวมันใช่เรื่องฉันซะเมื่อไหร่ ถ้าไม่ติดตรงที่ว่าทำเพื่อพอร์ชล่ะก็ฉันไม่บอกนายหรอก เอาล่ะเอาเป็นว่าวันนี้ฉันจะบอกเขาก็แล้วกัน ส่วนจะเชื่อหรือไม่นั้นค่อยว่ากันอีกทีก็แล้วกัน
“พอร์ช...เห็นซันไหม”หลังเลิกเรียนฉันก็เดินมาที่ห้องซ้อมดนตรีของซีเคร็ตโค้ดเพื่อที่จะมาบอกความจริงที่ฉันเก็บงำเอาไว้มาบอกซันให้เขาตาสว่างสักที คนอื่นที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวจะได้ไม่เดือดร้อนเพียงเพราะเขาคนเดียว
“ไม่เห็นอ่ะสงสัยกลับบ้านไปกับนาเดียแล้วมั้ง มิวมีอะไรกับมันหรอเดี๋ยวฉันบอกให้^^”
“อ๋อ...ไม่มีอะไรหรอกงั้นฉันกลับบ้านก่อน^_^;;”
“เดี๋ยวสิ”พอร์ชเรียกให้ฉันหยุดก่อนที่ฉันจะคว้าลูกบิดประตูให้เปิดออก
“ห๊ะ^_^;;”ฉันหันกลับไปมองพอร์ชด้วยรอยยิ้ม
“กลับด้วยกันนะ^^”จริงหรอเนี้ย นี่ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม พอร์ชชวนฉันกลับบ้านด้วยอ่ะเขินเป็นบ้าเลย^///^ แล้วใครเขาจะกล้าปฏิเสธได้ล่ะเนี้ย
“อ่ะ...อื้ม^///^”ฉันยิ้มอย่างเขินๆแต่เขาคงไม่สังเกตเห็นมันหรอกใช่ไหม
นี่เป็นวันแรกที่พอร์ชเอ่ยปากชวนฉันกลับบ้าน ฉันดีใจเป็นที่สุดจนลืมเรื่องสำคัญที่จะบอกนายซันนั่นเลยด้วยซ้ำ ไม่เห็นจะเป็นไรเลยเดี๋ยวค่อยบอกก็ได้อีกตั้งสองอาทิตย์นี่นาบอกพรุ่งนี้ก็ยังไม่สายหรอก เขาไม่อยู่เองทำไมล่ะคนอุตส่าห์ตั้งใจจะมาบอกวันนี้นายก็ดันกลับบ้านไปกับนาเดียซะก่อน
“มิว...”พอร์ชเรียกชื่อฉันหลังจากที่เราสองคนขึ้นมาอยู่บนรถเมล์แล้ว
“ห๊ะ^^?”
“เธอกลับบ้านเวลานี้ทุกวันเลยหรือเปล่า”
“ประมาณนี้แหละ^^”
“งั้นต่อไปเรากลับด้วยกันนะ^^”ห๊ะ!! มิวนี่แกฝันไปหรือเปล่าเนี้ย อ๊ายพอร์ชชวนฉันกลับบ้านด้วยถ้านี่เป็นฝันจริงๆขอไม่ตื่นดีกว่านะ โอกาสทองแบบนี้มีหรอที่ฉันจะปฏิเสธ^///^
“ได้สิ^///^”
“เอ๊ะ...ฉันว่าแอร์ก็ออกจะเย็นฉ่ำนะทำไมเธอหน้าแดงล่ะ”ว๊าย!! ตายแล้วนี่ฉันเขินจนออกนอกหน้าขนาดนั้นเลยหรอเนี้ยไม่ได้นะยัยมิว แกจะให้เขารู้ว่าแกชอบไม่ได้เด็ดขาดไม่อย่างงั้นแกจะไม่ได้รับโอกาศดีๆที่ได้ใกล้ชิดกับพอร์ชแน่
“เอ่อ...อ๋อสงสัยว่าฉันจะไม่สบายน่ะโดนแอร์มากเลยหน้าแดง^_^;;”ฉันแก้ตัว ถึงแม้ว่านี่จะเป็นความคิดที่โง่แต่ฉันก็ไม่รู้นี่นาว่าจะแก้ตัวยังไงนอกจากจะพูดแบบนี้ (คนบ้าอะไรไม่สบายแล้วหน้าแดง)
“งั้นเดี๋ยวฉันปรับแอร์ให้นะ โดนเธอมากไม่ได้เพราะเธอไม่สบาย”พูดจบพอร์ชก็ปรับแอร์ให้หันไปทางเขา นี่เขาเป็นห่วงฉันหรอ^///^เขินจะตายอยู่แล้วพอร์ชนอกจากจะหล่อแล้วยังมีจิตใจงามอีกด้วย พอร์ชฉันเกิดมาเพื่อได้รักนายมันคุ้มจริงๆถึงแม้ว่านายจะไม่ได้รักฉันแต่มันก็คุ้มที่ฉันได้รักนายนะ^_^;
“ขอบใจนะพอร์ช^^”
“ไม่เป็นไรแค่เนี้ยเล็กน้อยมาก^^”ละลายเลย รอยยิ้มนายมันเผาผลาญร่างฉันให้เป็นผุยผงหมดแล้วรู้ไว้ซะด้วย
ฉันและพอร์ชนั่งไปซักพักแต่แล้วอยู่ๆก็มีคุณยายคนหนึ่งเดินมามองหาที่นั่งแต่บังเอิญว่าที่นั่งเต็มพอร์ชเห็นดังนั้นก็ลุกขึ้นยืนแล้วให้คุณยายคนนั้นนั่งแทนที่เขาแทน สุภาพบุรุษมากพอร์ช
“ขอบใจนะพ่อหนุ่ม^^”คุณยายกล่าวขอบคุณก่อนจะส่งยิ้มให้กับพอร์ชที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างปลื้มใจ คุณยายแย่งซีนหนูรู้ไหมว่าหนูรอโอกาสที่จะได้นั่งข้างๆพอร์ชมานานแค่ไหน แต่ไม่เป็นไรวันอื่นก็ยังมี
“ครับคุณยาย^^”พอร์ชยิ้มตาหยีไปให้คุณยายอย่างจริงใจ
“เอ่อ...ขอโทษค่ะคุณยายขอทางหน่อยค่ะ^_^”ฉันขอทางคุณยายเพื่อเตรียมตัวลง คุณยายหลีกทางให้ฉัน
“จะลงแล้วหรอ”>พอร์ช
“ใช่จะถึงแล้ว”ตอนนี้ฉันมายืนอยู่ข้างๆพอร์ชแทน
ติ๊ด!!
พอร์ชกดกริ่งให้ฉันเพื่อเป็นสัญญาณให้คนขับจดป้ายต่อไป
“บ๊ายบายมิว^^”
“บ๊ายบาย”ฉันลาพอร์ช
ตอนที่5.....
“เฮ้ย พูดเล่นพูดจริงเนี้ย”น้ำขิงทำเสียงตกใจเมื่อฉันเล่าให้ยัยนั่นฟังว่าเมื่อวานพอร์ชชวนฉันกลับบ้าน
“จริงๆ แล้วพอร์ชยังบอกอีกนะว่าจะกลับบ้านกับฉันทุกวันเลย^^”
“ดีใจด้วยนะ ความหวังใกล้เข้ามาแล้วล่ะสิ^^”
“อื้ม แล้วถ้าฉันไปบอกรักพอร์ชอ่ะเธอจะว่าไง”
“พูดแบบนี้มากี่ครั้งแล้วมิว ฉันก็ไม่เห็นว่าแกจะทำได้สักครั้งเลย”>พิกเล็ท-_-
“ฉันเห็นด้วยกับคำพูดของพิกเล็ทนะมิว เอาเป็นว่าถ้าแกมั่นใจเมื่อไหร่และทำได้จริงเมื่อไหร่แกค่อยมาพูดนะ=_=”
“ก็นั่นน่ะสิ ฉันล่ะอยากรู้จริงๆเลยว่าผู้หญิงที่ชอบไปบอกรักผู้ชายก่อนเนี้ยไปเอาความกล้ามาจากไหนกัน”
“ก็นะ”>น้ำขิง
“อยากรู้ไหมว่าพวกนั้นเอาความกล้ามาจากไหน...”พิกเล็ทหยุดพูดเพื่อถามฉัน ฉันจึงพยักหน้าอยากรู้ “เพราะความรักไง ความรักสามารถทำได้ทุกอย่างที่ทำให้เรามีความสุขไม่ว่าจะบอกออกไปแล้วผลมันจะออกมาเป็นยังไงแต่พวกนั้นก็ไม่เสียใจในสิ่งที่พวกเขาทำไป ยังดีกว่าที่ไม่ทำอะไรเพื่อความรักเลย”พิกเล็ทกล่าวอย่างจริงจัง
“โห o_O ”
“แสดงว่าเธอยังไม่ได้ชอบพอร์ชถึงขั้นนั้น เธอก็เลยไม่กล้าที่จะพูดความในใจออกมาหรือไม่ก็คงเป็นเพราะเธอกลัว...กลัวว่าจะไม่ได้เป็นแม้กระทั่งเพื่อนเหมือนฉันในตอนนี้ไง”ประโยคสุดท้ายมันช่างแผ่วเบานักแต่ก็พอที่พวกฉัน2คนจะได้ยินและสัมผัสมันได้ว่าพิกเล็ทก็ไม่ได้ต่างไปจากฉันเลย
“พิกเล็ท แสดงว่าคนอย่างเธอรู้จักความรักที่แท้จริง เธอถึงได้อินกับมันได้ขนาดนี้^^”เอิ่ม...น้ำขิง
“-___-!!”>ฉันและพิกเล็ท
ฉันอยากบอกแกว่ะน้ำขิง ว่าพิกเล็ทมันไม่ได้อินเว้ย...แต่มันพูดออกมาจากจิตใต้สำนึกและความรู้สึกที่อัดอั้นมานานแสนนานจนเป็นเวลานาน3ปีแค่นี้แกก็ยังดูไม่ออกอีกหรอเนี้ย เห้อ!! สมองเท่าเม็ดถั่ว
“นี่ๆพวกเธอ>o<”ปาร์ตี้วิ่งหอบมาอีกแล้ว ทุกครั้งปาร์ตี้จะเป็นคนบอกข่าวที่ไม่ว่าจะเป็นข่าวเกี่ยวกับใครเธอก็สามารถรู้ได้อย่างรวดเร็วและคราวนี้ก็เป็นอีกครั้งที่เธอคาบข่าวมาบอก
“มีอะไรอ่ะปาร์ตี้”>ฉัน
“คือว่าฉันเห็นพวกเดวิลกับซีเคร็ตโค้ดท้าต่อยกันที่หลังโรงเรียน”ห๊ะเดวิลกับซีเคร็ตโค้ดงั้นหรอ ไม่ได้การล่ะแล้วพอร์ชของฉันล่ะ (กล้ามากย่ะ)
ฉันไม่ฟังรายละเอียดต่อแต่ฉันเอาแต่วิ่งมุ่งหน้าไปยังหลังโรงเรียนเพื่อไปดูว่าพอร์ชได้อยู่ในเหตการณ์นั้นหรือเปล่า เอ๊ะ!! แล้วพวกนั้นจะต่อยกันเรื่องอะไรกันล่ะไม่ได้ๆเรื่องนี้จะเกิดขึ้นมาไม่ได้ พอร์ชฉันจะไปช่วยนายเอง
เพียงไม่กี่นาทีฉันก็วิ่งมาถึงหลังโรงเรียน แต่แล้วฉันก็ไม่เห็นว่าจะมีใครอยู่แถวนี้เลยแม้แต่คนเดียว จนกระทั่งปาร์ตี้ พิกเล็ทและน้ำขิงที่วิ่งตามฉันมาติดๆนั้นตะโกนขึ้นว่า
“นี่ฟังฉันก่อน...แฮ่กๆ...คือฉัน...”ปาร์ตี้บอกทั้งที่หอบแฮ่กๆอยู่
“ไหนล่ะไม่เห็นจะมีใครเลย(- - )( - -)(- - )( - -)”>ฉันถามพร้อมกับมองหา
“ฉันกำลังจะบอกเธอว่า พวกเขาไปที่ห้องปกครองแล้ว...แต่เธอก็ไม่ยอมฟังฉันให้จบแถมยังวิ่งออกมาอย่างกระทันหันแบบนี้อีก”
“อ้าว-0-”สรุปคือฉันใจร้อนว่างั้น (ใช่ที่สุด)
“ก็เธอไม่ยอมฟังปาร์ตี้ให้จบก่อนนี่- -^”>พิกเล็ท
ตกเย็นฉันมาหาพอร์ชที่ห้องซ้อมดนตรีของเขา ก็ฉันเป็นห่วงพอร์ชนี่นากลัวว่าเขาจะเจ็บตรงไหน นี่เขาจะสงสัยฉันหรือเปล่าเนี้ยที่ดูเป็นห่วงจนออกนอกหน้าแบบนี้ ฉันตัดสินใจเดินกลับหลังเพื่อที่จะเดินกลับแต่แล้วประตูห้องซ้อมก็ดันเปิดออกมาซะก่อน
“อ้าวมิว...มารอกลับบ้านพร้อมฉันหรอ^^”ฉันไม่สนใจคำพูดของเขาแต่ฉันพุ่งเข้าไปหาพอร์ชเพื่อมองหาจุดช้ำหรือร่องรอยแผลที่เกิดจากการต่อยตีกัน
“นายเจ็บตรงไหนหรือเปล่าo.o”
“เจ็บ...เจ็บอะไรมิว-__-?” นี่อย่าบอกนะว่าเขาปิดบังฉันไม่ให้ฉันรู้น่ะ แต่เอ๊ะ...ฉันพยายามมองหาแผลแล้วแต่ก็ไม่มีร่องรอยที่เกิดแผลแม้แต่แผลเดียวเลย
“ก็ฉันเห็นเขาพูดกันว่าวงซีเคร็ตโค้ดกับเดวิลต่อยกันที่หลังโรงเรียน เอ่อ...นายเป็นอะไรมากหรือเปล่า”
“ฮ่าๆๆ ไม่ได้ต่อยกันหรอกแค่ไปตกลงอะไรกันเฉยๆ^__^”งั้นก็แสดงว่าปาร์ตี้ได้ข่าวมาผิดน่ะสิ
“แล้วที่ว่าพวกนายไปที่ห้องปกครองล่ะ”
“อ๋อ...พวกฉันไปลงชื่อเข้าประกวดเวทีที่จะถึงน่ะ^^”
“ค่อยโล่งหน่อย”
“นี่...อย่าบอกนะว่าเธอเป็นห่วงฉันน่ะ^-^”
“ก็ใช่น่ะสิ...อุ๊บส์! O#O”อ๊ายนี่ฉันพูดอะไรออกไปเนี้ย
“ดีใจจังเธอเป็นห่วงฉันด้วย^///^”ห๊า นี่ฉันไม่ได้ตาฝาดใช่ไหมที่เขาเขินฉันน่ะ
“เอ่อ...กลับบ้านกันเถอะ^_^;”
“อื้ม...”
ระหว่างการเดินทางกลับบ้านนี้ฉันกับพอร์ชก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลยซึ่งมันผิดจากทุกวันที่เขาและฉันจะคุยกัยระหว่างการเดินทางกลับบ้าน วันนี้ไม่รู้ว่าฟ้าจงใจแกล้งฉันหรือเปล่าที่รถเมล์ไม่มีที่ให้นั่งเลยแถมคนเยอะจนทำให้ฉันกับพอร์ชต้องใกล้ชิดกันมากขึ้นอีก-///-เขินวุ้ย
เอี๊ยด!!! พลั๊ก!!! ตุ๊บ!!!
“อ๊าย...ขอโทษนะ^___^”ฉันกล่าวขอโทษพอร์ชเมื่ออยู่รถเมล์นี่ก็ดันเบรกเอี๊ยดจนหน้าฉันไปกระแทกเข้ากับอกที่กว้างน่าซบของพอร์ชอย่างจัง โอ้แม่เจ้าอกนายช่างกว้างน่าซบเสียจริง
“ไม่เป็นไร^___^”พอร์ชนายจะเอาแต่ยืนยิ้มแบบนี้ใช่ไหม นายไม่คิดที่จะชวนฉันคุยบ้างหรอรู้ไหมว่าฉันทำตัวไม่ถูกแล้วนะ
ติ๊ด!!!
ฉันกดกริ่งเมื่อป้ายข้างหน้าคือป้ายที่ฉันจะต้องลงแล้ว พอฉันลงมาจากรถปุ๊บฉันก็ถึงกับตกใจทันทีที่เห็นพอร์ชตามลงมาด้วย เอิ่ม-///-นายจะตามลงมาทำไมในเมื่ออีกป้ายถึงจะเป็นบ้านนาย
“เอ่อ...นายลงป้ายหน้าไม่ใช่หรอ^///^”พอร์ชเกาหัวแก้เขินก่อนจะตอบฉัน
“เอ่อ...คือ...ฉันลงผิดป้ายน่ะ”เขาลงผิดป้าย เขาลงผิดป้ายเขาไม่ได้ตามเธอลงมายัยมิว เลิกคิดมากสักทีได้ไหม-___-^^
“อ๋อ...แล้ว...แล้วนายจะไปยังไงล่ะ”
“ก็รอรถเมล์น่ะ”อีกป้ายเดียวเนี้ยนะ=_=
“งั้นเอาอย่างงี้ก็ได้นายไปบ้านฉันก่อน แล้วเดี๋ยวฉันเอาจักรยานไปส่งที่หมู่บ้านนายมันไม่ได้ไกลเท่าไหร่”
“อื้ม ขอบใจนะ^^”
“ขอฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บนึงนะเพราะว่าชุดนักเรียนขับไม่ถนัด...เอ่อ...นายนั่งรอที่โซฟาก่อนนะ^^”
“อ้าวมิว กลับบ้านเร็วจัง แล้วนั่นใครกันน่ะ”แม่ถามขึ้นเมื่อฉันกำลังจะเดินขึ้นบันไดบ้าน
“สวัสดีค่ะแม่ อ๋อพอร์ชเพื่อนมิวเองค่ะ^^”อิอิแอบเขินอ่ะ^///^อยู่ๆพอร์ชก็มาที่บ้านฉันนี่เขาเป็นผู้ชายคนแรกเลยนะที่มาที่บ้านฉันน่ะ
“สวัสดีครับคุณน้า^^”พอร์ชทักทายแม่ฉันอย่างสุภาพ
“จ่ะ ตามสบายเลยนะ”
ฉันใช้เวลาไม่นานก็แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแต่ก่อนลงไปข้างล่างฉันเดินไปส่องกระจกเพื่อตรวจว่ามีตรงไหนที่หน้าเกลียดหรือเปล่า ฉันสวมเสื้อยืดสีส้มรูปหมีพูห์กับกางเกงยีนส์ขาสามส่วนมาใส่หวังว่าคงไม่ดูหน้าเกลียดหรอกนะ พร้อมหรือยังมิว แน่นอนว่ามิวคนนี้พร้อมแล้วค่ะ
“ไปกันเถอะพอร์ช แม่เดี๋ยวมิวมานะมิวขอไปส่งเพื่อนก่อน^o^”ฉันตะโกนบอกแม่ที่อยู่ในครัว
“รีบกลับมานะลูก อย่าไปเถลไถลที่ไหนล่ะ”
“ค่ะแม่”
“มิว เดี๋ยวฉันปั่นเองก็ได้เธอนั่งซ้อนเถอะ”พอร์ชเอ่ยขึ้นขณะที่ฉันกำลังก้าวขาขึ้นบนจักรยาน
“เอางั้นก็ได้^^”
สุดท้ายพอร์ชก็เป็นคนปั่นจักรยานให้ฉันนั่ง แต่ระหว่างทางนั้นเราแทบจะไม่ได้พูดอะไรกันเลย นี่ก็คงเป็นครั้งแรกของฉันที่ควรเก็บไว้ในความทรงจำซินะ ว่าครั้งหนึ่งเคยนั่งซ้อนท้ายจักรยานโดนคนปั่นคือพอร์ชจะว่าไปแล้วฉันเริ่มรู้สึกได้เลยทีเดียวว่าพอร์ชอาจจะมีใจให้ฉันบ้างไม่มากก็น้อย
“เอ่อ...มิวเธอเคยรู้สึกใจเต้นแรงกับใครไหม”เอ๊ะ...ทำไมอยู่ๆพอร์ชถามเรื่องนี้ขึ้นมาล่ะ
“ก็...เคยมีนะ”แล้วตอนนี้ก็เป็นอยู่ด้วย เต้นแรงเพราะใครน่ะหรอ...เพราะนายไงพอร์ชนายมีผลต่ออัตราการเต้นของชีพจรหัวใจฉัน
“ฉันรู้สึกว่าฉันใจเต้นให้กับผู้หญิงคนหนึ่งนะ”ว่าไงนะ พอร์ชมีคนที่ชอบแล้วหรอT^T
“อ๋อ ใครหรอบอกฉันได้หรือเปล่าแต่ถ้าเกิดนายไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะ^^”ฉันฝืนยิ้ม แต่นายรู้ไหมว่าในใจของฉันมันกำลังร้องไห้ฉั นเจ็บ พอร์ชถ้านายไม่ได้ชอบฉันนายจะมาทำแบบนี้กับฉันทำไมรู้ไหมว่ายิ่งทำแบบนี้ยิ่งเหมือนกับให้ความหวังฉันเพิ่มขึ้นทุกวันๆ
“ฉันคิดว่าไม่นานหรอกเธอก็จะรู้เอง”
“วงซีเคร็ตนี่เก็บความลับเรื่องผู้หญิงกันเก่งจริงๆเลยเนอะ^_^”อยากรู้จังใครจะเป็นผู้หญิงที่โชคดีคนนั้น
“แน่นอน ถ้าเกิดเธอรักใครมากๆเธอก็ต้องอยากปกป้องและดูแลเขาเป็นธรรมดา”ฉันดีใจแทนผู้หญิงคนนั้นจังเลย
“ผู้หญิงคนนั้นโชคดีจังเลยเนอะ^___^”
หลังจากที่พอร์ชขับไปถึงบ้านเขาก็เอาแต่บอกให้ฉันเข้าไปทานอะไรก่อนแต่ฉันก็ไม่เข้าไป เพราะอะไรน่ะหรอ เพราะตอนนี้ฉันยังไม่อยากเจอหน้าเขาเลยในเมื่อคนที่เขาใจเต้นแรงไม่ใช่ฉันแล้วฉันจะอยู่ให้เขาให้ความหวังฉันอีกทำไมฉันไม่อยากทำร้ายตัวเอง ฉันขอตัวกลับบ้านก่อนโดยที่ใช้ข้ออ้างกับพอร์ชว่าปวดหัว แต่พอฉันพูดแบบนั้นเขาก็ยังแสดงความเป็นห่วงมาให้ฉันอีก ถ้านายยังเป็นอยู่แบบนี้ฉันจะตัดใจจากนายได้ยังไงล่ะ
วันนี้เป็นวันเสาร์ ฉันจึงใช้เวลาหมกตัวอยู่แต่ในห้องนอนเกือบทั้งวัน นั่งดูซีรีย์เกาหลีจนตาแฉะเพื่อจะได้ลืมๆเรื่องทั้งหมดเกี่ยวกันพอร์ช แล้วเรื่องนี้ก็ไม่พ้นเพื่อนฉันเพราะว่าเมื่อคืนฉันได้โทรไปร้องห่มร้องไห้กับยัยพิกเล็ทและยัยน้ำขิงว่าพอร์ชมีคนที่ชอบแล้วส่วนเพื่อนฉันทั้งสองคนก็ให้คำปรึกษาฉันแค่ว่า ‘ทำใจเหอะแก ฉันรู้ว่ามันยากแต่ก็ยังดีกว่าถลำลึกมากไปกว่านี้’ ใช่ฉันควรตัดใจจากพอร์ช เพราะรู้ตัวเองดีไงว่าคนที่เขาเลือกไม่ใช่ฉัน
~ ♫~ ~ ♪~
“ฮัลโหล”ฉันรับโทรศัพท์โดยที่ไม่ได้ดูว่าเป็นเบอร์ใคร
(นี่แกยังไม่หายเฮิร์ทอีกหรอ) เสียงแบบนี้มีแค่ยัยพิกเล็ทคนเดียวแหละ
“ก็ฉันทำใจไม่ได้นี่หว่า ขนาดแกยังตัดใจจากปอร์เช่ไม่ได้เลย-_-”
(เอาเหอะแก...ออกไปเดินเล่นบ้างนะไม่ใช่หมกอยู่แต่ในห้องแล้วดูซีรีย์เกาหลีเพื่อให้ลืม...เพราะว่าไม่มีทางที่ไอ้ซีรีย์แกจะทำให้ลืมได้)
“รู้ได้ไงอ่ะ-___-”พิกเล็ทแกติดเครื่องบันทึกความเคลื่อนไหวฉันหรือเปล่าเนี้ย
(นี่ฉันเป็นเพื่อนแกนะ ฉันรู้ว่าแกคิดจะทำอะไรเพราะฉะนั้นถ้ามีอะไรห้ามปิดบังฉันเด็ดขาดเข้าใจไหม)
“รู้แล้วน่ะ”
ติ๊ด!!
ฉันกดตัดสายทันทีจากนั้นก็โยนโทรศัพท์ไว้ข้างๆตัวอย่างเพลียๆ ฉันเข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมพวกที่อกหักมันถึงได้ร้องไห้ฟูมฟายกันนักตอนแรกฉันก็ไม่เข้าใจคนพวกนั้นหรอกนะแถมยังไปตำหนิเขาอีกว่าเพ้อเจ้อ เสียใจจนเกินเหตุ แต่พอเจอกับตัวเองฉันก็เข้าใจทุกอย่างเลยทีเดียว
“มิว นั่นลูกจะหมกตัวอยู่ในห้องอีกนานไหม”
“แม่มิวกำลังเฮิร์ท แม่ไม่เข้าใจมิว-__-*”
“เฮ้อ วัยรุ่นสมัยนี้เฮิร์ททีก็เอาแต่อยู่คนเดียว”แม่ถอนหายใจอย่างเอือมระอาในพฤติกรรมของฉัน
“ปล่อยลูกเถอะคุณ เดี๋ยวเจอคนใหม่ก็ลั้ลลาเหมือนเดิม”พ่อบอกกับแม่
“เฮิร์ทเสร็จแล้วก็ไปส่องกระจกดูหน้าตัวเองด้วยนะมิว แม่เห็นแล้วจิตหลุดหมด”
“แม่อ่ะ...T^T”นี่ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ ไม่ได้การล่ะ ฉันรีบลุกขึ้นไปส่องกระจก โอ๊ยอยากจะกรีดร้องให้โลกได้รู้ นี่ฉันจริงๆหรอเนี้ยทำไมถึงได้โทรมขนาดนี้ห๊ะ
“มิว...เพื่อนมาหา”เสียงพ่อตะโกนบอกฉันจากด้านล่าง ใครมาเนี้ยเอ๊ะหรือว่าจะเป็นพิกเล็ท
“ใครมาหามิวคะพ่อ^^”
“ก็ดูเอาเองสิเขารออยู่ที่สวนหลังบ้านน่ะ”ก็ดีเหมือนกันฉันจะได้ไม่ต้องนั่งเหงาอยู่แต่ในบ้านแบบนี้
“มิว^^”
“พอร์ช...”รอยยิ้มที่เปื้อนอยู่บนใบหน้าของฉันเจือลงไปทันทีเมื่อเห็นพอร์ช ไม่ใช่พิกเล็ทอย่างที่ฉันคิดไว้ตั้งแต่ตอนแรก
“รบกวนอะไรเธอหรือเปล่า^___^”
“ไม่หรอก”แต่นายจะมาทำไมเนี้ย ฉันกำลังจะเดินจากนายเพื่อให้นายได้มีความสุขกับผู้หญิงที่นายชอบแต่นี่อะไรนายกลับเป็นฝ่ายเข้ามาหาฉันเพื่ออะไรพอร์ช -_-?
“จะเป็นไรไหมถ้าเกิดฉันจะชวนเธอไปซื้อของเป็นเพื่อนฉันหน่อย^^”
“เอ่อ...”ฉันอยากจะปฏิเสธเขาแต่เมื่อเห็นเขายิ้มรอคำตอบฉันก็ปฏิเสธเขาไม่ได้เลย “...ได้สิ”
ร้านกิ๊ฟช็อป...
“ผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบอะไรหรอ”พอร์ชหันมาถามฉันระหว่างที่มองแหวนคู่รัก ฉันพอจะรู้แล้วว่าของสำคัญของพอร์ชน่ะคืออะไร จะลากฉันมาให้ต้องเจ็บทำไมเนี้ยพอร์ช
“ฉันคิดว่าน่าจะเป็นตุ๊กตานะ ถ้านายจะซื้อของสำคัญให้ใครสักคนความจริงไม่จำเป็นต้องเป็นสิ่งของหรอกแค่ความรู้สึกที่นายมีให้ใครคนนั้นฉันว่าก็พอแล้วนะ^__^”นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่ฉันฝืนยิ้มให้เขา
“ความรู้สึกเป็นประเด็นแรกแต่ของกำนัลเป็นประเด็นรองนะ^^”เอาเป็นว่านายให้อะไรใครมันก็ไม่ได้เกี่ยวกับฉันก็แล้วกัน
“แล้วนายจะมาบอกฉันทำไมเนี้ย-_-”ฉันพูดทิ้งไว้แค่นั้นก่อนที่จะเดินออกมาจากร้านกิ๊ฟช็อปนั่น ซึ่งพอร์ชก็งงเหมือนกันว่าฉันเป็นอะไร
momodji เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 มี.ค. 2557, 02:12:47 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 3 มี.ค. 2557, 22:28:55 น.
จำนวนการเข้าชม : 1087
| << ตอนที่3 | ตอนที่6 >> |