love secret ไม่ใช่ความลับแต่เป็นความรัก
จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อมิวนิคตามหาเจ้าของ Short note ที่ส่งมาให้ทุกวันโดยที่ไม่เคยรุ้ตัวตนที่แท้จริงของเขามาก่อนเลย แต่ในใจเธอก็แอบหวังว่าเจ้าของShort noteนั้นจะเป็นคนเดียวกับชายที่เขาแอบชอบเรื่องราววุ่นๆเริ่มเกิดขึ้นเมื่อ มิวนิควานให้สายลับสืบว่าใครเป็นเจ้าของกันแน่
Tags: love secret ไม่ใช่ความลับแต่เป็นความรัก
ตอน: ตอนที่3
คาบเช้าอันแสนหน้าเบื่อบัดนี้ก็ได้ผ่านไปได้ด้วยดีแล้ว ยิ่งคาบแรกยิ่งเป็นคาบเรียนที่นักเรียนทุกคนเบื่อสุดๆเลย ก็ดูอาจารย์สิ แกทั้งขี้บ่น แถมเวลาใครทำอะไรสายตาแกจะไวและโฟกัสมาที่บุคคลนั้นทันทีและนี่แหละถึงทำให้นักเรียนห้องฉันเบื่อวิชานี้เป็นที่สุดเพราะความรู้ทันของอาจารย์นั่นเอง
“เวลานึกถึงเธอทีไร โลกทั้งใบมักน่าอยู่สำหรับฉัน”ฉันบรรจงอ่านข้อความบนการ์ดก่อนที่จะยัดมันไว้ในกระเป๋า
“มิวแกลองเขียนการ์ดสักใบส่งกลับไปสิ”>น้ำขิงออกความคิดเห็น
“แกจะบ้าหรอ ขนาดคนส่งมาให้ฉัน...ฉันเองยังไม่รู้เลยว่าเขาเป็นใครแล้วถ้าเกิดว่าฉันเขียนส่งไปฉันจะไปส่งที่ใคร”
“โตแต่ตัวสมองเท่าเม็ดถั่วจริงๆเลยนะยัยมิว”น้ำขิงเธอจะย้ำในความโง่ของฉันทำไมเนี้ย
“T.T”>ฉัน
“เห็นไอ้หัวหน้าห้องม้ะ...นายนั่นน่ะรับหน้าที่เอาการ์ดมาให้แกทุกวันเพราะฉะนั้นแกก็ส่งกลับโดยฝากไอ้หัวหน้าดิ-_-”
“น้ำขิง...อยู่กันมาตั้งนานฉันเพิ่งเห็นความฉลาดของแกก็ตอนนี้แหละ^^”
“แสดงว่าตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมาแกไม่เห็นความฉลาดของฉันเลยหรอ”
“แล้วฉันควรเขียนไปว่าอะไรล่ะ”สุดท้ายก็ตัดสินใจเขียนข้อความลงบนกระดาษแผ่นเล็ก
‘ฉันอยากรู้ว่านายเป็นใคร’และกระดาษโน้ตก็ถูกส่งไปยังหัวหน้าห้องของฉัน
“ฝากด้วยนะเตอร์”เอ๊ะจะว่าไปถ้าเตอร์รับกระดาษนั่นทุกวันเขาก็ต้องรู้สิว่าคนที่ส่งมาเป็นใคร
“โอเค”^^
“เตอร์ นายพอจะรู้ไหมว่าใครเป็นคนส่งช็อตโน้ตมาให้ฉัน”
“นายนั่นไม่ได้มาส่งเองหรอก เพราะคนที่ฉันรับช็อตโน็ตจากเขา...เขาบอกว่ามีคนส่งมาอีกที”เวร แล้วคราวนี้ฉันจะรู้ได้ยังไงเนี้ยแถมช่วงนี้ซันก็ไม่ว่างสืบให้ฉันอีกด้วย ฉันอยากรู้จะแย่อยู่แล้วเนี้ย
ฉันล่ะไม่เข้าใจจริงๆเลยในเมื่อชอบฉันทำไมไม่แสดงตัวให้ฉันเห็นล่ะ ทำแบบนี้ไปทำไมชอบก็บอกกันตรงๆ หรือว่านายคนนั้นจะกลัวฉันปฏิเสธความรักของเขานะตอนนี้ฉันรู้แค่ว่านายนั่นอยู่วงดนตรีวงหนึ่ง แต่ว่าในโรงเรียนนี้มีตั้งหลายวงฉันจะไปรู้ได้ยังไงกันเนี้ย
~~ซ่าส์~~
โอ๊ยทำไมต้องมาตกตอนนี้ด้วยเนี้ย แล้วอย่างงี้ฉันจะกลับบ้านยังไงล่ะ เอาเป็นว่ารอฝนซาก่อนก็แล้วกัน คิดได้ดังนั้นฉันก็ไปนั่งรอให้ฝนหยุดตกในหั้องเรียน ท่ามกลางฝนตกทำให้ฉันรู้สึกหนาวขึ้นมาจับใจ แถมเพื่อนๆก็กลับบ้านกันไปหมดแล้วด้วย ฉันจึงตัดสินใจนั่งหลบฝนในห้องเรียนเพียงลำพัง
“เอพริล ฟังนาเดียก่อนสิ”เสียงคนสองคนสนทนากันดังแว่วๆ ท่ามกลางสายฝนที่ตกกระหน่ำไม่มีท่าทีว่าจะหยุดลง
“ฉันไม่อยากฟังอะไรจากปากเธออีกแล้วนาเดีย เรื่องแค่นี้ยังทำไม่ได้งั้นต่อไปก็ไม่ต้องมาคุยกับฉันอีก”ฝ่ายชายตอบกลับไปอย่างอารมณ์เสีย
ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะยุ่งเรื่องของชาวบ้านเลยนะ แต่บังเอิญว่าข่าวดันมาเข้าหูฉันเองฉันจึงแทรกตัวเข้าไปใต้โต๊ะครูเพราะรู้สึกว่าสองคนนั้นเริ่มเดินเข้ามาใกล้จุดที่ฉันอยู่เรื่อยๆทำให้ฉันต้องหาที่หลบทันที
“ไม่ได้นะ เอพริลจะทำแบบนี้กับนาเดียไม่ได้นะเอพริลก็รู้ว่านาเดียรักเอพริลแค่ไหน”ห๊ะ!! อะไรกันน่ะ ทำไมคนที่นาเดียรักเป็นเอพริลไปได้ล่ะ นาเดียเป็นแฟนของซันไม่ใช่หรอ ฉันชักจะอยากรู้มากกว่านี้ซะแล้วสิ
“ถ้าอย่างนั้นก็รีบทำให้วงมันล่มสิ ทำให้มันพินาถไปทั้งวงและขึ้นเวทีที่จะถึงไม่ได้”ทำไมเขาถึงต้องทำแบบนี้ด้วยนะ หรืออาจจะเป็นเพราะว่าวงซีเคร็ตโค้ดเป็นวงอันดับหนึ่งของโรงเรียนซึ่งวงเขาเป็นรองเลยอยากขึ้นมาแทนที่ ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ
“ถ้ามันเป็นความต้องการของเอพริล นาเดียก็จะทำ”
“งั้นก็ดี”เอพริลเดินเข้ามาใกล้ๆนาเดียก่อนที่จะมอบจุมพิตให้เธอเป็นรางวัล จากนั้นก็เดินผ่านหน้าเธอไปทันที
ตอนนี้ฝนก็ได้หยุดตกแล้ว ฉันจึงเดินออกมาจากห้องเรียนอันแสนว่างเปล่านั้นมาหยุดอยู่ที่ป้ายรถเมล์ ฉันควรจะเอาเรื่องนี้ไปบอกซันดีไหมว่าเขากำลังจะโดนแฟนตัวเองหักหลังน่ะ แต่จะว่าไปมันก็ไม่ใช่เรื่องของฉันเลยนะ ช่างมันเถอะฉันไม่ใช่คนดีขนาดนั้นถึงฉันจะบอกเขาไปเขาจะเชื่อฉันหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ ดูเหมือนว่าซันจะรักนาเดียซะด้วยงานนี้ไม่เชื่อฉันง่ายๆหรอก
“กลับบ้านคนเดียวหรอ”คำพูดเรียบนิ่งของใครบางคนฉุดให้สายตาฉันหันไปมอง
“ซันO.O”
“ตกใจขนาดนั้นเลย-_-!”
“นายเพิ่งเลิกเรียนหรอ”ฉันพยายามหาเรื่องคุย
“เลิกตั้งนานแล้วแต่ฉันเพิ่งซ้อมดนตรีเสร็จน่ะ^^”
“อ๋อ...”
“ช่วงนี้ฉันใกล้จะขึ้นแสดง ฉันขอพักการสืบก่อนนะ”
“อื้ม”บอกหรือไม่บอกดีมิว เธอควรจะบอกเขาดีไหม
“หลังจากจบงานเมื่อไหร่ ฉันจะรีบสืบให้ก็แล้วกัน”
“ซัน!!” นี่ไม่ใช่เสียงของฉันแต่เป็นเสียงใสๆของนาเดียต่างหาก ฉันและซันหันไปมองพร้อมๆกัน
“เอ่อ...งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะรถมาแล้ว”ฉันไม่รอคำตอบของคนตรงหน้าแต่กลับเดินขึ้นไปบนรถเมล์ตามที่พูด
มันไม่ใช่เรื่องของฉัน จะมาคิดมากทำไมเนี้ยเขาจะเป็นยังไงก็เรื่องของเขา แต่ถ้าวงซีเคร็ตโค้ดขึ้นแสดงไม่ได้แล้ว พอร์ชของฉันล่ะ การเล่นดนตรีคือความฝันของเขาเลยนะ ทำไมพอร์ชจะต้องมาเดือดร้อนเพราะคนในวงแค่คนเดียวด้วยเนี้ย
“มิว!!”ระหว่างที่ฉันมองหาที่นั่งไปคิดไปอยู่นั้น พอร์ชที่นั่งอยู่ก่อนแล้วก็เรียกฉันจนคนบนรถหันมาสนใจฉันเป็นตาเดียวเลย ทำไมเวลาฉันนึกถึงใครเขาคนนั้นต้องมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าด้วยนะ
“อ้าว...พอร์ช^///^”
“มานั่งด้วยกันสิ”พอร์ชใช้มือข้างหนึ่งตบที่นั่งข้างๆเขาเบาๆ ดูเหมือนว่าคุณป้าที่กำลังหาที่นั่งจะมองมาตรงนั้นซะด้วย ไม่ได้การล่ะฉันรีบวิ่งไปนั่งก่อนที่คุณป้าคนนั้นจะเดินมาถึงจนคุณป้าคนนั้นมองหน้าฉันอย่างเคืองๆ ต้องขอโทษด้วยนะคะคุณป้าข้างๆพอร์ชสำหรับหนูคนเดียวค่ะ^^!!
“พอร์ช...เห็นซันบอกว่าจะมีการประกวดดนตรีในเร็วๆนี้ใช่ไหม^^”
“ใช่แล้ว...อีกประมาณ2อาทิตย์น่ะ^^”
“แล้วถ้าเกิดอะไรขึ้นกับวงนายล่ะ...นายจะเสียใจไหม”ฉันพยายามพูดอ้อมๆเพื่อให้พอร์ชระวังตัวเผื่อว่าจะแก้ไขสถานการณ์ได้บ้าง
“เธอหมายความว่ายังไง ฉันไม่เข้าใจ-_-?”
“อ๋อ เปล่าหรอก^_^” ฉันยิ้มแหยๆ
“ดนตรีแทบจะเป็นชีวิตของฉัน ถ้าไม่มีมันฉันก็คงอยู่ไม่ได้”ได้ยินคำพูดของพอร์ชแบบนี้แล้วฉันก็ยิ่งอดเป็นห่วงไม่ได้ ซันฉันจะพูดกับนายยังไงดีว่าแฟนนายกำลังจะหักหลังนาย
“นายดูชอบดนตรีมากเลยเนอะ^_^”
“ฉันไม่ได้ชอบ แต่ฉันรักเลยต่างหาก^_^”พอร์ชพูดประโยคนั้นและหันหน้ามามองฉัน
“^///^”เขินอ่ะ (เขารักดนตรีไม่ใช่เธอ)
“แล้วบ้านเธออยู่ไหนล่ะ^_^”พอร์ชถามฉันพร้อมกับยิ้มกว้างจนเห็นเหล็กดัดฟันสีแดง
“ป้ายข้างหน้าน่ะ”ฉันพูดก่อนจะเตรียมตัวลง
“ใกล้บ้านฉันเลย ฉันลงป้ายถัดจากเธอ^^”นายอย่ายิ้มได้ไหม รู้หรือเปล่าว่านายมีอำนาจควบคุมอัตราการเต้นของหัวใจฉันน่ะ เสียการทรงตัวพอดี
“^_^;”
หลังจากกลับมาถึงบ้านฉันก็เอาแต่นั่งคิด นอนคิด เดินคิด อยู่หลายตลบว่าจะทำยังไงให้แผนของนาเดียพังและทำยังไงให้ซีเคร็ตโค้ดไม่ล่ม ดนตรีคือชีวิตของพอร์ชเชียวนะ ถ้าเกิดวงล่มหรือมีปัญหาก่อนวันขึ้นงาน พอร์ชต้องเสียใจมากแน่ๆเพื่อพอร์ชฉันจะต้องหาทางช่วยเขาให้ได้
“มิว ไปซื้อของให้แม่หน่อยสิ”
“พรุ่งนี้ไม่ได้หรอคะแม่”ฉันบอกแม่ขณะที่มองไปยังนาฬิกาซึ่งบอกว่าตอนนี้เกือบจะสองทุ่มแล้ว
“ไม่ได้ แม่ต้องใช้แล้ว”
“โอเคค่ะแม่-_-”ฉันรับบัตรเครดิตพร้อมกับกระดาษรายการสินค้าที่แม่ยื่นให้ฉัน
“แม่อนุญาตให้ขึ้นแท็กซี่ได้วันนี้^^”
“เวลานึกถึงเธอทีไร โลกทั้งใบมักน่าอยู่สำหรับฉัน”ฉันบรรจงอ่านข้อความบนการ์ดก่อนที่จะยัดมันไว้ในกระเป๋า
“มิวแกลองเขียนการ์ดสักใบส่งกลับไปสิ”>น้ำขิงออกความคิดเห็น
“แกจะบ้าหรอ ขนาดคนส่งมาให้ฉัน...ฉันเองยังไม่รู้เลยว่าเขาเป็นใครแล้วถ้าเกิดว่าฉันเขียนส่งไปฉันจะไปส่งที่ใคร”
“โตแต่ตัวสมองเท่าเม็ดถั่วจริงๆเลยนะยัยมิว”น้ำขิงเธอจะย้ำในความโง่ของฉันทำไมเนี้ย
“T.T”>ฉัน
“เห็นไอ้หัวหน้าห้องม้ะ...นายนั่นน่ะรับหน้าที่เอาการ์ดมาให้แกทุกวันเพราะฉะนั้นแกก็ส่งกลับโดยฝากไอ้หัวหน้าดิ-_-”
“น้ำขิง...อยู่กันมาตั้งนานฉันเพิ่งเห็นความฉลาดของแกก็ตอนนี้แหละ^^”
“แสดงว่าตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมาแกไม่เห็นความฉลาดของฉันเลยหรอ”
“แล้วฉันควรเขียนไปว่าอะไรล่ะ”สุดท้ายก็ตัดสินใจเขียนข้อความลงบนกระดาษแผ่นเล็ก
‘ฉันอยากรู้ว่านายเป็นใคร’และกระดาษโน้ตก็ถูกส่งไปยังหัวหน้าห้องของฉัน
“ฝากด้วยนะเตอร์”เอ๊ะจะว่าไปถ้าเตอร์รับกระดาษนั่นทุกวันเขาก็ต้องรู้สิว่าคนที่ส่งมาเป็นใคร
“โอเค”^^
“เตอร์ นายพอจะรู้ไหมว่าใครเป็นคนส่งช็อตโน้ตมาให้ฉัน”
“นายนั่นไม่ได้มาส่งเองหรอก เพราะคนที่ฉันรับช็อตโน็ตจากเขา...เขาบอกว่ามีคนส่งมาอีกที”เวร แล้วคราวนี้ฉันจะรู้ได้ยังไงเนี้ยแถมช่วงนี้ซันก็ไม่ว่างสืบให้ฉันอีกด้วย ฉันอยากรู้จะแย่อยู่แล้วเนี้ย
ฉันล่ะไม่เข้าใจจริงๆเลยในเมื่อชอบฉันทำไมไม่แสดงตัวให้ฉันเห็นล่ะ ทำแบบนี้ไปทำไมชอบก็บอกกันตรงๆ หรือว่านายคนนั้นจะกลัวฉันปฏิเสธความรักของเขานะตอนนี้ฉันรู้แค่ว่านายนั่นอยู่วงดนตรีวงหนึ่ง แต่ว่าในโรงเรียนนี้มีตั้งหลายวงฉันจะไปรู้ได้ยังไงกันเนี้ย
~~ซ่าส์~~
โอ๊ยทำไมต้องมาตกตอนนี้ด้วยเนี้ย แล้วอย่างงี้ฉันจะกลับบ้านยังไงล่ะ เอาเป็นว่ารอฝนซาก่อนก็แล้วกัน คิดได้ดังนั้นฉันก็ไปนั่งรอให้ฝนหยุดตกในหั้องเรียน ท่ามกลางฝนตกทำให้ฉันรู้สึกหนาวขึ้นมาจับใจ แถมเพื่อนๆก็กลับบ้านกันไปหมดแล้วด้วย ฉันจึงตัดสินใจนั่งหลบฝนในห้องเรียนเพียงลำพัง
“เอพริล ฟังนาเดียก่อนสิ”เสียงคนสองคนสนทนากันดังแว่วๆ ท่ามกลางสายฝนที่ตกกระหน่ำไม่มีท่าทีว่าจะหยุดลง
“ฉันไม่อยากฟังอะไรจากปากเธออีกแล้วนาเดีย เรื่องแค่นี้ยังทำไม่ได้งั้นต่อไปก็ไม่ต้องมาคุยกับฉันอีก”ฝ่ายชายตอบกลับไปอย่างอารมณ์เสีย
ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะยุ่งเรื่องของชาวบ้านเลยนะ แต่บังเอิญว่าข่าวดันมาเข้าหูฉันเองฉันจึงแทรกตัวเข้าไปใต้โต๊ะครูเพราะรู้สึกว่าสองคนนั้นเริ่มเดินเข้ามาใกล้จุดที่ฉันอยู่เรื่อยๆทำให้ฉันต้องหาที่หลบทันที
“ไม่ได้นะ เอพริลจะทำแบบนี้กับนาเดียไม่ได้นะเอพริลก็รู้ว่านาเดียรักเอพริลแค่ไหน”ห๊ะ!! อะไรกันน่ะ ทำไมคนที่นาเดียรักเป็นเอพริลไปได้ล่ะ นาเดียเป็นแฟนของซันไม่ใช่หรอ ฉันชักจะอยากรู้มากกว่านี้ซะแล้วสิ
“ถ้าอย่างนั้นก็รีบทำให้วงมันล่มสิ ทำให้มันพินาถไปทั้งวงและขึ้นเวทีที่จะถึงไม่ได้”ทำไมเขาถึงต้องทำแบบนี้ด้วยนะ หรืออาจจะเป็นเพราะว่าวงซีเคร็ตโค้ดเป็นวงอันดับหนึ่งของโรงเรียนซึ่งวงเขาเป็นรองเลยอยากขึ้นมาแทนที่ ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ
“ถ้ามันเป็นความต้องการของเอพริล นาเดียก็จะทำ”
“งั้นก็ดี”เอพริลเดินเข้ามาใกล้ๆนาเดียก่อนที่จะมอบจุมพิตให้เธอเป็นรางวัล จากนั้นก็เดินผ่านหน้าเธอไปทันที
ตอนนี้ฝนก็ได้หยุดตกแล้ว ฉันจึงเดินออกมาจากห้องเรียนอันแสนว่างเปล่านั้นมาหยุดอยู่ที่ป้ายรถเมล์ ฉันควรจะเอาเรื่องนี้ไปบอกซันดีไหมว่าเขากำลังจะโดนแฟนตัวเองหักหลังน่ะ แต่จะว่าไปมันก็ไม่ใช่เรื่องของฉันเลยนะ ช่างมันเถอะฉันไม่ใช่คนดีขนาดนั้นถึงฉันจะบอกเขาไปเขาจะเชื่อฉันหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ ดูเหมือนว่าซันจะรักนาเดียซะด้วยงานนี้ไม่เชื่อฉันง่ายๆหรอก
“กลับบ้านคนเดียวหรอ”คำพูดเรียบนิ่งของใครบางคนฉุดให้สายตาฉันหันไปมอง
“ซันO.O”
“ตกใจขนาดนั้นเลย-_-!”
“นายเพิ่งเลิกเรียนหรอ”ฉันพยายามหาเรื่องคุย
“เลิกตั้งนานแล้วแต่ฉันเพิ่งซ้อมดนตรีเสร็จน่ะ^^”
“อ๋อ...”
“ช่วงนี้ฉันใกล้จะขึ้นแสดง ฉันขอพักการสืบก่อนนะ”
“อื้ม”บอกหรือไม่บอกดีมิว เธอควรจะบอกเขาดีไหม
“หลังจากจบงานเมื่อไหร่ ฉันจะรีบสืบให้ก็แล้วกัน”
“ซัน!!” นี่ไม่ใช่เสียงของฉันแต่เป็นเสียงใสๆของนาเดียต่างหาก ฉันและซันหันไปมองพร้อมๆกัน
“เอ่อ...งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะรถมาแล้ว”ฉันไม่รอคำตอบของคนตรงหน้าแต่กลับเดินขึ้นไปบนรถเมล์ตามที่พูด
มันไม่ใช่เรื่องของฉัน จะมาคิดมากทำไมเนี้ยเขาจะเป็นยังไงก็เรื่องของเขา แต่ถ้าวงซีเคร็ตโค้ดขึ้นแสดงไม่ได้แล้ว พอร์ชของฉันล่ะ การเล่นดนตรีคือความฝันของเขาเลยนะ ทำไมพอร์ชจะต้องมาเดือดร้อนเพราะคนในวงแค่คนเดียวด้วยเนี้ย
“มิว!!”ระหว่างที่ฉันมองหาที่นั่งไปคิดไปอยู่นั้น พอร์ชที่นั่งอยู่ก่อนแล้วก็เรียกฉันจนคนบนรถหันมาสนใจฉันเป็นตาเดียวเลย ทำไมเวลาฉันนึกถึงใครเขาคนนั้นต้องมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าด้วยนะ
“อ้าว...พอร์ช^///^”
“มานั่งด้วยกันสิ”พอร์ชใช้มือข้างหนึ่งตบที่นั่งข้างๆเขาเบาๆ ดูเหมือนว่าคุณป้าที่กำลังหาที่นั่งจะมองมาตรงนั้นซะด้วย ไม่ได้การล่ะฉันรีบวิ่งไปนั่งก่อนที่คุณป้าคนนั้นจะเดินมาถึงจนคุณป้าคนนั้นมองหน้าฉันอย่างเคืองๆ ต้องขอโทษด้วยนะคะคุณป้าข้างๆพอร์ชสำหรับหนูคนเดียวค่ะ^^!!
“พอร์ช...เห็นซันบอกว่าจะมีการประกวดดนตรีในเร็วๆนี้ใช่ไหม^^”
“ใช่แล้ว...อีกประมาณ2อาทิตย์น่ะ^^”
“แล้วถ้าเกิดอะไรขึ้นกับวงนายล่ะ...นายจะเสียใจไหม”ฉันพยายามพูดอ้อมๆเพื่อให้พอร์ชระวังตัวเผื่อว่าจะแก้ไขสถานการณ์ได้บ้าง
“เธอหมายความว่ายังไง ฉันไม่เข้าใจ-_-?”
“อ๋อ เปล่าหรอก^_^” ฉันยิ้มแหยๆ
“ดนตรีแทบจะเป็นชีวิตของฉัน ถ้าไม่มีมันฉันก็คงอยู่ไม่ได้”ได้ยินคำพูดของพอร์ชแบบนี้แล้วฉันก็ยิ่งอดเป็นห่วงไม่ได้ ซันฉันจะพูดกับนายยังไงดีว่าแฟนนายกำลังจะหักหลังนาย
“นายดูชอบดนตรีมากเลยเนอะ^_^”
“ฉันไม่ได้ชอบ แต่ฉันรักเลยต่างหาก^_^”พอร์ชพูดประโยคนั้นและหันหน้ามามองฉัน
“^///^”เขินอ่ะ (เขารักดนตรีไม่ใช่เธอ)
“แล้วบ้านเธออยู่ไหนล่ะ^_^”พอร์ชถามฉันพร้อมกับยิ้มกว้างจนเห็นเหล็กดัดฟันสีแดง
“ป้ายข้างหน้าน่ะ”ฉันพูดก่อนจะเตรียมตัวลง
“ใกล้บ้านฉันเลย ฉันลงป้ายถัดจากเธอ^^”นายอย่ายิ้มได้ไหม รู้หรือเปล่าว่านายมีอำนาจควบคุมอัตราการเต้นของหัวใจฉันน่ะ เสียการทรงตัวพอดี
“^_^;”
หลังจากกลับมาถึงบ้านฉันก็เอาแต่นั่งคิด นอนคิด เดินคิด อยู่หลายตลบว่าจะทำยังไงให้แผนของนาเดียพังและทำยังไงให้ซีเคร็ตโค้ดไม่ล่ม ดนตรีคือชีวิตของพอร์ชเชียวนะ ถ้าเกิดวงล่มหรือมีปัญหาก่อนวันขึ้นงาน พอร์ชต้องเสียใจมากแน่ๆเพื่อพอร์ชฉันจะต้องหาทางช่วยเขาให้ได้
“มิว ไปซื้อของให้แม่หน่อยสิ”
“พรุ่งนี้ไม่ได้หรอคะแม่”ฉันบอกแม่ขณะที่มองไปยังนาฬิกาซึ่งบอกว่าตอนนี้เกือบจะสองทุ่มแล้ว
“ไม่ได้ แม่ต้องใช้แล้ว”
“โอเคค่ะแม่-_-”ฉันรับบัตรเครดิตพร้อมกับกระดาษรายการสินค้าที่แม่ยื่นให้ฉัน
“แม่อนุญาตให้ขึ้นแท็กซี่ได้วันนี้^^”
momodji เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 มี.ค. 2557, 00:43:28 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 3 มี.ค. 2557, 21:46:47 น.
จำนวนการเข้าชม : 1264
| << ตอนที่2 | ตอนที่4-5 >> |
รรวโรจน์ 1 มี.ค. 2557, 22:13:21 น.
น่ากลัวซีเครทโน้ตเป้นของซัน
น่ากลัวซีเครทโน้ตเป้นของซัน