สองหัวใจ '2heart'
เหมือนแพร สาวเก่งทั้งเรื่องเรียนและเรื่องงาน เมื่อวันนึงเธอได้รับทุนให้ไปศึกษาต่อต่างประเทศ แต่เธอกับผมกับหนุ่มหล่อ นิสัยดี โดยที่เธอไม่รู้เลยว่านั่น คือ 'คนที่ขับรถชนพี่ชายเธอเมื่อหลายปีก่อน'
Tags: สองหัวใจ พ่อนักรัก
ตอน: แรกพบ
1
วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายของชีวิตนักศึกษาของฉันและด้วยความพากเพียรของฉัน ฉันได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งของมหาวิยาลัยชื่อดังแห่งนี้ ซึ่งแน่นอนแหละพรุ่งนี้ฉันต้องไปสัมภาษณ์งานกับบริษัทที่ฉันเลือกและเขาก็เลือกฉัน ‘The royal’ ในสาขาที่อยู่กลางใจเมือง ซึ่งก็แน่อีกว่าฉันไม่เลือกอยู่สำนักงานใหญ่แน่นอน เพราะฉันอยากอยู่ใกล้ๆแม่ อิอิ
“แพรรรรรรรรรรรรรร!!!!” เสียงยัยหวานเพื่อนตัวแสบฉันดังมาแต่ไกล “แกๆๆๆๆ ฉันยินมาว่าพี่ชายของยัยตูนมารับ นานๆทีจะเห็นเลยนะแกกกก” หวานทำหน้าตื่นเต้น
“แล้วไง แกอยากให้ฉันไปดูหน้าคนที่ฆ่าพี่ชายฉันงั้นหรอ แค่น้องสาวเรียนอยู่คณะเดียวกับฉัน ฉันก็อึดอัดพะอืดพะอมมาตลอด 4 ปี ถ้าฉันเห็นหน้านายนั่น ฉันคงอ้วกใส่หน้าพอดี”
“แต่เขาว่ากันว่าหล่อมากเลยแก” หวานทำหน้าเคลิบเคลิ้ม
“ไปคนเดียวเหอะ ฉันไม่อยากเจอ”
“แพรรรร!!! อย่างน้อยแกก็ควรจะเห็นหน้าเขาบ้าง แกจะรู้ไงว่าตาเนี่ยแหละที่ทำให้แกลำบากขนาดนี้” หวานพูดพร้อมกับจับมือให้กำลังใจเพื่อน
“ไม่อะ นึกถึงเรื่องนี้ทีไร ฉันรู้สึกสงสารพี่พัธขึ้นมาทันที”
หวานทำหน้าจ๋อยๆ แล้วทำถ้าดี๊ด๊าร่าเริงเหมือนเดิมในเวลาไม่กี่วิ “ไม่อยากเจอ ฉันก็ไม่ไป ทำไมฉันต้องอยากเจอคนที่ทำเพื่อนรักฉันลำบากลำบนขนาดนี้ด้วยน้า ฉันนี่แย่จริงๆ 5555” หวานพูดไปพลางจับมือฉันมาตีตัวเธอแรง
“พอได้แล้วน่า 55555 ไปหาไรฉลองสอบเสร็จดีกว่า”
ฉันอดยิ้มและหัวเราะกับท่าทีของยัยเพื่อนรักไม่ได้ เธอคือคนที่อยู่เคียงข้างฉันมาตลอดไม่ว่าทุกข์หรือสุข อ้อ!! ลืมบอก หวานย้ายเข้ามาอยู่บ้านเดียวกับฉันตั้งแต่ปี1 เพราะแม่รักหวานเหมือนลูกอีกคน เธอเป็นเด็กกำพร้า แต่เธอเป็นคนน่ารักมากๆถ้าที่บ้านขาดหวานไป บอกได้เลยว่าบ้านเงียบมากกก ^ ^
น้องผมเรียนอยู่ที่นี่จนจะจบแล้ว ผมเพิ่งโผล่มารับเธอในรอบหลายปีตามค้ำรองขอของเธอ เพราะวันนี้น้องสาวสุดที่รักของผมเรียนจบแล้วครับ ขณะที่ผมขับรถช้าๆอยู่หน้าคณะน้องผม สายตาผมไปสะดุดกับผู้หญิงคนหนึ่ง ผมสีน้ำตาลเข้มยาวสวยถึงกลางหลัง ดัดลอนนิดๆ สวยมากเธอแทงเข้าใจผมอย่างจัง แต่เธอเดินค่อนข้างเหม่อลอย เดินช้าๆอยู่บนทางเท้า ผมจึงขับรถให้ช้าลงขับคู่กับเธอที่เดินอย่างล่องลอย เธอสวยจริงๆนะครับ แตกต่างจากผู้หญิงคนอื่น เธอสวยธรรมชาติ ผมกำลังจะเปิดกระจกเพื่อทักเธอ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะโทรศัพท์ผมดังประจวบเหมาะกับเพื่อนของเธอที่กำลังวิ่งมาพอดี
“ว่าไงตูน พี่ถึงแล้วนะ” ผมพุดพร้อมกับเหยียบคันเร่งและเลี้ยวรถไปจอดหน้าคณะน้องผมพอดี
ตูนเปิดรถเข้ามาพร้อมกับเสียงบ่นทักทาย “มาช้าจัง ตูนรอจนหิวละนะ” น้องผมทำหน้ามุ่ยเดินขึ้นรถ
“กินไรดีหละ พี่เลี้ยง :D แล้วพี่มีเรื่องจะคุยกับตูนด้วย”
“เรื่องไรหรอคะ” ตูนทำหน้าสงสัย
“ตอบพี่ก่อนสิว่าจะกินอะไร พอถึงร้านแล้วเดี๋ยวพี่บอก” ผมยิ้มๆ
ที่ร้านประจำของผมกับตูน
“เอาอันนี้ค่ะ อันนี้ด้วย นี่ด้วย” ตูนสั่งอาหารรัวๆ
“กินหมดหรอเห้ย พี่ไม่ช่วยกินนะ”
“หมดสิ หิวจะแย่แล้ว พี่นั่นแหละมัวแต่ไปส่องสาวที่ไหนมา เออว่าแต่..พี่มีไรจะบอกตูนหรอคะ”
“ฟังดีๆนะ พี่พูดรอบเดียว” ผมพูดยิ้มๆ ตูนทำหน้าตั้งใจฟัง
“พี่จะไปเรียนที่อังกฤษ 2 ปีนะ ดูแลพ่อแม่ด้วยหละ”
“………………” ตูนทำหน้างองแง
“เดี๋ยวก็กลับน่า แปบเดียว ^ ^ ”
“ไปตอนไหนคะ กะทันหันรึเปล่า”
“จริงๆแล้วพี่ทำเรื่องไว้จะ 3 เดือนแล้วนะ อาทิตย์หน้าพี่ต้องไปเตรียมตัวแล้ว”
“พี่ต้นนนนนน” ตูนทำหน้าจะร้องไห้ “ตูนไปด้วยได้มั้ยคะ?”
“แล้วใครจะดูแลพ่อแม่เราหละ” ผมถามให้น้องคิด
“พี่รู้มั้ย ยัยผ้าเน่ามันได้เกียรตินิยมอันดับ1 ตูนจะต้องเก่งกว่ามันให้ได้!! ให้ตูนไปด้วยน้า” ตูนทำท่าอ้อนวอน
“ไม่ได้..ตูนต้องอยู่ดูแลท่านทั้งสองเข้าใจมั้ย แล้วก็เลิกคิดจะแข่งกับผ้าเน่าไรของแกได้แล้ว เรามีส่วนผิดในเหตุการณ์นั้นนะ”
“พี่ก็พูดแบบนี้ทุกที” ตูนทำหน้ามุ่ย
เราคุยกันเรื่องนู้นเรื่องนี้ไปเรื่อย ผมไม่ชอบให้น้องพูดถึงเรื่องเก่าๆเศร้าๆ มันจะยิ่งทำให้บรรยากาศเสียเปล่าๆ นี่ผมคิดมาไปรึเปล่า 555
**ยังไม่จบตอนนะคะ ^_^ **
วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายของชีวิตนักศึกษาของฉันและด้วยความพากเพียรของฉัน ฉันได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งของมหาวิยาลัยชื่อดังแห่งนี้ ซึ่งแน่นอนแหละพรุ่งนี้ฉันต้องไปสัมภาษณ์งานกับบริษัทที่ฉันเลือกและเขาก็เลือกฉัน ‘The royal’ ในสาขาที่อยู่กลางใจเมือง ซึ่งก็แน่อีกว่าฉันไม่เลือกอยู่สำนักงานใหญ่แน่นอน เพราะฉันอยากอยู่ใกล้ๆแม่ อิอิ
“แพรรรรรรรรรรรรรร!!!!” เสียงยัยหวานเพื่อนตัวแสบฉันดังมาแต่ไกล “แกๆๆๆๆ ฉันยินมาว่าพี่ชายของยัยตูนมารับ นานๆทีจะเห็นเลยนะแกกกก” หวานทำหน้าตื่นเต้น
“แล้วไง แกอยากให้ฉันไปดูหน้าคนที่ฆ่าพี่ชายฉันงั้นหรอ แค่น้องสาวเรียนอยู่คณะเดียวกับฉัน ฉันก็อึดอัดพะอืดพะอมมาตลอด 4 ปี ถ้าฉันเห็นหน้านายนั่น ฉันคงอ้วกใส่หน้าพอดี”
“แต่เขาว่ากันว่าหล่อมากเลยแก” หวานทำหน้าเคลิบเคลิ้ม
“ไปคนเดียวเหอะ ฉันไม่อยากเจอ”
“แพรรรร!!! อย่างน้อยแกก็ควรจะเห็นหน้าเขาบ้าง แกจะรู้ไงว่าตาเนี่ยแหละที่ทำให้แกลำบากขนาดนี้” หวานพูดพร้อมกับจับมือให้กำลังใจเพื่อน
“ไม่อะ นึกถึงเรื่องนี้ทีไร ฉันรู้สึกสงสารพี่พัธขึ้นมาทันที”
หวานทำหน้าจ๋อยๆ แล้วทำถ้าดี๊ด๊าร่าเริงเหมือนเดิมในเวลาไม่กี่วิ “ไม่อยากเจอ ฉันก็ไม่ไป ทำไมฉันต้องอยากเจอคนที่ทำเพื่อนรักฉันลำบากลำบนขนาดนี้ด้วยน้า ฉันนี่แย่จริงๆ 5555” หวานพูดไปพลางจับมือฉันมาตีตัวเธอแรง
“พอได้แล้วน่า 55555 ไปหาไรฉลองสอบเสร็จดีกว่า”
ฉันอดยิ้มและหัวเราะกับท่าทีของยัยเพื่อนรักไม่ได้ เธอคือคนที่อยู่เคียงข้างฉันมาตลอดไม่ว่าทุกข์หรือสุข อ้อ!! ลืมบอก หวานย้ายเข้ามาอยู่บ้านเดียวกับฉันตั้งแต่ปี1 เพราะแม่รักหวานเหมือนลูกอีกคน เธอเป็นเด็กกำพร้า แต่เธอเป็นคนน่ารักมากๆถ้าที่บ้านขาดหวานไป บอกได้เลยว่าบ้านเงียบมากกก ^ ^
น้องผมเรียนอยู่ที่นี่จนจะจบแล้ว ผมเพิ่งโผล่มารับเธอในรอบหลายปีตามค้ำรองขอของเธอ เพราะวันนี้น้องสาวสุดที่รักของผมเรียนจบแล้วครับ ขณะที่ผมขับรถช้าๆอยู่หน้าคณะน้องผม สายตาผมไปสะดุดกับผู้หญิงคนหนึ่ง ผมสีน้ำตาลเข้มยาวสวยถึงกลางหลัง ดัดลอนนิดๆ สวยมากเธอแทงเข้าใจผมอย่างจัง แต่เธอเดินค่อนข้างเหม่อลอย เดินช้าๆอยู่บนทางเท้า ผมจึงขับรถให้ช้าลงขับคู่กับเธอที่เดินอย่างล่องลอย เธอสวยจริงๆนะครับ แตกต่างจากผู้หญิงคนอื่น เธอสวยธรรมชาติ ผมกำลังจะเปิดกระจกเพื่อทักเธอ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะโทรศัพท์ผมดังประจวบเหมาะกับเพื่อนของเธอที่กำลังวิ่งมาพอดี
“ว่าไงตูน พี่ถึงแล้วนะ” ผมพุดพร้อมกับเหยียบคันเร่งและเลี้ยวรถไปจอดหน้าคณะน้องผมพอดี
ตูนเปิดรถเข้ามาพร้อมกับเสียงบ่นทักทาย “มาช้าจัง ตูนรอจนหิวละนะ” น้องผมทำหน้ามุ่ยเดินขึ้นรถ
“กินไรดีหละ พี่เลี้ยง :D แล้วพี่มีเรื่องจะคุยกับตูนด้วย”
“เรื่องไรหรอคะ” ตูนทำหน้าสงสัย
“ตอบพี่ก่อนสิว่าจะกินอะไร พอถึงร้านแล้วเดี๋ยวพี่บอก” ผมยิ้มๆ
ที่ร้านประจำของผมกับตูน
“เอาอันนี้ค่ะ อันนี้ด้วย นี่ด้วย” ตูนสั่งอาหารรัวๆ
“กินหมดหรอเห้ย พี่ไม่ช่วยกินนะ”
“หมดสิ หิวจะแย่แล้ว พี่นั่นแหละมัวแต่ไปส่องสาวที่ไหนมา เออว่าแต่..พี่มีไรจะบอกตูนหรอคะ”
“ฟังดีๆนะ พี่พูดรอบเดียว” ผมพูดยิ้มๆ ตูนทำหน้าตั้งใจฟัง
“พี่จะไปเรียนที่อังกฤษ 2 ปีนะ ดูแลพ่อแม่ด้วยหละ”
“………………” ตูนทำหน้างองแง
“เดี๋ยวก็กลับน่า แปบเดียว ^ ^ ”
“ไปตอนไหนคะ กะทันหันรึเปล่า”
“จริงๆแล้วพี่ทำเรื่องไว้จะ 3 เดือนแล้วนะ อาทิตย์หน้าพี่ต้องไปเตรียมตัวแล้ว”
“พี่ต้นนนนนน” ตูนทำหน้าจะร้องไห้ “ตูนไปด้วยได้มั้ยคะ?”
“แล้วใครจะดูแลพ่อแม่เราหละ” ผมถามให้น้องคิด
“พี่รู้มั้ย ยัยผ้าเน่ามันได้เกียรตินิยมอันดับ1 ตูนจะต้องเก่งกว่ามันให้ได้!! ให้ตูนไปด้วยน้า” ตูนทำท่าอ้อนวอน
“ไม่ได้..ตูนต้องอยู่ดูแลท่านทั้งสองเข้าใจมั้ย แล้วก็เลิกคิดจะแข่งกับผ้าเน่าไรของแกได้แล้ว เรามีส่วนผิดในเหตุการณ์นั้นนะ”
“พี่ก็พูดแบบนี้ทุกที” ตูนทำหน้ามุ่ย
เราคุยกันเรื่องนู้นเรื่องนี้ไปเรื่อย ผมไม่ชอบให้น้องพูดถึงเรื่องเก่าๆเศร้าๆ มันจะยิ่งทำให้บรรยากาศเสียเปล่าๆ นี่ผมคิดมาไปรึเปล่า 555
**ยังไม่จบตอนนะคะ ^_^ **
bbibib เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 3 มี.ค. 2557, 23:14:17 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 มี.ค. 2557, 00:30:59 น.
จำนวนการเข้าชม : 940
| << บทนำ |