battle World
อ่านเอาเลยคับ เดี๋ยวก็รู้
Tags: เกมออนไลน์
ตอน: จุดเริ่มต้น...
ผมชื่อว่าภู หนุ่มน้อยหน้าตาพอจะเรียกว่าหล่อ อายุ 13 ปี เกิดวันที่ 29 กุมภาพันธ์ เลือดกรุ๊ป A ชอบเล่นเกมสเป็กผู้หญิงที่ชอบ ก็ไม่รู้สินะ
คนที่มาปลุกผมชื่อว่า อ้น หนุ่มน้อยหน้าตาคิดว่าน่าจะหล่อ อายุ 14 ปี เกิด 16 กุมภาพันธ์ เลือดกรุ๊ป O ชอบแกล้งผู้หญิงไปทั่ว สเป็กผู้หญิงที่ชอบ ข้อนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน
คนที่ปรามพวกผมสองคนชื่อว่า ฟ้า สาวน้อยหน้าตาค่อนข้างดี อายุ 14 ปี เกิด 14 ธันวาคม เลือดกรุ๊ป A ชอบเล่นสนุก สเป็กผู้ชายที่ชอบ อืม..ถ้าตอบว่าไม่รู้จะดีกว่านะ
“นี้ๆเมื่อวานฉันฆ่า ไฟเยอร์ ดราก็อนไป ได้ลูกแก้วแห่งเพลิง มาด้วยล่ะ”
โลกที่ผมอยู่มีเทคโนโลยีกว้างไกล และมีเทคโนโลยีมาอำนวนความสะดวดในชีวิตประจำวันมากมาย แถมยังมีข่าวลือหนาหูมาว่าโลกอยู่ในยุค “อนาคต” แล้วด้วยซ้ำ
และในปัจจุบันมีเกมผลิตออกมา ซึ่งใช้ชื่อว่า “Battle world” เป็นเกมที่ดึงเอาความคิด ความทรงจำ เข้า Look in เกมในยามที่เราหลับ หรือเรียกง่ายๆว่าฝันนั้นเองแต่ถึงแม้ว่าจะผ่านมาเพียง 5 เดือน แต่ก็มีผู้เล่นมากมายถึงราวๆ 200,000 คน จนได้รับการยอมรับแล้วว่าเกมนี้ปลอดภัย 100% ก็ไม่กล้าเล่นอยู่ดี เพราะกลัวจะเป็นเหมือนการ์ตูนเรื่อง Sw_rd art on_ine จึงไม่กล้าเล่นซักเท่าไร
“นี้ๆภูไม่เล่น Battle world เหรอสนุกจะตาย”
“ไม่ล่ะ” ผมตอบห้วนๆไป
“น่าเล่นหน่อยเถอะนะ” อ้นรบเร้าผมอีก
“ลูกผู้ชายคำไหนคำนั้นเฟ้ย !”
“หึ..หึ..หึ..ถ้านายไม่เล่นล่ะก็ฉันจะเอารูปน่าอายของนายไปลงเว็บแน่” อ้นพูดพร้อมยิ้มอย่างมีเลศนัยขี้โกงนี่อย่างนั้นน่ะ
“ผมขอโทษครับไว้ผมจะเล่นวันนี้เลยครับ”
“O.K. ไว้จะรอที่หน้าประตูเมืองนะห้ามเลทเด็ดขาด”
“เออ”
...ตอนเย็น...
เฮ้อ...บ้าชะมัดต้องเสียตังค์ซื้ออีก ถ้าไม่สัญญาบ้าบออะไรนั้นน้า(แต่ถ้าผมไม่สัญญามีหวัง...ร่อนทั่วเน็คแง่มๆ)
ระหว่างทางกลับบ้านผมก็ได้บ่นพึมพำตลอดทาง จนเดินมาถึงบ้าน
“กลับมาแล้วค๊าบ” ผมพูดออกไปตามมารยาท
“พี่ภู! กลับมาแล้วหรอก” คนที่พูดขึ้นมาคือน้องสาวผมเอง(จงอย่าคิดอะไรไม่ดีไม่งาม) เป็นน้องสาวที่เรียนอยู่ชั้น ป .5
“ยังไม่กลับมั้ง” ผมพูดขึ้นมา
“แม่! ดูสิๆพี่ภูแกล้งหนู” น้องสาวที่อยู่ในสภาพน้ำตาลคอลพูดพร้อมกับชี้มาที่ผม
“โธ่! ภูลูกอย่าไปแกล้งน้องเค้าสิจ๊ะ”
“ไม่ได้แกล้งซะหน่อย แม่อ่ะ”
...ตอนดึก...
“ยังไงก็ต้องเข้าไปเล่นสิน๊า” ผมพูดพร้อมกับชูหูฟังขึ้นพิจารณา แล้วก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
ติ๊ด..ติ๊ด..ติ๊ด.. จากนั้นก็รับโทรศัพท์
“ฮาโหล ไม่ทราบใครพูดครับ”
“มนุษย์แน่นอน” เสียงนั้นกวนตีนผม แบบนี้มีเพียงคนเดียวเท่านั้น
“โทรมาทำซากอะไรฟะไอ้อ้น”
“แกเลทเหรอ สัญญากับชั้นไว้แท้ๆ”
“เอ่อ...ลืมเลยว่ะ”ตอแหลเห็นๆ
“เข้าเล่นเดี๋ยวนี้เลยนะเฟ้ย”
“คร้าบๆ” ผมกดวางสายใส่หูฟังแล้วนอนเพื่อเข้าเล่นเกมส์
คนที่มาปลุกผมชื่อว่า อ้น หนุ่มน้อยหน้าตาคิดว่าน่าจะหล่อ อายุ 14 ปี เกิด 16 กุมภาพันธ์ เลือดกรุ๊ป O ชอบแกล้งผู้หญิงไปทั่ว สเป็กผู้หญิงที่ชอบ ข้อนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน
คนที่ปรามพวกผมสองคนชื่อว่า ฟ้า สาวน้อยหน้าตาค่อนข้างดี อายุ 14 ปี เกิด 14 ธันวาคม เลือดกรุ๊ป A ชอบเล่นสนุก สเป็กผู้ชายที่ชอบ อืม..ถ้าตอบว่าไม่รู้จะดีกว่านะ
“นี้ๆเมื่อวานฉันฆ่า ไฟเยอร์ ดราก็อนไป ได้ลูกแก้วแห่งเพลิง มาด้วยล่ะ”
โลกที่ผมอยู่มีเทคโนโลยีกว้างไกล และมีเทคโนโลยีมาอำนวนความสะดวดในชีวิตประจำวันมากมาย แถมยังมีข่าวลือหนาหูมาว่าโลกอยู่ในยุค “อนาคต” แล้วด้วยซ้ำ
และในปัจจุบันมีเกมผลิตออกมา ซึ่งใช้ชื่อว่า “Battle world” เป็นเกมที่ดึงเอาความคิด ความทรงจำ เข้า Look in เกมในยามที่เราหลับ หรือเรียกง่ายๆว่าฝันนั้นเองแต่ถึงแม้ว่าจะผ่านมาเพียง 5 เดือน แต่ก็มีผู้เล่นมากมายถึงราวๆ 200,000 คน จนได้รับการยอมรับแล้วว่าเกมนี้ปลอดภัย 100% ก็ไม่กล้าเล่นอยู่ดี เพราะกลัวจะเป็นเหมือนการ์ตูนเรื่อง Sw_rd art on_ine จึงไม่กล้าเล่นซักเท่าไร
“นี้ๆภูไม่เล่น Battle world เหรอสนุกจะตาย”
“ไม่ล่ะ” ผมตอบห้วนๆไป
“น่าเล่นหน่อยเถอะนะ” อ้นรบเร้าผมอีก
“ลูกผู้ชายคำไหนคำนั้นเฟ้ย !”
“หึ..หึ..หึ..ถ้านายไม่เล่นล่ะก็ฉันจะเอารูปน่าอายของนายไปลงเว็บแน่” อ้นพูดพร้อมยิ้มอย่างมีเลศนัยขี้โกงนี่อย่างนั้นน่ะ
“ผมขอโทษครับไว้ผมจะเล่นวันนี้เลยครับ”
“O.K. ไว้จะรอที่หน้าประตูเมืองนะห้ามเลทเด็ดขาด”
“เออ”
...ตอนเย็น...
เฮ้อ...บ้าชะมัดต้องเสียตังค์ซื้ออีก ถ้าไม่สัญญาบ้าบออะไรนั้นน้า(แต่ถ้าผมไม่สัญญามีหวัง...ร่อนทั่วเน็คแง่มๆ)
ระหว่างทางกลับบ้านผมก็ได้บ่นพึมพำตลอดทาง จนเดินมาถึงบ้าน
“กลับมาแล้วค๊าบ” ผมพูดออกไปตามมารยาท
“พี่ภู! กลับมาแล้วหรอก” คนที่พูดขึ้นมาคือน้องสาวผมเอง(จงอย่าคิดอะไรไม่ดีไม่งาม) เป็นน้องสาวที่เรียนอยู่ชั้น ป .5
“ยังไม่กลับมั้ง” ผมพูดขึ้นมา
“แม่! ดูสิๆพี่ภูแกล้งหนู” น้องสาวที่อยู่ในสภาพน้ำตาลคอลพูดพร้อมกับชี้มาที่ผม
“โธ่! ภูลูกอย่าไปแกล้งน้องเค้าสิจ๊ะ”
“ไม่ได้แกล้งซะหน่อย แม่อ่ะ”
...ตอนดึก...
“ยังไงก็ต้องเข้าไปเล่นสิน๊า” ผมพูดพร้อมกับชูหูฟังขึ้นพิจารณา แล้วก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
ติ๊ด..ติ๊ด..ติ๊ด.. จากนั้นก็รับโทรศัพท์
“ฮาโหล ไม่ทราบใครพูดครับ”
“มนุษย์แน่นอน” เสียงนั้นกวนตีนผม แบบนี้มีเพียงคนเดียวเท่านั้น
“โทรมาทำซากอะไรฟะไอ้อ้น”
“แกเลทเหรอ สัญญากับชั้นไว้แท้ๆ”
“เอ่อ...ลืมเลยว่ะ”ตอแหลเห็นๆ
“เข้าเล่นเดี๋ยวนี้เลยนะเฟ้ย”
“คร้าบๆ” ผมกดวางสายใส่หูฟังแล้วนอนเพื่อเข้าเล่นเกมส์
เมรุนสตาร์sakiติ๊งต๊อง เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 มี.ค. 2557, 15:38:21 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 มี.ค. 2557, 15:38:21 น.
จำนวนการเข้าชม : 864
| << บทนำ | โลกสมมุติ >> |