battle World
อ่านเอาเลยคับ เดี๋ยวก็รู้
Tags: เกมออนไลน์
ตอน: โลกสมมุติ
ผมลืมตาขึ้นและสิ่งที่ผมเห็นก็คือ เหล่าผู้คนแต่งชุดคอสเพลย์เดินไปมาเต็มท้องถนน
“อยู่นี้เอง เจอแล้ว” ผมหันไปก็เจอกับอ้นในชุดเสื้อเชิ้ตผูกไทร์ แต่ที่ดูแปลกๆก็คงจะเป็นเพราะมีเสื้อกั๊กที่ดูไม่ค่อยเข้ากันอยู่ด้วย (หรือบางทีอาจจะแค่แปลกตาเพราะไม่เคยเห็นมันใส่)
“โอ้! แต่งตัวสุดยอดเลยว่ะ” ผมชมตามมารยาท
“แหะๆ นิดหน่อยน่ะนิดหน่อย” เจ้าตัวพูดแล้วก็เกาหัวแก้เขินมันน่าเขินตรงไหนว่ะ
แล้วจากนั้นอ้นก็พาผมเดินดูเมือง อ้นก็เดินทิ้งห่างไปเรื่อยๆเรื่อยๆ แล้วก็..
“หลงทางซะแล้ว” ผมพึมพำออกมาพร้อมกับเดินเรื่อยๆแบบไม่มีจุดหมาย
แล้วผมก็เดินชนผู้หญิงคนนึงเข้า
“อ๊ะ!ขอโทษนะ นายเป็นอะไรหรือปล่าว” เธอพูดแล้วก้มหัวขอโทษ
“ฮะๆไม่เป็นไรไม่เป็นไร” ผมพูดพรางลูบที่ขา (เจ็บอ่ะ) แล้วเธอก็หยิบแว่นตารูปร่างแปลกๆขึ้นมาใส่
“อ๊ะ!Hp ลดเลยนี่ เดี๋ยวจะเพิ่มพลังให้นะ” แล้วเธอก็หยิบใบอะไรสักอย่างออกมาจากกระเป๋า
“โอ๊ะ! ไม่เป็นไรไม่เป็นไร Hp ลดแค่นี้เองสบายมาก”
“ไม่ได้นะ ยังไงก็ต้องเพิ่มพลังก่อน” ว่าแล้วเธอก็เอาใบอะไรสักอย่างใส่ปากผม (รู้สึกดีขึ้นแฮะ)เธอก็ลุกขึ้นยืนแล้วยื่นมือมาพยุงผม แล้วเริ่มเดิน
“ขอบคุณนะ เธอ...”
“มิวจ้า หรือจะเรียกเหมียวก็ได้นะ”
“อืม ขอบคุณนะมิว”
“ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่นายชื่ออะไรเหรอ”
“แล้วเธอล่ะ”
“นี้ชั้นถามอยู่นะ” มิวพูดแล้วทำหน้า(เหมือนจะ)งอน
“ฉันชื่อภูน่ะ”
“ชื่อภูงั้นเหรอ อายุเท่าไรล่ะ”ถามเพื่ออะไรฟะ จะเอาไปลงนิตยสารรึไงฟะ
“เอาน่า เอาน่า คนอื่นเค้าถามก็ตอบเถอะน่า”
“อายุ 13”
“เอ๋..13เหรอ งั้นก็อายุเท่ากันน่ะสิ”
“งั้นเหรออายุเท่ากันงั้นสินะ”ผมพึมพำออกมา แต่ดูท่าแล้วมิวจะไม่ได้ยินแฮะ
“แล้วนายก็Lv.1 ด้วยสินะ”
“อ๊ะ!ก็ตามนั้นล่ะนะ”
......
แล้วก็เงียบ จากที่คุยกันมาตั้งนานอึดอัดจังแฮะ
“อะ..เอ่อ” จากที่เงียบนานมิวก็ปริปากพูดขึ้น
“อะไรเหรอ”
“อืม..คือที่จริงแล้วฉันน่ะเป็นองครักษ์ขององค์หญิงของเมืองนี้น่ะนะ”
“แล้ว..”
“ก็อยากชวนให้มาเป็นองครักษ์ขององค์หญิงมั้งน่ะสิ”มิวพูดแล้วทำหน้าเหมือนจะทำตาวิ้งวับ
“ทำไมล่ะ” ผมเอียงคออย่างสงสัย(หรือไม่ก็ทำให้มันน่ารักน่ารักเฉยๆ)
“ก็เห็นแล้วนายท่าทางจะรุ่งน่ะสิ”รุ่งในแนวดิ่งน่ะสิเว้ย ฮึ่ม..ในเวลานี้ผมควรทำยังไงดี โอ้..Suzumiya Haruhi!
“เอ้า! ว่าไงล่ะ ท่าลังเลล่ะก็ชั้นมีตัวเลือกให้นะ ว่าไงล่ะ”
“อ๊ะ! มีตัวเลือกอะไรให้ล่ะ”ผมเริ่มคิดว่ามันน่าสนใจมากขึ้นเรื่อยๆ
“อื้อ..ตัวเลือกที่หนึ่งไปกับชั้น ตัวเลือกที่สอง ไปเป็นองครักษ์ขององค์หญิ..”
“เดี๋ยวก็ฆ่าทิ้งซะหรอกตัวเลือกบ้านเธอน่ะสิ แค่อ่านไม่เหมือนกันแต่ก็มีความหมายเหมือนเดินนั้นล่ะเฟ้ย” ผมที่โมโหตะโกนออกมา แต่ดีหน่อยที่ตรงนี้มีคนไม่เยอะ
“อ้าว..มีความหมายเหมือนกันหรอกเหรอ แหะ..แหะ” มิวพูดแล้วหัวเราะออกมา
“แหะแหะบ้านเธอสิเดี๋ยวก็ทุบซะหรอก”
“อ๊ะ..ดูเหมือนจะมาถึงปราสาทแล้วนะ” มิวพูดเปลี่ยนประเด็น พอผมหันหน้าไปก็เจอกับกำแพงที่สูงยังกะในเรื่อง “ Attack on titan” (เวอร์เกิน)
“ชั้นยังไม่ได้ตกลงเลยนะ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงน่ายๆ
“ถึงจะพูดยังไงก็ปล่อยไปไม่ได้หรอก เพราะถ้านายออกไปเดินกลางเมืองล่ะตอนนี้ล่ะก็นายโดนจับแน่ ไม่ว่าจะโดนจับเป็นหรือจับตายก็ต้องโดนจับแน่ๆ”
“ทะ..ทำไมล่ะ” ผมพูดขึ้นในใจมีแต่ความสงสัยเต็มไปหมด
“ก็ เป็นเพราะว่านายรู้จักฉันน่ะสิ” มิวพูดแล้วทำหน้าจริงจังแบบที่ไม่คิดว่าเธอจะทำหน้าได้น่ากลัวขนาดนี้
“แต่ว่า..เธอเป็นพวกองครักษ์ขององค์หญิงไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงถูกจับล่ะ”
“นั้นแหละ จะเข้าประเด็นเดี๋ยวนี้ล่ะนะ การที่พวกชั้นหรือคนที่รู้จักพวกชั้นถูกจับก็เพราะ พวกนักล่าค่าหัว ไงล่ะ”
“นักล่าค่าหัวเหรอ?”
“ใช่ พวกนักล่าค่าหัวก็คือ พวกที่ฆ่าเพลเยอร์แล้วจะได้เงินน่ะ ส่วนเงินที่ได้ก็ขึ้นอยู่ก็คนจ้างหรือพวกสภาสูงน่ะนะ แต่ในกรณีของพวกชั้นน่ะเป็นพวกเมืองอื่นจ้างมาไม่ผิดแน่ แล้วการที่นายรู้จักกับชั้นน่ะ ต้องถูกฆ่าแน่ๆอยู่แล้วล่ะนะ”
“สรุปว่าชั้นมีตัวเลือกทางเดียวสินะ” ผมตัดใจเรียบร้อยแล้วนะ เพราะผมพึ่งเข้าเกมมาจึงยังไม่อยากเกมโอเวอร์
“ถูกต้อง นายมีทางเดินเหลือแค่ทางเดียวเท่านั้น ส่วนทางเดินต่อจากนี้ชั้นจะเป็นคนเลือกทางเดินให้นายเอง”
“เฮ้อ..ก็ได้ก็ได้ ว่าไงว่าตามกัน”
“ตกลงตามนี้น้า” แล้วมิวก็เปิดจอเมนูขึ้นมาจิ้มอย่างรวดเร็ว แล้วประตูก็เปิดออก
“เข้าไปกันเล้ย” แล้วมิวก็ผลักผมเข้ามา ข้างในใหญ่โต แล้วก็ตกแต่งอย่างสวยงาม
“สวยจังเลย”
“ก่อนอื่นก็ต้องหาองค์หญิงสิน้า” สิ้นเสียงของมิวประตูก็เปิดออกแล้วคนที่เดินเข้ามาก็คือ...
“อยู่นี้เอง เจอแล้ว” ผมหันไปก็เจอกับอ้นในชุดเสื้อเชิ้ตผูกไทร์ แต่ที่ดูแปลกๆก็คงจะเป็นเพราะมีเสื้อกั๊กที่ดูไม่ค่อยเข้ากันอยู่ด้วย (หรือบางทีอาจจะแค่แปลกตาเพราะไม่เคยเห็นมันใส่)
“โอ้! แต่งตัวสุดยอดเลยว่ะ” ผมชมตามมารยาท
“แหะๆ นิดหน่อยน่ะนิดหน่อย” เจ้าตัวพูดแล้วก็เกาหัวแก้เขินมันน่าเขินตรงไหนว่ะ
แล้วจากนั้นอ้นก็พาผมเดินดูเมือง อ้นก็เดินทิ้งห่างไปเรื่อยๆเรื่อยๆ แล้วก็..
“หลงทางซะแล้ว” ผมพึมพำออกมาพร้อมกับเดินเรื่อยๆแบบไม่มีจุดหมาย
แล้วผมก็เดินชนผู้หญิงคนนึงเข้า
“อ๊ะ!ขอโทษนะ นายเป็นอะไรหรือปล่าว” เธอพูดแล้วก้มหัวขอโทษ
“ฮะๆไม่เป็นไรไม่เป็นไร” ผมพูดพรางลูบที่ขา (เจ็บอ่ะ) แล้วเธอก็หยิบแว่นตารูปร่างแปลกๆขึ้นมาใส่
“อ๊ะ!Hp ลดเลยนี่ เดี๋ยวจะเพิ่มพลังให้นะ” แล้วเธอก็หยิบใบอะไรสักอย่างออกมาจากกระเป๋า
“โอ๊ะ! ไม่เป็นไรไม่เป็นไร Hp ลดแค่นี้เองสบายมาก”
“ไม่ได้นะ ยังไงก็ต้องเพิ่มพลังก่อน” ว่าแล้วเธอก็เอาใบอะไรสักอย่างใส่ปากผม (รู้สึกดีขึ้นแฮะ)เธอก็ลุกขึ้นยืนแล้วยื่นมือมาพยุงผม แล้วเริ่มเดิน
“ขอบคุณนะ เธอ...”
“มิวจ้า หรือจะเรียกเหมียวก็ได้นะ”
“อืม ขอบคุณนะมิว”
“ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่นายชื่ออะไรเหรอ”
“แล้วเธอล่ะ”
“นี้ชั้นถามอยู่นะ” มิวพูดแล้วทำหน้า(เหมือนจะ)งอน
“ฉันชื่อภูน่ะ”
“ชื่อภูงั้นเหรอ อายุเท่าไรล่ะ”ถามเพื่ออะไรฟะ จะเอาไปลงนิตยสารรึไงฟะ
“เอาน่า เอาน่า คนอื่นเค้าถามก็ตอบเถอะน่า”
“อายุ 13”
“เอ๋..13เหรอ งั้นก็อายุเท่ากันน่ะสิ”
“งั้นเหรออายุเท่ากันงั้นสินะ”ผมพึมพำออกมา แต่ดูท่าแล้วมิวจะไม่ได้ยินแฮะ
“แล้วนายก็Lv.1 ด้วยสินะ”
“อ๊ะ!ก็ตามนั้นล่ะนะ”
......
แล้วก็เงียบ จากที่คุยกันมาตั้งนานอึดอัดจังแฮะ
“อะ..เอ่อ” จากที่เงียบนานมิวก็ปริปากพูดขึ้น
“อะไรเหรอ”
“อืม..คือที่จริงแล้วฉันน่ะเป็นองครักษ์ขององค์หญิงของเมืองนี้น่ะนะ”
“แล้ว..”
“ก็อยากชวนให้มาเป็นองครักษ์ขององค์หญิงมั้งน่ะสิ”มิวพูดแล้วทำหน้าเหมือนจะทำตาวิ้งวับ
“ทำไมล่ะ” ผมเอียงคออย่างสงสัย(หรือไม่ก็ทำให้มันน่ารักน่ารักเฉยๆ)
“ก็เห็นแล้วนายท่าทางจะรุ่งน่ะสิ”รุ่งในแนวดิ่งน่ะสิเว้ย ฮึ่ม..ในเวลานี้ผมควรทำยังไงดี โอ้..Suzumiya Haruhi!
“เอ้า! ว่าไงล่ะ ท่าลังเลล่ะก็ชั้นมีตัวเลือกให้นะ ว่าไงล่ะ”
“อ๊ะ! มีตัวเลือกอะไรให้ล่ะ”ผมเริ่มคิดว่ามันน่าสนใจมากขึ้นเรื่อยๆ
“อื้อ..ตัวเลือกที่หนึ่งไปกับชั้น ตัวเลือกที่สอง ไปเป็นองครักษ์ขององค์หญิ..”
“เดี๋ยวก็ฆ่าทิ้งซะหรอกตัวเลือกบ้านเธอน่ะสิ แค่อ่านไม่เหมือนกันแต่ก็มีความหมายเหมือนเดินนั้นล่ะเฟ้ย” ผมที่โมโหตะโกนออกมา แต่ดีหน่อยที่ตรงนี้มีคนไม่เยอะ
“อ้าว..มีความหมายเหมือนกันหรอกเหรอ แหะ..แหะ” มิวพูดแล้วหัวเราะออกมา
“แหะแหะบ้านเธอสิเดี๋ยวก็ทุบซะหรอก”
“อ๊ะ..ดูเหมือนจะมาถึงปราสาทแล้วนะ” มิวพูดเปลี่ยนประเด็น พอผมหันหน้าไปก็เจอกับกำแพงที่สูงยังกะในเรื่อง “ Attack on titan” (เวอร์เกิน)
“ชั้นยังไม่ได้ตกลงเลยนะ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงน่ายๆ
“ถึงจะพูดยังไงก็ปล่อยไปไม่ได้หรอก เพราะถ้านายออกไปเดินกลางเมืองล่ะตอนนี้ล่ะก็นายโดนจับแน่ ไม่ว่าจะโดนจับเป็นหรือจับตายก็ต้องโดนจับแน่ๆ”
“ทะ..ทำไมล่ะ” ผมพูดขึ้นในใจมีแต่ความสงสัยเต็มไปหมด
“ก็ เป็นเพราะว่านายรู้จักฉันน่ะสิ” มิวพูดแล้วทำหน้าจริงจังแบบที่ไม่คิดว่าเธอจะทำหน้าได้น่ากลัวขนาดนี้
“แต่ว่า..เธอเป็นพวกองครักษ์ขององค์หญิงไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงถูกจับล่ะ”
“นั้นแหละ จะเข้าประเด็นเดี๋ยวนี้ล่ะนะ การที่พวกชั้นหรือคนที่รู้จักพวกชั้นถูกจับก็เพราะ พวกนักล่าค่าหัว ไงล่ะ”
“นักล่าค่าหัวเหรอ?”
“ใช่ พวกนักล่าค่าหัวก็คือ พวกที่ฆ่าเพลเยอร์แล้วจะได้เงินน่ะ ส่วนเงินที่ได้ก็ขึ้นอยู่ก็คนจ้างหรือพวกสภาสูงน่ะนะ แต่ในกรณีของพวกชั้นน่ะเป็นพวกเมืองอื่นจ้างมาไม่ผิดแน่ แล้วการที่นายรู้จักกับชั้นน่ะ ต้องถูกฆ่าแน่ๆอยู่แล้วล่ะนะ”
“สรุปว่าชั้นมีตัวเลือกทางเดียวสินะ” ผมตัดใจเรียบร้อยแล้วนะ เพราะผมพึ่งเข้าเกมมาจึงยังไม่อยากเกมโอเวอร์
“ถูกต้อง นายมีทางเดินเหลือแค่ทางเดียวเท่านั้น ส่วนทางเดินต่อจากนี้ชั้นจะเป็นคนเลือกทางเดินให้นายเอง”
“เฮ้อ..ก็ได้ก็ได้ ว่าไงว่าตามกัน”
“ตกลงตามนี้น้า” แล้วมิวก็เปิดจอเมนูขึ้นมาจิ้มอย่างรวดเร็ว แล้วประตูก็เปิดออก
“เข้าไปกันเล้ย” แล้วมิวก็ผลักผมเข้ามา ข้างในใหญ่โต แล้วก็ตกแต่งอย่างสวยงาม
“สวยจังเลย”
“ก่อนอื่นก็ต้องหาองค์หญิงสิน้า” สิ้นเสียงของมิวประตูก็เปิดออกแล้วคนที่เดินเข้ามาก็คือ...
เมรุนสตาร์sakiติ๊งต๊อง เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 มี.ค. 2557, 14:27:41 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 มี.ค. 2557, 14:27:41 น.
จำนวนการเข้าชม : 744
| << จุดเริ่มต้น... | ในปราสาท >> |