love secret ไม่ใช่ความลับแต่เป็นความรัก
จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อมิวนิคตามหาเจ้าของ Short note ที่ส่งมาให้ทุกวันโดยที่ไม่เคยรุ้ตัวตนที่แท้จริงของเขามาก่อนเลย แต่ในใจเธอก็แอบหวังว่าเจ้าของShort noteนั้นจะเป็นคนเดียวกับชายที่เขาแอบชอบเรื่องราววุ่นๆเริ่มเกิดขึ้นเมื่อ มิวนิควานให้สายลับสืบว่าใครเป็นเจ้าของกันแน่
Tags: love secret ไม่ใช่ความลับแต่เป็นความรัก
ตอน: ตอนที่10
พอกลับมาถึงบ้านฉันก็นั่งเล่นโน้ตบุ๊กสักพักเล่นได้ไม่นานฉันจัดการปิดเจ้าโน้ตบุ๊กแล้วพับไว้ที่โต๊ะทำงาน เอ๊ะ! ทำไมวันนี้รู้สึกปวดท้องจังนะ ;( นี่ก็2ทุ่มครึ่งแล้วจะว่าหิวก็คงไม่ใช่เพราะฉันก็เพิ่งจะกินไปเอง สงสัยจะเป็นโรคกระเพราะแน่ๆเลย แต่ทำไมรู้สึกว่าก้นเปียกล่ะเนี้ย เมื่อรู้สึกดังนั้นฉันก็เริ่มมั่นใจเลยว่าฉันเป็นอะไรจึงรีบไปที่ห้องแม่ด่วน
ก๊อกๆๆ แอ๊ด!!
“อ้าวมิว มีอะไรล่ะ”
“เอ่อ...แม่มีผ้าอนามัยไหมคะ”
“มันหมดน่ะจ่ะ แม่ก็ลืมซื้อมาซะด้วย-_-”
“แล้วทำไงดีคะแม่ คือหนูเป็นน่ะค่ะ-o-”
“ออกไปซื้อตอนนี้ก็ได้ ยังไม่ดึกมากด้วยจะให้แม่ไปเป็นเพื่อนไหม”
“งั้นเดี๋ยวมิวไปซื้อเองก็ได้ค่ะ แม่นอนเถอะ”
“จ่ะ อ่ะนี่เงิน”แม่ยื่นเงินให้ฉัน
มาเป็นอะไรตอนนี้เนี้ย มาแบบไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ใครเขาจะรับมือทันแถมไม่มีไว้สำรองอีก เฮ้อ...เป็นก็ดันมาเป็นตอนกลางคืนอีกรู้ไหมมันลำบากเนี้ย เกิดเป็นผู้หญิงนี่มันลำบากจริงๆเลย
~♫~
เสียงโทรศัพท์จากพอร์ชนี่โทรมาช่วยชีวิตแท้ๆเลย กำลังเหงาอยู่พอดีเลยแถมทางเดินออกมาจากซอยก็มีแค่เสียงสลัวๆอีกเงียบก็เงียบ
“พอร์ช...”
(มิวเข้านอนหรือยัง)
“ยังจ่ะ มิวออกมาข้างนอกน่ะ”
(ออกไปไหนนี่มันจะ3ทุ่มแล้วนะ)
“มิวออกมาซื้อของใช้ส่วนตัวน่ะ พอร์ชโทรมาก็ดีแล้วมิวจะได้มีเพื่อนคุย”
(มิว...มิวจะไปซื้อของที่ไหนให้พอร์ชพาไปไหม) โห ลำบากไปไหมจ๊ะคุณแฟน
“ไม่เป็นไรพอร์ช ใกล้ๆเอง”
(แต่พอร์ชเป็นห่วงนะมิว ให้พอร์ชไปเป็นเพื่อนนะ)
“ไม่เป็นไรจริงๆพอร์ช ขอบใจนะที่เป็นห่วงมิว น่ารักแบบนี้รักตายเลย><”
(ครับๆขอให้จริงนะที่บอกว่ารักน่ะ)
“แน่นอนสิ ไม่มีอะไรแล้วงั้นแค่นี้นะพอร์ชฝันดีนะพอร์ชเดี๋ยวมิวจะซื้อของแล้ว”
(ถึงบ้านแล้วโทรบอกพอร์ชด้วยนะ)
“โอเคๆ”
ติ๊ด!
ฉันกดตัดสายก่อนที่จะเดินเข้าเซเว่น เพื่อซื้อของใช้ที่ต้องการ ฉันใช้เวลาเพียงไม่นานก็ซื้อของเสร็จจากนั้นก็เดินออกจากเซเว่นเพื่อจะกลับบ้าน แต่ระหว่างทางนั้นฉันก็เหลือบไปเห็นกลุ่มวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งประมาณ5-6คนมองฉันด้วยสายตาแปลกๆ ฉันจึงทำเป็นไม่สนใจและเดินห่างออกมาแต่ในใจก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบอยู่เหมือนกัน
ฉันเดินกลับบ้านอย่างหวาดหวั่นด้วยหัวใจที่เต้นระรัวเพราะรู้สึกเหมือนว่ามีคนเดินตามฉันมา ฉันรีบเร่งฝีเท้าของตัวเองให้เดินเร็วขึ้นแต่ก็ดูเหมือนว่าคนที่เดินตามมานั้นจะเร่งความเร็วตามฉันด้วยระยะประชิดฉันก็เลยตัดสินใจวิ่ง ภายในใจตอนนี้ฉันอยากเจอพอร์ชที่สุด ฉันไม่น่าปฏิเสธความเป็นห่วงของเขาเลยT^T แง้พระเจ้าช่วยลูกด้วย
พรึบ อ๊าย!!>.<
ฉันกรี๊ดดังลั่นเมื่อถูกใครสักคนกระชากแขนเอาไว้ แถมยังดึงตัวฉันให้เข้าไปในซอกตึกอีก มืดก็มืดแถมยังน่ากลัวอีกด้วย ฉันคิดว่าฉันวิ่งเร็วแล้วทำไมคนพวกนั้นยังวิ่งตามฉันทันอีก พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกด้วยลุกยังไม่อยากโดนฆาตกรรมตอนนี้ลูกยังเรียนไม่จบแถมเพิ่งคบกับแฟนอีกT^T
“อ๊ะ...”ฉันกำลังจะกรี๊ดร้องแต่บุคคลปริศนาคนนั้นก็ดันเอามือมาปิดปากฉันเอาไว้ก่อน
ตึกตัก ตึกตัก!
หัวใจฉันเต้นแรงด้วยความหวาดกลัว ตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ถูกความคิดฉันตอนนี้คืออยากกลับบ้าน ฉันร้องไห้ออกมาด้วยความกลัวทั้งดิ้นขลุกขลักไปมาเพื่อให้ตัวเองหลุดออกจากการเกาะกุมของชายปริศนานั้น
“เงียบๆสิ-_-”ไม่นานก็มีกลุ่มวัยรุ่นที่เดินตามฉันก็วิ่งผ่านซอกตึกนี่ไป อ้าวแล้วถ้าพวกนั้นวิ่งผ่านไปแล้วนี่เป็นใครกันล่ะ เอ๊ะO_Oหรือว่าจะเป็นพวกเดียวกันแต่แค่อยากได้ผลประโยชน์เพียงคนเดียว อ๊าย! ไม่นะT^T
“อ่อยอั๊นอ๊ะ” (ปล่อยฉันนะ)
“เงียบๆ”
“ToT”แม่จ๋า วันนี้มันเป็นวันอะไรของหนูทำไมถึงได้เจอแต่เรื่อง
ฉันพยายามเอามือปัดป่ายเพื่อให้หลุดด้นจากพันทนาการของผู้ชายร่างสูงที่เอามือมาปิดปากฉัน ตอนนี้ฉันหวังพึ่งใครไม่ได้แล้วนอกจากจะสู้เพื่อตัวเอง เจ้าชายขี่ม้าขาวในนิยายน่ะหรอไม่มีหรอก
“ฉันบอกให้เงียบๆไงเล่า อยากให้พวกนั้นจับได้หรือไงล่ะ”เสียงนี่ฟังดูคุ้นๆหูชะมัดแต่ก็จำไม่ได้ว่าเป็นใคร
“...”ฉันยอมเงียบเพราะกลัวพวกนั้นจับได้
“ถ้าฉันปล่อยเธอต้องเงียบนะ”ฉันพยักหน้าให้คำตอบ เขาจะได้เลิกปิดปากฉันสักที
ผู้ชายที่ช่วยฉันให้รอดพ้นจากน้ำมือของแก๊งค์พวกนั้น ทันทีที่เขาเอามือออกจากปากฉัน ฉันก็หันไปมองใบหน้าเขาเพื่อให้รู้ว่าเป็นใคร แต่เมื่อฉันสบตากับนัยน์ตาสีดำสนิทของชายร่างสูงนั้นฉันก็ต้องตกใจเมื่อเขาคนนั้นเป็นคนที่ฉันรู้จัก แต่ในความตกใจก็มีความดีใจอยู่ดีใจที่อย่างน้อยฉันก็รอดจากเนื้อมือของพวกนั้น
“ซัน!” OoO
“ก็ใช่น่ะสิ”
“นายมาทำอะไรที่นี่ แล้วนายมาช่วยฉันได้ไง”
“นี่! คำขอบคุณสักคำก็ไม่มีแถมยังมาถามมากอีก-o-”
“ขอบคุณ”ชิ! บังคับชัดๆ
“ผ่านมาแถวนี้พอดีเห็นเธอตั้งแต่ในเซเว่นแล้ว”
“เธอล่ะ ออกมาทำอะไรดึกดื่นป่านนี้”
“ออกมา...ซื้อของใช้ส่วนตัวน่ะ”
“แล้วนี่จะไปไหนต่อ กลับบ้านเลยไหมเดี๋ยวไปส่ง”
“อื้อ”
“ทำไมออกมาคนเดียวแบบนี้ล่ะ ไม่รู้หรอมันอันตราย-o-”
“ก็ไม่มีใครมาเป็นเพื่อน”ความจริงมีแต่เธอไม่ให้เขามาเอง
“ทีหลังจะซื้ออะไรก็เตรียมไว้ตั้งแต่กลางวันสิ”อย่าบอกนะว่าเขารู้ว่าฉันมาซื้ออะไร อ๊าย! น่าอายที่สุดเลย
“ฉันจะไปรู้ได้ไงว่ามันจะมาวันนี้-o-”
“อันตรายน่ะ มันไม่ได้บอกหรอกนะว่าจะมาวันไหน”ไปกันใหญ่แล้ว-_-! ฉันหมายถึงประจำเดือนย่ะไม่ใช่อันตราย
“อื้มๆ...ยังไงก็ขอบใจนายมากๆเลยนะ”ไม่มีนายฉันคงแย่แน่ๆเลย ประโยคหลังขอไม่พูดดีกว่า
“ฉันมีอะไรให้เธอช่วย”
“ว่าแล้วว่าคนอย่างนายมันหวังผลตอบแทน- -*”
“เปล่าที่ช่วยเพราะอยากช่วยจริงๆแต่เรื่องที่จะให้ช่วยนะมันเป็นผลพลอยได้”ก็นั่นแหละย่ะ
“เออๆจะให้ฉันช่วยอะไรว่ามา”
“ช่วยมาเป็นแฟนฉันหน่อยสิ”
“O_Oนายจะบ้าหรอ”
“ไม่บ้าหรอกแค่หลอกๆเอง นะๆๆช่วยฉันหน่อย”
“แต่ฉันมีแฟนแล้ว”
“ก็แค่หลอกไม่ได้เป็นจริงๆสักหน่อย”
“O_Oนายจะบ้าหรอ”
“ไม่บ้าหรอกแค่หลอกๆเอง นะๆๆช่วยฉันหน่อย”
“แต่ฉันมีแฟนแล้ว นายเองก็มีแฟนเหมือนกัน”เฮ้อ นี่เขาฟังไม่รู้เรื่องหรือไงเนี้ย
“นะๆๆ”
“ไม่เอา แล้วนายจะทำไปเพื่ออะไรเล่า”
“ก็ฉันอยากรู้นี่ว่านาเดียจะหึงฉันหรือเปล่า- -”
“ไม่หึงหรอก อุ๊บส์!!”ฉันรีบเอามือปิดปากก่อนที่จะพูดมากไปกว่านี้
“ว่าไงนะ”ซันถามอย่างสงสัย
“อ้อ...ฉันจะบอกว่าถ้าเขาหึงฉันก็โดนตบสิ”
“ไม่หรอก ตกลงเอจะช่วยฉันใช่ไหม”จะพิสูจน์ทำไมเนี้ยทำไปเขาก็ไม่หึงนายหรอก นายมันโง่โดนเขาหลอกแล้ว
“ขอโทษนะฉันไม่อยากทะเลาะกับแฟน ขอบใจนะที่มาส่ง”ฉันปฏิเสธซันก่อนที่จะเดินเข้าบ้าน
พอกลับมาถึงบ้านปุ๊บฉันก็โทรบอกพอร์ชปั๊บเลย น้ำเสียงของพอร์ชเป็นห่วงฉันมากๆเลยล่ะแต่พอรู้ว่าฉันไม่เป็นอะไรเขาก็ลดความเป็นห่วงลง ฉันไม่ได้เล่าให้เขาฟังว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับฉันไม่อย่างงั้นเขาจะต้องเป็นห่วงมากกว่าเดิมแน่ๆเลยแค่นี้ก็เป็นห่วงจะแย่แล้ว
“ห๊า!...ว่าไงนะ”หลังจากที่ฉันเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้เพื่อนทั้งสามฟังแต่ยัยพิกเล็ทนี่ก็ตกใจจนต้องอุทานออกมาเสียงดังลั่น
“แกจะพูดเสียงดังทำไมเนี้ย”ฉันดุ
“เอ่อ...ขอโทษ ก็ฉันตกใจนี่นา แล้วไอ้เรื่องที่นายซันมาขอให้แกช่วยเนี้ยแกว่าไง”พิกเล็ทรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
“ฉันไม่ทำ เรื่องอะไรฉันจะทำล่ะ ฉันมีแฟนแล้วนะเพิ่งคบกันเองฉันไม่อยากเลิกกันเร็วนะ”
“มันก็ถูกอะ ดีแล้วที่แกปฏิเสธเพราะ...ฉันอยากทำ^o^”
“แกจะบ้าหรอพิกเล็ท”>น้ำขิง
“ฉันไม่ได้บ้า ฉันสติดีฉันแค่อยากทดสอบอะไรบางอย่างเฉยๆ^_^”
“อย่าบอกนะว่าแกจะทดสอบนายนั่น”ฉันพูดพร้อมกับชี้ไปทางปอร์เช่ ที่กำลังก้มหน้าก้มตาลอกงานอะไรสักอย่างโดยที่ไม่ได้ยินฉันและเพื่อนๆที่กำลังนินทาเขาอยู่
“เห้ย...ถามจริง...แกจะทำจริงหรอ”ฉัน
“พิกเล็ทเธอจะทำจริงหรอ แล้วถ้าเกิดว่าผลออกมาไม่ใช่อย่างที่เธอคิดล่ะเธอจะไม่เสียใจหรอ”ปาร์ตี้เตือน
“ถ้าเกิดว่านายนั่นไม่ชอบฉัน ฉันก็จะห่างออกมาเอง ฉันรู้ว่าการที่เรารักคนที่เขาไม่รักเรามันเจ็บ แต่ก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรไม่ใช่หรอ ถ้าคำตอบมันชัดเจนสำหรับฉันแล้วฉันจะถอยออกมาเอง”แววตาที่ร่าเริงเมื่อกี้ของพิกเล็ทตอนนี้กลับกลายเป็นตรงข้าม เพราะมันทั้งดูเศร้ามาก
“แกจะทำอะไรฉันไม่ว่าหรอกนะ ถ้าแกคิดว่ามันดีฉันก็สนับสนุน แต่ถ้าวันไหนแกไม่ไหวที่จะพยายามแล้วพวกฉันก็พร้อมที่จะอยู่ข้างแกนะ”ฉันปลอบพิกเล็ท
“ฉันรู้...ว่าพวกแกไม่มีวันทิ้งฉันหรอกแล้วฉันก็จะไม่ทิ้งพวกแกด้วย^o^”คำพูดที่มั่นใจของพิกเล็ททำให้ฉันและเพื่อนๆยิ้มจนแก้มปริ
“เอาแล้วไงเริ่มเข้าโหมดดราม่าและ”>น้ำขิง
พักเที่ยง....
“แกเอาจริงใช่ไหมพิกเล็ท”ฉันหันไปถามพิกเล็ทอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ก็ดูยัยนี่สิให้ฉันเข้าไปพูดกับซันให้เรื่องที่จะไปเป็นแฟนหลอกๆให้ซัน จะทำเองแต่กลับให้ฉันไปพูดให้เนี้ยนะ เจริญเถอะคุณเพื่อน
“ก็เอาจริงน่ะสิ นี่แกจะถ่วงเวลาฉันเพื่อ? รีบเข้าไปเร็ว”พิกเล็ทดันหลังให้ฉันเข้าไปที่ห้องซ้อมของวงซีเคร็ตโค้ด
หวังว่าพอร์ชคงจะไม่อยู่นะ ไม่งั้นมีหวังเข้าใจผิดแน่ๆขนาดแค่กับเอพริลยังไม่ให้ไปยุ่งเลย ฉันตั้งสติก่อนที่จะผลักประตูเข้าไปข้างใน ฉันค่อยๆมองไปรอบๆห้องเพื่อดูว่าข้างในนั้นจะมีพอร์ชอยู่ไหม แต่แล้วก็ไร้วี่แวว โอ้เย้^o^ ทางสะดวกแล้ว จากนั้นพิกเล็ทก็เดินตามเข้ามาในห้อง เอาวะเพื่อเพื่อน ส่วนจะเป็นยังไงต่อไปเนี้ยก็ค่อยว่ากันอีกทีเนอะ
“ซัน”เจ้าของชื่อหันมามองฉันอย่างงงๆ
“อะไร...”
“จำได้ไหมที่นายบอกว่าจะให้ฉันไปเป็นแฟนหลอกๆให้นายน่ะ”ฉันเริ่มเข้าประเด็น
“อื้อ...จำได้...นี่อย่าบอกนะว่าเธอจะทำน่ะ*O*”แหมตาเป็นประกายเลยนะ
“นี่อย่าเพิ่งดีใจได้ป้ะ ฟังให้จบ ไม่ใช่ฉัน!”
“อ้าว-o-”
“แล้วถ้าเป็นเพื่อนฉันล่ะ เพื่อนฉันอยากทำ”
“>___<”>พิกเล็ทยิ้มจนตาหยี
“เอ่อ...ยัยนี่น่ะหรอ”ซันทำหน้าผิดหวังเล็กๆ “ก็ได้...แต่เธอห้ามชอบฉันจริงๆนะเว้ย แค่ชั่วคราว”
“โอ๊ย...นี่นายคิดได้ไงเนี้ย...ไม่มีทางเว้ย...ฉันมีคนที่ชอบแล้ว แล้วฉันก็อยากรู้ว่าเขาจะชอบฉันไหมเท่านั้นเอง-___-”
“โอเคงั้นถือว่าเรามีความประสงค์เดียวกัน ยินดีที่ได้ร่วมงานด้วย^o^”ซันยื่นมือเพื่อแสดงความยินดีที่ได้ร่วมงานกันไปตรงหน้าพิกเล็ท จากนั้นพิกเล็ทก็ยื่นมือไปเชดแฮนด์ตอบ
แอ๊ด!!
ประตูห้องถูกเปิดออก พร้อมกับคำพูดที่ทักขึ้นจนคนให้ห้องต้องรีบชักมือออกจากกันอย่างเร็ว
“ทำอะไรกันน่ะ!”นี่เป็นเสียงของปอร์เช่ที่ทักขึ้นพร้อมกับสายตาที่มองมายังมือของพิกเล็ทกับซัน
“เปล่าค่ะก็แค่มาหาแฟน”คำพูดของพิกเล็ทเล่นเอาผู้มาเยือนคนใหม่ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“แฟน? ใครแฟนเธอ”
“ซันไง^O^”
“ว่าไงนะ!!”
“ฟังไม่ผิดหรอก ฉันกับซันเป็นแฟนกันใช่ไหมซัน”พิกเล็ทหันไปถามซัน
“ใช่”
“แกจะบ้าไปแล้วหรอ แกมีแฟนแล้วนะเว้ย”
“ก็ฉันอยากลองมี2คนบ้างอ่ะ”
“พวกแกเล่นบ้าอะไรกันวะ”ดูท่าทางปอร์เช่จะไม่ค่อยพอใจเลยนะ
“เรื่องของฉัน ฉันไม่สนหรอกว่าซันเขาจะมีแฟนกี่คน...อ้อแล้วที่นายบอกว่าฉันไม่มีคนเลือกนะพูดผิดแล้วนะเพราะซันเลือกฉัน”พูดจบพิกเล็ทก็เดินออกจากห้องด้วยใบหน้าที่ปลื้มปิติสุดๆ
“ซันตอนเย็นเจอกันนะ^o^”พิกเล็ทพูดทิ้งท้ายไว้พร้อมกับโบกมือให้ซันด้วยรอยยิ้ม
“แกเห็นหน้าปอร์เช่ป้ะ”ฉันถามพิกเล็ทระหว่างที่เดินกลับห้องเรียน
“เห็น...ฮ่าๆๆๆ^o^ นายนั่นคงไม่คิดล่ะสิว่าฉันจะมาเป็นแฟนกับเพื่อนเขา”
“ฉันว่าไม่ใช่ตกใจอย่างเดียวหรอก”
“แกว่าอีตานั่นมันจะหึงฉันป้ะ^o^”
“ฉันว่าแกรอลุ้นเหอะ^_^”ฉันคิดว่าแกอาจจะมีสิทธิ์ก็ได้นะเพื่อนแต่ฉันยังไม่อยากพูดไปเพราะถ้าเกิดนายนั่นไม่ได้คิดอะไรกับแกฉันกลัวแกเสียใจ ฉันไม่อยากให้ความหวังแก
“ฉันคิดนะว่า1.นายนั่นอาจจะไม่ได้คิดอะไรกับฉันแล้วโมโหที่ฉันไปคบกับคนที่มีแฟนแล้ว ซึ่งฉันอาจจะถูกมองไม่ดีก็ได้หรือ2.นายนั่นอาจจะโมโหเพราะหึง แต่ฉันคิดว่าเปอร์เซ็นที่จะเป็นน่าจะเป็นข้อ1มากกว่าอ่ะ”
“แกอย่าเพิ่งคิดแบบนั้นสิ ถ้าได้ยินจากปากนายนั่นค่อยว่ากันอีกที”
ฉันเดินคุยกับพิกเล็ทไปเรื่อยๆจนมาถึงห้อง พอถึงห้องเพื่อนอีกสองคนก็ไม่ค่อยอยากรู้เท่าไหร่ วิ่งเข้ามาถามกันใหญ่เลย คงอยากรู้ว่ายัยนี่ทำจริงหรือเปล่า
“พิกเล็ทว่าไงบ้าง สรุปว่าไง”>น้ำขิง
“เธอพูดเล่นใช่ป้ะ เธอไม่ได้ทำจริงๆใช่ป้ะ”>ปาร์ตี้
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันทำจริง”
“เห้ย...แกทำจนได้แกไม่กลัวแฟนคลับนายนั่นหรอ”>น้ำขิง
“ไม่อ่ะ เพราะฉันรู้ไงว่าซีเคร็ตโค้ดเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ เพราะฉะนั้นก็ไม่ต้องห่วง^o^”
“แล้วนาเดียล่ะ เธอไม่กลัวนาเดียหรอ”>ปาร์ตี้
“ยัยนั่นไม่ได้รักซัน เธอไม่ต้องกลัวหรอกปาร์ตี้ปล่อยให้พิกเล็ททำไปเถอะ”ฉันกล่าว ดูเหมือนว่าเพื่อนของฉันจะเป็นกังวลกันมากๆเลยนะ
เห้อ!! กว่าจะเลิกเรียนก็ปาไปเกือบ4โมงแล้ว แล้วช่วงนี้พอร์ชก็เลิกช้าอยู่ด้วย แล้วคราวนี้ใครจะกลับบ้านกับฉันล่ะT^T เสียใจ สงสัยวันนี้ฉันคงต้องกลับบ้านพร้อมยัยพิกเล็ทซะแล้ว
ก๊อกๆๆ แอ๊ด!!
“อ้าวมิว มีอะไรล่ะ”
“เอ่อ...แม่มีผ้าอนามัยไหมคะ”
“มันหมดน่ะจ่ะ แม่ก็ลืมซื้อมาซะด้วย-_-”
“แล้วทำไงดีคะแม่ คือหนูเป็นน่ะค่ะ-o-”
“ออกไปซื้อตอนนี้ก็ได้ ยังไม่ดึกมากด้วยจะให้แม่ไปเป็นเพื่อนไหม”
“งั้นเดี๋ยวมิวไปซื้อเองก็ได้ค่ะ แม่นอนเถอะ”
“จ่ะ อ่ะนี่เงิน”แม่ยื่นเงินให้ฉัน
มาเป็นอะไรตอนนี้เนี้ย มาแบบไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ใครเขาจะรับมือทันแถมไม่มีไว้สำรองอีก เฮ้อ...เป็นก็ดันมาเป็นตอนกลางคืนอีกรู้ไหมมันลำบากเนี้ย เกิดเป็นผู้หญิงนี่มันลำบากจริงๆเลย
~♫~
เสียงโทรศัพท์จากพอร์ชนี่โทรมาช่วยชีวิตแท้ๆเลย กำลังเหงาอยู่พอดีเลยแถมทางเดินออกมาจากซอยก็มีแค่เสียงสลัวๆอีกเงียบก็เงียบ
“พอร์ช...”
(มิวเข้านอนหรือยัง)
“ยังจ่ะ มิวออกมาข้างนอกน่ะ”
(ออกไปไหนนี่มันจะ3ทุ่มแล้วนะ)
“มิวออกมาซื้อของใช้ส่วนตัวน่ะ พอร์ชโทรมาก็ดีแล้วมิวจะได้มีเพื่อนคุย”
(มิว...มิวจะไปซื้อของที่ไหนให้พอร์ชพาไปไหม) โห ลำบากไปไหมจ๊ะคุณแฟน
“ไม่เป็นไรพอร์ช ใกล้ๆเอง”
(แต่พอร์ชเป็นห่วงนะมิว ให้พอร์ชไปเป็นเพื่อนนะ)
“ไม่เป็นไรจริงๆพอร์ช ขอบใจนะที่เป็นห่วงมิว น่ารักแบบนี้รักตายเลย><”
(ครับๆขอให้จริงนะที่บอกว่ารักน่ะ)
“แน่นอนสิ ไม่มีอะไรแล้วงั้นแค่นี้นะพอร์ชฝันดีนะพอร์ชเดี๋ยวมิวจะซื้อของแล้ว”
(ถึงบ้านแล้วโทรบอกพอร์ชด้วยนะ)
“โอเคๆ”
ติ๊ด!
ฉันกดตัดสายก่อนที่จะเดินเข้าเซเว่น เพื่อซื้อของใช้ที่ต้องการ ฉันใช้เวลาเพียงไม่นานก็ซื้อของเสร็จจากนั้นก็เดินออกจากเซเว่นเพื่อจะกลับบ้าน แต่ระหว่างทางนั้นฉันก็เหลือบไปเห็นกลุ่มวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งประมาณ5-6คนมองฉันด้วยสายตาแปลกๆ ฉันจึงทำเป็นไม่สนใจและเดินห่างออกมาแต่ในใจก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบอยู่เหมือนกัน
ฉันเดินกลับบ้านอย่างหวาดหวั่นด้วยหัวใจที่เต้นระรัวเพราะรู้สึกเหมือนว่ามีคนเดินตามฉันมา ฉันรีบเร่งฝีเท้าของตัวเองให้เดินเร็วขึ้นแต่ก็ดูเหมือนว่าคนที่เดินตามมานั้นจะเร่งความเร็วตามฉันด้วยระยะประชิดฉันก็เลยตัดสินใจวิ่ง ภายในใจตอนนี้ฉันอยากเจอพอร์ชที่สุด ฉันไม่น่าปฏิเสธความเป็นห่วงของเขาเลยT^T แง้พระเจ้าช่วยลูกด้วย
พรึบ อ๊าย!!>.<
ฉันกรี๊ดดังลั่นเมื่อถูกใครสักคนกระชากแขนเอาไว้ แถมยังดึงตัวฉันให้เข้าไปในซอกตึกอีก มืดก็มืดแถมยังน่ากลัวอีกด้วย ฉันคิดว่าฉันวิ่งเร็วแล้วทำไมคนพวกนั้นยังวิ่งตามฉันทันอีก พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกด้วยลุกยังไม่อยากโดนฆาตกรรมตอนนี้ลูกยังเรียนไม่จบแถมเพิ่งคบกับแฟนอีกT^T
“อ๊ะ...”ฉันกำลังจะกรี๊ดร้องแต่บุคคลปริศนาคนนั้นก็ดันเอามือมาปิดปากฉันเอาไว้ก่อน
ตึกตัก ตึกตัก!
หัวใจฉันเต้นแรงด้วยความหวาดกลัว ตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ถูกความคิดฉันตอนนี้คืออยากกลับบ้าน ฉันร้องไห้ออกมาด้วยความกลัวทั้งดิ้นขลุกขลักไปมาเพื่อให้ตัวเองหลุดออกจากการเกาะกุมของชายปริศนานั้น
“เงียบๆสิ-_-”ไม่นานก็มีกลุ่มวัยรุ่นที่เดินตามฉันก็วิ่งผ่านซอกตึกนี่ไป อ้าวแล้วถ้าพวกนั้นวิ่งผ่านไปแล้วนี่เป็นใครกันล่ะ เอ๊ะO_Oหรือว่าจะเป็นพวกเดียวกันแต่แค่อยากได้ผลประโยชน์เพียงคนเดียว อ๊าย! ไม่นะT^T
“อ่อยอั๊นอ๊ะ” (ปล่อยฉันนะ)
“เงียบๆ”
“ToT”แม่จ๋า วันนี้มันเป็นวันอะไรของหนูทำไมถึงได้เจอแต่เรื่อง
ฉันพยายามเอามือปัดป่ายเพื่อให้หลุดด้นจากพันทนาการของผู้ชายร่างสูงที่เอามือมาปิดปากฉัน ตอนนี้ฉันหวังพึ่งใครไม่ได้แล้วนอกจากจะสู้เพื่อตัวเอง เจ้าชายขี่ม้าขาวในนิยายน่ะหรอไม่มีหรอก
“ฉันบอกให้เงียบๆไงเล่า อยากให้พวกนั้นจับได้หรือไงล่ะ”เสียงนี่ฟังดูคุ้นๆหูชะมัดแต่ก็จำไม่ได้ว่าเป็นใคร
“...”ฉันยอมเงียบเพราะกลัวพวกนั้นจับได้
“ถ้าฉันปล่อยเธอต้องเงียบนะ”ฉันพยักหน้าให้คำตอบ เขาจะได้เลิกปิดปากฉันสักที
ผู้ชายที่ช่วยฉันให้รอดพ้นจากน้ำมือของแก๊งค์พวกนั้น ทันทีที่เขาเอามือออกจากปากฉัน ฉันก็หันไปมองใบหน้าเขาเพื่อให้รู้ว่าเป็นใคร แต่เมื่อฉันสบตากับนัยน์ตาสีดำสนิทของชายร่างสูงนั้นฉันก็ต้องตกใจเมื่อเขาคนนั้นเป็นคนที่ฉันรู้จัก แต่ในความตกใจก็มีความดีใจอยู่ดีใจที่อย่างน้อยฉันก็รอดจากเนื้อมือของพวกนั้น
“ซัน!” OoO
“ก็ใช่น่ะสิ”
“นายมาทำอะไรที่นี่ แล้วนายมาช่วยฉันได้ไง”
“นี่! คำขอบคุณสักคำก็ไม่มีแถมยังมาถามมากอีก-o-”
“ขอบคุณ”ชิ! บังคับชัดๆ
“ผ่านมาแถวนี้พอดีเห็นเธอตั้งแต่ในเซเว่นแล้ว”
“เธอล่ะ ออกมาทำอะไรดึกดื่นป่านนี้”
“ออกมา...ซื้อของใช้ส่วนตัวน่ะ”
“แล้วนี่จะไปไหนต่อ กลับบ้านเลยไหมเดี๋ยวไปส่ง”
“อื้อ”
“ทำไมออกมาคนเดียวแบบนี้ล่ะ ไม่รู้หรอมันอันตราย-o-”
“ก็ไม่มีใครมาเป็นเพื่อน”ความจริงมีแต่เธอไม่ให้เขามาเอง
“ทีหลังจะซื้ออะไรก็เตรียมไว้ตั้งแต่กลางวันสิ”อย่าบอกนะว่าเขารู้ว่าฉันมาซื้ออะไร อ๊าย! น่าอายที่สุดเลย
“ฉันจะไปรู้ได้ไงว่ามันจะมาวันนี้-o-”
“อันตรายน่ะ มันไม่ได้บอกหรอกนะว่าจะมาวันไหน”ไปกันใหญ่แล้ว-_-! ฉันหมายถึงประจำเดือนย่ะไม่ใช่อันตราย
“อื้มๆ...ยังไงก็ขอบใจนายมากๆเลยนะ”ไม่มีนายฉันคงแย่แน่ๆเลย ประโยคหลังขอไม่พูดดีกว่า
“ฉันมีอะไรให้เธอช่วย”
“ว่าแล้วว่าคนอย่างนายมันหวังผลตอบแทน- -*”
“เปล่าที่ช่วยเพราะอยากช่วยจริงๆแต่เรื่องที่จะให้ช่วยนะมันเป็นผลพลอยได้”ก็นั่นแหละย่ะ
“เออๆจะให้ฉันช่วยอะไรว่ามา”
“ช่วยมาเป็นแฟนฉันหน่อยสิ”
“O_Oนายจะบ้าหรอ”
“ไม่บ้าหรอกแค่หลอกๆเอง นะๆๆช่วยฉันหน่อย”
“แต่ฉันมีแฟนแล้ว”
“ก็แค่หลอกไม่ได้เป็นจริงๆสักหน่อย”
“O_Oนายจะบ้าหรอ”
“ไม่บ้าหรอกแค่หลอกๆเอง นะๆๆช่วยฉันหน่อย”
“แต่ฉันมีแฟนแล้ว นายเองก็มีแฟนเหมือนกัน”เฮ้อ นี่เขาฟังไม่รู้เรื่องหรือไงเนี้ย
“นะๆๆ”
“ไม่เอา แล้วนายจะทำไปเพื่ออะไรเล่า”
“ก็ฉันอยากรู้นี่ว่านาเดียจะหึงฉันหรือเปล่า- -”
“ไม่หึงหรอก อุ๊บส์!!”ฉันรีบเอามือปิดปากก่อนที่จะพูดมากไปกว่านี้
“ว่าไงนะ”ซันถามอย่างสงสัย
“อ้อ...ฉันจะบอกว่าถ้าเขาหึงฉันก็โดนตบสิ”
“ไม่หรอก ตกลงเอจะช่วยฉันใช่ไหม”จะพิสูจน์ทำไมเนี้ยทำไปเขาก็ไม่หึงนายหรอก นายมันโง่โดนเขาหลอกแล้ว
“ขอโทษนะฉันไม่อยากทะเลาะกับแฟน ขอบใจนะที่มาส่ง”ฉันปฏิเสธซันก่อนที่จะเดินเข้าบ้าน
พอกลับมาถึงบ้านปุ๊บฉันก็โทรบอกพอร์ชปั๊บเลย น้ำเสียงของพอร์ชเป็นห่วงฉันมากๆเลยล่ะแต่พอรู้ว่าฉันไม่เป็นอะไรเขาก็ลดความเป็นห่วงลง ฉันไม่ได้เล่าให้เขาฟังว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับฉันไม่อย่างงั้นเขาจะต้องเป็นห่วงมากกว่าเดิมแน่ๆเลยแค่นี้ก็เป็นห่วงจะแย่แล้ว
“ห๊า!...ว่าไงนะ”หลังจากที่ฉันเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้เพื่อนทั้งสามฟังแต่ยัยพิกเล็ทนี่ก็ตกใจจนต้องอุทานออกมาเสียงดังลั่น
“แกจะพูดเสียงดังทำไมเนี้ย”ฉันดุ
“เอ่อ...ขอโทษ ก็ฉันตกใจนี่นา แล้วไอ้เรื่องที่นายซันมาขอให้แกช่วยเนี้ยแกว่าไง”พิกเล็ทรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
“ฉันไม่ทำ เรื่องอะไรฉันจะทำล่ะ ฉันมีแฟนแล้วนะเพิ่งคบกันเองฉันไม่อยากเลิกกันเร็วนะ”
“มันก็ถูกอะ ดีแล้วที่แกปฏิเสธเพราะ...ฉันอยากทำ^o^”
“แกจะบ้าหรอพิกเล็ท”>น้ำขิง
“ฉันไม่ได้บ้า ฉันสติดีฉันแค่อยากทดสอบอะไรบางอย่างเฉยๆ^_^”
“อย่าบอกนะว่าแกจะทดสอบนายนั่น”ฉันพูดพร้อมกับชี้ไปทางปอร์เช่ ที่กำลังก้มหน้าก้มตาลอกงานอะไรสักอย่างโดยที่ไม่ได้ยินฉันและเพื่อนๆที่กำลังนินทาเขาอยู่
“เห้ย...ถามจริง...แกจะทำจริงหรอ”ฉัน
“พิกเล็ทเธอจะทำจริงหรอ แล้วถ้าเกิดว่าผลออกมาไม่ใช่อย่างที่เธอคิดล่ะเธอจะไม่เสียใจหรอ”ปาร์ตี้เตือน
“ถ้าเกิดว่านายนั่นไม่ชอบฉัน ฉันก็จะห่างออกมาเอง ฉันรู้ว่าการที่เรารักคนที่เขาไม่รักเรามันเจ็บ แต่ก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรไม่ใช่หรอ ถ้าคำตอบมันชัดเจนสำหรับฉันแล้วฉันจะถอยออกมาเอง”แววตาที่ร่าเริงเมื่อกี้ของพิกเล็ทตอนนี้กลับกลายเป็นตรงข้าม เพราะมันทั้งดูเศร้ามาก
“แกจะทำอะไรฉันไม่ว่าหรอกนะ ถ้าแกคิดว่ามันดีฉันก็สนับสนุน แต่ถ้าวันไหนแกไม่ไหวที่จะพยายามแล้วพวกฉันก็พร้อมที่จะอยู่ข้างแกนะ”ฉันปลอบพิกเล็ท
“ฉันรู้...ว่าพวกแกไม่มีวันทิ้งฉันหรอกแล้วฉันก็จะไม่ทิ้งพวกแกด้วย^o^”คำพูดที่มั่นใจของพิกเล็ททำให้ฉันและเพื่อนๆยิ้มจนแก้มปริ
“เอาแล้วไงเริ่มเข้าโหมดดราม่าและ”>น้ำขิง
พักเที่ยง....
“แกเอาจริงใช่ไหมพิกเล็ท”ฉันหันไปถามพิกเล็ทอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ก็ดูยัยนี่สิให้ฉันเข้าไปพูดกับซันให้เรื่องที่จะไปเป็นแฟนหลอกๆให้ซัน จะทำเองแต่กลับให้ฉันไปพูดให้เนี้ยนะ เจริญเถอะคุณเพื่อน
“ก็เอาจริงน่ะสิ นี่แกจะถ่วงเวลาฉันเพื่อ? รีบเข้าไปเร็ว”พิกเล็ทดันหลังให้ฉันเข้าไปที่ห้องซ้อมของวงซีเคร็ตโค้ด
หวังว่าพอร์ชคงจะไม่อยู่นะ ไม่งั้นมีหวังเข้าใจผิดแน่ๆขนาดแค่กับเอพริลยังไม่ให้ไปยุ่งเลย ฉันตั้งสติก่อนที่จะผลักประตูเข้าไปข้างใน ฉันค่อยๆมองไปรอบๆห้องเพื่อดูว่าข้างในนั้นจะมีพอร์ชอยู่ไหม แต่แล้วก็ไร้วี่แวว โอ้เย้^o^ ทางสะดวกแล้ว จากนั้นพิกเล็ทก็เดินตามเข้ามาในห้อง เอาวะเพื่อเพื่อน ส่วนจะเป็นยังไงต่อไปเนี้ยก็ค่อยว่ากันอีกทีเนอะ
“ซัน”เจ้าของชื่อหันมามองฉันอย่างงงๆ
“อะไร...”
“จำได้ไหมที่นายบอกว่าจะให้ฉันไปเป็นแฟนหลอกๆให้นายน่ะ”ฉันเริ่มเข้าประเด็น
“อื้อ...จำได้...นี่อย่าบอกนะว่าเธอจะทำน่ะ*O*”แหมตาเป็นประกายเลยนะ
“นี่อย่าเพิ่งดีใจได้ป้ะ ฟังให้จบ ไม่ใช่ฉัน!”
“อ้าว-o-”
“แล้วถ้าเป็นเพื่อนฉันล่ะ เพื่อนฉันอยากทำ”
“>___<”>พิกเล็ทยิ้มจนตาหยี
“เอ่อ...ยัยนี่น่ะหรอ”ซันทำหน้าผิดหวังเล็กๆ “ก็ได้...แต่เธอห้ามชอบฉันจริงๆนะเว้ย แค่ชั่วคราว”
“โอ๊ย...นี่นายคิดได้ไงเนี้ย...ไม่มีทางเว้ย...ฉันมีคนที่ชอบแล้ว แล้วฉันก็อยากรู้ว่าเขาจะชอบฉันไหมเท่านั้นเอง-___-”
“โอเคงั้นถือว่าเรามีความประสงค์เดียวกัน ยินดีที่ได้ร่วมงานด้วย^o^”ซันยื่นมือเพื่อแสดงความยินดีที่ได้ร่วมงานกันไปตรงหน้าพิกเล็ท จากนั้นพิกเล็ทก็ยื่นมือไปเชดแฮนด์ตอบ
แอ๊ด!!
ประตูห้องถูกเปิดออก พร้อมกับคำพูดที่ทักขึ้นจนคนให้ห้องต้องรีบชักมือออกจากกันอย่างเร็ว
“ทำอะไรกันน่ะ!”นี่เป็นเสียงของปอร์เช่ที่ทักขึ้นพร้อมกับสายตาที่มองมายังมือของพิกเล็ทกับซัน
“เปล่าค่ะก็แค่มาหาแฟน”คำพูดของพิกเล็ทเล่นเอาผู้มาเยือนคนใหม่ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“แฟน? ใครแฟนเธอ”
“ซันไง^O^”
“ว่าไงนะ!!”
“ฟังไม่ผิดหรอก ฉันกับซันเป็นแฟนกันใช่ไหมซัน”พิกเล็ทหันไปถามซัน
“ใช่”
“แกจะบ้าไปแล้วหรอ แกมีแฟนแล้วนะเว้ย”
“ก็ฉันอยากลองมี2คนบ้างอ่ะ”
“พวกแกเล่นบ้าอะไรกันวะ”ดูท่าทางปอร์เช่จะไม่ค่อยพอใจเลยนะ
“เรื่องของฉัน ฉันไม่สนหรอกว่าซันเขาจะมีแฟนกี่คน...อ้อแล้วที่นายบอกว่าฉันไม่มีคนเลือกนะพูดผิดแล้วนะเพราะซันเลือกฉัน”พูดจบพิกเล็ทก็เดินออกจากห้องด้วยใบหน้าที่ปลื้มปิติสุดๆ
“ซันตอนเย็นเจอกันนะ^o^”พิกเล็ทพูดทิ้งท้ายไว้พร้อมกับโบกมือให้ซันด้วยรอยยิ้ม
“แกเห็นหน้าปอร์เช่ป้ะ”ฉันถามพิกเล็ทระหว่างที่เดินกลับห้องเรียน
“เห็น...ฮ่าๆๆๆ^o^ นายนั่นคงไม่คิดล่ะสิว่าฉันจะมาเป็นแฟนกับเพื่อนเขา”
“ฉันว่าไม่ใช่ตกใจอย่างเดียวหรอก”
“แกว่าอีตานั่นมันจะหึงฉันป้ะ^o^”
“ฉันว่าแกรอลุ้นเหอะ^_^”ฉันคิดว่าแกอาจจะมีสิทธิ์ก็ได้นะเพื่อนแต่ฉันยังไม่อยากพูดไปเพราะถ้าเกิดนายนั่นไม่ได้คิดอะไรกับแกฉันกลัวแกเสียใจ ฉันไม่อยากให้ความหวังแก
“ฉันคิดนะว่า1.นายนั่นอาจจะไม่ได้คิดอะไรกับฉันแล้วโมโหที่ฉันไปคบกับคนที่มีแฟนแล้ว ซึ่งฉันอาจจะถูกมองไม่ดีก็ได้หรือ2.นายนั่นอาจจะโมโหเพราะหึง แต่ฉันคิดว่าเปอร์เซ็นที่จะเป็นน่าจะเป็นข้อ1มากกว่าอ่ะ”
“แกอย่าเพิ่งคิดแบบนั้นสิ ถ้าได้ยินจากปากนายนั่นค่อยว่ากันอีกที”
ฉันเดินคุยกับพิกเล็ทไปเรื่อยๆจนมาถึงห้อง พอถึงห้องเพื่อนอีกสองคนก็ไม่ค่อยอยากรู้เท่าไหร่ วิ่งเข้ามาถามกันใหญ่เลย คงอยากรู้ว่ายัยนี่ทำจริงหรือเปล่า
“พิกเล็ทว่าไงบ้าง สรุปว่าไง”>น้ำขิง
“เธอพูดเล่นใช่ป้ะ เธอไม่ได้ทำจริงๆใช่ป้ะ”>ปาร์ตี้
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันทำจริง”
“เห้ย...แกทำจนได้แกไม่กลัวแฟนคลับนายนั่นหรอ”>น้ำขิง
“ไม่อ่ะ เพราะฉันรู้ไงว่าซีเคร็ตโค้ดเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ เพราะฉะนั้นก็ไม่ต้องห่วง^o^”
“แล้วนาเดียล่ะ เธอไม่กลัวนาเดียหรอ”>ปาร์ตี้
“ยัยนั่นไม่ได้รักซัน เธอไม่ต้องกลัวหรอกปาร์ตี้ปล่อยให้พิกเล็ททำไปเถอะ”ฉันกล่าว ดูเหมือนว่าเพื่อนของฉันจะเป็นกังวลกันมากๆเลยนะ
เห้อ!! กว่าจะเลิกเรียนก็ปาไปเกือบ4โมงแล้ว แล้วช่วงนี้พอร์ชก็เลิกช้าอยู่ด้วย แล้วคราวนี้ใครจะกลับบ้านกับฉันล่ะT^T เสียใจ สงสัยวันนี้ฉันคงต้องกลับบ้านพร้อมยัยพิกเล็ทซะแล้ว
momodji เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 มี.ค. 2557, 17:01:44 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 มี.ค. 2557, 17:01:44 น.
จำนวนการเข้าชม : 1047
| << ตอนที่9 | ตอนที่11 >> |
รรวโรจน์ 7 มี.ค. 2557, 20:51:11 น.
นางเอกหาเรื่องให้ตัวเองป่ะ ชอบแต่ยุ่งเรื่องชาวบ้าน
นางเอกหาเรื่องให้ตัวเองป่ะ ชอบแต่ยุ่งเรื่องชาวบ้าน