พันแสงรัก
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: บ้านไร่ (ไม่) ไร้รัก 100%
หลังรับประทานอาหารเสร็จแล้ว พันแสงก็ต้องกลับเข้าไปในไร่ ตอนนี้เด็กคงจะไถเสร็จแล้ว ขณะกำลังจะสวมรองเท้า ชายหนุ่มก็นึกอะไรขึ้นได้ หมุนตัวกลับเข้าไปในบ้านด้วยรอยยิ้มกริ่ม
“วันนี้ผมขอยายเดือนนะ” พันแสงร้องบอกพ่อกับแม่ที่ยังอยู่ในครัว รวมทั้งคนข้างบนที่เขากำลังจะขึ้นไปหา
ร่างสูงหยุดอยู่หน้าประตูห้องนอน ยกมือขึ้นเคาะเบาๆ สองที ไม่มีเสียงตอบรับ เขาแน่ใจว่าเจ้าตัวคงได้ยินที่เขาพูดเมื่อกี้ จึงไม่ยอมเปิดให้ กำลังจะเคาะซ้ำ ใบหน้าจิ้มลิ้มก็โผล่ออก
“พี่พันนั่นเอง เดือนกำลังจะไปหาอยู่เชียวค่ะ” เด็กสาวยิ้มหน้าระรื่น ขณะที่คนเริ่มชักไม่ไว้ใจ
จะพาออกไปทำไร่ ทำไมยังยิ้มได้อีก ไม่ปกติแฮะ
“หาพี่ทำไม” เขาถามเสียงห้วน เอื้อมเดือนเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว สวยเชียว คงจะออกไปไหน แต่เขากำลังจะลากหล่อนออกไปคลุกฝุ่น “ช่างเถอะ พี่ก็มีธุระกับเราเหมือนกัน”
“ไม่เอาอะ” เอื้อมเดือนชิงปฎิเสธ “วันนี้ไม่ว่าง”
“ปกติก็ไม่เคยเห็นว่าง”
“วันนี้เดือนขอพี่พันนะ” เด็กสาวไม่ฟังเสียง เลียนแบบคำพูดเขา พร้อมกับโถมตัวเข้ามากอดเอวเสียแน่น จะถอยก็ไม่ทัน “ขอนะๆ”
“วันนี้ไม่ว่าง” เขาใช้คำพูดของหล่อนบ้าง มือใหญ่ผลักศีรษะมนออกเบาๆ เอื้อมเดือนยอมปล่อย แต่ยังจับมือพี่ชายไว้มั่น “ปล่อยมือด้วย”
“พาไปสนามบินหน่อยสิ รับพี่น้อย” เด็กสาวว่าน้ำเสียงร่าเริง ทว่าปฏิกิริยาของพี่ชายไม่คล้อยไปกับหล่อนด้วย นับว่าแปลก สองคนนี้สนิทกันจะตาย เป็นไปไม่ได้หรอกที่จะไม่รู้ “อ๊ะ นี่พี่น้อยไม่ได้บอกพี่พันเหรอคะ!?”
ชายหนุ่มกรอกตาเมื่อนึกถึงคนที่น้องสาวเอ่ยถึง ครั้งสุดท้ายที่ได้คุยกับสุวิมลคือเมื่อไหร่ก็จำไม่ได้ เพราะเจ้าหล่อนไม่ค่อยโทร. มา อย่าว่าแต่เรื่องกลับบ้านที่เอื้อมเดือนกำลังตู่เขาอยู่นี่เลย
“จะไปได้ยัง เปลี่ยนชุด” เขากลับมาธุระของตัวเอง รุนร่างบางให้เข้าไปในห้อง
“พี่น้อยจะมาจริงๆ นะพี่พัน” ยายตัวแสบร้องเสียงดัง ยื่นโทรศัพท์ของตัวเองให้ หลังต่อสายเรียบร้อยเสร็จสรรพ “ไม่เชื่อก็ลองคุยดูดิ”
พันแสงรับมาอย่างช่วยไม่ได้ สัญญาณดังเพียงสามครั้ง ก็ได้ยินเสียงแว๊ดๆ จากปลายสาย
“อยู่ไหนน่ะฮะยายเดือน รู้ไหมพวกพี่รอจนจะหลับแล้ว รีบมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“นี่พี่เอง” ชายหนุ่มกรอกเสียงเรียบ เจ้าของโทรศัพท์ยักคิ้ว ยิ้มแฉ่งจนตาหยี
“อ้อ พี่พัน” หญิงสาวลากเสียง หัวเราะแห้งๆ “โทษค่ะ น้อยไม่รู้”
“ไม่เป็นไร พี่จะไปรับเดี๋ยวนี้” ว่าจบก็ส่งคืนให้เจ้าของ ออกคำสั่งผ่านสายตาว่าให้รีบ จะได้กลับมาทำงานต่อ วันนี้พันแสงไม่มีเวลามากนัก แถมยังไม่มีอารมณ์เพราะ ‘แผน’ ถูกเปลี่ยน รู้แบบนี้ไปหลบอยู่กลางไร่ก็ดีหรอก
เอื้อมเดือนกระโดดโหยงๆ ตามพี่ชายที่เดินเร็วจนแทบจะบินอยู่แล้ว เด็กสาวย่นจมูกเมื่อโทรศัพท์มีข้อความเข้า รอยยิ้มหุบลงโดยพลันหลังอ่านจบ เงยหน้ามองไหล่กว้างเรื่อยลงมาจนถึงมือข้างซ้ายของคนตัวโตข้างๆ ด้วยสีหน้ากังวล
นิ้วนางว่างเปล่า หล่อนเพิ่งจะสังเกตก็วันนี้...วันที่พี่น้อยหา ‘เรื่อง’ มาให้ โดยไม่บอกกันล่วงหน้า!
“วันนี้ผมขอยายเดือนนะ” พันแสงร้องบอกพ่อกับแม่ที่ยังอยู่ในครัว รวมทั้งคนข้างบนที่เขากำลังจะขึ้นไปหา
ร่างสูงหยุดอยู่หน้าประตูห้องนอน ยกมือขึ้นเคาะเบาๆ สองที ไม่มีเสียงตอบรับ เขาแน่ใจว่าเจ้าตัวคงได้ยินที่เขาพูดเมื่อกี้ จึงไม่ยอมเปิดให้ กำลังจะเคาะซ้ำ ใบหน้าจิ้มลิ้มก็โผล่ออก
“พี่พันนั่นเอง เดือนกำลังจะไปหาอยู่เชียวค่ะ” เด็กสาวยิ้มหน้าระรื่น ขณะที่คนเริ่มชักไม่ไว้ใจ
จะพาออกไปทำไร่ ทำไมยังยิ้มได้อีก ไม่ปกติแฮะ
“หาพี่ทำไม” เขาถามเสียงห้วน เอื้อมเดือนเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว สวยเชียว คงจะออกไปไหน แต่เขากำลังจะลากหล่อนออกไปคลุกฝุ่น “ช่างเถอะ พี่ก็มีธุระกับเราเหมือนกัน”
“ไม่เอาอะ” เอื้อมเดือนชิงปฎิเสธ “วันนี้ไม่ว่าง”
“ปกติก็ไม่เคยเห็นว่าง”
“วันนี้เดือนขอพี่พันนะ” เด็กสาวไม่ฟังเสียง เลียนแบบคำพูดเขา พร้อมกับโถมตัวเข้ามากอดเอวเสียแน่น จะถอยก็ไม่ทัน “ขอนะๆ”
“วันนี้ไม่ว่าง” เขาใช้คำพูดของหล่อนบ้าง มือใหญ่ผลักศีรษะมนออกเบาๆ เอื้อมเดือนยอมปล่อย แต่ยังจับมือพี่ชายไว้มั่น “ปล่อยมือด้วย”
“พาไปสนามบินหน่อยสิ รับพี่น้อย” เด็กสาวว่าน้ำเสียงร่าเริง ทว่าปฏิกิริยาของพี่ชายไม่คล้อยไปกับหล่อนด้วย นับว่าแปลก สองคนนี้สนิทกันจะตาย เป็นไปไม่ได้หรอกที่จะไม่รู้ “อ๊ะ นี่พี่น้อยไม่ได้บอกพี่พันเหรอคะ!?”
ชายหนุ่มกรอกตาเมื่อนึกถึงคนที่น้องสาวเอ่ยถึง ครั้งสุดท้ายที่ได้คุยกับสุวิมลคือเมื่อไหร่ก็จำไม่ได้ เพราะเจ้าหล่อนไม่ค่อยโทร. มา อย่าว่าแต่เรื่องกลับบ้านที่เอื้อมเดือนกำลังตู่เขาอยู่นี่เลย
“จะไปได้ยัง เปลี่ยนชุด” เขากลับมาธุระของตัวเอง รุนร่างบางให้เข้าไปในห้อง
“พี่น้อยจะมาจริงๆ นะพี่พัน” ยายตัวแสบร้องเสียงดัง ยื่นโทรศัพท์ของตัวเองให้ หลังต่อสายเรียบร้อยเสร็จสรรพ “ไม่เชื่อก็ลองคุยดูดิ”
พันแสงรับมาอย่างช่วยไม่ได้ สัญญาณดังเพียงสามครั้ง ก็ได้ยินเสียงแว๊ดๆ จากปลายสาย
“อยู่ไหนน่ะฮะยายเดือน รู้ไหมพวกพี่รอจนจะหลับแล้ว รีบมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“นี่พี่เอง” ชายหนุ่มกรอกเสียงเรียบ เจ้าของโทรศัพท์ยักคิ้ว ยิ้มแฉ่งจนตาหยี
“อ้อ พี่พัน” หญิงสาวลากเสียง หัวเราะแห้งๆ “โทษค่ะ น้อยไม่รู้”
“ไม่เป็นไร พี่จะไปรับเดี๋ยวนี้” ว่าจบก็ส่งคืนให้เจ้าของ ออกคำสั่งผ่านสายตาว่าให้รีบ จะได้กลับมาทำงานต่อ วันนี้พันแสงไม่มีเวลามากนัก แถมยังไม่มีอารมณ์เพราะ ‘แผน’ ถูกเปลี่ยน รู้แบบนี้ไปหลบอยู่กลางไร่ก็ดีหรอก
เอื้อมเดือนกระโดดโหยงๆ ตามพี่ชายที่เดินเร็วจนแทบจะบินอยู่แล้ว เด็กสาวย่นจมูกเมื่อโทรศัพท์มีข้อความเข้า รอยยิ้มหุบลงโดยพลันหลังอ่านจบ เงยหน้ามองไหล่กว้างเรื่อยลงมาจนถึงมือข้างซ้ายของคนตัวโตข้างๆ ด้วยสีหน้ากังวล
นิ้วนางว่างเปล่า หล่อนเพิ่งจะสังเกตก็วันนี้...วันที่พี่น้อยหา ‘เรื่อง’ มาให้ โดยไม่บอกกันล่วงหน้า!
เคียงเขม เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 มี.ค. 2557, 03:08:45 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 มี.ค. 2557, 03:08:45 น.
จำนวนการเข้าชม : 924
| << บ้านไร่ (ไม่) ไร้รัก 70% |