A part of stories
เรื่องสั้นจบในตอน กับตอนสั้นๆ จากนิยายบางเรื่องที่เขียนเพื่อความบันเทิงค่ะ
Tags: เรื่องสั้น
ตอน: เฮียพาย01
คุยกับคลับ (ไม่ลับ) ฉบับเฮียพาย
สวัสดีเพื่อนคลับเฮียและผู้อ่านที่แวะผ่านมาค่ะ
ก่อนจะเอาเรื่องนี้มาโพสต์ก็ต้องเกริ่นนำกันก่อน โฮะๆๆ เพราะเป็นนิยายที่หลายคนรอคอย จากนิยายเรื่อง"แว่วเสียงเพลงผ่านเลนส์รัก" กลายเป็นนิยายที่แบ่งออกเป็น 3 ภาค ไปเสียแล้ว ภาคแรกคือหนังสือ “พาย” ดังนั้น เมื่อคิดไปคิดมา หลังมีเสียงเรียกร้องให้เขียนเรื่องของลูกๆ นอนตีลังกาเป็นร้อยพันรอบก็รู้สึกว่าเขียนยาก พยายามจะทำเป็นเรื่องเดียวก็ยังยาก สรุปเอาไปเลย 2 ละกันค่ะ
2 ภาคหลังนี้จะเป็นนิยายช่วงวัยรุ่นของแก๊งเด็กน้อยจนถึงโตกันเลยทีเดียว ภาคที่ 2 ให้ชื่อว่า “Love & Rock” และภาคที่ 3 จะให้ชื่อว่า “Missing Love”
Love & Rock เป็นเรื่องเกี่ยวกับเด็กชายสามคน (มิคาเอล ไพร์ดและอิคารัส) กับเด็กหญิงอีกหนึ่งคน (เฮเลน) หุหุ เล่นตั้งแต่ช่วงวัยรุ่นจนถึงโตและจบแบบซุปเปอร์ช็อค (มั้ง) อิอิ พูดไว้ก่อนนะคะ กลัวจะช็อคจริงๆ ปกติแล้วเพลิงวารีจะไม่เขียนงานที่กึ่งวัยรุ่น เพราะเป็นคนที่ไม่ค่อยมีช่วงวัยรุ่นเท่าไร ชีวิตราวเด็กเรียนแต่ไม่เคยเรียนจริงจัง หลับตลอด เกรดตอนเรียนก็ปานกลาง ส่วนมากใช้เวลาบันเทิงกับหนังสือการ์ตูนและนิยายมากกว่า เพราะงั้นต้องหาข้อมูลและเค้นกันสุดฤทธิ์กว่าจะได้เรื่องราวในภาคนี้ แต่คงไม่มีแฟนคลับคนไหนคิดว่าเพลิงวารีจะเขียนแนวรักใสปิ๊งใช่ไหมคะ โฮะๆ ถูกต้องนะคะ ยังครบรสเหมือนเดิม รักใสๆ บ้าง รักหนักๆ บ้าง งี่เง่าบ้าง โรแมนติกบ้าง แต่คงไม่มีช่วงโรแมนซ์นะคะ เดี๋ยวจะเอียนกัน อิอิ อ๋อ ที่ขาดไม่ได้คือดราม่า มีบ้างแต่ไม่มากค่ะ คงไม่หนักเท่ารุ่นแม่ค่ะ
Missing Love เป็นเรื่องความแตกต่าง ตั้งแต่ช่วงวัยรุ่นถึงโตเหมือนกัน เป็นการผจญภัยของแจ็คลีนกับความรักที่ขาดหายของใครบางคน อะไรจะเกิดขึ้นบ้างก็ยังไม่รู้ (เพราะยังคิดไม่จบค่ะ ฮ่าๆๆๆๆ) ที่แน่ๆ จะต้องมีรายละเอียดเกี่ยวกับธุรกิจของตระกูลธีโอฟาสเต้แน่นอนค่ะ
ยังไงก็ลองเดาๆ ดูนะคะว่าจะเกิดอะไรขึ้น ทั้งสองภาคเป็นเรื่องคู่ขนาน บางเหตุการณ์จะคาบเกี่ยวกัน แต่ก็พยายามแยกจากกันเพราะกลัวคนอ่านเบื่อค่ะ
...ยังคิดถึงเฮียพายอยู่ไหมคะ...
คิดๆ อยู่ว่าช่วงที่พยายามทำเรื่องนี้ให้กลมกลืนกัน ก็เลยจะเอาเรื่องสั้นมาคั่น พอดีว่าช่วงวาเลนไทน์คิดจะเขียนเรื่องสั้นๆ เกี่ยวกับพายแล้วก็กาเบรียลอยู่พอดี เอามาให้อ่านก่อนนะคะ เผื่อจะหายคิดถึง อิอิ
ขอบคุณที่ติดตามมาตลอดนะคะ
เพลิงวารี
***********************************************
ตอบเม้นจากตอนสุดท้าย เรื่อง "แผนร้ายในทางรัก"
Sirinda
คุณ Pat --- แนวกึ่งๆ วัยรุ่นนิดๆ วัยร็อคหน่อยๆ รักมากๆ ค่ะ ฮ่าๆๆ
คุณ ใจใส --- >,< ลูกๆ เฮียแน่นอนค่ะ ส่วนเรื่องซัมเมอร์เป็นพระเอกนี่ไม่รับปากค่ะ โฮะๆๆๆ
คุณ somo --- ขอบคุณค่ะ ^^
คุณ กาซะลองพลัดถิ่น --- นิยายเพลิงวารีจะต้องแฮปปี้เอนดิ้งทุกเรื่องค่ะ ฮาาาาาาาาาาาาาาาา
คุณ dino --- ตั้งใจให้ซัมเมอร์น่ารักค่ะ อิอิ
คุณ MDDC --- ด้วยความยินดีค่ะ ขอบคุณที่อ่านนะคะ หุหุ
คุณ sirynth --- ด้วยความยินดีค่ะ อิอิ^^ กำลังพยายามเขียนให้จบอยู่ค่ะ
คุณ แกรตอหลู --- ต้องกอดกันเอาไว้ให้ครอบครัวอบอุ่นค่ะ อิอิ
คุณ anOO --- โฮะๆ อาจมีโอกาสได้บอกนะคะ สักวันหนึ่ง อิอิ
คุณ sai --- สักพักค่ะ จะมาจัดเรื่องใหม่ให้ อิอิ
คุณ ใบบัวน่ารัก --- ถ้าได้รวมเล่มจะแจ้งให้ทราบพร้อมชื่อน้องเจ้าหนูซัมเมอร์นะคะ
คุณ kaeka --- ฮ่าๆๆ หลังจากจบเรื่อง เธอก็คงต้องค่อยๆ เรียนรู้ที่จะไว้ใจตามะนาวละค่า อิอิ ^^
คุณ แว่นใส --- สมหวังกันทุกเรื่องเลยค่า หุหุ
คุณ ตุ๊งแช่ --- จัดเฮียให้ก่อนนะคะ ฮ่าๆๆๆๆ
คุณ พรรณราย --- ต้องให้เธอคิดเยอะค่า อิอิ ไม่งั้นเดี๋ยวไม่เกิดเรื่องไงคะ ^^
คุณ ฟ้าหวาน --- กอดๆ ด้วยค่ะ
คุณ หมี่เย็น --- อิอิ เห็นในใจก็ได้ค่ะ >,,< เด็กน้อยซัมเมอร์น่ารักน่าเอาใจ อิอิ
คุณ pattisa --- ทุกเรื่อง Happy Ending แน่นอนค่ะ ^^ ยกเว้นเวอร์ชั่นมืดสนิทของเพลิงวารี ฮ่าๆๆ
คุณ wane --- ขอบคุณค่ะ หุหุ
คุณ ชนาพัทธ์ --- ด้วยความยินดีมากๆ ค่า อิอิ
คุณ Noka --- ยินดีจ้าาาาาาา^^
คุณ XaWarZd --- กอดกันๆ ค่ะ >.<
คุณ fisho --- ยินดีค่ะ อิอิ
***********************************************
เฮียพาย...01
เจ้าของเส้นผมสีนิลเข้าไปทุกห้องที่มีคนรู้จัก ก้มลงจูบลูกสาวแล้วก็ลูกชายที่เข้านอนในแต่ละห้อง หลังจากเธอมาถึงบ้านกลางกรุงปารีส ลูกสาววัยห้าขวบกับลูกชายวัยแปดขวบ ก่อนเดินไปที่ห้องนอน มองสามีนอนหลับ ส่วนเธอก็เข้าไปจัดการตัวเอง
เมื่อกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง เห็นเขานอนหันหลังให้ เธอแอบยิ้มอยู่ในความมืดก่อนคลานขึ้นเตียงแล้วโอบกอดเขาจากด้านหลัง จากนั้นก็จูบเขาเบาๆ ที่แก้ม ราดรดลมหายใจอุ่นๆ ที่ผิวหน้าเขา ไล่มาที่ซอกคอ
“ไม่เอาน่า พาย” กาเบรียลบอกภรรยาที่เพิ่งกลับมาจากทำงานถึงสองเดือนอย่างเหนื่อยอ่อน
พายเพียงหัวเราะในลำคอ มองเขาพลิกตัวหันมาทางเธอ ก่อนเธอก้มหน้าลงจูบที่ริมฝีปากเขาเบาๆ ไล้จมูกเล่นมาที่แก้มเขา แล้วก็หัวเราะเมื่อเขาตอบสนองอย่างเฉื่อยชา
“ขอนอนก่อนเถอะนะ วันนี้เหนื่อยทั้งวันเลย ไหนจะต้องรับมือกับมิค ไหนจะต้องรับมือกับแจ็คอีก โดยเฉพาะมิค ไม่รู้ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนเยอะแยะ ตามแทบไม่ทัน” กาเบรียลบ่นๆ แล้วก็ผล็อยหลับอีกครั้ง
พายกลับยิ้มสมใจ ก่อนซบอกเขาแล้วหลับไป หลังจากนั้นสักพักคนเหนื่อยอ่อนที่อยู่ข้างๆ ก็สะดุ้งตื่นแล้วมองภรรยากำลังกอดหมอนนอนอยู่อีกด้าน เขาถอนหายใจยาว ก่อนก้มลงหอมเธอเบาๆ
“ไม่โกรธกันนะ วันนี้เหนื่อยจริงๆ” กาเบรียลไม่เพียงแค่กอดยังลูบไล้ร่างกายเธอให้รู้ว่าเธออยู่ข้างๆ เขาจริงๆ
“อือ รู้แล้ว” พายตอบทั้งที่ยังไม่ยอมตื่น
กาเบรียลกลับตื่นขึ้น เมื่อเห็นเธอตอบสั้นๆ “แน่นะ ไม่โกรธแน่นะ”
พายพลิกหันมามองเขา พยายามลืมตาที่หนักหน่วง “ก็แน่สิ ฉันก็เหนื่อยน่า นอนได้แล้ว”
กาเบรียลถอนหายใจ แล้วกอดเธอเอาไว้ “เหนื่อยจัง”
พายขมวดคิ้วแต่ยังลืมตาไม่ขึ้น “โอเค รู้แล้วว่าเหนื่อย”
เขายังคงกอดเธอจากด้านหลังเอาไว้แน่น และยังคงข่มตานอนไม่ลง
“โอเค” พายรู้ตัวก็หันมาแล้วซบอกเขา กอดเขาเอาไว้แน่น “แน่นพอหรือยัง เห็นไหม ไม่ได้โกรธอะไรเลย”
กาเบรียลหัวเราะเบาๆ แล้วกอดเธอเอาไว้เช่นกัน ก่อนจะหัวเราะมากขึ้น เมื่อเธอพูดอะไรออกมาอีก
“เชื่อเลย มันตั้งชั่วโมงแล้วเพิ่งจะมาพูด นอนได้แล้ว”
***********************************************
เสียงฝีเท้าสองเสียงดังขึ้น แล้วค่อยๆ เปิดประตูห้องพ่อแม่ ก่อนกระโดดขึ้นไปบนเตียงที่มีแต่แม่นอนอยู่
“แม่จ๋า / ท่านแม่” เสียงเด็กน้อยทั้งสองเรียกแม่แข่งกันจนเจ้าตัวตื่น ก่อนพยายามซุกนอนกับอ้อมกอดของแม่พร้อมๆ กันทั้งสองคน
“โอเค ตื่นแล้ว” พายโอบกอดลูกทั้งสองเอาไว้ทั้งสองข้าง ก่อนจะหอมแก้มคนละฟอด แล้วตีก้นลูกๆ เบาๆ “ไปหาพ่อไป เดี๋ยวแม่เข้าห้องน้ำก่อน”
“โอเคๆ” แล้วทั้งคู่ก็ไปอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำที่พ่ออยู่ ก่อนเคาะเสียงดัง
พายหัวเราะร่วน เมื่อสามีออกมาพร้อมแปรงสีฟันในปาก ก่อนส่ายหน้า เมื่อเห็นภรรยาหัวเราะความป่วนของตัวเอง เขาได้แต่ส่ายหน้าเมื่อลูกๆ รุมกอดเขา
“ไปนั่งรอพ่อกับแม่ข้างล่างดีกว่า ไป ลูก วันนี้แม่อยู่ทั้งวันแหละไม่หนีไปสนามแข่งรถหรอก” พายยิ้มให้สามีก่อนเดินเข้าห้องน้ำ
“ค่ะ / ครับ” เด็กทั้งสองก็ออกไปจากห้องตามที่แม่บอกอย่างเต็มใจ
กาเบรียลเข้ามากอดพายที่กำลังแปรงฟัน ก่อนหอมแก้ม “แม่จอมยุ่ง”
พายหัวเราะเบาๆ ก่อนพยายามแปรงฟันจนเสร็จ “น่า นายอยากจะมีลูกสองเองนะ ช่วยไม่ได้ ก็บอกแล้วมิคคนเดียวก็แทบเอาไม่อยู่แล้ว”
“อย่าพยายาม ยังไงทั้งคู่ก็น่ารักน่า” กาเบรียลยิ้มให้ภรรยาจากภาพสะท้อนในกระจก
“เพราะงั้นห้ามบ่นเหนื่อย” พาย ล้างหน้าและยังคงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“เดินทางเหนื่อยไหมเนี่ย” กาเบรียลยังคงวนเวียนอยู่กับภรรยาที่หายหน้าไปเป็นเดือน
“ก็เหนื่อย ทันทีที่มีเครื่องก็รีบจับเครื่องกลับบ้านเนี่ยแหละ มาถึงก็ดึกอย่างที่รู้นั่นแหละ แถม หลับไปแล้วยังโดนปลุกขึ้นมาอีก” พายพูดแล้วก็ขำ
“ก็นะ เธอไม่พูด ฉันจะรู้ไหมว่าเธอโกรธหรือเปล่า” กาเบรียลพยายามอธิบาย
“แหม ก็เคยโกรธด้วยเหรอ” พายตอบก่อนหยิบเสื้อตัวใหญ่มาสวมทับ “ไปเถอะ ลูกๆ คงหิวแล้วแหละมัง”
กาเบรียลโอบเอวภรรยาสาวของเขา พาเดินลงไปด้านล่าง แล้วก็ถึงเวลาหรรษาเมื่อลูกๆ ต่างพยายามเรียกร้องความสนใจจากแม่ ซึ่งพายก็รับมือได้ไม่ยากนัก
“พาย” กาเบรียลเรียกภรรยา
“แม่ฮะ” มิคาเอลเข้ามาเรียกแม่
“ท่านแม่” แจ็คลีนเรียกหาแม่อีกคน
ทั้งสามต่างพยายามเรียกร้องความสนใจจากพาย และพายก็รับมือด้วยรอยยิ้ม จนกระทั่งแจ็คลีนกระโดดขึ้นมานั่งตักเวลาทานอาหาร เธอก็ไม่บ่น ปล่อยให้ลูกนั่งแล้วป้อนลูกสาวขี้อ้อน
“แจ็คทำไมไม่ทานเองล่ะ” กาเบรียลถามลูกสาวที่ไม่สนใจจะตอบและมีความสุขกับการที่แม่ป้อนอาหาร
“ไม่เป็นไร ลูกก็แค่อยากอ้อนเท่านั้นล่ะ มิคมานั่งข้างๆ มะ แม่ป้อน” พายพูดอย่างอารมณ์ดี แล้วเจ้าลูกชายก็ยกจานมาวางแล้วนั่งข้างๆ อีกคน ทีนี้มือหนึ่งถือส้อม อีกมือถือช้อน ป้อนกันคนละข้าง แต่คนเสียเปรียบดูจะเป็นมิคาเอล เพราะกินไม่ได้สักที
พายนั่งหัวเราะกับเจ้าลูกชายที่พยายามงับชิ้นแพนเค้กจากส้อมที่หนีได้ตลอด จนสุดท้าย มิคาเอลก็ตะคุบมือแม่แล้วจับยัดใส่ปากทันที เคี้ยวตุ้ยๆ อย่างเอร็ดอร่อย แล้วก็ทำให้พายหัวเราะเสียงดัง
“ดูเถอะ ลูกนะไม่ใช่ของเล่น มิคยิ่งหิวๆ อยู่ก็ไปแกล้งลูกอีก” กาเบรียลตำหนิภรรยาอย่างไม่จริงจังนัก
“ลูกน่ะ มีไว้เล่นด้วยไง จริงไหมจ๊ะ ตุ๊กตาของแม่” พายพูดแล้วก็หอมเรือนผมลูกสาว ยกมือขึ้นขยี้ผมลูกชายที่กำลังตัดกินเอง
“หั่นเองดีๆ แล้วก็กินอย่างมีมารยาท อย่าให้ท่านปู่ว่าพ่อแม่ไม่สั่งสอน” กาเบรียลดุลูกชายที่กำลังยกแพนเค้กทั้งชิ้นมาทาน ก่อนมองลูกชายวางลงและเริ่มตัดแพนเค้กเป็นชิ้นๆ แล้วทานเอง
พายก็หัวเราะมากขึ้น เพราะเจ้าลูกชายขมวดคิ้วไม่ชอบใจนัก ที่ต้องใช้มีดค่อยๆ ตัดอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะหันไปมองสามีแล้วส่ายหน้า “ลูกน่ะ ยังเด็กนะ”
“เด็กยังไงก็ต้องรู้จักพึ่งพาตัวเอง อีกอย่างเธอน่าจะรู้นะว่าตระกูลธีโอฟาสเต้เป็นยังไง ถึงไม่ชอบก็ต้องอยู่ เกิดมาในตระกูลนี้แล้วนี่” กาเบรียลบอกกับภรรยาอย่างปลงๆ
ยิ่งแม่แสดงท่าทีไม่ชอบหน้าหลาน เขาก็ยิ่งคิดหนัก จากที่ไม่คิดอะไร ก็ต้องคิด คงเพราะวันเวลาที่ผ่านมาทำให้เขาเข้าใจหัวอกของแม่เขาก็เป็นได้
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรจ๊ะ ที่รัก” พายยิ้มทะเล้น เมื่อเห็นเขาดูจะเครียดๆ กับสภาพครอบครัวของเขาเอง ซึ่งตอนนี้เธอต้องรับมาเป็นครอบครัวเธอด้วย
กาเบรียลก็เผยรอยยิ้มออกมา จากที่เข้มงวดอยู่ แล้วก็มองเฮนริคที่กำลังยืนสงบนิ่ง ที่กำลังมองเจ้านายน้อย เขาก็ต้องส่ายหน้า เพราะมีแต่คนเอ็นดูลูกเขา
“พ่อฮะ ทำไมต้องฝึกมารยาทอะไรพวกนี้ด้วย มันน่าเบื่อจะตายด้วย” มิคาเอลถามขึ้นพร้อมขมวดคิ้วอย่างรำคาญใจ แต่ก็ต้องร้องเสียงดัง “โอ๊ย”
พายตบกะโหลกลูกชายแรงๆ ก่อนจะหัวเราะ “พ่อสั่งสอนแล้วไม่ฟัง อยากโดนดีดหรือไง”
กาเบรียลก็ต้องหัวเราะเมื่อลูกชายโดนแม่สั่งสอน ก่อนจะมองลูกสาวที่มองแม่อย่างงงๆ พร้อมมองพี่ชายที่กำลังกุมหัวหน้านิ่ว “พอเถอะๆ มิคคงเจ็บแล้วล่ะ มานั่งใกล้ๆ พ่อมา เดี๋ยวพ่อสอนให้ การฝึกมารยาทเป็นการฝึกให้เรารู้จักให้เกียรติคนอื่น แล้วก็ยังทำให้เรารู้จักอดทนอีกด้วยนะ ตอนนี้ไม่เข้าใจ สักวันก็คงเข้าใจนะ”
พายยังคงป้อนลูกสาวตัวน้อยต่อไป...และยังคงหัวเราะที่เจ้าลูกชายจอมดื้อก็ยังเกรงใจพ่อแม่
“แม่ขี้โกงอ่ะ ทีกับแจ็คป้อนดีๆ” มิคาเอลมองแล้วเท้าคางกับโต๊ะ จึงโดนพ่อตี “โอ๊ย”
“ห้ามเท้าคางบนโต๊ะ” กาเบรียลดุลูกชายก่อนจะอธิบาย “แจ็คยังเด็กนี่”
มิคาเอลทำหน้างอนๆ ก่อนจะต้องตกใจ เพราะพ่ออุ้มเขาไปนั่งตัก พร้อมหยิบจานของเขามาวางใกล้ๆ
“โตแล้วยังอยากให้ป้อนอีกเหรอ อิจฉาน้องหรือไง” กาเบรียลถามลูกชายเจ้าอารมณือย่างสงสัย
“เง้อ ไม่ๆ หนูไม่อิจฉาน้อง หนูรักน้องจะตาย” มิคาเอลบอก แล้วยอมให้พ่อป้อนแต่โดยดี ก่อนจะโดนตีอีกหลายที ถ้ายังขืนดื้อต่อไป
พายก็ยังหัวเราะลูกชายอย่างเอ็นดู แล้วก็กอดเจ้าหญิงน้อยๆ เอาไว้ที่อ้อมแขน “รีบๆ กิน เจ้ามิค วันนี้แม่จะพาไปว่ายน้ำในสระ เร็วๆ”
มิคาเอลก็เพิ่มความเร็วในการกินเต็มที่แบบไม่รอช้า รีบยัดแล้วลุกจากตักพ่อไปยืนข้างๆ แม่แบบไม่เกินห้านาที “ไปกันฮะ แม่”
“กรรม แม่ยังไม่ได้กินเลย รอก่อนดิ” พายคว้าได้พายแอปเปิ้ลอันเดียวก็ต้องอุ้มลูกสาวลงจากตัก ก่อนจะโดนตัวแสบลากไปสระว่ายน้ำ
หากยังไปไม่พ้น ลูกสาวก็คว้าที่แขนอีกข้าง “ท่านแม่ต้องฟังหนูเล่นเพลงใหม่ก่อนสิ ท่านพี่”
แม้แรงไม่มาก แต่ทั้งสองก็พยายามยื้อกันสุดฤทธิ์ จนพายต้องหัวเราะอย่างสนุกสนาน
“พอๆ ลูกๆ ทั้งคู่นั่นแหละ แม่ยังอยู่อีกนาน กลัวอะไรกับแม่จะไปที่อื่นอีกล่ะ พ่อบอกให้หยุด” กาเบรียลเห็นภรรยาไม่ห้ามลูกทั้งสอง ทั้งยังหัวเราะก็ยิ่งปวดหัวมากขึ้น “ปิแอร์จับมิคเอาไว้ทีสิ”
หากยังไม่ทันมีใครขยับตัว พายก็จับลูกทั้งสองกอดเอาไว้ที่เอวคนละข้าง ก่อนจะสรุป “เอาล่ะ ไปสระน้ำทั้งคู่นั่นแหละ เฮนริคเอาฮาร์ปตัวเล็กของแจ็คไปด้วย ปิแอร์เอาชุดว่ายน้ำของเจ้าตัวแสบนี้ไปด้วย ส่วนที่รักก็แล้วแต่นะ ไปด้วยกันไหม”
กาเบรียลเห็นลูกถูกหนีบอยู่ที่เอวภรรยาก็ได้แต่ยกมือขึ้นลูบหน้า ก่อนจะพยักหน้าตามไป ไม่ว่าจะจัดระเบียบยังไง ทุกครั้งที่พายกลับมาจากงานที่ต้องหายไปนานๆ เด็กๆ ทั้งสองก็ต้องผลัดกันแย่งแม่แบบนี้เสมอ
ที่ไหนมีพาย...ที่นั่นมีความสับสนเมื่อนั้น
***********************************************
กาเบรียลมองเธอว่ายน้ำไปพร้อมกับลูกชาย แข่งกันว่ายจนเจ้าลูกชายหมดแรง ก็ค่อยขึ้นจากน้ำมาหาพ่อ ที่กำลังนั่งสอนลูกสาวเล่นเพลง
“ไหนว่าจะเล่นเพลงให้แม่ฟังไง” มิคาเอลถามน้องสาวอย่างสงสัย
“ก็ท่านแม่ว่ายน้ำอยู่นี่ อีกอย่างแจ็คก็ไม่น่าสนใจเท่าท่านพี่อยู่แล้ว” แจ็คลีนทำท่าทางน้อยใจใส่พี่ชาย
“ทำไมพูดแบบนี้ พ่อไม่ชอบ” กาเบรียลดุลูกสาวที่เอาแต่ใจจนเกินไป อย่างเข้มงวด
มิคาเอลทำคอตก ก่อนจะพูดกับพ่อ “อย่าว่าแจ็คเลยฮะ หนูผิดเองฮะ สนุกมากไปหน่อย มามะ ไปว่ายน้ำกับแม่ก่อน เดี๋ยวค่อยเล่นเพลงก็ได้”
แจ็คลีนมองมือที่พี่ชายส่งมาให้ ก่อนจะลงจากตักพ่อ แล้วกระโดดกอดพี่ชายเอาไว้ “รักท่านพี่ที่สุดเลย”
มิคาเอลได้แต่ยิ้มๆ ก่อนจะจูงมือน้องไปหาแม่ ที่กำลังลอยตัวอยู่ในน้ำ “แม่ฮะ สอนแจ็คว่ายน้ำหน่อยสิฮะ”
“ลงสระเด็กเลย มิคก็สอนน้องไปก่อน แม่จะไปคุยกับพ่อหน่อย” พายลุกจากสระ และหอมลูกสาวเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปยังสามีที่กำลังนั่งเล่นอยู่ที่ริมสระ
กาเบรียลมองภรรยาสาวที่สวมกางเกงขาสั้นกับชุดว่ายน้ำแบบเต็มตัว ก่อนจะจับมือแล้วดึงมานั่งใกล้ๆ แล้วจูบภรรยาอย่างดูดดื่ม โดยที่พายก็ตอบรับอย่างดีเยี่ยม ขณะที่เด็กๆ ก็สนใจแต่เรื่องหัดว่ายน้ำ โดยมีเฮนริคกับปิแอร์มองอยู่ไม่ห่างนัก
มือเขากำลังลูบสะโพกผายของเธอครึงเคล้าเบาๆ อย่างพึงใจ ทำเอาเธอหัวเราะ ก่อนจะถอนหายใจช้าๆ มองลูกชายสอนน้องสาวเขาว่ายน้ำ
พายหันไปกระซิบกับสามี ก่อนจะบอก “ไว้ต่อคืนนี้ละกัน”
กาเบรียลหัวเราะแล้วส่ายหน้า ก่อนจะตบสะโพกเธอเบาๆ เป็นเชิงไล่ ก่อนลงน้ำแล้วว่ายไปหาลูกๆ พร้อมทั้งเกาะขอบสระ มองลูกทั้งสองคน “ไงลูก สนุกไหม”
“แจ็คทำขาตรงๆ แล้วตีดิ อย่างอขา เดี๋ยวจม ครูบอกพี่มาอย่างนี้อ่ะนะ” มิคาเอลทำท่าทางเคร่งเครียดสอนน้องอย่างงูๆ ปลาๆ
“ท่านพี่สอนอะไรก็ไม่รู้ ไม่เห็นจะลอย เอาแต่จม” แจ็คลีนชักหงุดหงิดเพราะไม่ได้อย่างใจ
พายนั่งมองลูกๆ คุยกันไม่ค้าน ไม่ห้าม แล้วก็ยิ้มๆ เท่านั้น ขณะที่กาเบรียลก็มองดูว่าทั้งสองจะแก้ปัญหาอย่างไร
“ไม่เรียนแล้ว ท่านพี่สอนไม่รู้เรื่อง” แจ็คลีนลุกขึ้นแล้วเดินในน้ำไปกอดคอแม่อย่างยอมแพ้
มิคาเอลขมวดคิ้วแล้วสงสัยว่าทำไมมันถึงยาก เพราะเขาเองเรียนกับครูก็เรียนแบบนี้ไม่เห็นจะยากสักนิด จึงถอยไปลงสระผู้ใหญ่ โดยยึดเกาะพ่อเอาไว้
“นั่นไง งอนกันจนได้” พายลูบผมที่เปียกน้ำของลูกสาวแล้วก็หอมเบาๆ
“หนูเปล่างอนสักหน่อย ท่านพี่สอนไม่ดีมากกว่า” แจ็คลีนแก้ตัวนิดๆ โยกตัวไปมาอย่างน่ารัก
“ไว้ให้ครูมาสอนน้องดีกว่าฮะพ่อ หนูคงสอนไม่เป็น” มิคาเอลยอมแพ้ แล้วก็เริ่มว่ายน้ำต่อ เผาผลาญพลังงานอันล้นเหลือออกไปจนเกือบหมดก็ขึ้นไปนอนบนเบาะข้างสระ
“เดี๋ยวอย่าเพิ่งนอน ไปอาบน้ำเตรียมตัวทานมื้อเที่ยงก่อน” พายบอกลูกชาย แล้วก็มองปิแอร์พาลูกชายขึ้นชั้นบนไปเตรียมตัวสำหรับอาหารเที่ยง
การเป็นแม่คนก็ทำให้ปวดหัวได้ไม่น้อย เพราะต้องคอยบอกให้ลูกทำอะไรต่อมิอะไรบ้าง
พายอุ้มแจ็คลีนเอาไว้ ก่อนมองกาเบรียลที่ว่ายน้ำรอบสุดท้ายเสร็จ ก่อนจะพากันขึ้นชั้นบน
“สงสัยต้องหาคนมาคอยติดตามแจ็คสักคน” กาเบรียลบอกกับภรรยา
“ก็ดี ผู้หญิงนะ เป็นบอดี้การ์ดไปด้วยเลย อืม วันวาเลนไทน์ปีนี้จะอยู่ไหน ที่นี่หรือว่าไปแคลิฟลอเนีย หรือจะไปเมืองไทย” พายถามเขาขณะอุ้มลูกสาวที่หลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน
“ถามเรื่องวาเลนไทน์สำคัญด้วยเหรอ” กาเบรียลถามแล้วยิ้มขำ
“สำคัญไม่สำคัญก็คิดถึงเฮนริคบ้างเถอะ ยังปิแอร์อีก ถึงเราไม่สน เขาก็คงสนละมั้ง” พายพูดไปอย่างไม่สำคัญนัก แค่คิดว่าพวกเขาก็น่าจะมีโอกาสได้อยู่กับใครสักคนที่รัก
“อืม งั้นอยู่ที่นี่ล่ะ พาลูกๆ ไปค้างบ้านพ่อหน่อยไหม แล้วเราก็หาที่เที่ยวกัน” กาเบรียลบอกภรรยาอย่างง่ายๆ
“ตามสะดวก แต่จะยอมไปเหรอ ช่างมันเถอะน่า เอาไว้เนี่ยแหละ วาเลนไทน์ก็แค่วันอีกวัน คิดอะไรมาก ไว้เฮนริคกลับมาค่อยหาที่เที่ยวสองคนก็ได้ล่ะ” พายบอกอย่างไม่สนใจนัก เพราะทุกวันก็คือวันแห่งความรักสำหรับเธออยู่แล้ว
หากเธอก็รู้ว่าเขาแทบจะไม่เคยปล่อยลูกให้อยู่ตามลำพัง ถ้าจะต้องไปแสดงคอนเสิร์ตที่ไหน เขาก็พร้อมจะพาเด็กๆ ไปด้วยเสมอ เพราะงานดนตรีของเขามักไปยังเมืองใหญ่ๆ ขณะที่เธอไปตามป่าเขาลำเนาไพรเสียอีก และไม่สะดวกใจสำหรับเขา ถ้าเธอจะพาลูกๆ ไปด้วย
***********************************************
“แม่จ๋า แม่ฮะ” เสียงเรียกแม่ยังดังก้องจนเธอคิดว่านำไปฝันเสียอีก จนกระทั่งลืมตาตื่นถึงค่อยรู้สึกว่ามีน้ำหนักอยู่ทั้งสองข้าง พายมองเจ้าตัวแสบทั้งสองอย่างช้าๆ และมึนๆ
“อะไรเนี่ย เข้ามาได้ยังไง ถ้าแม่กับพ่อกำลังทำอะไรกัน ไม่กลัวตกใจเหรอ” พายพูดพร้อมขำ แต่คนไม่ขำเห็นจะมีและเขาที่กำลังสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวปกปิดแผงอกขาวๆ ที่มีไว้ให้เธอซบอิง
“พูดอะไรน่ะ ลูกยังเด็กนะ” กาเบรียลเตือนเธอเล็กน้อย แต่ก็ได้ยิ้ม เมื่อเธอขำ “ดูเถอะ ว่าให้ยังยิ้มได้อีก”
“ก็รู้ว่านายรักไง” พายพูดไม่พูดเปล่ารวบลูกๆ เอามากอดไว้ หอมแก้มคนละทีสองที จากนั้นก็เดินไปโอบกอดเขาจากด้านหลังแล้วสูดกลิ่นหอมจากเรือนผมเขา “นี่ก็หอม ทำบุญมาด้วยอะไรน้า ได้อยู่กับคนหอมๆ”
กาเบรียลจับมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ ค่อยหันมามองแล้วจับให้เธอกอดเอวเขาเอาไว้ “ก็พ่อฉันเป็นเจ้าของบริษัทน้ำหอมนี่”
“พ่อฮะ ขอแม่หน่อย” มิคาเอลกระตุกเสื้อพ่อเบาๆ
“ขอให้แจ็คดีกว่า” แจ็คลีนก็เกาะเบาๆ เช่นกัน
“อะไรเนี่ย เมื่อวานทั้งวันเลยนะเนี่ย วันนี้อีกเหรอ เอาน่าช่วงนี้ยังไม่ไปไหนหรอกมั้ง” พายมองลูกๆ เกาะติดแจแล้วก็ชักเหนื่อย เพราะแทบไม่มีเวลานั่งเล่น เมื่อเด็กๆ ก็อยากจะอ้อนแม่เสียนี่กระไร
“เจอเสียหน่อยจะได้รู้ว่าลูกน่ะรักเธอแค่ไหน” กาเบรียลไม่ยอมช่วยภรรยา กลับยิ้มนิดๆ และแต่งตัวจนเสร็จ จากนั้นก็หันไปถามเฮนริคเรื่องนัดวันนี้ “วันนี้ต้องไปไหนบ้างล่ะ”
เฮนริคทำหน้าที่ได้ดี ก่อนจะรายงานไปตามตารางนัด “ต้องไปสตูดิโอซ้อมเพลงขึ้นแสดงครับ”
กาเบรียลพยักหน้าช้าๆ หากพอจะเดินไปทานอาหารเช้าก็โดนพายเกาะแขนเอาไว้
“ไปด้วยนะ” พายพูดแล้วก็ยิ้มๆ เพื่อหาทางแยกจากลูกๆ ระหว่างที่สามีซ้อมเพลง
“ไปซ้อมเพลงไม่ได้ไปเที่ยว อีกอย่างลูกๆ คงเบื่อ ถ้าต้องอยู่ฟังฉันซ้อมเพลงอีก หลังจากเธอไม่อยู่เป็นเดือนๆ นะ อยู่กับเธอน่ะดีแล้ว” กาเบรียลพูดอย่างรู้ทัน ทั้งยังยิ้มอย่างเหนือกว่า
“งั้นพาลูกไปสนามแข่งรถก็ได้” พายพูดยิ้มๆ อย่างยอมจำนน เพราะคาดว่าคงจะห่างจากลูกๆ ไม่ได้สักระยะ
“ตามสบายเลย พาปิแอร์ไปด้วยแล้วกัน อ๋อ วันนี้เฮนริคจะให้ปิแอร์พาบอดี้การ์ดของแจ็คไปให้นะ” กาเบรียลบอกอย่างไม่ใส่ใจนัก เพราะรู้ว่าภรรยาก็ดูแลลูกๆ ได้ดีไม่แพ้กัน
“เร็วอย่างนั้นเชียว เพิ่งคุยกันเมื่อวานนะ” พายขมวดคิ้วออกจะสงสัย
“เฮนริคทำงานรอบคอบ คงเตรียมการเอาไว้พักใหญ่แล้วอยู่ที่ว่ารอเราเรียกเมื่อไรเท่านั้นล่ะ” กาเบรียลบอกขณะอุ้มลูกสาวแล้วหอมแก้มหนักหน่วงอย่างแสนรัก ก่อนเจ้าลูกชายชี้ที่แก้มของตน จึงก้มลงหอมแก้มเจ้าลูกชายอีกคน “พ่อไปทำงานก่อนนะลูก ไปสนามแข่งรถก็รู้นะว่าต้องคอยดูแลตัวเองยังไง อ๋อ เย็นนี้พ่อฉันสั่งให้พาลูกๆ ไปทานข้าว เห็นว่าพวกเราไม่ได้ไปงานเลี้ยงต้นปีน่ะ”
“ได้ๆ เจอกันที่บ้านพ่อนายก็แล้วกัน” พายรับแจ็คมาอุ้มก่อนส่งให้ปิแอร์ที่มารอรับคำสั่ง “ขอแม่ไปล้างหน้าล้างตาก่อนนะ เจอกันข้างล่างนะลูก”
ปิแอร์จึงอุ้มแจ็คลีนไปยังทางเดิน ปล่อยให้นายน้อยเดินตาม ทว่าแจ็คลีนก็ชอบทำอะไรเองมากกว่าจึงขอลงเดินเอง ทำให้พี่ชายน้องสาวจูงมือกันเดินไปยังห้องอาหารตามพ่อไป
***********************************************
ทันทีที่ถึงสนามแข่งรถ ปิแอร์ก็เอาที่อุดหูใส่ให้นายน้อยทั้งสองทันที ก่อนหามุมดีๆ สามารถมองสนามแข่งรถได้ถนัดๆ ขณะที่พายอุ้มลูกสาวมองสนามแข่งรถอย่างพอใจ
“แม่ฮะ เมื่อไรหนูจะได้ขี่รถมั่ง” มิคาเอลดูจะกระตือรือร้นกับการได้ลองความเร็ว ที่เขาทำได้เพียงถูกรัดติดกับแม่เวลาแม่ขี่ด้วยความเร็วสูงเท่านั้น
พายอ่านปากลูกชายแล้วก็ส่ายหน้า ก่อนจะพูดช้าๆ ให้ลูกชายอ่านปากได้ทัน พร้อมทำภาษามือประกอบ “ไว้พ่ออนุญาตก่อน”
มิคาเอลก็ได้แต่ทำหน้าเซ็งเมื่อรู้แบบนั้น แต่ก็ทำใจได้ไม่ยากนักด้วยความคุ้นเคย เมื่อแม่มักจะปล่อยให้พ่อตัดสินใจเรื่องสำคัญๆ เกี่ยวกับลูกๆ เสมอ
“เฮ้ พาย มาทำไมไม่บอกวะ นั่นไงหนีบลูกมาด้วย เฮ้ย ชุดรัด” มาร์คหันไปสั่งเด็ก
“ใจเย็นๆ ยังไม่รู้ว่าจะขี่ไหม เมื่อยจะตาย หาที่หลบภัยอยู่เนี่ย” พายบ่นๆ ก่อนจะปล่อยลูกสาวลงยืนอยู่ข้างๆ และพูดได้สะดวก โดยเฉพาะเวลาที่ลูกสาวใส่ที่อุดหูอยู่
“งั้นไปนั่งในออฟฟิตฉันดีกว่านะ ที่นี่เสียงดังแล้วก็จะได้มีที่ให้เด็กๆ วิ่งเล่นด้วย” มาร์คเดินนำทางเพื่อนสาว ก่อนจะพยักหน้าให้คนที่ติดตามมาไปด้วย
เมื่อพายมาถึงห้องทำงานเพื่อนก็นั่งลงที่เก้าอี้ ปล่อยให้เด็กๆ นั่งเล่นอยู่ในห้องเพื่อน ก่อนจะมองเพื่อนอย่างแปลกๆ ปนสงสัย “มีอะไรวะ”
“แกนี่มันประสาทไวตามเคย คือว่าตอนนี้สภาพคล่องมันแย่กว่าที่คิด ตอนแรกฉันก็นึกว่าถึงทางตัน จนกระทั่งเห็นแกเดินเข้ามาเนี่ยแหละ” มาร์คบอกกับเพื่อนตามตรง
“นั่นไง แต่หลังจากเรื่องที่ฉันก่อไว้เมื่อหลายปีก่อน ต้องถามพอลก่อนว่ะ ถ้ายืมน่ะไม่มีปัญหาหรอกนะ” พายบอกกับเพื่อนตามตรง
“อ่ารู้แล้ว ว่าแต่ลืมไปแล้วเหรอว่าแกน่ะเป็นหุ้นส่วนที่นี่ด้วย ก็แกเองไม่ใช่เหรอที่ออกทุนให้ฉันทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันน่ะ” มาร์คบอกกับเพื่อนแล้วก็ยิ้มนิดๆ เพราะเพื่อนไม่เคยขอเงินค่าหุ้นส่วนสักครั้ง จนเขาก็แทบลืมไปว่าเขาเองก็เป็นคนเซ็นเช็คแบ่งเงินให้เพื่อน แต่หลังๆ เงินกำไรไม่มีจะแบ่งก็ลืมไป
พายได้แต่ทำหน้างง ก่อนจะบอกกับเพื่อนอย่างวางใจ “โอ๊ย เรื่องเก่ามึน งั้นยิ่งไม่ยาก ถามพอลดู จริงๆ นะ ฉันก็ไม่รู้เรื่องธุรกิจเท่าไร แต่ฉันมีเพื่อนที่เป็นเจ้าของสนามแข่งอีกหลายที่ ทำไมนายไม่ลองทำโปรโมทชั่นร่วมกัน จัดงานอะไรสักอย่าง แข่งขันหาเงินเข้าสนามล่ะ ฉันว่ามันช่วยแก้ปัญหาได้เยอะเลยนะ แต่ช่างเถอะ ฉันก็แนะนำไปเรื่อยๆ อ่ะนะ ไม่รู้มันทำได้ไหม”
มาร์คทำหน้าครุ่นคิดก่อนพยักหน้าช้าๆ “เออจริงว่ะ ตกลงเรื่องเงินติดต่อพอล แล้วเรื่องโปรโมทอะไรนั่น ขอนามบัตรเพื่อนแกหน่อยสิ”
“เฮ้อ แกเนี่ยนะ หาเรื่องจริงๆ เมื่อก่อนก็แข่งรถเองดีๆ อยากจะเปิดสนามแข่งเอง เอานี่ จอห์น แกก็เคยไปแข่งที่สนามเขาตั้งหลายครั้ง ทำไมไม่ทำความรู้จักบ้างวะ” พายหันไปหาปิแอร์ ก่อนจะขอนามบัตรจากเขาแล้วยื่นให้เพื่อน
“แหม ตอนนั้นเป็นคนขี่มีแต่สาวๆ ใครจะมองหน้าผู้ชายวะ นั่งในนี้ตามสบายนะ เดี๋ยวโทรหาพอลก่อน เออ มีห้องกระจกเป็นส่วนตัวกว่านี้เยอะให้เด็กไปดูให้” มาร์คพยักหน้าให้ลูกน้องเขาส่งเพื่อนไปยังที่นั่งชั้นหนึ่ง เพื่อจัดการธุรกิจ
“อืม อีกเรื่อง เท่าที่ฉันรู้มานะ ใครเขาทำสนามไว้เพื่อแข่งรถอย่างเดียววะ เขามีไว้ทำอย่างอื่นด้วย แล้วเรื่องนักแข่งรถ ถ้าไม่มีก็ไม่ต้องไปดึงตัวมาหรอก ปั้นใหม่สิวะ ช่างยนต์ของตัวเองก็มี ปั้นขึ้นมาใหม่ หาโฆษณามาลง แค่นี้ก็ได้แล้ว ทำมาสองสามปีก็พัฒนาเสียบ้างวุ๊ย” พายบ่นกับเพื่อน ก่อนอุ้มลูกสาวที่เกาะโดดอยู่ตรงหน้าในชุดฟูสีอ่อนหวาน
“เออจริง แหม คนมันขี่แต่รถ ก็ต้องคิดช้าเป็นธรรมดา ตามสบายคุณเพื่อน เดี๋ยวจะลองปรึกษาพอลเพื่อนแกดู” มาร์คได้ไอเดียก็ยิ้มระรื่น เพราะตอนนี้มีทั้งเงินมีทั้งแนวคิดใหม่ๆ
พายส่ายหน้ามองเพื่อนทำงานอย่างมึนๆ ต่อไป ก่อนจะไปยังชั้นพิเศษ มองบรรยากาศที่เงียบเหงาของสนามแข่งของเพื่อน ก่อนจะนึกขึ้นได้ แล้วกดโทรศัพท์โทรออก “เออ นอร์ธ อะไรวะ มัวจับลูกอยู่นั่นแหละ ก็รู้ว่าวันหยุด”
“ฮะๆ พี่พายก็ ไอ้ตัวนี้มันซนอ่ะ” นอร์ธจับลูกแล้วอุ้มไว้อย่างเหนื่อยๆ ก่อนจะโดนลูกชายพยายามข่วนหน้า เพื่อจะไปวิ่งเล่นเองให้ได้
“หยุดนะ อิกกี้ ทำอะไรพ่อ” เสียงแหลมเล็กสูงมากของปารีสทำให้ความวุ่นวายสงบลงได้
นอร์ธรีบส่งลูกชายให้ภรรยา ก่อนจะคุยสายกับรุ่นพี่ “อะไรฮะ”
“เออ ต้องปารีสถึงเอาลูกอยู่ เออ นี่คอลเล็กชั่นของใครนะยี่ห้อดังๆ ของฝรั่งเศสอ่ะ ที่มีคิวถ่ายอีกอาทิตย์นึงก่อนวาเลนไทน์น่ะ ย้ายครึ่งหนึ่งมาถ่ายที่สนามแข่งของมาร์คนะ ให้คนมาจัดสถานที่ด้วยติดต่อมาร์คให้ด้วย อีกส่วนที่สวนดอกไม้เหมือนเดิม ขอนายแบบหล่อๆ ขี่มอไซด์ได้มาด้วยนะ” พายสั่งงานรุ่นน้องยังไม่ทันเสร็จ ก็โดนเจ้าตัวเล็กเกาะร้องจะลงสนาม
“แม่ฮะ ขี่ไหมฮะ” มิคาเอลถามแม่ ขณะที่ปิแอร์ก็มองนาฬิกาอยู่ตลอดเวลา
“เดี๋ยวก่อนแม่คุยงานกับน้านอร์ธอยู่นะ คุยกับอิกกี้ไหม” พายถามลูกชายที่อยากออกไปซิ่งเต็มที
“ไม่ฮะ สวัสดีฮับ น้านอร์ธ” มิคาเอลไม่พูดด้วยตรงๆ แต่ตะโกนให้เสียงลอดผ่านเข้าไมค์ไป
“สนามแข่งเหรอพี่” นอร์ธส่ายหน้านิดๆ เมื่อรู้ว่ารุ่นพี่หอบลูกชายไปสนามแข่ง
“อือ ทั้งคู่เลย แต่แจ็คนี่อุปกรณ์แก้เซ็งเพียบ มิคนี่เตรียมตัวลงสนามเต็มที่ แต่ว่าจะรออีกหน่อยนะ เออ งานที่สองน่ะ ใครนะ อ๋อ เออ” พายยังคงคุยงานกับลูกน้องต่อไปเรื่อยๆ ก่อนจะปฏิเสธ “ไม่อ่ะ โอ๊ยเอาหน้าไปออกทีวีไม่เอาหรอก ไม่หล่อไม่เร้าใจแล้วเดี๋ยวนี้”
“นะพี่ เมียขอมาให้คุยกับพี่ให้หน่อยเรื่องรายการนางแบบน่ะ ขอให้ถ่ายภาพให้หน่อย เขาแข่งๆ กันออกทีวีอ่ะ วันเดียวเองนะ พี่นะ รับเนาะๆ” นอร์ธพยายามพูดให้รุ่นพี่รับงาน ก่อนจะบอกชื่อหนึ่งที่ทำให้รุ่นพี่ต้องรับงานนี้
“อ๋อ เออ วันก่อนเห็นบอกอยู่เหมือนกัน งานนี้เองเหรอ เออๆ ได้ๆ ที่ไหน อืม เหมือนจะเป็นแถวชิคาโก้ เออ ไว้ใกล้ๆ โทรมาเตือนด้วย แค่นี้ก่อนนะ” พายตัดบทรุ่นน้องก่อนจะหันไปมองปิแอร์ที่เข้ามารายงาน
“นี่ครับ เบเนดิกซ์ เดอร์ลองแบร์ บอดี้การ์ดสำหรับคุณหนูแจ็คครับ” ปิแอร์แนะนำหญิงสาวผมสีเข้มให้กับเจ้านาย
พายมองแล้วพยักหน้า เพราะเป็นคนที่เฮนริคแนะนำมา จึงไม่น่าจะมีปัญหาอะไร “เริ่มงานเลยหรือเปล่า หรือว่าต้องนัดมาทำงานอีกที”
“เอ่อ คือว่า ลุงเฮนริคบอกว่าให้คุณผู้หญิงลองพูดคุยดูก่อนนะครับ” ปิแอร์พูดตามที่ลุงเขาสั่ง และดูเหมือนลุงเขาจะดูออกว่าเจ้านายคนนี้ไม่ค่อยสนใจเท่าไรนัก
“ถอดเสื้อออกสิ” พายพูดออกมาคำเดียว ทำให้เบเนดิกซ์หันไปมองปิแอร์อย่างขุ่นเคือง ขณะที่เธอก็ไม่สนใจใดๆ ทั้งสิ้น พยักหน้าเรื่อยๆ
“ไม่ค่ะ ไม่เกี่ยวกับงาน” เบเนดิกซ์ไม่ยอมทำตาม
“งั้นไม่ผ่าน บอกเฮนริคด้วยว่าคนนี้ไม่ผ่าน” พายบอกปิแอร์อย่างง่ายๆ
“คุณพายครับ ใจเย็นๆ ครับ คือว่าอยู่ๆ บอกให้ถอดเสื้อออก ใครจะถอดละครับ” ปิแอร์พยายามไกล่เกลี่ย
“คำสั่งง่ายๆ ของเจ้านาย ถ้าทำไม่ได้ก็คงอยู่ด้วยกันไม่ได้ ให้ไปน่ะดีแล้ว บอกเฮนริคว่าคนต่อไปเลย” พายตัดบท ก่อนทุกคนต้องตกใจ เพราะเบเนดิกซ์ถอนเสื้อทั้งตัวนอกตัวใน
ปิแอร์รีบไปปิดตานายน้อยทั้งสองคน ก่อนจะอึ้งๆ พูดไม่ออก
“แค่นี้ใช่ไหมคะ หรือต้องถอดชั้นในด้วย” เบเนดิกซ์บอกเสียงแข็ง เพราะฝืนใจทำ
พายยกมือขึ้นแตะที่ดวงหน้า ก่อนจะมองอย่างพิจารณา โดยไม่สนใจอารมณ์คนที่ถูกสั่งถอดเสื้อ แล้วหันไปบอกกับปิแอร์ “บอกเฮนริคว่าคนนี้ผ่านนะ รูปร่างแข็งแรงกล้ามเนื้อใช้ได้ คงยืดหยุ่นพอควร อืม ใส่เสื้อได้แล้ว ฉันแค่จะดูแค่นี้ล่ะ”
ปิแอร์ค่อยหายใจทั่วท้อง ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ กับวิธีทดสอบคนของนายหญิง และปล่อยมือออกจากดวงตาของนายน้อยทั้งสองที่กำลังวุ่นวายกับการแกะมือ
“เริ่มงานได้เมื่อไรล่ะ” พายถามขึ้น
“ว่าไงครับ” ปิแอร์ถามเจ้าตัวทันที
“วันนี้เลยก็ได้ค่ะ ฉันไม่มีเรื่องอะไรต้องจัดการอีก” เบเนดิกซ์บอกปิแอร์ตามตรง
“ดี พักที่ไหน เฮนริคว่าให้พักรวมที่ตึกเหมือนเธอหรือเปล่า ปิแอร์” พายถามรายละเอียดอย่างไม่ใส่ใจนัก แต่เพราะคนไม่จัดการอยู่ที่นี่ ทำให้เธอต้องเป็นคนถามรายละเอียดเอง
“คุณลุงสั่งผมเอาไว้แล้วครับ” ปิแอร์จัดการเรียบร้อย ก่อนจะหันไปพยักหน้ากับเบเนดิกซ์ ดังที่ได้ตกลงกันก่อนหน้านี้แล้ว “ผมจะให้คนไปนำกระเป๋าเดินทางของคุณไปไว้ที่ห้องให้เลยนะครับ”
“ค่ะ” เบเนดิกซ์ตอบ เพราะรู้จากเฮนริคว่าต้องจัดกระเป๋ามาตั้งแต่แรกไม่ว่าจะได้หรือไม่ได้ก็ตาม
หากเพราะเฮนริคอ่านเกมออกและจัดการทุกอย่างเอาไว้แล้ว ขณะที่พายก็วางใจได้ เพราะรู้จักกันมานานมากพอเข้าใจและไว้วางใจได้
“ฝากแจ็คลีนด้วยนะ แจ็คมานี่หน่อยลูก นี่เบเนดิกซ์ คนติดตามลูกนะ ทักทายหน่อยสิ” พายหันไปบอกลูกสาว หากพอแจ็คลีนเดินมาถึง ก็ย่อตัวดึงกระโปรงได้น่ารักเป็นการทักทาย
พายยิ้มเมื่อเห็นลูกสาวน่ารัก ก่อนจะหันไปพูดอีก “เดี๋ยวก็รู้จักกันไปเอง หวังว่าเฮนริคคงอธิบายงานไปหมดแล้วนะ เอาล่ะ ปิแอร์ไปเตรียมรถกับชุดได้ ก่อนที่เจ้ามิคจะลงแดงตาย อ๋อ นี่มิคาเอล ลูกชายฉันคนนี้เป็นของปิแอร์ ส่วนแจ็คเป็นของเธอนะ พยายามเข้าล่ะ”
เบเนดิกซ์มองทุกอย่างและงงเล็กน้อย แต่ก็พอฟังอบรมจากเฮนริคมาบ้างจึงโค้งรับ ก่อนจะมองเด็กหญิงที่เข้ามาจับมือเอาไว้อย่างงงมากกว่าเดิม
“เฮนริคบอกว่าจะมีพี่สาวมาคอยดูแลแจ็คหลายวันแล้วค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” แจ็คลีนกุมมือบอดี้การ์ดหญิงของตนเอง แล้วยิ้มหวานน่าเอ็นดูที่สุดเท่าที่จะทำได้ ตามที่เฮนริคบอก
เบเนดิกซ์ก็ต้องยอมแพ้ดวงหน้าที่แสนน่ารักน่าเอ็นดู และยอมทำตามที่ขอ
***********************************************
ทว่าเวลาที่พายจนมุมก็มาถึง เมื่อเฮนริคกับปิแอร์ต่างก็หยุดพัก วันแรกก็เรียกว่าผ่านได้ยาก ก่อนพายจะยกมือขึ้นขอตั้งสติ ก่อนทบทวนเรื่องที่เฮนริคพาออกทัวร์เพื่อเตรียมความพร้อม
เอาน่า...ยังไงก็ต้องมีปีละครั้ง...
พายเปิดตู้เย็นขณะที่มีอีกสามท้องรออาหารอยู่ ก่อนจะมีเสียงเปิดประตูเข้ามาในเวลาที่เธอต้องใช่สมาธิ
“ช่วยกันน่าจะเร็วกว่า เฮนริคว่าไงมั่งนะ วันนั้น” กาเบรียลก็ต้องพยายามช่วยเหลือตัวเองในช่วงนี้ปีละครั้งเช่นกัน
“เปิดตู้ดูก็คงรู้ล่ะ ในป่ายังรอดมาได้ ในเมืองคงไม่ยากเท่าไรหรอกมั้ง” พายพูดก่อนยักไหล่แล้วเปิดตู้เย็น แล้วก็ต้องร้องอุทานเพราะป้ายที่ติดอยู่ในกล่องต่างๆ “ฉันว่านะ แต่งงานกับเฮนริคกันเถอะ”
กาเบรียลหัวเราะก่อนหยิบกล่องออกมาแล้วส่งให้ภรรยา “หวังว่าเธอคงจำได้นะว่าเตาใช้ยังไง เพราะฉันจำไม่ได้”
“กาเบรียล ฉันว่านะ ถ้าเฮนริคเตรียมทุกอย่างเอาไว้ให้ เขาคงรู้แหละว่าพวกเราใช้เตาไม่บ่อยนัก คงเขียนวิธีใช้ไว้ที่ไหนสักแห่งล่ะ” พายเดาได้เพราะเป็นแบบนี้ทุกปี ก่อนจะเปิดลิ้นชักที่เขียนไว้ว่า ‘คู่มือการใช้’ ก่อนจะโยนหน้าที่บอกวีธีใช้ตู้อบ “จัดการด้วยกันแหละ เรียกลูกๆ มาดูในครัวเถอะ ทานในครัวก็ได้ จะได้ล้างจานด้วยเวลากินกันเสร็จแล้วอ่ะนะ ถ้าทำครัวไหม้ละก็ หรือสกปรกก็สงสารคนงานนะ”
“ดีเลย ไม่อยากเชื่อเลยว่าเฮนริคจะกลัวพวกเราอดตายอ่ะนะ” กาเบรียลมองรายชื่ออาหารในตู้เย็นอย่างพอใจ
“คงกลัวว่าจะออกไปทานข้างนอกกันล่ะ แล้วก็คงกลัวว่าจะมีคู่แข่งธุรกิจคนไหนของพ่อนายมาจับพวกเราไปน่ะ” พายบอกอย่างคาดเดาความคิดของผู้ติดตามของสามีออก
“คงงั้น เดี๋ยวฉันเรียกลูกๆ ก่อนแล้วกันนะ” กาเบรียลวางของลงแล้วเดินไปหาลูกๆ
เขาเติมเต็มห้องครัวของบ้านเขาด้วยความสุข แม้จะมีทรัพย์สมบัติมากแค่ไหน แต่เขาเชื่อว่าเขาคงไม่สามารถซื้อหาความสุขที่อยู่ตรงหน้านี้ได้ด้วยเงินทอง
***********************************************
วันที่แสนธรรมดาก็กลายเป็นวันที่ไม่ธรรมดาได้ เมื่อพ่อเขาโทรมาบอกกึ่งออกคำสั่งให้ทำอะไรบางอย่าง และทำให้เขาต้องยอมรับอย่างเสียไม่ได้เพราะเหตุผลที่ยกมาอ้าง
ทั้งที่อาทิตย์นี้เขาวางแผนอยู่กับภรรยาสาวและลูกๆ ตามลำพัง ด้วยเป็นอาทิตย์ที่เฮนริคกับคนรับใช้แทบจะทุกคนขอลาหยุด
กาเบรียลกอดพายเอาไว้จากด้านหลัง เมื่ออีกฝ่ายกำลังนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ แล้วจัดการงานอยู่อย่างขะมักเขม้น
“มีอะไร” พายหันมามองแล้วงงที่อยู่ๆเขาเข้ามากอดแบบนี้
“มีเรื่องหน่อยน่ะ อีกสี่วันที่เหลือเนี่ย พ่อฉันอยากให้พวกเราไปค้างที่คฤหาสน์ เธอจะว่าไง” กาเบรียลถาม ก่อนจะนั่งลงที่พื้นด้านข้างเก้าอี้
“กรรม มีอะไรหรือเปล่าเนี่ย ทำไมอยู่ๆ พ่อนายถึงอยากให้เราไปค้าง...ประหลาด!!! ปกติถ้าเราเดินออกจากบ้านนายได้เนี่ย โล่งใจกันเป็นแถวๆ พี่นายก็กลัวว่าเราจะไปขอแบ่งสมบัติ ส่วนแม่นายก็กลัวว่าจะโดนฉันฉีกหน้านี่นา” พายวิเคราะห์อย่างขำๆ แล้วเห็นเขาทำหน้าเครียดเธอก็ยิ่งหัวเราะ “ล้อเล่นน่า ไปสิ ไปได้เสมอล่ะ เพราะว่าฉันไม่ได้ไปงานเมื่อต้นปีล่ะสิ แหมแต่ยังไงก็มีงานกลางปีไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ใช่แค่เธอที่ไม่ได้ไป ลูกๆ ก็ไม่ยอมไป รู้ไหมว่าฉันต้องออกงานคนเดียว ขณะที่เธอก็ไปปีนเขา พอเธอไม่ไป ลูกๆ ก็ไม่ไป คำว่าลูกๆ เนี่ย หมายถึงเจ้าลิงภูเขาของเธอ มิคาเอลนั่นแหละ ไม่ยอมไปท่าเดียว จับใส่เสื้อผ้าก็กระโดดลงสระไปว่ายน้ำ จะพาแจ็คลีนไป ก็ไม่ยอม เพราะพี่ชายไม่ไปด้วย” กาเบรียลอธิบายจนหมด แล้วก็ได้แต่ขำไปกับเธอที่หัวเราะเสียงดัง
“แหม เจ้าลิงภูเขาเนี่ยน่ารักจริงๆ” พายบอกพร้อมขำ
“พาย” กาเบรียลหยุดขำ ก่อนจะดุเธอนิดๆ ที่เห็นดีกับลูก ซึ่งไม่อยากเข้าใกล้ครอบครัวทางพ่อ
“ก็บอกแล้วไงว่าไปได้ มีที่นอนฉันก็นอนได้ทั้งนั้นแหละ กลัวก็แต่แม่นายเถอะ จะรับได้หรือเปล่า” พายบอกกับเขา แล้วก็ค่อยๆ ลงจากเก้าอี้มานั่งในระดับเดียวกัน พร้อมแตะที่ไหล่เขาทั้งสองข้าง “รู้ไหม ครอบครัวนายก็คือครอบครัวฉัน แม้เขาจะไม่ค่อยอยากนับญาติกับฉันเท่าไร อ๋อ ยกเว้นแอนโตย์เน่กับพ่อนายอ่ะนะ”
กาเบรียลถอนหายใจยาว ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ “พ่อคงอยากให้เราเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวให้มากที่สุดน่ะ ท่านไม่ชอบให้ครอบครัวมีรอยร้าว เราก็คงไม่อยากให้เป็นแบบนั้นใช่ไหม”
“แน่นอนอยู่แล้ว ฉันดีใจจะตายที่ได้เป็นคนในครอบครัวธีโอฟาสเต้น่ะ” พายพูดอย่างไม่ใส่ใจนักแล้วก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ จูบเขาเบาๆ ให้สบายใจ ก่อนจะใช้นิ้วจิ้มจมูกเขาเบาๆ “พ่อคนคิดมาก”
กาเบรียลหัวเราะก่อนจะรวบเธอมากอดเอาไว้ แล้วจูบเบาๆ แล้วเปลี่ยนเป็นดูดดื่ม ก่อนจะพลิกตัวเธอลงบนพื้น แล้วฟังเสียงหัวเราะของเธอ
“นั่นไง งานจะเสร็จไหมเนี่ย” พายบ่นอย่างไม่จริงจังนัก มองหน้าเขาอย่างเข้าใจ หากยังไม่ทันได้เพิ่มความร้อนภายในห้องทำงาน ประตูห้องก็เปิดออกตามมาด้วยลูกรักทั้งสองเขา ที่วิ่งเข้ามาร่วมด้วยช่วยกอด
“ท่านพ่อ ท่านแม่” ทั้งสองพูดพร้อมกันแล้วเข้ามากอดพ่อแม่อย่างมีความสุข
“โอ๊ย มากันหมด งานไม่เสร็จใครจะมีเงินจ่ายค่าบอดี้การ์ดราคาแพงล่ะเนี่ย” พายพูดขณะจับเจ้าลิงภูเขาแล้วจั๊กจี้อย่างสนุกสนาน
“ฮ่าๆๆๆ” มิคาเอลหัวเราะเสียงดังไม่หยุด พยายามขัดขืนแต่ก็ยากเต็มที ขณะที่แจ็คลีนนั่งลงที่ตักพ่อ พร้อมชี้นิ้วและยกมือขึ้นปิดปากหัวเราะที่พี่ชายโดนแม่แกล้ง
เสียงหัวเราะคงไม่เคยจางหาย แม้เวลาจะผ่านไปนานเพียงไรก็ตาม
***********************************************
สวัสดีเพื่อนคลับเฮียและผู้อ่านที่แวะผ่านมาค่ะ
ก่อนจะเอาเรื่องนี้มาโพสต์ก็ต้องเกริ่นนำกันก่อน โฮะๆๆ เพราะเป็นนิยายที่หลายคนรอคอย จากนิยายเรื่อง"แว่วเสียงเพลงผ่านเลนส์รัก" กลายเป็นนิยายที่แบ่งออกเป็น 3 ภาค ไปเสียแล้ว ภาคแรกคือหนังสือ “พาย” ดังนั้น เมื่อคิดไปคิดมา หลังมีเสียงเรียกร้องให้เขียนเรื่องของลูกๆ นอนตีลังกาเป็นร้อยพันรอบก็รู้สึกว่าเขียนยาก พยายามจะทำเป็นเรื่องเดียวก็ยังยาก สรุปเอาไปเลย 2 ละกันค่ะ
2 ภาคหลังนี้จะเป็นนิยายช่วงวัยรุ่นของแก๊งเด็กน้อยจนถึงโตกันเลยทีเดียว ภาคที่ 2 ให้ชื่อว่า “Love & Rock” และภาคที่ 3 จะให้ชื่อว่า “Missing Love”
Love & Rock เป็นเรื่องเกี่ยวกับเด็กชายสามคน (มิคาเอล ไพร์ดและอิคารัส) กับเด็กหญิงอีกหนึ่งคน (เฮเลน) หุหุ เล่นตั้งแต่ช่วงวัยรุ่นจนถึงโตและจบแบบซุปเปอร์ช็อค (มั้ง) อิอิ พูดไว้ก่อนนะคะ กลัวจะช็อคจริงๆ ปกติแล้วเพลิงวารีจะไม่เขียนงานที่กึ่งวัยรุ่น เพราะเป็นคนที่ไม่ค่อยมีช่วงวัยรุ่นเท่าไร ชีวิตราวเด็กเรียนแต่ไม่เคยเรียนจริงจัง หลับตลอด เกรดตอนเรียนก็ปานกลาง ส่วนมากใช้เวลาบันเทิงกับหนังสือการ์ตูนและนิยายมากกว่า เพราะงั้นต้องหาข้อมูลและเค้นกันสุดฤทธิ์กว่าจะได้เรื่องราวในภาคนี้ แต่คงไม่มีแฟนคลับคนไหนคิดว่าเพลิงวารีจะเขียนแนวรักใสปิ๊งใช่ไหมคะ โฮะๆ ถูกต้องนะคะ ยังครบรสเหมือนเดิม รักใสๆ บ้าง รักหนักๆ บ้าง งี่เง่าบ้าง โรแมนติกบ้าง แต่คงไม่มีช่วงโรแมนซ์นะคะ เดี๋ยวจะเอียนกัน อิอิ อ๋อ ที่ขาดไม่ได้คือดราม่า มีบ้างแต่ไม่มากค่ะ คงไม่หนักเท่ารุ่นแม่ค่ะ
Missing Love เป็นเรื่องความแตกต่าง ตั้งแต่ช่วงวัยรุ่นถึงโตเหมือนกัน เป็นการผจญภัยของแจ็คลีนกับความรักที่ขาดหายของใครบางคน อะไรจะเกิดขึ้นบ้างก็ยังไม่รู้ (เพราะยังคิดไม่จบค่ะ ฮ่าๆๆๆๆ) ที่แน่ๆ จะต้องมีรายละเอียดเกี่ยวกับธุรกิจของตระกูลธีโอฟาสเต้แน่นอนค่ะ
ยังไงก็ลองเดาๆ ดูนะคะว่าจะเกิดอะไรขึ้น ทั้งสองภาคเป็นเรื่องคู่ขนาน บางเหตุการณ์จะคาบเกี่ยวกัน แต่ก็พยายามแยกจากกันเพราะกลัวคนอ่านเบื่อค่ะ
...ยังคิดถึงเฮียพายอยู่ไหมคะ...
คิดๆ อยู่ว่าช่วงที่พยายามทำเรื่องนี้ให้กลมกลืนกัน ก็เลยจะเอาเรื่องสั้นมาคั่น พอดีว่าช่วงวาเลนไทน์คิดจะเขียนเรื่องสั้นๆ เกี่ยวกับพายแล้วก็กาเบรียลอยู่พอดี เอามาให้อ่านก่อนนะคะ เผื่อจะหายคิดถึง อิอิ
ขอบคุณที่ติดตามมาตลอดนะคะ
เพลิงวารี
***********************************************
ตอบเม้นจากตอนสุดท้าย เรื่อง "แผนร้ายในทางรัก"
Sirinda
คุณ Pat --- แนวกึ่งๆ วัยรุ่นนิดๆ วัยร็อคหน่อยๆ รักมากๆ ค่ะ ฮ่าๆๆ
คุณ ใจใส --- >,< ลูกๆ เฮียแน่นอนค่ะ ส่วนเรื่องซัมเมอร์เป็นพระเอกนี่ไม่รับปากค่ะ โฮะๆๆๆ
คุณ somo --- ขอบคุณค่ะ ^^
คุณ กาซะลองพลัดถิ่น --- นิยายเพลิงวารีจะต้องแฮปปี้เอนดิ้งทุกเรื่องค่ะ ฮาาาาาาาาาาาาาาาา
คุณ dino --- ตั้งใจให้ซัมเมอร์น่ารักค่ะ อิอิ
คุณ MDDC --- ด้วยความยินดีค่ะ ขอบคุณที่อ่านนะคะ หุหุ
คุณ sirynth --- ด้วยความยินดีค่ะ อิอิ^^ กำลังพยายามเขียนให้จบอยู่ค่ะ
คุณ แกรตอหลู --- ต้องกอดกันเอาไว้ให้ครอบครัวอบอุ่นค่ะ อิอิ
คุณ anOO --- โฮะๆ อาจมีโอกาสได้บอกนะคะ สักวันหนึ่ง อิอิ
คุณ sai --- สักพักค่ะ จะมาจัดเรื่องใหม่ให้ อิอิ
คุณ ใบบัวน่ารัก --- ถ้าได้รวมเล่มจะแจ้งให้ทราบพร้อมชื่อน้องเจ้าหนูซัมเมอร์นะคะ
คุณ kaeka --- ฮ่าๆๆ หลังจากจบเรื่อง เธอก็คงต้องค่อยๆ เรียนรู้ที่จะไว้ใจตามะนาวละค่า อิอิ ^^
คุณ แว่นใส --- สมหวังกันทุกเรื่องเลยค่า หุหุ
คุณ ตุ๊งแช่ --- จัดเฮียให้ก่อนนะคะ ฮ่าๆๆๆๆ
คุณ พรรณราย --- ต้องให้เธอคิดเยอะค่า อิอิ ไม่งั้นเดี๋ยวไม่เกิดเรื่องไงคะ ^^
คุณ ฟ้าหวาน --- กอดๆ ด้วยค่ะ
คุณ หมี่เย็น --- อิอิ เห็นในใจก็ได้ค่ะ >,,< เด็กน้อยซัมเมอร์น่ารักน่าเอาใจ อิอิ
คุณ pattisa --- ทุกเรื่อง Happy Ending แน่นอนค่ะ ^^ ยกเว้นเวอร์ชั่นมืดสนิทของเพลิงวารี ฮ่าๆๆ
คุณ wane --- ขอบคุณค่ะ หุหุ
คุณ ชนาพัทธ์ --- ด้วยความยินดีมากๆ ค่า อิอิ
คุณ Noka --- ยินดีจ้าาาาาาา^^
คุณ XaWarZd --- กอดกันๆ ค่ะ >.<
คุณ fisho --- ยินดีค่ะ อิอิ
***********************************************
เฮียพาย...01
เจ้าของเส้นผมสีนิลเข้าไปทุกห้องที่มีคนรู้จัก ก้มลงจูบลูกสาวแล้วก็ลูกชายที่เข้านอนในแต่ละห้อง หลังจากเธอมาถึงบ้านกลางกรุงปารีส ลูกสาววัยห้าขวบกับลูกชายวัยแปดขวบ ก่อนเดินไปที่ห้องนอน มองสามีนอนหลับ ส่วนเธอก็เข้าไปจัดการตัวเอง
เมื่อกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง เห็นเขานอนหันหลังให้ เธอแอบยิ้มอยู่ในความมืดก่อนคลานขึ้นเตียงแล้วโอบกอดเขาจากด้านหลัง จากนั้นก็จูบเขาเบาๆ ที่แก้ม ราดรดลมหายใจอุ่นๆ ที่ผิวหน้าเขา ไล่มาที่ซอกคอ
“ไม่เอาน่า พาย” กาเบรียลบอกภรรยาที่เพิ่งกลับมาจากทำงานถึงสองเดือนอย่างเหนื่อยอ่อน
พายเพียงหัวเราะในลำคอ มองเขาพลิกตัวหันมาทางเธอ ก่อนเธอก้มหน้าลงจูบที่ริมฝีปากเขาเบาๆ ไล้จมูกเล่นมาที่แก้มเขา แล้วก็หัวเราะเมื่อเขาตอบสนองอย่างเฉื่อยชา
“ขอนอนก่อนเถอะนะ วันนี้เหนื่อยทั้งวันเลย ไหนจะต้องรับมือกับมิค ไหนจะต้องรับมือกับแจ็คอีก โดยเฉพาะมิค ไม่รู้ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนเยอะแยะ ตามแทบไม่ทัน” กาเบรียลบ่นๆ แล้วก็ผล็อยหลับอีกครั้ง
พายกลับยิ้มสมใจ ก่อนซบอกเขาแล้วหลับไป หลังจากนั้นสักพักคนเหนื่อยอ่อนที่อยู่ข้างๆ ก็สะดุ้งตื่นแล้วมองภรรยากำลังกอดหมอนนอนอยู่อีกด้าน เขาถอนหายใจยาว ก่อนก้มลงหอมเธอเบาๆ
“ไม่โกรธกันนะ วันนี้เหนื่อยจริงๆ” กาเบรียลไม่เพียงแค่กอดยังลูบไล้ร่างกายเธอให้รู้ว่าเธออยู่ข้างๆ เขาจริงๆ
“อือ รู้แล้ว” พายตอบทั้งที่ยังไม่ยอมตื่น
กาเบรียลกลับตื่นขึ้น เมื่อเห็นเธอตอบสั้นๆ “แน่นะ ไม่โกรธแน่นะ”
พายพลิกหันมามองเขา พยายามลืมตาที่หนักหน่วง “ก็แน่สิ ฉันก็เหนื่อยน่า นอนได้แล้ว”
กาเบรียลถอนหายใจ แล้วกอดเธอเอาไว้ “เหนื่อยจัง”
พายขมวดคิ้วแต่ยังลืมตาไม่ขึ้น “โอเค รู้แล้วว่าเหนื่อย”
เขายังคงกอดเธอจากด้านหลังเอาไว้แน่น และยังคงข่มตานอนไม่ลง
“โอเค” พายรู้ตัวก็หันมาแล้วซบอกเขา กอดเขาเอาไว้แน่น “แน่นพอหรือยัง เห็นไหม ไม่ได้โกรธอะไรเลย”
กาเบรียลหัวเราะเบาๆ แล้วกอดเธอเอาไว้เช่นกัน ก่อนจะหัวเราะมากขึ้น เมื่อเธอพูดอะไรออกมาอีก
“เชื่อเลย มันตั้งชั่วโมงแล้วเพิ่งจะมาพูด นอนได้แล้ว”
***********************************************
เสียงฝีเท้าสองเสียงดังขึ้น แล้วค่อยๆ เปิดประตูห้องพ่อแม่ ก่อนกระโดดขึ้นไปบนเตียงที่มีแต่แม่นอนอยู่
“แม่จ๋า / ท่านแม่” เสียงเด็กน้อยทั้งสองเรียกแม่แข่งกันจนเจ้าตัวตื่น ก่อนพยายามซุกนอนกับอ้อมกอดของแม่พร้อมๆ กันทั้งสองคน
“โอเค ตื่นแล้ว” พายโอบกอดลูกทั้งสองเอาไว้ทั้งสองข้าง ก่อนจะหอมแก้มคนละฟอด แล้วตีก้นลูกๆ เบาๆ “ไปหาพ่อไป เดี๋ยวแม่เข้าห้องน้ำก่อน”
“โอเคๆ” แล้วทั้งคู่ก็ไปอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำที่พ่ออยู่ ก่อนเคาะเสียงดัง
พายหัวเราะร่วน เมื่อสามีออกมาพร้อมแปรงสีฟันในปาก ก่อนส่ายหน้า เมื่อเห็นภรรยาหัวเราะความป่วนของตัวเอง เขาได้แต่ส่ายหน้าเมื่อลูกๆ รุมกอดเขา
“ไปนั่งรอพ่อกับแม่ข้างล่างดีกว่า ไป ลูก วันนี้แม่อยู่ทั้งวันแหละไม่หนีไปสนามแข่งรถหรอก” พายยิ้มให้สามีก่อนเดินเข้าห้องน้ำ
“ค่ะ / ครับ” เด็กทั้งสองก็ออกไปจากห้องตามที่แม่บอกอย่างเต็มใจ
กาเบรียลเข้ามากอดพายที่กำลังแปรงฟัน ก่อนหอมแก้ม “แม่จอมยุ่ง”
พายหัวเราะเบาๆ ก่อนพยายามแปรงฟันจนเสร็จ “น่า นายอยากจะมีลูกสองเองนะ ช่วยไม่ได้ ก็บอกแล้วมิคคนเดียวก็แทบเอาไม่อยู่แล้ว”
“อย่าพยายาม ยังไงทั้งคู่ก็น่ารักน่า” กาเบรียลยิ้มให้ภรรยาจากภาพสะท้อนในกระจก
“เพราะงั้นห้ามบ่นเหนื่อย” พาย ล้างหน้าและยังคงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“เดินทางเหนื่อยไหมเนี่ย” กาเบรียลยังคงวนเวียนอยู่กับภรรยาที่หายหน้าไปเป็นเดือน
“ก็เหนื่อย ทันทีที่มีเครื่องก็รีบจับเครื่องกลับบ้านเนี่ยแหละ มาถึงก็ดึกอย่างที่รู้นั่นแหละ แถม หลับไปแล้วยังโดนปลุกขึ้นมาอีก” พายพูดแล้วก็ขำ
“ก็นะ เธอไม่พูด ฉันจะรู้ไหมว่าเธอโกรธหรือเปล่า” กาเบรียลพยายามอธิบาย
“แหม ก็เคยโกรธด้วยเหรอ” พายตอบก่อนหยิบเสื้อตัวใหญ่มาสวมทับ “ไปเถอะ ลูกๆ คงหิวแล้วแหละมัง”
กาเบรียลโอบเอวภรรยาสาวของเขา พาเดินลงไปด้านล่าง แล้วก็ถึงเวลาหรรษาเมื่อลูกๆ ต่างพยายามเรียกร้องความสนใจจากแม่ ซึ่งพายก็รับมือได้ไม่ยากนัก
“พาย” กาเบรียลเรียกภรรยา
“แม่ฮะ” มิคาเอลเข้ามาเรียกแม่
“ท่านแม่” แจ็คลีนเรียกหาแม่อีกคน
ทั้งสามต่างพยายามเรียกร้องความสนใจจากพาย และพายก็รับมือด้วยรอยยิ้ม จนกระทั่งแจ็คลีนกระโดดขึ้นมานั่งตักเวลาทานอาหาร เธอก็ไม่บ่น ปล่อยให้ลูกนั่งแล้วป้อนลูกสาวขี้อ้อน
“แจ็คทำไมไม่ทานเองล่ะ” กาเบรียลถามลูกสาวที่ไม่สนใจจะตอบและมีความสุขกับการที่แม่ป้อนอาหาร
“ไม่เป็นไร ลูกก็แค่อยากอ้อนเท่านั้นล่ะ มิคมานั่งข้างๆ มะ แม่ป้อน” พายพูดอย่างอารมณ์ดี แล้วเจ้าลูกชายก็ยกจานมาวางแล้วนั่งข้างๆ อีกคน ทีนี้มือหนึ่งถือส้อม อีกมือถือช้อน ป้อนกันคนละข้าง แต่คนเสียเปรียบดูจะเป็นมิคาเอล เพราะกินไม่ได้สักที
พายนั่งหัวเราะกับเจ้าลูกชายที่พยายามงับชิ้นแพนเค้กจากส้อมที่หนีได้ตลอด จนสุดท้าย มิคาเอลก็ตะคุบมือแม่แล้วจับยัดใส่ปากทันที เคี้ยวตุ้ยๆ อย่างเอร็ดอร่อย แล้วก็ทำให้พายหัวเราะเสียงดัง
“ดูเถอะ ลูกนะไม่ใช่ของเล่น มิคยิ่งหิวๆ อยู่ก็ไปแกล้งลูกอีก” กาเบรียลตำหนิภรรยาอย่างไม่จริงจังนัก
“ลูกน่ะ มีไว้เล่นด้วยไง จริงไหมจ๊ะ ตุ๊กตาของแม่” พายพูดแล้วก็หอมเรือนผมลูกสาว ยกมือขึ้นขยี้ผมลูกชายที่กำลังตัดกินเอง
“หั่นเองดีๆ แล้วก็กินอย่างมีมารยาท อย่าให้ท่านปู่ว่าพ่อแม่ไม่สั่งสอน” กาเบรียลดุลูกชายที่กำลังยกแพนเค้กทั้งชิ้นมาทาน ก่อนมองลูกชายวางลงและเริ่มตัดแพนเค้กเป็นชิ้นๆ แล้วทานเอง
พายก็หัวเราะมากขึ้น เพราะเจ้าลูกชายขมวดคิ้วไม่ชอบใจนัก ที่ต้องใช้มีดค่อยๆ ตัดอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะหันไปมองสามีแล้วส่ายหน้า “ลูกน่ะ ยังเด็กนะ”
“เด็กยังไงก็ต้องรู้จักพึ่งพาตัวเอง อีกอย่างเธอน่าจะรู้นะว่าตระกูลธีโอฟาสเต้เป็นยังไง ถึงไม่ชอบก็ต้องอยู่ เกิดมาในตระกูลนี้แล้วนี่” กาเบรียลบอกกับภรรยาอย่างปลงๆ
ยิ่งแม่แสดงท่าทีไม่ชอบหน้าหลาน เขาก็ยิ่งคิดหนัก จากที่ไม่คิดอะไร ก็ต้องคิด คงเพราะวันเวลาที่ผ่านมาทำให้เขาเข้าใจหัวอกของแม่เขาก็เป็นได้
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรจ๊ะ ที่รัก” พายยิ้มทะเล้น เมื่อเห็นเขาดูจะเครียดๆ กับสภาพครอบครัวของเขาเอง ซึ่งตอนนี้เธอต้องรับมาเป็นครอบครัวเธอด้วย
กาเบรียลก็เผยรอยยิ้มออกมา จากที่เข้มงวดอยู่ แล้วก็มองเฮนริคที่กำลังยืนสงบนิ่ง ที่กำลังมองเจ้านายน้อย เขาก็ต้องส่ายหน้า เพราะมีแต่คนเอ็นดูลูกเขา
“พ่อฮะ ทำไมต้องฝึกมารยาทอะไรพวกนี้ด้วย มันน่าเบื่อจะตายด้วย” มิคาเอลถามขึ้นพร้อมขมวดคิ้วอย่างรำคาญใจ แต่ก็ต้องร้องเสียงดัง “โอ๊ย”
พายตบกะโหลกลูกชายแรงๆ ก่อนจะหัวเราะ “พ่อสั่งสอนแล้วไม่ฟัง อยากโดนดีดหรือไง”
กาเบรียลก็ต้องหัวเราะเมื่อลูกชายโดนแม่สั่งสอน ก่อนจะมองลูกสาวที่มองแม่อย่างงงๆ พร้อมมองพี่ชายที่กำลังกุมหัวหน้านิ่ว “พอเถอะๆ มิคคงเจ็บแล้วล่ะ มานั่งใกล้ๆ พ่อมา เดี๋ยวพ่อสอนให้ การฝึกมารยาทเป็นการฝึกให้เรารู้จักให้เกียรติคนอื่น แล้วก็ยังทำให้เรารู้จักอดทนอีกด้วยนะ ตอนนี้ไม่เข้าใจ สักวันก็คงเข้าใจนะ”
พายยังคงป้อนลูกสาวตัวน้อยต่อไป...และยังคงหัวเราะที่เจ้าลูกชายจอมดื้อก็ยังเกรงใจพ่อแม่
“แม่ขี้โกงอ่ะ ทีกับแจ็คป้อนดีๆ” มิคาเอลมองแล้วเท้าคางกับโต๊ะ จึงโดนพ่อตี “โอ๊ย”
“ห้ามเท้าคางบนโต๊ะ” กาเบรียลดุลูกชายก่อนจะอธิบาย “แจ็คยังเด็กนี่”
มิคาเอลทำหน้างอนๆ ก่อนจะต้องตกใจ เพราะพ่ออุ้มเขาไปนั่งตัก พร้อมหยิบจานของเขามาวางใกล้ๆ
“โตแล้วยังอยากให้ป้อนอีกเหรอ อิจฉาน้องหรือไง” กาเบรียลถามลูกชายเจ้าอารมณือย่างสงสัย
“เง้อ ไม่ๆ หนูไม่อิจฉาน้อง หนูรักน้องจะตาย” มิคาเอลบอก แล้วยอมให้พ่อป้อนแต่โดยดี ก่อนจะโดนตีอีกหลายที ถ้ายังขืนดื้อต่อไป
พายก็ยังหัวเราะลูกชายอย่างเอ็นดู แล้วก็กอดเจ้าหญิงน้อยๆ เอาไว้ที่อ้อมแขน “รีบๆ กิน เจ้ามิค วันนี้แม่จะพาไปว่ายน้ำในสระ เร็วๆ”
มิคาเอลก็เพิ่มความเร็วในการกินเต็มที่แบบไม่รอช้า รีบยัดแล้วลุกจากตักพ่อไปยืนข้างๆ แม่แบบไม่เกินห้านาที “ไปกันฮะ แม่”
“กรรม แม่ยังไม่ได้กินเลย รอก่อนดิ” พายคว้าได้พายแอปเปิ้ลอันเดียวก็ต้องอุ้มลูกสาวลงจากตัก ก่อนจะโดนตัวแสบลากไปสระว่ายน้ำ
หากยังไปไม่พ้น ลูกสาวก็คว้าที่แขนอีกข้าง “ท่านแม่ต้องฟังหนูเล่นเพลงใหม่ก่อนสิ ท่านพี่”
แม้แรงไม่มาก แต่ทั้งสองก็พยายามยื้อกันสุดฤทธิ์ จนพายต้องหัวเราะอย่างสนุกสนาน
“พอๆ ลูกๆ ทั้งคู่นั่นแหละ แม่ยังอยู่อีกนาน กลัวอะไรกับแม่จะไปที่อื่นอีกล่ะ พ่อบอกให้หยุด” กาเบรียลเห็นภรรยาไม่ห้ามลูกทั้งสอง ทั้งยังหัวเราะก็ยิ่งปวดหัวมากขึ้น “ปิแอร์จับมิคเอาไว้ทีสิ”
หากยังไม่ทันมีใครขยับตัว พายก็จับลูกทั้งสองกอดเอาไว้ที่เอวคนละข้าง ก่อนจะสรุป “เอาล่ะ ไปสระน้ำทั้งคู่นั่นแหละ เฮนริคเอาฮาร์ปตัวเล็กของแจ็คไปด้วย ปิแอร์เอาชุดว่ายน้ำของเจ้าตัวแสบนี้ไปด้วย ส่วนที่รักก็แล้วแต่นะ ไปด้วยกันไหม”
กาเบรียลเห็นลูกถูกหนีบอยู่ที่เอวภรรยาก็ได้แต่ยกมือขึ้นลูบหน้า ก่อนจะพยักหน้าตามไป ไม่ว่าจะจัดระเบียบยังไง ทุกครั้งที่พายกลับมาจากงานที่ต้องหายไปนานๆ เด็กๆ ทั้งสองก็ต้องผลัดกันแย่งแม่แบบนี้เสมอ
ที่ไหนมีพาย...ที่นั่นมีความสับสนเมื่อนั้น
***********************************************
กาเบรียลมองเธอว่ายน้ำไปพร้อมกับลูกชาย แข่งกันว่ายจนเจ้าลูกชายหมดแรง ก็ค่อยขึ้นจากน้ำมาหาพ่อ ที่กำลังนั่งสอนลูกสาวเล่นเพลง
“ไหนว่าจะเล่นเพลงให้แม่ฟังไง” มิคาเอลถามน้องสาวอย่างสงสัย
“ก็ท่านแม่ว่ายน้ำอยู่นี่ อีกอย่างแจ็คก็ไม่น่าสนใจเท่าท่านพี่อยู่แล้ว” แจ็คลีนทำท่าทางน้อยใจใส่พี่ชาย
“ทำไมพูดแบบนี้ พ่อไม่ชอบ” กาเบรียลดุลูกสาวที่เอาแต่ใจจนเกินไป อย่างเข้มงวด
มิคาเอลทำคอตก ก่อนจะพูดกับพ่อ “อย่าว่าแจ็คเลยฮะ หนูผิดเองฮะ สนุกมากไปหน่อย มามะ ไปว่ายน้ำกับแม่ก่อน เดี๋ยวค่อยเล่นเพลงก็ได้”
แจ็คลีนมองมือที่พี่ชายส่งมาให้ ก่อนจะลงจากตักพ่อ แล้วกระโดดกอดพี่ชายเอาไว้ “รักท่านพี่ที่สุดเลย”
มิคาเอลได้แต่ยิ้มๆ ก่อนจะจูงมือน้องไปหาแม่ ที่กำลังลอยตัวอยู่ในน้ำ “แม่ฮะ สอนแจ็คว่ายน้ำหน่อยสิฮะ”
“ลงสระเด็กเลย มิคก็สอนน้องไปก่อน แม่จะไปคุยกับพ่อหน่อย” พายลุกจากสระ และหอมลูกสาวเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปยังสามีที่กำลังนั่งเล่นอยู่ที่ริมสระ
กาเบรียลมองภรรยาสาวที่สวมกางเกงขาสั้นกับชุดว่ายน้ำแบบเต็มตัว ก่อนจะจับมือแล้วดึงมานั่งใกล้ๆ แล้วจูบภรรยาอย่างดูดดื่ม โดยที่พายก็ตอบรับอย่างดีเยี่ยม ขณะที่เด็กๆ ก็สนใจแต่เรื่องหัดว่ายน้ำ โดยมีเฮนริคกับปิแอร์มองอยู่ไม่ห่างนัก
มือเขากำลังลูบสะโพกผายของเธอครึงเคล้าเบาๆ อย่างพึงใจ ทำเอาเธอหัวเราะ ก่อนจะถอนหายใจช้าๆ มองลูกชายสอนน้องสาวเขาว่ายน้ำ
พายหันไปกระซิบกับสามี ก่อนจะบอก “ไว้ต่อคืนนี้ละกัน”
กาเบรียลหัวเราะแล้วส่ายหน้า ก่อนจะตบสะโพกเธอเบาๆ เป็นเชิงไล่ ก่อนลงน้ำแล้วว่ายไปหาลูกๆ พร้อมทั้งเกาะขอบสระ มองลูกทั้งสองคน “ไงลูก สนุกไหม”
“แจ็คทำขาตรงๆ แล้วตีดิ อย่างอขา เดี๋ยวจม ครูบอกพี่มาอย่างนี้อ่ะนะ” มิคาเอลทำท่าทางเคร่งเครียดสอนน้องอย่างงูๆ ปลาๆ
“ท่านพี่สอนอะไรก็ไม่รู้ ไม่เห็นจะลอย เอาแต่จม” แจ็คลีนชักหงุดหงิดเพราะไม่ได้อย่างใจ
พายนั่งมองลูกๆ คุยกันไม่ค้าน ไม่ห้าม แล้วก็ยิ้มๆ เท่านั้น ขณะที่กาเบรียลก็มองดูว่าทั้งสองจะแก้ปัญหาอย่างไร
“ไม่เรียนแล้ว ท่านพี่สอนไม่รู้เรื่อง” แจ็คลีนลุกขึ้นแล้วเดินในน้ำไปกอดคอแม่อย่างยอมแพ้
มิคาเอลขมวดคิ้วแล้วสงสัยว่าทำไมมันถึงยาก เพราะเขาเองเรียนกับครูก็เรียนแบบนี้ไม่เห็นจะยากสักนิด จึงถอยไปลงสระผู้ใหญ่ โดยยึดเกาะพ่อเอาไว้
“นั่นไง งอนกันจนได้” พายลูบผมที่เปียกน้ำของลูกสาวแล้วก็หอมเบาๆ
“หนูเปล่างอนสักหน่อย ท่านพี่สอนไม่ดีมากกว่า” แจ็คลีนแก้ตัวนิดๆ โยกตัวไปมาอย่างน่ารัก
“ไว้ให้ครูมาสอนน้องดีกว่าฮะพ่อ หนูคงสอนไม่เป็น” มิคาเอลยอมแพ้ แล้วก็เริ่มว่ายน้ำต่อ เผาผลาญพลังงานอันล้นเหลือออกไปจนเกือบหมดก็ขึ้นไปนอนบนเบาะข้างสระ
“เดี๋ยวอย่าเพิ่งนอน ไปอาบน้ำเตรียมตัวทานมื้อเที่ยงก่อน” พายบอกลูกชาย แล้วก็มองปิแอร์พาลูกชายขึ้นชั้นบนไปเตรียมตัวสำหรับอาหารเที่ยง
การเป็นแม่คนก็ทำให้ปวดหัวได้ไม่น้อย เพราะต้องคอยบอกให้ลูกทำอะไรต่อมิอะไรบ้าง
พายอุ้มแจ็คลีนเอาไว้ ก่อนมองกาเบรียลที่ว่ายน้ำรอบสุดท้ายเสร็จ ก่อนจะพากันขึ้นชั้นบน
“สงสัยต้องหาคนมาคอยติดตามแจ็คสักคน” กาเบรียลบอกกับภรรยา
“ก็ดี ผู้หญิงนะ เป็นบอดี้การ์ดไปด้วยเลย อืม วันวาเลนไทน์ปีนี้จะอยู่ไหน ที่นี่หรือว่าไปแคลิฟลอเนีย หรือจะไปเมืองไทย” พายถามเขาขณะอุ้มลูกสาวที่หลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน
“ถามเรื่องวาเลนไทน์สำคัญด้วยเหรอ” กาเบรียลถามแล้วยิ้มขำ
“สำคัญไม่สำคัญก็คิดถึงเฮนริคบ้างเถอะ ยังปิแอร์อีก ถึงเราไม่สน เขาก็คงสนละมั้ง” พายพูดไปอย่างไม่สำคัญนัก แค่คิดว่าพวกเขาก็น่าจะมีโอกาสได้อยู่กับใครสักคนที่รัก
“อืม งั้นอยู่ที่นี่ล่ะ พาลูกๆ ไปค้างบ้านพ่อหน่อยไหม แล้วเราก็หาที่เที่ยวกัน” กาเบรียลบอกภรรยาอย่างง่ายๆ
“ตามสะดวก แต่จะยอมไปเหรอ ช่างมันเถอะน่า เอาไว้เนี่ยแหละ วาเลนไทน์ก็แค่วันอีกวัน คิดอะไรมาก ไว้เฮนริคกลับมาค่อยหาที่เที่ยวสองคนก็ได้ล่ะ” พายบอกอย่างไม่สนใจนัก เพราะทุกวันก็คือวันแห่งความรักสำหรับเธออยู่แล้ว
หากเธอก็รู้ว่าเขาแทบจะไม่เคยปล่อยลูกให้อยู่ตามลำพัง ถ้าจะต้องไปแสดงคอนเสิร์ตที่ไหน เขาก็พร้อมจะพาเด็กๆ ไปด้วยเสมอ เพราะงานดนตรีของเขามักไปยังเมืองใหญ่ๆ ขณะที่เธอไปตามป่าเขาลำเนาไพรเสียอีก และไม่สะดวกใจสำหรับเขา ถ้าเธอจะพาลูกๆ ไปด้วย
***********************************************
“แม่จ๋า แม่ฮะ” เสียงเรียกแม่ยังดังก้องจนเธอคิดว่านำไปฝันเสียอีก จนกระทั่งลืมตาตื่นถึงค่อยรู้สึกว่ามีน้ำหนักอยู่ทั้งสองข้าง พายมองเจ้าตัวแสบทั้งสองอย่างช้าๆ และมึนๆ
“อะไรเนี่ย เข้ามาได้ยังไง ถ้าแม่กับพ่อกำลังทำอะไรกัน ไม่กลัวตกใจเหรอ” พายพูดพร้อมขำ แต่คนไม่ขำเห็นจะมีและเขาที่กำลังสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวปกปิดแผงอกขาวๆ ที่มีไว้ให้เธอซบอิง
“พูดอะไรน่ะ ลูกยังเด็กนะ” กาเบรียลเตือนเธอเล็กน้อย แต่ก็ได้ยิ้ม เมื่อเธอขำ “ดูเถอะ ว่าให้ยังยิ้มได้อีก”
“ก็รู้ว่านายรักไง” พายพูดไม่พูดเปล่ารวบลูกๆ เอามากอดไว้ หอมแก้มคนละทีสองที จากนั้นก็เดินไปโอบกอดเขาจากด้านหลังแล้วสูดกลิ่นหอมจากเรือนผมเขา “นี่ก็หอม ทำบุญมาด้วยอะไรน้า ได้อยู่กับคนหอมๆ”
กาเบรียลจับมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ ค่อยหันมามองแล้วจับให้เธอกอดเอวเขาเอาไว้ “ก็พ่อฉันเป็นเจ้าของบริษัทน้ำหอมนี่”
“พ่อฮะ ขอแม่หน่อย” มิคาเอลกระตุกเสื้อพ่อเบาๆ
“ขอให้แจ็คดีกว่า” แจ็คลีนก็เกาะเบาๆ เช่นกัน
“อะไรเนี่ย เมื่อวานทั้งวันเลยนะเนี่ย วันนี้อีกเหรอ เอาน่าช่วงนี้ยังไม่ไปไหนหรอกมั้ง” พายมองลูกๆ เกาะติดแจแล้วก็ชักเหนื่อย เพราะแทบไม่มีเวลานั่งเล่น เมื่อเด็กๆ ก็อยากจะอ้อนแม่เสียนี่กระไร
“เจอเสียหน่อยจะได้รู้ว่าลูกน่ะรักเธอแค่ไหน” กาเบรียลไม่ยอมช่วยภรรยา กลับยิ้มนิดๆ และแต่งตัวจนเสร็จ จากนั้นก็หันไปถามเฮนริคเรื่องนัดวันนี้ “วันนี้ต้องไปไหนบ้างล่ะ”
เฮนริคทำหน้าที่ได้ดี ก่อนจะรายงานไปตามตารางนัด “ต้องไปสตูดิโอซ้อมเพลงขึ้นแสดงครับ”
กาเบรียลพยักหน้าช้าๆ หากพอจะเดินไปทานอาหารเช้าก็โดนพายเกาะแขนเอาไว้
“ไปด้วยนะ” พายพูดแล้วก็ยิ้มๆ เพื่อหาทางแยกจากลูกๆ ระหว่างที่สามีซ้อมเพลง
“ไปซ้อมเพลงไม่ได้ไปเที่ยว อีกอย่างลูกๆ คงเบื่อ ถ้าต้องอยู่ฟังฉันซ้อมเพลงอีก หลังจากเธอไม่อยู่เป็นเดือนๆ นะ อยู่กับเธอน่ะดีแล้ว” กาเบรียลพูดอย่างรู้ทัน ทั้งยังยิ้มอย่างเหนือกว่า
“งั้นพาลูกไปสนามแข่งรถก็ได้” พายพูดยิ้มๆ อย่างยอมจำนน เพราะคาดว่าคงจะห่างจากลูกๆ ไม่ได้สักระยะ
“ตามสบายเลย พาปิแอร์ไปด้วยแล้วกัน อ๋อ วันนี้เฮนริคจะให้ปิแอร์พาบอดี้การ์ดของแจ็คไปให้นะ” กาเบรียลบอกอย่างไม่ใส่ใจนัก เพราะรู้ว่าภรรยาก็ดูแลลูกๆ ได้ดีไม่แพ้กัน
“เร็วอย่างนั้นเชียว เพิ่งคุยกันเมื่อวานนะ” พายขมวดคิ้วออกจะสงสัย
“เฮนริคทำงานรอบคอบ คงเตรียมการเอาไว้พักใหญ่แล้วอยู่ที่ว่ารอเราเรียกเมื่อไรเท่านั้นล่ะ” กาเบรียลบอกขณะอุ้มลูกสาวแล้วหอมแก้มหนักหน่วงอย่างแสนรัก ก่อนเจ้าลูกชายชี้ที่แก้มของตน จึงก้มลงหอมแก้มเจ้าลูกชายอีกคน “พ่อไปทำงานก่อนนะลูก ไปสนามแข่งรถก็รู้นะว่าต้องคอยดูแลตัวเองยังไง อ๋อ เย็นนี้พ่อฉันสั่งให้พาลูกๆ ไปทานข้าว เห็นว่าพวกเราไม่ได้ไปงานเลี้ยงต้นปีน่ะ”
“ได้ๆ เจอกันที่บ้านพ่อนายก็แล้วกัน” พายรับแจ็คมาอุ้มก่อนส่งให้ปิแอร์ที่มารอรับคำสั่ง “ขอแม่ไปล้างหน้าล้างตาก่อนนะ เจอกันข้างล่างนะลูก”
ปิแอร์จึงอุ้มแจ็คลีนไปยังทางเดิน ปล่อยให้นายน้อยเดินตาม ทว่าแจ็คลีนก็ชอบทำอะไรเองมากกว่าจึงขอลงเดินเอง ทำให้พี่ชายน้องสาวจูงมือกันเดินไปยังห้องอาหารตามพ่อไป
***********************************************
ทันทีที่ถึงสนามแข่งรถ ปิแอร์ก็เอาที่อุดหูใส่ให้นายน้อยทั้งสองทันที ก่อนหามุมดีๆ สามารถมองสนามแข่งรถได้ถนัดๆ ขณะที่พายอุ้มลูกสาวมองสนามแข่งรถอย่างพอใจ
“แม่ฮะ เมื่อไรหนูจะได้ขี่รถมั่ง” มิคาเอลดูจะกระตือรือร้นกับการได้ลองความเร็ว ที่เขาทำได้เพียงถูกรัดติดกับแม่เวลาแม่ขี่ด้วยความเร็วสูงเท่านั้น
พายอ่านปากลูกชายแล้วก็ส่ายหน้า ก่อนจะพูดช้าๆ ให้ลูกชายอ่านปากได้ทัน พร้อมทำภาษามือประกอบ “ไว้พ่ออนุญาตก่อน”
มิคาเอลก็ได้แต่ทำหน้าเซ็งเมื่อรู้แบบนั้น แต่ก็ทำใจได้ไม่ยากนักด้วยความคุ้นเคย เมื่อแม่มักจะปล่อยให้พ่อตัดสินใจเรื่องสำคัญๆ เกี่ยวกับลูกๆ เสมอ
“เฮ้ พาย มาทำไมไม่บอกวะ นั่นไงหนีบลูกมาด้วย เฮ้ย ชุดรัด” มาร์คหันไปสั่งเด็ก
“ใจเย็นๆ ยังไม่รู้ว่าจะขี่ไหม เมื่อยจะตาย หาที่หลบภัยอยู่เนี่ย” พายบ่นๆ ก่อนจะปล่อยลูกสาวลงยืนอยู่ข้างๆ และพูดได้สะดวก โดยเฉพาะเวลาที่ลูกสาวใส่ที่อุดหูอยู่
“งั้นไปนั่งในออฟฟิตฉันดีกว่านะ ที่นี่เสียงดังแล้วก็จะได้มีที่ให้เด็กๆ วิ่งเล่นด้วย” มาร์คเดินนำทางเพื่อนสาว ก่อนจะพยักหน้าให้คนที่ติดตามมาไปด้วย
เมื่อพายมาถึงห้องทำงานเพื่อนก็นั่งลงที่เก้าอี้ ปล่อยให้เด็กๆ นั่งเล่นอยู่ในห้องเพื่อน ก่อนจะมองเพื่อนอย่างแปลกๆ ปนสงสัย “มีอะไรวะ”
“แกนี่มันประสาทไวตามเคย คือว่าตอนนี้สภาพคล่องมันแย่กว่าที่คิด ตอนแรกฉันก็นึกว่าถึงทางตัน จนกระทั่งเห็นแกเดินเข้ามาเนี่ยแหละ” มาร์คบอกกับเพื่อนตามตรง
“นั่นไง แต่หลังจากเรื่องที่ฉันก่อไว้เมื่อหลายปีก่อน ต้องถามพอลก่อนว่ะ ถ้ายืมน่ะไม่มีปัญหาหรอกนะ” พายบอกกับเพื่อนตามตรง
“อ่ารู้แล้ว ว่าแต่ลืมไปแล้วเหรอว่าแกน่ะเป็นหุ้นส่วนที่นี่ด้วย ก็แกเองไม่ใช่เหรอที่ออกทุนให้ฉันทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันน่ะ” มาร์คบอกกับเพื่อนแล้วก็ยิ้มนิดๆ เพราะเพื่อนไม่เคยขอเงินค่าหุ้นส่วนสักครั้ง จนเขาก็แทบลืมไปว่าเขาเองก็เป็นคนเซ็นเช็คแบ่งเงินให้เพื่อน แต่หลังๆ เงินกำไรไม่มีจะแบ่งก็ลืมไป
พายได้แต่ทำหน้างง ก่อนจะบอกกับเพื่อนอย่างวางใจ “โอ๊ย เรื่องเก่ามึน งั้นยิ่งไม่ยาก ถามพอลดู จริงๆ นะ ฉันก็ไม่รู้เรื่องธุรกิจเท่าไร แต่ฉันมีเพื่อนที่เป็นเจ้าของสนามแข่งอีกหลายที่ ทำไมนายไม่ลองทำโปรโมทชั่นร่วมกัน จัดงานอะไรสักอย่าง แข่งขันหาเงินเข้าสนามล่ะ ฉันว่ามันช่วยแก้ปัญหาได้เยอะเลยนะ แต่ช่างเถอะ ฉันก็แนะนำไปเรื่อยๆ อ่ะนะ ไม่รู้มันทำได้ไหม”
มาร์คทำหน้าครุ่นคิดก่อนพยักหน้าช้าๆ “เออจริงว่ะ ตกลงเรื่องเงินติดต่อพอล แล้วเรื่องโปรโมทอะไรนั่น ขอนามบัตรเพื่อนแกหน่อยสิ”
“เฮ้อ แกเนี่ยนะ หาเรื่องจริงๆ เมื่อก่อนก็แข่งรถเองดีๆ อยากจะเปิดสนามแข่งเอง เอานี่ จอห์น แกก็เคยไปแข่งที่สนามเขาตั้งหลายครั้ง ทำไมไม่ทำความรู้จักบ้างวะ” พายหันไปหาปิแอร์ ก่อนจะขอนามบัตรจากเขาแล้วยื่นให้เพื่อน
“แหม ตอนนั้นเป็นคนขี่มีแต่สาวๆ ใครจะมองหน้าผู้ชายวะ นั่งในนี้ตามสบายนะ เดี๋ยวโทรหาพอลก่อน เออ มีห้องกระจกเป็นส่วนตัวกว่านี้เยอะให้เด็กไปดูให้” มาร์คพยักหน้าให้ลูกน้องเขาส่งเพื่อนไปยังที่นั่งชั้นหนึ่ง เพื่อจัดการธุรกิจ
“อืม อีกเรื่อง เท่าที่ฉันรู้มานะ ใครเขาทำสนามไว้เพื่อแข่งรถอย่างเดียววะ เขามีไว้ทำอย่างอื่นด้วย แล้วเรื่องนักแข่งรถ ถ้าไม่มีก็ไม่ต้องไปดึงตัวมาหรอก ปั้นใหม่สิวะ ช่างยนต์ของตัวเองก็มี ปั้นขึ้นมาใหม่ หาโฆษณามาลง แค่นี้ก็ได้แล้ว ทำมาสองสามปีก็พัฒนาเสียบ้างวุ๊ย” พายบ่นกับเพื่อน ก่อนอุ้มลูกสาวที่เกาะโดดอยู่ตรงหน้าในชุดฟูสีอ่อนหวาน
“เออจริง แหม คนมันขี่แต่รถ ก็ต้องคิดช้าเป็นธรรมดา ตามสบายคุณเพื่อน เดี๋ยวจะลองปรึกษาพอลเพื่อนแกดู” มาร์คได้ไอเดียก็ยิ้มระรื่น เพราะตอนนี้มีทั้งเงินมีทั้งแนวคิดใหม่ๆ
พายส่ายหน้ามองเพื่อนทำงานอย่างมึนๆ ต่อไป ก่อนจะไปยังชั้นพิเศษ มองบรรยากาศที่เงียบเหงาของสนามแข่งของเพื่อน ก่อนจะนึกขึ้นได้ แล้วกดโทรศัพท์โทรออก “เออ นอร์ธ อะไรวะ มัวจับลูกอยู่นั่นแหละ ก็รู้ว่าวันหยุด”
“ฮะๆ พี่พายก็ ไอ้ตัวนี้มันซนอ่ะ” นอร์ธจับลูกแล้วอุ้มไว้อย่างเหนื่อยๆ ก่อนจะโดนลูกชายพยายามข่วนหน้า เพื่อจะไปวิ่งเล่นเองให้ได้
“หยุดนะ อิกกี้ ทำอะไรพ่อ” เสียงแหลมเล็กสูงมากของปารีสทำให้ความวุ่นวายสงบลงได้
นอร์ธรีบส่งลูกชายให้ภรรยา ก่อนจะคุยสายกับรุ่นพี่ “อะไรฮะ”
“เออ ต้องปารีสถึงเอาลูกอยู่ เออ นี่คอลเล็กชั่นของใครนะยี่ห้อดังๆ ของฝรั่งเศสอ่ะ ที่มีคิวถ่ายอีกอาทิตย์นึงก่อนวาเลนไทน์น่ะ ย้ายครึ่งหนึ่งมาถ่ายที่สนามแข่งของมาร์คนะ ให้คนมาจัดสถานที่ด้วยติดต่อมาร์คให้ด้วย อีกส่วนที่สวนดอกไม้เหมือนเดิม ขอนายแบบหล่อๆ ขี่มอไซด์ได้มาด้วยนะ” พายสั่งงานรุ่นน้องยังไม่ทันเสร็จ ก็โดนเจ้าตัวเล็กเกาะร้องจะลงสนาม
“แม่ฮะ ขี่ไหมฮะ” มิคาเอลถามแม่ ขณะที่ปิแอร์ก็มองนาฬิกาอยู่ตลอดเวลา
“เดี๋ยวก่อนแม่คุยงานกับน้านอร์ธอยู่นะ คุยกับอิกกี้ไหม” พายถามลูกชายที่อยากออกไปซิ่งเต็มที
“ไม่ฮะ สวัสดีฮับ น้านอร์ธ” มิคาเอลไม่พูดด้วยตรงๆ แต่ตะโกนให้เสียงลอดผ่านเข้าไมค์ไป
“สนามแข่งเหรอพี่” นอร์ธส่ายหน้านิดๆ เมื่อรู้ว่ารุ่นพี่หอบลูกชายไปสนามแข่ง
“อือ ทั้งคู่เลย แต่แจ็คนี่อุปกรณ์แก้เซ็งเพียบ มิคนี่เตรียมตัวลงสนามเต็มที่ แต่ว่าจะรออีกหน่อยนะ เออ งานที่สองน่ะ ใครนะ อ๋อ เออ” พายยังคงคุยงานกับลูกน้องต่อไปเรื่อยๆ ก่อนจะปฏิเสธ “ไม่อ่ะ โอ๊ยเอาหน้าไปออกทีวีไม่เอาหรอก ไม่หล่อไม่เร้าใจแล้วเดี๋ยวนี้”
“นะพี่ เมียขอมาให้คุยกับพี่ให้หน่อยเรื่องรายการนางแบบน่ะ ขอให้ถ่ายภาพให้หน่อย เขาแข่งๆ กันออกทีวีอ่ะ วันเดียวเองนะ พี่นะ รับเนาะๆ” นอร์ธพยายามพูดให้รุ่นพี่รับงาน ก่อนจะบอกชื่อหนึ่งที่ทำให้รุ่นพี่ต้องรับงานนี้
“อ๋อ เออ วันก่อนเห็นบอกอยู่เหมือนกัน งานนี้เองเหรอ เออๆ ได้ๆ ที่ไหน อืม เหมือนจะเป็นแถวชิคาโก้ เออ ไว้ใกล้ๆ โทรมาเตือนด้วย แค่นี้ก่อนนะ” พายตัดบทรุ่นน้องก่อนจะหันไปมองปิแอร์ที่เข้ามารายงาน
“นี่ครับ เบเนดิกซ์ เดอร์ลองแบร์ บอดี้การ์ดสำหรับคุณหนูแจ็คครับ” ปิแอร์แนะนำหญิงสาวผมสีเข้มให้กับเจ้านาย
พายมองแล้วพยักหน้า เพราะเป็นคนที่เฮนริคแนะนำมา จึงไม่น่าจะมีปัญหาอะไร “เริ่มงานเลยหรือเปล่า หรือว่าต้องนัดมาทำงานอีกที”
“เอ่อ คือว่า ลุงเฮนริคบอกว่าให้คุณผู้หญิงลองพูดคุยดูก่อนนะครับ” ปิแอร์พูดตามที่ลุงเขาสั่ง และดูเหมือนลุงเขาจะดูออกว่าเจ้านายคนนี้ไม่ค่อยสนใจเท่าไรนัก
“ถอดเสื้อออกสิ” พายพูดออกมาคำเดียว ทำให้เบเนดิกซ์หันไปมองปิแอร์อย่างขุ่นเคือง ขณะที่เธอก็ไม่สนใจใดๆ ทั้งสิ้น พยักหน้าเรื่อยๆ
“ไม่ค่ะ ไม่เกี่ยวกับงาน” เบเนดิกซ์ไม่ยอมทำตาม
“งั้นไม่ผ่าน บอกเฮนริคด้วยว่าคนนี้ไม่ผ่าน” พายบอกปิแอร์อย่างง่ายๆ
“คุณพายครับ ใจเย็นๆ ครับ คือว่าอยู่ๆ บอกให้ถอดเสื้อออก ใครจะถอดละครับ” ปิแอร์พยายามไกล่เกลี่ย
“คำสั่งง่ายๆ ของเจ้านาย ถ้าทำไม่ได้ก็คงอยู่ด้วยกันไม่ได้ ให้ไปน่ะดีแล้ว บอกเฮนริคว่าคนต่อไปเลย” พายตัดบท ก่อนทุกคนต้องตกใจ เพราะเบเนดิกซ์ถอนเสื้อทั้งตัวนอกตัวใน
ปิแอร์รีบไปปิดตานายน้อยทั้งสองคน ก่อนจะอึ้งๆ พูดไม่ออก
“แค่นี้ใช่ไหมคะ หรือต้องถอดชั้นในด้วย” เบเนดิกซ์บอกเสียงแข็ง เพราะฝืนใจทำ
พายยกมือขึ้นแตะที่ดวงหน้า ก่อนจะมองอย่างพิจารณา โดยไม่สนใจอารมณ์คนที่ถูกสั่งถอดเสื้อ แล้วหันไปบอกกับปิแอร์ “บอกเฮนริคว่าคนนี้ผ่านนะ รูปร่างแข็งแรงกล้ามเนื้อใช้ได้ คงยืดหยุ่นพอควร อืม ใส่เสื้อได้แล้ว ฉันแค่จะดูแค่นี้ล่ะ”
ปิแอร์ค่อยหายใจทั่วท้อง ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ กับวิธีทดสอบคนของนายหญิง และปล่อยมือออกจากดวงตาของนายน้อยทั้งสองที่กำลังวุ่นวายกับการแกะมือ
“เริ่มงานได้เมื่อไรล่ะ” พายถามขึ้น
“ว่าไงครับ” ปิแอร์ถามเจ้าตัวทันที
“วันนี้เลยก็ได้ค่ะ ฉันไม่มีเรื่องอะไรต้องจัดการอีก” เบเนดิกซ์บอกปิแอร์ตามตรง
“ดี พักที่ไหน เฮนริคว่าให้พักรวมที่ตึกเหมือนเธอหรือเปล่า ปิแอร์” พายถามรายละเอียดอย่างไม่ใส่ใจนัก แต่เพราะคนไม่จัดการอยู่ที่นี่ ทำให้เธอต้องเป็นคนถามรายละเอียดเอง
“คุณลุงสั่งผมเอาไว้แล้วครับ” ปิแอร์จัดการเรียบร้อย ก่อนจะหันไปพยักหน้ากับเบเนดิกซ์ ดังที่ได้ตกลงกันก่อนหน้านี้แล้ว “ผมจะให้คนไปนำกระเป๋าเดินทางของคุณไปไว้ที่ห้องให้เลยนะครับ”
“ค่ะ” เบเนดิกซ์ตอบ เพราะรู้จากเฮนริคว่าต้องจัดกระเป๋ามาตั้งแต่แรกไม่ว่าจะได้หรือไม่ได้ก็ตาม
หากเพราะเฮนริคอ่านเกมออกและจัดการทุกอย่างเอาไว้แล้ว ขณะที่พายก็วางใจได้ เพราะรู้จักกันมานานมากพอเข้าใจและไว้วางใจได้
“ฝากแจ็คลีนด้วยนะ แจ็คมานี่หน่อยลูก นี่เบเนดิกซ์ คนติดตามลูกนะ ทักทายหน่อยสิ” พายหันไปบอกลูกสาว หากพอแจ็คลีนเดินมาถึง ก็ย่อตัวดึงกระโปรงได้น่ารักเป็นการทักทาย
พายยิ้มเมื่อเห็นลูกสาวน่ารัก ก่อนจะหันไปพูดอีก “เดี๋ยวก็รู้จักกันไปเอง หวังว่าเฮนริคคงอธิบายงานไปหมดแล้วนะ เอาล่ะ ปิแอร์ไปเตรียมรถกับชุดได้ ก่อนที่เจ้ามิคจะลงแดงตาย อ๋อ นี่มิคาเอล ลูกชายฉันคนนี้เป็นของปิแอร์ ส่วนแจ็คเป็นของเธอนะ พยายามเข้าล่ะ”
เบเนดิกซ์มองทุกอย่างและงงเล็กน้อย แต่ก็พอฟังอบรมจากเฮนริคมาบ้างจึงโค้งรับ ก่อนจะมองเด็กหญิงที่เข้ามาจับมือเอาไว้อย่างงงมากกว่าเดิม
“เฮนริคบอกว่าจะมีพี่สาวมาคอยดูแลแจ็คหลายวันแล้วค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” แจ็คลีนกุมมือบอดี้การ์ดหญิงของตนเอง แล้วยิ้มหวานน่าเอ็นดูที่สุดเท่าที่จะทำได้ ตามที่เฮนริคบอก
เบเนดิกซ์ก็ต้องยอมแพ้ดวงหน้าที่แสนน่ารักน่าเอ็นดู และยอมทำตามที่ขอ
***********************************************
ทว่าเวลาที่พายจนมุมก็มาถึง เมื่อเฮนริคกับปิแอร์ต่างก็หยุดพัก วันแรกก็เรียกว่าผ่านได้ยาก ก่อนพายจะยกมือขึ้นขอตั้งสติ ก่อนทบทวนเรื่องที่เฮนริคพาออกทัวร์เพื่อเตรียมความพร้อม
เอาน่า...ยังไงก็ต้องมีปีละครั้ง...
พายเปิดตู้เย็นขณะที่มีอีกสามท้องรออาหารอยู่ ก่อนจะมีเสียงเปิดประตูเข้ามาในเวลาที่เธอต้องใช่สมาธิ
“ช่วยกันน่าจะเร็วกว่า เฮนริคว่าไงมั่งนะ วันนั้น” กาเบรียลก็ต้องพยายามช่วยเหลือตัวเองในช่วงนี้ปีละครั้งเช่นกัน
“เปิดตู้ดูก็คงรู้ล่ะ ในป่ายังรอดมาได้ ในเมืองคงไม่ยากเท่าไรหรอกมั้ง” พายพูดก่อนยักไหล่แล้วเปิดตู้เย็น แล้วก็ต้องร้องอุทานเพราะป้ายที่ติดอยู่ในกล่องต่างๆ “ฉันว่านะ แต่งงานกับเฮนริคกันเถอะ”
กาเบรียลหัวเราะก่อนหยิบกล่องออกมาแล้วส่งให้ภรรยา “หวังว่าเธอคงจำได้นะว่าเตาใช้ยังไง เพราะฉันจำไม่ได้”
“กาเบรียล ฉันว่านะ ถ้าเฮนริคเตรียมทุกอย่างเอาไว้ให้ เขาคงรู้แหละว่าพวกเราใช้เตาไม่บ่อยนัก คงเขียนวิธีใช้ไว้ที่ไหนสักแห่งล่ะ” พายเดาได้เพราะเป็นแบบนี้ทุกปี ก่อนจะเปิดลิ้นชักที่เขียนไว้ว่า ‘คู่มือการใช้’ ก่อนจะโยนหน้าที่บอกวีธีใช้ตู้อบ “จัดการด้วยกันแหละ เรียกลูกๆ มาดูในครัวเถอะ ทานในครัวก็ได้ จะได้ล้างจานด้วยเวลากินกันเสร็จแล้วอ่ะนะ ถ้าทำครัวไหม้ละก็ หรือสกปรกก็สงสารคนงานนะ”
“ดีเลย ไม่อยากเชื่อเลยว่าเฮนริคจะกลัวพวกเราอดตายอ่ะนะ” กาเบรียลมองรายชื่ออาหารในตู้เย็นอย่างพอใจ
“คงกลัวว่าจะออกไปทานข้างนอกกันล่ะ แล้วก็คงกลัวว่าจะมีคู่แข่งธุรกิจคนไหนของพ่อนายมาจับพวกเราไปน่ะ” พายบอกอย่างคาดเดาความคิดของผู้ติดตามของสามีออก
“คงงั้น เดี๋ยวฉันเรียกลูกๆ ก่อนแล้วกันนะ” กาเบรียลวางของลงแล้วเดินไปหาลูกๆ
เขาเติมเต็มห้องครัวของบ้านเขาด้วยความสุข แม้จะมีทรัพย์สมบัติมากแค่ไหน แต่เขาเชื่อว่าเขาคงไม่สามารถซื้อหาความสุขที่อยู่ตรงหน้านี้ได้ด้วยเงินทอง
***********************************************
วันที่แสนธรรมดาก็กลายเป็นวันที่ไม่ธรรมดาได้ เมื่อพ่อเขาโทรมาบอกกึ่งออกคำสั่งให้ทำอะไรบางอย่าง และทำให้เขาต้องยอมรับอย่างเสียไม่ได้เพราะเหตุผลที่ยกมาอ้าง
ทั้งที่อาทิตย์นี้เขาวางแผนอยู่กับภรรยาสาวและลูกๆ ตามลำพัง ด้วยเป็นอาทิตย์ที่เฮนริคกับคนรับใช้แทบจะทุกคนขอลาหยุด
กาเบรียลกอดพายเอาไว้จากด้านหลัง เมื่ออีกฝ่ายกำลังนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ แล้วจัดการงานอยู่อย่างขะมักเขม้น
“มีอะไร” พายหันมามองแล้วงงที่อยู่ๆเขาเข้ามากอดแบบนี้
“มีเรื่องหน่อยน่ะ อีกสี่วันที่เหลือเนี่ย พ่อฉันอยากให้พวกเราไปค้างที่คฤหาสน์ เธอจะว่าไง” กาเบรียลถาม ก่อนจะนั่งลงที่พื้นด้านข้างเก้าอี้
“กรรม มีอะไรหรือเปล่าเนี่ย ทำไมอยู่ๆ พ่อนายถึงอยากให้เราไปค้าง...ประหลาด!!! ปกติถ้าเราเดินออกจากบ้านนายได้เนี่ย โล่งใจกันเป็นแถวๆ พี่นายก็กลัวว่าเราจะไปขอแบ่งสมบัติ ส่วนแม่นายก็กลัวว่าจะโดนฉันฉีกหน้านี่นา” พายวิเคราะห์อย่างขำๆ แล้วเห็นเขาทำหน้าเครียดเธอก็ยิ่งหัวเราะ “ล้อเล่นน่า ไปสิ ไปได้เสมอล่ะ เพราะว่าฉันไม่ได้ไปงานเมื่อต้นปีล่ะสิ แหมแต่ยังไงก็มีงานกลางปีไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ใช่แค่เธอที่ไม่ได้ไป ลูกๆ ก็ไม่ยอมไป รู้ไหมว่าฉันต้องออกงานคนเดียว ขณะที่เธอก็ไปปีนเขา พอเธอไม่ไป ลูกๆ ก็ไม่ไป คำว่าลูกๆ เนี่ย หมายถึงเจ้าลิงภูเขาของเธอ มิคาเอลนั่นแหละ ไม่ยอมไปท่าเดียว จับใส่เสื้อผ้าก็กระโดดลงสระไปว่ายน้ำ จะพาแจ็คลีนไป ก็ไม่ยอม เพราะพี่ชายไม่ไปด้วย” กาเบรียลอธิบายจนหมด แล้วก็ได้แต่ขำไปกับเธอที่หัวเราะเสียงดัง
“แหม เจ้าลิงภูเขาเนี่ยน่ารักจริงๆ” พายบอกพร้อมขำ
“พาย” กาเบรียลหยุดขำ ก่อนจะดุเธอนิดๆ ที่เห็นดีกับลูก ซึ่งไม่อยากเข้าใกล้ครอบครัวทางพ่อ
“ก็บอกแล้วไงว่าไปได้ มีที่นอนฉันก็นอนได้ทั้งนั้นแหละ กลัวก็แต่แม่นายเถอะ จะรับได้หรือเปล่า” พายบอกกับเขา แล้วก็ค่อยๆ ลงจากเก้าอี้มานั่งในระดับเดียวกัน พร้อมแตะที่ไหล่เขาทั้งสองข้าง “รู้ไหม ครอบครัวนายก็คือครอบครัวฉัน แม้เขาจะไม่ค่อยอยากนับญาติกับฉันเท่าไร อ๋อ ยกเว้นแอนโตย์เน่กับพ่อนายอ่ะนะ”
กาเบรียลถอนหายใจยาว ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ “พ่อคงอยากให้เราเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวให้มากที่สุดน่ะ ท่านไม่ชอบให้ครอบครัวมีรอยร้าว เราก็คงไม่อยากให้เป็นแบบนั้นใช่ไหม”
“แน่นอนอยู่แล้ว ฉันดีใจจะตายที่ได้เป็นคนในครอบครัวธีโอฟาสเต้น่ะ” พายพูดอย่างไม่ใส่ใจนักแล้วก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ จูบเขาเบาๆ ให้สบายใจ ก่อนจะใช้นิ้วจิ้มจมูกเขาเบาๆ “พ่อคนคิดมาก”
กาเบรียลหัวเราะก่อนจะรวบเธอมากอดเอาไว้ แล้วจูบเบาๆ แล้วเปลี่ยนเป็นดูดดื่ม ก่อนจะพลิกตัวเธอลงบนพื้น แล้วฟังเสียงหัวเราะของเธอ
“นั่นไง งานจะเสร็จไหมเนี่ย” พายบ่นอย่างไม่จริงจังนัก มองหน้าเขาอย่างเข้าใจ หากยังไม่ทันได้เพิ่มความร้อนภายในห้องทำงาน ประตูห้องก็เปิดออกตามมาด้วยลูกรักทั้งสองเขา ที่วิ่งเข้ามาร่วมด้วยช่วยกอด
“ท่านพ่อ ท่านแม่” ทั้งสองพูดพร้อมกันแล้วเข้ามากอดพ่อแม่อย่างมีความสุข
“โอ๊ย มากันหมด งานไม่เสร็จใครจะมีเงินจ่ายค่าบอดี้การ์ดราคาแพงล่ะเนี่ย” พายพูดขณะจับเจ้าลิงภูเขาแล้วจั๊กจี้อย่างสนุกสนาน
“ฮ่าๆๆๆ” มิคาเอลหัวเราะเสียงดังไม่หยุด พยายามขัดขืนแต่ก็ยากเต็มที ขณะที่แจ็คลีนนั่งลงที่ตักพ่อ พร้อมชี้นิ้วและยกมือขึ้นปิดปากหัวเราะที่พี่ชายโดนแม่แกล้ง
เสียงหัวเราะคงไม่เคยจางหาย แม้เวลาจะผ่านไปนานเพียงไรก็ตาม
***********************************************
เพลิงวารี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 มิ.ย. 2554, 21:34:19 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 มิ.ย. 2554, 21:36:05 น.
จำนวนการเข้าชม : 3552
| เฮียพาย...02(จบ) >> |
ทะเลหวาน 22 มิ.ย. 2554, 03:30:20 น.
>< Oh I miss her so much
>< Oh I miss her so much
sai 22 มิ.ย. 2554, 11:47:19 น.
โว้วววววว ไม่คาดคิดว่าจะได้อ่านเฮียพาย ขอบคุณคุณเพลิงมากๆนะค่ะ ^________________^
โว้วววววว ไม่คาดคิดว่าจะได้อ่านเฮียพาย ขอบคุณคุณเพลิงมากๆนะค่ะ ^________________^
Noka 22 มิ.ย. 2554, 11:56:04 น.
จะได้ไม่ลืมกัน
จะได้ไม่ลืมกัน
ตุ๊งแช่ 22 มิ.ย. 2554, 19:37:07 น.
กำลังนั่งรื้อฟืน พระเอกพาย ชื่อหยัง ทำอารายหว่า ว่าแล้วไปเอาเฮียพายมาอ่านอีกรอบก่อนดีกว่า
กำลังนั่งรื้อฟืน พระเอกพาย ชื่อหยัง ทำอารายหว่า ว่าแล้วไปเอาเฮียพายมาอ่านอีกรอบก่อนดีกว่า
kaeka 22 มิ.ย. 2554, 22:59:33 น.
กรี๊ดดดดดดดด ไม่มีผิดหวังจริงๆคร้าทีีรออ่านอะ พายมาแล้วพร้อมครอบครัว
เหอ เหอ เหอ
กรี๊ดดดดดดดด ไม่มีผิดหวังจริงๆคร้าทีีรออ่านอะ พายมาแล้วพร้อมครอบครัว
เหอ เหอ เหอ
pattisa 23 มิ.ย. 2554, 00:18:29 น.
พายนี่หญิงหรือชายค่ะ อ่านแล้วไม่เก็ทง่ะ :0
พายนี่หญิงหรือชายค่ะ อ่านแล้วไม่เก็ทง่ะ :0