สะใภ้ตีทะเบียน (เทเรน่า)
'สหรัฐ นฤเบศบดินทร์’ นักธุรกิจหนุ่มผู้เป็นเจ้าของบริษัทตกแต่งภายในระดับประเทศ
ต้องเดือดเป็นไฟ เมื่อมารดาที่เคยตามใจลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมาตลอดชีวิต
จู่ๆก็มาตั้งแง่รังเกียจคนรักของเขาราวกับเธอเป็นขยะโสโครก
แต่กลับเจ้ากี้เจ้าการ ยัดเยียดผู้หญิงหน้าตาจืดชืด ไร้รสชาติให้มาเป็นเมียเขา
แถมผู้หญิงคนนั้นยังเป็น ‘นังเด็กโรคจิต’ ที่คอยแอบมองเขาด้วยสายตาน่าขนลุกเมื่อหลายปีก่อน
ที่สำคัญมารดาของเขาจะรู้หรือเปล่าว่าตัวจริงของแม่สาวหน้าซื่อ ว่าที่ลูกสะใภ้คนดี
ไม่ใช่นางฟ้าชุดขาวอย่างที่คิด... หากแต่เป็นผู้หญิงใจแตก ที่ผ่านผู้ชายมาแล้วเป็นร้อย
ถึงจะน่าขยะแขยงแค่ไหน แต่เพื่อให้มารดาได้ตาสว่างเสียที
เขานี่แหละจะใช้ความหนุ่มแน่นของตัวเอง
พิสูจน์ความคาวและตีแผ่ความกร้านโลกของเธอออกมาให้ได้รับรู้กันไป
เหตุผลที่นางพยาบาลสาวผู้อ่อนหวานและเรียบร้อยอย่าง ‘น้ำลิน’
ยอมเข้ามาใกล้ชิดกับสหรัฐตามความต้องการของเพื่อนมารดา
นั่นเป็นเพราะชายหนุ่มคือ ‘ความรักครั้งแรก’ ที่เธอเฝ้าใฝ่ฝันมาตั้งแต่ยังเรียนชั้นมัธยม
แต่เมื่อได้รู้ตัวจริงว่าเทพบุตรในฝันกลับกลายเป็นซาตานนิสัยทราม
ที่ทั้งปากร้าย เอาแต่ใจ และคอยแต่จะหาเรื่องแดกดันเธออย่างหยาบคายเจ็บแสบอยู่เสมอ
แล้วคนที่ดูอ่อนแอแต่ภายนอกอย่างน้ำลินมีหรือจะยอมถูกเขารังแกอยู่ข้างเดียว
ยิ่งเคยรักมากเท่าไหร่ พอกลายเป็นความเกลียดมันก็ยิ่งมากขึ้นเป็นทบเท่าทวีคูณ
และหญิงสาวก็ตั้งใจเอาไว้แล้ว ว่าต่อไปนี้ถ้าเขาร้ายมา เธอจะร้ายกลับ... ถ้าด่ามา จะตบกลับ...
เธอจะขอยืนงัดข้อ ท้าชนกับผู้ชายจิตใจเสื่อมคนนั้นด้วยคำว่าศักดิ์ศรีและเกียรติยศ!
ต้องเดือดเป็นไฟ เมื่อมารดาที่เคยตามใจลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมาตลอดชีวิต
จู่ๆก็มาตั้งแง่รังเกียจคนรักของเขาราวกับเธอเป็นขยะโสโครก
แต่กลับเจ้ากี้เจ้าการ ยัดเยียดผู้หญิงหน้าตาจืดชืด ไร้รสชาติให้มาเป็นเมียเขา
แถมผู้หญิงคนนั้นยังเป็น ‘นังเด็กโรคจิต’ ที่คอยแอบมองเขาด้วยสายตาน่าขนลุกเมื่อหลายปีก่อน
ที่สำคัญมารดาของเขาจะรู้หรือเปล่าว่าตัวจริงของแม่สาวหน้าซื่อ ว่าที่ลูกสะใภ้คนดี
ไม่ใช่นางฟ้าชุดขาวอย่างที่คิด... หากแต่เป็นผู้หญิงใจแตก ที่ผ่านผู้ชายมาแล้วเป็นร้อย
ถึงจะน่าขยะแขยงแค่ไหน แต่เพื่อให้มารดาได้ตาสว่างเสียที
เขานี่แหละจะใช้ความหนุ่มแน่นของตัวเอง
พิสูจน์ความคาวและตีแผ่ความกร้านโลกของเธอออกมาให้ได้รับรู้กันไป
เหตุผลที่นางพยาบาลสาวผู้อ่อนหวานและเรียบร้อยอย่าง ‘น้ำลิน’
ยอมเข้ามาใกล้ชิดกับสหรัฐตามความต้องการของเพื่อนมารดา
นั่นเป็นเพราะชายหนุ่มคือ ‘ความรักครั้งแรก’ ที่เธอเฝ้าใฝ่ฝันมาตั้งแต่ยังเรียนชั้นมัธยม
แต่เมื่อได้รู้ตัวจริงว่าเทพบุตรในฝันกลับกลายเป็นซาตานนิสัยทราม
ที่ทั้งปากร้าย เอาแต่ใจ และคอยแต่จะหาเรื่องแดกดันเธออย่างหยาบคายเจ็บแสบอยู่เสมอ
แล้วคนที่ดูอ่อนแอแต่ภายนอกอย่างน้ำลินมีหรือจะยอมถูกเขารังแกอยู่ข้างเดียว
ยิ่งเคยรักมากเท่าไหร่ พอกลายเป็นความเกลียดมันก็ยิ่งมากขึ้นเป็นทบเท่าทวีคูณ
และหญิงสาวก็ตั้งใจเอาไว้แล้ว ว่าต่อไปนี้ถ้าเขาร้ายมา เธอจะร้ายกลับ... ถ้าด่ามา จะตบกลับ...
เธอจะขอยืนงัดข้อ ท้าชนกับผู้ชายจิตใจเสื่อมคนนั้นด้วยคำว่าศักดิ์ศรีและเกียรติยศ!
Tags: นิยายรัก สาริน ลินิน เทเรน่า
ตอน: ตอนที่ 5 80%
สมิตาหันมามองหน้าแสงทองที่หัวเราะคิก พอใจในผลงาน น้ำลินหันมาเห็นจึงรีบชักมือกลับแล้วถอยออกมา หันไปล้างผลไม้ เขาเองก็ใจตรงกัน มือจึงจับกันอยู่ในอ่างล้างผลไม้เข้าอีก คราวนี้แสงทองไม่ปล่อยให้โอกาสทองหลุดมือรีบชงต่อ
“แหม…ใจตรงกันจังเลยนะคะ ดูท่าแอปเปิ้ลถุงนี้คงจะทั้งหวานทั้งกรอบจริงไหมมิต”
“นั่นสิคะ ไม่อยากกินข้าวซะแล้วสิ” สมิตาบอกขึ้นบ้างยิ่งทำให้คนกำลังล้างผลไม้หน้าแดง ชายหนุ่มเองก็ทำโมโหกลบเกลื่อน
“บ้าหรือไงยัยมิต ถ้าพี่ล้างแอปเปิ้ลกับเมย์ก็ว่าไปอย่าง น้ำลินเป็นน้อง เดี๋ยวลินก็โกรธพี่เอาหรอก” เขามองน้องสาวดุๆ หันมาขอโทษน้ำลินแล้วช่วยสับแอปเปิ้ลใส่จาน
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารครึกครื้น เพราะมีคนร่วมโต๊ะกันหลายคนจากปกติที่มีแค่มณีจันทร์กับสโรชา แสงทองคุยจ้อไปได้ทุกเรื่องเป็นที่ชอบอกชอบใจของมณีจันทร์ ในขณะที่น้ำลินเป็นฝ่ายนิ่งฟัง เพราะหัวข้อสนทนาส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องของตัวเธอที่แม่เพื่อนรักเผากันซึ่งหน้า
“แต่ถึงจะซุ่มซ่ามยังไง คนไข้ก็ติดแจค่ะ ใครๆ ก็เรียกหาแต่คุณพยาบาลคนสวยที่ชื่อน้ำลิน ทั้งลูกเล็กเด็กแดง วันไหนขึ้นเวรตรงกับลินก็สบายไปละค่ะ”
“ป้าก็เดาได้อยู่แล้วละจ้ะ อิจฉาจินดาจะตาย มีลูกสาวเป็นพยาบาล อีกหน่อยเจ็บไข้ก็มีคนดูแล ว่าไงยัยบัวไม่อยากทำอาชีพนี้บ้างหรือลูก จะได้ดูแลแม่” มณีจันทร์ถามด้วยความหวังแต่สโรชาเบ้หน้า
“ไม่เอาหรอกค่ะ เป็นพยาบาลเหนื่อยจะตาย แล้วต้องไปเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวใครบ้างก็ไม่รู้ ยี้…” เจ้าตัวเบ้หน้า แต่เมื่อเห็นสายตาของแสงทองและใบหน้าเจื่อนๆ ของน้ำลินจึงเสียงอ่อย “ขอโทษค่ะ บัวแค่จะบอกว่าไม่ชอบ ไม่อยากดูแลใครเท่านั้นเอง”
“พี่เข้าใจค่ะน้องบัว ใครๆ ก็คิดอย่างน้องบัวทั้งนั้นแหละค่ะ อาชีพของเราถ้าใจไม่รักก็คงทำไม่ได้ แต่อย่าลืมนะคะว่าไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้า ไม่ว่าวันใดก็ต้องเจ็บต้องป่วยกันบ้าง ตอนเราป่วยเราก็คงจะอยากได้คนมาดูแลเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวเหมือนกัน ว่าไหมคะ” แสงทองอดไม่ได้ที่จะประชดขึ้น
“นั่นนะสิ ตอนเราป่วยก็เห็นอ้อนให้พยาบาลเช็ดตัวให้”
สโรชาหน้าบึ้งรู้สึกเสียหน้าที่แม่ไม่เข้าข้าง เมขลาอยากเอาใจสโรชาไว้ เพราะเห็นจะมีแค่คนเดียวในบ้านที่ญาติดีกับเธอจึงบอกเอาใจ
“เรื่องพวกนี้เมย์ว่ามันเป็นความชอบส่วนตัวนะคะ จะบอกว่าใจรักเฉยๆ ก็คงไม่ได้ และจะบอกว่าอาชีพนี้ต้องเป็นนางฟ้านางสวรรค์มีใจเมตตาถึงจะเป็นได้ก็คงไม่ใช่ ต้องบอกว่าเพื่อเงินด้วย เพราะว่าขึ้นเวรก็ได้เงิน เช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้ใครก็ได้เงิน จริงไหมคะน้องบัว”
คราวนี้คนเสียหน้ายิ้มออก อย่างน้อยก็มีคนเข้าข้าง
“บัวก็ว่าอย่างนั้นละค่ะ”
“แล้วอย่างคุณเมย์ ถ้าให้วันละหมื่นจะเอาไหมละคะ” แสงทองประชดขึ้น น้ำลินเห็นว่าเรื่องจะไปกันใหญ่จึงจับมือเพื่อนรักไว้แล้วส่งสายตาห้ามปราม แต่แสงทองชักของขึ้น มีอย่างหรือมาดูถูกอาชีพของเธอแบบนี้ อาชีพที่ใครๆ ก็เห็นว่ามีเกียรติ ควรค่าแก่การยกย่องแต่สองคนนี้เอามายำเละเหมือนอาชีพนี้น่ารังเกียจ เห็นแก่เงิน อย่าว่าแต่เธอเถอะ แม้แต่คนใจเย็นอย่างน้ำลิน เธอก็เห็นว่ากำมือแน่น คงสะกดอารมณ์อยู่แน่ๆ
สะกดทำไม!
ระเบิดมันออกไปเลยซะให้รู้แล้วรู้แรด เก็บเอาไว้ให้หนักอกอยู่ทำไม
“ไม่เอาหรอกค่ะ เพราะไม่ได้มีใจรัก ทำไม่ได้” เมขลาย้อนกลับ สองสาวทำท่าจะห้ำหั่นกันบนโต๊ะอาหาร สหรัฐจึงรีบห้ามทัพ สังเกตอยู่บ้างเหมือนกันว่าน้ำลินแอบกำมือแน่น ลำคอระหงเชิดสูงเมื่อตอนที่เมขลาพูดถึงอาชีพของเธอในทางไม่ดี
เขาเองก็อยากตำหนิเมขลาอยู่ในข้อนี้ อาชีพใครใครก็ภาคภูมิใจ ตัวไม่ชอบก็ไม่ควรวิจารณ์ แต่ใบหน้าหวานใสที่เชิดคอขึ้นสูงแล้วยังจะมือที่กำแน่นจนเห็นเส้นเลือดทำให้เขาแอบนึกขำ
‘นอกจากทำหน้าเฉยๆ สลับกับเหนียมอาย มีอารมณ์โกรธกับเขาก็เป็นหรือ’
“ผมว่าเราคุยกันเรื่องอื่นดีกว่านะครับ ต้มยำนี่อร่อยจริง ไม่ได้กินมาตั้งนานแล้ว” ชายหนุ่มตักต้มยำเข้าปาก แล้วเอ่ยชม
แสงทองสบตาเมขลาท้าทายแล้วรีบบอกสหรัฐ
“ต้มยำถ้วยนี้น้ำลินเป็นคนทำค่ะ รสถึงได้ออกมากลมกล่อม แต่คงไม่หวานเท่าผลไม้วันนี้หรอกค่ะคุณป้า กินไปแล้วคงหวานเหมือนโรยด้วยน้ำตาลว่าไหมมิต” แสงทองหันมาหาแนวร่วม สมิตาพยักหน้ายิ้มๆ มณีจันทร์เห็นแสงทองยิ้มแปลกๆ จึงถาม
“ทำไมจ๊ะ”
“ก็…” แสงทองมองหน้าสหรัฐแล้วเบือนจับมาหาเพื่อนตัวเอง “แอปเปิ้ลวันนี้มีคนล้างช่วยกันถึงสองคน ล้างไปก็เช็ดหน้าเช็ดตาให้กันไป มือจับกันไป มันก็ต้องหวานสิคะคุณป้า”
“แสง” น้ำลินตกใจ ไม่คิดว่าเพื่อนจะมาไม้นี้ มองไปทางสหรัฐก็เห็นว่าเขาทำหน้าแปลกๆ โดยเฉพาะกับสายตาขุ่นเขียวที่ตวัดมาจากเมขลา
“จริงเหรอจ๊ะหนูแสง งั้นป้าจะอิ่มข้าวจะได้รับผลไม้ได้เยอะๆ” มณีจันทร์พอใจ มองสบตากับแสงทองก็รู้แล้วว่ามีความประสงค์อย่างเดียวกัน
เมขลาพยายามสะกดอารมณ์เอาไว้อย่างที่สุดเพื่อไม่ให้ตัวเองต้องปรี๊ดแตก พยายามท่องไว้ว่าอดทน อดทนและนับหนึ่งถึงสิบในใจ
หึ…คนอย่างเมขลาไม่ใช่คนโง่ มีหรือจะรู้ไม่เท่าทันว่านังพยาบาลหน้าวอกนี่มันต้องการอะไร คิดจะยั่วโมโหให้เธอหลุดมาด แต่เห็นจะไม่สำเร็จ เพราะเธอฝึกและฝนความเป็นผู้ดีเพื่อให้ทัดเทียมกับสหรัฐ ถึงเธอจะเกิดมาในที่ไม่ดี เลือกเกิดไม่ได้แต่เธอเลือกทางเดินด้วยตัวเองได้ และต้องเป็นทางที่สวยงามด้วย
สหรัฐพ่นลมหายใจออกมาหนักหน่วงเมื่อมื้ออาหารที่แสนอึดอัดผ่านพ้นไปได้เสียที แม้เมขลาจะไม่ซักถามแต่เขาย่อมรู้ดีว่าเธอต้องการให้เขาอธิบาย
ดังนั้นเมื่อแขกสาวสองคนแยกตัวออกไปช่วยสมิตาอบเค้กสูตรใหม่ เขาจึงรีบเดินตามเมขลาที่เดินสะบัดหน้าออกไปทางสวนหน้าบ้าน ไม่พูดไม่จา
“เมย์ โกรธผมเหรอ” ชายหนุ่มสวมกอดคนรักจากทางด้านหลังแล้วหอมแก้มไปฟอดใหญ่แต่สาวเจ้ายังบึ้งตึงเบี่ยงกายหลบ
“เปล่านี่คะ แล้วรัฐเดินตามออกมาทำไม ไม่ไปช่วยเขาอบขนมเหรอคะ เผื่อขนมมันจะหวานมากกว่าที่เป็นอยู่” ว่าจะไม่หลุดแต่ก็อดประชดไม่ได้
สีหน้างอนๆ ของหญิงคนรักทำให้ชายหนุ่มอมยิ้ม
“ไม่เอาน่าอย่าหึงสิ ไม่มีอะไรหรอกผมก็แค่ช่วยเขาล้างผลไม้แล้วน้ำมันกระเด็นโดนหน้าไม่ได้สวีตหวานอะไรอย่างที่คุณแสงว่าหรอก เขาจงใจยั่วให้คุณหึง”
“จะไปรู้หรือคะ คนเชียร์ออกเต็มบ้าน แม่คุณอาจจะยุให้คุณเลิกกับเมย์แล้วไปแต่งงานกับคุณน้ำลินก็ได้ ท่าทางท่านจะชอบมากซะด้วย” เมขลาเสียงเครือ เติมความเศร้าสร้อยลงไปทั้งน้ำเสียงทั้งแววตา ชายหนุ่มจึงเชยคางให้มองสบตาแล้วจูบดูดดื่มแลกลิ้นหนักหน่วง เป็นนานกว่าที่จะยอมถอนริมฝีปากออก ตาพราวระยับ
“ไม่มีทาง คุณก็รู้นี่ว่าผมไม่ชอบผู้หญิงจืดชืด แต่มันต้องร้อนแรงแบบคุณ” ขณะที่พูดมือหนายุ่มย่ามไปทั่วตัวก่อให้เกิดกระแสร้อนๆ วิ่งไปตามเนื้อตัว
“อย่าเปลี่ยนใจไปชอบของจืดๆ ชืดๆ ขึ้นมาก็แล้วกัน เมย์เอาตายแน่” หญิงสาวบอกเสียงเข้ม เมื่อเขารับปากรับคำจึงลูบไล้มือเข้าหา เอื้อมหน้าไปจูบดูดดื่ม ล้วงควักเข้าไปในขอบกางเกงยีน บีบเคล้นส่วนสำคัญในร่างกายเขาที่มัดตัวและหัวใจเธอเอาไว้จนดิ้นไม่หลุดไปมา
“ว๊าย ตาเถร” มณีจันทร์ตบอกผางเบือนหน้าหนี สหรัฐจึงผลักร่างหญิงคนรักออกห่างแต่หญิงสาวลอบยิ้ม สะใจ ให้เห็นอย่างนี้บ้างก็ดีเหมือนกัน คิดอยากจะจับลูกชายคลุมถุงชนดีนัก
“มีอะไรหรือครับคุณแม่” ร่องรอยกระดากผ่านในหน้าชายหนุ่มชั่วเสี้ยววินาทีก่อนปรับให้เป็นปกติได้ในเวลาไม่นาน
“น้ำลินจะกลับแล้ว รัฐเดินไปส่งน้องที่รถสิลูก น้องเป็นแขกจะน่าเกลียด” มณีจันทร์เองก็พยายามปรับสีหน้าและน้ำเสียงไม่ให้ดูตกใจมากเกินควร
ดูเอาเถอะ แม่คนนี้จะอายเธอซักนิดก็ไม่มี
“ครับ” สหรัฐผละออกไป เมขลาขยับจะตามแต่มณีจันทร์เดินเข้ามาขวาง
“ไม่ต้องตามไปหรอกจ้ะ ทางตรงนี้ค่อนข้างมืด ช่วยเดินไปเป็นเพื่อนฉันเข้าไปในบ้านหน่อย ไม่รู้จะมีงูเงี้ยวเขี้ยวขอบ้างหรือเปล่า” ไม่พูดเปล่าแต่มณีจันทร์คว้าข้อมือว่าที่สะใภ้ไว้มั่นแล้วจูงบังคับให้เดินไปอีกทาง เปิดโอกาสให้สหรัฐได้เดินไปส่งน้ำลินกับแสงทองที่รถ เมขลาได้แต่เจ็บใจ
“ขอบคุณมากนะคะพี่รัฐ” น้ำลินยกมือไหว้ลา ชายหนุ่มรับไหว้ ไม่พูดอะไรมากไปกว่าคำตอบรับสั้นๆ ทำให้หญิงสาวสะท้อนใจ
“ครับ”
แสงทองหน้านิ่ว ไม่ชอบใจในสถานการณ์ที่เป็นอยู่ งานนี้นอกจากจะเอาใจช่วยเพื่อนรักให้สมหวังแล้ว เธอก็ยังไม่ชอบเมขลาเป็นการส่วนตัว
พยาบาลสาวครุ่นคิด หาทางก่อนลดมือมากุมที่ท้อง
“อู้ย…ปวดท้อง ขอเข้าห้องน้ำเดี๋ยวนะคะ คุยกันไปก่อน”
“ส…แสง” หญิงสาวร้องเรียกแต่ไม่ทันเสียแล้วเมื่อแสงทองเดินแกมวิ่งกลับเข้าไปในบ้าน หญิงสาวยิ้มเจื่อนๆ ในขณะที่สหรัฐยักไหล่ รู้ทัน
“เหมือนพวกเขาพยายามจะเปิดทางให้เรานะ” เขาพูดตรงๆ ไม่อ้อมค้อม ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกกระดากหรืออายอย่างไร
“เอ่อ…”
“น่าจะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ว่าไหมลิน” เขาหัวเราะขึ้นเห็นเป็นเรื่องขบขัน
น้ำลินก้มหน้ามองพื้นคอนกรีตราดหยาบ สะกดกลั้นน้ำตาที่แล่นมาคลอเอ่อ เมื่อมันไหลกลับคืนไปจึงเงยหน้าขึ้นมาสบตาด้วย
“ค่ะ มันเป็นไปไม่ได้”
คิ้วหนาขมวดเมื่อแสงจากดวงจันทร์ที่อยู่เฉียงจากศีรษะไปกระทบกับม่านน้ำตาจากดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นวูบหนึ่งที่ความเศร้าฉายชัด
หมายความว่ายังไง?
“แหม…ใจตรงกันจังเลยนะคะ ดูท่าแอปเปิ้ลถุงนี้คงจะทั้งหวานทั้งกรอบจริงไหมมิต”
“นั่นสิคะ ไม่อยากกินข้าวซะแล้วสิ” สมิตาบอกขึ้นบ้างยิ่งทำให้คนกำลังล้างผลไม้หน้าแดง ชายหนุ่มเองก็ทำโมโหกลบเกลื่อน
“บ้าหรือไงยัยมิต ถ้าพี่ล้างแอปเปิ้ลกับเมย์ก็ว่าไปอย่าง น้ำลินเป็นน้อง เดี๋ยวลินก็โกรธพี่เอาหรอก” เขามองน้องสาวดุๆ หันมาขอโทษน้ำลินแล้วช่วยสับแอปเปิ้ลใส่จาน
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารครึกครื้น เพราะมีคนร่วมโต๊ะกันหลายคนจากปกติที่มีแค่มณีจันทร์กับสโรชา แสงทองคุยจ้อไปได้ทุกเรื่องเป็นที่ชอบอกชอบใจของมณีจันทร์ ในขณะที่น้ำลินเป็นฝ่ายนิ่งฟัง เพราะหัวข้อสนทนาส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องของตัวเธอที่แม่เพื่อนรักเผากันซึ่งหน้า
“แต่ถึงจะซุ่มซ่ามยังไง คนไข้ก็ติดแจค่ะ ใครๆ ก็เรียกหาแต่คุณพยาบาลคนสวยที่ชื่อน้ำลิน ทั้งลูกเล็กเด็กแดง วันไหนขึ้นเวรตรงกับลินก็สบายไปละค่ะ”
“ป้าก็เดาได้อยู่แล้วละจ้ะ อิจฉาจินดาจะตาย มีลูกสาวเป็นพยาบาล อีกหน่อยเจ็บไข้ก็มีคนดูแล ว่าไงยัยบัวไม่อยากทำอาชีพนี้บ้างหรือลูก จะได้ดูแลแม่” มณีจันทร์ถามด้วยความหวังแต่สโรชาเบ้หน้า
“ไม่เอาหรอกค่ะ เป็นพยาบาลเหนื่อยจะตาย แล้วต้องไปเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวใครบ้างก็ไม่รู้ ยี้…” เจ้าตัวเบ้หน้า แต่เมื่อเห็นสายตาของแสงทองและใบหน้าเจื่อนๆ ของน้ำลินจึงเสียงอ่อย “ขอโทษค่ะ บัวแค่จะบอกว่าไม่ชอบ ไม่อยากดูแลใครเท่านั้นเอง”
“พี่เข้าใจค่ะน้องบัว ใครๆ ก็คิดอย่างน้องบัวทั้งนั้นแหละค่ะ อาชีพของเราถ้าใจไม่รักก็คงทำไม่ได้ แต่อย่าลืมนะคะว่าไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้า ไม่ว่าวันใดก็ต้องเจ็บต้องป่วยกันบ้าง ตอนเราป่วยเราก็คงจะอยากได้คนมาดูแลเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวเหมือนกัน ว่าไหมคะ” แสงทองอดไม่ได้ที่จะประชดขึ้น
“นั่นนะสิ ตอนเราป่วยก็เห็นอ้อนให้พยาบาลเช็ดตัวให้”
สโรชาหน้าบึ้งรู้สึกเสียหน้าที่แม่ไม่เข้าข้าง เมขลาอยากเอาใจสโรชาไว้ เพราะเห็นจะมีแค่คนเดียวในบ้านที่ญาติดีกับเธอจึงบอกเอาใจ
“เรื่องพวกนี้เมย์ว่ามันเป็นความชอบส่วนตัวนะคะ จะบอกว่าใจรักเฉยๆ ก็คงไม่ได้ และจะบอกว่าอาชีพนี้ต้องเป็นนางฟ้านางสวรรค์มีใจเมตตาถึงจะเป็นได้ก็คงไม่ใช่ ต้องบอกว่าเพื่อเงินด้วย เพราะว่าขึ้นเวรก็ได้เงิน เช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้ใครก็ได้เงิน จริงไหมคะน้องบัว”
คราวนี้คนเสียหน้ายิ้มออก อย่างน้อยก็มีคนเข้าข้าง
“บัวก็ว่าอย่างนั้นละค่ะ”
“แล้วอย่างคุณเมย์ ถ้าให้วันละหมื่นจะเอาไหมละคะ” แสงทองประชดขึ้น น้ำลินเห็นว่าเรื่องจะไปกันใหญ่จึงจับมือเพื่อนรักไว้แล้วส่งสายตาห้ามปราม แต่แสงทองชักของขึ้น มีอย่างหรือมาดูถูกอาชีพของเธอแบบนี้ อาชีพที่ใครๆ ก็เห็นว่ามีเกียรติ ควรค่าแก่การยกย่องแต่สองคนนี้เอามายำเละเหมือนอาชีพนี้น่ารังเกียจ เห็นแก่เงิน อย่าว่าแต่เธอเถอะ แม้แต่คนใจเย็นอย่างน้ำลิน เธอก็เห็นว่ากำมือแน่น คงสะกดอารมณ์อยู่แน่ๆ
สะกดทำไม!
ระเบิดมันออกไปเลยซะให้รู้แล้วรู้แรด เก็บเอาไว้ให้หนักอกอยู่ทำไม
“ไม่เอาหรอกค่ะ เพราะไม่ได้มีใจรัก ทำไม่ได้” เมขลาย้อนกลับ สองสาวทำท่าจะห้ำหั่นกันบนโต๊ะอาหาร สหรัฐจึงรีบห้ามทัพ สังเกตอยู่บ้างเหมือนกันว่าน้ำลินแอบกำมือแน่น ลำคอระหงเชิดสูงเมื่อตอนที่เมขลาพูดถึงอาชีพของเธอในทางไม่ดี
เขาเองก็อยากตำหนิเมขลาอยู่ในข้อนี้ อาชีพใครใครก็ภาคภูมิใจ ตัวไม่ชอบก็ไม่ควรวิจารณ์ แต่ใบหน้าหวานใสที่เชิดคอขึ้นสูงแล้วยังจะมือที่กำแน่นจนเห็นเส้นเลือดทำให้เขาแอบนึกขำ
‘นอกจากทำหน้าเฉยๆ สลับกับเหนียมอาย มีอารมณ์โกรธกับเขาก็เป็นหรือ’
“ผมว่าเราคุยกันเรื่องอื่นดีกว่านะครับ ต้มยำนี่อร่อยจริง ไม่ได้กินมาตั้งนานแล้ว” ชายหนุ่มตักต้มยำเข้าปาก แล้วเอ่ยชม
แสงทองสบตาเมขลาท้าทายแล้วรีบบอกสหรัฐ
“ต้มยำถ้วยนี้น้ำลินเป็นคนทำค่ะ รสถึงได้ออกมากลมกล่อม แต่คงไม่หวานเท่าผลไม้วันนี้หรอกค่ะคุณป้า กินไปแล้วคงหวานเหมือนโรยด้วยน้ำตาลว่าไหมมิต” แสงทองหันมาหาแนวร่วม สมิตาพยักหน้ายิ้มๆ มณีจันทร์เห็นแสงทองยิ้มแปลกๆ จึงถาม
“ทำไมจ๊ะ”
“ก็…” แสงทองมองหน้าสหรัฐแล้วเบือนจับมาหาเพื่อนตัวเอง “แอปเปิ้ลวันนี้มีคนล้างช่วยกันถึงสองคน ล้างไปก็เช็ดหน้าเช็ดตาให้กันไป มือจับกันไป มันก็ต้องหวานสิคะคุณป้า”
“แสง” น้ำลินตกใจ ไม่คิดว่าเพื่อนจะมาไม้นี้ มองไปทางสหรัฐก็เห็นว่าเขาทำหน้าแปลกๆ โดยเฉพาะกับสายตาขุ่นเขียวที่ตวัดมาจากเมขลา
“จริงเหรอจ๊ะหนูแสง งั้นป้าจะอิ่มข้าวจะได้รับผลไม้ได้เยอะๆ” มณีจันทร์พอใจ มองสบตากับแสงทองก็รู้แล้วว่ามีความประสงค์อย่างเดียวกัน
เมขลาพยายามสะกดอารมณ์เอาไว้อย่างที่สุดเพื่อไม่ให้ตัวเองต้องปรี๊ดแตก พยายามท่องไว้ว่าอดทน อดทนและนับหนึ่งถึงสิบในใจ
หึ…คนอย่างเมขลาไม่ใช่คนโง่ มีหรือจะรู้ไม่เท่าทันว่านังพยาบาลหน้าวอกนี่มันต้องการอะไร คิดจะยั่วโมโหให้เธอหลุดมาด แต่เห็นจะไม่สำเร็จ เพราะเธอฝึกและฝนความเป็นผู้ดีเพื่อให้ทัดเทียมกับสหรัฐ ถึงเธอจะเกิดมาในที่ไม่ดี เลือกเกิดไม่ได้แต่เธอเลือกทางเดินด้วยตัวเองได้ และต้องเป็นทางที่สวยงามด้วย
สหรัฐพ่นลมหายใจออกมาหนักหน่วงเมื่อมื้ออาหารที่แสนอึดอัดผ่านพ้นไปได้เสียที แม้เมขลาจะไม่ซักถามแต่เขาย่อมรู้ดีว่าเธอต้องการให้เขาอธิบาย
ดังนั้นเมื่อแขกสาวสองคนแยกตัวออกไปช่วยสมิตาอบเค้กสูตรใหม่ เขาจึงรีบเดินตามเมขลาที่เดินสะบัดหน้าออกไปทางสวนหน้าบ้าน ไม่พูดไม่จา
“เมย์ โกรธผมเหรอ” ชายหนุ่มสวมกอดคนรักจากทางด้านหลังแล้วหอมแก้มไปฟอดใหญ่แต่สาวเจ้ายังบึ้งตึงเบี่ยงกายหลบ
“เปล่านี่คะ แล้วรัฐเดินตามออกมาทำไม ไม่ไปช่วยเขาอบขนมเหรอคะ เผื่อขนมมันจะหวานมากกว่าที่เป็นอยู่” ว่าจะไม่หลุดแต่ก็อดประชดไม่ได้
สีหน้างอนๆ ของหญิงคนรักทำให้ชายหนุ่มอมยิ้ม
“ไม่เอาน่าอย่าหึงสิ ไม่มีอะไรหรอกผมก็แค่ช่วยเขาล้างผลไม้แล้วน้ำมันกระเด็นโดนหน้าไม่ได้สวีตหวานอะไรอย่างที่คุณแสงว่าหรอก เขาจงใจยั่วให้คุณหึง”
“จะไปรู้หรือคะ คนเชียร์ออกเต็มบ้าน แม่คุณอาจจะยุให้คุณเลิกกับเมย์แล้วไปแต่งงานกับคุณน้ำลินก็ได้ ท่าทางท่านจะชอบมากซะด้วย” เมขลาเสียงเครือ เติมความเศร้าสร้อยลงไปทั้งน้ำเสียงทั้งแววตา ชายหนุ่มจึงเชยคางให้มองสบตาแล้วจูบดูดดื่มแลกลิ้นหนักหน่วง เป็นนานกว่าที่จะยอมถอนริมฝีปากออก ตาพราวระยับ
“ไม่มีทาง คุณก็รู้นี่ว่าผมไม่ชอบผู้หญิงจืดชืด แต่มันต้องร้อนแรงแบบคุณ” ขณะที่พูดมือหนายุ่มย่ามไปทั่วตัวก่อให้เกิดกระแสร้อนๆ วิ่งไปตามเนื้อตัว
“อย่าเปลี่ยนใจไปชอบของจืดๆ ชืดๆ ขึ้นมาก็แล้วกัน เมย์เอาตายแน่” หญิงสาวบอกเสียงเข้ม เมื่อเขารับปากรับคำจึงลูบไล้มือเข้าหา เอื้อมหน้าไปจูบดูดดื่ม ล้วงควักเข้าไปในขอบกางเกงยีน บีบเคล้นส่วนสำคัญในร่างกายเขาที่มัดตัวและหัวใจเธอเอาไว้จนดิ้นไม่หลุดไปมา
“ว๊าย ตาเถร” มณีจันทร์ตบอกผางเบือนหน้าหนี สหรัฐจึงผลักร่างหญิงคนรักออกห่างแต่หญิงสาวลอบยิ้ม สะใจ ให้เห็นอย่างนี้บ้างก็ดีเหมือนกัน คิดอยากจะจับลูกชายคลุมถุงชนดีนัก
“มีอะไรหรือครับคุณแม่” ร่องรอยกระดากผ่านในหน้าชายหนุ่มชั่วเสี้ยววินาทีก่อนปรับให้เป็นปกติได้ในเวลาไม่นาน
“น้ำลินจะกลับแล้ว รัฐเดินไปส่งน้องที่รถสิลูก น้องเป็นแขกจะน่าเกลียด” มณีจันทร์เองก็พยายามปรับสีหน้าและน้ำเสียงไม่ให้ดูตกใจมากเกินควร
ดูเอาเถอะ แม่คนนี้จะอายเธอซักนิดก็ไม่มี
“ครับ” สหรัฐผละออกไป เมขลาขยับจะตามแต่มณีจันทร์เดินเข้ามาขวาง
“ไม่ต้องตามไปหรอกจ้ะ ทางตรงนี้ค่อนข้างมืด ช่วยเดินไปเป็นเพื่อนฉันเข้าไปในบ้านหน่อย ไม่รู้จะมีงูเงี้ยวเขี้ยวขอบ้างหรือเปล่า” ไม่พูดเปล่าแต่มณีจันทร์คว้าข้อมือว่าที่สะใภ้ไว้มั่นแล้วจูงบังคับให้เดินไปอีกทาง เปิดโอกาสให้สหรัฐได้เดินไปส่งน้ำลินกับแสงทองที่รถ เมขลาได้แต่เจ็บใจ
“ขอบคุณมากนะคะพี่รัฐ” น้ำลินยกมือไหว้ลา ชายหนุ่มรับไหว้ ไม่พูดอะไรมากไปกว่าคำตอบรับสั้นๆ ทำให้หญิงสาวสะท้อนใจ
“ครับ”
แสงทองหน้านิ่ว ไม่ชอบใจในสถานการณ์ที่เป็นอยู่ งานนี้นอกจากจะเอาใจช่วยเพื่อนรักให้สมหวังแล้ว เธอก็ยังไม่ชอบเมขลาเป็นการส่วนตัว
พยาบาลสาวครุ่นคิด หาทางก่อนลดมือมากุมที่ท้อง
“อู้ย…ปวดท้อง ขอเข้าห้องน้ำเดี๋ยวนะคะ คุยกันไปก่อน”
“ส…แสง” หญิงสาวร้องเรียกแต่ไม่ทันเสียแล้วเมื่อแสงทองเดินแกมวิ่งกลับเข้าไปในบ้าน หญิงสาวยิ้มเจื่อนๆ ในขณะที่สหรัฐยักไหล่ รู้ทัน
“เหมือนพวกเขาพยายามจะเปิดทางให้เรานะ” เขาพูดตรงๆ ไม่อ้อมค้อม ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกกระดากหรืออายอย่างไร
“เอ่อ…”
“น่าจะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ว่าไหมลิน” เขาหัวเราะขึ้นเห็นเป็นเรื่องขบขัน
น้ำลินก้มหน้ามองพื้นคอนกรีตราดหยาบ สะกดกลั้นน้ำตาที่แล่นมาคลอเอ่อ เมื่อมันไหลกลับคืนไปจึงเงยหน้าขึ้นมาสบตาด้วย
“ค่ะ มันเป็นไปไม่ได้”
คิ้วหนาขมวดเมื่อแสงจากดวงจันทร์ที่อยู่เฉียงจากศีรษะไปกระทบกับม่านน้ำตาจากดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นวูบหนึ่งที่ความเศร้าฉายชัด
หมายความว่ายังไง?
สาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 มี.ค. 2557, 22:48:57 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 มี.ค. 2557, 22:48:57 น.
จำนวนการเข้าชม : 1501
| << ตอนที่ 5 40% |